Na marginesie lemańszczyzny

Stanisław Michalkiewicz http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=2886

Komentarz  •  serwis „Prawy.pl” (prawy.pl)  •  8 sierpnia 2013

„Gdy wielki wielkiego dusi, my duśmy mniejszych - każdy swego” - nawoływał szlachtę Klucznik Gerwazy w przededniu inwazji Napoleona na Rosję. Jak wiadomo, Gerwazemu nie chodziło o cesarza Aleksandra; nawet gdyby chciał, pewnie nie mógłby dosięgnąć go swoim „Scyzorykiem” - ale Sędziego Soplicę już prędzej.

Tym bardziej, że ten Sędzia, cały swój majątek zawdzięczał Targowicy („Dano mi dobra? Wziąłem!”). Jakby on nie wziął, to wziąłby gorszy, to jasne, więc czemu miałby nie wziąć, jak dawali? Chyba lepiej, jak majątek weźmie porządny, niż łajdak. „Azali tylko dla grzeszników Pan Bóg stworzył rzeczy smaczne”?

Zatem - kiedy na świecie, który przez finansowych grandziarzy już całkiem został zapętlony do tego stopnia, że światły i wpływowy Chińczyk Sung Hongbin zwierzył się wicepremieru Waldemaru Pawlaku, że nie ma rady; na świecie musi wybuchnąć wojna - zatem kiedy na świecie trwają przygotowania do wojny i na przykład Amerykanie ewakuowali coś około 20 ambasad - w naszym nieszczęśliwym kraju wydarzenia toczą się wolno, niczym ropa z rozjątrzonej rany.

Serial z przewielebnym księdzem Wojciechem Lemańskim wprawdzie trwa nadal i on sam robi co może, żeby niezależne media głównego nurtu o nim nie zapomniały - ale wobec braku zainteresowania publiczności, angażowani są do niego publicyści z drugiej, a nawet trzeciej linii.

„Póki gonił zające, póki kaczki znosił, Kasztan co chciał u pana swoje wyprosił. Zstarzał się. Aż z owego pańskiego pieścidła psisko stare, niezdatne, oddano do bydła” - pisze pozbawiony złudzeń ks. biskup Ignacy Krasicki. I taki właśnie los spotkał panią red. Aleksandrę Klich - bynajmniej nie dlatego, by się starzała; co to, to nie - bo kobiety się nie starzeją, tylko odmiennie dojrzewają. Jedne na podobieństwo soczystych gruszek-klapsów, a znowu inne - na podobieństwo fig, co to muszą się ucukrować i uleżeć, nawet po wielokroć, zanim będzie można wydobyć z nich słodkość.

Ja oczywiście wiem, że to czysty przypadek - ale tak się akurat złożyło, ze pani red. Aleksandra Klich lata najlepszego swojego fartu miała w okresie, gdy ministrem obrony w rządzie premiera Tuska był Bogdan Klich. Niby nic - a jednak. Wprawdzie pani Aleksandra została rzucona na religijny, a nawet kościelny odcinek frontu ideologicznego, podczas gdy pan Bogdan, jako strategos - na odcinek wojskowy. Bo pan Bogdan Klich był strategosem - a w każdym razie, za takiego uchodził jako właściciel Instytutu Studiów Strategicznych w Krakowie, gdzie za pieniądze Fundacji Adenauera, która z kolei 95 procent swoich środków ma z subwencji rządu niemieckiego, inicjował otchłanne studia strategiczne nad rolą kultury żydowskiej z kulturze mniej wartościowego narodu tubylczego - i temu podobne.

Kiedy jednak postanowił wycofać nasze niezwyciężone wojska z Iraku („tam wódz Araby gromi, a wzdycha do Kraju”), to nie potrafił odpowiedzieć na proste pytanie, czyśmy tę wojnę wygrali, czy nie. No bo jeśliśmy wygrali, to gdzie łupy, gdzie jeńcy i branki? A jeśliśmy przegrali - kto ma zostać postawiony pod ścianę?

Oczywiście domyślam się, że odpowiadanie na takie pytanie pan minister Klich miał surowo zabronione od starszych i mądrzejszych - ale nie o to w tej chwili chodzi, tylko o zbieżność w czasie dobrego fartu tych obojga Klichów, chociaż jeden robił w wojsku, a druga - w Kościele. Ciekawe, że chociaż dobry fart Klichów przeminął, to sama zasada się nie zmieniła. Dzisiaj okres dobrego fartu ma pan poseł Rozenek, który robi w Sejmie, podczas gdy pani Rozenek robi, to znaczy - oczywiście bryluje - bodajże w telewizji. To oczywiście tylko zbieżność nazwisk, podobnie jak w przypadku Klichów - ale czy nie charakterystyczna?

Wygląda na to, że w naszym nieszczęśliwym kraju aranżowanie dobrego fartu odbywa się schematycznie, żeby nie powiedzieć - mechanicznie. Ktoś bierze na chybił-trafił numer PESEL i patrzcie Państwo - akurat pada jak nie na Klichów, to na Rozenków. W taki również sposób powstają stare rodziny, które potem dorabiają sobie drzewa ginekologiczne od Rodryga Podkowy z drugiej wyprawy krzyżowej.

Więc kiedy w żydowskiej gazecie dla Polaków widzę, jak pani Aleksandra Klich, co to dawniej robiła wywiady z biskupami, a oni skakali przed nią z gałęzi na gałąź, dzisiaj próbuje doszlusować do pierwszego szeregu płomiennych obrońców polskiego Kościoła przed jego biskupami, to nie mogę powstrzymać uczucia melancholii. Sic transit gloria - i niedawne egerie w ramach wdzięczności za nadymanie muszą dzisiaj pracować na obstalunek. Fortuna variablilis, Deus jak zwykle mirabilis - ale entre nous, powiedzmy sobie szczerze - cóż za upadek!

Stanisław Michalkiewicz