Lisy prowadzą śledztwo w kurniku

Stanisław Michalkiewicz „Prawy.pl” 27 maja 2025 michalkiewicz

Od zresetowania przez prezydenta Obamę poprzedniego resetu w stosunkach amerykańsko-rosyjskich, diametralnie zmieniło się spojrzenie tubylczych, nadwiślańskich ekspertów i niezależnych dziennikarzy na rosyjskiego prezydenta Putina. O ile po poprzednim resecie z 17 września 2009 roku rosyjski prezydent Putin powoli stawał się naszą duszeńką, aż doszło do tego, że w sierpniu 2012 roku do Warszawy przyjechał Patriarcha Moskwy i Wszechrusi Cyryl, który, wraz z ówczesnym przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski, abp Józefem Michalikiem, na Zamku Królewskim podpisał deklarację o pojednaniu między narodami polskim i rosyjskim. Nie wiadomo, jak daleko byśmy zaszli na tym świetlistym szlaku, gdyby prezydentowi Obamie nie strzelił do głowy pomysł, by swój poprzedni reset zresetować. Polegało to na wyłożeniu 5 mld dolarów na zorganizowanie na Ukrainie „majdanu”, w następstwie którego doszło do podmianki na stanowisku ukraińskiego prezydenta, dzięki czemu USA mogły rozpocząć operację „osłabiania Rosji” do ostatniego Ukraińca.

Toteż w naszym bantustanie dosłownie z dnia na dzień, stosunek zarówno nadwiślańskich ekspertów, jak i niezależnych dziennikarzy z mediów głównego nurtu do rosyjskiego prezydenta Putina, zmienił się diametralnie. Rosyjski prezydent Putin zajął miejsce zbliżone do Żydów, którzy – według nielicznych chyba antysemitników – są winni „wszystkiemu”. Myślę, że tacy antysemitnikowie są nieliczni, bo fałszywość tej opinii jest widoczna już na pierwszy rzut oka. Na świecie zdarzają się trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów, powodzie, czy pożary, a Żydowie nie mają z tym nic wspólnego, chyba, że któryś z nich padnie ofiarą takiego kataklizmu. W przypadku rosyjskiego prezydenta Putina tak nie jest; przypisuje mu się odpowiedzialność za „wszystko” – również za lekkomyślność ukraińskiego prezydenta Zełeńskiego, który najwyraźniej uwierzył w obiecanki amerykańskiego prezydenta Józia Bidena i wkręcił swój nieszczęśliwy kraj w maszynkę do mięsa. W nagrodę za to musiał zawrzeć z Ameryką umowę o „minerałach”, niezależnie od tego, co tam wcześniej musiał zagwarantować Angielczykom w zamian za podpuchę zwaną „stuletnim partnerstwem”. Teraz prezydent Zełeński, nawet bez szklanego nocnika, chyba już zobaczył, co narobił i próbuje markować zakończenie wojny, zanim ukraińscy rezunowie urżną mu głowę. Polska, jako „sługa narodu ukraińskiego”, w osobach autorytetów pacanowskich i niezależnych dziennikarzy z Propaganda Abteilung, stoi na nieubłaganym stanowisku, że Putin jest dobry na wszystko, nawet „na ładną, niewinną panienkę”, która niedawno szczęśliwie odnalazła się w Żorach, gdzie przebywała na tzw. „gigancie”.

Wynalazek, że Putin jest dobry na wszystko, przyjął się na szerokim świecie do tego stopnia, że został on nawet podejrzany o ustawianie amerykańskiej demokracji. To oczywiście jest metoda bardzo wygodna, ale kryje w sobie plus ujemny w postaci wątpliwości, czy w takim razie ta demokracja ma jeszcze jakąś wartość, skoro Putin rozstawia tych wszystkich amerykańskich twardzieli, niczym pionki? Coś może być na rzeczy, bo nie ulega wątpliwości, że rosyjski prezydent Putin z dnia na dzień zlikwidował pandemię zbrodniczego koronawirusa, która przyprawiła świat, z Ameryką włącznie, o tyle zgryzot. Kto wie, do czego jest on jeszcze zdolny, a skoro tak, to nie można wykluczyć, że jest zdolny do wszystkiego.

Zdawać by się mogło, że z tego wynikają tylko same plusy ujemne – ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło, więc również i z tego może wyniknąć przynajmniej jeden plus dodatni. Oto tuż przed wybuchem ciszy wyborczej pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, jakoby nastąpiła „obca ingerencja” w prezydencką kampanię wyborczą. Te fałszywe pogłoski miały wszelkie znamiona wyważania otwartych drzwi, bo przecież każdy widzi, że takie na przykład Niemcy mało jaja nie zniosą, żeby wygrał obywatel Trzaskowski Rafał, a z kolei amerykański prezydent Donald Trump nie tylko trzasnął sobie fotkę z obywatelem Nawrockim Karolem, ale nawet wyraził przekonanie, że to właśnie on wygra.

Do tego jednak wszyscyśmy się przyzwyczaili i nikt tego nie uważa za żadną „ingerencję”. Tymczasem tym razem chodziło o to, że – jak się okazało – do akcji weszła sympatyzująca z obywatelem Trzaskowskim Rafałem i w ogóle – z Volksdeutsche Partei – organizacja pod nazwą „Akcja Demokracja”, na czele której stoi „aktywista antyfaszystowski” i „demokratyczny” Jakub Kocjan, który dotąd wykonywał zadania zlecone, a to w obronie demokracji, a to w obronie praworządności – co tam akurat niemiecka BND nakazała u nas robić. Tym razem Akcja Demokracja wzięła się za reklamy polityczne, które przy pomocy podstawionych osób, sławiły czyny obywatela Trzaskowskiego Rafała, a krytykowały jego konkurentów w osobach obywatela Nawrockiego Karola i Mentzena Sławomira. Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa od razu spenetrowała prawdę, że te polityczne reklamy „mogły być” finansowane „z zagranicy”. Warto dodać, że NASK jest jednym ze strażników, którzy mają chronić nasz nieszczęśliwy kraj przed „dezinformacją”. A co to jest „dezintormacja”? Ano – to są wszystkie informacje oraz opinie niezatwierdzone przez bezpiekę – przede wszystkim ABW. Chodzi o to, żeby obywatele nie doświadczali dysonansu poznawczego, który byłby nieuchronny w sytuacji, gdy każdy sam by decydował, w którą informację wierzy i ku jakiej opinii się skłania. Żeby uchronić obywateli przed popadaniem w dysonans poznawczy, strażnicy uniemożliwiają im, albo przynajmniej utrudniają zapoznanie się z informacjami i opiniami niezatwierdzonymi przez władzę, której – podobnie jak to było za pierwszej komuny – najtwardszym jądrem pozostaje oczywiście bezpieka. Ale już starożytni Rzymianie stawiali pytanie – kto upilnuje strażników?

Obywatel Trzaskowski Rafał swoim zwyczajem wyparł się wszelkich związków z Akcją Demokracją, podobnie jak wypierał się swego udziału w organizacji tak zwanej „debaty” w Końskich, która w związku z tym musiała zorganizować się sama.

Podejrzewam, że i w jednym i w drugim przypadku przyjęcie takiej linii postępowania doradził mu oficer prowadzący – bo od lat głoszę pogląd, że w naszym bantustanie niepodobna być skutecznym politykiem, nie będąc niczyim agentem – a obywatel Trzaskowski uchodzi za polityka skutecznego. Tymczasem te wiadomości zaniepokoiły pana prezydenta Dudę, który zażądał od Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego informacji w sprawie tych reklam – bo właśnie ABW, niczym lis w kurniku, prowadzi w tej sprawie tak zwane „energiczne śledztwo”. W tej sytuacji nie byłbym zdziwiony, gdyby to energiczne śledztwo, po nitce do kłębka, doprowadziło do rosyjskiego prezydenta Putina, który – sympatyzując z panem Maciejem Maciakiem – chciał przy pomocy niczego nieświadomej „Akcji Demokracji”, doprowadzić do wsadzenia na minę obywatela Trzaskowskiego Rafała i w ten sposób wysadzić go w powietrze. Co więcej – jestem przekonany, że i pan prezydent Duda skwapliwie w takie wyjaśnienie uwierzy – bo taka wersja na pewno spodoba się ukraińskiemu wywiadowi, do którego pan prezydent Duda chyba ma stuprocentowe zaufanie.

Stanisław Michalkiewicz

Biologiczna podszewka kultury

Stanisław Michalkiewicz „Magna Polonia” (www.magnapolonia.org)  •  15 maja 2025

michalkiewicz

Jeden z mistrzów mojej młodości, Konrad Lorenz, autor książki „Tak zwane zło” twierdził, że większość, a może nawet wszystkie zachowania ludzkie uważane za kulturowe, tak naprawdę mają podłoże biologiczne. Teraz takie stwierdzenia uważane są, zwłaszcza w środowiskach hołdujących nieubłaganemu postępowi, za rodzaj myślozbrodni – bo postępactwo najwyraźniej zostało zawrotu głowy od sukcesów – czemu poddają się zwłaszcza kobiety, nie bez przyczyny wytypowane przez promotorów rewolucji komunistycznej na proletariat zastępczy.

Pewnie znowu będę się powtarzał – co nieubłaganym palcem wytyka mi pan Adam Warszawski, namawiając mnie do oryginalności. Na przykład wytknął mi, że w przemówieniu wygłoszonym podczas konwencji wyborczej Grzegorza Brauna, powtórzyłem się po raz „dwutysięczny” – jak twierdzi pan Warszawski, który zapewne wszystkie moje powtórzenia liczy – a w rezultacie nie dało się tego słuchać. Moje nieporadne tłumaczenia, że rewolucja komunistyczna w Europie jest w pełnym natarciu, że jednym z taranów używanych do burzenia łacińskiej cywilizacji są właśnie ”kobiety”, wykorzystywane przez żydokomunę w charakterze proletariatu zastępczego, bo kobieta, wszystko jedno – biedna czy bogata – kobietą być nie przestanie, więc wystarczy jej wmówić, że jest oprymowana przez „męskie szowinistyczne świnie”.

O skuteczności tej perswazji, w której w naszym bantustanie patronuje Judenrat z ulicy Czerskiej, świadczą chociażby rosnące szeregi zwoleniczek bezkarności dzieciobójstwa, przez „złodziei szyldów” nazwanego „prawem kobiet”. Jeśli obywatel Trzaskowski Rafał wygra wybory dzięki głosom kobiet, to czyż nie będzie to poszlaka wskazująca nie tylko na postęp w podboju naszego mniej wartościowego narodu tubylczego przez żydokomunę, ale i na zmierzch chrześcijaństwa w Polsce, postępujący w miarę rozwoju „dialogu z judaizmem”? Wprawdzie Janusz Korwin-Mikke twierdzi, że kobiety przyjmują za własne poglądy mężczyzn, z którymi akurat spółkują – ale czy mężczyźni w Polsce mają w ogóle jakieś własne poglądy?

Kiedyś może tak było, ale dzisiaj zdecydowana większość mężczyzn próbuje się kobietom podlizywać w nadziei, jak nie na głosy wyborcze, a w ostateczności – że w nagrodę udostępnią im odrobinę słodyczy swojej płci, w związku z czym kobiety siłą rzeczy ulegają perswazji Judenratu, nawet jeśli z nim akurat nie spółkują. W ten sposób promotorzy rewolucji komunistycznej żerują jednocześnie i na bezwzględności kobiet, które w racjonalnym administrowaniu słodyczą swojej płci upatrują źródła swojej przewagi – ale zarazem z ich naiwności – bo tylko osoba wyjątkowo naiwna może traktować serio obietnice promotorów komunistycznej rewolucji, że tylko oni potrafią je uwolnić od opresji „męskich szowinistycznych świń”.

Myślę, że nigdy dość powtarzania takich rzeczy – ale dla zblazowanego pana Adama Warszawskiego liczy się raczej oryginalność. Toteż gdybym tak na konwencji wyborczej Grzegorza Brauna powiedział: ludzie, dajcie wy sobie spokój z tym całym Grzegorzem Braunem, zapiszcie się lepiej do Volksdeutsche Partei, albo do Prawa i Sprawiedliwości – a nie zapomnijcie też o podpisaniu zobowiązania do tajnej współpracy z ABW – a będziecie czerpali satysfakcję ze swoich politycznych wyborów i swojej skuteczności – to wtedy nikt by mnie nie prześcignął w oryginalności. Czy jednak w moim wieku wypada tak gonić za oryginalnością – czy raczej trzymać się „narracji” sprawdzonej?

Wracając do spostrzeżenia Konrada Lorenza o biologicznej podszewce większości, a może nawet wszystkich ludzkich zachowań uważanych za kulturowe, to zauważył on, iż zwierzęta wyposażone przez naturę w śmiercionośne narzędzia, takie jak kły, pazury, czy rogi, rzadko kiedy walczą na śmierć i życie. Z reguły osobnik słabszy, przekonując się o własnej słabości, ratuje się ucieczką, a zwycięzca nawet go nie ściga. Tymczasem zwierzęta nie wyposażone przez naturę w śmiercionośne narzędzia, na przykład – synogarlice – podczas walki z reguły zadziobują się na śmierć.

Poszlaką przemawiającą za trafnością tego spostrzeżenia jest choćby wojna na Ukrainie, która już wkrótce może przekształcić się w „zapomnianą wojnę”, zwłaszcza gdy Stany Zjednoczone naprawdę wycofają się z mediacji no i z finansowego i materiałowego wspierania Ukrainy, cedując ten radosny przywilej na „Europę”. Jak pamiętamy, sekretarz generalny Sojuszu Atlantyckiego troszczył się przede wszystkim o to, by ta wojna „nie wymknęła się spod kontroli”. Najwyraźniej się spod niej nie wymknęła, bo chociaż od dronów na niebie aż się roi, to pociągi kursują zgodnie z rozkładem – jakby-nigdy-nic, a ruski gaz płynie sobie przez Ukrainę gazociągiem i – w odróżnieniu od Nord Stream – nikt nawet nie pomyśli, by wysadzić go w powietrze. Tej dbałości o utrzymanie konfliktu w bezpiecznych granicach towarzyszy pewna teatralizacja, widoczna zwłaszcza po stronie ukraińskiej, gdzie prezydent Zełeński nosi specjalnie zaprojektowany dla „wojenskiego naczalnika” strój w postaci specjalnej gimnastiorki, spodni, a nawet sapogów. Kto wie – może obejmuje on również kalesony?

Ale wojna na Ukrainie dostarcza nam tylko poszlaki, podczas gdy całkowitego potwierdzenia trafności spostrzeżeń Konrada Lorenza dostarcza nam konflikt między Indiami i Pakistanem. Lorenz twierdził nawet, że walki między zwierzętami wyposażonymi przez naturę w śmiercionośne narzędzia, stopniowo ulegają „rytualizacji”, to znaczy – zatracają nawet swój pierwotny sens w postaci uzyskania przewagi, a przekształcają się w widowisko. To zjawisko obserwujemy na codzień – ale właśnie dlatego, że jest ono codzienne, to nie zauważamy jego głębokiego sensu, który polega na zacieraniu granicy między rzeczywistością i fikcją – dzięki czemu przemysł rozrywkowy odgrywa dzisiaj taką rolę – kiedyś zupełnie nie do pomyślenia.

Natomiast w przypadku konfliktu między Indiami i Pakistanem, kiedy to i jedno i drugie państwo dysponuje bronią jądrową, a więc „narzędziem śmiercionośnym” – rytualizacja konfliktu aż rzuca się w oczy. Nie chodzi przecież nawet o to, by zadać przeciwnikowi jakieś ciosy, zwłaszcza takie, które mogłyby zostać przez niego uznane za dotkliwe – tylko żeby nie utracić prestiżu. Skoro Indie z takich czy innych powodów uznały atak na indyjskich turystów w Kaszmirze za zniewagę, to nie mogły puścić tego płazem bez ryzyka utraty prestiżu. Zatem dokonały zemsty – ale tak, by nikomu nie zrobić specjalnej krzywdy. Pakistan też nie może stracić prestiżu, więc będzie musiał odpowiedzieć – ale też w podobny, bliski rytualizacji, sposób.

Okazuje się zatem, że nawet polityka międzynarodowa może być warunkowana biologicznie – bo na przykład w Europie najbardziej wojownicze są mocarstwa bałtyckie – rodzaj politycznych synogarlic. W podobnej roli obsadzony został przez Judenrat pan prof. Matczak, który właśnie nawymyślał nie tylko prezydentowi Trumpowi od „chuliganów”, ale również – narodowi amerykańskiemu – że „chuligana” wybrał sobie na prezydenta. Czyż trzeba nam lepszego dowodu, że na tym etapie Żydowie kolaborują z Niemcami?

Stanisław Michalkiewicz

Nasi panowie gangsterzy tumanią bezwstydnie

Stanisław Michalkiewicz „Najwyższy Czas!”  •  13 maja 2025 michalkiewicz

Zgodnie z decyzją Kolegium Kardynalskiego, 7 maja rozpocznie się konklawe, w następstwie którego wybrany zostanie kolejny papież. Podczas konklawe kardynałowie głosują – i to jest jedyna procedura demokratyczna, dopuszczona w Kościele katolickim, który w zasadzie ma ustrój monarchiczny. Wywodzi się on wprost z uwagi Pana Jezusa, który powiedział do apostołów: „nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem”. Toteż poza tym demokratycznym wyjątkiem, zasadniczą metodą rekrutowania aparatu władzy w Kościele, jest metoda kooptacji. Papież osobiście mianuje każdego kardynała, dokooptowując go w ten sposób do Kolegium Kardynalskiego, które będzie w przyszłości wybierało – ale już nie jego, tylko jego następcę. Papież osobiście mianuje także każdego biskupa, dokooptowując go w ten sposób do światowego Episkopatu, a z kolei każdy biskup osobiście wyświęca każdego księdza, dokooptowując go w ten sposób do stanu duchownego. Rekrutowany metodą kooptacji aparat Kościoła katolickiego kieruje miliardem 400 milionami katolików na świecie – i jakoś sobie radzi.

Jest to dowód, że Winston Churchill, który kiedyś powiedział, że demokracja ma wiele wad, ale mimo to jest najlepszym sposobem rekrutowania aparatu władzy, głęboko się mylił. Wygląda bowiem na to, że metoda kooptacji jest jednak lepsza od metody demokratycznej, zwłaszcza ufundowanej na zasadzie powszechnego głosowania. Nawiasem mówiąc, mimo że Unia Europejska nadużywa demokratycznej retoryki, to na własny użytek korzysta jednak z metody kooptacji. Wprawdzie i tam dopuszczony jest wyjątek w postaci powszechnych wyborów do Parlamentu Europejskiego, ale – w odróżnieniu od pozostałych organów UE, które mają rzeczywistą władzę – Parlament Europejski w zasadzie władczych uprawnień nie ma. Może oczywiście uchwalać rezolucje przeciwko trzęsieniom ziemi i lodowcom – ale to tylko takie makagigi, gwoli usatysfakcjonowania gawiedzi – no i oczywiście – żeby dostarczyć gumy do żucia europosłom – że to niby uczestniczą w sprawowaniu władzy w Europie. Natomiast Rada Europejska, będąca organem władzy prawodawczej, rekrutowana jest metodą kooptacji, podobnie, jak Komisja Europejska, będąca organem władzy wykonawczej UE i wreszcie – jak Europejski Trybunał Sprawiedliwości, będący organem władzy sądowniczej.

Przekonałem się m.in. na podstawie pytań, jakie zadają mi widzowie oglądający moje nagrania, jak i uwag podczas bezpośrednich spotkań, że wielu ludzi nie rozumie, na czym konkretnie polega różnica między monarchią, a ustrojem republikańskim. A różnica jest prosta i sprowadza się do tego – kto jest suwerenem. Suwerenem – a więc kimś, kto samodzielnie określa granice swoich kompetencji. W ustroju monarchicznym jest to monarcha (nawiasem mówiąc, samo słowo „monarchia” oznacza jedynowładztwo), który nie musi nikogo się radzić, ani uzyskiwać pozwolenia na cokolwiek – chociaż, o ile chce, to może to robić – ale równie dobrze może tego nie robić, rządząc samodzielnie, jak np. Piotr Wielki, Katarzyna II, czy Mikołaj I – a w czasach współczesnych – właśnie papież. On też nie musi zasięgać niczyjej rady, ani zabiegać o czyjeś pozwolenie, ani też nie musi przed nikim się tłumaczyć z podjętych decyzji. W ustroju republikańskim suwerenem jest natomiast „naród”, zwany niekiedy „ludem”. Ponieważ nigdy nie wiadomo, co „naród” czy „lud” rzeczywiście myśli – no bo jeden chce tego, drugi – tamtego – to w ustroju republikańskim jedną z najważniejszych kwestii jest znalezienie sposobu, dzięki któremu można by uzyskać przynajmniej pozór opinii „narodu” – że oto suweren przemówił. Tym sposobem jest system przedstawicielski – obecnie oparty na zasadzie powszechnego głosowania. Ono też nie jest całkowicie „powszechne” bo obowiązują różne statusy – obecnie cenzus wieku – że osoby niepełnoletnie głosować nie mogą, a więc nie mają pełnego udziału w suwerenności narodu.

Oczywiście system przedstawicielski, nawet ufundowany na zasadzie powszechnego głosowania, obfituje w rozmaite pułapki, zastawiane na suwerenów, którzy myślą, że to wszystko naprawdę. Żeby nie być gołosłownym podam przykład. Konstytucja obowiązująca u nas stanowi, że wybory do Sejmu są proporcjonalne, to znaczy, że podział mandatów powinien następować w proporcji do liczby głosów oddanych na poszczególne komitety wyborcze. Ale już ordynacja wyborcza zmierza w kierunku dokładnie odwrotnym – żeby zasadę proporcjonalności tak przerobić, by wybory odbywały się według zasady większościowej. Służy temu tzw. klauzula zaporowa – że w rozdziale mandatów w okręgach może uczestniczyć tylko ten komitet wyborczy, który w skali kraju uzyskał co najmniej 5 procent głosów – no i sposób przeliczania głosów na mandaty – tzw. system d’Hondta, od nazwiska belgijskiego matematyka który go wykoncypował. Bez wchodzenia w szczegóły można ten system scharakteryzować cytatem z Ewangelii – że temu, kto ma, będzie dodane, a temu, kto nie ma, odbiorą i to, co ma.

W rezultacie bardzo wielu ludzi jest pozbawionych reprezentacji politycznej, a w dodatku polityczne gangi zwane „partiami” zawierają „koalicje” to znaczy – rodzaj przestępczych zmów – żeby w ten sposób dodatkowo pozbawić część, a czasami nawet większość „suwerenów” wszelkiego wpływu na politykę państwa. Wprawdzie polityczne gangi kadzą „suwerenom” na wszelkie sposoby, ale mimo to coraz więcej ludzi nabiera wątpliwości, czy ta cała demokracja nie jest aby parawanem, za osłoną którego gangsterzy robią obywateli w konia, żeby móc potem ich bezkarnie ograbiać.

Najprostszym tego sposobem nie są nawet podatki – bo dolegliwości z nimi związane są od razu widoczne – ale zadłużanie państwa. Gangsterzy, którzy – mówiąc nawiasem – są coraz głupsi – nie mają o rządzeniu specjalnego pojęcia, więc idą po linii najmniejszego oporu, pożyczając pieniądze u lichwiarskiej międzynarodówki. Stwarzają w ten sposób iluzję dobrobytu, ale ten kij ma dwa końce, bo te długi ktoś musi spłacać. Ten przykry obowiązek spada na obywateli, często również tych, którzy jeszcze się nie urodzili, więc nawet nie wiedzą, że ich dobroczyńcy już ich zadłużyli. Nawiasem mówiąc, to może być przyczyna powszechnego w Europie kryzysu demograficznego. Pomyślcie Państwo sami – czy chcielibyście się urodzić, gdybyście się dowiedzieli, że ciąży na was dług, który będziecie musieli spłacać przez resztę życia?

Ten system trwa już bardzo długo. W starożytnym Rzymie niektórzy ludzie byli bardziej honorowi od naszych panów gangsterów i prof. Tadeusz Zieliński w „Rzeczypospolitej Rzymskiej” odnotowuje, jak to pewien senator, wyruszając na przedwyborczą przechadzkę w towarzystwie znajomego greckiego filozofa, poprosił go, by się od niego oddalił: „Wstyd mi ciebie, przecież zaraz będę musiał tumanić.”

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Najwyższy Czas!”.

Od Warszawy po Kamczatkę

Stanisław Michalkiewicz „Najwyższy Czas!”  •  24 kwietnia 2025 michalkiewicz

Rosną młode kadry związku kombatantów. To znaczy – jeszcze nie rosną, ale tylko patrzeć, jak urosną do gargantuicznych rozmiarów – ale nie związki kombatantów, tylko szeregi męczenników. Jak tak dalej bowiem pójdzie, to biały orszak męczenników będzie wielokrotnie dłuższy, niż asysta księcia Karola Radziwiłła „Panie Kochanku”, kiedy składał on wizytę królowi Stanisławowi Augustowi w Łazienkach. Kiedy książę witał się już z królem, koniec orszaku był jeszcze na Krakowskim Przedmieściu.

Obawiam się, że jeśli vaginet obywatela Tuska Donalda zrealizuje swoje plany w tym zakresie, to biały orszak męczenników rozciągnie się od Warszawy, aż do Kamczatki – oczywiście o ile zimny ruski czekista Putin pozwoli mu się tak rozciągnąć.

Ale incipiam. Jak zwykle pierwszy sygnał („Sygnał strzelił rakietę znad pruskiej granicy…”) dał niezawodny „Jurek” Owsiak. Okazało się, że nieznani sprawcy namalowali mu na płocie okalającym tak zwaną „daczę” – o której wszystko można pewnie powiedzieć, tylko nie to, że jest „willą” – o czym „Jurek” Owsiak wielokrotnie zapewnił opinię publiczną, jakby chciał rozwiać jakieś wątpliwości. Tymczasem żadnych wątpliwości być tu nie może, bo każde dziecko – zwłaszcza każde dziecko w Polsce i na świecie – wie, że „Jurek” Owsiak pod względem pieniężnym jest znany ze swojej nieskazitelności. W tej sytuacji jest zupełnie zrozumiałe, że napis na płocie wzbudził w nim nie tylko falę goryczy, ale i obawę, że następnym razem nieznani sprawcy zapragną wzniecić pożar i to w dodatku taki, że żaden z mieszkańców „daczy” nie zdąży ujść z życiem.

Natychmiast zareagował przewielebny ksiądz Wojciech Lemański, który na widok takiego świętokradztwa natychmiast „Jurka” Owsiaka przeprosił, a w dodatku pojawiły się fałszywe pogłoski, że odprawił też nabożeństwo wynagradzające za te zelżywości i zniewagi. W tej sytuacji można ten świętokradczy napis na płocie uznać za kolejny rodzaj „felix culpa”, czyli winy błogosławionej – bo jeśli tylko wieloletnie wysiłki warszawskiego Judenratu, który dąży do melioracji znienawidzonego Kościoła katolickiego, zostaną uwieńczone powodzeniem w postaci utworzenia w Polsce Kościoła Ubogiego i Otwartego z panem red. Adamem Michnkiem, jako Odkupicielem naszego mniej wartościowego narodu tubylczego, to któż będzie się najlepiej nadawał w charakterze kandydata na ołtarze, jak nie „:Jurek” Owsiak? Niezależnie od tego, co on sam o takim pomyśle sądzi, jest to jednak zapowiedź oszałamiającej kariery tym bardziej, że co roku słyszymy, że Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy ma grać „do końca świata i jeden dzień dłużej” – a skoro tak, to jakąś formę życia po życiu trzeba już teraz mu obmyślić. Niebo i Ziemia przeminą – a Wielka Orkiestra – jak się okazuje – przetrwa nawet ten kataklizm – a czy ktokolwiek może sobie wyobrazić Wielką Orkiestrę bez „Jurka” Owsiaka? Takiego człowieka szczęśliwie u nas nie ma, więc już teraz trzeba obmyślić dla niego ochronę – nie tylko podobną do tej, z jakiej korzysta prokuratura Ewa Wrzosek, ale nawet jeszcze szczelniejszą. Jedna prokuratura może bowiem być zastąpiona przez inną – ale czy ktokolwiek jest w stanie zastąpić „Jurka” Owsiaka?

Wiem, że to stwierdzenie ryzykowne, które może być nawet uznane za znienawidzoną „mowę nienawiści” – ale wydaje się, że „Jurka” Owsiaka nie byłby w stanie zastąpić nawet Wielce Czcigodny Roman Giertych. I to nawet nie dlatego, że Wielce Czcigodny Roman Giertych realizuje zadania na całkiem innym odcinku, ale przede wszystkim z uwagi na wspomnianą wyjątkową pozycję „Jurka” Owsiaka we Wszechświecie. Mimo tej różnicy jest przecież jeden punkt, który łączy obydwie te osobistości, a tym punktem jest właśnie męczeństwo.

Cała Polska widziała jakiego męczeństwa doświadczył Wielce Czcigodny Roman Giertych za sprawą złowrogiego Naczelnika Państwa Jarosława Kaczyńskiego i jego pretorianów, którzy w Sejmie obrzucili Wielce Czcigodnego wyzwiskami i zelżywościami – aż wieczorem musiała utulać go w żalu sama resortowa „Stokrotka”, czyli pani red. Monika Olejnik, która – mało brakowało – a nieomal przytuliła go do wezbranej współczuciem piersi. Oczywiście 51 sprawców męczeństwa zostało natychmiast przykładnie i surowo ukaranych – ale przecież żadne surowe kary nie są już w stanie odebrać Wielce Czcigodnemu Romanowi Giertychowi męczeńskiej palmy. Dlatego – o ile wspomniane starania Juderatu zostaną wreszcie uwieńczone powodzeniem, tylko patrzeć, jak Wielce Czcigodny Roman Giertych – oczywiście po najdłuższym życiu, to jasne – zostanie wyniesiony na ołtarze obok „Jurka” Owsiaka – a przewielebny ksiądz Wojciech Lemański (oby żył wiecznie!), w każdą rocznicę męczeństwa będzie mu kadził.

Te doniosłe wypadki nie mogły ujść argusowym oczom pana Adama Bodnara, który w vaginecie obywatela Tuska Donalda sprawuje funkcję Ministra Sprawiedliwości. Zrozumiał on w lot, że jeśli biały orszak męczenników będzie ciułany w takim ślimaczym tempie, to prędzej świat się skończy, nim zdąży rozciągnąć się on od Warszawy aż po Kamczatkę – o ile oczywiście zimny ruski czekista Putin pozwoli mu posunąć się tak daleko w głąb Rosji. Toteż w ministerstwie rada w radę uradzono, by utworzyć kolejną komisję, która zajmie się hurtowo przypadkami męczeństwa, jakiego doświadczyły ofiary złowrogiego reżymu Naczelnika Państwa Jarosława Kaczyńskiego. Chodzi oczywiście o komisję, która będzie skrupulatnie roztrząsać nadużycia zbrodniczego reżymu wobec „działaczy demokratycznych”. Co to za „działacze demokratyczni” – tego jeszcze nie wiemy, ale prawdopodobnie chodzi o członków Voklsdeutsche Partei oraz uczestników doraźnych ruchów, powoływanych, a to do obrony demokracji, a to do obrony praworządności – w zależności od tego, co tam postanowiła w sercu swoim Nasza Złota Pani z Berlina.

Jestem pewien, że jeśli komisja stanie na wysokości zadania, to świetlana przyszłość otworzy się między innymi przed panem Mateuszem Kijowskim, który pierwszy stanął w szeregach Komitetu Obrony Demokracji, za co reżym, za pośrednictwem niezawisłych sądów, doświadczył go męczeństwem, obrzuciwszy fałszywymi zarzutami. Wprawdzie pan minister Bodnar, któremu wtóruje inny filar vaginetu obywatela Tuska Donalda, czyli pan minister spraw wewnętrznych Tomasz Siemoniak, wyjaśnia, że ta komisja nie będzie komisją śledczą, więc nie będzie nikogo śledziła, ani aresztowała, a tylko „skupi się na gromadzeniu dokumentacji i rozmowach”.

Oczyma duszy widzę, jak mogą takie rozmowy wyglądać. Na przykład – wiecie, rozumiecie męczenniku – a tak naprawdę, to jak wy się właściwie nazywacie? Nazwiska, adresy, kontakty, bliskie spotkania III stopnia! My tu – wiecie – zgromadziliśmy dokumentację, z której wynika, że w obronie demokracji – albo praworządności – niepotrzebne skreślić – doznaliście od złowrogiego reżymu straszliwych katiuszy. Opowiedzcie no w skrócie, co konkretnie was spotkało, no i – wiecie, rozumiecie – sprecyzujcie, na ile wyceniacie wasze traumatyczne przeżycia. My oczywiście wiemy, że żadne pieniądze nie wynagrodzą waszego męczeństwa – no ale – wiecie, rozumiecie – powiedzcie szczerze, jak na spowiedzi, ile się za to spodziewacie – bo cóż wynagradzać w tych zepsutych czasach, jak nie męczeństwo, poniesione w dodatku dla Polski, dla demokracji i praworządności?

Ponieważ komisja ta – o czym zapewnił pan minister Bodnar – nie jest komisją śledczą, a więc chyba nie będzie mogła wyłączać jawności prowadzonych tam „rozmów” – to jestem pewien, że treść tych „rozmów” rozniesie się po naszym nieszczęśliwym kraju z szybkością płomienia, a kandydaci na męczenników będą walić przed oblicze komisji drzwiami i oknami, dostarczając stosowną dokumentację w wielkiej obfitości, przy czym mogą zostać wykorzystane doświadczenia uzyskane w toku rozwoju przemysłu molestowania. W tej sytuacji obawiam się, że komisja została niedostatecznie zabezpieczona na odcinku kadrowym. 11 osób, nawet gdyby pracowały dniami i nocami, z pewnością nie poradzi sobie z falą męczeństwa, która uderzy w komisję z siłą przekraczającą tsunami. Dlatego też w czynie społecznym zgłaszam pomysł racjonalizatorski, by nie tylko wydatnie wzmocnić kadrowo powołaną właśnie komisję, ale żeby posiadała ona filie przynajmniej we wszystkich powiatach, a najlepiej – również w gminach.

Oczywiście należy przy tym pamiętać o spiżowym napomnieniu klasyka demokracji i praworządności Józefa Stalina, że „kadry decydują o wszystkim” i już teraz zabezpieczyć komisje terenowe na odcinku kadrowym. Nie potrzebuję chyba dodawać, że najlepiej z tym zadaniem poradzą sobie służby podległe nawet nie ministrowi Bodnarowi, chociaż i do nich można mieć zaufanie – ale przede wszystkim – służby podległe panu ministrowi Siemoniakowi. Jestem pewien, że żaden a 11 członków komisji, z jej przewodniczącą, Wielce Czcigodną mecenas Sylwią Gregorczyk-Abram, nie będzie miał nic przeciwko temu. Pani Mecenas już udowodniła, że można jej zaufać, kiedy w towarzystwie „silnych ludzi”: uczestniczyła w przejęciu rządowej telewizji z rąk reżymu Naczelnika Państwa i przekazaniu jej w wypróbowane ręce ludzi właściwych, którzy sprawili, że z TVP, skąd dotychczas wylewał się na nasz nieszczęśliwy kraj potok kłamstwa i pomówień, dzisiaj wytryska krynica prawdy, w której każdy obywatel może pławić się od rana do wieczora i od wieczora do rana. Skoro tedy te zasadnicze sprawy mielibyśmy obcykane, to pozostaje tylko zabezpieczenie działań komisji na odcinku finansowym – ale jestem przekonany, że pan minister Andrzej Domański każdą potrzebną sumę wytrzepie – bo nie ma takiej rzeczy, której nie można by zrobić dla Polski.

Pierwszy raport komisji ma ukazać się już w lipcu – a kiedy następne – Bóg jeden wie. Chodzi o to, by wszystkie się ukazały, a forsa za męczeństwo została wypłacona koniecznie przed wyborami w roku 2027. Dzięki temu demokracja kierowana zwycięży i u nas, nawet bez konieczności wciągania do kolaboracji niezawisłych sądów i stosowania aresztów wydobywczych.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Najwyższy Czas!”.

Zgryzoty imperialne

Stanisław Michalkiewicz 17 kwietnia 2025 michalkiewicz

„Gdzie mądry człowiek ukryje kamyk? – Na plaży. – Gdzie mądry człowiek ukryje liść? – W lesie. – A jak nie ma lasu? – To mądry człowiek zasadzi las, aby ukryć w nim liść” – pisze Chesterton w opowiadaniu „Złamana szabla” w cyklu o „Przygodach księdza Browna”.

Nie wiem, czy amerykański prezydent Donald Trump czytywał Chestertona – ale jeśli nawet nie, to postąpił dokładnie w myśl tych wskazówek. Mam oczywiście na myśli wojnę celną, jaką prezydent Trump rozpętał w całym światem – bo 185 państw to przecież cały świat. Pewne podejrzenia mogła wzbudzić okoliczność, że zaporowymi cłami prezydent Trump obłożył nawet bezludne wyspy, zamieszkałe przez pingwiny, ale tak zwani „eksperci”, którzy od swoich oficerów prowadzących musieli dostać rozkaz, by na tym etapie prezydenta Trumpa potępiać albo wyśmiewać, zgodnie uznali, że to jest rezultat jego ignorancji. Ciekawe, jak to się w bezpiece pewne schematy utrwalają bez względu na ustrój.

Na przykład taki Julian Tuwim, kiedy w czasach stalinowskich dostał rozkaz obsmarowania amerykańskich ignorantów, to zachował się podobnie, jak współcześni eksperci. Napisał wierszyk o tym, że we Wrocławiu jest „milion dzikich Chińczyków”, których wodzem jest „Kitajec – straszny Pa Fa Wag z długim warkoczem”.

No to dlaczego teraz bezpieczniacy nie mogą sięgnąć do tamtej skarbnicy, skoro tym razem już nie Moskwa, tylko Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje w Berlinie nakazała naszym folksdojczom obsrywać Trumpa? Nawiasem mówiąc nasza ukraińska duszeńka, prezydent Zełeński, chyba trochę wystraszony przypuszczalnymi konsekwencjami ewakuacji amerykańskich żołnierzy z lotniska w Jasionce, też uczepił się Chińczyków. Niezwyciężona Ukraińska Powstańcza Armia pojmała dwóch Chińczyków w służbie Putina. Widocznie jednak prezydent Trump Chińczyków na Ukrainie się nie boi, bo zaplanowana runda amerykańsko-rosyjskich rokowań w ogóle nie przewiduje poruszania spraw ukraińskich. Warto w tej sytuacji zwrócić uwagę, że chociaż rozpętana przez prezydenta Trumpa wojna celna objęła swoim zasięgiem cały świat – to akurat Rosji – nie.

A dlaczego nie? Czy przypadkiem nie dlatego, że prezydent Trump czegoś od Rosji chce – oczywiście oprócz zakończenia wojny na Ukrainie, gdzie „giną ludzie” i w ogóle. Jak wielokrotnie powtarzałem, w polityce trzeba mieć z góry przygotowaną odpowiedź przynajmniej na dwa pytania. Pierwsze – co mi dasz, jak ci to zrobię? – I drugie – Co mi zrobisz, jak ci tego nie dam?

Jak wiemy, rozpętana z takim rozmachem wojna celna została nagle zawieszona po, tym, jak prezydent Trump się pochwalił, że przedstawiciele 75 państw już się zaoferowali, iż pocałują go w tyłek i że zrobią wszystko, czego będzie sobie życzył („tak, proszę Pana!”) została właśnie aż na 90 dni „zawieszona” – ale nie wobec Chin, którym prezydent Trump w dodatku podwyższył cła do 125 procent.

Nieomylny to znak, że od początku chodziło właśnie o to, że to był ten listek, który z jakichś tajemniczych powodów Amerykanie postawili ukryć i w tym celu zasadzili las w postaci wojny celnej z całym światem. Najwyraźniej Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje dała się na to nabrać i nawet w imieniu Rzeszy wprowadziła cła odwetowe, z których teraz próbuje się wykręcić. Nasi Zasrancen nie mieli oczywiście w tej sprawie nic do gadania, ale może to i dobrze, bo jeszcze by który chlapnął jakieś głupstwo. Inna sprawa, że Amerykanie chyba w ogóle już nie zwracają na naszych Umiłowanych Przywódców uwagi, bo wszystko wskazuje na to, iż minister-ministrowicz Kosiniak-Kamysz Władysław w ogóle nie został poinformowany o ewakuacji amerykańskiego garnizonu z Jasionki.

Czy ta ewakuacja oznacza, że Amerykanie przestaną futrować Ukrainę, jeśli dogadają się z Rosją w sprawach interesujących obydwie strony? Co wtedy z ostatecznym zwycięstwem, które Ukraina ma od naszych Umiłowanych Przywódców od samego początku zagwarantowane? I wreszcie – z jakiego klucza zaczną ćwierkać funkcjonariusze Propaganda Abteilung, kiedy padnie rozkaz, że mamy się znowu z Putinem zaprzyjaźnić – tak, jak po „resecie” prezydenta Obamy z 17 września 2009 roku?

W takiej sytuacji wojnę celną z Chinami możemy potraktować, jako rodzaj „rozpoznania walką” przed przystąpieniem Ameryki do ostatecznego rozwiązywania kwestii chińskiej. Czego w tej sytuacji Amerykanie mogą chcieć od Rosji? Myślę, że jakiejś deklaracji powściągliwości na wypadek rozpoczęcia operacji ostatecznego rozwiązania. Co w zamian byliby gotowi zaoferować Rosji – no bo wiadomo, że Putin za darmo niczego, a już zwłaszcza – czegoś takiego nie zrobi? Na wszelki oczywiście wypadek prezydent Trump ogłosił, że USA podniosą budżet wojskowy do astronomicznej wysokości biliona dolarów – i zaraz Goldmany-Sachsy na Wall Street się uspokoiły.

Jak to za Stalina mawiano w Sowietach – jak zamykają, to znaczy, że będą wypuszczać, a jak wypuszczają, to znaczy, że będą zamykać. Jak giełda leci na łeb na szyję w dół, to nieomylny to znak, że wkrótce rozpocznie się hossa – na co zwrócił uwagę również prezydent Trump wskazując, że takie gwałtowne spadki na giełdzie to najlepszy moment, żeby kupować. I słuszna jego racja, bo niby kiedy kupować – może wtedy, gdy papiery są najdroższe?

A tu jeszcze bezcenny Izrael, którego premier Beniamin Netanjahu nie może zakończyć operacji ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej w Strefie Gazy i w ogóle – odstąpić od realizowania doktryny „wielkiego Izraela”, którą mezopotamskiemu koczownikowi zasuflował sam Stwórca Wszechświata. W przeciwnym razie mogłaby z nim być tak zwana „brzydka sprawa”. Żeby tedy do tego nie dopuścić, trzeba na marginesie operacji ostatecznego rozwiązania kwestii chińskiej wyjaśnić sytuację na odcinku irańskim. W związku z tym – jak informuje mnie mój Honorable Correspondant – do bazy na Diego Garcia na Oceanie Indyjskim ściągane są niewidzialne bombowce strategiczne B2, co to mają zasięg 11 tys. kilometrów i mogą zabierać 15-tonowe bomby, służące do burzenia rozmaitych podziemnych instalacji, od których w złowrogim Iranie aż się roi. Zanim jednak padnie salwa, będzie podjęta próba znalezienia rozwiązania pokojowego, co nie jest sprawą prostą. Chodzi o to, że Iran uważa USA za „Wielkiego Szatana”, więc nie może siadać z nim przy jednym stole. Z drugiej strony, trzeba negocjować – a w tej sytuacji jest to możliwe tylko przez papierek, to znaczy – przez pośredników.

Jak widzimy z mocarstwowością też są same zgryzoty, podobnie jak z suwerennością, której nasz nieszczęśliwy kraj już się pozbył. Tymczasem kandydujący w wyborach prezydenckich pan dr Bartoszewicz odgraża się, że jak tylko obejmie władzę, to zaraz zrobi z Polski imperium. Cóż można na to powiedzieć? Tylko przypomnieć anegdotę, zresztą całkiem prawdziwą, jak to w październiku 1917 roku JEm. Aleksander kardynał Kakowski wrócił do domu i swemu kamerdynerowi Stanisławowi powiedział, że właśnie został członkiem Rady Regencyjnej. – A cóż to takiego, ta Rada Regencyjna? – zapytał Stanisław. – Ano razem z księciem Lubomirskim i panem Ostrowskim mamy rządzić krajem. Stanisław zamyślił się głęboko, po czym stanowczo stwierdził: „nie na naszą głowę, Eminencjo!”

Stanisław Michalkiewicz

Świat się męczy

Stanisław Michalkiewicz „Goniec” (Toronto)  •  13 kwietnia 2025 http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=5805

Świat jeszcze się otrząsa po wprowadzeniu zaporowych ceł przez prezydenta Trumpa, więc nawet wojna na Ukrainie zeszła na drugi, a może nawet trzeci plan – bo co tam wojna, kiedy tu chodzi o to, by po staremu wypić i zakąsić? Toteż w Białym Domu urywają się telefony od Umiłowanych Przywódców, stąd i stamtąd, którzy próbują na własną rękę kombinować jakieś wyjątki. Podobno zadzwoniło już 50 spośród 185 krajów obłożonych cłami, więc wszystko wskazuje na dobry początek.

Warszawski Judenrat pod przewodem pana red. Michnika, dotychczas w dysonansie poznawczym, teraz odzyskał rezon i z satysfakcją donosi, że amerykańskiej żydokomunie udało się wreszcie poderwać pewną liczbę tamtejszych szabesgojów do demonstracji ulicznych. Inna rzecz, że był to ostatni moment, bo prezydent Trump zabrał się za „oszwiate”, przy pomocy której żydokomuna przez całe dziesięciolecia robiła młodym Amerykanom wodę z mózgu, urabiając ich na tak zwane „masy”, czyli – nawóz historii. Pomysł prezydenta jest taki, by zlikwidować federalny resort edukacji, a sprawy „oszwiate” pozostawić w gestii poszczególnych stanów. Takiego noża żydokomuna ścierpieć już nie mogła i poderwała do demonstracji tylu szabesgojów, ilu tylko mogła, co w warszawskim Judenracie przyjęte zostało z westchnieniem ulgi, że może amerykański eksport komunistycznej rewolucji jeszcze się utrzyma.

Nasi Umiłowani Przywódcy w sprawie ceł siedzą cicho – bo nie mają w tej sprawie nic do gadania. Czekają tedy, co tak naprawdę zrobi Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje. Ona, ma się rozumieć, odgraża się prezydentowi Trumpowi, że „jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie” – ale słychać, że niemieckie firmy samochodowe przemyśliwują, czy w tej sytuacji nie przenieść by paru fabryk do Ameryki i w ten sposób uratować sytuację, nie czekając co tam Reichsfuhrerin wykombinuje. To są sprawy zbyt poważne, żeby pozostawiać je politykierom, więc ludzie interesu będą musieli wziąć sprawy w swoje ręce i w ten sposób ukształtuje się nowy porządek świata. Jak wspomniałem, nasi Umiłowani Przywódcy zamarli w oczekiwaniu – ale bo też nikt nie oczekuje od nich żadnych działań. Przeciwnie; im dłużej nic nie robią tym jest bezpieczniej. U nas też bowiem ludzie poważni wiedzą, że niczyje życie, zdrowie, ani mienie nie jest bezpieczne, gdy trwa sesja Sejmu.

Na szczęście Sejm zajmuje się pyskówkami, wśród których największym echem odbiła się pyskówka między Naczelnikiem Państwa Jarosławem Kaczyńskim, a Wielce Czcigodnym Romanem Giertychem. Naczelnik Państwa nazwał Wielce Czcigodnego „sadystą” i „łobuzem”, a podobno nawet jeszcze gorzej, bo potem posłowie PiS, jeden przez drugiego, wołali do Wielce Czcigodnego Romana Giertycha „morderca” i tak dalej – aż wieczorem w „Kropce nad „i”” musiała go utulać resortowa „Stokrotka”.

Ale nie to zrobiło największe wrażenie, tylko przekazana przez Wielce Czcigodnego Romana Giertycha wiadomość, że obstalował sobie badanie swego drzewa genealogicznego. Od razu pojawiły się na mieście fałszywe pogłoski, że Wielce Czcigodny w prostej linii pochodzi od rzymskiego senatora imieniem Incitatus. Ten Incutatus był koniem, którego do rzymskiego Senatu wprowadził cesarz Kaligula i nawet przydzielił mu do towarzystwa klacz Penelopę, z która Incitatus dochował się potomstwa – aż skończyło się na Wielce Czcigodnym. Oczywiście w tych fałszywych pogłoskach nie ma ani słowa prawdy, bo w przeciwnym razie Wielce Czcigodny musiałby być przynajmniej centaurem, a według narzuconego przez feministrę z vaginetu obywatela Tuska Donalda, Barbarę Nowacką światopoglądu naukowego, centaurów „nie ma”. Inna rzecz, że jeszcze w czasach stalinowskich ludzie widywali żywe centaury – ale czego ludzie wtedy nie widywali?

W tej sytuacji możemy spokojnie zająć się wyborami prezydenckimi. Zgłosiło się aż 52 prezydentów, co pokazuje, iż w opinii publicznej utrwala się przekonanie, że „każdy” może zostać prezydentem. Jednak tylko 17 spośród nich zebrało wymagane co najmniej 100 tys. podpisów – a najwięcej – bo aż 4 miliony zebrał podobno pan red. Krzysztof Stanowski – w każdym razie tak mówi. W ogóle mówi on bardzo interesujące rzeczy – na przykład, że gdy tylko w Polsce obejmie władzę, to zaraz wprowadzi aborcję do 14 roku życia.

Osobiście wiele sobie po zwycięstwie pana red. Stanowskiego obiecuję, bo od lat propaguję tzw. „aborcję opóźnioną”. Dlaczego mielibyśmy obejmować aborcją tylko osoby w stanie prenatalnym, wykluczając w ten sposób z radosnego przywileju bycia abortowanym osoby już urodzone? Taka wyrośnięta zygota zajmuje więcej miejsca w przestrzeni, zostawia ślad węglowy, no a poza tym – robi różne dziwne rzeczy – na przykład – wystawia swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich, czego żadna normalna zygota nigdy nie robi.

Jak tam będzie tak tam będzie – chociaż wszystko może rozstrzygnąć się w całkiem innych kategoriach. Przede wszystkim, w Unii Europejskiej mamy do czynienia z forsowaniem modelu demokracji kierowanej. Niezależnie od wypadków rumuńskich, mamy bowiem kolejny incydent z Maryną Le Pen we Francji. Maryna Le Pen w rankingach prezydenckich przoduje, więc nie było innej rady, jak zaangażować niezawisły sąd, których we Francji jest całe mnóstwo, podobnie jak i u nas. Więc niezawisły sąd zakazał Marynie Le Pen obejmowania funkcji publicznych aż przez 5 lat – a tymczasem wybory prezydenckie we Francji już za pasem, bo w roku 2027. Ona się oczywiście od tej „decyzji politycznej” odwołała do innego niezawisłego sądu – ale na wszelki wypadek zwołała liczne wiece protestacyjne. Czy doprowadzi to do kolejnej rewolucji francuskiej – tego nie wiemy, chociaż prezydent Trump określił tę sytuację, jako „poważną”, więc wszystko jest możliwe.

W jakich kategoriach wszystko rozstrzygnie się u nas – tajemnica to wielka i to nie tylko dlatego, że w sprawie wyborów prezydenckich w naszym bantustanie ma być zwołany unijny „okrągły stół”. Co tam uradzą – tego nikt jeszcze nie wie, ale z pewnością zostanie tam wsparta koncepcja demokracji kierowanej.

Niezależnie od tego, z więzienia, w którym odsiadywał dożywocie, został przez niezawisły sąd wypuszczony pan Cyba, który przed laty zamordował działacza PiS, pana Rosiaka. Podobno dokucza mu demencja, ale ja podejrzewam, że może mieć tylko żółte papiery na wypadek, gdyby trzeba było zlikwidować jakiegoś niezatwierdzonego prezydenta, żeby w ten sposób zrobić miejsce temu jedynemu, zatwierdzonemu: wiecie, rozumiecie, Cyba; załatwiliśmy wam żółte papiery, ale kiedy nieubłaganym palcem wskażemy wam obywatela do likwidacji, to niech wam nie zadrży ręka, bo inaczej będzie z wami brzydka sprawa.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).