28 września 2022 – Pepe Escobar http://thesaker.is/germany-and-eu-have-been-handed-over-a-declaration-of-war/

Sabotaż rurociągów Nord Stream (NS) i Nord Stream 2 (NS2) na Morzu Bałtyckim w złowieszczy sposób wepchnął „katastrofalny kapitalizm” na zupełnie nowy, toksyczny poziom.

Ten odcinek Hybrydowej Wojny Przemysłowo-Handlowej, w formie ataku terrorystycznego na infrastrukturę energetyczną na wodach międzynarodowych, sygnalizuje absolutny upadek prawa międzynarodowego, zatopiony przez porządek „naszą drogą albo autostradą”, „oparty na zasadach”.

Atak na oba rurociągi składał się z wielu ładunków wybuchowych zdetonowanych w oddzielnych odgałęzieniach w pobliżu duńskiej wyspy Bornholm, ale na wodach międzynarodowych. Była to skomplikowana operacja, przeprowadzona potajemnie na płytkiej głębokości cieśnin duńskich. To w zasadzie wykluczałoby okręty podwodne (statki wpływające na Bałtyk mają zanurzenie do 15 metrów). Jeśli chodzi o potencjalne „niewidzialne” statki, mogły one krążyć po okolicy tylko za zgodą Kopenhagi – ponieważ wody wokół Borholmu są napełnione czujnikami, co odzwierciedla strach przed wtargnięciem rosyjskich okrętów podwodnych.

Szwedzcy sejsmolodzy zarejestrowali w poniedziałek dwie podwodne eksplozje – jeden z nich oszacowano na 100 kg TNT. Jednak do wysadzenia trzech oddzielnych węzłów rurociągu trzeba było zużyć nawet 700 kg. Taka ilość nie mogłaby zostać dostarczona w ciągu jednej podróży przez podwodne drony dostępne obecnie w sąsiednich krajach.

Ciśnienie na rurociągach spadło wykładniczo. Rury są teraz wypełnione wodą morską. Rury zarówno w NS1, jak i NS2 można oczywiście naprawić, ale raczej nie przed przybyciem Generała Mroza. Pytanie brzmi, czy Gazprom – już skoncentrowany na kilku potężnych eurazjatyckich klientach – by się tym przejmował, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że statki Gazpromu mogą być narażone na ewentualny atak morski NATO na Bałtyku.

Niemieccy urzędnicy już kręcą, że NS1 i NS2 mogą „potencjalnie” zostać wyłączone „na zawsze”. Gospodarka UE i obywatele UE bardzo potrzebowali tych dostaw gazu. Jednak eurokracja w Brukseli – która rządzi państwami narodowymi – nie podążyłaby za nimi, ponieważ sama została poddana dyktatowi Imperium Chaosu, Kłamstw i Grabieży. Można argumentować, że ta eurooligarchia pewnego dnia zostanie osądzona za zdradę stanu.

W obecnej sytuacji strategiczna nieodwracalność jest już oczywista; ludność kilku krajów UE zapłaci ogromną cenę i poniesie poważne konsekwencje tego ataku: krótko-, średnio- i długoterminowe.

Cui bono?

Premier Szwecji Magdalena Andersson przyznała, że ​​to „kwestia sabotażu”. Premier Danii Mette Frederiksen przyznała, że ​​„to nie był przypadek”. Berlin zgadza się ze Skandynawami.

Teraz porównajmy to z byłym polskim ministrem obrony (2005-2007) Radkiem Sikorskim, rusofobem żonatym z wściekłą „analityczką amerykańską” Anne Applebaum, który wesoło napisał na Twitterze „Dziękuję, USA”.

Coraz ciekawiej robi się, gdy wiemy, że jednocześnie z sabotażem otwarto częściowo Baltic Pipe z Norwegii do Polski – „nowy korytarz dostaw gazu” obsługujący „rynek duński i polski”: właściwie drobna sprawa, biorąc pod uwagę ich sponsorów sprzed miesięcy mających kłopoty ze znalezieniem gazu, a teraz będzie jeszcze trudniej, przy znacznie wyższych kosztach.

NS2 był już atakowany – na otwartej przestrzeni – przez cały okres jego budowy. Jeszcze w lutym polskie statki aktywnie próbowały uniemożliwić układaczowi rur Fortuna ukończenie NS2. Rury układano na południe od – zgadliście – Bornholmu.

NATO ze swojej strony było bardzo aktywne w dziale dronów podwodnych. Amerykanie mają dostęp do długodystansowych norweskich dronów podwodnych, które można modyfikować innymi konstrukcjami. Alternatywnie, do sabotażu mogli zostać zatrudnieni profesjonalni nurkowie z marynarki wojennej – nawet jeśli prądy pływowe wokół Bornholmu to poważna sprawa.

Zbiorowy Zachód znajduje się w absolutnej panice, z atlantyckimi „elitami” gotowymi uciekać się do wszystkiego – skandalicznych kłamstw, zabójstw, terroryzmu, sabotażu, całkowitej wojny finansowej, poparcia dla neonazistów – aby zapobiec ich pogrążeniu się w geopolitycznej otchłani geoekonomicznej.

Wyłączenie NS1 i NS2 oznacza definitywne zamknięcie jakiejkolwiek możliwości zawarcia niemiecko-rosyjskiego porozumienia w sprawie dostaw gazu, z dodatkową korzyścią w postaci zdegradowania Niemiec do niskiego statusu absolutnego wasala USA.

To prowadzi nas do kluczowego pytania, który zachodni aparat wywiadowczy zaprojektował sabotaż? Pierwsi kandydaci to oczywiście CIA i MI6 – z Polską ustanowioną jako figurant upadku, a Dania odgrywa bardzo podejrzaną rolę: niemożliwe, aby Kopenhaga nie była przynajmniej „poinformowana” o sabotażu.

Proroczy jak zawsze, już w kwietniu 2021 roku Rosjanie zadawali pytania o militarne bezpieczeństwo Nord Streamu.

Kluczowym wektorem jest to, że możemy mieć do czynienia z przypadkiem członka UE/NATO zamieszanego w akt sabotażu przeciwko gospodarce numer jeden UE/NATO. To casus belli. Poza przerażającą przeciętnością i tchórzostwem w obecnej administracji w Berlinie jasne jest, że BND – niemiecki wywiad – a także niemiecka marynarka wojenna i poinformowani przemysłowcy prędzej czy później zrobią odrobią lekcję.

Nie był to atak odosobniony. 22 września doszło do zamachu na Turkish Stream ze strony kijowskich dywersantów. Dzień wcześniej na Krymie znaleziono podejrzane o udział w spisku drony marynarki wojennej z identyfikatorami w języku angielskim. Dodaj do tego amerykańskie helikoptery przelatujące nad przyszłymi węzłami sabotażowymi kilka tygodni temu; brytyjski statek „badawczy” włóczący się po wodach duńskich od połowy września; oraz tweetowanie NATO o testowaniu „nowych systemów bezzałogowych na morzu” w tym samym dniu sabotażu.

Pokaż mi pieniądze (gazowe)

W środę duński minister obrony spotkał się w trybie pilnym z sekretarzem generalnym NATO. W końcu wszystkie eksplozje miały miejsce bardzo blisko wyłącznej strefy ekonomicznej Danii (WSE). Można to co najwyżej zakwalifikować jako surowe kabuki; dokładnie tego samego dnia Komisja Europejska (KE) – de facto biuro polityczne NATO – rozwinęła swoją obsesję na punkcie znaków towarowych: więcej sankcji wobec Rosji, w tym certyfikowany limit cen ropy.

Tymczasem unijni giganci energetyczni stracą na sabotażu sporo.

Wśród dotkniętych są: Niemieckie Wintershall Dea AG i PEG/E.ON; holenderski NV Nederlandse Gasunie; i francuski ENGIE. Są też tacy, którzy ponownie sfinansowali NS2: Wintershall Dea oraz Uniper; austriackie OMV; ENGIE ponownie; oraz brytyjsko-holenderski Shell. Wintershall Dea i ENGIE są współwłaścicielami i wierzycielami. Ich wściekli udziałowcy będą chcieli poważnych odpowiedzi z poważnego śledztwa.

Gorzej: na froncie terroru rurociągowego nie ma już żadnych granic. Rosja będzie w stanie czerwonego pogotowia nie tylko dla Turk Stream, ale także dla Siły Syberii. To samo dotyczy Chińczyków i ich labiryntu rurociągów docierających do Sinciangu.

Bez względu na metodologię i zaangażowanych uczestników sabotażu, jest to zwrot na nieuniknioną zbiorową porażkę Zachodu na Ukrainie. I surowe ostrzeżenie dla Globalnego Południa, że ​​zrobią to ponownie. Jednak akcja zawsze rodzi reakcję: od teraz „śmieszne rzeczy” mogą przydarzyć się również rurociągom w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii na wodach międzynarodowych.

Oligarchia UE w błyskawicznym tempie osiąga zaawansowany stopień rozpadu. Ich okno możliwości – przynajmniej spróbowania – roli strategicznie autonomicznego aktora geopolitycznego jest teraz zamknięte.

Ci eurokraci stoją teraz w poważnej sytuacji. Kiedy będzie jasne, kto jest sprawcą sabotażu na Bałtyku i kiedy zrozumieją wszystkie zmieniające życie społeczno-ekonomiczne konsekwencje dla obywateli paneuropejskich, ten teatr kabuki będzie musiał się zatrzymać. Łącznie z już działającym, absurdalnym wątkiem, że Rosja wysadziła własny rurociąg, kiedy Gazprom mógł po prostu zakręcić zawory na dobre.

I znowu jest gorzej: Gazprom grozi pozwaniem ukraińskiego koncernu energetycznego Naftofgaz za nieopłacone rachunki. Doprowadziłoby to do zakończenia tranzytu rosyjskiego gazu przez Ukrainę do UE.

Jakby to wszystko nie było wystarczająco poważne, Niemcy są umownie zobowiązane do zakupu co najmniej 40 miliardów metrów sześciennych rosyjskiego gazu rocznie do 2030 roku. Po prostu powiesz nie? Nie mogą: Gazprom ma prawo do otrzymywania zapłaty nawet bez wysyłki gazu. To zapis długoterminowej umowy. I to już się dzieje: z powodu sankcji Berlin nie dostaje całego potrzebnego mu gazu, ale wciąż musi płacić.

Wszystkie diabły są tu obecne.

Teraz jest boleśnie jasne, że cesarskie aksamitne rękawiczki zostały zdjęte, jeśli chodzi o wasali. Niezależność UE: verboten. Współpraca z Chinami: verboten. Niezależna łączność handlowa z Azją: verboten. Jedynym miejscem dla UE jest gospodarczo podporządkowane USA: tandetny remiks lat 1945-1955. Z przewrotnym neoliberalnym zwrotem: będziemy posiadać twój potencjał przemysłowy, a ty nie będziesz miał nic.

Sabotaż NS1 i NS2 jest wbudowany w imperialny mokry sen o rozbiciu eurazjatyckiej masy lądowej na tysiąc kawałków, aby zapobiec konsolidacji transeurazjatyckiej między Niemcami (reprezentującymi UE), Rosją i Chinami: 50 bilionów dolarów PKB, w oparciu o parytet siły nabywczej (PPP) w porównaniu z 20 bilionami USD.

Musimy wrócić do Mackindera: kontrola eurazjatyckiej masy lądowej oznacza kontrolę nad światem. Amerykańskie elity i ich konie trojańskie w całej Europie zrobią wszystko, aby nie stracić kontroli.

„Amerykańskie elity” w tym kontekście obejmują obłąkaną, straussowską „społeczność wywiadowczą” zarażoną neokonami oraz Wielką Energię, Wielką Farmację i Wielkie Finanse, które im płacą i które czerpią korzyści nie tylko z podejścia Deep State’s Forever War /Nieustającej Wojny Głębokiego Państwa/, ale także chcą dokonać zabójstwa z wymyślonego przez Davos Wielkiego Resetu.

Szalejące lata dwudzieste rozpoczęły się morderstwem generała Solejmaniego. Wysadzanie rurociągów to następstwo. Autostrada do piekła będzie trwać aż do 2030 roku.

Jednak – zapożyczając od Szekspira – piekło jest zdecydowanie puste, a wszystkie diabły (atlantyckie) są tutaj.