Wielki Post - w perspektywie, bo na razie pijemy i zakąszamy na kredyt.

Stanisław Michalkiewicz http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=3884

Felieton  •  tygodnik „Polska Niepodległa”  •  11 marca 2017

  Takiej zbieżności w czasie z pewnością nie można uznać za przypadek. W ogóle wypada przypomnieć, że świętej pamięci ksiądz Bronisław Bozowski z kościoła Panien Wizytek przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie powtarzał nieustannie, że nie ma przypadków, są tylko znaki.

Zatem jak wytłumaczyć znak, że 1 marca, kiedy to rozpoczął się Wielki Post, weszły w życie regulacje, pozwalające policji skarbowej odwiedzanie podatników bez uprzedzenia w nadziei, że przyłapie ich na jakimś gorącym uczynku. Jak powiadają Rosjanie, a ściślej – jak kiedyś powiadali, bo nie wiem, czy dzisiaj jeszcze pamiętają to porzekadło – nikt nie jest bez grzechu wobec Boga, ani bez winy wobec cara, więc jeśli policja skarbowa odwiedzi takiego jednego z drugim podatnika, zwłaszcza o trzeciej nad ranem, to na pewno go na czymś przyłapie – jak nie na grzechu, to na winie.

W ten oto sposób na naszych oczach zaczyna powoli wyłaniać się odwrotna strona medalu w postaci rządowych programów rozdawniczych. Jak pamiętamy, warunkiem sine qua non realizacji tych programów było „uszczelnienie” systemu podatkowego tak, żeby fiskusowi nie umknęła ani jedna złotówka z sumy, jaką zamierza zrabować obywatelom – oczywiście po to, żeby potem przychylić i nieba.

Nie jest to zresztą jedyny problem, bo kolejny i to chyba znacznie ważniejszy, bierze się stąd, iż programy rozdawnicze realizowane są za pieniądze pożyczone. Program „rodzina 500 plus” kosztuje około 24 mld złotych rocznie, a tegoroczny deficyt budżetowy został zaplanowany na kwotę prawie 60 mld złotych. Oznacza to, że narodowy potencjał gospodarczy nie został odblokowany, a nawet gorzej – że chyba właśnie zostaje blokowany coraz bardziej, poprzez wzmacnianie przynajmniej jednego czynnika blokującego.

Jak bowiem wiadomo, narodowy potencjał gospodarczy został w naszym nieszczęśliwym kraju skutecznie zablokowany przez trzy czynniki: wadliwy ekonomiczny model państwa, ustanowiony w roku 1989 przez generała Kiszczaka w gronie osób zaufanych, który nazywam „kapitalizmem kompradorskim”, przez postępującą biurokratyzację państwa i wreszcie – przez niemiecki projekt „Mitteleuropa” w roku 1915. Kapitalizm kompradorski oznacza, że o dostępie do rynku i możliwości funkcjonowania na rynku decyduje u nas przynależność do sitwy, której najtwardszym jądrem są tajne służby z komunistycznym rodowodem, czyli stare kiejkuty.

Ponieważ większość społeczeństwa do sitwy nie należy, musi zostać wyrzucona poza główny nurt życia gospodarczego z sektorem finansowym, paliwowym, energetycznym i innymi, tak zwanymi „strategicznymi” - na obrzeża głównego nurtu i tam wydłubywać sobie kit z okien – bo przecież żyć trzeba. W rezultacie wyrzucenia większości społeczeństwa na obrzeża gospodarki – bo w przeciwnym razie przywilej dla sitwy utraciłby sens ekonomiczny – narodowy potencjał gospodarczy jest wykorzystany w niewielkim stopniu ze wszystkimi tego konsekwencjami, m.in. prawie trzy milionową emigracją młodych ludzi.

Kolejnym czynnikiem blokującym narodowy potencjał jest postępująca biurokratyzacja państwa. W 1990 roku w administracji centralnej pracowało 45 tys. urzędników. W roku 1995 – już 112 tysięcy, ale prawdziwa eksplozja nastąpiła po roku 1997 w następstwie czterech wiekopomnych reform charyzmatycznego premiera Buzka. Nastąpił skokowy wzrost liczby synekur w sektorze publicznym i skokowy wzrost kosztów funkcjonowania państwa o około 100 mld złotych. Obecnie mamy ok. 3 mln funkcjonariuszy publicznych, w tym ok. 650 tys urzędników – a jeszcze nikt nie powiedział ostatniego słowa.

Biurokratyzacja postępuje skutkiem mnożenia nakazów i zakazów. Na straży każdego nakazu lub zakazu ustanawia się urząd, który ma pilnować jego przestrzegania, no i utrzymać się z kar. Im więcej nakazów i zakazów, tym mniejszy zakres swobody – również gospodarczej – no i tym większe koszty jakie gospodarkę obciążają.

I wreszcie – projekt „Mittleleuropa”. Dotyczył on urządzenia Europy Środkowo-Wschodniej po ostatecznym zwycięstwie niemieckim w „Wielkiej Wojnie” i przewidywał utworzenie na tym obszarze państw pozornie niepodległych, ale de facto – niemieckich protektoratów o gospodarkach nie konkurencyjnych, tylko peryferyjnych i uzupełniających gospodarkę niemiecką. Ten cel udało się osiągnąć dopiero po 90 latach od wybuchu I wojny światowej; 1 maja 2004 roku Niemcy przyłączyły osiem państw Środkowej Europy do Unii Europejskiej, której są politycznym kierownikiem, stwarzając w ten sposób polityczne warunki dla realizacji projektu „Mittleleuropa” - no i jest on realizowany ze wszystkimi konsekwencjami dla narodowego potencjału gospodarczego w Polsce.

Ponieważ żaden z czynników blokujących narodowy potencjał gospodarczy nie został wyeliminowany, a biurokratyzacja kraju postępuje również w następstwie uruchamiania rządowych programów rozdawniczych, to o odblokowaniu narodowego potencjału nie ma mowy. W tej sytuacji realizacja programów rozdawniczych, które – mówiąc nawiasem – mogą przynieść Prawu i Sprawiedliwości zwycięstwo również w przyszłych wyborach oznacza, że będzie się to odbywało kosztem wpędzania państwa, to znaczy – obywateli w coraz głębszą niewolniczą zależność od lichwiarskiej międzynarodówki.

Bo trzeba nam pamiętać, że w gospodarce w dalszym ciągu liczy się to, co liczyło się w czasach Hammurabiego: ilu kto ma niewolników – a większość współczesnych rządów, zwłaszcza w Europie – kupuje sobie spokój społeczny za cenę wpychania niczego nieświadomych obywateli w niewolę lichwiarskiej międzynarodówki. Niczego nieświadomych – bo na skutek intensywnego i systematycznego duraczenia myślą, że skoro mogą sobie w ramach „demokracji” wybierać Umiłowanych Przywódców, którzy następnie nimi frymarczą, to wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Wygląda na to, że nasz nieszczęśliwy kraj właśnie został wprowadzony w jednokierunkową ulicę, z której nie zawróci go żadna „opozycja”, bo ona też nie ma żadnego alternatywnego pomysłu na państwo, a jeśli ujada na PiS, to przede wszystkim, a może nawet wyłącznie z irytacji, że to prezes Kaczyński pierwszy wpadł na ten pomysł, a nie oni. Inaczej mówiąc, przy utrzymaniu procedur demokratycznych szanse na zawrócenie kraju z tej jednokierunkowej ulicy są niewielkie, a prawdę mówiąc – żadne tym bardziej, że i stare kiejkuty tego nie chcą.

W tej sytuacji nawet słynny paradoks Stefana Kisielewskiego, który w 1989 radził, by „wziąć za mordę i wprowadzić liberalizm” może nie mieć zastosowania, choćby z tego powodu, że ci, którzy chcieliby wprowadzić liberalizm nie są w stanie nikogo wziąć za mordę, a ci, którzy byliby w stanie to zrobić, żadnego liberalizmu nie chcą. Zatem nic, tylko Wielki Post – oczywiście w perspektywie, bo na razie pijemy i zakąszamy na kredyt.