Niemcy w objęciach kryzysu: Kanclerz Merz przyznaje, że wyzwania “Zielonego Ładu” są większe niż…

Niemcy w objęciach strukturalnego kryzysu: kanclerz Merz przyznaje, że wyzwania Zielonego Ładu są większe niż przypuszczano

https://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/niemcy-w-objeciach-strukturalnego-kryzysu-kanclerz-merz-przyznaje-ze-wyzwania-zielonego


Niemiecka gospodarka znajduje się nie tylko w przejściowym dołku, ale w prawdziwym kryzysie strukturalnym – tak brutalnie szczery był kanclerz Friedrich Merz podczas swojego wystąpienia w Osnabrück 23 sierpnia 2025 roku. Przyznając się do niedoszacowania skali problemów gospodarczych, Merz stwierdził: “To zadanie jest większe, niż ktokolwiek z nas mógł sobie wyobrazić rok temu”.

Dane ekonomiczne bezlitośnie potwierdzają tę diagnozę. W drugim kwartale 2025 roku niemiecka gospodarka skurczyła się o 0,3% wobec poprzedniego kwartału, co jest wynikiem gorszym od początkowo szacowanych 0,1%. To część niepokojącego trendu – Niemcy notują już drugi rok recesji z rzędu, po spadkach o 0,2% w 2024 i 0,3% w 2023 roku.

Jednym z kluczowych czynników pogłębiających strukturalny kryzys niemieckiej gospodarki jest ambitna polityka klimatyczna Unii Europejskiej, znana jako Europejski Zielony Ład. Koszty transformacji energetycznej szczególnie mocno uderzają w niemiecki przemysł, dla którego ceny energii są obecnie nawet trzykrotnie wyższe niż dla konkurentów z USA czy Chin. Surowe regulacje emisyjne zmuszają niemieckie firmy do kosztownych inwestycji w nowe technologie, często bez możliwości przerzucenia tych kosztów na konsumentów.

Szczególnie dotkliwy jest kryzys niemieckiego przemysłu motoryzacyjnego, będącego od dekad filarem niemieckiej potęgi gospodarczej. Volkswagen, niegdyś duma niemieckiej inżynierii, ogłosił 36-procentowy spadek zysków w drugim kwartale 2025 roku. Przepisy Zielonego Ładu nakazujące odejście od silników spalinowych do 2035 roku wymusiły na niemieckich producentach gwałtowne przerzucenie zasobów na rozwój samochodów elektrycznych, mimo że marże na tych pojazdach są znacznie niższe. Inne niemieckie koncerny motoryzacyjne również odnotowują dramatyczne spadki wyników finansowych – BMW zaraportował 29-procentowy spadek zysków w pierwszej połowie roku.

Kanclerz Merz nie ukrywał gorzkiej prawdy – duża część niemieckiej gospodarki przestała być konkurencyjna na rynkach światowych. Problemy są wielowymiarowe: od wysokich kosztów energii wywołanych transformacją energetyczną, przez nadmierną biurokrację związaną z unijnymi regulacjami klimatycznymi, aż po niedobór wykwalifikowanych pracowników. Dochodzą do tego zewnętrzne czynniki, jak 15-procentowe cła nałożone przez USA na niemiecki eksport.

Prognozy na najbliższe lata pozostają mało optymistyczne. Według różnych szacunków, wzrost PKB Niemiec w 2025 roku wyniesie zaledwie 0,2-0,3%, co oznacza praktyczną stagnację największej gospodarki Europy. Co gorsza, wiele wskazuje na to, że strukturalne problemy będą się pogłębiać – inwestycje w niemieckim przemyśle spadły o 1,4% w drugim kwartale, a sektor budowlany, również dotknięty nowymi regulacjami dotyczącymi efektywności energetycznej budynków, skurczył się o alarmujące 3,7%.

W odpowiedzi na kryzys, Merz zapowiedział szeroko zakrojone reformy, obejmujące inwestycje infrastrukturalne i ulgi podatkowe mające wspierać biznes. Jednak wielu ekspertów wątpi, czy te działania wystarczą, by przywrócić niemieckiej gospodarce dawny blask. Niektórzy analitycy twierdzą, że Niemcy zbyt długo opierały swój model gospodarczy na taniej energii z Rosji i eksporcie do Chin – oba te filary zostały poważnie naruszone przez geopolityczne zawirowania ostatnich lat i ambitną politykę klimatyczną.

Kryzys niemieckiej gospodarki ma poważne implikacje dla całej Europy, a szczególnie dla Polski, dla której Niemcy pozostają najważniejszym partnerem handlowym. Osłabienie niemieckiego popytu bezpośrednio przekłada się na polski eksport i tempo wzrostu naszego PKB.

Niemiecka recesja to nie tylko problem ekonomiczny, ale i polityczny. “Państwo opiekuńcze, które mamy dzisiaj, nie może być już finansowane z tego, co produkujemy w gospodarce” – stwierdził kanclerz podczas konferencji partyjnej, sygnalizując potrzebę głębokich reform strukturalnych, które mogą okazać się społecznie bolesne.

Źródła:

https://www.bloomberg.com/news/articles/2025-08-23/merz-says-tackling-germany-s-economic-woes-tougher-than-expected

https://www.marketpulse.com/markets/germany-economy-slows-in-q2-2025

https://www.euronews.com/business/2025/08/22/germanys-gdp-contraction-worse-than-expected-after-tariff-boost

https://www.cnbc.com/2025/07/25/volkswagen-posts-29percent-drop-in-second-quarter-profit-as-tariffs-hit-hard.html

https://news-pravda.com/russia/2025/08/25/1628999.html

Apolut: Merz morduje Niemcy

Merz morduje Niemcy

Artykuł autorstwa Sabiene Jahn https://apolut.net/merz-schlachtet-deutschland-aus

Automatyzmy jednocześnie niszczą państwo opiekuńcze i pokój.

Każdy, kto śledzi dziś wiadomości w Niemczech, natknie się na dwa pozornie odrębne nagłówki: W Waszyngtonie FBI przeszukuje biura Johna Boltona, byłego doradcy Trumpa ds. bezpieczeństwa i symbolu amerykańskiej wyjątkowości. W Berlinie Friedrich Merz deklaruje, że Niemcy nie mogą sobie już pozwolić na państwo opiekuńcze „w jego obecnej formie”. Dwa epizody – a jednak wspólny mianownik: oba podkreślają prymat wojska nad społeczeństwem, siły nad równowagą.

Friedrich Merz niedawno oświadczył, że Niemcy nie mogą już sobie pozwolić na państwo opiekuńcze „w jego obecnej formie”.

To stwierdzenie skłania ludzi do refleksji – nie tylko dlatego, że pojawia się w obliczu pełnych niepokoju debat na temat dochodów obywateli i emerytur, ale także dlatego, że ujawnia więcej, niż się pozornie wydaje. Wśród pustych państwowych kas, rosnących wydatków na obronność i polityki przedkładającej automatyzm nad debatę, ujawnia się prawda: fundusze, które powinny płynąć do szkół, emerytur i szpitali, znikają na zbrojenia, misje zagraniczne i stałe zobowiązania sojusznicze.

Równoległy rozwój sytuacji w USA: nalot na Johna Boltona, byłego doradcę Trumpa ds. bezpieczeństwa i symbol wyjątkowości. Oficjalnie problemem jest niewłaściwe przechowywanie tajnych dokumentów. Politycznie jednak nalot jest ciosem dla linii, która zawsze dążyła do zabezpieczenia amerykańskiego porządku poprzez eskalację – bez względu na koszty. Bolton reprezentuje odruch poszukiwania bezpieczeństwa, ale nigdy poprzez równowagę, a jedynie poprzez presję. Fakt, że to on, ze wszystkich ludzi, znalazł się teraz na celowniku wymiaru sprawiedliwości, oznacza symboliczne pęknięcie.

I oto zataczamy koło: Bolton w Waszyngtonie, Merz w Berlinie – dwa oblicza tej samej logiki. Jedno uosabia misję światowej potęgi, drugie sprzedaje cięcia socjalne jako konieczność. Obie strony łączy dogmat, że siła ma pierwszeństwo przed równowagą.

Cienie historii

Słyszy się głosy pytające, czy Niemcy, prowadząc tę ​​politykę, nie kierują się niebezpieczną logiką, przywołującą najciemniejsze rozdziały ich przeszłości. Mówi się już o „szturmie na Moskwę”, a pokusa porównań jest silna: zbrojenia, cięcia socjalne, wizerunki wroga – wszyscy to znamy. Jednak trzeźwa analiza wymaga precyzji. Nikt nie twierdzi, że mamy do czynienia z powrotem narodowego socjalizmu. Ale obserwowane przez nas mechanizmy są uderzająco podobne: priorytet ekspansji militarnej, odsunięcie zasobów od państwa opiekuńczego, język siły, który piętnuje dyplomację jako słabość.

W Stanach Zjednoczonych debata ta toczy się od lat. Autorzy tacy jak Chalmers Johnson i Sheldon Wolin ostrzegali już na wczesnym etapie, że amerykańska wyjątkowość może przerodzić się w formę „odwróconego totalitaryzmu”: misyjnego na zewnątrz, wydrążonego w środku. John Bolton uosabiał tę postawę – przekonanie, że siła i eskalacja to jedyne, co może zaprowadzić porządek.

Dziś Friedrich Merz przekłada tę myśl na język niemiecki: Stwierdzając, że państwo opiekuńcze „nie jest już finansowo opłacalne”, wskazuje na to, co od dawna jest praktyką – mianowicie, że zasoby socjalne nie znikają, lecz są przeznaczane na potrzeby struktur wojskowych. Porównania z latami 30. XX wieku nie należy interpretować jako niezręcznej analogii. Pokazuje ono jednak, że również wtedy poświęcano zabezpieczenie społeczne, aby zasilić machinę wojenną. Wtedy również powoływano się na rzekomą „konieczność”, która ostatecznie okazała się katastrofą. Dziś słownictwo jest inne – „odstraszanie”, „lojalność sojusznicza”, „autonomia strategiczna” – ale dynamika jest ta sama: wojna jest sprzedawana jako bezpieczeństwo, podczas gdy wartości społeczne są systematycznie podważane.

Tragedią jest to, że większość obywateli jeszcze tego nie dostrzega. Mają nadzieję, że polityka w końcu znajdzie rozsądek, że powróci dyplomacja i równowaga. Ale nadszedł moment, w którym musimy jasno powiedzieć, co się dzieje. Ponieważ gdy automatyzmy zostaną zapisane w budżetach, fabrykach i kontraktach, pole do korekty będzie minimalne. Wtedy jedyną opcją jest wytrwanie na kursie, który obiecuje pokój, a rodzi wojnę.

Kwestia narodowej konieczności

Nie jesteśmy już na rozdrożu, który niektórzy opisują z nadzieją i ostrożnością. Brzmi to dramatycznie, ale byłoby to błędne oszacowanie rzeczywistości. Niemcy już dawno wybrały drogę: miliardy są zamrożone w obiektach UE, budowane są fabryki broni, mandaty NATO są rutynowo przedłużane. Oświadczenie Merza brzmi jak trzeźwa retoryka budżetowa, ale Merz otwarcie ogłosił kluczowy kamień milowy. Ujawnia to, co inni ukrywali: państwo opiekuńcze zostało uznane za rezerwę wojenną. Szkoły, emerytury i szpitale nie są osłabiane z powodu „braku pieniędzy”, ale dlatego, że zasoby są systematycznie przeznaczane na cele wojskowe.

Struktury są przekierowywane. Ale właśnie tu zaczyna się odpowiedzialność polityczna. Zmiana kursu jest możliwa, ale jest kosztowna, niewygodna i obarczona konfliktami. Kosztowna, ponieważ kontrakty z przemysłem zbrojeniowym musiałyby zostać zerwane, a fundusze ponownie priorytetyzowane. Niewygodna, ponieważ Bundestag musiałby znaleźć większość i wytłumaczyć Brukseli i Waszyngtonowi, dlaczego Niemcy nie będą już popierać automatyzmu. Skłonna do konfliktów, ponieważ partnerzy wywieraliby ogromną presję. Ale: to byłoby wykonalne.

To samo znajduje odzwierciedlenie w USA. John Bolton reprezentuje tam dogmat wyjątkowości – przekonanie, że Ameryka może utrzymać porządek jedynie siłą militarną. Transakcyjna polityka zagraniczna Trumpa, opierająca się na układach i kalkulacji kosztów i korzyści, jest diametralnie sprzeczna z tym myśleniem. Dostęp sądowy do Boltona to zatem coś więcej niż śledztwo. To symbol rozdźwięku między dwoma światopoglądami – bezkompromisową eskalacją z jednej strony, pragmatycznym równoważeniem interesów z drugiej. Europa podąża w tym samym przerażającym kierunku. Macron sprzedaje „strategiczną autonomię” jako niezależność, ale oznacza gotowość do eskalacji. Starmer w Londynie deklaruje masowe zbrojenia jako powrót do powagi. Ursula von der Leyen ukrywa wielomiliardowe linie kredytowe dla Ukrainy jako technokratyczną rutynę. Merz zaś prezentuje się jako ostrożny realista, w rzeczywistości stabilizując tę ​​samą logikę: państwo opiekuńcze i dyplomacja schodzą na dalszy plan, a obecność wojskowa i zobowiązania budżetowe są jedyną alternatywą.

Liczy się nie wiek oficjela ale sposób myślenia. Czy to Friedrich Merz jako kanclerz, wicepremier Lars Klingbeil, Marie-Agnes Strack-Zimmermann jako głośna lobbystka przemysłu zbrojeniowego, która gloryfikuje eksport broni jako moralny obowiązek, czy SPD. Nie jest to już myślenie krytyczne, lecz współudział. Zbudowano infrastrukturę, którą Merz teraz wykorzystuje. Wszyscy reprezentują tę samą starą strukturę. Dramatyczny kurs, który przekształca państwo opiekuńcze w rezerwę wojenną.

Zmiana rzadko pochodzi z machiny.

Jest to sprzeczne z podstawami niemieckiej polityki. Ustawa Zasadnicza wiąże działania rządu z pokojem i dobrobytem ludności, a Traktat Dwa Plus Cztery wyraźnie zobowiązał Niemcy do ugruntowania w polityce bezpieczeństwa powściągliwości i równowagi. Każdy, kto ignoruje te ramy, nie działa z konieczności, lecz łamie umowę. Jednak zmiana, której Niemcy teraz potrzebują, nie może pochodzić wyłącznie z Niemiec Wschodnich, gdzie sceptycyzm wobec wojny i linii NATO jest bardziej wyraźny. Musi w końcu zacząć się również w Niemczech Zachodnich. Tam, gdzie zbudowano dobrobyt, a zjednoczenie położyło podwaliny pod pokojową Europę, społeczeństwo musi zrozumieć, że zerwanie z tą polityką nie jest opcją regionalną, lecz obowiązkiem narodowym. Każdy, kto nadal trzyma się automatyzmów starych struktur, zrywa nie tylko z rozumem, ale i z prawem.

Potrzebne są nowe umysły. Czy to BSW Sahry Wagenknecht, oddziały regionalne AfD w Niemczech Wschodnich, czy mniejsze grupy poza parlamentem – wszystkie one przynajmniej twierdzą, że odważą się na zerwanie. Pozostaje pytanie, czy będą mieli siłę, by faktycznie przełamać zakorzenione struktury. Jednak lekcja historii jest taka, że ​​zmiana rzadko pochodzi z samego aparatu. Rozwija się tam, gdzie obywatele wyznaczają nowych przedstawicieli, którzy nie są jeszcze uwikłani w think tanki i sieci transatlantyckiego militaryzmu. Niemcy mają mało czasu. Im dłużej działają te automatyzmy, tym węższe staje się pole manewru. Potrzebują polityków gotowych do zerwania – w razie potrzeby kosztem swojej kariery.

Uzasadnienie wydatków

Wyjątkowość to podstawowe założenie, że Stany Zjednoczone nie są po prostu jednym z wielu państw, ale posiadają unikalną historyczną misję. To rodzi przekonanie, że Ameryka ma szczególne prawa, w tym prawo do użycia siły militarnej, ponieważ postrzega siebie jako gwaranta wolności i demokracji. Bolton w USA i Merz w Niemczech to dwa oblicza tej samej logiki. Jedno ucieleśnia dogmat wyjątkowości, drugie wyjaśnia go stwierdzeniem: państwo opiekuńcze „nie jest już finansowo opłacalne”. Obie strony opowiadają się za kursem, który funkcjonuje pod szyldem „bezpieczeństwa”.

W tym jednak tkwi oszustwo: udaje się, że Niemcy lub Europa są poważnie zagrożone. Władimir Putin w licznych przemówieniach podkreślał, że Rosja nie ma ani zamiaru, ani możliwości atakowania państw europejskich. Każdy, kto mimo to konstruuje scenariusz permanentnego zagrożenia, nie dokonuje trzeźwej oceny sytuacji, lecz popełnia polityczne kłamstwo – i to jawne, które jak dotąd nie zostało zakwestionowane. Służy ono podsycaniu nienawiści nie tylko do Rosji jako państwa, ale także do ludzi związanych kulturowo, religijnie lub politycznie z tym regionem lub historycznie powiązanych – prawosławnych, buddystów, muzułmanów z republik postsowieckich, osoby z rodzin mieszanych na Ukrainie i w innych regionach. To kłamstwo nie ma na celu wykrycia realnych zagrożeń, lecz raczej zbudowania obrazu wroga, który zawiera w sobie jak najwięcej realiów życia i usprawiedliwia wydatki niemające nic wspólnego z bezpieczeństwem, a jedynie z eskalacją.

Każdy, kto spojrzy na to trzeźwo, dostrzeże: za maską odpowiedzialności kryje się oblicze wojny – i pełzającej grabieży obywateli tego państwa. Najwyższy czas położyć temu kres Już teraz.

Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.

Artykuł ukazał się 26 sierpnia 2025 roku na stronie : https://apolut.net/merz-schlachtet-deutschland-aus

Źródła i przypisy:

1.) https://www.axios.com/2025/08/22/john-bolton-national-security-adviser-trump-raid-fbi?

2.) https://www.politico.com/news/2025/08/24/jd-vance-john-bolton-00522188?

3.) https://www.bild.de/politik/inland/kanzler-merz-kuendigt-harten-kampf-mit-spd-an-nicht-zufrieden-was-wir-bis-jetzt-geschafft-haben-68a9b4ff8c33b226bcae556a

4.) https://www.welt.de/politik/deutschland/article68a9d27a2c3b990731e3806f/kanzler-merz-der-sozialstaat-wie-wir-ihn-heute-haben-ist-so-nicht-mehr-finanzierbar.html

5.) https://apnews.com/article/germany-nato-ukraine-support-military-equipment-ecf467b892843343863727651e2982ca

6.) https://www.nato.int/cps/en/natohq/news_237162.htm

7.) https://www.ukrainefacility.me.gov.ua/en/

8.) https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/de/ip_25_1978

9.) https://www.gazetaexpress.com/en/zgjatja-e-mandatit-te-ushtareve-qeveria-gjermane-kosova-stabile-rendesi-jetike-per-gjermanine-e-nato-n/

10.) https://en.wikipedia.org/wiki/European_Union_Military_Assistance_Mission_in_support_of_Ukraine

11.) https://de.wikipedia.org/wiki/Europäische_Friedensfazilität

Niemcy. Neutralność w natarciu. “Związek Wolnomyślicieli”.

Neutralność w natarciu

Artykuł autorstwa Anneliese Fikentscher i Andreasa Neumanna.

https://apolut.net/neutralitat-auf-dem-vormarsch

Idea neutralności jako bodźca pokojowego zyskuje w Niemczech na popularności . Na kongresie założycielskim Stowarzyszenia Młodzieży BSW (JSW) (BSW to skrót od Bundnis Sarah Wagenknecht czyli Sojusz Sary Wagenknecht, JSW to ich młodzieżówka-przyp. tłum) w Bochum, 26 lipca 2025 r., zdecydowaną większością głosów (80 do 90%) podjęto decyzję: „Neutralna Republika Federalna, a co za tym idzie, jej wyjście z NATO, powinno być celem Stowarzyszenia Młodzieży BSW jako kontynuacji idei partii macierzystej”. W uzasadnieniu wniosku czytamy:

Republika Federalna powinna odgrywać rolę mediatora w konfliktach na świecie, promując przyjaźń i zrozumienie między narodami, zamiast promować militaryzację, zbrojenia i podżeganie do wojny. Członkostwo w NATO stoi na przeszkodzie w osiągnięciu tego celu. Przystępując do NATO, Republika Federalna porzuca własne interesy w polityce zagranicznej i podporządkowuje się interesom USA i ich sojuszników”. (1)

Polityk BSW, Sevim Dagdelen, wyjaśnia: „Na kongresie założycielskim w Bochum młodzieżówka BSW przyjęła przełomową rezolucję: na rzecz neutralności Niemiec i wycofania się z NATO. Nie ma innego sposobu na uratowanie kraju – jeśli chce się uratować ludność”. (2) Ta ocena przywodzi na myśl pisarza Rolfa Hochhutha, który stwierdził, że koniec Niemiec (Finis Germaniae) można zapobiec jedynie poprzez wycofanie się z NATO.

Znamienne jest, że podczas gdy media głównego nurtu są pełne relacji z kongresu założycielskiego JSW, przełomowa rezolucja w sprawie neutralności i wycofania się z NATO nie jest nigdzie wspominana. To po raz kolejny dowodzi podporządkowania mediów głównego nurtu NATO, które w związku z tym lepiej określić mianem mediów dominujących.

Światowy Związek Wolnomyślicieli

Konferencja Światowego Związku Wolnomyślicieli odbyła się na Węgrzech 16 sierpnia 2025 roku. Tam również w programie znalazła się „obrona neutralności i suwerenności narodowej” – prelegentem był Peter Berger z Winterthur. (3)

Szwajcarski „Weltwoche”

Temat neutralności został również poruszony w numerze szwajcarskiego „Weltwoche” z 16 sierpnia. W nagłówku, odnoszącym się do Niemiec, czytamy: „W polityce zagranicznej rekomendujemy Republice Federalnej neutralność na wzór szwajcarski”. Redaktor naczelny Roger Köppel kontynuuje:

Niemcy powinny odważyć się na bycie bardziej szwajcarskimi, na większą demokrację bezpośrednią, na mniejszy centralizm, a być może nie byłoby złym pomysłem przemyślenie koncepcji szwajcarskiej neutralności. Istnieją wpływowe niemieckie głosy, takie jak były burmistrz Hamburga Klaus von Dohnanyi. Postrzegają oni niemiecką neutralność opartą na modelu szwajcarskim jako obiecującą drogę na przyszłość”.

Dla redaktora naczelnego „Weltwoche” nie ma alternatywy dla neutralności w polityce pokojowej: „Gdyby wszystkie państwa były neutralne, nie byłoby już wojen. Neutralność spełniłaby również centralne żądanie królewieckiego filozofa-cesarza Immanuela Kanta: »Postępuj tylko zgodnie z taką maksymą, dzięki której możesz jednocześnie chcieć, aby stała się prawem powszechnym«. […] Neutralność jest kajdanami dla państwa, ale tarczą ochronną dla jego obywateli. Neutralność jest również pieczęcią prawa międzynarodowego dla kosmopolityzmu państwa. Neutralna republika federalna nie byłaby już członkiem NATO. Miałaby własną armię do samoobrony i byłaby upoważniona do utrzymywania dobrych stosunków gospodarczych i politycznych ze wszystkimi państwami na świecie. Państwo neutralne nie ma wrogów ani sojuszy, które mogłyby je wciągnąć w wojnę. Po doświadczeniach wojennych Niemiec, co miałoby większy sens niż przyjęcie neutralności Szwajcarii?

Idea neutralności odgrywa również decydującą rolę dla Ukrainy. Roger Köppel: „W latach 2022 i 2024 Putin zademonstrował gotowość zakończenia wojny, nawet za znaczące ustępstwa terytorialne – pod warunkiem, że Ukraina ogłosi się neutralna. Mocarstwa zachodnie sabotowały to przez długi czas, licząc na wykorzystanie wojny na Ukrainie jako młota kowalskiego przeciwko Rosji. Zachodnia kalkulacja się nie sprawdziła. Trump to zauważył. UE jeszcze nie”.

Samostanowiąca Austria”

Poniższe oświadczenie zostało wydane przez inicjatywę „Samostanowiąca Austria” 17 sierpnia: „Naszym głównym zadaniem jest… wspieranie wysiłków na rzecz pokoju [czego dowodem było spotkanie Trumpa z Putinem] oraz położenie kresu projektowi wojennemu UE i jego chętnym pomocnikom… W dłuższej perspektywie strefa neutralna rozciągająca się od Morza Bałtyckiego do Morza Śródziemnego mogłaby w najbardziej zrównoważony sposób zapewnić bezpieczeństwo Europy, wolnej od NATO i UE… Jednym z kroków w tym kierunku jest wielka demonstracja na rzecz pokoju i neutralności, która odbędzie się w Wiedniu 18 października 2025 r. Wspiera ją sojusz, który ma przekształcić się w polityczną i społeczną opozycję wobec autorytarno-liberalnego reżimu.

Pokój z Rosją – Zakończmy projekt wojenny UE! Zatrzymajmy ludobójstwo Palestyńczyków przez Zachód i Izrael! Uświadomcie sobie austriacką neutralność!”

Tilo Gräser

Tilo Gräser, redaktor transition-news.org i członek Niemieckiego Stowarzyszenia Wolnomyślicieli, niedawno również wypowiedział się na temat suwerenności i neutralności. Tylko neutralne, a tym samym suwerenne Niemcy mogą stać się siłą pokoju. W tym kontekście wspomina o „Kampanii na rzecz Neutralnych Niemiec” (deutschlandNEUTRAL.de), zainicjowanej przez AG Frieden dieBasis Kolonia, która jest w trakcie budowania szerokiego, ponadpartyjnego i międzynarodowego sojuszu. (4)

Neutralność jako projekt pokojowy

Patrząc w przyszłość, należy zauważyć, że 3 października 2025 r. przedstawiciele inicjatyw na rzecz neutralności ze Szwajcarii, Austrii i Niemiec spotkają się w Kolonii na wydarzeniu organizowanym przez „Kampanię na rzecz Neutralnych Niemiec” pod hasłem „Neutralność jako projekt pokojowy”. (5) To tak, jakby Stowarzyszenie Młodzieży BSW i Roger Köppel… Zapożyczono z tego idee. Oświadczenie kampanii głosi: Neutralne Niemcy „nie będą już należały do sojuszy, przez które mogłyby zostać wciągnięte w wojny” i „będą postrzegane jako aktywny mediator pokojowy”.

Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.

Artykuł ukazał się 19 sierpnia 2025 roku na stronie : https://apolut.net/neutralitat-auf-dem-vormarsch

Źródła i przypisy:

(1) Tytuł wniosku brzmi: „Wniosek w sprawie neutralności polityki zagranicznej i kwestii NATO. „Potrzebujemy pokoju zamiast NATO” – Sevim Dagdelen (BSW) w artykule „NATO – Rozliczenie z sojuszem wartości” (2024)”. Wnioskodawcą był poseł BSW i JSW Viktor Kosan z Berlina.

Pełne uzasadnienie: „Republika Federalna Niemiec powinna odgrywać rolę mediatora w konfliktach na świecie, promując przyjaźń i zrozumienie między narodami, zamiast promować militaryzację, zbrojenia i podżeganie do wojny. Członkostwo w NATO stoi na przeszkodzie osiągnięciu tego celu. Przystępując do NATO, Republika Federalna Niemiec porzuca własne interesy w polityce zagranicznej i podporządkowuje się interesom USA i ich sojuszników. Co więcej, pociąga za sobą bezprecedensowy wysiłek zbrojeniowy, który ogranicza finansowanie między innymi kwestii społecznych. NATO coraz bardziej wciąga Republikę Federalną w wojnę zastępczą na Ukrainie poprzez dostawy broni i stacjonowanie amerykańskich pocisków dalekiego zasięgu w Ramstein. Jest to nie tylko moralnie niedopuszczalne, ale takie igranie z ogniem zagraża również naszemu pokojowi. Aby wnieść poważny wkład w rozwiązywanie konfliktów zbrojnych, Republika Federalna musi zdystansować się od interesów polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych i dlatego dążyć do wystąpienia z NATO. My, jako organizacja młodzieżowa BSW, powinniśmy się o to ubiegać”.

(2) Brückenkopf Europa
Sevim Dagdelen am 30. Juli 2025 im Overton-Magazin
https://overton-magazin.de/kolumnen/dagdelen-direkt/brueckenkopf-europa/

(3) Konferenz der Weltunion der Freidenker am 16. August 2025 in Gyor (Ungarn)
80 Jahre nach der Befreiung – droht die Rückkehr von Faschismus und Krieg?
https://www.freidenker.org/?p=22387

(4) Ein souveränes und neutrales Deutschland als Friedenskraft
Tilo Gräser am 5. Juli 2025 bei transition-news.org
https://transition-news.org/ein-souveranes-und-neutrales-deutschland-als-friedenskraft
in der NRhZ hier: http://www.nrhz.de/flyer/beitrag.php?id=29534

(5) Neutralität als Friedensprojekt
Vortrags- und Diskussionsveranstaltung mit Vertretern von Neutralitätsinitiativen aus Schweiz, Österreich und Deutschland
Freitag, 3. Oktober 2025, 17 bis ca. 20 Uhr
Hinterhof-Salon, Aachener Straße 68, 50674 Köln
Mit Ariet Güttinger (Vorstandsmitglied der Schweizer Initiative “Bewegung für Neutralität”), Daniel Jenny (Bundesobmann des Bündnisses “Neutrales Freies Österreich”, NFÖ), Andreas Neumann (Kampagne für ein neutrales Deutschland), Begrüßung: Wolfgang Pawlik (AG Frieden dieBasis Köln) und Moderation: Anneliese Fikentscher (Neue Rheinische Zeitung) 
Veranstalter: Kampagne für ein neutrales Deutschland – initiiert von der AG Frieden dieBasis Köln in Kooperation mit der Neuen Rheinischen Zeitung und dem Bundesverband Arbeiterfotografie
Weitere Infos hier: https://deutschlandneutral.de/aktuelles.html

Od kiedy kolonizują nas Niemcy i Żydzi? Dłużej niż nam się wydaje!

10 sierpnia 2025

Od kiedy kolonizują nas Niemcy i Żydzi? Dłużej niż nam się wydaje! [ROZMOWA Z JAKUBEM WOZINSKIM]

https://pch24.pl/od-kiedy-kolonizuja-nas-niemcy-i-zydzi-dluzej-niz-nam-sie-wydaje-rozmowa-z-jakubem-wozinskim

Czy Niemcy i Żydzi kolonizują nas gospodarcza już od XIX wieku? Wpływ oligarchicznej rodziny Rothschildów na dzieje Polski nie jest „teorią spiskową”, lecz solidnie udokumentowanym – choć przemilczanym – faktem? O tej ważnej, a mniej znanej, historii opowiada Jakub Wozinski, autor książki Od ujścia Wisły po Morze Czarne. Handlowo-gospodarcze tło dziejów Polski.

Właśnie ukazał się nakładem wydawnictwa Prohibita trzeci tom cyklu poświęconego dziejom Polski przez pryzmat gospodarczy i ekonomiczny. Tom poświęcony jest okresowi od 1795 do 1918 roku. Prezentujemy rozmowę z autorem.

W najnowszym tomie swojej sagi o gospodarczych dziejach Polski zabiera nas Pan w podróż po okresie, w którym przypieczętowała się na Polsce zbrodnia zaborów, aż do upadku mocarstw zaborczych. Okres ten zbiegł się z dynamiczną industrializacją światowej gospodarki. Czy polskie elity – tak jak ukazał to Bolesław Prus w „Lalce” – faktycznie nie nadążały za tym trendem zmian?

Polskie elity nie tyle nie nadążały, co zostały systemowo wykluczone z udziału w tym, co w fachowej literaturze jest czasami nazywane Wielkim Wzbogaceniem. Właściwe zrozumienie tego, co się stało w XIX wieku przychodzi nam z trudem aż do dzisiaj. Z jednej strony ziemie dawnej Rzeczypospolitej, szczególnie te zachodnie, były świadkami bezprecedensowej industrializacji i urbanizacji oraz wzbogaciły się o nowoczesną infrastrukturę transportową, lecz z drugiej Polacy byli w zdecydowanej większości jedynie pasywnymi uczestnikami tych przemian. Pierwsza i druga rewolucja przemysłowa (umownie kończąca się wraz z wybuchem I wojny światowej) to dla zachodnich państw okres, w którym wykształcają się potężne firmy i narodowe marki, które w wielu przypadkach ciągną gospodarki swoich krajów aż do dziś. Na ziemiach polskich wielki biznes był domeną głównie Żydów i Niemców, którzy sami stanowili najczęściej reprezentantów dużo potężniejszych grup kapitałowych z innych państw. Rozbiory pozbawiały nas nie tylko niepodległości, ale także szans na wykształcenie elit przemysłowych i finansowych autentycznie związanych z polską państwowością.

Lubimy w Polsce akcentować, skądinąd słuszną, ideę pracy organicznej i wskazywać na wybrane przypadki zaradnych przedsiębiorców epoki rozbiorowej. Dla wielu powodem do narodowej dumy bywa także choćby dynamiczny rozwój przemysłu Łodzi czy Warszawy. Prawda jest jednak taka, że w XIX wieku uzyskaliśmy jako kraj status kolonii i systemowo wykluczono nas z wielkiej biznesowo-politycznej rozgrywki. Stan ten utrzymuje się do dziś, nawet jeśli polski PKB wykazuje dynamiczny wzrost.

Na wykluczenie nas, Polaków, z Wielkiego Wzbogacenia warto także spojrzeć z innej strony. W mojej pracy stawiam tezę, że ogromny wzrost zamożności krajów zachodnich nie dokonałby się nigdy bez uprzedniego zdominowania przez Holandię i Anglię światowego handlu oraz ujarzmienia religijnych konkurentów. Państwa te były przez długi czas liderami obozu protestanckiego w Europie, który już od XVI wieku dążył nieustannie do tego, aby osłabić szlaki handlowe wiodące przez Eurazję (a więc i przez Polskę) na rzecz nowych arterii prowadzących przez Atlantyk. Rzeczpospolita była zawzięcie zwalczana przez protestanckie potęgi morskie jako kraj mogący przy pomocy katolickich sojuszników pokrzyżować te plany. To właśnie Holandia doprowadziła swoją polityką do wstępnego, bo gospodarczego rozkładu polsko-litewskiego państwa już w XVII wieku. W wieku XVIII byliśmy już właściwie całkowicie zneutralizowani, co znacząco ułatwiło Brytyjczykom sukcesywne narzucanie całemu światu swojego systemu finansowego. Moim zdaniem nie ma cienia przesady w stwierdzeniu, że zachodnie potęgi handlowe weszły na swój poziom zamożności w znacznej mierze po naszych plecach. Tak jak katolicka Hiszpania z jej imperium kolonialnym, Polska musiała zostać rozczłonkowana i pokonana, aby anglosaski system kreacji pustego pieniądza mógł zostać upowszechniony na całym globie.

W opisie książki czytamy, że „słowo «Rotszyld» pada co najmniej dwieście razy i nie wynika to bynajmniej z osobistej obsesji autora, lecz z sumiennie wykonanego obowiązku udokumentowania najważniejszych wydarzeń kształtujących gospodarcze oblicze epoki”. O Rotszyldach słyszymy dziś sporo, a doniesienia te określa się jako „teorie spiskowe”. Czy już w XIX wieku ta potężna oligarchiczna rodzina miała udokumentowany wpływ na dzieje polski?

Niewątpliwie. Moja książka jest tak naprawdę próbą zademonstrowania, jak wielki to był wpływ. Historycy najczęściej starannie unikają kwestii wpływu Rotszyldów na dzieje naszej ojczyzny, uciekając w bezpieczne tematy związane z analizą poczynań np. liderów stronnictw politycznych czy też przywódców powstań. Jeśli jednak uczciwie badamy historię XIX wieku to nie możemy przecież abstrahować od faktu, że miała wówczas miejsce rewolucja przemysłowa, która całkowicie zburzyła dotychczasowe hierarchie polityczne i gospodarcze. Współcześnie jesteśmy już przyzwyczajeni do tego, jak ogromny wpływ na naszą rzeczywistość mają choćby Bill Gates, Larry Fink czy też Elon Musk. W epoce rozbiorowej ich odpowiednikami, choć zdecydowanie bardziej potężnymi, byli właśnie Rotszyldowie, którzy m.in. poprzez system pożyczek międzynarodowych mieli ogromny wpływ na życie polityczne poszczególnych mocarstw – nie bez powodu nazywano ich przecież „bankierami Świętego Przymierza”.

Współcześnie zdecydowana większość naukowców czy publicystów kapituluje wobec wymogów politycznej poprawności i woli nie doszukiwać się negatywnego wpływu Rotszyldów na utrzymywanie Polski w stanie zniewolenia. Łatwo jest przecież narazić się na etykietę anstysemity. Uważam, że jako publicyście, któremu nie grozi odebranie tego czy innego grantu, jest mi o wiele łatwiej połączyć kropki, które od dawna powinny być połączone. Literatura naukowa na temat Rotszyldów jest bardzo obfita, ale mam wrażenie, że niemal nikt dotąd nie podjął się próby powiązania wyłaniającego się z niej obrazu z naszymi polskimi dziejami. 

A co do konkretnych przykładów wpływu Rotszyldów na nasze dzieje to wystarczy wspomnieć choćby o udzielonej przez nich Rosji pożyczce na stłumienie powstania listopadowego czy też posiadanych udziałach w kilkudziesięciu liniach kolejowych przebiegających przez polskie terytoria. Każdy polski inteligent wie, że w drugiej połowie XIX wieku Polaków gnębił Otto von Bismarck, ale bardzo niewiele osób ma świadomość, że cała kariera polityczna „żelaznego kanclerza” przebiegała niejako w cieniu potęgi bankierskiego rodu, który dość wcześnie zmusił go do uległości i liczenia się z jego wpływami.

Korzystając z okazji, uczynię zadość niekłamanej ciekawości i zapytam o Pana dalsze plany pisarskie. Po roku 1918, na którym kończy się tom III, mamy przecież okres wolnej Polski w dwudziestoleciu, potem komunizm, a później choćby – nie mniej fascynujące i symptomatyczne dla naszych dziejów – dzikie lata 90. Czy możemy czekać na kolejne tomy „Od ujścia Wisły po Morze Czarne”?

Tak, w planach jest doprowadzenie opowieści aż do 1989 roku. Tom IV z pewnością nie ukaże się jednak zbyt szybko, ponieważ napisanie go – tak jak poprzednich – wymaga dość żmudnej pracy polegającej na gromadzeniu i analizie faktów rozproszonych po wielu nieoczywistych pracach. Kto czytał dotychczasowe tomy Od ujścia Wisły po Morze Czarne ten wie, że nie powielam najczęściej spotykanych interpretacji dziejów, tylko podejmuję się próby stworzenia autorskiej wykładni, a to również wymaga długiego i starannego namysłu.

W takim razie uzbrajamy się w cierpliwość, a tymczasem dziękuję za rozmowę.

Źródło: PCh24.pl / rozmawiał Filip Obara

Dzwonnik z Notre Chancellerie Fédérale

Dzwonnik z Notre Chancellerie Fédérale

Źródło: Egon W. Kreutzer;

DR IGNACY NOWOPOLSKI AUG 15
Ptak przylatuje

Ani Kancelaria Federalna, ani Reichstag nie mają dzwonnicy, podobnie jak siedziba CDU. Nasuwa się więc pytanie do szanownego Simplicissimusa: Gdzie, u licha, Friedrich Merz dokonał tego studniowego dzwonienia, o którym z pełnym przekonaniem ogłasza do mikrofonów: Rozpoczęła się zmiana polityczna w Niemczech.

Ponieważ później powiedział, że to my „zainicjowaliśmy” ożywienie gospodarcze, należy założyć (na jego niekorzyść), że zna różnicę między przewodzeniem a dzwonieniem i naprawdę wierzy, że zmiana polityczna, czyli WSZYSTKO, o co obiecał walczyć przed wyborami, nie zostało zainicjowane, lecz tylko zapowiedziane.

Bim. Bam.

Nawiasem mówiąc, słownik Dudena lakonicznie podaje, że „einläuten” oznacza ogłaszać początek czegoś.

Jeśli tak jest, oznaczałoby to, że Friedrich Merz podjął decyzję w setnym dniu swojego urzędowania jako kanclerz, że zmiana polityczna powinna rozpocząć się teraz.

Jak na igrzyskach olimpijskich, gdy płonie ogień:

Ogłaszam otwarcie igrzysk berlińskich…

Nastawienie obecnego kanclerza pokrywa się zatem z nastrojami zdecydowanej większości w kraju: jak dotąd nie widać oznak zmiany polityki. Autoryzacja długu, która nastąpiła przed 100 dniami, nie wchodzi w grę, a jeśli wierzyć jego zapewnieniom, nic się nie zmieniło w podstawach polityki Izraela, mimo że wywołało to ogromne oburzenie.

No cóż, przyznał, że też coś wywołał. Przypomina mi to lekarzy w klinice położniczej, którzy próbują wywołać poród najpóźniej w piątek u kobiety w ciąży, która po prostu nie może się ruszyć, żeby weekend był bezpieczny.

Dlatego możliwe jest, że coś zostało wprowadzone, nawet jeśli publiczność nie jest w to włączona i – jak to często bywa – musi w to uwierzyć.

Ale – podchwytliwa analogia! – czym może być brzemienna niemiecka gospodarka, kiedy doszło do zapłodnienia i kto dostarczył nasienie? Czy płód jest już dojrzały i zdolny do życia, a jeśli tak, to czy to nie oznacza, że geny musiały pochodzić od osoby odpowiedzialnej za poprzedni rząd?

Mnóstwo pytań i jedna możliwa odpowiedź bardziej przerażająca od drugiej.

I czy w ogóle wiemy, co to będzie? Oczywiście. Mówi, że zainicjował rewolucję ekonomiczną, ale co to będzie: chłopcy, dziewczęta, różnorodność?

Nie wiadomo też, kiedy ta inicjatywa odniesie sukces. Jedynie Wujek Doktor poinformował, że inwestycje w Niemczech znów są dokonywane i że nastroje gospodarcze powoli się poprawiają. Niestety, nie wiem, kto mu to powiedział. Chętnie bym z nim kiedyś porozmawiał. Na podstawie moich informacji nie mogę tego potwierdzić. Indeks DAX może utrzymać się na poziomie powyżej 24 000 punktów, niezależnie od tego, jak bardzo jest stabilny. Spojrzenie na DAX nie mówi praktycznie nic o niemieckiej gospodarce. Firmy, których ponad połowa należy do inwestorów zagranicznych, prowadzą znaczną część działalności za granicą i generują większość zysków za granicą, z pewnością nie odzwierciedlają sytuacji gospodarczej w Niemczech.

Większość dużych projektów transformacyjnych, od fabryk baterii, przez zielony wodór, po fabryki chipów, zawaliła się już z mniej lub bardziej głośnym hukiem; jedyne, na co teraz można czekać, to poród. Stuttgart 21 wciąż nie został ukończony, a jak kolej poradzi sobie z dodatkowymi kosztami, również nie jest jasne. Chociaż Lutz, były prezes zarządu kolei, został właśnie zwolniony, będzie musiał kontynuować pracę z ponurą miną, dopóki nie znajdzie następcy (kto jeszcze robi to dobrowolnie?), a zanim zdąży nadrobić zaległości, obecny rząd może już odejść w przeszłość.

Pozostaje wspomnieć ostatnie zdanie zerowe, które towarzyszyło dzwonieniu niczym śpiew gregoriański z półmroku rozpadającej się klasztornej ruiny:

„Niemcy po raz kolejny stały się wiarygodnym partnerem w Europie i na świecie”.

Gdyby napisał na Twitterze: „Niemcy ponownie są wiarygodnym partnerem amerykańskiego państwa głębokiego w polityce europejskiej i światowej”, byłoby to zapewne nieco bliższe prawdy, choć wciąż byłby to eufemizm.

Administracja Trumpa w Waszyngtonie uważa Niemcy za kraj, w którym poważnie brakuje wolności słowa; w Rosji, zupełnie niezależnie od Jeffreya Sachsa, ludzie uważają, że w Niemczech działają podżegacze wojenni. W Izraelu ludzie są zbulwersowani embargiem na broń nadającą się do wojny w Strefie Gazy. Chińczycy coraz częściej postrzegają Niemcy jako przeciwnika, a nie partnera handlowego; a fakt, że w Europie klub harcerzy Starmera, Macrona i Merza zjednoczył się, by złożyć hołd Zełenskiemu i jakoś wcisnąć się w rozmowy pokojowe między Trumpem a Putinem, to sojusz, w którym wiarygodność partnerów zostanie wystawiona na próbę, właśnie wtedy, gdy Trump i Putin dojdą do porozumienia. Cios niekoniecznie nadejdzie dziś, w piątek, ale nadejdzie, jestem tego pewien, ponieważ Macron i Starmer realizują własne interesy. Nie wiemy jeszcze na pewno, co z Friedrichem Merzem; prawdopodobnie jest on po prostu ciągnięty za sobą jako dobrowolne „bydło do głosowania”.

Każdy, kto spotyka się z oskarżeniami o brak wiarygodności ze strony własnego partnera koalicyjnego, ponieważ nie doszło do porozumienia z sędziami Frauke Brosius-Gersdorf, każdy, kto musi znosić oskarżenia o złamanie wszystkich obietnic wyborczych, bo właśnie to wydarzyło się w ciągu tych 100 dni, a następnie twierdzi, że jest wiarygodnym partnerem dla znacznie bardziej odległych interesów, musi zadać sobie pytanie, czy w obliczu wydarzeń w Niemczech jest powód do dumy, a także skąd bierze się ta pewność. Możliwe, że formuły dyplomatycznej kurtuazji, wciąż powszechne za granicą, wywarły takie wrażenie na kanclerzu, który często podróżuje po świecie. Być może Annalena Baerbock powinna była wcześniej zapoznać go ze sztuką dyplomacji podróżniczej.

Dobrze. Zrobione. Dzwonek zadzwonił.

Bim. Bam.

Niemcy: “Beżowy katolicyzm” dostosowuje wiarę do zachcianek

Niemiecki biskup ostry krytykuje liberalizm katolików za Odrą. Dosadne słowa

https://pch24.pl/niemiecki-biskup-ostry-krytykuje-liberalizm-katolikow-za-odra-dosadne-slowa

(fot. prtscr/youtube/EWTN)

Biskup Stefan Oster SDB z Pasawy wyraził w niedzielę 27 lipca ostrą krytykę Kościoła w Niemczech, wygłaszając laudację na cześć amerykańskiego biskupa Roberta Barrona, który otrzymał nagrodę Josef-Pieper-Preis przyznawaną przez fundację im. wielkiego filozofa w Münster.

Dzięki swojej działalności medialnej „Word on Fire” bp Barron należy do najbardziej znanych biskupów-ewangelizatorów na świecie.

Bp Oster przypomniał, że bp Barron jest przede wszystkim teologiem o wykształceniu filozoficznym, systematycznym, któremu jak niewielu innym udaje się nawiązać dialog między wiarą a kulturą współczesną. A dialog ten obejmuje „również katolicką naukę społeczną, którą potrafi wyjaśnić równie zrozumiale, jak inne tematy”.

Wręczenie nagrody bp Barronowi spotkało się z krytyką niektórych środowisk, które zarzucały amerykańskiemu hierarsze bliskie powiązania z prezydentem Donaldem Trumpem. Bp Oster odniósł się bezpośrednio do tych zarzutów i podkreślił, że kiedy słyszy, „jak niektóre głosy w naszym kraju próbują odruchowo oczerniać go jako prawicowca lub zwolennika Trumpa, to taka klasyfikacja, która zazwyczaj następuje bardzo szybko, mówi znacznie więcej o osobie oceniającej, a często także o systemie kościelnym i procesach medialnych w naszym kraju, niż o osobie ocenianej”.

Jego zdaniem w katolicyzmie niemieckim „osiągnięto poziom liberalizmu, z którego wielu po prostu nie chce lub nie może się wycofać”. Dotyczy to „w szczególny sposób wielkich kwestii antropologicznych, a w związku z tym bardzo fundamentalnej kwestii sakramentalnej struktury naszego Kościoła” – powiedział bp Oster, który podobne problemy zauważył również w odniesieniu do niemieckiej drogi synodalnej z jej pewnymi radykalnymi dążeniami reformatorskimi.

„Wielu członków naszego Kościoła w znacznym stopniu odeszło od stanowisk obowiązujących w nauczaniu Kościoła” – wyjaśnił biskup Pasawy. „A ponieważ jest ich tak wielu, prawdopodobnie równie wielu uważa, że jest to w zasadzie nowy katolicyzm, podzielany przez większość. Tylko w Rzymie lub innych częściach Kościoła powszechnego nie jest to jeszcze tak dobrze rozumiane jak u nas…”, dodał ironicznie.

Zdaniem biskupa Ostera w jego ojczyźnie Kościół w wielu wypadkach utracił swoją duchową siłę i atrakcyjność. Wyjaśnił, że chodzi mu o wielu katolików, którzy mają trudności z niektórymi istotnymi aspektami nauki Kościoła lub już dawno ją porzucili, ale z innych powodów nadal trwają w Kościele.

„W każdym razie również u nas istnieje wiele z tego, co biskup Barron nazywa „beżowym katolicyzmem” – niezbyt wyrazistym, gdzie dominująca kultura podporządkowuje i dostosowuje katolicyzm do siebie. Nie ma natomiast oddziaływania wiary na kulturę.

Zdaniem bpa Ostera, Josef Pieper również „nigdy nie chciałby bronić takiego beżowego katolicyzmu. „Pieper był otwarty na każdą dyskusję, ale w zasadach swojej wiary pozostawał wiernym synem Kościoła. I właśnie w tym, moim zdaniem, ma on znacznie więcej wspólnego z tegorocznym laureatem niż z tymi wszystkimi, którzy chcieli bronić nagrody Piepera przed biskupem Barronem przede wszystkim dlatego, że uważają ją za niezgodną z dominującą w Niemczech formą katolickiej wiary” – stwierdził biskup Pasawy.

„W najbliższej przyszłości wiele osób będzie zadawać sobie pytanie: jak to możliwe, że biskup Barron ma tak duży wpływ w naszym kraju i od dawna jest dla wielu młodych ludzi w naszym kraju jednym z symboli nadziei na odnowę? Jak to możliwe, skoro jest tak lojalny wobec Magisterium? Być może niektórzy z nich zastanowią się nad tym i dojdą do następującego wniosku: Być może właśnie dlatego biskup Barron odnosi tak wielki sukces i ma tak szeroki zasięg, nie pomimo, ale właśnie dzięki temu, że potrafi tak żywo, głęboko i trafnie mówić o wielkiej, pięknej tradycji wiary katolickiej w naszych czasach. Być może właśnie dzięki temu szczerzy poszukiwacze prawdy mogą naprawdę dotrzeć do głębi, w której karmi się ich dusza, zamiast popadać w frustrację w skrajnej prawicy lub skrajnej lewicy… Mam zatem nadzieję, że dzisiejsza uroczystość wręczenia nagrody zwróci na niego uwagę wielu innych poszukujących ludzi i że w ten sposób przyczyni się on również do nowego przebudzenia wiary katolickiej w naszym kraju, tak jak uczynił to w swojej ojczyźnie” – powiedział w swej laudacji bp Stefan Oster.

Źródło: KAI Pach

Kardynał Müller: Katolicyzm w Niemczech umiera – biskupi podporządkowani władzy politycznej

https://gloria.tv/post/E1DL6QiEpKhR4oDQdzRxsXngS

Kardynał Müller: Katolicyzm w Niemczech umiera – biskupi podporządkowują się władzy politycznej

Kardynał Gerhard Müller skrytykował niemieckich biskupów za brak obrony prawa do życia nienarodzonych dzieci.

W oświadczeniu opublikowanym 23 lipca odniósł się do toczącej się w Niemczech debaty na temat tego, czy ekstremistyczna lewicowa aktywistka Frauke Brosius-Gersdorf – która stwierdziła, że godność ludzka “zaczyna się dopiero w momencie narodzin” – powinna zostać sędzią niemieckiego Trybunału Konstytucyjnego.

Według kard. Müllera, takie stwierdzenie pochodzi “z pustej głowy ideologa i lodowatego serca strasznych prawników”.

Kardynał zauważył, że niemieccy biskupi unikali udzielenia jasnej odpowiedzi na rzecz życia. Zamiast tego stawiają na pierwszym miejscu sojusze polityczne i obawy o potencjalne reakcje opinii publicznej.

I: “Różnica między dobrym pasterzem a najemnikiem staje się widoczna, gdy biskup postrzega siebie nie jako urzędnika państwowego aż do emerytury, ale jako sługę Chrystusa aż do męczeństwa”.

Kardynał Müller pisze o “śmierci katolicyzmu” w Niemczech, gdzie pseudo-synodalna ścieżka wydaje się być inspirowana bardziej przez Judith Butler niż Edytę Stein i bardziej przez Karola Marksa niż Johna Henry’ego Newmana.

Kardynał Müller marzy o biskupach – mianowanych przez kogo? – uwalniając się od spowodowanej przez siebie zależności od ideologicznych i politycznych walk o władzę.

Od samego czytania cierpnie skóra. Tak tęczowi wykorzystują dzieci w Niemczech

Od samego czytania cierpnie skóra.

Tak tęczowi wykorzystują dzieci w Niemczech

24.07.2025 Waldemar Krysiak https://nczas.info/2025/07/24/od-samego-czytania-cierpnie-skora-tak-teczowi-wykorzystuja-dzieci-w-niemczech/

Dzieci w przedszkolu oraz tęczowa flaga.
Dzieci w przedszkolu oraz tęczowa flaga.

Taniec na rurze dla dzieci, pokoje masturbacyjne dla kilkulatków, tęczowe przedszkola prowadzone przed pedofilów: to nie są teorie spiskowe prawicy. To Niemcy ostatnich lat. Nasi zachodni sąsiedzi tak bowiem zapędzili się w krzewieniu „postępu”, że trudno powiedzieć, czy mają jeszcze jakieś granice.

Pedofilskie skandale nie są jednak niczym nowym za Odrą: największe tragedie wielu dzieci działy się tam przez wiele dekad. To my jedynie dowiadujemy się o nich z opóźnieniem, gdy sprawcy zdążyli już uciec przed sprawiedliwością.

Jest sobota, 5 lipca bieżącego roku. W jasnej salce wyłożonej parkietem na rurze tańczy mężczyzna w stringach, udając płeć przeciwną. Tancerz wygina się w erotycznych ruchach, a kiedy jego występ dobiega końca, zastępuje go praktycznie naga kobieta.

Taniec na rurze dla dzieci

Gdy ta przestanie masować swoje piersi, na rurę wskoczy kolejny mężczyzna przebrany za kogoś, kim nie jest. Trudno powiedzieć, czy to transwestyta w żeńskich fatałaszkach, czy transseksualista, który dopiero zaczął hormonoterapię. I on jednak ostatecznie ustępuje miejsca kolejnej osobie i następnemu występowi erotycznemu. Pod oknem salki siedzą małe dzieci. Sądząc po ich wyglądzie, są jeszcze w podstawówce.

Pokaz tańca na rurze zorganizowała marka odzieżowa Mutti Pole Wear – w jej sklepach sprzedaje się skąpe ubiory nabywane przez erotycznych tancerzy i striptizerki. Wydarzenie przyciągnęło zarówno dorosłych, jak i dzieci, ponieważ… dla dzieci były nawet specjalne bilety. Można było kupić je online.

Mutti Pole Wear próbuje po wszystkim usunąć ślady wydarzenia z mediów społecznościowych. Kiedy „sprawa się rypła” (dzisiaj nazywa się to „kiepską optyką”), a wydarzenie zaczęli komentować internauci i prawicowe media, strach obleciał nawet tancerzy, którzy jeszcze niedawno obnażali się chętnie przed nieletnimi. Jeden z nich próbuje obrócić sprawę w żart, podkreślając, że „żadne dziecko” obecne w salce „nie zostało straumatyzowane” jego bezwstydnym zachowaniem. Tym samym przyznaje, oczywiście, że naprawdę tańczył na rurze przed dziećmi.

Pokoje masturbacyjne

Zaczyna się lipiec 2023 roku. Niemieckie media zwracają swój (zszokowany, obrzydzony) wzrok na Nadrenię Północną-Westfalię, gdzie Arbeiterwohlfahrt, jeden z sześciu głównych związków dobroczynnych w Niemczech, próbuje właśnie zrealizować absurdalny pomysł: pokoje masturbacyjne dla dzieci. Te oczywiście nie noszą oficjalnie takiej nazwy. AWO nazywa je „pokojami do eksploracji ciała”. Sama nazwa jednak pomysłu nie ratuje. Wszyscy i tak wiedzą, o co chodzi.

Projekt ma bowiem umożliwić dzieciom w wieku przedszkolnym (3–6 lat) „odkrywanie własnej seksualności” poprzez zabawy, takie jak „gra w doktora”, wzajemne dotykanie się i nagość. Inicjatywa wywołuje ogromne oburzenie rodziców i lokalnych władz, a media dowiadują się o niej prawdopodobnie tylko dzięki oburzeniu opiekunów. Ci zostają bowiem poinformowani pisemnie o planowanym eksperymencie, czekającym na ich dzieci i polegającym na stworzeniu dedykowanych pomieszczeń w lokalnych przedszkolach, w których dzieci mogłyby „głaskać i badać” swoje ciała. Oraz ciała innych dzieci. W liście określone są też zasady funkcjonowania tych przestrzeni: najmłodsi mają do nich wchodzić z własnej woli, a zabawa ma być przyjemna dla wszystkich uczestników. Dzieciom nie wolno też wkładać sobie do otworów ciała żadnych przedmiotów, wszystko inne jest jednak dozwolone.

Rodzice, poinformowani o planach, protestują słusznym oburzeniem. Pomysłodawcy projektu starają się ich jednak zastraszyć, twierdząc, że eksperyment ma rzekomo poparcie Ministerstwa Kultury. To okazuje się jednak później nieprawdą. Ostatecznie zareagować musi Krajowy Urząd ds. Młodzieży (Jugendamt) w Dolnej Saksonii, blokując powstanie pokojów masturbacyjnych, które jak się jednak okazuje, „zagrażają dobru dziecka” i nie mają podstaw pedagogicznych.

Lis w kurniku

Jesienią 2022 roku organizacja Berliner Schwulenberatung (dawne „Doradztwo dla gejów”, obecnie organizacja queerowa), ogłasza ambitny projekt: „Lebensort Vielfalt”, Różnorodne Miejsce Zamieszkania w dzielnicy Südkreuz. Kompleks ma obejmować 69 apartamentów, placówkę dla seniorów, restaurację oraz dwa przedszkola z programem edukacyjnym, promującym „tęczowy świat”. Różnorodność płciową i seksualną. Projekt, wspierany przez berliński Senat ds. Młodzieży, Edukacji i Rodziny, od początku budzi kontrowersje – bo czy dzieci w przedszkolu muszą uczyć się o seksualności? Do mediów przedostaje się jednak jeszcze inna (gorsza) wiadomość: w zarządzie organizacji ma zasiąść Rüdiger Lautmann, socjolog znany z normalizowania pedofilii.

Lautmann to od listopada 2022 roku emerytowany profesor socjologii Uniwersytetu w Bremie. Jego najbardziej szokująca książka z 1994 roku to „Die Lust am Kind: Porträt des Pädophilen” („Pożądanie dziecka: portret pedofila”), oparta na wywiadach z 60 mężczyznami, którzy przyznali się do wykorzystywania seksualnego dzieci. Lautmann prezentuje w niej pedofilię jako „orientację seksualną”, sugerując, że dzieci, nawet czteroletnie, mogą wyrazić zgodę na kontakty intymne z dorosłymi. W przeszłości mężczyzny książka potwierdza jednak tylko pewien wzór: jego wcześniejsza działalność zachwala wszak „seksualność między dziećmi a dorosłymi”. Lautmann to obrońca i promotor pedofilii – to żaden sekret.

Ekspert zasiada jednak w zarządzie Berliner Schwulenberatung nadzorującym projekt „Lebensort Vielfalt”, w tym planowanie przedszkoli. Placówki chcą edukować dzieci w wieku od 3 do 5 lat na temat transseksualizmu i interpłciowości, z naciskiem na „akceptację różnorodności seksualnej”. Projekt reklamuje się więc jako odpowiedź na (rzekomy) brak edukacji w tym zakresie w tradycyjnych przedszkolach. Kiedy więc więcej i więcej osób dowiaduje się, kto ma wywierać wpływ na „tęczowe przedszkola”, obecność Lautmanna nagłaśniana jest już przez największe niemieckie media. Sprawa jest nawet na tyle szokująca, że donoszą o niej poza granicami kraju.

W odpowiedzi na presję społeczną i medialną Lautmann rezygnuje z funkcji w zarządzie, tłumacząc, że chce „zapobiec dalszym szkodom dla organizacji i projektu”. Schwulenberatung kontynuuje projekt bez jego pomocy, a Lautmann… działa dalej. Zamiast jednak otwierać „tęczowe przedszkola”, skupia się na działalności politycznej jako sekretarz berlińskiego oddziału SPDqueer, organizacji współpracującej z Socjaldemokratyczną Partią Niemiec (SPD). To w tej partii zwolennik pedofilii pomaga promować „zmiany płci” u nieletnich. Również w tym przypadku, zdaniem zwyrodnialca, dzieci mogą wyrazić świadomą zgodę.

Nieodwracalna krzywda

Zaczyna się lato 2020. Nagle Niemcy obiega wiadomość, która jeszcze tego samego czerwca dotrze do większości zagranicznych mediów. Na światło dzienne przedostaje się bowiem informacja, że w latach 1969–2003 w Berlinie Zachodnim realizowano „eksperyment Kentlera”. Pod kierownictwem psychologa i seksuologa o rzeczonym nazwisku i z poparciem berlińskiego Senatu, bezdomne dzieci, głównie chłopcy w wieku od 6 do 15 lat, były przez wiele dekad umieszczane w domach mężczyzn o skłonnościach pedofilskich, uznanych za „odpowiednich” opiekunów. Projekt miał niby na celu resocjalizację młodzieży, a w rzeczywistości prowadził do systemowego wykorzystywania nieletnich.

Kentler, seksuolog i profesor pedagogiki społecznej na Uniwersytecie w Hanowerze, w latach 60. i 70. XX wieku był uznawany za autorytet w dziedzinie edukacji seksualnej. Podobnie jak Lautmann był on przekonany, że kontakty seksualne między dziećmi a dorosłymi są nieszkodliwe, a nawet mogą mieć „pozytywne skutki”. Profesor twierdził też, że pedofile są idealnymi opiekunami dla zaniedbanych dzieci. Jego teoria opierała się na ideach wyzwolenia seksualnego, które w powojennych Niemczech łączyły odrzucenie tradycyjnych norm moralnych z antyfaszystowską retoryką. Normy społeczne są złe, tłamszą człowieka, szczególnie dorastającego, a na sztywnych normach opiera się zawsze faszyzm, jeżeli więc normy się odrzuci, to faszyzm (oraz nazizm) nigdy już się nie odrodzi!

Media nagłaśniają też fakt, że pedofile, w łapskach których lądowały z (nie)łaski państwowej dzieci, otrzymywali od miasta regularne zasiłki na opiekę nad nimi. Ich ofiary natomiast pochodziły z marginesu społecznego – byli to bezdomni, dzieci ulicy, często zmagające się z traumą, uzależnieniami lub prostytucją. Kentler osobiście nadzorował zaś projekt, wiedząc nawet, że w wielu przypadkach dochodzi do molestowania i gwałtów. Profesor jednak taką krzywdę najmłodszych uważał za „naturalną” część relacji, które pomógł stworzyć.

Szczegóły eksperymentu Kentlera pozostawały jednak długo w dużej mierze nieznane opinii publicznej – aż do 2015 roku, kiedy to pierwsze doniesienia medialne wywołują publiczną debatę. Dopiero w 2016 roku berliński Senat zleca zbadanie sprawy, a raport Uniwersytetu w Hildesheim, który ją opisuje, zostaje opublikowany właśnie w 2020. Z takim opóźnieniem ujawniona zostaje pełna skala tragedii: umieszczanie dzieci „pod opieką” pedofilów było tolerowane przez berlińskie urzędy opieki społecznej przez niemal 30 lat. Niemcy – a chwilę po nich reszta świata – dowiadują się również o istnieniu sieci powiązań między pedofilami a wpływowymi instytucjami, takimi jak Instytut Maxa Plancka, Wolny Uniwersytet w Berlinie czy szkoła Odenwald, gdzie od lat 60. dochodziło do systemowego wykorzystywania seksualnego uczniów przez nauczycieli i dyrektora.

Kentler, który zmarł w 2008 roku, nigdy nie poniósł żadnej odpowiedzialności karnej.

Niemcy chcą kontrolować granicę polsko-białoruską? Rząd Tuska ukrywa ustalenia?

Niemcy będą kontrolowali granicę polsko-białoruską? Rząd Tuska ukrywa ustalenia?

Niemcy będą kontrolowali granicę polsko-białoruską?

Rząd Tuska ukrywa ustalenia?

20.07.2025 https://www.tysol.pl/a143927-niemcy-beda-kontrolowali-granice-polsko-bialoruska-rzad-tuska-ukrywa-ustalenia

Czy Niemcy będą kontrolować granicę Polski z Białorusią? Czy polski rząd ukrywa przed opinią publiczną szczegóły ustaleń?

Friedrich Merz Niemcy będą kontrolowali granicę polsko-białoruską? Rząd Tuska ukrywa ustalenia?

Friedrich Merz

Dziwna wypowiedź kanclerza Merza

Niemcy poza granicą ze Szwajcarią nie posiadają zewnętrznych granic Unii Europejskiej, ale europejskie granice zewnętrzne których chcemy chronić są też naszymi zewnętrznymi granicami. To są granice zewnętrzne Republiki Federalnej Niemiec w Europie. Dlatego będziemy brać udział w ochronie zewnętrznych granic europejskich i nie pozostawimy tej obrony tylko tym, którzy bezpośrednio posiadają zewnętrzne granice na swoim terytorium

– powiedział kanclerz Niemiec Friedrich Merz podczas piątkowej konferencji prasowej dla najważniejszych niemieckich mediów.

W Polsce zwrócono uwagę przede wszystkim na inny fragment konferencji, gdzie pan kanclerz w sposób daleki od szacunku dla sąsiadów wyraził rozczarowanie wynikiem wyborów prezydenckich w Polsce. Wypowiedź oczywiście oburzająca bo Niemcy są obok Rosji ostatnim krajem na świecie, który ma prawo pouczać Polaków kogo sobie wybierają i każdy polityk z Berlina powinien o tym pamiętać. Ale w perspektywie aktualnej słowa o granicach Unii, które są graniami Niemiec wydają się dużo ważniejsze.

Pytanie o sytuację na granicy zadał redaktor Wojciech Szymański z Redakcji Polskiej Deutsche Welle w Berlinie. Kanclerz wyraził wdzięczność Polsce za kontrolę granic, również tych z Litwą, podkreślił “ścisłą współpracę” z Warszawą na poziomie rządowym i swoje stałe kontakty z Tuskiem – chciałoby się w tym miejscu zapytać dlaczego, skoro jest tak dobrze, strona polska została zaskoczona niemieckimi decyzjami na granicy? Merz podkreślił też, że Polska pomaga powstrzymywać “zorganizowaną migrację”, która z Rosji i Białorusi przez Litwę i Polskę kieruje się do Niemiec.

Szef niemieckiego rządu nie miał zapewne okazji rozmawiać z celebrycko-intelektualnym zapleczem obozu rządowego w Polsce i nikt mu nie wytłumaczył, że to nie żadna “zorganizowana migracja” tylko szukający miejsca do życia lekarze, nauczyciele i pielęgniarki. Odpowiadając na pytanie co dalej ze strefą Schengen Merz wskazał na potrzebę “europejskich rozwiązań” po czym podkreślił, że zewnętrzne granice Unii są granicami Niemiec i że Niemcy “zaangażują się” w ich ochronę.

Trudno w tym momencie nie zastanowić się co Friedrich Merz – zwykle, jak przystało na doświadczonego prawnika, wypowiadający się świadomie i precyzyjnie – miał na myśli? Czy to była ogólna deklaracja, że “jesteśmy razem”, choć każdy wie, że nie jesteśmy? Czy może w ramach tych “ścisłych” kontaktów z rządem RP poczyniono już jakieś ustalenia tylko ktoś zapomniał poinformować o tym opinii publicznej w Polsce. I jak taki “współudział” Niemców miałby wyglądać?

Czy chodzi o odkurzenie pomysłu na udział Frontexu czy bezpośredni udział niemieckich służb mundurowych? Kto dowodziłby taką “wspólną” ochroną granicy? Czy jakieś inne, poza polskimi, służby mundurowe uzyskałyby pozwolenie na siłowe działania na terytorium RP? Wreszcie – pozwólmy sobie na odrobinę ironii – czy w razie siłowego starcia z przybyszami ze wschodu “odzyskana” prokuratura ministra Bodnara ścigałaby niemieckich czy innych europejskich funkcjonariuszy tak gorliwie jak ściga polskich żołnierzy?

Czy do rządu Tuska można mieć zaufanie?

Ktoś może powiedzieć – to tylko ogólnikowa wypowiedź na konferencji prasowej, no i przedstawiciele rządu wielokrotnie odżegnywali się od pomysłów wspólnych kontroli na zachodzie, o zewnętrznych granicach na wschodzie nie było w ogóle mowy. Tylko czy do obecnego rządu można mieć zaufanie? Przypomnijmy co się dzieje w sprawie innej strategicznej dla polskich interesów kwestii, czyli umowy UE-MERCOSUR. Oficjalnie słyszymy o sprzeciwie a nieoficjalnie rząd idzie na ustępstwa. Tylko dzięki przytomności i wiedzy pana Jacka Saryusz-Wolskiego czy pracy w PE pani poseł Anny Bryłki polska opinia publiczna miała szansę dowiedzieć się, że rząd wprowadza ją w błąd. Czy w sprawie suwerenności RP nad zewnętrznymi granicami jest podobnie? Gdyby premier Tusk, wzorem niemieckiego kolegi, zdecydował się na naprawdę długą konferencję prasową ktoś mógłby mu zadać to pytanie.

Sytuacja na granicy z Niemcami

To Niemcy w dużym stopniu przyczyniły się do kryzysu migracyjnego w Europie. Kanclerz Niemiec Angela Merkel zaprosiła migrantów do Niemiec i prowadziła politykę “Herzlich Willkomen”, a niemieckie ośrodki wpływu uderzały w kraje Unii Europejskiej, które nie chciały się tej polityce podporządkować. Trwa proceder podrzucania do Polski przez Niemców nielegalnych imigrantów przy bierności polskich służb, choć ostatnio zarządzono na części przejść granicznych kontrole graniczne.

Polskiej granicy broni Ruch Obrony Granic Roberta Bąkiewicza i Jacka Wrony, oraz liczne ruchy obywatelskie. Rząd Donalda Tuska grozi obywatelom patrolującym polską granicę, a niemieckie media lamentują, że “Ruch Obrony Granic uderza w niemiecką politykę migracyjną”.

Nie trzeba czołgów, żeby zdobywać terytorium. Wystarczy zająć przestrzeń pamięci.

lemingopedia

 Zanim to przeczytacie, proszę, żebyście usiedli. W Gdańsku otwarto wystawę pod nazwą: “Nasi chłopcy. Mieszkańcy Pomorza Gdańskiego w armii III Rzeszy”. Twórcy – czyli Muzeum Gdańska, Muzeum II Wojny Światowej oraz Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie podkreślają, że wystawa “nie ocenia, lecz tłumaczy”. Zabrakło mi słów.

Może na początek oczywistości. Z tych wszystkich instytucji, które tę wystawę stworzyły – Muzeum II Wojny Światowej, Centrum Badań Historycznych PAN w Berlinie, Muzeum Gdańska i cała ta rozgrzeszająca banda relatywistów – wy****leni na zbity pysk powinni być wszyscy.

Od dyrektora po gościa, który przynosił tym szujom kanapki. Wszyscy. Nikt z nich nigdy więcej nie powinien dostać pracy w jakiejkolwiek polskiej instytucji. Nigdy nie powinien dostać wypłaty w złotówce, bo nie jest godzien, by na jego dłoni spoczął orzełek odprowadzony z naszych podatków.

Dlaczego? Ja doskonale rozumiem specyfikę tematu. I rozumiem, że żołnierze z tych terenów byli przymusowo wcielani do armii, natomiast jeszcze lepiej rozumiem prawidła wizerunkowe. Taka nazwa nigdy, przenigdy nie powinna powstać w polskim instytucie, bo zestawia w sobie “nasi chłopcy” z III Rzeszą. Tak jakby to była oczywistość, a nie przymus. To jest właśnie rozmywanie odpowiedzialności, żeby potem mówić: “nie no my też w sumie jesteśmy winni temu, co się stało”. Tak jak piszę – to jest bardzo precyzyjna robota. Bo co mówi tytuł tej wystawy?

Jak Niemcy mają finansować reparacje, z których korzystać ma i Śląsk i Poznań i Gdańsk, skoro być może żołnierze z tych ziem mordowali 6 mln Polaków? Ładne rozmycie odpowiedzialności? Pewnie, że tak. Słowa mają znaczenie. Przy okazji pokazują “te ziemie były nasze”. Nie ma takiej możliwości, aby taki tytuł wystawy powstał w polskim instytucie za polskie pieniądze. Muszę przyznać, że Niemcy są naprawdę perfekcyjni w obszarze propagandy.

Widzicie? Nie trzeba czołgów, żeby zdobywać terytorium. Wystarczy zająć przestrzeń pamięci. A gdy już się ją kontroluje – można napisać wszystko od nowa: kto był ofiarą, kto był sprawcą, kto “musiał”, a kto “chciał”. I właśnie dlatego, choć nie słychać wystrzałów, trwa wojna. Wojna o prawdę. A my, jak dzieci we mgle, sami odbezpieczamy granaty, które podrzucono nam do plecaka. 

Naprawdę trzeba mieć we łbie siano, a w duszy pustkę po jakimkolwiek elemencie moralnego kompasu, żeby coś takiego w ogóle wymyślić. A jednak się udało.

Są takie chwile, w których pytanie “czy Polska jest suwerennym państwem?” przestaje być akademickim dylematem dla studentów politologii. Staje się pytaniem palącym. Bo jeśli we własnym kraju, za pieniądze polskich podatników, w publicznych instytucjach kultury, organizuje się wystawę o “naszych chłopcach” z armii III Rzeszy, to coś tu, proszę Państwa, poszło nie tak. Albo inaczej – wszystko poszło dokładnie tak, jak chcieli ci, którzy nigdy nie pogodzili się z polską niepodległością.

Mam pytanie do autorów wystawy. Czy “naszymi chłopcami” byli ci, którzy wymordowali 6 mln polskich obywateli? Czy “naszymi chłopcami” byli ci, którzy z flagą Rzeszy weszli do Warszawy i zrównali ją z ziemią? Czy “nasi chłopcy” prowadzili dzieci z Zamojszczyzny na transport do Niemiec? Czy to oni stworzyli Auschwitz, a z Polski dolinę śmierci? Nie. 

Nasi chłopcy ginęli na Westerplatte, broniąc własnej Ojczyzny. Nasi chłopcy walczyli na ulicach Warszawy, bo stosy trupów ich rodzin sięgały na Woli do pierwszego piętra kamienic. Nasi chłopcy byli mordowani w lasach, a wielu z ich grobów do dziś nie odnaleziono. Nasi chłopcy byli profesorami i wykładowcami krakowskich uczelni, których wywieziono do obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen i Oranienburgu. Nasi chłopcy to byli ci, którzy mieli zaledwie 9 dni, jak Stefanek Dąbrowa i zostali wrzuceni wraz z rodziną do stodoły i podpaleni. To są nasi chłopcy. Innych chłopców nie mamy i nie mieliśmy. Przestańcie więc kłamać.

Drodzy Państwo! To nie jest przypadek. To jest projekt. Niemiecki projekt. Od lat prowadzony z chirurgiczną precyzją.

Niemcy nie zapłacili Polsce reparacji i nie zamierzają. Każda kwota zainwestowana w niemiecką narrację im się opłaca. Zamiast miliardów na reparacje, kładą miliony euro na fundacje, instytuty, granty, wystawy i ludzi, którzy mają jedno zadanie – przekonywać Polaków, że może Niemcy nie byli aż tacy źli? Że może nie było jednej strony zła? Że może… Polacy też trochę przeskrobali?

A myślicie, że to takie proste? To nie jest proste. Do tego potrzeba lokalnych wykonawców. Ludzi, którzy posadzeni na dyrektorskich stołkach, zacierają granicę między oprawcą a ofiarą. To nie jest głupota. To jest hańba. To nie jest niezręczność. To jest zdrada. 

I skoro nikt inny tego nie powie, to ja powiem. Pani Minister Kultury! To się musi skończyć. Tu. Teraz. Natychmiast. Wzywam do natychmiastowego odwołania wszystkich dyrektorów i kuratorów odpowiedzialnych za tę wystawę, wyciągnięcia konsekwencji służbowych wobec kierownictwa Muzeum II Wojny Światowej i Muzeum Gdańska i wreszcie do jedynej pozostałej opcji, czyli podania się do dymisji. 

Bo nie może być tak, że państwo polskie finansuje projekty, które fałszują historię Polski w interesie Niemiec. Nie może być tak, że w Polsce trzeba się tłumaczyć z patriotyzmu, a klaskać oprawcom. Nie może być tak, że ci, którzy mordowali, dziś są “nasi”, a ci, którzy ginęli, są “problemem pamięci”. Nie może, bo tak nie było.

Być może właśnie w takich chwilach trzeba zadać sobie pytanie, które w normalnym kraju nie powinno w ogóle paść: Czy Polacy jeszcze chcą mieć swoje państwo? Nie atrapę. Nie dekorację. Nie coś “naszego” tylko z nazwy, a zarządzanego z zewnątrz – przez tych, którzy przed laty wydali rozkaz rozstrzelać, a dziś wysyłają zaproszenie na oszczerczy wernisaż. 

Prawdziwe państwo. Takie, które pamięta. Które nie relatywizuje. Państwo, które umie odróżnić kata od ofiary, zdradę od wierności, służbę niemieckiemu akwareliście od służby Polsce. 

Bo jeśli chcemy mieć jeszcze takie państwo – jeśli ma przetrwać “coś więcej” niż tylko nazwa – to musimy zacząć mówić “nie” wtedy, kiedy próbują nam wmówić, że Wehrmacht to “nasi chłopcy”. 

Bo nie będzie kolejnej szansy. Albo teraz powiemy jasno, kim jesteśmy i czyja to jest ziemia – albo wkrótce obudzimy się w miejscu, które nadal będzie się nazywało “Polska”, ale nic już nie będzie w nim polskie.

Bp Mering: Rządzą nami ludzie, którzy samych siebie określają jako Niemców. Jak świat światem, nie będzie Niemiec Polakowi bratem

Bp Mering: Rządzą nami ludzie, którzy samych siebie określają jako Niemców. Jak świat światem, nie będzie Niemiec Polakowi bratem

13.07.2025 https://nczas.info/2025/07/13/bp-mering-rzadza-nami-ludzie-ktorzy-samych-siebie-okreslaja-jako-niemcow-jak-swiat-swiatem-nie-bedzie-niemiec-polakowi-bratem/

Bp Wiesław Mering. Foto: print screen yt/Focus na Konin
Bp Wiesław Mering. Foto: print screen yt/Focus na Konin

Granice naszego kraju tak samo z zachodu jak i wschodu są zagrożone – mówił bp Wiesław Mering z Włocławka podczas sobotniej wieczornej mszy dla uczestników pielgrzymki Rodziny Radia Maryja. Według biskupa, rządzą nami ludzie, którzy samych siebie określają jako Niemców.

W homilii bp Mering mówił m.in. o wadze Kościoła jako wspólnoty, w której dokonuje się zbawienie, a także cytował papieża Benedykta XVI, że „jaką przyszłość będzie miał Kościół, taką przyszłość będzie miała cała Europa”.

Podkreślił, że „ku ojczyźnie kieruje nas i to miejsce i ta, którą nazywamy Królową Polski”. – To bardzo potrzebna refleksja w czasie, w którym żyjemy. Granice naszego kraju tak samo z zachodu jak i wschodu są zagrożone, a jeden z polityków mówi: „Więcej niesie z sobą zła ruch obrony granic niż imigranci, o których nic nie wiemy” – wskazał biskup. Dodał, że w „jego” woj. kujawsko-pomorskim w ostatnim krótkim czasie dokonały się dwa morderstwa: młodej kobiety i mężczyzny.

– Rządzą nami ludzie, którzy samych siebie określają jako Niemców. W XVIII w. jeden z polskich poetów, Wacław Potocki mówił: „Jak świat światem, nie będzie Niemiec Polakowi bratem”. Historia straszliwie udowodniła prawdę tego powiedzenia” – zaznaczył, oklaskiwany, bp Mering.

Zacytował też czwartą zwrotkę hymnu: „Niemiec, Moskal nie osiędzie, gdy jąwszy pałasza, hasłem wszystkich zgoda będzie i ojczyzna nasza”. – Nie śpiewamy tej zwrotki, a przecież ona wyraża sumę naszych historycznych doświadczeń. Polski, ojczyzny, kultury i tradycji trzeba dziś bronić świadomie i bardzo mężnie. Bo nie robi tego niestety szkoła, niszczona przez barbarię usuwającą treści patriotyczne narodowe z podręczników i nauczania naszych dzieci, oskarżająca ustami ministra Polaków o budowanie obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Usuwane są treści patriotyczne budzące dumę z dziejów i wielkości Polski – zaznaczył biskup.

Wskazał, że kiedyś miłości do ojczyzny uczyli kard. Stefan Wyszyński i św. Jan Paweł II. Wezwał do samodzielnego uczenia się tej miłości i przekazywania jej młodym Polakom. – Znów tak, jak w komunistycznych czasach, kiedy patriotyzmu, prawdy i historii, i tradycji uczyli nas w domach nasi rodzice, bo przecież Polską rządzą dziś polityczni gangsterzy. Zdziwiliście się pewnie temu mocnemu określeniu, ale ja zacytowałem tylko Donalda Tuska, premiera rządu, bo on tak powiedział (…) niedawno” – zastrzegł biskup.

Pytając, czy wypada mówić na Jasnej Górze o kwestiach politycznych, przywołał słowa jednego z hongkońskich hierarchów, który miał mówić, że „obowiązkiem biskupa jest wprowadzenie Chrystusa do polityki, bowiem polityka bez Chrystusa jest największą plagą narodu”. Dodał, że św. Augustyn podkreślał, iż miłość do kraju jest też wyrazem miłości do Boga. – Wiara musi pobudzać nas do pracy na rzecz sprawiedliwości, pokoju, dobrych rządów. To właśnie taka powinna być polityka. Praca na rzecz sprawiedliwości, pokoju i dobrych rządów – akcentował bp Mering.

– Polityka wchodzi w każdą dziedzinę życia. Nauka, zdrowie, rodzina, praca, kultura, bezpieczeństwo. To wszystko jest zdane na dobrze rozumianą politykę. Żeby nam ją obrzydzić, akcentuje się, że polityka jest czymś brudnym, od czego powinniśmy trzymać się z daleka – przekonywał. – Albo mówi się, że to partia tym powinna się zajmować, a nie zwykły szary człowiek. Ten ma milczeć, pracować i być posłuszny. Ma zbierać szparagi, ma dużo kupować i bawić się. Chrześcijanie jednak muszą być w polityce, by wnosić w nią sumienie, sumienie, prawość, sprawiedliwość, życie – wskazał hierarcha.

Ocenił też, że polityka potrafi zagrozić życiu człowieka „przez aborcję, przez eutanazję, przez niezabezpieczenie granic”. – A żadna władza żaden rząd, żaden parlament nie mają prawa wprowadzać takiego prawa, które prowadzi ku śmierci – przestrzegł bp Wiesław Mering

Podobne wątki poruszył podczas sobotniej wieczornej modlitwy Apelu Jasnogórskiego dyrektor Radia Maryja o. Tadeusz Rydzyk. Jak mówił, Polska zawsze upadała, gdy słabła jej wiara w Boga, gdy odrzucała Jezusa i Maryję, mówiącą jak w Kanie Galilejskiej: „Uczyńcie, co wam mówi Syn. Słuchajcie mojego Syna”. – Gdy (Polska) nie słuchała, upadał duch. Wtedy szlachta, magnaci słuchali herezji od innowierczych sąsiadów. Wtedy następował upadek obyczajów chrześcijańskich upadek moralności, a kościół i naród był zdradzany. Wtedy upadała nasza ojczyzna – akcentował dyrektor Radia Maryja.

– Także teraz przeżywamy wywoływanie kryzysu wiary, kryzysu rozumu, upadku kultury, obyczaju, tradycji i tożsamości aż do regresu człowieczeństwa. Żeby zniszczyć wiarę, kościół, a potem zniszczyć twój naród, wprowadza się na siłę islamizację i genderyzację. Matko Najświętsza, w takiej sytuacji przychodzimy do Ciebie” – dodał o. Rydzyk.

Główne uroczystości pielgrzymki Rodziny Radia Maryja odbędą się w niedzielę przed południem, gdy mszy na jasnogórskim szczycie przewodniczył będzie ordynariusz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, bp. Tadeusz Lityński.

====================

W katolicyzmie Biskup odprawia Mszę św. W neo-kościele, na wzór protestantów – on jej “przewodniczy”.

Niemcy a początki sprawy ukraińskiej

Niemcy a początki sprawy ukraińskiej

8 grudnia 2016 https://politykapolska.eu/2016/12/08/niemcy-a-poczatki-sprawy-ukrainskiej/

Michał Siekierka

WSTĘP:

Polska publicystyka i historiografia w odróżnieniu do niemieckiej, rosyjskiej oraz ukraińskiej zaskakująco mało uwagi poświęca kwestii ukraińskiej jako jednego z kluczowych zagadnień niemieckiej polityki i geopolityki doby I wojny światowej. W odróżnieniu od stanu badań w Niemczech, można zaryzykować tezę, że w Polsce owa tematyka to jedynie margines refleksji naukowej. Literatura dotycząca  przyczyn, przebiegu i skutków I wojny światowej jest co prawda bardzo bogata, jednakże ukazanie działania Niemiec na Ukrainie zwykle wpisuje się w szerszy kontekst polityki wschodniej. Przykładowo, kluczowy dla Berlina i Ukraińskiej Republiki Ludowej traktat Brzeski (pierwszy traktat pokojowy zawarty od wybuchy wielkiej wojny) polska historia traktuje jako jedno z wielu wojennych porozumień, które zostało anulowane przez ustalenia wersalskie. Przedmiotowa tematyka została co prawda poruszona w kilku artykułach naukowych i  zaledwie paru monografiach, jednakże, można z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że od 1989 r. nie poczyniono żadnych znaczących kroków, aby stan wiedzy na temat niemiecko – ukraińskiego splotu rozwinąć. Nazwiska Paula Rohrbacha, Axela Schmidta czy Arthura Dixa należące do czołowych niemieckich geopolityków przełomu XIX i XX w. są na tyle nieznane (lub zlekceważone), że ich dzieła nie doczekały się polskiego przekładu, choć w dużym stopniu odnosiły się do Polski i Polaków, jak i miejsca jakie winna zajmować Rzeczypospolita na  mapie Europy. Innymi słowy, zapoczątkowany w pierwszej połowie XX stulecia ukraińsko – niemiecki alians nie doczekał się należytego zainteresowania jak i całościowej analizy, toteż celem niniejszego tekstu jest próba nakreślenia głównych wątków powyższej problematyki, które przez wzgląd na swoją obszerność i złożoność, stanowić będą co najwyżej przyczynek do refleksji.

W przypadku kwestii ukraińskiej, trudno jest ustalić gdzie przebiegała granica pomiędzy zainteresowaniem sił postronnych a własną działalnością państwowotwórczą. Ukraińcy (Rusini) stanowili jedną z wielu zależnych politycznie nacji, która do początku XX w. nie była samodzielnym podmiotem, nie posiadała jednolitego programu politycznego oraz była niezdolna do przebicia się ze swoimi sprawami do światowych decydentów politycznych1.

Naród, to pojęcie abstrakcyjne, pretendujące do subiektywnych odczuć kulturowych i ideologicznych. Jego zaistnienie jest bez wątpienia procesem, gdzie niepodobne jest wskazanie oraz wyodrębnienie początku ewolucji społecznego przekształcenia. Problematyka narodu, nacjonalizmu i narodowości pozostaje złożona, niejednorodna oraz zależna od wielu zmiennych oraz uwarunkowań zarówno dotyczących samej nacji jak i czynników zewnętrznych2. W drugiej połowie XIX w., wraz z rozwojem myśli i teorii nacjonalistycznych oraz eksplozji ruchów narodowowyzwoleńczych wśród wielu narodów Europy Środkowej, nastąpił proces samookreślenia się części Ukraińców jako oddzielnej etnograficznej społeczności3. Pierwsi Ukraińcy myślący w kategoriach narodowych a nie etnicznych (traktujących się jako regionalny odłam Rosjan, Polaków czy innych) działali głównie w Europie Zachodniej, bez wsparcia jakiejkolwiek organizacji, związku czy subwencji państwowych, jak i aprobaty własnej społeczności, cechującej się niskim stopniem samoidentyfikacji. Byli to w większości poeci i literaci jak: Maria Wilińska, Mychajło Drahomanow czy Sergiej Podolinski4.

Wykorzystanie kwestii ukraińskiej w celach politycznych, wewnętrznych jak i międzynarodowych zapoczątkowały ośrodki propagandy wiedeńskiej. W stolicy Habsburgów ukonstytuowały się liczne instytucje np.: czasopismo „X – Strahlen” tudzież „Ukrainische Rundschau” wspierające procesy umiędzynarodowienia stanowiska tzw. Galicyjskich Ukraińców, dążących m. in. do administracyjnego podziału  regionu. Jednakże, odpowiedni rezonans polityczny nie byłby możliwy gdyby nie kontakty z niemieckimi ośrodkami opinii publicznej np.: z „Frankfurter Zeitung”, gdzie przedrukowywano antypolskie broszury i apele propagandowe, wcześniej kolportowane w Wiedniu5. Sytuacja Ukraińców na terenie Austrio – Węgier była złożona, z czego doskonale zdawali sobie sprawę austriaccy politycy. Istniała silna frakcja nacjonalistyczna, do której aktywizacji przyczyniły się zmiany w powszechnym prawie wyborczym z 1907 r., oraz frakcja tzw. moskalofilska o charakterze wyraźnie irredentystycznym, zwrócona w kierunku Moskwy6. Dodatkową ukraińską aktywnością był, założony we Lwowie przez Ukraińców rosyjskich w dniu 4 sierpnia 1914 r., Związek Wyzwolenia Ukrainy, który wspierał nacjonalistyczne dążenia podziału Galicji7. Ów związek był odpowiedzialny za wydawanie w Berlinie w latach I wojny światowej propagandowego biuletynu informacyjnego „Nachrichten des ukrainischen Pressbüros 8”. Dzięki aktywności Związku udało się Ukraińcom, m. in. nakłonić Niemców do tworzenia odrębnych obozów jenieckich dla żołnierzy armii rosyjskiej narodowości ukraińskiej, w których członkowie związku prowadzili tzw. działalność oświatowo – polityczną9.

Jednakże do okresu wojennego, kwestia ukraińska była głównie problem Wiednia, Cesarstwo Niemieckie traktowało to zagadnienie w sposób marginalny, co nie oznacza, że nie dochodziło do wzajemnych kontaktów. Przykładowo, jeszcze przed wybuchem wojny, dyplomaci niemieccy Heinrich von Tschirschky i konsul we Lwowie Karl Heinze starali się zainteresować władze w Berlinie możliwością wykorzystania nacjonalizmu ukraińskiego, przedstawiając go jako znaczącą siłę w walce z Kremlem. Ponadto, posuwano się do stwierdzeń, że w przypadku konfliktu zbrojnego z Moskwą, możliwe będzie powstanie ukraińskie na ziemiach władanych przez Mikołaja II (było to oparte na szerokiej analizie sytuacji mniejszości narodowej w Rosji)10. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że przed wybuchem Rewolucji Lutowej zainteresowanie Ukrainą rosło, wraz z posuwaniem się na wschód frontu niemieckiego, jednak do 1917 r. sprawa ta nie  ukonstytuowała specjalnego programu politycznego11. Co więcej, publikacje niemieckich autorów dotyczących Ukrainy przed 1916 r. były oparte na relacjach i danych dostarczanych przez Ukraińców mieszkających na terenie II Rzeszy, lub miały charakter ogólnikowy, związany z rozważaniami geopolitycznymi bądź militarnymi12.

Inne przykłady współpracy można odnaleźć w książce „Sprawa ukraińska” pióra Tadeusza Gluzińskiego, wydanej w Warszawie w 1937 r. Autor wspomina: „Popieranie ukraińskiego ruchu przez Wiedeń od początku było dla wszystkich jasne. Natomiast tylko część polskiej opinii publicznej podejrzewała przywódców ukraińskich o ścisłą współpracę z Berlinem. Za tą współpracą przemawiały pewne fakty:  stosunek Ukraińców do przymierza austriacko – niemieckiego, dostarczenie prasie polakożerczej tendencyjnych informacji z Galicji, proukraińskie przemówienia w pruskim sejmie (pruskiego ministra spaw zagranicznych) itp. W 1909 r. pojawiły się dokumenty, niskiej jakości oraz nie stwierdzone jako autentyczne dostarczone przez szpiega pruskiego Rakowskiego (brak imienia w oryginalnym tekście –
przy. M. S.) o współdziałaniu konsula niemieckiego we Lwowie z Ukraińcami. Przed I wojną światową potwierdził to Franciszek Salezy Krysiak. Były to zdjęcia listów wykradzione z archiwum tzw. Deutscher Ostmarkenverein. W aktach znajduje się 147 listów, wymienionych między działaczami narodowego komitetu ukraińskiego a >>Hakatą<< w Berlinie w latach 1903 – 191313”. Powyższe tezy potwierdzają wspomnienia polskiego publicysty, historyka i dyplomaty okresu międzywojennego Stanisława Łosia. W tekście „Sprawa ukraińska” czytamy: „Nie wiedziałem i zdaje mi się nie wiedziała o tym większość społeczności polskiej Galicji, że za ruchem dążącym – ściślej marzącym o oderwaniu Podnieprza od Rosji stoi bardzo potężny sojusznik. Dopiero słynne swego czasu rewelacje dziennikarza Krysiaka uprzytomniły społeczeństwu polskiemu, że za zwalczającym coraz ostrzej nacjonalizmem ukraińskim, stoją niemieckie agencje konsularne, za nimi zaś po prostu niemiecki sztab14”.

Liczne przedwojenne delegacje ukraińskich działaczy nacjonalistycznych, trwające co najmniej od 1902 r., zaowocowały nawiązaniem stosunków dyplomatycznych pomiędzy ukraińskimi ruchami nacjonalistami a berlińskim MSZ, stworzyło to możliwość zacieśniania kontaktów kulturalnych, naukowych i politycznych, które pomogłyby ukraińskim działaczom w nakreśleniu pozytywnej opinii u  sojuszników, tudzież zdobyciu poparcia dla swoich propaństwowych idei. Jedną z konsekwencji starań aktywistów było powstanie w dniu 11 grudnia 1915 r. Verbande deutscher Förderer der ukrainischen Freiheits-Bestrebungen „Ukraine” (Związku niemieckich zwolenników aspiracji wolności Ukrainy „Ukraina”), pierwszej niemieckiej organizacji poświęconej kwestii ukraińskiej. Jej stworzenie stało się punktem zwrotnym w publicznej dyskusji na temat Ukrainy i niemieckich interesów w Europie wschodniej. Polityczni, wojskowi i naukowi eksperci, wraz z czołowymi pisarzami ukraińskimi wykonali imponującą działalność dla upowszechniania szczegółowej wiedzy na temat zasobów naturalnych i sytuacji gospodarczej na Ukrainie, jej historii, kultury i politycznej aspiracji. Głównie w tym celu, w styczniu 1916 r. powstało czasopismo „Osteuropäische Zukunft”, jako istotne narzędzie dla oświaty i dyskusji15.

Rozważając o zacieśniającej się współpracy niemiecko – ukraińskiej, nie sposób nie wspomnieć o pracach wybitnych teoretyków myśli geopolitycznej, którzy w swoich tekstach, nie tylko analizowali czynniki umożliwiające powstanie suwerennej Ukrainy, ale wręcz agitowali aby Niemcy stały się główną siłą umożliwiającą jej zaistnienie. Jako jednego z czołowych propagatorów kwestii ukraińskiej należy wymienić Paula Rohrbacha, urodzonego w dniu 29 czerwca 1861 r. w Irgen (Kurlandia), na kresach imperium Romanowów (terytorium obecnej Litwy). Swoją wiedzę zdobywał na uniwersytetach w Talinie, Berlinie oraz Strasburgu. Emocjonalnie był związany z państwem Niemieckim oraz germańską kulturą, drażniło go gdy wspominano o jego Rosyjskich korzeniach, toteż sam określał siebie jako Bałta (osobę wywodzącą się z terenów dzisiejszej Litwy, Łotwy i Estonii)16. Niemieckie obywatelstwo uzyskał już w 1894 r.17 Pracę na Uniwersytecie Berlińskim  zakończył w 1898 r., (w 1881 r. obronił rozprawę doktorską), w tym też mieście postanowił pozostać. Kilka lat później ożenił się z Clarą Müller, która urodziła mu syna Hansa. Rohrbach był zafascynowany dziedzictwem kulturowym kraju Goethego i Beethovena, ideami protestantyzmu oraz nowo powstałymi ruchami nacjonalistycznymi18. W latach 1896 – 1900 odbył liczne podróże m. in. do Rosji, Armenii, Persji, Chin oraz Palestyny. Pobyt w ziemi świętej zaowocował zwróceniem się Rohrbacha w kierunku myśli chrześcijańskiej oraz licznymi refleksjami na tematy teologiczne. W 1901 r. jego przemyślenia dotyczące wiary zostały wydane pod nazwą Im Lande Jahwes und Jesu. Nie spotkały się one jednak z aprobatą środowiska akademickiego, toteż Bałt na dobre rozstał się ze studiami katechetycznymi.

Począwszy od 1914 r. Paul Rohrbach został urzędnikiem w Urzędzie Marynarki Wojennej, a następnie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, gdzie dał się poznać jako rzecznik polityki antyrosyjskiej. W czasie I wojny światowej angażował się w strategię wschodnią Niemiec, starając się w jak największym stopniu przybliżyć elitom II Rzeszy ewentualne korzyści wynikające z pobudzenia narodowego wśród ludności wchodzących w skład carskiej Rosji. Był zarówno praktykiem jak i teoretykiem, który szczególną uwagę poświęcał sprawie ukraińskiej. Jako jego najistotniejsze działa wymienia się „Der deutsche Gedanke in der Welt” (wydana 1912 wznowiona 1920) oraz „Die Geschichte der Menschheit” (1914)19. W tych dwóch opracowaniach Rohrbach stworzył pewną hybrydę tradycji chrześcijańskiej z niemiecką filozofią i myślą polityczną. Była ona podstawą do ukonstytuowania się właściwej dla Niemiec (w rozumieniu autora) kultury imperialnej. Osobiście był przekonany o słuszności i wyższości dziedzictwa germańskiego oraz o konieczności jego ekspansji. Według pisarza była to dziejowa misja Niemiec, wyrażająca się w pomocy uciskanym zwłaszcza przez Anglię i Rosję narodom oraz w pośrednictwie przy organizowaniu ich własnych tradycji i obyczajów20. Zainteresowanie kwestią ukraińską pojawiło się u geopolityka jeszcze przed I wojna światową. W pracy „Der deutsche Gedanke in der Welt” umieścił kilka spostrzeżeń dotyczących Ukraińców oraz innych uciskanych mniejszości na wschodzie kontynentu. Twierdził, że bez ziem ukraińskich imperium Romanowów byłoby prowincjonalnym państwem na pograniczu Europy. Terytoria te, dwukrotnie większe od Niemiec, zasobne w surowce naturalne, z rozwiniętym przemysłem i bogatymi ziemiami, miałyby po odseparowaniu, niezwykły potencjał państwowy. W swoich rozważaniach posuwał się nawet do stwierdzenia, iż rozbicie wielonarodowego Wschodu oraz odseparowanie i usamodzielnienie się takich państw jak Polska, Finlandia, Ukraina czy mniejszych republik bałtyckich, to jedynie kwestia czasu. Dla Niemiec istnienie samoistnej Ukrainy tworzyłoby naturalną zasłonę przed bolszewizmem, jak i dawało dostęp do nowych rynków zbytu. Budowa „kordonu” państw oddzielających Rosję od reszty kontynentu to jeden z głównych postulatów Rohrbacha. Bez względu na formę ustrojową, carat czy władza rewolucyjna, zawsze interesy ukraińskie będą sprzeczne z dominatem moskiewskim. Utożsamiał Rosję, jej kulturę i historię z barbarzyństwem (owo określenie zostało użyte we wstępie do książki Russland und Wir), które zagrażało nie tylko cywilizowanym Niemcom ale i całej Europie21.

Obok Rosji, kolejnym naturalnym wrogiem Ukrainy, w myśl Rorbacha, byli Polacy. Jego zdaniem, z uwagi na chęć do politycznej identyfikacji kosztem narodu ukraińskiego oraz przez wzgląd na ewentualne przyszłe zagrożenie jakie mogła stanowić silna Polska dla państwa niemieckiego, oba kraje w oczywisty sposób skazane były na sojusz. Dla geopolityka było bezdyskusyjne, iż odrodzona Rzeczpospolita nie tylko budowałaby się na ziemiach niemieckich oraz ukraińskich, ale i naruszała interesy obu nacji, będąc ich ideologicznym i politycznym wrogiem. Toteż II Rzeszy powinno zależeć na jak najlepszym kontakcie z ukraińskim potencjałem. Podobnie jak Francja analogicznie winna była zabiegać o umacnianiu narodu polskiego, co w przyszłości miało prowadzić do otoczenie państwa niemieckiego jego oponentami22. Idee Rohrbacha nabrały większego znaczenia w latach 1918 – 1919 wraz z ofensywą wschodnią i dynamicznie zmieniającą się sytuacją na mapie świata. W trakcie I wojny światowej pracował on przy tworzeniu i uprawianiu propagandy militarnej. Był jednym z inicjatorów powstałego w maju 1919 r. czasopisma „Ukraine”, zajmującego się promocją kontaktów między oboma narodami. Publikowane teksty były wydawane w trzech językach – ukraińskim, niemieckim i rosyjskim  (kolejność ich wymienienia nie jest bez znaczenia, gdyż poprzez prymat językowy upowszechniana była ukraińska mowa wśród zachodniego społeczeństwa). Był też inicjatorem utworzonego w Berlinie Instytutu Studiów Ukraińskich oraz wydanej w języku ukraińskim historii Niemiec. Poprzez swoją szeroką działalność kulturalną i agitacyjną starał się zaktywizować obie strony do lepszego wzajemnego poznania23. W czasie tzw. hetmanatu, Paul Rohrbach (wraz z innym geopolitykiem Axelem Schmidtem24) z ramienia Ministerstwa Spraw Zagranicznych, został wysłany do nowo proklamowanej Zachodnio-ukraińskiej Republiki Ludowej. Jego zadaniem było sporządzenie kwerendy oraz oszacowanie jak kształtowano wewnętrzną politykę państwa. Dodatkowo, miał zadbać o stworzenie wizerunku dobrej współpracy pomiędzy dwoma rządami. Jednak jego ocena zarówno niemiecko – ukraińskiej konsolidacji, jak i samego Pawła Skoropadskiego, nie była pozytywna. Rohrbach krytykował nadmierną ekspansję oraz ignorancję Niemieckiego Naczelnego Dowództwa w stosunku do lokalnej kultury i obyczajów25.

Innym niemieckim myślicielem traktującym o kwestii ukraińskiej był Arthur Dix urodzony 30 listopada 1875 r. w Prusach Wschodnich. Dix, był znany ze swoich nacjonalistycznych poglądów – był członkiem Deutsche Volkspartei. W latach 1895 – 1899 studiował nauki polityczne w Berlinie, Królewcu i Lipsku. W 1897 r. został asystentem na Uniwersytecie Berlińskim. Od 1900 r. pracował jako redaktor naczelny w National – Zeitung. Zajmował się opisywaniem i komentowaniem polityki zagranicznej. W okresie od 1916 do 1918 r. przebywał w cesarskim biurze prasowym w Sofii26. Do najsłynniejszych koncepcji politycznych Dixa należy Mitteleuropäischen Staatenbund-Imperialismus, opierający się na stworzeniu dogodnych warunków do importowania towarów z południowo – wschodniej części kontynentu27. W dniu 16 lutego 1918 r. na łamach „Nationalliberale Korrespondenz”, Dix nakreślił wartość, rolę i potencjał Ukrainy oraz jej znaczenie dla II Rzeszy28. Uważał, iż Moskwa jak i Petersburg były ośrodkami znacznie mniej ważnymi dla Niemiec w porównaniu z Europą Środkową29. Postulował, że gdyby udało się wywalczyć niepodległość dla narodu ukraińskiego, zliberalizować gospodarkę oraz uniezależnić kraj od Rosji, powstałe suwerenne państwo górowało by pod względem ekonomicznym w tej części kontynentu.

Odwrotnie jak w pismach Rohrbacha, Dix definiował i upatrywał największego wroga Ukrainy w Polsce. Był zdania, iż Imperium Romanowów trawią zbyt silne tendencje dezintegracyjne, aby w perspektywie długofalowej Moskwa mogła stanowić zagrożenie. Polacy posiadający swych zwolenników i sprzymierzeńców w krajach Europy Zachodniej, będą starali się za wszelka cenę hamować rozwój swojego sąsiada. W tych wywodach geopolityk posuwał się dalej niż Rohrbach, ponieważ groźba ze strony państwa polskiego nie dotyczyła jedynie terenów stanowiących główną oś konfliktu między dwoma nacjami, jak Galicja Wschodnia, ale całości przyszłej Ukrainy w tym jej rosyjskiej części30. Zadaniem Niemiec było wspieranie i pomaganie Ukraińcom oraz ich obrona przed agresorem z Warszawy. Dodatkowo, to właśnie w państwie ukraińskim Dix widział przyszłego stabilizatora regionu, dzięki któremu znacznie poszerzy się strefa ekonomiczna i wpływy handlowe II Rzeszy. O ignorancji ideologiczno – kulturowej świadczył fakt, iż 10 października 1918 r. Dix otrzymał list od Paula Rohrbacha (obaj uczeni utrzymywali ze sobą kontakt), w którym zawarty był postulat o chronologii językowej publikowanych tekstów i artykułów, w nocie dominował stanowczy ton mający wymusić poprawę na adresacie i uwrażliwić go na tę kwestię31. Publikowane teksty były wydawane w trzech językach – ukraińskim, niemieckim i rosyjskim. Paul Rohrbach szczególną uwagę zwracał na gradację dialektyczką, stąd  postulowana kolejność. Był zdania, że poprzez prymat językowy upowszechniana (oswajana) była ukraińska mowa wśród społeczeństwa zachodniego32.

Powyższe przykłady (które można mnożyć) stanowią o silnych zabiegach części niemieckich elit intelektualnych, mających na celu ukierunkowanie wschodniej polityki Berlina na problem ukraiński. Kulminacją tych działań był podpisany w nocy z 9 na 10 lutego 1918 r. Traktat Brzeski – pierwsze międzynarodowe porozumienie zawarte z oficjalnymi delegatami Rady Centralnej reprezentującej w owym czasie URL. Dla tzw. sprawy ukraińskiej był to moment przełomowy, gdyż dzięki niemieckim negocjatorom problematyka ukraińska zyskała światowy rozgłos oraz stała się zagadnieniem międzypaństwowym33.

Reasumując, należy zdać sobie sprawę z trwającej od ponad wieku ścisłej zależności pomiędzy Ukrainą a Niemcami; do pierwszej połowy XX stulecia Berlin starał się realizować swoje strategiczne plany na wschodzie kontynentu poprzez współpracę z Kijowem, zazwyczaj kosztem interesów państwa polskiego. Również strona ukraińska niejednokroć szukała oparcia w niemieckiej sile czego dobrą  egzemplifikacją są kontakty działaczy OUN z Wehrmachtem, umożliwiające szkolenie nacjonalistów ukraińskich na niemieckich  poligonach, czy proniemiecka działalność Ukraińskiego Komitetu Centralnego, której efektem było powstanie w 1943 r. dywizji Waffen SS „Galizien”, odpowiedzialnej za ludobójstwo i brutalne pacyfikację licznych polskich wsi i miasteczek w Małopolsce Wschodniej. Owa ukształtowana przez historię zależność jest widoczna również w dniu dzisiejszym. Po spektakularnym fiasku programu Partnerstwa Wschodniego, o zaangażowanie się w wewnętrzne sprawy Ukrainy został zaangażowany rząd niemiecki, czego bezpośrednim efektem były rokowania w Mińsku, do których strona polska nie została zaproszona. Przy aspiracjach niepodległościowych wcześniejszych Rusinów a późniejszych Ukraińców, umacnianiu swojej pozycji na arenie międzynarodowej oraz wraz z początkiem XXI w. do planów wejścia w struktury Unii Europejskiej oczy Kijowa zwrócone były nie w kierunku Warszawy, lecz Berlina. Polska polityka wschodnia, jeżeli ma być skuteczna nie może ciągle pomijać owych zależności.



1 M. Pietraś, Wstęp [w:] Ukraina w stosunkach międzynarodowych, pod red. M. Pietraś, T. Kapuśniak, Lublin 2007, s. 7.
2 Zob. np.: P. Lawrence, Nacjonalizm. Historia i teoria, Warszawa 2007, passim; C. Calhoun, Nacjonalizm, Warszawa 2007, passim.
3 S. Łoś, Wybór pism, sprawa ukraińska, Kraków 2012, s. 6 – 8.
4 A. A. Zięba, Lobbing dla Ukrainy w Europie międzywojennej, Kraków 2010, s. 61.
5 Ibidem, s. 62.
6 J. Gruchała, Austro – Węgry a sprawa ukraińska w latach I wojny światowej, „Studia historyczne” nr 4/1985, s. 558.
7 Ibidem, s. 562.
8 J. Skrzypek, Ukraińcy w Austrii podczas wielkiej wojny i geneza zamachu na Lwów, Warszawa 1939, s. 58.
9 W. Mędrzecki, Niemiecka interwencja militarna na Ukrainie w 1918 r., Warszawa 2000, s. 19 – 20.
10 J. Gruchała, Stanowisko polityków polskich i ukraińskich w Austrio – Węgrzech w opinii dyplomacji niemieckiej 1914 – 1917, „Śląski kwartalnik historyczny Sobótka” nr 1/2008, s. 23.
11 Zob. np. K. Grunberg, B. Sprengel, Trudne sąsiedztwo. Stosunki polsko – ukraińskie w X – XX wieku, Warszawa 2005, s. 235, T. Dąbrowski, Ukraiński ruch narodowy w Galicji Wschodniej 1912 – 1923, Warszawa 1985, s. 71.
12 Por. np. R. Szust, Tradycje i doświadczenia stosunków ukraińsko – niemieckich od początku XX w. [w:] Polska – Niemcy – Ukraina w Europie, Rzeszów 1996, s. 126; H. J. Torke, J. P. Himka, German – Ukrainian relations in historical perspective, Toronto 1994, s. 56 – 57.
13 T. Gulczyński, Sprawa ukraińska, Warszawa 1937, s. 62 – 63; więcej na ten temat zob. F. Golczewski, Deutsche und Ukraine 1914 – 1939, München2010, s. 53 – 54.
14 S. Łoś, op. cit., s. 6.
15 O. Kuraev, Der Verband „Freie Ukraine“ im Kontext der deutschen Ukraine-Politik des Ersten Weltkriegs, Monachium 2000, s 5 – 8.
16 Healy, Central Europe In flux: Germany Poland and Ukraine, 1918 – 1922, Glasgow 2003, s. 113.
17 Ibidem, s. 113.
18 Zob. W. Mogk, Paul Rohrbach und das „Größere Deutschland“. Ethischer Imperialismus im Wilhelminischen Zeitalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kulturprotestantismus, München 1972, passim.
19 Paul Rohrbach był autorem wielu tekstów, artykułów i publikacji o charakterze naukowym oraz publicystycznym. Ze względu na bogatą biografię oraz szeroki wachlarz zainteresowań pisarza tematy, które poruszał w swoich opracowaniach dotyczyły różnych aspektów  działalności ludzkiej, historii, polityki, geografii i ekonomii. Zajmował się moralnością w polityce, niemiecką kulturą, liberalizmem imperialnym, narodowościami bałtyckimi, koloniami zamorskimi czy miejscem II Rzeszy w świecie. Snuł koncepcje geopolityczne i strategiczne dotyczące przyszłego kształtu Europy po zakończeniu I wojny światowej. Das ‚Größere Deutschland‘ in Moral und Politik  (1900), Das Baltenbuch. Die baltischen Provinzen und ihre deutsche Kultur (1916), Deutschland unter den Weltvölkern. Materialien zur auswärtigen Politik (1921), Der Deutsche Gedanke (1924), Um des Teufels Handschrift. Zwei Menschenalter erlebter Weltgeschichte (1953) to tylko niektóre tytuły pism Rohrbacha obrazujące jego pracą oraz wkład w promowanie ideałów niemieckich. Kulturportal. West – Ost, Paul Rohrbach, http://kulturportal-west-ost.eu/biographies/rohrbach-paul-2/, 20. XI. 2013.
20 J. Healy, op. cit., s. 113 – 116.
21 P. Rohrbach, Russland und Wir, Stuttgart 1915, s. 4
22 J. Healy, op. cit., s. 116.
23 Ibidem, s. 119.
24 Jako najbardziej znaczącą dla przedmiotowej tematyki można wymienić książką Axela Schmidta Ukraine – Land und Zukunft, Berlin 1939.
25 O. S. Fedyshyn, Germanys Drive to the East and Ukrainian Revolution 1917 – 1918, New Brunswick 1972, s 152 – 153.
26 Arthur Dix, http://de.academic.ru/dic.nsf/dewiki/102139, 20. 11. 2013.
27 Ibidem.
28 Do innych wartych wymienienia tekstów Dixa należą: Raum und Rasse in Staat und Wirtschaft (1934), Triebkräfte der Politik (1934), Was Deutschland an seinen Kolonien verlor (1935). Ibidem.
29 J. Healy, op. cit., s. 117.
30 Ibidem, s. 118.
31 Ibidem, s. 121.
32 Ibidem, s. 119.
33 O szczegółach rokowań w Brześciu Litewskim zob: np. E. Ludendorff, Meine kriegserinnerungen, Berlin 1920, s. 422 – 450; M. Hoffman, Wspomnienia, Oświęcim, 2013, s. 111 – 120; M. Sokolnicki, Polska w pamiętnikach wielkiej wojny 1914 – 1918, Warszawa 1925, s. 169 – 178.

Berlin “eksportuje” migrantów nożowników do Polski. a “rząd” – dupa…

Maciej Bienert: Berlin “eksportuje” migrantów nożowników do Polski

https://www.fronda.pl/a/Maciej-Bienert-Berlin-eksportuje-migrantow-nozownikow-do-Polski,245211.html


W roku 2024 w Niemczech zarejestrowanych przez policję było ponad 29.000 przestępstw z użyciem noża. Większość z nich zakończyły się śmiercią lub ciężkimi i średnimi obrażeniami ciała. To oznacza średnio 80 ofiar dziennie.

W 2024 r. policja odnotowała atak z użyciem noża w około 29 000 przestępstw w Niemczech. W obszarze niebezpiecznych i ciężkich uszkodzeń ciała, dla których dostępne są dane z poprzedniego roku, liczba ta wzrosła o około 10,8 procent; z drugiej strony w przypadku przestępstw rabunkowych spadła o około 2,6 procent

Na co należy zwrócić uwagę w odniesieniu do tych danych?

Do celów rejestrowania przestępstw w policyjnych statystykach kryminalnych (PKS) “ataki z użyciem noża” to przestępstwa, w których atak z użyciem noża jest bezpośrednio zagrożony lub przeprowadzony przeciwko osobie. Samo noszenie noża nie jest jednak wystarczające, aby przestępstwo zostało zarejestrowane jako atak z użyciem noża. Do 2023 r. noże były zgłaszane jako środek przestępczy tylko w przypadku niektórych przestępstw; dane liczbowe nie odzwierciedlały zatem wszystkich “przestępstw z użyciem noża”. Oprócz ogólnokrajowych danych dotyczących ataków z użyciem noża z PKS, istnieją również dane liczbowe dla poszczególnych krajów związkowych, ale nie należy ich sumować ze względu na różne metody rejestracji

W szczególności ataki nożem motywowane islamizmem.

W Mannheim w dniu 31 maja 2024 r. i w Solingen w dniu 23 sierpnia 2024 r odbyły się publiczne debaty polityczne na temat bardziej rygorystycznych przepisów i kontroli noży. W rezultacie wprowadzono kategoryczny zakaz posiadania noży w przestrzeni publicznej.

Ataki z użyciem noża stają się coraz większym problemem.

Wraz ze wzrostem liczby ataków z użyciem noża, stały się one problemem dla całego społeczeństwa, nie tylko w Niemczech. Takie przestępstwa nasilają się w krajach o dużej liczbie migrantów.

Na przykład liczba ataków z użyciem noża w Anglii i Walii wzrosła ostatnio do ponad 50 000. Jako przedmioty codziennego użytku, noże są trudniejsze do rozpoznania niż inne potencjalne narzędzia przestępstwa, co zwiększa presję na zaostrzenie przepisów dotyczących broni i zapobiegania przemocy. Motywy sprawców są również niespójne: w niektórych przypadkach cierpią oni na choroby psychiczne, podczas gdy inni kierują się radykalnymi ideologiami. Można również założyć, że czynniki społeczne, takie jak brak integracji lub ubóstwo, prowadzą do izolacji społecznej i odgrywają rolę w powstawaniu przemocy. Długoterminowe środki zapobiegawcze mogłyby uwrażliwić społeczeństwo na wczesnym etapie, oferując środki wsparcia i zwalczając przyczyny tych czynników.

Niemieckie problemy są wypychane do Polski.

Fakty są następujące: Niemcy wpychają migrantów, których nie chcą u siebie przez zakazany przez kartę praw człowieka proceder push back. Nikt nie jest w stanie zweryfikować skąd te osoby przybyły do Niemiec.

Kolejnym faktem jest również istnienie niemieckich obozów koncentrujących emigrantów w pobliżu polskiej granicy. Do nich są przywożeni ludzie z całych Niemiec. Niemcy nie przedstawiają żadnych dowodów.

Teoretyczne procedura push back stosowana przez Niemców obowiązuje osoby znajdujące się do 60 km od granicy. Jednak nikt tego nie weryfikuje.

Rząd RFN przyznał, że w zeszłym roku wypchniętych z Niemiec zostało ponad 9000 imigrantów, a w tym [2025] już 3200.

MSWiA manipulowało opinią publiczną wskazując tylko na liczby dotyczące readmisji i rozporządzenia Dublin III.

Dlaczego polskie służby nie prowadzą statystyk liczby migrantów siłowo wepchniętych do naszego kraju? Zakazał tego rząd zbieraniny 13 grudnia.

To prowadzi do sytuacji, że Polacy nie mają pojęcia ilu nielegalnych migrantów wepchnęły do Polski niemieckie służby. Nie mamy również informacji kim są te osoby.

Zbieranina Tuska nie panuje na sytuacją w kraju.

Według danych ZUS, średnia emerytura netto w Polsce w marcu 2024 roku wynosiła około 2910 zł. z miesięcznie.

Utrzymanie nielegalnego migranta siłowo wyschniętego przez Niemców do Polski będzie kosztowało polskiego podatnika ponad 10.000 zł. Miesięcznie.

Maciej Bienert

Po co nam w Polsce🇵🇱 niepłacący podatków Niemcy🇩🇪 niezatrudniający Polaków a Kolumbijczyków

1. Właściciel hotelu gdzie zakwaterowani byli Kolumbijczycy🇨🇴 twierdzi, że pracowali w Zakładach Mięsnych pod Nowem.

2. Pod Nowem mamy Zakłady Mięsne Nove sp. z o.o.

3. Co roku otrzymują pomoc publiczną: 2025: 66,4 tys, 2024: 51,4 tys, 2023: 97,7 tys itd

4. Co roku udowadnia stratę! W związku z czym oczywiście podatek CIT zero.

5. Właściciel? TÖNNIES INTERNATIONAL HOLDING GMBH rodzinna firma niemiecka🇩🇪!

Do pełnego bingo brakuje jeszcze informacji o pośredniczącej Agencji Pracy i nazwisku właściciela, które – mogę się założyć – jest transkrybowane z ukraińskiego🇺🇦.

Zatem pytanie wprost: po co nam w Polsce🇵🇱 niepłacący podatków Niemcy🇩🇪 niezatrudniający Polaków a Kolumbijczyków🇨🇴 poniżej najniższej krajowej⁉️🤔

To jest ten cały gospodarczy cud i religia PKB? Dlatego “nie ma rąk do pracy”? Jaką wartość dla Polski wnoszą takie “biznesy”? Bo o stratach mógłby poopowiadać facet z Nowego, ale niestety nie żyje…🤬

Wpis od Ziemowit Przebitkowski

Niemiecka Polizei próbowała zatrzymać polskich obrońców granicy na polskim terytorium: “Halt Polen!”

Niemiecka Polizei próbowała zatrzymać polskich obrońców granicy na polskim terytorium: “Halt Polen!”

06.07.2025 tysol/niemiecka-policja-probowala-zatrzymac-polskich-obroncow-granicy-na-polskim-terytorium-halt-polen

Lider Ruchu Obrony Granic Robert Bąkiewicz przekazał szokujące informacje. Według jego słów niemiecka policja miała próbować zatrzymać Polaków… na terytorium Polski.

“Halt Polen”

– Przed chwilą otrzymaliśmy informację, że doszło do próby zatrzymania polskich wolontariuszy Ruchu Obrony Granic przez Bundespolizei na polskim terytorium w Krzewinie Zgorzeleckiej. Niemcy krzyczeli “Halt, Polen!”.

Wygląda na to, że Niemcy nie trzymają ciśnienia. – przekazał lider Ruchu Obrony Granic Robert Bąkiewicz.

– W przypadku przekroczenia uprawnień przez niemieckiego funkcjonariusza na szkodę polskiego obywatela, śledztwo może prowadzić Prokuratura w Polsce. Posiadamy w tym zakresie jurysdykcję.- skomentował mec. Bartosz Lewandowski.

Sytuacja na granicy z Niemcami

To Niemcy w dużym stopniu wywołali kryzys migracyjny w Europie. Kanclerz Niemiec Angela Merkel zaprosiła migrantów do Niemiec i prowadziła politykę “Herzlich Willkomen”, a niemieckie ośrodki wpływu uderzały w kraje Unii Europejskiej, które nie chciały się tej polityce podporządkować.

Teraz trwa proceder podrzucania do Polski przez Niemców nielegalnych imigrantów przy bierności polskich służb. Nie ma wiarygodnych danych na temat liczby przerzucanych imigrantów. 

Polskiej granicy broni Ruch Obrony Granic Roberta Bąkiewicza i Jacka Wrony, oraz liczne ruchy obywatelskie. Rząd Donalda Tuska grozi obywatelom patrolującym polską granicę, a niemieckie media lamentują, że “Ruch Obrony Granic uderza w niemiecką politykę migracyjną”

=======================================

Robert Bąkiewicz @RBakiewicz

Przed chwilą otrzymaliśmy informację, że doszło do próby zatrzymania polskich wolontariuszy Ruchu Obrony Granic przez Bundespolizei na polskim terytorium w Krzewienie Zgorzeleckiej. Niemcy krzyczeli “Halt, Polen!”. Wygląda na to, że Niemcy nie trzymają ciśnienia. #RuchObronyGranic

212,1 tys. wyświetleń

=============================================

mail:

Jak to?
Białoruscy policjanci nie wchodzili na teren Polski, a płot zbudowano.

A tutaj przyjaciele mogą robić co chcą.

Niemieckie media biją w polskich “ultraprawicowych ekstremistów” i prezydenta elekta, chwalą rząd.

Niemieckie media biją na alarm. Uderzają w Ruch Obrony Granic

4.07.2025 tysol/niemieckie-media-bija-na-alarm-uderzaja-w-ruch-obrony-granic

Robert Bąkiewicz szerzy “spiskową narrację”, prezydent elekt Karol Nawrocki chwali “ultraprawicowych ekstremistów”, a rząd w Warszawie “chce rozprawić się z grupami strażniczymi, które organizują patrole” — piszą media w Niemczech.

Niemieckie media piszą o Ruchu Obrony Granic Niemieckie media biją na alarm. Uderzają w Ruch Obrony Granic

Niemieckie media piszą o Ruchu Obrony Granic / fot. PAP/Lech Muszyński

Niemcy piszą o Polsce. Dostało się prezydentowi elektowi

3 lipca 2025 r. w niemieckim “Tagesspiegel” czytamy, że Karol Nawrocki, prezydent elekt z poparciem PiS, “podziękował prawicowym ekstremistom” z Ruchu Obrony Granic na czele z organizatorem “prawicowym radykałem” Robertem Bąkiewiczem za “obywatelskie zaangażowanie na granicy”.

Na granicy z Niemcami ultraprawicowi ekstremiści organizują nieautoryzowane kontrole w sąsiednim kraju. Grupy strażnicze chcą przechwytywać migrantów. Wyznaczona głowa państwa wyraża zgodę.

n-tv.de o “ultraprawicowych grupach strażniczych”

W środę, 2 lipca 2025 r., serwis n-tv.de także pisał o sytuacji na polsko-niemieckiej granicy i członkach Ruchu Obrony Granic. Według niemieckiego portalu “odrzucanie imigrantów z Niemiec to gorący temat w Polsce i pożywka dla skrajnej prawicy”.

n-tv.de pisze również o tym, że przed wprowadzeniem kontroli na polskiej granicy rząd w Warszawie “chce rozprawić się z ultraprawicowymi grupami strażniczymi, które organizują tam patrole”. Powołują się na słowa szefa MSWiA Tomasza Siemoniaka, który na platformie X oświadczył, że “nikt kto narusza prawo na granicy nie pozostanie bezkarny”.

“Sueddeutsche Zeitung” pisze o “spiskowej narracji Bąkiewicza”

W podobnym tonie pisze także 2 lipca 2025 r. “Sueddeutsche Zeitung” nazywając Ruch Obrony Granic “samozwańczymi grupami patrolującymi granicę polsko-niemiecką”. Według gazety informacje o przerzucaniu imigrantów do Polski przez niemieckie służby to “spiskowa narracja o tym, że Niemcy chcą zalać Polskę przestępcami”.

[Grupy patrolujące granicę – przyp. red.] zostały powołane przez “Ruch Obrony Granic” radykalnie prawicowego Roberta Bąkiewicza. Szerzy on spiskową narrację, że Niemcy chcą “zalać” Polskę przestępcami ubiegającymi się o azyl. Prawicowo-nacjonalistyczna partia PiS i Karol Nawrocki, który został wybrany na nowego prezydenta w czerwcu, wspierają ten ruch– grzmi “Sueddeutsche Zeitung“.

[—]

Rzecznik BMI Mehmet Ata przekazał, że po zarządzeniu z 7 maja 2025 r. policja federalna może także odsyłać osoby, które złożyły wniosek o azyl. Od 8 maja odesłano około 1300 osób, w tym 130 wnioskodawców azylowych. Policja deklaruje, że stara się minimalizować utrudnienia w ruchu.

– Policja federalna zapewnia w jak największym stopniu swobodę transgranicznego ruchu osób i towarów oraz stale sprawdza odpowiednie środki, aby ograniczyć do minimum ewentualne utrudnienia w ruchu – zaznaczył Ata.

Ruch Obrony Granic

Ruch Obrony Granic to ogólnopolska inicjatywa społeczna powołana przez Roberta Bąkiewicza, której celem jest obrona Polski przed masową migracją i zagrożeniami z nią związanymi. Chodzi nie tylko o ochronę granic fizycznych, ale również o obronę naszej tożsamości narodowej, kultury i wspólnoty społecznej poprzez wywieranie presji na terenie całej Polski.

Jak czytamy na stronach organizacji, ROG sprzeciwia się planom, które mogłyby prowadzić do przymusowego osiedlania migrantów w Polsce i zmiany struktury naszego społeczeństwa. Ruch ma za zadanie budować świadomość społeczną, organizować obywateli oraz wywierać wpływ na politykę państwa, zawsze w sposób zgodny z prawem i w duchu patriotyzmu.

Robert Bąkiewicz, założyciel Ruchu Obrony Granic, przekazał, że nie da się zastraszyć premierowi Donaldowi Tuskowi.

– Muszę liczyć się z próbami zatrzymania mnie, rozbicia naszych patroli oraz delegalizacji obywatelskiego sprzeciwu. W przeszłości już to przerabiałem – oświadczył.

– Nie wykluczam, że dojdzie do fałszywych oskarżeń, spreparowanych dowodów, mistyfikacji, które miałyby stworzyć pozory legalności ewentualnego zatrzymania mnie i osadzenia w areszcie. To wszystko już było – dodał.

W piątek, 4 lipca o godzinie 11. Korona Brauna zaprasza na protest pod niemiecką ambasadą. „Kolejny akt wrogi wobec Polski”.

Korona Brauna zapowiada duży protest pod niemiecką ambasadą. „Akt wrogi wobec Polski i naszej suwerenności”

2.07.2025 https://nczas.info/2025/07/02/korona-brauna-zapowiada-duzy-protest-pod-niemiecka-ambasada-akt-wrogi-wobec-polski-i-naszej-suwerennosci/

Grzegorz Braun. Foto: X/Grzegorz Braun
Grzegorz Braun. Foto: X/Grzegorz Braun

W najbliższy piątek, 4 lipca o godzinie 11:00, przed ambasadą Niemiec w Warszawie odbędzie się pikieta zorganizowana przez Konfederację Korony Polskiej Grzegorza Brauna. Organizatorzy zapowiadają stanowczy sprzeciw wobec celowego podrzucania nielegalnych imigrantów przez Niemcy do Polski. Podkreślono, że jest to działanie wrogie wobec Polski i naruszenie suwerenności państwa.

„Poprzedni raz Niemcy naruszyły polską granicę w 1939 roku. Dziś znów to robią – imigrantami. Celowy przerzut ludzi przez granicę to akt wrogi wobec Polski i naszej suwerenności. Nie ma na to naszej zgody!” – czytamy w zapowiedzi protestu.

Konfederacja Korony Polskiej żąda natychmiastowego zaprzestania takich działań, zatrzymania nielegalnego przerzutu imigrantów, pełnego poszanowania polskiej granicy oraz zaprzestania wszelkich wrogich działań przez stronę niemiecką.

Protest odbędzie się przed siedzibą ambasady Niemiec przy ul. Jazdów 12/2 w Warszawie. Organizatorzy zachęcają do udziału wszystkich, którym leży na sercu bezpieczeństwo i nienaruszalność polskich granic.

Andrzej Duda: “Szkoda, że rząd nie reaguje na „wpychanie” migrantów z Niemiec do Polski”

Andrzej Duda uderza w rząd Tuska. Chodzi imigrantów na granicy z Niemcami

30.06.2025 andrzej-duda-uderza-w-rzad-tuska

“Szkoda, że polski rząd nie reaguje na „wpychanie” migrantów z Niemiec do Polski” – powiedział prezydent Andrzej Duda w poniedziałek. Dodał, że Niemcy sami stworzyli sobie problem z migracją, a Polska nie może pozwolić na to, aby brutalnie spychano migrantów na jej teren.

Prezydent Andrzej Duda podczas briefingu w Sewilli został zapytany o to, jak ocenia działania polskiego rządu i podległych mu służb na polsko-niemieckiej granicy.

Szkoda, że polski rząd nie reaguje na „wpychanie” migrantów z Niemiec do Polski – stwierdził Andrzej Duda. Wyraził przy tym nadzieję, że postawa władz w tej sprawie się zmieni.

Nie możemy sobie pozwolić na to, aby prawo było łamane, aby brutalnie spychano migrantów na nasze ziemie. Niemcy zrobili sobie problem z migrantami i muszą sobie z tym problemem radzić sami. My nie będziemy tego problemu za nich rozwiązywać– powiedział prezydent.

Niemcy wprowadziły kontrole graniczne

Kontrole, wprowadzone przez Niemcy, obowiązują od października 2023 r. Zostały wprowadzone, by powstrzymać nielegalną migrację. Posłowie opozycji publikują w internecie informacje o przebywających w Polsce migrantach, według nich, przewożonych z Niemiec niezgodnie z procedurami przez tamtejsze służby graniczne.

Szef MSWiA w niedzielę, na platformie X zapewnił, że „Straż Graniczna wykonuje swoje ustawowe zadania polegające na ochronie granicy państwowej i walce z nielegalną migracją”. Zaapelował również o wsparcie i zaufanie do Straży Granicznej. Jak dodał, jeśli ktoś chce bronić granic i spełnia wymogi, to może wstąpić do tej formacji. 

Niemiecka operacja hybrydowa przeciwko Polsce

Trwa proces masowego podrzucania nielegalnych imigrantów przez granicę z Polską przez Niemcy. Ani strona polska ani strona niemiecka nie podają wiarygodnych danych na temat liczby przerzucanych imigrantów. Polskie służby ze Strażą Graniczną, współpracują z niemieckimi służbami w tym zakresie.

Na granicy działa polski, obywatelski Ruch Obrony Granic, który stara się blokować proceder przerzucania do Polski ludzi niewiadomego pochodzenia.

Kryzys migracyjny w Europie wywołały Niemcy przy pomocy polityki “Herzlich Willkommen” Angeli Merekel. W tym okresie ich media, a także kontrolowane przez nich media w innych krajach lżyły kraje, które się przed nielegalną imigracją broniły. W tej akcji propagandowej uczestniczyli liczni politycy, samorządowcy, aktywiści i celebryci.

Żandarmeria Wojskowa przeciw Polakom?! Rządzą nami wariaci, którzy przestali odróżniać granicę państwa od granicy absurdu

Szokujące doniesienia! KO poszczuje protestujących na granicy Żandarmerią Wojskową?! Korwin-Mikke i Bosak ujawniają!

30.06.2025 ko-poszczuje-protestujacych-na-granicy-zandarmeria-wojskowa

Z nieoficjalnych doniesień wynika, że rząd planuje wysłać Żandarmerię Wojskową na zachodnią granicę. Funkcjonariusze nieoficjalnie potwierdzają te informacje i podkreślają, że nie wskazano, po co mają tam jechać. Pojawiają się podejrzenia, że mogą oni zostać wykorzystani nie do powstrzymywania przerzutu imigrantów z Niemiec do Polski, tylko do rozpędzania grup protestujących przeciwko tej praktyce.

„Dostałem info z pierwszej ręki: Żandarmeria Wojskowa ma ruszyć na zachodnią granicę, bo… Straż Graniczna nie daje rady” – napisał na Facebooku Janusz Korwin-Mikke.

Żandarmeria zostanie podzielona na dwie grupy: jedna ma rzekomo walczyć z imigrantami, a druga – z patrolami obywatelskimi. Nie, to nie żart – z patrolami obywatelskimi. Żołnierze mają zostać wysłani tam pod przymusem. Spora część z nich odmówi i weźmie L4. To pokazuje, że rządzą nami wariaci, którzy przestali odróżniać granicę państwa od granicy absurdu” – ocenił prezes partii KORWiN.

„Nie wierzę w to, że dojdzie do jakiejkolwiek walki z imigrantami. Skończy się na walce z Patrolami Obywatelskimi. Bo w końcu JE Donald Tusk obiecał p. Urszuli von der Leyen wdrożyć Pakt Migracyjny w Polsce – i to zadanie posłusznie zrealizuje, jeśli trzeba – używając do tego wojska” – zakończył swój wpis Janusz Korwin-Mikke.

Takie i podobne informacje zaczęły krążyć po Internecie, po Polsce.. Doniesienia te potwierdził także wicemarszałek Sejmu Krzysztof Bosak, powołując się na doniesienia od funkcjonariuszy Straży Granicznej.

„Mamy informacje z wewnątrz @Straz_Graniczna że ma być przysłana Żandarmeria Wojskowa do pomocy. Nie łudźmy się, zgodnie z deklaracjami MSW sprzed 2 dni będą musieli zwalczać ‘nielegalną imigrację po stronie niemieckiej’, czyli asystować w transferze migrantów przerzucanych przez Niemcy na naszą stronę” – napisał na X Bosak, udostępniając screena wiadomości jednego z internautów.

„Wciągając w tę operację @Zandarmeria premier @donaldtusk osiągnie jeszcze jeden cel: umoczy w tę operację wicepremiera @KosiniakKamysz, który dotychczas miał otwartą ścieżkę by wraz z wojskiem odciąć się i potępić to to co robią służby cywilne na polecenie premiera i szefa MSW. Jeśli Żandarmeria zacznie zabezpieczać kanały przerzutu migrantów do Polski to lider PSL i MON będą mieli zablokowany ruch do krytyki czy postulowania innej polityki na kierunku niemieckim. Czy dadzą się wciągnąć w pułapkę?” – zapytał.

Zmiana strategii podrzucania Polsce imigrantów przez Niemcy? Szokujące informacje nt. Straży Granicznej

Będzie zmiana strategii podrzucania Polsce imigrantów przez Niemcy? Szokujące informacje nt. Straży Granicznej

29.06.2025 zmiana-strategii-podrzucania-polsce-imigrantow-przez-niemcy

Lider Konfederacji Krzysztof Bosak przekazał szokujące informacje w programie “Śniadanie u Rymanowskiego” Polsat News.

Zgromadzenie na granicy polsko-niemieckiej w Lubieszynie Będzie zmiana strategii podrzucania Polsce imigrantów przez Niemcy? Szokujące informacje nt. Straży Granicznej

Zgromadzenie na granicy polsko-niemieckiej w Lubieszynie / fot. PAP/Marcin Bielecki

Zmiana strategii podrzucania imigrantów?

– Panie marszałku, stańmy w prawdzie. Tu nie chodzi o problem braku wzmożonych kontroli. To Straż Graniczna asystuje w przewożeniu do Polski tych ludzi. Co więcej, według naszych informacji w Straży Granicznej, i zobaczymy czy najbliższe dni to potwierdzą, zmieniana jest w tej chwili taktyka przewożenia imigrantów do Polski. Połapali się, że są blokady dróg robione przez obywateli. Nie będą niemieckie auta wjeżdżać do Polski, będą polskie auta Straży Granicznej po stronie niemieckiej ich przewozić w busach Straży Granicznej. Takie są najnowsze rozkazy i strategie działania.

Jeżeli pan proponuje żeby zwiększyć obsadę, przy obecnych rozkazach, które wydaje Siemoniak, to pan proponuje żeby robić to co robią skuteczniej i na większą skalę. A my przeciw temu protestujemy. Trzeba zrobić coś wręcz przeciwnego. Po pierwsze dymisja Siemoniaka, jako partia stojąca po stronie bezpieczeństwa, powinniście to natychmiast wymusić. Następnie, Niemcy łamią prawo unijne, wasz rząd nigdy tego nie podniósł na arenie europejskiej, ustanawiając kontrole i łamiąc prawo Unii Europejskiej, nękając Polaków, którzy pracują po drugiej stronie np. przeszukiwaniem toreb, natychmiast po polskiej stronie trzeba zrobić to samo. Nie ma w tej chwili ustanowionej kontroli granicznej z polskiej strony. To nie jest kwestia wzmocnienia, tu trzeba obsadę w ogóle zarządzić. Nie eskortowanie nielegalnych imigrantów do Polski, zarządzić kontrole! – mówił marszałek Bosak.

“Koniec z głupią zasadą zaufania do strony niemieckiej”

Następnie, odrzucić głupią i szkodliwą zasadę zaufania do strony niemieckiej. Koniec z tym. Żadnej zasady zaufania do strony niemieckiej. Przywrócone kontrole na naszej granicy i wspólna kontrola cudzoziemców spoza UE. I tylko jeśli na oczach polskiego funkcjonariusza niemiecki funkcjonariusz kogoś nie przepuścił, to on zostaje po naszej stronie. Jeżeli Niemcy przywożą kogoś kogo my nie widzieliśmy, procedura readmisji, wyślijcie dokumenty, zastanowimy się i sprawdzamy ich telefony, czy ich nadajniki kiedykolwiek logowały się w Polsce. Czy to jest takie trudne? Wystarczy chcieć.

– apelował Bosak

“Mamy rozkaz brać wszystkich”

Ale wicie co mi powiedział dyrektor z ministerstwa, który odpowiada za te sprawy? Że polecenia są takie żeby nie podnosić sprawy na poziom polityczny. Żaby nie robić konfliktu z Niemcami. Nie mówić o tym, że oni łamią prawo unijne. A komendanci Straży Granicznej mówią wprost: Mamy rozkazy brać wszystkich (…) Proszę  nie udawać, ze to się dzieje przez przypadek i bez wiedzy rządu. To się dzieje za waszą wiedzą, wy w tym asystujecie. Zrobiliście z polskich służb niemiecką (nieczytelne).

– mówił w programie “Śniadanie u Rymanowskiego” wicemarszałek Sejmu Krzysztof Bosak (Konfederacja) w odpowiedzi wicemarszałkowi Piotrowi Zgorzelskiemu (PSL), podczas gdy Zgorzelski na pytanie Bogdana Rymanowskiego odpowiadał, ze ministra MSWiA Tomasza Siemoniaka ocenia “bardzo dobrze”.

Niemiecka operacja hybrydowa przeciwko Polsce

Trwa proces masowego podrzucania nielegalnych imigrantów przez granicę z Polską przez Niemcy. Ani strona polska ani strona niemiecka nie podają wiarygodnych danych na temat liczby przerzucanych imigrantów. Polskie służby ze Strażą Graniczną, współpracują z niemieckimi służbami w tym zakresie.

Na granicy działa polski, obywatelski Ruch Obrony Granic, który stara się blokować proceder przerzucania do Polski ludzi niewiadomego pochodzenia.

Kryzys migracyjny w Europie wywołały Niemcy przy pomocy polityki “Herzlich Willkommen” Angeli Merekel. W tym okresie ich media, a także kontrolowane przez nich media w innych krajach lżyły kraje, które się przed nielegalną imigracją broniły. W tej akcji propagandowej uczestniczyli liczni politycy, samorządowcy, aktywiści i celebryci.