Archiwa tagu: starlink

Starlink, Starshield – Cicha militaryzacja nieba

Opublikowany przez

Starlink – Cicha militaryzacja nieba

Autor: Günther Burbach

Jak prywatna sieć satelitarna zmienia wojnę, politykę i atmosferę.

Punkt widzenia Günthera Burbacha.

Przebrany za cywilny projekt technologiczny

Starlink jest często przedstawiany jako triumf nowoczesnej inżynierii, globalna sieć tysięcy małych satelitów, zaprojektowana w celu zapewnienia dostępu do internetu nawet w odległych regionach. Obietnica łączności i postępu, równości cyfrowej i innowacji technologicznych.

Jednak za tą zbawczą narracją kryje się projekt, który tak naprawdę dawno wyrósł poza sferę cywilną. Starlink to nie tylko infrastruktura komunikacyjna, ale geopolityczna architektura zaprojektowana w celu projekcji władzy, sprawowania kontroli i zapewnienia cyfrowej supremacji na orbicie.

Oficjalna narracja opiera się na prostym schemacie: SpaceX jako rewolucyjna firma demokratyzująca niebo. Elon Musk jako wizjoner wprowadzający internet tam, gdzie rządy zawodzą. W rzeczywistości model biznesowy jest tak hojnie dotowany, że termin „sektor prywatny” praktycznie nie ma już zastosowania. Ponad połowa kosztów rozwoju pochodzi z kontraktów rządowych – wojskowych, związanych z bezpieczeństwem i tajnych.

Skutek strukturalny jest jeszcze bardziej problematyczny: Starlink pozbawia globalną infrastrukturę komunikacyjną kontroli publicznej. To, co kiedyś podlegało regulacjom krajowym lub wielostronnym, teraz należy do firmy z siedzibą w USA, która nie podlega ani organom międzynarodowym, ani regulacjom demokratycznym.

Kto chce dostępu, płaci. Ci, którym go zablokowano, milczą.

Fakt, że taki system od początku był projektowany z myślą o strategicznej dominacji, jest widoczny w jego architekturze. Satelity poruszają się po niskich orbitach, są modułowo wymienne i można je wymienić w ciągu kilku dni. To „żywy rój”, który jest stale rozbudowywany, wymieniany i optymalizowany. Kontrola leży w rękach zautomatyzowanych stacji naziemnych, których oprogramowanie jest centralnie sterowane za pośrednictwem serwerów w USA. Żaden kraj na świecie nie ma do niego dostępu.

Oznacza to, że warstwa komunikacji planetarnej jest skutecznie sprywatyzowana. A ta prywatyzacja jest nieodwracalna, dopóki nie powstanie alternatywny system o porównywalnym zasięgu.

Europa planuje taką przeciwwagę z IRIS², ale jest ona o lata w tyle pod względem technologicznym, finansowym i politycznym.

Starlink jest zatem podręcznikowym przykładem nowoczesnej polityki siły przebranej za cyfrową innowację: cywilnego projektu, który od dawna pełni funkcję strategiczną.

Podczas gdy rządy wciąż mówią o „cyfryzacji”, niebo nad nimi jest już podzielone na strefy prywatne, sieć, która sama się reguluje, odnawia i nie służy już swojemu deklarowanemu celowi.

Ukraina – Próba generalna

Wojna na Ukrainie była momentem, w którym Starlink ujawnił swoją prawdziwą postać. To, co wcześniej było przedstawiane jako cywilna obietnica szybkiego internetu dla odległych regionów, wiosną 2022 roku przekształciło się w wojskowy szkielet. Podczas gdy rosyjskie wojska niszczyły maszty radiowe, przecinały światłowody i w ciągu kilku godzin unieruchamiały krajowe sieci komunikacyjne, na ukraińskich bazach wojskowych nagle pojawiły się małe, niepozorne szare walizki: terminale Starlink. Dotarły one nie przez kanał humanitarny, ale oficjalnymi kanałami Pentagonu.

W ciągu kilku tygodni kilka tysięcy urządzeń było już w użyciu. Znajdowały się one w stanowiskach dowodzenia, szpitalach polowych i improwizowanych bazach dronów. Przepływały przez nie rozkazy, zdjęcia satelitarne i dane o celach. Ukraińskie Ministerstwo Obrony mówiło o „odrodzeniu łączności”. Mało kto to zauważył: ta linia ratunkowa przebiegała nie przez ukraińską infrastrukturę, ale przez prywatną sieć należącą do Amerykanów.

Starlink nie tylko umożliwił wymianę informacji między jednostkami. Zmienił też sam sposób prowadzenia wojny. Piloci dronów mogli sterować swoimi urządzeniami w czasie rzeczywistym z odległości setek kilometrów, oficerowie artylerii otrzymywali precyzyjne współrzędne celów z chmury, a medycy przesyłali obrazy na żywo z obszarów frontu. Szybkość przepływu informacji była rewolucyjna pod względem wojskowym i politycznie wrażliwa. Ponieważ zależała od jednego człowieka: Elona Muska.

We wrześniu 2022 roku wybuchł skandal. Połączenie Starlink zostało przerwane w niektórych częściach Krymu w obawie, że Ukraina mogłaby wykorzystać system do ataku na pozycje rosyjskie i tym samym „uwikłać się w wojnę światową”. Nagle całe floty dronów zostały pozbawione sygnału. W nowoczesnej wojnie, gdzie komunikacja to podstawa życia, było to taktyczne trzęsienie ziemi.

Ten moment ujawnił nową rzeczywistość: prywatny kontrahent decydował o losie operacji wojskowych suwerennego państwa. Żaden generał, żaden sekretarz obrony, żaden prezydent, żadna firma technologiczna nie kontrolowała arterii komunikacyjnych armii.

Pentagon zareagował mieszaniną podziwu i paniki. Podziwu, ponieważ system był tak solidny i skuteczny. Paniki, ponieważ nie należał do państwa.

Od tego czasu Waszyngton starał się zabezpieczyć swoje wpływy poprzez umowy kontraktowe. Precedens jednak pozostaje niezmienny: po raz pierwszy w historii wojny prywatna sieć stała się zarówno decydującym instrumentem taktycznym, jak i ryzykiem politycznym.

Starlink nie był organizacją pomocową na Ukrainie. Był próbą. Demonstracją tego, jak technologia może przesunąć władzę: od państw w stronę firm.

A ta próba okazała się tak udana, że ​​dziś integracja wojskowa to jedynie kwestia formalnego wdrożenia.

Integracja wojskowa – Starshield i nowa wojna orbitalna

Po rozmieszczeniu na Ukrainie stało się jasne: Starlink nie był już tylko infrastrukturą cywilną; był infrastrukturą wojskową, zarządzaną jedynie przez podmioty prywatne. Zaledwie rok później ta intuicja stała się oficjalnym programem. W grudniu 2022 roku SpaceX ogłosiło nową markę: Starshield. Nazwa nie była przypadkowa. Reprezentowała ona kolejny krok: integrację prywatnej konstelacji satelitów z architekturą wojskową Stanów Zjednoczonych.

Starshield jest technicznie niemal identyczny ze Starlink, ale oprogramowanie i priorytetyzacja różnią się fundamentalnie. Podczas gdy Starlink został opracowany z myślą o użytkownikach cywilnych, Starshield wykorzystuje wojskowe protokoły szyfrowania, wielopoziomowe poziomy dostępu i kanały danych przeznaczone wyłącznie dla Pentagonu. Oficjalne dokumenty Amerykańskiej Agencji Rozwoju Kosmicznego (SDA) opisują system jako „elastyczną, skalowalną sieć komunikacyjną do operacji taktycznych”. Idea, która się za nim kryje, jest prosta:

Jeśli wojna jest cyfrowa, sieć nie musi znajdować się w rękach publicznych, ale w rękach bezpiecznych. A „bezpieczny” w tym przypadku oznacza amerykański.

Pentagon znacząco rozszerzył współpracę od 2023 roku. Starshield jest testowany pod kątem komunikacji w czasie rzeczywistym między rojami dronów, transmisji danych między satelitami rozpoznawczymi oraz połączenia z systemami namierzania wspomaganymi przez sztuczną inteligencję. Jest częścią koncepcji „Joint All-Domain Command and Control” (JADC2), której celem jest ujednolicenie przepływu informacji między operacjami lądowymi, powietrznymi, morskimi, cybernetycznymi i kosmicznymi. Innymi słowy:

Starlink i Starshield stanowią trzon cyfrowego poziomu dowodzenia przyszłych wojen.

Podczas gdy rządy wciąż debatują nad ochroną danych lub kontrolą zbrojeń, armia USA tworzy własną, redundantną sferę komunikacyjną. I nie jest ona już na Ziemi, lecz na orbicie. Stany Zjednoczone nie potrzebują już infrastruktury naziemnej do koordynacji swoich sił zbrojnych; dysponują prywatną chmurą aluminium, ogniw słonecznych i częstotliwości radiowych, która działa na całym świecie.

Jednak konsekwencje wykraczają daleko poza efektywność militarną. Wraz z wprowadzeniem Starshield pojawia się zupełnie nowy sektor: skomercjalizowana wojna kosmiczna. Dziedzina, w której firmy realizują kontrakty obronne, zachowując jednocześnie fizyczną kontrolę nad systemem. SpaceX pozostaje właścicielem satelitów, nawet jeśli są one wykorzystywane przez Pentagon. Jest to innowacyjne pod względem prawnym i politycznie kontrowersyjne. W przypadku kryzysu nie byłoby jasne, kto decyduje o rozmieszczeniu, wyłączeniu lub priorytetyzacji celów: państwo czy operator.

Jednocześnie inne kraje pracują nad podobnymi modelami: Chiny ze swoją konstelacją „Guowang”, Rosja ze „Sferą”. Rezultatem jest globalny wyścig zbrojeń na orbicie, „Wyścig Kosmiczny 2.0”, tym razem nie między państwami, ale między sieciami wojskowo-komercyjnymi.

Starshield pokazuje, dokąd zmierzają: przestrzeń kosmiczna nie jest już przestrzenią neutralną, lecz zmilitaryzowaną strefą danych. Niebo nad nami nie jest już puste; jest wypełnione systemami, które słyszą, widzą, transmitują i podejmują decyzje. I nie należą one do ludzkości, lecz do tych, którzy kontrolują je poprzez kontrakty, oprogramowanie i kapitał.

Dźwignia geopolityczna

Starlink od dawna jest czymś więcej niż systemem technicznym; to dźwignia geopolityczna. Kto kontroluje infrastrukturę komunikacyjną kraju, kontroluje również zakres jej działania. I właśnie to się dzieje, nie otwarcie, nie agresywnie, ale podstępnie, pod przykrywką cyfryzacji.

Dzięki Starlinkowi Stany Zjednoczone stworzyły instrument wykraczający daleko poza tradycyjną dyplomację czy obecność militarną. To narzędzie strategicznej zależności. Państwa, które zezwalają na sieć, stają się częścią zdominowanej przez Amerykę architektury danych. Państwa, które ją blokują, muszą budować własne alternatywy, co kosztuje lata i miliardy.

To nie teoria, ale widoczna praktyka:

Kraje afrykańskie, które przyjęły Starlink, mogą teraz połączyć się w ciągu kilku dni, ale cała infrastruktura techniczna, od orbity do ziemi, pozostaje własnością Stanów Zjednoczonych. Żadne państwo, żaden dostawca usług telekomunikacyjnych, żaden międzynarodowy regulator nie jest w stanie śledzić, co dzieje się na tych kanałach.

Ta asymetryczna zależność jest wysoce skuteczna geopolitycznie. Starlink jest w zasadzie pierwszym cyfrowym odpowiednikiem amerykańskich lotniskowców:

mobilny, możliwy do rozmieszczenia w dowolnym miejscu, trudny do zaatakowania i aktywowany w dowolnym momencie.

Tam, gdzie kiedyś infrastruktura musiała być budowana, chroniona lub niszczona, dziś wystarczy sygnał z orbity. Naciśnięcie przycisku może połączyć całe regiony z internetem lub je odłączyć.

Dla Waszyngtonu to strategiczne marzenie. Starlink umożliwia to, czego tradycyjna polityka sojusznicza często nie jest w stanie osiągnąć:

Kontrolę bez bezpośredniej załogi.

Obecność wojskowa zostaje zastąpiona obecnością cyfrową, a suwerenność narodowa prawami licencyjnymi. Wszystko to odbywa się legalnie, na podstawie umów handlowych.

Chiny i Rosja od dawna dostrzegają konsekwencje tego zjawiska. Obie strony pracują nad alternatywnymi modelami:

  • Chiny budują własną mega-konstelację z ponad 12 000 satelitów pod nazwą „Guowang” (国网, „Sieć Narodowa”).
  • Rosja odpowiada projektem „Sfera”, który ma połączyć służby cywilne i wojskowe.

Oba systemy mają technologicznie odzwierciedlać Starlink, ale pozostają pod kontrolą państwa.

Europa natomiast śpi. Projekt IRIS², którego celem jest utworzenie niezależnej europejskiej sieci satelitarnej do 2027 roku, przynosi niewielkie postępy.

Cięcia budżetowe, spory o jurysdykcję i polityczna naiwność co do szybkości działania podmiotów prywatnych sprawiają, że UE staje się cyfrowym obserwatorem.

Podczas gdy Bruksela opracowuje przepisy dotyczące ochrony danych, amerykańskie korporacje podbijają orbitę.

Konsekwencje geopolityczne są oczywiste: ktokolwiek obsługuje Starlink, ma nie tylko suwerenność danych, ale także suwerenność nad wpływami.

Granica między suwerennością cyfrową a faktyczną kontrolą zewnętrzną staje się płynna. Kraj, który komunikuje się za pośrednictwem obcej sieci, nie jest już państwem suwerennym; jest protektoratem technicznym.

Starlink zjednoczył Zachód, ale podzielił resztę świata.

Dla wielu krajów jest to zarówno błogosławieństwo, jak i zagrożenie: dostęp do sieci w zamian za oddanie kontroli. I w tym tkwi geopolityczna siła nacisku, subtelna, dyskretna, ale skuteczniejsza niż jakakolwiek sankcja.

Zależność jako system

Ukraina była eksperymentem, Starshield prototypem, ale prawdziwy cel leży dalej: globalna sieć komunikacyjna, którą można selektywnie kontrolować w sytuacjach kryzysowych lub konfliktach. To, co początkowo brzmi jak techniczna wizja, dawno stało się rzeczywistością. Starlink stworzył nową formę zależności, niewidzialną i cichą, ale strukturalnie głęboką.

Ta zależność funkcjonuje na kilku poziomach.

Po pierwsze, technologicznie:

Po połączeniu ze Starlinkiem, praktycznie nie ma drogi powrotnej. Terminale, oprogramowanie, częstotliwości – wszystko jest zastrzeżone, zaszyfrowane i zamknięte. Nawet rządy, które oficjalnie zatwierdziły system, nie mają dostępu do jego elementów sterujących. Jeśli SpaceX zdecyduje się zamknąć region, zostaje on wyłączony. Żadne prawo ani umowa nie mogą temu zapobiec. To, co kiedyś oznaczało suwerenność – kontrola nad własną infrastrukturą komunikacyjną – jest w tym modelu powiązane z kluczami prywatnymi.

Druga warstwa jest ekonomiczna.

Starlink to nie tylko sieć, ale globalny system subskrypcji. Ci, którzy są częścią systemu, płacą i w ten sposób pozostają na stałe w cyklu cyfrowej zależności. Państwa, które wykorzystują Starlink jako krajową platformę komunikacyjną, inwestują miliony w terminale, licencje i wsparcie. Ale nic z tego nie należy do nich. Dzierżawią własne połączenie ze światem. Nie jest to już klasyczna relacja handlowa, lecz strukturalny szantaż technologiczny.

I wreszcie jest warstwa polityczna.

Starlink działa jako „prywatna infrastruktura”, ale z bezpośrednim dostępem do wojskowych struktur decyzyjnych. Rząd USA może ustalać priorytety na podstawie umowy, bez wiedzy innych państw. Taka struktura przekształca sieć w instrument kontroli politycznej, subtelny, ale skuteczny. Jeśli kraj działa wbrew interesom USA, teoretycznie ograniczenie przepływu danych wystarczy, aby wywrzeć presję ekonomiczną i społeczną.

Koncepcja, która się tu pojawia, jest nowa: hegemonia cyfrowa poprzez kontrolę infrastruktury. Władzę określa nie broń, ale częstotliwości. Nie kolumny czołgów, ale farmy serwerów. W tym modelu wojny nie są już wyłącznie terytorialne, ale infrastrukturalne, a zwycięzcą jest ten, kto utrzymuje dostęp do sieci.

Zależność jest celowa. Nie chodzi o straty uboczne innowacji, ale o jej cel. Starlink i podobne systemy mają na celu nie tylko łączyć, ale i wiązać się z zachodnim porządkiem technologicznym. To forma współczesnego wasalstwa, zakodowana w pakietach danych i warunkach użytkowania.

I tej logiki nie da się już odwrócić. Gdy raz staniesz się częścią sieci, nie możesz jej opuścić bez regresji. Oto nowa zasada globalnej kontroli:

Nie własność, ale dostęp decyduje o władzy, a ten, kto go przyznaje, ustala zasady.

Cień Ekologiczny

Chociaż polityczne i militarne wpływy Starlink stale rosną, jego ślad ekologiczny prawie nigdy nie jest omawiany. A jednak jest on ogromny. Pozornie niewidoczna infrastruktura kosmiczna ma bardzo realną cenę ekologiczną i rośnie z każdym nowym wystrzeleniem satelity.

Zaczyna się od produkcji: każdy satelita Starlink waży około 260 kilogramów i jest wykonany głównie z aluminium, krzemu, pierwiastków ziem rzadkich, miedzi i litu. Jego produkcja wymaga około 20 do 25 megawatogodzin energii, a także wysoce wyspecjalizowanych procesów produkcyjnych w warunkach sterylnych. Oznacza to ogromny ślad węglowy na długo przed startem satelity. Z ponad 6000 jednostek na orbicie i tysiącami kolejnych w planach, skutkuje to gigantyczną równowagą materiałową, cyklem topienia, startu i spalania.

Każdy z tych satelitów ma żywotność zaledwie około pięciu lat. Następnie przechodzi kontrolowany zjazd i spala się w atmosferze. To, co brzmi jak czysty proces recyklingu, w rzeczywistości jest masową emisją tlenków metali. Podczas powrotu do atmosfery aluminium utlenia się do drobnego pyłu – tlenku glinu – który pozostaje w mezosferze i stratosferze. Badania przeprowadzone przez Uniwersytet Kolumbii Brytyjskiej i Narodową Agencję ds. Oceanów i Atmosfery (NOAA) pokazują, że kilkaset ton tego materiału jest już uwalnianych do górnych warstw atmosfery rocznie. Przy planowanych konstelacjach, do 2030 roku może to wynieść kilka tysięcy ton rocznie.

Te cząstki nie są nieszkodliwe. Tlenek glinu jest chemicznie stabilny i odbija promieniowanie ultrafioletowe. W dużych ilościach zmienia bilans radiacyjny atmosfery, podobnie jak cząsteczki sadzy czy siarczany. W dłuższej perspektywie może to wpłynąć na rozkład temperatur w górnych warstwach atmosfery, a być może nawet na procesy zachodzące w warstwie ozonowej. Nikt jeszcze nie wie dokładnie, jaki wpływ na niebo będzie miał ten nowy, stworzony przez człowieka cykl materii, ale to, że będzie miał on wpływ, jest bezdyskusyjne.

Do tego dochodzi zużycie energii podczas startów rakiet. Pojedyncza rakieta Falcon 9 spala około 112 ton nafty (RP-1) i emituje około 350 ton CO₂. SpaceX wystartował ponad sto razy w samym 2024 roku, emitując ponad 35 000 ton CO₂ tylko w celu transportu nowych satelitów. Emisje te są uwalniane bezpośrednio do górnych warstw atmosfery, gdzie mają inny wpływ na klimat niż na Ziemi. Przyczyniają się do ocieplenia, ale mogą również powodować lokalne anomalie zimna.

Do tego dochodzi aspekt złomu: niektóre z satelitów, które spłonęły, nie dotarły do ​​Ziemi całkowicie zniszczone. Fragmenty metalu, zwłaszcza te wykonane ze stopów żaroodpornych, przetrwały ponowne wejście w atmosferę i lądowały, często niezauważone, w oceanach lub odległych regionach. NASA regularnie dokumentuje takie przypadki. Z każdym dniem, w którym spala się kilka satelitów, całkowita masa materiału wchodzącego w globalny cykl materiałowy rośnie.

Starlink jest zatem nie tylko siecią cyfrową, ale także systemem materialnym o globalnym zasięgu. Każda wiadomość przesyłana przez sieć pozostawia za sobą ślad energii, aluminium i nafty. Im bardziej rozrasta się konstelacja, tym bardziej niewidoczny staje się koszt ekologiczny, ponieważ dosłownie został on przeniesiony w przestrzeń kosmiczną.

Przemysł kosmiczny mówi o „zrównoważonej łączności”. W rzeczywistości jest odwrotnie: to stale rotujący cykl produkcji, startu, użytkowania i zniszczenia, zaawansowany technologicznie system konsumpcji, który przekształca przestrzeń kosmiczną w strefę składowania.

Nowa forma władzy

Starlink oznacza przejście do nowej ery władzy politycznej i technologicznej. To pierwszy system, który pokazuje, jak suwerenność jest redefiniowana w świecie cyfrowym – nie poprzez terytorium czy broń, ale poprzez kontrolę nad sieciami, danymi i infrastrukturą, które nie podlegają konstytucji. Państwo nie traci stopniowo, lecz otwarcie swojej centralnej funkcji: ochrony suwerenności komunikacyjnej.

Kiedyś tylko państwa mogły obsługiwać globalne sieci komunikacyjne, kable podmorskie, częstotliwości radiowe i satelity. Dziś jednak prywatne korporacje kontrolują systemy, które mogą łączyć lub wyłączać całe kraje w czasie rzeczywistym.

Starlink to tylko najbardziej widoczny przykład rozwoju, który wykracza daleko poza orbitę: Amazon z Kuiperem, OneWeb z brytyjsko-indyjskim kapitałem, Chiny z Guowangiem. Ale żaden inny system nie rozrósł się tak, tak szybko i tak głęboko zintegrował z procesami wojskowymi, jak sieć SpaceX.

To fundamentalnie zmienia równowagę sił. Nowa forma władzy nie opiera się już na legitymacji państwa, ale na przewadze technologicznej. Można powiedzieć: monopol na użycie siły zostaje zastąpiony monopolem na infrastrukturę. A ten monopol jest o wiele skuteczniejszy, ponieważ jest ledwo widoczny.

Starlink działa poza tradycyjnymi jurysdykcjami prawnymi. Nie podlega prawu międzynarodowemu, regulacjom ONZ ani jasnej odpowiedzialności. Satelity poruszają się po niskich orbitach, przemieszczając się między przestrzenią powietrzną kraju a globalną próżnią, legalną ziemią niczyją. Gdyby kraj został dotknięty awarią lub manipulacją, nie miałby prawa domagać się odszkodowania. Nawet jeśli państwo sprzeciwia się jego użyciu, jak Rosja czy Chiny, nie może technicznie temu zapobiec bez militarnego kontestowania orbity.

To tworzy nową formę władzy: suwerenność technologiczną bez odpowiedzialności politycznej. To jest prawdziwa rewolucja, którą zapoczątkował Starlink. Możliwość tworzenia, zmieniania lub usuwania przestrzeni komunikacyjnych jest dziś cenniejsza niż jakakolwiek armia. Ponieważ ten, kto kontroluje to, co ludzie widzą, słyszą lub transmitują, kontroluje również ich światopogląd. Ta władza nie jest hipotetyczna. Jest już wykorzystywana:

  • na Ukrainie, gdzie Starlink decyduje o operacjach wojskowych,
  • w Afryce, gdzie rządy cyfrowo dzierżawią całe regiony,
  • w samych Stanach Zjednoczonych, gdzie system jest częścią strategii bezpieczeństwa narodowego.

Wyłania się tu cyfrowy feudalizm, świat, w którym korporacje rządzą terytoriami komunikacyjnymi niczym książęta, a państwa stają się wasalami własnej infrastruktury. Płacą za dostęp, ale go nie posiadają. Mogą z niego korzystać, ale nie mogą go kształtować. Ponoszą odpowiedzialność bez kontroli. To nie dystopijna przyszłość, ale teraźniejszość. Starlink pokazał, jak szybko władza może się zmieniać, gdy jest zapośredniczona przez technologię.

Stworzył on wzór, za którym podążą inni: podmioty prywatne, które wyprzedzają państwa nie dlatego, że są silniejsze, ale dlatego, że działają szybciej, bardziej globalnie i mniej odpowiedzialnie.

Wniosek – Niebo jako nowa granica władzy

Starlink nie jest siecią komunikacyjną w tradycyjnym sensie. Jest narzędziem władzy, precyzyjnie skonstruowanym, strategicznie rozmieszczonym i politycznie niedocenianym. To, co zaczęło się jako innowacja techniczna, stało się systemem, który wprowadza państwa, armie i całe społeczeństwa w relację cyfrowej zależności. Jest logicznym produktem porządku świata, w którym kapitał, technologia i bezpieczeństwo się łączą.

Niebo, niegdyś symbol wolności człowieka, jest teraz niewidzialną granicą nowych rządów. Kto je kontroluje, kontroluje Ziemię.

I nie odbywa się to już poprzez okupację militarną, ale poprzez infrastrukturę orbitalną. Władza nie leży już na polach bitew, ale w sieciach, algorytmach i częstotliwościach.

Starlink uosabia zatem nową formę ekspansji imperialnej: brak kolonii, granic, flag, jedynie siatka danych, która pokrywa Ziemię niczym druga atmosfera. Ta forma dominacji jest subtelniejsza, ale jednocześnie bardziej wszechstronna. Może jednocześnie jednoczyć i podporządkowywać, łączyć i izolować. Kontrola spoczywa w rękach kilku aktorów, którzy działają globalnie, ale nie są nikomu dłużni. Są niewybieralni, niekontrolowani i nieodpowiedzialni, i właśnie to czyni ich niebezpiecznymi.

W czasach, gdy państwa spierają się o cele klimatyczne i ochronę danych, nad ich głowami tworzy się nowa struktura władzy, działająca poza jakąkolwiek konstytucją. Starlink to pierwszy etap tego rozwoju. Po nim pójdą inni: Amazon z Kuiperem, Chiny z Guowangiem, a być może wkrótce wojskowe systemy sztucznej inteligencji, które autonomicznie monitorują całe regiony.

Jeśli nie będzie sprzeciwu politycznego, przyszłość będzie kształtowana nie przez rządy, ale przez infrastrukturę. Nie przez decyzje, ale przez sieci. Nie przez demokratyczną kontrolę, ale przez techniczną wydajność.

Niebo stało się zatem nową linią frontu, nie wojny w dawnym znaczeniu, lecz suwerenności. Kto je kontroluje, kontroluje linie komunikacyjne ludzkości. A kto je kontroluje, pisze historię. Starlink jest początkiem tej historii.

To, jak się skończy, zależy od tego, czy świat zrozumie, że największe zagrożenie nie pochodzi z góry, lecz z jego własnej samozadowolenia w oddawaniu władzy w ręce tych, którzy ponoszą najmniej odpowiedzialności.

Günther Burbach

Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.

Artykuł ukazał się 16 października 2025 roku na stronie : https://apolut.net/starlink-die-stille-militarisierung-des-himmels-von-gunther-burbach

Przypisy i Źródła:

Washington Post (Korrektur & Erläuterung, Sept. 8/13, 2023)
„Korrektur: Musk hat den Dienst nicht abgeschaltet; die Abdeckung war in bis 100 km vor der Krim nicht aktiviert, Ukraine bat um Aktivierung, die verweigert wurde“ (inkl. Interview/Video mit Isaacson).
Link: https://www.washingtonpost.com/world/2023/09/08/elon-musk-starlink-ukraine-war 

Walter Isaacson – öffentliche Klarstellung (X/Twitter, 9. Sept. 2023)
„Die Ukrainer dachten, die Abdeckung reiche bis Krim; sie baten Musk um Aktivierung – er aktivierte nicht …“
Link: https://x.com/WalterIsaacson/status/1700342242290901361

Reuters-Investigation (25. Juli 2025) – separater Vorwurf eines regionalen Blackouts in besetzten Gebieten (Kherson etc.) Ende Sept. 2022; SpaceX bestreitet Teile. Eigenständiger Komplex, sauber von der Krim-Episode zu trennen.
Link: https://www.reuters.com/investigations/musk-ordered-shutdown-starlink-satellite-service-ukraine-retook-territory-russia-2025-07-25/ Starshield / militärische Integration – offen belegbar 

Offizielle SpaceX-Seite (Starshield, seit Dez. 2022 öffentlich)
Link: https://www.spacex.com/starshield/

Reuters Exklusiv (16. März 2024) – klassifizierter NRO-Vertrag (~$1,8 Mrd.) für Aufklärungs-/Spionagesatelliten-Netz (Hunderte Sats)
Link: https://www.reuters.com/technology/space/musks-spacex-is-building-spy-satellite-network-us-intelligence-agency-sources-2024-03-16/

Umwelt/Atmosphäre (Aluminiumoxid/Partikel, Ozon) – Peer Review & Behörden

PNAS (Murphy et al., NOAA, 2023) – Messungen: Metals from spacecraft reentry in stratospheric aerosol particles
Link (PNAS): https://www.pnas.org/doi/10.1073/pnas.2313374120

NOAA/CIRES (2025) – Szenarien: Within 15 years, plummeting satellites could release enough aluminum oxide to alter winds & temperatures in stratosphere
NOAA-CSL: https://csl.noaa.gov/news/2025/427_0428.html 

FCC – Presse & Order (Sept. 29/30, 2022) – verbindliche 5-Jahres-Regel für LEO-Satelliten nach Missionsende (statt 25 J.)
Presse: https://www.fcc.gov/document/fcc-adopts-new-5-year-rule-deorbiting-satellites

Reuters (4. Apr. 2025) – Deutschland/EU fördern Alternativen (Eutelsat/OneWeb) wegen Abhängigkeit von Starlink
Link: https://www.reuters.com/business/media-telecom/germany-funds-eutelsat-internet-ukraine-musk-tensions-rise-2025-04-04

WELT (2022–23) – militärischer Nutzen/Abhängigkeit, Krim-Episoden (s. oben)
Links: https://www.welt.de/241304403

Słońce niszczy satelity Starlink w zaskakującym tempie

Opublikowany przez

Słońce niszczy satelity Starlink

w tempie, które zaskakuje naukowców

zmianynaziemi/slonce-niszczy-satelity-starlink

Elon Musk może mieć największy problem w swojej karierze – i tym razem nie chodzi o Twittera czy samochody elektryczne. Jego konstelacja satelitów internetowych Starlink staje się ofiarą nieprzewidywalnego przeciwnika: naszej własnej gwiazdy.

Najnowsze badania NASA ujawniają, że aktywność słoneczna sprowadza satelity Starlink z orbity w znacznie szybszym tempie niż przewidywano, a obecny cykl słoneczny dopiero się rozpędza.

Liczby mówią same za siebie. W 2020 roku spadły zaledwie dwa satelity Starlink. Rok później było ich już 78, w 2022 – 99, a w 2023 – 88. Ale 2024 rok przyniósł dramatyczny skok: 316 satelitów spłonęło w atmosferze. Łącznie konstelacja straciła już 583 obiekty, co oznacza, że mniej więcej co piętnasty satelita Starlink nie przetrwał swojej misji.

Zespół badawczy pod kierunkiem Denny’ego Oliveiry z NASA Goddard Space Flight Center przeanalizował 523 satelity Starlink, które powróciły do atmosfery między 2020 a 2024 rokiem. Odkryli wyraźną korelację z aktywnością słoneczną, która osiągnęła swoje maksimum w październiku 2024 roku. “Wyraźnie pokazujemy, że intensywna aktywność słoneczna obecnego cyklu słonecznego miała już znaczący wpływ na ponowne wejścia w atmosferę Starlink” – czytamy w badaniu opublikowanym w czasopiśmie Frontiers.

Mechanizm zniszczenia jest pozornie prosty, ale jego skutki okazują się destrukcyjne. Gdy Słońce jest aktywne, emituje potężne rozbłyski i koronalne wyrzuty masy, które bombardują górną atmosferę Ziemi naładowanymi cząsteczkami. To powoduje nagrzewanie i rozszerzanie termosfery – warstwy atmosfery na wysokości od 200 do 600 kilometrów, gdzie operują satelity Starlink. Rozszerzona atmosfera oznacza większy opór dla satelitów, które zaczynają tracić wysokość szybciej niż przewidywano.

Podczas szczególnie intensywnych burz magnetycznych satelity, które normalnie pozostawałyby na orbicie przez 15 dni, spadają już po pięciu. W najgorszych przypadkach ich przewidywany czas życia skraca się o nawet dziesięć dni. “Kiedy mamy burze magnetyczne, satelity wracają do atmosfery znacznie szybciej niż oczekiwano” – wyjaśnia Oliveira.

Problem jest tym poważniejszy, że obecny cykl słoneczny okazał się znacznie silniejszy niż przewidywano. Solar Cycle 25, który rozpoczął się w 2019 roku, miał być stosunkowo słaby, podobny do poprzedniego cyklu. Tymczasem już w 2024 roku przekroczył wszystkie prognozy, osiągając 156,7 plam słonecznych w sierpniu, podczas gdy przewidywano maksimum 115 plam w lipcu 2025 roku.

To oznacza, że najgorsze może dopiero nadejść. Maksimum słoneczne może trwać do końca 2025 roku, a niektórzy naukowcy sugerują, że mogliśmy właśnie wejść w fazę stuletniego cyklu Gleissberg, który może oznaczać dekady wzmożonej aktywności słonecznej.

Konsekwencje wykraczają daleko poza straty finansowe SpaceX. Samantha Lawler, astronom z University of Regina, która jako pierwsza opisała problem spadających satelitów Starlink, zwraca uwagę na rosnące zagrożenie dla ludzi na Ziemi. W sierpniu 2024 roku na farmie w Saskatchewan w Kanadzie odnaleziono fragment satelity Starlink o wadze 2,5 kilograma. “Jeśli znaleźliśmy jeden fragment, ile nam umknęło?” – pyta Lawler.

Choć satelity Starlink są projektowane tak, aby całkowicie spalić się w atmosferze, rosnąca liczba re-entries i ich przyspieszony charakter oznaczają większe ryzyko, że fragmenty dotrą do powierzchni Ziemi. Paradoksalnie, satelity spadające z większą prędkością mogą mieć lepsze szanse na przetrwanie atmosfery z powodu zmniejszonej interakcji z powietrzem.

Obecne tempo spadków jest już alarmujące. Jonathan McDowell, astronom z Harvard-Smithsonian, potwierdza: “Teraz mamy reentry Starlink niemal każdego dnia. Czasami kilka”. Z ponad 7000 satelitów Starlink obecnie na orbicie i planami SpaceX dotyczącymi wysłania nawet 42000 satelitów, problem będzie się tylko nasilać.

Wpływ na środowisko również budzi coraz większe obawy. Satelity Starlink składają się głównie z aluminium, które podczas spalania w atmosferze przekształca się w tlenek aluminium. Ten “aluminiowy popiół” może uszkadzać warstwę ozonową i zmieniać albedo górnej atmosfery, potencjalnie wpływając na temperaturę i klimat.

SpaceX twierdzi, że ma sytuację pod kontrolą, regularnie wykonując manewry unikania kolizji – średnio jeden co dwie minuty w drugiej połowie 2024 roku. Ale częstotliwość tych manewrów pokazuje, jak niebezpieczna stała się sytuacja na niskiej orbicie ziemskiej. Jeśli systemy SpaceX zawiodą choćby na krótko podczas silnej burzy słonecznej, może dojść do kaskady kolizji, która sprawi, że niska orbita stanie się bezużyteczna na dekady.

Naukowcy są zgodni: to dopiero początek problemu. Oliveira ostrzega, że “za kilka lat będziemy mieć satelity wracające do atmosfery codziennie”. Z maksimum słonecznym trwającym potencjalnie do 2026 roku i planami dalszego rozszerzania konstelacji Starlink, następne lata mogą przynieść jeszcze więcej dramatycznych scen płonących satelitów na niebie.

Podczas gdy SpaceX kontynuuje agresywne tempo wystrzeliwań – w 2024 roku przeprowadził 98 udanych misji orbitalnych – coraz więcej ekspertów wzywa do przewartościowania podejścia do mega-konstelacji satelitarnych. Problem Starlink może być zwiastunem większego kryzysu w kosmosie, gdzie rosnąca liczba obiektów spotyka się z niestabilną aktywnością naszej gwiazdy macierzystej.

W końcu, jak zauważa jeden z naukowców, “to pierwszy raz w historii, kiedy mamy tak wiele satelitów powracających do atmosfery w tym samym czasie”. I wszystko wskazuje na to, że to dopiero początek tej kosmicznej katastrofy.

Polska wysyła kolejne 5000 Starlinków na Ukrainę, podczas gdy wojna trwa

Opublikowany przez

Polska wysyła kolejne 5000 Starlinków na Ukrainę, podczas gdy wojna trwa

Polska dostarczyła Ukrainie najwięcej Starlinków ze wszystkich krajów

DR IGNACY NOWOPOLSKI APR 4

Źródło: poland-sends-another-5000-starlinks-to-ukraine-as-war-rages-on

Polska przekazała Ukrainie kolejne 5000 terminali Starlink Enterprise, co daje łącznie 29 500 takich urządzeń, najwięcej ze wszystkich krajów. Zełenski potrzebuje wszelkiej możliwej pomocy, ponieważ obie strony wciąż wydają się dalekie od jakiegokolwiek trwałego zawieszenia broni, a na granicy z Rosją toczą się walki.

Kijów szczególnie podziękował polskiemu ministrowi cyfryzacji Krzysztofowi Gawkowskiemu, a także całemu polskiemu rządowi, za terminale. „Jesteśmy wdzięczni ministrowi cyfryzacji Krzysztofowi Gawkowskiemu, polskiemu rządowi i wszystkim partnerom za wsparcie Ukrainy!” – czytamy w komunikacie prasowym.

„Polska nadal wspiera Ukrainę w zapewnianiu stabilnej komunikacji — dostarczyła 5000 terminali Starlink Enterprise. Pomogą one Ukraińcom utrzymać kontakt nawet w najtrudniejszych warunkach” — stwierdziła, cytowana przez Wydarzenia .

W ogłoszeniu podkreślono, że terminale Starlink zapewniają Ukrainie „nieprzerwaną łączność nawet w najtrudniej dostępnych miejscach”, umożliwiając szpitalom, szkołom i obiektom infrastruktury krytycznej funkcjonowanie bez zakłóceń.

„Te terminale pomagają wojsku, pracownikom energetyki, lekarzom, ratownikom i firmom pracować nawet podczas przerw w dostawie prądu i awarii łączności” – czytamy w komunikacie.

Do tej pory Ukraina otrzymała ponad 50 tys. terminali Starlink od „międzynarodowych partnerów i darczyńców”, ale największą liczbę przekazała Polska.

Podczas gdy prezydent USA Trump naciska na pokój, pojawiają się ciągłe obawy o dalsze wsparcie w zakresie sprzętu i innej pomocy, a Trump w pewnym momencie nawet odciął wszelkie informacje wywiadowcze i powiedział, że USA całkowicie zaprzestaną wszelkiej pomocy. Te groźby zostały wycofane, a kanały wywiadowcze ponownie połączone, zwłaszcza gdy Zełenski był w zgodzie z potencjalnym porozumieniem pokojowym.

Tymczasem jednak doszło do wojny na słowa między polskim ministrem spraw zagranicznych a Elonem Muskiem, po tym jak prezes Starlink najwyraźniej powiedział, że odetnie swoje terminale od kraju.

30-dniowe zawieszenie broni przeciwko infrastrukturze energetycznej, ostatecznie osiągnięte między Ukrainą a Rosją, zostało złamane przez obie strony. Wiele osób zastanawia się, czy w najbliższej przyszłości możliwy jest pokój.

Putin powiedział swoim żołnierzom, że chce, aby Kursk, okupowany przez wojska ukraińskie od sierpnia ubiegłego roku, został wyzwolony tak szybko, jak to możliwe. Raport Reutersa cytuje blogerów wojennych, którzy twierdzą, że setki żołnierzy Zełenskiego są teraz „ukryte w klasztorze” w zachodnim Kursku.

Tymczasem Wion News informuje, że Kijów rozpoczął kolejną ofensywę w obwodzie biełgorodzkim w Rosji „po stracie Kurska”, twierdząc, że Rosjanie „ustalają dominację na polu bitwy”.

https://rmx.news/article/poland-sends-another-5000-starlinks-to-ukraine-as-war-rages-on/

Płacimy Ukrainie za Starlinki [grubo ponad 330 mln. zł] , a oni je sprzedają?

Opublikowany przez

Płacimy Ukrainie za Starlinki [grubo ponad 330 mln. zł] , a oni je sprzedają? Ministerstwo reaguje na doniesienia

20.03.2025 nczas/placimy-ukrainie-za-starlinki-a-oni-je-sprzedaja

W latach 2022-2024 Polska wydała prawie 323 mln zł na ponad 24,5 tys. terminali Starlink i ich abonament, które zostały przekazane Ukrainie. W tym roku szacowany koszt abonamentu ma wynieść ponad 77 mln zł.

Ministerstwo cyfryzacji w odpowiedzi na pytania PAP przekazało, że w latach 2022-2024 Instytut Łączności – Państwowy Instytut Badawczy (IŁ-PIB), na zlecenie Ministra Cyfryzacji, zakupił w celu „użyczenia” Ukrainie 24 560 terminali systemu satelitarnej łączności Starlink. Z tego w latach 2022-2023, czyli za rządów Zjednoczonej Prawicy, zakupiono 19 560 Starlinków, a pod koniec 2024 roku 5 tys. – dodano.

Podkreślono, że dzięki udostępnianiu terminali stworzone są „odpowiednie warunki dla zapewnienia łączności na terytorium Ukrainy”. Zwrócono uwagę, że pozwala to na świadczenie usług komunikacji elektronicznej obywatelom tego kraju przebywającym zarówno na Ukrainie, jak i w Polsce, w związku z działaniami wojennymi.

Ile Polska wydała na Starlinki dla Ukrainy?

Z danych udostępnionych przez MC wynika, że w latach 2022-2024 na Starlinki dla Ukrainy wydano prawie 323 mln zł, zarówno na terminale, jak i ich abonament, który trzeba opłacać co miesiąc.

Terminale zakupione do 2023 roku kosztowały 28,7 mln zł, a te kupione w 2024 r. (5 tys.) – ok. 9 mln.

Abonament obejmuje ponad 24 tys. terminali Starlink oraz 5 150 terminali udostępnionych przez inne podmioty. W ramach umów zawartych przez Ministra Cyfryzacji miesięczny koszt jednego abonamentu wynosi w przypadku standardowej usługi 528,90 zł brutto, a abonamentu specjalnego – 1 383,75 zł brutto.

Według przedstawionej prognozy, pomiędzy styczniem a wrześniem 2025 roku resort wyda na abonament Starlinków użytkowanych w Ukrainie ponad blisko 77,8 mln zł, a na terminale w Polsce 295 060 zł. Z udostępnionych danych wynika ponadto, że na polskie potrzeby zakupiono ok. 1000 Starlinków.

Ukraińcy sprzedają Starlinki w internecie

W ostatnim czasie coraz częściej na platformach sprzedażowych widać ogłoszenia o sprzedaży Starlinków przez Ukraińców. Ministerstwo cyfryzacji zapewnia, że to nie jest sprzęt kupiony przez polskich podatników.

Resort tłumaczy, że Instytut Łączności – PIB dysponuje szczegółowym spisem numerów seryjnych udostępnionych Starlinków oraz na bieżąco monitoruje także sposób ich użycia i konsultuje się w tym zakresie z ukraińskim partnerem tj. Ministerstwem Transformacji Cyfrowej (MTD) Ukrainy.

„IŁ-PIB wielokrotnie weryfikował ogłoszenia w serwisach internetowych i nigdy nie stwierdzono, by przedmiotem sprzedaży były udostępnione przez Polskę Starlinki” – podkreśliło Ministerstwo Cyfryzacji.

Do kiedy będziemy finansować Ukrainie Starlinki?

Ministerstwo przypomniało, że na mocy ustawy wsparcie w zakresie zapewnienia łączności za pośrednictwem terminali Starlink jest udzielane do 30 września 2025 r. Termin był już zmieniany ustawowo w związku z przedłużającym się konfliktem na terenie Ukrainy i wynikał ze stosownych decyzji wykonawczych Rady UE.

„Ministerstwo Cyfryzacji do tej pory nie otrzymało informacji o ewentualnym wstrzymaniu świadczenia usług w ramach zakupionych przez Polskę terminali systemu satelitarnej łączności Starlink. Nie mamy też informacji o ew. rozmowach dotyczących zastąpienia systemu Starlink innym rozwiązaniem” – podkreślono.

Operatorem konstelacji Starlink jest firma Starlink Services LLC, która w całości jest własnością SpaceX, spółki miliardera Elona Muska. Według danych, jakie SpaceX udostępnił pod koniec lutego na swojej stronie internetowej, na orbitę wyniesiono w sumie 7946 satelitów. Z tego 6751 jest aktywnych.

Co to jest Starlink?

Opublikowany przez

Co to jest Starlink? Megakonstelacja, którą trudno zastąpić

10.03.2025 nczas/starlink

Elon Musk. / Foto: Pixabay
Elon Musk. / Foto: Pixabay

Starlink to największa na świecie konstelacja sztucznych satelitów. Niezależnie od stanu infrastruktury na ziemi, udostępniają internet i zapewniają łączność. Jakość i sprawność połączenia, jaką daje Starlink, wynika z dużej liczby satelitów i jest trudna do zastąpienia.

Operatorem konstelacja Starlink jest firma Starlink Services LLC, która w całości jest własnością SpaceX, spółki miliardera Elona Muska. Według danych, jakie SpaceX udostępnił pod koniec lutego na swojej stronie internetowej, na orbitę wyniesiono w sumie 7946 satelitów. Z tego 6751 jest aktywnych.

To właśnie duża liczba satelitów jest cechą, która czyni Starlink wyjątkowym. Karol Wójcicki, popularyzator astronomii i autor strony „Z głową w gwiazdach”, nazywa Starlink mega-konstelacją. Zwraca uwagę, że od początku ery kosmicznej do wyniesienia pierwszego starlinka na orbicie okołoziemskiej znajdowało się łącznie 3-5 tysięcy satelitów. Starlink podwoił tę liczbę.

„Żeby ten system działał prawidłowo i sprawnie, to przebywając w dowolnym miejscu na Ziemi, musimy być w zasięgu co najmniej kilku takich satelitów. Ta sieć będzie działała tylko wtedy, gdy na orbicie będzie bardzo dużo satelitów” – wyjaśnił Wójcicki.

Satelity sieci Starlink poruszają się nad Ziemią przeciętnie na wysokości około 550 kilometrów nad poziomem morza, czyli na tak zwanej niskiej orbicie okołoziemskiej, typowej dla wielu satelitów telekomunikacyjnych. Okrążenie naszej planety zajmuje pojedynczemu starlinkowi około 90 minut.

Duża liczba satelitów na orbicie prowadzi do tego, że połączenie z internetem, jakie zapewnia Starlink, jest dobrej jakości. „Dodatkowo to, że te satelity są na niskiej orbicie okołoziemskiej, sprawia, że sygnał z Ziemi do tych satelitów, jak i pomiędzy nimi, gdy jest ich tak dużo, podróżuje bardzo krótko. Dlatego opóźnienie łączności w tej sieci, tzw. ping, jest bardzo krótki. To pozwala uzyskiwać duże prędkości transferu danych i używać go np. podczas podróży” – wskazał rozmówca PAP.

Starlink powstał z myślą o odbiorcach cywilnych. Miał dostarczać szybki, szerokopasmowy internet do dowolnego miejsca na Ziemi w sposób bezprzewodowy, pozwalający na niezależność od infrastruktury naziemnej. „W Europie może się to wydawać zbędną przyjemnością, ale ktokolwiek podróżował chociażby po Stanach Zjednoczonych, na pewno zdaje sobie sprawę, jak dużym wyzwaniem w wielu regionach jest zasięg telefonii komórkowej, nie mówiąc już o szybkim internecie. Między innymi na takie potrzeby odpowiedzią jest Starlink” – powiedział Wójcicki.

Dzięki konstelacji można mieć szybki internet np. podczas rejsu na oceanie lub lotu samolotem pasażerskim. Można go dostarczyć także tam, gdzie cywilna infrastruktura telekomunikacyjna została wyłączona, uszkodzona lub zniszczona, jak na przykład w Ukrainie, która walczy z rosyjską inwazją.

„To nie jest tak, że satelity +wiszą+ nad Ukrainą. Te satelity są w ciągłym ruchu. Ponieważ w całej konstelacji jest ich tak wiele, co najmniej kilkadziesiąt w danym momencie jest nad terytorium Ukrainy. Przebywają tam przez kilka sekund i lecą dalej, a następne wlatują w zasięg odbiorców na Ukrainie” – tłumaczył popularyzator astronomii.

„Pewnie gdyby Starlink zniknął z Ukrainy, to byłby to istotny problem, ale podejrzewam, że nie jest do końca prawdą to, co Elon Musk mówi, że doprowadziłoby to natychmiast do załamania frontu. Po stronie rosyjskiej nie ma odpowiednika Starlinka, a Rosjanie jakoś sobie radzą z komunikacją” – ocenił z kolei dr hab. Grzegorz Brona, były prezes Polskiej Agencji Kosmicznej, a obecnie prezes spółki Creotech Instruments działającej w sektorze kosmicznym.

Jednak i on przyznał, że zaletą Starlinka jest większa przepustowość w porównaniu z innymi rozwiązaniami.

„Jakość połączenia i jego sprawność obecnie jest trudna do zastąpienia przez rozwiązania innych operatorów” – powiedział natomiast Wójcicki, który sam jest użytkownikiem Starlinka.

Andrzej Wilk z Ośrodka Studiów Wschodnich zwrócił uwagę, że Starlinki są dla Ukrainy newralgicznym elementem. Wyjaśnił, że nad Ukrainą „24 godziny na dobę musi być pełna osłona satelitarna obszaru działań”. „Po prostu Europejczycy nie są w stanie tego udźwignąć” – ocenił ekspert w filmie opublikowanym przez OSW w ubiegłym tygodniu. Zwrócił przy tym uwagę, że francuska firma Eutelsat, twórca sieci OneWeb, ma obecnie ponad 600 satelitów.

Mniejsza liczba europejskich satelitów to mniejsza przepustowość sieci – przyznał Grzegorz Brona. Zwrócił jednak uwagę, że sieć OneWeb choć jeszcze się buduje, ale już osiągnęła zdolność operacyjną.

„OneWeb jest rozwiązaniem przeznaczonym dla biznesu. Obecnie ma znacznie mniej użytkowników i dzięki temu nie ma problemu przepustowością. Ale gdyby z dnia dzień pojawiło się 5 milionów użytkowników, jak ma Starlink, to problemy by wystąpiły z dnia na dzień” – ocenił.

Satelity sieci OneWeb są dalej od Ziemi, na orbicie około 1200 kilometrów. Dzięki temu jedno urządzenie obejmuje większy obszar planety. Do zapełnienia pełnego pokrycia liczba satelitów w konstelacji może być więc mniejsza, choć nadal nie rozwiązywałoby to ewentualnych problemów z przepustowością, jeśli liczba użytkowników się zwiększyła.

Rozwiązania konkurencyjne wobec Starlinka powstają, ale na razie nie osiągnęły takiej skali jak przedsięwzięcie Elona Muska. Pod koniec 2022 r. Unia Europejska zapowiedziała, że jej własna konstelacja Iris zagwarantuje dostęp do internetu na całym jej terytorium od 2027 roku.

Założyciel Amazona Jeff Bezos zamierza z kolei umieścić na orbicie konstelację Kuiper z 3,2 tys. satelitów; pierwsze prototypy umieścił na orbicie w październiku 2023 r. Natomiast Chiny chcą, żeby ich system Guowang liczył 13 tys. satelitów.

Już w kwietniu 2023 r. dziennik „Washington Post” podał, że Rosja próbowała zakłócać transmisję starlinków przy pomocy własnego systemu walki radioelektronicznej. W marcu 2024 r. demokraci z amerykańskiej Izby Reprezentantów wszczęli dochodzenie w sprawie zakupu starlinków przez Rosjan. Chodziło o potencjalne nielegalne pozyskanie terminali z innych państw – Rosjanie mieli m.in. „zapychać” sieć zapewnianą przez satelity, np. korzystając ze streamingu wideo wysokiej jakości.

W niedzielę Musk napisał na portalu X, którego także jest właścicielem, że jeżeli wyłączy system Starlink, to cały front na Ukrainie upadnie. W odpowiedzi minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski podał, że starlinki dla Ukrainy finansuje polskie Ministerstwo Cyfryzacji kwotą około 50 milionów dolarów rocznie. Musk odpisał, że to mała część kosztów.

Dr hab. Grzegorz Brona podjął się próby wyliczenia, ile punktów dostępowych do internetu z konstelacji Starlink można utrzymać za 50 mln dolarów rocznie. Za punkt wyjścia przyjął pakiet mobilny o przepustowości 50 GB na miesiąc – przeznaczony dla biznesu i służb kryzysowych. SpaceX oferuje go w Polsce za 1125 zł miesięcznie, czyli 13,5 tys. zł rocznie (pakiety z większym limitem danych są droższe). Za 50 mln dolarów, czyli – w uproszczeniu – około 200 mln zł można opłacić działanie około 15 tysięcy punktów dostępowych w ciągu roku.

To wszystko przy założeniu, że cena będzie taka sama jak dla klientów indywidualnych. Jednak przy zakupie hurtowym – a z takim mamy do czynienia, jeśli chodzi o pomoc Polski dla Ukrainy – można spodziewać się niższej ceny. Jak niskiej? Brona przypuszcza, że jest ona dwu- lub nawet trzykrotnie niższa. Jeśli to prawda, możne się okazać, że za 50 mln dolarów Polska finansuje Ukrainie dostęp do 30-45 tysięcy punktów dostępowych do Starlinka. To o tyle prawdopodobne, że Kijów informował, że ma dostęp do około 42 tysięcy terminali, a Warszawa zakupiła i przekazała około 30 tysięcy.

Elon Musk zmieniał swoje podejście do wojny rosyjsko-ukraińskiej. Jeszcze na początku 2022 roku, tuż po rosyjskiej inwazji wysłał Ukrainie terminale do Starlinka. We wrześniu tego samego roku w liście do Pentagonu miał zażądać, by to administracja USA przejęła finansowanie użycia satelitów przez Ukrainę, co szacował na 400 mln dolarów rocznie. Gdy sprawa wyszła na jaw, ogłosił, że SpaceX nadal będzie finansować usługi dla Ukrainy.

Dwa prototypy satelitów Starlink znalazły się na orbicie w roku 2018, a rok później SpaceX zaczęło wynosić na orbitę urządzenia w wersji operacyjnej. W 2020 r. sieć została udostępniona pierwszym użytkownikom. 28 lutego 2025 r. Starlink poinformował, że liczba jego użytkowników przekroczyła 5 milionów w 125 państwach i terytoriach.

Początkowo sieć Starlink działała na szerokościach geograficznych, które mniej więcej obejmowały Stany Zjednoczone i południową Kanadę, a jednocześnie – część Europy. Wraz z uzupełnianiem kolejnych orbit o kolejne satelity zasięg sieci się zwiększał. Obecnie, jak podaje SpaceX, sieć jest dostępna w Ameryce Północnej, większości państw Ameryki Południowej i Środkowej, a także w Europie z wyjątkiem Rosji, Białorusi i niektórych państw Bałkanów Zachodnich. Dostęp do Starlinka ma także kilkanaście państw Afryki oraz Australia, Nowa Zelandia, Japonia, Indonezja, Malezja i Mongolia. Na liście jest także Jemen, gdzie od dekady trwa wojna domowa.

Karol Wójcicki zwrócił uwagę, że wysłanie na orbitę okołoziemską tak wielkiej liczby satelitów normalnie wiązałoby się z gigantycznymi wydatkami, ale SpaceX udało się zredukować koszty dzięki opracowaniu rakiety, która po starcie wraca na Ziemię i jest w stanie wielokrotnie latać w kosmos.

Pojedynczy Falcon 9, rakieta skonstruowana przez SpaceX, zabierał do ładowni nawet 60 satelitów sieci Starlinik w starszej wersji. Z czasem jednak ich masa rosła. O ile pierwsze starlinki były stosunkowo niewielkimi urządzeniami o masie 200-300 kilogramów, o tyle najnowsza wersja to już około 1250 kilogramów.

Ponieważ starlinki są wysyłane w kosmos grupami, niedługo po wystrzeleniu tworzą na niebie charakterystyczne formacje. Wyglądają wtedy jak ciąg świetlistych punktów, coś jakby sznur gwiazd lub kosmiczny pociąg. Z czasem jednak oddalają się od siebie i rozmieszczają na osobnych orbitach.

Spośród prawie 8 tysięcy satelitów, które wysłano w kosmos, część zakończyła już pracę. Jak wyjaśniał Wójcicki, poszczególne urządzenia mają ustalony czas przydatności do użycia i po jego upływie są deorbitowane i zastępowane nowymi. SpaceX podaje, że do tej pory w kontrolowany sposób z orbity okołoziemskiej sprowadzono do atmosfery 865 satelitów, kolejnych 329 jest w trakcie tego procesu. SpaceX podkreśla, że tylko jeden satelita nadal znajduje się na orbicie i jednocześnie nie ma nad nim kontroli.

(PAP)

CIEMNA STRONA POZOSTANIE CIEMNA. Elon Musk.

Opublikowany przez

2022-06-24 https://www.oficyna-aurora.pl/aktualnosci/ciemna-strona-pozostanie-ciemna,p1142463304

  Sławomir M. Kozak www.oficyna-aurora.pl

Niewiarygodna jest naiwność, jaką wykazali się dziennikarze, kiedy na światło dzienne wydostała się wiadomość o chęci przejęcia komunikatora Twitter przez jednego z najbogatszych ludzi świata, 

Elona Muska, właściciela największej firmy przemysłu kosmicznego.

Pisząc o dziennikarskiej naiwności mam oczywiście na myśli dziennikarzy o rzekomo prawicowych poglądach, na co dzień walczących z dzisiejszą politpoprawnością i bożkami podsuwanymi nam do czczenia przez cynicznych „liderów”. Reszta bowiem, robi dokładnie i otwarcie to, czego od niej oczekują zleceniodawcy. A jednak, w cyklicznym wideo-komentarzu jednego z naszych czołowych dziennikarzy usłyszałem właśnie, że to dobry prognostyk, bo oznacza, iż Musk „stawia się” globalnemu establishmentowi. Dowiedziałem się też, że powinniśmy się cieszyć, ponieważ Elon Musk wchodząc ostatnio w otwarty spór z Billem Gates’em, dystansuje się od pozostałych przywódców Big Tech, a nawet będzie w nadchodzących wyborach sprzyjał Republikanom!

Otóż, zgodnie z tym, co pisałem w książce „TerraMar Utopia Elit”, właściciel firmy  Neuralink, która w nieodległej już przyszłości, planuje wszczepiać w nasze mózgi złącza komputerowe, nie kupuje komunikatora, „tylko dowody, masę różnych dowodów!”. A jego rzekoma przychylność dla przeciwników obecnej tyranii Demokratów, jest zwykłą grą na pokaz, w której to akurat jemu przypadła w udziale rola „dobrego policjanta”. Dlaczego akurat jemu? Ponieważ nie jest kojarzony z „ciemną stroną Mocy”, a przeciętny czytelnik, bądź widz, nie ma wiedzy na jego temat. Nie ma jej, bo żurnaliści albo milczą, albo mają nadzieję, że właśnie spełnia się ich „wizja” przejścia Mrocznego Jedi z wrogiego obozu na „stronę jasną”. Jednak, jak pisze o nich 

Wikipedia, „niewiele było przypadków, kiedy to głęboko zaprzedany Ciemnej Stronie Jedi zdołał z niej powrócić (…) zazwyczaj opuszczali obszary podlegające jurysdykcji Republiki, nierzadko stając się lokalnymi tyranami na planetach (…)”.

Musk, to jedno z tysięcy nowych nazwisk, które w roku 1066, dotarło do Anglii wraz z podbojem normańskim. Genealodzy, z tego czasu i miejsca wywodzą korzenie naszego kosmicznego geniusza, wymieniając pośród jego przodków właścicieli ziemskich, szeryfów, a nawet biskupa. 

Elon, co wielu może zaskoczyć, jest imieniem hebrajskim. Oznacza „dąb”. W Biblii można je znaleźć kilka razy, odnosi się do trzech różnych mężczyzn i jednego miasta.

Według Tory, kiedy 

Kanaan podzielono pomiędzy 12 plemion Izraela, miasto Elon przypisano plemieniu Dan, którego nazwę z kolei, tłumaczy się, jako „sędzia”, od דין (din), oznaczającego – sądzić lub rządzić. Jest to stary czasownik, który najczęściej opisuje naturalną zwierzchność osoby wyższej, czyli mądrzejszej, silniejszej lub starszej, w przeciwieństwie do władzy  sprawowanej przez formalny rząd, czyli politycznie faworyzowanych i mianowanych urzędników. Plemię Dana, jako jedyne, nie jest wymienione w księdze Apokalipsy, prawdopodobnie dlatego, że popadło w bałwochwalstwo. Jak czytamy w 

Wikipedii, „bałwochwalstwo, to grzech w religiach abrahamowych, polegający w podstawowym znaczeniu na oddawaniu czci wizerunkom bogów czy bóstw – bałwanom, idolom”.

Zarówno w tradycji żydowskiej (Testament Daniela), jak wczesnochrześcijańskiej (Ireneusz z Lyonu) twierdzono, iż antychryst będzie pochodził z pokolenia Dana. Tyle, jeśli chodzi o etymologię. [szczegóły -czytaj Syn Cienistej Strony. Andrzej Juliusz Sarwa https://ksiegarnia-armoryka.pl/Syn_Cienistej_Strony_Andrzej_Juliusz_Sarwa.html ]

Elon Musk, jak podają encyklopedie, urodził się w r. 1971, w Pretorii i ma obywatelstwo południowoafrykańskie, kanadyjskie i amerykańskie. Aby uniknąć służby wojskowej, czmychnął z rodzinnej Południowej Afryki do Kanady, gdzie mieszkała rodzina jego matki. Pracował przy czyszczeniu kotłów w tartaku, w Kolumbii Brytyjskiej, gdzie wytrzymał dwa lata, a następnie przeniósł się do Toronto, by rozpocząć pracę w banku, w dziale komputerowym. Po otrzymaniu stypendium, rozpoczął studia na amerykańskim uniwersytecie Pensylwanii, gdzie uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie fizyki, po czym przeniósł się na uczelnię Stanford, którą porzucił po … dwóch dniach, żeby założyć firmę zajmującą się oprogramowaniem sieciowym.

Podobne rozterki i przygody z nauką były udziałem Jeffreya Epsteina, o czym można przeczytać w przywoływanej wcześniej książce mojego autorstwa.  Obaj dżentelmeni doskonale się zresztą znali. Celowo użyłem w tym zdaniu  eufemizmu na określenie obu tych osób oraz ich wzajemnych relacji. Nie łączyło ich bowiem żadne szlachectwo, a co najwyżej ta okoliczność, iż obaj nie musieli pracować, a energię poświęcali działaniom zmierzającym do zniewolenia innych. To członkowie tego samego, upiornego klubu, z tą tylko różnicą, że jednego z nich, zgodnie z nieobcym im kultem, złożono już w ofierze Molochowi. 

W działalności Muska największą rolę odgrywają dziś firmy  Tesla i 

SpaceX. Pierwsza słynie z produkcji samochodów elektrycznych. Ta druga stała się sławna w ostatnich miesiącach, z powodu widowiskowego wyniesienia w kosmos znacznych ilości satelitów. Czemu one służą? Łączności internetowej.

Starlink, to usługa umożliwiająca osobom posiadającym specjalne terminale, na połączenie z jednym z ponad 2400 satelitów, znajdujących się na niskiej orbicie okołoziemskiej. Terminale nie są powszechnie dostępne, a ich koszt nie pozwala na masowe użycie, co oznacza, że korzystającymi z nich są osoby i jednostki wyselekcjonowane, dla których łączność z Internetem jest kwestią żywotną. Satelity

Starlink służą przede wszystkim wywiadom z tzw. grupy Five Eyes (Australia, Kanada, Nowa Zelandia, Wielka Brytania, USA) i siłom wojskowym ich sojuszników, operującym za pomocą dronów.

Firma Muska wspierana jest przez układy i kontrakty rządowe od 20 lat, począwszy od pierwszych prób pozyskania dla „jego” pomysłów, możliwości wykorzystania rosyjskich rakiet, o co zabiegali w Moskwie amerykańscy oficjele już w r. 2002.  Wspiera ją zarówno CIA, jak i przemysł wojskowy USA. W r. 2006 Musk „wygrał” konkurs na współpracę z NASA w zakresie rozwoju technologii rakietowych, co dało mu kontrakt wart blisko 400 mln dol., a kiedy okazało się już w r. 2008, że SpaceX wszystko przejadł i spada po równi pochyłej, wymyślono dla niego kroplówkę w postaci zamówienia na kosmiczne usługi transportowe o wartości 1,6 mld dol.. Po kolejnych dwóch latach otrzymał też nisko-oprocentowaną pożyczkę (465 mln dol.) z  Departamentu Energii. W 2018, firmę Muska wybrała, dla wyniesienia na orbitę unowocześnionego systemu GPS, korporacja Lockheed Martin. Za tę usługę Musk pobrał 500 mln dol.. Jego firmy obsypywane są dotacjami i „zachętami” publicznymi, a wielomilionowe zamówienia na ekologiczne centra energetyczne składają u niego również poszczególne stany USA.

Sprzyja mu w tym oczywiście „walka z klimatem”, nie tylko zresztą w rodzimych Stanach Zjednoczonych. W jej ramach, rządy na całym świecie wprowadziły system kredytów dla pojazdów ekologicznych, zgodnie z którym określony procent produkcji każdej marki muszą stanowić pojazdy o zerowej emisji CO2. Tesla produkuje wyłącznie samochody elektryczne, więc z łatwością spełnia ten warunek, a pomimo tego, że nie jest nawet w pierwszej, światowej  dziesiątce producentów aut, to dzięki temu prostemu trikowi jest warta więcej, aniżeli wszyscy giganci z tej listy razem wzięci.

Elon Musk, którego dochody wzrosły w czasie „pandemii” kilkukrotnie, stojąc na podium najbogatszych ludzi globu, zapłacił w latach 2015-2018 podatki nie przekraczające łącznie sumy 70 tys. dol.! Ciężko przypuszczać, by w minionych dwóch latach cokolwiek się zmieniło na jego niekorzyść. Mistrzowskim osiągnięciem propagandowym jest oczywiście wykreowanie go na przedsiębiorcę prywatnego, niezależnego i do tego prawicowego. Jak widać, ten stereotyp dotarł także nad Wisłę, wspierając naiwne nadzieje o „walce na górze” w imię słusznej sprawy i lepszej przyszłości.

Felieton ukazał się w 25 numerze Warszawskiej Gazety.