Archiwa tagu: Darwin

Różnice i podobieństwa wiary w płaską Ziemię i w darwinizm.

Opublikowany przez

Różnice i podobieństwa wiary w płaską Ziemię i w darwinizm. Z Turbacza 1.

Mirosław Dakowski, październik 2023

Dużo uwagi poświęcam ostatnio obu tym ciekawym hipotezom. Dla zwolenników obu – obie są – oczywiście odpowiednio dla ich wierzących – „teoriami”, sprawdzonymi przecież ciągle przez „tysiące danych doświadczalnych “.

Wśród osób przekonywujących mnie do oczywistości płaskiej Ziemi są głównie inżynierowie, jest projektant i budowniczy mostów i wiaduktów, też inżynier od budowy okrętów.

Wśród osobowości przekonywujących mnie, studentów i szerokie rzesze czytających do darwinizmu, są profesorowie, dyrektorzy Instytutów Ewolucjonizmu i gwiazdy mediów, celebryci.

Czemu??

Najpierw więc przytoczę podobieństwa.

Płaskoziemcy publikują i przesyłają mi teksty, schematy, rysunki, z których można wnioskować „w sposób oczywisty”, że Słońce jest na przykład w odległości 7.5 kilometra od Ziemi. Na argumenty rodzaju tego, że już Eratostenes w III wieku przed Chrystusem na podstawie właśnie pomiarów kątów rzucanych przez kijek w Aleksandrii oraz 1500 km na południe, koło pierwszej katarakty Nilu, zmierzył promień Ziemi z oszałamiającą na te czasy dokładnością 5%, płaskoziemcy odpowiadają zwykle, że „to była pomyłka lub bujda”. Ale przecież zmierzono przed Chrystusem, również poprawnie, odległość do Księżyca i Słońca, korzystając ze znanej uczonym Grekom trygonometrii.

Niedawno zostałem zaproszony do jednej z popularnych TV internetowych, gdzie miła i inteligentna pani redaktor przygotowała dla mnie niespodziankę, zabawną pułapkę. Mianowicie zaprosiła inżyniera z Gdańska, chyba inżyniera okrętownictwa, by wykazał na antenie nie tylko płaskość Ziemi, ale i to, że jest ona centrum Wszechświata.

Pani redaktor zaś chodziło o to, byśmy „wypracowali wspólnie pogląd” łączący jego przekonania z panującymi [i „niesłusznie jedynymi”] o rozmiarze Wszechświata, o początku Czasu [ 13.7 miliarda lat temu] itp. Była bardzo zawiedziona i rozgoryczona, że moja „kłótliwość” uniemożliwiła wypracowanie kompromisu. Nagrany już program nie poszedł oczywiście na antenę, a ja za to mam stały szlaban do tej TV.

Otóż cechą charakterystyczną tak teorii płaskiej Ziemi jak neo-darwinizmu i szerzej ewolucjonizmu naturalistycznego [to jest twierdzącego, że wszelkie zmiany czy rozwój pochodzą od mnóstwa zdarzeń przypadkowych, z których tylko najlepsze przeżywają] jest posługiwanie się pojedynczymi argumentami, nie zaś ich zespołem.

W nauce [mówię o naukach ścisłych, oczywiście] kryterium sensowności jakiejś hipotezy jest między innymi to, czy da się przy jej użyciu wytłumaczyć wszystkie, lub prawie wszystkie fakty. Gdy są to „prawie wszystkie”, radość badaczy jest ogromna – bo mogą teorię doprecyzowywać i rozwijać. A wszystkie – to się chyba nie zdarza, na szczęście. Rzeczywistość jest piękniejsza i bardziej skomplikowana.

Ale zadowalanie się zgodnością jednej cechy, czy właściwości z postulowaną hipotezą jest dowodem braku dobrego nauczania w szkole, dowodem nieuctwa lub umysłowego lenistwa. Czasem gorzej – dowodem upartego, ideologicznego zakłamania. O tym napiszę więcej w podsumowaniu.

W hipotezie Darwina, opartej na wielu poprzednikach [był tam i dziadek Darwina Erasmus, i Lamarck, A.R. Wallace i inni] uważa się, że nowe gatunki powstają przez skumulowanie się i dziedziczenie zmian przypadkowych, obecnie zwanych mutacjami. I w ten sposób uczy się, wmawia w kolejne już 7 czy 8-me pokolenie uczniów i wykształciuchów wiarę w hipotezy nie udowodnione.

Tymczasem, przez te 150 lat intensywnego poszukiwania nie znaleziono żadnego gatunku, który był w ten sposób powstał, nie znaleziono również żadnego ogniwa pośredniego zwierząt w całej bardzo rozbudowanej paleontologii. Uczy się jednak bajeczek o drzewie eo-hippusów [„przodków” konia], czy przodków człowieka wśród małpoludów. „Matematyka ewolucji” Freda Hoyle, także jego poprzednicy i następcy [patrz CZY EWOLUCJONIZM JEST NAUKĄ. MATEMATYKA EWOLUCJI A LOGIKA EWOLUCJONISTÓW ] udowadniają jednoznacznie, że jakkolwiek liczne, to jednak pojedyncze mutacje są w porażającej większości negatywne, więc te pozytywne giną i się istotnie nie przekazują.

Matematyka wykazuje również, że hipotetyczne Wielkie Skoki Ewolucyjne, czyli istnienie kilku jednoczesnych mutacji pozytywnych, dają zerowy wynik przy szukaniu zmian pozytywnych. A gdyby taki Mutant jednak się pojawił, to nie znajdzie partnerki o tej samej sekwencji mutacji, więc zdechnie, czy umrze – kawalerem.

Takie i podobne, zupełnie jednoznaczne argumenty przeciw możliwości przypadkowego doboru jako motoru zmian, przyjmowane są przez darwinistów zażenowanym milczeniem, lub okrzykiem: „oj tam oj tam”. Karol Darwin wzorem wielu wielkich poprzedników, usiłował wykazać, że gatunki, już przecież istniejące, mogą same zmienić się w nowe. 150 lat badań, bezskutecznych poszukiwań form przejściowych temu przeczą.

Dlaczego ciągle dająca o sobie znać hipoteza płaskiej Ziemi jest wyśmiewana, a równie anty-naukowa, anty-logiczna, pokraczna hipoteza Darwina i darwinistów jest nazywana „teorią”, naukową wiedzą, czy „udowodnioną teoretycznie i doświadczalnie teorią”??

Otóż za żywotnością „płaskiej Ziemi” stoi niezmożona ciekawość, dociekliwość i nieufność ludzka, połączone ze szkolnymi brakami, nieuctwem w logice, matematyce. Nie jest jednak ona podpierana ideologią.

Co mają jednak zrobić dociekliwi ludzie, którym ich przewodnicy duchowi, czy duchy przewrotne wmówiły, wdrukowały, że żadnego Planisty, Stwórcy nie może być, że żadnego „początku czasu 13 miliardów lat temu” nie było, bo wszystko się toczy, od zawsze, od minus nieskończoności ??

Walczą oni pokoleniami na straconych intelektualnie pozycjach, bo za tę walkę [m.inn.] zostają profesorami, dyrektorami Instytutów i Projektów, stają się uznanymi i prominentnymi autorytetami i celebrytami.

Władza, sława i pieniądze są mocnymi argumentami, a tych ma ich mocodawca, uważający się za Władcę Świata, zawsze pod dostatkiem.

———————————————

Przypadkowość a planowość.

Wyznawcy różnych gałęzi „ewolucji przypadkowej ” nie mogą się zgodzić na jedną, jeszcze, ale istotną:

Mianowicie na zauważenie, że wszędzie w przyrodzie, we Wszechświecie wyraźnie widać plany tego co istnieje. Przecież jeśli odkryjemy jakiś stary manuskrypt, to nie zastanawiamy się, jak te plamki mogły same się ułożyć, lecz szukamy, kto i kiedy to napisał, i jaka jest treść tego manuskryptu.

Czemu coś tak szokująco prostego i jasnego jest ignorowane przez uczonych wyjaśniających „przypadkowe powstanie” Wszechświata, galaktyk, pierwiastków, planet wreszcie? No i – życia na Ziemi? Czemu ignorowana jest zupełnie, matematycznie i logicznie udowodniona, niemożność ewolucji chemikaliów w kierunku na przykład związków tak skomplikowanych, że z trudem ich strukturę rozumiemy, a na pewno nie potrafimy ich – umysłem całkiem przecież sprawnym – stworzyć.

Próby „stworzenia życia ” kończą się ciągle fiaskiem [ często kompromitacją i ujawnieniem fałszerstw – na przykład Olga Lepieszyńska]. A cytowane bez przerwy doświadczenie Ureya i Millera sprzed chyba 60 lat nic nie udowodniło, żadnej ścieżki czy dróżki w kierunku choćby perspektyw stworzenia życia nie ukazało, nie dało. A powtarzające się twierdzenia dostojnych profesorów i dyrektorów, że stworzenie życia „jest tuż za progiem, na pewno za rok dwa”, nie wywołują wybuchów śmiechu?

Złożoności nie redukowalne.

Wielu uczonych wskazywało i wskazuje, że istnieją struktury, których nie da się wykonać, wytłumaczyć przy pomocy przypadkowych kolejnych małych zmian. Argumentem szkolnym jest pułapka na myszy. Jej 7 czy 8 elementów [włączając serek czy kawałek boczku] jest tego przykładem. Żadne trzy, cztery czy sześć części nie stworzą „pierwocin” pułapki. Darwin, gdy był jeszcze młody, uczciwy i pełen nadziei, wskazywał na oko oraz skrzydło ptaków, jako na obiekty, bez wyjaśnienia powstania których to jego „teoria doboru naturalnego” nie może być uznana za teorię.

Tymczasem przez minione 150 lat poznano i zbadano kilkadziesiąt [ponad 38] niezależnych, różnych projektów oka. Wszystkie one należą do złożoności nieredukowalnych, tak jak i oszałamiająca tajemnica skrzydła pióra ptaków.

Czemu dyrektorzy Instytutów Ewolucji o nich nie piszą, nie dyskutują? Warto panowie, czas, panowie!

==========================

Odróżniać należy trzy szczeble ewolucji, które ideolodzy materializmu skutecznie mieszają i zakłamują:

A: Początek Czasu, powstanie i ewolucja Wszechświata czy potem pierwiastków i galaktyk. Czas zaczął się 13.7 miliarda lat temu, nie wiemy jak, z punktu osobliwego [biała dziura?] powstał pierwotny Wszechświat. Znane prawa fizyki tego nie tłumaczą.

B: Druga sprawa to powstanie życia na Ziemi. Logika, matematyka, chemia wspólnie wskazują, że prawdopodobieństwo tego powstania poprzez procesy przypadkowe jest równe dokładnie ZERO.

Musiał być Stwórca, Planista życia i jego bogactwa. Ewolucjoniści laiccy przeczą faktom, by zanegować Stwórcę.

DARWINIZM to gruby BŁĄD! Czemu się tyle czasu trzyma?

Opublikowany przez

Koljny PROFESOR – Behe DEMASKUJE: DARWINIZM TO BŁĄD!

darwinizm-to-blad

Profesor Michael Behe, amerykański biolog molekularny, wskazuje na błędy jakie szerzą darwiniści. Wystąpienie pochodzi z konferencji „Wiara i nauka w dobie sekularyzacji”, która odbyła się w 2023 roku w podkrakowskich Niepołomicach.

Film w serwisie YouTube z polskimi napisami. Pełna transkrypcja znajduje się też pod oknem filmu.

Urodziłem się w katolickiej rodzinie, jestem katolikiem od kołyski, chodziłem do szkoły parafialnej aż do liceum. Kiedy dorastałem, nikogo nie obchodziła ewolucja. Mój tata pracował w centrum miasta, w biurze pożyczkowym i była taka tradycja  w rodzinie, że w każdy czwartek wieczorem przynosił do domu piwo, po czym on i moja mama rozmawiali w kuchni do późnych godzin, a kiedy byliśmy wystarczająco dorośli, my, dzieci, też zostawaliśmy i rozmawialiśmy z nimi.

Rozmawialiśmy o polityce, rozmawialiśmy o muzyce, o sporcie i o wszystkim – to było naprawdę dobre, ale nigdy nie pojawił się w tym rozmowach temat ewolucji. Po prostu nie zarejestrowaliśmy takiej kwestii, chyba dlatego, że nie sądzę, żeby to była jakaś ważna kwestia dla katolików przynajmniej w USA.

Pamiętam, że w liceum uczono nas biologii i uczono nas o ewolucji, ale nie wydaje mi się, aby poświęcano temu dużo uwagi. Uczono nas, że Bóg stworzył wszechświat, stworzył życie i że mógł to zrobić w dowolny sposób. Zresztą kim my jesteśmy, aby oczekiwać od Niego by zrobił to inaczej. Więc na tę chwilę najbardziej przekonująca wydaje się ewolucja darwinowska i tak właśnie powstało życie. 

Dla mnie to było w porządku. W sumie co mnie to obchodziło? Byłem pobożny, pochodziłem z religijnej rodziny i nie zachwiało to moją wiarą. Przez cały college i studia podyplomowe ewolucja była po prostu traktowana jako oczywistość, a ja przyjmowałem to i można powiedzieć sam byłem pewnego rodzaju teistycznym ewolucjonistą, ale bez całej tej głębi myślenia – albo w ogóle jakiegokolwiek myślenia.  

Pamiętam, że robiąc staż post-doktorski w National Institutes of Health niedaleko Waszyngtonu dzieliłem małe laboratorium z koleżanką ze stażu, która również była praktykującą katoliczką. Jej brat był księdzem. Pewnego dnia rozmawialiśmy o tym, co jest potrzebne aby powstało życie, jak powstało życie, a ona na to: że oczywiście potrzeba DNA, potrzeba materiału genetycznego, a ja na to: no tak, ale potrzeba też białek, bo samo DNA nic nie zrobi, a ona na to: tak, tak, ale  potrzeba też błony, żeby to utrzymać w miejscu. Tak, tak, ale trzeba też mieć metabolizm… Przerwaliśmy, spojrzeliśmy na siebie i stwierdziliśmy, że nie, to niemożliwe. Ale potem się roześmialiśmy i po prostu o tym zapomnieliśmy, wróciliśmy do swojej pracy i doszliśmy do wniosku, że pewnie ktoś inny na to wpadnie – nie zastanawiałem się dalej nad tym tematem.

Nas to nie interesowało i takie było moje podejście. Po prostu nie poświęcałem uwagi tej kwestii i dopiero gdy zostałem profesorem nadzwyczajnym na Uniwersytecie Lehigh, po około pięciu latach mojej kariery akademickiej, przeczytałem książkę zatytułowaną „Kryzys teorii ewolucji” autorstwa niejakiego Michaela Dentona, który był genetykiem i lekarzem, a wówczas także agnostykiem, który nie interesował się teologią itp. Był po prostu zdenerwowany, że darwiniści przypisywali swojej teorii tak wiele,  podczas gdy on widział w niej wiele problemów. Czytając tę książkę, dowiedziałem się o zagadnieniach, o których nigdy wcześniej nie słyszałem, nad którymi się nie zastanawiałem, a przecież byłem profesorem biochemii na dobrym uniwersytecie.

Kiedy zamknąłem książkę, byłem wściekły, ponieważ pomyślałem, że wierzyłem w coś nie dlatego, że istniały na to mocne dowody, ale po prostu z przyczyn socjologicznych – „bo w to powinno się wierzyć w dzisiejszych czasach.”

Denton tak naprawdę nie podkreślał znaczenia samej biochemii, ale ja jestem biochemikiem i w biochemii bada się systemy, które są niezwykle złożone, systemy molekularne – niektóre z nich pokazywałem – a do tamtego momentu, trochę podobnie jak w tej rozmowie z koleżanką-katoliczką ze stażu, zakładałem, że ktoś inny już ich ewolucję wyjaśnił.

Po przeczytaniu książki zadałem więc sobie pytanie „kto to zrobił?” i postanowiłem zapoznać z literaturą poświęconą tym złożonym systemom. Nie spodziewałem się być może wyczerpujących wyjaśnień, ale liczyłem, że ktoś przecież  będzie nad tym pracował, robił jakieś postępy. Poszedłem więc do biblioteki naukowej zajrzeć do czasopism, w których naukowcy publikowali swoje prace, ale ze zdumieniem odkryłem, że nie ma tam nic – nic nie zostało opublikowane na temat tych złożonych układów! Wszystko opierało się na założeniu, że przeczytasz artykuł o jakimś wspaniałym systemie, a na końcu trafisz na zdanie typu: „Czy to nie cudowne, co potrafiła stworzyć ewolucja?”

Ja tego nie kupowałem. Od tego czasu powiedziałem sobie, że chcę prawdziwych dowodów. Chcę prawdziwych wyników eksperymentalnych, które naprawdę wskażą, że to mogło się wydarzyć, ale im bardziej się przyglądałem, tym bardziej stawało się jasne, że to wszystko jest fasadą, to wszystko jest potiomkinowską wioską, to wszystko zostało ustalone sto lat temu, zanim odkryto DNA, zanim odkryto wszelkiego rodzaju rzeczy.

I na tej postawie oczekiwano, że przyjmiesz takie myślenie, mimo że nie było na nie dowodów. Przynajmniej w moim przypadku było tak, że jeśli spojrzysz na wici bakteryjne, na kaskadę krzepnięcia krwi i inne złożone molekularne systemy transportu wewnątrzkomórkowego i tak dalej, to jeśli masz powody, by wątpić w darwinizm, 

potrzeba ci może pięciu lub dziesięciu minut, by zdecydować, że to nieprawda, to musiało zostać zaprojektowane, ponieważ widzisz cel, któremu to służy – wyraźny cel, wiele różnych części, które łączą się, aby ten cel osiągnąć.

A więc to był początek mojej kariery – w pewnym sensie zaangażowałem się w inteligentny projekt przypadkowo, ponieważ po przeczytaniu książki Dentona byłem naprawdę zły. Odłożyłem ją na półkę, zebrałem się w sobie i chodziłem po korytarzach wydziału w Lehigh. Jakiś Bogu ducha winny kolega spacerował tam sobie i patrzył na plakaty na ścianach. Powiedziałem mu, że właśnie przeczytałem tę książkę – on odpowiedział, że owszem, fajnie, po czym odszedł i uśmiechnął się.

Uznałem więc, że nie było to zbyt skuteczne, ale w pewnym sensie przypadek lub Opatrzność sprawiły, że wpadłem w „złe” towarzystwo ludzi takich jak Philip Johnson, William Dembski, Stephen Meyer i inni. Zaangażowałem się w ruch na rzecz inteligentnego projektu i powiem tylko, że odkąd wiele lat temu, w późnych latach 80-tych, czyli około 35 lat temu, uznałem, że darwinizm jest błędny, moje przekonanie na ten temat tylko się wzmocniło.

Gdy słyszę odpowiedzi darwinistów konfrontowanych z wątpliwościami, gdy pojawiają się nowe wyniki naukowe, gdy nauka posuwa się skokowo naprzód, nabieram przekonania, że inteligentny projekt staje się coraz solidniejszym wnioskiem. I muszę powiedzieć, że żywię takie dziwne przekonanie, że inteligentny projekt  zostanie ostatecznie uznany przez naukę – nie z powodu czegokolwiek, co my zrobiliśmy, nie z powodu czegokolwiek, co ktokolwiek tutaj napisał lub powiedział, ale dlatego, że właśnie w tym kierunku prowadzą nas dane.

Im więcej wiesz o naturze, tym silniej wskazuje ona na umysł istniejący poza naturą. Nie można wiecznie zaprzeczać danym, ale jest to coś w rodzaju upadku muru berlińskiego i Związku Radzieckiego – nie da się przewidzieć, kiedy coś takiego się wydarzy, ale wiadomo, że w końcu musi nastąpić.

PCh24TV

===========================

książka Behego „Czarna skrzynka Darwina” wyszła w r. 1996.
https://www.taniaksiazka.pl/ksiazka/pulapka-na-darwina-michael-j-behe-odpowiada-michael-j-behe

Zwolennicy PŁASKIEJ ZIEMI, a zwolennicy darwinizmu. Podobne wyrazy – po kilka razy… O wierzeniach darwinistów. 16 minut.

Opublikowany przez

Podobne wyrazy – po kilka razy.. O wierzeniach darwinistów.

Podobne wyrazy – po kilka razy.. O wierzeniach darwinistów.

16 minut.

Zwolennicy PŁASKIEJ ZIEMI, a zwolennicy darwinizmu | prof. Mirosław Dakowski

Podobne wyrazy – po kilka razy.. O wierzeniach darwinistów.

16 minut.

Darwinizm w oczach i argumentach Stanley’a L. Jaki, wielkiego filozofa nauki, fizyka i teologa.

Opublikowany przez

Darwinizm w oczach Stanley’a L. Jaki, wielkiego filozofa nauki, fizyka i teologa.

https://stuff.kzaw.pl/jakidarwin.html

Krystian Zawistowski , 19 XI, 2022

Czytałem ostatnio książkę “Zbawca Nauki”1 o. Stanleya L. Jakiego2. W Polsce wydało ją wydawnictwo dominikanów “W drodze” i opatrzona jest imprimatur.

Polski czytelnik nie ma co na razie liczyć na większą część spuścizny Jakiego, wybitnego filozofa nauki, kosmologa i fizyka, więc warto brać co jest. Przytoczę tu trochę jego myśli na temat darwinizmu, jako pozycji filozoficznej na temat powstania życia i człowieka. Nie mam tu na myśli ewolucji, ani też innych jej elementów przypisywanych Darwinowi – (jak wspólne pochodzenie życia od niewielkiej liczby komórek, albo “drzewo życia”).

Mówię konkretnie o darwinowskiej i neodarwinowskiej tezie, że niewielkie mutacje organizmów i przetrwanie lepiej przystosowanych prowadzi do wytworzenia się nowych gatunków, a cechy tychże gatunków, w tym także człowieka, są optymalnymi przystosowaniami. Są tu też czasem stosowane terminy takie jak: gradualizm, silny adaptacjonizm, darwinowska ewolucja itd.

Wybrałem parę bardziej treściwych fragmentów, które, mam nadzieję, zachęcą czytelnika do sięgnięcia po książkę “Zbawca Nauki”, jak i inne pozycje Stanleya L. Jakiego. Wydanie angielskie książki pochodzi z 1988, a polskie z lat 90 – ale nie straciło na aktualności. Można nawet powiedzieć, że wiele zyskało, gdyż podobne poglądy są obecnie lepiej udowodnione i częściej spotykane w środowisku naukowym3, zwłaszcza w nurcie bardziej matematycznie ścisłej i empirycznej biologii. Poniższe cytaty z Jakiego opatrzyłem paroma komentarzami. Są to głównie wyjaśnienia, za wyjątkiem pierwszego dłuższego komentarza do cytatu, który podkreśla duży wpływ tej doktryny na filozofię i społeczeństwo. Oto on:

(s. 132)

Ukoronowaniem tautologii i sprzeczności, których teoria darwinowska stała się wylęgarnią, stało się sformułowane nieco później twierdzenie, że współpraca była równie uprawnioną cechą charakterystyczną życia organicznego, co ponura, nie oszczędzająca nikogo walka o byt. To, że współpraca nie mogła w żaden sposób stać się logiczną częścią teorii darwinowskiej, było tematem ostatniego znaczącego wystąpienia T. Huxleya. Wiele dziesiątków lat później, gdy jasne stało się, jak łatwo podżegacze wojenni znajdują wsparcie w ideach darwinizmu, darwiniści postawili współpracę na tym samym piedestale, co walkę o byt.

Dalej mamy przypis:

Oczy Amerykanów otworzyły się (by szybko się zamknąć ponownie) na ten fakt (łatwości podżegania do wojny przy użyciu darwinizmu – K.Z.) dzięki doniesieniom V. L. Kelloga, amerykańskiego biologa przebywającego w czasie IWŚ z misją pomocy w okupowanej Belgii. Dla Kelloga szokiem było to, jak często oficerowie w niemieckim sztabie głównym odwołują się do teorii Darwina, jako usprawiedliwienia prowadzenia wojny w imieniu najdoskonalszej cywilizacji. Dwadzieścia lat później Sir Arthur Keith przyprawił o ból głowy wielu spośród innych darwinistów, gdy otwarcie gloryfikował wojnę, jako wielki mechanizm oczyszczający ewoluującą ludzkość.

Darwinizm społeczny jest to zastosowanie darwinowskiej zasady ewolucji przy pomocy walki o byt i przetrwania najlepiej przystosowanych do społeczności ludzkich – zgodnie z popularnymi poglądami końca XIX i początku XX wieku. Jednym z najistotniejszych zwolenników i realizatorów darwinizmu społecznego był Adolf Hitler. Krótka wykładnia jego ideologii z “Mein Kampf” w “Czarnych Ziemiach” Snydera4 wskazuje na fiksację na punkcie darwinizmu społecznego i wywiedzenie z niego swoich zasad politycznych i etycznych (np. tego by odrzucić chrześcijańskie miłosierdzie i być tak drapieżnym, jak się da, że “lepsze” rasy mają prawo wykorzystać “gorsze” itd).

===================

Powyższe notatki Jakiego wskazują dużo głębszą zależność, niż sądził sam Hitler i NSDAP. NSDAP nie mogłoby wygrać względnie legalnych wyborów, gdyby ich poglądy nie były akceptowalne dla szerokiej populacji. Darwinizm społeczny był normalnością pośród niemieckich elit dużo wcześniej i był też wykorzystywany do usprawiedliwienia napastniczej wojny. Sam wódz armii niemieckiej Ludendorff jest opisywany przez historyków jako przekonany o tym, że “wojna jest podstawą społeczeństwa”. Jest to “typowy pogląd darwinizmu społecznego”, który Ludendorff utrzymywał z “wyjątkowym przekonaniem”.5. Ślady podobnych poglądów Jaki odkrywa też w Anglii i USA, ale nie były one tak istotne jak w Niemczech (przyczyniły się za to do wprowadzenia aborcji6 i sterylizacji7).

Niektórzy utrzymują, że stosowany darwinizm Ludendorffa i Hitlera to kompletne nieporozumienie i wulgaryzacja istniejących wtedy teorii darwinowskich, pod którą prawdziwy uczony nigdy by się nie podpisał. Problem jednak w tym, że np wybitny darwinista Haeckel popierał o wiele wcześniej nie tylko “naukowy rasizm”, ale nawet i zabijanie niepełnosprawnych niemowląt8. Podobnie Madison Grant, dyrektor Nowojorskiego Towarzystwa Zoologicznego9.

Warto tu przytoczyć słowa Adama Sedgwicka, mentora Darwina z Cambridge, które napisał on w liście do swojego dawnego ucznia po wydaniu “The Origin of Species”10:

Czytałem twoją książkę raczej z bólem niż z przyjemnością. Część głęboko podziwiałem (…), część czytałem z żalem, bo uważam je za całkowicie fałszywe i okropnie złośliwe. (…) My wszyscy (naturaliści) uznajemy ewolucję (“development”) jako fakt historii, ale jak do niej doszło? Na to jesteśmy ślepi. Istnieje moralna albo metafizyczna część natury, jak również fizyczna. Człowiek, który to podważa nurkuje w bagnie szaleństwa. To jest korona i chwała nauki biologicznej, która przez ostateczną przyczynę łączy materię i moralność. Ty zignorowałeś to połączenie, i, jeśli dobrze zrozumiałem twoje słowa, starałeś się bardzo w jednym czy dwóch przekonywujących przypadkach je zerwać. Gdyby było to możliwe je zerwać (nie jest, dzięki Bogu), ludzkość, w mojej opinii, odniosła by szkodę, która mogłaby ją zbrutalizować i pogrążyć w gorszej degradacji, niż kiedykolwiek była w zapisanej historii.

Stawka promowania lub nie darwinizmu była i jest bardzo duża. Dlatego jest całkowicie zasadną rzeczą prosić o dowody i to wiele bardziej niż w innych gałęziach nauki.

Rzućmy okiem, co o tychże dowodach uważa Stanley Jaki.

(s. 126)

Jeśli chodzi o to, jak do adaptacji dochodzi, nic problemu tego nie przybliżyło darwinistom bardziej niż oko. Jest to organ, który był badany ze znacznie większą dokładnością niż jakikolwiek inny, (…) przeprowadzono dokładne pomiary i zastosowano teorie fizyczne w takiej mierze, że uniemożliwiło to darwinistom przyjęcie ich głównej strategii: ogólnych, czy wręcz niejasnych, jakościowych spekulacji co do poszczególnych kroków ewolucji. (…) nie mogą darwiniści nie przyznać (…), że “jeśli choćby najmniejsza rzecz jest wadliwa, jeśli brakuje siatkówki, lub soczewki są mętne, albo nieodpowiednich wymiarów – oko nie potrafi utworzyć rozpoznawalnego obrazu i w konsekwencji jest bezużyteczne”

Cytat pochodzi z książki darwinisty G. Hardina. Problem oka nie jest nowy, był znany za czasów Darwina, ale ponad 100 lat badań sytuację pogorszyło (na niekorzyść darwinizmu). Oko może być porównane do skomplikowanej maszyny złożonej z dobrze dopasowanych do siebie części – każda z nich musi być obecna i idealnie dobrana by oko działało (można tą własność nazwać wysoką złożonością Kołmogorowa). Jest ono trochę podobne do obecnych kamer cyfrowych, złożonych z ruchomych soczewek, czujników CCD rejestrujących obraz, systemów auto-focus itd. Własność ta uniemożliwia to wytworzenie się oka przez dobór naturalny, bo niekompletne oko będzie bezużyteczne i nie da korzyści do przetrwania. Jaki wspomina, że Hardin usiłował rozwiązać problem – ułożyć oczy znanych zwierząt w jakiejś postopniowanej kolejności. Bezskutecznie – wszystkie zwierzęce aparaty wzroku są doskonałe, nie ma form “przejściowych”.

(s.127)

Wydaje się, że grzechy popełnione w imieniu darwinizmu przeciwko intelektowi są tak wielkie, że częściowo unieważniają cytowaną już wypowiedź Burke’a “Przyzwyczaić się można do wszystkiego”. Darwin i darwiniści powinni oblewać się zimnym potem także z powodu licznych zjawisk (cudów – to byłoby najtrafniejsze określenie) – pasożytnictwa, mimikry i metamorfozy (…). Czy też pomocne ma być unikanie pytań dotyczących liczby faz tej metamorfozy (jedwabników – K. Z.), i niezliczonych innych przypadków przez jakościowe podejście do prawdy, proponowane w darwinistycznych opisach mechanizmów ewolucji.

“Jakościowe” w obydwu powyższych ustępach oznacza opis słowny, w opozycji do opisu ilościowego, wartości liczbowych, używanych w fizyce, czy chemii. Opisy mechanizmów ewolucji były przedmiotem szerokiej krytyki, także ze strony samych biologów11). Zakłada się w nich, bez dalszego dowodu, że wszelkie cechy organizmów są optymalnymi przystosowaniami, konstruuje się historię jak to miało się zadziać na drodze ewolucji i podaje się ją jako rozwiązanie, czy dowód. Jest to nieuzasadnione rozumowanie – z logicznego punktu widzenia jest kołowe, z empirycznego zaś dodaje się w niekontrolowany sposób złożoność by uzgodnić teorię z obserwacją.

Innym zastosowaniem metod jakościowych są badania skamieniałości, których do końca XXw. odkryto bardzo wiele, dostając bogaty zapis kopalny. Darwiniści przez długi czas używali podobieństw między skamielinami na potwierdzenie teorii, ale bardziej kompletny zapis okazał się dla nich problemem pod koniec lat 70. Jaki wspomina na (s. 135) N. Eldridge’a i S.J. Goulda, którzy (nie znalazłszy przewidywanych przez darwinizm form przejściowych między gatunkami) zaproponowali teorię punktowej równowagi. Teoria ta ma tłumaczyć obserwację, że gatunki pojawiają się nagle w zapisie kopalnym i nie zmieniają się przez długi czas. Jaki zauważa, że teoria jest wyraźnie niedarwinowska zarówno z powyższego powodu, jak i dlatego, że nieobecna jest konkurencja, będąca według Darwina główną siłą napędową ewolucji. Doprowadziło to do znacznych sporów, między zwolennikami “prawowiernego” darwinizmu, a twórcami nowej teorii.

(s. 131)

Wiele spośród tego, co darwiniści niegdyś “zobaczyli” i uważali za niezwykle ważne, w oczach neodarwinistów (…) straciło na znaczeniu. Sam Darwin cenił bardzo anatomię porównawczą (morfologię) i zainspirował wartościowe poszukiwania w tym kierunku. Dzisiaj uważa się morfologię za mało istotną dla rozumienia ewolucji. To samo dotyczy embriologii. Kiedyś oczko w głowie niemieckojęzycznych darwinistów, dziś nazwana przez G. G. Simpsona “zbyt ogólnym i bardzo nadużywanym aforyzmem XIX wieku”. Jeszcze bardziej pouczająca jest zła sława, jaką cieszą się schematy drzew ewolucyjnych u naukowców o orientacji darwinistycznej, czego nie zdążyli jeszcze dostrzec popularyzatorzy darwinizmu. Co gorsza, stało się tak nie tylko z samymi drzewkami, lecz także z ich najbardziej wartościowymi gałęziami, jak choćby z gałęzią pokazującą ortogenezę koni.

Stanley Jaki wskazuje na zmiany hipotez pomocniczych (łączących darwinizm z obserwacjami, które ma on tłumaczyć). Dobra teoria powinna coś istotnego przewidywać i podawać wyjaśnienia, które dają się uzgodnić ze wszystkimi odkrytymi danymi. Powyższy przykład – to właśnie coś, czego się w nauce robić nie powinno. Jeśli spory zasób “dowodów” sprzed paru dekad okazał się błędny, to może obecne dowody też wcale nie są takie pewne?

Jest to ważny powód, dla którego darwiniści mieli na pieńku z Karlem Popperem12.

Szacunek dla narzuconych przez samą naukę ograniczeń metody naukowej powinien wystarczyć, aby wystąpić przeciwko m i t o w i ewolucyjnemu, którego nigdy nie należy mylić z ewolucją. Postanowienie takie powinno przerodzić się w iście misjonarski żar na wspomnienie sprzeczności, niekonsekwencji, czy braku dowodów, towarzyszących darwinizmowi od samego początku. Czyż nie można czuć się zobligowanym do krucjaty na rzecz zdrowego umysłu, kiedy biolodzy darwiniści występują z takimi oto stwierdzeniami?

“Począwszy od czasów Darwina, ewolucja zyskuje coraz większą akceptację; aktualnie w umysłach poinformowanych myślących ludzi nie ma wątpliwości, że jest tylko jeden logiczny sposób w jaki można zinterpretować i zrozumieć stworzenie” (…)

Ciekawe czy R.S. Lull (…) pokazał to zdanie jakiemukolwiek z tamtejszych profesorów logiki. W rzeczywistości nawet student logiki (…) łatwo by się zgodził, że tylko umysły nieczułe na logikę mogą przyjąć powyższy cytat bez obrzydzenia.

Mit ewolucyjny i “epika ewolucyjna” są to stwierdzenia darwinisty E.O. Wilsona, który widzi w wyrażonym poetycko darwinizmie zastępstwo dla religii i mitu.

Dla nie-studentów logiki podamy krótkie wyjaśnienie wspomnianego obrzydzenia. Z kilku powodów jest prawie niemożliwie, by jakiekolwiek stwierdzenia o przyrodzie i świecie miały tylko jeden logiczny sposób wyjaśnienia.

1. W naukach przyrodniczych na ogół postrzegamy jedynie niewielką część danych układu. Na przykład, gdy przewidujemy pogodę, zbieramy dane o ciśnieniu czy temperaturze w wielu stacjach pomiarowych – to pozwala uzyskać trafne prognozy na parę dni do przodu. W fizyce cząstek jesteśmy w stanie zbadać większość procesów tylko powtarzając je bardzo wiele razy i analizując rozkłady prawdopodobieństwa pomiarów.

2. Każda teoria zapisana w języku formalnym potrzebuje odwzorowania na obserwacje. Sprzeczność teorii niekoniecznie przekłada się na sprzeczność w przyrodzie, a niesprzeczność teorii nie oznacza zgodności z rzeczywistością. Na przykład w kwantowej teorii pola występuje problem z całkami niewłaściwymi, ale zignorowanie go odtwarza poprawne wyniki doświadczenia (tzw. renormalizacja).

3. Teorie naukowe podlegają rewizjom, pod wpływem nowych testów, nie są więc z konieczności prawdziwe.

Powyższe tyczy się nawet najbardziej wyrafinowanych metodologicznie wysiłków naukowych, jak kwantowa teoria pola właśnie. W wypadku darwinizmu problemy te są trudniejsze. Przedmiotem dociekań nie jest to, co możemy zmierzyć obecnie, a rzadkie prehistoryczne wydarzenia, o których wiemy bardzo niewiele. O języku formalnym trudno w ogóle mówić, gdy używa się opisów jakościowych. Trudno też mówić o testowaniu empirycznym (patrz cytat wyżej).

Jaki wskazuje jednak, że “nasz student logiki” może nie mieć wątpliwości co do “darwinowskiej ewolucji” w umysłach “poinformowanych, myślących ludzi”, bo nauczyciele darwinizmu zadbali o to, by zepchnąć na margines ekspertów, którzy się z nimi nie zgadzają. Optymistycznym akcentem dla nas jest to, że napisano te słowa w latach 80 – my zaś żyjemy w nieco innym świecie. Odsyłam w tej sprawie ponownie do wspomnianej w przypisach książki Koonina. Do krajów takich jak Polska dociera to z opóźnieniem, ale w gestii nas wszystkich leży, by to naprawić.

  1. Stanley L. Jaki “Zbawca Nauki”, 1994, “W Drodze”, przekład z “Saviour of Science”, 1988↩︎
  2. Stanley L. Jaki (zm. 2009), urodzony na Węgrzech amerykański filozof i fizyk, mnich zakonu św. Benedykta i Wybitny Profesor Uniwersytetu Seton Hall. Jego specjalnością była historia i filozofia nauki. Autor ponad 50 książek i ponad 350 artykułów, pracował na Uniwersytecie Edynburskim i Uniwersytecie Oksford. http://www.sljaki.com/↩︎
  3. Dobre podsumowanie głębokiej rewizji neodarwinowskiej syntezy, jaka ma obecnie miejsce widziałem w niedawno wydanej książce wybitnego biologa i biostatystyka E. V. Koonina (“The Logic of Chance: the Nature and Origin of Biological Evolution”, Eugene V. Koonin, 2011, s. 399) Duża część poglądów Darwina wydaje się prawdziwa (np. LUCA – wspólne pochodzenie), albo przynajmniej częściowo prawdziwa (np. drzewo życia), – ale nie o tą część nam chodzi. Jest zarazem jasne, że zmienność przez dobór naturalny, postępująca przez akumulację niewielkich mutacji nie jest głównym mechanizmem ewolucji. Koonin potwierdza też niemożliwość powstania życia z materii nieożywionej, co próbuje wyjaśnić przy użyciu hipotezy Multiversum. Wcześniej podobny rachunek podał wybitny astrofizyk Hoyle. Jest to z resztą znany problem w biologii od czasu, gdy Huxley w 1870 odkrył rzekomo “żyjące błoto” (Bathybius haeckelii), będące dalej rzekomym przodkiem wszystkich organizmów (naprawdę była to mikstura soli morskiej z etanolem, skutkiem czego Wallich oskarżył Huxleya o fałszerstwo).↩︎
  4. T. Snyder “Black Earth: The Holocaust as History and Warning”, 2015, s 1-9↩︎
  5. Frank B. Tipton (2003). A History of Modern Germany. p. 291.↩︎
  6. Słynna pionierka aborcji i feminizmu Margaret Sanger była wielką zwolenniczką eugeniki, Nawet proaborcyjne Planned Parenthood ostatnio z tego powodu usunęło jej imię z kliniki aborcyjnej na Manhattanie, zob. NYT, 22 Lipca 2020.↩︎
  7. zob. Orzeczenie Sądu Najwyższego USA z 1927, Buck v. Bell.↩︎
  8. R. Weikart “From Darwin to Hitler”, 2004 s. 146-147 B. Brunner, “Human Forms in Nature: Ernst Haeckel’s Trip to South Asia and Its Aftermath”, Public Domain Review, September 13, 2017↩︎
  9. Weikart, s. 10.↩︎
  10. Darwin, C. R. 1890. [Letters to and about Adam Sedgwick and the Origin of species]. http://darwin-online.org.uk/converted/published/1890_Sedgwick_F2293.html, także cyt. Weikart, s. 1. Są dość charakterystyczne dla poglądów XIXw. Anglii, gdzie rozłam z Kościołem Katolickim i brytyjskie Oświecenie pozbawiło chrześcijaństwo większości fundamentów wiary. Próbę ich odbudowania podjęto opierając się na argumencie teleologicznym na istnienie Boga (który zaprojektował i stworzył świat natury).↩︎
  11. Gould, Stephen Jay; Lewontin, Richard C. (21 September 1979). “The spandrels of San Marco and the Panglossian paradigm: a critique of the adaptationist programme”. Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 205 (1161): 581–598↩︎
  12. Popper uzależnia naukowość teorii od istotnych predykcji i pojęcia falsyfikowalności. Falsyfikowalność wskazuje, że za naukowe należy uznać tylko precyzyjne i konkretne teorie, które dokładnie coś przewidują, nie zaś mgliste hipotezy, które można uzgodnić z czymkolwiek.↩︎

Matematyka Ewolucji przeczy darwinizmowi i ośmiesza go. Prof. Mirosław Dakowski u Miry Piłaszewicz. 20 minut

Opublikowany przez

20 minut

Link do artykułu: https://www.dakowski.pl/czy-ewolucjon…

Szatan to marksista, darwinista, ateista.

Opublikowany przez

Paweł Lisicki demaskuje szatana i jego SYSTEM

– Do czego dąży diabeł? Krótko mówiąc: diabeł chce nam zohydzić życie i pogrążyć ludzi w rozpaczy. Chce on uczynić z nas to, czym jesteśmy w jego oczach, czyli wyłącznie zwierzętami, żeby jakakolwiek myśl o Odkupieniu i Zbawieniu zniknęła, została wymazana – mówił w rozmowie z PCh24 TV Paweł Lisicki, redaktor naczelny tygodnika „Do Rzeczy”, autor książki „SYSTEM diabła. Blog z piekła rodem”.

Zdaniem Pawła Lisickiego diabeł „niejedną ma funkcję”, ponieważ jest jednocześnie humanistą, technokratą, darwonistą i innymi rewolucjonistami.

Diabeł na pewno jest radykalnym darwinistą, stąd zresztą zwraca się do człowieka bardzo często używając określenia małpa. To jest logiczne, ponieważ jest to zgodnie z przyjętym powszechnie rozumieniem. Jeśli przyjąć za dobrą monetę twierdzenie, że człowiek pojawił się na Ziemi jako forma zwierzęca i wyłącznie zwierzęca, że jest dalszą formą rozwinięcia małp, to nie przysługuje mu żadna osobna godność, ani żadna osobna wyższość, ani kategoria. W tym sensie diabeł jest darwinistą, bo widzi tę ciągłość między zwierzętami a ludźmi.

Pierwsza książka Darwina „O pochodzeniu gatunków” została opublikowana w 1859 roku. Nota bene Darwin nie używa w niej w ogóle określenia „ewolucja”. Ono się pojawia później w kolejnym wydaniu. W 1870 roku opublikowano z kolei książkę „O pochodzeniu człowieka”. Wtedy to myślenie ewolucjonistyczne absolutnie zaczęło dominować wśród ludzi wykształconych i stąd debaty na temat małpy i człowieka zaczynają się rozwijać.

Diabeł jest inżynierem społecznym. Sama inżynieria społeczna w wydaniu rozwiniętym zaczęła zbierać żniwo w wieku XVIII w epoce Oświecenia, kiedy po raz pierwszy zaczęto pisać o człowieku jako o maszynie.

Diabeł jest również materialistą. Może się to wydawać paradoksalne, ponieważ jest on duchem, ale przynajmniej co do człowieka i do świata zewnętrznego jest on wręcz radykalnym materialistą.

Diabeł to także marksista, co jest bardzo dobrze widoczne. Diabeł głosi tezę, że człowiek i natura są w zasadzie tym samym, że ludzki rozwój jest rozwojem wyłącznie naturalnym.

Paradoks polega też na tym, że diabeł jest również ateistą, ponieważ zdaje on sobie sprawę, iż jest duchem nieśmiertelnym, ale jednocześnie wie dobrze, że aby kontrolować ludzkość i zdobyć nad nią pełnię władzy musi krzewić ideę ateizmu, musi być radykalnym bezbożnikiem. To wynika wprost z jego „anonimowości”, bo jeśli anonimowość zapewnia mu sukces to jedną stroną medalu jest „brak diabła”, a drugą stroną „brak Boga”. Jeśli ktoś odrzuca istnienie diabła, to tym łatwiej odrzuci istnienie Boga, co jest jak najbardziej logicznym założeniem.

Do tego właśnie dąży diabeł. Chce on nam zohydzić życie i tak pogrążyć ludzi w rozpaczy, i tak uczynić z nich to, czym są oni w jego oczach, czyli wyłącznie zwierzętami, żeby jakakolwiek myśl o Odkupieniu i Zbawieniu zniknęła, została wymazana.

W związku z tym diabeł nie pełni tylko jednej funkcji, ale jest wszystkim: darwinistą, inżynierem społecznym, marksistą, radykałem etc. Diabeł myśli systemowo. Nie chciałbym, żeby zabrzmiało w ten sposób, iż lekceważę, albo pomijam kwestie, które są najczęściej opisywane w konkretnych przypadkach, kiedy mamy do czynienia z opętaniem: pojawia się diabeł, wstępuje w kogoś, przejmuje nad nim kontrolę i jedynym ratunkiem jest egzorcyzm. Ja tego nie neguję, wręcz przeciwnie – w książce „SYSTEM diabła” pokazuję takie przypadki. Ale nie wydaje mi się, żeby to było najbardziej niebezpieczną formą działalności diabła.

Jest kilka książek opisujących działanie egzorcystów. Ich misja jest ważna i potrzebna, ale moim zdaniem istotą działania diabelskiego obecnie jest, moim zdaniem, atak przeprowadzony pod znakiem tęczowej flagi, ideologii LGBT i niszczenia tych podstaw, które sprawiają, że człowiek może myśleć o jakimkolwiek zbawieniu, o własnej duszy i tożsamości. To wszystko to jest dzieło ideologii lansowanej przez diabła, a nie konkretnych przypadków opętań, chociaż te oczywiście też mogą mieć miejsce i też się mogą do tego przyczynić.

Zapytany, co z tzw. świeckimi egzorcystami, którzy próbują „zastąpić” egzorcystów-kapłanów, czy tzw. świeccy egzorcyści są „żołnierzami diabła”, Paweł Lisicki odpowiedział:

Ludzie uwierzą we wszystko, jeśli im się to odpowiednio przekaże, np. że wystarczy wrzucić obrączkę po zmarłej żonie na trzy dni do szklanki z solą i za 3 dni jej „duch” przestanie prześladować męża i dzieci.

W „SYSTEMIE diabła” nie zajmuję się debatą na temat samych egzorcystów. Nie mam jednak wątpliwości, że opętanie, to najbardziej widowiskowa część działalności diabelskiej. Paradoks pokazuje, że gdyby to było tak uchwytne, to podstawowy warunek działalności diabła – anonimowość nie byłby spełniony. Dlatego wydaje mi się, że samych przypadków opętań relatywnie nie jest tak dużo, ponieważ gdyby było to tak powszechne jak niektórym się wydaje, to nie mielibyśmy tak ogromnego problemu z powszechnym ateizmem, z powszechnym odrzuceniem wiary. Gdyby tak łatwo ludzie mogli zobaczyć i doświadczyć osobowego zła to wielu z nich nawróciłoby się i uwierzyło w Ewangelię.

W związku z tym działalność tych „świeckich egzorcystów” to formuła handlowa i komercyjna. W szerokim planie ich działalność sprawia na pewno, że ci, którzy do nich przychodzą korzystają z podróbki duchowej, która w ostatecznym obrachunku może przynieść tylko szkody, ale to nie oni – nie świeccy egzorcyści wyznaczają kształt agory współczesnego świata.

W rozmowie poruszono również częściowo zapomnianej wizji papieża Leona XIII z 13 października z 1884 roku.

Papież Leon XIII doświadczył tego dnia prywatnego objawienia. Ono zostało później zapisane w dziennikach jego sekretarza, dzięki czemu wiemy o niej.

Leon XIII w czasie dziękczynienia po Mszy Świętej usłyszał dialog między Chrystusem a diabłem, w czasie którego usłyszał o pewnego rodzaju zakładzie. Najkrócej mówiąc: diabeł powiedział, że jeśli dostanie więcej sił, możliwości i władzy, to w ciągu 70-100 lat doprowadzi do upadku Kościoła.

Ta wizja bardzo przypomina zakład, który odnosił się do zakładu w Księdze Hioba, kiedy diabeł przybywa na zgromadzenie Synów Bożych, czyli Aniołów i jest uczestnikiem spotkania dworu niebiańskiego, gdzie dochodzi do sporu czy właśnie zakładu między nim a Bogiem. Zakład dotyczy tego czy Hiob wytrwa w swojej wierze. Pewnego rodzaju analogię mamy właśnie w wydarzeniu z 13 października 1884 roku.

Dodam tylko, że po tej wizji Leon XIII wprowadził na zakończenie Mszy Świętej dodatkowe modlitwy do św. Michała Archanioła.

Proszę teraz zobaczyć: mamy rok 1884. Od tego czasu minęło 137 lat. Łatwo porównać stan współczesnej cywilizacji ze stanem z końca wieku XIX nie pod kątem rozwoju technologicznego tylko pod kątem, który dla katolików powinien być najważniejszy, czyli duchowym, religijnym, miejsca Kościoła w życiu, znaczenia życia religijnego etc. Łatwo zauważyć, że rok 2021 to czas, kiedy Zachód praktycznie, albo w dużym stopniu wyparł się Boga.

Czy właśnie dlatego diabeł pisze na swoim blogu, który możemy przeczytać w książce „SYSTEM diabła”, że szczególnie nienawidzi Tradycji i Mszy Trydenckiej? – zapytał Tomasz D. Kolanek.

– Oczywiście. Diabeł jest najbardziej radykalnym antytradycjonalistą, jakiego znamy z bardzo prostego powodu: jeśli prawdziwa jest teza, a tej będę bronił, że on nie chce być widziany, dostrzegany, bo to zapewnia mu sukces, to nie znosi, jeśli mu się ciągle przypomina o tym, że jest i działa. Jeśli ktoś nie chce być widziany, to nie chce, aby o nim mówiono. Przecież dotyczy to nie tylko diabła, ale każdego agenta, szpiega etc. to dąży do tego, aby wyrugować jakiekolwiek wzmianki o sobie z powszechnej świadomości. Jeśli jest tak, że groza związana z obecnością diabła jest bardzo mocno zakorzeniona w klasycznych tekstach liturgicznych, a w nowych dużo słabiej, żeby nie powiedzieć, że czasem jej w ogóle nie ma, to diabeł musi być wielkim przeciwnikiem, wielkim wrogiem tradycyjnej Mszy Świętej– podkreślił Paweł Lisicki.

Na koniec red. Lisicki zastanawiał się czy diabeł będzie chciał przyspieszyć czy opóźnić paruzję.

To jest najtrudniejsze pytanie i nie znam na nie odpowiedzi. Diabeł jest na pewno, tak jak powiedziałem marksistą, a co za tym idzie jest trochę niekonsekwentny. Z jednej strony chciałby on, aby świat w takiej formule jak obecna istniał jak najdłużej, bo wtedy najwięcej duch zostanie wciągniętych do piekła. Zakładając, że postęp świata przebiega w kierunku odreligijnienia i w związku z tym rośnie liczba ludzi niewierzących, to jemu tylko w to graj. Im więcej tym lepiej.

Ale z drugiej strony dialektycznie diabeł nienawidzi życia i cała jego działalność polega na tym, żeby człowieka zniszczyć, więc im szybciej do tego doprowadzi tym szybciej osiągnie sukces. To jest właśnie ta diabelska dialektyka, którą tylko Karol Marks mógłby zrozumieć. To jest jednak dylemat diabelski, na który odpowiedź znajdziecie Państwo w „SYSTEMIE diabła”.

Źródło: PCh24 TV https://pch24.pl/marksista-darwinista-ateista-pawel-lisicki-demaskuje-szatana-i-jego-system/