Smoleńsk, Kłuszyn 4 lipca 1610r, Gosiewski.

Nihil Novi

Województwo smoleńskie województwo, które było przez większość istnienia I Rzeczypospolitej województwem tytularnym. Utworzone w 1508.

Utracone przez Wielkie Księstwo Litewskie na rzecz Rosji w 1514, za panowania wnuka Władysława Jagiełły Króla Zygmunta Starego

Stańczyk (: Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Barbary Zápolyi wobec straconego Smoleńska)) to obraz Jana Matejki z 1862 roku. Dzięki niemu 24-letni Matejko zdobył rozgłos, sławę i uznanie.Na obrazie, na stole leży list z datą 1514 r. donoszący o utracie Smoleńska przez Rzeczpospolitą. Smoleńsk został odbity Polsce przez Rosję. Twarz błazna to autoportret samego Matejki. Stańczyka Matejko przedstawił jeszcze kilkakrotnie w swojej twórczości m.in. w obrazach "Hołd pruski" i "Zawieszenie dzwonu Zygmunta" i na wszystkich tych obrazach, konsekwentnie twarz Stańczyka to autoportret artysty. Obraz "Stańczyk" został w 1944 r wywieziony do ZSRR i odzyskany przez Polskę dopiero w 1956 r. Na pierwszym planie dzieła znajduje się Stańczyk. Widać, że nad czymś rozmyśla. Z dawnego tytułu brzmiącego Stańczyk w czasie balu na dworze królowej Barbary Zápolyi wobec straconego Smoleńska możemy się domyślać, iż Stańczyk myśli o przyszłości Polski.

Opis obrazu ..

Postać jest bardzo dobrze oświetlona. Znajduje się ona z dala od zgiełku zabawy toczącej się w królewskich komnatach. Twarz błazna to autoportret autora (Jana Matejki). Maluje się na niej niepokój, jakby Stańczyk przewidywał, co stanie się z jego Ojczyzną. Jego splecione ręce wyrażają dezaprobatę dla działalności władców. Za oknem widać wieżę oraz kometę, która symbolizuje zniszczenie Polski. Kontrastem, a zarazem tłem ubrania, koloru gorącej czerwieni błazna są ściany pałacu zdobione tkaninami. W tym przypadku są to odcienie ciemnej zieleni. Drugi plan to społeczność dworska zgromadzona na balu. Wnikliwy obserwator może dostrzec szczęśliwe miny gości. Obraz malowany w wąskiej, ściemnionej gamie barwnej z której odznacza się gorąca czerwień, ogólnie są to ugry, wszelkiego rodzaju brązy, ciemne zielenie oraz głównie czernie. Kompozycja na obrazie jest statyczna, postać błazna zdaje się nie poruszać, trwa w smutku i melancholii, permanentnym zamyśle. Efekt ciągłości czasowej autor uzyskał dzięki wprowadzeniu do obrazu cześć zabawy balowej. Przedstawione przez artystę wydarzenie dotyczy upadku Smoleńska z 30 lipca 1514, gdy z powodu braku odsieczy wojewoda smoleński Jurij Sołłohub skapitulował przed wojskami Wielkiego Księstwa Moskiewskiego dowodzonymi przez wielkiego księcia moskiewskiego Wasyla III podczas wojny litewsko-moskiewskiej 1512-1522. W tym czasie Królową Polski i Wielką Księżną Litewską była Barbara Zápolya - pierwsza żona króla Zygmunta Starego, zmarła 2 października 1515. Królowa Bona poślubiła króla Zygmunta i została koronowana na Królową Polski 18 kwietnia 1518 na Wawelu ( 2010 pogrzeb na Wawelu Prezydenta Jarosława Kaczyńskiego z małżonką - ofiar Somlenska ) .

Księstwo Smoleńskie zostało odzyskane na kilkadziesiąt lat 13 czerwca 1611 wraz ze zdobyciem Smoleńska przez wnuka Zygmunta Starego - Zygmunta III Wazę podczas Dymitriady.

Budowa kościoła Antoniego Padewskiego na ulicy Senatorskiej 31/33 w Warszawie została ufundowana przez króla Zygmunta III Wazę. Miała charakter dziękczynny za zdobycie Smoleńska. Data tego wydarzenia, 13 czerwca (1611), zasugerowała wybór patrona kościoła Antoniego Padewskiego. Już wtedy uchwałą sejmu powierzono go zakonowi reformatów. W październiku 1623 roku kanclerz koronny biskup kujawski Andrzej Lipski uroczyście poświęcił na tym terenie krzyż. W uroczystości tej uczestniczyła para królewska, nuncjusz papieski Jan Lancellotti i wielu dostojników. Wkrótce zbudowano tu klasztor i mały kościół, który był konsekrowany 13 maja 1635 przez biskupa Jana Baltazara Liescha. Kościół ten został zniszczony w roku 1657 przez wojska Jerzego II Rakoczego.Z fundacji kasztelana Stanisława Leszczyc-Skarszewskiego w latach 1668-1680 wzniesiono nowy, murowany kościół na miejscu wcześniejszego drewnianego, zniszczonego przez Szwedów. W roku 1679 świątynię konsekrował biskup poznański Stefan Wierzbowski. Kościół wybudowano najprawdopodobniej według projektu Józefa Belottiego. Bywał wtedy często odwiedzany przez króla Jana III Sobieskiego. W latach 1734-1735 za sprawą króla Augusta III Sasa po prawej stronie prezbiterium wybudowano lożę dla niego i jego małżonki (para królewska mieszkała w pałacu obok). Rzeźby we wnętrzu kościoła zostały stworzone przez Jana Jerzego Plerscha. W latach 1767-1781 zbudowano kaplicę Matki Boskiej, a w 1792 roku do krużganka dobudowano boczne ramiona. W 1850 umieszczono obraz Matki Boskiej w tympanonie frontonu, a w 1851 ustawiono przed kościołem jej figurę wykonaną przez Antoniego Messinga. W następnych latach przesunięto ołtarz główny. W 1866 roku powstała parafia. W 1895 roku zbudowano kaplicę Świętej Rodziny (ołtarz wykonany przez Wincentego Bogaczyka). W 1907 zaś, utworzono kaplicę Serca Pana Jezusa. Zniszczony przez wojska niemieckie podczas walk powstańczych w 1944 roku. Szczególnie wówczas ucierpiał ołtarz główny i boczne, ambona i organy. Kaplica św. Rodziny i krata ocalała. Kościół został odbudowany w latach 1950-1956 według projektu Karola Szymańskiego. Ołtarz główny był konsekrowany przez kardynała Stefana Wyszyńskiego w dniu 18 stycznia 1969 roku.

Nabytki potwierdził rozejm w Dywilinie (1618)) rozejm zawarty 11 grudnia 1618 albo 3 stycznia 1619, kończący wojnę polsko-rosyjską trwającą od 1609 r., będącą następstwem dymitriad.Traktat miał obowiązywać czternaście i pół roku od dnia 3 stycznia 1619 do 3 lipca 1633. Wielkie Księstwo Litewskie uzyskało ziemię smoleńską, zaś Korona ziemię czernihowską i siewierską.Car Michał I Romanow zrzekał się tytułów księcia czernihowskiego, siewierskiego, smoleńskiego oraz inflanckiego. Uzgodniono wymianę jeńców. Drażliwą kwestię zrzeczenia się pretensji do tronu carskiego przez królewicza Władysława pominięto, pomimo nalegań strony rosyjskiej. Nie ujęto również w porozumieniu postulatów Rosjan dotyczących zwrotu łupów wywiezionych z Kremla. Rzeczpospolita uzyskała nabytki terytorialne (Smoleńszczyzna, Czernihowszczyzna i Siewierszczyzna), Pośrednim skutkiem wojny była zgoda zaangażowanej pełnią sił w działania na wschodzie Rzeczypospolitej na przeniesienie lenna pruskiego na elektorską linię Hohenzollernów. Odtąd, aż do utraty Inflant w 1622 na rzecz Szwecji, Rzeczpospolita osiągnęła obszar 990 tys. km². Rozejm nie dotrwał do przewidywanego końca. Rosja rozpoczęła działania wojenne jesienią 1632 roku, po śmierci Zygmunta III Wazy, zakończone pokojem w Polanowie, w którym potwierdzono warunki rozejmu dywilińskiego.

Następnie pokój wieczysty w Polanowie 14 czerwca 1634 r. kończył wojnę smoleńską 1632-1634, Władysław IV zdecydował się na podpisanie pokoju wieczystego potwierdzającego nabytki Rzeczypospolitej z 1619 r., czyli województwo smoleńskie dla Wielkiego Księstwa i województwo czernihowskie (ziemia czernihowska i siewierska) dla Korony.

Po nieudanej wyprawie królewicza Władysława na Moskwę (1617-1618), w wyniku rozejmu w Dywilinie, Rzeczpospolita uzyskiwała nowe zdobycze terytorialne. Na województo smoleńskie składało się tym razem oprócz ziemi smoleńskiej z Białą, Dorohobużem, Rosławiem i Sierpiejskiem także Newel i Siebież z Krasnymhoródkiem w pobliżu Inflant a na południu Starodubowszczyzna z Trubczewskiem i zamek Poczep. W 1634 na mocy traktatu polanowskiego odszedł do Moskwy Sierpiejsk a w 1644 księstwo trubeckie.

Z pozostałej części Siewierszczyzny utworzono w 1635 województwo czernihowskie i przyłączono je do Korony. Już w 1654 car Aleksy Michałowicz ponownie zajął Smoleńsk, a w rozejmie andruszowskim (1667) Rzeczpospolita zrzekła się smoleńszczyzny potwierdzając to w traktacie Grzymułtowskiego (1686).

Na sejmie marcowym 1613 uchwalono konstytucję "Ordynacya województwa smoleńskiego" w wyniku której przyłączono województwo smoleńskie do Wielkiego Księstwa Litewskiego i ustanawiano urzędników. Najwyższym z kompetencjami sądowymi na terenie całego województwa został dotychczas tytularny wojewoda smoleński. Konstytucja powoływała też komisję "do ordynacji Smoleńska" która miała przywracać majątki potomkom egzakulantów smoleńskich sprzed 1514 roku. Reszta majątków pozostała w gestii JKM a administrację nimi dano wojewodzie.

Na sejmie 1620 uchwalono konstytucje "Ordynacya prowincyi od Moskwy rekuperowanych" na której mocy wszystkie te ziemie oddane zostały w administrację królewiczowi Władysławowi który władał nimi przez swojego vice-administratora. Jednocześnie zaczyna wytwarzać się hierarchia urzędnicza smoleńska obok namiestników (kapitanów) administracji królewicza. W 1621 roku sejmik smoleński wysłał pierwszych posłów na sejm walny. Administracja królewicza pozostała aż do 1632 roku często się przeplatając (vice-administratorem w 1623-1629 był Aleksander Gosiewski który pełnił jednocześnie od 1625 roku urząd wojewody smoleńskiego). Chaos wzmaga jeszcze fakt że oprócz administracji królewicza i hierarchii ziemskiej w powszechnym użyciu był także stary moskiewski podział na ujezdy i stany (ujezdy smoleński, rosławski, dorohubski, bielski, sierpiejski do 1634, newelski do 1638). W 1625 obok istniejącego już grodu w Smoleńsku, Zygmunt III powołuje gród w Starodubie. Pierwszym starostą zostaje kniaź Jan Drucki-Sokoliński a pierwszy sejmik starodubski zbiera się w 1626. W 1633 król ustanawia trzeci powiat grodzki w Newlu który funkcjonuje bardzo krótko gdyż najpierw Siebież a chwile później Newel zostaje nadany na prawie lennym hetmanowi wielkiemu litewskiemu i kasztelanowi wileńskiemu Krzysztofowi Radziwiłłowi. Radziwiłł przeprowadził intromisję 22 lipca 1634, likwidując tym samym gród w Newelu. W 1650 król Jan Kazimierz zamienia Newel i Siebież wraz z Krasnohorodkiem w dobra wieczyste hetmana polnego litewskiego i starosty żmudzkiego Janusza Radziwiłła. Szlachta posiadająca prawa polityczne z okolic Siebieża i Newla zostaje za zgodą sejmu przyłączona do województwa połockiego.

Stolicą województwa był Smoleńsk. Podzielone było na dwa powiaty: smoleński i starodubowski. Województwo miało dwóch senatorów świeckich: wojewoda i kasztelan smoleński (krzesłowy czyli większy) oraz senatora duchownego (biskup smoleński). Według porządku starszeństwa w senacie, wojewoda smoleński plasował się w środku stawki za wojewodą podolskim a przed wojewodą lubelskim. Kasztelan szedł wśród kasztelanów większych za kamienieckim a przed lubelskim. Biskup smoleński zajmował natomiast ostatnie miejsce wśród senatorów duchownych, jako piastujący najmłodsze biskupstwo. Na sejm Rzeczypospolitej wysyłało czterech posłów (po dwóch z każdego powiatu). Tak samo czterech deputatów wysyłało na Trybunał Litewski do Mińska i Wilna. Pospolite ruszenie województwa zbierało się w Smoleńsku. W Smoleńsku było starostwo grodowe. Starostą zostawał wojewoda smoleński. Resztki województwa pozostałe przy Rzeczypospolitej włączono w 1667 do województwa witebskiego jako ziemię orszańską.

Po 1667 r. województwo istniało jako tytularne do końca Rzeczypospolitej. Nadal król mianował wojewodę i kasztelana.

Sejmiki szlacheckie odbywały się w Wilnie smoleński w kościele Bernardynów a starodubowski w kościele Karmelitów Bosych. Wybierano na nich posłów i deputatów na trybunał.Herbem województwa było złote berło na tle szarej tarczy, umieszczonej na czerwonej chorągwi. Mundur: kontusz karmazynowy, żupan i wyłogi granatowe. Dla powiatu starodubowskiego: kontusz szafirowy, a żupan i wyłogi złote.

Wojewodami smoleńskimi byli m.in. Aleksander Gosiewski, Filip Kazimierz Obuchowicz (autor XVII-wiecznego diariusza), Stanisław Potocki, Aleksander Jan Potocki od 1712 (tytularny), Józef Sosnowski w latach 1771 - 1778 (tytularny, mimowolny sprawca amerykańskiej kariery Tadeusza Kościuszki, któremu w brutalny sposób odmówił ręki swej córki). Kasztelanem smoleńskim (tytularnym) był m.in. Krzysztof Benedykt Szczyt (Niemirowicz-Szczytt), który zasiadał na tym krześle w latach 1717-1729.Podobnie jak województwo i urząd kasztelana, również biskupstwo smoleńskie było po 1667 r. tylko tytularne. Jednym z takich biskupów był znany dziejopis Adam Naruszewicz.

Wojewodowie smoleńscy

Za panowania Króla Aleksandra brata Króla Zygmunta Starego

Aleksander Jagiellończyk ur. 5 sierpnia 1461 w Krakowie, zm. 19 sierpnia 1506 w Wilnie) od 20 lipca 1492 wielki książę litewski, od 1501 król Polski. Aleksander Jagiellończyk, czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Habsburskiej, brat króla Jana Olbrachta, po śmierci Kazimierza Jagiellończyka od 1492 r. władał Wielkim Księstwem Litewskim, co równoznaczne było z zerwaniem unii personalnej pomiędzy Litwą i Koroną.Znał język litewski, był zarazem ostatnim wielkim księciem litewskim który posiadał tę umiejętność^]. Książę dbał o rozwój stołecznego Wilna, jak i o sprawy ważne dla całego państwa. Korzystał z pomocy najlepszych litewskich doradców oraz zapewnił Wielkiemu Księstwu Litewskiemu samodzielność w prowadzeniu polityki zagranicznej. Nigdy nie doszło do konfliktu między nim a jego starszym bratem na tronie polskim. W latach 1492-1494 stoczył wojnę z Wielkim Księstwem Moskiewskim, zakończoną stratą Wiaźmy i utratą kontroli nad częścią Księstw Wierchowskich. Starając się o ułożenie pokojowych stosunków Litwy z Rosją, 18 lutego 1495 ożenił się z Heleną, córką wielkiego księcia moskiewskiego Iwana III Srogiego i Zofii Paleolog. Jednakże w 1500 r. wojska rosyjskie zajęły część Zadnieprza i zagroziły Smoleńskowi, rozpoczynając nową wojnę litewsko-moskiewską. 3 marca 1501 zawarł w Wilnie sojusz przeciwko Rosji z mistrzem krajowym Inflant zakonu krzyżackiego Wolterem von Plettenbergiem. Po śmierci Jana Olbrachta, pilnie podążył do Krakowa po koronę polską, licząc na polskie wsparcie w wojnie z Moskwą.

Król Polski

12 grudnia 1501 w katedrze na Wawelu koronowany został na króla Polski przez najmłodszego syna Kazimierza Jagiellończyka, swojego brata - arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski kardynała Fryderyka Jagiellończyka w obecności m.in. Elżbiety Rakuszanki. Żona Aleksandra nie została koronowana na królową Polski, czemu sprzeciwiali się biskupi, gdyż wyznawała wiarę prawosławną. Koronę uzyskał dopiero po podpisaniu dwóch aktów ustrojowych, przygotowanych przez możnowładców polskich: o zrzeczeniu się swych praw dziedzicznych do Litwy i zacieśnieniu unii polsko-litewskiej (unia mielnicka 1501) oraz przyznaniu władzy w kraju senatowi na mocy przywileju mielnickiego, co rychło nastąpiło. Było to równoznaczne z poddaniem króla kontroli magnatów. Sobiepańskiej władzy magnaterii przeciwdziałała jednakże szlachta, uchwalając na Sejmie w Radomiu w 1504 r. ustawy, zabraniające łączenia wysokich urzędów w jednym ręku i ograniczające rozdawnictwo dóbr królewskich. Sejm ten ustalił też organizację i kompetencje najwyższych urzędów państwowych. Lekkomyślne dysponowanie zasobami skarbu doprowadziło do jego opustoszenia, co uniemożliwiało odpieranie najazdów tatarskich i wołoskich. 28 marca 1503 podpisano sześcioletni rozejm, kończący wojnę moskiewską. Na jego mocy 1/3 terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego znalazła się pod okupacją rosyjską.

Nihil novi

Z kolei w 1505 r. kolejny sejm w Radomiu uchwalił konstytucję praw Nihil novi, uzupełnioną przez monarchę zapisem: "Gdybyśmy cokolwiek przeciw wolnościom, przywilejom, swobodom i prawom Królestwa uczynili, uznajemy to ipso facto (łac. tym samym) za nieważne i żadne.", według której król praktycznie nie mógł nic nowego postanowić bez zgody izby poselskiej i senatu. Na tymże sejmie zatwierdzono również tzw. "Statut Łaskiego" spisany przez kanclerza wielkiego koronnego Jana Łaskiego, stanowiący zbiór przywilejów szlacheckich i kościelnych oraz praw miejskich, obowiązujących w Królestwie. Wiele kłopotów sprawiały także Aleksandrowi Prusy Zakonne, lenna Mołdawia, a zwłaszcza Tatarzy krymscy, którzy kilkakrotnie najeżdżali Litwę. W 1506 r. doszli oni aż pod Lidę, gdzie 5 sierpnia 1506 pod Kleckiem zostali rozbici przez Litwinów. Aleksander Jagiellończyk zmarł 19 sierpnia 1506 roku bezpotomnie w wieku 45 lat w Wilnie, został pochowany w katedrze wileńskiej. Wielkim księciem litewskim, a następnie królem polskim obrany został wtedy jego, młodszy o 6 lat, brat Zygmunt I Stary (1506-1548). Zwłoki Aleksandra Jagiellończyka wbrew woli zmarłego wyrażonej w testamencie nie zostały wywiezione z Wilna. Fakt ten został upamiętniony przez współczesnego monarsze kronikarza: "Oto ten jedyny król Polski, który spoczywa na ziemi litewskiej”

Wojewoda Smolenska 1) -Jerzy Hlebowicz h. Leliwa (zm. po 1520) starszy syn Hleba, wojewody smoleńskiego i Miłochny Anny Raczkówny. Od sierpnia 1492 do marca 1499 namiestnik smoleński i zarazem w latach 1494-1495 starosta generalny żmudzki. W 1500 namiestnik orszański i obolecki, od lipca 1503 do sierpnia 1508 namiestnik witebski, od września 1508 do wiosny 1514 wojewoda smoleński. W 1516 mianowany starostą mereckim, w 1518 otrzymał starostwo wołkowyskie. Podobnie jak i jego brat Stanisław, wojewoda połocki, stał wiernie na straży interesów domu Jagiellońskiego. Wiosną 1492 r. kiedy oddziały moskiewskie opanowały Księstwa Wierchowskie i doszły aż do Briańska, a w sierpniu tego samego roku, poczyniły dalsze postępy zdobywając Masalsk, Sierpiejsk i Mezeck, Jerzy Hlebowicz pospieszył wraz z księciem możajskim-starobudowskim i okolniczym, Grzegorzem Piwowem, z pomocą dla tych grodów. Udało im się je odbić i obstawić swoimi żołnierzami. Iwan III po tym zdarzeniu wnosił skargi na Hlebowicza do wielkiego księcia litewskiego Aleksandra Jagiellończyka, że nie respektując poddania się kniaziów, najeżdża, grabi i niszczy ich księstwa. Sytuacja Hlebowicza nie była najlepsza, kiedy Iwan III, przyjmując tytuł "pana całej Rusi" rozpoczął rewindykację wszystkich ziem ruskich. Po utracie Wiaźmy i kilkudziesięciu włości smoleńskich Hlebowicz nie tając grozy swojego położenia wysłał posła do Aleksandra Jagiellończyka prosząc o natychmiastową interwencję. W odpowiedzi, wielki książę Aleksander, wyprawił na odsiecz Smoleńska namiestnika nowogrodzkiego, Jerzego Paca i obiecał sam stanąć w obronie granicy, jeśli będzie tego wymagała sytuacja. Jednakże brak zgody ze strony króla polskiego na zbrojną obronę granicy zmusił Litwę do szukania rozwiązania pokojowego. Tak więc, wielki książę litewski starając się o ułożenie poprawnych stosunków Litwy z Rosją, 18 lutego 1495 ożenił się z córką wielkiego księcia moskiewskiego Iwana III Srogiego, Heleną. Jednak to rozwiązanie spowodowało jedynie chwilowe opóźnienie ekspansywnej polityki Iwana III. Wobec nowych zatargów granicznych na odcinku litewsko-moskiewskim Jerzy Hlebowicz został wyznaczony w 1496 r. w skład komisji, która miała ustalić ściślejsze rozgraniczenie terytorialne między obydwoma państwami, do czego jednak ze względu na brak zgody ze strony Moskwy nie doszło. W 1506 r. był jednym z posłów wysłanych do Wasyla Iwanowicza. Miał się dowiedzieć przyczyny nieustającego pustoszenia nadgranicznych ziem oraz grabienia mienia kupieckiego. Tymi sprawami Hlebowicz był niewątpliwie zainteresowany osobiście, skoro jego dobra zostały aż tak zniszczone ciągłymi najazdami, że król Zygmunt w 1508 r. nadał mu jako rekompensatę Klewice. W czasie wojny litewsko-moskiewskiej 1512-1522 bronił wraz z synem Mikołajem Smoleńska w 1513. Odznaczył się bohaterstwem, odwagą i pełnym zaangażowaniem. Walka o obronę Smoleńska kosztowała go życie syna i znaczną część majątku. Zmarł w 1520 r.

2) Aleksander Korwin Gosiewski herbu Ślepowron (ur. ? - zm. 1639), pisarz polny litewski od 1630, wojewoda smoleński od 1625, pisarz wielki litewski od 1615, referendarz wielki litewski od 1610, starosta wieliski, puński kupiski, bielski, i markowski, polski dowódca wojskowy oraz dyplomata.Pochodził ze szlacheckiej rodziny Gosiewskich z powiatu zambrowskiego w ziemi łomżyńskiej, z linii pieczętującej się herbem Ślepowron. Syn żyjącego w drugiej połowie XVI wieku Jana Gosiewskiego. Żonaty z Ewą z Paców, podkomorzanką brzeską.

Już w młodości podczas wojny Zygmunta III Wazy ze Szwecją służył w wojsku litewskim. W roku 1605 walczył w bitwie pod Kircholmem. Był gorącym zwolennikiem polskiej interwencji zbrojnej w Moskwie w okresie wielkiej smuty. W 1609 wziął udział w wyprawie pod dowództwem Hetmana Żółkiewskiego, podczas której odznaczył się pod Smoleńskiem. W 1610 został wyznaczony przez Żółkiewskiego na dowódcę wojsk polskich na Kremlu moskiewskim. W 1611 po zdradzie rosyjskich protektorów, stojąc na czele pięciotysięcznego oddziału doprowadził do wielkiego pożaru Moskwy. W roku 1612 przekazał dowództwo nad polskim garnizonem Mikołajowi Strusiowi. Mieszkańcy miasta pod przywództwem kupca Kuźmy Minina i księcia Dymitra Pożarskiego rozpoczęli blokadę Kremla. Dowódca polskiej załogi na Kremlu, Mikołaj Struś, pozbawiony odsieczy ze strony króla Polskiego, Zygmunta III Wazy, skapitulował 7 listopada 1612 roku.

Na pamiątkę tego wydarzenia ustanowiono w Rosji w 2004 roku święto państwowe Dzień Jedności Narodowej, które po raz pierwszy obchodzono w 2005.

W latach 1612-1618 dowodził polskim garnizonem w Smoleńsku odpierając przez wszystkie te lata liczne ataki oddziałów rosyjskich. W 1618 dowodził załogą podczas oblężenia Smoleńska. Po przybyciu wojsk Chodkiewicza wspólnie rozbili oblegające miasto oddziały.

Był marszałkiem Sejmu nadzwyczajnego odbywającego się w Warszawie w dniach 3-24 grudnia 1613.

Podczas wojny ze Szwedami walczył w Inflantach (1621-1628) zwyciężając wojska szwedzkie pod Kropimojzą, Lixną, Krzyżborgiem i Dyneburgiem. Podczas wojny z Rosją w latach 1632-1634 wsławił się po szczególnie przy obronie Smoleńska przez dziesięć miesięcy bronił miasta przed oblegającymi je wojskami Michała Borysowicza Szeina, odpierając wszystkie szturmy, aż do nadejścia odsieczy Władysława IV. Walczył pod Witebskiem, Olszą i Mścisławiem. Uczestniczył jako komisarz w rokowaniach pokojowych, zwieńczonych zawarciem w dniu 14 czerwca 1634 pokoju w Polanowie.Za swoje zasługi otrzymał liczne dobra w województwie smoleńskim. Ufundował Kolegium Jezuickie w Witebsku oraz założył żeński klasztor pod wezwaniem Św. Brygidy w Brześciu Litewskim. Śmierć wojewody upamiętnił jego wieloletni klient - Jan Kunowski, który w 1640 r. napisał szereg utworów poetyckich poświęconych zmarłemu patronowi.

3 ) Krzysztof Korwin Gosiewski herbu Ślepowron (zm. 1643) wojewoda smoleński od 1639, referendarz wielki litewski od 1638, pisarz wielki litewski od 1625, dyplomata, starosta wieliski.Był synem wojewody smoleńskiego Aleksandra i Ewy Pacówny. Wziął udział w uroczystym orszaku Jerzego Ossolińskiego, w czasie jego poselstwa w Rzymie w 1633. W 1638 król Władysław IV Waza powierzył mu misję dyplomatyczną do Francji. Jego zadaniem miało być uwolnienie internowanego przez Francuzów Jana Kazimierza. 2 lutego 1640 uroczyście wjechał do Paryża. Po kilkutygodniowych pertraktacjach udało mu się uzyskać zwolnienie królewicza w zamian za deklarację, że Rzeczpospolita nie będzie się wiązać z państwami pozostającymi w stanie wojny z Francją. 30 marca wraz z Janem Kazimierzem opuścił stolicę państwa Burbonów. Po powrocie do Rzeczypospolitej otrzymał od sekretarza królewskiego Jana Kunowskiego dedykowaną mu książkę upamiętniającą losy swego ojca Aleksandra Korwina Gosiewskiego

W wyniku wspaniałej kłuszyńskiej wiktorii 4 lipca 1610 r Królewicz Władysław Waza, późniejszy król Władysław IV Waza syn króla Polski - Zygmunta III Wazy, został obrany i uznany przez bojarów carem moskiewskim. Moskwa nie miała innego cara niż Władysław Waza w latach 1610-1613, a faktycznie Rosjanie wykupili od Władysława tytuł carski dopiero w 1634 roku. Koronacja Władysława na cara miała przypieczętować unię Rzeczypospolitej i Rosji. Bojarowie, niezadowoleni z rządów cara Wasyla Szujskiego, ofiarowali koronę carską Władysławowi. Rokowania w tej kwestii po zwycięstwie pod Kłuszynem prowadził pradziadek Króla Jana III Sobieskiego hetman wielki koronny Stanisław Żółkiewski. On też zawarł w imieniu królewicza odpowiedni układ z bojarami 17 sierpnia 1610 r i zaprzysiągł warunki elekcji pod Moskwą

W dniu 27 sierpnia 1610 r. Koronacja Władysława na cara miała przypieczętować unię Rzeczypospolitej i Rosji.

------------------------------------------------

12 maja - Dzień Ponarski

22 rocznica ofiary młodzieży polskiej w Ponarach urodziny .. Przemysława Edgara Gosiewskiego w Słupsku

"Tylko dlatego, że byli Polakami"

Obok kłamstwa katyńskiego istniało kłamstwo Ponar - największego miejsca kaźni Polaków na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Mordy na Polakach dotyczyły najwartościowszych przedstawicieli społeczności polskiej: inteligencji, duchowieństwa, żołnierzy i oficerów Armii Krajowej oraz innych organizacji niepodległościowych. Polacy mordowani w Ponarach przechodzili najpierw okrutne śledztwo, najczęściej w więzieniu na Łukiszkach lub w areszcie gestapo przy ul. Ofiarnej w Wilnie. Stamtąd przewożono ich ciężarówkami na miejsce zbrodni. Zachowane relacje budzą do dziś lęk i grozę. Od lipca 1941 r. do lipca 1944 r. zamordowano w Ponarach około 100 tysięcy ludzi! Życie straciło 20 tysięcy niewinnych Polaków - zginęli tylko dlatego, że byli Polakami.

Przemysław Edgar Gosiewski (ur. 12 maja 1964 w Słupsku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) polski polityk, poseł na Sejm IV, V i VI kadencji z listy Prawa i Sprawiedliwości, minister-członek Rady Ministrów oraz wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, przewodniczący klubu parlamentarnego PiS

Trumna z ciałem Przemysława Gosiewskiego w Kielcach http://www.youtube.com/watch?v=Aly6DkEVwCc&feature=channel

Pogrzeb Przemysława Gosiewskiego http://www.youtube.com/watch?v=yJMhM79ztlE&feature=related