PAX ET GAUDIUM IN CRUCE – POKÓJ I RADOŚĆ W KRZYŻU

Ks. Stanisław Małkowski

Warszawska Gazeta 13 - 19 września 2013 r. KOMENTARZ TYGODNIA

Przypowieść o miłosiernym ojcu i synu marnotrawnym słyszymy w niedzielnej liturgii słowa 15 września (Łk 15, 11-32). Jezus mówi do celników i grzeszników, którzy zbliżają się do Niego oraz do szemrzących faryzeuszów i uczonych w Piśmie, zdziwionych i zgorszonych tym, że „Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. Pewien człowiek oznacza Boga Ojca miłosierdzia. Młodszy syn wyobraża grzesznika, starszy zaś – sprawiedliwego we własnych oczach; w szerszym sensie – młodszy to narody pogańskie, a starszy – naród izraelski.

Młodszy opuszcza dom ojca i żąda dla siebie części majątku, jakby mówił ojcu – wykonaj twój testament na moją korzyść, dla mnie już umierasz. Ważne jest dla niego „mieć” a nieważne być we wspólnocie domu ojca. Dlatego odjechał w dalekie strony, gdzie roztrwonił swój majątek. Dobro, które przestaje być wyrazem wspólnoty, ulega roztrwonieniu. Podobnie niszczone jest wspólne dobro w Polsce przez tych, którzy nie poczuwają się do jedności z ojczyzną, a kraj traktują jak żerowisko.

Daleka kraina oznacza sytuację grzechu i samotności; obywatelami owej krainy są złe duchy i ludzie, którzy diabłu służą. Służba w roli świniopasa to hańba i poniżenie, a przy tym głód, a właściciel świń nie troszczy się o ludzi, tuczy świnie kosztem swoich pracowników. Tak jest dzisiaj u nas: jednych się tuczy za cenę ześwinienia się, a innych skazuje na głód.

Syn marnotrawny pod wpływem głodu zastanowił się i przypomniał sobie, co miał i kim był w domu ojca; postanowił więc wrócić i przyznać się do swojego grzechu po to, aby ratować życie jako sługa w domu ojca. Motywem jego powrotu była słuszna chęć ratowania siebie. A gdy przekonał się niebawem, że ojciec na niego czekał i przyjął go z miłością jako syna, zrozumiał, że wspólnota z ojcem jest ważniejsza od chwilowej pomyślności.

Podobnie – jedność z Bogiem Ojcem w domu Kościoła jest dla nas ważniejsza od obiecywanych nam gruszek na wierzbie za cenę wyparcia się swojego katolickiego i polskiego sumienia oraz ludzkiej tożsamości. Czynności ojca wobec syna: podarowanie najlepszej szaty, pierścień na rękę, sandały na nogi i zaproszenie na ucztę oznaczają: przywrócenie stanu łaski uświęcającej, godność syna, zdolność, aby iść drogą woli Ojca, wspólny stół eucharystyczny. Tak Bóg przyjmuje i traktuje nawracającego się grzesznika.

Gdy starszy syn wracał z pola i usłyszał odgłosy radości z powodu powrotu swojego brata, zgorszył się i nie chciał wejść do domu. Z gniewem odpowiedział ojcu na zaproszenie, porównując swoją domniemaną sprawiedliwość z grzesznością i niewdzięcznością brata, którego nawet bratem nazwać nie chciał.

Kto więc w przypowieści i w życiu się nawraca: czy ten, kto myśli, że nawrócenia nie potrzebuje, czy ten, kto świadom swojej słabości i grzeszności, ufa ojcowskiemu miłosierdziu? Mocą Bożego miłosierdzia nasza grzeszna ojczyzna może być ocalona i stać się królestwem Chrystusa, skoro już jest królestwem Maryi, Bożej Matki. Do wezwania „Maryjo, Królowo Polski” trzeba dodać wołanie: „Jezu Chryste, Królu Polski, uratuj naszą ojczyznę!”.

Pogarda starszego syna wobec brata przeniosła się na jego relacje z ojcem. Tak jest i dzisiaj. Starsi i mądrzejsi we własnych oczach gardząc braćmi, odrzucają wspólne ojcostwo. Młodszy wprawdzie był pasterzem świń, ale do ojca wrócił. Starszy rolnik do domu ojca wejść nie chciał. Przypomina to biblijną historię Kaina rolnika i Abla pasterza owiec. Kain stał się mordercą swojego brata przez zawiść. Starszy syn z przypowieści moralnie zabija młodszego przez pogardę.

Doświadczamy pogardy i śmierci ze strony władz, które Polskę niszczą. Zarazem jednak ogarnięci jesteśmy Bożym miłosierdziem i zapewnieniem, iż niebo chce, aby Polska na Ziemi żyła. Znakiem tej woli Boga jest krzyż, który szczególnie czcimy w dniu święta Podwyższenia Krzyża Świętego 14 września. Wspominamy tego dnia urodziny bł. Ks. Jerzego Popiełuszki i pamiętamy, że na terenie parafii Podwyższenia Krzyża w Górsku, między Bydgoszczą a Toruniem, rozpoczęła się męczeńska droga ks. Jerzego – Patrona wiernej Bogu Polski.