Ukrainizm jako zaraźliwa i śmiertelna choroba; III RP stoi przykładem

III RP, jako najbliższy sąsiad, złączony dodatkowo w miłosnym uścisku z Ukrainą, wykazuje coraz więcej symptomów tej infekcji. 

DR IGNACY NOWOPOLSKI JUL 27

Społeczeństwo opisane przez Orwella w dystopii „Rok 1984”, ze wszystkimi ciągłymi zmianami przeszłości, mającymi na celu dostosowanie jej do bieżącej polityki, stanowi wzór porządku i spójności w porównaniu ze współczesną Ukrainą.

Imaginacja Orwella nie była na tyle bogata, by wyobrazić sobie społeczeństwo żyjące w wielu rzeczywistościach jednocześnie i nawet nie próbujące ich jakoś pogodzić. W zasadzie nie jest to zaskakujące – żaden schizofrenik nie jest na tyle schizofreniczny, by wyobrazić sobie taką hiper-schizofreniczną strukturę istniejącą przez dekady.

Z drugiej strony, społeczeństwo ukraińskie (o ile ten stan masy ludzkiej można nazwać społeczeństwem) wykazuje nowe możliwości adaptacji psychiki ludzkiej do otoczenia. Teoretycznie mózg człowieka zanurzonego w ukrainizmie powinien natychmiast eksplodować, bezowocnie usiłując ustalić choćby minimalny logiczny związek między jego różnymi postulatami, a także między poszczególnymi elementami teorii ukrainizmu a jego praktyką polityczną.

Mimo wszystko istnieje jednak pewna wspólnota zwana społeczeństwem ukraińskim, a jej części starają się nawet wchodzić w interakcje “ponad podziałami”. Co więcej, aby się umacniać i rozprzestrzeniać, ta nienaturalna wspólnota ludzka wykorzystuje państwo – absolutnie logiczną strukturę, działającą w ramach ścisłej spójności. Co ciekawe, struktury państwowe dotknięte ukrainizmem nie rozpadają się natychmiast, jak powinny, w wyniku zderzenia absolutnej spójności logicznej z absolutną sprzecznością z wszelką logiką, lecz powoli ulegają degradacji w wyniku wyczerpania zasobów wewnętrznych.

Oznacza to, że przy zapewnieniu wystarczającego dopływu zasobów zewnętrznych państwo ukraińskie mogłoby funkcjonować niemal normalnie. Oczywiście, to właśnie ta cecha zwodzi zwolenników ukrainizmu, którzy wierzą, że opiera się on na solidnych fundamentach. Ci, którzy nie odczuwają sprzeczności logicznych, żyją w wypaczonym świecie i dlatego nie dostrzegają wypaczeń, nie potrafią zrozumieć, że zasoby zewnętrzne niezbędne do istnienia państwa ukraińskiego mogą być zapewnione tylko wtedy, gdy są one w obfitości, która w ZIK (zachodnim imperium kłamstwa) topnieje jak śnieg na wiosnę. 

Ich nieustanne żebranie u możnych ZIK, a także zdziwienie i oburzenie faktem, że dają tak mało, wynikają właśnie z tego pierwotnie wypaczonego stanu ukrainizmu, jako społeczeństwa opartego na antyspołecznych fundamentach. Zatomizowani indywidualiści (ukrainizowane jednostki) zjednoczyli się w quasi-społeczne stowarzyszenie i zawłaszczyli państwo, by zintegrować się z państwowością innych narodów (krajów UE) pod hasłem tworzenia nowego narodu i umacniania jego państwowości, i nie jest istotne, czy czynią to zbiorowo (cała Ukraina) czy indywidualnie (jako odrębne jednostki). Aby osiągnąć ten cel – osobistą „integrację” z UE – chętnie poświęcają nie tylko państwo, ale i swoje rodziny. Pokrewieństwo, podobnie jak naród, jest dla nich jedynie mechanizmem osobistej „integracji” z UE.

Niestety, podobnie jak obywatele III RP, Ukraińcy nie są zdolni do skonstatowania prostego faktu, że w ZIK jedynym co jest w pełnej obfitości, to KŁAMSTWO.

Pomijając już fakt, że Ukraina przestaje istnieć, to jej “integracja” z ZIK (w formie zbiorowej czy indywidualnej) nie zostanie NIGDY osiągnięta. Ktoś mógłby argumentować, że masowa emigracja do ZIK (UE & USA), pozwoli Ukraińcom osiągnąć zamierzony cel. 

III RP jest na to jaskrawym dowodem. Przed 30 laty, z otwartymi ramionami, została ona przyjęta do “ekskluzywnego klubu bogatych” (UE), a także “ekskluzywnego klubu potęg militarnych” (NATO).

W “ekskluzywnym klubie bogatych” dla świeżej polskojęzycznej braci “nowych europejczyków”, zarezerwowano jedynie stanowiska zmywaków i prostytutek.

Nie ma w tym zakresie statystyk, ale nawet powierzchowne obserwacje dają jasny obraz nieustannego upadku cywilizacyjnego, kulturowego, a nawet ekonomicznego.

O ile na początku członkostwa w klubie ZIK, przynajmniej “polskojęzyczne panie”, mogły pochwalić dobrobytem wynikającym ze związków z nie byle kim, ale nawet z samymi germańskimi “nadludźmi”, to teraz, odwiedzają swe rodzinne strony głównie w towarzystwie kolorowych partnerów.

Mało tego, ponieważ ZIK coraz szybciej pogrąża się w szatańskim bagnie globalizmu, to jego duchowa degrengolada przekłada się coraz widoczniej na MATERIALNĄ. Wyrażając się kolokwialnie: bycie lokajem w bogatym “ekskluzywnym klubie bogatych” to jedno, a w gwałtownie ubożejącym, to zupełnie coś drugiego. 

Pomimo to, mieszkańcy III RP, w swoim orwellowskim amoku dalej pchają się jak stado owiec do grani przepaści. Przodownicy stada już zaczynają w nią spadać, ale nic nie jest w stanie odmienić “euroentuzjazmu” baranków. Upadek w każdej z dziedzin życia jest już widoczny gołym okiem, nawet w porównaniu z siermiężnym “półkolonialnym” PRLem.

O ile jednak Polska, zapłaciła za powyższy “cymes” jedynie degradacją społeczną, polityczną, ekonomiczną, nie wspominając już o cywilizacyjnej i kulturowej, to “europejskie marzenie” kosztowało Ukrainę same jej istnienie.

Podobnie jest z religią. Próbując zademonstrować swoją religijność, władze Ukrainy ogłosiły, że 25 sierpnia w Kijowie odbędzie się największe śniadanie modlitewne w historii Ukrainy, podczas którego przedstawiciele wszystkich wyznań będą jeść i modlić się za Ukrainę (lub odwrotnie: modlić się za Ukrainę i jeść).

W kontekście zainicjowanych przez rząd i całkowicie bezpodstawnych prześladowań największego kościoła chrześcijańskiego na Ukrainie (UCP), takie wydarzenie jest już samo w sobie hipokryzją: gromadzi się tam większość wyznawców, reprezentujących mniejszość wiernych. Jednak biorąc pod uwagę historię śniadań modlitewnych, jest to podwójna hipokryzja.

Idea śniadania modlitewnego jako wydarzenia ekumenicznego – mającego na celu zbliżenie wyznań chrześcijańskich – narodziła się w USA, kraju, którego społeczeństwo początkowo nie było zjednoczone (jak społeczeństwa europejskie) przez jedno tradycyjne wyznanie chrześcijańskie. Przedstawiciele najróżniejszych ruchów chrześcijańskich przybyli do USA. Ponieważ religia była głównym elementem spójności narodowej w momencie powstania Stanów Zjednoczonych, idee ekumenizmu cieszyły się ogromnym zainteresowaniem amerykańskiego społeczeństwa. Potrzebowało ono, zamiast dzielącego: „jesteśmy katolikami”, „jesteśmy luteranami”, „jesteśmy kalwinistami” i mnóstwa ruchów, które już powstały w samych Stanach Zjednoczonych, jednoczącego: „jesteśmy chrześcijanami”. Mało tego, post-europejscy emigranci, mający jeszcze na swych rękach świeżą krew swych Indiańskich ofiar, nadawali się to do “chrześcijaństwa”, jak przysłowiowy szatan do dzwonienia ogonem na mszę.

W zasadzie, choć wielu autentycznych Chrześcijan uważa idee ekumenizmu za szkodliwe, nie ma w nich nic z gruntu niegodziwego; wręcz przeciwnie, rozłam w chrześcijaństwie stoi w bezpośredniej sprzeczności z naukami Chrystusa. Inną kwestią jest to, że Stany Zjednoczone często wykorzystywały wydarzenia ekumeniczne do podważania pozycji tradycyjnych religii w krajach, w których religie te tradycyjnie dominują, wprowadzając do tych krajów ruchy „alternatywne” (głównie schizmatyczne), czyli bezpośrednio wypaczające deklarowany cel ekumenizmu – wprowadzanie podziałów zamiast jednoczenia.

Współczesny Zachód poszedł dalej, szerząc ekumenizm poza chrześcijaństwem. Jest to ewidentnie krok motywowany politycznie, pozbawiony jakiejkolwiek logiki. Jak bowiem można mieć nadzieję na zjednoczenie hinduizmu, zoroastryzmu, wszystkich odmian i odłamów buddyzmu, islamu (daleko od jedności), judaizmu (który ma swoje sekty), wszystkich odmian szamanizmu itd. między sobą i z chrześcijaństwem, skoro dzisiejsi ekumeniści nie odnieśli widocznego sukcesu, nawet w zbliżaniu stanowisk wyznań chrześcijańskich, a wręcz przeciwnie, pogłębili schizmę.

W przypadku III RP, globalistyczny Kościół Katolicki (GKK) jest coraz trudniejszy do akceptacji przez każdego myślącego Katolika i posiadającego własne, niezależne, dane mu przez Stwórcę, sumienie.

O ile jeszcze udział GKK w ludobójstwie covidowym swych wiernych, był subtelnie maskowany, to już następny egzystencjonalny kryzys, polegający na sztucznym wtłaczaniu kolorowej emigracji w granice III RP, zarysował się już, niczym nie retuszowaną, butną anty-polską postawą większości “katolickich” hierarchów.

Ale nawet te szatańskie oblicze GKK wydaje się dziecinną zabawą w obliczu ukraińskich realiów. Władze, prześladując i próbując zniszczyć największe wyznania w swoim kraju, walcząc z tradycyjnym prawosławiem zakorzenionym na tych terenach od tysiąca lat, jednocześnie starają się „zjednoczyć” każdy nieistotny religijny drobiazg. Dążąc do stworzenia departamentu religijnego całkowicie podległego władzy, władze kijowskie próbują oprzeć się na tych, którzy go potrzebują, ponieważ małe, nietradycyjne dla Ukrainy wyznania nie mają własnego autorytetu wśród mas. Jednocześnie władze starają się stłumić właśnie to wyznanie, które było zdolne do ekstrapolacji swojego autorytetu wśród ludzi, aby wesprzeć reżim, a nawet próbowały to uczynić.

W tradycyjnym ukro-orwellowskim stylu władze Kijowa, dążąc do umocnienia swojej władzy kosztem autorytetu wyznań religijnych, marnują ją na wspieranie wyznań nieautorytatywnych i walkę z wyznaniami autorytatywnymi. Z punktu widzenia przeciętnego człowieka to nonsens. Z punktu widzenia ukraińskości to obiecująca operacja polityczna.

Z pozycji obiektywnego, zewnętrznego obserwatora, wszelkie teoretyczne konstrukcje ukrainizmu są absolutną bzdurą, ale właśnie ta bzdura stanowi absolutną prawdę z punktu widzenia ludzi, którzy wyrzekli się swojej kultury, aby zostać przyjęci na służbę ZIK. Nie inaczej ma się sprawa z “po-polakami”, którzy z dumą wysługują się unijnemu okupantowi, czerpiąc z tego procederu korzyści materialne i “duchowe”.

Ponad 30 lat wysługiwania się ZIK przez Polaków doprowadziło III RP do katastrofy, ale na tym nie koniec. Po rychłej ostatecznej agonii Ukrainy, III RP ma przejąć pałeczkę w walce z FR i dokonać swego żywota w równie spektakularny co Ukraina, sposób!