Ukradziony święty Mikołaj

Znowu pojawia się niepokazywana od miesięcy kukła, która, jak nam wmawiają, ma przedstawiać świętego Mikołaja. Ten to niby krasnal, niby coś tam, wygląda w swym coca-calowym kubraczku jak półtora nieszczęścia.

Ks. Edward Wesołek FSSPX, wzięte z miesięcznika „Zawsze wierni”, grudzień 2008

       Od uroczystości Wszyst­kich Świętych zaczyna­ją szaleć reklamy uprzedzające nas o nadchodzą­cych świętach Bożego Narodze­nia. Widać doskonale, że rekla­mo-dawcom wcale nie zależy na dobrym przeżyciu świąt, ale na dobrych (to znaczy jak najdroż­szych) zakupach. I właśnie zno­wu pojawia się niepokazywana od miesięcy kukła, która, jak nam wmawiają, ma przedsta­wiać świętego Mikołaja. Ten to niby krasnal, niby coś tam, wy­gląda w swym coca-colowym kubraczku jak półtora nie­szczęścia. To ma być takie niby zabawne. I ten nieszczęśnik za­chęca do robienia zakupów, za­wsze ponoć najtańszych, za­wsze najlepszych. A jak nie masz, przyszły kliencie pienię­dzy, to się nie martw, banki chętnie ci pożyczą. A ta pożycz­ka, to wprost marzenie. Pienią­dze mogą przyjść same do do­mu, nie musisz od razu zwra­cać, przez trzy miesiące możesz cieszyć się tą pożyczką. A co potem? - zapytasz może. Z czego oddam? Na co się mar­twisz na zapas. Dają, to bierz. Jednak przychodzi czas zwrotu długu. I tu nie ma miłosierdzia. Nie oddasz w porę, to komor­nik gorliwie z ciebie ściągnie należność. Chyba że nie masz nic. Ale wtedy już nic w żad­nym banku nie załatwisz.

            Znam człowieka, który wziął pożyczkę, potem jej nie odda­wał, a że nie mieli mu co za­brać, więc zostawili go w spo­koju. Marny to jednak spokój, bo nic nie może kupić, nie ma mowy o najmniejszej pożyczce. Wszystko za niego załatwiają dzieci. Widzę go codziennie, kiedy jestem w domu, jak kilka razy dziennie przechadza się do sklepu i po wypiciu piwa wraca z powrotem.

            Jak w skuteczny sposób coś zniszczyć? Są dwa sposoby: pierwszy - zakazać, zabronić; drugi - po cóż zakazywać? Skuteczniejsze jest nie zabra­nianie, ale potakiwanie z jed­noczesnym podsunięciem innej treści, innego ducha.

            Św. Mikołaj znany w Koście­le jako ten, dla którego szcze­gólnie los młodych biednych panien nie był obojętny, starał się, aby jakoś dostarczyć im po­trzebnych dóbr na wiano. W ten sposób młoda panna miała zapewnione zamążpój­ście. Święty ten czynił to tak, by obdarzona nie domyślała się, skąd pochodzą dary. Ta je­go dobroć znajdowała zawsze naśladowców. I albo szóstego grudnia, albo, jak to częściej bywało, na Boże Narodzenie ja­kiś przeważnie starszy mężczy­zna przebierał się za świętego Mikołaja, przychodził z wor­kiem podarunków i obdarowy­wał dzieci podarkami. I to było piękne. Dzieci dowiadywały się o świętym biskupie, wielkim dobroczyńcy najuboższych. Ko­chały świętego Mikołaja. Ale nasz przeciwnik nie mógł tego ścierpieć. Wykorzystał tę świę­tą postać do swoich celów. Na­dal nazywa go Mikołajem (rza­dziej świętym - po co, to nie średniowiecze!), ubiera go w komiczny kubrak, opowiada różne głupoty, że mieszka on w Laponii lub gdzieś indziej na północy, bredzi coś o renife­rach - i tak dalej.

            Skuteczne? Tak, bardzo. Dzieci spotykają tego komika w ogromnych sklepach, gdzie mamusie załatwiają z nim spra­wy podarków. A jeśli nawet wionie od niego gorzałą, to ja­każ znów szkoda? Niech dziec­ko wie, że to człowiek jak każ­dy inny, że on też musi itd. Najważniejsze, żeby interes szedł, żeby towar nie leżał za długo na półkach.

            Ale święty Mikołaj to święty! Nie możemy być obojętni wo­bec takiego przedstawiania świętego Mikołaja. A ponieważ nie możemy tego zabronić, nie bierzmy udziału w tych igrzy­skach, przeciwnie, przedsta­wiajmy świętego Mikołaja zgodnie z Tradycją katolicką.

            Na okres Adwentu życzę wszystkim Czytelnikom wiel­kiego wyciszenia, skupienia, dobrego przygotowania się na katolickie i rodzinne święta.

                        [z „Zawsze Wierni”, nr. 12(115) , grudzień 2008,  MD]