(Chińska rodzina, zdjęcie ilustracyjne / Źródło: Flickr / Philip McMaster)
Pekin ogłosił w poniedziałek wprowadzenie rocznych dopłat w wysokości 3,6 tys. juanów za każde dziecko poniżej trzeciego roku życia. Specjaliści jednak ostrzegają, że same dotacje mogą nie wystarczyć, by skutecznie przeciwdziałać pogłębiającemu się kryzysowi demograficznemu.
Nowe przepisy, opublikowane w dokumencie „Plan wdrożenia systemu dotacji na opiekę nad dziećmi”, weszły w życie z mocą wsteczną od 1 stycznia 2025 r. To pierwszy raz, gdy program subsydiów obejmuje cały kraj, a nie tylko wybrane regiony.
Zgodnie z zasadami programu rodzice dzieci urodzonych po 1 stycznia 2025 r. otrzymają 3,6 tys. juanów (ok. 1,8 zł) rocznie aż do ukończenia przez dziecko trzeciego roku życia. Rodziny dzieci urodzonych wcześniej, które w momencie wejścia programu w życie nie ukończyły jeszcze trzech lat, także otrzymają dopłaty, ale ich wysokość będzie odpowiednio niższa.
Do tej pory podobne inicjatywy istniały jedynie lokalnie. Na przykład w Hefei, stolicy prowincji Anhui, pary otrzymują jednorazową dopłatę w wysokości 20 tys. juanów za drugie dziecko i 5 tys. za trzecie.
Nowe środki mają na celu przeciwdziałanie gwałtownemu spadkowi liczby urodzeń w Państwie Środka. W 2024 r. populacja Chin zmniejszyła się już trzeci rok z rzędu, a liczba nowo narodzonych dzieci w 2023 r. spadła do rekordowo niskiego poziomu 9,02 mln – najmniej od momentu rozpoczęcia prowadzenia statystyk w 1949 r.
W zamyśle chińskich władz subsydia mają „zmniejszyć presję związaną z rodzicielstwem” i zachęcić młode pary do posiadania dzieci. Eksperci są jednak sceptyczni co do tego, czy skromne wsparcie finansowe wystarczy, by odwrócić niekorzystny trend.
– Walka ze spadkiem urodzeń to proces długofalowy, który wymaga kompleksowego podejścia – powiedział Song Jian, profesor wydziału populacji i zdrowia na Uniwersytecie Ludowym (Renmin), cytowany przez rządową agencję Xinhua. – Potrzebne są polityki wspierające opiekę nad dziećmi, ale również w zakresie mieszkalnictwa, edukacji czy rynku pracy – dodał.
Istotną przyczyną obecnego kryzysu demograficznego pozostaje „polityka jednego dziecka”, prowadzona w Państwie Środka przez około cztery dekady. Choć formalnie zakończono ją w 2015 r., a sześć lat później zniesiono wszelkie limity, jej konsekwencje są głęboko zakorzenione społecznie.
Polityka ta bowiem nie tylko ograniczała przyrost naturalny za pomocą sankcji i presji administracyjnej, ale także trwale zmieniła model życia rodzinnego, wzmacniając pozycję kobiet na rynku pracy i obniżając aspiracje rodzicielskie.
Zjawisko to nakłada się na rosnące koszty życia, wysokie ceny nieruchomości, konkurencyjny system edukacyjny oraz brak stabilnych form wsparcia w opiece nad dziećmi – zwłaszcza w dużych miastach.
Efektem ubocznym „polityki jednego dziecka” było też pojawienie się zjawiska „małych cesarzy” – pokolenia jedynaków, w które rodzice i dziadkowie inwestowali wszystkie swoje zasoby emocjonalne i finansowe. Tak wychowane osoby – otoczone uwagą i presją sukcesu – same nie mają doświadczenia życia w większej rodzinie i często nie odczuwają potrzeby jej zakładania.
Ostrzegam: Ten tekst nie spodoba się wielu Czytelnikom. Będą nim oburzeni i wściekli na autora, zarzucając mu pomylenie, ciężkie wariactwo i odklejenie od rzeczywistości. Wiem o tym z góry – ale mimo wszystko go piszę. Zapraszam do lektury.
***
„Nie” dla dzieci, „tak” dla psów i LGBT. W ten sposób oznaczyła swoją szybę jedna z restauracji nad Bałtykiem, wywołując wiele reakcji publicystów i polityków – nie tylko prawicowych.
Wrogość wobec dzieci sięga dziś zenitu, napędzana przez szydercze artykuły w dużych lewicowych mediach. Efektem jest tragiczna sytuacja demograficzna Polski – rodzi się u nas o wiele mniej dzieci, niż w większości państw europejskich, nawet tak bliskich nam kulturowo jak Czechy, Słowacja, Węgry, Bułgaria czy Rumunia.
Często są to zdecydowanie biedniejsze kraje, bo tu nie chodzi o przyczyny ekonomiczne. Kluczową rolę odgrywa po prostu niechęć do dzieci. Dobrze, że z tym zjawiskiem zaczyna się coraz częściej walczyć, przedstawiając rodzinę w pozytywnym świetle; dobrze, że czynią to politycy różnych prawicowych formacji. Nieustannie pytam jednak: gdzie w tym wszystkim jest Kościół katolicki?
To pytanie, uważam, kluczowe, bo za fatalnie niską dzietność Polaków część odpowiedzialności ponosi również kościelne nauczanie – zarówno to, którego nie ma, jak i to, które jest – a jest często po prostu błędne.
Teoretycznie wydaje się, że Kościół robi, co trzeba. Na przykład – piętnuje antykoncepcję. To ma pierwszorzędne znaczenie, bo czego by nie opowiadać o przyczynach kryzysu demograficznego, to właśnie łatwa dostępność skutecznej antykoncepcji jest jego „warunkiem”. Gdyby nie antykoncepcja, unikanie potomstwa byłoby trudne, a przez to dalece rzadsze – to oczywiste. Dzięki łatwej i skutecznej antykoncepcji, dzisiaj dziecko już się nie „zdarza” – jest wynikiem decyzji o tym, by w danym okresie życia małżeńskiego zrezygnować z antykoncepcji.
Antykoncepcja stała się normą, ale Kościół tę normę odrzuca. Tyle, że w ogóle się o tym nie mówi. Temat jest nieobecny na kazaniach, nie ma go w katechezie, rzadko tylko pojawia się w katolickiej publicystyce. Badania wskazują, że przytłaczająca większość polskich katolików po prostu ignoruje nauczanie Kościoła na temat antykoncepcji – a duszpasterze zdają się ten fakt po prostu przyjmować jako niezmienialny. Tak już jest – i tyle.
Dlaczego? Przyczyna jest dość prosta – choć zarazem bardzo głęboka. Otóż Kościół sam się obezwładnił, wprowadzając pod koniec lat 60. katastrofalną w skutkach kategorię „świadomego rodzicielstwa”. Kategoria ta pojawiła się w encyklice „Humanae vitae” papieża Pawła VI, ale była już wcześniej obecna w wielu dyskusjach i publikacjach.
„Odpowiedzialne rodzicielstwo” oznacza tymczasem totalne przewartościowanie.
W naturalnym modelu rodziny dzieci jest tyle, ile jest: małżonkowie prowadzą normalne życie małżeńskie, a dzieci przychodzą na świat. Generuje to oczywiście różne trudności, ale – tak jest. Małżeństwo oznacza wielodzietność, kropka.
W modelu „świadomego rodzicielstwa” jest inaczej. To rodzice decydują o tym, ile będą mieć dzieci. Może siedmioro? A może tylko troje albo nawet jedno? To ich decyzja. Owszem, papież Paweł VI – a za nim katolickie duszpasterstwo posoborowe – teoretycznie mówi o otwartości na dzieci oraz o tym, że nie można ograniczać ich liczby „bez poważnej przyczyny”. Jednak w praktyce to, co jest „poważną przyczyną”, każdy definiuje sobie sam – porównując się z innymi ludźmi.
Koleżanka z pracy ma dwoje dzieci i razem z mężem mogą zapewnić im dobrą edukację. Jeżdżą co roku za granicę. Mają ładne i wygodne mieszkanie w centrum. A ja mam urodzić trzecie dziecko? Znowu zrezygnować z pracy? Jak zresztą zapłacę im wszystkim za dodatkowy angielski? Na wakacje pojedziemy tylko nad jezioro? Skąd wezmę większy samochód? Wreszcie, będzie trzeba mieszkać w domku pod miastem i wszędzie dojeżdżać?
Przecież to zniszczy „dobre życie”!
Czy nie jest to „poważna przyczyna”?
W sumie każda przyczyna staje się „poważna” – bo może się taką stać. Nie ma tu jasnych reguł, nie ma wytycznych, nikt o tym nie mówi; temat nie istnieje. Kiedy przyjmuje się paradygmat, w którym to rodzice „świadomie” ograniczają liczbę dzieci – temu ograniczaniu nigdy nie będzie końca, a ludzie będą chodzić na łatwiznę.
Tak się właśnie dzieje. Zamiast dużych, wielodzietnych rodzin, katolicy zakładają malutkie rodziny z jednym czy dwojgiem dzieci. No, góra z trojgiem, przy czym troje uchodzi już za heroizm albo fanaberię, co kto woli. Dane są jasne. Tylko 8,6 proc. rodzin ma w Polsce troje lub więcej dzieci. Przy czym troje to absolutna większość w tej grupie. Normalne, naturalne rodziny, w których dzieci jest na przykład siedmioro czy dziesięcioro – to w skali kraju całkowity margines. W skali kraju oznacza, że również – w skali Kościoła w Polsce.
Do totalnego chaosu dokłada się jeszcze sposób, w jaki Kościół katolicki zaleca realizować to „odpowiedzialne rodzicielstwo”. Jest nim „naturalna kontrola poczęć”. Bardzo szybko zaczęła być przedstawiana jako „katolicka antykoncepcja” – i nic dziwnego, bo do tego się sprowadza.
Paweł VI zakazał stosowania antykoncepcji, ale nakazał (sic!) „odpowiedzialnie planować rodzinę”. Katolicy wzorują się na innych ludziach (to normalne) i chcą w aspekcie materialnym żyć, jak oni. Mają więc mało dzieci – bo tak się dziś żyje, no, a zresztą papież kazał być „odpowiedzialnym” – jak się rozumuje, żeby było na ten angielski, wakacje i samochód.
Muszą to jakoś osiągnąć. Zaczynają zatem „naturalnie kontrolować poczęcia”. Problem polega na tym, że choć jest to niewątpliwie „kontrola poczęć”, to naturalna nie jest na pewno.
Polega to na tym, że mąż i żona odsuwają się od siebie w okresie płodnym, współżyjąc tylko wówczas, kiedy kobieta jest niepłodna. Naturalnie mąż i żona współżyliby właśnie wtedy, kiedy kobieta jest płodna – wtedy ma do tego skłonność, tego wymaga naturalny rytm.
Zgodnie z „odpowiedzialnym rodzicielstwem” następuje jednak całkowite zaburzenie tego naturalnego rytmu. Po drugie, żeby stwierdzić, kiedy jest niepłodna a kiedy płodna, kobieta kontroluje się za pomocą specjalistycznej aparatury, co wprowadza do codziennego życia kolejny całkowicie nienaturalny element.
W posoborowym duszpasterstwie dorabia się do tego całą ideologię, na pozór bardzo pobożną. Słychać na przykład – pisał o tym również Jan Paweł II – że tego rodzaju postępowanie uczy wstrzemięźliwości, bo wprowadza do małżeństwa czas bez pożycia. Nie zwraca się już uwagi na frustrację, którą to rodzi. Zapomina się, że okresy wstrzemięźliwości są naturalne dla każdego małżeństwa, również tego, które nie zajmuje się „odpowiedzialnym rodzicielstwem”. Miesiączka, ciąża, połóg – tak wyglądają „naturalne” okresy wstrzemięźliwości.
Kompletnie ignoruje się też sprytny wybieg, którego dokonuje „naturalna” kontrola poczęć. „Otóż akt małżeński z natury swej zmierza, ku płodzeniu potomstwa. Działa zatem przeciw naturze i dopuszcza się niecnego w istocie swej nieuczciwego czynu ten, kto spełniając uczynek, świadomie pozbawia go jego skuteczności” – tak pisał w „Casti connubii” Pius XI. Posoborowe duszpasterstwo twierdzi, że „naturalne” planowanie rodziny pod to nie podpada.
Na pewno?
Papież potępił „świadome pozbawienie” skuteczności aktu małżeńskiego, który z natury zmierza ku płodzeniu potomstwa. Wstrzymywanie się z tym aktem do momentu, kiedy dzięki specjalistycznym narzędziom stwierdzamy niepłodność kobiety, jest w oczywisty sposób „świadomym pozbawieniem” aktu małżeńskiego jego skuteczności. Dzięki technice znajdujemy moment, kiedy akt nie będzie mieć swojej skuteczności – i wówczas go realizujemy. Jasne, że to coś innego, niż mechaniczne albo chemiczne obezpłodnienie aktu. Niemniej jednak – nadal jest to sprytne i przemyślne „użycie” małżeństwa tak, by dzieci z tego nie było. Uczciwie byłoby zatem ogłosić, że… Pius XI po prostu się pomylił, jak i cała katolicka Tradycja w ogóle. Absurd – prawda?
Są katolicy, którzy próbują łączyć wymaganie odrzucenia antykoncepcji z przyjęciem współczesnego stylu życia – i faktycznie przez całe życie małżeńskie stosują „naturalne” metody ograniczania dzietności, jakoś sobie z tym radząc. Wielu z nich ma przy tym wiele dzieci – pięcioro, siedmioro, dziesięcioro. To jednak bardzo rzadkie przypadki – o wiele rzadsze, niż liczba ludzi, którzy naprawdę głęboko wierzą w Jezusa Chrystusa i regularnie chodzą do Kościoła. Jak to możliwe?
Przyczyna jest prosta. Nie bardzo rozumieją, dlaczego mieliby to zrobić: użycie prezerwatywy jest złem, ale unikanie całymi tygodniami pożycia i zbliżanie się tylko w okresie niepłodnym – jest już w porządku? Na zdrowy chłopski rozum – nie ma to sensu; a życiem rządzi zwykle zdrowy chłopski rozum, a nie romantyczne rozważania posoborowych teologów o wielkiej wartości relacyjnej aktu seksualnego w okresie, w którym żona jest niepłodna.
Metoda, owszem, inna, ale przecież cel dokładnie ten sam – odrzucić główny cel małżeństwa, uniknąć dzieci.
Uniknąć dzieci – oto credo „odpowiedzialnego rodzicielstwa” tak, jak rzeczywiście jest realizowane.
Dokładnie to samo, którym posługuje się modernistyczna cywilizacja wroga normalności. Różnią się tylko przyjętymi narzędziami i używaną propagandą, ale realizują dokładnie ten sam cel.
Skutki są, jakie są – dzieci nie ma, bo wszyscy starają się ich unikać.
Co zatem? Sądzę, że z tego impasu są dwa wyjścia. Pierwsze zakłada quasi-modernistyczną rewolucję na modłę niemiecką. Duszpasterze musieliby przestać udawać i bawić się w romantyczne gry słowne. Koniec z pozornie „naturalnym” planowaniem rodziny. Kościół uznaje, że skoro o liczbie dzieci decydują rodzice, to mają prawo robić to tak, jak im jest wygodnie – byleby nie wiązało się to z naruszeniem prawa do życia. Innymi słowy, antykoncepcja „chemiczna” pozostaje niedopuszczalna, bo jest potencjalnie wczesnoporonna; niedopuszczalne są także inne jej formy, które mogłyby zniszczyć rodzące się życie. Takie formy współżycia i antykoncepcji, które nie naruszają życia, zostają całkowicie dopuszczone i rzecz pozostawia się w gestii małżonków. Nie teoretyzuję – to model, który został przyjęty przez biskupów w wielu diecezjach świata, tam, gdzie „Humanae vitae” od początku została uznana za zbyt restrykcyjną. Koronnym przykładem są oczywiście Niemcy. W Kościele katolickim w RFN przyjęto tzw. etykę relacyjną. Uznaje się, że w życiu seksualnym małżonków dopuszczalne jest to, co w ich ocenie służy relacji – i tyle. Logicznie prowadzi to również do zaakceptowania seksu homoseksualnego.
W tym niemieckim paradygmacie zasadniczo na bok odsuwa się pojęcie natury. To bardzo konsekwentne rozwinięcie pryncypiów, które wyłożono w duszpasterstwie po II Soborze Watykańskim, czyli unikania potomstwa i kładzenia prymatu na romantyczną relację między ludźmi. Niemiecki model jest przy tym jawnie niezgodny z wcześniejszym nauczaniem Kościoła, ale nikt tego nie kryje. Uważa się, że tak po prostu można – i już.
Drugie wyjście jest, powiedziałbym, o wiele bardziej katolickie. Odrzuca się w nim „odpowiedzialne rodzicielstwo” w jego obecnej patologicznej formie. Rezygnuje się z „naturalnego” planowania rodziny jako normy – na rzecz przyjęcia wielodzietności jako właściwego i zwykłego modelu katolickich rodzin.
Przyjmuje się, że katolicka rodzina co do zasady nie ogranicza liczby dzieci, ale ma ich tyle, ile da Pan Bóg. Trudności, które z tego wynikają, przyjmuje się jako krzyż; ale dzięki pociesze płynącej z mocnej wiary są one przecież do zniesienia.
„Naturalne” metody unikania potomstwa zostają sprowadzone do marginesu i służą teologom moralnym do wypracowywania zasad „używania” małżeństwa w rzeczywiście trudnych sytuacjach, kiedy na przykład na kolejne poczęcie nie pozwala trudna sytuacja zdrowotna.
W przypadku zwykłym, powtarzam, normą staje się autentyczna wielodzietność – i z tej perspektywy prowadzone jest duszpasterstwo. Rodzina 2+2, bo małżonkowie nie chcieli więcej dzieci, choć zdrowotnie mogli, staje się patologią, a nie „odpowiedzialnym rodzicielstwem”.
Przyjmując drugie wyjście Kościół katolicki, jak sądzę, zachowałby wierność wobec swojej misji, którą jest głoszenie naturalnego prawa moralnego i Bożego Objawienia, a nie układanie się z modelem życia wykreowanym przez antychrześcijańską i wrogą wobec człowieka Rewolucję.
Nie wymagam, by ten nowy model od razu się zakorzenił, a ci, którzy do niego nie dostają, spotykali się z ciężkim potępieniem, bynajmniej. Błąd już się zakorzenił i ludzkie decyzje należy oceniać w adekwatnym kontekście. Moralna odpowiedzialność małżonków, którzy na różne sposoby unikają potomstwa, jest bardzo różna, a kto chciałby wszystko wrzucać do worka grzechu ciężkiego skazującego na wieczne potępienie, ten, sądzę, naruszyłby zasady sprawiedliwego osądu – szczegóły muszą oczywiście rozstrzygać moraliści, nie dziennikarze.
Kościół musi jednak zrobić wszystko, co w jego mocy, by rozpowszechniony błąd – zaniknął.
Dlatego wielkim wyzwaniem duszpasterskim i teologicznym na XXI wiek jest odrzucenie kategorii „świadomego rodzicielstwa” i wprowadzenie na to miejsce naturalnej kategorii katolickiej wielodzietnej rodziny, która przyjmuje dzieci jako dar od Pana Boga, znosząc w pokorze i modlitwie trudy dnia codziennego.
[Poprawiłem tytuł – treści nie mogę zmienić. Przecież od dawna t.zw. “Zachód” odszedł od Cywilizacji Łacińskie -rządzi nim Bestia, Loże , czy jak wolicie to nazwać. Biedny Autor chyba o tym nie słyszał, a może we Frondzie mu nie wolno? MD]
Współczesna narracja o prawach człowieka, wolności osobistej i równości płci jest już powszechnie wykorzystywana przez reżimy autorytarne nie jako narzędzie do walki o równouprawnienie, lecz jako broń w wojnie demograficznej. Chiny, Rosja i niektóre kręgi niemieckiego establishmentu od lat wspierają – bezpośrednio lub pośrednio – globalne trendy, które w praktyce skutkują depopulacją. Wszystko to pod przykrywką nowoczesności, równości czy „zrównoważonego rozwoju”. W tej układance pojawia się także islam – który nie tylko unika depopulacyjnych skutków zachodnich ideologii, ale w krajach Europy Zachodniej już staje się ich beneficjentem i narzędziem destabilizacji.
Chińska polityka demograficzna: od przymusu do globalnej inżynierii
„Dezorganizujcie wszystko, cokolwiek jest dobrego u nieprzyjaciela, wciągajcie przedstawicieli warstw najwyższych do hańbiących występków, niegodnych ich stanowisk, potem zaś w miarę potrzeby odsłaniajcie ich przestępstwa. Nawiązujcie kontakty z najbardziej upadłymi ludźmi u waszych wrogów, przeszkadzajcie rządowi wroga, siejcie niezgodę, niezadowolenie wśród poddanych, młodszych rzućcie na starszych, dążcie, aby armia wrogów waszych zawsze miała braki w aprowizacji i umundurowaniu, wprowadzajcie muzykę rozmiękczającą obyczaje, dla ostatecznego rozkładu wroga posyłajcie rozpustnice i bądźcie szczodrzy w propozycjach, w prezentach, uprzejmościach, oszukujcie, jeśli zajdzie potrzeba, dla dowiedzenia się, co dzieje się u nieprzyjaciela, nie żałujcie pieniędzy, im więcej pieniędzy wydacie, tym większa będzie korzyść, są to pieniądze oddane na wielki procent, posiadajcie wszędzie szpiegów” – pisał w swoim traktacie, chiński pisarz wojskowy i mędrzec Sun Zi.
Chiny przez dekady były symbolem brutalnej kontroli urodzeń. Program jednego dziecka (1979–2015) pochłonął miliony ofiar przymusowych aborcji i sterylizacji. Choć polityka ta została formalnie zakończona, jej ideologiczne dziedzictwo trwa – dziś w bardziej wyrafinowanej formie. Państwo Środka aktywnie promuje tzw. „zdrowie reprodukcyjne kobiet” na całym świecie poprzez agendy ONZ i WHO, forsując powszechny dostęp do antykoncepcji i aborcji w krajach rozwijających się. W praktyce oznacza to wspieranie polityki depopulacyjnej w Afryce i Azji, a wszystko to odbywa się płaszczykiem walki z ubóstwem i nierównościami.
Rosja: konserwatyzm na pokaz, destabilizacja w praktyce
Kreml oficjalnie przedstawia się jako bastion konserwatywnych wartości – przeciwnik ideologii gender i obrońca rodziny. Jednak za tą fasadą kryje się strategia podszyta postsowieckimi metodami. Rosyjskie NGO-sy i struktury wpływu wspierają w Europie kampanie proaborcyjne, feministyczne i LGBT+, wykorzystując do tego zachodnie granty i fundusze. Celem nie jest emancypacja, lecz osłabienie struktur rodzinnych w krajach, które Moskwa uznaje za swoich geopolitycznych rywali. Takie działania przypominają czasy ZSRR, kiedy programy „wyzwalania kobiet” służyły dezintegracji więzi społecznych. Ma to w założeniu Kremla doprowadzić do rozpadu i rozbicia społeczeństw, które podzielone stałyby się łatwym militarnie celem dla Rosji.
Niemcy: ideologiczny motor „miękkiej depopulacji”
W Niemczech depopulacja nie wymaga przymusu – to efekt intensywnej promocji ideologii „równości” i „różnorodności”. Berlina nie trzeba zmuszać do wspierania gender, redefinicji płci czy liberalizacji aborcji – robi to z pełnym przekonaniem. Niemieckie fundacje, media i instytucje publiczne promują model życia singla, redefinicję macierzyństwa i zjawiska takie jak afirmacja anoreksji czy kult alienacji. Choć Belin alarmuje jednocześnie o zapaści demograficznej, nie podejmuje jednak żadnych działań wspierających stabilny model rodziny. Wręcz przeciwnie – tradycyjna rodzina traktowana jest tam już jak przeżytek.
Depopulacja pod płaszczykiem „wolności”
Wspólnym mianownikiem polityk Chin, Rosji i Niemiec jest pozornie atrakcyjna idea wolności jednostki, co jest neomową do znanej już ideologii marksistowskiej. Promuje się prawo do aborcji, zmiany płci czy odrzucenia ról rodzinnych, ale nie promuje się prawa do stabilnej rodziny, licznego potomstwa czy kulturowej ciągłości. Efektem jest rozpad społeczny i demograficzny. Formy depopulacji to dziś nie tylko sterylizacja i aborcja, ale też strategie:
Kulturowa: promowanie gender, kwestionowanie macierzyństwa i ojcostwa;
W tej globalnej układance wyrasta nowy aktor – ortodoksyjny islam. W odróżnieniu od Zachodu, islam nie ulega narracjom genderowym, nie akceptuje permisywizmu obyczajowego, nie wspiera aborcji ani ideologii LGBTQ+. Co więcej – zachowuje wysoką dzietność, konserwatywny model rodziny i silne więzi społeczne. To czyni go beneficjentem wojny demograficznej, którą Zachód obecnie przegrywa.
Muzułmańskie społeczności w Europie – zwłaszcza we Francji, Belgii, Szwecji i Niemczech – rosną dynamicznie. W wielu regionach dzieci migrantów stanowią większość populacji szkolnej. Problem polega jednak na tym, że te społeczności nie asymilują się, lecz tworzą równoległe struktury kulturowe – w zdecydowanej większości nieprzyjazne wobec wartości ich gospodarzy.
Islam jako narzędzie geopolityki państw totalitarnych
Radykalny islam nie tylko korzysta z bezbronnego i ideologicznie rozbrojonego Zachodu – bywa też aktywnie wykorzystywany przez państwa autorytarne jako narzędzie destabilizacji społecznej, politycznej i kulturowej. Dla takich mocarstw jak Rosja czy Chiny, ale też Niemcy, islamski radykalizm stanowi użyteczny instrument wpływu, który może być dozowany, inspirowany lub kontrolowany zależnie od potrzeb.
Rosja od lat prowadzi politykę balansowania między twardą ręką wobec własnych muzułmanów (np. Czeczenia czy Tatarstan), a bliskimi relacjami z radykalnymi reżimami islamskimi na Bliskim Wschodzie. Wspiera Iran, Syrię, Hezbollah, a w konflikcie izraelsko-palestyńskim często występuje jako pośrednik – podsycając napięcia i zarazem oferując „rozwiązania”. Równolegle w Europie wspiera organizacje i środowiska, które – pod pozorem walki o tolerancję religijną – promują islamizację europejskiej przestrzeni publicznej.
Warto też dodać, że zwłaszcza w początkach agresji przeciwko Ukrainę, na pierwszy front i na tak zwane mięso armatnie, szli rekruci z najuboższych zakątków Federacji Rosyjskiej, właśnie muzułmanie. Wszystko po to, aby moskiewska cerkiew, która jest w pełni zależna od Kremla, mogła bez ograniczeń sprawować „rząd dusz” na terenie Rosji.
Chiny z kolei – mimo brutalnych represji wobec Ujgurów i jawnej islamofobii wewnętrznej – grają podwójną grę. Współpracują gospodarczo z krajami arabskimi i oferują im inwestycje infrastrukturalne w zamian za dyplomatyczne wsparcie. W państwach Afryki wspierają reżimy islamskie w zamian za milczenie w kwestii łamania praw człowieka u siebie. W ten sposób reżim Xi Jinpinga buduje sojusze oparte na wspólnym interesie: tłumieniu chrześcijańskiego dziedzictwa i promowaniu „autorytarnego ładu”.
Niemcy, choć formalnie demokratyczne, uczestniczą w tej grze poprzez wspieranie masowej migracji z krajów muzułmańskich. W imię tolerancji i „multikulturowości” importują populacje, które nie tylko nie integrują się z miejscową kulturą, ale często żyją w jej jawnej opozycji. Niemiecka polityka migracyjna, sterowana ideologicznymi motywami, stała się paradoksalnie jednym z najskuteczniejszych narzędzi rozmontowywania tożsamości europejskiej – i tym samym ułatwia działanie zarówno islamistom, jak i państwom autorytarnym.
Islam kontra Zachód – asymetria strategiczna
Podczas gdy muzułmańskie rodziny mają średnio od 3 do 5 dzieci, średnia urodzin dla kobiety europejskiej wynosi dziś 1,4 dziecka. To statystyczny dramat, który przybiera realny wymiar społeczny – w klasach szkolnych Berlina, Paryża czy Malmö dzieci z rodzin imigranckich stanowią już większość. Nie stanowiłoby to problemu, gdyby wiązało się to z integracją i przyjęciem wartości gospodarzy. Niestety, islam – szczególnie w wersji ortodoksyjnej – odrzuca taką możliwość.
W wielu dzielnicach Europy Zachodniej powstają społeczeństwa równoległe: z własnymi szkołami, sądami szariackimi, sklepami, językiem, symboliką religijną i przekazem medialnym. Te enklawy stają się przestrzeniami kulturowej kolonizacji Zachodu – i to w tempie demograficznym, któremu Zachód nie jest w stanie sprostać. W efekcie mamy do czynienia z pełzającym przesunięciem cywilizacyjnym, które w najbliższych dekadach może przekształcić ustrój i wartości Europy nie do poznania.
To nie tylko kryzys tożsamości – to wojna o przetrwanie
Depopulacja, promowanie ideologii gender, rozpad tożsamości narodowej i rodzinnej – to nie tylko efekty uboczne postępu. To narzędzia walki. Kraje takie jak Chiny, Rosja, a także radykalne odłamy islamu, wykorzystują te procesy świadomie, by osłabić i ostatecznie przejąć kontrolę nad Zachodem. Zachód natomiast sam na naszych oczach rozbraja się demograficznie, kulturowo i duchowo – a jego wrogowie tylko na to czekają.
Jeśli Europa i Ameryka chcą przetrwać, muszą:
Odrzucić ideologie depopulacyjne, które czynią z rodziny przeszkodę zamiast fundamentu społeczeństwa.
Wspierać model rodziny, zarówno ekonomicznie, jak i symbolicznie – przez kulturę, edukację i instytucje.
Zrozumieć, że islam – choć nie jest złem samym w sobie – jest wykorzystywany jako narzędzie cywilizacyjnego podboju.
Rozpoznać wroga tam, gdzie naprawdę działa – nie w retoryce „postępu”, ale w skutkach kulturowych, społecznych i demograficznych.
Zbudować politykę opartą na prawdzie o człowieku, jego godności, rodzinie i potrzebie wspólnoty – zamiast ideologicznego chaosu, który służy tylko tym, którzy chcą Europę rozbić od środka.
To już nie jest jedynie naturalny konflikt cywilizacji. To walka o przetrwanie. I przetrwają tylko ci, którzy będą mieli dzieci – i ci, którzy będą potrafili je wychować w wartościach zdolnych stawić opór temu chaosowi.
Komu jest potrzebna depopulacja?
Depopulacja, o której mowa w tym tekście, nie jest efektem przypadku ani naturalnego biegu historii. Współczesne działania ideologiczne i legislacyjne, promowane przez wpływowe środowiska polityczne, medialne i akademickie, mają wyraźny cel geostrategiczny. Dla takich krajów jak Rosja i Chiny – które same borykają się z katastrofalnymi prognozami demograficznymi – osłabienie liczebne i moralne społeczeństw Zachodu to szansa na odwrócenie globalnego układu sił. W sytuacji, gdy populacja Rosji i Chin kurczy się w zawrotnym tempie (Rosji grozi spadek z ponad 140 do nawet 80 milionów mieszkańców do końca wieku, a Chiny mogą stracić kilkaset milionów obywateli), agresywna polityka depopulacyjna wobec konkurentów staje się rodzajem broni strategicznej. W tym kontekście Zachód – przekonany do aborcji, gender, relatywizmu i hedonizmu – staje się łatwym celem, ponieważ coraz bardziej przypomina cywilizację bez woli przetrwania. A dla Pekinu i Moskwy, z usłużną rolą Berlina, każdy ubytek w demografii ich wrogów to relatywne wzmocnienie ich pozycji. Nie muszą wygrywać liczebnie – wystarczy, że ich rywale przestaną się rozmnażać. To cicha, ale skuteczna wojna – wojna o przyszłość świata, toczona nie rakietami, lecz ideami, prawem i kulturą, z żelazną konsekwencją wojennego cynizmu.
Większość krajów, w których obserwuje się spadek dzietności, jest lepiej rozwinięta. Przyczyną tego trendu jest lepszy dostęp do środków antykoncepcyjnych oraz większa liczba kobiet zdobywających wykształcenie i podejmujących pracę.
W Japonii, innym azjatyckim kraju, który zmaga się z niskim wskaźnikiem urodzeń, średnia liczba urodzeń na kobietę w 2023r. pozostała na poziomie 1,2. To plasuje ten kraj wśród ponad 90 na świecie, w których populacja nie rośnie niezależnie od imigracji. W tej grupie znajduje się również wiele krajów z Europy, obu Ameryk i Azji Południowo-Wschodniej.
Większość krajów, w których obserwuje się spadek dzietności, jest lepiej rozwinięta. Przyczyną tego trendu jest lepszy dostęp do środków antykoncepcyjnych oraz większa liczba kobiet zdobywających wykształcenie i podejmujących pracę.
Infografika: Stan globalnej płodności. Więcej infografik znajdziesz na stronach Statista
=====================================
W 2023r. współczynnik dzietności w Somalii, Czadzie, Nigrze i Demokratycznej Republice Konga wyniósł 6,1, co jest najwyższą wartością na świecie. Na kolejnych miejscach znalazły się Republika Środkowoafrykańska i Mali.
W tym roku 29 z 31 krajów świata, w których kobiety miały średnio czworo lub więcej dzieci, znajdowało się w Afryce.
W 1963 roku kobiety miały średnio 5,3 dziecka w ciągu swojego życia, a do 2023 roku liczba ta zmniejszyła się ponad dwukrotnie, do 2,2.
W tym samym okresie liczba ludności na świecie wzrosła o około 150 procent, z 3,2 miliarda do 8,1 miliarda.
Fakt, że populacja stale rośnie, pomimo spadku globalnego wskaźnika dzietności, wiąże się z dłuższą oczekiwaną długością życia i niższą śmiertelnością dzieci.
ONZ prognozuje, że w połowie stulecia globalny wskaźnik dzietności osiągnie minimalny poziom zastępowalności pokoleń wynoszący 2,1, natomiast pod koniec stulecia liczba ludności na świecie zacznie prawdopodobnie spadać.
Polska zajmuje ostatnie miejsce w Unii Europejskiej pod względem wskaźnika dzietności, a wśród krajów OECD znajduje się na szarym końcu. W 2024 roku odnotowano bezprecedensowy spadek liczby urodzeń, co stawia Polskę na ostatnim miejscu w Unii Europejskiej pod względem wskaźnika dzietności i w ogonie krajów OECD.
Według wstępnych szacunków Głównego Urzędu Statystycznego, w 2024 roku zarejestrowano około 252 tysięcy urodzeń, co oznacza spadek o ponad 20 tysięcy w porównaniu z rokiem poprzednim. Jest to najniższa liczba urodzeń odnotowana w całym okresie powojennym w Polsce.
Współczynnik dzietności (TFR) w Polsce spadł do alarmującego poziomu 1,11 w 2024 roku, w porównaniu do 1,16 w roku 2023 i 1,26 w roku 2022. Oznacza to, że na 100 kobiet w wieku rozrodczym (15-49 lat) przypada zaledwie 111 urodzonych dzieci. Warto przypomnieć, że optymalna wielkość tego współczynnika, zapewniająca stabilny rozwój demograficzny, powinna wynosić 2,10-2,15. [Jak wam nie wstyd, młodziki chyba z NCz! To nie “optymalna wielkość”, lecz minimalna dla zachowania stanu obecnego !! Optymalna – to między 2.5 a 3.5. Mirosław Dakowski]
„Za Birth Gauge można wnioskować, że Polska w 2024 r. miała wskaźnik urodzeń (TFR) na poziomie 1,11, co daje nam najniższy poziom w Europie. To także 3. najniższy wynik wśród krajów OECD, za nami jedynie Chile i Korea” – podkreśla Andrzej Kubisiak, zastępca dyrektora Polskiego Instytutu Ekonomicznego. [Korea – oczywiście Południowa. Ta pod komunistyczną dyktaturą ma się lepiej md]
Starzejące się społeczeństwo i konsekwencje gospodarcze
Problem niskiej dzietności nakłada się na zjawisko starzenia się społeczeństwa. Jak informuje Kubisiak, w Polsce w ciągu ostatnich 10 lat udział osób w wieku 65+ wzrósł najszybciej (+5,6 pkt proc.) ze wszystkich krajów UE.
Równocześnie Polska, wraz z Czechami, doświadcza największego wzrostu współczynnika obciążenia demograficznego, który zwiększył się o 13,3 punktu procentowego. Wskaźnik ten określa stosunek liczby osób w wieku nieprodukcyjnym do liczby osób w wieku produkcyjnym.
Od około 30 lat utrzymuje się w Polsce zjawisko depresji urodzeniowej, co oznacza, że niska liczba urodzeń nie zapewnia zastępowalności pokoleń. Najnowsze dane wskazują, że problem ten pogłębia się, stawiając przed Polską poważne wyzwania społeczne i gospodarcze na najbliższe dekady.
Ale gdy się myśli o tej dalekiej przyszłości tego narodu, proszę pana, a myślę, że pan też tak myśli, że my tu bez 50 milionów sobie rady nie damy.
Jedną z najbardziej okrutnych i skutecznych metod wojennych, stosowanych w historii wobec zaatakowanego kraju lub oblężonej twierdzy, było palenie plonów oraz zniszczenie zasiewów, czyli ziaren. Tak zaatakowany przeciwnik był często zmuszony poddać się lub umrzeć z głodu.
Współczesnym, najbardziej wartościowym zasiewem (ziarnem) jest najmłodsze pokolenie – dzieci i młodzież, których liczba decyduje o możliwościach biologicznego przetrwania narodu.
Mrzonki i tzw. myślenie życzeniowe nie zmienią sytuacji demograficznej Polski. Wyrwa pokoleniowa związana z zapaścią demograficzną i emigracją jest przerażająca. Od wielu lat głosy specjalistów są ignorowane. Dwa lata temu, w ramach prezentacji w senacie prof. Krzysztof Rybiński podał szokującą prognozę, że wedle najbardziej pesymistycznego wariantu ONZ, pod koniec wieku Polska będzie liczyć zaledwie 16 mln mieszkańców.
Jeżeli przewidywania demografów się spełnią, a na razie spełniają się zgodnie z realizowanym planem, to Polska już wkrótce okaże się ewenementem w skali światowej. Po utracie 10 mln obywateli w wyniku eksterminacji i zaboru wschodnich obszarów Rzeczpospolitej po II wojnie światowej, pozwolimy (bez walki) na redukcję naszych biologicznych zasobów o ponad 20 mln.
Aby uzmysłowić skalę omawianego zjawiska, zaprezentuję kilka wykresów obrazujących demograficzną przeszłość, teraźniejszość oraz prognozowaną przyszłość Polski.
Pierwszy wykres przedstawia liczbę urodzeń w II Rzeczpospolitej (w zakresie od 850 tys. do 1 mln rocznie), następnie urodzenia w okresie PRL (powojenny wyż, spadek i tzw. odbicie) oraz gwałtowny spadek aż do stanu zapaści w czasie tzw. III RP.
Drugi wykres obrazuje nam ubytek liczby ludności Polski w prognozie do 2050 roku.
Trzeci pokazuje ilość urodzeń od 1946 roku do roku 2050 (prognoza).
Przyczyną aktualnego, katastrofalnego stanu rzeczy jest kumulacja dwóch efektów: ubytków emigracyjnych młodych roczników oraz zmniejszającej się dzietności w wyniku wcielania w życie konkretnych, obliczonych na dziesięciolecia planów depopulacji Polski.
Niemiłe złego początki
Po echu wyżu z lat powojennych, sporządzane na podstawie ówczesnej dynamiki demograficznej, optymistyczne prognozy w latach 80. zakładały osiągnięcie przez Polskę 45 mln przed rokiem 2020. Równocześnie pojawiły się pierwsze propagandowe zwiastuny polityki antyrodzinnej w formie wyśmiewania rodzin posiadających więcej niż dwójkę dzieci oraz szydzenie z „dziecioróbstwa” Polaków.
Ten nienawistny trend znalazł swoje ujście nie tylko w „publicystyce”, ale przede wszystkim w realizacji planu depopulacji, wprowadzonego bezkarnie z powodu paraliżu umysłowego ogromnej części polskiego społeczeństwa.
Aktualna inercja ducha i umysłu utrudnia w dużym stopniu przeprowadzenie prostych analiz logicznych, powiązania przyczyny ze skutkiem oraz co najważniejsze, rozpoczęcie działań obronnych zakończonych likwidacją utworzonych struktur destrukcji, niszczących zasoby biologiczne Polski.
Struktury destrukcji – instytucje i prawo
W skład struktur destrukcji wchodzą instytucje, a także określające obszar ich działania prawo, które umożliwia stosowanie w różnych dziedzinach życia śmiertelnego algorytmu dla Polski.
Istotne są także główne źródła inspiracji oraz ośrodki zarządzające polityką depopulacyjną Polski.
Pierwszym źródłem jest program globalistów związanych z ideologią NWO, zapoczątkowany w latach 70. w ramach polityki zerowego wzrostu gospodarczego w określonych obszarach oraz planu depopulacji kontynentu afrykańskiego oraz poszczególnych krajów.
Drugim jest odnowiony przez Niemcy projekt „Mitteleuropa”, realizowany w stosunku do krajów Europy Środkowo-Wschodniej, za pomocą instrumentów i narzędzi, jakie daje kierowana przez Niemcy UE oraz za pomocą ośrodków dywersji i propagandy (media, organizacje typu fundacje i think tanki).
Trzecim jest ideologia marksizmu kulturowego w formie feminizmu i gender, promująca społeczeństwo „otwarte i tolerancyjne”, wyzwolone od norm i wzorców kultury – kobieta bez męża, rodziny, dzieci – w ramach nowego modelu człowieka z prawem do dowolnej „orientacji” moralnej, płciowej i seksualnej.
Wymienione środowiska, mimo że działają niezależnie, osiągnęły efekt synergii, widoczny w formie zapaści cywilizacyjnej, ekonomicznej i demograficznej Polski.
Czwartym elementem układanki są wykonawcy – polskojęzyczna administracja znana pod wprowadzającą w błąd nazwą potoczną: „polski rząd”, wykonująca dyrektywy i zalecenia unijne oraz sugestie ośrodków typu ONZ i WHO. Odbywa się to w formie zmiany przepisów prawnych dotyczących rodziny, zdrowia oraz wolności gospodarczej i prywatnej.
W nikczemny proceder niszczenia Polski jest zaangażowany prawie cały establishment polityczny III RP, realizujący hasło przewodnie: Aby nie żyło się lepiej.
Na szczęście Polska nie jest jeszcze intelektualną pustynią i dzięki temu w niezależnym obiegu informacji pojawiły się wykłady, prelekcje, prezentacje mające na celu uświadomienie Polakom grozy sytuacji oraz ujawnienie źródeł poglądów, intencji i planów sprawców.
Publikacja materiałów ma na celu ukazanie założeń programowych wymienionych źródeł ideologicznych, wykazania tzw. sprawstwa kierowniczego Niemiec poprzez ścisłą analogię pomiędzy planami niemieckimi z okresu II wojny światowej a dzisiejszą polityką „stronnictwa pruskiego”. Zmieniły się metody, lecz intencje i cele geopolityczne naszych sąsiadów pozostały takie same. Działalność agentury rosyjskiej nie jest uwzględniona z racji działań uzupełniających w zupełnie innych obszarach niż omawiany.
Część czytelników zapewne zastosuje mechanizm obronny powtarzając mantrę o spiskowej teorii dziejów, i będą mieć rację. Tego typu działania zawsze mają charakter spisku. Nikt przecież nie powie, że celem jest likwidacja Polski i Polaków. Chodzi przecież o integrację, zrównoważony rozwój i transgraniczność.
Źródło pierwsze: NWO
Wymownym przykładem jest rozmowa z członkiem Klubu Rzymskiego prof. Meadowsem, autorem raportu „Granice wzrostu”. Wywiad z ideologiem NWO został wydrukowany w socjalistycznej „Kulturze” w 1975 r. Prof. Dennis L. Meadows podał w nim konkretną liczbę ludności dla Polski – 15 milionów obywateli, która według niego jest wielkością optymalną.
ANDRZEJ BONARSKI: Wydaje mi się, że „Granice wzrostu” nie uwzględniają różnic między typem gospodarki socjalistycznej i kapitalistycznej, że nie uwzględniają tempa (…)
PROF. DENNIS L. MEADOWS: Wolałbym odpowiedzieć nie bezpośrednio. Na przykład, jeżeli chodzi o Polskę, to sądzę, że macie zbyt duży przyrost ludności. 15 milionów ludności gwarantowałoby równowagę. Dalej: jeżeli chodzi o Polskę, widzę takie problemy – po pierwsze: właśnie zahamowanie eksplozji demograficznej (…)
A. B.: Jak wyobraża sobie Pan drastyczne zahamowanie rozrodczości?
D. L. M.: Państwo o ustroju socjalistycznym ma w tej mierze szczególne możliwości. Aparat administracyjny i społeczny może stworzyć warunki przeciwdziałające nadmiernemu przyrostowi ludności.
A. B.: Czy nie wydaje się Panu, że każda rodzina może chcieć kiedyś mieć dzieci i ma do tego prawo?
D. L. M.: Absurd.
A. B.: Nie sądzę, by dało się tak całkowicie lekceważyć tradycję i biologię.
D. L. M.: Łatwo ją zmienić.
(…) ANDRZEJ BONARSKI “Kultura” z 12 stycznia 1975, s. 7
Źródło drugie: Uaktualniony niemiecki plan dla Polski – teoria spiskowa czy realpolitik?
Depopulacja –„pokojowy” wariant wyludnienia Polski w oparciu o wytyczne niemieckiej polityki demograficznej z 1939 roku.Źródło dokumentów: Zeszyty Oświęcimskie 2/58
Z referatu dr. Erharda Wetzla i dr. Gerharda Hechta, ekspertów Urzędu do Spraw Rasowo-Politycznych NSDAP : Wszystkie środki, które służą ograniczeniu rozrodczości, powinny być tolerowane albo popierane. (…) Środki służące do spędzania płodu i środki zapobiegawcze mogą być w każdej formie publicznie oferowane, przy czym nie może to pociągać za sobą jakichkolwiek policyjnych konsekwencji. Homoseksualizm należy uznać za niekaralny. Przeciwko instytucjom i osobom, które trudnią się zawodowo spędzaniem płodu, nie powinny być wszczynane policyjne dochodzenia.
Hitlerowski plan polityki depopulacyjnej w stosunku do ludności polskiej przewidywał również: redukcje świadczeń chorobowych z tytułu ubezpieczenia społecznego; ograniczenie lecznictwa szpitalnego; zawieszenie zasiłków rodzinnych i świadczeń z tytułu macierzyństwa; obowiązujący na terenach włączonych do Rzeszy Niemieckiej zakaz zawierania małżeństw przez mężczyzn w wieku poniżej 28 lat i przez kobiety w wieku poniżej 24 lat.
(J. Kossecki Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP, Kielce 1997 s. 133.)
W roku 1942 doktor Wetzel w sprawie Rosjan pisał: (…) Na terenach tych musimy świadomie prowadzić negatywną politykę ludnościową. Poprzez środki propagandowe, a w szczególności przez prasę, radio, kino, ulotki, krótkie broszury, odczyty uświadamiające itp. należy stale wpajać w ludność myśl, jak szkodliwą rzeczą jest posiadanie wielu dzieci. (…) Obok tej propagandy powinna być prowadzona na wielką skalę propaganda środków zapobiegawczych. Przemysł produkujący tego rodzaju środki musi zostać specjalnie stworzony.
Warto w tym momencie przypomnieć, że Niemcy są właścicielami ponad 80% mediów w Polsce, w tym 90% portali i prasy lokalnej.
Hitlerowcy zalecali również, by na roboty przymusowe do Niemiec wywozić przede wszystkim mężczyzn żonatych i kobiety zamężne, gdyż w ten sposób rozbija się rodziny, co wpłynie na zmniejszenie przyrostu naturalnego. (patrz dzisiejsza emigracja zarobkowa).
Źródło trzecie – lewicowy obłęd
W roku 2011 w Urbanowym „NIE” (nr 12) pojawił się artykuł pod wymownym tytułem „Dzieci do śmieci”. Autorka /Agnieszka Wołk-Łaniewska/ pod przewodnim hasłem „Róbcie studia zamiast bachorów” przytacza poglądy Davida Attenborough: „Attenborough jest patronem i twarzą organizacji Optimum Population Trust, która stawia sobie za cel przełamanie tabu związanego z kontrolą populacji ludzkiej. Na stronie organizacji można złożyć ślubowanie „Postaram się mieć nie więcej niż dwoje dzieci!” (…) Zjawisko prowokowanego i wspieranego przez katolicyzm nieopanowanego „rozmnażactwa”, które prowadzi do dewastacji Ziemi, Attenborough nazywa słoniem w salonie – czyli problemem, który mimo jego oczywistości wszyscy starają się ignorować”.
Dalej autorka ujawnia swoje poglądy: „W Polsce, gdzie przyrost naturalny jest minimalny – co jest jedną z niewielu dobrych rzeczy, które o naszym kraju można powiedzieć – każdego dnia jesteśmy przekonywani, że to prawdziwe nieszczęście, które doprowadzi ojczyznę do ruiny”. Oraz : „Wedle raportu Living Planet Report opracowywanego przez naukowców różnych dziedzin na polecenie światowego potentata ekologii, organizacji WWF, „pojemność” Polski wynosi między 13 a 20 mln ludzi”.
Diagnoza i przeciwdziałanie
Po czasach wojennych, saskich, okresie komunistycznej okupacji, minione 25 lat należy do najgorszych okresów w polskiej historii. Do strat poniesionych w obszarach polskiej własności prywatnej i publicznej należy dołączyć porażający bilans w wymiarze biologicznym i duchowym. Aktualne działania noszą znamiona „wojny bez wojny” i są obliczone na wyludnienie Polski.
Należy bezwzględnie podjąć błyskawiczną akcję uświadamiającą, a w „chwilę” potem rozpocząć działania obronne. Przeciwnik liczy na naszą słabość – konformizm, upadek ducha, zmęczenie i rezygnację z walki.
Przykład realnych działań obronnych:
„Węgierskie władze kontynuują wojnę przeciwko organizacjom pozarządowym.(…)
– Mamy do czynienia nie z członkami społeczeństwa obywatelskiego, ale płatnymi działaczami politycznymi, którzy służą interesom obcych – mówił w lipcu o niektórych organizacjach pozarządowych premier Viktor Orban.
Zgodnie z wyznaczoną przez Orbana oficjalną linią rządu służby specjalne i policja prowadzą naloty na siedziby organizacji pozarządowych, rekwirując sprzęt i dokumentację księgową.
Od początku roku węgierskie władze prześwietliły w sumie kilkadziesiąt podmiotów (…)
W pierwszej kolejności uderzono w organizacje lewicowe, ekologiczne i promujące dewiacyjne zachowania, jak np. Kobiety dla Kobiet przeciw Przemocy czy Labrisz Lesbian Association. Norwegowie zawiesili więc wypłatę dotacji”.
Źródło: Polonia Christiana /budapesttime.hu, economist.com, AS/. Link.
Dane końcowe ; uzupełnienia
Podawany oficjalny stan ludności Polski jest zawyżony. Prof. Krystyna Iglicka-Okólska, rektor Uczelni Łazarskiego, uważa, że w ciągu 5 lat z Polski wyjedzie kolejne 500-800 tys. osób. Dołączą one do 2,1 mln obecnych emigrantów. Gus-owskie dane mówią, że od ponad roku za granicą przebywa ok.1,6 mln naszych rodaków. Zgodnie z przepisami UE, od przyszłego roku nie będą oni zaliczani do ludności Polski. Realna liczba Polaków wyniesie 37,1 mln, tak jak w 1984 r. /Gość Niedzielny/.
Z prognoz wynika, że w 2060 r. ogólna liczba ludności w Polsce spadnie do ok. 30 mln. Wtedy na 1000 pracujących przypadać ma prawie 700 emerytów. Obecnie wskaźnik ten wynosi 270. Pod względem dzietności na 223 kraje uplasowaliśmy się na 214. miejscu. Aby odbudować populację, trzeba, aby wskaźnik z aktualnego 1,3 podniósł się do 2,1. Według niektórych szacunków stopa urodzeń w 1942 r. na terenie Generalnego Gubernatorstwa wynosiła 18,6 promil, a więc była prawie dwukrotnie wyższa od aktualnej – 9,6 (2013)
Wykresy
Spadek współczynnika dzietności poniżej 1.4 powoduje, że społeczeństwo skazane jest na wymarcie.
– Główną przyczyną załamania demograficznego jest fakt, że jesteśmy pierwszym społeczeństwem w historii ludzkości, w którym żyją «wyzwolone kobiety» – powiedział w rozmowie z „National Catholic Register”.
Chodzi tutaj o unikalny system indywidualnego wyboru partnera, całkowicie odmienny od małżeństw aranżowanych dominujących we wszystkich poprzednich społeczeństwach w historii ludzkości. Doszło do społecznego «wyzwolenia kobiet», ale zabrakło integracji tego zjawiska z reprodukcją. W efekcie społeczeństwa mogą upaść, a zmiany kulturowe związane z feminizmem – nie przetrwają.
−∗−
(fot. Pixabay)
Norweski badacz: Zginiemy. Kryzys demograficzny jest gorszy od II wojny światowej i czarnej śmierci
Kryzys demograficzny jest o wiele poważniejszy niż największe tragedie w całych dziejach ludzkości. Jeżeli nic nie zmienimy, po prostu znikniemy. Mówi o tym norweski badacz, Mads Larsen.
Mads Larsen jest badaczem na Uniwersytecie w Oslo; uzyskał doktorat na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W swoich pracach wykorzystuje perspektywę ewolucyjną celem badania zmian kulturowych. Jego zdaniem rewolucja feministyczna doprowadziła do większego kryzysu demograficznego, niż II wojna światowa czy epidemie tzw. czarnej śmierci.
Larsen opublikował niedawno książkę pt. „Historie miłości od wikingów do Tindera. Ewolucja współczesnych ideologii łączenia się w pary, dysfunkcji randkowania i upadku demograficznego”. Norweski badacz wskazuje, że główną przyczyną współczesnej zapaści demograficznej jest rewolucja seksualna związana z feminizmem.
– Główną przyczyną załamania demograficznego jest fakt, że jesteśmy pierwszym społeczeństwem w historii ludzkości, w którym żyją «wyzwolone kobiety» – powiedział w rozmowie z „National Catholic Register”.
Chodzi tutaj o unikalny system indywidualnego wyboru partnera, całkowicie odmienny od małżeństw aranżowanych dominujących we wszystkich poprzednich społeczeństwach w historii ludzkości. Doszło do społecznego «wyzwolenia kobiet», ale zabrakło integracji tego zjawiska z reprodukcją. W efekcie społeczeństwa mogą upaść, a zmiany kulturowe związane z feminizmem – nie przetrwają.
Larsen zauważył, że jeżeli nie dojdzie do takiej integracji, która polegałaby na zrównoważeniu wolności kobiet z dzietnością, społeczeństwa zachodnie po prostu zanikną. Zostaną zastąpione przez te, które mają inne podejście do roli kobiet – jak społeczeństwa afrykańskie czy bliskowschodnie.
Według Larsena rewolucja feministyczna stała się możliwa w latach 60. XX wieku ze względu na dwa czynniki. Pierwszym był dobrobyt ekonomiczny po II wojnie światowej, który pozwolił kobiecie na samodzielność finansową. Drugim – wynalezienie pigułki antykoncepcyjnej, która pozwoliła na proste oddzielenie aktów seksualnych od prokreacji. Dzięki tym podstawom materialnym możliwe było rozpowszechnienie ideologii miłości, która zakłada, że związki mogą opierać się na „osobistym spełnieniu”, a nie na obowiązku.
Badacz uważa, że obecna zapaść demograficzna jest problemem o gigantycznych rozmiarach.
– To najpoważniejsze wyzwanie, z jakim Zachód kiedykolwiek się mierzył. Jest gorsze niż wybuchy wulkanów, II wojna światowa i czarna śmierć. Gorsze niż jakikolwiek kryzys klimatyczny – powiedział.
– Przebrnęliśmy przez wszystkie te wielkie wyzwania przeszłości. Mogę zagwarantować – z matematyczną pewnością – że nie przetrwamy zapaści związanej z płodnością. Jeżeli nic nie zrobimy, wskaźniki urodzeń będą spadać, zagrażając ekonomii i stabilności społecznej – powiedział.
Społeczeństwo po prostu się kurczy: rodzi się mniej dzieci, jest mniej uczniów, jest mniej studentów, mniej pracowników. Zaczyna w efekcie brakować pracowników potrzebnych do utrzymania struktury społecznej i ekonomicznej. Z pokolenia na pokolenie jest coraz gorzej. – Tak dzieje się już przy wskaźniku dzietności na poziomie 1,4 [taki jest w Norwegii – red.]. Jeżeli dojdzie do poziomu Korei Południowej, gdzie wskaźnik jest na poziomie 0,7 – każde pokolenie będzie mniejsze o 2/3 od poprzedniego. To oznacza, że tylko w ciągu trzech pokoleń stracimy 96 proc. dzieci. Obecnie do szkoły idzie setka dzieci, za trzy pokolenia będzie szło czworo – wskazał.
Polska ma jeden z najniższych wskaźników dzietności na świecie. W 2024 roku wyniósł 1,12 – jesteśmy zatem bliżsi Korei Południowej niż Norwegii.
Efektem będzie zapaść systemu edukacji, opieki zdrowotnej oraz innych kluczowych sfer życia. Część miast stanie się miastami widmowymi, jak dzieje się to już dziś w Japonii albo we Włoszech.
Zdaniem Larsena jednym z głównych problemów jest to, w jaki sposób mężczyźni i kobiety szukają partnerów. Kobiety są nastawione na wyszukanie jak najlepszego partnera, który zapewni im stabilność. Kiedyś małżeństwa były oparte na obowiązku i były często aranżowane. To sprawiało, że nawet relatywnie kiepski jakościowo partner zapewniał stabilność. Obecnie dobór partnera jest pozostawiony preferencjom indywidualnym.
To sprawia, że kobiety skupiają się wyłącznie na wąskiej grupie najlepszych. Ci jednak często je porzucają, w efekcie trudna do osiągnięcia jest stabilność związku. Ten problem znacząco pogłębiły jeszcze aplikacje randkowe, jak Tinder. Kobiety mają dużą trudność ze znalezieniem partnera, którego uważają za „wystarczająco dobrego”, a który zarazem będzie chciał budować stabilny związek. Związki są krótsze – i spada dzietność. Na to składa się jeszcze wiele innych czynników, jak struktura społeczna, która jest przez kobiety odbierana jako niekorzystna dla macierzyństwa.
W odpowiedzi na problem związany z optyką współczesnych kobiet wśród mężczyzn pojawia się ideologia tzw. red pillu, która, jak mówi Madsen, nie pozwala jednak na rozwiązanie żadnych zasadniczych trudności.
– Musimy zbudować społeczeństwo, w którym kobieta w wieku 20-kilku lat dojdzie do wniosku, iż posiadanie trojga dzieci zapewni jej lepsze życie, niż pozostanie samotną i bezdzietną – stwierdził.
Według badacza duża rola przypada Kościołowi katolickiemu, który na przestrzeni wieków wspierał podmiotowość kobiet. Teraz musi wspierać również wysoką płodność.
Polacy wymierają w trybie przyspieszonym! Kto stoi za depopulacją Europy? R. Nowakowski
Kraków nam wymarł! Sytuacja demograficzna Polski – tak źle jeszcze nie było! Radomir Nowakowski
Takiej sytuacji jak obecnie nie mamy od czasów Mieszka I, czyli nie mieliśmy nigdy! Nawet w czasie okupacji niemieckiej… dzietność była wyższa niż w 2024 roku!
Czy jest z tej tragicznej sytuacji wyjście? Posłuchajcie autora “Depopulacji”, Radomira Nowakowskiego, bo okazuje się, że TAK!
−∗−
Warto porównać:
Polski naród jest prowadzony do unicestwienia Naród nasz, chociaż katolicki, staje się coraz bardziej otępiały, obezwładniony. Coraz łatwiej godzi się na zło. Coraz bardziej godzi się na aborcję, na homoseksualizm, na różne zboczenia, które wprawdzie zawsze […]
_______________
„Inwestycja”, która stworzyła kryzys dzietności Liberalizm seksualny, oparty na pseudo-naukowych „zdobyczach” Kinseya, to klucz do sukcesu tego programu. Żaden inny program nie miał bowiem takiej anty-demograficznej skuteczności. W rzeczywistości, jak konkludował Jones, choć obyczajowa emancypacja […]
_______________
„Aspiracje życiowe młodych Polek i Polaków” – raport Ponad połowa młodych ludzi, którzy właśnie wchodzą w dorosłość nie widzi sensu swojego życia – przyznaje w rozmowie z DOBITNIE Michał Kot, członek zarządu Fundacji Instytutu Pokolenia, autor raportu „Aspiracje […]
_______________
Zamach stanu na państwo i naród Stan nadzwyczajności w naszym pięknym kraju osiągnął już taki poziom, że nawet oficjalna informacja o trwającym zamachu stanu, dokonywanym przez władzę polityczną Polski nie wywołuje większego poruszenia w narodzie. Być […]
−∗−
O autorze: AlterCabrio
If you don’t know what freedom is, better figure it out now!
2 komentarze
CzarnaLimuzyna 13 marca 2025 godz. 16:06Kobiety “wyzwolone” to eufemizm. W rzeczywistości kobiety zniewolone, zdemoralizowane i ogłupione (mówiąc delikatnie). Podobnie jest z mężczyznami.W Polsce jest tragicznie. Aby unaocznić:
CzarnaLimuzyna 13 marca 2025
11 lat temu napisałem:
Jedną z najbardziej okrutnych i skutecznych metod wojennych, stosowanych w historii wobec zaatakowanego kraju lub oblężonej twierdzy, było palenie plonów oraz zniszczenie zasiewów, czyli ziaren. Tak zaatakowany przeciwnik był często zmuszony poddać się lub umrzeć z głodu.Współczesnym, najbardziej wartościowym zasiewem (ziarnem) jest najmłodsze pokolenie – dzieci i młodzież, których liczba decyduje o możliwościach biologicznego przetrwania narodu. …Trzecim (narzędziem destrukcji) jest ideologia marksizmu kulturowego w formie feminizmu i gender, promująca społeczeństwo „otwarte i tolerancyjne”, wyzwolone od norm i wzorców kultury – kobieta bez męża, rodziny, dzieci – w ramach nowego modelu człowieka z prawem do dowolnej „orientacji” moralnej, płciowej i seksualnej.Wymienione środowiska, mimo że działają niezależnie, osiągnęły efekt synergii, widoczny w formie zapaści cywilizacyjnej, ekonomicznej i demograficznej Polski.Czwartym elementem układanki są wykonawcy – polskojęzyczna administracja znana pod wprowadzającą w błąd nazwą potoczną: „polski rząd”, wykonująca dyrektywy i zalecenia unijne oraz sugestie ośrodków typu ONZ i WHO. Odbywa się to w formie zmiany przepisów prawnych dotyczących rodziny, zdrowia oraz wolności gospodarczej i prywatnej.W nikczemny proceder niszczenia Polski jest zaangażowany prawie cały establishment polityczny III RP, realizujący hasło przewodnie: Aby nie żyło się lepiej.
— To bardzo symboliczne. Wchodzimy do walki o najgorszy wynik w krajach OECD — mówi Andrzej Kubisiak, zastępca dyrektora Polskiego Instytutu Ekonomicznego. Komentuje w ten sposób prognozy, które zakładają, że wskaźnik dzietności w Polsce za rok spadnie poniżej 1, a w 2030 r. może wynieść tylko 0,8. Taki scenariusz oznaczałby, że idziemy ścieżką Korei Południowej, która zyskała miano najszybciej wymierającego kraju na świecie.
Polska ma olbrzymi problem z demografią. | Foto: Piotr Kamionka / REPORTER / East News
Kolejne dane i prognozy potwierdzają, jak wielki problem demograficzny ma Polska
Z analizy ekonomistów Banku Pekao wynika, że w 2026 r. wskaźnik dzietności w naszym kraju spadnie poniżej 1, a w 2030 r. sięgnie 0,8
To poziomy, które dziś notuje Korea Południowa, okrzyknięta wielokrotnie najszybciej wymierającym krajem na świecie
Polska już dziś jest w czołówce krajów o najniższej dzietności. A wiele wskazuje na to, że będzie już tylko gorzej
W 2024 r. wskaźnik dzietności (z ang. TFR — total fertility rate) w Polsce wyniósł 1,10. To najniższy wynik w Europie i trzeci najgorszy wśród krajów OECD. Słabiej od nas wypadają tylko Chile i Korea Południowa. Tam jest to odpowiednio 0,88 i 0,75. Kobiety przez całe życie rodzą więc średnio mniej niż jedno dziecko.
Jednak najnowsze prognozy analityków Banku Pekao wskazują, że Polska już niedługo powinna doszlusować do tej grupki. Nigdzie indziej wskaźnik dzietności nie spada bowiem w tak szybkim tempie, jak u nas. Demografowie szacują, że do tzw. zastępowalności pokoleń konieczne jest posiadanie TFR na poziomie ponad 2.
Ekonomiści państwowego banku zwracają uwagę, że w porównaniu z 2019 r. liczba urodzeń w naszym kraju spadła już o jedną trzecią. Przypomnijmy, że w 2024 r. w Polsce urodziło się nieco ponad 250 tys. dzieci. Pięć lat wcześniej było to ponad 370 tys.
Co jeszcze bardziej niepokojące, będzie już tylko gorzej. Widać to doskonale na poniższym wykresie.
“Wskaźnik dzietności TFR wyniósł więc 1.10x w 2024 (vs. 1.45x w 2019), a jeśli trendy z roku 2024 się utrzymają to TFR spadnie <1.0x w 2026 i do 0.8x w 2030” — prognozują analitycy (pisownia oryginalna). Tempo spadku jest więc zawrotne.
Powodów jest mnóstwo
Z czego wynika tak drastyczny spadek dzietności w Polsce w ciągu ostatnich lat? — To jest w dużej mierze kwestia liczby urodzeń. Bo skoro spada nam mianownik, czyli liczba kobiet w wieku rozrodczym, to automatycznie oznacza, że licznik, czyli liczba urodzeń, musi spadać jeszcze szybciej — tłumaczy Andrzej Kubisiak, zastępca dyrektora Polskiego Instytutu Ekonomicznego.
Nasz rozmówca podkreśla, że spadek wskaźnika TFR jest też efektem tego, że duża część osób w ogóle się nie decyduje na powiększenie rodziny. — Z badań wynika, że barierą jest przede wszystkim posiadanie pierwszego dziecka. A nam w Polsce zaczyna przybywać osób, które w ogóle nie mają dzieci. Powodów mogą być setki, ale to jest też na pewno efekt opóźniania tej decyzji o potomstwie — tłumaczy Kubisiak.
Problem ten jest wielowymiarowy. — Właśnie przeczytałem informację, że w Polsce ok. dwie trzecie osób studiujących stanowią kobiety. Jeśli więc chciałyby one znaleźć partnera [męża, owieczko.. z “partnerem” nie warto ryzykować dzieci – znudzi się, pójdzie do innej.. md] na uczelni, to automatycznie mają trudniejsze zadania, bo mężczyzn jest tam po prostu mało — kontynuuje ekspert.
Wskazuje też na jeszcze jeden aspekt, o którym dotychczas mówiło się stosunkowo mało. — Czynniki ekonomiczne czy edukacyjne są oczywiście ważne, ale jest jeszcze zjawisko wysoko zawieszonej poprzeczki względem rodzicielstwa. Społeczne oczekiwania wobec rodziców są takie, że dzieci będą się rozwijały na wszystkich możliwych polach, a rodzice będą wiecznie uśmiechnięci i tryskający pozytywną energią. To dla wielu osób, które jeszcze nie mają potomstwa, może być bariera nie do przeskoczenia. Również, gdy patrzą na swoich rówieśników z dziećmi — twierdzi nasz rozmówca.
Gdzie zatem jest dołek dla polskiej dzietności? — Trudno powiedzieć, szczególnie że ostatnie lata zaskakują nas raczej in minus niż in plus. To jest jeszcze bardziej niepokojące. A już samo osiągnięcie poziomu Korei Południowej jest bardzo symboliczne. Wchodzimy do walki o najgorszy wynik w krajach OECD — puentuje Andrzej Kubisiak.
O takim scenariuszu analitycy Pekao pisali już w ubiegłym roku. Teraz powoli zaczyna się on materializować, co widać na poniższym wykresie.
Wskaźnik dzietności na poziomie niższym niż 1 oznacza wymieranie społeczeństwa i depopulację. [Ależ skądże !! Wymieranie zaczyna się poniżej 2.20 md]
Prognozy zakładają, że pod koniec tego stulecia Polska będzie już liczyć jedynie 20 mln obywateli.
Jeszcze ważniejsza od wymierania jest jednak zmiana struktury populacji. Starsze społeczeństwo to konieczność zmian w ochronie zdrowia, na rynku pracy czy systemie emerytalnym. O tym również pisaliśmy w Business Insider Polska.
Rząd zapewnia, że widzi problem..
[Dalej następują, dość prześmiewcze, cytaty z bełkotu “rządowego”. md]
…Trzecim (narzędziem destrukcji) jest ideologia marksizmu kulturowego w formie feminizmu i gender, promująca społeczeństwo „otwarte i tolerancyjne”, wyzwolone od norm i wzorców kultury – kobieta bez męża, rodziny, dzieci – w ramach nowego modelu człowieka z prawem do dowolnej „orientacji” moralnej, płciowej i seksualnej.Wymienione środowiska, mimo że działają niezależnie, osiągnęły efekt synergii, widoczny w formie zapaści cywilizacyjnej, ekonomicznej i demograficznej Polski.Czwartym elementem układanki są wykonawcy – polskojęzyczna administracja znana pod wprowadzającą w błąd nazwą potoczną: „polski rząd”, wykonująca dyrektywy i zalecenia unijne oraz sugestie ośrodków typu ONZ i WHO. Odbywa się to w formie zmiany przepisów prawnych dotyczących rodziny, zdrowia oraz wolności gospodarczej i prywatnej.W nikczemny proceder niszczenia Polski jest zaangażowany prawie cały establishment polityczny III RP, realizujący hasło przewodnie: Aby nie żyło się lepiej.