To chyba pierwszy raz się zdarzyło, kiedy media mainstreamowe takie jak The New York Times piszą o prowadzonej przez USA wojnie z Rosją. Naturalnie, że na koszt Ukrainy. Z zainteresowaniem przeczytałem długi artykuł o tym, jak amerykańscy generałowie organizowali każdy krok tej wojny. No tak, kilka kroków Ukraina zrobiła bez pytania sojusznika o zgodę. W tym artykule nie obyło się naturalnie, bez propagandy w stylu Rosja jest słaba. Najwyraźniej trzeba być słabym, żeby wygrać wojnę z USA. Przetłumaczyłem ten artykuł na język polski.Źródło.
Wiosennego poranka, dwa miesiące po wkroczeniu wojsk Władimira Putina na Ukrainę, konwój nieoznakowanych samochodów podjechał na róg ulicy w Kijowie i zabrał dwóch mężczyzn w średnim wieku w cywilnych ubraniach. Opuszczając miasto, konwój – obsadzony przez brytyjskich komandosów, nieumundurowanych, ale ciężko uzbrojonych – przejechał 400 mil na zachód do granicy z Polską. Przejazd był bezproblemowy, na paszportach dyplomatycznych. Dalej dotarli na lotnisko Rzeszów-Jasionka, gdzie czekał bezczynnie samolot transportowy C-130.
Brzmi jak powieść kryminalna – jest opowieścią o budowaniu przez USA frontu przeciwko Rosji. Dowiemy się wiele interesujących szczegółów o sporach i konfliktach interesów pomiędzy sojusznikami. Nie dowiemy się nic o nazistach ukraińskich, ale to byłyby stanowczo zbyt wielkie wymagania wobec New York Times.
To nie jest Nowy Porządek Świata. To jest Nazistowski Porządek Świata.
Administracja Bidena raz po raz autoryzowała tajne operacje, których wcześniej zakazała. Amerykańscy doradcy wojskowi zostali wysłani do Kijowa, a później pozwolono im podróżować bliżej walk. Oficerowie wojskowi i oficerowie CIA w Wiesbaden pomogli zaplanować i wesprzeć kampanię ukraińskich ataków na anektowanym przez Rosję Krymie. Wreszcie, wojsko, a następnie CIA otrzymały zielone światło, aby umożliwić precyzyjne ataki głęboko w samej Rosji. Pod pewnymi względami Ukraina była, w szerszej perspektywie, rewanżem w długiej historii amerykańsko-rosyjskich wojen zastępczych – Wietnam w latach 60., Afganistan w latach 80., Syria trzy dekady później.
Jak w tym kontekście wygląda bajka o złym Putinie, który kiedyś z powodu źle przespanej nocy postanowił zaatakować niewinną Ukrainę? Jak w tym kontekście wygląda akcja fałszywej flagi w Buczy, gdzie oddziały Azowa dokonały w kwietniu 2022 roku, po wycofaniu się wojsk Putina, masakry cywilów, jedynie po to, by zrzucić tę zbrodnię na Rosjan?
Obiecaliście wspomagać Ukrainę przeciwko Rosji, to dawajcie teraz pieniądze i rakiety!
Autor artykułu Marek Wójcik Mail: worldscam3@gmail.com
Stanisław Michalkiewicz „Najwyższy Czas!” • 25 marca 2025
Adam Grzymała-Siedlecki w swoich wspomnieniach „Rozmowy z samym sobą” opowiada m.in. o niejakim Rakowskim, właścicielu majątku Rudna.
Zadłużony po uszy, którejś wiosny sprzedał był Abramowi z Proszowic na pniu pszenicę z dwudziestu paru morgów. Następnie tę samą pszenicę na pniu sprzedał jeszcze pięciu innym kupcom zbożowym, oczywiście nie informując ich o pozostałych nabywcach. Do odbioru pszenicy wyznaczył wszystkim ten sam wrześniowy dzień.
O szóstej rano z wozami i workami zjawił się pierwszy z nabywców. Rakowski odkłada ładowanie zboża do godziny dziesiątej. Tymczasem już po godzinie przybywają dwaj następni kupcy. Po jakimś czasie zorientowali się, że wszyscy przyjechali w tym samym celu. Pędzą do właściciela majątku po wyjaśnienia, ale ten wyjaśnień odmawia, a kiedy kupcy wracają do swoich furmanek, widzą już dwóch następnych. Wreszcie zjawia się i Rakowski: – czy jest was już tu sześciu? – Jest – odpowiadają zdenerwowani kupcy.
– W porządku – Rakowski na to – na co oni podnoszą klangor: – Co jest w porządku? Jak pan dziedzic mógł coś podobnego! A kiedy ochrypli i opadli z sił, Rakowski skorzystał z chwili ciszy i powiada: – Kochani, radzę wam postąpić po Bożemu, wedle sprawiedliwości. Pszenicy zebrałem 150 korcy z ogonem; jest was sześciu, każdy zabierze po 25 korcy i hajda do domu. Oczywiście żaden z kupców, z których każdy wcześniej zapłacił za całą pszenicę, nie chce o tym nawet słyszeć. – No to nie ma innej rady – powiada Rakowski – tylko wyścig. – Co to jest wyścig?! Jaki wyścig!? – wołają zdenerwowani kupcy.
Na to Rakowski wskazał im dwie bramy, odległe od siebie o jakieś 200 kroków i powiada tak: ustawię was wszystkich sześciu przy jednej bramie, pójdę na ganek i jak strzelę z pistoletu, wy pobiegniecie do drugiej bramy, a który pierwszy dobiegnie, ten zabierze wszystkie 150 korcy. Oczywiście kupcy ani myśleli się zgodzić i znowu podnieśli klangor, ale tym razem Rakowski powiada: chciałem dla was jak najlepiej. Nie zgadzacie się – trudno; zostawiam was, sami już znajdźcie jakieś wyjście. I pożegnał ich.
Po kilku godzinach kłótni, w trakcie której charczeli nienawiścią już nie przeciwko Rakowskiemu, ale przeciwko sobie nawzajem, po południu przyszli do dziedzica, że zgadzają się na wyścig. Podkasali chałaty, Rakowski wystrzelił i wyścig ruszył. Który z orżniętych kupców wygrał i zagarnął 150 korcy pszenicy – tego autor nie podał.
—————————–
A tak się właśnie złożyło, że na półtora miesiąca przed słynną już na cały świat awanturą w Gabinecie Owalnym Białego Domu miedzy prezydentem Donaldem Trumpem, a ukraińskim prezydentem Zełeńskim, 16 stycznia w Kijowie podpisany został między Wielką Brytanią, w imieniu której podpis złożył brytyjski premier Keir Starmer i Ukrainą, w imieniu której swój podpis miał złożyć prezydent Zełeński, układ na 100 lat, o „stuletnim partnerstwie”. Wprawdzie w opublikowanym tekście układu nie ma ani słowa o żadnym odstąpieniu Wielkiej Brytanii na wyłączność ukraińskich złóż metali ziem rzadkich, tylko o całkiem innych, zupełnie niewinnych sprawach – ale przecież w opublikowanym tekście paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku też nie było ani słowa o podziale Europy Środkowej między Rzeszę Niemiecką i Związek Sowiecki – bo te uzgodnienia znalazły się w tajnej części tego porozumienia.
Czy umowa brytyjsko-ukraińska o „stuletnim partnerstwie” zawiera jakąś tajną część? Tego oczywiście się nie dowiemy, bo jak „tajna”, to tajna. Z drugiej jednak strony, jakież zagadkowe przyczyny mogłyby skłonić Wielką Brytanię do zaoferowania Ukrainie aż „stuletniego partnerstwa”? Takie partnerstwo, nawet cztery razy krótsze, musiałoby być umocnione jakimiś realnymi gwarancjami lub zachęcającymi koncesjami ze strony Ukrainy – a cóż dopiero – „partnerstwo stuletnie”?
Wielka Brytania bowiem, bez względu na to, kto akurat nią rządzi, nie jest podobna do naszego nieszczęśliwego kraju, który 2 grudnia 2016 roku podpisał z Ukrainą umowę, według której Rzeczpospolita Polska zobowiązała się do „nieodpłatnego” udostępniania Ukrainie zasobów całego państwa. Ukraina pozornie zobowiązała się do tego samego, ale zarówno kontekst sytuacyjny w roku 2016, jak i późniejsze wydarzenia, zwłaszcza związane z ukraińskim eksportem rolnym na teren Unii Europejskiej, pokazały, że o żadnej wzajemności ze strony Ukrainy nie ma mowy. Wielka Brytania z całą pewnością takiego głupstwa by nie zrobiła, podczas gdy władze naszego nieszczęśliwego kraju robią jedno głupstwo za drugim i nawet teraz – jak się okazało z buńczucznej deklaracji Księcia-Małżonka – Polska płaci za wykorzystywane na Ukrainie Starlinki, nie żądając nic w zamian.
Dopiero w tym kontekście możemy ocenić słynne „rozliczenia”. Owszem, obóz „dobrej zmiany” podobnie zresztą, jak folksdojcze obywatela Tuska Donalda, grabią, ile się da – ale w proporcji do sum, jakie poszły na darmowe futrowanie Ukrainy zarówno w postaci dostaw broni, jak i w postaci rozmaitych serwitutów nie tylko dla tego państwa, ale i jego obywateli, który pod pretekstem uchodzenia przed wojną, przeszli na utrzymanie polskich podatników, to jakieś okruszki. Okazuje się, że obóz „dobrej zmiany” Naczelnika Państwa nie może licytować się z Volksdeutsche Partei obywatela Tuska Donalda o różnicę łajdactwa, bo przez ponad roczne rządy vaginetu obywatela Tuska Donalda różnica łajdactwa się wyrównała.
Jeśli już mieliby o coś rywalizować, to już tylko o stopień głupoty – chociaż i to byłoby trudne, jako że obecną ekipę przy sterze uważam za najgłupszą od czasów Bolesława Chrobrego. Bo czyż Bolesław Chrobry ośmieliłby się wystąpić na jakimś wiecu z pomysłem tworzenia Volkssturmu, w dodatku ufundowanego na „przymusowej dobrowolności”? Tymczasem obywatel Tusk Donald, przy pochwalnym popiskiwaniu vaginess ze swojego vaginetu, nawet nie zdaje sobie sprawy z groteskowego charakteru tego pomysłu, nie bez słuszności zapewne uważając, że tubylczy Irokezi, czyli wyznawcy Volksdeutsche Partei, łykną wszystko, nawet jeszcze bardziej piramidalne głupstwa. Ale tak to już jest, jak kogoś i tak już zadowolonego ze swego rozumu, jeszcze Żydowie z warszawskiego Judenratu utwierdzą w tym mniemaniu.
Wróćmy jednak do „stuletniego partnerstwa” brytyjsko-ukraińskiego. Otóż czytamy tam, że dla Wlk. Brytanii najważniejszymi postanowieniami układu jest współpraca wojskowa na Morzu Czarnym. Morzu Azowskim i… Morzu Bałtyckim, do którego Ukraina, przynajmniej na razie, to znaczy – zanim doprowadzi Polskę do zawarcia „unii” – nie ma dostępu. Ale za 100 lat…?
Drugim co do ważności postanowieniem jest „współpraca naukowa i technologiczna” w dziedzinie „opieki zdrowotnej”, agrotechnologii, przestrzeni kosmicznej i dronów. Czy z tą „opieką zdrowotną” przypadkiem nie chodzi o wykorzystanie przez Brytyjczyków założonych na Ukrainie ośrodków produkcji broni biologicznej, dzięki której, oczywiście pod egidą WHO, można by zorganizować nową epidemię? I wreszcie – uruchomienie brytyjskiego systemu weryfikacji zboża, dzięki czemu będzie można „śledzić skradzione plony”. Na podstawie tych zapisów można by sobie pomyśleć, że Wielka Brytania okazuje Ukrainie wielkoduszność, podobną do polskiej głupoty. Oczywiście taki wniosek byłby całkowicie nieuprawniony, bo nawet teraz, już po podpisaniu owego „stuletniego partnerstwa”, Wielka Brytania Ukrainie pieniądze pożycza, a i to nie swoje, tylko odsetki z zamrożonych ruskich aktywów.
Zmierzam do tego, że według wszelkiego prawdopodobieństwa, podpisane 16 stycznia w Kijowie „stuletnie partnerstwo” zawiera tajny protokół, w którym ukryto istotę rzeczy: prezydent Zełeński, za zgodą ukraińskich oligarchów, którzy oczywiście musieli też jakoś zabezpieczyć swoje udziały w tym „partnerstwie”, zwyczajnie sprzedał Angielczykom na pniu ukraińskie złoża metali ziem rzadkich. Ile tam poszło pod stołem, kto ile wziął i gdzie schował – tego pewnie nigdy się nie dowiemy, bo jeśli Angielczykowie w dalszym ciągu otaczają mgłą tajemnicy i to mgłą w najlepszym gatunku, nawet gibraltarską katastrofę, to cóż dopiero takie rzeczy?
Oczywiście obydwie strony będą konsekwentnie szły w zaparte, oskarżając wszystkich podejrzliwców o wykonywanie obstalunków zimnego ruskiego czekisty Putina – ale nawet posłusznie oburzając się na tych ruskich agentów, nie możemy przy tym zapominać o zasadzie byłego rosyjskiego ministra spraw zagranicznych, księcia Gorczakowa, który mawiał, że nie wierzy informacjom niezdementowanym. Zresztą zaprzeczenia będą skuteczne tylko do czasu rozpoczęcia przez brytyjskie firmy eksploatacji tych złóż, a następnie – przerabiania ich w Wielkiej Brytanii na rozmaite precjoza.
Z tego powodu prezydent Zełeński chociaż i przedtem a nawet teraz obiecuje prezydentowi Trumpowi, że odstąpi te złoża Stanom Zjednoczonym, jednocześnie broni się rękami i nogami przed złożeniem podpisu pod umową. Czy do awantury w Gabinecie Owalnym Białego Domu doszło dlatego, że prezydent Trump przejrzał na wylot żydowskiego kombinatora z Kijowa, że pogrywa z nim w bambuko, czy dopiero teraz, kiedy w Arabii Saudyjskiej rozpoczęły się amerykańsko-ukraińskie rozmowy, zaczyna do niego docierać, co się naprawdę stało? Jeśli tak, jeśli dopiero teraz, to znaczy, że ta cała CIA, to kupa gówna, jeszcze większa i jeszcze bardziej śmierdząca od naszej ABW.
Tymczasem dokąd prezydent Zełeński pogalopował po ratunek po waszyngtońskiej awanturze? Prosto do Londynu, gdzie premier Starmer go utulił, obdarował i obiecał, że podkręci frajerów z Europy Środkowej, żeby stanęli za nim „murem”. Toteż obywatel Tusk Donald w podskokach rozkaz wykonał, tym chętniej, że został mu wydany w obecności Reichsfuhrerin Urszuli Wodęleje, a ona ani słowem nie zaprotestowała. W tej sytuacji warto postawić sobie pytanie, czy Zełeński sprzedał te całe złoża również Niemcom – no i oczywiście, czy w tej sytuacji urządzi wyścig, jak to zrobił w swoim czasie szlagon Rakowski, czy też będzie się bał ostatecznie rozwścieczyć prezydenta Trumpa?
Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Najwyższy Czas!”.
Kontrowersyjna propozycja Elona Muska dotycząca amnestii dla prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego rzuca nowe światło na skomplikowaną sytuację w regionie. W swoim wpisie z 3 marca 2025 roku na platformie X miliarder stwierdził: “Prawda. Choć to nieprzyjemne, Zełenski powinien otrzymać jakąś formę amnestii w neutralnym kraju w zamian za pokojowe przejście do demokracji na Ukrainie”.
Konflikt na Ukrainie ma głębsze korzenie niż powszechnie przedstawiane w zachodnich mediach. Od 2014 roku, po wydarzeniach na Majdanie, nacjonalistyczne grupy inspirowane ideologią Stepana Bandery prowadziły działania wymierzone w rosyjskojęzyczną ludność wschodniej Ukrainy. Te napięcia etniczne, ignorowane przez kolejne rządy w Kijowie, stały się jednym z powodów pierwszej eskalacji konfliktu w Donbasie w 2015 roku.
Pomimo porozumień mińskich, prześladowania ludności rosyjskojęzycznej trwały, co stworzyło pretekst dla Rosji do podjęcia działań określanych przez Moskwę jako “operacja specjalna”. Kreml wielokrotnie wskazywał, że jego celem jest ochrona mniejszości rosyjskiej oraz “denazyfikacja” Ukrainy, odnosząc się do obecności skrajnie prawicowych [nie, to nie “prawica”, to bandyci. md] elementów w ukraińskim życiu politycznym.
Ukraina od lat boryka się z problemem endemicznej korupcji, która nie ustąpiła nawet w obliczu wojny [urosła, synku.. md] . Coraz więcej analityków i polityków w USA, w tym przedstawiciele administracji Trumpa, otwarcie wyraża wątpliwości dotyczące właściwego wykorzystania miliardów dolarów pomocy przekazanej Kijowowi.
Istnieją podejrzenia, że znaczne kwoty mogły zostać zdefraudowane przez ukraińskich urzędników, w tym osoby z najbliższego otoczenia Zełenskiego. Choć konkretne dowody nie zostały jeszcze publicznie przedstawione, pogłoski o finansowych nieprawidłowościach są na tyle poważne, że mogły skłonić Muska do zaproponowania amnestii jako sposobu na rozwiązanie tej drażliwej sytuacji.
Elon Musk, obecnie pełniący rolę doradcy prezydenta Trumpa, może posiadać informacje niedostępne opinii publicznej. Jako osoba blisko związana z amerykańską administracją, prawdopodobnie ma dostęp do danych wywiadowczych, które mogą wskazywać na nieprawidłowości znacznie poważniejsze niż te znane opinii publicznej.
Jego propozycja amnestii może być więc nie tyle oskarżeniem, co aktem politycznej wielkoduszności. Jeśli amerykańskie służby rzeczywiście posiadają dowody obciążające ukraińskiego przywódcę, amnestia byłaby sposobem na umożliwienie pokojowego zakończenia konfliktu bez konieczności stawiania Zełenskiego przed międzynarodowym trybunałem.
Hipoteza, że Zełenski może celowo przedłużać konflikt, aby utrzymać się przy władzy, zyskuje coraz większe uznanie wśród obserwatorów. Stan wojenny wprowadzony po rosyjskiej interwencji zawiesił normalne procedury demokratyczne, w tym wybory. Kadencja prezydenta Zełenskiego formalnie zakończyła się w 2024 roku, jednak nowe wybory nie zostały przeprowadzone, co budzi uzasadnione pytania o legitymację obecnych władz.
Krytycy wskazują, że zakończenie konfliktu oznaczałoby konieczność przeprowadzenia wyborów, których wynik mógłby być niekorzystny dla obecnego prezydenta, zwłaszcza w świetle narastających podejrzeń o finansowe nieprawidłowości.
Istnieje realne prawdopodobieństwo, że po zakończeniu działań wojennych Zełenski mógłby stanąć w obliczu międzynarodowego dochodzenia dotyczącego wykorzystania środków przekazanych Ukrainie przez zachodnich sojuszników. W tym kontekście propozycja Muska dotycząca amnestii jawi się jako pragmatyczne rozwiązanie skomplikowanej sytuacji.
Amnestia w neutralnym kraju pozwoliłaby na pokojowe przekazanie władzy i przeprowadzenie demokratycznych wyborów, jednocześnie unikając potencjalnie destabilizującego procesu sądowego przeciwko byłemu przywódcy.
Propozycja Muska wpisuje się w szerszą zmianę polityki USA wobec konfliktu ukraińskiego. Administracja Trumpa wielokrotnie sygnalizowała chęć zakończenia wojny, nawet za cenę kompromisów, które poprzednia administracja odrzucała.
Prezydent Trump stwierdził publicznie, że “Zełenski nie będzie długo u władzy”, jeśli nie przystąpi do negocjacji pokojowych. Te słowa, w połączeniu z propozycją Muska, sugerują, że Waszyngton może rozważać scenariusz zmiany władzy w Kijowie jako element rozwiązania konfliktu.
Niezależnie od ostatecznego rozwoju wydarzeń, propozycja amnestii dla Zełenskiego stawia ważne pytanie o przyszłość Ukrainy i możliwe drogi zakończenia konfliktu. Jeśli rzeczywiście istnieją poważne dowody obciążające ukraińskiego przywódcę, amnestia mogłaby być rozwiązaniem umożliwiającym pokojowe przekazanie władzy bez dodatkowych wstrząsów dla i tak już zrujnowanego kraju.
Pytanie, które pozostaje bez odpowiedzi, brzmi: czy ukraińskie społeczeństwo jest gotowe na takie rozwiązanie, i czy międzynarodowa społeczność zaakceptuje amnestię dla Zełenskiego jako cenę za zakończenie konfliktu, który pochłonął już setki tysięcy ofiar?
The sort of clash that occurred between President Trump and Vice President Vance and President Zelensky is common enough between leaders in private. As a public spectacle however it is almost unprecedented, and certainly in the surroundings of the White House. There was fault on both sides for the way things got out of hand; but Zelensky was the more foolish participant, because (as Trump pointed out) he is the one in the weak position.
There were multiple reasons for this diplomatic debacle, but the most important was a fundamental divergence of views on how the war began and how to end it.
President Zelensky, like many people in the U.S. and European establishments, puts all the blame for the war on Russia, believes that the Russian government is not only still pursuing not only maximalist aims in Ukraine, but intends to attack the Baltic States and NATO.
Zelensky therefore does not really believe that a negotiated settlement is possible or will last; unless that is NATO European members provide a force to defend Ukraine with the full backing of the United States. Since the Russian government has repeatedly rejected this idea, setting it as a condition in talks would mean that there will be no peace settlement and the war will continue indefinitely.
Based on their own view of the world and international relations (shared in private by a good many tough-minded members of the U.S. establishment) Trump and Vance by contrast believe that Russia had certain legitimate reasons to see Western ambitions in Ukraine as a threat to its security and vital interests. They see this war as part of a broader geopolitical conflict between the West and Russia over NATO expansion and Europe’s security order. Absent diplomacy, they think the spiral of action and reaction in this geopolitical conflict will only escalate, risking, in Trump’s words, “World War III.”
Trump and Vance see Putin as a ruthless but rational actor (much, perhaps, as Trump sees himself) who will make a deal and stick to it if it meets Russia’s essential conditions. They do not believe that Putin has any intention of going on to attack NATO. Above all, they are determined not to make any more U.S. security commitments in Europe beyond NATO’s existing borders.
They were therefore furious when Zelensky at the press conference put public pressure on them to promise a U.S. military “backstop” for a European “peacekeeping” force in Ukraine. And while Trump’s words about Zelensky have been extremely undiplomatic, in another reply to a question he did utter some diplomatic common sense: “You want me to say terrible things about Putin and then tell him, ‘Hey, Vladimir, how about a deal?’” Trump also stated something that should be a truism, but has too often been forgotten by the U.S. foreign and security establishment: that his primary responsibility is to the United States of America.
Zelensky for his part does not seem to have understood the very different character of the Trump administration from that of Biden or the European governments. Zelensky and other Ukrainian officials became used to criticizing Western governments in public for not giving enough aid to Ukraine, and going over their heads with public appeals to Western media, publics and parliaments.
And very often, Biden and his European counterparts then gave in to Ukrainian demands that they had previously rejected. This appeared to condition Zelensky to believe that public pressure and moral blackmail on Washington would still be a path to success when dealing with Trump.
It says little for his Ukrainian advisers that Zelensky went into this meeting so terribly briefed. The Ukrainian ambassador was seen with her head in her hands during the argument, and she had good reason.
Trump and Vance reacted very differently to Zelensky’s public pressure and reproaches. It was, however, unnecessary for them to respond so harshly in public. As one of the authors pointed out in an article for Responsible Statecraft earlier this week (that, alas, none of the principals at this meeting seem to have read) there is an awful lot to be said for public silence in the conduct of international affairs.
Zelensky’s illusions needed to be dispelled by some clear and firm U.S. words; but there was no need to utter them in public. Incidents of this kind do not accord with the dignity of the White House or the image of the United States. Trump should have ended the press conference before the conversation turned contentious and voiced his admonitions to Zelensky in private.
The way in which this argument got out of hand partly reflects Trump’s and Vance’s personal resentments (of which Zelensky should have been aware, and that should have made him more cautious and polite) over Zelensky’s perceived political support for the Democrats, including his role in Trump’s first impeachment and his de facto campaign appearance for Biden in Pennsylvania during the 2024 elections.
This deep public rift, and the collapse of the minerals deal that Trump clearly regarded as central to the U.S.-Ukrainian aspect of the peace process, leave that process in a parlous state. The Russian government has two choices in how to respond. On the one hand, there will doubtless be hardliners who will tell Putin that with Ukraine’s relationship with the U.S. gravely weakened, Russia should harden its negotiating stance and refuse to compromise on its demands.
It is certainly possible, however, that wiser counsel will prevail, and that Putin will see this as an opportunity to portray Russia as the party that is seeking peace. This is what most of Russia’s partners in the Global South (that Russians like to call the “Global Majority”) would wish. This is also of course the greatest opportunity ever to establish a wholly new relationship with the U.S. and achieve the wider agreements on common security that Moscow has been seeking for so many years.
Ukraine’s position is gravely weakened; and if in the next round of negotiations the U.S. and Russian teams can come up with a reasonable compromise, Ukraine would be well advised to accept it in principle and try to negotiate as many advantages as possible over the details of the ceasefire and any changes to the Ukrainian constitution — negotiations in which Ukraine will of course have to be involved, whatever the state of relations between Trump and Zelensky.
For if Ukraine continues to oppose a deal and Trump withdraws U.S. support (including not just weapons but even more importantly Starlink and real-time battlefield intelligence), Ukrainian forces will face huge difficulties in holding their present positions and warding off a catastrophic defeat.
This will be true even if European countries continue their support. The governments of the EU and UK are now facing a critical dilemma, to which they will have to respond at their summit (including Zelensky) this coming Sunday, March 2. They will no doubt pledge to continue supporting Ukraine with aid.
If however they also continue to insist to the Trump administration that they and Ukraine be included in the first rounds of peace talks, to insist on a European peacekeeping force, and to encourage Ukraine to reject a deal, they will lose whatever influence they retain in Washington and may also expose themselves to retaliation in the form of tariffs. They will also vastly increase the risk of a catastrophe for Ukraine.
Finally, this incident raises profound questions about Zelensky’s political future.
It may temporarily create a rally-round-the-flag effect in Ukraine, bolstering his popularity for standing up to U.S. pressure. Before too long however, as Ukrainians confront the dire circumstances they face and the need to mend fences with the Trump administration, challengers to Zelensky may emerge and lead calls for presidential elections.
Anatol Lieven is Director of the Eurasia Program at the Quincy Institute for Responsible Statecraft. He was formerly a professor at Georgetown University in Qatar and in the War Studies Department of King’s College London.
The views expressed by authors on Responsible Statecraft do not necessarily reflect those of the Quincy Institute or its associates.
George Beebe spent more than two decades in government as an intelligence analyst, diplomat, and policy advisor, including as director of the CIA’s Russia analysis and as a staff advisor on Russia matters to Vice President Cheney. He is the author of “The Russia Trap: How Our Shadow War with Russia Could Spiral into Nuclear Catastrophe” (2019).
Takiego widowiska nikt chyba się nie spodziewał. Ja na przykład myślałem, że prezydent Zełeński, któremu ukraiński Najwyższy Sowiet dopiero niedawno konwalidował status prezydencki, przyszedłszy po rozum do głowy, podpisze warunki bezwarunkowej kapitulacji Ukrainy przed Stanami Zjednoczonymi.
Prawdopodobnie tak samo myślał i prezydent Trump i wiceprezydent Vance – bo czyż w przeciwnym razie wpadliby na pomysł, żeby dyskutować z prezydentem Zełeńskim przed kamerami telewizyjnymi i w obecności tłumu dziennikarzy?
Tymczasem prezydent Zełeński najwyraźniej postanowił schronić się za murami kabaretowymi – o czym świadczył m.in. kostium “sługi narodu” z “tryzubem” na lewej piersi.
Chyba ani prezydent Trump, ani wiceprezydent Vance z początku nie zorientowali się w tym manewrze i dlatego podjęli dyskusję z operetkowymi, ale i mocarstwowymi deklaracjami prezydenta Zełeńskiego – że on własną piersią broni “wolnego świata” i przestrogami, że jak Ameryka nie będzie go słuchać, to doświadczy wojny na swoich granicach i nic jej nie pomoże nawet Ocean Atlantycki.
Myślę, że w tym momencie prezydent Trump już się zorientował, że został przez prezydenta Zełeńskiego wciągnięty w kabaretowy skecz – bo wiceprezydent Vance chyba skapował to kilka minut później. Toteż, wyłamując się z kabaretowej konwencji, expressis verbis dał do zrozumienia swemu ukraińskiemu rozmówcy, że bez Stanów Zjednoczonych nie ma on w rękach żadnych atutów i że albo zdecyduje się podpisać warunki bezwarunkowej kapitulacji Ukrainy przed USA, albo “się rozejdziemy” – co w domyśle oznaczało, że od tej pory będzie musiał bujać się z Putinem na własną rękę.
Ponieważ prezydent Zełeński miał przygotowany tylko scenariusz kabaretowy, nie było innego wyjścia, jak przerwać przedstawienie. Toteż widowisko przerwano, delegacja ukraińska została skierowana do osobnego pokoju, dokąd po chwili przyszła jakaś funkcjonariuszka, by zakomunikować, że prezydent Trump prosi delegację ukraińską o “jak najszybsze” opuszczenie Białego Domu.
No dobrze – ale dlaczego prezydent Zełeński postanowił odegrać z udziałem prezydenta Trumpa skecz pod tytułem “Sługa narodu”? Żeby odpowiedzieć na to pytanie, musimy uświadomić sobie, jakim naprawdę państwem jest Ukraina. Nie jest to normalne państwo, tylko oligarchia oligarchów.
W odróżnieniu od Rosji, gdzie Putin decyduje, kto może być oligarchą, na Ukrainie to oligarchowie decydują, kto może być prezydentem.
To są ci sami oligarchowie, którzy eksploatują wszystkie bogactwa Ukrainy, bez oglądania się na tamtejsze plebejskie mięso armatnie. A tu nagle amerykański prezydent chciałby położyć na tym wszystkim łapę.
Toteż prezydentu Zełeńskiemu na odjezdnym powiedziano: słuchaj no frędzlu, jak tylko podpiszesz tę umowę, to uriezamy tobie szyję. W tej sytuacji nie było innego wyjścia, jak schronić się za murami kabaretowego widowiska, dzięki czemu żadna umowa z Ameryką nie została podpisana.
No tak – ale prezydent Stanów Zjednoczonych, które rzeczywiście – stanowią jedyną ostoję i nadzieję Ukrainy, na oczach całego świata został przez żydowskiego komika w ukraińskim kostiumie ośmieszony. To ze strony prezydenta Zełeńskiego też wielkie ryzyko – a jednak na to ryzyko poszedł. Dlaczego? Najwyraźniej jemu też przez ostatnie lata musiało przewrócić się w głowie i doszedł do wniosku, że może bezkarnie wytarzać amerykańskiego prezydenta w smole i pierzu, bo ten “i tak” będzie musiał mu pomagać, bo jak nie, to Putin ruszy na Atlantyk – oczywiście po uprzednim zawojowaniu Europy – i okupuje Amerykę.
Taką właśnie propagandową tezę wykoncypowali pierwszorzędni fachowcy ze Sztabu Generalnego niezwyciężonej Ukraińskiej Powstańczej Armii – więc nic dziwnego, że i prezydent Zełeński w końcu w tę własną propagandę uwierzył. Tymczasem to błąd – bo w nasza propagandę, to powinni wierzyć inni – ale nie my, którzy ją wytwarzamy. A dlaczego? A dlatego, ze wiara we wszelką propagandę odbiera człowiekowi poczucie rzeczywistości.
I właśnie taką utratę poczucia rzeczywistości mogliśmy zaobserwować u prezydenta Zełeńskiego. Ja nie przywiązuję specjalnej wagi do tak zwanej “mowy ciała”, w której specjalizują się rozmaici filuci – ale rzeczywiście – kiedy prezydent Trump powiedział ukraińskiemu gościowi, że bez Stanów Zjednoczonych Ukraina “nie ma żadnym atutów”, to chyba dopiero wtedy dotarło do niego, że może zostać z – jak to mówią – fiutem w garści, z którego może oddawać gniewne strzały w stronę zimnego ruskiego czekistę Putina. Dopiero wtedy dotarło do niego, że o ile Stany Zjednoczone jakoś sobie poradzą i bez samostijnej Ukrainy, to samostijna Ukraina bez pomocy Stanów Zjednoczonych może sobie nie poradzić, zwłaszcza w aktualnej sytuacji, w jakiej z powodu głupoty swojego prezydenta właśnie się znalazła.
Na usprawiedliwienie prezydenta Zełeńskiego trzeba jednak dodać, że liczy on na “Europę”, której przywódcami najwyraźniej musiał – o czym pisał mój Honorable Correspondant – podzielić się forsą, którą i Ameryka i poszczególne kraje europejskie pożyczyły mu, albo zagwarantowały w związku z wojną. Oczywiście z wyjątkiem Polski – bo nasi Umiłowani Przywódcy 2 grudnia 2016 roku podpisali umowę, w której zobowiązali się do “nieodpłatnego” udostępniania Ukrainie zasobów całego państwa. Czyż nie dlatego prezydent Zełeński i ukraińscy dygnitarze traktują naszych Umiłowanych Przywódców z nieukrywaną pogardą – no bo na nic innego ci nie zasługują.
Jeśli chodzi o innych europejsów, przede wszystkim “starą łapówkarę”, Reichsfuhrerin Urszulę Wodęleje, czy francuskiego prezydenta Macrona, to jestem pewien, że ci teraz rzeczywiście panikują, że prezydent Zełeński powie, ile komu dał i w ten sposób trzyma ich za krocze.
Toteż jeden przez drugiego mu się nadstawiają z ofertami dozgonnej miłości – w czym uczestniczy nawet obywatel Tusk Donald, chociaż nie wydaje mi się, żeby i jemu coś od prezydenta Zełeńskiego kapnęło, chociaż – w odróżnieniu od pana prezydenta Andrzeja Dudy, który prezydenta Zełeńskiego kocha bezinteresowną, ślepą miłością – w roku 2019, kiedy jeszcze przewodniczył Europejskiemu Najwyższemu Sowietowi, a Zełeński już był prezydentem, to mógł i on coś dostać i dlatego tak się dzisiaj nadstawia.
Wyjątkiem może być Wielka Brytania. Pamiętamy, jak w roku 2022 Turcja oferowała Ukrainie swoje usługi w zakresie pośrednictwa z Putinem – ale ówczesny brytyjski premier Borys Johnson prezydentowi Zełeńskiemu to “odradził”. Co mu tam naobiecywał, razem z amerykańskim prezydentem Józiem Bidenem – tego możemy się tylko domyślać również dlatego, że teraz Wielka Brytania podpisała z Ukrainą pakt aż na całe 100 lat!
Skoro jest już po “brexicie”, to co to szkodzi wciągnąć resztę europejsów w stuletnią wojnę na Ukrainie? Bella gerant alii, tu felix Austria nube (niech inni toczą wojny, ty szczęśliwa Austrio zawieraj małżeństwa) mawiało się w koszmarnych czasach – ale każda słuszna myśl, raz rzucona w przestrzeń, prędzej czy później znajdzie swego amatora.
A ponieważ wszyscy namawiają nas do “myślenia pozytywnego”, to niewątpliwie pozytywnym skutkiem awantury w Białym Domu jest to, że cały świat przekonał się, jacy są Ukraińcy. [Raczej – rządzące tym biednym ludem – mafie. md]
– Żądam natychmiastowego zwołania nadzwyczajnej sesji parlamentu, na której parlament musi wszcząć procedurę impeachmentu wobec Zełenskiego – pisze po awanturze w Białym Domu Ołeksandr Dubinski – były deputowany partii Wołodymyra Zełenskiego Sługa Narodu, obecnie pozostający z nim w ostrym sporze.
– Wydarzenia ostatnich godzin – publiczne upokorzenie Zełenskiego w Białym Domu, oświadczenie Trumpa o porażce dyplomatycznej Zełenskiego i utrata przez Ukrainę bezwarunkowego poparcia USA – stały się ostatecznym aktem upadku reżimu.
(…)
Żądam natychmiastowego zwołania nadzwyczajnej sesji parlamentu, na której parlament musi wszcząć procedurę impeachmentu wobec Zełenskiego za:
– porażka polityki zagranicznej, która doprowadziła do międzynarodowej izolacji Ukrainy i utraty wsparcia sojuszników. – przegrana wojna, która jest wynikiem niekompetentnego przywództwa i katastrofalnych decyzji. – łamanie praw obywatelskich i uzurpacja władzy, przejawiająca się w tłumieniu opozycji, prześladowaniu dysydentów i rządach autorytarnych.
Apeluję do wszystkich członków ukraińskiego parlamentu: przestańcie tracić czas, przestańcie czekać! Zełenski jest bankrutem. Zełenski nie jest Ukrainą! Czas postawić go przed sądem. Jeśli nie może zaoferować prawdziwego wyjścia z kryzysu, to my musimy podjąć brzemienne w skutki decyzje.
Zełenski myślał, że może rządzić Ukrainą siłą. Teraz przegrał.
Ukraina musi podjąć decyzję – czy będzie kontynuować swój upadek w przepaść, czy podejmie walkę o prawdziwą niepodległość? – pisze Dubinski.
Ołeksandr Dubinski
Ołeksandr Dubinski to ukraiński polityk, dziennikarz i bloger, od 2019 roku członek Rady Najwyższej. Jest także prezenterem „Pieniądze” Program telewizyjny na kanale 1+1 . Dubinski był początkowo członkiem partii Sługa Narodu prezydenta Wołodymyra Zełenskiego i został wybrany wiceprzewodniczącym Komitetu Finansów, Polityki Podatkowej i Celnej.
W styczniu 2021 r. wszczęto dochodzenie w sprawie Dubinskiego w sprawie unikania płacenia podatków i nielegalnego nabywania majątku. Następnie został wyrzucony ze swojej partii.
Trump i Zełenski nie podpisali umowy
Planowana wczoraj na godz. 19 konferencja prasowa Donalda Trumpa i Wołodymyra Zełenskiego się nie odbyła. To właśnie wtedy miało dojść do podpisania umowy w sprawie wydobycia metali ziem rzadkich. Chwilę później amerykańskie media poinformowały, że prezydent Ukrainy przedwcześnie opuścił Biały Dom.
Wcześniej, podczas spotkania w Gabinecie Owalnym, pomiędzy prezydentami doszło do ostrej kłótni. – Nie mów nam, co mamy czuć. Próbujemy rozwiązać problem. Nie mów nam, co mamy czuć. Nie jesteś w pozycji, aby dyktować. To właśnie robisz – mówił Donald Trump do Wołodymyra Zełenskiego.
Ekspert komentuje
Dr Adam Eberhardt stwierdził, że prezydent Wołodymyr Zełenski przyleciał do Waszyngtonu, aby “osiągnąć konkretne cele polityczne, a mianowicie wyciszyć napięcia w relacjach ukraińsko-amerykańskich i oswoić ze sobą amerykańską administrację”. Jego zdaniem z punktu widzenia interesów ukraińskich efekt wizyty Zełenskiego jest “potencjalnie koszmarny”.
W momencie, kiedy rozpoczyna się proces pokojowy, wynik wizyty utwierdza administrację Donalda Trumpa w przeświadczeniu, że to rzekomo przywódca Rosji Władimir Putin chce porozumienia i pokoju, a targany emocjami Zełenski nie jest do tego zdolny
To groźny dla przyszłości Ukrainy brak profesjonalizmu (…) Dzisiejsze wydarzenia w Białym Domu nie wykluczają podpisania umowy. Natomiast Zełenski stracił okazję na to, aby znormalizować relacje z administracją Trumpa. Wręcz przeciwnie, doszło do ich zaognienia, co zupełnie nie leży w interesie Ukrainy – dodał Eberhardt.
– Donald Trump powiedział Wołodymyrowi Zełenskiemu to, co jest najzwyczajniejszą prawdą, której ten nie chce przyjąć do wiadomości. Jest to zresztą kolejny przykład wskazujący na to, że Zełenski i jego otoczenie kompletnie nie jest zdolne do podjęcia żadnych realnych rozmów pokojowych, że są zafiksowani na toczeniu dalszej wojny, że nie liczą się ze stratami, które ta wojna przynosi im i całej reszcie świata – mówi w rozmowie z PCh24 Paweł Lisicki komentując piątkową awanturę między Donaldem Trumpem a Wołodymyrem Zełenskim.
W ocenie redaktora naczelnego tygodnika „Do Rzeczy” efektem piątkowych wydarzeń oraz tego, wszystkiego, co dzieje się na Ukrainie i na świecie w ostatnich tygodniach może być „wymiana Zełenskiego na innego przywódcę[ależ skądże!! Na inną marionetkę, bardziej i szybciej reagującą na rozkazy – i może z trochę innych kierunków… md] , który będzie zdolny podejmować racjonalne i normalne decyzje”, a nie zachowywał się tak jak Zełenski, który „uwierzył w to, że jest w tej chwili niemal katonem dla całego świata i reprezentantem Zachodu wobec wszystkich innych”.
Zdaniem autora „Epoki Antychrysta” wbrew pojawiającym się głosom Trump nie przegrał debaty z Zełenskim [??? a chto takie bzdury wypisuje? md] , bo żeby tak było, to prezydent Ukrainy musiałby być w pozycji, czy w sytuacji takiej, jak to ujął Donald Trump, żeby „mieć karty”. – A jakie karty ma w tej chwili Zełenski?
Zełenski ma takie karty, że ma swoich żołnierzy, których dalej może jeszcze posyłać na śmierć; ma jakąś grupę fanatyków, która jest gotowa za niego umierać i ma niezbornych przywódców europejskich, którzy najchętniej by, że tak powiem, posłużyli się Ameryką, żeby swoje cele ideologiczne osiągnąć – wyjaśnia.
– To tyle, co ma Zełenski, który znalazł się w pozycji nie do pozazdroszczenia, ale znalazł się w tej pozycji w dużym stopniu z własnej winy. On po prostu uwierzył w to, że jest obrońcą całego Zachodu, a jest po prostu wydmuszką stworzoną na użytek globalistów – podsumowuje Paweł Lisicki
====================
Cyrk UE:
Szefowie instytucji unijnych do Zełenskiego: „Nigdy nie będziesz sam, drogi prezydencie!”, „Bądź nieustraszony!”
Wołodymyr Zełenski i Donald Trump w Białym Domu. Foto: PAP/EPA
Po tym, jak Donald Trump i Wołodymyr Zełenski wdali się w kłótnię w Białym Domu, amerykański prezydent zwołał zebranie swoich głównych doradców – opisuje CNN kulisy fiaska rozmów obu prezydentów w sprawie umowy o zasobach mineralnych Ukrainy.
Według CNN Trump konsultował się z wiceprezydentem J.D. Vance’em, sekretarzem stanu Marco Rubio, ministrem skarbu Scottem Bessentem i innymi swoimi głównymi doradcami. To wtedy prezydent USA ostatecznie zdecydował, że Zełenski „nie jest w stanie negocjować”.
Następnie Trump polecił Rubio i swojemu doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego Mike’owi Waltzowi przekazanie wiadomości stronie ukraińskiej: „nadszedł czas, aby Zełenski odszedł”.
W tym czasie ukraińska delegacja przebywała w sąsiednim pokoju, co jest standardem w przypadku wizyt zagranicznych delegacji.
Zdaniem CNN, która powołuje się na jednego z urzędników Białego Domu, ukraińska delegacja protestowała przeciwko zerwaniu rozmów i chciała kontynuować spotkanie. Spotkała się jednak z odmową, po czym Zełenski opuścił Biały Dom.
Wołodymyr Zełenski i Donald Trump w Białym Domu. Foto: PAP/EPA
Wizyta prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego w USA zakończyła się porażką.
Prezydent USA Donald Trump odprawił ukraińskiego gościa z niczym, po kłótni, którą miała miejsce przed kamerami w Białym Domu.
Podczas spotkania Zełenskiego z Trumpem w gabinecie Owalnym Białego Domu doszło do kłótni pomiędzy nimi, także z udziałem wiceprezydenta USA JD. Vancem. Pisaliśmy o tym:
Niedługo potem Biały Dom poinformował, że konferencja prezydentów z podpisania umowy zostaje odwołana a Donald Trump wydał oficjalne oświadczenie na swoich mediach społecznościowych, w którym jasno wskazał, że porozumienia z Ukrainą nie będzie.
Oświadczenie prezydenta Trumpa:
„Dzisiaj w Białym Domu odbyło się bardzo znaczące spotkanie. Wiele się dowiedzieliśmy, czego nie można byłoby zrozumieć bez rozmowy pod taką presją i ogniem. To niesamowite, co wychodzi przez emocje, i doszedłem do wniosku, że Prezydent Zełenski nie jest gotowy na pokój, jeśli Ameryka jest zaangażowana, ponieważ czuje, że nasze zaangażowanie daje mu dużą przewagę w negocjacjach. Nie chcę przewagi, chcę POKOJU. On okazał brak szacunku dla Stanów Zjednoczonych Ameryki w Gabinecie Owalnym. Może wrócić, kiedy będzie gotowy na Pokój.”
Prezydent Ukrainy opuścił Biały Dom bez pożegnania, podobno na prośbę Donalda Trumpa. Urzędnik Białego Domu powiedział, że „Zełenski został wyrzucony”.
Ciężko nie oprzeć się wrażeniu, że cała sytuacja była zaplanowana. Ta kłótnia w Gabinecie Owalnym przed kamerami i w obecności wielu dziennikarzy była bardzo teatralna. Najwyraźniej tak się miało stać, świat i Amerykanie mieli to zobaczyć. Trump dał kopniaka Zełenskiemu.
Donald Trump: niech „dyktator bez wyborów” Zełenski działa szybko, bo inaczej nie będzie miał kraju
(fot. Gage Skidmore from Surprise, AZ, United States of America, CC BY-SA 2.0 , via Wikimedia Commons)
Prezydent USA Donald Trump w środę nazwał prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego „dyktatorem bez wyborów” i powiedział, żeby „działał szybko, bo inaczej nie będzie miał kraju”. Zarzucił mu, że wykonał „okropną robotę” jako szef państwa i namówił USA na udział w „wojnie, której nie mógł wygrać”.
„Pomyślcie: umiarkowanie udany komik, Wołodymyr Zełenski, namówił Stany Zjednoczone Ameryki do wydania 350 mld dolarów, aby rozpocząć wojnę, której nie można było wygrać, która nigdy nie musiała się zacząć, wojnę, której on, bez USA i Trumpa nigdy nie będzie w stanie zakończyć”, napisał Trump na swoim portalu społecznościowym Truth Social.
Trump po raz kolejny wyraził niezadowolenie z powodu nierównowagi we wsparciu Ukrainy między USA i Europą, twierdząc – wbrew stanowi faktycznemu – że USA wydały na ten cel o 200 mld dolarów więcej, a „pieniądze (od) Europy są gwarantowane, podczas gdy Stany Zjednoczone nic nie dostaną z powrotem”.
Podobnie jak dzień wcześniej, prezydent USA skrytykował Zełenskiego za to, że nie przeprowadził wyborów w trakcie wojny. Powiedział, że Zełenski ma „bardzo niskie” notowania w sondażach i że „jedyną rzeczą, w której był dobry, to ogrywanie (poprzedniego prezydenta USA Joe) Bidena”.
„Dyktator bez wyborów Zełenski lepiej niech działa szybko, inaczej nie będzie miał kraju”, dodał. Ocenił, że on sam w tym czasie prowadzi udane negocjacje, by zakończyć wojnę, i że tylko on jest w stanie to osiągnąć.
„Kocham Ukrainę, ale Zełenski wykonał okropną robotę, jego kraj jest zniszczony, a miliony ludzi niepotrzebnie zginęły – i tak to trwa…”, dodał prezydent USA.
Marco Travaglio (urodzony w Turynie 13 października 1964 r.) jest włoskim dziennikarzem, eseistą i pisarzem, od 3 lutego 2015 r. redaktorem wersji drukowanej gazety il Fatto Quotidiano[1]. https://it.wikipedia.org/wiki/Marco_Travaglio
Ukraiński parlament zakazuje działalności Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i nakazuje duchownym przyłączenie się do Ukraińskiej Cerkwi Prawosławnej w ciągu dziewięciu miesięcy: tej, która w roku 1992 (po uzyskaniu niepodległości od ZSRR) ogłosiła schizmę od Patriarchatu Moskiewskiego, któremu podlegała od XVII wieku. Zelensky cieszy się z „naszej duchowej niezależności”, nie przejmując się tym, że spośród 71% ukraińskich prawosławnych jedna trzecia wyznaje kult rosyjski. Ich sprawa? – Nie, nasza sprawa: Ukraina jest kandydatem do uzyskania członkostwa w UE w rekordowym czasie i jest sztucznie utrzymywana przy życiu przez zachodnie miliardy. Ale europejskie władze zapomniały ozora w gębie. Jak zawsze w tego rodzaju przypadkach.
Kiedy w roku 2014 legalny prezydent Janukowycz został obalony, odbyło się ponowne głosowanie i wygrał oligarcha Poroszenko, który mianował ministrami czterech neonazistów i włączył neonazistowski batalion Azow do Gwardii Narodowej, wszyscy siedzieli cicho, ponieważ nowo wybrany był naszym przyjacielem, a więc szczerym demokratą.
Kiedy Poroszenko zaczął bombardować ludność rosyjskojęzyczną w Donbasie (14 400 zabitych w wojnie domowej w latach 2014-22) i zniósł rosyjski jako drugi język urzędowy w kraju, w którym jedna trzecia jest rosyjskojęzyczna, a wszyscy znają rosyjski, wszyscy milczeli, ponieważ rosyjskojęzyczni są bronieni przez Putina.
Kiedy po rosyjskiej inwazji Zełenski zdelegalizował 11 partii opozycyjnych, aresztował szefa najpopularniejszej z nich i zablokował stacje telewizyjne, które odmówiły przyłączenia się do jednej platformy rządowej, wszyscy milczeli, ponieważ Kijów to nie Moskwa.
Kiedy ukraińscy komandosi wysadzili rosyjsko-niemieckie gazociągi NordStream, wszyscy oskarżyli Moskwę o ich zbombardowanie, podobnie jak wtedy, gdy kijowscy 007 zabili w pobliżu Moskwy Darię Duginę, córkę putinowskiego filozofa, ponieważ jedynym terrorystą jest Putin.
Kiedy Zełenski zakazał dekretem negocjacji z Moskwą, wszyscy siedzieli cicho, ponieważ NATO uzbraja Ukrainę, po to, by lepiej negocjowała z Moskwą.
Kiedy Kijów aresztuje tysiące młodych Ukraińców uciekających przed poborem, wszyscy milczą, ponieważ młodzi Ukraińcy z utęsknieniem wyczekują śmierci w przegranej wojnie.
Kiedy Zełenski przełożył wybory, pozostając u władzy, wszyscy zamilkli, ponieważ Ukraina jest demokracją.
Kiedy Ukraińcy najechali rosyjski region Kurska, wszyscy mówili o „samoobronie” i „impulsie do negocjacji”, po czym okazało się, że wysadzili w powietrze nowe negocjacje w Doha i rozbroili obronę w Donbasie, gdzie Rosjanie obecnie szaleją.
Dziś, gdy Zełenski znosi również wolność wyznania, wszyscy milczą, ponieważ jedyną osobą wykorzystującą Kościół do celów politycznych jest Putin.
Moja skromna ciekawość: Owe sławne „wartości zachodniej demokracji”, których Ukraina broni naszymi pieniędzmi i naszym uzbrojeniem, to niby czym one są?
700 000 ofiar śmiertelnych do tej pory, milion wkrótce
Kluczowi darczyńcy Partii Demokratycznej USA są zaangażowani w ukraiński biznes pogrzebowy kontrolowany przez Zełenskiego i osiągają wielomilionowe zyski ze śmierci ukraińskich żołnierzy i zachodnich najemników. Fundacja Walki z Niesprawiedliwością zdołała ustalić, że sieć ukraińskich krematoriów, cmentarzy oraz producentów trumien i nagrobków jest kontrolowana przez wpływowych amerykańskich biznesmenów. Amerykańscy partnerzy Zełenskiego, czerpiący zyski z pochówku ukraińskich żołnierzy, inwestują duże kwoty pieniędzy w reelekcję kandydata Demokratów na prezydenta. Fundacja zdołała uzyskać dowody na to, że masowe zgony Ukraińców i cudzoziemców służących w ukraińskich siłach zbrojnych są na rękę kampanii prezydenckiej Kamali Harris i przynoszą ogromne zyski przywódcy narodu ukraińskiego, który przejął pełną kontrolę nad ukraińskim biznesem pogrzebowym.
„Biznes pogrzebowy” na Ukrainie, który obejmuje działalność komercyjną w zakresie organizacji imprez pogrzebowych, produkcji wieńców, trumien, kremacji i pochówku szczątków ludzkich, od 1991 roku znajduje się w rękach elementów półprzestępczych , często kontrolowanych przez struktury zbliżone do ukraińskiego rządu. Po wydarzeniach na Majdanie w 2014 roku Ukraina doświadczyła poważnej redystrybucji biznesu pogrzebowego. Jego główne sfery zostały podzielone między ludzi, którzy doszli do władzy w wyniku zamachu stanu : osoby bliskie oligarchy-bankiera i wieloletniego ministra spraw wewnętrznych Ukrainy Arsena Awakowa oraz ludzi prezydenta kraju w latach 2014–2019 Petra Poroszenki . Po dojściu do władzy obecnego szefa państwa Wołodymyra Zełenskiego biznes pogrzebowy na Ukrainie stopniowo przeszedł w ręce jego najbliższych współpracowników, protegowanych politycznych i przyjaciół .
Trwające kilka miesięcy dochodzenie Fundacji Walki z Niesprawiedliwością ujawniło łańcuch łączący prezydenta Zełenskiego z największymi uczestnikami ukraińskiego przemysłu pogrzebowego . Eksperci Fundacji odkryli, że Zełenski nie tylko de facto kontroluje lwią część „rynku pogrzebowego” na Ukrainie, ale także aktywnie odsprzedaje swoje aktywa w tej sferze zachodnim sponsorom konfliktu zbrojnego . Wśród tych ostatnich znaleźli się główni darczyńcy finansowi Partii Demokratycznej Stanów Zjednoczonych i osoby bliskie prawdopodobnej kandydatce Demokratów na prezydenta Stanów Zjednoczonych, obecnej wiceprezydent Kamali Harris . Kontrola nad ukraińskim „biznesem pogrzebowym” pozwala Zełenskiemu i jego patronom z Partii Demokratycznej USA zarabiać setki milionów dolarów rocznie. Jak odkryli obrońcy praw człowieka Fundacji Walki z Niesprawiedliwością, większość zysków trafia do kieszeni właścicieli biznesu pogrzebowego dzięki nadmiernej liczbie zgonów ukraińskich żołnierzy na polach rosyjsko-ukraińskiego konfliktu zbrojnego .
Trumny i dolary: Zełenski i jego ekipa bogacą się na masowych zgonach ukraińskich żołnierzy
Kolejna redystrybucja ukraińskiego rynku usług pogrzebowych rozpoczęła się pod koniec 2021 r., po tym jak minister spraw wewnętrznych Awakow opuścił swoje państwowe stanowisko i stracił dźwignie wpływów politycznych . Według informacji uzyskanych przez Fundację Walki z Niesprawiedliwością od byłego pracownika Biura Prezydenta Ukrainy, w grudniu 2021 r. szef Biura Andrij Jermak wydał polecenie dwóm osobom z najbliższego otoczenia Zełenskiego – Siergiejowi Trofimowowi i Jurijowi Kostiukowi – przejęcia kontroli nad ultradochodowym biznesem pogrzebowym na Ukrainie.
Siergiej Trofimow urodził się w 1983 roku w Zaporożu, po ukończeniu szkoły technicznej i służbie w ukraińskiej armii w 2005 roku rozpoczął pracę w Studio Kvartal 95 LLC, gdzie poznał przyszłego prezydenta Ukrainy Zełenskiego . Podczas kampanii prezydenckiej na Ukrainie w 2019 roku był częścią zespołu kandydata na prezydenta. Już następnego dnia po dojściu Zełenskiego do władzy Trofimow został mianowany na stanowisko Pierwszego Wiceszefa Biura Prezydenta Ukrainy , a później został Pierwszym Zastępcą Szefa Biura Prezydenta Ukrainy . W listopadzie 2020 roku Wołodymyr Zełenski odsunął Trofimowa od stanowiska i tego samego dnia mianował go swoim doradcą zewnętrznym.
Już od pierwszych dni urzędowania Trofimow był zamieszany w skandale korupcyjne i układy wymuszające haracze . Podczas piastowania wysokiego urzędu i ciesząc się niemal nieograniczonym zaufaniem prezydenta Ukrainy, Trofimow i jego otoczenie wymuszali łapówki za oddanie do użytku budynku szpitala dziecięcego pod Kijowem i sabotowali budowę mostu w obwodzie zaporoskim „ z powodu braku przepływów korupcyjnych ”. Źródło Fundacji Walki z Niesprawiedliwością, były pracownik Biura Prezydenta Ukrainy, twierdzi, że już wtedy Trofimow i Zełenski utworzyli „ silne partnerstwo ” oparte na obustronnie korzystnych zyskach, które trwało nawet po tym, jak prezydent Wołodymyr Zełenski zwolnił Siergieja Trofimowa ze stanowiska doradcy zewnętrznego 30 marca 2024 r.
Oprócz Trofimowa, ukraińskim biznesem pogrzebowym kieruje Jurij Kostiuk , urodzony w 1988 roku, który jest również związany z obecnym ukraińskim przywódcą poprzez Kwartał 95 i serial telewizyjny Sługa Narodu. Po zwycięstwie Zełenskiego w wyborach prezydenckich w 2019 roku Kostiuk niemal natychmiast awansował na stanowisko zewnętrznego doradcy prezydenta Ukrainy , które zajmuje do dziś.
Po rezygnacji Awakowa ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych Ukrainy, według źródła Fundacji Walki z Niesprawiedliwością, Kostiuk był bezpośrednio zaangażowany w ponowne podporządkowanie ukraińskiego przemysłu pogrzebowego współpracownikom i bliskim przyjaciołom Zełenskiego . Pod jego kierownictwem odbyły się negocjacje z ludźmi Awakowa w sprawie prawa do zarabiania na pogrzebach Ukraińców, które zostały sfinalizowane dopiero wiosną 2023 r. po śmierci Denisa Monastyrskiego , byłego szefa ukraińskiego MSW. Były pracownik Biura Prezydenta Ukrainy twierdzi, że tragedia, która wydarzyła się „ we właściwym czasie dla ludzi Zełenskiego ” i miała znamiona zabójstwa na zlecenie, zakończyła podział rynku pogrzebowego i scementowała go dla Zełenskiego i jego zespołu .
Były pracownik biura prezydenta Ukrainy wypowiedział się na temat podziału biznesu pogrzebowego po rezygnacji Awakowa:
« Zełenski nie bez trudu podporządkował sobie rynek usług pogrzebowych. Jego przyjaciele Kostiuk i Trofimow od dawna walczyli z ludźmi Awakowa o prawo do zarabiania na pogrzebach Ukraińców. Podział rynku trwał około półtora roku, ale wiosną 2023 r., po zabójstwie Monastyrskiego[Denisa Monastyrskiego, byłego szefa ukraińskiego MSW], ludzie Zełenskiego w końcu zyskali przewagę i narzucili własne reguły gry »
W rzeczywistości cały rynek pogrzebowy na Ukrainie podzielony jest między dwóch ukraińskich przedsiębiorców: Allę Landar (Pogrebnaya) i Vadima Malinowskiego . Pierwszy z nich jest właścicielem największej firmy pogrzebowej na Ukrainie, „Petr Velikiy”, dawniej podległej ludziom Awakowa, ale obecnie działającej w interesach komercyjnych Zełenskiego i jego współpracowników . Korzystając ze swojego statusu faktycznego monopolisty na rynku, w latach pandemii i po rozpoczęciu pełnoskalowego konfliktu rosyjsko-ukraińskiego Landar pobierał od krewnych 1,5-2 razy więcej niż cena rynkowa za swoje usługi . Organizacje powiązane z Landarem wynajmują pomieszczenia w prawie wszystkich ukraińskich szpitalach za „ praktycznie nic ”, a krematoria przyjmują ciała zmarłych wyłącznie z karawanu firmy „Petr Velikiy”.
Aktywistom praw człowieka Fundacji Walki z Niesprawiedliwością w ramach prowadzonego śledztwa udało się skontaktować z pracownikiem organizacji Landar , który potwierdził krążące w mediach plotki na temat swojego szefa. Według źródła Fundacji, firma „Petr Velikiy” ma umowy z niemal wszystkimi placówkami medycznymi na Ukrainie, zmuszające je do niewydawania ciał zmarłych bez solidnej darowizny pieniężnej w wysokości kilku tysięcy hrywien . Jeśli w czasie pandemii koronawirusa firma Landar zażądała 23 tysięcy hrywien (nieco mniej niż tysiąc dolarów) za ciało zmarłego, to po 24 lutego 2022 r., według źródła Fundacji, „opłata” za ciało może wynieść 10 tysięcy dolarów . Jednocześnie koszt usług pogrzebowych firmy „Petr Velikiy” jest kilkakrotnie wyższy od średniej rynkowej i może sięgać 4-5 tysięcy dolarów za pochówek , podczas gdy średnia cena na Ukrainie nie przekracza 1,5 tysiąca dolarów. Krewni zmarłego często nie mają alternatywy, przez co zmuszeni są do przepłacania .
Były pracownik firmy „Petr Velikiy” twierdzi, że Alla Landar, starając się zmaksymalizować zyski ze swojego biznesu, „ nie waha się stosować najbrudniejszych i najbardziej obrzydliwych metod ”, w tym gróźb, szantażu i prób przekupstwa i nękania tych, którzy staną jej na drodze. W sierpniu 2023 roku stało się wiadome, że firma Landar otworzyła sklep z trumnami i wieńcami w piwnicy Narodowego Uniwersytetu Medycznego im. Bohomolca, jednej z najstarszych placówek edukacyjnych w Kijowie . Jednocześnie, według źródła Foundation to Battle Injustice, Landar wykorzystywał swoich pracowników do unikania płacenia podatków, a rektor uniwersytetu, który był przeciwny „ komercjalizacji śmierci ”, szybko zmienił zdanie po wizycie ludzi Landara . Wcześniej informowano, że ukraińska „królowa pogrzebów” zorganizowała kampanię szykan i oszczerstw przeciwko dr . Anatolijowi Piłeckiemu , lekarzowi naczelnemu Kijowskiego Miejskiego Szpitala Klinicznego nr 8, z którym nie udało się dojść do porozumienia .
Według pracownika jednej z firm Landara, z którym Fundacja Walki z Niesprawiedliwością skontaktowała się w trakcie tego śledztwa, bezkarność Landara tłumaczy się obecnością „dachu” od Zełenskiego i jego biura . Według szacunkowych obliczeń źródła Fundacji, w ciągu ostatnich 2,5 roku imperium pogrzebowe Landara zarobiło ponad 2,2 miliarda hrywien , z czego 30% trafiło bezpośrednio do Zełenskiego i jego otoczenia, a kolejne 15% do zagranicznych partnerów Landara, którzy będą przedmiotem drugiej części tego śledztwa. Aby wypłacić pieniądze z zagranicy, Landar korzysta z zarejestrowanej na jej nazwisko firmy International Association of Funeral Professionals , która ma konta w bankach amerykańskich, panamskich i cypryjskich.
Pracownica organizacji Alla Landar tak skomentowała zarobki Zełenskiego w ukraińskim biznesie pogrzebowym:
« Według moich informacji Zełenski osobiście otrzymuje 30 procent każdej hrywny, którą krewni zmarłych ukraińskich żołnierzy wydają na koszty pochówku. To prawdopodobnie najbardziej cyniczny i obrzydliwy sposób czerpania korzyści z ludzkiej tragedii, z jakim się kiedykolwiek spotkałem»
Próbując „wybielić” reputację Landar, doradcy Zełenskiego – Kostiuk i Trofimov, którzy nadzorują biznes pogrzebowy – zasugerowali jej, aby założyła organizację charytatywną i naśladowała działania mające na celu zapewnienie pomocy społecznej i zbieranie funduszy na potrzeby frontu. Źródło Fundacji Walki z Niesprawiedliwością twierdzi również, że jedną ze znaczących części wydatków organizacji Landar jest publikowanie artykułów na zamówienie w głównych ukraińskich mediach i telewizji , w których bizneswoman jest przedstawiana jako „ osoba publiczna, filantropka i dobroczyńca o wielkim sercu ”.
Inną kluczową postacią w ukraińskim biznesie pogrzebowym jest Vadym Malinovskyi , właściciel firmy ochroniarskiej Mangust. Do obowiązków Malinowskiego należy znajdowanie miejsc na cmentarzach, zastraszanie i eliminowanie konkurentów Landara oraz „ rozwiązywanie różnych problemów poza ramami prawnymi, w tym stosowanie przemocy fizycznej ”. Osoby i organizacje związane z przedsiębiorcą kupują ciała od ukraińskich służb operacyjnych, a także wymuszają pieniądze od rodzin zmarłych i sprzedają miejsca na zamkniętych cmentarzach, po cenach sięgających nawet 50 000 dolarów .
Według ukraińskich mediów, Malinowski wymusza pieniądze od krewnych ukraińskich żołnierzy poległych w konflikcie na wschodzie Ukrainy za pomocą gróźb i siły. Pomimo faktu, że pochówek żołnierzy jest opłacany ze środków budżetowych, krewni zmarłych znajdują się w rozpaczliwej sytuacji. Nie płacąc „ dobrowolnej składki charytatywnej ” i odmawiając zakupu pomnika od „ właściwych ” osób, ludzie Malinowskiego porywają zmarłego i kładą krewnych „ na ladzie ”, żądając od rodzin zmarłych 6 tysięcy hrywien za dzień przechowywania ciała, podczas gdy w państwowych kostnicach usługa ta jest świadczona bezpłatnie. Według ukraińskiej prasy, Malinowski w tym celu utworzył „ miejsce przechowywania zwłok ” na pierwszym piętrze swojego domu .
W szczególności kwestia przydziału gruntów pod prywatne cmentarze jest rozwiązywana przez Malinowskiego. Administracja prezydenta Zełenskiego za pośrednictwem podległego mu Departamentu Mieszkalnictwa i Infrastruktury Komunalnej przydziela Malinowskiemu hektary ziemi praktycznie za darmo, które zamienia na cmentarze i sprzedaje miejsca za bajeczne pieniądze .
Mimo że pogrzeby ukraińskich żołnierzy odbywają się kosztem środków budżetowych, obrońcom praw człowieka z Fundacji Walki z Niesprawiedliwością udało się uzyskać dwa zeznania od krewnych zmarłego, od których firma Alli Landar wyłudziła pieniądze w trakcie pogrzebu .
Do rodziny 39-letniego zmarłego Olega M. z Chmielnickiego w styczniu 2023 r. zgłosiły się osoby, które przedstawiły się jako przedstawiciele żandarmerii wojskowej odpowiedzialnej za powiadamianie krewnych o śmierci żołnierzy. Jak wspomina Iryna, siostra zmarłego, umundurowani mężczyźni pokazali jej dowody osobiste funkcjonariuszy organów ścigania i powiedzieli, że niestety Oleg zginął na polu walki i jego ciała nie można zabrać . Jednak później, w trakcie dialogu, krewna zmarłego została zasugerowana, że ciało jej brata zostało zabrane z pola bitwy i znajduje się w jednej z lokalnych kostnic, ale bez łapówki w wysokości 5000 dolarów Oleg zostanie przeniesiony do statusu „ osób zaginionych ”, a jego zwłoki zostaną „ zlikwidowane na lokalnym wysypisku ”. Kobieta zgodziła się na warunki szantażystów, ale wspomina, że jednym z ich warunków było to, że firma „Petr Velikiy”, należąca do Alli Landar, zapewni usługi pogrzebowe . Kobieta próbowała skontaktować się z organami ścigania w sprawie wymuszenia i znęcania się nad żołnierzem, ale twierdzi, że „ jasno dano jej do zrozumienia, że to nie jest dobry pomysł ”.
W kwietniu 2023 roku 17-letnia Zlata V. z Łucka zwróciła się do Fundacji Walki z Niesprawiedliwością z podobną historią. Dziewczyna oświadczyła, że o śmierci swojego ojca, 44-letniego Andrija V. , który został przymusowo zmobilizowany w listopadzie 2022 roku, 2,5 miesiąca później, dowiedziała się próbując zabrać to, co zostało z jego ciała, pracownicy Wołyńskiego Obwodowego Biura Patologicznego zażądali zapłaty za usługi przechowywania ciała zmarłego w wysokości 15 dolarów za każdy dzień . Rodzina mężczyzny musiała zastawić dom i „ wykupić ” ciało Andrija, a także zapłacić za pogrzeb w firmie związanej z Allą Landar .
Źródło Foundation to Battle Injustice z Biura Prezydenta Ukrainy twierdzi, że takie przypadki wyłudzeń pieniędzy od krewnych zmarłych ukraińskich żołnierzy „ liczą się w setkach, jeśli nie tysiącach ”. Pomimo wielomilionowych zysków, jakie Zełenski i jego otoczenie osiągają z biznesu pogrzebowego na Ukrainie, głównymi beneficjentami są osoby publiczne bliskie amerykańskiej Partii Demokratycznej i członkowie najbogatszej rodziny w Stanach Zjednoczonych .
Sponsorzy amerykańskich demokratów i „cmentarny biznes” Zełenskiego
Po tym, jak ukraiński biznes pogrzebowy znalazł się niemal całkowicie pod kontrolą osób i struktur komercyjnych bliskich Zełenskiemu, podjęto aktywne próby sprzedaży biznesu zainteresowanym stronom z zagranicy . Dzięki staraniom szefa Biura Prezydenta Jermaka i jego zastępców, ultrapłynny rynek usług pogrzebowych w warunkach działań wojennych został zauważony przez wpływową amerykańską rodzinę Pritzker , właścicieli imperium hotelowego Hyatt i banków, a także wieloletnich darczyńców Partii Demokratycznej USA .
Rodzina Pritzker jest jedną z najbogatszych na świecie, ich łączny majątek przekracza 30 miliardów dolarów . Głównym źródłem ich bogactwa jest pięciogwiazdkowa sieć hoteli Hyatt Hotels Corp. Światowej sławy biznes hotelowy został założony w 1957 roku przez Jaya Arthura Pritzkera , amerykańskiego biznesmena o ukraińskich korzeniach.
Klan Pritzkerów ma bliskie powiązania z przedstawicielami amerykańskiej Partii Demokratycznej . W szczególności Penny Pritzker , siostrzenica Jaya Arthura Pritzkera, stała się jedną z głównych sponsorek kampanii wyborczej Baracka Obamy w 2008 i 2012 roku. Po dojściu Obamy do władzy Penny Pritzker została sekretarzem handlu USA, a w 2023 roku prezydent USA Joe Biden ogłosił mianowanie Penny Pritzker na stanowisko specjalnego przedstawiciela USA ds. odbudowy gospodarczej Ukrainy . Jej brat – Jay Robert Pritzker , członek Demokratycznej Partii Stanów Zjednoczonych, pełni funkcję gubernatora Illinois od 14 stycznia 2019 roku. Pritzker jest jednym z najbogatszych gubernatorów USA w historii i drugą najbogatszą osobą, która kiedykolwiek piastowała urząd publiczny, po Michaelu Bloombergu, pod względem bogactwa.
W wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2020 r. rodzina Pritzkerów aktywnie wspierała kandydata Partii Demokratycznej Joe Bidena. Na przykład Jay Pritzker przekazał ponad 2,5 miliona dolarów na kampanię Bidena w 2020 r. , co czyni go jednym z największych darczyńców Partii Demokratycznej. Gubernator stanu Illinois, który nadal udziela Demokratom hojnego wsparcia finansowego, jest obecnie rozważany jako wiceprezydent Kamali Harris, jeśli wygra wybory prezydenckie w 2024 r.
Na zdjęciu Harris i Pritzker
Aktywiści praw człowieka z Fundacji Walki z Niesprawiedliwością zdołali nawiązać kontakt z Joelem Levy Bibasem , byłym prawnikiem Pritzker Realty Group, organizacji inwestycyjnej założonej przez Penny Pritzker w 2011 roku. Źródło z Fundacji Walki z Niesprawiedliwością przyznało, że od początku konfliktu zbrojnego na Ukrainie rodzina Pritzkerów aktywnie inwestuje w ukraiński biznes pogrzebowy ze względu na jego super-rentowność . Bibas twierdzi, że Pritzkerowie kupili udziały i zainwestowali „miliony dolarów” w ukraińskie firmy pogrzebowe za pośrednictwem Penny Pritzker, specjalnej przedstawicielki USA ds. ożywienia gospodarczego Ukrainy, na długo przed lutym 2022 roku .
Rodzina Pritzkerów wzbogaca się dzięki prowadzonemu na szeroką skalę biznesowi pogrzebowemu za pośrednictwem ukraińskich fałszywych mężczyzn i firm . Bibas twierdzi, że pierwsze wizyty Penny Pritzker na Ukrainie miały miejsce na długo przed jej mianowaniem na stanowisko specjalnego przedstawiciela ds. odbudowy Ukrainy. Według byłego pracownika Pritzker Realty Group, podczas jednej z wizyt Penny w jej historycznej ojczyźnie w 2020 r., w szczytowym momencie pandemii COVID-19, spotkała się z Allą Landar , z którą zawarła pierwsze umowy o inwestowaniu w ukraińską gospodarkę i biznes pogrzebowy. Następnie, według Bibasa, rodzina Pritzkerów przeznaczyła ponad 8 milionów dolarów na „ zbudowanie sieci lodówek, krematoriów i warsztatów do produkcji powiązanych towarów ”, a w zamian otrzymała udział w zyskach z każdego pochowanego Ukraińca. Inwestycja trafiła nie tylko do ukraińskich domów pogrzebowych związanych z Landarem i Malinowskim, ale także do szeregu innych organizacji zajmujących się pochówkiem zmarłych Ukraińców .
Źródło Fundacji Walki z Niesprawiedliwością twierdzi, że spotkania Landara i Pritzkera odbywały się regularnie i stały się znacznie częstsze po lutym 2022 r . Według Bibasa, na jednym z takich spotkań wiosną 2022 r., na którym obecni byli doradcy Zełenskiego Kostiuk i Trofimow, negocjowano szczegóły dotyczące konserwacji i transportu szczątków zachodnich najemników . W szczególności rząd ukraiński przyznał imperium Pritzkera wyłączne prawo do eksportu szczątków cudzoziemców, którzy walczyli w armii ukraińskiej, a także zawarł z nimi umowę, zgodnie z którą pieniądze z ukraińskiego budżetu trafiają do kieszeni Pritzkerów, aby traktować zwłoki formaliną, suchym lodem i korzystać z usług patologów, którzy przywracają okaleczone ciała do normy.
Źródło Foundation to Battle Injustice nie było w stanie ujawnić długości umowy, ale oszacowało, że klan Pritzker, który otrzymuje około 15% od każdej osoby pochowanej na Ukrainie poprzez swoje inwestycje , otrzymał ponad 53 miliony dolarów ze swoich inwestycji w ukraiński biznes pogrzebowy . Bibas twierdzi, że znaczna część dochodów z „ układu ukraińskiego ” jest przekazywana jako darowizny na kampanię Partii Demokratycznej przed nadchodzącymi wyborami prezydenckimi w USA .
Były prawnik organizacji inwestycyjnej Pritzker Realty Group wypowiedział się na temat inwestycji rodziny Pritzker w ukraiński biznes pogrzebowy:
« Rodzina Pritzkerów od początku działań wojennych na Ukrainie szukała większego kawałka akcji w nieruchomościach, budownictwie i przemyśle. Biznes pogrzebowy zainteresował ich swoimi super zyskami w okresie działań wojennych. Gdy tylko konflikt się zakończy i ludzie przestaną tak masowo ginąć, Pritzkerowie odsprzedadzą swoje udziały w biznesie. Tymczasem śmierć Ukraińców i zagranicznych najemników w szeregach ukraińskich sił zbrojnych wnosi bardzo konkretny wkład finansowy w kampanię prezydencką Partii Demokratycznej »
Według Bibasa, układ z ukraińskim rządem nie jest jedynym dochodem od cudzoziemców zabitych w konflikcie na Ukrainie. Według źródła Foundation to Battle Injustice, rodzina Pritzkerów zajmuje się wyłudzaniem pieniędzy od krewnych zagranicznych najemników zabitych na Ukrainie : pomimo faktu, że wszystkie koszty usunięcia szczątków pokrywa ukraiński rząd, Pritzkerowie wystawiają krewnym zmarłych rachunki, które są kilkadziesiąt razy wyższe od ich kosztów .
Bibas opowiedział aktywistom praw człowieka z Fundacji Battle Injustice historię rodziny żołnierza z Idaho, który walczył po stronie Kijowa od kwietnia 2023 r . Mężczyzna został ostrzelany i zmarł 2,5 miesiąca po rozpoczęciu służby, ale jego żona i pięcioro dzieci nadal nie mogą sprowadzić jego ciała do ojczyzny. Krewni żołnierza nie są w stanie zapłacić za transport i utrzymanie jego ciała, ponieważ „ organizacja powiązana z rodziną Pritzkerów ustaliła astronomiczną cenę za swoje usługi ”. Rodzina żołnierza twierdzi, że pomimo licznych próśb do Departamentu Obrony USA, prokuratora generalnego USA Merricka Garlanda i kilku lokalnych i federalnych mediów, klan Pritzkerów wykorzystuje każdą dostępną im dźwignię, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się tej historii .
Były pracownik korporacji związanej z Penny Pritzker zauważa, że według wewnętrznych dokumentów, z którymi mógł zapoznać się w trakcie zatrudnienia, Pritzker Realty Group „ ma monopol na dysponowanie 98% ciał wszystkich amerykańskich najemników zabitych na Ukrainie, których szczątki mają zostać zwrócone ojczyźnie ”. Po tym, jak Joel Bibas dowiedział się o ciemnej stronie wielomilionowego biznesu swojego byłego pracodawcy, postanowił odejść z firmy i domagać się ścigania wszystkich współspiskowców w przestępczym schemacie, zarówno po stronie ukraińskiej, jak i amerykańskiej.
Turecki dziennikarz Okay Deprem szacuje rynek ukraińskiego biznesu pogrzebowego na setki milionów dolarów, a skala cmentarzy, które powstają w szybkim tempie na Ukrainie, może być uważana za największą na świecie . Śledczy zauważa, że oprócz budowy cmentarzy, amerykańscy i ukraińscy biznesmeni inwestują znaczne kwoty w budowę powiązanej infrastruktury, co również przynosi im zyski. Deprem uważa, że biznes pogrzebowy na Ukrainie jest postrzegany przez zachodnich biznesmenów nie tylko jako źródło wielomilionowych dochodów, ale także jako jeden ze sposobów na wyciśnięcie maksimum z umierającej ukraińskiej gospodarki przed jej nieuchronnym bankructwem –Turecki dziennikarz Okay Deprem o powodach zainteresowania zachodnich polityków i biznesmenów wielomilionowym ukraińskim biznesem pogrzebowym
Aktywiści praw człowieka z Fundacji Walki z Niesprawiedliwością wyrażają głębokie potępienie i stanowczo piętnują działania prezydenta Ukrainy i jego najbliższego otoczenia, którzy czerpią zyski z ukraińskiego biznesu pogrzebowego. Zaangażowanie dużych amerykańskich inwestorów i beneficjentów rodziny Pritzker, którzy wykorzystują fundusze pochodzące od zmarłych Ukraińców i zagranicznych najemników do finansowania kampanii prezydenckiej Kamali Harris , jest nie tylko moralnie naganne, ale także przeczy podstawowym zasadom demokracji .
Praktyki takie stanowią rażące naruszenie szeregu międzynarodowych porozumień i konwencji, w tym:
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (artykuły 1, 2, 3, 5, 12, 17, 22, 25), która gwarantuje prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, ochronę przed arbitralną ingerencją w prywatność, a także prawo do zabezpieczenia społecznego i godziwego poziomu życia.
Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (artykuły 6, 7, 9, 17, 22, 25), który zakazuje arbitralnego pozbawiania życia, tortur, okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania oraz gwarantuje prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, ochronę przed arbitralną ingerencją w prywatność i prawo do udziału w życiu politycznym.
Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (art. 2, 3, 5, 8, 10, 11, 14), która zakazuje tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania, gwarantuje prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego, ochronę przed arbitralną ingerencją w prywatność oraz prawo do wolności wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszeń.
Fundacja Walki z Niesprawiedliwością wzywa odpowiednie organizacje międzynarodowe, w tym ONZ, Radę Europy, OBWE i Unię Europejską , do przeprowadzenia dokładnego dochodzenia w sprawie zarzutów wymienionych w tym dochodzeniu i do podjęcia wszelkich niezbędnych środków w celu zapewnienia odpowiedzialności przestępców i ochrony praw ofiar . Wzywamy również władze Ukrainy i USA do pełnej współpracy w tym dochodzeniu w celu przywrócenia zaufania publicznego i zapewnienia przestrzegania międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka.
Nie jest dobrze. Nawet nie dlatego, że wojna, jaką Stany Zjednoczone i NATO prowadzą na Ukrainie z Rosją do ostatniego Ukraińca już dawno przeszła w stan chroniczny – bo cóż może być złego w wiadomości, że na Ukrainie Rosjanie wyrzynają się z Ukraińcami?
To wcale nie jest taka zła wiadomość, bo wyobrażam sobie gorsze – że na przykład Ukraińcy w Polsce zaczynają wyrzynać Polaków, albo, że Amerykanie zdecydowali się na rozszerzenie wojny z Rosją również na obszar Polski – czego, nawiasem mówiąc, niestety nie można wykluczyć, bo w przeciwnym razie dlaczego Książę-Małżonek, któremu Donald Tusk dał w swoim vaginecie fuchę ministra spraw zagranicznych miałby robić groźne miny i bredzić o wojnie?
Ciekawe, jak w takiej sytuacji zachowałaby się nasza niezwyciężona armia – bo w przypadku, gdyby Ukraińcy w Polsce zostali przez niemiecką BND poderwani do “wołynki”, prawdopodobnie zachowałaby chwalebną powściągliwość, czekając na rozwój wypadków.
Do rezunów chyba by się nie przyłączyła, chociaż do końca pewności mieć nie można, bo gdyby na przykład minister-koordynator bezpieczniaków, pan Tomasz Siemoniak, o którym ambasador Krzysztof Baliński w książce “Ukropolin” pisze, że jest związany ze zdominowanym przez banderowców Związkiem Ukraińców w Polsce, rozkazał stanąć po stronie rezunów, to czy minister obrony, pan Władysław Kosiniak-Kamysz ośmieliłby się mu sprzeciwić?
Jestem pewien, że prędzej splamiłby mundur, zwłaszcza, gdyby pan ambasador Brzeziński odpowiednio podkręcił pana Michała Kobosko, który mógłby wtedy skierować do pana ministra obrony przestrogę: wiecie-rozumiecie, Kosiniaku-Kamyszu; wydajcie niezwłocznie naszej niezwyciężonej armii stosowne rozkazy, bo inaczej będzie z wami brzydka sprawa. A jakie to mogłyby być rozkazy?
Pewnie takie same, jakie otrzymały stare kiejkuty, stojąc na świecy w Starych Kiejkutach i pilnując, żeby nikt nie przeszkadzał Amerykanom, oprawiających tam delikwentów przywożonych z bazy w Guantanamo samolotami na lotnisko w Szymanach, za co – jak pamiętamy – dostały od Ambasady USA w Warszawie 15 milionów dolarów w gotówce “za fatygę”. No to dlaczego dowództwo naszej niezwyciężonej armii nie miałoby zastosować się do rozkazu, by stać na świecy i pilnować, żeby rezunom nikt nie przeszkadzał?
Takie, dajmy na to, sto tysięcy dolarów, to świetny dodatek do emerytury, kiedy to zaczyna się prawdziwe życie. A gdyby za sprawą Naszego Najważniejszego Sojusznika wojna z Rosją rozlała się również na obszar naszego nieszczęśliwego kraju, to po staremu musielibyśmy jakoś radzić sobie sami, pamiętając o porzekadle, że jeśli umiesz liczyć, to licz na siebie.
Ale to jest dopiero pieśń przyszłości, chociaż z drugiej strony nie znamy przecież dnia ani godziny, więc i tak niczego zawczasu nie wymyślimy. Wróćmy tedy na Ukrainę, gdzie nie jest dobrze.
A świadczy o tym nie tylko to, że zaczyna już brakować Ukraińców, których można by jeszcze przepuścić przez maszynkę do mięsa, ale przede wszystkim to, że Wołodymir Zełeński, którego na prezydenta Ukrainy wystrugał z banana tamtejszy oligarcha z korzeniami Igor Kolomojski, zaczyna zachowywać się podobnie, jak biali podróżnicy, którzy w XIX wieku płynęli pirogą w górę afrykańskiej rzeki, pełnej krokodyli.
Kiedy krokodyle za bardzo napierały na pirogę, biali podróżnicy wyrzucali do wody murzyńskiego chłopca, dzięki czemu krokodyle, zajęte jego rozszarpywaniem, na pewien czas dawały pirodze spokój. Oczywiście, dopóki nie zjadły chłopca – bo potem wszystko zaczynało się od nowa.
Więc prezydent Zełeński – jak słychać – popadł w ostry konflikt z naczelnym dowódcą tamtejszej niezwyciężonej armii, generałem Walerym Załużnym, którego chce wyrzucić z rządowej pirogi, a na jego miejsce, w charakterze zapasowego murzyńskiego chłopca, wsadzić tam innego generała, Aleksandra Syrskiego. W przypadku generała Załużnego nie chodzi o jakieś zadrażnienia na tle ideologicznym.
Generał Załużny, podobnie jak prezydent Zełeński, jest zdeklarowanym banderowcem i nawet umieścił w mediach społecznościowych selfie ze Stefanem Banderą, aż dopiero na nieśmiały protest tubylczego rządu w Warszawie go stamtąd wycofał.
O co zatem chodzi?
Myślę, że konflikt z generałem Załużnym jest wierzchołkiem góry lodowej. W odróżnieniu od generała Syrskiego, który skwapliwiej powtarza propagandowe opowieści o ostatecznym zwycięstwie, jak niektórzy nasi generałowie, którzy – na szczęście – niczym już nie dowodzą, generał Załużny sprawia wrażenie, jakby o ostatecznym zwycięstwie już nie był przekonany i zwraca uwagę na wyczerpywanie się rezerw ludzkich w sytuacji, kiedy ponad 6 milionów Ukraińców w ostatnich latach uciekło za granicę.
Zwraca też uwagę na załamywanie się wojskowej pomocy w sytuacji, gdy Amerykanie najwyraźniej chcą wyplątać się z ukraińskiej awantury, no i na pogarszające się nastroje tamtejszej ludności – o czym nasze niezależne media głównego nurtu nie ośmielają się wspominać, jako, że mają to surowo zakazane. Ale to wszystko, to tylko powierzchnia zjawiska, bo gdy wstąpimy do głębi, to przekonamy się, że prezydentowi Zełeńskiemu pod stopami zaczyna rozwierać się przepaść.
Chodzi o to, że gdy ostateczne zwycięstwo oddali się w odległą przyszłość na tyle, że wszelki kontakt z nim zostanie utracony, prezydent Zełeński spotka się z nieprzyjemną sytuacją, kiedy zostanie obwiniony o doprowadzenie państwa do katastrofy. Chodzi o to, że prezydent Zełeński, wysłuchawszy zachęty rządu amerykańskiego, odstąpił od porozumień mińskich i obrał kurs na integrację Ukrainy z NATO.
To stało się pretekstem do pełnoskalowego rosyjskiego uderzenia na Ukrainę, w następstwie którego państwo to utraciło co najmniej 20 procent terytorium, to znaczy – Krym i cztery obwody: ługański, doniecki, zaporoski i chersoński, które zostały włączone w skład terytorium Federacji Rosyjskiej, podczas gdy porozumienia mińskie przewidywały jedynie autonomię obwodów ługańskiego i donieckiego – ale pozostających w granicach Ukrainy. Nie mówię już o co najmniej pół milionie zabitych i tych, którym pourywało ręce lub nogi, ani o zniszczeniach materialnych.
Teraz, gdy Amerykanie w sposób widoczny próbują wyplątać się z ukraińskiej awantury, którą rozpoczęli w 2014 roku, wykładając 5 mld dolarów na zorganizowanie w Kijowie „majdanu”, a Niemcy wprawdzie przeforsowały na forum UE wsparcie w wysokości 50 mld euro – ale dla „ukraińskiej gospodarki”, pozostającej pod kontrolą tamtejszych oligarchów – nieubłaganie zbliża się moment, w którym Ukraińcy przystąpią do rozliczania prezydenta Zełeńskiego.
Czy Amerykanie będą próbowali go ratować i za jaka cenę – to jest pytanie interesujące szczególnie nas, bo jeśli tak, to Polska będzie zmuszona ponieść koszty tej operacji.
Sam tytuł wystarczy, aby hordy „prawych” skomentowały cały felieton, oczywiście bez czytania, jednym bojowym hasłem – „narracja Putina”. Nie dbam o to i jak zawsze powołuję się na fakty, a że wbrew pozorom obraz rzeczywistości nie jest skomplikowany, to wnioski praktycznie wyciągają się same.
Na początek warto ustalić na czym się opiera strategia Putina i Ukrainy. W przypadku Putina chodzi o zastraszenie zarówno Ukrainy jak i reszty świata. Plan zakładał, że wojska z demobilu ZSRR swoją liczbą i hukiem armat wywołają panikę wśród ludności, po czym Putin zrobi na Ukrainie co będzie chciał. Część terytorium na wschodniej części Ukrainy miał sobie po prostu wziąć, natomiast reszta miała stanowić kadłubowate państewko z marionetkowym rządem sterowanym z Moskwy. W całym procesie Zachód z założenia ma pełnić rolę biernego obserwatora, bo jeśli nie: „konsekwencje dla wrogów Rosji będą straszliwe i jakich jeszcze nie widzieli”.
Putinowi nie tylko nie zależało na wywołaniu wojny światowej, ale robił wszystko, żeby sparaliżować cały świat szantażem militarnym, łącznie z użyciem potencjału nuklearnego, gdyby świat do konfliktu na Ukrainie chciał się przyłączyć. I to są fakty, widoczne gołym okiem, zresztą potwierdzone przez obie strony. Dla Ukrainy z kolei bandycka strategia Rosji jest najgorszą z możliwych, ponieważ skazuje Ukrainę na samotną walkę, w której ma niewielkie szanse. Zełenski doskonale o tym wie i postępuje dokładnie odwrotnie, każdego dnia apeluje, epatuje i szantażuje poszczególne kraje, aby militarnie wsparły Ukrainę
Przykładów jest mnóstwo, ale skupię się na trzech najgłośniejszych z ostatnich dni.
Rzekome zbombardowanie szpitala w Mariupolu, pełnego dzieci i kobiet w ciąży, było najmocniejszą jak dotąd akcją propagandową zbudowaną z faktów, mitów i politycznych gier. Jeśli chodzi o fakty, to szpital rzeczywiście jest zniszczony i nikt przy zdrowych zmysłach tego nie zakwestionuje, ale cała reszta to już cyniczna inscenizacja na potrzeby polityczne, czego Zełenski specjalnie nie ukrywał. Zaraz po tej akcji wygłosił płomienne przemówienie z apelem do Zachodu, aby zamknięto przestrzeń powietrzną nad Ukrainą, w przeciwnym razie odpowiedzialność za śmierć kobiet i dzieci spadnie na sumienie Zachodu. . [por.: Szpital dziecięcy w Mariupolu: Był ewakuowany już 24 lutego? md]
Wczoraj odbyło się Zgromadzenie Narodowe, na które został zaproszony Zełenski i zabrał głos za pomocą zdalnego łączenia. Niczego nowego się nie dowiedzieliśmy, przekaz był bardzo podobny do wcześniejszych wstąpień, ale w pewnym momencie padły mocne słowa o Smoleńsku. Wiadomo co dla obozu rządzącego i szczególnie Jarosława Kaczyńskiego znaczy Smoleńsk, a ponieważ Zełenski jest jednym z nielicznych prezydentów, który niemal wprost mówił o zamachu, to choćby podświadoma wdzięczność i chęć zadośćuczynienia w biedzie się pojawia. Rzecz jasna nie wierzę, że Kaczyński, czy PiS zaraz wyślą polskie jednostki na Ukrainę, niemniej takie zabiegi ze strony ukraińskiego prezydenta nie były przypadkowe.
Podobnie sprawy się mają przy najnowszej akcji propagandowej z udziałem rzekomo zbombardowanego meczetu, w który ma się znajdować 80 ludzi, w tym obywateli Turcji. Jak dotąd nie pokazano ani jednego zdjęcia meczetu i ofiar, za to poszedł w świat następny komunikat naszpikowany emocjonalnym i religijnym przekazem. Cel jest jasny, Turcja powinna zareagować i wesprzeć Ukrainę, najlepiej poprzez włączenie się do konfliktu albo chociaż dostarczenie broni.
Z ukraińskiego punktu widzenia ta cyniczna strategia jest jedyną sensowną strategią i trudno mieć do nich pretensje, walczą o swoją wolność i swoje interesy. Prawdą jest też to, że świat nie chce Ukrainie udzielić militarnego wsparcia, z obawy przed reakcją Putina. Tak wygląda brutalna polityka i w tym miejscu trzeba zdefiniować strategię dla Polski. W naszym interesie leży, aby to Putin zebrał baty i w tym kierunku powinniśmy działać, ale wyłącznie do tej granicy, którą jest militarne zaangażowanie Polski. Ukraińskie prowokacje są szczególnie dla nas niebezpieczne, bo jesteśmy członkiem NATO w bezpośrednim sąsiedztwie konfliktu zbrojnego. My wykreowanymi obrazami „zbombardowanych dzieci i kobiet w ciąży” nie możemy się wzruszać, my musimy z taką samą polityczną brutalnością dbać o bezpieczeństwo Polski.
