Źródło: https://cornwallalliance.org/2018/08/the-astonishing-failures-of-al-gores-arctic-prophecies/

W swoim  przemówieniu z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla w 2007 roku  Al Gore  stwierdził  , że „istnieje 75% szans, że cała polarna czapa lodowa stopi się latem w ciągu najbliższych pięciu do siedmiu lat”.

Cóż, minęło jedenaście lat, a lód Arktyki ma się dobrze.

Dlaczego politycy tacy jak Gore formułują rażąco fałszywe twierdzenia?

Pokrywa lodowa Arktyki stała się przedmiotem debaty na temat zmian klimatycznych. Do tego stopnia, że ​​zarówno alarmiści, jak i sceptycy zmian klimatycznych często mylili się, opierając się wyłącznie na Arktyce w swojej ocenie zmian klimatycznych.

Tak, Arktyka jest ważnym wskaźnikiem zachowania globalnego klimatu. Ale to tylko część większej i znacznie bardziej złożonej układanki klimatycznej. Klimat jest zależny od wielu czynników, z których każdy ma różny wpływ i reakcję ze strony systemu klimatycznego Ziemi.

Żaden czołowy klimatolog (z wyjątkiem samotnego  głosu Wiesława Masłowskiego ) nie odważył się wysunąć w swoich czasopismach akademickich tych samych dziwacznych twierdzeń, co Gore w swoim przemówieniu noblowskim, przynajmniej nie w oparciu o dostępne wówczas dane dotyczące objętości lodu Arktyki. I dobrze, że tak się nie stało.

Twierdzenia Gore’a okazały się  błędne w tym samym roku, w którym je sformułował : lód Arktyki wzrósł do najwyższego poziomu od dwóch lat. W roku 2014, będącym faktycznym rokiem zagłady przepowiedzianym przez Ala Gore’a, jego twierdzenia  ponownie okazały się fałszywe .

Dziesięć lat później jego twierdzenia są nadal błędne. Rzeczywiście, coroczne  dane dotyczące  masy lodu w Arktyce pokazują, że pokrywa lodowa w Arktyce nie zmniejsza się w tempie, o jakim twierdził Gore lub inni alarmiści klimatyczni.

W zeszłym tygodniu objętość lodu w Arktyce osiągnęła trzeci najwyższy poziom od 16 lat, poprzednio w latach 2004 i 2014. Dokładniejsza  analiza danych  dotyczących objętości lodu w Arktyce w ciągu tych 16 lat nie wskazuje na gwałtowny spadek. Raczej wykazuje cykliczny wzór zmian.

Oscylacyjna cykliczna zmiana objętości lodu Arktyki pomimo stałego wzrostu poziomu stężenia dwutlenku węgla w atmosferze sugeruje, że poziom stężenia dwutlenku węgla w naszej atmosferze nie wpływa bezpośrednio na objętość lodu Arktyki.

Jeśli uważasz, że 16 lat to za mało, aby ocenić topnienie Arktyki, zdziwisz się, widząc długoterminowy trend.

Objętość lodu Arktyki jest obecnie najwyższa  od 11 700 lat , z wyjątkiem małej epoki lodowcowej (w XVI i XVII w.), w której ilość lodu była znacznie większa.

We wszystkich pozostałych stuleciach objętość lodu Arktyki była mniejsza. Dzieje się tak pomimo faktu, że od XVIII wieku znajdujemy się w fazie ocieplenia, a od zakończenia małej epoki lodowcowej lody Arktyki nadal topnieją.

Ale dlaczego Gore wysuwał tak nierealistyczne twierdzenia na swoim najlepszym etapie?

Po pierwsze, jest politykiem, a nie naukowcem. Nie oznacza to, że nie może formułować słusznych twierdzeń na temat stanu Arktyki, ale oznacza, że ​​jest podatny na błędy. Po drugie, w swoim przypadku wysunął manipulacyjne twierdzenia na temat Arktyki w oparciu o jedną probabilistyczną teorię prognozy  zamaskowaną jako prawda naukowa .

Było oczywiste, że Gore wyolbrzymił istniejące zjawisko naturalne (nieznaczny wzrost globalnych temperatur), aby postawić hipotezę, która pasowałaby i wspierała jego narrację o alarmizmie klimatycznym.

Dodaj do tego mieszankę fałszywych liczb na temat śmierci niedźwiedzi polarnych i wody morskiej zalewającej nadmorskie miasta, a otrzymasz doskonały przepis na alarm klimatyczny.

 Jak widać w ostatnim czasie,  wyolbrzymianie  topniejącej Arktyki może wywołać strach  w umysłach opinii publicznej. Ta panika związana z upadającym światem daje panikarsom takim jak Gore doskonałą platformę do narzucenia restrykcyjnej polityki energetycznej, która ogranicza działanie tradycyjnych  źródeł energii emitujących dwutlenek węgla,  takich jak węgiel i ropa naftowa – i faworyzuje niskoemisyjne technologie „odnawialne”, w które Gore poczynił duże inwestycje jak słońce i wiatr.

Wygląda więc na to, że program Gore’a w rzeczywistości dotyczy wojny z przemysłem węglowym i naftowym, który konkuruje z jego przemysłem, a nie ratowania Arktyki przed jej wyimaginowanym topnieniem.

W swoim filmie z 2007 roku Gore przewidział także upadek populacji niedźwiedzi polarnych w Arktyce. Obalenie tego twierdzenia nie zajęło ekspertom zbyt wiele czasu  . Jak wynika z licznych badań przeprowadzonych w tym regionie, populacja niedźwiedzia polarnego w regionach arktycznych utrzymuje się na stabilnym poziomie   .

W ostatnich czasach Gore trzymał się z daleka od swoich przepowiedni dotyczących topnienia lodu i wyludnienia niedźwiedzi polarnych, ponieważ były to stare sztuczki, a próba czasu udowodniła, że ​​były błędne.

W rezultacie w jego najnowszym filmie An Inconvenient Sequel: Truth to Power, którego premiera miała miejsce w 2017 roku,  nie było zbyt wielu twierdzeń na temat niedźwiedzi polarnych i arktycznych . Film jednak  pozostał wierny swojej reputacji dzięki rozpowszechnianiu kolejnych fałszywych twierdzeń  na temat stanu naszej planety i jej ekosystemu.

Jako sceptyk czekam na kolejne proroctwo Gore’a. Może o pingwinach? Tylko prorok wie! Tymczasem naprawdę cieszę się ze stanu zdrowia Arktyki.

Artykuł pierwotnie opublikowany na Barbwire.com.

Wyróżnione zdjęcie dzięki uprzejmości (CC) JD Lasica, socialmedia.biz.

Komentarz: Gore to bezczelny mizantrop, marzący o depopulacji i o zamianie ludzi w niewolników pod pretekstem ratowania planety. Jego brednie wspaniale wpisują się w tezy raportu z Żelaznej Góry o zarządzaniu strachem.