Trzydzieści trzy fakty dowodzące istnienia drugiego tekstu Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej.

Ks. Nicolas Gruner

Zawsze wierni. Prawdzie katolickiej, prawdzie jedynej,

nr. 1 [188] styczeń luty 2017

1.                       Siostra Łucja wyjawiła, że tekst tajemnicy został przekazany w formie listu do biskupa Leirii, jednakże tekst wizji nie jest listem. 

2.                       Ci, którzy czytali tajemnicę, zaświadczyli, że mówi ona o nadchodzącej apostazji w Kościele, jednakże tekst wizji nic o tym nie wspomina.

3.                       Jest faktem bezdyskusyjnym, że Najświętsza Maryja Panna musiała powiedzieć coś więcej po słowach: ,,W Portugalii będzie zawsze  zachowany dogmat wiary etc.”, które rozpoczynają kolejną - a więc  trzecią - część wielkiej tajemnicy, jednakże tekst wizji nie zawiera  żadnych jej słów.

4.                       Matka Boża szczegółowo wyjaśnia całkowicie jednoznaczną wizję piekła, stanowiącą pierwszą część wielkiej tajemnicy, każe nam się jednak wierzyć, że nie przedstawiła absolutnie żadnego wyjaśnienia tekstu wizji trzeciej tajemnicy. Każe nam się w to wierzyć, pomimo że różni komentatorzy wykazali, iż takie wyjaśnienie musi istnieć, ponieważ ich własne „interpretacje” są ze sobą sprzeczne, nie sposób zaś sobie wyobrazić, aby Matka Boża pozostawiła Kościół w niepewności co do sensu wizji o tak wielkim znaczeniu.

5.                    Ks. Schweigl - wysłany przez Piusa XII w celu przesłuchania S. Łucji - wyjawił, że trzecia tajemnica składa się z dwóch części, z których pierwsza dotyczy papieża, a druga ,,logicznie rzecz biorąc  - choć nie wolno mi nic wyjawić - musiałaby być kontynuacją  słów: ‹‹W Portugalii będzie zawsze zachowany dogmat wiary etc.››”,  jednakże tekst wizji nie zawiera owej logicznej kontynuacji słów  Matki Bożej.

6.                    Komunikat prasowy wydany przez Watykan w 1960 roku, zapowiadający dalsze utajnienie treści trzeciej tajemnicy, opisuje ten tekst  jako „list”, który „nigdy nie zostanie otwarty”, a zawierający ,,słowa,  które Matka Boża powierzyła jako sekret trojgu pastuszkom" -jednakże tekst wizji nie jest listem, nie zawiera też żadnych słów Matki  Bożej określonych przez Nią jako tajemnica.

7.                    Kard. Ottaviani - który przeczytał trzecią tajemnicę i sprawował nad nią pieczę po tym, jak Pius XII nakazał przekazanie jej do Watykanu w 1957 roku - wyjawił, że chodziło o pojedynczą ,,kartkę papieru” z liczącym 25 linijek tekstem, dotyczącym ,,tego, co Matka Boża kazała jej [Łucji] przekazać Ojcu Świętemu” - jednakże test wizji obejmuje 62 linijki i nie zawiera żadnych słów Matki Bożej skierowanych  do Łucji.

8.                    Kard. Bertone przyznał, że kard. Ottaviani mówił „kategorycznie o tekście liczącym 25 linijek” i nie był w stanie podważyć tego świadectwa - przedstawiając jedynie całkowicie niewiarygodne wyjaśnienie, iż „być może” kard. Ottaviani ,,się pomylił”.

9.                    Tekst trzeciej tajemnicy był przechowywany w apartamentach papieskich podczas pontyfikatów Piusa XII, Jana XXIII i Pawła VI oraz przynajmniej na początku pontyfikatu Jana Pawła II natomiast „oficjalny komunikat” kard. Bertone wspomina jedynie o tekście znajdującym się w archiwach Świętego Oficjum.

10.                Jan XXIII zapoznał się z tekstem tajemnicy, który był napisany językiem tak trudnym, że okazało się konieczne przetłumaczenie go z portugalskiego na włoski; W kolejnym roku przeczytał jednak również inny tekst, który był w stanie doskonale zrozumieć bez tłumaczenia. 

11.                Tekst wizji nie zawiera żadnych szczególnie trudnych sformułowań w języku portugalskim. 

12.                Istnieją dwa różne tłumaczenia tajemnicy na język włoski: dokonane dla Jana XXIII oraz późniejsze, z roku 1967 - żadne z nich nie zostało jednak upublicznione. 

13.                Trzej różni papieże (Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II) zapoznali się z tekstem trzeciej tajemnicy w dwóch różnych latach swych pontyfikatów - jednakże „oficjalny komunikat” kard. Bertone pomija  te drugie przypadki jego lektury całkowitym milczeniem. 

14.                  W obliczu powtarzanych próśb o wyjaśnienie, który tekst trzeciej  tajemnicy miał przeczytać Jan Paweł II w 1978 roku (według wersji oficjalnej miał się z nim zapoznać dopiero w 1981 roku), kard.  Bertone dawał wymijające odpowiedzi i ostatecznie stwierdził, że  „jego zdaniem” Jan Paweł II nie czytał tekstu tajemnicy W 1978 r.,  choć łatwo było mu to ustalić w oparciu o liczne źródła będące do  jego dyspozycji (w tym również poprzez bezpośrednie zapytanie  o to papieża) - co wyraźnie sugeruje, że wiedział doskonale, że te doniesienia były prawdziwe.  

15.                  Zgodnie ze świadectwem  abp. Capovilli, osobistego sekretarza Jana XXIII, tekst  tajemnicy przechowywany  w apartamentach papieskich  znajdował się w tzw. kopercie  Capovilli, z wypisanymi na niej  nazwiskami jego samego oraz  wszystkich, którzy czytali jej  zawartość, a także adnotacją  o decyzji Jana XXIII, że „pozostawia swym następcom decyzję” co do dalszych losów tego  tekstu. 

16.                  27 czerwca 1963 r., czyli dwa lata przed tym, jak wedle ,,oficjalnego komunikatu" Paweł VI miał się zapoznać się z tekstem trzeciej tajemnicy, papież otworzył „kopertę Capovilli", która została wydobyta z sekretarzyka Jana XXIII,  przeczytał jej zawartość, zapytał Capovillę o znajdujące się na niej  adnotacje, po czym ponownie ją opieczętował, nie wspominając już  później o niej arcybiskupowi. 

17.                 Zapytany w 2006 roku przez Solideo Paoliniego, czy istniały dwie różne koperty i dwa różne teksty trzeciej tajemnicy - „koperta  Bertone” oraz „koperta Capovilli” - abp Capovilla odpowiedział:  „Właśnie tak".

18.                  Abp Capovilla nigdy nie wycofał się z powyższego twierdzenia,  choć miał po temu wiele sposobności. 

19.                  Kard. Bertone nie zasugerował abp. Capovilli, aby zdementował to, co powiedział w rozmowie z Paolinim, we wszelkich swych wystąpieniach unikał jednak jakichkolwiek do niej aluzji. 

20.                  Kard. Bertone odmówił zaprezentowania po raz kolejny otwartej i ponownie opieczętowanej „koperty Capovilli”, pomimo że ostatecznie potwierdził jej istnienie. 

21.                  W obliczu narastającej presji opinii publicznej kard. Bertone podczas programu telewizyjnego Porta a Porta wyjawił, że w rzeczywistości istnieją dwie identyczne opieczętowane koperty s. Łucji,  na których znajduje się adnotacja o „wyraźnym poleceniu Matki  Bożej”, aby ich treść nie była upubliczniana przed rokiem 1960,  pomimo że przez siedem lat zapewniał, że istnieje tylko jedna koperta, utrzymując równocześnie, że s. Łucja „wyznała” mu, że nigdy nie otrzymała od Matki Bożej żadnego polecenia dotyczącego wstrzymania ogłoszenia tajemnicy do roku 1960. 

22.                  Podczas wspomnianego programu kard. Bertone ujawnił również istnienie trzeciej koperty s. Łucji, niezapieczętowanej i zaadresowanej do bp. da Silvy, co razem z zewnętrzną kopertą biskupa dawałoby łącznie już cztery koperty, co do których każe się nam wierzyć, że mieściły w sobie tylko jeden tekst tajemnicy. 

23.                  W 1957 roku, podnosząc zewnętrzną kopertę bp. da Silvy, biskup pomocniczy Venancio zobaczył wewnątrz niej jedynie jedną kopertę, oszacowując przy tym dokładnie rozmiar zarówno samej koperty,  jaki znajdującej się w niej kartki papieru, która zawierała 20-25 linijek tekstu - co potwierdza świadectwo kard. Ottavianiego. 

24.                  Zapisane przez bp. Venancio wymiary koperty i znajdującej się w niej kartki różnią się zdecydowanie od wymiarów koperty i kartki zaprezentowanej przez kard. Bertone w programie Porta a Porta.

25.                  Sam kard. Bertone na kilka tygodni przed wspomnianym programem napisał w swej książce Ľultima veggente di Fatima, że w kwietniu 2000 roku s. Łucja „potwierdziła autentyczność” arkuszy (fogli)  zawierających rzekomo tajemnicę, pomimo że w programie Porta  a Porta on sam zaprezentował tylko jedną kartkę, która zawierała  tekst wizji. 

26.                  W swej książce kard. Bertone wyjawił także, że istniała również zewnętrzna koperta, nie pochodząca od s. Łucji i opatrzona napisem Trzecia część tajemnicy - jednak ta koperta nigdy nie została zaprezentowana publicznie. 

27.                  W obliczu coraz liczniejszych dowodów na manipulację, kard. Bertone  przyjął taktykę polegającą na mówieniu o „autentycznym” tekście tajemnicy, „autentycznej” kopercie oraz „jedynej folio, jaka jest przechowywana w archiwach Świętego Oficjum”, równocześnie wiedząc  doskonale, że kontrowersja dotyczy tekstu i koperty znajdujących się  w apartamentach papieskich - sugerując w ten sposób (jak zauważa  Socci), że wedle niego drugi tekst tajemnicy jest ,,nieautentyczny". 

28.                  Bp Seraphim z Fatimy, który wedle słów kard. Bertone miał być w kwietniu 2000 roku świadkiem potwierdzenia przez s. Łucję autentyczności tekstu wizji, wyraził się w sposób jeszcze bardziej enigmatyczny, stwierdzając, że „tajemnica fatimska została ujawniona w sposób autentyczny i integralny” - zamiast powiedzieć po prostu, że ujawniona została jej pełna treść i nic nie zostało zatajone. 

29.                  Na kasecie audio, zawierającej zapis z kolejnego spotkania z Solideo  Paolinim, można usłyszeć, jak abp Capovilla stwierdza, że obok tekstu wizji istnieje też „załącznik”, który nigdy nie został ujawniony. 

30.                  Kard. Bertone nigdy nie zanegował istnienia tego „załącznika”, pomimo że włoski dziennik ,,Il Giornale” ujawnił jego istnienie i stwierdził, że „potwierdzałoby to tezę o istnieniu drugiej kartki, zawierającej interpretację tajemnicy”. 

31.                  Kard. Bertone nigdy nie zadał s. Łucji ani abp. Capovilli żadnego pytania, które położyłoby kres tym kontrowersjom, w szczególności zaś wystrzegał się jakichkolwiek pytań odnośnie do ,,etc.”, tekstu  znajdującego się w apartamentach papieskich, świadectwa Solideo  Paoliniego odnośnie do twierdzeń abp. Capovilli, nigdy nie zaprezentowanej publicznie „koperty Capovilli” oraz tajemniczego pojawienia się wielu kopert, o których nigdy wcześniej nie wspominano. 

32.                 Po dziś dzień Watykan nie wydał żadnego oficjalnego komunikatu negującego tezy stawiane przez Socciego, pomimo że ten ostatni formalnie oskarża kard. Bertone o zatajanie słów Matki Bożej. 

33.                  Wręcz przeciwnie, jak pisze Socci: ,,[Benedykt XVI] przesłał mi list dotyczący mojej książki, wyrażając uznanie dla ‹‹motywów, jakie mną powodowały» i nie formułując nawet najmniejszych sugestii, że prezentowane w niej tezy są fałszywe".