KOMISJA 9/11... [Czy może coś wam przypomina??]

Fragment książki „Czarny Wrzesień”, Sławomir M. Kozak, Oficyna Aurora, 2011 r..

Prezydent Bush ugiął się dopiero w listopadzie 2002 roku. Pod naciskiem domagających się tego coraz głośniej rodzin, podpisał wreszcie ustawę powołującą do życia komisję mającą zbadać okoliczności wydarzeń 11 września 2001 roku. Komisję 9/11, o pełnej nazwie - Narodowa Komisja ds. Ataków Terrorystycznych na USA, powołano do życia 27.11.2002 roku. Jednak widocznym stawało się, że Biały Dom zaczyna piętrzyć trudności.

W historii Stanów Zjednoczonych zaistniało kilka komisji. Ciekawe w tym miejscu może się okazać porównanie czasu, w jakim wybierano przewodniczących tych komisji na przestrzeni lat. I tak:

Po tragedii Titanic’a, przewodniczącego wyłoniono w ciągu 6 dni, po zabójstwie J. F. Kennedy’ego - w ciągu 7 dni. Tyle samo po wypadku promu kosmicznego Challenger, a po japońskim ataku na Pearl Harbor - w ciągu 9 dni,

Prezydent Bush wyznaczył szefa Komisji po 411 dniach! Został nim Henry Kissinger. Komisja rozpoczęła swoje prace dopiero miesiąc po tym fakcie, a więc w 441 (!) dniu od tragicznych wydarzeń.

Rodziny ofiar były jednak przekonane, że przewodniczącemu brakuje obiektywizmu. Podnoszono wątpliwości dotyczące jego udziału w aferze Watergate i roli, jaką odegrał w przewrocie w Chile. Kristen Breitweiger przeprowadziła prywatne śledztwo w sprawie Kissingera i doprowadziła do spotkania z nim w jego nowojorskim biurze. Spośród wielu pytań, jakie mu zadano dwa okazały się wyjątkowo trafne. Kristen Breitweiger zapytała czy prawdą jest, że niektórzy z jego klientów są pochodzenia saudyjskiego. W drugim zapytała wprost czy prawdą jest, że jednym z nich jest Osama Bin Laden. Nie otrzymała na nie odpowiedzi ale wkrótce po tym spotkaniu media podały, że doktor Kissinger zrezygnował ze stanowiska.

Wkrótce zastąpił go w tej roli Thomas Kean, były gubernator stanu Nowy Jork oraz Lee Hamilton, w przeszłości kongresman przewodniczący komisji do spraw wywiadu. Pozostałych ośmiu członków, w większości prawników wywodzących się z obu partii wyznaczył Waszyngton.

Jednak sposób prowadzenia dochodzenia niepokoił coraz większą liczbę ludzi. Początkowo komisja nie chciała, by przesłuchiwani zeznawali pod przysięgą. [skąd my to znamy? MD] Komisja zadawała pytania, zdaniem członków rodzin poszkodowanych, zbyt łagodne, podczas gdy pytania przygotowane przez te rodziny nie były zadawane w ogóle.

Z czasem jasne się stało, że osobą decydującą o tym, w jakim kierunku pójdzie dochodzenie i co znajdzie się w raporcie jest Philip Zelikow – zastępca szefa komisji.

W październiku 2003 roku rodziny ofiar dotarły do informacji, z których wynikało, że to właśnie Zelikow przygotował projekt memorandum powołującego Radę Bezpieczeństwa Narodowego dla prezydenta Bush’a, a także strategie uderzenia wyprzedzającego, którą wykorzystano w wojnie z Irakiem. Okazało się również, że jest bliskim przyjacielem Doradcy do spraw Bezpieczeństwa Narodowego – Condoleezzy Rice. Condoleezza Rice (ur. 14 listopada 1954 w Birmingham, USA) to polityk, doktor nauk politycznych, doktor honoris causa, w latach 2001-2005 przewodnicząca Narodowego Komitetu Bezpieczeństwa USA w administracji prezydenta George W. Busha. 26 stycznia 2005 zastąpiła Colina Powella na stanowisku sekretarza stanu USA. Członkini Rady Dyrektorów w Chevron Corporation do 15.01.2001 roku. Rodziny domagały się rezygnacji Zelikowa, jednak ten zdecydowanie odmówił.

W listopadzie 2003 roku Biały Dom zawarł z komisją porozumienie, w myśl którego tylko niektórzy jej członkowie uzyskali dostęp do materiałów ściśle tajnych, natomiast notatki z nich czynione musiały podlegać zatwierdzeniu przez ludzi z otoczenia prezydenta. Uprawnienia te otrzymał Zelikow i Jimmy Gorolick – wiceminister sprawiedliwości w rządzie Clintona.

Prezydent, wiceprezydent i doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego odmawiali składania publicznych zeznań.

W marcu 2004 roku Richard Clarke przeprosił społeczeństwo amerykańskie za to, że zawiódł. Swoje spostrzeżenia z okresu 9/11 zawarł w książce „Przeciw wszystkim wrogom”. W tym dopiero czasie, pod naciskiem opinii publicznej Bush i jego współpracownicy zgodzili się stanąć przed komisją, jednak z zastrzeżeniem, że pojawią się razem, a zeznania składane bez przysięgi złożą za zamkniętymi drzwiami.

Bush stanął przed komisją 29 kwietnia 2004 roku. W lipcu komisja opublikowała ostateczną wersję raportu. W toku swych prac jej członkowie przeczytali 2,5 miliona dokumentów i przesłuchali 1200 świadków. Konkluzja okazała się zaskakująca i dla rodzin ofiar zamachów nie do zaakceptowania. Komisja orzekła, że to, co stało się 11 września było jedynie przejawem braku wyobraźni.

Senator Mark Dayton ze stanu Minnessota oskarżył Dowództwo Obrony Powietrznej Ameryki Północnej - NORAD i władze o zatajanie prawdy. Podał przykłady kłamstw NORAD w sprawie informacji, jakie wojsko otrzymało w chwili zagrożenia od Federalnej Agencji Lotnictwa Cywilnego (FAA). Poza tym, oceniając decyzję dowódców, którzy wysłali myśliwce w złym, bo przeciwnym kierunku, wykazał ich całkowitą niekompetencję.

Szczególnie interesująco wygląda porównanie kwot przeznaczonych na działalność niektórych amerykańskich komisji.

Otóż badanie wypadku promu kosmicznego „Columbia” pochłonęło 50 milionów dolarów. Tyle samo otrzymała komisja tropiąca aferę „Whitewater”, w którą zamieszany był prezydent Clinton. Chodziło wtedy o skandal, jaki rozpoczął się po ujawnieniu transakcji państwa Clinton i ich wspólników, Jim’a i Susan McDougal, na rynku nieruchomości w ramach ich firmy Whitewater Development Corporation. Firmę uruchomiono w 1979 roku, a jej głównym założeniem była sprzedaż wakacyjnych posesji leżących wzdłuż rzeki White, niedaleko Flippin, w stanie Arkanzas.

Z kolei badanie seksualnych wyczynów tego ostatniego z udziałem Moniki Lewinsky kosztowało Amerykę 40 milionów dolarów.

Na dochodzenie w sprawie kasyn („Casino Gambling”) wydano w 1996 roku 5 milionów.

Natomiast na znalezienie prawdy o wydarzeniach 11 września w 2003 roku wydano zaledwie 3 miliony. Łączny budżet przeznaczony na ten cel do dnia dzisiejszego nie przekroczył 15 milionów.

Wydawać się może, że są to i tak duże pieniądze. Jednak wystarczy to porównać z pieniędzmi wydawanymi przez amerykańskich podatników na wojnę w Iraku i czar pryska. W jednym tylko 2005 roku średnia kwota wydatków ponoszonych na działania wojenne wyniosła bowiem miesięcznie 5,6 miliarda dolarów!

Dyrektor Wykonawczy Komisji, były członek Krajowej Rady Bezpieczeństwa, pisujący artykuły w spółce z byłym szefem CIA, John’em Deutch’em. Zelikow napisał również w 1997 roku wspólnie z Condoleezzą Rice książkę sławiącą zjednoczenie Niemiec. Jest członkiem Międzynarodowego Instytutu Studiów Strategicznych, ośrodka dyplomatycznego w Londynie, kojarzonego z brytyjskim wywiadem. Jest też starszym doradcą holdingu BGR. Klienci firmy pokrywają się z obecnymi na liście Fortune 500[1].

Przewodniczący Komisji, były gubernator New Jersey. Polityk Partii Republikańskiej. Rekomendowany do Komisji przez prezydenta Bush’a. Był dyrektorem giganta naftowego Amerada Hes, który w czasie trwania prac Komisji współtworzył konsorcjum Hess-Delta z firmą Delta Oil z Arabii Saudyjskiej. Właścicielem Delta Oil jest Khalid Bin Mahfouz, w przeszłości właściciel BCCI. Kean zasiada w Radzie Narodowej Fundacji na rzecz Demokracji, instytucji rozdzielającej szczodrze miliony USD dla różnych grup zwalczających związki zawodowe. Podczas przesłuchań w sprawie Iran-Contras Biały Dom poinformował, że Fundacja ta wdrożyła tak zwany „Projekt Demokracja” w Nikaragui, z pułkownikiem North’em w roli głównej. Kean od 1993 roku był w Radzie United Health Group, dużej firmy ubezpieczeniowej. W roku 2006 United States Securities and Exchange Commission^{^[2]} wszczęła w jej sprawie dochodzenie. Firmą zainteresowały się również IRS i prokuratura, badające jej inwestycje giełdowe. Kean zasiadał w ostatnich latach w radach dyrektorów szeregu firm, jak ARAMARK^{^[3]}, Hess Corporation, Pepsi Bottling Group^{^[4]}, CIT Group Incorporated^{^[5]} i Franklin Templeton Investments^{^[6]}. 19 listopada 2007 roku poparł oficjalnie kandydaturę John’a Mc Cain w walce o prezydenturę w roku 2008.

Wiceprzewodniczący Komisji. Członek Partii Demokratycznej. W przeszłości przewodził Komisji Izby Reprezentantów do sprawy Iran-Contras. W wywiadzie dla Frontline powiedział, że nie oskarżał Reagan’a i Busha, ponieważ uważał, iż nie byłoby to „dobre dla kraju”. Jako przewodniczący ulegał politycznym naciskom swego kolegi kongresmana z Wyoming, o nazwisku Dick Cheney. W roku 1992 uwolnił prezydenta H. W. Busha od jakiejkolwiek odpowiedzialności i udziału w skandalu przypomnianym w ramach „październikowej niespodzianki”^{^[7]}, pomimo poważnych dowodów uzyskanych zarówno od byłego asystenta Białego Domu, Gary’ego Sick’a, jak i wywiadów, izraelskiego oraz rosyjskiego. Był członkiem komisji badającej poziom bezpieczeństwa w Laboratorium Los Alamos. Zasiada w charakterze doradcy w wielu radach, między innymi CIA, Radzie Doradczej Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Armii USA, jak również organizacji Partnerstwo dla Bezpiecznej Ameryki. Obecnie członek Prezydenckiej Rady Doradczej Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W wyborach 2008 roku wspierał Barack’a Obamę.

Protegowany Henry’ego Kissinger’a. Republikanin. Bankier i pisarz. Członek Rady Doradczej Bezpieczeństwa Narodowego. W czasie, kiedy był Sekretarzem Marynarki Wojennej USA, za prezydentury Reagan’a, tuszował wyniki dochodzenia w sprawie kręgu pedofilskiego w tej służbie, w Coos Bay, w Oregonie, w roku 1982. Fakt ten ujawnił, jako pierwszy, niezależny dziennikarz Wayne Madsen. Lehman jest bliskim kuzynem księżnej Monaco – Grace Kelly. Jest autorem książki „On Seas of Glory: Heroic Men, Great Ships and Epic Battles of the American Navy”^{^[8]}. Członek PNAC^{^[9]}, Heritage Foundation^{^[10]}, Foreign Policy Research Institute^{^[11]}, Center for Security Policy^{^[12]} i Committee on the Present Danger^{^[13]}. W wyborach prezydenckich 2008 roku był doradcą senatora John’a Mc Cain.

Demokrata żydowski. Wspólnik w międzynarodowej firmie prawniczej Mayer Brown. Stał sie sławny, kiedy został szefem specjalnej grupy zadaniowej dla wyjaśnienia afery Watergate^{^[14]}, angażując się później w tę sprawę, jako prawnik, przed sądem. W czasie afery Whitewater^{^[15]} był senackim obrońcą Clintona. Następnie, już prywatnie, w tej samej sprawie, bronił jego przyjaciela – finansistę Trumana Arnolda. Był również obrońcą Barry’ego Seal’a, gangstera zajmującego się przemytem kokainy od Contras na lotnisko Mena w Arkanzas. Jeśli wierzyć papierom znalezionym wśród dokumentów przemytnika, jest wielce prawdopodobne, że szantażował on czymś swego adwokata. Prawdopodobnie sprawa ta nie zostanie już wyjaśniona, ponieważ Seal’a czekającego we własnym samochodzie na zmianę świateł na skrzyżowaniu, dosięgła seria z broni maszynowej, zamykając mu usta na zawsze.

Jedyna kobieta w Komisji. Demokratka. Ukończyła Harvard. Pracowała w firmie prawniczej Miller, Cassidy, Larroca and Lewin. Była asystentką Sekretarza Energii USA. W administracji Clintona była głównym prawnikiem Departamentu Obrony. Członkini Panelu Bezpieczeństwa Narodowego CIA. Jest wspólnikiem w firmie prawniczej WilmerHale, a także dyrektorem w Schlumberger Ltd., spółce będącej dostawcą usług dla przemysłu naftowego. Do waszyngtońskiej firmy Wilmer, Cutler and Pickering dołączyła w lipcu 2003 roku, kilka miesięcy po tym, jak spółka ogłosiła, że będzie broniła saudyjskiego księcia Mohammeda al Faisal. Al Faisal jest trzecią pod względem ważności osobą w rządzie Arabii Saudyjskiej. To on, jako szef tajnych służb Arabii Saudyjskiej, został formalnie pozwany o miliardowe odszkodowania przez rodziny ofiar 9/11.

Republikanin. Najdłużej urzędujący gubernator Stanu Illinois. Począwszy od 1993 roku, Przewodniczący Winston & Strawn LLP, dużej firmy prawniczej z Chicago. Firma reprezentowała interesy linii lotniczych United Airlines i American Airlines. Broniła również w kilku sprawach giganta tytoniowego Philip Morris oraz producenta genetycznie modyfikowanej żywności – Monsanto. Thompson jest dyrektorem Komisji Audytorskiej firmy Hollinger International^{^[16]}, będącej obecnie przedmiotem zainteresowania U.S. Securities and Exchange Commission.

Republikanin. Były senator stanu Waszyngton. Prawnik firmy Preston, Gates and Ellis z Seattle. Wśród jej klientów są linie Delta Air Lines oraz Spółdzielnia Kredytowa pracowników firmy Boeing.

Pomimo przynależności do Partii Demokratycznej zaangażowany w działania PNAC, w charakterze członka Komitetu Wyzwolenia Iraku. Jako Gubernator stanu Nebraska był zamieszany w tuszowanie skandalu kręgu homoseksualnej prostytucji w roku 1989, powiązanego z Białym Domem. Informacje o tym zawarte są w przywoływanej w rozdziale KRĄG książce „The Franklin Cover-Up” oraz filmie „Conspiracy of Silence”. W 2001 roku światło dzienne ujrzała informacja o tym, że Kerrey podczas wojny w Wietnamie dowodził misją, w wyniku której dokonano masakry 21 cywili, w tym kobiet, starców i dzieci poniżej 12 roku życia. Rzezi dokonano przy użyciu noży, w wiosce Thanh Phong leżącej poza strefą bezpośrednich działań wojennych.

Republikanin. Prawnik, członek administracji prezydenta George’a W. Bush’a. Aktualnie główny prawnik Białego Domu. Był wspólnikiem w waszyngtońskiej firmie prawniczej Wiley Rein LLP. Wielokrotny doradca Białego Domu. Uczestniczył w obronie prezydenta Richard’a Nixona w czasie skandalu Watergate. Zeznania niektórych osób świadczą o tym, że niszczył dowody w tej sprawie. Był doradcą prezydenta Ronald’a Reagan’a. W sprawie Iran-Contras utrzymywał, że nie ma o niej wiedzy, ponieważ opuścił Biały Dom w roku 1986. Jednak dowody wskazują na to, że Reagan i Bush wydali zezwolenie na transport broni do Iranu w roku 1985 lub wcześniej. Zasiadał także w Zespole Sekretarza Transportu do spraw Wypadków Lotniczych w latach 1997 – 1998. Zarządza prywatną, militarną firmą Blackwater USA^{^[17]} reprezentując ją jednocześnie od strony prawnej. Blisko powiązany z wiceprezydentem Cheney’em. Nadzorował w 2001 roku przebieg przekazania prezydentury. W 2003 roku pojawiły się pogłoski mówiące o tym, że to Fielding mógł być tajemniczym informatorem dziennikarzy Washington Post, tropiących w 1972 roku aferę Watergate, Bob’a Woodward’a i Carl’a Bernstein’a, o pseudonimie Deep Throat^{^[18]}. Podejrzewał to wiele lat wcześniej Szef Personelu Nixon’a H. R. Haldeman. Jednak w maju 2005 roku, przyznał się do tej roli były wicedyrektor FBI – W. Mark Felt. Oświadczenie to potwierdzili zarówno Woodward, Bernstein, jak i wydawca Ben Bradlee.

Demokrata wyznania rzymskokatolickiego. I tylko on jest bez skazy. Członek Izby Reprezentantów USA, później Prezes Center for National Policy^{^[19]}. Krytykowany za swą antyaborcyjną postawę. Jedyny kongresman Izby Reprezentantów, który pomógł powołać do życia Komisję 911. Był także członkiem komisji śledczej badającej dokonania wywiadu amerykańskiego. Opinie tej komisji wytknęły masę błędów wywiadu, jednak najpoważniejsze z nich utajniono.

Wymienione wyżej osoby prowadziły śledztwo w sprawie tragicznych wydarzeń 11 września. Czy mogą dziwić „wyniki” tej, pożal się Boże, „Komisji”?

[1] Jest to ranking 500 największych firm na świecie ocenianych według przychodów. Lista jest publikowana co roku przez amerykański magazyn gospodarczy Fortune. Pierwsza lista została opublikowana w roku 1955.

[2] Niezależna państwowa komisja papierów wartościowych i giełd. W 2001 roku jej siedziba znajdowała się w budynku WTC 7, który upadł po kilku godzinach od zamachów, pomimo że nie uderzył weń żaden samolot.

[3] Firma żywnościowa i odzieżowa działająca w szerokim spektrum gospodarczym. Zatrudnia 240 000 osób i zajmuje 19 miejsce na liście FORTUNE 500. Obsługuje Igrzyska Olimpijskie, również 14 Olimpiadę w Pekinie, w roku 2008.

[4] Największa na świecie spółka butelkująca napoje PepsiCo, z siedzibą w Somers, w stanie Nowy Jork.

[5] Commercial Investment Trust, globalna spółka finansowa, udzielająca kredytów przemysłowych, założona w roku 1908. Obecna na liście FORTUNE 500. Działa w Ameryce, Europie i Azji.

[6] Globalna firma inwestycyjna, założona w 1987 roku przez Johna Templeton’a, absolwenta Yale i Oxfordu. Był stypendystą Rhodesa. Fundacja oficjalnie wspiera inicjatywy badawcze i edukacyjne w dziedzinie nauki, religii, rozwoju osobowości oraz krzewienia wolności. Za swoją działalność charytatywną otrzymał tytuł szlachecki od królowej brytyjskiej Elżbiety II. Zmarł w 2008 roku. Firma jest obecna w Polsce pod szyldem Franklin Templeton Investments Poland Sp. z o. o., z siedzibą w Warszawie, przy Rondzie ONZ 1.

[7] W politycznym żargonie amerykańskim określenie używane w odniesieniu do istotnej informacji mogącej mieć poważny wpływ na przypadające wkrótce wybory prezydenckie. Odbywają się bowiem one zawsze w pierwszy wtorek listopada. Czasami używa się tego zwrotu również w stosunku do urzędującego prezydenta, w nawiązaniu do jego posunięć politycznych lub wojskowych, a także wobec jakiegokolwiek skandalu uderzającego w aktualnie urzędującą administrację.

[8] „Na morzach chwały: Bohaterscy mężczyźni, wielkie statki i epickie bitwy amerykańskiej Marynarki” (tłum. smk).

[9] Project for the New American Century (PNAC), to prawicowa organizacja z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Utworzona wiosną 1997 jako organizacja non-profit, o charakterze edukacyjnym, której celem jest promocja ,,globalnego kierownictwa Ameryki". Siedziba organizacji mieści się w budynkach American Enterprise Institute w Waszyngtonie. Wśród członków PNAC są William Kristol, były redaktor Commentary Magazine; Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, Jeb Bush, Richard Armitage, Richard Perle, Dick Cheney, Lewis Libby, William Bennett, Zalmay Khalilzad, Ellen Bork (żona sędziego Roberta Borka).

[10] Jedna z z najbardziej wpływowych, konserwatywnych organizacji świata. Powstała w roku 1973, a jej siedziba znajduje się w Waszyngtonie. Zajmuje się polityką USA, w tym stosunkami międzynarodowymi, gospodarką, systemem ubezpieczeń, finansami, służbą zdrowia i edukacją.

[11] Instytut Badawczy ds. Polityki Zagranicznej. Organizacja zajmująca się geopolityką, stosunkami zagranicznymi, bezpieczeństwem międzynarodowym, zagadnieniami terroryzmu na świecie. Siedziba mieści się w Filadelfii, w Pensylwanii.

[12] Organizacja założona w roku 1988, z siedzibą w Waszyngtonie. Zajmuje się zagadnieniami bezpieczeństwa krajowego.

[13] Neokonserwtywna grupa lobbystyczna zajmująca się polityką zagraniczną. Ma znaczący wpływ na administracje kilku prezydentów, począwszy od Dwight’a Eisenhower’a, przez Jimmy Carter’a, Ronald’a Reagan’a do George’a W. Busha.

[14] Nazwa skandalu politycznego i związanego z nim kryzysu konstytucyjnego w USA w pierwszej połowie lat 70. W jego efekcie prezydent Richard Nixon został zmuszony do podania się do dymisji. Jej początek dała nieudana próba zainstalowania podsłuchu w siedzibie sztabu wyborczego amerykańskiej Partii Demokratycznej w Waszyngtonie. Siedziba mieściła się w hotelu, w kompleksie Watergate, stąd nazwa afery.

[15] Skandal, jaki rozpoczął się po ujawnieniu transakcji państwa Clinton i ich wspólników, Jim’a i Susan McDougal, na rynku nieruchomości w ramach ich firmy Whitewater Development Corporation. Firmę uruchomiono w 1979 roku, a jej głównym założeniem była sprzedaż wakacyjnych posesji leżących wzdłuż rzeki White, niedaleko Flippin, w stanie Arkanzas.

[16] Holding prasowy kontrolowany przez kanadyjskiego biznesmena Conrad’a Black’a.

[17] Szczegółowy opis firmy w rozdziale AMERYKAŃSCY KONDOTIERZY.

[18] Głębokie Gardło (ang.).

[19] Organizacja powstała w roku 1981, z siedzibą w Waszyngtonie, zajmująca się problemami światowego bezpieczeństwa.

KOMISJA 9/11... [Czy może coś wam przypomina??]
Wpisał: Sławomir M. Kozak
08.04.2016.
KOMISJA 9/11... [Czy może coś wam przypomina??] [Wysokość odszkodowania, jakie otrzymały rodziny 9/11. Otóż każda rodzina dostała 1.25 miliona USD. Oczywiście pod warunkiem odstąpienia od dalszego dochodzenia prawdy.] Fragment książki „Czarny Wrzesień”, Sławomir M. Kozak, Oficyna Aurora, 2011 r.. Prezydent Bush ugiął się dopiero w listopadzie 2002 roku. Pod naciskiem domagających się tego coraz głośniej rodzin, podpisał wreszcie ustawę powołującą do życia komisję mającą zbadać okoliczności wydarzeń 11 września 2001 roku. Komisję 9/11, o pełnej nazwie - Narodowa Komisja ds. Ataków Terrorystycznych na USA, powołano do życia 27.11.2002 roku. Jednak widocznym stawało się, że Biały Dom zaczyna piętrzyć trudności. W historii Stanów Zjednoczonych zaistniało kilka komisji. Ciekawe w tym miejscu może się okazać porównanie czasu, w jakim wybierano przewodniczących tych komisji na przestrzeni lat. I tak: Po tragedii Titanic’a, przewodniczącego wyłoniono w ciągu 6 dni, po zabójstwie J. F. Kennedy’ego - w ciągu 7 dni. Tyle samo po wypadku promu kosmicznego Challenger, a po japońskim ataku na Pearl Harbor - w ciągu 9 dni, Prezydent Bush wyznaczył szefa Komisji po 411 dniach! Został nim Henry Kissinger. Komisja rozpoczęła swoje prace dopiero miesiąc po tym fakcie, a więc w 441 (!) dniu od tragicznych wydarzeń. Rodziny ofiar były jednak przekonane, że przewodniczącemu brakuje obiektywizmu. Podnoszono wątpliwości dotyczące jego udziału w aferze Watergate i roli, jaką odegrał w przewrocie w Chile. Kristen Breitweiger przeprowadziła prywatne śledztwo w sprawie Kissingera i doprowadziła do spotkania z nim w jego nowojorskim biurze. Spośród wielu pytań, jakie mu zadano dwa okazały się wyjątkowo trafne. Kristen Breitweiger zapytała czy prawdą jest, że niektórzy z jego klientów są pochodzenia saudyjskiego. W drugim zapytała wprost czy prawdą jest, że jednym z nich jest Osama Bin Laden. Nie otrzymała na nie odpowiedzi ale wkrótce po tym spotkaniu media podały, że doktor Kissinger zrezygnował ze stanowiska. Wkrótce zastąpił go w tej roli Thomas Kean, były gubernator stanu Nowy Jork oraz Lee Hamilton, w przeszłości kongresman przewodniczący komisji do spraw wywiadu. Pozostałych ośmiu członków, w większości prawników wywodzących się z obu partii wyznaczył Waszyngton. Jednak sposób prowadzenia dochodzenia niepokoił coraz większą liczbę ludzi. Początkowo komisja nie chciała, by przesłuchiwani zeznawali pod przysięgą. *[skąd my to znamy?* MD] Komisja zadawała pytania, zdaniem członków rodzin poszkodowanych, zbyt łagodne, podczas gdy pytania przygotowane przez te rodziny nie były zadawane w ogóle. Z czasem jasne się stało, że osobą decydującą o tym, w jakim kierunku pójdzie dochodzenie i co znajdzie się w raporcie jest Philip Zelikow – zastępca szefa komisji. W październiku 2003 roku rodziny ofiar dotarły do informacji, z których wynikało, że to właśnie Zelikow przygotował projekt memorandum powołującego Radę Bezpieczeństwa Narodowego dla prezydenta Bush’a, a także strategie uderzenia wyprzedzającego, którą wykorzystano w wojnie z Irakiem. Okazało się również, że jest bliskim przyjacielem Doradcy do spraw Bezpieczeństwa Narodowego – Condoleezzy Rice. Condoleezza Rice (ur. 14 listopada 1954 w Birmingham, USA) to polityk, doktor nauk politycznych, doktor honoris causa, w latach 2001-2005 przewodnicząca Narodowego Komitetu Bezpieczeństwa USA w administracji prezydenta George W. Busha. 26 stycznia 2005 zastąpiła Colina Powella na stanowisku sekretarza stanu USA. Członkini Rady Dyrektorów w Chevron Corporation do 15.01.2001 roku. Rodziny domagały się rezygnacji Zelikowa, jednak ten zdecydowanie odmówił. W listopadzie 2003 roku Biały Dom zawarł z komisją porozumienie, w myśl którego tylko niektórzy jej członkowie uzyskali dostęp do materiałów ściśle tajnych, natomiast notatki z nich czynione musiały podlegać zatwierdzeniu przez ludzi z otoczenia prezydenta. Uprawnienia te otrzymał Zelikow i Jimmy Gorolick – wiceminister sprawiedliwości w rządzie Clintona. Prezydent, wiceprezydent i doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego odmawiali składania publicznych zeznań. W marcu 2004 roku Richard Clarke przeprosił społeczeństwo amerykańskie za to, że zawiódł. Swoje spostrzeżenia z okresu 9/11 zawarł w książce „Przeciw wszystkim wrogom”. W tym dopiero czasie, pod naciskiem opinii publicznej Bush i jego współpracownicy zgodzili się stanąć przed komisją, jednak z zastrzeżeniem, że pojawią się razem, a zeznania składane bez przysięgi złożą za zamkniętymi drzwiami. Bush stanął przed komisją 29 kwietnia 2004 roku. W lipcu komisja opublikowała ostateczną wersję raportu. W toku swych prac jej członkowie przeczytali 2,5 miliona dokumentów i przesłuchali 1200 świadków. Konkluzja okazała się zaskakująca i dla rodzin ofiar zamachów nie do zaakceptowania. Komisja orzekła, że *to, co stało się 11 września było jedynie przejawem braku wyobraźni.* Senator Mark Dayton ze stanu Minnessota oskarżył Dowództwo Obrony Powietrznej Ameryki Północnej - NORAD i władze o zatajanie prawdy. Podał przykłady kłamstw NORAD w sprawie informacji, jakie wojsko otrzymało w chwili zagrożenia od Federalnej Agencji Lotnictwa Cywilnego (FAA). Poza tym, oceniając decyzję dowódców, którzy wysłali myśliwce w złym, bo przeciwnym kierunku, wykazał ich całkowitą niekompetencję. Szczególnie interesująco wygląda porównanie kwot przeznaczonych na działalność niektórych amerykańskich komisji. Otóż badanie wypadku promu kosmicznego „Columbia” pochłonęło 50 milionów dolarów. Tyle samo otrzymała komisja tropiąca aferę „Whitewater”, w którą zamieszany był prezydent Clinton. Chodziło wtedy o skandal, jaki rozpoczął się po ujawnieniu transakcji państwa Clinton i ich wspólników, Jim’a i Susan McDougal, na rynku nieruchomości w ramach ich firmy Whitewater Development Corporation. Firmę uruchomiono w 1979 roku, a jej głównym założeniem była sprzedaż wakacyjnych posesji leżących wzdłuż rzeki White, niedaleko Flippin, w stanie Arkanzas. Z kolei badanie seksualnych wyczynów tego ostatniego z udziałem Moniki Lewinsky kosztowało Amerykę 40 milionów dolarów. Na dochodzenie w sprawie kasyn („Casino Gambling”) wydano w 1996 roku 5 milionów. Natomiast na znalezienie prawdy o wydarzeniach 11 września w 2003 roku wydano zaledwie 3 miliony. Łączny budżet przeznaczony na ten cel do dnia dzisiejszego nie przekroczył 15 milionów. Wydawać się może, że są to i tak duże pieniądze. Jednak wystarczy to porównać z pieniędzmi wydawanymi przez amerykańskich podatników na wojnę w Iraku i czar pryska. W jednym tylko 2005 roku średnia kwota wydatków ponoszonych na działania wojenne wyniosła bowiem miesięcznie 5,6 miliarda dolarów! Philip Zelikow, (1954) Dyrektor Wykonawczy Komisji, były członek Krajowej Rady Bezpieczeństwa, pisujący artykuły w spółce z byłym szefem CIA, John’em Deutch’em. Zelikow napisał również w 1997 roku wspólnie z Condoleezzą Rice książkę sławiącą zjednoczenie Niemiec. Jest członkiem Międzynarodowego Instytutu Studiów Strategicznych, ośrodka dyplomatycznego w Londynie, kojarzonego z brytyjskim wywiadem. Jest też starszym doradcą holdingu BGR. Klienci firmy pokrywają się z obecnymi na liście Fortune 500[1]. Thomas Kean, (1935) Przewodniczący Komisji, były gubernator New Jersey. Polityk Partii Republikańskiej. Rekomendowany do Komisji przez prezydenta Bush’a. Był dyrektorem giganta naftowego Amerada Hes, który w czasie trwania prac Komisji współtworzył konsorcjum Hess-Delta z firmą Delta Oil z Arabii Saudyjskiej. Właścicielem Delta Oil jest Khalid Bin Mahfouz, w przeszłości właściciel BCCI. Kean zasiada w Radzie Narodowej Fundacji na rzecz Demokracji, instytucji rozdzielającej szczodrze miliony USD dla różnych grup zwalczających związki zawodowe. Podczas przesłuchań w sprawie Iran-Contras Biały Dom poinformował, że Fundacja ta wdrożyła tak zwany „Projekt Demokracja” w Nikaragui, z pułkownikiem North’em w roli głównej. Kean od 1993 roku był w Radzie United Health Group, dużej firmy ubezpieczeniowej. W roku 2006 United States Securities and Exchange Commission^{^[2]} wszczęła w jej sprawie dochodzenie. Firmą zainteresowały się również IRS i prokuratura, badające jej inwestycje giełdowe. Kean zasiadał w ostatnich latach w radach dyrektorów szeregu firm, jak ARAMARK^{^[3]}, Hess Corporation, Pepsi Bottling Group^{^[4]}, CIT Group Incorporated^{^[5]} i Franklin Templeton Investments^{^[6]}. 19 listopada 2007 roku poparł oficjalnie kandydaturę John’a Mc Cain w walce o prezydenturę w roku 2008. Lee Herbert Hamilton, (1931) Wiceprzewodniczący Komisji. Członek Partii Demokratycznej. W przeszłości przewodził Komisji Izby Reprezentantów do sprawy Iran-Contras. W wywiadzie dla Frontline powiedział, że nie oskarżał Reagan’a i Busha, ponieważ uważał, iż nie byłoby to „dobre dla kraju”. Jako przewodniczący ulegał politycznym naciskom swego kolegi kongresmana z Wyoming, o nazwisku Dick Cheney. W roku 1992 uwolnił prezydenta H. W. Busha od jakiejkolwiek odpowiedzialności i udziału w skandalu przypomnianym w ramach „październikowej niespodzianki”^{^[7]}, pomimo poważnych dowodów uzyskanych zarówno od byłego asystenta Białego Domu, Gary’ego Sick’a, jak i wywiadów, izraelskiego oraz rosyjskiego. Był członkiem komisji badającej poziom bezpieczeństwa w Laboratorium Los Alamos. Zasiada w charakterze doradcy w wielu radach, między innymi CIA, Radzie Doradczej Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Armii USA, jak również organizacji Partnerstwo dla Bezpiecznej Ameryki. Obecnie członek Prezydenckiej Rady Doradczej Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W wyborach 2008 roku wspierał Barack’a Obamę. John F. Lehman, Jr., (1943) Protegowany Henry’ego Kissinger’a. Republikanin. Bankier i pisarz. Członek Rady Doradczej Bezpieczeństwa Narodowego. W czasie, kiedy był Sekretarzem Marynarki Wojennej USA, za prezydentury Reagan’a, tuszował wyniki dochodzenia w sprawie kręgu pedofilskiego w tej służbie, w Coos Bay, w Oregonie, w roku 1982. Fakt ten ujawnił, jako pierwszy, niezależny dziennikarz Wayne Madsen. Lehman jest bliskim kuzynem księżnej Monaco – Grace Kelly. Jest autorem książki „On Seas of Glory: Heroic Men, Great Ships and Epic Battles of the American Navy”^{^[8]}. Członek PNAC^{^[9]}, Heritage Foundation^{^[10]}, Foreign Policy Research Institute^{^[11]}, Center for Security Policy^{^[12]} i Committee on the Present Danger^{^[13]}. W wyborach prezydenckich 2008 roku był doradcą senatora John’a Mc Cain. Richard Ben-Veniste, (1943) Demokrata żydowski. Wspólnik w międzynarodowej firmie prawniczej Mayer Brown. Stał sie sławny, kiedy został szefem specjalnej grupy zadaniowej dla wyjaśnienia afery Watergate^{^[14]}, angażując się później w tę sprawę, jako prawnik, przed sądem. W czasie afery Whitewater^{^[15]} był senackim obrońcą Clintona. Następnie, już prywatnie, w tej samej sprawie, bronił jego przyjaciela – finansistę Trumana Arnolda. Był również obrońcą Barry’ego Seal’a, gangstera zajmującego się przemytem kokainy od Contras na lotnisko Mena w Arkanzas. Jeśli wierzyć papierom znalezionym wśród dokumentów przemytnika, jest wielce prawdopodobne, że szantażował on czymś swego adwokata. Prawdopodobnie sprawa ta nie zostanie już wyjaśniona, ponieważ Seal’a czekającego we własnym samochodzie na zmianę świateł na skrzyżowaniu, dosięgła seria z broni maszynowej, zamykając mu usta na zawsze. Jamie S. Gorelick, (1950) Jedyna kobieta w Komisji. Demokratka. Ukończyła Harvard. Pracowała w firmie prawniczej Miller, Cassidy, Larroca and Lewin. Była asystentką Sekretarza Energii USA. W administracji Clintona była głównym prawnikiem Departamentu Obrony. Członkini Panelu Bezpieczeństwa Narodowego CIA. Jest wspólnikiem w firmie prawniczej WilmerHale, a także dyrektorem w Schlumberger Ltd., spółce będącej dostawcą usług dla przemysłu naftowego. Do waszyngtońskiej firmy Wilmer, Cutler and Pickering dołączyła w lipcu 2003 roku, kilka miesięcy po tym, jak spółka ogłosiła, że będzie broniła saudyjskiego księcia Mohammeda al Faisal. Al Faisal jest trzecią pod względem ważności osobą w rządzie Arabii Saudyjskiej. To on, jako szef tajnych służb Arabii Saudyjskiej, został formalnie pozwany o miliardowe odszkodowania przez rodziny ofiar 9/11. James Robert Thompson, Jr., (1936) Republikanin. Najdłużej urzędujący gubernator Stanu Illinois. Począwszy od 1993 roku, Przewodniczący Winston & Strawn LLP, dużej firmy prawniczej z Chicago. Firma reprezentowała interesy linii lotniczych United Airlines i American Airlines. Broniła również w kilku sprawach giganta tytoniowego Philip Morris oraz producenta genetycznie modyfikowanej żywności – Monsanto. Thompson jest dyrektorem Komisji Audytorskiej firmy Hollinger International^{^[16]}, będącej obecnie przedmiotem zainteresowania U.S. Securities and Exchange Commission. Thomas Slade Gorton III, (1928) Republikanin. Były senator stanu Waszyngton. Prawnik firmy Preston, Gates and Ellis z Seattle. Wśród jej klientów są linie Delta Air Lines oraz Spółdzielnia Kredytowa pracowników firmy Boeing. Bob Kerrey, (1943) Pomimo przynależności do Partii Demokratycznej zaangażowany w działania PNAC, w charakterze członka Komitetu Wyzwolenia Iraku. Jako Gubernator stanu Nebraska był zamieszany w tuszowanie skandalu kręgu homoseksualnej prostytucji w roku 1989, powiązanego z Białym Domem. Informacje o tym zawarte są w przywoływanej w rozdziale KRĄG książce „The Franklin Cover-Up” oraz filmie „Conspiracy of Silence”. W 2001 roku światło dzienne ujrzała informacja o tym, że Kerrey podczas wojny w Wietnamie dowodził misją, w wyniku której dokonano masakry 21 cywili, w tym kobiet, starców i dzieci poniżej 12 roku życia. Rzezi dokonano przy użyciu noży, w wiosce Thanh Phong leżącej poza strefą bezpośrednich działań wojennych. Fred Fisher Fielding, (1939) Republikanin. Prawnik, członek administracji prezydenta George’a W. Bush’a. Aktualnie główny prawnik Białego Domu. Był wspólnikiem w waszyngtońskiej firmie prawniczej Wiley Rein LLP. Wielokrotny doradca Białego Domu. Uczestniczył w obronie prezydenta Richard’a Nixona w czasie skandalu Watergate. Zeznania niektórych osób świadczą o tym, że niszczył dowody w tej sprawie. Był doradcą prezydenta Ronald’a Reagan’a. W sprawie Iran-Contras utrzymywał, że nie ma o niej wiedzy, ponieważ opuścił Biały Dom w roku 1986. Jednak dowody wskazują na to, że Reagan i Bush wydali zezwolenie na transport broni do Iranu w roku 1985 lub wcześniej. Zasiadał także w Zespole Sekretarza Transportu do spraw Wypadków Lotniczych w latach 1997 – 1998. Zarządza prywatną, militarną firmą Blackwater USA^{^[17]} reprezentując ją jednocześnie od strony prawnej. Blisko powiązany z wiceprezydentem Cheney’em. Nadzorował w 2001 roku przebieg przekazania prezydentury. W 2003 roku pojawiły się pogłoski mówiące o tym, że to Fielding mógł być tajemniczym informatorem dziennikarzy Washington Post, tropiących w 1972 roku aferę Watergate, Bob’a Woodward’a i Carl’a Bernstein’a, o pseudonimie Deep Throat^{^[18]}. Podejrzewał to wiele lat wcześniej Szef Personelu Nixon’a H. R. Haldeman. Jednak w maju 2005 roku, przyznał się do tej roli były wicedyrektor FBI – W. Mark Felt. Oświadczenie to potwierdzili zarówno Woodward, Bernstein, jak i wydawca Ben Bradlee. Timothy John "Tim" Roemer, (1956) Demokrata wyznania rzymskokatolickiego. I tylko on jest bez skazy. Członek Izby Reprezentantów USA, później Prezes Center for National Policy^{^[19]}. Krytykowany za swą antyaborcyjną postawę. Jedyny kongresman Izby Reprezentantów, który pomógł powołać do życia Komisję 911. Był także członkiem komisji śledczej badającej dokonania wywiadu amerykańskiego. Opinie tej komisji wytknęły masę błędów wywiadu, jednak najpoważniejsze z nich utajniono. Wymienione wyżej osoby prowadziły śledztwo w sprawie tragicznych wydarzeń 11 września. Czy mogą dziwić „wyniki” tej, pożal się Boże, „Komisji”? [1] Jest to ranking 500 największych firm na świecie ocenianych według przychodów. Lista jest publikowana co roku przez amerykański magazyn gospodarczy Fortune. Pierwsza lista została opublikowana w roku 1955. [2] Niezależna państwowa komisja papierów wartościowych i giełd. W 2001 roku jej siedziba znajdowała się w budynku WTC 7, który upadł po kilku godzinach od zamachów, pomimo że nie uderzył weń żaden samolot. [3] Firma żywnościowa i odzieżowa działająca w szerokim spektrum gospodarczym. Zatrudnia 240 000 osób i zajmuje 19 miejsce na liście FORTUNE 500. Obsługuje Igrzyska Olimpijskie, również 14 Olimpiadę w Pekinie, w roku 2008. [4] Największa na świecie spółka butelkująca napoje PepsiCo, z siedzibą w Somers, w stanie Nowy Jork. [5] Commercial Investment Trust, globalna spółka finansowa, udzielająca kredytów przemysłowych, założona w roku 1908. Obecna na liście FORTUNE 500. Działa w Ameryce, Europie i Azji. [6] Globalna firma inwestycyjna, założona w 1987 roku przez Johna Templeton’a, absolwenta Yale i Oxfordu. Był stypendystą Rhodesa. Fundacja oficjalnie wspiera inicjatywy badawcze i edukacyjne w dziedzinie nauki, religii, rozwoju osobowości oraz krzewienia wolności. Za swoją działalność charytatywną otrzymał tytuł szlachecki od królowej brytyjskiej Elżbiety II. Zmarł w 2008 roku. Firma jest obecna w Polsce pod szyldem Franklin Templeton Investments Poland Sp. z o. o., z siedzibą w Warszawie, przy Rondzie ONZ 1. [7] W politycznym żargonie amerykańskim określenie używane w odniesieniu do istotnej informacji mogącej mieć poważny wpływ na przypadające wkrótce wybory prezydenckie. Odbywają się bowiem one zawsze w pierwszy wtorek listopada. Czasami używa się tego zwrotu również w stosunku do urzędującego prezydenta, w nawiązaniu do jego posunięć politycznych lub wojskowych, a także wobec jakiegokolwiek skandalu uderzającego w aktualnie urzędującą administrację. [8] „Na morzach chwały: Bohaterscy mężczyźni, wielkie statki i epickie bitwy amerykańskiej Marynarki” (tłum. smk). [9] Project for the New American Century (PNAC), to prawicowa organizacja z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Utworzona wiosną 1997 jako organizacja non-profit, o charakterze edukacyjnym, której celem jest promocja ,,globalnego kierownictwa Ameryki". Siedziba organizacji mieści się w budynkach American Enterprise Institute w Waszyngtonie. Wśród członków PNAC są William Kristol, były redaktor Commentary Magazine; Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, Jeb Bush, Richard Armitage, Richard Perle, Dick Cheney, Lewis Libby, William Bennett, Zalmay Khalilzad, Ellen Bork (żona sędziego Roberta Borka). [10] Jedna z z najbardziej wpływowych, konserwatywnych organizacji świata. Powstała w roku 1973, a jej siedziba znajduje się w Waszyngtonie. Zajmuje się polityką USA, w tym stosunkami międzynarodowymi, gospodarką, systemem ubezpieczeń, finansami, służbą zdrowia i edukacją. [11] Instytut Badawczy ds. Polityki Zagranicznej. Organizacja zajmująca się geopolityką, stosunkami zagranicznymi, bezpieczeństwem międzynarodowym, zagadnieniami terroryzmu na świecie. Siedziba mieści się w Filadelfii, w Pensylwanii. [12] Organizacja założona w roku 1988, z siedzibą w Waszyngtonie. Zajmuje się zagadnieniami bezpieczeństwa krajowego. [13] Neokonserwtywna grupa lobbystyczna zajmująca się polityką zagraniczną. Ma znaczący wpływ na administracje kilku prezydentów, począwszy od Dwight’a Eisenhower’a, przez Jimmy Carter’a, Ronald’a Reagan’a do George’a W. Busha. [14] Nazwa skandalu politycznego i związanego z nim kryzysu konstytucyjnego w USA w pierwszej połowie lat 70. W jego efekcie prezydent Richard Nixon został zmuszony do podania się do dymisji. Jej początek dała nieudana próba zainstalowania podsłuchu w siedzibie sztabu wyborczego amerykańskiej Partii Demokratycznej w Waszyngtonie. Siedziba mieściła się w hotelu, w kompleksie Watergate, stąd nazwa afery. [15] Skandal, jaki rozpoczął się po ujawnieniu transakcji państwa Clinton i ich wspólników, Jim’a i Susan McDougal, na rynku nieruchomości w ramach ich firmy Whitewater Development Corporation. Firmę uruchomiono w 1979 roku, a jej głównym założeniem była sprzedaż wakacyjnych posesji leżących wzdłuż rzeki White, niedaleko Flippin, w stanie Arkanzas. [16] Holding prasowy kontrolowany przez kanadyjskiego biznesmena Conrad’a Black’a. [17] Szczegółowy opis firmy w rozdziale AMERYKAŃSCY KONDOTIERZY. [18] Głębokie Gardło (ang.). [19] Organizacja powstała w roku 1981, z siedzibą w Waszyngtonie, zajmująca się problemami światowego bezpieczeństwa.
Zmieniony ( 08.04.2016. )

[Wysokość odszkodowania, jakie otrzymały rodziny 9/11. Otóż każda rodzina dostała 1.25 miliona USD. Oczywiście pod warunkiem odstąpienia od dalszego dochodzenia prawdy.]

[Wysokość odszkodowania, jakie otrzymały rodziny 9/11.
Otóż każda rodzina dostała 1.25 miliona USD. Oczywiście pod warunkiem odstąpienia od dalszego dochodzenia prawdy.]