Izraelsko-irańskie stosunki, które były przed wami ukrywane

Izrael – Iran: konfrontacja

przez Thierry’ego Meyssana voltairenet-org-meyssan

[oryg. francuski tu: https://www.voltairenet.org/article222445.html ]

Starcie między Izraelem a Iranem w ogóle nie odpowiada obrazowi przedstawianemu przez media. Jego korzenie sięgają czasów sprzed Republiki Islamskiej i nie mają nic wspólnego z rozwojem bomby atomowej.

Obecny wybuch wojny ma na celu zatuszowanie występków Argentyńczyka Rafaela Grossiego, dyrektora Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.

Sieć Voltaire | Paryż (Francja) 17 czerwca 2025 r.

Oto jesteśmy: Rozpoczęła się konfrontacja między Izraelem a Persją. Rozpoczęła się nie w Republice Islamskiej, ale w tym, co ją poprzedzało. Ta wojna miała trwać, dopóki jeden z przeciwników nie zostanie wyczerpany.

Aby zrozumieć, co się dzieje i nie wpaść w jedną z dwóch oficjalnych narracji, zaciemniających istotę problemu, koniecznych jest kilka retrospekcji.

Wrogowie Iranu w XX wieku

Wszystkie demonstracje w Iranie przeciwko zewnętrznym wrogom kończą się nieuchronnym „Śmierć Brytanii! Śmierć USA! Śmierć Izraelowi!” To krzyk, który pochodzi z głębi cierpienia Persów od czasów I wojny światowej.

• Chociaż my na Zachodzie nie jesteśmy tego świadomi, Iran był w rzeczywistości ofiarą największego ludobójstwa I wojny światowej w latach 1917-1919  [ 1 ] . Od 6 do 8 milionów ludzi z populacji liczącej od 18 do 20 milionów, czyli od jednej czwartej do jednej trzeciej Irańczyków, zmarło z głodu. Iran, mimo że był krajem neutralnym, został zmiażdżony przez armie brytyjskie na tle rywalizacji między bolszewikami a Osmanami. Ten horror pozostawił traumatyczne wspomnienie, które jest nadal bardzo obecne w Iranie  [ 2 ] . Dla Irańczyka nie ma wątpliwości, że Zjednoczone Królestwo jest pierwszym wrogiem jego kraju.

• Brytyjczycy, którzy skolonizowali Iran z pomocą jednego ze swoich oficerów, Rezy Szacha (1925-1941), obalili go, aby doprowadzić do władzy jego syna, Mohammada Rezę Pahlawiego (1941-1979). Za tą fasadą rabowali ropę naftową kraju. W 1951 roku szach mianował Mohammada Mossadegha premierem. Mossadeg znacjonalizował ropę naftową ze szkodą dla Londynu. Następnie wybuchł spór, w którym Brytyjczycy złośliwie zaatakowali i z pomocą Amerykanów zorganizowali kolorową rewolucję. Była to „Operacja Ajax”  [ 3 ] .

Nowym [perskim] reżimem nie kierował już Londyn, ale Waszyngton. Ambasada USA, która zainstalowała telefony ministrów, zainstalowała odgałęzienia wszystkich linii, aby móc podsłuchiwać na żywo bez ich wiedzy. System ten został odkryty podczas rewolucji w 1978 roku. Dlatego też Irańczycy nie mają wątpliwości, że Stany Zjednoczone są ich drugim wrogiem.

• Kiedy Mossadegha obalili, Brytyjczycy zastąpili go generałem Fazlollahem Zahedim. Zahedi był nazistą [co u niego znaczy? md] , którego uwięzili w Kairze, ale Londyn liczył na niego, że przywróci „porządek”. Dlatego też utworzył tajną policję wzorowaną na Gestapo. Sprowadził byłych nazistów, aby ich szkolić, a kilkaset „rewizjonistycznych syjonistów” zostało wysłanych przez Icchaka Szamira (wówczas pracującego dla Mossadu), aby ich nadzorować  [ 4 ] . Okropności Sawaka, najstraszniejszej tajnej policji na świecie w tamtym czasie, można nadal oglądać w muzeum poświęconym jej w Teheranie  [ 5 ] . Dlatego też nie ma wątpliwości wśród Irańczyków, że Izrael jest ich trzecim wrogiem.

Jedyny wróg Izraela w XX wieku

Wbrew temu, w co wierzy izraelska opinia publiczna po 25 latach „rewizjonistycznej syjonistycznej” propagandy, Iran — ani szach, ani Republika Islamska — nigdy nie miał na celu eksterminacji ludności żydowskiej okupowanej Palestyny. Jak jasno stwierdził prezydent Mahmud Ahmadineżad, celem było zniszczenie państwa Izrael, tak jak Rosja zniszczyła ZSRR  [ 6 ] .

Nie, jedynym wrogiem państwa Izrael jest ten, który sabotował każdą próbę pokoju między Żydami i Arabami przez 80 lat: Zjednoczone Królestwo. Jak często wyjaśniałem, gdy Foreign Office opracowało swój plan zatytułowany „Przyszłość Palestyny” w 1915 r., zdecydowało, że państwo żydowskie powinno zostać utworzone w Mandatowej Palestynie, ale że w żaden sposób nie powinno być w stanie zapewnić sobie własnego bezpieczeństwa. Dopiero dwa lata później rząd Davida Lloyda George’a opracował Deklarację Balfoura, ogłaszając utworzenie Żydowskiego Domu Narodowego, a rząd Woodrowa Wilsona zobowiązał się do utworzenia niezależnego państwa dla Żydów z Imperium Osmańskiego.

Autor tego tekstu, Lord Herbert Samuel, został brytyjskim Wysokim Komisarzem Palestyny. Lojalnie faworyzował „rewizjonistycznych syjonistów” Żabotyńskiego z jednej strony i antysemitę Mohammeda Amina al-Husseiniego jako Wielkiego Muftiego Jerozolimy z drugiej. Następnie został mianowany Sekretarzem Stanu ds. Wewnętrznych w rządzie Archibalda Sinclaira.

Polityka ta trwa nieprzerwanie do dziś: Wielka Brytania jedną ręką wspiera „rewizjonistycznego syjonistę” Benjamina Netanjahu, a drugą – Bractwo Muzułmańskie, którego palestyńską odnogą jest Hamas.

Przedłużanie się konfliktu między „rewizjonistycznymi syjonistami” a Iranem

Krótko po II wojnie światowej prezydent USA Dwight D. Eisenhower wyraził obawę, że jego izraelski odpowiednik, Chaim Weizmann, może zrealizować „Wielki Izrael”, mając na myśli przywrócenie nie Królestwa Jerozolimy (które w dużej mierze istniało już w Państwie Izraela), ale byłego Imperium Asyryjskiego (tj. od Nilu do Eufratu). Poprosił swojego sekretarza stanu, Johna Fostera Dullesa, o zorganizowanie sojuszu między Syrią a Iranem w celu zrównoważenia wpływów Izraela.

Na prośbę Waszyngtonu prezydent Syrii Adib Chishakli (SSNP) (1953-1954) podpisał 24 maja 1953 r. umowę o współpracy wojskowej z suwerenem [szachem] Iranu Mohammadem Rezą Pahlawim.  [ 7 ] Dlatego też głupotą jest dziś potępianie tego sojuszu (nazywanego obecnie „Osią Oporu”) tylko dlatego, że oba reżimy zostały zdekolonizowane.

A jednak właśnie to robimy. W 1979 roku prezydent USA Jimmy Carter wygnał szacha z Iranu i położył kres jego roszczeniom dominacji na Bliskim Wschodzie, zdobywając „bombę atomową” dostarczoną przez prezydenta Francji Valéry’ego Giscarda d’Estaing i premiera Jacques’a Chiraca  [ 8 ] . Aby zastąpić szacha, Carter, za radą swojego doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego Zbigniewa Brzezińskiego, przeniósł imama Ruhollaha Chomeiniego z Francji do Teheranu. Izrael początkowo wspierał Iran w walce z Irakiem, dostarczając mu broń, gdy było to potrzebne. Tel Awiw zorganizował nawet irańską stronę skandalu Iran-Contras. Następnie stopniowo zmienił strategię  [ 9 ] , zachowując pewne pozostałości z czasów szacha. Na przykład konsorcjum EAPC-B, które jest w równych częściach własnością obu państw, nadal obsługuje rurociąg Ejlat-Aszkelon, który ma kluczowe znaczenie dla gospodarki Izraela. W 2018 roku Kneset uchwalił ustawę, która karze 15 latami więzienia za każdą publikację informacji o właścicielach tej firmy  [ 10 ] .

Począwszy od inwazji Anglosasów na Irak w 2003 r., rzekomo z powodu roli, jaką odegrał w atakach z 11 września 2001 r., Londyn i Waszyngton zaczęły rozpowszechniać pogłoski o rzekomej irańskiej broni jądrowej, tak samo jak zrobiły to w przypadku rzekomej broni masowego rażenia w Iraku .  [ 11 ] W tym czasie Londyn i Waszyngton miały nadzieję zmusić Iran do pomocy w walce z Irakiem.

Wpływy te doprowadziły do ​​przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ rezolucji 1737 (23 grudnia 2006) i 1747 (24 marca 2007)  [ 12 ] . Propagandę tę wykorzystał następnie przywódca izraelskiej opozycji, Benjamin Netanjahu. Przez 25 lat nadal potępiał „bliską” produkcję irańskiej bomby atomowej, pomimo przedłożenia przez Teheran Organizacji Narodów Zjednoczonych rezolucji wzywającej do utworzenia „strefy wolnej od broni jądrowej na Bliskim Wschodzie”  [ 13 ] .

Jakkolwiek by było, William Burns (późniejszy dyrektor CIA Joe Bidena) negocjował Joint Comprehensive Plan of Action (JCPoA) z Iranem w 2013 r. jako zastępca asystenta sekretarza stanu prezydenta Baracka Obamy w Omanie. Miało to miejsce podczas spotkań 5+1 (tj. pięciu mocarstw posiadających broń jądrową w Radzie Bezpieczeństwa plus Niemcy) w Genewie. Ale nie został podpisany aż do dwóch lat później w Wiedniu, a Stany Zjednoczone i Iran zarezerwowały sobie długą przerwę na sfinalizowanie tajnego dodatku.

W bardzo długim wywiadzie  [ 14 ] Barack Obama oświadczył krótko przed końcem swojej drugiej kadencji, że prewencyjnie odmówił powstrzymania Iranu przed zaangażowaniem się w wyścig nuklearny, ale że jest gotowy interweniować, jeśli Teheran będzie kontynuował wojskowy program nuklearny. Jego doradca ds. bezpieczeństwa narodowego, Susan Rice, wyjaśniła: „Umowa z Iranem nigdy nie miała na celu zapoczątkowania nowej ery stosunków między Stanami Zjednoczonymi a Iranem. Była o wiele bardziej pragmatyczna i minimalistyczna. Celem było po prostu uczynienie niebezpiecznego kraju znacznie mniej niebezpiecznym. Nikt nie spodziewał się, że Iran stanie się życzliwym aktorem”.

Stanowisko Stanów Zjednoczonych  [ 15 ] nie uległo zmianie. Chociaż prezydent Donald Trump jednostronnie wycofał się z JCPoA i tajnego aneksu wynegocjowanego przez Baracka Obamę w trakcie swojej pierwszej kadencji, to jedynie ustnie zakazał Iranowi wzbogacania uranu, a nie w trakcie negocjacji.

W tym okresie Iran zaczął mobilizować społeczności szyickie na Bliskim Wschodzie, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Następnie, wraz z generałem Qassemem Soleimanim, Teheran powrócił do doktryny Chomeiniego, polegającej na pomocy, a nie instrumentalizacji. Iranowi zabrakło „pełnomocników”, zanim Izrael zniszczył Hamas, Hezbollah i wiele innych. Wszystkie stały się niezależne.

Wydarzenia, które wywołały konfrontację

Irański minister wywiadu Esmail Khatib 7 czerwca ujawnił informację o operacji przeprowadzonej przez jego służby wywiadowcze. Służbom tym udało się ukraść tajne dokumenty dotyczące izraelskiego programu nuklearnego, podobnie jak Mossadowi udało się ukraść irańskie dokumenty dotyczące badań nuklearnych w kwietniu 2018 r.  [ 16 ] .

12 czerwca Rada Gubernatorów Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, której przewodniczy Rafael Grossi, przyjęła rezolucję  [ 17 ] stwierdzającą, że „Dyrektor Generalny nie może udzielić zapewnień, że irański program nuklearny ma wyłącznie pokojowy charakter, zgodnie z dokumentem GOV/2025/25”. W związku z tym Rada uznała, że ​​„liczne zaniedbania Iranu od 2019 r. w zakresie pełnej i terminowej współpracy z Agencją w zakresie niezadeklarowanych materiałów jądrowych i działań w kilku niezadeklarowanych lokalizacjach w Iranie, zgodnie z dokumentem GOV/2025/25, stanowią naruszenie jego zobowiązań wynikających z umowy o zabezpieczeniach z Agencją, zgodnie z definicją zawartą w artykule XII.C Statutu Agencji”. Na tej podstawie skierowała sprawę do Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Jednakże, podczas gdy irańskie dokumenty przejęte przez Mossad nie ujawniły wojskowego programu nuklearnego  [ 18 ] , pierwsze izraelskie dokumenty przejęte przez irańskie Ministerstwo Wywiadu, pomimo oświadczeń Benjamina Netanjahu, zakwestionowały neutralność Argentyńczyka Rafaela Grossiego, dyrektora Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA).

Pokazują one, że przekazał on obserwacje swojej organizacji Izraelowi, mimo że Izrael nie jest członkiem.

Spośród gubernatorów MAEA, Rosja, Chiny i Burkina Faso sprzeciwiły się rezolucji.

Przypadkowo Rafael Grossi został już przesłuchany za swoje dziwne milczenie podczas rosyjskiej operacji specjalnej na Ukrainie: ujawnił podczas przemówienia na Forum w Davos w 2022 r., że ukraiński reżim zmagazynował 30 000 kilogramów plutonu i kolejne 40 000 kilogramów wzbogaconego uranu w elektrowni w Zaporożu. A potem nic, cisza, pomimo gorących próśb Rosji.

Dzień po opublikowaniu dokumentów zdobytych w Iranie, Tel Awiw zaatakował Iran. Jest to dokładnie takie samo zachowanie, jak podczas wojny z Libanem w 2006 roku. Wówczas Izrael twierdził, że działał po tym, jak kilku jego żołnierzy zostało pojmanych przez Hezbollah. W rzeczywistości zaatakował, aby udaremnić śledztwa libańskiej policji i wymiaru sprawiedliwości w sprawie rozległej sieci szpiegostwa i izraelskiego terroryzmu w Libanie — śledztwa, które mogłyby doprowadzić do nowej interpretacji zamachu na byłego premiera Rafika Haririego, jak wykazałem w mojej książce *L’Effroyable Imposture* [  19 ] .

Thierry Meyssan

[ 1 ]  Wielki głód i ludobójstwo w Iranie 1917-1919 , Mohammad Gholi Majd, University Press of America (2013).

[ 2 ]  « Dokumenty ujawniają, że w wyniku Wielkiego Głodu, wywołanego przez Brytyjczyków pod koniec lat 10. XX wieku, zginęło 8–10 milionów Irańczyków », Sadegh Abbasi, Khamenei.Ir, 4 listopada 2015 r.

[ 3 ]  Kontrzamach stanu, walka o kontrolę nad Iranem , Kermit Roosevelt, McGraw-Hill (1979). Rola Brytyjczyków w polityce wewnętrznej Iranu (1951-1953) , Mansoureh Ebrahimi, Springer (2016). Mohammad Mosaddeq i zamach stanu w Iranie w 1953 r ., Mark J. Gasiorowski i Malcolm Byrne, Syracuse University Press (2004). CIA w Iranie: zamach stanu z 1953 r. i początki handlu między USA a Iranem , Christopher J. Petherick, American Free Press (2006). Iran i CIA: upadek Mosaddeqa ponownie , Darioush Bayandor, Palgrave Macmillan (2010).

[ 4 ]  « SAVAK : Przerażająca i wszechobecna siła », Richard T. Sale, Washington Post , 9 maja 1977. SAVAK, czyli przyjaciel tortur Zachodu. Z akt irańskiej tajnej służby , Harald Irnberger (1978).

[ 5 ]  Zdjęcia przedstawiające irańskich przywódców odwiedzających muzeum są wykorzystywane przez Ludowych Mudżahedinów, aby stworzyć wrażenie, że odtworzone tortury przeprowadzili oni sami.

[ 6 ]  „ Jak agencja Reuters uczestniczyła w kampanii propagandowej przeciwko Iranowi ”, tłumaczenie Pete Kim, Voltaire Network , 14 listopada 2005.

[ 7 ]  Syria i Stany Zjednoczone , David W. Lesch, Westview (1992).

[ 8 ]  Administracja Cartera i upadek dynastii Pahlawi w Iranie: stosunki USA–Iran na progu rewolucji 1979 r. , Javier Gil Guerrero, Palgrave Macmillan

[ 9 ]  Tajna wojna z Iranem. 30-letnia tajna walka z najniebezpieczniejszym terrorystą świata , Ronen Bergman, Simon i Schuster (2008).

[ 10 ]  „ Izrael i Iran wspólnie eksploatują rurociąg Ejlat-Aszkelon ”, tłumaczenie Pete Kim, Voltaire Network , 3 stycznia 2018.

[ 11 ]  „ Kto boi się cywilnej potęgi nuklearnej Iranu? ”, autor: Thierry Meyssan, tłumaczenie: Pete Kimberley, Voltaire Network , 5 grudnia 2013 r.

[ 12 ]  Sprawdzanie ambicji nuklearnych Iranu , Henry Sokolski i Patrick Clawson, University Press of the Pacific (2004). Iran i bomba: abdykacja odpowiedzialności międzynarodowej , Thérèse Delpech, Columbia University Press (2009). Rozwój nuklearnego Iranu: jak Teheran rzuca wyzwanie Zachodowi , Dore Gold, Regnery Publishing (2009). Polityka nuklearna w Iranie , Judith S. Yaphe, Institute for National Strategic Studies, National Defense University (2010). Nuklearny Iran , David Patrikarakos, Bloomsbury (2012).

[ 13 ]  « Création d’une area release d’armes nucléaires au Moyen-Orient », Réseau Voltaire , 4 maja 2010 r.

[ 14 ]  „ Doktryna Obamy ” autorstwa Jeffreya Goldberga, The Atlantic (USA), Voltaire Network , 10 marca 2016 r.

[ 15 ]  Kryzys na półksiężycu: strategia USA-Europejska dla Bliskiego Wschodu , Ivo H. Daalder & Nicole Gnesotto & Philip H. Gordon, Brookings Institution (2006). Stany Zjednoczone i Iran: sankcje, wojny i polityka podwójnego powstrzymywania , Sasan Fayazmanesh Routledge (2008). Polityka zagraniczna USA i Iran: stosunki amerykańsko-irańskie od czasu rewolucji islamskiej , Donette Murray, Routledge (2009). Utrata wroga: Obama, Iran i triumf dyplomacji , Trita Parsi, Yale University Press (2017). Prezydent Obama i Iran: zaangażowanie, izolacja, zmiana reżimu , Raymond Tanter, Iran Policy Committee (2010).

[ 16 ]  „ Benjamin Netanjahu ujawnia „irański tajny program nuklearny” ”, autor: Benjamin Netanjahu, Voltaire Network , 30 kwietnia 2018 r.

[ 17 ]  « Accord de Garanties TNP z République islamique d’Iran », uchwała przyjęta 12 czerwca 2025 r. na sesji 1769, AIEA.

[ 18 ]  Generator fal uderzeniowych dla irańskiego programu broni nuklearnej: coś więcej niż studium wykonalności , David Albright i Olli Heinonen, Fundacja na rzecz obrony demokracji, 7 maja 2019 r.

[ 19 ]  L’Effroyable oszustwo 2: Manipulacje i fałszywe wiadomości , Thierry Meyssan, Alphée i Demi-Lune (2007).

Thierry Meyssan

Doradca polityczny, założyciel i prezes Voltaire Network . Jego ostatnie francuskie dzieło to „ Under our Eyes – From September 11th to Donald Trump ” .