Zgryzoty imperialne

Stanisław Michalkiewicz 17 kwietnia 2025 michalkiewicz

„Gdzie mądry człowiek ukryje kamyk? – Na plaży. – Gdzie mądry człowiek ukryje liść? – W lesie. – A jak nie ma lasu? – To mądry człowiek zasadzi las, aby ukryć w nim liść” – pisze Chesterton w opowiadaniu „Złamana szabla” w cyklu o „Przygodach księdza Browna”.

Nie wiem, czy amerykański prezydent Donald Trump czytywał Chestertona – ale jeśli nawet nie, to postąpił dokładnie w myśl tych wskazówek. Mam oczywiście na myśli wojnę celną, jaką prezydent Trump rozpętał w całym światem – bo 185 państw to przecież cały świat. Pewne podejrzenia mogła wzbudzić okoliczność, że zaporowymi cłami prezydent Trump obłożył nawet bezludne wyspy, zamieszkałe przez pingwiny, ale tak zwani „eksperci”, którzy od swoich oficerów prowadzących musieli dostać rozkaz, by na tym etapie prezydenta Trumpa potępiać albo wyśmiewać, zgodnie uznali, że to jest rezultat jego ignorancji. Ciekawe, jak to się w bezpiece pewne schematy utrwalają bez względu na ustrój.

Na przykład taki Julian Tuwim, kiedy w czasach stalinowskich dostał rozkaz obsmarowania amerykańskich ignorantów, to zachował się podobnie, jak współcześni eksperci. Napisał wierszyk o tym, że we Wrocławiu jest „milion dzikich Chińczyków”, których wodzem jest „Kitajec – straszny Pa Fa Wag z długim warkoczem”.

No to dlaczego teraz bezpieczniacy nie mogą sięgnąć do tamtej skarbnicy, skoro tym razem już nie Moskwa, tylko Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje w Berlinie nakazała naszym folksdojczom obsrywać Trumpa? Nawiasem mówiąc nasza ukraińska duszeńka, prezydent Zełeński, chyba trochę wystraszony przypuszczalnymi konsekwencjami ewakuacji amerykańskich żołnierzy z lotniska w Jasionce, też uczepił się Chińczyków. Niezwyciężona Ukraińska Powstańcza Armia pojmała dwóch Chińczyków w służbie Putina. Widocznie jednak prezydent Trump Chińczyków na Ukrainie się nie boi, bo zaplanowana runda amerykańsko-rosyjskich rokowań w ogóle nie przewiduje poruszania spraw ukraińskich. Warto w tej sytuacji zwrócić uwagę, że chociaż rozpętana przez prezydenta Trumpa wojna celna objęła swoim zasięgiem cały świat – to akurat Rosji – nie.

A dlaczego nie? Czy przypadkiem nie dlatego, że prezydent Trump czegoś od Rosji chce – oczywiście oprócz zakończenia wojny na Ukrainie, gdzie „giną ludzie” i w ogóle. Jak wielokrotnie powtarzałem, w polityce trzeba mieć z góry przygotowaną odpowiedź przynajmniej na dwa pytania. Pierwsze – co mi dasz, jak ci to zrobię? – I drugie – Co mi zrobisz, jak ci tego nie dam?

Jak wiemy, rozpętana z takim rozmachem wojna celna została nagle zawieszona po, tym, jak prezydent Trump się pochwalił, że przedstawiciele 75 państw już się zaoferowali, iż pocałują go w tyłek i że zrobią wszystko, czego będzie sobie życzył („tak, proszę Pana!”) została właśnie aż na 90 dni „zawieszona” – ale nie wobec Chin, którym prezydent Trump w dodatku podwyższył cła do 125 procent.

Nieomylny to znak, że od początku chodziło właśnie o to, że to był ten listek, który z jakichś tajemniczych powodów Amerykanie postawili ukryć i w tym celu zasadzili las w postaci wojny celnej z całym światem. Najwyraźniej Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje dała się na to nabrać i nawet w imieniu Rzeszy wprowadziła cła odwetowe, z których teraz próbuje się wykręcić. Nasi Zasrancen nie mieli oczywiście w tej sprawie nic do gadania, ale może to i dobrze, bo jeszcze by który chlapnął jakieś głupstwo. Inna sprawa, że Amerykanie chyba w ogóle już nie zwracają na naszych Umiłowanych Przywódców uwagi, bo wszystko wskazuje na to, iż minister-ministrowicz Kosiniak-Kamysz Władysław w ogóle nie został poinformowany o ewakuacji amerykańskiego garnizonu z Jasionki.

Czy ta ewakuacja oznacza, że Amerykanie przestaną futrować Ukrainę, jeśli dogadają się z Rosją w sprawach interesujących obydwie strony? Co wtedy z ostatecznym zwycięstwem, które Ukraina ma od naszych Umiłowanych Przywódców od samego początku zagwarantowane? I wreszcie – z jakiego klucza zaczną ćwierkać funkcjonariusze Propaganda Abteilung, kiedy padnie rozkaz, że mamy się znowu z Putinem zaprzyjaźnić – tak, jak po „resecie” prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku?

W takiej sytuacji wojnę celną z Chinami możemy potraktować, jako rodzaj „rozpoznania walką” przed przystąpieniem Ameryki do ostatecznego rozwiązywania kwestii chińskiej. Czego w tej sytuacji Amerykanie mogą chcieć od Rosji? Myślę, że jakiejś deklaracji powściągliwości na wypadek rozpoczęcia operacji ostatecznego rozwiązania. Co w zamian byliby gotowi zaoferować Rosji – no bo wiadomo, że Putin za darmo niczego, a już zwłaszcza – czegoś takiego nie zrobi? Na wszelki oczywiście wypadek prezydent Trump ogłosił, że USA podniosą budżet wojskowy do astronomicznej wysokości biliona dolarów – i zaraz Goldmany-Sachsy na Wall Street się uspokoiły.

Jak to za Stalina mawiano w Sowietach – jak zamykają, to znaczy, że będą wypuszczać, a jak wypuszczają, to znaczy, że będą zamykać. Jak giełda leci na łeb na szyję w dół, to nieomylny to znak, że wkrótce rozpocznie się hossa – na co zwrócił uwagę również prezydent Trump wskazując, że takie gwałtowne spadki na giełdzie to najlepszy moment, żeby kupować. I słuszna jego racja, bo niby kiedy kupować – może wtedy, gdy papiery są najdroższe?

A tu jeszcze bezcenny Izrael, którego premier Beniamin Netanjahu nie może zakończyć operacji ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej w Strefie Gazy i w ogóle – odstąpić od realizowania doktryny „wielkiego Izraela”, którą mezopotamskiemu koczownikowi zasuflował sam Stwórca Wszechświata. W przeciwnym razie mogłaby z nim być tak zwana „brzydka sprawa”. Żeby tedy do tego nie dopuścić, trzeba na marginesie operacji ostatecznego rozwiązania kwestii chińskiej wyjaśnić sytuację na odcinku irańskim. W związku z tym – jak informuje mnie mój Honorable Correspondant – do bazy na Diego Garcia na Oceanie Indyjskim ściągane są niewidzialne bombowce strategiczne B2, co to mają zasięg 11 tys. kilometrów i mogą zabierać 15-tonowe bomby, służące do burzenia rozmaitych podziemnych instalacji, od których w złowrogim Iranie aż się roi. Zanim jednak padnie salwa, będzie podjęta próba znalezienia rozwiązania pokojowego, co nie jest sprawą prostą. Chodzi o to, że Iran uważa USA za „Wielkiego Szatana”, więc nie może siadać z nim przy jednym stole. Z drugiej strony, trzeba negocjować – a w tej sytuacji jest to możliwe tylko przez papierek, to znaczy – przez pośredników.

Jak widzimy z mocarstwowością też są same zgryzoty, podobnie jak z suwerennością, której nasz nieszczęśliwy kraj już się pozbył. Tymczasem kandydujący w wyborach prezydenckich pan dr Bartoszewicz odgraża się, że jak tylko obejmie władzę, to zaraz zrobi z Polski imperium. Cóż można na to powiedzieć? Tylko przypomnieć anegdotę, zresztą całkiem prawdziwą, jak to w październiku 1917 roku JEm. Aleksander kardynał Kakowski wrócił do domu i swemu kamerdynerowi Stanisławowi powiedział, że właśnie został członkiem Rady Regencyjnej. – A cóż to takiego, ta Rada Regencyjna? – zapytał Stanisław. – Ano razem z księciem Lubomirskim i panem Ostrowskim mamy rządzić krajem. Stanisław zamyślił się głęboko, po czym stanowczo stwierdził: „nie na naszą głowę, Eminencjo!”

Stanisław Michalkiewicz

Świat się męczy

Stanisław Michalkiewicz „Goniec” (Toronto)  •  13 kwietnia 2025 http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=5805

Świat jeszcze się otrząsa po wprowadzeniu zaporowych ceł przez prezydenta Trumpa, więc nawet wojna na Ukrainie zeszła na drugi, a może nawet trzeci plan – bo co tam wojna, kiedy tu chodzi o to, by po staremu wypić i zakąsić? Toteż w Białym Domu urywają się telefony od Umiłowanych Przywódców, stąd i stamtąd, którzy próbują na własną rękę kombinować jakieś wyjątki. Podobno zadzwoniło już 50 spośród 185 krajów obłożonych cłami, więc wszystko wskazuje na dobry początek.

Warszawski Judenrat pod przewodem pana red. Michnika, dotychczas w dysonansie poznawczym, teraz odzyskał rezon i z satysfakcją donosi, że amerykańskiej żydokomunie udało się wreszcie poderwać pewną liczbę tamtejszych szabesgojów do demonstracji ulicznych. Inna rzecz, że był to ostatni moment, bo prezydent Trump zabrał się za „oszwiate”, przy pomocy której żydokomuna przez całe dziesięciolecia robiła młodym Amerykanom wodę z mózgu, urabiając ich na tak zwane „masy”, czyli – nawóz historii. Pomysł prezydenta jest taki, by zlikwidować federalny resort edukacji, a sprawy „oszwiate” pozostawić w gestii poszczególnych stanów. Takiego noża żydokomuna ścierpieć już nie mogła i poderwała do demonstracji tylu szabesgojów, ilu tylko mogła, co w warszawskim Judenracie przyjęte zostało z westchnieniem ulgi, że może amerykański eksport komunistycznej rewolucji jeszcze się utrzyma.

Nasi Umiłowani Przywódcy w sprawie ceł siedzą cicho – bo nie mają w tej sprawie nic do gadania. Czekają tedy, co tak naprawdę zrobi Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje. Ona, ma się rozumieć, odgraża się prezydentowi Trumpowi, że „jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie” – ale słychać, że niemieckie firmy samochodowe przemyśliwują, czy w tej sytuacji nie przenieść by paru fabryk do Ameryki i w ten sposób uratować sytuację, nie czekając co tam Reichsfuhrerin wykombinuje. To są sprawy zbyt poważne, żeby pozostawiać je politykierom, więc ludzie interesu będą musieli wziąć sprawy w swoje ręce i w ten sposób ukształtuje się nowy porządek świata. Jak wspomniałem, nasi Umiłowani Przywódcy zamarli w oczekiwaniu – ale bo też nikt nie oczekuje od nich żadnych działań. Przeciwnie; im dłużej nic nie robią tym jest bezpieczniej. U nas też bowiem ludzie poważni wiedzą, że niczyje życie, zdrowie, ani mienie nie jest bezpieczne, gdy trwa sesja Sejmu.

Na szczęście Sejm zajmuje się pyskówkami, wśród których największym echem odbiła się pyskówka między Naczelnikiem Państwa Jarosławem Kaczyńskim, a Wielce Czcigodnym Romanem Giertychem. Naczelnik Państwa nazwał Wielce Czcigodnego „sadystą” i „łobuzem”, a podobno nawet jeszcze gorzej, bo potem posłowie PiS, jeden przez drugiego, wołali do Wielce Czcigodnego Romana Giertycha „morderca” i tak dalej – aż wieczorem w „Kropce nad „i”” musiała go utulać resortowa „Stokrotka”.

Ale nie to zrobiło największe wrażenie, tylko przekazana przez Wielce Czcigodnego Romana Giertycha wiadomość, że obstalował sobie badanie swego drzewa genealogicznego. Od razu pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, że Wielce Czcigodny w prostej linii pochodzi od rzymskiego senatora imieniem Incitatus. Ten Incutatus był koniem, którego do rzymskiego Senatu wprowadził cesarz Kaligula i nawet przydzielił mu do towarzystwa klacz Penelopę, z która Incitatus dochował się potomstwa – aż skończyło się na Wielce Czcigodnym. Oczywiście w tych fałszywych pogłoskach nie ma ani słowa prawdy, bo w przeciwnym razie Wielce Czcigodny musiałby być przynajmniej centaurem, a według narzuconego przez feministrę z vaginetu obywatela Tuska Donalda, Barbarę Nowacką światopoglądu naukowego, centaurów „nie ma”. Inna rzecz, że jeszcze w czasach stalinowskich ludzie widywali żywe centaury – ale czego ludzie wtedy nie widywali?

W tej sytuacji możemy spokojnie zająć się wyborami prezydenckimi. Zgłosiło się aż 52 prezydentów, co pokazuje, iż w opinii publicznej utrwala się przekonanie, że „każdy” może zostać prezydentem. Jednak tylko 17 spośród nich zebrało wymagane co najmniej 100 tys. podpisów – a najwięcej – bo aż 4 miliony zebrał podobno pan red. Krzysztof Stanowski – w każdym razie tak mówi. W ogóle mówi on bardzo interesujące rzeczy – na przykład, że gdy tylko w Polsce obejmie władzę, to zaraz wprowadzi aborcję do 14 roku życia.

Osobiście wiele sobie po zwycięstwie pana red. Stanowskiego obiecuję, bo od lat propaguję tzw. „aborcję opóźnioną”. Dlaczego mielibyśmy obejmować aborcją tylko osoby w stanie prenatalnym, wykluczając w ten sposób z radosnego przywileju bycia abortowanym osoby już urodzone? Taka wyrośnięta zygota zajmuje więcej miejsca w przestrzeni, zostawia ślad węglowy, no a poza tym – robi różne dziwne rzeczy – na przykład – wystawia swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich, czego żadna normalna zygota nigdy nie robi.

Jak tam będzie tak tam będzie – chociaż wszystko może rozstrzygnąć się w całkiem innych kategoriach. Przede wszystkim, w Unii Europejskiej mamy do czynienia z forsowaniem modelu demokracji kierowanej. Niezależnie od wypadków rumuńskich, mamy bowiem kolejny incydent z Maryną Le Pen we Francji. Maryna Le Pen w rankingach prezydenckich przoduje, więc nie było innej rady, jak zaangażować niezawisły sąd, których we Francji jest całe mnóstwo, podobnie jak i u nas. Więc niezawisły sąd zakazał Marynie Le Pen obejmowania funkcji publicznych aż przez 5 lat – a tymczasem wybory prezydenckie we Francji już za pasem, bo w roku 2027. Ona się oczywiście od tej „decyzji politycznej” odwołała do innego niezawisłego sądu – ale na wszelki wypadek zwołała liczne wiece protestacyjne. Czy doprowadzi to do kolejnej rewolucji francuskiej – tego nie wiemy, chociaż prezydent Trump określił tę sytuację, jako „poważną”, więc wszystko jest możliwe.

W jakich kategoriach wszystko rozstrzygnie się u nas – tajemnica to wielka i to nie tylko dlatego, że w sprawie wyborów prezydenckich w naszym bantustanie ma być zwołany unijny „okrągły stół”. Co tam uradzą – tego nikt jeszcze nie wie, ale z pewnością zostanie tam wsparta koncepcja demokracji kierowanej.

Niezależnie od tego, z więzienia, w którym odsiadywał dożywocie, został przez niezawisły sąd wypuszczony pan Cyba, który przed laty zamordował działacza PiS, pana Rosiaka. Podobno dokucza mu demencja, ale ja podejrzewam, że może mieć tylko żółte papiery na wypadek, gdyby trzeba było zlikwidować jakiegoś niezatwierdzonego prezydenta, żeby w ten sposób zrobić miejsce temu jedynemu, zatwierdzonemu: wiecie, rozumiecie, Cyba; załatwiliśmy wam żółte papiery, ale kiedy nieubłaganym palcem wskażemy wam obywatela do likwidacji, to niech wam nie zadrży ręka, bo inaczej będzie z wami brzydka sprawa.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).

Z folksdojczami – polski Żyd

Stanisław Michalkiewicz„Goniec” (Toronto)  •  6 kwietnia 2025 michalkiewicz

Przypadek zrządził, czy dobry los – bo wydaje się, jakby bodnarowcom z czarnymi podniebieniami kończył się okres dobrego fartu. Do tej pory dokazywali, jak chcieli; w rezultacie doszło do tego, że nie tylko jedne niezawisłe sądy nie uznają innych niezawisłych sądów, z Trybunałem Konstytucyjnym i Sądem Najwyższym na czele (z wyjątkiem Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w której muszą zasiadać wyłącznie płomienni szermierze praworządności, co to stawili się na pierwszą linię frontu walki o praworządność, jaką w naszym bantustanie rozpętała w 2017 roku Nasza Złota Pani z Berlina, a którą kontynuuje Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje z Brukseli) – aż tu nagle pojawił się pierwszy trup w osobie pani Barbary Skrzypek. Wprawdzie wszyscy bodnarowcy z czarnymi podniebieniami, a przede wszystkim – sam „Jurek” Owsiak – stanęli „murem” za prokuraturą Ewą Wrzosek, wprawdzie dostała ona ochronę ubowców, którzy podobno nie spuszczają jej z oka nawet w nocy, wprawdzie tylko patrzeć, jak zostanie dołączona do stada autorytetów moralnych – ale absmak pozostał. Chodzi o to, że nawet z walką o praworządność nie należy przesadzać; owszem, skoro taki rozkaz, to walczyć trzeba – tak samo jak z korupcją – ale wszystko w granicach przyzwoitości. Skoro jednak pojawił się pierwszy trup, to znaczy, że granice przyzwoitości zostały przekroczone.

Jakże inaczej wytłumaczyć, że niezawisły sąd w Warszawie, w osobie pani sędzi Ptaszek Anny, mimo wniosku, jaki w imieniu sejmowej komisji do spraw „Pegasusa” złożyła sama Wielce Czcigodna Sroka Magdalena, żeby Zbigniewa Ziobrę umieścić co najmniej na 30 dni w areszcie wydobywczym, aż zmięknie mu rura, wniosek ten oddaliła? Ciekawe, że nawet nie dlatego, że ta cała komisja Wielce Czcigodnej Sroki Magdaleny jest „nielegalna” – co stwierdził Trybunał Konstytucyjny. Normalnie to by może wystarczyło, ale organizacja przestępcza o charakterze zbrojnym, czyli III Rzeczpospolita pod firmą Volksdeutsche Partei obywatela Tuska Donalda, nie jest reżymem normalnym, tylko przeżartym partyjniczym zacietrzewieniem, więc Trybunału Konstytucyjnego „nie uznaje”, a nawet nie wypłaca tamtejszym niezawisłym sędziom poborów. W tej sytuacji pani sędzia Ptaszek Anna wolała nie powoływać się na „nielegalność” – ale za to oddaliła wniosek z tego powodu, że komisja Wielce Czcigodnej Sroki Magdaleny mogła Zbigniewa Ziobrę przesłuchać, ale w podskokach „zakończyła obrady”, kiedy tylko dowiedziała się, że znienawidzony Ziobro Zbigniew jest już w Sejmie. Żeby przypadkiem nie zdążył dotrzeć na posiedzenie komisji przed rozpierzchnięciem się posłów – bo niezbyt kumatych musiała tarmosić Wielce Czcigodna Joanna Kluzik-Rostkowska, co to po rozmaitych przejściach wylądowała w Volksdeutsche Partei obywatela Tuska Donalda, który używa jej do rozmaitych przedsięwzięć, bardziej lub mniej prestiżowych – Wielce Czcigodna Sroka Magdalena dała cynk Straży Marszałkowskiej, żeby tego całego Ziobrę jeszcze przez kilka minut przetrzymała przy wejściu.

Toteż pani sędzia Ptaszek Anna mogła uznać, że Wielce Czcigodna Sroka Magdalena próbuje ją instrumentalnie wykorzystać do jakiejś prywatniackiej dintojry i pomyśleć sobie – jak ty mi tak, wywłoko, to ja ci tak! Zobaczymy, czy minister Bodnar z czarnym podniebieniem zarządzi wylosowanie jakiegoś dyspozycyjnego szubrawca, który w apelacji, jaką Wielce Czcigodna Sroka Magdalena zapowiada, to postanowienie pani sędzi Ptaszek Anny uchyli. Może znajdzie, bo szubrawców u nas nie brakuje, ale z drugiej strony z szubrawcami nigdy nic nie wiadomo, bo takiego jednego z drugim szubrawca druga strona też może skorumpować i to niekoniecznie finansowo. Jak powiadają Rosjanie, nikt nie jest bez grzechu wobec Boga, ani bez winy wobec cara, a już szubrawcy – w szczególności. Tymczasem – jak zauważył Rejent Milczek – „nie brak świadków na tym świecie” – więc i szubrawcowi można oddziaływać nie tylko na trzos – ale i na instynkt samozachowawczy.

Toteż nic dziwnego, że na szubrawców bez przerwy oddziałują promotorzy demokracji kierowanej, którą obywatel Tusk Donald nazywa „walczącą”. Znakomity przykład skuteczności wpływania na szubrawców mieliśmy w Rumunii, teraz możemy oglądać to w Turcji, a ostatnio – we Francji, gdzie tamtejszy szub… to znaczy – pardon – oczywiście tamtejszy niezawisły sąd przysolił piękny wyrok pani Marynie Le Pen, oczyszczając w ten sposób teren dla przyszłych kandydatów na francuskich prezydentów z ramienia żydokomuny. Wprawdzie i pani Maryna wobec Żydów wykazywała elastyczność, ale co żydokomuna, to żydokomuna, więc nic dziwnego, że niezawisły sąd dostał rozkaz, żeby ją z wyborów prezydenckich wymiksować. W ten oto sposób spełni się spiżowe słowo klasyka demokracji Józefa Stalina, żeby przygotować francuskim suwerenom prawidłową alternatywę, która poznamy po tym, że nawet bez względu na to, kto wygra wybory, będą one wygrane.

Ciekawe, co też uradzą uczestnicy zapowiedzianego „okrągłego stołu” Unii Europejskiej w sprawie wyborów prezydenckich w naszym bantustanie. Jakie rozkazy dostanie PKW, jakie – bodnarowcy z czarnymi podniebieniami, a jakie – niezależne media głównego nurtu? Na razie mają rozkaz, żeby grillować dwóch delikwentów: Sławomira Mentzena i Karola Nawrockiego – bo albo jeden, albo drugi ma szanse dostać się do drugiej tury, gdzie by się zmierzył z zatwierdzonym przez organizatorów demokracji kierowanej kandydatem Rafałem Trzaskowskim – ale jak przyjdzie co do czego, to nie wykluczam, że i jeden i drugi zostanie aresztowany pod zarzutem myślozbrodni, a zanim cokolwiek się wyjaśni, będzie już po wyborach. Cóż dopiero Grzegorz Braun, który tylko dlatego nie jest aresztowany, że jest rozkaz, by w sondażach wypadał mizernie?

Jego przypadek podobny jest do opisanego w bajce księdza biskupa Krasickiego” Rybka mała i szczupak”: „Widząc w wodzie robaka, rybka jedna mała – że go połknąć nie mogła – wielce żałowała. Nadszedł szczupak. Robak się przed nim nie osiedział. Połknął go – a z nim haczyk, o którym nie wiedział. Gdy rybak z brzegu ciągnął zdobycz okazałą, rzekła rybka: dobrze to czasem być i małą!”

Wszystko jednak może rozstrzygnąć się w całkiem innych kategoriach, by demokracji kierowanej stało się zadość. Oto Naczelnik Państwa wezwał „wszystkich patriotów” na 12 kwietnia, żeby maszerowali w intencji zwycięstwa pana Karola Nawrockiego. Na takie dictum obywatel Tusk Donald wezwał „wszystkich patriotów” na 11 maja, żeby maszerowali w intencji zwycięstwa Rafała Trzaskowskiego. Z tej okazji pragnę wysłać na ludowy konkurs do Ministerstwa Chałtury skomponowany przeze mnie wierszyk w nadziei na stypendium twórcze: Popatrz matko, popatrz ojcze. To maszerują folksdojcze. Jeszcze będzie w Polsce git – z folksdojczami – polski Żyd!

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).

Stanisław Michalkiewicz: Wojna, pieniądze i centaury magnapolonia/michalkiewicz-wojna-pieniadze-i-centaury

2 kwietnia amerykański prezydent Donald Trump wypowiedział w imieniu Stanów Zjednoczonych wojnę handlową reszcie świata. Nie tylko tradycyjnym nieprzyjaciołom Ameryki, ale przede wszystkim – jej przyjaciołom, czyli wasalom. Jak bowiem powiedział prezydent Trump w okazjonalnym przemówieniu, ci przyjaciele okazywali się gorsi od wrogów. To się często zdarza – o czym świadczy popularne porzekadło: chroń mnie Panie Boże od przyjaciół, bo z wrogami jakoś sobie poradzę.

Więc zgodnie z zapowiedzią prezydenta Trumpa nałożone zostały cła 20 procentowe – na Unię Europejską, a na Chiny – nawet ponad 30-procentowe. Komentatorzy powiadają w związku z  tym, że prezydent Trump wysadził w ten sposób w powietrze cały światowy porządek ekonomiczny, jaki ukształtował się po ogłoszeniu końca “zimnej wojny”. Warto przypomnieć, że już raz coś podobnego się zdarzyło; oto 15 sierpnia 1971 roku prezydent Nixon wysadził w powietrze światowy system finansowy, ukształtowany w 1944 roku na konferencji w Bretton Woods.

Wprawdzie w 1944 roku USA nie wymieniały już dolarów na złoto w stosunkach detalicznych, ale zachowały wymienialność dolara w transakcjach międzynarodowych. Dzięki temu dolar zachowywał standard złota i na nim właśnie opierał się światowy system finansowy. Inne waluty odnosiły swoją wartość do dolara i tak to funkcjonowało aż do lat 60-tych. W latach 60-tych bowiem pojawiły się wielkie ilości amerykańskich dolarów poza granicami USA.

Były to tzw. “eurodolary”, które udało się zgromadzić państwom europejskim, korzystającym z “Planu Marshalla” – oraz tzw. “petrodolary”, które zgromadziły kraje naftowe, dzięki gwałtownemu rozwojowi motoryzacji i komunikacji lotniczej po II wojnie światowej. Te eurodolary i petrodolary stwarzały pewien problem dla Ameryki, bo gwoli podtrzymania parytetu dolara, USA musiały od czasu do czasu  sprzedawać złoto ze swoich rezerw, co budziło w Ameryce krytykę – że cały świat korzysta z dobrodziejstw stabilnego systemu finansowego, ale tylko Ameryka musi za to płacić.

Ci krytycy taktownie nie pamiętali, że z faktu, iż dolar stanowi walutę światową, Stany Zjednoczone ciągną grubą rentę. I kiedy w 1971 roku Francja zagroziła, że zażąda wymiany wszystkich swoich eurodolarów na amerykańskie złoto, prezydent  Nixon uznał, że zabawa posuwa się za daleko i ogłosił, ze USA odstępują od porozumienia z Bretton Woods. W ten sposób od 15 sierpnia 1971 roku świat odszedł od standardu złota i w obiegu pojawił się tzw. :pieniądz fiducjarny”, to znaczy taki, który ma wartość dlatego, że ludzie wierzą, że ma wartość.

W rezultacie upadła ostatnia bariera przed pokusą produkcji “pustego” pieniądza przez banki emisyjne, które są dodatkowo zachęcane do tego przez rządy, bo to rodzi inflację, czyli tzw. “podatek emisyjny”, przy pomocy którego lokalne biurokratyczne gangi grabią współobywateli. O skali produkcji “pustego” pieniądza świadczy okoliczność, że gdy na Dalekim Wschodzie wybuchł kryzys finansowy, to przy okazji wydało się, że na świecie obraca się sumami pieniędzy kilkakrotnie przekraczającymi wartość bogactwa, jakie w ogóle istnieje na Ziemi.

W rezultacie stopniowo przestało mieć znaczenie, ile kto produkuje węgla, stali, ropy i tak dalej – a na czoło wiadomości gospodarczych  wysforowały się rewelacje, jak jeden grandziarz finansowy wydymał drugiego finansowego grandziarza – od czego przecież bogactwa nie przybywa.

Ale nie jestem pewien, czy intencją prezydenta Trumpa jest rzeczywiście w wysadzenie w powietrze dotychczasowego ładu gospodarczego. Jak wynika z jego przemówienia, żywi on nadzieję, że państwa zaatakowane amerykańskimi cłami opamiętają się i obniżą  swoje taryfy celne, dzięki czemu sytuacja wróci do normy i wojna celna będzie mogła się zakończyć.

Tymczasem gdy na naszych oczach chwieją się fundamenty świata, nasi Umiłowani Przywódcy dali w Sejmie przedstawienie, które potwierdza w całej rozciągłości, że uprawianie prawdziwej polityki mają oni surowo zakazane, w związku z czym skazani są na zajmowanie się tzw. “pierdołami”. No więc Naczelnik Państwa Jarosław Kaczyński stanął obok mównicy sejmowej, na której brylował Wielce Czcigodny Roman Giertych i nazwał go “sadystą” i “łobuzem”.

Potem, kiedy wicemarszałek Zgorzelski wyłączył mikrofony przy mównicy, Naczelnik Państwa miał dodatkowo nazwać Wielce Czcigodnego Romana Giertycha “śmierdzielem” i “mordercą”. Musiało to zrobić wrażenie na Wielce Czcigodnym, bo wieczorem musiała go utulać w tej żałości resortowa “Stokrotka”, czyli pani red. Olejnik, która nieomal przygarnęła go do wezbranej współczuciem piersi.  Na zaczepki ze strony Naczelnika Państwa Wielce Czcigodny Roman Giertych poinformował całą Polskę, że obstalował sobie badanie swego drzewa ginekolo… – to znaczy pardon; jakiego tam znowu “ginekologicznego”?

Nie żadnego “ginekologicznego”, tylko oczywiście – genealogicznego. Stamtąd dowiedział się, że jest wujem Naczelnika Państwa Jarosława Kaczyńskiego, więc zaproponował mu, by mówił mu on: “wuju”. Naczelnik Państwa ani myślał zadośćuczynić tej propozycji, ale dzięki informacji o obstalowaniu sobie przez Wielce Czcigodnego  badania drzewa genealogicznego, natychmiast pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, jakoby Wielce Czcigodny Roman Giertych był w prostej linii potomkiem rzymskiego senatora imieniem Incitatus. Ten senator był koniem, którego do Senatu wprowadził cesarz Kaligula i nawet dodał mu do towarzystwa klacz Penelopę, z która senator Incitatus dochował się potomstwa. Oczywiście w tych fałszywych pogłoskach, jakoby Wielce Czcigodny pochodził w prostej linii od Incitatusa i Penelopy, nie ma ani słowa prawdy, bo w przeciwnym razie Wielce Czcigodny Roman Giertych musiałby być centaurem, a według ekspertów istnienie centaurów nie zostało naukowo potwierdzone. Co prawda znaleźli się u nas świadkowie, którzy widzieli żywego centaura.

Było to w czasach stalinowskich, kiedy w Królikarni urządzono wystawę obrazów Pabla Picassa. Picasso był członkiem Partii Komunistycznej, więc jego obrazy uchodziły za szalenie postępowe, jednak u działaczy ukształtowanych przez socrealizm, wzbudzały odruchy wymiotne. Jeden z takich działaczy, już ostatkiem sił powstrzymujący wspomniane odruchy, trafił wreszcie do ostatniej sali, gdzie był wystawiony realistyczny obraz Picassa, przedstawiający centaura. – “A jednak to wielki artysta – zakrzyknął z ulgą działacz – Centaur, jak żywy!”

Widocznie gdzieś widział żywego centaura – ale nie takie rzeczy ludzie wtedy widywali.

Inna sprawa, że gdy się tak uważnie przyjrzeć Wielce Czcigodnemu, to pewne skojarzenia się narzucają – ale ani słowa więcej – bo jeden proces mi wystarczy.

W Generalnej Guberni najbezpieczniej

 Stanisław Michalkiewicz 18 marca 2025 michalkiewicz

W piątek, 7 marca, tuż przed Międzynarodowym Dniem Kobiet, który w vaginecie obywatela Tuska Donalda będzie obchodzony szczególnie uroczyście, on sam wygłosił w Sejmie przemówienie, w którym wskazał na konieczność pozostawania całego naszego nieszczęśliwego kraju w służbie bezpieczeństwa, podkreślając, że w tej sprawie wśród tak zwanych „elit politycznych”, od co najmniej 33 lat panuje porozumienie ponad podziałami. To sprawa oczywista, jako że tak zwane „elity polityczne” wywodzą się właśnie z bezpieczeństwa, jeśli nie biologicznie, to incydentalnie. Właśnie wpadła mi w ręce książka pani Alicji Jarkowskiej „Brunatna pajęczyna” o agenturze Gestapo na terenie dystryktu krakowskiego. Charakterystyczne jest, że Autorka podaje bardzo wiele przykładów niemal natychmiastowego przechodzenia konfidentów Gestapo na służbę do UB. Chociaż to są tylko przykłady, Autorka na ich podstawie sugeruje, że była to sytuacja typowa. Jest to jeszcze jedna poszlaka wskazująca, że od 1944 roku historyczny naród polski musi dzielić terytorium państwowe z polskojęzyczną wspólnotą rozbójniczą, której charakterystyczną, a właściwie konstytutywną cechą jest gotowość do wysługiwania się każdemu, kto jej zaoferuje możliwość dalszego pasożytowania na historycznym narodzie polskim.

Musimy zatem przypomnieć, że u progu transformacji ustrojowej bezpieka, na sugestię „lewicy laickiej”, a konkretnie – Jacka Kuronia – przeprowadziła selekcję kadrową w strukturach opozycyjnych, eliminując „ekstremę” i w ten sposób wyselekcjonowała „stronę społeczną”, z którą potem prowadziła rozmowy w Magdalence i z której udziałem urządziła widowisko telewizyjne pod tytułem „obrady okrągłego stołu”. Ponieważ generał Kiszczak mi się nie zwierzał, to nie wiem, jakimi kryteriami się kierował, ale tego i owego można przecież się domyślać.

Warto tedy przypomnieć, że w latach 80-tych Amerykanie futrowali najpierw naziemną, a po stanie wojennym – podziemną Solidarność za pośrednictwem dwóch kanałów; uważanego za „bezpieczniejszy” kanału watykańskiego, przez który przeszło ok 200 mln dolarów i drugiego, przez Biuro „S” w Brukseli, którym kierował tajny współpracownik SB Jerzy Milewski, a przez które przeszło ok. 400 mln dolarów. Zwłaszcza w tym drugim przypadku bezpieka doskonale wiedziała, kto ile wziął i gdzie schował – i te wiadomości były bardzo przydatne zarówno w wyselekcjonowaniu „strony społecznej”, ja i późniejszym ukształtowaniu demokratycznej sceny politycznej, która na tych zasadach, oczywiście z incydentalnymi modyfikacjami, funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Drugim kryterium było to, że „lewica laicka” wprawdzie w latach 60-tych i 70- tych się zbisurmaniła, ale bezpieka – jak to bezpieka – coś tam musiała przecież wiedzieć, więc wiedziała, że mimo bisurmaństwa, serce ma – jak Stalin przykazał – po lewej stronie. I tak jest do dzisiaj, o czym świadczy choćby to, że Judenrat „Gazety Wyborczej” jest w awangardzie rewolucyjnych przemian , zarówno w sferze płciowej, jak i politycznej.

Po co wracam do tamtych dawnych – ale przecież nadal aktualnych spraw? Po co przypominam o istnieniu polskojęzycznej wspólnoty rozbójniczej, której konstytutywną cechą jest gotowość wysługiwania się każdemu, kto jej przynajmniej obieca możliwość dalszego pasożytowania na historycznym narodzie polskim? Dlatego, że właśnie teraz, kiedy wszyscy troszczą się o „bezpieczeństwo”, mamy doskonały przykład takiej sytuacji.

Oto Ameryka pod rządami Donalda Trumpa najwyraźniej przyjmuje do wiadomości, że świat stał się trwale politycznie wielobiegunowy i próbuje się do tej sytuacji akomodować, eliminując ryzyko konfliktu z resztą świata. Mówiąc krótko, wygląda na to, że chce powtórzyć reset w stosunkach amerykańsko-rosyjskich – podobnie, jak 17 września 2009 roku zrobił to prezydent Obama. Jak pamiętamy, w następstwie tego resetu 20 listopada 2010 roku, na szczycie NATO w Lizbonie ogłoszone zostało strategiczne partnerstwo Rosja-NATO – które było najważniejszym elementem nowego porządku politycznego w Europie, jaki po 25 latach od rozpoczęcia jego montowania w 1985 roku, miał zastąpić nieaktualny już porządek jałtański. Czy przypadkiem nie do tego porządku nawiązuje rosyjski prezydent Putin, kiedy w rozmowie telefonicznej z prezydentem Trumpem powiada, że aby zakończyć wojnę na Ukrainie, trzeba usunąć „pierwotne przyczyny” tej wojny?

Warto tedy przypomnieć, że porządek lizboński zakładał podział Europy Środkowej na strefę rosyjską i strefę niemiecką. Polska, jako członek NATO, podobnie jak przyjęte do NATO w 1999 roku republiki bałtyckie, wchodziła do strefy niemieckiej, podczas gdy Białoruś i Ukraina – do strefy rosyjskiej. Wyłożenie w 2014 roku 5 mld dolarów przez prezydenta Obamę na „majdan” na Ukrainie, którego celem było wyłuskanie tego kraju ze strefy rosyjskiej, rozpoczęło konflikt, który prezydent Trump chciałby właśnie zakończyć.

Ja wiem, że się powtarzam, ale chyba nie dość przypominania tamtych wydarzeń w sytuacji, gdy „geopolitycy” przepowiadają, że jak tylko wojna na Ukrainie się zakończy, to Putin zajmie najpierw Litwę, potem Polskę, a potem całą resztę – aż do prastarego Gibraltaru, o którym w 1948 roku mówił Mieczysław Moczar, jako o najdalszych zachodnich rubieżach Związku Radzieckiego. Tymczasem może być zupełnie inaczej, na co wskazuje reakcja Niemiec i Francji na awanturę w Gabinecie Owalnym Białego Domu.

Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje natychmiast zaproponowała, by „Europa” uzbroiła się po zęby, a prezydent Macron – żeby Francja rozciągnęła swój atomowy parasol również na inne kraje sojusznicze. W ten sposób obydwa państwa próbują przybliżyć realizację swego marzenia; Niemcy – by wreszcie powstały europejskie siły zbrojne pod egidą Bundeswehry – no bo niby kogóż innego? – a Francja – żeby w podzięce za rozciągnięcie nad nimi francuskiego parasola, kraje sojusznicze zaczęły jej słuchać. Żeby jednak to marzenie się ziściło, to wojna na Ukrainie musi trwać – a tymczasem prezydent Trump chce położyć łapę na ukraińskich bogactwach, na które Niemcy też mają apetyt.

Dopóki na Ukrainie trwa wojna, dopóty prezydentem jest tam Wołodymir Zełeński, który w związku z tym przez całą „Europę” został uznany za najukochańszą duszeńkę – a przez naszych Umiłowanych Przywódców – niemal za świętość – to będzie próbował kiwać Amerykanów, licząc na Niemcy. W tej sytuacji tylko patrzeć, jak w Warszawie stanie pomnik Stefana Bandery, a w Krakowie – Romana Szuchewycza – albo odwrotnie, bo nie o to chodzi, gdzie który stanie, tylko – żeby nasz mniej wartościowy naród tubylczy pamiętał, komu bić pokłony – żeby było bezpiecznie. W przeciwnym razie bowiem Berlin poderwie dwumilionową ukraińską diasporę w Polsce do „wołynki” i zrobi wreszcie z nami porządek. Bo przecież chodzi o to, żeby w Warszawie zapanował porządek. Czyż to nie jest „strategia bezpieczeństwa” obywatela Tuska Donalda, który prowadzi nas w stronę Generalnej Guberni?

Stanisław Michalkiewicz