<title>Strona Mirosława Dakowskiego.

Strona Mirosława Dakowskiego. - Nie ma przypadków</td></tr><tr><td width="70%" align="left" valign="top" colspan="2"> Wpisał: Stanisław Michalkiewicz </td> </tr> <tr> <td valign="top" colspan="2" class="createdate"> 30.07.2015. </tr> <tr> <td valign="top" colspan="2"> Za: <a href="http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3437">http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3437</a> <h1 class="western">Nie ma przypadków </h1> <h3>Stanisław Michalkiewicz</h3>19 lipca przez nasz nieszczęśliwy kraj przetoczyły się gwałtowne burze z piorunami; porywisty wicher wyrywał drzewa z korzeniami, zrywał dachy z domów, a jedna osoba poniosła nawet śmierć. Warto zwrócić uwagę, że wszystkie te pożałowania godne wydarzenia miały miejsce w tym samym czasie, w którym pani premierzyca Ewa Kopacz przemierzała nasz nieszczęśliwy kraj, stręcząc mu się w charakterze Umiłowanej Przywódczyni, co to „słucha, rozumie i pomaga”, słowem – bije rekordy bęcwalstwa. Wprawdzie powiadają, że cierpliwość Boska jest nieskończona i można przyrównać ją tylko do ludzkiej głupoty, ale któż może zgłębić wyroki Boskie? Któż zatem może z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że Pan Bóg nie zniecierpliwił się zarówno występami pani premierzycy Ewy Kopacz, jak i peregrynacjami pani Beaty Szydło i nie skierował pod adresem naszego mniej wartościowego narodu tubylczego pierwszego poważnego ostrzeżenia w postaci ulewy, piorunów i wichury? Może ktoś powiedzieć, że to tylko taka przypadkowa zbieżność, ale przypominam, że świętej pamięci ks. Bronisław Bozowski powiadał, że „nie ma przypadków, są tylko znaki”. Zatem wygląda na to, że 19 lipca otrzymaliśmy znak – pewnie po to, byśmy się opamiętali, zanim będzie za późno, to znaczy – zanim zniecierpliwiony naszym brakiem domyślności Pan Bóg nie spuści na nas jakiejś gorszej plagi w postaci potopu, albo nie daj Boże – rozbiorów? Na tym świecie pełnym złości wszystko jest możliwe, zwłaszcza w przypadku takiego nieszczęśliwego kraju, jak nasz, w którym – podobnie jak w wieku XVIII, kiedy to hulały po Polsce pułki „ruskie, pruskie i rakuskie” - rozpychają się trzy stronnictwa: Ruskie, Pruskie i gwałtownie reaktywowane Stronnictwo Amerykańsko-Żydowskie. Wydawać by się mogło, że między tymi stronnictwami panuje bezwzględna rywalizacja, a nawet nieprzejednana wrogość, ale wcale tak być nie musi. Rywalizacja – owszem; na przykład teraz, w związku ze zresetowaniem przez amerykańskiego prezydenta Obamę swego poprzedniego resetu w stosunkach z Rosją 17 września 2009 roku oraz ekscytowaniem na Ukrainie irredenty tamtejszych oligarchów przeciwko oligarchom ruskim, Stronnictwo Ruskie zostało u nas zepchnięte do głębokiej defensywy, w związku z czym lewica „walczy o przetrwanie”, znacznie zmalały też wpływy Stronnictwa Pruskiego, wskutek czego pani premierzyca Ewa Kopacz musi uwijać się jak w ukropie, żeby ratować, co się da, a rośnie w siłę Stronnictwo Amerykańsko-Żydowskie – ale mimo tych różnic da się przecież znaleźć między nimi jakiś wspólny mianownik. Podobnie jest i we Francji, gdzie scena polityczna podzielona jest między zwalczające się partie – ale kiedy przyjrzymy się im bliżej, to ze zdumieniem zauważamy, że na czele każdej z tych wszystkich partii znajdują się absolwenci ENA, czyli Ecole Nationale d’Administration. Zwrócił mi kiedyś na to uwagę Guy Sorman, również absolwent tej uczelni – i rzeczywiście; są wśród nich trzej prezydenci z całkiem odmiennych opcji politycznych, jak np. Valery Giscard d’Estaing, Jakub Chirac i Franciszek Hollande, pięciu premierów (Fabius, Rocard, Balladur, Juppe, Jospin), liczni ministrowie, no i cała masa Umiłowanych Przywódców drobniejszego płazu. Ilu spośród nich pełni jednocześnie obowiązki „honorable correspondant” tamtejszej razwiedki – tego już nie wiadomo, chociaż niejeden musi być, skoro w wywiadzie-rzece pod tytułem „Sekrety szpiegów i książąt”, jaki z hrabią Alexandrem de Marenches, ongiś szefem francuskiej razwiedki, przeprowadziła pani Krystyna Ockrent (z belgijskich Okrętów, bo chyba nie z tych samych, z których pochodzi pani Ludwika Wujcowa?), mówiąc entre nous, „naturalna przyjaciółka” byłego ministra spraw zagranicznych Republiki Francuskiej Bernarda Kouchnera – więc w tym wywiadzie-rzece Alexander de Marenches zapytany, z jakich środowisk rekrutują się konfidenci jego razwiedki, najpierw z oburzeniem prostuje, że u niego żadnych konfidentów nie ma, a tylko „honorable correspondants”, a potem już udobruchany wyjaśnia, że z różnych; może to być kierowca taksówki, duchowny, a nawet – minister stanu – i mówi o tym, jako o rzeczy zwyczajnej. Skoro tedy takie rzeczy zdarzają się nagminnie we Francji, której demokratyczność jest przecież nieposzlakowana, to cóż dopiero w naszym nieszczęśliwym kraju, który z demokracją nadal eksperymentuje? Czy w ogóle można u nas być skutecznym politykiem, nie będąc niczyim agentem? Kiedyś, podczas promocji książki pana Krzysztofa Czabańskiego, poświęconej ruskiej agenturze w strukturach naszego państwa, pochwaliłem autora za podjęcie tematu, wyrażając zarazem nadzieję, że nie poprzestanie na spenetrowaniu ruskiej agentury, ale w następnej książce zajmie się np. agenturą amerykańską – a ponieważ organizatorzy domagali się, by każde wystąpienie zakończyć pytaniem, zapytałem, czy w ogóle można u nas być skutecznym politykiem, nie będąc niczyim agentem. Na to porwał się na równe nogi pan red. Lis oświadczając, że moje pytanie jest nietaktowne, ponieważ na sali siedzi pan Jarosław Kaczyński. Odpowiedziałem, że moje pytanie byłoby nietaktowne, gdyby pan Jarosław Kaczyński był politykiem skutecznym. Jak wiadomo, tak nie jest, co skądinąd dobrze o nim świadczy. Pamiętamy przecież sromotny finał jego rządów w roku 2007, a i przedtem nie było przecież lepiej, jako że na premiera wystrugany został z banana pan Kazimierz Marcinkiewicz. Teraz jednak następczynią pana Kazimierza Marcinkiewicza ma zostać pani Beata Szydło, w związku z czym musimy odnotować pewną ciągłość. Otóż pani Beata Szydło jest absolwentką Szkoły Liderów przy amerykańskim Departamencie Stanu. Elewi tej Szkoły Liderów są wybierani przez dyplomatów z Ambasady USA w każdym kraju. Skąd dyplomaci wiedzą, że trzeba przeszkolić akurat tę, a nie inną osobę – tajemnica to wielka, ale skadś przecież muszą wiedzieć. Wytypowane osoby – jak czytamy na stronie Ambasady USA w Warszawie - „odbywają podróż do Stanów Zjednoczonych, aby wziąć udział w starannie przygotowanych programach, które odpowiadają ich zainteresowaniom zawodowym, jak również celom polityki zagranicznej USA.” Wygląda na to, że w sytuacji, gdy Stronnictwo Amerykańsko-Żydowskie rośnie w naszym nieszczęśliwym kraju w siłę, również dokonany przez prezesa Jarosława Kaczyńskiego wybór pani Beaty Szydło na następczynię nie tylko Kazimierza Marcinkiewicza, ale również pani premierzycy Ewy Kopacz nie był przypadkowy, jeśli w ogóle był samodzielny. Zresztą mniejsza z tym, bo okazuje się, że tę samą akademię ukończył prezydent Bronisław Komorowski, Aleksander Kwaśniewski, Donald Tusk, Hanna Suchocka i Kazimierz Marcinkiewicz. Wygląda na to, że klasyk demokracji Józef Stalin miał rację mówiąc, że jeszcze ważniejsze od tego, kto liczy głosy, jest to, kto przygotowuje alternatywę polityczną dla wyborców. A po czym poznać, że alternatywa jest przygotowana prawidłowo? Po tym, że bez względu na to, kto wybory wygra – będą one wygrane. Stanisław Michalkiewicz </td> </tr> </table> <table align="center" style="margin-top: 25px;"> <tr> </body></html>