Mirosław Dakowski

To tytuł książki Michała Marusika i Grzegorza Ungiera o protestach, walce i strajkach w Rafinerii Gdańskiej w latach 1980 i 81.

Podtytuł: „Na rafineryjnym odcinku walki z komuną”. Nic o tej sprawie nie wiedziałam, mimo że jak się wydaje z analizy tekstu, pierwotne wydanie wyszło, zapewne na powielaczu, w latach 80-tych zeszłego stulecia. Jak to historycznie brzmi: „zeszłego stulecia”..

Obecne wydanie, z marca – maja A. D. 2017, jest już w twardej okładce, z wieloma starannie dobranymi zdjęciami, nawet „ze zbiorów Europejskiego Centrum Solidarności”. Michał Marusik, wtedy pracownik Rafinerii, a obecnie prezes Kongresu Nowej Prawicy i z jej ramienia CEP [ Czcigodny Euro Poseł]. Wydał ten dokument bogato, bo chyba z pensji CEP-a.

Warto!

Rola Rafinerii i jej załogi w latach 1980 i 81 była ogromna, ale dla nas ukryta, nieznana.

Oto garść argumentów z książki:

Kopiuję fragment dotyczący strony militarnej tych zmagań, w której zupełnie nie orientowali się prowadzący akcje oficerowie PRL-u.

Tym większa była odpowiedzialność inżynierów Rafinerii..

...jak tu się można bronić - też wiedzieliśmy. Dlatego dyskusje były tylko o tym, jak się zabezpieczyć. Bzdurą jest obracanie się tylko wokół ropy i benzyny. Tak mogą myśleć tylko ludzie, którzy wiedzą o Rafinerii tyle co na przykład policyjny pies o policyjnym państwie. Zresztą taką wiedzą popisało się wojsko, skoro przed akcją zajęli zbiorniki (no bo tam najwięcej ropy i produktów). Gdyby naprawdę szło o obronę, to ropa i benzyna byłyby akurat najmniej przydatne. Tu nie ma sensu wymieniać, czego i jak można byłoby użyć, bo powtarzam - nie o to chodziło.

No, ale jeśli już ktoś koniecznie szuka zapachu sensacji, to dla świętego spokoju podam parę przykładów: Chyba najłatwiej byłoby użyć wody p.poż. Cały zakład usiany jest hydrantami z wodą o ciśnieniu kilkunastu (chyba z 15) atmosfer - W tym kilka działek zdalnie sterowanych. To nie są zomowskie sikawki. Naszą wodą można byłoby ich razem z tymi ich budami za płot wyrzucić. A przecież na dwudziestostopniowym mrozie wystarczyłoby ich tylko oblać.

Mamy prawie na całym terenie parę pod ciśnieniem 21 atmosfer. A to nie tylko mgła, bo i temperatura ponad 200 st. C.

Można na przykład kilka hektarów instalacji pokryć parometrową warstwą piany gaśniczej. Jest do diabła i trochę gazów trujących, jak chociażby Siarkowodór czy chlor. Agregaty proszkowe. Azot pod ogromnym ciśnieniem. Wodór.

No i wreszcie węże podłączone do króćców z gazami, mogące zionąć ogniem na odległość kilkunastu metrów. A nawet, przyznam, słyszałem pomysł dużego, kontrolowanego pożaru, chociaż to żaden oręż, a tylko jakiś fajerwerk.

A wojsko rozumiało nas jak ludzie w mieście: Rafinerię można wysadzić w powietrze. Ten cały sztab anty-strajkowy przez parę dni nie wychodził ze schronu przeciwatomowego. Czy oni myśleli, że my jesteśmy jakimś batalionem straceńców czy czymś w rodzaju Frakcji Czerwonej Armii? Na tym polega ich tępota i prymitywizm. Oni do dziś nie potrafią zrozumieć, że my jesteśmy związkiem zawodowym i nie mamy w statucie dynamitu ani szubienic.

Książka fascynująca. Dla chętnych – podaję adres wydawcy:

Fundacja Akademia Patriotów; http://akademiapatriotow.pl/ tel. 48 509 275 140 https://www.facebook.com/AkademiaPatriotow/

I tu – mój aktualny Ból:

Rola- ogromna; książka, też jako instruktaż dla nowych pokoleń partyzantów - ważna, a czy jest lub będzie w księgarniach?? Czy recenzenci będą o niej pisali w poczytnych organach??

Czy ciągle Polacy, ci walczący, muszą się czuć Partyzantami z wyrąbanego lasu?

Piszę ten artykuł świeżo po wydaniu przez ANTYK mojej nowej książki „O to, co najważniejsze”. A w podtytule „krzaczek na drodze lawiny”.

Gdy dostałem książkę Marusika i Ungiera, tak mi się, jako bardzo aktualna, spodobała, że w dodrukach mojej książki użyłem jej tytułu Partyzanci z wyrąbanego lasu jako motto [kolejnego..].

Czy nie jest wstrząsające, że przeszło ćwierć wieku od chwili, gdy jakaś idiotka - celebrytka z miłym uśmiechem powiedziała po dzienniku w TV, że „właśnie skończył się komunizm”. Już wtedy byliśmy głupotą tego zdania wstrząśnięci.

- A my ciągle walczymy w wyrąbanym lesie??

Właśnie [18 lipca] mija 26 lat od [ciągle bezkarnego] zamordowania Michała Falzmanna, odkrywcy rabunku Polski via FOZZ i banki.

Mózg tego rabunku [z grupy Y WSI] Dariusz Tytus Przywieczerski [TW Grabiański] bawi bezkarnie na Florydzie, a prezes i v-prezes IPN-u nie ośmielają się ujawnić [ znanej w Polsce skądinąd] działalności agenturalnej DTP, której karty dalej spoczywają w Zbiorze Zastrzeżonym IPN, choć oficjalnie jest on przecież „ujawniony”.

Wielkie hurtownie książek, tak jak i ćwierć wieku temu, są w łapach starych kiejkutów i eskimosów, teraz oczywiście „młodych”, ale z tych starych dynastii.

Książki tylu ludzi, piszących niezgodnie z tryndami oraz interesami tych właścicieli – monopolistów, mają blokadę na sprzedaż.

Wydajemy takie książki własnym i kolegów sumptem, ale sprzedać nie możemy !

Strasznym symbolem tego wyrąbanego lasu są losy książek Stanisława Krajskiego a ostatnio też jego syna, Michała: zakazano ich sprzedaży nawet w księgarniach „Naszego Dziennika”. Bo ośmielili się opisać masońskie powiązania tutejszych biskupów..

Za komuny , w latach 80-tych my, publicyści i pisarze podziemni, żartowaliśmy sobie, że piszemy, wtedy modną, „metodą 3S”: Sam napiszesz, Sam wydasz i wydrukujesz, Sam przeczytasz.

Ta „klątwa 3S” trwa.

Trwa mać??

Kończy się trzecie dziesięciolecie od czasu, gdy nasi ciemiężcy zdecydowali się [tj. dostali rozkaz od starszych] na zamianę gołej [i głupawej] siły na broń finansową, medialną, i ideologiczną [dzieci Gramsciego – pochód przez instytucje do Pełnej Władzy].

Zdrowa część narodu zdołała jednak w tym czasie stworzyć dziesiątkę [może – dziesiątki?] gniazd oporu, wydawnictw i sklepów internetowych, chyba też trochę księgarni. Ich wysiłki są jednak nieskoordynowane.

Czas na Koordynację w Sieci.

W tych dniach (ok 20 lipca) kilku silniejszych wydawców omawia sposoby współpracy korzystnej dla wszystkich.

Potrzebne jest Porozumienie obwarowane jasnymi, korzystnymi dla wszystkich regułami.

By w każdej z księgarń internetowych można było poznać i zamówić książki wszystkich uczestników Porozumienia. Wspólne, zwykle jednakowe ceny , brak cen dumpingowych, tak obecnie chętnie stosowanych przez „możnych”. Klarowne wewnętrzne umowy, kto i ile otrzymuje z dochodów.

A w tych sklepach internetowych nie muszą zalegać stosy „cudzych” książek. Wystarczy mail do wydawcy – i tego samego dnia zamówiona książka wysyłana jest do klienta.

Trochę inaczej wyglądać to będzie w księgarniach uczestniczących w tej Sieci. Muszą mieć po parę egzemplarzy każdej książki, ale przy obecnym zanikającym pulsie czytelnictwa nie musi to być więcej, niż 2 – 5 książek. Aaaaaaaaaaa, chyba , że bestseller! To łatwo i 50 dostarczyć w dwa dni.

Najważniejsze, by ci Wydawcy w Sieci ułożyli sobie jasne reguły zmniejszające nieuniknione przecież tarcia czy obawy.

Gdy [czy jeśli??] ta Sieć ruszy – u mnie macie mocne wsparcie propagandowe. Wiem, że u innych też.

Ad Maiorem Dei Gloriam!

======================

Póki co – mogę tylko apelować: Nie czekajcie, czytelnicy! Kupujcie moją nową książkę „O to, co najważniejsze” u mnie. Dla siebie i dla bliskich. Póki mam jeszcze książkę - i siłę, by ją wrzucić do koperty „poleconej”.

Jestem sam. Ale czuję obok barki wielu

Partyzantów z wyrąbanego lasu.

Młodych i ostrożniejszych.