CZY JUDAIZM JEST ŹRÓDŁEM BŁOGOSŁAWIEŃSTWA DLA ŚWIATA?

[ks. de La Rocque. PAPIEŻ ASYŻU str. 156 i nn., wyd. Te Deum, 2012]   [wszystkie odnośniki, źródła – w oryginale md]

Kierując się wielką i słuszną troską o potępienie wszelkiej for­my antysemityzmu, Jan Paweł II odniósł do współczesnego naro­du żydowskiego obietnicę złożoną Abrahamowi: "Będę błogosła­wił błogosławiącym Tobie, a przeklnę tych, którzy cię przeklinają, a w tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi" (Rdz 12,3). W większym stopniu był to wyraz głębokiego przekonania zmarłego papieża niż jakaś zwyczajna forma przystosowania się do zaistnia­łych okoliczności: "Żydzi i chrześcijanie, jako synowie Abrahama, są powołani do tego, aby stali się błogosławieństwem dla świata" (por. Rdz 12,2 i nast.).

Stąd wziął się apel Jana Pawła II o wypraco­wanie jakiegoś modelu porozumienia chrześcijańsko-żydowskiego: "Aby błogosławić światu chrześcijanie i żydzi muszą najpierw stać się błogosławieństwem jedni dla drugich".

Uczynienie ze współczesnego judaizmu źródła błogosławień­stwa dla świata stało się możliwe tylko wskutek przeinaczenia tre­ści Pisma św. Rzeczywiście, zwracając się do żydowskiej społecz­ności w Stanach Zjednoczonych, Jan Paweł II musiał zniekształcić sens fragmentu Księgi Rodzaju (Rdz 22, 18), aby móc odnieść do wyznawców judaizmu następujące słowa: "Godzi się także przy­wołać na pamięć obietnicę daną przez Boga Abrahamowi i ducho­we braterstwo oparte na owej obietnicy: «I błogosławione będą w potomkach twoich wszystkie narody ziemi, gdyż byłeś posłusz­ny głosowi memu» (Rdz 22, 18). To braterstwo duchowe, związane z posłuszeństwem wobec Boga, wymaga wielkiego wzajemnego sza­cunku w pokorze i wzajemnym zaufaniu. (...) Uznajemy i docenia­my duchowe skarby narodu żydowskiego oraz jego religijne świa­dectwo składane Bogu".

Oprócz tego, że Jan Paweł II zakłada tutaj, że wyznawcy współczesnego judaizmu są duchowym potomstwem Abrahama, co samo w sobie jest nie do przyjęcia, trzeba zwrócić uwagę na wypaczenie 18. wersetu z 22. rozdziału Księgi Rodzaju. Podczas gdy biblijny werset jest sformułowany w liczbie pojedynczej ["w twoim potomku"], co podkreśla św. Paweł, aby wskazać na wyłącznie chrystologiczny charakter tej obietnicy (Ga 3, 16), Jan Paweł II podaje go w liczbie mnogiej ["w twoich potomkach"], co stanowi jedyny sposób, aby przypisać judaizmowi to, co odnosi się wyłącznie do Jezusa Chrystusa, a mianowicie, że jest On źródłem błogosławieństwa dla świata.