Klub Bilderberg, działalność dobroczynna lady Diany, a przewroty w Afryce Centralnej, Kongo, Nigerii i Mali.[cz.II]

Cz I tu: FRANCUSKI ŁĄCZNIK, WTC, lady Diana, Kaukaski Wspólny Rynek al Qaida a Grupa Bilderberg.

FRANCUSKI ŁĄCZNIK,  WTC, Kaukaski Wspólny Rynek ...

==================

Cz. II

[Z książki Sławomira KOZAKA, wydanej w roku 2010, a zatytułowanej „Projekt Phoenix”.

Klub Bilderberg

Warto przypomnieć, że jednym z przedstawicieli „polskich” w tym Klubie jest Andrzej Olechowski, ubiegający się o prezydenturę i reprezentowanie wszystkich Polaków. Tę bezczelność przewidział już dawno temu Henryk Pająk w jednej ze swych książek. Jak zwykle miał rację. I zapewne ów nobliwie wyglądający, były agent peerelowskich służb,  zdobędzie całkiem sporą ilość głosów, bo wielu naszych rodaków nie ma pojęcia o jego rzeczywistych „dokonaniach”, przeszłych i obecnych. Po tragicznej śmierci dwóch potencjalnych kandydatów na prezydenta RP, w kwietniu 2010 roku, przez chwilę był jedynym pretendentem do tego urzędu. Niektórzy konstytucjonaliści poddali bowiem w wątpliwość możliwość startowania w wyborach marszałka Sejmu, który „z automatu” przejął na pewien czas obowiązki prezydenta. W prasie pojawiły się też „podpowiedzi” mówiące, że Olechowskiego powinna wystawić na kandydata osierocona w wypadku lewica. Przypadek?

         Współzałożycielami Kręgu byli jeszcze dwaj ludzie. Jean Violet, prawnik pracujący dla francuskich służb specjalnych SDECE[1] oraz arcyksiążę Otto von Habsburg, sukcesor austriackiego tronu, a przede wszystkim przywódca ruchu zmierzającego do zjednoczenia Europy. Violet miał rozległe powiązania ze służbami specjalnymi Południowej Afryki, Ameryki, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i Niemiec.

         Z tymi kontaktami łatwo było stworzyć grupę konserwatywnych, antykomunistycznych polityków, bankierów i dziennikarzy, mogących mieć decydujący wpływ na politykę poszczególnych państw i ich opinię publiczną.

Wśród członków klubu znaleźli się Julian Amery[2] i Nicholas Elliot[3], William Colby[4], czy Edwin Feulner.[5]  Znajdziemy tam też bardziej znane nazwiska, jak Giullio Andreotti[6], generał Antonio De Spinola[7], monsigniore Brunello[8], czy Stefano Della Chiaie[9]. Gośćmi Kręgu bywali zarówno amerykańscy prezydenci, jak Richard Nixon[10], ich doradcy, jak Henry Kissinger[11], ale i sułtan Omanu[12], prezydent Rumunii Ion Illiescu[13], czy król Jordanii – Husajn[14].

            Klub wspierał działania Margaret Thatcher[15] w Wielkiej Brytanii, Josefa Straussa[16] w Niemczech i Ronalda Reagan’a[17] w USA. Wśród grup „instytucjonalnych”, jakie cieszyły się pomocą Kręgu, znalazły się: Światowa Liga Antykomunistyczna[18],  Fundacja Heritage[19], Instytut Western Goals[20], The Freedom Association[21], Klub Bilderberg, Loża P2 (Propaganda Due)[22], Opus Dei[23],  Sekta Moona[24] i Jonathan Institute[25].

Klub hojnie dotował spotkania w wielu miastach Europy, na których oficjalnym tematem była kwestia „bezpieczeństwa europejskiego i problemu sowieckiego”. Członków kręgu jest stu, w większości należących także do Klubu Bilderberg, a ich spotkania odbywają się dwa razy do roku. Dyskutują wtedy oczywiście o polityce międzynarodowej i pieniądzach. Innymi słowy – kreują to, co później oglądamy w telewizyjnych „Wiadomościach”, jako wypadkową tych spotkań.

         Członkowie klubu odegrali wiele razy znaczącą rolę w destabilizowaniu rządów. Mają swój „wkład” zarówno w amerykańską aferę Watergate[26], jak i dymisje Teda Heath’a[27] i Harolda Wilson’a[28] w Wielkiej Brytanii. Podejrzewa się ich o próbę uniemożliwienia wygranej w wyborach 1974 roku przez Mitterrand’a[29] we Francji, zabójstwo Palme’go[30] w Szwecji oraz destabilizację rządu Gougha Whitlam’a[31] w Australii. Klub wspierał również działania CIA w  tak zwanej „Operacji Chaos”[32] i FBI, w programie „Cointelpro”.[33] Ma też udział w planach przeprowadzenia zamachu stanu w Belgii, w roku 1973.

         Brytyjscy członkowie klubu, których jest w nim piętnastu, głównie torysów[34], zaangażowani byli szczególnie w handel bronią, w zamian za narkotyki pochodzące z Pakistanu i Bośni. Trzej z nich, Jonathan Aitken (Minister Zamówień Wojskowych), Alan Clark (Minister Obrony) i Paul Channon (były Sekretarz Stanu w Departamencie Handlu i Przemysłu), odegrali główną rolę w sprzedaży broni Irakowi.

Czerwona Ręka

         Ich francuscy koledzy nie pozostawali w tyle. Głośna we Francji organizacja Czerwona Ręka uchodziła wszem i wobec za skrajnie prawicową, zbrojną formację, utworzoną przez Pieds-Noirs (Czarne Stopy) – wiernych Francji Algierczyków pochodzenia europejskiego. Bojownicy Czerwonej Ręki nie godzili się ponoć z, ich zdaniem, zbyt łagodną polityką Paryża wobec separatystów FLN[35]. Na przełomie lat 50. i 60. w miastach Europy Zachodniej toczyła się zacięta wojna. W zamachach, sygnowanych przez Czerwoną Rękę, ginęli aktywiści FLN i współpracujący z nimi handlarze bronią. Jednak prawdopodobnie Czerwona Ręka nigdy nie istniała! Zamachy, które jej przypisywano, były najpewniej dziełem agentów sekcji „Alfa” francuskiego wywiadu SDECE. Wiemy, że później, w latach 70. agenci „Alfy” dokonali wielu przewrotów w Afryce Centralnej, Kongo, Nigerii i Mali.

         Szefem SDECE był w tym okresie jeden z głównych członków Kręgu – hrabia Alexander de Marenches. Jego oczkiem w głowie stał się wkrótce projekt „Safari Club”, który miał być konsorcjum tajnych policji szacha Iranu, Saddama Husseina z Iraku, Anwara Sadata w Egipcie i służb wywiadu saudyjskiego, zarządzanych przez Kamala Adhama, jednego z głównych później graczy w aferze BCCI[36].

         „Safari Club” miał swój ogromny udział w obaleniu prezydenta Sekou Toure w Gwinei oraz zabójstwie Amilcara Cabrala, przywódcy ruchu wolnościowego w tym państwie. Komando zabójców klubu Safari próbowało również zlikwidować przywódcę libijskiego, pułkownika Muammara Kadafi’ego. Przyczyniło się do powrotu do władzy dyktatora Barre w Somalii. Czynnie wspierało irańskiego szacha i tajne służby Republiki Południowej Afryki.

         Kiedy w 1981 roku do władzy doszedł Francois Mitterand, SDECE zostało rozwiązane, jednak w to miejsce powołano wkrótce do życia DGSE[37], którego szefem został Pierre Marion. Ten szybko przerzucił zaangażowanie polityczne służb na tory biznesowe. Główne siły poszły na wzmocnienie francuskiego holdingu wojskowo-przemysłowego o nazwie Grupa Bull. Ów militarny kompleks położył nacisk na współpracę z amerykańską firmą komputerową Honeywell[38]. W latach 90. obie te firmy powołały do życia konsorcjum pod nazwą Honeywell–Bull, wspólnie pracując nad wieloma projektami. Podobnie ścisłą  współpracę zawiązały w tym czasie tajne służby obu państw, CIA i DGSE.

         Podejrzewa się, że dla obu tych służb, niewygodna mogła się stać księżna Walii – Diana. W tym czasie była główną orędowniczką zakazu produkcji i używania min przeciwpiechotnych. Wytwórcom tych min z obu współpracujących krajów, międzynarodowa działalność księżnej z pewnością nie była obojętna. To wtedy administracja Clintona wspomogła muzułmańskich Bośniaków dostawą broni wartej 400 milionów USD. Francuzi zaś podpisali z Iranem kontrakt na dostawy ropy wart 2 miliardy USD. Rozliczenia za ten interes były najprawdopodobniej dokonywane w postaci dostaw uzbrojenia dla Bośni.

Księżna Walii

         Coraz głośniejszy sprzeciw wobec min przeciwpiechotnych, jaki podnosił się w tym czasie za sprawą nawołującej do ich wycofania księżnej, mógł być powodem, dla którego rozstała się z tym światem. Wielu wpływowych członków Kręgu z pewnością nie rozpaczało po tej stracie.

         Wiadomo, że księżna znała doskonale co najmniej trzech klubowiczów. Ich nazwiska pojawiają się często w mediach. To Henry Kissinger, George Soros[39] i miliarder Jeremy Goldsmith.

         O lobbowaniu tego pierwszego dla firm zbrojeniowych mówiło się prawie otwarcie. Soros z kolei zapewniał księżnej transport swymi prywatnymi samolotami w jej podróżach do Bośni. Możliwe, że tymi samymi maszynami kursowała tam broń. Z ostatnim z tej trójki Diana miała relacje prawie rodzinne. Przyjaźniła się z jego żoną – Annabel. Mark Shand, brat Kamili Parker-Bowles[40], ożenił się z Clio Goldsmith, siostrzenicą miliardera. Goldsmith pojawił się wraz z Dianą w Pakistanie, kiedy zbierała fundusze na klinikę onkologiczną w Lahore, prowadzoną przez tamtejszego mistrza krykieta – Imrana Khana. Ówczesna żona Khana – Jemima, to córka Goldsmith’a. Wszyscy wzięli udział w uroczystym obiedzie w pałacu prezydenckim w Islamabadzie.

         Księżna Walii stała się popularna głównie z uwagi na swą działalność charytatywną. Odwiedzała szpitale i wspomagała chorych, co było tradycyjnym obowiązkiem księżnych Walii. Jej najbardziej znaną działalnością był jednak zdecydowanie udział w kampanii przeciwko minom. W styczniu 1997 roku poleciała do Angoli, jako wolontariuszka  Czerwonego Krzyża. Pojawiała się wśród osób okaleczonych wskutek wybuchu min lądowych. Uczestniczyła w szkoleniach, jak unikać min oraz wspierała program rozminowania terytoriów Angoli. Cały świat obiegły zdjęcia, na których w hełmie i kamizelce kuloodpornej spacerowała po polu minowym. W sierpniu 1997 roku w podobnym celu odwiedziła Bośnię i Hercegowinę. Zginęła ostatniego dnia sierpnia w wypadku samochodowym w Paryżu. O godzinie 0:24, Mercedes 280SE, którym jechała wraz z Dodim Al-Fayed, zahaczył w tunelu o białego Fiata Uno. Odbił się od niego i uderzył w słup. Kierowca Mercedesa, Henri Paul i Dodi zginęli na miejscu. Ochroniarz Dodiego, Trevor Rees-Jones, odniósł poważne obrażenia. Diana nie została przewieziona do najbliższej kliniki, ale do oddalonego o prawie godzinę jazdy, szpitala Pitié-Salpêtrière, gdzie wkrótce zmarła wskutek rozległych obrażeń wewnętrznych. Także i tu, podobnie jak w opisywanej w tej książce szczegółowo, akcji w Pentagonie, nie spieszono się z udzieleniem poszkodowanej ratunku.

         Nie wiadomo na pewno, czy to właśnie działalność dobroczynna przyczyniła się do jej śmierci. Uważa się jednak, że to właśnie Diana swoim zaangażowaniem spowodowała podpisanie w grudniu 1997 roku  w Ottawie, traktatu przeciwko stosowaniu min lądowych. Zbyt wiele jest wokół tej sprawy niejasności, by przyjąć na wiarę wersję oficjalną. Dla wyjaśnienia okoliczności wypadku w sposób właściwy, nie zrobiono nic. Brytyjska i francuska policja stwierdziły, że Henri Paul był w chwili wypadku pod wpływem alkoholu, patolodzy jednak zaprzeczyli temu, by był w stanie upojenia. Fiat Uno miał należeć do paparazzi’ego Jamesa Andersona, tymczasem 5 maja 2000 roku jego spalone zwłoki znaleziono w jakimś odludnym garażu.

         Ojciec Dodi’ego jest przekonany, że wypadek został przygotowany i zrealizowany przez brytyjskie służby specjalne. Uważa, że rodzina królewska nie chciała zaakceptować Egipcjanina, jako ojczyma przyszłego króla Wielkiej Brytanii. Al Fayed przekonuje, że Diana była z jego synem w ciąży.

         Służby nie pozostały mu dłużne. Już w kwietniu 2002 roku, prestiżowy Le Journal du Dimanche podał, że Al Fayed znajdował się pod ścisłą obserwacją służb francuskich i portugalskich, które podejrzewały go o udział w przemycie do Iranu, uranu 235, jakiego miał się dopuścić w sierpniu 2001 roku. Ponoć Brytyjczycy mieli go na oku od dłuższego czasu, a ich źródła we Francji i Izraelu (!) wskazały na dowody świadczące o przynależności Fayeda do grupy wpływowych i dobrze sytuowanych Arabów, mieszkających w Wielkiej Brytanii, mających koneksje z takimi ugrupowaniami, jak Hamas, Brygady Męczenników Al Aksy i Al Kaida!

         Al Fayed określił te rewelacje mianem vendetty dokonywanej na nim przez służby specjalne. Wszystkie spekulacje na temat Al Fayeda pojawiły się bowiem dopiero w chwili, kiedy zaczął oficjalnie oskarżać służby brytyjskie i CIA o zabójstwo syna i jego partnerki. W latach 2003 – 2005 kolejne śledztwo w sprawie tej tragedii wykazało, iż był to „nieszczęśliwy wypadek”. Jednak już w roku 2006 pojawiły się informacje o tym, że próbki krwi kierowcy Dodiego zostały sfałszowane. Podobno pobrano je z ciała pewnego samobójcy.

         Faktem jest, że służby z obu stron Atlantyku uderzyły w Al Fayeda bardzo mocno, próbując połączyć jego nazwisko z Al Kaidą. Taki zarzut, w tych czasach, to dla zwykłego śmiertelnika prawie pewne osądzenie i skazanie. Uważam, że Al Fayed i „francuski łącznik” wszelkich służb muszą mieć potężną wiedzę o zakulisowych rozgrywkach amerykańskich agencji specjalnych, skoro nie zdołano im dotąd zapewnić pobytu w jakiejś zamorskiej kolonii karnej.

         Może nie bez znaczenia jest fakt, że w roku 1953, Al Fayed współzarządzał firmą produkującą maszyny do szycia Singer.

Jego partnerem w tym interesie był nie kto inny, jak George Herbert Walker Bush.