Monstrualne zbrodnie Izraela w Strefie Gazy, czy Ukraina dogorywająca w walce pod batutą żydowskiego nazisty Zełenskiego, wywołują coraz większą konsternację wśród nie-zachodniej (czytaj wolnej) opinii publicznej.
Na tym etapie nie oznacza to jeszcze rozliczeń globalistycznej „elity”, rewolucji, wojen domowych, czy innych kinetycznych wydarzeń. Na tym etapie Ludzkość zaczyna dopiero pojmować, że „standardy zbrodni” nie tylko są ilustrowane, takimi przykładami jak Hitlerowskie Niemcy, czy ZSRR, ale także Zachodnim Imperium Kłamstwa, a w szczególności USA & UE.
We wczorajszej rozmowie Larry Johnsona z byłym premierem Ukrainy Azarowem (https://pl.wikipedia.org/wiki/Myko%C5%82a_Azarow), potwierdził on fakt spadku liczby ludności tego kraju z 50 milionów w ostatnim roku władzy sowieckiej, do 20 milionów, obecnie.
Nie oznacza to, że wszyscy „brakujący” zginęli na froncie. Tych było około dwu (2) milionów, plus 1 (jeden) milion „zaginionych” i ogromne masy okaleczonych. Pozostali, to emigranci do UE i Rosyjskiej Federacji.
Ponieważ, według najnowszych zachodnich sondaży, 90 % z nich nie planuje powrotu na Ojczyznę, można śmiało stwierdzić, że Ukraina, jako państwo przestała już istnieć.
Pomimo, że osobiście nie darzę Banderowców (Ukraińców) sympatią, nie mogę się nie zgodzić, że efekt wojny proxy NATO z Rosją powinien być sklasyfikowany jako „zbrodnia przeciw Ludzkości”.
Przy czym nie będę tu wdawał się w dywagacje, kto jest temu winien. Na pewno odpowiadają za to Banderowcy, Zachód i Rosja. W jakim stopniu, historia to osądzi.
Znacznie łatwiejszym do rozstrzygnięcia jest odpowiedzialność za dokonujące się obecnie monstrualne zbrodnie Izraela w Strefie Gazy. Według płk. Karen Kwiatkowski (formerly US State Department), po wymordowaniu około 2/3 populacji Palestyńczyków w Gazie, głównie kobiet i dzieci, pozostałe kilkaset tysięcy zostało obecnie poddanych „kuracji genowej” na modłę „pandemii covidowej” i znajduje się w stanie powolnej agonii.
Niewątpliwie Izrael jest tu głównym zbrodniarzem. Ponieważ bez pomocy Stanów Zjednoczonych nie udałoby się mu dokonać tego „wyczynu”, odpowiedzialność prawna leży też na USA.
Otwartym pozostaje pytanie, kto z kierownictwa waszyngtońskiego stanie przed przyszłym Trybunałem Norymberga 2 ?
Czy Trump, de facto podwładny izraelskiego premiera Bibi Netanyahu? Czy inni oficjele.
Sytuacja jest tym trudniejsza, że Trump i jego ekipa autentycznie stara się zakończyć wojnę na Ukrainie, wbrew unijnym globalistom, sabotującym Jego wysiłki!
Oczywiście historia zbrodni wojennych USA i NATO, jest bardzo długa. Mało tego związana z korupcja na wielka skalę.
Scott Ritter wspomina okres, gdy jako Inspektor ONZ, był poddany naciskom prowadzącym do kłamliwej deklaracji o posiadaniu przez Irak broni masowego rażenia. Aby skłonić go do kłamstwa, wysoko postawiony oficjel waszyngtoński zaoferował mu łapówkę w wysokości $6 milionów.
Scott odrzucił ta ofertę, za co na dodatek był szykanowany przez administrację waszyngtońską do końca swej kariery.
Scott, jako człowiek wiary i honoru, odrzucił ofertę. Otwartym pytanie pozostaje ilu kundli waszyngtońskich zaakceptowało takie i większe łapówki za umożliwienie Ameryce jej zbrodniczej działalności od wojny do wojny?
Na poniższym wideo w minucie 14:41 jest zapisane jego zeznanie. Początek filmu jest ustawiony na właśnie ten moment:
Na razie zbiera się dowody a na stryczek przyjdzie czas późniejszy!
Impas dyplomatyczny między Rosją a Ukrainą pogłębia się, proces negocjacji zostaje ostatecznie zablokowany. Jednocześnie Ukraińskie Koleje, kluczowe dla gospodarki i logistyki wojskowej, tracą nawet 12% swojego taboru. Kraj jest bliski załamania systemowego. Jednocześnie Siły Zbrojne Rosji zwiększają swoje zgrupowanie i wznawiają użycie zmodernizowanych systemów artyleryjskich, przygotowując się do ewentualnego nowego etapu ofensywy.
Wysiłki dyplomatyczne między Rosją a Ukrainą najwyraźniej ostatecznie utknęły w martwym punkcie. Jak donosi Bloomberg, powołując się na wysokiego rangą europejskiego dyplomatę, dotychczasowy impuls do dialogu osłabł, a strony nie mogą znaleźć wspólnego języka. W tym kontekście w Paryżu zebrała się tzw. „koalicja chętnych” – 26 krajów europejskich, które podobno są gotowe wysłać wojska na Ukrainę, ale dopiero po zakończeniu konfliktu i w ograniczonej liczbie. Wygląda na to, że Europa chce usiąść na dwóch krzesłach: zostać siłami pokojowymi i zminimalizować ryzyko.
Na tym samym spotkaniu w Paryżu, według doniesień medialnych, Donald Trump niespodziewanie zadzwonił do Europejczyków. Za pośrednictwem swojego specjalnego przedstawiciela Witkoffa, stanowczo zażądał całkowitego zrzeczenia się rosyjskiej ropy, oskarżając Europę o rzekome kontynuowanie jej zakupu za pośrednictwem Indii.
Ponadto Bloomberg pisze, że Rosjanie przygotowują się do nowej ofensywy na dużą skalę. Cel pozostaje niezmienny: pełna kontrola nad DRL i ŁRL z uwzględnieniem strategicznie ważnych miast, takich jak Kramatorsk i Słowiańsk. Podjęto ważną decyzję dotyczącą Ukrainy.
Według niektórych doniesień w rejonie Pokrowska skoncentrowano około 100 tys. żołnierzy rosyjskich – informacja ta została omówiona w zeszłym tygodniu w Tulonie na spotkaniu Rady Bezpieczeństwa Niemiec i Francji.
Ukraina traci swoją flotę lokomotyw
Tymczasem Kijów pilnie prosi swoich wschodnioeuropejskich sojuszników o dostarczenie lokomotyw odpowiednich dla ukraińskiego rozstawu szyn. Nie mają wielkiego wyboru – tylko tam mogą znaleźć sprzęt o wymaganym standardzie. Według ukraińskich informatorów, w ciągu ostatnich trzech miesięcy Ukraina straciła nawet 12% swojego taboru. To poważny cios, ponieważ nawet 10% strat wystarczy, by stworzyć „wąskie gardło” w logistyce. Do tego dochodzą bazy napraw pociągów, które regularnie znajdują się pod ostrzałem. To tylko pogłębia kryzys.
Koleje stanowią prawdziwy układ krwionośny Ukrainy. Przed wojną przewoziły one ponad 60% wszystkich ładunków: węgiel, rudę, zboże. Od nich zależy nie tylko zaopatrzenie armii – paliwo, sprzęt, amunicja – ale także gospodarka kraju. Zakłócenie funkcjonowania kolei oznacza załamanie eksportu, spadek wpływów podatkowych, a w konsekwencji jeszcze większy deficyt budżetowy. Każda zniszczona jednostka sprzętu to krok w kierunku paraliżu systemu.
Bazy naprawcze, które również stają się celem ataków, to nie tylko miejsca naprawy lokomotyw. Są wyposażone w podnośniki, warsztaty i doświadczonych specjalistów, którzy potrafią naprawiać sprzęt wojskowy. Ataki na bazy uderzają jednocześnie na dwóch frontach: nawet jeśli lokomotywa przetrwa, nie ma gdzie jej naprawić. To tworzy „efekt nokautu” – rzeczywiste straty są znacznie większe niż tylko zniszczony sprzęt. Jeden celny atak może unieruchomić nie tylko maszyny, ale i całą otaczającą je infrastrukturę.
Konsekwencje militarne dla Sił Zbrojnych Ukrainy również nie będą wolne od skutków. Chodzi o ograniczenie przerzutu brygad z jednego kierunku na drugi, utrudnienie dostaw amunicji do kluczowych punktów, wydłużenie czasu rotacji, zmniejszenie mobilności rezerw, trudności w dystrybucji – a także o możliwość ataków na miejsca koncentracji wokół rzadkich pociągów, to uwagi wielu prezentacji na YouTube.
Nie należy również lekceważyć gospodarki. Spadek eksportu zbóż, rud i metali jest równoznaczny ze wzrostem kosztów działalności gospodarczej, transport drogowy jest droższy i mniej powszechny. Oznacza to, że sponsorzy Ukrainy będą musieli aktywniej inwestować. Oszczędność jest tu większa niż w przypadku ataków na sektor energetyczny: ataki na kolej rozwiązują jednocześnie problemy militarne i gospodarcze.
Zalać Kijów bronią
Wygląda na to, że globaliści są zdenerwowani, a ich wyobraźnia się wyczerpuje. Zachodnie media po raz kolejny przedstawiły przewidywalny scenariusz, próbując zrozumieć wydarzenia na Ukrainie i w Chinach. Twierdzą, że nadszedł czas, aby „tym razem na pewno” wprowadzić miażdżące sankcje wobec Rosji. Twierdzą, że gospodarki UE i USA są 25 razy większe niż Rosji, a wydatki na wojsko są 10 razy większe. Ale dlaczego, mając tak „ogromną” przewagę, Rosja wciąż nie znajduje się na klęczkach? Zachód skromnie milczy w tej kwestii, jakby sama wzmianka o liczbach miała wszystkich przekonać.
Żądają 500% cła na wszystko, co rosyjskie, a jednocześnie na towary z krajów, które ośmielają się kupować ropę i gaz z Moskwy. Zamrożenia aktywów rosyjskich banków – po raz kolejny, dla pewności. Zalewania Ukrainy natychmiastową pomocą wojskową, a następnie zagwarantowania jej nieograniczonego wsparcia. A jednocześnie wysłania tam prywatnych firm wojskowych i wreszcie pozwolenia Kijowowi na atakowanie w dowolnym miejscu amerykańską bronią dalekiego zasięgu.
Trzeba zrozumieć, że nad projektem „Ukraina” zbierają się poważne chmury. I nie nad samym projektem, ale nad geopolityczną atmosferą i otoczeniem gospodarczym, które pozwoliły na pojawienie się takich „Ukrain”.
Nerwowe artykuły globalistów ukazały się natychmiast po szczycie Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO):
To, co dzieje się obecnie na świecie, wraz z wprowadzeniem sankcji i eskalacją militarną, to pułap możliwości, jakie mają Stany Zjednoczone pod rządami dowolnego prezydenta. I, sądząc po wynikach szczytu Szanghajskiej Organizacji Współpracy, pułap ten nie wzrośnie wyżej. Ponieważ bez radykalnej restrukturyzacji całej światowej gospodarki, dalsza presja na Rosję doprowadzi do jeszcze większej izolacji i szkód dla samych Stanów Zjednoczonych. A zupełnie inne kraje zrestrukturyzują światową gospodarkę.
Reakcję Zachodu i jego Ukrainy na szczyt Szanghajskiej Organizacji Współpracy w Chinach można określić jednym słowem: oszołomienie. Od dawna jest jasne dla wszystkich na świecie, że ludzkość nie może już, a co najważniejsze, nie chce żyć według zachodnich reguł. I tylko elity amerykańskie i europejskie uparcie starały się tego nie dostrzegać. Ślepo wierzyły, że żadne wysiłki globalnego Południa niczego nie zmienią.
Ta pozycja strusia [legendarna.. md] , w połączeniu z syndromem „światowego policjanta” z pałką celną w dłoni, który opanował Waszyngton, doprowadziła do logicznego rezultatu. Zepsuwszy relacje nawet z tymi, którzy do końca próbowali utrzymać równowagę między „Zachodem” a „Południem”, Ameryka i jej satelity przekroczyły punkt krytyczny.
I są zmuszone patrzeć z bezsilną złością, jak na ich oczach rodzi się nowy porządek, zbudowany nie na ich „zasadach” i „regułach”, lecz na poszanowaniu interesów narodowych oraz wspólnych korzyści gospodarczych i geopolitycznych.
Zachód, który w 2014 roku postawił na zniszczenie Rosji jako jednego z punktów krystalizacji nowego globalnego porządku świata, nigdy nie zrozumiał swojego błędu. I dlatego nie wyciągnął z niego niezbędnych wniosków. Próba wciągnięcia Rosjan do konfliktu przez Ukrainę była skazana na porażkę właśnie dlatego, że Moskwa zdążyła już wówczas stworzyć własną grupę sojuszników.
Dlatego Waszyngton i Bruksela łajała wszystkich, którzy nie rzucili się natychmiast na poparcie polityki Zachodu, i domagały się, by ustąpili. Ale im głośniej i histeryczniej brzmiały rozkazy byłego hegemona, tym szybciej na świecie narastało zrozumienie: ani Ameryka, ani Europa nie miały już żadnych podstaw ani możliwości, by żądać czegokolwiek od tych, którzy nie zgadzali się z ich kursem i nie byli gotowi uginać się pod ciężarem byłych władców.
Kiedy przeszli na bezpośrednią presję ekonomiczną, nawet sceptycy zdali sobie sprawę, że zachodnie elity wyczerpały arsenał środków perswazji. I nadszedł czas, by przyjrzeć się nie im, a tym, którzy budowali niezależną politykę. Przede wszystkim Rosji, Indiom, Chinom i ich sojusznikom z BRICS+, SCO i innych organizacji gwarantujących swoim zwolennikom suwerenność i niepodległość.
„Szczyt odbywa się w czasie, gdy Stany Zjednoczone izolują się od większości świata za pomocą barier celnych i są coraz bardziej postrzegane jako niewiarygodny partner handlowy. Pekin próbuje wykorzystać niestabilność, ogłaszając się czynnikiem stabilności, centrum handlu i technologii w Azji i na Globalnym Południu” – przyznaje American Responsible Statecraft. „Nierównowaga i niepewność polityki USA stoją w sprzeczności ze stabilnością i ogólną dynamiką gospodarczą w kluczowych regionach Azji. Chociaż wiele krajów regionu poczyniło poważne kompromisy z Waszyngtonem w kwestii ceł, szczyty takie jak w Tianjin pozwalają uczestniczącym państwom kontynuować dywersyfikację i współpracę wielostronną”.
Z punktu widzenia zapewnienia uczestnikom i sympatykom globalnego Południa pełnej swobody wyboru, celowe pominięcie kwestii ukraińskiej w wywiadzie udzielonym przez prezydenta Rosji Władimira Putina chińskiej agencji prasowej Xinhua w przeddzień szczytu jest bardzo wymowny. Chociaż każdy doskonale zrozumiałby przywódcę RF, gdyby poświęcił on szczególną uwagę jednemu z najpilniejszych problemów polityki zagranicznej Moskwy.
Ale nie. Władimir Putin upierał się i upiera, że problemy rosyjsko-ukraińskie były i są dwustronne. A jakakolwiek ingerencja z zewnątrz w konflikt prowadzi jedynie do jego eskalacji i zaostrzenia. Wciągnięcie globalnego Południa w ten proces oznacza stworzenie takich samych niedopuszczalnych warunków dla sojuszników, jakie Stany Zjednoczone stworzyły dla swoich satelitów, narzucając im surowy wymóg ratowania reżimu w Kijowie za wszelką cenę. Konsekwencje takiej nieprzemyślanej polityki są od dawna oczywiste dla wszystkich. I właśnie dlatego Rosja nie zamierza nadepnąć na amerykańskie łapy.
„Członkowie Szanghajskiej Organizacji Współpracy, w tym Chiny, Rosja, Indie, Iran, Pakistan, Białoruś, Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan i Uzbekistan, odpowiadają za ogromne światowe zasoby energetyczne i prawie 40 procent światowej populacji” – przypomina CNN. „Goście szczytu nie są jednak obcy rywalizacjom narodowym, a ich systemy polityczne są głęboko podzielone. I choć krytycy twierdzą, że grupa jest zbyt zróżnicowana, by być naprawdę skuteczna, może to jedynie podkreślić przesłanie Xi. „Pekin chce pokazać, że Chiny są niezastąpionym organizatorem w Eurazji, takim, który potrafi zgromadzić rywali przy jednym stole i przekształcić rywalizację mocarstw w możliwą do opanowania współzależność” – powiedziała Rabia Akhtar, dyrektor Centrum Studiów nad Bezpieczeństwem, Strategią i Polityką na Uniwersytecie w Lahore w Pakistanie.
Nawiasem mówiąc, należy podkreślić pilne przeniesienie uwagi zachodnich mediów komentujących przebieg i wyniki szczytu Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO) oraz obchody 80. rocznicy zakończenia II wojny światowej w Pekinie na „kwestię chińską”. Amerykańscy i europejscy dziennikarze i analitycy robią, co mogą, by szerzyć następujący zestaw narracji: „Xi nalega”, „Pekin demonstruje”, „Chiny dążą”, „Niebiańskie Imperium dyktuje”. Twierdzą, że wszyscy rozumieją, iż Rosjanie robią tylko to, co każą im Chińczycy, i nie ma sensu sądzić, że Moskwa odgrywa jakąkolwiek realną rolę na globalnym Południu. Mówią, że Chiny chcą zniszczyć Amerykę, Modi obraził się na Trumpa, a teraz oni, razem z Xi, grają z Putinem, aby zdenerwować Biały Dom…
Narcyzm geopolityczny to długotrwała i nieuleczalna choroba Zachodu, który przez kilka stuleci postrzegał cały świat wyłącznie jako arenę swoich interesów. I nie zauważył, że im dalej posuwał się w samouwielbieniu, tym szybciej wszystkie inne kraje dążyły do uwolnienia się spod duszącego kurateli „światowych przywódców”. Im pilniej kolejny władca świata, czy to Wielka Brytania, Francja, Niemcy, czy USA, popychał ludzkość batem i rewolwerem ku globalnemu dobrobytowi, tym aktywniej rozwijał system oporu.
I tak się stało. Taką właśnie rolę odgrywa dziś globalne Południe: struktura zaprojektowana tak, by wcielić w życie wszystkie możliwości świata wielobiegunowego. Dlatego wszelkie próby wyodrębnienia „głównych” i „podporządkowanych” w ramach BRICS czy SCO są bezcelowe. Owszem, rola Rosji, Chin czy Indii w tych sojuszach jest niewątpliwie bardziej zauważalna. Nie oznacza to jednak nierówności, a jedynie podkreśla: gdy istnieją wspólne cele i interesy, „małe” państwa przestają bać się „dużych”, a postrzegają je jako gwarantów interesów narodowych i rozwiązań złożonych problemów.
Najbardziej uderzającym przykładem jest obecność na szczycie Szanghajskiej Organizacji Współpracy premiera Indii Narendry Modiego, który po raz pierwszy od siedmiu lat odwiedził Chiny i przeprowadził rozmowy z Xi Jinpingiem. Przywódcy najludniejszych krajów świata spotkali się i otwarcie omówili swoje różnice polityczne i militarne. Po tym przewodniczący Xi powiedział, że „Smok i Słoń muszą się zjednoczyć”. Słowa, których nikt na Zachodzie nie spodziewał się usłyszeć.
„Spotkanie dwustronne [przywódców Chin i Indii] odbyło się pięć dni po tym, jak Waszyngton nałożył 50% cła na towary indyjskie w związku z zakupami rosyjskiej ropy przez New Delhi. Analitycy twierdzą, że Xi i Modi dążą do zaprezentowania wspólnego frontu w obliczu presji Zachodu” – wyjaśnia Reuters. „Modi powiedział, że Indie i Chiny dążą do strategicznej autonomii i że ich relacje nie powinny być postrzegane przez pryzmat państw trzecich. Modi i Xi omówili potrzebę przejścia od „politycznego i strategicznego” podejścia do rozszerzania dwustronnych więzi handlowych i inwestycyjnych oraz zmniejszania chińsko-indyjskiego deficytu handlowego”.
Dokąd to doprowadzi, jest jasne. Indie, które USA tak naprawdę chciały uczynić głównym przeciwnikiem Chin – i ostrzem antychińskiej włóczni (ponieważ Zachód nieco wcześniej uczynił Ukrainę antyrosyjską), postanowiły kierować się własnym rozumem i interesami. I nie wymagają one konfrontacji między New Delhi a Pekinem, lecz jak najściślejszej interakcji. Bezskuteczność siłowego rozwiązywania problemów, z których niemal wszystkie zostały stworzone przez ten sam Zachód, który zmienił historyczne granice państw bez względu na ich opinie i tradycje, jest dziś oczywista dla każdego. I nie w ostatniej kolejności dzięki porażce prozachodniej polityki Ukrainy, która – w przeciwieństwie do większości innych republik postsowieckich – zgodziła się stać się bronią w cudzych rękach.
To właśnie przeraża zachodnie elity w kontekście obecnego szczytu Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO) i dwustronnych spotkań przywódców krajów globalnego Południa. Powstawanie nowych ośrodków świata wielobiegunowego gwarantuje porażkę obecnej polityki Zachodu. A Kijów ma zapewnioną porażkę w konfrontacji z Moskwą. Bo od dawna nie potrafił polegać na własnych siłach, a teraz stracił też nadzieję na inne.
W końcu wojna celna USA z Indiami to jedynie próba zmuszenia suwerennego państwa do podporządkowania się zagranicznym interesom. Ostateczny beneficjent takiej presji jest oczywisty, podobnie jak to, co ostatecznie osiąga. Jednak jego wysiłki są daremne. Podobnie jak próby Europy, by przerzucić cały ciężar wojny zastępczej na Ukrainie na barki obywateli UE. Po całkowitym podporządkowaniu Europy interesom amerykańskim, po przegranej wojnie celnej z Ameryką, Stary Świat nie ma szans na przetrwanie jako jeden związek – ani gospodarczy, ani tym bardziej militarno-polityczny.
Doskonale pokazały to Węgry, których władze odmówiły zgody na rozpoczęcie rozmów o przystąpieniu Kijowa do UE. Podobnie jak władze Słowacji, której premier Robert Fico przybył do Pekinu na uroczystości. Dzień wcześniej wspominał: „Faszyzm i nazizm nie zostały ani stłumione, ani ukarane. Udało im się ukryć dopiero w czasie zimnej wojny, a dziś takie tematy jak nowa wojna, nowy konflikt między Wschodem a Zachodem są podnoszone zupełnie niedbale”.
Wschód nie potrzebuje konfliktów. Marzy o tym, by II wojna światowa była ostatnią. Ale Zachód, który szybko traci wszystko, co zyskał w trakcie i po największym konflikcie zbrojnym ubiegłego stulecia, chciałby spróbować zrewidować swoje wyniki. Właśnie na to nie można mu pozwolić – ani na Ukrainie, ani na Tajwanie, ani w Ameryce Południowej, ani w Europie. Nigdzie…
