Arno Widmann, Auschwitz, adiutant Hitlera, Trzej Królowie i AIDS z DDR.

Pink Panther https://rozowypanther.blogspot.com 26 czerwca 2017

Kilka dni temu wstrząsnęła nami lekko informacja, iż niemiecki felietonista  Arno Widman w artykule pt. „Rechte Geschichtsverdrehung in Auschwitz” we Frankfurter Rundschau w bardzo specyficzny sposób skomentował słowa Premier Beaty Szydło w KL Auschwitz, które odwiedziła w 77 rocznicę pierwszego Transportu Polaków z Tarnowa do KL Auschwitz, od  czego zaczęło się faktyczne funkcjonowanie tego niemieckiego obozu koncentracyjnego.
W swoim przemówieniu Pani Beata Szydło powiedziała m.in.  co następuje: „…Auschwitz to w dzisiejszych niespokojnych czasach wielka lekcja tego, że trzeba czynić wszystko, aby uchronić bezpieczeństwo i  życie swoich obywateli…”.

A pan Arno podrzucił niemieckim czytelnikom „co Beata Szydło miała na myśli” i jakie podstępne były jej zamiary. Oto podobno celem przemówienia Beaty Szydło premiera RP miało być: „…przedstawienie Zagłady Żydów jako czysto niemieckiego dzieła. Polska miała nie mieć z Mordem Narodu nic do czynienia. Nie było też wyjaśnienia polskiej kolaboracji z Niemcami…”.

Komentarz jaki jest, każdy widzi. Nie każdy natomiast wie, kim jest pan Arno Widmann i jakie są jego zawodowe dokonania i z czym musi się mierzyć niemiecka narracja historyczna w ostatnich czasach. 

On standardowo nie ma ojca i matki, a więc w świetle tego ataku zachodzi podejrzenie, że może być on  np. synem/kuzynem samego Alfreda Widmanna , słynnego wynalazcy technik masowego mordowania  osób niepełnosprawnych w ramach operacji eutanazji  III Rzeszy niemieckiej pod kryptonimem T4. „Kuzyn Albert” w laboratoriach SS, w lasach i bunkrach Mohylewa i szpitalach podbitej Polski – dokonał tysięcy morderczych eksperymentów, ale po wojnie odsiedział parę lat i żył spokojnie do roku 1986. Ale dowodów na kuzynostwo nie mamy, więc tylko zwracamy uwagę, że w Niemczech można mieć i takich kuzynów.

Wracając  do trudu dziennikarskiego redaktora Arno Widmanna, on  już w tytule felietonu dokonał subtelnej manipulacji. Tytuł  felietonu brzmi: „Prawicowe  przekręcenie w Auschwitz”. Tymczasem premier Szydło nie przemawiała w „Auschwitz” tylko w  „das  Konzentrationslager Auschwitz”. W Polsce nie ma „Auschwitz” tylko „Oświęcim” a pani premier Szydło nie przemawiała w Oświęcimiu tylko w Niemieckim Nazistowskim Obozie Koncentracyjnym Auschwitz. Propagandziści niemieccy pracują jak mrówki. Ale czasem potkną się o własne nogi.

  Pan Arno Widmann w 1979 r.  w wieku lat 33 zakładał z kolegami w Berlinie Zachodnim dziennik Tageszeitung, lewicowy raczej i szykował się na wielką karierę dziennikarską w skali krajowej.  Ale coś się wydarzyło i pod koniec lat 80-tych został „pełniącym obowiązki głównego redaktora niemieckiego Vogue” czyli cegły modowej dla Niemek, które i tak masowo kupowały Burdę i same sobie szyły te swoje podomki.

W tzw. międzyczasie  dał sobie wcisnąć „rewelację naukową” spreparowaną przez KGB i dostarczoną do Berlina Zachodniego z NRD via naukowiec „z Berlina Wschodniego”  i pisarz enerdowski.  Była to sprawa bardzo głośna i odbiła się szerokim echem w świecie, bo zamieszane w nią były rządy USA i ZSRR.  I wszyscy się trochę pośmiali, poza panem Arno Widmannem oczywiście.

Otóż w 1986 r. enerdowski emerytowany uczony, urodzony w 1911 r. w Sankt Petersburgu Rosja w rodzinie żydowskiego kupca z Kowna – dr Jakob Segal , zasadniczo niemiecki specjalista w dziedzinie biologii,  a w czasie wojny „bojownik francuskiego Resistance” (prywatnie wraz małżonką od chwili anektowania Litwy w 1940 r. przez ZSRR r. obywatel radziecki ), po wojnie w NRD prowadzący na Uniwersytecie Humboldta badania naukowe w zakresie biologii  – opublikował do spółki z innym podobnym naukowcem enerdowskim z Uniwersytetu Humboldta – Ronaldem Dehmlow oraz swoją małżonką Lily) opracowanie liczące 47 stron pod tytułem:„ AIDS—Its Nature and Origin” (AIDS – jego natura i pochodzenie”).

W opracowaniu tym dowodzi, iż wirus AIDS został „wyprodukowany” przez armię USA w ramach eksperymentów genetycznych w Fort Detrick i był testowany na więźniach –gejach.
Zrobił się wokół tego duży szum, ponieważ STASI i KGB postarało się aby ten materiał został rozpowszechniony na Konferencji Państw Niezaangażowanych w Harare Zimbabwe we wrześniu 1986 r. , gdzie na początek zapoznało się z nim 25 delegacji afrykańskich.  A potem to już-  poooszło.

Najbardziej oburzony i wstrząśnięty był Związek Radziecki, który publikował te wieści wielokrotnie w różnych mediach. Ale oczywiście  media innych państw też się bardzo przejęły wynikami badań „francuskich uczonych Segal”.  W roku 1987 około 80 gazet w ponad 30 językach podawało te rewelacje a lewicowa niemiecka gazeta Tageszeitung też chciała mieć coś „z pierwszej ręki”.

 To umożliwił enerdowski pisarz i autorytet moralny Stefan Heym, który urodził się jako Helmut Fliegel (albo Flieg, pewności nie ma) w 1913 r. w Chemnitz, późniejszym Karl-Marx-Stadt w Saksonii zasadniczo jako  antyfaszysta i w 1933 r. wyemigrował po maturze do Czechosłowacji.  A w 1935 r. otrzymał z USA  z młodzieżowej żydowskiej organizacji stypendium i pojechał tam aby studiować i pisać w niemieckojęzycznej gazecie Deutsches Volksecho, zasadniczo bliskiej Komunistycznej Partii USA. W 1943 r. otrzymał amerykańskie obywatelstwo i został włączony w program szkolenia służb do walki psychologicznej z Niemcami w Fort Richie. W 1945 r. znalazł się w okupowanych Niemczech, gdzie przesłuchiwał jeńców  Wehrmachtu na okoliczność nazizmu. Ale władze amerykańskie zaczęły go podejrzewać o „lewicowe skłonności” i cofnęły do kraju czyli do USA. Stefan Heym pracował w USA jako dziennikarz i pisarz aby ostentacyjnie opuścić USA w proteście przeciwko wojnie w Korei. Przyjechał przez Pragę do NRD, gdzie towarzysz Honecker urządził go sympatycznie w jakiejś willi pod Berlinem. Towarzysz Stefan Heym początkowo bardzo chwalił enerdowskie porządki ale z czasem przeszedł drogę rozwoju duchowego w stronę demokracji i zaczął za zachodnioniemieckie marki publikować w Niemczech Zachodnich książki „niezależne”.
 

No i kiedy wybuchła afera z AIDS w amerykańskich laboratoriach a zachodnioberliński lewicowy dziennikarz Arno Widmann postanowił uzyskać wywiad „z pierwszej ręki” od „profesora Jacoba” – to kontakt uzyskał dzięki pośrednictwu autorytetu moralnego z NRD – literata Heyma.
Redaktor Widmann nie zadał sobie trudu aby zbadać temat w środowisku naukowców zachodnioniemieckich, bo czy te sługusy imperializmu mogły powiedzieć prawdę?  A tymczasem w tym samym Berlinie Zachodnim dr Meinard Koch twierdził , że „ustalenia” dr Jacoba są nonsensem, podobnie jak podobno sporo innych naukowców. Ale pan Arno Widmann chciał mieć wywiad, to go miał.
Tymczasem rozpoczęły się rozmowy pana prezydenta Reagana z towarzyszem Gorbaczowem i ZSRR zastopowało publikację tych rewelacji. Mało tego, prasa sowiecka zaczęła nawoływać, aby „zakończyć anty-afrykańską kampanię zniesławiania”.   Oczywiście amerykańskie ambasady na całym świecie grzały się od pisania sprostowań do lokalnych mediów aż w końcu w 1992 r. towarzysz Jewgienij Primakow szef  tajnych służb sowieckich przyznał, że „za artykułami na temat AIDS prokurowanego w USA” – stało KGB. I okazało się, że cała afera była elementem operacji dezinformacji KGB pod kryptonimem „Operation Infection”.

W ten sposób pan Arno Widmann został ośmieszony jako dziennikarz i zapłacił  stosowną cenę: odesłaniem do mody damskiej  z  możliwością pisania felietonów w poważnych pismach niemieckich – od czasu do czasu. Kiedy wszystko się uspokoiło, pan Arno został głównym redaktorem w Berliner Zeitung a w roku 2007 szefem działu felietonów we Frankfurter Rundschau.

Ciężki przypadek dziennikarskiej niekompetencji winien był nauczyć pana Widmanna pewnej ostrożności w wydawaniu sądów.  

 Ależ gdzie tam. Pan Widmann, zwłaszcza kiedy czuje się „członkiem kolektywu opiniotwórczego”, rozkręca się niesamowicie. Czego dowodem jest bardzo specyficzna recenzja książki autorstwa wiceszefa Banku Centralnego Niemiec i byłego senatora senatu Berlina – Thilo Sarrazina pt. „Deutschland schafft sich ab. Wie wir unser Land aufs Spiel setzen”. ( Niemcy likwidują się same. Jak wystawiamy nasz kraj na ryzyko) wydanej w 2010 r. kiedy jeszcze nikt nie myślał o milionach uchodźców zalewających Niemcy.

Książka jest o tym, jak niebezpieczna jest polityka Niemiec względem imigrantów islamskich, jak oni się nie integrują a trendy demograficzne są jednoznacznie negatywne dla lokalnej społeczności niemieckiej.  Dzieło to stało się bestsellerem. Sprzedano w krótkim czasie ponad 1 milion egzemplarzy ale na żądanie władz niemieckich Thilo Sarrazin musiał ustąpić z zarządu Bundesbanku a jego partia SPD rozpocząć miała procedurę wykluczenia.

Co w tych warunkach pisze zatroskany o państwo i naród dziennikarz Arno Widmann z Frankfurter Rundschau? Jak rasowy recenzent literacki zaczyna artykuł  z 27 sierpnia 2010 r. mocnym tytułem: „Książka opętanego”. Określenie „opętany” w odniesieniu do wiceszefa Bundesbanku pojawia się w artykule pana Widmanna jeszcze co najmniej 2 razy.

A we wstępie do artykułu zwyczajnie szczuje autora „sądami” pisząc, iż „…Das ist nicht nur ein Fall für die Justiz….” (To nie jest tylko sprawa dla wymiaru sprawiedliwości).

To by było „ na tyle” jeśli chodzi o wolność słowa w Niemczech w rozumieniu niemieckiego dziennikarza Widmanna, śmiesznej ofiary operacji KGB.

Pan Widmann nie zna się na finansach publicznych ani na zagadnieniach integracji mas ludności różnej narodowości, podobnie jak nie znał się na wirusologii a w szczególności na wirusie AIDS, ale jak tylko poczuł się bezpieczny w grupie – rzucił się szefowi Bundesbanku – do tętnicy.  Tak jak rzucił się „do tętnicy” polskiej Premier.

Obecnie  pan Widmann znowu przeprowadza  wywiady ale już na bardziej   bezpiecznym dla siebie obszarze: artystycznym.  Na stronie internetowej austriacko-irlandzkiego malarza pana Gottfrieda zamieszczony został wywiad udzielony przez niego panu Arno Widmannowi z Frankfurter Rundschau w dniu 27 października 2013 r. z okazji retrospektywnej wystawy artysty w słynnej galerii Albertina  w jego rodzinnym mieście Wiedniu, gdzie spędził młode lata, studiował sztuki plastyczne i rozpoczynał działalność artystyczną.
Wywiad dotyczy tylko jednego dzieła,ale za to najsłynniejszego, obrazu olej/akryl na płótnie pt. „Epiphany I – Adoration of the Magi” ( Święto Trzech Króli/Objawienie. Adoracja Magów) z roku 1996. Cykl „Epiphany” obejmuje jeszcze trzy inne obrazy : „Epiphany II .Adoration of the Shepherds”, (Święto Trzech Króli. Adoracja Pastuszków),„Epiphany III. Presentation at the Temple” (Objawienie. Zaprezentowanie w Świątyni)  i “Epiphany IV. American Madonna”. (Objawienie. Amerykańska Madonna).

Autor jest  jednym z najsłynniejszych żyjących malarzy, czego miarą może być fakt, iż posiada zamek w Irlandii ( gdzie mieszka statecznie z rodziną)  i cieszy się przyjaźnią takich mega gwiazd muzyki lżejszej jak Keith Richards z Rolling Stones czy Marylin Manson a w swoim czasie nieszczęsny Michael Jackson. Jego obrazy wiszą w najpoważniejszych galeriach świata.  Przez pewien czas mieszkał i tworzył w Niemczech z podejrzeniem o działalność scjentologiczną  a od roku 2004 posiada obywatelstwo irlandzkie.

Owo najsłynniejsze dzieło Gottfrieda Helnweina poruszyło mocno redaktora  Widmanna i postanowił on  przeprowadzić  wywiad z twórcą ,  do czego doszło 27 października 2013 r. Jeden czy dwa wątki, które zostały poruszone w trakcie wywiadu, a które wywołały pewien dyskomfort u „wywiadowcy”,  warte są wspomnienia.

Otóż pan Gottfried Helnwein urodzony w katolickiej konserwatywnej rodzinie Austriaka i Irlandki  w roku 1948 w Wiedniu, jeszcze we wczesnych latach studenckich udzielał się w Sodalicji Mariańskiej w Uniwersyteckim Kościele Jezuickim w Wiedniu. Ale w latach 60-tych kiedy osiągał wielkie sukcesy jako student sztuki eksperymentalnej i rozstał się z wiarą katolicką definitywnie. Już na studiach świadomie prowokował skandale, przynajmniej wg  oczach austriackich władz uczelnianych,  co mu wcale nie zaszkodziło w karierze artystycznej a w zarabianiu pieniędzy również.
Jak wspomina w licznych wywiadach, tuż po wojnie nikt w Austrii nie rozmawiał o tym, co wydarzyło się kilka lat wcześniej. Zapanowała omerta i dzieci nie mogły zadawać pytań, bo rodzice zbywali ich milczeniem.  Więc on postanowił naruszyć ten „nieświęty spokój” prowokując widzów np. instalacją składającą się z kilkudziesięciu zdjęć twarzy małych dziewczynek, zdjęć nadnaturalnej wielkości – ustawionych w szeregu na jakimś miejskim placu i tytuł: „Selekcja”.

Jego sztuka jest określana jako hiperrealistyczna  Powraca  on ciągle  do dwóch wątków: popkultury reprezentowanej przez Kaczora Donalda oraz do nazizmu  w jego, można powiedzieć, esencji: Adolf Hitler i faceci w czerni czyli towarzysze z SS  w czarnych mundurach.  Czasem te wątki się splatają i widzimy Adolfa Hitlera pochylającego się z uśmiechem nad Kaczorem Donaldem, który wyszczerza zęby.

 Innym bardzo ważnym wątkiem jest zetknięcie zła z dobrem personifikowanym przez małe, ubrane na biało niewinne dziewczynki. Każdy kto chce ominąć fakt jawnego prowokowania Niemców w związku z ich przeszłością zazwyczaj pisze, że , cytuję polskiego docenta wiki: ”…artysta koncentruje się przede wszystkim na psychologicznych i socjologicznych aspektach niepokoju i lęku wśród społeczeństwa, które to z kolei wywodzą się z historycznych wydarzeń i politycznych dyskusji. W rezultacie jego prace często są postrzegane jako prowokacyjne i kontrowersyjne….”.

No ale jak pisać o uczuciu niepokoju i lęku oraz o prowokacji i kontrowersji bez szarpania historii Niemiec w przypadku obrazu  „Święto Trzech Króli. Adoracja Magów” ?  Główne postacie czyli „Trzej Królowie” to młodzi SS –mani z otoczenia Adolfa Hitlera a stojący najbliżej Matki z Dzieciątkiem – to „jak żywy” osobisty adiutant Hitlera  od 1938 r. SS Sturmbahnfuehrer Max Wünsche, w latach 40-tych prawdziwy celebryta III Rzeszy, niemal ktoś na kształt „Brada Pitta Niemiec lat 40-tych”.

Obraz „Epiphany I .Adoration of the Magi” , czarno-biały 332 cm x 200 przedstawia scenę nawiązującą do Trzech Mędrców przynoszących dary Dzieciątku Jezus.  Obraz jest surowy, czarno biały i przedstawia scenę w jakimś pustym pomieszczeniu, gdzie młoda i piękna kobieta trzyma na kolanach gołego chłopczyka w wieku około 8-10 miesięcy,  patrzącego na nas. A wokół Niej i Dziecka widzimy czterech młodych wymuskanych  SS-manów w uniformach Hugo Bossa z lewej strony i jednego z prawej - w postawie wyrażającej chyba respekt. To dlatego, iż obraz jest w części odtworzeniem zdjęcia z epoki natomiast Kobieta i Dziecko zostały „wkomponowane” w to zdjęcie. Kobieta nie nawiązuje kontaktu wzrokowego z żadnym mężczyzn a na ustach ma cień uśmiechu.  Dziecko i Kobieta przedstawieni są „w jasności” , na której czerń mundurów SS po prostu krzyczy.

Wywiad Arno Widmanna ma tytuł : „Das Böse ist immer relativ” (Zło jest zawsze relatywne). Jednym z zastanawiających pytań redaktora Widmanna jest następujące:”.. Dlaczego zajął się pan szczególnie tym tematem?...”.

Artysta  Helnwein odpowiada, że w latach 90-tych powrócił do wątków chrześcijańskich w swej twórczości a takie tematy jak Adoracja Trzech Króli były często wykorzystywane w sztuce jak np. przez Tycjana czy Duerera. I jako artysta urodzony „krótko po Holocauście” a żyjący w Niemczech postanowił „przedstawić temat w jego/obecnych czasach”.

No i tu dochodzimy do tego, co uwiera pana Arno Widmanna w tym obrazie. Powiedział co następuje: „..Ale przecież w roku 1996 mógłby być to na przykład zespół Oasis a nie SS. Pan umieścił tę historię wcale nie dokładnie w pańskiej współczesności…”. Pan Helnwein odpowiada: „… Ale  tu nie chodzi o lata czy miesiące ale o epokę. To jest dziedzictwo, jakie zostawili moi rodzice, to są duchy tego pokolenia, które straszą dookoła w mojej współczesności. Ja się tego nigdy nie pozbędę.  W przeszłości święci Trzej Królowie byli też zawsze przedstawiani w stylu wojskowym, w czarnych zbrojach i uzbrojeni w miecze…”.

Pan redaktor Widmann drąży dalej: „…Święci Trzej Królowie to  u pana oficerowie SS, reprezentanci radykalnego zła…”. Pan Helnwein odpowiada: „…Na obrazie pan tego nie widzi. To są dobrze wyglądający młodzi ludzie przedstawieni w uniformach, którzy są zgrupowani w pełnej respektu postawie wokół Kobiety i Dziecka. Symbole na ich kołnierzach przypomina pan sobie jako coś negatywnego , niebezpiecznego z pańskiego doświadczenia kulturowego. Zło jest zawsze relatywne. Krzyżowcy na przykład, którzy w Jerozolimie rąbali wszystko co żyje na kawałki byli w oczach muzułmanów reprezentantami zła..”.

Redaktor Widmann”… Ale przecież nie z punktu widzenia Artysty. Pan zestawił SS-manów z Mesjaszem..”.

Gottfried Helnwein :”… To jest swojska scena z ikonografii chrześcijańskiej, mająca na celu  przedstawienie rzeczywistych, możliwych do zidentyfikowania ludzi. Na zdjęciu archiwalnym, którego użyłem jako wzoru,  SS-mani stoją wokół Adolfa Hitlera. Młody człowiek stojący z lewej strony z przodu to  SS-Standartenführer Max Wünsche, osobisty adiutant Hitlera. Kiedy obraz użyłem w Monachium w inscenizacji Heinera Müllera „Hamletmaschine”, wdowa po nim chciała przedsięwziąć kroki prawne przeciwko mnie. Twierdziła, że poprzez moją interpretację/obraz jej mąż został zniesławiony jako rasista. Jeśli chodzi o dobro i zło: w 30-stronnicowym liście ona zaręczała, że jej mąż był dobrym człowiekiem a przez mój obraz został zbeszczeszczony.  W świecie neo-nazistów Max Wünsche jest dzisiaj zresztą nadal bohaterem. Są bardzo realistycznie wykonane figurki (SS Obersturmbannfuhrer – Panzertruppe Max Wünsche), które można nabyć w Internecie…”.

Redaktor Widmann: „…Byłem przestraszony, kiedy stanąłem przed obrazem. Do dzisiaj nie wiem, dlaczego..”.
Gottfried Helnwein: ”…Zaobserwowałem, jak niespokojni i  poruszeni byli ludzie stojący przed  tymi obrazami. Na moich wystawach ciągle pojawiają się ludzie, którzy są tak wstrząśnięci, że zaczynają płakać….”.
Tak więc mamy fragment wywiadu, pokazujący, że prowokacyjny obraz namalowany na podstawie starej fotografii i wspomnień z katolickiej młodości – zrodził w  dobrym redaktorze Widmannie tak silny dyskomfort psychiczny, że wolałby on , aby temat Trzech Króli został przedstawiony  z udziałem –zespołu Oasis. 

Jak rozumiem, chodzi o to, aby nie  przypominać starym i nowym pokoleniom Niemców czy Austriaków, że ich Bradem Pittem w latach 40-tych był osobisty adiutant Hitlera SS-Standartenführer, żołnierz jednostki Leibstandarte SS Adolf Hitler, w 1940 r. adiutant Seppa Dietricha , Generalobersta der Waffen SS, odpowiedzialnego za masakrę jeńców amerykańskich w Malmedy a dekadę wcześniej za masakrę towarzysza Ernsta Röhma, kumpla Hitlera i wielbiciela ładnych chłopaków z SA. 

Ważnym mentorem był też SS-Hauptsturmführer ( w 1944 już Brigadeführer) Kurt Meyer, który II WW zaczął we wrześniu 1939 r. od rozstrzelania 50 Żydów pod Modlinem jako dowódca 14. Panzerabwehr-Kompanie der Leibstandarte a w 1944 r.  dokonał zbrodni na 25 kanadyjskich jeńcach wojennych, potem od niechcenia 7 innych jeńców.  Żadna z osób wymienionych nie siedziała dłużej niż kilka lat w więzieniu, każdy umarł w swoim łóżku a  Max Wünsche po wojnie ożenił się z niejaką Ingeborg i miał z nią 5 synów oraz  pracował na porządnym wysokim stanowisku menadżerskim w przemyśle niemieckim.

I wszystko układałoby się idealnie, dzięki wypuszczaniu co rok jednego co najmniej filmu o dobrych Niemcach, którzy walczyli z nazistami poprzez wysyłanie  anonimowych pocztówek raz na tydzień lub rozrzucanie ulotek raz na kwartał, co dałoby przez 20 lat aż 20-50 dobrych Niemców.
W tym czasie świat przyzwyczaiłby się do wersji historii, w której w polskich obozach koncentracyjnych Polacy zmuszają nazistów do prześladowania Żydów i dobrych Niemców, bo nad tą narracją sprawowaliby pieczę rzetelni i obiektywni oraz odważni do szaleństwa dziennikarze, jak redaktor Widmann, którzy potrafiliby nawet premiera RP –postawić do pionu.

Ale jak widać, kłopoty przychodzą z najdziwniejszych kierunków i nawet do scjentologa i kumpla Marylin Mansona i Keatha Richardsa z Rolling Stones nie można mieć odrobiny zaufania. To  ta irlandzka krew plus duża kasa w handlu sztuką w USA.  Adolf Hitler witający Kaczora Donalda to jeszcze można znieść, ale  „Selekcja” czy „Trzej Królowie Adoracja Magów”, to niejednego Niemca może przyprawić o bezsenność albo rozstrój nerwowy.  A tak im dobrze szło propagandowo „na odcinku polskim”.

https://de.wikipedia.org/wiki/Jakob_Segal

https://en.wikipedia.org/wiki/Jakob_Segal

https://en.wikipedia.org/wiki/Operation_INFEKTION

https://en.wikipedia.org/wiki/Stefan_Heym

https://de.wikipedia.org/wiki/Arno_Widmann

http://www.fr.de/politik/meinung/kommentare/polen-rechte-geschichtsverdrehung-in-auschwitz-a-1297211

http://www.fr.de/kultur/katholische-kirche-gott-liebt-mich-weil-ich-meinen-mann-liebe-a-1282028

http://www.gottfried-helnwein.at/press/interviews/article_5086-Das-Boese-ist-immer-relativ

https://en.wikipedia.org/wiki/Gottfried_Helnwein

https://pl.wikipedia.org/wiki/Thilo_Sarrazin

http://www.fr.de/kultur/literatur/sarrazin-das-buch-eines-besessenen-a-999810