Informacje Centralnego Biura Śledczego o Fun­dacji "Pro Civili"

Wojciech Sumliński "Niebezpieczne związki Bronisława Komorowskiego" , str. 13 inn.

W powieściach kryminalnych nie ma wątpliwo­ści co do dokładnej godziny śmierci znalezionej ofiary. Zazwyczaj po pobieżnym zbadaniu lekarz puszcza rękę nieboszczyka i mówi: "śmierć nastąpiła ubiegłej nocy o godzinie trzeciej trzydzieści siedem", czy coś podobnego, a następnie przyznając, że jest członkiem omylnej rasy ludzkiej, dodaje: "Kilka minut w tę czy w tamtą". W rzeczywistości nawet dobry lekarz ma dużo więcej trudności, bo okoliczności zgonu wpływają na ostygnię­cie ciała powodując, że chwila śmierci może być określona jedynie w przybliżeniu, z dokładnością do kilku godzin.

Nie jestem lekarzem, ani tym bardziej dobrym lekarzem, ale jedno mogłem stwierdzić na pewno: dyrektor IV Od­działu Banku PKO BP w Warszawie zginął wystarczają­co dawno, by wystąpiło pośmiertne stężenie mięśni, lecz nie na tyle dawno, by się cofnęło. Był sztywny jak czło­wiek, który zamarzł podczas syberyjskiej zimy. Śmierć musiała nastąpić wiele godzin przed naszym przybyciem. Ile? - nie wiem.

Nadkomisarz przerwał.

  Po raz kolejny tego dnia przyjrzałem się człowiekowi, który snuł swoją opowieść: wysokiemu mężczyźnie w do­brze skrojonym, ciemnym garniturze, z chłodnymi, prze­nikliwymi, szarymi oczami, sympatyczną twarzą, która bardzo szybko mogła przestać być sympatyczna, wyglą­dającemu bardzo fachowo. Nawet jeśli się go nie zna­ło, nie można było mieć wątpliwości co do jego zawodu. W jego smagłej twarzy nie było ani niepokoju, ani wy­czekiwania - po prostu spokojna pewność zawodowca, który na zimno relacjonuje niezwykłą historię niezwy­kłego śledztwa. "Dobry, spokojny człowiek, a jednocze­śnie policjant, i to nie taki, którego można by lekcewa­żyć." - Zawsze tak o nim myślałem. I zawsze zadziwiała mnie ta pozorna sprzeczność - ot, dobry człowiek, a przy tym policjant, którego nie można lekceważyć...

Powoli, z rozmysłem, zdusił niedopałek papierosa. Wydawało mi się, że ten gest zawierał w sobie dziwny przedsmak ostatecznej decyzji, jakby coś w sobie ważył i przełamał.

[----]

- Głowa nieszczęśnika spoczywała na stole, na któ­rym leżała Beretta Px4. To pistolet nieco większy od standardowego smartfonu, jednak jego pocisk 9 mm, zamiast przebić ciało ofiary na wylot, niszczy wszystko, co napotka na swojej drodze - kontynuował spokojnie. ­

Przypuszczenie, że dyrektor popełnił samobójstwo kilka godzin po tym, jak dzwonił do nas z deklaracją przeka­zania nazajutrz informacji najwyższej wagi, wydało mi się zbyt naciągane. Postanowiłem więc sprawę zbadać z bliska. Gdy podszedłem do trupa, już wiedziałem w jaki sposób umarł...

Zniżył głos do szeptu. W pełnej napięcia ciszy zgrzytnęło kółko zapalniczki. Pochylił się do przodu, oparł o stół i mówił dalej cichym głosem:

- Trzy ślady na piersi nie pozostawiały wątpliwości. Widziałem takie wiele razy, zbyt często, by się mylić. Mój zawód często sprawia, że stykam się z martwy­mi ludźmi, których zgon bynajmniej nie był naturalny. Nigdy jednak nie widziałem podobnej sytuacji: ofiara, w której ciele tkwiły trzy kule, wyglądała tak, jakby zgi­nęła śmiercią samobójczą. Nie zauważyłem śladów byt­ności osób trzecich, ale wizja samobójcy pociągającego za spust raz za razem i trafiającego za każdym razem we własne serce, podczas gdy już pierwszy strzał musiał być śmiertelny, wydała mi się równie absurdalna, co grote­skowa. Morderca byłby kompletnym idiotą, gdyby sądził, że ktoś uwierzy w taki scenariusz. Kimkolwiek jednak był, nie przywiązywał dużej wagi do uwiarygodniania pozorów.

Na moment twarz mojego rozmówcy zlodowaciała.

- A teraz uważaj, bo będzie najciekawsze. Sekcji zwłok denata nie przeprowadzono, a samo śledztwo zamknię­to, nim tak naprawdę w ogóle się zaczęło. Nazajutrz po śmierci dyrektora w prasie pojawiła się informacja, że zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w trakcie po­bytu na Ukrainie. Podobnie absurdalną informację znaj­dziesz w policyjnych dokumentach dotyczących tej spra­wy, w tych aktach.

Sięgnął po przepasane tasiemką dwie opasłe papiero­we teczki i pchnął je w moją stronę. Wziąłem pierwszą teczkę z wierzchu i wyjąłem kilka spiętych kartek.

Były to informacje Centralnego Biura Śledczego o Fun­dacji "Pro Civili", założonej przez oficerów Wojskowych Służb Informacyjnych. Już pobieżny ogląd wskazywał, że była to bardzo interesującą lektura. Oczywiście, jeżeli ktoś interesuje się wykradaniem tajemnic państwowych, samobójstwami, zabójstwami na zlecenie, defraudacjami na gigantyczną skalę i ogólnie rozumianymi słabościami ludzkimi ze wszystkim, co określenie to w sobie zawiera. U góry każdej kartki widniała adnotacja o tajności do­kumentu, a niżej zaznaczono odnośniki. Najstarszy do­kument pochodził sprzed kilku lat i w przeciwieństwie do pozostałych zawierał nie jeden, lecz kilka odnośników.

Cała ta sprawa coraz mniej mi się podobała, o czym nadkomisarz łatwo mógłby się przekonać, gdyby zo­baczył moją minę. On jednak z drobiazgową skrupu­latnością lustrował sufit, jak gdyby spodziewał się, że w każdej chwili może zlecieć nam na głowę. Byłem zmęczony, zirytowany i nie podobał mi się kierunek, w jakim zmierzała ta rozmowa.

Zaledwie kilka dni wcześniej za żadne skarby nie mo­głem pojąć, dlaczego nadkomisarz chce się ze mną spo­tkać - jak to ujął - "jak najszybciej i jak najdalej od Warszawy, na pogawędkę o pewnej Fundacji". Wybrali­śmy Darłówek nad Bałtykiem, miejsce dobrze znane nam obu, gdzie mój informator dysponował lokum - pokaź­nym domem należącym do zaprzyjaźnionego kapitana żeglugi wielkiej, który dziesięć miesięcy w roku pływał po morzach i oceanach. Właściwie nie byłem szczególnie zainteresowany podróżą nad Morze Bałtyckie w grudniu, zwłaszcza że mój rozmówca nalegał, bym nie przyjeżdżał samochodem, który zawsze łatwo monitorować. Ale uda­ło mu się wzbudzić moją ciekawość.

Po naszym spotkaniu włączyłem komputer, wszedłem na Google'a i wpisałem: "Fundacja Pro Civili " . Rezul­tatem wyszukiwania było raptem kilka stron. Fundacja najwyraźniej nie dbała o reklamę. [-----]