ORĘDZIE  i  CUD w Fatimie [O. Kramer]

Z : „Ostatnia bitwa Szatana” (3)  Marucha w dniu 2012-11-09

The Devil’s Final Battle  O. Paul Kramer i Stowarzyszenie Misjonarzy (2002)
http://www.devilsfinalbattle.com/content2.htm   Tłumaczenie Ola Gordon

ROZDZIAŁ  I – ORĘDZIE  I  CUD

Bóg nie trwoni cudów. W całej historii zbawienia – od Jozuego do Mojżesza, do dwunastu apostołów, do świętych Kościoła Katolickiego – Bóg dokonywał cudów w jednym nadrzędnym celu: by służyły jako boskie poświadczenie dla świadka, który powoływał się na cud w Jego Imię. Kiedy Bóg wybiera świadka, a następnie kojarzy autentyczny cud ze świadectwem tego świadka, to możemy wiedzieć na pewno, że świadek zasługuje na wiarę. Bóg nie dokonuje cudów by ręczyć za niewiarygodnych świadków, Bóg nie wybiera niewiarygodnych świadków.

[Na nieobecnym u mnie zdjęciu: Pierwsza kaplica Matki Bożej Fatimskiej zbudowana dokładnie w miejscu pojawienia się Matki Bożej. 6 marca 1922 roku została wysadzona w powietrze przez antykatolickie siły w Portugalii. Zdjęcie pokazuje dziurę w dachu spowodowaną wybuchem. Dzięki opatrzności, oryginalnej figury Matki Bożej pokazanej na s. xxiv, nie było wtedy w kaplicy. MD]

Nie, Bóg nie trwoni cudów. A na pewno nie w przypadku cudu widzianego przez 70.000 ludzi, wierzących jak i niewierzących, jaki miał miejsce dokładnie w momencie przepowiedzianym trzy miesiące wcześniej przez trójkę świadków, w których świadectwo wątpiono: Lucy dos Santos (znana światu jako Łucja) i jej kuzynów, Franciszka i Hiacyntę Marto [1]

Jest 13 października 1917 roku. Na niepokaźnym polu znanym jako Cova da Iria w Fatimie zgromadziło się około 70.000 ludzi w oczekiwaniu na cud. Nigdy wcześniej w historii zbawienia wizjoner nie przepowiedział trzy miesiące wcześniej, że wydarzy się cud o dokładnie podanej godzinie i w dokładnie określonym miejscu.

Dlaczego tego dnia? Bo Łucji dos Santos i jej kuzynom Franciszkowi i Hiacyncie od maja tego roku, co miesiąc 13-go pokazywała się “Pani”. Pani pokazywała im się ponad dębem w Cova, i z każdym objawieniem powiększały się tłumy. Ale wzrastały także wątpliwości, co do prawdomówności wizjonerów, jak również szyderstwa i prześladowanie ich i ich rodzin, w czasie kiedy Portugalią rządził ateistyczny rząd masoński.

I wtedy, 13 lipca 1917 roku, Pani pokazała im coś, co ich przestraszyło i zmieniło na zawsze, czyniąc z nich świętych, którzy spędzili życie (w przypadku Franciszka i Hiacynty bardzo krótkie życie) na modlitwach i ofiarach za grzeszników. Jak wspomina Łucja, a co Kościół Katolicki uznał za prawdę, Pani pokazała im piekło:

Otworzyła dłonie jeszcze raz, jak robiła to w poprzednich dwu miesiącach. Promienie światła wydawały się penetrować ziemię, i zobaczyliśmy coś, co było jakby morzem ognia. W tym ogniu były demony i dusze [potępionych] w ludzkiej formie, jak przezroczyste palące się niedopałki, wszystkie czarne lub przyczernione jak brąz, pływające w tych płomieniach, teraz podniesione przez te wychodzące z nich samych, razem z wielkimi chmurami dymu, teraz spadały na każdą stronę jak iskry w ogromnym ogniu, bez masy ani równowagi, pośród wrzasków i jęków bólu i rozpaczy, co przeraziło nas i sprawiło, że trzęśliśmy się ze strachu. (Musiał to być ten widok, który spowodował, że zaczęłam krzyczeć, bo ludzie mówią, że mnie słyszeli). Demony można było odróżnić [od dusz potępionych] ich przerażającym i odstraszającym podobieństwem do strasznych i nieznanych zwierząt, czarne i przezroczyste jak palące się węgle [2]. Wizja ta trwała tylko chwilę. Jak możemy kiedykolwiek się odwdzięczyć naszej dobrej niebiańskiej Matce, która już wcześniej przygotowała nas, obiecując, w pierwszym objawieniu, że zabierze nas do nieba. W przeciwnym razie, myślę, że umarlibyśmy ze strachu i terroru [3].

Po pokazaniu dzieciom losu potępionych, co uważa się za pierwszą część Wielkiej Tajemnicy Fatimskiej, Pani przekazała im drugą część. Każdy, łącznie z członkami watykańskiego aparatu, którzy są sednem tej prezentacji, zgadza się, że druga część Tajemnicy, jak mówią dzienniki s. Łucji, jest następująca:

Widzieliście piekło, dokąd idą dusze nieszczęsnych potępionych. Żeby je ocalić, Bóg chce ustanowienia na świecie nabożeństwa do mojego Niepokalanego Serca. Jeśli dokona się tego co wam mówię, uratuje się wiele dusz i zapanuje pokój. Wojna się skończy; ale jeśli ludzie nie przestaną obrażać Boga, za panowania Piusa XI wybuchnie jeszcze gorsza wojna. Kiedy zobaczycie noc oświetloną nieznanym światłem, wiedzcie, że jest to wielki znak dany wam przez Boga, że zamierza ukarać świat za jego zbrodnie, wojnami, głodem i prześladowaniami Kościoła i Ojca Świętego.

Żeby temu zapobiec, przyjdę i poproszę o poświęcenie Rosji mojemu Niepokalanemu Sercu, i o komunię wynagradzającą w pierwszych sześć sobót. Jeśli spełni się moje prośby, Rosja się nawróci i zapanuje pokój; jeśli nie, ona będzie szerzyć swoje błędy na cały świat, wywołując wojny i prześladowanie Kościoła. Dobrzy staną się męczennikami, Ojciec Święty będzie dużo cierpiał, różne narody zostaną unicestwione. W końcu moje Niepokalane Serce zwycięży. Ojciec Święty poświęci mi Rosję, i ona się nawróci, i światu będzie dany okres pokoju. W Portugalii dogmaty wiary zawsze będą zachowane itd. Nie mówcie o tym nikomu. Franciszek, tak, możesz mu to powiedzieć [4].

Podstawowe elementy tego zdumiewającego Orędzia są następujące:

• Wiele dusz idzie do piekła z powodu popełnionych przez nie grzechów.
• Żeby je uratować, Bóg chce ustanowić na całym świecie unikalnie katolickie nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi.
• To zostanie dokonane przez poświęcenie Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi (w połączeniu z wynagradzającą komunią w pierwszą sobotę każdego miesiąca), w wyniku czego Rosja nawróci się na wiarę katolicką.
• Jeśli to zostanie dokonane, uratuje się wiele dusz i nastanie pokój.
• Jeśli to nie zostanie dokonane, Rosja będzie szerzyć swoje błędy na cały świat. Będą wojny, głód, prześladowanie Kościoła i męczeństwo dobrych. Ojciec Święty będzie dużo cierpiał. A jeśli nie spełni się próśb naszej Pani, zostaną unicestwione różne narody.
• Niemniej jednak, “W końcu moje Niepokalane Serce zwycięży. Ojciec Święty poświęci mi Rosję, która się nawróci, i ludzkość będzie miała okres pokoju”.

Do tych rzeczy Matka Boża dodała pilną prośbę, żeby katolicy odmawiając Różaniec, po zakończeniu każdego dziesiątka, odmawiali następującą modlitwę: “O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba, i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia”. Posłuszny wobec prośby Matki Bożej, i jako potwierdzenie prawdziwości Jej objawień w Fatimie, Kościół włączył tę modlitwę do Różańca, i dzisiaj katolicy ją odmawiają.

Kościół przyjął także nabożeństwo pierwszych sobót komunii wynagradzającej, co Matka Boża wyjaśniła następująco:

“Obiecuję pomóc w godzinie śmierci, wszystkimi łaskami potrzebnymi do zbawienia, tym którzy w pierwsze soboty pierwszych kolejnych miesięcy: dokonają spowiedzi i przyjmą Komunię świętą, odmówią pięć dziesiątków Różańca, i dotrzymają mi towarzystwa przez 15 minut medytując o 15 tajemnicach Różańca, w intencji wynagrodzenia mi”.

Zatrzymajmy się tutaj by zauważyć mimochodem (dalszej dyskusja później) ciekawy zwrot na końcu pierwszych dwu części Tajemnicy: “W Portugalii dogmaty wiary zawsze będą zachowane itd.”

Niekompletne wyrażenie kończące się “itd.” pokazuje się w czwartym dzienniku objawień s. Łucji. Jasno obejmuje niebiańską przepowiednię, zawierającą dalsze niezapisane słowa Matki Bożej, o stanie przestrzegania katolickich dogmatów w Kościele jako całości, w odróżnieniu od Portugalii w szczególności, gdzie dogmaty wiary zawsze będą zachowane.

Rozważana osobno, uwaga o przestrzeganiu dogmatów katolickich w Portugalii wydaje się nieuzasadniona i dość bezsensowna, bo wyrażenie to w ogóle nie wynika logicznie z dwóch pierwszych części Tajemnicy. Każdy szanowany badacz Fatimy wywnioskował z tego, że fraza przedstawia początek trzeciej części Tajemnicy – znanej jako Trzecia Tajemnica Fatimska. Jak zobaczymy dalej, Łucja był tak przerażona jej treścią, że nawet kiedy nakazano jej spisać Trzecią Tajemnicę Fatimską w październiku 1943 roku, nie była w stanie tego zrobić aż do kolejnego objawienia 2 stycznia 1944 roku, kiedy Matka Boża zapewniła ją, że powinna to zrobić.

Ale do dnia dzisiejszego Watykan nigdy nie ujawnił słów Matki Bożej, które wyraźnie następują po “W Portugalii dogmaty wiary zawsze będą zachowane itd.” To “itd..” pozostaje tajemnicą. To kontynuowane ukrywanie jest kluczowym elementem zbrodni, która jest przedmiotem tej książki.

Po otrzymaniu z samego nieba wiadomości o ogromnym znaczeniu dla Kościoła I ludzkości, Łucja wiedziała, że razem z kuzynami potrzebowała boskiego potwierdzenia, jeśli miano im uwierzyć. Podczas objawienia 13 lipca Łucja poprosiła Panią “powiedz nam, kim jesteś, i pokaż cud, żeby każdy uwierzył w to, że to Ty nam się pokazujesz”. I Pani odpowiedziała: “Przychodźcie tutaj, co miesiąc. W październiku powiem wam, kim jestem i czego chcę, i pokażę cud żeby wszyscy go zobaczyli i uwierzyli” [5]. Pani powtórzyła tę obietnicę w następnych objawieniach Łucji i pozostałym wizjonerom 19 sierpnia, i ponownie w Cova 13 września.

I dlatego ludzie zgromadzili się w ogromnym tłumie w Cova 13 października. I dokładnie o godzinie przepowiedzianej w lipcu – o 12:00 czasu słonecznego, i o 13:10 czasu w Portugalii – cud się zaczyna.

Łucja nagle nakazuje ludziom stojącym w tłumie zamknięcie parasoli w ulewnym deszczu, który zamienił pole w Cova w błoto. Następnie przechodzi w stan ekstazy, a Pani, pokazując się znowu, najpierw mówi Łucji kim jest i czego chce, tak jak obiecała: “Chcę by wybudowano tu kaplicę ku mojej czci. Jestem Matką Bożą Różańcową”. Pani jest Matką Bożą, Maryją Dziewicą, która od tej pory będzie również znana z tytułem Matka Boża Fatimska, jednym z wielu nadanych Najświętszej Dziewicy przez Kościół.

Kaplicę oczywiście zbudowano, potem odbudowano po wysadzeniu jej w powietrze w 6 marca 1922 roku przez umieszczenie w niej bomby przez przyjaciół Tinsmitha, pseudonim masońskiego burmistrza Ourem [6].

I wtedy rozpoczął się cud. Cytujemy tu świadectwo dziennikarza, którego nie można oskarżać o stronniczość w tej sprawie, i z dobrego powodu! Mówimy tu o Avelino de Almeida, naczelnym redaktorze O Seculo, dużej “liberalnej” antyklerykalnej i masońskiej gazety w Lizbonie. Pisze:

Od strony drogi, gdzie stłoczone były razem powozy, i gdzie stały setki osób nie mających na tyle odwagi, by przejść przez błotnistą ziemię, zobaczyliśmy ogromny tłum odwracający się w kierunku słońca, które pokazało się w zenicie, beż żadnych chmur. Przypominało ono krążek srebra, i można było patrzeć na nie beż żadnego dyskomfortu. Nie parzyło oczu. Nie oślepiało. Mozna powiedzieć, że stworzyło zaćmienie. Wtedy usłyszeliśmy ogromny krzyk, i najbliższy nam tłum krzyczał: “Cud! Cud!. . . Cudo!. . . Cudo!” Na oświetlonych oczach ludzi, których postawa przeniosła nas do czasów biblijnych, i którzy osłupieni, z odkrytymi głowami, podziwiali błękit nieba, słońce zadrżało, poruszało się dziwnie i raptownie, poza wszelkimi kosmicznymi prawami, “słońce tańczyło”, zgodnie z typowym wyrażeniem wieśniaków. . . [7]

Mocno zaatakowany przez całą antyklerykalną prasę, Avelino de Alemeida ponowił swoje świadectwo, piętnaście dni później, w swojej recenzji w Ilustração Portuguesa. Tym razem dodał dziesiątki zdjęć ogromnego ekstatycznego tłumu, i powtarzał refren w swoim artykule: “Widziałem. . .widziałem. . . widziałem”. I zakończył szczęśliwy: “Cud, kiedy ludzie krzyczeli? Naturalne zjawisko, jak mówią eksperci? W tej chwili, to mnie nie dotyczy, tylko mówię o tym co widziałem. . . Reszta to sprawa nauki i Kościoła” [8]

Sobota, 13 października, rozpoczyna się dla pielgrzymów, jako spacer pokutny, ponieważ padało całą poprzednią noc. Teraz jest “niemal nagła zmiana pogody, z zakurzonymi drogami przekształconymi przez ulewny deszcz w grzęzawisko, powodując zastąpienie nagle, na jeden dzień, słodyczy jesieni na dokuczliwą srogość zimy, nie udało jej się ich nakłonić, by zrezygnowali lub rozpaczali” [9]

Porównując liczne świadectwa naocznych świadków, można oddzielić różne aspekty i wynik zdumiewającego zjawiska widzianego przez wszystkich. Na każde zjawisko można by ustawić 10 stron świadków, co samo stworzyłoby imponującą książkę.

Poniżej pierwszy cudowny fakt opisany przez dr Alameida Garretta:

Musiała być 13:30, kiedy dokładnie w miejscu gdzie były dzieci pokazał się słup dymu, cienkiego i niebieskawego, sięgający do może 2 m ponad ich głowy, i na tej wysokości się ulatniał. To zjawisko, idealnie widoczne gołym okiem, trwało przez kilka sekund. Nie zapisując jak długo to trwało, nie mogę powiedzieć czy było to dłużej czy krócej niż minuta. Dym rozproszył się nagle i po jakimś czasie powrócił drugi raz, potem trzeci. . .[10]

Podczas gdy “niskie i ciężkie niebo miało ciemny kolor, wypełnione wilgocią, [która] uwolniła ogromny i długotrwały deszcz”, to w czasie objawienia deszcz całkowicie ustał. Niebo nagle się rozjaśniło: “Słońce zwycięsko przebiło się przez ukrywające je do tej pory grube chmury, i intensywnie zaświeciło” (dr Almeida Garrett). Ta nagła zmiana pogody zaskoczyła wszystkich oglądających: “Był dzień ulewnego i ciągłego deszczu. Ale na kilka minut przed cudem przestał padać” (Alfredo da Silva Santos).

I to świadectwo lekarza, człowieka nauki, dotyczące niewytłumaczalnej srebrzystości słońca, pozwalającego na siebie patrzeć bez uszkodzenia oczu:

“Nagle usłyszałem wrzawę tysięcy głosów, i zobaczyłem cały tłum zgromadzony na ogromnej przestrzeni u moich stóp. . . odwracający się w kierunku miejsca gdzie przed chwilą, cała ich koncentracja skupiona, i patrzą na słońce z drugiej strony. . . odwróciłem się również, w kierunku punktu gdzie patrzyli oni, i zobaczyłem słońce, jak bardzo wyraźną tarczę, o ostrych brzegach, która świeciła nie szkodząc oczom. . . Nie można było pomylić tego ze słońcem oglądanym przez mgłę (wtedy nie było żadnej mgły), bo nie było ani przysłonięte, ani przyćmione. W Fatimie zachowało swoją jasność i ciepło, i wydać je było wyraźnie na niebie, o ostrych brzegach, jak wielki karciany stół. Najbardziej zdumiewające było to, że można było patrzeć na słoneczną tarczę przez długi czas, przepięknie jasną i ciepłą, bezbolesną dla oczu, czy bez żadnego uszczerbku dla siatkówki oka” (dr Almeida Garrett) [11].

W tym samym tonie to świadectwo głównego redaktora “O Seculo”:

“I wtedy zobaczyliśmy unikalny spektakl, nieprawdopodobny spektakl, niewiarygodny jeśli go nie widziałeś. Z ponad drogi. . . widzimy ogromny tłum obracający się do słońca, które pokazało się w zenicie, bez żadnych chmur. Wyglądało jak talerz pełen matowego srebra, i można było na nie patrzeć bez najmniejszego dyskomfortu. Nie piekło w oczy. Nie oślepiało. Można by powiedzieć, że wydarzyło się zaćmienie” (Artykuł z 15.19.1917).

I podobnie: “Ludzie mogli patrzeć na słońce jak patrzymy na księżyc” (Maria do Carmo) [12].

Można by mnożyć bez końca świadectwa o tym zjawisku słonecznym, widzianym nawet przez niewierzącego naczelnego antyklerykalnego dziennika. Zauważmy te:

“Drżało i się trzęsło; wyglądało jak koło ognia” (Maria de Capelinha) [13].

“Słońce było jak koło ognia, przybierało wszystkie kolory tęczy” (Maria do Carmo) [14].

“Wyglądało jak obracająca się kula śniegu” (o. Lourenço) [15].

“Podobna do perłowej tarcza trzepotała się. To nie było jak mruganie gwiazdy w swojej doskonałości. Obracała się z zawrotną prędkością” (dr Almeida Garrett) [16].

“W pewnej chwili słońce się zatrzymało i znowu zaczęło tańczyć, obracać się; zatrzymało się znowu, i znowu zaczęło tańczyć” (Ti Marto) [17].

“Słońce przybierało wszystkie kolory tęczy. Wszystko przybierało te same kolory: nasze twarze, ubrania, sama ziemia” (Maria do Carmo) [18].

“Światło, którego kolory zmieniały się z jednej chwili na drugą, odbijało się na ludziach i rzeczach” (dr Pereira Gens) [19].

Co wydarzyło się potem stanowi najbardziej przerażający aspekt cudu, i o wielkich implikacjach dla naszych czasów, w których człowiek doprowadził do perfekcji niszczenie całego świata ogniem z nieba: słońce wydawało się odczepić od nieba i spadać w kierunku ziemi.

“Nagle usłyszeliśmy krzyk, jak krzyk bólu całego tłumu. Faktycznie słońce zachowując szybki ruch obrotowy, wydawało się uwolnić od firmamentu i krwisto czerwone spadać w kierunku ziemi, grożąc zmiażdżeniem nas swoją ognistą masą. Były to przerażające sekundy” (dr Almeida Garrett) [20].

“Zobaczyłem obracające się słońce i wydawało się zniżać. Wyglądało jak koło rowerowe” (John Carreira) [21].

“Słońce zaczęło tańczyć, i w pewnej chwili, wydawało się odrywać od firmamentu i biec w naszym kierunku, jak koło ognia” (Alfredo da Silva Santos) [22]

“Widziałem je schodzące jakby miało uderzyć w ziemię. Wydawało się jakby było oderwane od nieba i biegło w naszym kierunku. Utrzymywało się niedaleko nad naszymi głowami; ale ten atak trwał bardzo krótko.. . Wydawało się być bardzo blisko ludzi i obracało się w przeciwnym kierunku” (Maria do Carmo) [23].

“Nagle słońce pokazało się z dobrze zaznaczonym obwodem. Zeszło jakby do wysokości chmur i zaczęło wirować trzpiotowato wokół siebie jak kula ognia. Z pewnymi przerwami, trwało to około 8 minut” (o. Pereira da Silva) [24].

“Nagle wydawało się schodzić zygzakiem, zagrażając ziemi” (o. Lourenço) [25].

“Widząc słońce spadające na nas. . .” (o. John Gomes) [26].

“W końcu słońce się zatrzymało i każdy odetchnął z ulgą. . .” (Maria de Capelinha) [27].

“Z tych tysięcy ust usłyszałem okrzyki radości i miłości do Najświętszej Dziewicy. I wtedy uwierzyłem. Miałem pewność, że nie padłem ofiarą sugestii. Widziałem takie słońce, jakiego nigdy nie zobaczę” (Mario Godinho, technik) [28].

Koleiny zdumiewający fakt: ci wszyscy ludzie, którzy byli przemoczeni niemal do nitki, potwierdzili z radością i zdumieniem, że ich ubranie wyschło. Fakt ten potwierdzony jest w procesie kanonizacyjnym Hiacynty i Franciszka, ostatecznie beatyfikowanych 13 maja 2000 roku.

“W najmniej spodziewanym momencie nasze ubrania były całkowicie suche” (Maria do Carmo) [29].

“Mój garnitur wysechł w jednym momencie” (John Carreira) [30].

Akademik Marques da Cruz zeznał, co następuje:

“Ten ogromny tłum był przesiąknięty, bo deszcz lał od rana. Ale – choć to może się wydawać niewiarygodne – po wielkim cudzie każdy poczuł się komfortowo i ubrania były suche, przedmiot ogólnego podziwu. . . Prawdziwość tego faktu z największą szczerością potwierdzały dziesiątki osób o absolutnej wiarygodności, których dobrze znałem od dzieciństwa, i którzy nadal żyją (1937), a także przez osoby z różnych regionów kraju, które były świadkami” [31].

I w końcu, miały także miejsce cuda moralne nawrócenia wielu osób. W książce “Meet the Witness” [Spotkanie świadka] John Haffert pisze:

“Kapitan pułku żołnierzy, tego dnia na górze – mając rozkaz uniemożliwienia gromadzenia się tłumu – nawrócił się natychmiast. Najwyraźniej były setki innych niewierzących, co pokazują ich świadectwa” [32].

“Był tam inny niewierzący, który ten ranek spędzał na szydzeniu z “prostaków”, którzy udali się do Fatimy tylko po to by zobaczyć zwykłą dziewczynę. Teraz wyglądał na skamieniałego, ze wzrokiem wrytym w słońce. Zaczął się trząść od stóp do głów, i wznosząc do góry ręce, upadł na kolana w błoto, wołając Boga” (Father Lourenço) [33].

“Mieszkam 18 mil [ok. 27 km] od Fatimy. W maju 1917 roku powiedziano nam o nadzwyczajnych objawieniach, ale wiadomość ta dotarła do nas pomieszana z ludzką fantazją.  Oczywiście nie wierzyłem w nie. Szczerze uważałem, że to tylko wymyślona przez kogoś fantazja. . . Na prośbę matki poszedłem jeszcze raz do Cova da Iria w sierpniu w czas objawień. Jeszcze raz wróciłem zniechęcony i zawiedziony. Ale tym razem wydarzyło się coś nadzwyczajnego. Matka, która od wielu lat miała duży guz w oku, została uzdrowiona. Zajmujący się nią lekarze powiedzieli, że nie są w stanie wyjaśnić tego uzdrowienia. Nadal nie wierzyłem w objawienia. W końcu, i znowu na prośbę matki, udałem się do Cova da Iria jeszcze raz 13 października. . . Pomimo tego co wydarzyło się matce, byłem rozczarowany i nie wierzyłem w objawienia. Więc siedziałem w aucie. Wtedy nagle zauważyłem, że wszyscy na raz patrzyli w niebo. Naturalna ciekawość przyciągnęła moją uwagę, wyszedłem z auta i również spojrzałem na niebo. . . Z ust tych tysięcy ludzi słyszałem słowa wiary i miłości do Najświętszej Dziewicy. I wtedy uwierzyłem” (Mario Godinho, technik) [34].

Udokumentowane są inne przypadki uzdrowień i nawróceń między innymi w książkach “Documentação Crítica de Fátima” [Krytyczna dokumentacja o Fatimie] i “Fatima from the Beginning” [Fatima od początku] [35].

Dla tych, którzy powiedzą, że cud był wytworem lokalnej “masowej histerii”, sam Bóg zaaranżował gotową odpowiedź: fenomen ten można było podziwiać poza Fatimą. Idealnie wiarygodni świadkowie, którzy byli bardzo daleko od Cova da Iria, opowiadali, że widzieli bezprecedensowy spektakl tańczącego słońca, dokładnie tak samo jak 70.000 pielgrzymów zgromadzonych wokół dębu gdzie pojawiła się Maryja Dziewica [36].

W małej wiosce Alburitel, położonej około 10 mil [15 km] od Fatimy, wszyscy mogli cieszyć się widokiem słonecznego cudu. Częstym cytowanym świadectwem jest to o. Inacio Lourenço, gdyż jest najbardziej szczegółowe. Ale co opowiada, że widział, potwierdzają dokładnie tak samo wszyscy pytani wieśniacy.

Świadków rzeczywiście było mnóstwo, ich świadectwa zgadzają się i jesteśmy zalani zostawionymi nam przez nich dokumentami [37].

Najpierw niezliczone relacje pokazały się natychmiast w portugalskiej prasie. Warto zauważyć, że pierwszymi publikującymi świadectwa byli dziennikarze antyklerykalni. Trzy artykuły Avelino de Almeida – tego o 13 października, tuż przed wydarzeniem; następny 15 października, opublikowany w Vila Nova de Ourem wieczorem 13-go; i trzeci 20 października – zasługują na szczególną uwagę. Pomimo szyderczego tonu i wolteriańskiej ironii inspirujących częściowo pierwszy artykuł, pomimo spodziewanych antyklerykalnych tonów, które nadal pojawiają się w artykule z 15-go, te teksty utalentowanego dziennikarza, uczciwego i sumiennego, są dokumentami historycznymi największego znaczenia [38]. Ale on nie był jedynym relacjonującym fakty, bo inni dziennikarze byli także obecni w Cova da Iria.

Potem były oficjalne dochodzenia. W listopadzie 1917 roku, na prośbę biskupa de Lima Vidal, który wtedy zarządzał diecezją Lizbony, ksiądz parafialny prowadził śledztwo i pytał kilku świadków z parafii. Niestety, zapisał jedynie cztery zeznania!

Śledztwa historyków na szczęście wynagrodziły zaniedbania oficjalnych śledczych. Relacja o. Formigao zdobyta od dr José Maria de Almeida Garretta, profesora na Wydziale Nauk w Coimbra, bardzo szczegółowa, jest najbardziej naukowym raportem jaki posiadamy [39]. Ponadto mamy raporty o. de Fonseca (których celem była weryfikacja punktów kwestionowanych przez o. Dhanisa [40], który odmówił zbadania dowodów), o. Marchi, kanonika Barthasa, o. Diasa Coelho i o. Richarda.

W 1977 roku, w celu upamiętnienia 60 rocznicy ostatniego objawienia, w Fatimie można było zgromadzić ponad 30 osób, które były obecne podczas cudu słońca i mogły opowiedzieć swoje wspomnienia. Dzięki tym licznym świadectwom, możliwa jest dokładna rekonstrukcja wydarzenia, pozwalająca na ponowne przeżycie, godzina po godzinie, minuta po minucie, tego przełomowego dnia, z pewnością najważniejszego w dziejach świata. Faktycznie dowody na cud słońca 13 października 1917 roku były tak przytłaczające, że w 1952 roku nawet Hollywood uznał ich prawdziwość, robiąc klasyczny film (z gwiazdą Gilbertem Rolandem) zatytułowany “The Miracle of Our Lady of Fatima” [Cud Matki Bożej Fatimskiej], który nadal sprzedaje się na taśmie video.

Dlaczego ten dzień był tak ważny? Bo był to dzień, w którym Orędzie Matki Bożej zostało potwierdzone poza wszelką wątpliwość; przekaz, który ponad 84 lata później jest powodem niebezpiecznej sytuacji Kościoła i świata w tej chwili w dziejach ludzkości, proponujący nam rozwiązanie.

Przypisy

1. Ten rozdział w większości pochodzi dosłownie z pracy o. François de Marie des Anges, “Fatima: Intimate Joy World Event” [Fatima: światowe wydarzenie intymnej radości], księga I, “The Astonishing Truth” [Zadziwiająca prawda], (wyd. angielskie, Immaculate Heart Publications, Buffalo, Nowy Jork, 1993) Rozdział III, s. 163-198.

2. Angielskie tłumaczenie tekstu s. Łucji, “Fourth Memoir” [Dziennik czwarty], “Fatima in Lucia’s Own Words” [Fatima słowami Łucji], (Postulation Centre, Fatima, Portugalia, 1976) s. 162. Zob. także o. Michel de la Sainte Trinité, “The Whole Truth About Fatima — Volume I: Science and the Facts” [Cała prawda o Fatimie – t. I: Nauka i fakty], (Immaculate Heart Publications, Buffalo, Nowy Jork, USA, 1989) s. 181-182.

3. Angielskie tłumaczenie tekstu s. Łucji, “Third Memoir” [Dziennik Trzeci], “Fatima słowami Łucji” s. 104. Zobacz także   ”Cała prawda o Fatimie – t. I, s. 182.

4. Angielskie tłumaczenie “Dziennik Czwarty”, “Fatima słowami Łucji” (Postulation Centre, Fatima, Portugalia, 1976) s. 162. Zobacz także s. Łucja “Memorias e Cartas da Irma Lucia” [Wspomnnienia i listy s. Łucji], (Porto, Portugalia, 1973, pod red.  o. Antonio Maria Martins) s. 340-341; w rękopisie s. Łucji nie ma wzmianki o zaćmieniu po “itd.” Zob. także o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie – t. I: Nauka i fakty”, s. 182.

5. o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie” – t. I, s. 180-181.

6. o. Michel de la Sainte Trinité, “The Whole Truth About Fatima — Volume II: The Secret and the Church” [Cała prawda o Fatimie – t. II: Tajemnica i Kościół], (wyd. angielskie, Immaculate Heart Publications, Buffalo, Nowy Jork, U.S.A., 1989) s. 357-358.

7. “O Seculo” 15.10.1917.

8. Artykuł z 29.10.1917. Zob. także o. François de Marie des Anges, “Fatima: The Astonishing Truth” [Fatima: zdumiewająca prawda], s. 164.

9. “Ilustração Portuguesa”, 29.10.1917.

10. o. François de Marie des Anges, “Fatima: zdumiewająca prawda”, s. 171-172.

11. Ibid., s. 172-173.

12. Ibid., s. 173.

13. o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie” –t. I, s. 337.

14. o. François de Marie des Anges, “Fatima: zdumiewająca prawda”, s. 178.

15. Ibid.

16. Ibid.

17. Ibid.

18. Ibid.

19. Ibid.

20. Ibid.

21. Ibid.

22. Ibid., s. 178-179.

23. Ibid., s. 179.

24. o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie” – t.I, s. 337.

25. Ibid., s. 339.

26. Ibid., s. 340.

27. Ibid.

28. o. François de Marie des Anges, “Fatima: zdumiewająca prawda”, s. 179.

29. Ibid.

30. Ibid.

31. o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie” – t. I, s. 340. Zob. także o. John de Marchi, IMC, “Fatima od początku” (Missoes Consolata, Fatima, Portugalia, 1981, wyd. III, pierwsza publikacja 1950), s. 141; i Joseph A Pelletier, AA, “The Sun Danced at Fatima” [W Fatimie tańczyło słońce], (Doubleday, Nowy Jork, 1983) s. 129-130.

32. John M. Haffert, “Meet the Witnesses” [Spotkania ze świadkami], (AMI International Press, Fatima, Portugalia, 1961) s. 62. Książka opublikowana z Imprimatur biskupa Leiria, Portugalia, przekazuje wiarygodne świadectwa licznych świadków cudu słońca.

33. Ibid., s. 65.

34. Ibid., s. 86-89.

35. “Documentaçáo Crítica de Fátima” [Dokumenty krytyczne o Fatimie], t. II, (Santuário de Fátima, 1999) udokumentowanie 17 przypadków na s. 277-372; I o. John de Marchi, IMC, “Fatima od początku”.

 36. o. John de Marchi, IMC, “Fatima od początku”, s. 136. Zob. także “Dokumenty krytyczne o Fatimie” t. I (Santuário de Fátima, 1992) s. 408. Zob. Także o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie” – t. I, s. 330-331.

37. Wśród wielu prac na ten temat zob. o. Michel de la Sainte Trinité, “Cała prawda o Fatimie – t. I: Nauka i fakty”; John M. Haffert, “Spatkania ze świadkami”; o. John de Marchi, IMC, “Fatima od początku”, s. 135-142.

38. Reprodukcja tych trzech artykułów w “Fatima” Nr 50 z 13.10.1967, s. 6-10; 14-15.

39. “Novos Documentos de Fatima” [Nowe dokumenty o Fatimie], wyd. Loyola, Sao Paulo, 1984, s. 60-63.

40. Modernistyczny ksiądz jezuicki, o. Dhanis, który raczej próbowałby “obalić” wizję piekła i prorocze elementy Orędzia, łacznie z ostatecznym nawróćeniem Rosji. O. Dhanis odmówił zaproszenia samej s. Łucji by przybył do Fatimy i zbadał fatimskie archiwa. O. Dhanis w końcu będzie cytowany przez członków watykańskiego aparatu w ich wysiłkach dokonania rewizji Orędzia Fatimskiego, zgodnie z “komentarzem” opublikowanym 26 czerwca 2000 roku.

CDN