Czy można sobie wyobrazić coś bardziej bluźnierczego niż symbol homoseksualnej rewolucji postawiony naprzeciw Kościoła Najświętszego Zbawiciela – duchowego serca Warszawy? A jednak właśnie taki scenariusz chce zrealizować Prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski. Planuje on ponownie postawić na Placu Zbawiciela „tęczę” – tym razem pod ideologiczną nazwą „Łuk LGBT+”. Ale to przecież nie jest tylko estetyczna instalacja. To nachalny symbol walki z katolicką moralnością. To znak rewolucji, która od lat próbuje wypchnąć Boga, krzyż i rodzinę z przestrzeni publicznej. Czy to przypadek, że ten obiekt ma stanąć właśnie w miejscu, które nosi imię Zbawiciela? Nie. To zamierzona prowokacja. To pokaz siły ideologii LGBT, która – za milczącym przyzwoleniem władz – bezczelnie depcze wszystko, co ma znaczenie katolickie i narodowe. Plac Zbawiciela to nie miejsce dla rewolucji. To miejsce dla Zbawiciela.
Dlatego musimy działać. Teraz. Wraz z moim zespołem przygotowaliśmy petycję, która trafia bezpośrednio do Prezydenta Warszawy. Wzywamy w niej do natychmiastowego zaniechania realizacji projektu „Łuk LGBT+” oraz do uszanowania świętego katolickiego charakteru Placu Zbawiciela.To nasz pokojowy, ale stanowczy sprzeciw wobec ideologicznej przemocy, której ofiarą ma paść serce Warszawy. Proszę, podpisz petycję do Prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego. Niech usłyszy nasz sprzeciw wobec profanacji i ideologizacji przestrzeni publicznej! [podpisz petycje] Dlaczego to takie ważne? Bo milczenie oznacza zgodę. A my – obrońcy tradycji katolickiej – nie możemy milczeć, gdy chrześcijańskie zasady są deptane pod pozorem „sztuki” i „tolerancji”.Plac Zbawiciela to nie tylko rondo w centrum miasta. To miejsce, gdzie znajduje się kościół, który przetrwał wojny, komunizm i ateistyczne prześladowania. A teraz ma ustąpić miejsca „Łukowi LGBT+”? Czy naprawdę pozwolimy, by tęczowa propaganda zdominowała przestrzeń, która należy do Boga i historii naszego narodu? Już raz udało się powstrzymać tęczową instalację. Dzięki masowemu sprzeciwowi – również dzięki osobom takim jak Ty – tęcza zniknęła z Placu Zbawiciela. I dziś możemy powtórzyć ten sukces. Ale potrzebujemy setek tysięcy podpisów. Kliknij tutaj, aby podpisać petycję – zanim będzie za późno! Co mówimy prezydentowi Warszawy w petycji? Że Plac Zbawiciela to miejsce modlitwy, a nie lewicowych ideologicznych manifestów.Że nie zgadzamy się na woke’ową ofensywę w przestrzeni publicznej. Że publiczne środki nie mogą być marnowane na kontrowersyjne instalacje, które ranią uczucia religijne ogromnej części społeczeństwa. I że żądamy natychmiastowego wycofania się z projektu „Łuk LGBT+”! Twój podpis to więcej niż gest. To publiczne świadectwo wiary, sprzeciwu wobec demoralizacji i miłości do Polski wiernej Bogu. Proszę, podpisz petycję teraz. Nie czekajmy, aż będzie za późno. Warszawa nie może paść ofiarą ideologicznej kolonizacji, której symbolem jest właśnie ten „tęczowy łuk”. Niech Plac Zbawiciela pozostanie miejscem dla Zbawiciela. Z wyrazami szacunku, Jędrzej Stępkowski Koordynator kampanii Polska Katolicka, nie laicka P.S. Już raz wygraliśmy z „tęczą” na Placu Zbawiciela. Uda się znów – ale tylko, jeśli dołączysz do nas. Kliknij tutaj, by podpisać petycję i zatrzymać „Łuk LGBT+”! Nie pozwól, by rewolucja zatriumfowała w miejscu, które należy do Chrystusa.
Nie dla ideologicznej prowokacji na Placu Zbawiciela!
Plac Zbawiciela to nie plac rewolucji kulturowej! To miejsce głęboko związane z polską tożsamością, wiarą i historią. Tu znajduje się Kościół Najświętszego Zbawiciela – duchowe serce Warszawy.
Już raz mieszkańcy dali wyraz sprzeciwu wobec „tęczowej instalacji”. Teraz znowu będziemy bronić tego, co święte.
Podpisz petycję do Prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego i powiedz:
Dość nachalnej ideologii w przestrzeni publicznej!
Czy to „pożegnanie z Europą”? . . A może jest jeszcze czas?
Choć nikt nie oskarżył go o żydowskie pochodzenie, hrabia Kalergi wyłania się jako jeden z najwybitniejszych filosemitów XX wieku: bardziej żydowski niż Żydzi, jeśli można to sobie wyobrazić.
Głosząc, że Żydzi są teraz duchowymi arystokratami świata – że wyparli pozbawioną kręgosłupa i „zniszczoną” nieżydowską arystokrację feudalną po rewolucji francuskiej – hrabia Kalergi dał jasno do zrozumienia, że Żydzi mają zajmować czołowe miejsce w każdym przyszłym rządzie światowym. Przyszły świat bez Żydów na szczycie piramidy, rozdzielających mądrość i sprawiedliwość, był dla niego nie do pomyślenia. Żydzi mieli być siłą napędową, crème de la crème. To oni mieli wydawać rozkazy, a reszta świata miała zginać kolana i być im posłuszna.
Jeśli uważasz, że to wszystko brzmi trochę jak teoria spiskowa, zapewniam, że tak nie jest. Główne idee hrabiego Kalergi miały nienaganne intelektualne podstawy. Nie ma nic „spiskowego” w kosmopolityzmie lub internacjonalizmie, jednym rządzie światowym i dążeniu do „Stanów Zjednoczonych Europy” postrzeganych jako odskocznia do jednego rządu światowego. W doskonałym dwuczęściowym eseju kanadyjskiej pisarki Clare Ellis, na którym w dużej mierze polegałam, mówi ona w pierwszym akapicie o „paneuropejskim porządku gospodarczym, który zasadniczo tłumi etniczne więzi europejskie na rzecz kosmopolitycznych ideałów”, dodając w drugim akapicie: „Nieetniczna Unia Europejska została pomyślana jako pierwszy krok w kierunku ostatecznego zjednoczenia ludzkości w ramach Światowej Federacji w wiecznym pokoju”.
O to właśnie chodzi: dominującą ideą jest to, że pokój nie jest możliwy tak długo, jak długo istnieją odrębne etnocentryczne narody, brutalnie ze sobą konkurujące. Narody muszą zostać zniesione, a granice muszą zniknąć. Przyszły obywatel będzie Obywatelem Świata, kosmopolitą – i będzie mógł podróżować gdziekolwiek zechce bez paszportu, pracować gdziekolwiek zechce i mieszkać gdziekolwiek zechce. Masowe krzyżowanie będzie normą, prowadząc do ostatecznego wyginięcia poszczególnych ras. Dyskryminacja rasowa i różnice w ilorazie inteligencji staną się przeszłością, gdy wszyscy będą kundlami.
Zacznijmy od „Stanów Zjednoczonych Europy”. To jest zdecydowanie to, czego chce Angela Merkel. Tego chce każdy kosmopolityczny internacjonalista, zwłaszcza zorganizowana społeczność żydowska. Błędem byłoby twierdzenie, że Żydzi koniecznie stali za tym oryginalnym pomysłem. Bardziej prawdopodobne jest, że idea ta przemawiała do żydowskiej skłonności do internacjonalizmu i zapewniała im znaczącą rolę w przyszłej strukturze władzy – dlatego też tak szybko zaakceptowali ideę jednego rządu światowego.
Kiedy 4 lipca 1776 roku założono Stany Zjednoczone Ameryki, Stany Zjednoczone Europy od razu stały się teoretyczną możliwością – analogiem do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Oto, co pierwszy prezydent Stanów Zjednoczonych, George Washington (1732-1799), napisał w liście do markiza de LaFayette: „Pewnego dnia, biorąc swój wzór ze Stanów Zjednoczonych, powstaną Stany Zjednoczone Europy”.
George Washington po prostu wyraził ideę, która istniała już od wczesnych lat XVIII wieku, jeśli nie wcześniej. W 1713 roku opublikowano „Projekt wieczystego pokoju” autorstwa Abbe de Saint Pierre’a. Przedstawiał on ideę federacji europejskiej w kontekście pokoju międzynarodowego. Najwyraźniej książka ta wywarła wpływ na Jeana-Jacquesa Rousseau (1712-1778), który napisał: „Nie jest możliwe, aby konfederacja została raz ustanowiona, aby jakiekolwiek nasiona wrogości mogły pozostać wśród konfederatów”. Idee te trafiły następnie do głowy Victora Hugo, wielkiego francuskiego poety, powieściopisarza i dramaturga. Hugo miał ogłosić w 1849 roku:
Nadejdzie dzień, w którym wszystkie narody na naszym kontynencie utworzą europejskie braterstwo…. Nadejdzie dzień, w którym zobaczymy… Stany Zjednoczone Ameryki i Stany Zjednoczone Europy twarzą w twarz, wyciągające do siebie ręce przez morza. (Zacytowane później przez samego hrabiego Kalergi)
Wymienianie wszystkich wielkich pisarzy, myślicieli i mężów stanu, którzy marzyli o jednym światowym rządzie opartym na kosmopolitycznym internacjonalizmie, w którym panowałby wieczny pokój dzięki zniesieniu poszczególnych walczących państw, byłoby zbyt nużące. Wśród tej „Galerii Wielkich” znajdzie się słynny niemiecki filozof Immanuel Kant, który w 1784 roku opublikował swoją Ideę Historii Powszechnej o Kosmopolitycznym Celu, a następnie w 1795 roku Toward Perpetual Peace.
Clare Ellis pisze: „Kant wyjaśnił, że konflikt interesów, czyli hobbesowski stan natury, między jednostkami i narodami był tym, co napędzało ludzki postęp i poprzez współpracę, wzajemne uznanie i samodyscyplinę doprowadzi do przyszłego kosmopolitycznego ideału, federacji państw w wiecznym pokoju”.
Ten głód pokoju był szczególnie silny po okropnościach I wojny światowej, która pochłonęła kwiat europejskiej męskości.
Oto nazwiska kilku innych sławnych ludzi, którzy marzyli o świecie pogrążonym w wiecznym pokoju i duchowym słońcu pod życzliwymi rządami jednego rządu światowego: Winston Churchill, Konrad Adenauer, Leon Blum, Charles de Gaule, Aristide Briand, Albert Einstein, Zygmunt Freud, Bertrand Russell, Thomas Mann, Paul Valery, Gerhart Hauptmann, Rainer Maria Rilke, Stefan Zweig, Franz Werfel i Arthur Schnitzler.
„Pokój” był ich hasłem przewodnim, słowem, które nieustannie mieli na ustach, i było to słowo, które rezonowało z masami: ze wszystkimi, którzy tak dzielnie walczyli i stracili swoich bliskich w krwawej łaźni w latach 1914-1918.
Podstawowe idee hrabiego Kalergiego nie były szczególnie zaskakujące ani oryginalne. Wszyscy wielcy ludzie wymienieni powyżej podzielali jego ideały: świat cieszący się wiecznym pokojem, w którym wojny wewnętrzne między poszczególnymi państwami zostały zniesione. Jednak ten niezwykły półkrwi z japońską matką (o szlachetnym samurajskim dziedzictwie) i jego arystokratycznym europejskim ojcem o wielu mieszanych etnicznościach (austriacka, węgierska, flamandzka, czeska, grecka, być może z domieszką hebrajskiego w jego żyłach) miał ciekawe powinowactwo z innymi półkrwi i Żydami. Jego uwielbienie dla Żydów było bezgraniczne i miał również słabość do kundli, sam będąc jednym z nich. Połączmy te dwa fakty razem i otrzymamy unikalny Weltanshauung Kalergiego: wizję przyszłego europejskiego superpaństwa, a następnie rządu jednego świata, w którym każdy obywatel byłby idealnie kosmopolitycznym kundlem (takim jak on sam), a władcami byłaby arystokracja złożona z superinteligentnych Żydów i duchowo oświeconych filosemitów.
Posłuchajmy tego od samego hrabiego Kalergi. W swojej wczesnej książce Pan-Europa (1923) pisze: „Jeśli światowa organizacja ma zastąpić światową anarchię, to pierwszym krokiem musi być uformowanie się państw w superpaństwa … więc zjednoczenie Europy będzie niezbędnym krokiem na drodze do zjednoczonej ludzkości”.
To jest podstawowa idea. Krok 1: zjednoczona Europa. Krok 2: zjednoczony świat.
Niech hrabia kontynuuje, pokazując teraz swoją rękę w odniesieniu do (a) przyszłego skundlenia człowieka i (b) supremacji Żydów w tym przyszłym superpaństwie:
Człowiek przyszłości będzie rasy mieszanej. Dzisiejsze rasy i klasy będą stopniowo zanikać z powodu zaniku przestrzeni, czasu i uprzedzeń. Euroazjatycko-negroidalna rasa przyszłości, podobna w swoim wyglądzie do starożytnych Egipcjan, zastąpi różnorodność narodów różnorodnością jednostek.
I tu przechodzi do złotych słów pochwały dla Żydów:
Zamiast zniszczyć europejskie żydostwo, Europa, wbrew własnej woli, udoskonaliła i wykształciła ten naród na przyszłego lidera-narodu poprzez ten sztuczny proces selekcji. Nic dziwnego, że ten naród, który uciekł z getta-więzienia, rozwinął się w duchową szlachtę Europy. Dlatego łaskawa Opatrzność zapewniła Europie nową rasę szlachty dzięki Łasce Ducha.
Kalergi całkowicie odrzucił „narodowy egocentryzm” Uważał, że etnonacjonaliści byli „główną przeszkodą dla jego idei” i „główną przyczyną ludzkiej nędzy”. Aby uzyskać integrację europejską, „istniejące patriotyzmy” musiały zostać „wysterylizowane na złe”, przy jednoczesnym zachowaniu tych elementów, które są „dobre”.
Ani Mussolini, ani Hitler nie myśleli zbyt wiele o pomysłach Kalergiego. W rzeczy samej, Hitler odnosił się do skundlonego hrabiego jako do „kosmopolitycznego bękarta”. Jako ostateczny antysemita, Hitler był prawdopodobnie świadomy nie tylko namiętnego filosemityzmu Kalergiego, ale także wsparcia finansowego, jakie Kalergi otrzymał od Żydów.
Ruch paneuropejski, który później przekształcił się w Unię Europejską, od samego początku był entuzjastycznie wspierany przez potężnych Żydów. Baron Louis Nathaniel de Rothschild był osobistym przyjacielem Kalergiego. W 1924 roku Rothschild przedstawił Kalergiego żydowskiemu bankierowi Maxowi Warburgowi, który natychmiast otworzył przed nim swoją sakiewkę i hojnie wysypał mu na kolana 60 000 złotych marek. Przez następne trzy lata Max Warburg nadal finansował Kalergiego, przedstawiając go trzem innym fantastycznie bogatym Żydom, którzy byli równie hojni: Paula Warburga, amerykańskiego finansistę Bernarda Barucha i brata Barucha, Felixa.
Aby oddać Kalergiemu to, co mu się należało, nie sądzę, by kochał Żydów dlatego, że byli dla niego hojni. Kochał ich, ponieważ naprawdę miał o nich wysokie mniemanie. Jego filosemicka szczerość brzmi prawdziwie – jest wyczuwalna we wszystkim, co napisał – a ci wybitni Żydzi prawdopodobnie pomyśleli: „To jest właśnie człowiek dla nas. Lubi nas za nas samych, a nie za nasze pieniądze”.
Warto zwrócić uwagę na ten cytat z eseju Clare Ellis, w którym opisuje ona znaczącą rolę elitarnych Żydów w przyszłym rządzie światowym:
Stworzenie nowej Europy, Paneuropy, byłoby nadzorowane, według Kalergiego, przez „społeczną arystokrację ducha”. Twierdzi on, że cechy – „siła charakteru połączona z bystrością ducha” – które są wymagane do duchowego arystokratycznego przywództwa Europy, można znaleźć tylko w narodzie żydowskim. Cechy te, charakterystyczne dla Żydów jako narodu, „predestynują” ich „do bycia przywódcami ludzkości miejskiej, protagonistami kapitalizmu i rewolucji”.
„To żydowscy przywódcy socjalistyczni”, mówi nam, „chcą odkupić nas z najwyższym samozaparciem od grzechu pierworodnego kapitalizmu, uwolnić ludzi od niesprawiedliwości, przemocy i poddaństwa oraz zmienić wyzwolony świat w ziemski raj”.
Dalej [Kalergi] napisał: „[W miarę] jak zmniejsza się wpływ szlachty krwi, rośnie wpływ szlachty ducha [występującej u Żydów]. Taki rozwój znajdzie swój koniec tylko wtedy, gdy arystokracja ducha [tj. żydowska arystokracja] przejmie władzę nad społeczeństwem: przejmując proch, złoto i farbę drukarską, aby poświęcić się dobru społeczności”. (Zobacz tutaj, dodano podkreślenie)
Zwróć uwagę na te trzy elementy: proch, złoto, farbę drukarską. Miały to być narzędzia Żydów do zdobycia kontroli: „proch” = proch strzelniczy, czyli kontrola nad przemysłem zbrojeniowym; „złoto” = kontrola nad podażą pieniądza i bankowością; „farba drukarska” = kontrola nad środkami masowego przekazu.
Hrabia Kalergi dokładnie wiedział, co jest potrzebne i nikt inny nie mógł tego lepiej ująć.
Wszyscy laureaci prestiżowej nagrody Karola Wielkiego byli zagorzałymi filosemitami odlanymi w formie Coudenhove-Kalergi, wierzącymi z pasją w Nowy Porządek Świata, w którym Żydzi zajmowaliby poczesne miejsce. Jak można się spodziewać, wszyscy zdobywcy nagrody Karola Wielkiego byli entuzjastycznymi zwolennikami wielokulturowości i masowej imigracji, a dwaj stosunkowo niedawni zwycięzcy to Tony Blair (1999) i Angela Merkel (2008). Należy zauważyć, że zarówno Blair, jak i Merkel byli gorliwymi orędownikami imigracji z krajów Trzeciego Świata na Zachód, co przyczyniło się do powstania straszliwych problemów w ich krajach.
To są People Farmers, a my jesteśmy ich żywym inwentarzem.
Z pomocą Ameryki, ich wojskowego ramienia, ci elitarni mistrzowie cienia wzniecają i produkują lukratywne wojny w krajach muzułmańskich w celu zwiększenia podaży tak zwanych „uchodźców” na Zachód. Można argumentować, że to nie uchodźcy są głównymi winowajcami kryzysu uchodźczego, ale jego twórcy. Uchodźcy mogą być postrzegani jako zwykłe pionki na szachownicy.
To mistrzowie szachów, neobolszewiccy Übermenschen, którzy siedzą w cieniu jak ponure pająki tkające swoje sieci intryg, są tymi, którzy ponoszą główną winę za inwazję migrantów na Zachód.
Być może nadszedł czas, aby powiedzieć: „Żegnaj, Europo”. Plan Kalergiego z pewnością wydaje się działać. Gdyby hrabia Kalergi żył dzisiaj, byłby zachwycony, widząc, jak wszystkie jego plany się realizują.
Kryzys migracyjny, który ostatnio wstrząsnął Europą pod złowieszczym patronatem Angeli Merkel i jej wielbicieli, wkrótce spadnie na Amerykę z zemstą, chyba że zostaną podjęte kroki w celu zduszenia tej choroby w zarodku.
Kevin MacDonald i inni napisali wyczerpująco o katastrofalnej polityce imigracyjnej Ameryki. Krótko podsumowując, problemy Ameryki i Europy są ze sobą ściśle powiązane, a te same elity, które uważają Europę za swoją nagrodę, mają na celowniku także Amerykę. To kwestia „dziś Europa, jutro Ameryka”.
Począwszy od lat osiemdziesiątych XIX wieku, kiedy to do Stanów Zjednoczonych napłynął duży kontyngent Żydów z Rosji i Europy Wschodniej, amerykańscy Żydzi nigdy nie przestali agitować za większą imigracją nie-białych, aby rozcieńczyć amerykańską pulę etniczną i zmienić demografię Ameryki we własnym interesie.
Biali Amerykanie, którzy w tamtym czasie nadal rządzili Ameryką, odmówili przyjmowania rozkazów od natarczywych Żydów z Europy Wschodniej i wymierzyli im zasłużony ukłon, uchwalając w 1924 roku ustawę imigracyjną, która skutecznie nałożyła ścisłe ograniczenia na imigrantów innych niż biali. Nie była to „dyskryminacja rasowa”, jak scharakteryzowali ją nowo przybyli głośni krytycy białej Ameryki. Było to wprowadzenie kwot rasowych mających na celu wspieranie uporządkowanej integracji i zapewnienie, że Ameryka pozostanie w przeważającej mierze biała; słowami Kevina MacDonalda, „aby utrzymać etniczne status quo”.
Ustawa z 1924 roku, jak można się było spodziewać, rozwścieczyła Żydów.
Jeden z tych wściekłych Żydów, dr Stephen Steinlight, jeszcze wiele lat później pluł piórami, wściekając się, że większość Amerykanów w tamtych złych czasach Ryczących Dwudziestek (kiedy Żydzi nie byli jeszcze pod kontrolą) była „bezmyślnym tłumem”, winnym „potwornej polityki”, „ogromnej moralnej porażki”: że ci biali Amerykanie, nasi przodkowie, byli bandą „nikczemnie dyskryminujących” rednecków, którzy byli „źli, ksenofobiczni i antysemiccy”. Diatryba dr Steinlighta nie byłaby kompletna bez odniesienia do Holokaustu. „Dziesiątki tysięcy” Żydów mogło zostać uratowanych przed Holokaustem, „gdyby Stany Zjednoczone nie zamknęły swoich drzwi”. (Zobacz tutaj).
Żydzi jednak nigdy się nie poddają. Wytrwałość jest być może ich największą siłą. Kiedy już czegoś chcą, upewniają się, że to dostaną, niszcząc wszelką opozycję poprzez nieustanny lobbing, przekupstwo, zastraszanie, groźby, zbiorowe zorganizowane oburzenie, propagandę medialną i różne inne podstępne środki zbyt przygnębiające, by o nich wspominać. Innymi słowy, w końcu Per fas et nefas – uczciwymi lub nieuczciwymi sposobami – dopną swego.
W 1965 roku Żydzi w końcu dopięli swego, przeforsowując ustawę o imigracji i obywatelstwie, znaną również jako ustawa Hart-Celler. Zmieniło to cały system kwot na korzyść imigracji nie-białych. Otwarto wrota dla imigracji z Trzeciego Świata.
Szybki rzut oka na liczby powie ci wszystko, co musisz wiedzieć. W 1920 roku Ameryka była w 90% biała. Liczba ta była taka sama dziesięć lat później, w 1930 roku. W 1940 roku liczba ta była identyczna. W 1950 roku również. Do 1960 roku liczba ta spadła może o ułamek 1 procenta. Tak więc minęło kilka dziesięcioleci, a mieszanka demograficzna Ameryki prawie się nie zmieniła. W pierwszej połowie XX wieku dziewięć na dziesięć twarzy widzianych przez Amerykanów na ulicy było białych. Do 1965 roku liczba ta spadła o jeden procent do 89 procent. Ustawa z 1965 roku zaczęła obowiązywać, a aktywiści z powodzeniem prowadzili kampanię mającą na celu zwiększenie tej liczby, znacznie wykraczając poza przepisy z 1965 roku.
Zmiany w statystykach nagle stały się dramatyczne.
Oto one:
ODSETEK BIAŁYCH W AMERYCE
1920: 90% białych
1930: 90% białych (bez zmian)
1940 : 90% białych (bez zmian)
1950 : 90% białych (bez zmian)
1965 : 89% białych (1% mniej białych)
1970 : 87% Biały (2% mniej białych)
1980 : 83% rasy białej (6% mniej rasy białej)
1990 : 76% rasy białej (7% mniej rasy białej)
2000 : 72% Biały (4% mniej białych)
2010 : 68% Biały (4% mniej białych)
2015 : 61% białych (7% mniej białych)
(Zobacz tutaj dane z 2015 roku) [W ORYG. MD]
ZMIANA OD 1950 ROKU: 32% mniej białych.
Uwaga. Dane z lat 1920-2010 podane powyżej pochodzą z US Census Bureau.
„Biali Amerykanie stoją w obliczu stopniowego ludobójstwa z założenia”, podsumowuje Christian Miller, „i właśnie dlatego tak wielu nie dostrzega pełzającego trendu. Ludobójstwo nie musi być kojarzone z maczetami, plutonami egzekucyjnymi czy egzekucjami. Rodzaj ludobójstwa, w obliczu którego stoją biali Amerykanie, jest znacznie bardziej subtelny, co czyni go jeszcze bardziej niebezpiecznym”.
Jeszcze jedno pokolenie i biali Amerykanie będą mniejszością we własnym kraju: prześladowaną mniejszością, prześladowaną przez dyskryminujące praktyki i otoczoną przez wrogich przybyszów z zewnątrz, żądnych ich krwi i nazywających ich „rasistami” i „białymi supremacjonistami” za to, że ośmielili się zapytać: „Czy my też nie mamy praw?”.
Najwyraźniej nie; biali nie mają żadnych praw w tej wielokulturowej menażerii, którą pozwoliliśmy naszym wrogom stworzyć dla nas. Nawet gdy kończyłam dziś ten artykuł, przeczytałam nagłówek krzyczący do mnie z pierwszej strony Sunday Mail:
„BBC ZWOLNIŁO MNIE ZA BYCIE BIAŁYM MĘŻCZYZNĄ”.
Zwróć uwagę na podtytuły; w międzyczasie czytelnicy otrzymują fałszywy komfort, będąc informowanymi o tym, co robiła rodzina królewska.
Sprawa zamknięta.
Jeśli wkrótce nie zostanie zrobione coś drastycznego, aby zatrzymać proces wymierania Białych i odwrócić go, jeśli to konieczne, poprzez masową deportację wszystkich imigrantów, którzy przedostali się do naszych krajów pod przykrywką bycia zdesperowanymi „uchodźcami”, nie ma wielkiej nadziei dla nas i naszych dzieci.
Wszystkich tych przybyszów należy prawdopodobnie przeklasyfikować jako „najeźdźców” i poczynić zadowalające ustalenia dotyczące ich relokacji w inne miejsce. Tak jak żaden właściciel domu nie jest moralnie zobowiązany do trzymania i karmienia nieproszonych gości pod swoim dachem – gości, którzy codziennie wywołują zamieszanie, stawiając mu niemożliwe do spełnienia wymagania, a nawet gwałcąc jego córki – tak samo nie ma absolutnie żadnego moralnego obowiązku, aby otwierać bramy naszych zdrowych etnostanów i wpuszczać toksyczne hordy z Trzeciego Świata. Patologiczny altruizm jest chorobą, a wszyscy ci, którzy chcą popełnić narodowe samobójstwo, powinni być uważani za psychicznie niezdolnych do udziału w procesie demokratycznym.
Jest to ogromny problem, który nie zostanie rozwiązany w drodze dyskusji. Teraz potrzebne są działania, a nie słowa. Potrzebny jest silny człowiek z wolą. Ratownik, który wie, co należy zrobić, i robi to – pomimo wszystkich gadających małp wokół niego.
A więc to jest teraz wielkie pytanie, pytanie, na które wszyscy czekamy z utęsknieniem: kto uratuje nas przed naszymi władcami?
Nagrodzony Nagrodą Nobla ekonomista Joseph Stiglitz zauważył niedawno, że Europa znajduje się na krawędzi „kataklizmu”. Co to może być?
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że Stiglitz przewiduje rychłą śmierć Europy. Jest to jednak zwodnicze. Europa nigdzie się nie wybiera. Nadal będzie Europą, dopóki jej poszczególne państwa pozostaną nienaruszone. Stiglitz przewiduje śmierć idei przyszłego federalistycznego paneuropejskiego superpaństwa: wielojęzycznego lewiatana z jedną walutą, euro, i bez kontroli granicznych między poszczególnymi państwami. To kontynentalne superpaństwo, Stany Zjednoczone Europy, jest postrzegane jako odpowiednik Stanów Zjednoczonych Ameryki.
Stiglitz formułuje swoją ponurą prognozę, ponieważ jest rozczarowany Brexitem, doniosłą decyzją Brytyjczyków o uwolnieniu się z macek europejskiego superpaństwa. Stiglitz obawia się, że inne narody w bloku UE mogą wpaść na podobne niebezpieczne pomysły. Wraz z Brexitem 17 milionów ludzi powiedziało „NIE!” byciu rządzonym przez autokratycznych obcokrajowców w innym kraju, z których wielu to niewybieralni biurokraci o wątpliwej proweniencji i odrażających ideologiach.
„Dziś [1 października 2016 roku] mija dokładnie 100 dni od momentu, gdy Wielka Brytania zagłosowała za opuszczeniem Unii Europejskiej”, pisze Quentin Letts w swoim sobotnim eseju dla Daily Mail, ujawniając, jak doniosłe słowa spikera BBC „Wychodzimy” niemal doprowadziły go do szału, gdy po raz pierwszy usłyszał dobre wieści o 4.40 rano w piątek, 24 czerwca. „Usiadłem na łóżku i zalałem się łzami radości”, wspomina. „Nasz kraj zagłosował za ucieczką z obcego więzienia Brukseli i jej antydemokratycznej Komisji. Byliśmy wolni”.
Stiglitz i jemu podobni nie pochwaliliby wzrostu populistycznych nastrojów symbolizowanych przez Brexit, najwyraźniej wierząc, że referenda powinny być traktowane poważnie tylko wtedy, gdy głosy mas pokrywają się z partykularnymi interesami rządzącej elity.
Mówimy tu o zderzeniu dwóch całkowicie niekompatybilnych światopoglądów: między tymi, którzy z jednej strony wierzą, że państwa narodowe są ważne i powinny zachować swoją suwerenność i kontrolę granic, a tymi, którzy z drugiej strony gorąco wierzą, że państwa narodowe nie są ważne i powinny przestać istnieć. Ta druga grupa, która ma obecnie ogromne wpływy, uważa, że należy zniechęcać do nacjonalistycznych nastrojów i że nacjonalizm jest nieokiełznanym złem. Dla tej bardzo potężnej elity, w której Żydzi znajdują się na wyższych szczeblach, liczy się kosmopolityczny internacjonalizm.
Warto zauważyć, że sam Stiglitz należy do żydowskiej elity, więc nie jest zaskoczeniem, że nie pochwala Brexitu. W końcu Brexit był zbiorowym wołaniem o suwerenność narodową. Było to całkowite odrzucenie kosmopolitycznego internacjonalizmu i federalnych superpaństw, takich jak Stany Zjednoczone Europy.
Tylko wtedy, gdy powstanie jeden rząd światowy, argumentują z pasją antynacjonaliści, na ziemi zapanuje pokój. To nie konkurencja jest potrzebna, ale współpraca. Forsowana jest idea, że wszyscy jesteśmy jedną wielką ludzką rodziną i musimy nauczyć się żyć w pokoju i przekuwać nasze miecze na lemiesze. Wszyscy musimy podążać w tym samym kierunku. Żydzi mają nawet zgrabną frazę opisującą to, czego tak bardzo potrzebujemy i pragniemy jako ostatecznego celu ludzkości: tikkun olam w języku hebrajskim, co dosłownie oznacza „naprawę świata”.
Świat można naprawić tylko wtedy, gdy państwa narodowe zostaną zniesione, gdy ludzie będą mogli swobodnie wędrować po nowym ziemskim raju bez granic i paszportów: mieszkać tam, gdzie chcą, pracować tam, gdzie chcą i żenić się z kim chcą ponad podziałami rasowymi.
Jest rzeczą oczywistą, że Żydzi zawsze byli w awangardzie kosmopolitycznego ruchu internacjonalistycznego lub dążenia do jednego rządu światowego. „Będziemy mieć rząd światowy, czy wam się to podoba, czy nie” – powiedział żydowski bankier James Paul Warburg w Senacie USA 17 lutego 1950 roku. „Jedyną kwestią jest to, czy rząd ten zostanie osiągnięty poprzez podbój czy zgodę”.
Skundlenie człowieka nie jest czymś, nad czym należy ubolewać, ludzie ci twierdzą, że jest to coś, czego należy sobie pobożnie życzyć. Jak bowiem „rasizm” może kiedykolwiek powrócić do swojej brzydkiej głowy w świecie bez ras? Argumentuje się, że po osiągnięciu doskonałej mongrelizacji wszyscy będą naprawdę równi. Wraz ze zniknięciem ras i nacjonalistycznych grup etnicznych znikną również różnice w IQ i nie będzie już wstydu z powodu przynależności do grupy o niższym IQ. Większość ludzi będzie jednorodna intelektualnie, z wyjątkiem elitarnej klasy mistrzowskiej, która upewni się, że zasada jednorodności intelektualnej ma zastosowanie tylko do mas.
Wraz z postępem genetycznym, nie będzie już żadnych nadmiernie grubych lub chudych ludzi, ani żadnych wyjątkowo brzydkich lub pięknych ludzi, aby brzydcy czuli się zazdrośni. Wszyscy będą jednolicie szczupli i brązowi: jasny kawowy brąz na półkuli północnej i ciemny czekoladowy brąz na południe od równika, aby uwzględnić długoterminowe skutki tropikalnego słońca. W ironicznych słowach Christiana Millera: „Końcowym rezultatem będzie utopia piękności o skórze mokki”.
W rodzinie ludzkiej zapanuje pokój.
Nikt nie będzie już musiał z nikim walczyć, nikt nie będzie musiał nikogo okradać, ponieważ wszyscy będziemy jedną wielką ludzką rodziną, w której wszystko będzie należało do wszystkich w równym stopniu. Tikkun olam zapoczątkuje Utopię – niebo na ziemi.
Niestety, nie jest to takie proste. Ponownie zacytuję Christiana Millera:
Egalitaryści twierdzą, że „problem rasowy” zniknie, jeśli tradycyjnie białe narody zasymilują się i skrzyżują z populacjami nie-białymi. Niektórzy wyobrażają sobie, że doprowadzi to do utopii brązowoskórych piękności – społeczeństwa bez rasy przez homogeniczną domyślność. Inni uznają ten scenariusz za systematyczną eliminację białej rasy – ludobójstwo białych.
Istnieją oczywiście inne komplikacje.
Niektórzy ludzie będą musieli rządzić ludzką rodziną – tak jak rodzice rządzą i opiekują się swoimi dziećmi – a więc władcy będą musieli należeć do wyższej kasty. Choć teoretycznie wszyscy ludzie będą równi w Nowym Porządku Świata, w praktyce niektórzy będą musieli być równiejsi od innych. Te wyższe istoty będą odgrywać rolę życzliwych dyktatorów, rządząc resztą ludzkości in loco parentis. Będą to, by tak rzec, People Farmers, a ludzie będą ich żywym inwentarzem.
Kim są People Farmers?
Zajmiemy się teraz szczegółowo tym pytaniem i pokażemy, w jaki sposób jest ono powiązane z masową imigracją, wielokulturowością i, pośrednio, z obecną epidemią gwałtów w Niemczech, Szwecji i innych krajach europejskich.
Jednego możemy być pewni: trwający w Europie kryzys migracyjny wydaje się być starannie zaplanowaną katastrofą, a nie nieszczęśliwym wypadkiem. Był on planowany od dziesięcioleci, odkąd hrabia Richard von Coudenhove-Kalergi (1894-1972), austro-węgierski arystokrata, którego matka była Japonką, pojawił się na scenie na początku lat dwudziestych XX wieku i założył Unię Paneuropejską, prototyp Stanów Zjednoczonych Europy. [Są też polskie i rosyjskie korzenie: Pamiętamy o Pani Kalergis, muzie naszych romantyków. MD]
Według hrabiego, który sam był kundlem, miało to być wielokulturowe superpaństwo zamieszkane przez skundlonych Europejczyków. Co więcej, miało znajdować się pod żydowskimi rządami – a raczej pod mandarynatem elitarnych Żydów i oświeconych grup wsparcia nieżydowskich filosemickich żołnierzy, którzy wierzyli równie żarliwie jak Żydzi w tikkun olam i ustanowienie jednego światowego rządu.
Po I wojnie światowej Żydzi byli coraz częściej postrzegani jako urodzeni arystokraci nowej i odradzającej się Europy: zastąpienie zniewieściałej i konającej chrześcijańskiej arystokracji ancien regime’u, która doznała pierwszego poważnego ciosu podczas rewolucji francuskiej (1789-1799).
To właśnie hrabia Richard Eljiro von Coudenhove-Kalergi (odtąd nazywany krótko „hrabią Kalergi”) w 1950 roku zdobył pierwszą nagrodę Coudenhove-Kalergi, obecnie lepiej znaną jako Nagroda Karola Wielkiego. Ta prestiżowa nagroda przyznawana jest co roku (ale czasami na zmianę) światowej sławy mężom stanu za promowanie „integracji europejskiej” – eufemizmu dla wielokulturowości, masowej imigracji z Trzeciego Świata oraz powolnego i ukrytego wymierania białych Europejczyków poprzez mieszanie się, skundlenie i ogólne krzyżowanie z ciemniejszymi rasami Trzeciego Świata. To właśnie hrabia Kalergi, w swoim magnum opus Praktischer Idealismus („Praktyczny idealizm”) z 1925 roku, przewidział przyszły świat zbudowany na założeniu żydowskiej supremacji i późniejszego rozpadu wszystkich innych narodowych grup etnicznych.
Wszystkie odrębne rasy świata zostaną pewnego dnia połączone w jeden skundlony miszmasz, przewidywał z przekonaniem, z jednym wyjątkiem narodu żydowskiego, który pozostanie nienaruszony i nienaruszony.
Poniższy fragment, przesłany mi wczoraj przez jednego z moich korespondentów, sprawił, że usiadłem i pomyślałem; nie miałem pojęcia, że Żydzi są zdolni do tak skrupulatnej koordynacji, wszyscy pracują zgodnie jak armia mrówek (lub rój pszczół), aby doprowadzić do jasno określonego rezultatu, który został wspólnie i milcząco uzgodniony z góry.
Większość ludzi wciąż nie pojęła faktu, że Żydzi są głównymi sprawcami masowej inwazji nie-białych imigrantów do białych krajów i oczywiście tylko do białych krajów.
Przykładami są Job Cohen w Holandii, Barbara Spectre w Szwecji, Ervin Kohn w Norwegii, Anneta Kahane, Angela Merkel i Gregor Gysi w Niemczech, Gerald Kaufman i David Cameron w Anglii, Ronit Lentin i Alan Shatter w Irlandii oraz George Soros i Larry Summers w USA.
Większość Żydów świadomie naciska na nieograniczoną inwazję nie-białych na te narody. Sto lat temu Emma Goldman, Bela Kun, Jacob Javits, Włodzimierz Lenin i ich bolszewiccy współpracownicy realizowali podobny program, pracując na rzecz żydowskiej władzy. Należy zrozumieć, że od dawna żydowską polityką jest obalanie i ludobójstwo białych. (Zobacz tutaj, dodano podkreślenie)
Później zajmiemy się bardziej szczegółowo (w części 2 tego eseju) hrabią Kalergi i jego programem zmiany demografii Europy. Tymczasem poniżej znajduje się krótki film wideo, który pomoże wzmocnić to, co zostało już powiedziane, a także posłuży jako łatwe wprowadzenie do toksycznych pomysłów hrabiego Coudenhove-Kalergi.
Dlaczego „toksyczne”? Ponieważ są to szkodliwe i antydemokratyczne polityki wdrażane przez neobolszewickich zelotów w Unii Europejskiej i poza nią. Wdrożenie tej nikczemnej polityki nieuchronnie oznacza śmierć Europy, jaką znamy. Wydaje się, że program masowej imigracji został złośliwie zaprojektowany w celu skundlenia białych Europejczyków w ich tradycyjnych ojczyznach. Program mieszania ras w ramach Planu Kalergi był zatem naturalnie postrzegany przez wielu białych nacjonalistów – patrz tutaj, tutaj i tutaj – jako ukryta i tchórzliwa forma białego ludobójstwa. Jest to ciche ludobójstwo, które ma odbywać się potajemnie przez kilka pokoleń, a jego białe ofiary są całkowicie nieświadome, że są wyhodowane i zastąpione przez brzydsze, bardziej brutalne podgatunki o niższym IQ.
Ponownie zacytuję Christiana Millera:
Nadrzędnym celem ruchu „otwartych granic” jest zalanie wszystkich tradycyjnie białych narodów milionami nie-białych. Nie popełnij błędu – to nie jest zwykły zbieg okoliczności. Jest to zaplanowane ludobójstwo Białych, stosowane na całym świecie.
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia, Holandia i Australia: Biali ludzie założyli i zaludnili te narody. Wszystkie te narody działały na podstawie domniemanego mandatu, jeśli nie wyraźnego prawa, że istniały jako Białe narody dla potomstwa Białych założycieli. Wszystkie te narody miały w przeważającej większości białą populację. Teraz, na początku XXI wieku, wszystkie te tradycyjnie białe narody stoją w obliczu wstrząsów demograficznych spowodowanych masową imigracją nie-białych.
Białe populacje tych krajów mają stać się mniejszościami w ciągu zaledwie kilku pokoleń.
Kiedy biali staną się mniejszością w swoich tradycyjnych ojczyznach, gra będzie skończona. To już widać na ścianie. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Niewyobrażalne okrucieństwo będzie losem, który czeka nas i nasze dzieci w nadchodzących dniach – chyba że podejmiemy drastyczne działania w samoobronie. Nie zapominajmy o starym żydowskim przysłowiu: „Kiedy wół pada, wielu jest rzeźników”.
Się porobiło z tą granicą, wszyscy biegają jak kot z pieprzem, ale sprawę trzeba uporządkować, bo idą rzeczy ważkie. Temat graniczny nagle wybuchł i jedzie jak ogień po słomie i wydaje się, że jest to ostateczny gwóźdź do trumny projektu Tuska. Ten, po nieudanych wyborach na prezydenta, zdaje się misją straceńczą, gdyż im dłużej trwa, tym większy kroi się wycisk za dwa lata w wyborach parlamentarnych. Sondaże Tuskowi spadają, a więc lud chwiejny, tym bardziej podzielony Giertychowską hucpą oszustw wyborczych, i tak ma inklinacje do odwrotu: jedni do ekstremy coraz bardziej zaprzeczającej rzeczywistości, drudzy, pragmatyczni, widzą, że Tusk już chyba władzy w dłuższym horyzoncie nie dowiezie, a więc rozglądają się za jakąś szalupą ratunkową. Pierwsza grupa, zapaleńców Giertychowych, jest konkretna, ale jej narracja potwierdza tylko powody niedawnej przegranej – pogarda do zwycięzców, co nie wróży wzrostu potencjalnych popleczników. Pragmatycy jeszcze się nie objawili całkowicie, ale i oni będą mieli podobne „tuskowe” ukąszenie, a więc odniosą się krytycznie, ale nie za bardzo. Ale tą drogą przeszedł niedawno Hołownia, na co drugi raz naród zdaje się nie dać nabrać.
I tu jeszcze przyszła ta afera z granicą – wydaje się, że nie wiadomo skąd. Ale tak naprawdę ma ona swoje łatwe do znalezienia źródła, a przede wszystkie konsekwencje dla Tuska. Śmiertelne.
Co jest grane?
Zacznijmy od tego skąd to się wzięło. Ano, już od dawna się mówiło, że Niemcy chowają przykre dla Polaków niespodzianki na po-1 czerwca, tak, żeby nie zaszkodzić romansującemu z prawicową narracją lewackiemu kandydatowi – Trzaskowskiemu. Specjalnie na Polaków czekano w Unii z paroma sprawami, które teraz, ekspresowo są włączane. Niemcom przebranym za Unię chodziło tylko o timinig, bo sprawa jest przesądzona, trzymana tylko pod korcem, by wygrali w Polsce, ci, co to mają wygrać. A skoro przegrali, to wcale nie wyłącza tej wstrzymanej kolejki: Mercosur – proszę bardzo, umowa handlowa UE-Ukraina, bez udziału Polski – klepnięta, nowe (nowe?!) cele klimatyczne na pełnej petardzie, no i migracja.
Z migracją jest najciekawiej, bo Tusk pakt migracyjny klepnął w miesiąc po wygranych wyborach parlamentarnych, z tym jeszcze wcześniej trzeba było też poczekać, aż się w Polsce sprawa wyborczo wyjaśni. Unii tak bardzo się spieszyło, że pierwsza zagraniczna wizyta nowego premiera nie miała zwyczajowego charakteru celebry, ale była konkretna – po poklepaniu za wykonanie zadania, ruszył długopis w sprawie migrantów.
Niemcom na tym zależy jak na niczym innym, gdyż to na migracji stoi ich wątpliwa koalicja. Ten temat dało się jakoś obejść faszyzując AfD, ale to był jej – AfD – temat. Niemiecki mainstream przejął ten migracyjny wątek tylko na użytek wyborów, ale wyraźnie nie dowozi, bo nie po to w tej sprawie kłamał. Łgali coś tak jak Trzaskowski na ten temat – nasi wyborcy nie dali nabrać, ale Niemcy (chyba po raz ostatni) – tak. I Merz, kanclerz niemiecki, musi coś z tym zrobić, gdyż rywalizacja partyjna odbywa się teraz na ulicach niemieckich miast, gdzie za mainstream robi pozytywno-pigmentowy tłum. Przy takiej mętnej narracji i skrzeczącej rzeczywistości, oczywiście Pakt Migracyjny został klepnięty, ale wejdzie w życie 1 lipca 2026 roku. Mają więc Niemcy rok czasu, by posprzątać po swojej samobójczej polityce „willkommen”. I sprzątają.
Odpady swej idiotycznej ideologii przerzucają na sąsiadów, którzy się bronią… lepiej od Polski, a w szczególności Dania. Niemcom chodzi o to, żeby – wywołując sztuczną kwestię solidarności innych państw w obliczu efektów niemieckich chorych postępków – móc „równomiernie” rozprowadzić po Europie swoje ludzkie efekty pomyłek, zanim jeszcze wejdzie w życie Pakt Migracyjny. A właściwie uruchomić go podskórnie już teraz, gdyż napięcie polityczne wokół migrantów pęka w Berlinie w szwach. Zwłaszcza, że kombinowana koalicja „wszyscy przeciwko AfD” doprowadziła do koalicyjnego podlizywania się lewicowej Linke, która hołubi przecież nachodźców. A więc, by wilk był syty przed wejściem w życie Traktatu Migracyjnego załatwia się sprawę po cichu z ulubionymi, tuskowymi przyjaciółmi.
Po prostu uprzedza się przyszły mechanizm alokacji do nas nadmiarowych migrantów w sposób pozatraktatowy, mało formalny. Wyłapuje się takich nieazylowych (co ważne) i ciupasem odstawia, choćby i kilkaset kilometrów, do Polski, jako tych, co to domniemywa się (na rympał rzecz jasna), że z Polskich do Niemiec przyszli. Nie ma to nic wspólnego z prawdą, którą nagina się na potrzeby wytłumaczenia choćby i niemieckim lewakom, że migranci wracają do miejsca nadania, zaś na użytek Polaków ta narracja zwraca winę na piastowskich – samiście nie upilnowali, wleźli do Was, to teraz macie coście naważyli.
Konsekwencje
Niemiecki kanclerz ratuje swoją głowę i nie będzie się oglądał na działań tych efekty niekorzystne dla Tuska. Zwłaszcza, że ponoć go nie lubi. A dla Tuska, szczególnie po wyborczej wpadce z Trzaskowskim – sprawa to trudna. Jego dotychczasowy spadek popularności o średnio 7% to reakcja widowni na miotanie się zaraz po wyborach i szarżę Giertycha z fałszowaniem wyborów. No, jak do tego dojdzie jeszcze kwestia granicy, która w tych badaniach nie była jeszcze mierzona, zaś sama sprawa granicy jest rozwojowa – to może być z Donaldem źle.
A jest tu parę aspektów groźnych.
Po pierwsze pokazała się oddolna samoobrona, która ujawniła kilka rzeczy na raz. Główna sprawa to zjednoczenie się wokół sprawy wcale nie kibolskich bojówek, ale całej społeczności, zwłaszcza przygranicznej, której nie jest wszystko jedno. Jej samoobronne zderzenie z dowożącą uchodźców Strażą Graniczną to jawny dowód na niedowład państwa. W dodatku, po przesłuchach, że ma tam SG wesprzeć Żandarmeria Wojskowa okazało się dość groźnie, bo nie wiadomo jak się zachowają mundurowi w tej sprawie, która również dla nich jest ewidentnie po stronie Ruchu Obrony Granic. W końcu widok policjantów gazujących zdesperowanych obywateli może obniżyć morales nie tylko wśród cywili.
Druga sprawa to kwestia Klaudii, zakłutej w Toruniu. To już jest sprawa wręcz ikoniczna i tylko jakiejś nieudolności PiS-u, mówiąc cynicznie, można przypisać komunikacyjne odpuszczenie sprawy. Strona lewacka z samych tylko podpuch robiła awantury na cały kraj, zaludniała ulice i błyskawice, a tu tylko milczący pochód z białymi kwiatami pod siedzibę premiera. A mord był okrutny: wracająca z pracy, dorabiająca doktorantka została najpierw zaatakowana poprzez wykłucie jej oczu śrubokrętem, by nie mogła rozpoznać sprawcy. Sprawa ataku była trzymana przez prawie dwa tygodnie pod medialnym kloszem, nawet po śmierci ofiary – taki to by (i jest) ładunek szkodliwy dla władz.
Trzecia kwestia jest równie ikoniczna jak sprawa śp. Klaudii z Torunia. Oto donoszą ludzie (bo nie media), że z braku miejsc nachodźcy są lokowani po domach dziecka. Ale, ku mojemu zdziwieniu, okazało się, że są to domy dziecka… działające. To znaczy, że pod jednym dachem, na tych samych korytarzach i stołówkach spotykają się straumatyzowane i tak życiem dzieci z uchodźcami. I na efekty nie trzeba było długo czekać. Oto w jednym z takich „domów dziecka” wzmożeni muzułmanie zaczęli wprowadzać szariat. Na razie zaczęli od sekowania dzieci za ich zdaniem zbyt swobodny ubiór, ale sytuacja – jak to z szariatem – jest rozwojowa.
Ostatnia ze spraw to sama reakcja Tuska, który widać, że kombinuje jak koń pod górę. W jeden dzień oświadcza, że pogoni… cywilnych obrońców granic, nawet wtóruje mu w tym ekstremalny komentariat, który przerzucił się w jeden dzień z fałszerstw wyborczych na ganianie prawaków na granicy. Czego tu nie było – od nie zdejmowania nogi z gazu w razie zatrzymania, do analiz upadku turystki spowodowanego obawami turystów przed samowolą patroli obywatelskich. Jak już się rozpędziła jednodniowa maszynka – na drugi dzień Tusk, ciach i wprowadził postulowaną kontrolę granic od strony polskiej, która jeszcze dzień wcześniej była równie przez niego jak i jego akolitów – wyśmiewana.
Co się stało? Ja tam trochę podśmiechuję się z tych wszystkich analiz lewą ręką przez prawe ucho, jak to obroty ciał niebieskich, geopolityka i subtelności polityczne wpłynęły na tak nagłą zmianę. Donald zrobił po prostu to, co zwykle – wypuścił bąka i w tym samym dniu zrobił badania kto „twierdzi, że śmierdzi, a kto przeciwnie – że pachnie przedziwnie”. I wyszło mu, że jak tak dalej tak pociągnie, jak dalej będzie walczył z obywatelami, po to by nachodźcy mogli tu wjechać, a właściwie, by ich mieli wwozić nasi pogranicznicy robiący za Ubera, to jego dni są policzone. Po takim numerze kolejne badanie dodałoby następne spadki i okazałoby się, że PO spada poniżej Konfederacji. I byłby koniec. Tusk więc pomierzył i zjadł własną żabę, ale nie do końca.
Manewr
Najpierw myślałem, że jak zwykle zejdzie na PiS… i mało się nie pomyliłem. Nowy, niezdarny rzecznik rządu (tak długo oczekiwany i nie wiadomo po co) zapodał na konferencji, że wszystkiemu winien PiS, a więc po raz kolejny dołożył minusy w poparciu Platformy, bo albo lud nie kupuje takiej bzdury, albo jest już tym znudzony.
Wybory pokazały tak naprawdę, że granie w tego dupaka nikogo nie interesuje. Ludzie chcą lepiej żyć, pogarsza im się, i ciągłe spory, że to winien poprzednik niczego tu nie rozwiązują. A tu Szłapka jedzie po PiS-ie, jakby to on szmuglował z Niemiec pigmento-pozytywnych, z czym miałby walczyć PiS-u pupil – Bąkiewicz. No, nie trzyma się kupy.
Ale potem trafiłem na speach Jana Rokity w kanale ZERO i wszystko mi się wyjaśniło. Wyjaśniło mi się, bo Rokita się w tej wypowiedzi strasznie pomylił. Jego teza była taka: nie ma dużego ruchu z Niemiec do Polski, tylko jest przeciwnie. To Polacy mają o wiele więcej nachodźców u siebie, poprzez nieszczelność wschodniej granicy, z litewskim kanałem włącznie. A więc Merz miałby mieć rację, gdy chce kontrolować kto z Polski do niego wjeżdża. Zaś wzmożeni cywile z ROG mają sprawdzać ruch odwrotny, a więc – według Rokity – pomijalnie mały. Czyli to wszystko jest aktem politycznym wymierzonym w Tuska, którego to ma osłabić, zaś żadnych podstaw faktycznych tu nie ma. W związku z tym nie ma się co martwić, Merz ma rację, zaś Tusk jest ofiarą olania tematu przez Niemców, zbiegu okoliczności oraz knowań politycznych przeciwników.
Niestety te ciekawe wnioski wynikają z fałszywych przesłanek. Ruch wciskanych nam uchodźców znacząco wzrósł z w miesiącach maj-czerwiec czterokrotnie w stosunku do średniej z roku 2025. Czyli wcale nie istnieją statystyczne podstawy do dywagacji Rokity. I trzeba od razu zaznaczyć, że nie ma co wierzyć w te statystyki, bo niby skąd? Jest gorzej: Niemcy, skoro robią nielegalny proceder, to przecież nie liczą tego na kartce. Jak złapią u siebie jakiegoś ciemnoskórego wałęsę bez papierów, to piszą mu swój papier, wpisują datę urodzin 1 stycznia roku zawsze przed 2007, by toto było pełnoletnie, wpisują na onepagerze podane przez niego nazwisko i narodowość i piszą mu, że zeznał, że przylazł z Polski i dlatego go tam odstawiają.
I Niemcy mieliby takie coś ewidencjonować? Czynić zapiski swych przestępstw? A z naszej strony jest jeszcze gorzej. Dostajemy jakichś gości na moście, albo i nie. Do niedawna (nie wiadomo czy proceder się ten skończył) niemieckie radiowozy wwoziły takich do Polski, zostawiali na przystankach i hulaj dusza po statystyce. A nawet jak dowiozą nam na nasz posterunek, nawet jak się w tym względzie obsłużymy sami, to i tak spisujemy „zeznania” niemieckie, odstawiamy do naszych ośrodków dla uchodźców (w tym do domów dziecka), po czym wypuszczamy takowych na ulice.
I wystarczyło tylko już po oświadczeniu Tuska sprawdzić reakcję Niemców. Otóż kanclerz stwierdził, że… jest zadowolony. Przysiągł, że żaden azylant z Niemiec nie będzie do nas deportowany. Azylant, a więc taki, co się o azyl ubiega. Ale oni do nas przywożą właśnie takich co się ubiegnąć nie zdążyli, a więc element najgorszy, bo nieprzesiany. A ponieważ my zawiesiliśmy prawo do azylu, to taki bez-azylant ląduje w ośrodku i albo czeka na deportację, albo – częściej – wywalany jest na ulicę. Z papierami spisanymi z niemieckich zmyśleń, bez miejsca pobytu, pracy i (na razie) bez socjalu. Po ulicach więc wędrują tykające bomby. A więc będą nam Niemcy przysyłali, tyle, że bez-azylowców. Merz więc nie skłamał.
Drugi, ciekawy powód zadowolenia kanclerza z ruchu Tuska jest jeszcze bardziej wstrząsający. Otóż Merz powiedział, że to dobry ruch, bo – uwaga! – Polacy wesprą Niemców w przesiewaniu ruchu… Z Polski, nie DO Polski. I Tusk to formalnie potwierdził (17:00). A więc cały pogrzeb na nic. Granice zostaną zamknięte nie po to, by zluzować ROG, nie po to by wyłapywać wątpliwy eksport ludzi z Niemiec, ale po to, by dokładniej patrzeć kto wyjeżdża od nas.
Tak jak przeszliśmy z podwożenia do nas uchodźców ze strony niemieckiej na uberyzację, czyli sami wjeżdżamy do Niemca i zabieramy ładunek do siebie, tak teraz to Niemcy będą nam wciskać kogo chcą, zaś my będziemy wyłapywać towarzyszy w drodze do Berlina. Czyli u nas zostaną ci co mają zostać i to bez traktatu, dojdzie do nich w dodatku porcja przysyłanych z Niemiec.
Smuteczek
Taka to jest prawdziwa reakcja Tuska, czyli jak zwykle. Jest problem, mówimy, że go załatwimy, załatwiamy zaś całkiem odwrotnie. Ale ten numer nie może wychodzić bez końca, zwłaszcza, że i wybory, i pełzający zamach stanu z fałszowaniem wyborów, nie mówiąc już o kompletnie apolitycznej granicy to są rzeczy, których może się nie uda obejść. Nie można bez końca obchodzić wszystko sztuczkami PR-owskim. Jak żongler, który podrzuca coraz więcej przedmiotów o różnej wadze – kiedy ma ich za dużo, to wcale już nie ściąga uwagi publiki, ale może dostać w łeb największym kawałkiem. A ostatnie wybory pokazały odejście ludu od rozemocjonowanej polityki w kierunku pragmatyzmu, który – tak jak bezpieczeństwo – jest bezpartyjny.
Ideologia gender przegrywa powoli na całym świecie. Jej tragiczne skutki – szczególnie nieodwracalnie okaleczone dzieci – pozostaną z nami na wiele dekad, jednak najważniejsze kroki ku skasowaniu genderowego szaleństwa ze świata już zostały poczynione. Ostatnio do krajów, które zaczęły zakazywać transowania nieletnich, dołączyły też USA.
18 czerwca 2025 roku Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w sprawie United States v. Skrmetti orzekł stosunkiem głosów 6 do 3, że zakaz tranzycji medycznej nieletnich w stanie Tennessee jest zgodny z konstytucją USA. Prawo to zabrania stosowania blokerów dojrzewania, terapii hormonalnej oraz operacji „zmiany płci” u osób poniżej 18. roku życia. Decyzja ta potwierdziła, że stany mają prawo ograniczać „postępowe eksperymenty”. To poważny cios, którego kilka lat temu transaktywiści pewnie się nie spodziewali!
Zakończony teraz proces dotyczył, dokładnie rzecz biorąc, konstytucyjności prawa stanu Tennessee, które zakazywało stosowania tranzycji w leczeniu dysforii płciowej u nieletnich. Dysforia to niechęć, wstręt lub nawet nienawiść wobec własnego ciała, która w przypadku domniemanego transseksualizmu kieruje się szczególnie wobec cech płciowych. Ktoś, kto odczuwa dysforię płciową, gardzi swoimi genitaliami, zarostem czy nawet głosem i stara się okaleczyć swoje ciało, tak by zaczęło ono pasować do fikcyjnej tożsamości. [Wariat!! Do Tworek!! md].
Transseksualiści „dorabiają” sobie piersi, transseksualistki – przyjmują testosteron, by brzmieć jak płeć przeciwna. Oczywiście przy innych urojeniach byłoby odwrotnie – lekarze staraliby się pozbyć iluzji, zamiast modelować podług niej ciało, dysforia płciowa jest jednak wyjątkiem. Tutaj ciało musi trafić pod nóż, by urzeczywistnić majaki.
Tak przynajmniej było jeszcze niedawno, również w prawie całych USA i wielu innych krajach. Jeżeli ktoś uznał się za transseksualistę, to popychano go w kierunku „zmiany płci”, czyli tranzycji. Nawet jeżeli tym kimś była osoba nieletnia.
Jednak w marcu 2023 roku Tennessee wprowadziło ustawę uniemożliwiającą lekarzom przeprowadzanie genderowych terapii oraz zabiegów chirurgicznych u osób poniżej 18. roku życia w celu potwierdzenia ich „tożsamości płciowej”, jednocześnie zezwalając na te same środki medyczne w innych przypadkach, takich jak leczenie przedwczesnego dojrzewania. Warto bowiem zrozumieć następującą rzecz: tranzycja nie odkrywa per se nic nowego, a jedynie wykorzystuje już istniejące i dopuszczalne zabiegi medyczne, robiąc to jednak niepoprawnie. Zabiegi, które składają się na „zmianę płci”, powstały wszak dawno temu, ale w innym celu: głównie po to, by pomóc właśnie przedwcześnie dojrzewającym dzieciom czy pacjentom z zaburzeniami hormonalnymi i po wypadkach.
Biologia dyskryminuje
Decyzja z Tennessee z 2023 roku spotkała się rzecz jasna z oporem zwolenników ideologii gender. Trzy rodziny z „transseksualnymi dziećmi” wspierane przez lewicowych aktywistów i lekarzy zaskarżyły prawo, twierdząc, że narusza ono „klauzulę równej ochrony przed dyskryminacją” z Konstytucji USA. Argumentacja rodziców, którzy chcieli transować własne dzieci, była dość absurdalna: zakaz okaleczania nieletnich miał według nich dyskryminować na podstawie płci. W prostych słowach: jeżeli jakiś chłopiec chce stać się dziewczynką, brać hormony i być operowany, to ma do tego prawo, nawet jeżeli to tylko dziecko. Wszystko inne byłoby krzywdzące – utrzymywały rodziny.
Przedstawiciele Tennessee, w tym prokurator generalny Jonathan Skrmetti, bronili natomiast ustawy zakazującej transowania nieletnich, powtarzając, że służy ona ochronie młodych obywateli przed nieodwracalnymi skutkami takich terapii.
Ostatecznie John Roberts, prezes Sądu Najwyższego, nie dał się omamić absurdalnej argumentacji o „dyskryminacji” i podtrzymał zakaz transowania dzieci. W swoim uzasadnieniu Roberts napisał, że zakaz transowania nieletnich w Tennessee opiera się na opiniach medycznych i szczególnej ochronie najmłodszych Amerykanów. Dzieci nie są w stanie wyrazić świadomej zgody na szkodliwe, zbędne zabiegi medyczne i dlatego nie wolno im „zmieniać płci”.
Trump kontra gender
Decyzja ta ma dalekosiężne skutki, ponieważ aż 27 stanów w USA wprowadziło podobne ograniczenia od 2021 roku. Tennessee, jako jeden z pierwszych, stał się symbolem oporu wobec ideologii gender. Decyzja w sprawie legislacji w tym stanie będzie teraz pewnie kopiowana na inne regiony, które zaczęły bronić zdrowia dzieci.
Do walki z ideologią gender włączyła się również nowa administracja po amerykańskich wyborach. Prezydent Donald Trump, który ponownie objął urząd w styczniu 2025 roku, wydał szereg rozporządzeń wykonawczych mających na celu ograniczenie „transpraw”. Jednym z pierwszych rozporządzeń Trumpa był zakaz finansowania tranzycji medycznych (istnieją jeszcze te „socjalne”, czyli słynne zaimki i przebieranki) dla osób poniżej 19. roku życia z funduszy federalnych. Inne rozporządzenie Trumpa nakazywało natomiast uznawanie tylko dwóch płci: męskiej i żeńskiej, kasując tym samym „niebinarność” z państwowych dokumentów.
Niektóre stany, takie jak Waszyngton czy Maryland, próbowały zablokować rozkazy Trumpa w lokalnych sądach. Na przykład sędzia federalna w Seattle Lauren King 1 marca 2025 roku przedłużyła blokadę rozporządzenia Trumpa, które miało pozbawiać funduszy instytucje oferujące tranzycję nieletnim. King nie tylko chciała, by dzieci były okaleczane, ale żeby działo się to za państwowe pieniądze.
Jej protest i podobne protesty innych sędziów spełzną jednak pewnie na niczym: ponad połowa Ameryki będzie teraz wolna od okrutnych eksperymentów na dzieciach. W miejscach takich jak Tennessee, Teksas czy Floryda tranzycja nieletnich jest i pozostanie praktycznie niemożliwa.
Świat się zmienia
Sytuacja może się jednak zmienić nawet w najbardziej lewicowych zakątkach USA, gdzie ideolodzy gender jeszcze mają wpływ na lokalne prawodawstwo. Ostatnie lata pokazują bowiem, że nawet medykom coraz trudniej jest bronić genderowych pomysłów. „Dowody naukowe”, na które powoływali się transaktywiści minionych dekach, okazują się być albo wątłe, albo wprost motywowane ideologicznie.
Legalizacja tranzycji medycznych dzieci w USA i innych krajach była wszak w dużej mierze wynikiem działań organizacji takich jak World Professional Association for Transgender Health (WPATH). W zeszłym roku natomiast wyciekły pliki z prywatnego forum aktywistów WPATH, dzięki którym świat przekonał się, że tranzycja najmłodszych okalecza ich ciała na zawsze. W szokujących, opublikowanych wiosną 2024 roku rozmowach z WPATH trans-aktywiści przyznawali wprost, że dzieci nie rozumieją tragicznych konsekwencji tranzycji i że fałszowanie naukowych danych to wśród aktywistów skrajnej lewicy częsta praktyka.
Naukowe dowody na długoterminowe korzyści tranzycji, zwłaszcza u dzieci, są zaś znikome. Badania takie jak przeprowadzone przez Yale, które twierdziły, że tranzycja zmniejsza ryzyko samobójstw, zostały już wielokrotnie skrytykowane za metodologiczne słabości, w tym brak grup kontrolnych i krótkoterminowy zakres.
Zmiany podobne do tych z USA mają też miejsce w innych krajach. Dla przykładu: w Wielkiej Brytanii raport Cass, opublikowany w 2024 roku przez znaną na cały kraj doktor pediatrii i niezależny zespół naukowców, wykazał poważne braki w dowodach na bezpieczeństwo i skuteczność tranzycji medycznych dzieci. Raport oparty na analizie ponad 100 wcześniejszych badań stwierdził, że stosowanie blokerów dojrzewania i hormonów u nieletnich wiąże się z potencjalnymi zaburzeniami w mózgu, w metabolizmie i w strukturze kośćca. W rezultacie Wielka Brytania wprowadziła ścisłe ograniczenia na tranzycję dzieci, zamykając kliniki takie jak Tavistock i zakazując blokerów dojrzewania w większości przypadków.
Szwecja, Finlandia i Norwegia również wprowadziły ograniczenia, uznając tranzycję dzieci za eksperymentalną.
Radość z tego, że wiele krajów porzuca teraz genderowe szaleństwo, jest więc czymś normalnym. Nienormalnym jest zaś fakt, że nieletni tak długo byli okaleczani w imię skrajnie lewicowej ideologii. Skutki genderowego okaleczenia są wszak szokujące.
Tranzycja medyczna zarówno u dzieci, jak i dorosłych, przynosi obiektywną szkodę. Blokery dojrzewania mogą powodować utratę gęstości kości, obniżone IQ i bezpłodność. Terapia hormonalna zwiększa ryzyko zakrzepów krwi, chorób serca i nowotworów. Operacje zmiany płci wiążą się z komplikacjami, takimi jak różne infekcje czy utrata czucia w miejscach intymnych. Długoterminowe skutki psychiczne, w tym żal po tranzycji (tzw. detranzycja), są też coraz częściej zgłaszane w mediach i w gabinetach lekarskich, zwłaszcza przez młodych ludzi, którzy czują, że zostali zbyt szybko skierowani na drogę samookaleczenia.
Polska w tyle
Niestety: Polska jest raczej krajem zapóźnionym, jeżeli chodzi o zrozumienia szkodliwości ideologii gender. To, co inne kraje już przeszły, my będziemy teraz przechodzić. Nasz obecny rząd dopiero zabiera się bowiem za promowanie abnegacji rzeczywistości biologicznej ludzkiego gatunku.
W Polsce partie lewicowe, takie jak Lewica i Zieloni, dążą do ułatwienia tranzycji, w tym tej dla nieletnich. Cel jest prosty: wprowadzić „tranzycję na żądanie”. Ominąć medycynę, oprzeć się na ideologii.
Tym bowiem jest właśnie taka „zmiana płci” on demand – to tranzycja bez opinii od lekarza, która zaczyna się od deklaracji „osoby trans”. Jeżeli ktoś mówi, że jest przeciwnej płci (albo nawet nie ma żadnej), to państwo powinno to respektować. W praktyce oznacza to, iż każdy może przyjąć dowolną tożsamość płciową, a jego/jej dokumenty będą to musiały odzwierciedlać. Na dokumentach jednak się nie kończy. Aktywiści gender domagają się, by państwo finansowało również tranzycję na żądanie wszystkim obywatelom z pieniędzy NFZ. Również dzieciom.
Prawo umożliwiające takie „zmiany płci” weszło już w życie za Odrą, gdzie od minionego listopada nawet 14-letnie dzieci mogą zacząć się transować bez zgody – lub nawet wbrew woli – własnych rodziców. Jeżeli natomiast nie skończyły jeszcze 14 roku życia, to w tranzycji pomoże im urzędnik, ograniczając prawo matki i ojca do decydowania o swoich synach i córkach.
Takie prawo jest obecnie celem polskiej lewicy, która będzie chciała wprowadzić u nas ustawę podobną do niemieckiego Selbstbestimmungsgesetz. Z pewnością prezydent Nawrocki spróbuje ją zatrzymać, ale nawet on nie może wiecznie blokować każdej ustawy rządowej. Możliwe więc, że Polska ułatwi niedługo transowanie swoich najmłodszych obywateli.
Szkoda, że nasz kraj nie podąża za światowymi trendami! Może faktycznie Polak jest mądry dopiero PO szkodzie!
GROK: Trening chatbota trwał 2 miesiące. Właścicielem jest Elon Musk. To on, świnia, pozwolił maszynie używać brzydkich wyrazów – i to nawet po polsku. To już nie jest zabawne, Elonie…
Australia ogłosiła stan wyjątkowy, ponieważ zachorowania na raka turbo, w tym agresywne przypadki, jak zaawansowany rak jelita grubego, gwałtownie rosną, przytłaczając systemy opieki zdrowotnej.
Zdiagnozowany zaledwie kilka tygodni po zauważeniu nietypowych objawów przypadek Burtona jest przykładem szybkiego wzrostu liczby tych szybko rozprzestrzeniających się nowotworów, co wymaga pilnych działań.
Burton, planujący swój ślub, po raz pierwszy zauważył krew po wizycie w toalecie, odrzucając ją jako jednorazowy przypadek, dopóki nie powróciła sześć tygodni później. Jego lekarz rodzinny zlecił kolonoskopię, zaplanowaną po miesiącu miodowym, która ujawniła druzgocącą diagnozę zaawansowanego raka jelita grubego. Oszałamiające wyniki badań, odzwierciedlające szerszy wzrost liczby agresywnych nowotworów, podkreślają kryzys, który napędza australijskie środki nadzwyczajne w celu rozwiązania tej katastrofy zdrowia publicznego.
Abc.net.au podaje: „To prawdopodobnie podobne do wielu młodych ludzi. A przecież rak nie jest na czele tego, co myślisz, że może być z tobą nie tak” – mówi.
Australijczycy w wieku 30–40 lat mierzą się z niespotykaną dotąd, a w niektórych przypadkach najwyższą na świecie liczbą zachorowań na co najmniej 10 różnych rodzajów raka — a naukowcy za wszelką cenę próbują zrozumieć, dlaczego tak się dzieje.
To pytanie, z którym pan Burton zmagał się od czasu postawienia diagnozy. Teraz nadszedł czas, który powinien być dla niego radosny — para spodziewa się dziecka, małej siostrzyczki dla swojej starszej córki Isobel.
„To myśli, które przechodzą ci przez głowę o 3 w nocy… czy zrobiłeś coś, na co zasłużyłeś?” – mówi pan Burton.
Termin techniczny określający to zjawisko to wczesny nowotwór, a jego częstość występowania gwałtownie rośnie.
Dane udostępnione organizacji Four Corners przez Cancer Australia, federalną agencję zajmującą się leczeniem raka, przedstawiają niepokojący obraz sytuacji młodych ludzi.
W latach 2000–2024 — wśród osób w wieku 30–39 lat — częstość występowania wczesnego raka prostaty wzrosła o 500 procent, raka trzustki o 200 procent, raka wątroby o 150 procent, raka macicy o 138 procent, a raka nerki o 85 procent.
Niektóre wzrosty zachorowań, na przykład na raka prostaty, można wytłumaczyć zmianami w sposobie diagnozowania — ale większości przypadków nie da się tego wyjaśnić.
„Istnieje około 10 [nowotworów], w przypadku których ten wskaźnik wzrasta w różnym stopniu” – mówi dyrektor naczelna Cancer Australia, Dorothy Keefe.
„Tradycyjnie rak jest chorobą związaną ze starzeniem się, a rak jelita grubego, rak piersi, rak płuc – wszystkie te choroby występują częściej z wiekiem.
Australia nie jest jedynym krajem, w którym obserwuje się wyższy wskaźnik zachorowań na raka u młodych ludzi. Duże ilości danych z rejestrów nowotworów w USA pokazują jeszcze wyraźniejszy trend.
Philip Rosenberg, wybitny biostatystyk zajmujący się nowotworami, który niedawno przeszedł na emeryturę z amerykańskiego Narodowego Instytutu Raka, twierdzi, że istnieje wyraźna różnica w wskaźnikach zachorowań na raka pomiędzy pokoleniem X a pokoleniem wyżu demograficznego.
„Naprawdę bardzo widoczne różnice wystąpiły w przypadku jelita grubego, odbytnicy, tarczycy i trzustki, a także prostaty u mężczyzn oraz w przypadku raka piersi z dodatnim receptorem estrogenowym (ER) u kobiet” – mówi dr Rosenberg.
Niepokojące jest to, że Australia jest światowym liderem, jeśli chodzi o zachorowania na raka jelita grubego.
Od roku 2000 częstość występowania raka jelita grubego u osób w wieku od 30 do 39 lat wzrosła o 173 procent — a stadium nowotworu w momencie diagnozy jest często późne, co oznacza, że istnieje większe prawdopodobieństwo, że choroba się rozprzestrzeniła i jest trudniejsza do leczenia.
Dan Buchanan, adiunkt na Uniwersytecie w Melbourne, będący członkiem Centrum Współpracy w zakresie Medycyny Genomicznej Nowotworów, próbuje dowiedzieć się, dlaczego wskaźniki zachorowań na raka jelita grubego w Australii są tak wysokie w porównaniu z resztą świata.
„Statystyki dotyczące wczesnego raka jelita grubego są naprawdę alarmujące” – mówi dr Buchanan.
To zmiana, którą można zaobserwować już na podstawie obserwacji mutacji DNA guza.
„W najmłodszej grupie osób, u których rozwinął się wczesny rak jelita grubego, obserwujemy znacznie większy odsetek osób, u których występuje określony typ wzorca uszkodzeń DNA” – mówi.
Różnica pokoleniowa jest tak wyraźna, że według niego, na podstawie DNA guza, jest w stanie stwierdzić, czy dana osoba jest młoda czy stara.
Jego zdaniem wskazuje to na istnienie czynników lub „narażeń”, które przyczyniają się do wcześniejszego diagnozowania pewnej grupy nowotworów jelita grubego.
Nie jest jednak jasne, co jest przyczyną tych pokoleniowych uszkodzeń — naukowcy zaczynają jednak lepiej to rozumieć.
Diabelnie trudno jest ustalić dokładną przyczynę jakiegokolwiek nowotworu, chociaż wiemy, że wszystkie nowotwory są spowodowane przez uszkodzenia genów.
Trzykrotne “szczepienia” na covida, były niczym innym, jak “kuracją genetyczną”, której rezultaty obserwujemy w najbardziej “wyszczepionych” krajach świata, jak Australia i Nowa Zelandia.
Stanisław Michalkiewicz „Najwyższy Czas!” • 8 lipca 2025 micha
Nawet marszałek Sejmu, obywatel Hołownia Szymon zauważył, że w przypadku młodych ludzi granica między medialną fikcją, a rzeczywistością, coraz bardziej się zaciera i dlatego postulował, by uczniowie nie mogli w szkołach korzystać w telefonów komórkowych. Ale nie tylko młodzież jest narażona na zatarcie granicy między rzeczywistością i fikcją i nie tylko z powodu telefonów komórkowych. Na obywateli dojrzałych telefony może aż tak nie działają, za to działają na nich jeszcze mocniej niezależne media głównego nurtu. Prezentują one swoim entuzjastom, wśród których oczywiście przeważają mikrocefale, fikcyjny obraz świata, chytrze prezentując go jako obraz rzeczywisty.
Na przykład – ostatnie rewelacje o niedoszłym zamachu na ukraińskiego prezydenta Zełeńskiego na lotnisku w Rzeszowie. Prezydent Zełeński, najwyraźniej poczuł się zapomniany w związku ze skupieniem uwagi świata na konflikcie amerykańsko-izaraelsko-irańskim – co przekłada się na wyniki finansowe Ukrainy – w związku z czym Służba Bezpieki Ukrainy, do spółki z tubylczymi bezpieczniakami z Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, dostała rozkaz ogłoszenia rewelacji o niedoszłym zamachu. Już sam opis okoliczności – że próbowano i drona i snajpera – aż wreszcie znaleziono jakiegoś wojskowego emeryta, co z miłości do socjalizmu postanowił zamordować prezydenta Zełeńskiego, ale z powodu demencji chyba zapomniał, o kogo chodzi, bo prezydentowi Zełeńskiemu, jak wiadomo, nic się nie stało. Co z żyrowania takich bredni mają bezpieczniacy z ABW – tajemnica to wielka, chociaż dzięki osobistym doświadczeniom z abewiakami, mogę rzucić na to trochę światła.
Oto za pierwszego vaginetu obywatela Tuska Donalda, ABW prowadziła operację „Menora”, to znaczy – wszczęła sprawę operacyjnego rozpracowania przeciwko prof. Jerzemu Robertowi Nowakowi, Waldemarowi Łysiakowi i mnie. Chodziło o to, że ponoć planowaliśmy na rocznicę powstania w getcie warszawskim zrobić coś tak okropnego, że nawet między sobą utrzymywaliśmy to w tajemnicy – aż dopiero energiczna akcja ABW położyła kres tym knowaniom. Domyślam się tedy, że prawdziwe w tej całej sprawie były tylko pieniądze, które sobie abewiacy powypłacali za udaną operację udaremnienia knowań. W przypadku niedoszłego zamachu na prezydenta Zełeńskiego może być podobnie – ciekaw jestem tylko, ile dostali za prezentowanie z całą powagą tych rewelacji funkcjonariusze Propaganda Abteilung z niezależnych mediów głównego nurtu – czy też zostało to wliczone do obowiązków „sług narodu ukraińskiego”. Na przykładu, Judenrat ogłosił ostatnio, że ukraińscy uchodźcy, których Rzeczpospolita wzięła na swoje utrzymanie, stanowią dla Polski prawdziwy dar Niebios, bo to właśnie oni wypracowują tubylczy Produkt Krajowy Brutto. Co Judenrat i w ogóle – Żydowie z tego mają – to sprawa osobna – ale nie będziemy tu tego rozbierać, bo na razie chodzi tylko o zacieranie granicy między rzeczywistością, a fikcją.
Okazuje się, że jest to rutynowa praktyka również w stosunkach międzynarodowych, zwłaszcza gdy osobami dramatu stają się politycy demokratyczni, dla których obraz medialny jest równie ważny, a może nawet ważniejszy, niż obraz rzeczywisty. Jednym z takich polityków demokratycznych jest amerykański prezydent Donald Trump. Usiłuje on zaprezentować się jako mąż, który – jak mawiają wymowni Francuzi – fait la pluie et le beau temps, czyli robi deszcz i pogodę, to znaczy – kręci całym światem według swego uznania. Tymczasem izraelski kacyk, Beniamin Netanjahu, na oczach całego świata ostentacyjnie zlekceważył jego zakazy i zaatakował złowrogi Iran, a na domiar złego izraelscy cadykowie dyskretnie kazali amerykańskiemu prezydentowi, by stanął u boku bezcennego Izraela, bo inaczej będzie z nim brzydka sprawa.
Tedy prezydent Trump wprost wylazł ze skóry, by nie stracić prestiżu, tylko pokazać światowej gawiedzi, że to on pociąga za sznurki. Spełnienie polecenia cadyków w sprawie nalotu „car-bombami” na irańskie podziemne instalacje nuklearne wymagało bowiem trochę czasu na przygotowanie operacji, który prezydent Trump wyzyskał do medialnego puszenia się, że to niby „nikt” nie wie, co on zrobi – i tak dalej. Cadykom oczywiście to nie przeszkadzało, bo ich interesuje prawdziwa władza, a nie jej medialne pozory – ale w końcu, gdy tempus deliberandi minął, Ameryka posłusznie wysłała nad Iran bombowce z „car-bombami”. Jeszcze nie opał kurz po wybuchach, a już i pentagoniaki i sam prezydent Trump otrąbili sukces w tonie wykluczającym jakikolwiek sprzeciw. Funkcjonariusze Propaganda Abteilung w Ameryce i wśród wasali USA na świecie, przyjęli te przechwałki do aprobującej wiadomości, dzięki czemu sprawa przywrócenia nadszarpniętego prestiżu amerykańskiego prezydenta na odcinku medialnym, została jako tako zaklajstrowana. Również izraelski kacyk, Beniamin Netanjahu zrozumiał, że nie ma co przeciągać struny i wylewnie prezydentowi Trumpowi podziękował, co wprawiło tego ostatniego w prawdziwą euforię.
Tymczasem złowrogi Iran dał do zrozumienia, że może zaminować cieśninę Ormuz. Na tak poważną zastawkę, która mogłaby obnażyć bezsilność amerykańskiego prezydenta., Donald Trump zareagował przestrogą, żeby nie stawać po stronie „wroga”. Do kogo ta przestroga mogła być skierowana? Przecież nie do Iranu, tylko ot tak – w przestrzeń, żeby na gawiedzi zrobić wrażenie, że sytuacja jest pod kontrolą.
Toteż Iran, chociaż oczywiście złowrogi, nie tylko taktownie wstrzymuje się z zaminowaniem wspomnianej cieśniny, ale w dodatku, przed wykonaniem uderzenia dalekonośnymi kartaczami na amerykańską bazę w Katarze, ze sporym wyprzedzeniem o tym ataku oznajmił, dzięki czemu i on mógł nie stracić prestiżu i zasłużyć na podziękowanie ze strony prezydenta Trumpa, który już całkiem odzyskał wigor i znowu zaczął odgrywać przedstawienie ze sobą w roli głównej, jako nadzieją świata.
Przypomina to trochę niedawny konflikt między Indiami i Pakistanem, kiedy to jedni i drudzy wprawdzie musieli reagować, by nie stracić prestiżu, ale starali się, by nikomu nie zrobić krzywdy. Pokazuje to, że nie tylko stosunki międzynarodowe, ale i wojny w coraz to większym stopniu ulegają rytualizacji, wskutek czego nie wiadomo do końca, czy mamy rzeczywiście do czynienia z wojną, czy tylko – z jej umiejętnym markowaniem. Toteż, chociaż prezydent Trump ogłosił w nocy z poniedziałku na wtorek 24 czerwca zawieszenie broni między złowrogim Iranem, a bezcennym Izraelem, to obydwa te państwa po staremu oskarżają się nawzajem o obrzucanie się dalekonośnymi kartaczami. Nie tylko bowiem prezydent Trump nie chce stracić prestiżu. Iran też nie chce, a izraelski kacyk nawet gdyby chciał, to nie może przerwać wojny, bo to jego jedyna ucieczka.
Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Najwyższy Czas!”.
W sensacyjnym wywiadzie z Tuckerem Carlsonem prezydent Iranu Masoud Pezeshkian po raz pierwszy szeroko wypowiada się na temat obecnej sytuacji geopolitycznej, relacji ze Stanami Zjednoczonymi, ataków Izraela na irańskie obiekty nuklearne i swojego kursu politycznego. Rozmowa oferuje rzadkie spojrzenie na perspektywę Iranu w trwającym konflikcie na Bliskim Wschodzie, podkreśla jego gotowość do angażowania się w dyplomację, a jednocześnie podnosi poważne oskarżenia przeciwko Izraelowi i jego roli w eskalacji wojny.
——————————————————–
Tucker Carlson : Panie Prezydencie, dziękuję za wywiad. Jest lub wydaje się, że jest przerwa w wojnie między Stanami Zjednoczonymi a Iranem. Jak myślisz, jak się to skończy? Jak myślisz, jak to powinno się skończyć?
Prezydent Pezeshkian : Nie zaczęliśmy tej wojny i nie chcemy, aby ta wojna trwała w jakikolwiek sposób. Od samego początku dewizą mojej administracji, której zawsze przestrzegałem, było promowanie jedności narodowej w kraju, a także promowanie pokoju, harmonii i przyjaźni z krajami sąsiednimi i resztą świata.
Tucker Carlson : Amerykański prezydent Donald Trump powiedział, że Stany Zjednoczone zbombardowały wasze zakłady wzbogacania, ponieważ rząd Iranu odmówił porzucenia swojego programu nuklearnego i że nie będzie pokoju, dopóki Iran nie porzuci swojego programu nuklearnego. Czy byłbyś skłonny porzucić program nuklearny w zamian za pokój?
Prezydent Pezeshkian : Chcę ci powiedzieć, co się wydarzyło. To Netanjahu, od 1984 roku, stworzył fałszywą mentalność, że Iran dąży do posiadania bomby atomowej. I zasugerował, że Iran próbował opracować bombę atomową w przeszłości i wpoił to do umysłów każdego prezydenta USA od tego czasu i sprawił, że uwierzyli, że chcemy bomby atomowej. Ale prawda jest taka, że nigdy nie staraliśmy się opracować bomby atomowej, ani w przeszłości, ani teraz, ani w przyszłości, ponieważ to jest fałsz. I to przeczy religijnemu dekretowi lub fatwie wydanej przez Najwyższego Przywódcę Islamskiej Republiki Iranu. Tak więc religijnie zabrania nam dążenia do posiadania bomby atomowej. I to zawsze było potwierdzane, dzięki naszej współpracy z MAEA, ponieważ zawsze byli tam, aby zweryfikować i udowodnić, że nigdy nie chcieliśmy mieć bomby atomowej. Ale niestety, ta współpraca została zakłócona przez nielegalne ataki na nasze obiekty jądrowe.
Tucker Carlson : Więc według doniesień prasowych zaprzestaliście współpracy z IAEA, Międzynarodową Agencją Energii Atomowej. Więc zakładam, że reszta świata nie ma możliwości, aby dowiedzieć się, ile uranu wzbogacacie, w jakim zakresie, w jakim procencie jest wzbogacany. Czy jest sposób, aby to zweryfikować, i czy pozwolilibyście innym narodom zweryfikować, że nie budujecie broni jądrowej?
Prezydent Pezeshkian : Panie Carlson, sir, chciałbym zwrócić pana uwagę na fakt, że byliśmy w trakcie rozmów ze Stanami Zjednoczonymi. Prezydent Stanów Zjednoczonych zaprosił nas na te rozmowy, aby spróbować zawrzeć pokój. Powiedziano nam w trakcie tych negocjacji i rozmów, że dopóki nie damy Izraelowi pozwolenia, nie zaatakują nas. I mieliśmy odbyć kolejną rundę rozmów, bardzo niedługo, ale w trakcie tych przygotowań Izrael storpedował stół negocjacyjny. Siedzieliśmy przy stole negocjacyjnym, kiedy to się stało. I robiąc to, całkowicie zrujnowali i zniszczyli dyplomację. Ale odpowiadając na pańskie pytanie dotyczące monitorowania lub nadzoru nad naszym programem nuklearnym, chcę powiedzieć, że jesteśmy gotowi negocjować w tej sprawie. Nigdy nie byliśmy stroną, która wycofała się z przeglądu. Zawsze jesteśmy gotowi na taki nadzór. Ale niestety, w wyniku bezprawnych ataków Stanów Zjednoczonych na nasze centra i obiekty nuklearne, znaczna część sprzętu i obiektów została poważnie uszkodzona. Dlatego nie mamy do nich dostępu. Niestety, nie mamy dostępu. Dopóki ten dostęp nie zostanie przywrócony, będziemy musieli poczekać i zobaczyć, co się stanie i jak bardzo zostały uszkodzone, zanim będziemy mogli przeprowadzić inspekcję.
Tucker Carlson : Doniesienia prasowe mówią, że wierzysz, że twój rząd uważa, że IAEA szpieguje rząd Iranu i przekazuje informacje Izraelowi. Czy wierzysz w to? Jeśli tak, czy masz dowody, które świat mógłby zobaczyć?
Prezydent Pezeshkian : Chcę powiedzieć, że tak, byliśmy nieco pesymistyczni co do działań MAEA, ponieważ zdawaliśmy sobie sprawę, że Izrael może uzyskać informacje z inspekcji przeprowadzanych przez MAEA. Jednak nigdy nie przeszkodziło to MAEA w prowadzeniu działań w Iranie. Mieli pełny dostęp do nadzorowania i monitorowania naszych obiektów jądrowych. Ale w wyniku ostatniego raportu MAEA pojawił się brak zaufania. Charakter raportu i sposób jego sporządzenia dały reżimowi izraelskiemu pretekst i przygotowały grunt pod ich bezprawny i nieautoryzowany atak na nasze obiekty jądrowe. A nawet później MAEA nie potępiła ani nie powstrzymała tych ataków. I to było sprzeczne z prawem międzynarodowym. I to doprowadziło do powszechnej utraty zaufania wśród Irańczyków, irańskich prawodawców i opinii publicznej tutaj.
Tucker Carlson : Wskazałeś, że jesteś zdeterminowany, aby rozwiązać konflikty ze Stanami Zjednoczonymi drogą dyplomatyczną, które wojna podważyła. Czy byłbyś skłonny wznowić dyplomację i czy mógłbyś nam powiedzieć, ogólnie, ale precyzyjnie, jaki rodzaj porozumienia byś zaakceptował?
Prezydent Pezeshkian : Wiesz, wierzę, że moglibyśmy bardzo łatwo rozwiązać nasze różnice i konflikty ze Stanami Zjednoczonymi poprzez dialog i rozmowy. I wiesz, prawo międzynarodowe posłużyłoby jako ramy lub podstawa porozumienia, w którym prawa wszystkich narodów, zwłaszcza narodu irańskiego, byłyby w pełni respektowane. Ale niestety, to Netanjahu swoimi agresywnymi działaniami zniszczył tę dyplomację i te wysiłki. Nigdy nie chcieliśmy niczego innego, jak tylko poszanowania naszych uzasadnionych praw zapisanych w prawie międzynarodowym. Ale jak powiedziałem, to Netanjahu chciał wywołać niepokoje w naszym regionie, wywołał niepokoje i wzniecił napięcia w regionie.
Jak zawsze mówiłem, zawsze dążyliśmy do pokojowego współistnienia. Pokoju. To było moje motto, to było moje przekonanie, to było moje najgłębsze zdanie, że musimy żyć w pokoju i harmonii w tym krótkim i ograniczonym czasie, który dał nam Wszechmogący Bóg, aby żyć w pokoju i harmonii ze wszystkimi. I każdy na świecie powinien żyć w ten sposób. Ale z drugiej strony chciałbym również powtórzyć, że nasi ludzie są wystarczająco zdolni, aby obronić się przed każdym rodzajem ataku. I wierzę, że prezydent Stanów Zjednoczonych może bardzo dobrze poprowadzić region i świat do pokoju i harmonii. Albo, z drugiej strony, poprowadzić ich do nieustannych wojen.
Tucker Carlson : Czy planujesz wznowić negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi, z wysłannikiem Stevem Witkoffem lub kimś innym? A jeśli nie, co Twoim zdaniem się stanie?
Prezydent Pezeshkian : Nie widzimy problemu w wznowieniu negocjacji. Ale zanim to nastąpi, muszę przypomnieć, że z powodu okrucieństw popełnionych przez reżim syjonistyczny, Izrael, nie tylko przeciwko mojemu krajowi, ale w całym regionie, stoimy teraz w obliczu kryzysu, który musimy zostawić za sobą. Nasi dowódcy byli wolni. Spędzili noc w domu ze swoimi rodzinami, bezpieczni. A jednak zostali zamordowani. I to jest uważane za zbrodnię wojenną na mocy prawa międzynarodowego, ponieważ, jak powiedziałem, nie byli na służbie. Nasi naukowcy również zostali zabici i zamordowani, wraz z ich rodzinami, żonami i dziećmi. Oni również zostali zabici. Kobiety w ciąży. Dzieci. Zginęli w okrucieństwach, w atakach reżimu izraelskiego. Tylko dlatego, że chcieli zabić jedną osobę, musieli zburzyć i zniszczyć cały budynek. I w rezultacie zginęło wielu niewinnych ludzi. Wiele osób zostało zabitych. I jak powiedziałem, jest ten kryzys, który musimy zostawić za sobą. Jest warunek, warunek wstępny wznowienia rozmów. Jak możemy ponownie zaufać Stanom Zjednoczonym? Jeśli wznowimy negocjacje, to jak możemy mieć pewność, że w trakcie rozmów reżim izraelski nas znów nie zaatakuje?
Tucker Carlson : Czy sądzisz, że rząd Izraela próbował cię zamordować?
Prezydent Pezeshkian : Tak, próbowali, to prawda. I działali odpowiednio. Ale im się nie udało. A jako prawdziwy wierzący wierzę, że to w rękach Wszechmogącego Boga leży decyzja, kiedy człowiek umrze, a kiedy nie. Jeśli Wszechmogący Bóg tego chce, człowiek może umrzeć, nawet jeśli swobodnie i bez przeszkód chodzi po ulicy. Ale chcę wam jasno powiedzieć, że wcale nie boję się poświęcić siebie dla tej sprawy, dla obrony mojego kraju i zachowania i obrony suwerenności, wolności i niepodległości mojego kraju. Jestem gotów oddać za to swoje życie, oddać swoją krew. I nikt tutaj — mam na myśli żadnego z urzędników rządowych — nie boi się stracić życia broniąc naszego kraju. Ale czy to przyniesie bezpieczeństwo regionowi? Mam na myśli rozlew krwi, morderstwa, zabijanie innych. Czy to przyniesie pokój, harmonię i stabilność regionowi?
Tucker Carlson : Z całym szacunkiem, czy możesz nam powiedzieć, skąd wiesz, że byłeś celem półtora tygodnia temu? Nie widziałem nigdzie potwierdzenia tego. Skąd wiesz na pewno, że próbowali cię zabić?
Prezydent Pezeshkian : Oczywiście, to na pewno nie Stany Zjednoczone stały za zamachem na moje życie. To nie był nikt inny, tylko Izrael. Byłem na spotkaniu. Omawialiśmy nasz plan działania. Ale dzięki informacjom szpiegowskim, które mieli, próbowali zbombardować obszar, na którym odbywało się to spotkanie. Ale jak powiedziałem, to Bóg chce, kiedy człowiek umrze i odda swoje życie. I raz jeszcze chcę podkreślić, że nie boimy się męczeństwa. Nie boimy się poświęcić naszego życia dla naszego ludu, dla naszej niepodległości. Chcę powiedzieć, że ta wojna narzucona przez reżim izraelski doprowadziła do większej solidarności i jedności wśród narodu irańskiego. Po raz kolejny udowodniła, że naród irański, bez względu na to, gdzie się znajduje na świecie, dba o swój kraj, suwerenność i integralność terytorialną swojej ojczyzny. Jak powiedziałem, przyniosło to więcej solidarności i jeszcze bardziej nas zjednoczyło dzięki temu aktowi agresji ze strony reżimu izraelskiego. Moja sugestia jest taka, że rząd Stanów Zjednoczonych powinien uważać, aby nie ingerować w wojnę, która nie jest jego wojną, która nie jest wojną Ameryki. To wojna Netanjahu, która ma swoje diaboliczne machinacje dla całego regionu. On ma swój własny plan, Netanjahu — mam na myśli nieludzki plan. To prowadzenie nieustannych wojen, wojen, które trwają i trwają. I to jest moja sugestia dla Stanów Zjednoczonych: nie dajcie się oszukać Netanjahu, nie dajcie się wciągnąć w tego rodzaju wojnę.
Tucker Carlson : Wielu Amerykanów boi się Iranu. Mówisz, że się nie boisz, ale Amerykanie boją się Iranu. Wierzą, że Iran chce zaatakować Stany Zjednoczone bronią jądrową. Widzą filmy, na których Irańczycy skandują „Śmierć Ameryce” i nazywają nas „Wielkim Szatanem”. Co o tym sądzisz? Czy powinniśmy bać się Iranu?
Prezydent Pezeshkian : Myślę, że to bardzo błędne wrażenie, jakie każdy może mieć na temat Iranu lub Irańczyków. Chcę ci przypomnieć, że Iran nigdy nie najechał innego kraju w ciągu ostatnich dwustu lat. Kiedy mówią „Śmierć Stanom Zjednoczonym”, nie mają na myśli śmierci obywateli Stanów Zjednoczonych ani nawet śmierci urzędników Stanów Zjednoczonych. Mają na myśli śmierć dla przestępczości, śmierć dla zabijania i rzezi, śmierć dla wspierania przemocy i ucisku, śmierć dla zabijania innych, śmierć dla niepewności i niestabilności. To znaczy, czy kiedykolwiek słyszałeś o Irańczyku zabijającym Amerykanina? Czy kiedykolwiek o tym słyszałeś? Albo o terroryście, który był Irańczykiem i przeprowadził atak terrorystyczny na Amerykanów? Nie. To twój prezydent przyznał, że Amerykanie stworzyli ISIS w naszym regionie i są odpowiedzialni za ten fałszywy obraz religii lub muzułmanów na świecie. I raz jeszcze chcę wam powiedzieć i przypomnieć, że nie oznacza to śmierci narodu amerykańskiego ani funkcjonariuszy, ale śmierć zbrodniom i okrucieństwom, zastraszaniu, stosowaniu przemocy i każdemu, kto chciałby stać się wspólnikiem zbrodni popełnianych przez innych.
Tucker Carlson : Dwóch irańskich ajatollahów wydało fatwy przeciwko Donaldowi Trumpowi. Co to dokładnie oznacza i jaka jest twoja ocena?
Prezydent Pezeshkian : O ile mi wiadomo, nie wydali żadnych dekretów ani fatw przeciwko żadnej osobie ani przeciwko Donaldowi Trumpowi osobiście, a przede wszystkim nie ma to nic wspólnego z rządem Iranu ani z Jego Eminencją Najwyższym Przywódcą Iranu. Tak naprawdę fatwa miała na myśli potępienie zniewagi religii lub osób religijnych. I tak naprawdę powiedzieli, że jest to godne ubolewania, jest to niedopuszczalne. Tak więc nie była skierowana przeciwko prezydentowi Stanów Zjednoczonych ani żadnej innej osobie. I mogą być ludzie z własnymi pomysłami i opiniami, ale zapewniam: znaczenie tej fatwy nie powinno być interpretowane jako groźba przeciwko jakiejkolwiek osobie.
Tucker Carlson : Czy Iran kiedykolwiek w przeszłości aktywnie wspierał próbę zamachu na Donalda Trumpa?
Prezydent Pezeshkian : To jest dokładnie to, co próbują ci powiedzieć, co Netanjahu próbuje zasugerować i w co chce, żeby uwierzyli twoi ludzie lub prezydent twojego kraju. Ale to nieprawda, ponieważ Netanjahu, jak powiedziałem, ma własny plan. Chce wciągnąć Stany Zjednoczone w nieustanne wojny, jak powiedziałem, i przynieść więcej niepewności, niestabilności i niepokojów do całego regionu.
Tucker Carlson : W Stanach Zjednoczonych mieszka wielu obywateli Iranu. Niektórzy mówią, że są to uśpione komórki, terroryści działający na rozkaz waszego rządu. Czy wydalibyście teraz oświadczenie dla obywateli Iranu mieszkających w Stanach Zjednoczonych, aby nie dopuszczali się aktów przemocy w Stanach Zjednoczonych?
Prezydent Pezeshkian : To, co mi teraz mówisz, to pierwsze, co o tym słyszę, od ciebie lub kogokolwiek. Wiesz, Irańczycy są znani ze swojej wiedzy, ze swojej erudycji, ze swojej uprzejmości, z bycia cywilizowanymi. Czy widziałeś coś innego u nich? Inny rodzaj zachowania lub agresywne zachowanie? Czy ktoś kiedykolwiek widział u nich coś, co budziłoby obawy? Jak powiedziałem, to właśnie próbuje wbić ci do głowy Izrael. Rozprzestrzeniają informacje, że Irańczycy mogą być zdolni do takich rzeczy. Ale to jest całkowicie nieprawdziwe, ponieważ Irańczycy z natury są za pokojem i spokojem i nadal próbują uczynić to faktem, w jakiś sposób wpłynąć na umysły decydentów i obywateli Stanów Zjednoczonych i nastraszyć ich, aby zaangażowali się w wojnę w moim regionie, która nie zapewni żadnych interesów Stanom Zjednoczonym. Stany Zjednoczone nie są zainteresowane angażowaniem się w jakąkolwiek wojnę w moim regionie.
Tucker Carlson : Nie tak dawno temu, podczas rewolucji irańskiej, kiedy Iran miał stosunki z Izraelem i stosunki handlowe z Izraelem i podobno kupował broń od Izraela. Co się stało? Jak to się zmieniło? Kto to zmienił i dlaczego?
Prezydent Pezeshkian : Wiecie, sam Izrael jest winny, bo spójrzcie, co zrobili w Palestynie, w Strefie Gazy, przez ostatnie kilka lat, co zrobił Netanjahu, zabijając kobiety i dzieci, bombardując szkoły i szpitale, a także obszary cywilne i mieszkalne. I to jest po prostu ludobójstwo. Zablokowali żywność, lekarstwa i pomoc humanitarną dla Strefy Gazy. To miało negatywny wpływ na sposób, w jaki mój kraj i cały region postrzegają Izrael, i mam na myśli, że ich własne zachowanie i ich własne działania są winne, ponieważ to jest niedopuszczalne, to, co zrobili w moim regionie. I o ile wiem, nigdy nie otrzymaliśmy żadnej broni od Izraela. I chcę wam powiedzieć, nawet w tamtym czasie nie chcieliśmy broni, nie chcieliśmy wojen, nie chcieliśmy walczyć z Irakijczykami. To była wojna, która została nam narzucona. I tak jak ta wojna została nam narzucona przez reżim izraelski, nie zaatakowaliśmy Izraela. Oni zaatakowali nas.
Tucker Carlson : Czy pod koniec wymiany dyplomatycznej ze Stanami Zjednoczonymi możesz sobie wyobrazić świat, w którym amerykańskie firmy znów inwestują w Iran, sankcje są zniesione, a w regionie panuje pokój? Czy to jest twój cel? Czy uważasz, że to możliwe?
Prezydent Pezeshkian : Wiecie, tak było od samego początku mojej kadencji. Przede wszystkim starałem się prowadzić politykę wewnętrzną, solidarność i jedność, jeszcze bardziej jednoczyć naród irański. Potem staraliśmy się nawiązać lepsze stosunki z naszymi sąsiadami, krajami sąsiadującymi z Iranem. A potem odbyłem tę rozmowę z Jego Eminencją Najwyższym Przywódcą Iranu i podczas niej Jego Eminencja podkreślił, że nie ma żadnych ograniczeń i nic nie stoi na przeszkodzie, aby inwestorzy ze Stanów Zjednoczonych przyjechali do Iranu i dokonywali tam inwestycji na dużą skalę, nawet w tej chwili. I nigdy nie było żadnych ograniczeń, nic nie stało na przeszkodzie, aby przyjechali do Iranu. I takie jest przekonanie Najwyższego Przywódcy Iranu. Ale jeszcze raz, chcę powiedzieć, że to Izrael nie chce, aby takie rzeczy działy się w regionie. Izrael nie chce widzieć pokoju i spokoju w regionie. Ale chcę powtórzyć, że prezydent Stanów Zjednoczonych, pan Trump, jest wystarczająco zdolny, aby poprowadzić region ku pokojowi i lepszej przyszłości, i postawić Izrael na jego miejscu lub wpędzić w nieskończoną otchłań lub grzęzawisko. To wojna, w którą Netanjahu chce wciągnąć Stany Zjednoczone lub prezydenta Stanów Zjednoczonych. To prezydent Stanów Zjednoczonych musi wybrać, o której ścieżce ci mówiłem. I jak ci mówiłem, nic nie stoi na przeszkodzie działalności handlowej, przemysłowej lub gospodarczej amerykańskich biznesmenów i inwestorów. I oczywiście, jeśli istniało jakieś ograniczenie, to było ono spowodowane sankcjami USA, a nie przez nas.
Tucker Carlson : Panie Prezydencie, moje ostatnie pytanie: gdybyśmy wybuchli wielką wojną, czy Iran, czy mógłby pan oczekiwać pomocy ze strony Rosji i Chin, pomocy militarnej i gospodarczej od swoich sojuszników, Rosji i Chin?
Prezydent Pezeshkian : Przez wszystkie te lata polegaliśmy tylko na Bogu i nadal polegamy na Nim. Potrafimy się bronić, stać na własnych nogach i bronić naszego kraju, naszej integralności terytorialnej, aż do ostatniej kropli krwi. Jak już wielokrotnie mówiłem, nie chcemy wojen. Nie chcemy rozwijać broni jądrowej. A ten fałszywy obraz, ta fałszywa mentalność, która została stworzona w umysłach amerykańskich decydentów i urzędników, jest wynikiem diabolicznych machinacji podżeganych przez Netanjahu i reżim izraelski oraz ich polityki wojennej.
A prezydent Stanów Zjednoczonych powinien wiedzieć, że kolejna wojna tylko rozprzestrzeni więcej niestabilności na Bliskim Wschodzie. I nie będzie w interesie ani korzyści prezydenta USA ani administracji USA, aby podążać w tym kierunku lub w tamtym kierunku. Zamiast tego muszą wybrać pokój i spokój, co osobiście zdecydowanie popieram i do czego oczywiście dąży również moja administracja i mój kraj. Wierzę również, jak powiedziałem, że prezydent Stanów Zjednoczonych ma wystarczającą władzę, aby powstrzymać Izrael i Netanjahu, powstrzymać ich i zastąpić podżeganie do wojny, rozlew krwi i konflikt pokojem i spokojem.
Tucker Carlson : Panie Prezydencie, dziękuję za podzielenie się swoją perspektywą. Doceniam to.
Prezydent Pezeshkian : Dziękuję za danie mi okazji, aby opowiedzieć, co dzieje się w moim umyśle i sercu. I mam nadzieję, że pokój i spokój zapanują nie tylko dla narodu Stanów Zjednoczonych, dla urzędników Stanów Zjednoczonych, ale dla całego świata, a szczególnie dla narodu mojego regionu. Dziękuję jeszcze raz.
Kompendium wiedzy nt. akumulatorów LiFePO4 od Kon-TEC
W poniższym artykule zebraliśmy podstawowe informacje na temat akumulatorów litowo-żelazowo- fosforanowych. Zachęcamy do przeczytania odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące akumulatorów LiFePO4.
Akumulator litowo-żelazowo-fosforanowy (LiFePO4) – co to?
To rodzaj akumulatora elektrycznego. Charakteryzuje się lepszą żywotnością i większym bezpieczeństwem niż akumulatory litowo-jonowe. Akumulatory LiFePO4 zyskują na znaczeniu przede wszystkim ze względu na dynamiczny rozwój rynku samochodów elektrycznych. Są też chętnie wybierane przez właścicieli camperów czy jachtów.
Zalety akumulatorów LiFePO4
Bezpieczeństwo, wysoka wydajność i długa żywotność – to główne zalety akumulatorów litowo- żelazowo-fosforanowych. Choć LiFePO4 często mają wyższą cenę, ostatecznie, biorąc pod uwagę, cały okres eksploatacji produktu, minimalną konieczność konserwacji, rzadkie wymiany, są one opłacalną inwestycją i inteligentnym rozwiązaniem długoterminowym.
Czy akumulatory LiFePO4 są bezpieczne?
Tak. Ze względu na swój skład chemiczny, akumulatory LiFePO4 są bezpieczne. Oparte na fosforanach oferują stabliność termiczną i chemiczną, co gwarantuje wzrost bezpieczeństwa w stosunku do baterii litowo-jonowych. Zastosowane w bateriach LiFePO4 ogniwa litowo-fosforanowe są niepalne. W przypadku niebezpiecznych zdarzeń losowych, takich jak np. kolizja czy zwarcie, LFP nie wybuchają ani nie zapalają się.
Czy akumulatory LiFePO4 są toksyczne?
Baterie LiFePO4 nie zanieczyszczają środowiska. Zawierają mniejsze ilości metali ziem rzadkich (w porównaniu do akumulatorów litowo-jonowych). Akumularory LiFePO4 są nietoksyczne.
Jak ładować akumulatory LiFePO4?
Do ładowania zaleca się używania dedykowanej ładowarki od producenta. Dopuszcza się stosowanie ładowarek od innych producentów, jednak stosujący musi mieć pewność kompatybilności sprzętu. W przypadku akumulatorów LiFePO4 od Kon-TEC ładowarki posiadają własny procesor i technologię sterowania sygnałem PWM, która zapewnia wysoką sprawność i stabilność parametrów oraz niską emisję i energooszczędność. Ładowarki zapewniają pełne naładowanie akumulatora bez niebezpiecznego przeładowania. Jest to możliwe dzięki automatycznej kontroli prądu i napięcia ładowania.
Jaka jest żywotność akumulatorów LiFePO4?
Żywotność to liczba cykli ładowania-rozładowania-ładowania, które bateria może wytrzymać bez pogorszenia wydajności. Pojedynczy cykl ładowania to taki, w którym bateria jest rozładowywana od stanu pełnego naładowania, a następnie ponownie ładowana. Typowa żywotność baterii LFP to ok. 3500- 5000 cykli. W praktyce oznacza to, że akumulator działa optymalnie przez siedem do dziesięciu lat. Dopiero po tym okresie następuje powolna degradacja.
Układ BMS – co to?
BMS to układ zarządzający działaniem akumulatora litowo-jonowego. Skrót pochodzi od nazwy w języku angielskim – Battery Management System.
Po co w akumulatorze system BMS?
Najważniejsza funkcja układu BMS to zabezpieczenie akumulatora przed przeładowaniem, które może prowadzić do trwałego uszkodzenia baterii lub wywołać niebezpieczne dla otoczenia skutki (takie jak pożar czy wybuch). Układ BMS zapewnia także równomierny stopień naładowania poszczególnych ogniw, co prowadzi do zbalansowania całego akumulatora. Te funkcje powodują wydłużenie żywotności akumulatora. Przyczyniają się także do efektywniejszego wykorzystania jego całkowitej pojemności.
BMS w akumulatorze – jak to działa?
W przypadku pasywnego systemu BMS, kiedy układ stwierdzi maksymalne naładowanie jednego z ogniw, rozprasza w postaci ciepła ewentualny ładunek nadmiarowy. W przypadku aktywnego systemu BMS, układ „przenosi” nadmiarowy ładunek na wspólną szynę. Pozwala to na transportowanie ładunku z ogniw naładowanych bardziej do tych naładowanych mniej. Zapewnia także szybki proces balansowania ogniwa.
Czym jest balanser i jak działa?
Balanser to urządzenie służące do utrzymywania na tym samym poziomie napięć akumulatorów, połączonych ze sobą w układzie szeregowym. Gdy moc pojedynczego akumulatora nie jest w stanie zaspokoić naszych potrzeb, montujemy grupę akumulatorów razem. Zasada działania balansera polega na pomiarze napięć dwóch akumulatorów połączonych w magazyn energii, wyznaczeniu punktu środkowego szeregu akumulatorów oraz transferze energii z akumulatora o wyższym napięciu do akumulatora o niższym napięciu.
Czym jest magazyn energii?
Magazyny energii Kon-TEC to wysokiej jakości akumulatory LiFePO4. Służą magazynowaniu energii w budynkach mieszkalnych. To rozwiązanie umożliwiające przechowywanie zielonej, darmowej energii słonecznej lub obniżające koszt energii z sieci w szczycie zapotrzebowania. Produkty te sprawdzają się również się w przypadku zasilania awaryjnego. Zapewniają normalną pracę budynku mieszkalnego nawet w przypadku braku zasilania z sieci lub złej pogody.
Czym jest głębokość rozładowania akumulatora i ile wynosi w przypadku baterii LiFePO4?
Z angielskiego depth of discharge (DoD) to poziom, do którego bateria może zostać rozładowana bez jej uszkodzenia. Głębokość rozładowania baterii LFP wynosi 100%. Akumulatory LiFePO4 to tzw. akumulatory do głębokiego rozładowania. Oznacza to, że można wykorzystać całą zgromadzoną w akumulatorze energię bez obaw o jego uszkodzenie.
Gdzie akumulatory LiFePO4 znajdują zastosowanie?
Zamienniki dla akumulatorów AGM/GEL
Kampery i nadwozia specjalistyczne
Specjalistyczne pojazdy elektryczne
Jachty i katamarany, houseboaty
Silniki elektryczne
Wózki i skutery inwalidzkie
Hybrydowe systemy fotowoltaiczne
Urządzenia magazynowania energii
Systemy podtrzymywania zasilania budynku
Turbiny wiatrowe
Oświetlenie awaryjne
Urządzenia i zabawki 12V
Źródło zasilania dla inwerterów 12V~/230V~
Dlaczego warto zainwestować w dobry akumulator LiFePO4?
Akumulatory LiFePO4 poszczególnych producentów różnią się między sobą przede wszystkim jakością wykorzystanych ogniw oraz elektroniki zabezpieczającej. Oba elementy mają olbrzymi wpływ na ostateczną rzeczywistą żywotność zakupionego akumulatora. Jeżeli faktycznie chcemy zainwestować w dość drogą technologię, jaką są akumulatory LiFePO4 ze względu na ich oczekiwaną długą żywotność, nie warto decydować się na półśrodki, kupując najtańszy model dostępny na rynku. Doświadczenie pokazuje, że niekoniecznie dotrzymują one deklarowanych parametrów użytkowych oraz eksploatacyjnych. Dlatego warto zainwestować w akumulatory renomowanych producentów, takich jak np. Kon-TEC. Inwestycja taka zwróci się z nawiązką. Dobry akumulator LiFePO4 można bezproblemowo użytkować przez wiele lat.
13 czerwca Ministerstwo Rozwoju i Technologii (MRiT) opublikowało projekt rozporządzenia dotyczącego warunków technicznych, jakim mają podlegać budynki oraz ich usytuowanie. Propozycja ministerstwa znacząco wpływa na magazyny energii m.in. podniesie koszty ich instalacji nawet o 40-60 proc. czy zakaże instalacji w pomieszczeniach, w których mogą przebywać ludzie albo wręcz uniemożliwi ich montaż.
Jak zaznacza Paweł Lachman, prezes zarządu PORT PC: “Obostrzenia obecnie proponowane przez MRiT są zdecydowanie przesadzone i nieadekwatne do skali zagrożenia”.
Magdalena Melke: 13 czerwca MRiT opublikowało projekt rozporządzenia, według którego magazyny o pojemności do 20 kWh będą zwolnione z pozwolenia na budowę. Wydawałoby się, że jest to dobra wiadomość w kontekście deregulacji i wspierania branży magazynów energii?
Paweł Lachman, prezes zarządu PORT PC:
Stwierdzenie, że jest to „deregulacja”, wydaje się dużym uproszczeniem, a wręcz jest odwrotnie. Domowe magazyny energii nie podlegały konieczności pozwolenia na budowę. Magazyny energii, w tym te o pojemności powyżej 10 kWh, nie są jeszcze standardem, jednak biorąc pod uwagę to, jak drastycznie spadły ceny tych urządzeń w ostatnich latach, możemy się spodziewać, że niedługo staną się one standardowym rozwiązaniem domowym pozwalającym na rozwój energetyki prosumenckiej. Przyspieszą go nie tylko na poziomie domów jednorodzinnych, lecz także innych budynków np. komercyjnych.
Z tej perspektywy, wprowadzenie wymagania pozwolenia na budowę przy instalacji magazynów energii znacząco ograniczy liczbę osób, które będą chciały zastosować tego typu rozwiązanie we własnym domu. Chciałbym podkreślić, że w ciągu ostatnich 10 lat ceny magazynów energii spadły niemal ośmiokrotnie i widzimy ciągle potencjał do kontynuacji tego trendu – tym bardziej, że sprzyja temu coraz większa skala ich produkcji oraz rosnąca pojemność.
Dodatkowo, przepis proponowany przez MRiT nie nadąża za rzeczywistym rozwojem technologii produkcji, np. w zakresie wykorzystania w magazynach energii właściwie niepalnych technologii LFP [litowo-żelazowo-fosforanowe md] . Można też odnieść się do badań niemieckich, gdzie rzeczywista palność magazynów energii porównywana jest do pozostałych sprzętów AGD. Tymczasem projekt WT 2025 narzuca te same bardzo rygorystyczne wymagania niezależnie od rzeczywistego poziomu ryzyka. Nie różnicuje się np. magazynów LFP, które są niepalne, od innych rozwiązań. Obowiązek stosowania czujek dymu, samoczynnych urządzeń gaśniczych czy BMS bez określenia normy – to przykłady nadmiernej regulacji oderwanej od praktyki i dostępnych technologii.
I kolejny istotny argument. Magazyny będą niedługo motorem napędowym transformacji energetycznej budownictwa: ułatwią efektywną elektryfikację w kontekście dużego udziału energii pochodzącej z OZE (nawet do 60 proc. w skali rok w przypadku ogrzewania, ciepłej wody czy energii elektrycznej w domach jednorodzinnych). Jeśli jednak ich przyszłym użytkownikom zaczniemy stawiać tak drastyczne wymagania formalne, to znacząco osłabimy ten potencjał.
Aktualnie nie jest wymagane żadne pozwolenie, aby użytkować magazyn energii, jednak według proponowanego rozporządzenia jego instalacja może być znacznie utrudniona. Magazyny powyżej 10 kWh montowane wewnątrz budynków będą wymagały m. in. umieszczenia w wydzielonym technicznie pomieszczeniu o odpowiedniej odporności ogniowej, obowiązkowej czujki dymu, sygnalizacji pożarowej czy stałego, samoczynnego urządzenia gaśniczego.
Czy takie obostrzenia są konieczne dla obiektów tego typu, skoro akumulator w aucie elektrycznym najczęściej ma pojemność 60 kWh lub wyższą i jest zaparkowany w zwykłym garażu?
Jeżeli przyjrzymy się pojemności typowego domowego magazynu energii (10 kWh), wówczas zwykły, 5-cio litrowy kanister z benzyną znacznie przewyższa go pod tym względem (ok. 50 kWh). Dopuszczalne do przechowania 30 kg peletu drzewnego to 150 kWh energii. Sam samochód elektryczny stojący w garażu ma baterię 40-50 kWh. Naturalnie takie porównania są pewnym uproszczeniem, jednak ukazują absurdy proponowanych przez ministerstwo rozwiązań.
Jeśli mówimy o specjalnego rodzaju zabezpieczeniach już przy 10 kWh, wówczas znacząco ograniczamy rozwój tej technologii – jeśli nie uniemożliwiamy. Zakłada się przy tym, że magazyn energii jest technologią palną, pomimo rozpowszechniania technologii LFP oraz wbudowanych systemów zabezpieczeń, chroniących przed ryzykiem.
Zwróćmy również uwagę na nierówne traktowanie technologii. Z 30 tys. pożarów budynków w Polsce, blisko 1 tys. to pożary sadzy w kominach, a niemal 2 tys. powodują kotły na paliwa stałe. Nie słyszymy jednak o sytuacjach, w których ministerstwo chciałoby wprowadzić rozporządzenie wymagające specjalnego pozwolenia na zamontowanie kotła grzewczego.
Czy Pańskim zdaniem projekt rozporządzenia “broni się” merytorycznie?
Obostrzenia obecnie proponowane przez MRiT są zdecydowanie zbyt wysokie, szczególnie w kontekście zmian technologicznych, jakie dokonują się w sektorze magazynów energii oraz oceny ryzyka stosowania tych urządzeń w budynkach. W mojej opinii kształt ustawy wynika z braku wiedzy oraz obaw dotyczących nowej technologii.
Rozporządzenie MRiT to dobitny przykład nierównego traktowania technologii – tym bardziej szkodliwego, że magazyny energii są jednym z kluczowych elementów zielonej transformacji w budynkach. Gwarantują nam efekt synergii przy upowszechnianiu pomp ciepła, samochodów elektrycznych i zwiększaniu udziału OZE w systemie.
Przewidujemy, że boom fotowoltaiczny nastąpi m.in. dzięki szerokiemu zastosowaniu magazynów energii. Z punktu widzenia strategii UE, ukierunkowanie inwestycji na energetykę prosumencką jest jednym z najbardziej obiecujących i zgodnie z analizami może zapewnić do 30-40 proc. energii produkowanej i zużywanej w przyszłości w Polsce.
Chciałabym, żeby to wybrzmiało: rozumiem, że magazyny energii nie stanowią poważnego zagrożenia z perspektywy bezpieczeństwa pożarowego?
Nowe technologie magazynów energii w niedalekiej przyszłości będą całkowicie bezpieczne. Nieustannie trwają prace nad nowymi rozwiązaniami, ponieważ – m.in. ze względu na samochody elektryczne – powstaje wiele projektów mających zapewnić większe bezpieczeństwo użytkowania i zmianę chemii baterii elektrycznych. Widoczny progres w zakresie obniżania cen powoduje, że wkrótce konsumenci będą chcieli zabezpieczyć się przed możliwymi awariami zasilania poprzez zakup magazynu energii.
Przejdźmy do aspektów finansowych. O ile mogą się zwiększyć koszty instalacji magazynów energii w wyniku zaproponowanych przepisów?
Według mojej wiedzy, rozporządzenie MRiT może spowodować wzrost kosztów nawet o 40-60 proc w przypadku małych magazynów. Jednak w praktyce wiele zapisów czyni montaż magazynów o pojemności powyżej 10 kWh niemal niemożliwym – np. wymóg wydzielonego pomieszczenia technicznego tylko dla magazynu, co w budownictwie jednorodzinnym jest kompletnie nierealne. Ogranicza to inwestycje nie tylko kosztowo, ale również formalnie – np. poprzez brak możliwości spełnienia wymogów w istniejących budynkach. Dużym problemem będzie zapewne dodatkowe zniechęcenie potencjalnych prosumentów, wynikające z piętrzenia przed nimi problemów administracyjnych i biurokratycznych. To wszystko będzie miało to bardzo negatywne skutki nie tylko dla sektora magazynów energii, lecz również dla rozwoju OZE, energetyki prosumenckiej i postępu elektryfikacji w Polsce.
W jaki sposób zmieniliby Państwo przepisy zaproponowane w rozporządzeniu? Czego Państwu jako sektorowi brakuje, czy MRiT odpowiada na Wasze zapytania?
Powstają inicjatywy sektorowe, w których również uczestniczymy, jak chociażby wystosowanie listu otwartego do Ministerstwa Klimatu i Środowiska oraz Ministerstwa Rozwoju i Technologii. Nie chcę ujawniać jeszcze szczegółów tej sprawy, lecz możemy się ich spodziewać w ciągu najbliższych dni.
Nie zapominajmy, że przepisy przeciwpożarowe są domeną państwa członkowskiego, w związku z czym nie ograniczają nas rozporządzenia ani dyrektywy unijne. Musimy więc wypracować własny kompromis, który gwarantując bezpieczeństwo użytkowe, nie ograniczy jednocześnie rozwoju tej wartościowej technologii.
Czy ministerstwo kontaktowało się z Państwem przed stworzeniem projektu rozporządzenia?
Z tego co wiem, nie. Tym bardziej jesteśmy zdziwieni proponowanym rozporządzeniem. Co więcej, projekt nie definiuje nawet czym jest magazyn energii – czy obejmuje tylko część akumulatorową, czy również falownik. Takie nieprecyzyjne zapisy będą generować problemy interpretacyjne i techniczne, np. dla systemów typu „all in one”, gdzie odłączenie części obwodów nie jest technicznie możliwe.
Magazyny energii stanowią fragment układanki zielonej transformacji i przedstawione rozwiązanie jest działaniem przeciwko energetyce rozproszonej. Tymczasem istotą zachodzących zmian jest jak największe zbliżenie energetyki do indywidualnych konsumentów, zwiększenie jej rozproszenia oraz efektywności.
Świetnie ilustruje to następujący przykład: dziś, aby móc statystycznie zużyć w naszych domach pewną ilość energii, tracimy 2 razy taką ilość w systemie ogólno-energetycznym. Oznacza to, że efektywność energetyczna naszego całego systemu energetycznego wynosi ok. 1/3. Natomiast efektywna elektryfikacja i energetyka prosumencka korzystają z technologii, które cechuje o wiele większa efektywność, sprawiając, że nie tracimy tak wiele energii. Zarówno samochody elektryczne, jak i pompy ciepła są co najmniej trzykrotnie bardziej efektywne niż ich odpowiedniki spalinowe. Magazyny są niezwykle istotnym elementem całości układanki – bez ich udziału, zielona transformacja w budynkach się zatrzyma.
Ministerstwo, niestety, nie przedstawiło nam wcześniej propozycji przygotowywanych zmian, jednak − z tego co obserwujemy jest spora szansa, że MKiŚ wesprze nasze uwagi, a samo MRiT ponownie analizuje przedstawiony projekt.
Proszę powiedzieć, jaki obecnie jest stan magazynów energii w Polsce jeśli chodzi o rządowe wsparcie i zainteresowanie prosumentów? Ile potrzeba magazynów, aby wesprzeć rozwój OZE?
W tym zakresie możemy brać przykład od naszych niemieckich sąsiadów, gdzie ponad 70-80 proc. fotowoltaiki domowej jest montowana razem z magazynami energii. Jestem przekonany, że w interesie polskiego rządu i Polskich Sieci Elektroenergetycznych jest upowszechnienie podobnego modelu. Zdecydowanie pomocnym okazał się program „Mój Prąd”. Tu trzeba jasno powiedzieć, że dopiero połączenie fotowoltaiki z magazynem energii zapewnia spory sens ekonomiczny i technologiczny w kontekście aktualnego systemu rozliczeń energii z fotowoltaiki.
Dziękuję za rozmowę.
Nowe przepisy mogą wejść w ciągu kilku miesięcy, obecnie znajdują się na etapie opiniowania. Termin zgłaszania uwag mija już 13 lipca.
Na granicy polsko-niemieckiej pojawili się rolnicy. Dołączyli do członków Ruchu Obrony Granic, by wyrazić solidarność i wspólnie zwrócić uwagę na skandal nielegalnej migracji.
Rolnicy zmierzający w stronę granicy z Niemcami / screen video x.com
Lubieszyn: Rolnicy przybyli na granicę
W poniedziałek w miejscowości Lubieszyn, przy zachodniej granicy Polski, pojawili się rolnicy. Ich obecność to wsparcie dla Ruchu Obrony Granic, który prowadzi działania mające na celu monitorowanie i przeciwdziałanie przerzutom nielegalnych migrantów z Niemiec.
Szczecin teraz. Rolnicy jadą na przejście graniczne w Lubieszynie wesprzeć i obrońców granic – informuje na platformie X Tomasz Duklanowski, były red. naczelny Radia Szczecin, publikując nagranie wideo jadących traktorów.
Tym samym rolnicy zawiesili swój trwający w Szczecinie protest przeciwko polityce rządu Donalda Tuska, a w szczególności wdrożeniu umowy UE–Mercosur.
Polski rząd wprowadza kontrole na granicy z Niemcami i Litwą
7 lipca zostały przywrócone tymczasowe kontrole graniczne z Niemcami i Litwą – na okres 30 dni. Komendant główny Straży Granicznej gen. dyw. Robert Bagan wskazał, że na granicy z Niemcami wyznaczono 52 punkty kontroli, z czego 16 to stałe punkty kontrolne. Na granicy z Litwą wytypowano 13 miejsc kontroli, w tym 2 stałe.
Sytuacja na granicy z Niemcami
Przypomnijmy, że to Niemcy w dużym stopniu wywołali kryzys migracyjny w Europie. Kanclerz Niemiec Angela Merkel zapraszała migrantów do Niemiec i prowadziła politykę „herzlich willkomen”, a niemieckie ośrodki wpływu uderzały w kraje Unii Europejskiej, które nie chciały się tej polityce podporządkować.
Obecnie ciągle trwa proceder podrzucania do Polski przez Niemców nielegalnych imigrantów przy bierności polskich służb. Nie ma wiarygodnych danych na temat liczby przerzucanych imigrantów.
Polskiej granicy broni Ruch Obrony Granic Roberta Bąkiewicza i Jacka Wrony oraz liczne ruchy obywatelskie. Rząd Donalda Tuska grozi obywatelom patrolującym polską granicę, a niemieckie media lamentują, że „Ruch Obrony Granic uderza w niemiecką politykę migracyjną”.
Czym jest Ruch Obrony Granic?
Ruchu Obrony Granic to ogólnopolska inicjatywa społeczna powołana przez Roberta Bąkiewicza, której celem jest obrona Polski przed masową migracją i zagrożeniami z nią związanymi. Chodzi nie tylko o ochronę granic fizycznych, ale również o obronę naszej tożsamości narodowej, kultury i wspólnoty społecznej poprzez wywieranie presji na terenie całej Polski.
Jak czytamy na stronach organizacji, ROG sprzeciwia się planom, które mogłyby prowadzić do przymusowego osiedlania migrantów w Polsce i zmiany struktury naszego społeczeństwa. Ruch ma za zadanie budować świadomość społeczną, organizować obywateli oraz wywierać wpływ na politykę państwa, zawsze w sposób zgodny z prawem i w duchu patriotyzmu.
W sprawie imigrantów na zachodniej granicy ktoś powiedział: Czekamy aż rząd się opamięta. Moim zdaniem grupa trzymająca władzę nie może się opamiętać. Dlaczego? Bo opamiętanie oznacza powrót do normy, a dla nich normą są zdrada i działanie na rzecz obcych interesów.
Władza nie działa, dlatego obywatele biorą sprawy w swoje ręce – taki był jasny przekaz uczestników patroli obywatelskich, z którymi rozmawiał na granicy Krzysztof Stanowski. – Czekamy aż rząd się opamięta i zacznie robić to, za co mu płacimy – powiedziała pod koniec programu Magdalena Sosnowska z Konfederacji.
Dlaczego uważam, że rząd się nie opamięta i nie zacznie robić tego, za co mu płacimy? A nawet jak zacznie, to nie dlatego, że się opamiętał…
Samobójcze „elity”
Chapeau bas dla redaktora Stanowskiego za pokazanie po raz kolejny rzeczywistości, której nie prezentują media głównego nurtu. Również za mimowolne obnażenie samobójczej postawy lewicowo-liberalnych elit.
Przedstawicielem „frakcji samobójczej” na spotkaniu w Gryfinie był Andrzej Radziwinowicz z Partii Zielonych. Nie ma sensu przytaczać jego wypowiedzi, dość je streścić. Plątając się w dwuznacznościach ów lokalny samorządowiec stwierdzał jednocześnie, że jest „przeciwko nielegalnej imigracji” i (nie wprost, ale do tego to zmierzało) że należy szanować uczucia imigrantów, którzy mogliby poczuć się urażeni, gdyby wszystkich wrzucono do jednego worka.
Otóż nie. Rząd zgodnie z logiką porządku miłości ma jedno naczelne zadanie: dbać o dobro własnych obywateli. Jeżeli jakikolwiek obcy straci dobre imię (a nawet życie – choćby przy próbie sforsowania granicy), to nie powinno być poważnym zmartwieniem dla sprawiedliwej władzy. Natomiast jeżeli jakikolwiek (choćby jeden) obywatel Polski miał ucierpieć z powodu humanitarnego traktowania obcych, władza popełniłaby niewybaczalny grzech zaniedbania obowiązków.
Rząd nie ma prawa ryzykować życiem, zdrowiem i dobrem Polaków w imię jakichkolwiek przekonań o prawach człowieka czy też w imię opinii, jaką cieszy się na europejskich salonach albo w komisji pani von der Leyen. Rząd ma jasno określone obowiązki i skupiają się one wyłącznie na dobru wspólnym Polaków. Dopiero gdy to dobro jest zabezpieczone, władza ma prawo myśleć o altruistycznym działaniu na rzecz obcych.
Jeszcze jedna rzecz jasno wybrzmiała na spotkaniu w Gryfinie: Już wiemy, do czego prowadzi samobójcza polityka użalania się nad imigrantami. Widzimy to na Zachodzie i nie chcemy tego w Polsce. Dlatego nie ma taryfy ulgowej dla imigrantów, wobec których należy zastosować prostą i zdecydowaną politykę: WSZYSTKICH WON! (te słowa akurat nie padły, ale taki był przekaz).
Rządy zdrajców
Sposób myślenia radnego Radziwinowicza pokazał typowy modus operandi tzw. państwa polskiego: stosować prawa człowieka wobec obcych i bandytów to priorytet, a że ucierpią na tym Polacy? To furda! Wszak za to mocodawcy swoich pionków nie rozliczą.
Tak jest zbudowany system państwowy w III RP i nie ma tu wiele do rzeczy, która partia akurat rządzi. Spójrzmy choćby na kodeks karny, który w oczywisty sposób faworyzuje bandytów i doprowadza do sytuacji, w której praworządny obywatel boi się bronić. Trywialne byłoby przytaczanie wszystkich przykładów, ale jeden mimo wszystko przywołajmy. Chodzi o milicję obywatelską. Wiadomo, z czym ona nam się kojarzy. Tymczasem milicja obywatelska to prostu grupka mieszkańców, która chwyta za broń, by wspomóc władzę w utrzymaniu bezpieczeństwa. W różnych państwach Unii Europejskiej istnieją prawa dające ludziom taką możliwość. Ale nie w Polsce.
Uczestnicy patroli obywatelskich, którzy pojawili się na konferencji Kanału Zero w Gryfinie, z uporem maniaka powtarzali, że ich akcja jest „pokojowa” i obsesyjnie odżegnywali się od „chuligaństwa”. To jest właśnie ten absurdalny kozi róg, w który zagnała nas władza niesprawiedliwa w Polsce. Powiedzmy to jasno: państwo nie działa. Obywatele nie są bezpieczni. Dlatego obywatele nie muszą siedzieć jak myszy pod miotłą i mają prawo wziąć sprawy w swoje ręce. Niekoniecznie pokojowo.
Paradoks polega na tym, że to my płacimy zdrajcom u władzy, jak wskazała cytowana wcześniej Magdalena Sosnowska, ale to nie my jesteśmy ich mocodawcą. Oni nie poczuwają się do tego, by wypełniać wobec nas swoje obowiązki. Żaden z nich nigdy nic podobnego nawet nie powiedział. Żaden z nich do niczego podobnego nigdy się nie zobowiązał, a nawet jeżeli, to była to jedynie wyborcza retoryka.
To nie Ameryka, gdzie istnieje i wciąż gdzieniegdzie funkcjonuje ideał władzy z ludu i dla ludu. To demokracja fasadowa i władza nie uznaje tu żadnych danych od Boga praw, których miałaby przestrzegać. Dlatego jeżeli nawet rząd Tuska zrobi coś w kwestii imigracji, to nie dlatego, że się opamięta, ale dlatego, że tak wyjdzie ze słupków poparcia, a motywem będzie niechęć do oddania władzy PiS-owi, nie zaś dobro Polski i Polaków.
To niby oczywiste, ale warto rozumieć, na czym świat stoi, żeby nie dać się omamić.
Nie znam żadnej innej religii, w której bóstwo nakazuje eksterminację chrześcijan, konkretnie nazwanych, a raczej konkretnie wskazanych. Tak więc Islam sam w sobie ma potencjał, by zniszczyć chrześcijaństwo, ponieważ jest z natury antychrystem, czy nam się to podoba, czy nie.
Kim może być przychodzący po Chrystusie, jeśli nie antychrystem?
Paweł Chmielewski: Czy to nie za mocne, tak rozpoczynać dialog z muzułmanami?
Ks. Guy Pages: Wszystko zależy od tego, co chcemy uzyskać. Czy dialog służy po prostu docenieniu rozmówcy, czy też jego celem jest wspólne poszukiwanie prawdy.
Dlatego też chrześcijanin, który ma być świadkiem prawdy, ma obowiązek poruszyć tę kwestię. Jak bowiem powiedział Jezus, jeśli będziecie zachowywać moje słowa, poznacie prawdę. A prawda was wyzwoli.
Nie możemy więc traktować dialogu jako celu samego w sobie. W przeciwnym razie popadamy w gadulstwo, a gadulstwo jest grzechem.
Dlatego Jezus w Ewangelii nie mówi tylko po to, by mówić. Mówi, aby doprowadzić umysły swoich rozmówców do poznania prawdy.
Dopóki będą muzułmanami, nie mogą zostać zbawieni.
Islam uniemożliwia im bowiem wiarę w Jezusa Chrystusa i przyjęcie chrztu. Islam jako taki jest antychrystem, ponieważ świadomie i dobrowolnie odrzuca chrześcijańskie objawienie, twierdząc, że Jezus nie jest Bogiem, nie umarł i nie zmartwychwstał. I właśnie to jest zasadniczym sensem istnienia islamu, zastąpienia chrześcijaństwa.
Zatem muzułmanin, dopóki jest muzułmaninem, nie może zostać zbawiony. Jezus wyraźnie powiedział, kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony. Zatem szczere poszukiwanie prawdy musi doprowadzić muzułmanina do odejścia od islamu.
Należy wyraźnie odróżnić, jak wspomniałeś w swoim pytaniu, religię od muzułmanów. Religia to jedno, a muzułmanie to drugie. Muzułmanie są kochani przez Boga, który, jak mówi Jezus, zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych, a słońce wschodzi nad dobrymi i złymi.
Muzułmanie otrzymują więc naturalne dary, tak samo jak chrześcijanie i wszyscy inni ludzie. Dzięki temu mogą rozwijać naturalne cechy ludzkie. Ale nie jesteśmy zbawieni dzięki naszym cechom, cnotom i zasługom.
Jesteśmy zbawieni dzięki bezinteresownemu darowi Boga, który wymaga od nas wiary. Jest to dar bezinteresowny, ale trzeba go pragnąć i o niego prosić.
O przyjmowaniu muzułmanów do Europy
W swoim drugim liście napisał (Św. Jan) – jeśli ktoś przychodzi do was bez Ewangelii, nie przyjmujcie go do domu. Każdy kto go wita uczestniczy w jego złych uczynkach.
Święty Paweł w drugim liście do Koryntian, rozdział szósty, wersy czternaście do szesnaście mówi Jaka jedność między Chrystusem a Antychrystem? Jaka jest jedność między światłością a ciemnością? Jakie jest połączenie między wiernym a niewiernym?
Tak więc islam jako taki, jak już powiedziałem, nie ma innego powodu istnienia niż zniszczenie kościoła i zastąpienie go samym sobą. Nie wierzymy, jak napisał papież Franciszek w Abu Zabi wraz z wielkim imamem Al-Azhar, że Bóg pragnie pluralizmu religii, tak jak pragnie pluralizmu ras, kultur, kolorów, skóry, północy. Nie wierzymy w to.
Nie wierzymy również, że wszystkie religie prowadzą do Boga. Wierzymy, że tylko Jezus Chrystus prowadzi do Boga.
Europa mogła się rozwijać, utrzymując islam poza swoimi granicami. A dzisiaj, jak pan wspomniał, ponieważ Europa nie jest już chrześcijańska, islam powraca. Ale islam niesie ze sobą tylko śmierć ludzkości, śmierć duchową, śmierć wieczną.
O stosunku do muzułmanów
Przyjmowanie muzułmanów jako ludzi to jedno. Musimy ich kochać.
Nie możemy ich krzywdzić. Musimy pozwolić im mieć to, czego potrzebują, aby mogli żyć jak ludzie. Ale oddawanie im szacunku jako muzułmanom jest zdradą Chrystusa
Herezje Franciszka i co z nimi zrobi nowy papież Leon XIV?
Paweł Chmielewski: … mamy teraz nowego papieża i pytanie, czy spodziewa się ksiądz czegoś lepszego po Leonie XIV, a może Leon XIV powinien po prostu skorygować wypowiedzi Franciszka na temat Islamu.
Ks. Guy Pages: Nie tylko w stosunku do Islamu jest wiele takich rzeczy. Bardzo chciałbym, aby następca Franciszka unieważnił wszystkie decyzje dotyczące nie tylko religii innych niż chrześcijaństwo. Wiele z jego wypowiedzi jest heretyckich, np. kiedy mówi, że Bóg kocha nas wszystkich i zbawi nas wszystkich, że ma nadzieję, że piekło będzie puste, że można błogosławić pary homoseksualne, że osoby rozwiedzione i ponownie zawarte związki małżeńskie mogą przyjmować komunię, że każda religia prowadzi do Boga itd. Dlatego oczekuję, że następca Franciszka unieważni i uzna za niebyłe wszystkie takie heretyckie deklaracje papieża Franciszka. Nie byłby to pierwszy taki przypadek w historii.
Paweł Chmielewski: Kto zatriumfuje na końcu czasów? Chrystus czy Mahomet?
Ks. Guy Pages: Uważam, że Jezus zapowiedział nam Islam. Wiecie, jest to przypowieść z Ewangelii św. Mateusza rozdział 13…
Jest oczywiste, że Islam został sprowadzony na świat przez diabła. Jezus zapowiedział nam więc nadejście Islamu. W Apokalipsie widzimy bestię o siedmiu głowach, która chce pożreć kobietę i dziecko, czyli dziewicę Maryję i Jezusa, ale także Kościół i chrześcijan.
Siedem głów, ponieważ wróg Chrystusa ma wiele twarzy. To może być głowa komunizmu, masonerii, islamu i tym podobnych. Historia zna wielu wrogów Chrystusa.
W okresie ostatnich kilkunastu lat pojawiło się kilka nazw określających prawdziwy, nie urojony, lecz prawdziwy status Polski jako kraju i państwa obdarzonego oficjalną nazwą III RP. Ich autorami są nie tylko publicyści, ale także politycy.
– PRL bis
– Polin
– Ukropolin
– Kraj należący do kogoś za granicy
– Eurokołchozowy land
– Państwo z tektury
Jesteśmy w sytuacji w pewnym sensie nie do odwrócenia, ponieważ jesteśmy „krajem posiadanym przez kogoś z zagranicy”
– słowa te wypowiedział w roku 2017 Mateusz Morawiecki zweryfikowany do roli premiera III RP przez znanego żydowskiego „porno-rabina”. W rozmowie z Bronisławem Wildsteinem Morawiecki poruszał się tylko w sferze zależności gospodarczych. Nie poruszył równie ważnych aspektów braku suwerenności politycznej i monetarnej Polski.
„Tu jest Polin” – oznajmił swego czasu Andrzej Duda. Te i inne określenia są używane coraz częściej jako opisujące realne znaczenie państwa polskiego.
Sterowność
„Jeżeli suwerenne państwo będziemy rozpatrywać jako system autonomiczny, zaś jego rozwój jako proces autonomiczny, wówczas stosunki międzynarodowe możemy opisać jako wzajemne oddziaływania sterownicze państw jako systemów lub procesów autonomicznych, którego celem jest uzyskanie jak największego udziału w procesach sterowania międzynarodowego” (J. Kossecki, „Naukowe podstawy nacjokratyzmu”, Warszawa 2015, str. 190).
Udział ten mierzy się stosunkiem mocy swobodnej państwa do całkowitej mocy swobodnej wszystkich państw na świecie.
Udziały w sterowaniu międzynarodowym liczone według metody polskich cybernetyków (tamże, str. 190 i następne) w czerwcu 2024 roku wyniosły: Chińska Republika Ludowa – 25,8%, Stany Zjednoczone Ameryki – 13,5%, Japonia – 9%, Federacja Rosyjska – 8%, Niemcy i Austria – 6%, Indie – 3,4%, Wielka Brytania – 3%, Republika Korei – 2,9%, Ukraina – 2,7%, Francja – 2,4%. Na resztę świata przypada pozostające 23,3% sterowania /za “Myśl Polska”/
Polska nie działa w swoim interesie. “Koszerność” zamiast sterowności
Jedynym polskim politykiem spośród czołówki kandydatów ubiegających się o urząd prezydenta, jedynym, który powiedział wprost, że Polska nie jest krajem niepodległym był Grzegorz Braun. Karol Nawrocki, Rafał Trzaskowski wraz z pozostałymi kandydatami lewicy, Sławomir Mentzen we wszystkich swoich wypowiedziach aż do dziś podtrzymują szkodliwe złudzenie sprawczości i autonomii organizmu państwowego i klasy politycznej w Polsce. W praktyce wszystko decyduje się bez Polski i najczęściej przeciw Polsce, a jeżeli już gdzieś pojawia się przedstawiciel III RP, to pełni on rolę klakiera i użytecznego idioty.
Na czym polega okupacja?
Główną cechą władzy okupacyjnej w Polsce jest gorliwa, sprawiająca wrażenie obłąkanej, realizacja obcych – szkodliwych, określanych mianem globalistycznych, unijnych, niemieckich i innych – dyrektyw. Decyzje te nie są dyskutowane, a towarzysząca temu propaganda jest skrojona na miarę przysłowiowego debila, który jest gotowy skoczyć (przedterminowo) w przepaść absurdu, w ramach poparcia dla ogłoszonego planu zagłady.
Doskonałym przykładem jest sprawa tzw. migracji czyli zalewania Polski przestępcami, a także co stanowi normę na zachodzie, osobami na granicy upośledzenia intelektualnego i moralnego – legalnymi czy nielegalnymi, nie ma to żadnego znaczenia. W tragicznym kontekście zamordowania kolejnego Polaka okazało się, że odpowiedzialna za tragiczne wydarzenia grupa Kolumbijczyków pracuje na terenie niemieckiej firmy otrzymującej coroczne dotacje od polskiego podatnika i niepłacącej podatku CIT.
Konfrontacja, pacyfikacja, kontynuacja – plan Tuska
Plan depopulacji i systematycznego zastępowania rdzennej ludności „Ukropolin” ma być kontynuowany. Zamiast blokady migrantów na granicy niemieckiej oraz deportacji Tusk ogłosił blokadę informacyjną (ułatwiającą cenzurowanie wydarzeń w mediach) i zagroził represjami w formie: „mandatów, środków przymusu bezpośredniego i zatrzymania”. Został wydany zakaz lotów prywatnych dronów i wedle wielu interpretacji zakaz fotografowania.
* * *
Współczesna władza okupacyjna to tymczasowe sprawowanie władzy na danym terytorium bezpośrednio lub pośrednio przez ośrodki decyzyjne innego państwa lub organizacji międzynarodowych. Podejmowane decyzje zazwyczaj stoją w rażącej sprzeczności z interesem okupowanego narodu, a zakres ich szkodliwości jest odwrotnie proporcjonalny do siły narodowego oporu.
