Co tępił Tadeusz Zabłudowski - "polski historyk żydowskiego pochodzenia"

Kawaler Krzyża Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

==========

[podaję , bo robimy wysiłki, by artykuł – rozkaz z „Dziennika Obozowego A. P. W.” o antysemityzmie podać, mimo ciągłej cenzury ziomków „ Zabłudowskiego, encyklopedysty” , choć w 2018 roku do wiadomości powszechnej. Dziennik Obozowy Armii Polskiej na Wschodzie o zarzutach antysemityzmu pod adresem tej Armii  M. Dakowski]

================================

 Czasopisma pozbawione debitu komunikacyjnego w PRL

[to z vikipedii.... MD]

Czasopisma pozbawione debitu komunikacyjnego w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej

1946–1948

W latach 1946–1948 zarządzenia o odebraniu debitu komunikacyjnego wydawał dyrektor Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, Tadeusz Zabłudowski. Zgodnie z opublikowanymi w „Monitorze Polskim” zapisami zarządzenia były wydawane na podstawie art. 3 dekretu z dnia 5 lipca 1946 o utworzeniu Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk w związku z art. 8 dekretu z dnia 21 listopada 1938 o prawie prasowym pozbawiały debitu komunikacyjnego i zakazywały rozpowszechniania czasopism wydawanych w języku polskim.

Decyzje dotyczyły czasopism wydawanych poza granicami Polski Ludowej. W zdecydowanej większości przypadków były to czasopisma wydawane w języku polskim.

Lista zarządzeń o odebraniu debitu komunikacyjnego w latach 1946–1948:

• 8 listopada 1946: czasopisma wydawane w Stanach Zjednoczonych, w języku polskim – „Czas” (Nowy Jork), „Nowy Świat” (Nowy Jork), „Tygodnik Polski” (Nowy Jork), „Kurier Codzienny” (Boston), „Ameryka Echo” (Toledo), „Nowiny Polskie” (Milwaukee), „Kurier Polski” (Milwaukee), „Dziennik Polski” (Detroit), „Głos Polek” (Chicago), „Dziennik Związkowy” (Chicago), „Gwiazda” (Philadelphia), „Jedność” (Philadelphia), „Głos Narodu” (Jersey City), „Naród Polski” (Chicago), „Pittsburczanin” (Pittsburgh), „Gazeta Tygodniowa” (Schenectady), „Passaic – Nowiny” (Newark)[1].

• 8 listopada 1946: czasopisma wydawane w Palestynie i na Bliskim Wschodzie, w języku polskim – „Gazeta Polska” (Jerozolima), „W Drodze” (Jerozolima), „Biuletyn Polski w Okowach” (Jerozolima), „Na Straży” (Jerozolima), „Myśl Polska na Wschodzie” (Jerozolima), „Wieści Polskie”, „Biuletyn Obozowy”, „Pismo Młodych”, „Dziennik Obozowy A. P. W.”, „Parada”, „Junak”, „Kadet”, „Tygodnik Obozowy A. P. W.”[2].

• 8 listopada 1946: czasopisma wydawane w Palestynie i na Bliskim Wschodzie, w języku polskim – „Dziennik Żołnierza A. P. W.”, „Orzeł Biały”, „Imię Boże”, „Gazeta Żołnierza”, „Ochotniczka”, „Życie Tygodnia”, „Ostatnie Wiadomości”, „Wiadomości Kresowe”, „Uwaga Nadchodzi”, „Na szlaku Kresowej”, „Mała Kronika”, „Naokoło Świata”, „Taran”, „Smrek”, „Biuletyn Związku Techników”, „Kresowiec”, „Biuletyn Informacyjny dla Oficerów Informacyjnych”, „Przy Kierownicy”, „Goniec Karpacki”.

• 12 marca 1947: czasopisma wydawane we Fryburgu, Szwajcaria, w języku polskim – „Pod Prąd”, „Horyzonty”.

• 12 marca 1947: czasopisma wydawane w Londynie, Wielka Brytania, w języku polskim – „Trybuna, Niepodległość i Demokracja”, „Przed Świtem”, „Lwów i Wilno”, „Słowo Polskie.

• 12 marca 1947: „Znak” (Lund, Szwecja, w języku polskim).

• 12 marca 1947: czasopisma wydawane w Brukseli, Belgia, w języku polskim – „Polonia”, „Głos Polski”.

• 14 czerwca 1947: czasopisma wydawane w Paryżu, Francja, w języku polskim – „Perspektywy Walki” (zbiór artykułów i rozpraw pod redakcją Z. Zaremby), „Światło”.

• 3 października 1947: czasopisma wydawane w Londynie, Wielka Brytania, w języku polskim – „Droga”, „Sprawy Międzynarodowe”, „Nasza Droga”, „R. C. S.” (Ruch Chrześcijańsko-Społeczny), „Życie”, „Światpol” (biuletyn informacyjny), „Za Wolność i Niepodległość”.

• 3 października 1947: „Lud Polski” (Paryż, Francja, w języku polskim).

• 4 listopada 1947: „Nowy Kurier” (Argentyna, w języku polskim).

• 13 grudnia 1947: „Europe – Amérique” (Bruksela, Belgia, w języku francuskim).

• 5 stycznia 1948: czasopisma wydawane w języku żydowskim – „Unzer Sztime” (Paryż, Francja), „Forwerts” (Nowy Jork, Stany Zjednoczone), „Weker” (Nowy Jork, Stany Zjednoczone), „Unzer Cajt” (Nowy Jork, Stany Zjednoczone), „Cyjonistisze Sztime” (Monachium, Niemcy Zachodnie).

• 15 lutego 1948: „Związkowiec” (Toronto, Kanada, w języku polskim)[.

• 29 maja 1948: „Zgoda” (Stany Zjednoczone, w języku polskim)[.

1949–1950 [---] to w viki md]

===============

to tyż z viki md]

Tadeusz Zabłudowski (ur. 1907, zm. 1984) – polski historyk żydowskiego pochodzenia, tłumacz, encyklopedysta, w latach 1951–1953 dyrektor Państwowego Wydawnictwa Naukowego.

Tadeusz Zabłudowski urodził się w rodzinie żydowskiej jako syn Beniamina i Emmy z domu Wolf.

W latach 1946–1948 był dyrektorem Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, następnie w latach 1951–1953 był pierwszym dyrektorem Państwowego Wydawnictwa Naukowego (PWN). W 1959 zasiadł w komitecie redakcyjnym Małej encyklopedii powszechnej PWN.

W 1946 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[.

Jego żoną była Izabella z domu Zwayer (1909-1960), z którą miał syna Andrzeja (1938-2008, logik i filozof).

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B II 28, rząd 9, miejsce 29)