[Bardzo ważna, bo prosta książka o związkach objawień w Fatimie - i równoległych – św. Maksymilianowi. Ten ostatni do swej męczeńskiej śmierci nie znał Fatimy!; były to drogi równoległe. Adm. Jest dostępna pod tedeum@tedeum.pl  i w księgarni intern. Te Deum           Tu cytuję tyko wstęp Autora]

ks. Karol Stehlin FSSPX

Niepokalana, nasz ideał

Duch Rycerstwa Niepokalanej według o. Maksymiliana Kolbego

Wstęp

„PRZEZ MARYJ? zbawienie świata się rozpoczęło i przez Mary­ję musi się ono zakończyć” - napisał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort blisko trzysta lat temu. W obecnych niespokojnych cza­sach wielkiej apostazji to właśnie Ona jest „naszą ucieczką i drogą, która prowadzi do Boga” (Objawienia fatimskie, 13.06.1917). I to Ona, aby nam tę drogę wskazać, wybrała wielkich świętych, aby ich praca stała się jasnym światłem dla tych, którzy szukają prawdy. Jedną z tych wielkich Maryjnych dusz jest o. Maksymilian Maria Kolbe, założyciel ruchu nazwanego Rycerstwem Niepokalanej (Militia Immaculatae, MI), powstałego w Rzymie 16 października 1917r., trzy dni po cudzie słońca w Fati­mie. Niniejsza książka ma na celu ukazanie wielkiego znaczenia tego ruchu, szczególnie w naszych czasach. Aby tego dokonać, musimy pozwolić, by Założyciel Niepokalanowa osobiście do nas przemówił.

Z zaskakującą prostotą budzi on w każdej duszy, która pozwala się prowadzić jego nauczaniu, skłonność ku wielkiemu ideałowi, jaki uosabia Niepokalana. Ukazuje Jej znaczenie w życiu pojedynczych osób, w życiu społecznym, w życiu Kościoła i całego świata. Odkry­wamy, że jest on niezmordowanym obrońcą katolickiej Tradycji, a śmiertelnym wrogiem liberalizmu i modernizmu, tych plag dzisiej­szego świata i Kościoła. Jego dzieło jest zapowiedzią wszystkich tych ruchów, które w wieku wieszczącym wszem i wobec tryumf nieprzyja­ciół Boga, pozostają niezmiennie wierne naszemu Panu i Jego Świę­tej Matce, a w ten sposób skutecznie zabiegają o dobro dusz.

MI jest ruchem działającym w Kościele katolickim i posiadającym specyficzną, powierzoną mu przez Kościół misję. Ruch ten oddaje nieocenione usługi Mistycznemu Ciału Chrystusa (część pierwsza książki). Jego duchowość jest teocentryczna, to znaczy całkowicie skupiona na Bogu. Rycerz Niepokalanej najpierw odkrywa w Rycer­stwie to, co najistotniejsze, unum necessarium, jedyne, czego trzeba - to znaczy prawdę, że został stworzony nie dla życia doczesnego, nie dla budowy raju na ziemi, ale dla Boga, by oddawać Mu cześć. Stąpa po twardym gruncie prawdy, pytając samego siebie, w jaki sposób może na tę prawdę odpowiedzieć (część druga). Sercem MI jest tajemnica Niepokalanej. Ona jest gwiazdą przewodnią, najważ­niejszym elementem w życiu o. Kolbego. Oto tajemnica jego nie­wiarygodnych sukcesów, a także sekret jego osobistej świętości. Od chwili, kiedy Niepokalana objawiła się dziesięcioletniemu chłopcu i ofiarowała mu do wyboru dwie korony, aż do jego heroicznej śmier­ci w Auschwitz, była wszechobecną rzeczywistością jego życia. Poznał Ją jako „formę Boga”, która szybko i bezpiecznie kształtuje każde ze swoich dzieci i upodabnia je do Chrystusa, aż do najwyższego stopnia świętości. Uznał za swoją wielką misję uczynienie Ją znaną i ukocha­ną przez wszystkie dusze (część trzecia).

Ktoś, kto chce osiągnąć jakikolwiek cel, pragnie również prowa­dzących do tego celu środków. Rycerstwo potrzebuje duchowej bro­ni, która pozwoli mu walczyć i odnosić zwycięstwa. Jednak nie tylko jakość oręża świadczy o przydatności armii, lecz przede wszystkim sposób, w jaki rycerze potrafią się posługiwać swoją bronią. Inny­mi słowy, o. Maksymilian Kolbe nie ogranicza się do teorii. Podaje również prostą, ale skuteczną drogę życia duchowego (część czwar­ta). Poza skuteczną bronią i dobrymi żołnierzami, armia potrzebuje też porządku, hierarchii, organizacji. Niektóre działania zależą od jednostek, inne od wspólnoty, inne jeszcze wymagają elit, które nie tylko wezmą na siebie najtrudniejsze zadania, ale będą stanowić fun­dament podtrzymujący cały ruch przed naporem słabości i powierz­chowności (część piąta).

Znaczenie Rycerstwa Niepokalanej w najnowszej historii jest ukazana na tle wielkich Maryjnych wydarzeń ostatnich dwóch stu­leci (część szósta). MI oferuje „wygnańcom, synom Ewy” wielkie pocieszenie. Katolicy Tradycji usiłują kontynuować to, co niegdyś, aż do połowy XX wieku, było po prostu życiem niezliczonej liczby rycerzy Maryi, z o. Maksymilianem Kolbe na czele. Oby to przeko­nanie mogło zrodzić trwałe owoce. Oby żarliwi słudzy Maryi pojawili się na całej ziemi jako „prawdziwi apostołowie czasów ostatecznych (...) zdążający wąską ścieżką ku Bogu w czystej prawdzie, zgodnie ze świętą Ewangelią, a nie zgodnie z maksymami świata”.