Gen. Ścibor-Rylski to TW "Zdzisławski"

http://niezalezna.pl/31842-gen-scibor-rylski-to-tw-zdzislawski

[de mortuis nil nisi bene, ….jednak zapominać nie wolno. MD]

Według dokumentów zgromadzonych w IPN, gen. Zbigniew Ścibor-Rylski, prezes Zarządu Głównego Związku Powstańców Warszawskich, w 1947 r. został zarejestrowany przez Wydział I Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu jako TW „Zdzisławski” i był wykorzystywany przez służby do 1964 r. Współpracę z SB gen. Ścibor-Rylskiego opisuje wydana w 2011 r. przez IPN książka Marka Lachowicza "Wspomnienia cichociemnego".

Za wstęp do publikacji i jej opracowanie naukowe odpowiada historyk Krzysztof Tochman.

W jednym ze znajdujących się w książce przypisów, który publikujemy niemal w całości (podkreślenia - Niezalezna.pl), czytamy:

"Kompanią dowodził Zbigniew Ścibor-Rylski "Motyl" (ur. 1917), por. sł. st. lotn. Ur. w Browkach na Ukrainie (gubernia kijowska) w majątku rodziców. W maju 1920 r. wraz z rodzicami ewakuował się ostatnim transportem z Kijowa do Polski, gdzie jego ojciec otrzymał posadę zarządcy majątku w Ordynacji Zamoyskich w Zwierzyńcu-Wywłoczce. Ukończył Gimnazjum im. T. Kościuszki w Kaliszu (1937), uczył się w Szkole Podchorążych Lotnictwa - Grupa Techniczna (Warszawa). Ppor. sł. st. (1 IX 1939), przydzielony do Bazy 1. Pułku Lotniczego w Warszawie, po jej rozbiciu pod Mrozami przedostał się na Lubelszczyznę i wstąpił do baonu "Olek" SGO "Polesie". 7 X 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej i przez Kielce wywieziony został do Stargardu Szczecińskiego, pracował we wsiach Stroadorf, Horst i cegielni w Piritz. Uciekł 1 VII 1940 r.; przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa, do Warszawy.

Zaprzysiężony w ZWZ pod pseudonimem "Stanisław" (wrzesień 1940) , przydzielony do Szefostwa Lotnictwa w Oddziale V KG ZWZ jako inspektor ds. typowania zrzutowisk na terenie pow. Łowicz i Wyszków. W lipcu 1943 r. przybył do Kowla, oficer ds. zrzutów Sztabu Okręgu Wołyń AK. Od 5 II 1944 r. dowodził 2. komp. w baonie „Sokoła” 27. DP AK i przeszedł cały szlak bojowy, uczestnicząc w wielu ciężkich walkach z UPA i Niemcami, m.in. pod Sztuniem, w Sławkach, Staweczkach, w Lasach Mosurskich, pod Bindugą i w Lasach Szackich. Za nieprzeciętne dowodzenie i wielką odwagę w walkach o Sztuń odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy a 3 V 1944 r. Virtuti Militari V kl. Wyjechał do Warszawy (20 lipca), przydzielony do baonu „Czata 49” na dowódcę 1. komp. w Zgrupowaniu „Kedywu” ppłk. Jana Mazurkiewicza „Radosława”. Po koncentracji 1 VIII 1944 r. przy ul. Żytniej i Karolkowej uczestniczył w natarciu na gmach Państwowego Monopolu Tytoniowego przy ul. Dzielnej 62. Po 3 tygodniach mianowany zastępcą dowódcy baonu „Czata 49”mjr. cc Tadeusza Runge „Witolda”. Przeszedł cały szlak bojowy od Woli przez Muranów-Stare Miasto-Czerniaków-Mokotów-Śródmieście. Dowódca desantu kanałowego z pl. Krasińskich na pl. Bankowy 23 sierpnia (120 ludzi), Kpt. (28 VIII 1944). W drugiej połowie września przyjmował desant „berlingowców” i przez następne dni dowodził resztkami baonu, a następnie 20 września ewakuował się na Mokotów kanałami, a 26 września do Śródmieścia w rejon ul. Wilczej i Al. Ujazdowskich, gdzie walczył do kapitulacji 2 X 1944 r., powtórnie odznaczony Virtuti Militari V kl. i Krzyżem Walecznych po raz drugi. Wyszedł z miasta wraz z rannymi, m.in. ppłk. „Radosławem” i mjr. „Witoldem” przez Pruszków, Grodzisk Mazowiecki; zamieszkał w Milanówku. Następnie w składzie odtworzonego Kedywu KG AK, od 1945 r. w DSZ (do 7 V 1945). [...]

Od 1946 r. inspektor techniczny w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich, organizował transport samochodów z UNRRY, a od 1949 r. kierownik Biura Spółdzielni Remontowo-Budowlanej w „Motozbycie” w Poznaniu. W 1956 r. inspektor techniczny na teren woj. poznańskiego w Zjednoczonych Zespołach Gospodarczych „Inco”. Na emeryturę przeszedł w 1977 r. Wg dokumentów w 1947 r. zarejestrowany przez Wydział I WUBP Poznań jako TW „Zdzisławski”. Wykorzystywany do 1964 r., kiedy to wyprowadził się z Poznania do Warszawy. Równocześnie, przynajmniej od 1956 r., współpracował z Departamentem I i Departamentem II MSW. Wg zachowanych dokumentów inwigilował swoją żonę i byłą teściową żony [...], jak również rozpracowywał Międzynarodowe Targi Poznańskie i środowiska polonijne w USA. W sierpniu 1984 r. wszedł w skład Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Fragmenty wydanej przez IPN książki poświęconej gen. Ścibor-Rylskiemu jako pierwszy ujawnił w internecie bloger TezPolonus na portalu blogmedia24.pl. (