Podstępy postępu

Izabela BRODACKA

Istnieje całkowicie mylne przekonanie, że o postęp trzeba walczyć. Czasami co gorsza walczyć zbrojnie. Komuniści w celu wywalczenia sprawiedliwości społecznej, dopuścili się ludobójstwa na wielką skalę – wymordowali miliony ludzi, torturowali ich, zamykali w łagrach. A sprawiedliwości społecznej jak dotąd nie było tak nie ma.

Współcześni ekologiści w trosce o rzekomo płonącą planetę gotowi są zmykać ludzi w gettach, zakazać im korzystania ze zdobyczy cywilizacyjnych, wepchnąć ich z powrotem do jaskiń. „Nie ma powrotu do jaskiń, jest nas za dużo” napisał proroczo S.J. Lec w jednej ze swoich fraszek. Dlatego obecni globaliści planują depopulację Ziemi.

Postępu nie wdrażało się wyłącznie siłą. Pozytywiści walczyli o postęp i sprawiedliwość społeczną metodą pracy u podstaw. Różne natchnione Siłaczki uczyły wiejskie dzieci czytania i zasad higieny, a ich rodziców racjonalnego gospodarowania. Praca u podstaw, choć bardzo szlachetna w intencjach miała jednak faktycznie niewielki wpływ na poziom życia tych najbiedniejszych, a przede wszystkim nie miała najmniejszego wpływu na stosunki społeczne.

Sytuację biedoty wiejskiej mogło poprawić tylko uwłaszczenie chłopów planowane przecież przez bardziej światłych ziemian. Uczenie ludu o witaminach, tych witamin nikomu nie dostarczało. Ludzie z zapadłych wsi mieli zresztą głęboką wiedzę na temat własnych sposobów zdrowego, naturalnego odżywiania oraz ziołolecznictwa. Potrafili zbudować dom, uprawiać rolę i hodować zwierzęta. Podobnie w skrajnie biednej wsi małopolskiej jaką była przed II Wojną Światową Ochotnica, gdzie większość starszych ludzi miała ukończone co najwyżej 4 klasy przedwojennej wiejskiej szkoły każdy gospodarz sam budował dom. Za czasów komuny kiedy mogłam to rejestrować doprowadzał również elektryczność i wodę. Co ciekawsze wielu rolników samodzielnie konstruowało ciągniki nadające się do pracy na stromych górskich polach. Fergusony i Zetory nie dojechałyby nawet do pola kamienistą stromą drogą, a zresztą ludzi nie było  na ich kupno stać. Ktoś zbudował pierwszy taki ciągnik, a przekonani do tej nowinki sąsiedzi budowali podobne. Nie trzeba było tych ciągników reklamować, przebiły się same a teraz są perłą w Muzeum Ziemi Warmińskiej będącym własnością pana Janusza Dramińskiego.

Powiem więcej – to co naprawdę dobre przebija się zawsze samo. Nie trzeba tego reklamować ani pouczać ludzi uważanych za ciemnych czy gorzej poinformowanych o zaletach postępu czy rzekomego postępu. Poleska wieś była kiedyś uważana i raczej słusznie za obszar ciemnoty i przesądów. Większość tak zwanych „tutejszych” była niegramotna. Wieś gospodarowała niezwykle prymitywnymi metodami, mąkę mielono w żarnach, młócono cepami a w najlepszym przypadku konie zaprzężone do kieratu obracały młocarnię pożyczaną z chaty do chaty. A jednak gdy pierwsze dwory wykosztowały się na tak zwaną lokomobilę podobne lokomobile pojawiły się wszędzie na wsiach. Lokomobila był to przewoźny zespół napędowy, zawierający: kocioł parowy, maszynę parową i urządzenie transmisyjne. Na kupno lokomobili składała się często cała wieś bo jak się przekonali była tańsza w eksploatacji niż napęd koński. Nikogo nie trzeba było do tego przekonywać nikogo nie trzeba było pouczać.

Obecnie sukces ekonomiczny opiera się przede wszystkim na nachalnej, kłamliwej reklamie, a rządzący uważają, że mają prawo a nawet obowiązek pouczać ciemny lud o zaletach wybranej przez nich produkcji czy ideologii. Paradoksalnie- to rządzący są na ogół ciemni jak tabaka w rogu w sprawach o których się wypowiadają a pouczani przez nich bywają wybitnymi fachowcami w swoich dziedzinach. Cóż może na przykład prawnik czy socjolog wiedzieć na temat sprawności silników samochodowych czy niebezpieczeństw związanych z ich eksploatacją. A jednak premier Morawiecki, zapewne w najlepszej wierze i w nieświadomości, reklamował samochody elektryczne jako przyszłość motoryzacji.

Samochody elektryczne są drogie, niewygodne w eksploatacji, a przede wszystkim niebezpieczne. Gdy elektryk się zapali można go ugasić tylko wkładając go w całości do specjalnego kontenera. Z tej przyczyny zabroniony jest wjazd elektryków na promy morskie oraz do wielu podziemnych garaży w wielkomiejskich kamienicach. Elektryki nie są bynajmniej ekologiczne, gdyż utylizacja ich zużytych akumulatorów jest bardzo trudna a właściwie praktycznie niemożliwa.

Nic dziwnego, że jak donosi niemiecka prasa – w kryzysie znalazł się niemiecki rynek samochodów elektrycznych. Drastyczny spadek popytu na auta na prąd spowodował, że fabryczne parkingi, porty i salony dealerskie są pełne niesprzedanych pojazdów. Szacuje się, że nawet 100 tysięcy samochodów elektrycznych czeka na swoich nabywców. Paradoksalnie, w tym samym czasie eksport tych aut, między innymi do Polski rośnie.

Nie trzeba długo myśleć żeby ustalić co to znaczy. W Polsce salony samochodowe też przecież kipią od niesprzedażnych niemieckich samochodów elektrycznych. Dobrym przykładem sukcesu nachalnej reklamy połączonej z właściwymi znajomościami jest historia niejakiej Holmes. 19-letnia Elizabeth Holmes założyła firmę Theronos i zebrała milion dolarów na swój rewolucyjny projekt Edison czyli przenośną maszynę, która rzekomo miała analizować stan zdrowia człowieka na podstawie jednej kropli krwi. Holmes nazywano „nową Marią Skłodowską-Curie” nie zastanawiając się, jak to możliwe, że osoba, która rzuciła studia na inżynierii chemicznej po pierwszym roku, zdołała opracować przełomową technologię. Jeszcze na etapie projektu inwestorzy obsypali Holmes dolarami. Dzięki temu jej urządzenie czyli Edison było powszechnie wykorzystywane przez lekarzy oczywiście ze szkodą dla pacjentów. Długo skrywana prawda wyszła na jaw dzięki reporterowi „Wall Street Journal”.

Podsumowując. Nie przesądzając kwestii dobrych czy złych intencji. Wysoką technologią, zmianami klimatu, pandemiami i szczepionkami powinni zajmować się uczciwi fachowcy. Nie sprzedajni i nie wrażliwi na opinie celebrytów.

A politykom od tego wara.

Kto i w jakim celu propaguje pogańskie zwyczaje Halloween?

Izabela BRODACKA

Halloween jest pogańskim zwyczajem przeniesionym do kultury anglosaskiej z celtyckiego czczenia zmór, upiorów i innych złych duchów. Estetyka tych obyczajów jest ohydna. Uczestnicy tych dziwnych zabaw przebierają się za upiory, nietoperze i straszydła. Imitują rozkład ludzkiego ciała, malując i charakteryzując twarze w blizny i krwawe rany. Organizatorzy zachęcają dzieci, czasem bardzo małe, kilkuletnie, do odwiedzania okolicznych domów w makabrycznych przebraniach i proszenia o słodycze, strasząc zemstą za odmowę. „Cukierek, albo psikus”- mówią.

Dlaczego więc ta wątpliwej jakości zabawa jest propagowana także w Polsce? Otóż jest to przejaw aktywności ludzi, dla których wszystko co alternatywne i obce dla naszej kultury, tradycji, katolickiej religii i polskich obyczajów jest cenne.

Dlaczego? Dlatego, że wierzą w to, że ta alternatywa, zresztą nieważne jaka, oby obca, osłabia polską tradycyjną tożsamość, której szczerze i całym sercem nienawidzą. Bo sami są z innej kultury. Najczęściej z tej, którą przywieziono na radzieckich tankach. Oczywiście nigdy się do takich motywacji nie przyznają. Twierdzą, że to takie zabawne, światowe, rozwijające wyobraźnię i nowoczesne. Halloween, Chanuka, wiara w gusła i talizmany, w czerwone sznureczki chroniące przed urokiem oraz wszelkie pogańskie obyczaje są przecież takie cool.

A tak naprawdę chodzi o zmarginalizowanie dnia po Halloween, pierwszego listopada, Święta Wszystkich Świętych i przypadającego jeden dzień po nim Święta Dnia Zadusznego. Ludzie z tej grupy nazywają Dzień Wszystkich Świętych, Świętem Zmarłych. Nie wiedzą, albo nie chcą wiedzieć, że nie ma w naszym kościele takiego święta jak Święto Zmarłych.

Wykorzystując pomysł Stanisława Lema, który w powieści ‘Solaris” nazwał człowieka nierozumnego, bezmyślnego i bezwolnego, a niebezpiecznego bo służącego zniewoleniu, „dobrowolnym upowszechniaczem porządku absolutnego”, ja nazywam tych popularyzatorów bezwartościowych, a szkodliwych obyczajów Dobrowolnymi Upowszechniaczami Propozycji Alternatywnych. Skrót proszę sobie odtworzyć.

Są oni najbardziej aktywni w środowiskach ważnych i wrażych, odpowiedzialnych za wychowanie, czyli w szkołach. Ci sami nauczyciele, którzy w proteście przeciw poprzedniej władzy, która zresztą, paradoksalnie, najlepiej o nich dbała dając poważne podwyżki, zrobili z siebie bydło przebierając się swego czasu za krowy, organizują również Halloween. W jednej z podwarszawskich szkół, na plakacie informującym o tej „zabawie” napisali, że uczniowie, którzy się przebiorą i będą gotowi zrobić z siebie straszydła, nie będą w tym dniu pytani.

Nikomu nie przyszło do głowy, że taki szantaż jest niezgodny z prawem oświatowym i jest głęboko antywychowawczy. No, ale czy możemy cokolwiek wymagać od nauczycielek organizujących wcześniej czarne piątki i biorących udział w strajkach kobiet z hasłami ośmiu gwiazdek? Te same panie wymagające od swoich uczniów stosowania przyzwoitego, literackiego języka, nawoływały do jeb…. PIS-u. Innym środowiskiem grupy Dobrowolnych Upowszechniaczy Propozycji Alternatywnych są media. Tam jest również pełno tych „nowoczesnych” zwolenników światowych obyczajów.

Pogańskie praktyki Halloween są groźne, niebezpieczne i godzące w rozwój życia duchowego dzieci jeszcze z innego ważnego powodu. Bardzo destrukcyjnie trywializują majestat śmierci. W kulturze katolickiej, zresztą nie tylko w niej, także w wielu innych kulturach, śmierć jest nieodłącznie związana z pewnego rodzaju tabu. Zmarłych otacza się pamięcią, szacunkiem i modlitwą. Miejsca pochówku naszych zmarłych estetycznie oznaczamy nagrobkami i pomnikami. Kładziemy na nie z szacunkiem kwiaty i zapalamy znicze. Małpowanie, udawanie nieboszczyków, kpina ze zmarłych, zabawy z pogrzebów i inne obrzydliwe wygłupy są obce naszym wartościom i naszej kulturze.

Dla przybliżenia sobie i zrozumienia tego fenomenu polecam znakomitą książkę Janusza Szewczaka pod tytułem: „ Piękno zdeptane, kult brzydoty”. Dodam coś od siebie. Otóż brzydota była eksponowana w dziełach tak zwanych wyklętych czy przeklętych poetów (poètes maudits). Poètes maudits według Verlaine’a to: Tristan Tristan Corbière, Arthur Rimbaud, Stéphane Mallarmé, Marceline Desbordes-Valmore, Villiers de l’Isle-Adam i Pauvre Lelian (anagram imienia i nazwiska Paula Verlaine’a). Ta lista podlegała licznym zmianom lecz nie czas tu i miejsce na szkolne rozprawki. Poeci wyklęci słynęli z odrzucania norm społecznych i gorszącego trybu życia. Moim zdaniem świadomy turpizm ich utworów miał jednak przede wszystkim wskazywać tragiczne antynomie ludzkiej egzystencji. Wbrew pozorom nie było to nasładzanie się ( rusycyzm celowy) czyli rozkoszowanie się ohydą charakterystyczne dla współczesnego turpizmu i dla tradycji wschodniej.

W Polsce nie dzieliliśmy się ze zmarłym alkoholem ulewając część kieliszka na jego grób i zawsze szanowaliśmy wszelkie groby, nawet groby wrogów. Powiedzonka: „ zatańczę na twoim grobie” lub: „ urwę ci łeb i dam dzieciom do zabawy” nawet w literaturze niższego lotu przypisuje się wyłącznie gangsterom i to najczęściej zza wschodniej granicy.

Ciekawym przykładem tego o czym piszę są losy pomniczka niemieckich ofiar I Wojny Światowej. Otóż pomniczek ten przetrwał schowany za krzakami we wsi Matyty. Pokazał mi ten pomnik w najgłębszej tajemnicy jeden z jego sąsiadów należący do ludności napływowej ze wschodu lecz rdzennie polskiej osiedlanej tu przez komunistów. Komuniści konsekwentnie niszczyli ślady niemieckie na tych ziemiach. Niszczyli groby, wysadzali pałace. Taki los spotkał podobno pałac w sąsiednim Pomielinie ( Pomehlen) – przysiółku wsi Wieprz. „ Cóż te dzieciaki były winne, że je wysłano na wojnę i zabito”- powiedział sąsiad. Zabici mieli najczęściej po 16, 17 lat. Sąsiedzi pomnika ze wsi Matyty rozumieli to czego nie chcą rozumieć nasi celebryci. Zmarłym należy się po prostu szacunek.

A może brzydota i brak kultury są po prostu celowo wdrukowywane przez nasze media w społeczeństwo.?

Izabela Brodacka

W sejmie procedowana jest obecnie sprawa tak zwanych związków partnerskich. Zalicza się do nich przede wszystkim konkubinaty lecz również związki homoseksualne. Podstawową intencją lewicy jest troska o tych, którzy żyjąc przez całe lata w nieformalnym związku nie mogą po sobie dziedziczyć na przykład mieszkania i nie mają prawa do informacji szpitalnej na temat stanu zdrowia partnera. W wersji „ad usum Delphini” brzmi to bardzo przekonywająco. Oto wierny partner pana czy pani żyjący z nią czy z nim w nieformalnym związku nie jest informowany przez szpital o stanie zdrowia partnera, a po jego śmieci zostaje wyrzucony ze wspólnie zajmowanego mieszkania.

To wszystko są argumenty i scenariusze kłamliwe. Przede wszystkim do informacji o stanie zdrowia chory może upoważnić kogo tylko chce. Na przykład dozorcę czy sąsiadkę. Własność, w tym własne mieszkanie, może przekazać testamentem. Natomiast mieszkanie kwaterunkowe nie podlega jak wiadomo dziedziczeniu.

Ważniejsze jest jednak co innego. Wielu panów wybiera związki bez zobowiązań, praktykując częstą zmianę partnerek [szczególnie homosie tak mają. MD] . Wśród pań jest to również coraz częstsze. Które z kolejnych konkubin czy konkubentów powinno mieć zatem prawo do odziedziczenia mieszkania? Ta osoba, która była w związku najdłużej, czy ostatnia z kolei?

Wyobraźmy sobie zamęt prawny jaki powstanie w sądach gdy panie czy panowie będą przedstawiać świadków na okoliczność czasu pozostawania w kolejnym związku. Dotyczy to również związków pomiędzy panami lubiącymi odmiany w tej dziedzinie życia. Oczywiście można by takie związki rejestrować i wyrejestrowywać bez procedury rozwodowej. Wtedy do dziedziczenia upoważniony byłby ostatni zarejestrowany. Uświadommy sobie, że taka rejestracja to też forma ślubu tylko mniej uroczystego.

Dlaczego zresztą państwo ma się zajmować rejestracją konkubinatów i przygód erotycznych? Państwo w zgodzie z Konstytucją chroni związki heteroseksualne w trosce o demografię i bezpieczeństwo przyszłych pokoleń. Państwo nie zajmuje się i nie powinno zajmować ułatwianiem życia hedonistom. Sama rejestracja byłaby groteską, parodią ślubu, a walka o sukcesję sparaliżowałaby do końca nasze niewydolne sądy.

Zauważmy, że w walce o usankcjonowanie eutanazji stosowane są te same łzawe argumenty przeznaczone dla naiwnych Julek. Mamy sobie wyobrażać nieuleczalnie chorą osobę, która nie mogąc już znieść bólu nie do opanowania przez medykamenty, błaga o dobrą śmierć, a wredni katolicy każą jej cierpieć męczarnie w imię ich chorej ideologii. To teoria. Rzeczywistość jest zupełnie inna. Znudzona opieką nad starą czy chorą osobą rodzinka, która ma ważne sprawy, bo chce się na przykład wybrać na narty, zaczyna naciskać na chorą aby zdecydowała się na eutanazję. Czasami, gdy chora jest niezdolna do wyrażania swego stanowiska, rodzina po uzyskaniu opinii dwóch czy trzech lekarzy podejmuje decyzję o eutanazji w jej imieniu.

Słyszałam kiedyś wypowiedź ordynatora szpitala onkologicznego. Powiedział, że w jego wieloletniej praktyce tylko raz spotkał pacjenta, który naprawdę chciał umrzeć. Reszta pomimo świadomości swego beznadziejnego stanu walczyła o każdy dzień swojej bolesnej egzystencji. Mierzyli ciśnienie, dopytywali o eksperymentalne terapie, szukali terapii alternatywnych. Tak więc eutanazja zachwalana jako dobrodziejstwo dla nieuleczalnie chorych stała się sposobem pozbywania się ludzi bezużytecznych społecznie, których nie rokujące powodzenia leczenie generuje ogromne koszty. Prawo sankcjonujące eutanazję jest po prostu kryminogenne. Nie bez przyczyny wielu Holendrów usiłowało osiąść na starość w Polsce dopóki nie wprowadzono tak zwanego „protokołu terapii daremnej”.

Każdy ma prawo odmówić terapii uporczywej jak to uczynił Jan Paweł II. To zupełnie co innego niż „protokół terapii daremnej”, który zabrania leczenia objętego nią pacjenta nie pytając go o zdanie w tej sprawie. Wszyscy przez całe życie płacimy podatek zdrowotny więc system ochrony zdrowia jest naszym dłużnikiem. Tymczasem coraz częściej odmawia się nam pod różnymi pretekstami należnego nam leczenia.

Takim pretekstem była prawdziwa czy wydumana pandemia. Rezultatem stało się 200 tysięcy tak zwanych nadmiarowych zgonów czyli zgonów ludzi, którym odmówiono na przykład operacji rozlanego wyrostka. Programy lewicowe zawsze cechuje rozbieżność pomiędzy teorią i praktyką. Komunizm w teorii miał być rajem na ziemi a w praktyce okazał się łagrem. Jak mawiał słynny Kisiel czyli Stefan Kisielewski – komunizm – a właściwie realny socjalizm, z którym mieliśmy do czynienia – z najwyższym trudem rozwiązywał problemy, które sam stwarzał. Dokładnie to samo dzieje się obecnie. Świat stoi na krawędzi III Wojny Światowej, brakuje broni, schronów, strategii postępowania wobec narastających napięć i konfliktów.

Tymczasem nasze władze zajmują się organizacją skupu butelek. Skup opakowań ma oczywiście sens. Władze niektórych stanów USA płacąc bodajże 50 centów za puszkę od piwa sprawiły że przy szosach nie poniewierały się stosy puszek wyrzucanych z samochodów. Z drugiej strony zwracano uwagą że puszki zbierają najczęściej biedne dzieci, które narażają się w ten sposób na potrącenie przez samochód. Nie pamiętam szczegółów bo ta dyskusja, która toczyła się w USA chyba 50 lat temu znudziła mnie i przestałam ją śledzić. Wynikało z niej jasno, że zawsze jest coś za coś i trzeba dostosowywać priorytety do aktualnej sytuacji. A przede wszystkim nie czynić z rzeczy słusznych lecz nie koniecznie najważniejszych zastępczej świeckiej religii.

W 2007 roku „ekologowie” z Warszawy przyjeżdżali do Augustowa protestować przeciwko budowie obwodnicy przez Dolinę Rospudy, która miała zagrażać miodokwiatowi krzyżowemu czy jakiejś żabie. Tymczasem ciężarówki przejeżdżające ulicami Augustowa zabijały dzieci. W tej sprawie osiągnięto kompromis lecz ekologiści się rozhulali i chcą przejmować zarząd nad całym naszym życiem. A przetrwanie miodokwiatu krzyżowego (Herminium monorchis) nie jest ważniejsze od życia jednego dziecka.

Nieustające przedmurze obrotowe

Izabela BRODACKA

Kilka dni temu byłam świadkiem zdumiewającej sceny. Lokalny menel, pijaczek i wariat, który wypuszczany okresowo z zakładu psychiatrycznego zatruwa życie lokatorom hałasując na podwórku rowerową trąbką, na widok przechodzącej rodziny z dziećmi powiedział z wyższością: „patologia wybiera się na spacer”.  

Podobny dysonans poznawczy stał się moim udziałem gdy usłyszałam, że profesor Marcin Król nazwał zwycięstwo Trumpa buntem chamów przeciwko elitom. Przede wszystkim nie bardzo wiem kogo Król uważa za elitę, czyżby panią Clinton i jej męża, który nie wie nawet do czego służą cygara.

Jak mnie uczono podstawową zasadą dobrego tonu jest używanie rzeczy zgodnie z ich przeznaczeniem. W zdecydowanie złym tonie było używanie przez żony sowieckich oficerów rabowanych we dworach koszul nocnych w charakterze balowych kreacji oraz mycie twarzy w bidetach.
W złym tonie jest powszechny obecnie obyczaj sadzenia kwiatów w starych bryczkach i wozach. Sposób w jaki prezydent Clinton używał cygara też świadczy o braku elementarnej kindersztuby.

W przeciwieństwie do poglądów Króla, wynik amerykańskich wyborów, a także kolejne wygrane PiS w Polsce można traktować jako bunt autentycznych elit przeciwko chamstwu, które nauczyło się wprawdzie jeść nożem i widelcem i rozsmakowało w ostrygach i dobrych winach ale do którego nie dotarło, że elitaryzm nie polega na dostępie do przywilejów lecz na wyjątkowych zaletach umysłu i charakteru, pozwalających służyć społeczeństwu.

Wbrew temu co uważa profesor Marcin Król, ani ostrygi, ani toskańskie wina, ani kawior nie uczyniły z nikogo arystokraty czy intelektualisty. Sowieccy oficerowie jadali kawior chochlami jako zakąskę do spirytusu. Nikogo również nie nobilituje dobre samopoczucie.

Nasz sąsiad z podwórka jest podobnie jak profesor Król głęboko przekonany, że należy do elity. Problem nie sprowadza się jednak do wymyślania sobie nawzajem, jak w maglu, od chamów. Przykład sąsiada i profesora Króla dowodnie świadczy, że pewne pojęcia nie tylko straciły swój sens lecz wręcz stały się obrotowe.
Były takie czasy gdy zarówno w architekturze, jak i w życiu społecznym, a także w życiu jednostki obowiązywała hierarchia pionowa. Były to czasy gotyckich katedr, królów i arystokracji, a także dominacji w życiu duchowym transcendencji. Nikt nie mógł mieć wątpliwości kto jest elitą a kto motłochem, a także czym jest sacrum a czym profanum.

Renesans stawiając w centrum swych zainteresowań człowieka obniżył wieże kościołów i rozchwiał hierarchie. Ostatecznie zniszczyły je jednak rewolucje.
Obrotowość wszelkich pojęć i kategorii społecznych najlepiej widać w komentarzach do ostatnich wyborów w USA. Otóż jedni widzą wygraną Trumpa jako tryumf populizmu a inni jako reakcję społeczeństwa właśnie na populizm.

A co to jest populizm? Politolog z Princeton University Jan-Werner Müller, autor wyśmienitej książki What Is Populism? (2016). populizmem nazywa wcielane w życie przeświadczenie, że posiada się wyłączne prawo do zarządzania masami ludzkimi oraz doskonałą i jedyną receptę na to zarządzanie. W tym sensie populistyczne są wszelkie demoliberalne rządy w Europie i w Stanach Zjednoczonych. Przeciwko populistycznym rządom, przeciwko dyktaturze politycznej poprawności, przeciwko globalizacji i władzy banków, spontanicznie wystąpiły społeczności tych krajów. Sukcesy Orbana na Węgrzech, PiS w Polsce i Trumpa w USA są zatem według Müllera reakcją na populizm nielubianych rządów.
Natomiast inny amerykański uczony, profesor Nouriel Roubini, wykładowca w Stern School of Business przy Uniwersytecie Nowojorskim członek zespołu doradców ekonomicznych Białego Domu za prezydentury Billa Clintona, traktuje wydarzenia zarówno w Polsce jak na Węgrzech, w Rosji i w Turcji jako zwycięstwo populizmu. Jest to jego zdaniem narastający trend wzrostu nieliberalnego kapitalizmu państwowego pod kierownictwem prawicowych autorytarnych liderów. Nacjonalistyczny, autorytarny przywódca po wygranych wyborach twierdzi Roubini zaczyna ograniczać wolności polityczne i realizować program sprzeczny z celami instytucji ponadnarodowych. Na ogół sprzeciwia się wolnemu handlowi, imigracji czy bezpośrednim inwestycjom zagranicznym, natomiast faworyzuje krajowych pracowników i firmy.
Do prawicowego populizmu Roubini zalicza Front Narodowy Le Pen we Francji, Ligę Północną Matteo Salviniego we Włoszech, a w Wielkiej Brytanii UKIP Nigela Farage’a.

W Niemczech, Holandii, Finlandii, Danii, Austrii i Szwecji także rośnie popularność partii prawicowych. Większość tych ugrupowań jest konserwatywna pod względem społecznym. Ale ich polityka ekonomiczna – antyrynkowa i pełna obaw przed liberalnym kapitalizmem i globalizacją, która może podważyć narodową tożsamość i suwerenność – ma zdaniem Roubiniego wiele wspólnego z populistycznymi partiami lewicy, takimi jak grecka Syriza (przed kapitulacją wobec wierzycieli), hiszpańska Podemos czy włoski Ruch Pięciu Gwiazd.
Po raz kolejny mamy zatem do czynienia nie tylko z obrotowymi zarzutami, które działają jak obosieczny miecz, albo dwa końce kija, lecz z obrotowym zjawiskiem.

Komunizm kulturowy, który zaatakował nas z zachodu przyniósł aberracje stokroć być może groźniejsze od zgrzebnego, swojskiego realnego socjalizmu, bo dotykające nie tylko gospodarki lecz istoty życia jednostki. Walka zachodnich liberałów z kościołem, rodziną i tradycyjnymi wzorcami życia przekroczyła wszystko do czego w swej ograniczonej pomysłowości byli zdolni nasi komuniści i słusznie przez niektórych traktowana jest jako postulowany przez Gramsciego długi marsz lewicy przez instytucje. Podobnie obrotowym zjawiskiem jest populizm. Rządy komunistyczne w świetle definicji profesora Müllera, były podobnie jak rządy liberalnych demokracji stricte populistyczne, bo sprawowane były w identycznym poczuciu bezalternatywności i opierały się na kłamstwie nigdy nie spełnionych obietnic i sztandarowych zasad, w które nie wierzyli sami rządzący.
Pozostaje nam zatem nieodmiennie rola przedmurza obrotowego.

Izabela BRODACKA

Obok władzy ustawodawczej, Parlamentu, mamy władzę wykonawczą, rząd oraz władzę sądowniczą, sądy. Ten klasyczny podział władzy opisany przez Monteskiusza jest warunkiem i gwarantem funkcjonowania demokracji, o ile te trzy filary władzy są od siebie oddzielone, niezależne i w pełni autonomiczne.

Spektakularnym i groteskowym złamaniem zasady rozdziału systemów władzy w Polsce jest przykład posiadacza dwunastu mieszkań, posła Kropiwnickiego. Jako członek Sejmu jest przedstawicielem władzy ustawodawczej. Jest też członkiem rządu, wiceministrem w Ministerstwie Aktywów Państwowych, czyli uczestnikiem władzy wykonawczej. Ponadto jako członek Komisji Budżetowej KRS, sprawuje tam funkcje sądownicze.

Dodatkowo ta rola jest związana z zabawną niekonsekwencją. Pan poseł i jego środowisko polityczne nie uznają KRS-u, jako rzekomo instytucji wadliwie powołanej. Ale nie przeszkadza to jemu i innym, podobnie myślącym politykom Koalicji 13 Grudnia, pobierać wysokie pensje w tej instytucji. Taki, dajmy na to, nauczyciel, zarabiający trzy tysiące złotych miesięcznie w swojej szkole, jak najbardziej uznaje tę instytucję, ale ona nie akceptuje jego, to znaczy tego, żeby przyzwoicie wynagradzać jego pracę. Przykład pana Kropiwnickiego jest zasadniczo przeciwny. On nie uznaje KRS-u, ale KRS uznaje jego prawo do wysokiej pensji. Nie można przypuszczać, że nie jest świadomy tej niestosowności. Jest przecież prawnikiem, ba, doktorem prawa.

Każdy, kto miał, lub ma, do czynienia z sądem w naszym kraju wie, że sądy działają wolno, bardzo wolno. I chyba nie dlatego, że „młyny sprawiedliwości mielą powoli”. Raczej z powodów organizacyjnych, a nawet, jak się okazuje, politycznych. Sprawy cywilne trwają, na ogół, długie lata.

Ale są wyroki, które zapadają błyskawicznie, czasem nawet bez rozpraw. Bywa, że do ich rozstrzygnięcia nie są nawet potrzebni sędziowie, wystarczy asesor, dwudziestolatek. Tak było w sprawie byłego ministra Nowaka, w którego domu znaleziono ukryte kilka milionów, których pochodzenia nie był w stanie wyjaśnić. Młody człowiek orzekł, Że nie ma dowodów na to, że pieniądze należały do Nowaka. Uznał, że mogły być podrzucone. Jasne, bez przerwy nieznani sprawcy podrzucają ludziom milionowe prezenty. Świetne są memy, które pojawiły się w mediach społecznościowych. Najbardziej podobał mi się taki wpis: ”Ten komu nieznani sprawcy nigdy nie podrzucili czterech milionów, niech pierwszy rzuci zegarkiem”.

Przed laty dziennikarz-prowokator zadzwonił do sędziego Milewskiego mówiąc, że premier Tusk oczekuje wyznaczenia do rozstrzygnięcia pewnej sądowej sprawy sędziego, który życzliwie podejdzie do tematu. Sędzia obiecał wyznaczenie swojaka. Ta sytuacja jest rozpatrywana, jako case study, studium przypadku, jako przykład sądowej patologii, na uczelniach, na wszystkich wydziałach prawa.

Obecny minister sprawiedliwości, były sędzia Waldemar Żurek zakwestionował system wyznaczania sędziów poprzez losowanie. Takie rozwiązanie wprowadził poprzedni minister Zbigniew Ziobro. Znalazło ono umocowanie ustawowe. Pan Żurek chce je zmienić rozporządzeniem. Nazywa sposób poprzednika „ziobrolotkiem”, który nie gwarantuje tego, że do ważkich i politycznie wrażych spraw będą wyznaczani odpowiedni, czytaj sędziowie Żurka. Chce arbitralnego wyznaczania dwóch z trzech sędziów rozstrzygających. To zagwarantuje mu „właściwe” orzekanie. A wszystko w trosce o przyspieszenie działania sądów, wprowadzanie reform i przywracania praworządności.

Pan minister oświadczył wprost, że do realizacji tych celów musi mieć swoich sędziów. Wiszą bowiem głośne sprawy, między innymi marszałka Grodzkiego i posła Giertycha. Pan Żurek pragnie ich właściwego rozstrzygnięcia. Wybitny profesor prawa, Ryszard Piotrowski nazwał wprost i bardzo dobitnie takie działania ministra za bezprawne, żywcem z epoki komunizmu. Nawet profesor Matczak, który nie bez powodów jest uważany za prawnika sprzyjającego koalicji 13 grudnia, uznał to rozporządzenie Żurka za błąd.

A kim jest pan minister? To postać mocno kontrowersyjna. Jest byłym sędzią, człowiekiem bardzo majętnym, który odmawia ujawnienia swojego stanu posiadania. Czyli stoi na straży prawa, które sam łamie. Lubi otrzymywać odszkodowania w procesach sądowych. Jedno zdobył z tego powodu, że maszyna czyszcząca podłogę miała uszkodzić mu nogę.

Krzysztof Stanowski pokazał film ilustrujący tę sytuację. Na tym filmie widać pana ministra, który rozmawiając przez telefon bezpardonowo i nie zachowując należytej uwagi wychodzi z toalety i wchodzi pod tę maszynę. Po czym zwykłym krokiem, bynajmniej nie kulejąc, spokojnie odchodzi. Wersja ministra jest inna, bardzo dramatyczna. Maszyna czyszcząca atakuje go gwałtownie i znienacka. W efekcie doznaje urazu nogi, ma operację i długą rehabilitację. Wcześniej sfrustrowany rządami PIS-u pan sędzia Żurek bardzo cierpiał i zgrzytał zębami. W efekcie pościerał sobie zęby. Sąd przyznał mu odszkodowanie za uszczerbek na zębach. Pojawiły się też w przestrzeni publicznej informacje, że pan sędzia Żurek zaskarżył własną córkę o zwrot alimentów, ale ona temu zaprzeczyła. Wygrał jeszcze sprawę frankową, którą orzekał tak zwany neosędzia. Pan minister z zasady nie uznaje neosędziów, ale tego wyjątkowo uznał.

Wszystkie kontrolujące nasz system prawny instytucje europejskie orzekły, że nie ma tak zwanych neosędziów, że wszyscy sędziowie, którym nominację podpisał prezydent są po prostu sędziami. Pan Żurek uważa inaczej, oczywiście poza tym sędzią, który wydał pozytywny dla pana Żurka wyrok.

Tradycja otrzymywania odszkodowań jest w Polsce długa i bogata. Kiedyś przywódca mafii pruszkowskiej otrzymał odszkodowanie za to, że osadzono go w zbyt małej celi, która nie spełniała normatywu metrów kwadratowych przysługujących jednemu odbywającemu odsiadkę. Było to duże odszkodowanie, kilkaset tysięcy złotych. Oczywiście było ono wypłacone z budżetu państwa, czyli z naszych podatków. Czy mają Państwo świadomość, że sfinansowaliście Państwo część luksusowych wydatków gangstera?

Milczenie jest złotem

Izabela BRODACKA

„Zmarnowali okazję, żeby siedzieć cicho” – to zdanie Jacquesa Chiraca, wypowiedziane pod adresem Polaków w 2003 roku wywołało w Polsce ogromne oburzenie. Polska kandydowała wówczas do Unii Europejskiej ale poparła interwencję amerykańską w Iraku, co nie spodobało się prezydentowi Francji. Moi znajomi we Francji trzęśli się z oburzenia a nawet dawali mu wyraz w dostępnych im mediach. Pomyślałam wówczas że choć słowa prezydenta nie są zbyt uprzejme ani dla Polaków życzliwe jest wiele sytuacji gdy swoje – czasami bezsporne – racje lepiej zachować dla siebie. Zgodnie zresztą ze starą zasadą, że choć mowa jest srebrem milczenie jest złotem.

Byłam w schronisku Morskie Oko gdy zginął taternik Dyzma Woszczerowicz syn aktorskiej pary Jacka Woszczerowicza i Haliny Kossobudzkiej. Dyzma Woszczerowicz oraz znany alpinista Janusz Kurczab wybrali się na rekonesans, gdyż planowali zdobycie Małego Kieżmarskiego szczytu. Zeszła lawina, w której Woszczerowicz stracił życie, natomiast Kurczabowi nic się nie stało. Nie da się opisać co wygadywali zszokowani ludzie podczas nocnej biesiady przy migotliwym i co chwila gasnącym oświetleniu schroniska. Kurczab był znany ze sporej liczby śmiertelnych wypadków, które zdarzyły się innym w jego towarzystwie, oraz ze zmienności ( nazwijmy to tak ) uczuciowej, a był też podejrzewany o agenturalność. Były to informacje na pewno ciekawe, a wypowiedzi zapewne przynajmniej w części zgodne z prawdą ale pomyślałam sobie wówczas, że koledzy alpiniści lepiej zrobiliby gdyby w tych okolicznościach zachowali milczenie. Niezależnie od tego czy mieli rację, nie skorzystali z okazji żeby siedzieć cicho.

Jeszcze lepszym przykładem wyższości milczenia nad mową jest ostatni wybryk profesora Marka Migalskiego. Otóż jak wszyscy wiemy podczas ćwiczeń przed Air SHOW 2025 w Radomiu, doszło do katastrofy myśliwcaF-16, w której zginął pilot major Maciej „Slab” Krakowian. Marek Migalski nazwał w swoim wpisie w mediach zmarłego pilota „nieudacznikiem” oraz „przestępcą, który naraził ludzi i rozbił mega drogi samolot”, a także stwierdził, że wojskowy powinien być „pośmiertnie zdegradowany”.

Migalski stracił okazję żeby siedzieć cicho nie po raz pierwszy zresztą , a jego zachowanie potępił w swoim oświadczeniu rektor Uniwersytetu Śląskiego Profesor Ryszard Koziołek. Głos w sprawie katastrofy F 16 zabrał również amerykański major Ryan „Max Afterburner” Bodenheimer, były pilot zespołu Thunderbirds. Przypomniał on, że do identycznej katastrofy doszło 14 września 2003 roku. Pilot katapultował się na 0,8 sekundy przed uderzeniem maszyny w ziemię. Bodenheimer twierdzi, że „Slab” mimo ekstremalnie trudnej sytuacji wykazał wyjątkowe umiejętności i zabrakło tylko kilku metrów aby bezpiecznie wyprowadził i uratował samolot. Tym bardziej powinien wstydzić się swego wystąpienia Migalski.

Podam dwa mniej skrajne przykłady zbędnego nadużywania mowy. Wielu osobom nie podoba się pomnik „Rzeź Wołyńska” autorstwa Andrzeja Pityńskiego, który został odsłonięty 14 lipca 2024 roku w Domostawie, w 81 rocznicę kulminacji masowych zbrodni na Polakach. Pomnik, przedstawiający orła w płomieniach z wyciętym krzyżem i symbolicznym tryzubem upamiętnia ofiary ludobójstwa na Kresach Wschodnich. Wiele miejscowości wcześniej go odrzucało a w sierpniu 2025 roku został zdewastowany przez namalowanie na nim flagi banderowskiej i napisu „Chwała UPA”. Otóż niektórym osobom nie podobają się rzeźby Pityńskiego a w szczególności jego sposób przedstawiania koni. Rzeźba „ Rzeź Wołyńska” jest natomiast oceniana jako zbyt drastyczna i ryzykowna artystycznie. Jednak znawcy rzeźby, a także znawcy koni, powinni skorzystać z okazji żeby siedzieć cicho. Krytykując rzeźby Pityńskiego chcąc nie chcąc stają po stronie dewastatorów wykonanego przez niego pomnika. Ja też swego czasu nie skorzystałam z okazji żeby milczeć.

Skrytykowałam znajdujący się na placu marszałka Józefa Piłsudskiego w Warszawie Pomnik Ofiar Tragedii Smoleńskiej 2010 roku, upamiętniający 96 ofiar katastrofy polskiego Tu -154 M w Smoleńsku, wykonany według projektu Jerzego Kaliny i odsłonięty 10 kwietnia 2018 roku. Pomnik przypomina słynne „Schody do nikąd”, które Papcio Chmiel czyli Henryk Chmielewski wymyślił i narysował w 1987 roku i umieścił w Księdze XVIII przygód Tytusa. W ten sposób chcąc nie chcąc stanęłam po stronie awanturników zakłócających obchody pamięci ofiar tej katastrofy. Podobieństwo pomnika do rysunku papcia Chmiela jest bezsporne lecz zdecydowanie lepiej było w tej sprawie siedzieć cicho.

Psychologowie często zalecają dorosłym dzieciom aby wyczyściły swoje relacje z rodzicami wypowiadając wszelkie pretensje pod ich adresem. „Wykrzycz swój ból” – powiadają. Tymczasem doświadczenie uczy, że w relacjach międzyludzkich wejście na ścieżkę konfrontacji bynajmniej nie oczyszcza atmosfery. Wręcz przeciwnie, eskaluje wzajemne pretensje, czyniąc porozumienie nieosiągalnym.

Osobną, wartą poruszenia sprawą jest obecność polityków w mediach społecznościowych. Powszechnie uważa się, że nie ma możliwości zdobycia społecznego poparcia bez prezentowania swoich poglądów na różnych platformach komunikacji społecznej. Jeżeli jednak premier rządu, tak jak Donald Tusk, zamiast rozwiązywać problemy kraju bawi się w wypisywanie bredni w Internecie, nie budzi to szacunku ani sympatii.

Wyobraźmy sobie, że Papież zamiast wypowiadać się ex cathedra w sprawach wiary i moralności wypisuje dyrdymały na jakiejś platformie X . Albo, że generał w czasie działań wojennych komentuje w mediach społecznościowych życie prywatne dowódcy strony przeciwnej i wygląd jego munduru. Społeczne role Papieża i generała, a także premiera wykluczają komunikowanie się z obywatelami na sposób stosowny raczej dla nastolatek.

Warto jak zawsze odwołać się do literatury:

„Lepiej jest nie odzywać się wcale i wydać się głupim, niż odezwać się i rozwiać wszelkie wątpliwości”- Mark Twain

„A sroka, co na płocie ustawicznie skrzeczy,
Jak lepiej milczeć, niźli gadać nie do rzeczy”- Ignacy Krasicki