Totalna rewolucja w polskiej szkole. Komu służy produkcja „homo debilis”?

„Szkoły specjalne będą pełnić rolę centrów wsparcia placówek ogólnodostępnych”

rewolucja-komu-sluzy-produkcja-homo-debilis

W oświacie jest coraz mniej… oświaty. Oczywiście rozumianej jako proces kształcenia – przekazywanie wiedzy, wychowanie zakorzenione w systemie wartości naszej cywilizacji i tradycji, kształtowanie charakterów młodych ludzi – ku stawianym im wymaganiom i celom. Celom innym niż własny „dobrostan”, rodem z hodowli nowego homo debilis.

Jeśli mniej kształcenia – to czego jest więcej? Odpowiedź zawierają informacje płynące z Ministerstwa Edukacji i Nauki, głównie z Departamentu Wychowania i Edukacji Włączającej, o miliardach przeznaczonych na pedagogów i psychologów w szkołach, na zatrudnienie armii asystentów, nauczycieli wspierających, pedagogów specjalnych, pedagogów włączających, superwizorów. Są oni od: wspierania, opieki, wyciągania ręki do każdego, zapewnienia równych szans, zagwarantowania pełnego włączenia, poprawy komfortu, akceptacji. O paradoksie – nawet zwolennicy edukacji włączającej stwierdzają, iż nadmiar specjalistów wokół dziecka niepełnosprawnego wcale dobrze mu nie służy i wcale nie gwarantuje właściwej opieki, gdyż nie w ilości, a w osobistej relacji z uczniem, doświadczeniu, jakości i powołaniu do tej misji – jest klucz powodzenia.

W „języku inkluzji” zaskakuje kariera słowa wsparcie, wobec kompletnego zaniku wyrazu pomoc. Pomóc, pomagać to działać tak, by ktoś, komu pomagamy, w rezultacie naszej pomocy coś mógł np. samodzielnie zrobić, osiągnąć konkretny efekt działań na miarę swoich możliwości. Celem nie jest więc pomoc sama dla siebie, a otwarcie możliwości drugiej osoby. Natomiast w edukacji włączającej nie o pomoc i nie o moc chodzi oraz nie o postawienie jakichkolwiek celów przed uczniem, chodzi o permanentne uzależnienie go od wsparcia, asystowania, monitorowania i kontroli.  

Departament Wychowania i Edukacji Włączającej MEiN, poprzez absorbcję 27 miliardów z UE do 2027 r., nakręca tę spiralę i zmienia funkcję szkoły z kształcącej na opiekuńczą w imię równości i dostępności, pod hasłem Edukacji dla wszystkich oraz wysokiej jakości. Rzecz jasna „jakości edukacji włączającej”, nie faktycznej, gdyż ta leci na łeb i na szyję. Sam kwalifikator „włączająca” sugeruje, iż edukacja ta ma dwuznaczny podtekst, jak „ekonomia socjalistyczna” czasach PRL i „zrównoważony rozwój” – obecnie.

Edukacja włączająca w pełni zasługuje na  miano „totalnej rewolucji inkluzyjnej” o oczywistej neomarksistowskiej proweniencji, choć w Polsce nadal przedstawia się ją jako szansę dla dzieci pokrzywdzonych przez los, nie ujawniając istoty „równościowego” projektu. Poprzednio niepełnosprawni uczniowie, a ostatnio także uczniowie przybyli z Ukrainy służą uzasadnieniu implementacji tej ideologii w polskim systemie oświatowym.

Transformacja systemu edukacji w Polsce ostro przyspieszyła w ostatnim czasie. Polega ona na wdrażaniu założeń edukacji włączającej, która jest równoznaczna z największą ze znanych nam reformą szkolnictwa, tyle że dokonywaną bez wiedzy Polaków. Walec inkluzyjny przetacza się przez polskie szkoły, pomimo publicznych zapewnień ministra Przemysława Czarnka z grudnia 2022 r. [na antenie TV Trwam i Radia Maryja], iż pilotaż edukacji włączającej nie będzie miał swojej kontynuacji.

Nauczycieli szkoli się już tylko włączająco i myśli wyłącznie o włączaniu, temu służą masowo otwierane kierunki studiów na uczelniach wyższych i webinaria. Temu podporządkowują się wydawcy podręczników szkolnych.

Minister Marzena Machałek oświadczyła niedawno publicznie, iż powstanie 300 SCWEW [Specjalistyczne Centra Wspierania Edukacji Włączającej] – głównie poprzez przekształcenie w nie placówek szkolnictwa specjalnego – i że są na to zapewnione środki. Gdyby do tego doszło, byłoby to nieodwracalne tąpnięcie szkolnictwa specjalnego. W jego efekcie nastąpiłoby przekierowanie fali uczniów z wszelkimi niepełnosprawnościami do szkół ogólnodostępnych, czyli faktyczna realizacja ideologii inkluzyjnej.

Pomimo zaprzeczeń, jakoby placówki specjalne nie były zagrożone w ich istnieniu i statusie, raport NIK z 2021 r. nie pozostawia wątpliwości co do charakteru wdrażanych zmian „szkoły specjalne będą pełnić rolę centrów wsparcia placówek ogólnodostępnych”, s.13.

Likwidacja 500 placówek szkolnictwa specjalnego w latach 2016-2020 zapoczątkowała ten proces. Medialne hasła płynące ostatnio z MEiN o finansowaniu kilku szkół specjalnych za kilkadziesiąt milionów złotych oraz o stworzeniu enigmatycznego funduszu dla szkół specjalnych nikogo nie zmylą, wobec konkretnych podejmowanych działań oraz miliardów, a nie milionów złotych, przeznaczonych na projekt edukacji włączającej.

Obecnie trwają spotkania podsumowujące pilotaż 23 dotychczasowych SCWEW, będące przygotowaniem gruntu pod transformację wysokospecjalistycznego znakomitego szkolnictwa specjalnego w Polsce w „centra” wspierające inkluzję. Powtórzmy –  Centra Wspierania Edukacji Włączającej, czyli ideologicznego założenia w postaci „edukacji włączającej”, a nie kształcenia i wsparcia uczniów niepełnosprawnych.

Uczestnicy pilotażu są przepytywani na okoliczność powodzenia centrów, ich roli, rangi, konieczności modyfikacji np. prawa czy podstaw programowych ku ulepszeniu tego modelu… Intencje tych sondaży i pytań są oczywiste. Odpowiedzi są przewidywalne, jako zadawane interesariuszom pilotaży, a nie zwykłym nauczycielom, rodzicom czy obiektywnym obserwatorom postępującej destrukcji oświaty. [Najbardziej znane wyrazy bliskoznaczne słowa z Nowomowy – „interesariusz” to: nabywca, konsument, petent, reflektant, kontrahent, kupujący, amator, zainteresowany, użytkownik, nowonabywca, spożywca, kandydat, klient, odbiorca, chętny, kupiec, … .

A miało – według grudniowych zapewnień ministra P. Czarnka – nie powstać już więcej SCWEW!

Czy wiedzą o tym rodzice szukający najlepszej szkoły dla swojego dziecka? Czy wiedzą o tym nauczyciele, zarówno szkół specjalnych, jak i ogólnodostępnych – co ich czeka już wkrótce i  czego będzie się od nich wymagać?

Włączanie wszystkich uczniów ze skomplikowanymi problemami do zwykłych szkół i klas masowych w nieograniczonej liczbie wywołuje wiele niekorzystnych zjawisk lub znacznie je potęguje. 

W szkołach pogłębia się brak dyscypliny pod wpływem pojawienia się uczniów niedostosowanych społecznie [oni także podlegają włączeniu, o czym nie mówi się wcale!], wzrasta poziom wzajemnej agresji uczniów i agresji wobec nauczycieli, pozbawionych narzędzi dyscyplinujących, szczególnie wobec uczniów z orzeczeniami o „specjalnych potrzebach edukacyjnych”. Wspomina się coraz częściej o likwidacji w ogóle tych orzeczeń, gdyż każdy ma „jakieś potrzeby specjalne” – każdy jest inny, a tę inność należy traktować ze zrozumieniem, szanować i obowiązkowo włączać, a nie „segregować”.

Kogo i gdzie będziemy za chwilę włączać, gdy równościowy projekt obejmie wszystkich i gdy normy przestaną obowiązywać, a tzw. projektowanie uniwersalne obejmie każdego ucznia? Uniwersalne, czyli bez ograniczeń, bez wyjątku, de facto płynne i dostosowujące się na bieżąco do zmiennych okoliczności. Transgresyjne do potęgi! Hasło transgresji, podobnie jak włączanie osób LGBT – dziś jeszcze źle widziane w Polsce –  pojawia się w materiałach o edukacji włączającej z krajów, które dłużej wędrują w tym kierunku, o czym można było się przekonać podczas niedawnej konferencji UNICEF-MEiN na UW w Warszawie.