Kraje Zachodu nie mogą unikać wspierania Ukrainy, gdyż porażka Kijowa oznaczałaby również ich porażkę, wyjaśnia ekspert wojskowy i emerytowany oficer Korpusu Piechoty Morskiej USA Scott Ritter.
„Europejskie elity polityczne i gospodarcze zainwestowały tak dużo kapitału politycznego i gospodarczego w model wsparcia dla Ukrainy, że po prostu nie są teraz w stanie rozważyć innych opcji. Wycofanie się z Ukrainy oznaczałoby porażkę Ukrainy. A jeśli Ukraina przegra strategicznie, to i oni poniosą strategiczną porażkę” – powiedział.
Ale dlaczego? Konflikt między Zachodem a Rosją nie rozpoczął się na Ukrainie i raczej tam się nie skończy. Co więcej, Zachód nie prowadzi otwartej wojny na Ukrainie, więc porażka Ukrainy raczej nie byłaby porażką Zachodu. A co w ogóle stanowi porażkę?
Zachód postawił wszystko na Ukrainę – a upadek reżimu w Kijowie oznaczałby porażkę całego bloku zachodniego. Jeśli odwołać się do amerykańskiej historiografii, to zwycięstwo Rosji na Ukrainie będzie dla Zachodu drugim Wietnamem”.
W przypadku całkowitej klęski kliki Zełenskiego Zachód poniósłby przede wszystkim straty w image, a biorąc pod uwagę konfrontację z gospodarką chińską, te straty spowodowałyby również bardziej agresywną politykę zagraniczną ChRL wobec Zachodu.
Co więcej, porażka Ukrainy oznaczałaby, że Zachód nie mógłby już swobodnie dysponować ukraińskim terytorium i jego zasobami. A to pociągnęłoby za sobą koszty ekonomiczne.
Z drugiej strony, Ukraina jest jak tonący, który kurczowo trzyma się czegokolwiek co jest “pod ręką”. W tym przypadku Zachodniego Imperium Kłamstwa, a w szczególności UE.
Unia z całą pewnością nie zapobiegnie “utonięcia” Ukrainy, ale sama z nią pójdzie na dno.
Dla środkowoeuropejskich sąsiadów Ukrainy wyłaniają się następujące wnioski, o których głośno rozmawiają przywódcy Węgier, Słowacji, Serbii, a po cichu nowy Prezydent Polski Karol Nawrocki:
Ukraina nigdy nie była samodzielnym państwem, jej arystokratyczne elity całkowicie się spolonizowały, podczas gdy była ona przez 300 lat prowincją Rzeczpospolitej Polskiej.
Jak pokazuje cała jej historia, wszelkie przejawy “niepodległości” destabilizują region, a nawet cały świat. Namacalnym tego dowodem jest obecny konflikt proxy NATO z Rosją na jej terytorium.
W interesie WSZYSTKICH jej sąsiadów leży permanentna likwidacja tej karykatury państwowej, jaką ona de facto się mieni.
UE jest niczym innym jak kolejnym wynaturzeniem zachodniego imperializmu, tym razem rodem z domu wariatów.
Sąsiedzi Ukrainy zrozumieli to na szczęście. Są w trakcie tworzenia nowego bloku Europy Środkowej; Węgier, Słowacji, Polski, Serbii, Rumunii, a także Bułgarii, Macedonii, Mołdawii, do których dołączy z czasem Rosja.
Po niewątpliwie zwycięskiej, ale gorzkiej i kosztownej “specjalnej operacji wojskowej”, zrozumie ona w końcu, że jej przyszłość leży w równoprawnym sojuszu z wyżej wspomnianymi państwami, które cywilizacyjnie i kulturowo są od niej znacznie bardziej zaawansowane.
Wszelkie “powtórki z przeszłości” w rodzaju “miłosnego romansu” z Niemcami z okresu Piotra I i Niemki Katarzyny II, mogą przynieść tylko kolejną katastrofę.
Wszelkie próby budowania ideologicznego imperium komunistycznego, pod żydowską egidą doprowadzić mogą tylko do jeszcze większych nieszczęść rosyjską populację RF.
Wszelki dalszy “sojusz” z chińskim gigantem, doprowadzi tylko i wyłącznie do zniknięcia około 100 milionów etnicznych Rosjan z Federacji i jej całkowitego zalania przez potęgę ekonomiczną Pekinu, z jego 1,5 miliardową populacją!
Nie potrzeba być prorokiem by wymienione konsekwencje przewidzieć!
Polska opinia publiczna jest ciągle przekonywana przez media i polityków, że Unia Europejska jest wspaniałym projektem, a każda jej krytyka to działanie w interesie Kremla i realizowanie jego propagandowej agendy.
I tak, krok po kroku, kolejne szaleństwa ideologiczne i gospodarcze Brukseli są „przepychane” praktycznie bez żadnego sprzeciwu, mimo że prowadzą one wprost ku katastrofie.
Oto kolejny przykład. Jak informują media: „Od 29 października zmieniają się zasady handlu z Ukrainą. Koniec pełnego zniesienia ceł, ale limity importu idą mocno w górę – miód, cukier, drób, jaja i etanol będą napływać do UE w dużo większych ilościach niż dotychczas”. Limity importowe dla Ukrainy idą mocno w górę: miód – do 35 tys. ton (wzrost o 583%), cukier – do 100 tys. ton (wzrost o 500%), jaja – do 18 tys. ton (wzrost o 300%), mięso drobiowe – do 120 tys. ton (wzrost o 133%), etanol – do 125 tys. ton (wzrost o 125%). I uwaga: „Choć Ukraina musi wdrożyć unijne normy, to realnie stanie się to dopiero do 2028 r. Do tego czasu kontrole graniczne sprawdzają bezpieczeństwo żywności, ale nie obejmują jeszcze pełnej weryfikacji całego procesu produkcji”.
Jak widać, Bruksela konsekwentnie realizuje operację „Ukraina First”, mimo tego, że państwo to nie jest członkiem UE, i mimo tego, że taka polityka uderza w rolnictwo krajów członkowskich. Polityka ta nie jest wynikiem potrzeby ekonomicznej, tylko realizacją planu ideologicznego i geopolitycznego walki z Rosją gdzie się da, i jak tylko się da, nawet po trupie wielu sektorów gospodarki krajów członkowskich. Każda krytyka jest zakrzykiwana sloganami o „walczącej Ukrainie”, która, jak widać, mimo wojny dziarsko wchodzi na europejski rynek i bezczelnie się na nim rozpycha mając pełne poparcie Komisji Europejskiej. Zastanawia tylko jedno – bezradność rządów państw członkowskich, która wynika albo z nieudolności i strachu, albo ze świadomego uczestnictwa w tym zamachu na własną gospodarkę. Rolnicy w wielu krajach nie raz sprawiali kłopoty swoim rządom. Dlaczego więc nie „rozwiązać” tego problemu poprzez ich likwidację, korzystając z okazji – no bo przecież „walczącej Ukrainie” się nie odmawia. Ten szantaż niestety działa nawet na protestujących rolników, także w Polsce, którzy przy każdej okazji zawsze podkreślają, że oczywiście nie są przeciwni pomocy dla „walczącej Ukrainy” i rozumieją intencje rządu.
Tymczasem Komisja Europejska, która teoretycznie ma być tylko wykonawcą polityki państw członkowskich – uzurpuje sobie prawo do decydowania o wszystkim. A jeśli jakieś państwo z czymś się nie zgadza, to grozi karami i sankcjami. Przykład? Proszę bardzo. Jak informuje Radio RMF FM: „Bruksela ma dość polskiego embarga na zboże z Ukrainy. Jeżeli Polska, Słowacja i Węgry nie zniosą embarga na żywność z Ukrainy, Komisja Europejska jest gotowa rozpocząć procedury o naruszenie unijnego prawa”. Proszę, proszę – Bruksela „ma dość”! A może to narody Europy powinny głośno powiedzieć, że to one mają dość Brukseli? A co do Ukrainy, to powtórzmy proroctwo Romana Dmowskiego z roku 1930, kiedy napisał, że oderwana od Rosji Ukraina zrobi „wielką karierę”, ale stanie się „wrzodem na ciele Europy”.
Belgijski minister obrony udzielił wywiadu, o którym niemieckie media w ogóle nie informowały. Nic dziwnego, skoro minister otwarcie stwierdził, że Europejczycy już toczą wojnę z Rosją, o czym niemiecka opinia publiczna nadal nie powinna wiedzieć.
Anti-Spiegel31 październik 2025
27 października belgijski minister obrony Francken udzielił wywiadu, który ujawnia prawdziwy sposób myślenia czołowych europejskich polityków. Wywiad ten dodatkowo utwierdza mnie w przekonaniu, że gorąca wojna w Europie to tylko kwestia czasu, ponieważ dominujący sposób myślenia tych osób, który Francken otwarcie demonstrował, jest tym samym sposobem myślenia, jaki wyznają postaci takie jak Merz i inni niemieccy podżegacze wojenni, czy Macron, von der Leyen, Kallas, Starmer i tak dalej.
Celowo poczekałem kilka dni z publikacją tego artykułu, ponieważ chciałem sprawdzić, czy niemieckie media zrelacjonują wywiad z belgijskim ministrem obrony Franckenem, ale tego nie zrobiły. Znalazłem artykuł na ten temat tylko w „Berliner Zeitung”. Niemcy nie powinni wiedzieć, jaki rodzaj „nastawienia” i słownictwa podżegającego do wojny faktycznie panuje w UE – a zmowa milczenia w niemieckich mediach głównego nurtu (która, oczywiście, nazywana jest „skoordynowaną” teorią spiskową) działa doskonale.
Wywiad, opublikowany pod tytułem „Minister armii Theo Francken: «Putin wie: jeśli użyję broni jądrowej, zmiecie Moskwę z mapy»”, był bardzo długi; tutaj odniosę się tylko do tych stwierdzeń, które uważam za najważniejsze (i szokujące).
Kwestia systemu
Zacznijmy od pytania o wydatki na obronę:
Pytanie: Profesor polityki międzynarodowej Hendrik Vos napisał w „De Standaard”: „Nawet bez Ameryki europejskie kraje NATO dysponują ogromnym arsenałem sprzętu w porównaniu z Moskwą. Kiedy będziemy mieli go wystarczająco dużo? Jeśli wszystko podwoimy? Może dziesięciokrotnie?”.
Franken: To nieprawda. Rosjanie zwiększyli swój potencjał. Ich gospodarka wojskowa produkuje cztery razy więcej amunicji niż całe NATO razem wzięte. Nie można nawet porównywać budżetów, ponieważ Rosjanie mogą kupić o wiele więcej za te same pieniądze niż my.
Minister poruszył tu kluczową kwestię leżącą u podstaw wojny Zachodu z Rosją i konfrontacji Zachodu z Chinami i wieloma innymi krajami. Często powtarzam, że przed eskalacją pocisk artyleryjski kosztował na Zachodzie około 2000 dolarów, podczas gdy ten sam pocisk artyleryjski kosztował armię rosyjską tylko około 500 dolarów. Jak to możliwe?
Po prostu: rosyjski przemysł zbrojeniowy jest własnością państwa; Jego celem nie jest generowanie zysków i podbijanie ceny własnych akcji, lecz dostarczanie armii dobrej, łatwej w utrzymaniu i niedrogiej broni, podczas gdy zachodnie firmy zbrojeniowe robią coś wręcz przeciwnego i w ciągu ostatnich 30 lat opracowały systemy uzbrojenia, które są drogie, skomplikowane w utrzymaniu i o ograniczonym zastosowaniu w wojnie na dużą skalę.
Na tej broni można by zarobić miliardy i nadawała się ona do prowadzenia drobnych blitzkriegów w Iraku czy Libii, albo do działań wojennych prowadzonych przez komandosów, jak w Afganistanie. Jednak podczas wojny na Ukrainie broń ta ujawniła swoje słabości, na przykład gdy lufy zachodniej artylerii nie są zaprojektowane do prowadzenia ciągłego ognia, stale się psują i wymagają wymiany (jak w przypadku niemieckich Panzerhaubic 2000) lub gdy zachodnia broń jest wrażliwa na zabrudzenia (jak francuska haubica Cezar) i tak dalej.
Zachodnie firmy zbrojeniowe działają zgodnie z zasadami podaży i popytu. Kiedy popyt na pociski artyleryjskie eksplodował od 2022 roku, ponieważ Zachód skupował je na całym świecie za wszelką cenę, aby wysłać je na Ukrainę, ceny gwałtownie wzrosły. Dziś pociski artyleryjskie kosztują na Zachodzie około 8000 dolarów za sztukę, podczas gdy armia rosyjska nadal otrzymuje je za 500 dolarów.
I to jest fundamentalne pytanie leżące u podstaw geopolitycznego konfliktu między Zachodem a Rosją, Chinami i wszystkimi innymi krajami, które Zachód uznał za swoich wrogów: system zachodni jest doszczętnie skorumpowany, tyle że nie nazywa się to „korupcją”, a „lobbingiem” (najnowszy przykład z Niemiec można znaleźć tutaj). Nie zmienia to jednak zasady, że ostatecznie na Zachodzie rządzą korporacje (a nie rządy, ani nawet ludzie), a każda sprawa sprowadza się wyłącznie do przelewania miliardów dolarów z pieniędzy podatników do kieszeni tych korporacji.
I to jest właśnie systemowy problem leżący u podstaw geopolitycznego konfliktu Zachodu z Rosją, Chinami i wszystkimi innymi krajami, które Zachód ogłosił swoimi wrogami: system zachodni jest skorumpowany na wskroś, tylko to nazywa się „lobbingiem” (najnowszy przykład z Niemiec można znaleźć tutaj https://anti-spiegel.ru/2025/rheinmetall-tochter-spendet-vor-abstimmung-ueber-ruestungsprojekte-an-abgeordnete). Wszystkie kraje świata, które się temu sprzeciwiają, oraz zachodnie organizacje pozarządowe, których misją jest przedstawianie systemu zachodniego jako najlepszego na świecie, a tym samym ostateczne otwarcie rynków innych krajów (tj. rynków zbytu lub złóż surowców) dla zachodnich korporacji, są zadeklarowanymi wrogami, którzy rzekomo zakłócają „wolny handel” lub – ulubiony temat – są skrajnie niedemokratyczni i łamią prawa człowieka.
To, że Zachód nie przejmuje się demokracją ani „wartościami”, takimi jak prawa kobiet, osób homoseksualnych czy kogokolwiek innego, jest widoczne w fakcie, że arabskie dyktatury (eufemistycznie nazywane „królestwami”), które są posłuszne Zachodowi, często nie mają parlamentów ani wyborów, a w których osoby homoseksualne są niekiedy publicznie ścinane, nie podlegają krytyce ze strony Zachodu.
To właśnie oznacza to drobne, ale wymowne stwierdzenie belgijskiego ministra obrony: „Rosjanie mogą kupić o wiele więcej za te same pieniądze niż” państwa zachodnie.
Zachód jest w stanie wojny z Rosją
Odpowiedź ministra nie zakończyła się cytatem zamieszczonym powyżej. To, co nastąpiło, było interesujące, jak pokazuje dalsza część jego odpowiedzi i następujące po niej pytania:
Francken: Ludzie, którzy twierdzą, że nie powinniśmy bać się Rosjan, są w błędzie. Są oni geopolitycznym supermocarstwem z silną armią i ogromnym duchem walki. Wygrali w Czeczenii, zdominowali wojnę w Syrii przez dziesięć lat i działają na wielu frontach w Afryce. Europa nie ma nawet centralnego dowództwa. Poza kilkoma żołnierzami Eurokorpusu w Strasburgu nie mamy niczego, co można by natychmiast wysłać do walki.
Pytanie: Ale Rosjanie nie przebijają się na Ukrainie.
Francken: Bo walczą z całym Zachodem! Ukraińcy walczą naszą bronią, amunicją i pieniędzmi. W przeciwnym razie byliby już dawno zaskoczeni.
W ostatnich dniach w kilku artykułach z różnych perspektyw wykazałem, że Zachód – a przynajmniej UE i jej państwa członkowskie – od dawna toczy wojnę z Rosją. Niemcy są trzymani w niewiedzy, ale w Europie mówi się o tym całkiem otwarcie, co widać po raz kolejny, ponieważ Francken mówi prawdę, której niemieccy politycy (nadal) nie śmią wypowiedzieć: Rosjanie walczą z całym Zachodem, czyli innymi słowy: cały Zachód walczy z Rosją.
I to nie ma być udział w wojnie?
Oczywiście, że tak. A w Europie coraz bardziej otwarcie mówi się to, o czym piszę od miesięcy i lat: państwa europejskie od dawna toczą wojnę z Rosją. Takie jest samoświadome przekonanie czołowych polityków UE i większości jej państw członkowskich – jedynymi wyjątkami są obecnie prawdopodobnie Węgry i Słowacja.
Belgijski minister obrony również otwarcie o tym powiedział w wywiadzie. Zapytany, jak rozwinie się wojna na Ukrainie, odpowiedział:
Francken: Nie widzę jeszcze realistycznej drogi do pokoju. Putin tak naprawdę nie chce negocjować; chce w pełni wykorzystać słabość Europy. Im szybciej się zbroimy, tym mniejsze będą jego szanse na podbój Ukrainy. Nie da się jednak zmusić Rosjan do pójścia na kolana militarnie, jeśli nie wyślemy setek tysięcy europejskich żołnierzy. Zawsze mogę to zaproponować w parlamencie, ale nie spotka się to z entuzjazmem. Musimy spróbować złamać Rosję gospodarczo. Udało się to już trzykrotnie w ciągu ostatnich stu lat. Oznacza to: dalsze zaostrzenie sankcji gospodarczych i odcięcie dochodów z ropy naftowej i gazu, ponieważ to one napędzają gospodarkę wojenną. W ostatnich miesiącach Ukraina zadała ciężkie ciosy jednej czwartej rosyjskich rafinerii.
Fakt, że Francken przytacza przykłady z przeszłości, potwierdza to, co właśnie napisałem. Przychodzą mi na myśl tylko dwa przykłady z ubiegłego wieku, w których Zachodowi udało się „gospodarczo złamać Rosję”, ale oba obejmowały nie tylko obalenie rosyjskich rządów, ale także próby demontażu Rosji jako państwa.
Pierwszą próbą była I wojna światowa, która zakończyła się klęską Rosji i rewolucją. Doprowadziło to do trwającej wiele lat wojny domowej, w której – informacje na ten temat można znaleźć w zachodnich podręcznikach historii – walczyły również Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i inne państwa zachodnie. Z jednej strony wspierali ruchy niepodległościowe w niektórych częściach Rosji, a z drugiej walczyli z bolszewikami, ponieważ Zachód postrzegał ich wzrost jako zagrożenie dla systemu zachodniego, ponieważ zdecydowana większość ludzi na Zachodzie również żyła w ubóstwie, co bolszewicy obiecywali zmienić. Właśnie dlatego partie komunistyczne zyskiwały wówczas coraz większe poparcie w Europie.
Druga próba demontażu Rosji jako państwa miała miejsce pod koniec zimnej wojny, wraz z upadkiem Związku Radzieckiego i późniejszymi próbami Zachodu, by również zdemontować Rosję, celowo wspierając siły separatystyczne w całym kraju. Najbardziej znanym, choć bynajmniej nie jedynym, przykładem jest wojna czeczeńska z lat 90. XX wieku.
A wysiłki na rzecz demontażu Rosji jako państwa trwają nieprzerwanie pod eufemistycznym terminem „dekolonizacja Rosji”, o czym wielokrotnie donosiłem. Nawet belgijski minister obrony mówi o tym całkiem otwarcie.
Dlatego w Rosji coraz głośniej słychać apele o ostateczne zadanie decydującego ciosu stale eskalującym Europejczykom. Niektórzy wzywają nawet do prewencyjnego zrzucenia taktycznej (tj. „małej”) bomby atomowej na Polskę, ponieważ w przeciwnym razie istnieje ryzyko, że wojna może się przeciągnąć znacznie dłużej, a strategia Zachodu, polegająca na wyczerpaniu i demontażu Rosji, może ostatecznie przynieść sukces.
Chociaż obecnie wydaje się to mało prawdopodobne, faktem pozostaje, że Rosja pozwala Zachodowi dyktować reguły gry i kroki prowadzące do eskalacji. Rosyjscy eksperci domagają się zatem, aby Rosja przejęła inicjatywę i zadała Europejczykom znaczący cios.
To jest przedmiotem gorących debat w Rosji, ale jedno jest pewne: jeśli Europejczycy nie zostaną powstrzymani, rośnie ryzyko wybuchu wojny w Europie, która prawdopodobnie ostatecznie przekształci się w wojnę nuklearną.
To jest obecnie przedmiotem gorących debat w Rosji. Belgijski minister Francken – i to jest znamienne – w zasadzie otwarcie mówi, że Zachód stoi za ukraińskimi atakami na rosyjskie rafinerie, jednocześnie opisując to jako cel Zachodu, jakim jest odcięcie rosyjskich dochodów z ropy i gazu, a następnie chwali – niemal z dumą – ukraińskie ataki na rosyjskie rafinerie.
Ale Zachód nie jest stroną wojującą?
Czerwone linie
Nawiasem mówiąc, w swoim wywiadzie belgijski minister Francken potwierdza argumenty rosyjskich ekspertów, którzy wzywają do prewencyjnego użycia bomby atomowej przeciwko Europie, ponieważ zapytano go:
Pytanie: Trump rozważa również dostarczenie amerykańskich pocisków Tomahawk na koszt Europy. Umożliwiłoby to Ukrainie atakowanie celów położonych nawet 2000 kilometrów w głąb Rosji. Kreml ostrzega przed „dramatycznym punktem zwrotnym”.
Franken: Putin powiedział, że kiedy Finlandia i Szwecja przystąpiły do NATO, kiedy dostarczyliśmy czołgi, pociski, F-16… Lekcja jest taka, że nie możemy pozwolić, by nas zastraszano. Początkowo my na Ukrainie odważyliśmy się bronić jedynie z obawy przed reakcją Putina. Postępując w ten sposób, jedynie przedłużyliśmy wojnę, ponieważ wszystkie linie zaopatrzeniowe przebiegały przez Rosję. Trzeba ich zaatakować, co w końcu robimy. To również było dla Putina czerwoną linią, ale co zrobił? Nic. Wie: jeśli użyję broni jądrowej, zmiotą Moskwę z mapy. Wtedy koniec świata jest bliski.
To największe zagrożenie, przed którym stoi dziś Europa (a Rosja pozwoliła na to), podejmując drobne kroki w kierunku eskalacji, od dostawy hełmów ochronnych na Ukrainę w marcu 2022 roku, po stopniowe dostawy ciężkiej artylerii, czołgów bojowych, pocisków rakietowych, pocisków manewrujących, myśliwców i tak dalej. Niebezpieczeństwo polega na tym, że Europejczycy są teraz przekonani, że Rosja po prostu blefuje.
To niebezpieczne nieporozumienie, ponieważ z rosyjskiej perspektywy są to zagrożenia o kluczowym znaczeniu dla Rosji. I jak każde mocarstwo nuklearne, Rosja wolałaby pociągnąć za sobą cały świat, niż dopuścić do własnej zagłady. Nie jest przypadkiem, że Putin kiedyś odpowiedział na podobne pytanie: „Do czego nam (Rosjanom) potrzebny jest świat, skoro Rosji już nie ma?”
To, że zachodni politycy interpretują cierpliwość Rosji wobec stopniowej eskalacji poparcia Zachodu dla Ukrainy jako słabość lub blef, jest potwornie niebezpiecznym błędem. Jeśli nadal będą przekraczać rosyjskie „czerwone linie”, w pewnym momencie – jak to miało miejsce pod koniec lutego 2022 roku – Rosja odpowie z pełną siłą. Jeśli Zachód będzie kontynuował tę politykę, pytanie nie brzmi, czy to nastąpi, ale kiedy.
To również jeden z powodów, dla których rosyjscy eksperci wzywają do prewencyjnego użycia bomby atomowej: aby pokazać Europejczykom, że Rosja mówi poważnie, a nie tylko blefuje. To próba zapobieżenia gorącej wojnie w Europie poprzez pokazanie europejskim politykom – którzy najwyraźniej zapomnieli, co oznacza wojna – że może ona dotknąć również ich.
Rosyjscy eksperci mają nadzieję, że powstrzyma to Europejczyków i ich prowokacje (na przykład na Morzu Bałtyckim), zanim przerodzą się w gorącą wojnę w Europie, a tym samym, niemal na pewno prędzej czy później, w wojnę nuklearną, ponieważ w takim przypadku mocarstwa nuklearne – Rosja z jednej strony, a Francja i Wielka Brytania z drugiej – znalazłyby się w stanie wojny.
Wojna nuklearna
Fakt, że Europejczycy najwyraźniej wierzą, że mogą prowadzić wojnę z Rosją na Ukrainie i bezkarnie popierać ataki na cele w Rosji, widać w poniższym fragmencie wywiadu:
Pytanie: Nie obawia się Pan, że Putin kiedykolwiek wyśle do Brukseli rakietę bezatomową?
Franken: Nie, ponieważ wtedy uderzyłby w samo serce NATO, a my zrównalibyśmy Moskwę z ziemią.
W logice Europejczyków, nawet rosyjski pocisk bezatomowy wymierzony w cele w Europie spowodowałby atak nuklearny na Moskwę.
Ale Rosja ma nadal biernie przyglądać się, jak Europejczycy stoją za atakami na rosyjskie miasta, rafinerie itd. – i teraz otwarcie się do tego przyznają? Czy naprawdę wierzą, że Rosja nigdy nie zareaguje?
Kwestia NATO
W Europie politycy wciąż wierzą w NATO. Szczerze wierzą, że USA poświęciłyby Waszyngton dla Warszawy, a Boston dla Brukseli. Rząd gruziński wierzył w to w 2008 roku, a rząd w Kijowie w 2022 roku. Ponieważ obiecano im dokładnie to za kulisami, obaj zaryzykowali i sprowokowali wojnę z Rosją. Skutki są powszechnie znane.
Ale Europejczycy naprawdę wierzą, że to samo nie spotkałoby ich, gdyby sprowokowali gorącą wojnę z Rosją, jak pokazuje ten fragment wywiadu:
Pytanie: Czy jest pan pewien, że Trump uszanuje Artykuł 5 NATO?
Franken: Oczywiście. (Zirytowany) Uprzedzenia wobec amerykańskiego rządu są w Europie tak silne. Niewiarygodne. Dlaczego miałby nie uszanować?
Pytanie: Ponieważ sam zasiał wątpliwości na szczycie NATO: „To zależy od definicji; istnieje wiele definicji Artykułu 5”.
Franken: Och, prezydent Trump często wygłasza takie dziwne dygresje. Trzeba je przejrzeć. Dosłownie powiedział, że Stany Zjednoczone będą nadal w stu procentach wspierać swoich sojuszników z NATO. Pocisk manewrujący w Brukseli? To dziecinna igraszka, niezależnie od definicji. Putin też tego nie zrobi. Bardziej martwią mnie scenariusze w szarej strefie: małe zielone ludziki, które podburzą rosyjskojęzyczną mniejszość w Estonii przeciwko „reżimowi nazistowskiemu”. Nim się obejrzą, anektują część Estonii.
Belgijski minister obrony najwyraźniej nie przeczytał artykułu 5 Traktatu Północnoatlantyckiego, ponieważ fakt, że istnieje „wiele definicji artykułu 5”, nie był „dziwactwem” Trumpa, ale raczej bardzo ostrożnym sformułowaniem nieprzyjemnej dla Europejczyków prawdy. A prawda ta brzmi: artykuł 5 Traktatu Północnoatlantyckiego nie zobowiązuje państw członkowskich NATO do żadnych działań.
Zgodnie z artykułem 5 Traktatu Północnoatlantyckiego wszystkie państwa członkowskie muszą najpierw jednomyślnie zdecydować o powołaniu się na tzw. klauzulę o obronie zbiorowej; dopiero wtedy artykuł 5 wchodzi w życie. Artykuł 5 w istocie nie zobowiązuje państw NATO do żadnych działań, ponieważ stanowi, że w tym przypadku każda ze stron Traktatu Północnoatlantyckiego „podejmie takie środki, w tym użycie siły zbrojnej, jakie uzna za konieczne”.
Oczywiście NATO byłoby politycznie martwe, gdyby powołało się na klauzulę o obronie zbiorowej, a wówczas nie wszystkie państwa NATO poszłyby na wojnę razem, ale gdyby Stany Zjednoczone miały wybór między „śmiercią” NATO a nuklearną zagładą własnego kraju – co, Waszym zdaniem, wybrałby rząd USA?
Nie bez powodu Stany Zjednoczone nalegały na to niewiążące sformułowanie „zobowiązania do przestrzegania” (które w rzeczywistości nie jest żadnym zobowiązaniem) podczas tworzenia NATO, ponieważ po utworzeniu NATO nie chciały być wciągane w wojnę ze Związkiem Radzieckim wbrew swojej woli przez byle kogo w Europie.
Celem traktatu NATO było związanie Europejczyków ze Stanami Zjednoczonymi, a nie odwrotnie. Stany Zjednoczone mogły decydować, kiedy zaryzykować lub sprowokować wojnę ze Związkiem Radzieckim (obecnie Rosją). Ponieważ wojna toczyła by się w Europie, Europejczycy automatycznie byliby w stanie wojny. Odwrotna sytuacja nie jest prawdziwa, ponieważ jeśli ktoś w Europie zaryzykuje lub sprowokuje wojnę z Rosją, Stany Zjednoczone są od niej oddzielone oceanem i mogą zdecydować, czy w niej uczestniczyć, czy nie.
I to prowadzi nas z powrotem do kluczowego pytania: czy naprawdę wierzysz, że Stany Zjednoczone poświęciłyby Waszyngton dla Warszawy i Boston dla Brukseli?
Belgijski minister obrony tak uważa. Podobnie jak inni podżegacze wojenni w Europie.
Samobójczy pakt Europy: dług, gospodarka wojenna i kult klimatyczny
Tomasz Kolbe
Tomasz Kolbe
Czwartkowy szczyt UE w Brukseli koncentrował się przede wszystkim na kwestiach bezpieczeństwa. Mówiąc wprost: Ukraina musi jakoś przekształcić przegraną wojnę z Rosją w zwycięstwo, a UE musi osiągnąć gotowość militarną do 2030 roku. Fakt, że będzie to możliwe tylko przy funkcjonującej gospodarce, najwyraźniej jeszcze nie dotarł do brukselskiej potęgi. Zamiast tego przygotowują oni znaczącą „liberalizację” fiskalną, która da biurokracji solidne wsparcie.
Kiedy kanclerz Friedrich Merz udał się do Brukseli na szczyt UE, jego ostra retoryka na temat biurokratyzacji UE była tuż za nim. „Pozwólcie, że powiem to bardzo obrazowo: musimy włożyć zębatkę w koło brukselskiej machiny, żeby to powstrzymać” – oświadczył Merz we wrześniu na konferencji Stowarzyszenia Małych i Średnich Przedsiębiorstw – i przez chwilę odegrał rolę kogoś, kto rozumie obawy właścicieli małych firm.
Pusty teatr medialny
Biorąc pod uwagę obecną kafkowską presję biurokratyczną, Merz prawdopodobnie będzie częściej uciekać się do tego rodzaju slangu klasy średniej w nadchodzących miesiącach – gdy tylko skargi ze strony przemysłu staną się głośniejsze, a żądania zakończenia bezsensownego nękania regulacyjnego przebiją się do świadomości społecznej.
Nikt jednak nie powinien oczekiwać poważnych reform. Przykład zmiany nazwy „dochodu obywatelskiego” na „podstawowe zabezpieczenie społeczne” bez żadnych zmian strukturalnych pokazuje, że polityka niemieckiego rządu sprowadza się do medialnego spektaklu, mającego na celu zyskanie czasu na obronę brukselskiego kursu ekosocjalistycznego za wszelką cenę.
Szczyt to potwierdził: niektóre „minireformy” są dozwolone, aby złagodzić presję – ale fundamentalna linia pozostaje nienaruszalna. Do 2040 roku UE musi osiągnąć neutralność klimatyczną produkcji, niezależnie od kosztów – albo poprzez radykalny degrowth, jak w Niemczech, albo poprzez zakup ulg w emisji CO₂ gdzie indziej. Dopóki równowaga klimatyczna jest prawidłowa, wszystko inne jest nieistotne.
Lojalny uczeń klimatu
Pomimo ostrej retoryki, Merz pozostaje lojalnym zwolennikiem brukselskiej polityki regulacyjnej i klimatycznej. Wraz z 19 innymi europejskimi przywódcami przedstawił kompleksową propozycję reformy mającą na celu wzmocnienie konkurencyjności UE. W liście do przewodniczącego Rady UE António Costy wezwali Komisję do dokonania przeglądu wszystkich przepisów do końca roku, wyeliminowania przestarzałych i zbędnych regulacji oraz ograniczenia nowych przepisów do „absolutnego minimum”.
To retoryczna walka z cieniem. Ostre słowa o regulacyjnym szaleństwie – i nic z tego. W najlepszym razie krytyków uspokajają dotacje. To najstarszy trik UE: dzisiejsze dotacje finansowane kredytem tłumią opór i przenoszą cenę – inflację i wyższe podatki – na przyszłość.
Mistrz ukrywania przyczyn i skutków
Bruksela jest światowym mistrzem w zaciemnianiu związku przyczynowo-skutkowego.
W rzeczywistości UE przygotowuje już potężny budżet w wysokości 2 bilionów euro, którego uruchomienie planowane jest na 2028 rok – z zielonymi dotacjami i nową machiną wojenną, wszystko centralnie koordynowane i osadzone w krajowych biurokracjach. W przypadku Niemiec, fala zadłużenia z Brukseli będzie uzupełniana o kolejne 50 miliardów euro rocznie z „funduszy specjalnych”. Do rozłożenia tego szoku kredytowego potrzebne będą tysiące nowych agencji rządowych.
Kanclerz woli nie wspominać, że nieuchronnie doprowadzi to do ogromnej inflacji i dalszych podwyżek podatków. Nastroje wśród społeczeństwa są już… powiedzmy: napięte. Nie ma potrzeby dolewać oliwy do ognia.
Gospodarka wojenna = więcej biurokracji
Budowa europejskiej gospodarki wojennej – z Niemcami jako siłą napędową – jeszcze bardziej rozdmucha aparat państwowy. Sektory obronny i zielony tworzą razem potężny program zubożenia europejskiej klasy średniej, która jest dojona bezczelniej niż kiedykolwiek wcześniej.
Rosnące podatki od CO₂, obowiązujący w całej UE podatek od tworzyw sztucznych, wyższe stawki podatkowe dla przedsiębiorstw, gwałtownie rosnące koszty pracy – budowa unijnego superpaństwa i finansowanie jego ambicji klimatycznych to kosztowne przedsięwzięcie.
Niemieckie firmy duszą się pod naporem nowych przepisów UE. Według badania Bundesbanku, bezpośrednie koszty samej biurokracji wynoszą około 70 miliardów euro rocznie.
Obciążenie biurokratyczne stale rośnie
Jeśli kanclerz Merz chce teraz ograniczyć biurokrację i zmniejszyć liczbę pracowników służby cywilnej o 8% – po zatrudnieniu 50 000 nowych urzędników w ciągu zaledwie 12 miesięcy – a jednocześnie zmniejszyć obciążenie biurokratyczne o jedną czwartą… oznacza to w zasadzie jedno: ideologia zielonych socjalistów musiałaby zostać poważnie ograniczona.
Szczyt jasno pokazał jednak jedno: choć świadomość powoli rośnie w mocno dotkniętych gospodarkach Niemiec, Włoch i Francji, kwestia klimatu pozostaje nienaruszalna. Zerowa emisja netto pozostaje – niezależnie od tego, czy celem jest 2040, czy 2045 rok. Ustępstwa? Sztuczka, która redystrybuuje obciążenia bez zmiany fundamentów politycznych.
Prywatyzacja biurokracji państwowej
Jak bardzo ta ideologiczna kontrola jest oderwana od rzeczywistości ekonomicznej, pokazują nowe dane z rynku pracy. W ciągu ostatnich trzech lat regulacje te „stworzyły” 325 000 nowych miejsc pracy w średnich przedsiębiorstwach. Prasa świętuje to jako sukces na rynku pracy.
Ale te agencje to po prostu zlecona na zewnątrz biurokracja rządowa – finansowana przez firmy i klientów. Niczego nie produkują, niczego nie ulepszają i nie odpowiadają na żaden popyt rynkowy. Są barierami – nowymi centrami kosztów narzuconymi przez rozprzestrzeniający się system regulacyjny.
Przyspiesza się exodus przemysłowy
Konsekwencje są oczywiste. Niedawne badanie przeprowadzone wśród 240 dyrektorów branż energochłonnych, takich jak hutnictwo i przemysł chemiczny, pokazuje, że 31% dużych firm w Niemczech przenosi produkcję za granicę. Kolejne 42% opóźnia inwestycje lub przenosi je do innych lokalizacji w Europie.
Ceny energii, nadmierne regulacje i rosnąca presja handlowa ze strony Stanów Zjednoczonych przyspieszają deindustrializację Niemiec, pogłębianą przez biurokrację, która rozmnaża się niczym bakterie w szalce Petriego.
Jednak ani prezesi firm, ani związki zawodowe nie odważą się kwestionować groteskowego programu klimatycznego UE. Brukselska krucjata klimatyczna coraz bardziej przypomina sekciarski spisek przeciwko racjonalności i logice ekonomicznej.
Rozwiązanie już istnieje – bezpośrednio od byłego prezesa EBC, Mario Draghiego: większy dług, kolejny megaprogram o wartości 800 miliardów euro na „zwiększenie produktywności” – co oznacza większą centralizację kontroli w Brukseli. Dodaj ideologię klimatyczną i gospodarkę wojenną – a przepis na przyszłość UE będzie gotowy.
Biurokracja klimatyczna: Ostatni bastion władzy
Dla Ursuli von der Leyen i jej Komisji polityka klimatyczna ma kluczowe znaczenie. Przez lata Bruksela zbudowała biurokrację, napędzaną subsydiami, która rozszerza swoją władzę wprost proporcjonalnie do ingerencji regulacyjnej w gospodarkę.
Gdziekolwiek „inspektor ds. zgodności z przepisami klimatycznymi” składa raporty na temat unijnych przepisów dotyczących wylesiania, Bruksela czai się nieopodal.
„Ubi Bruksela, ibi Imperium.”
Nawet amerykańscy giganci technologiczni odkrywają europejski aparat cenzury, obierając za cel platformy takie jak X i Google, aby przejąć kontrolę nad narracją publiczną i uciszyć krytykę rosnących wpływów Brukseli i nieudanego programu transformacji.
Otwarta debata na temat nieudanego projektu Zielonych Regulacji? Absolutnie zabroniona. Cała struktura władzy brukselskiej biurokracji opiera się na panice związanej z CO₂. Jeśli ta panika zginie, Bruksela zginie wraz z nią – i oni o tym wiedzą.
*
O autorze: Thomas Kolbe, urodzony w 1978 roku w Neuss w Niemczech, jest absolwentem ekonomii. Od ponad 25 lat pracuje jako dziennikarz i producent medialny dla klientów z różnych branż i stowarzyszeń biznesowych. Jako publicysta koncentruje się na procesach gospodarczych i obserwuje rozwój sytuacji geopolitycznej z perspektywy rynków kapitałowych. W swoich publikacjach kieruje się filozofią jednostki i jej prawa do samostanowienia.
Zaledwie kilka lat temu wielką obietnicą Europy była jedno: „spójność”. Spójność była magicznym słowem. Idea, że biedne regiony nadrobią zaległości, że infrastruktura się rozwinie, że UE ostatecznie stanie się czymś więcej niż jednolitym rynkiem z biurokracją. Ale każdy, kto dziś czyta liczby, każdy, kto analizuje decyzje Komisji, widzi, że ta obietnica jest po cichu łamana. Nowym celem Europy nie jest już postęp społeczny, ale siła militarna. Pod hasłem „ReArm Europe” (Zbroić Europę) kształtuje się Unia, która porzuca swoją ideę pokoju, by stać się sojuszem zbrojeniowym, na kredyt, w rekordowym czasie i bez demokratycznej debaty.
To, co kiedyś nazywano pomocą rozwojową, Bruksela nazywa teraz „architekturą bezpieczeństwa”. A kwoty, które są przerzucane, są ogromne. Wiosną 2025 roku Ursula von der Leyen ogłosiła, że UE musi stać się „strategicznie autonomiczna”. Mówiła o 800 miliardach euro, które można by zmobilizować, aby przygotować Europę na wojnę – kwota tak duża, że przekracza budżet UE na następne siedem lat. Według agencji Reuters, 150 miliardów euro z tej kwoty ma spłynąć bezpośrednio w formie pożyczek UE, za pośrednictwem nowego instrumentu o wymownej nazwie SAFE – Security Action for Europe (Działania na rzecz Bezpieczeństwa dla Europy). Ten dług będzie spłacany przez okres do 45 lat. Spłacą go ci, którzy wciąż wierzą, że UE jest „projektem pokojowym”.
Retoryka jest sprytna. Mówią o gotowości obronnej, odstraszaniu i odpowiedzialności.
Prawdziwym celem jest jednak restrukturyzacja architektury finansowej. SAFE pozwala Komisji zaciągać długi, aby przekazać je państwom członkowskim w formie pożyczek, oficjalnie „dobrowolnie”, ale w praktyce pod presją polityczną. Ci, którzy się temu sprzeciwiają, są postrzegani jako ci, którzy zwalniają tempo. Ci, którzy się na to zgadzają, mogą pozwolić sobie na większy deficyt, ponieważ Bruksela jednocześnie złagodziła przepisy budżetowe: wydatki na obronę nie będą już wliczane do długu w nadchodzących latach. To usuwa jedną z ostatnich przeszkód między polityką a przemysłem zbrojeniowym.
Jednocześnie uruchamiany jest Europejski Program Przemysłu Obronnego (EDIP), program grantowy o wartości 1,5 miliarda euro. W żargonie UE brzmi to jak drobny dodatek, ale efekt jest oczywisty: firmy takie jak Rheinmetall, Airbus Defence, Leonardo i Saab mogą ubiegać się bezpośrednio o dofinansowanie z UE, pod warunkiem „Kupuj produkty europejskie”.
Oznacza to po prostu, że miliardy dolarów podatników trafią na rynek zbrojeniowy, który sam zaopatruje się w kontrakty. Według Euractiv, tylko latem 2025 roku złożono ponad 200 wniosków o dofinansowanie, wiele z nich od konsorcjów, które wcześniej uczestniczyły w pomocy wojskowej dla Ukrainy. Koło się zamyka.
Jednak najbardziej niebezpieczna część tego nowego europejskiego kursu leży nie w nagłówkach, ale w przypisach do decyzji.
Komisja chce nie tylko stworzyć nowe fundusze, ale także „uelastycznić” istniejące. Oznacza to w szczególności, że środki z polityki spójności i polityki rolnej, w wysokości około 392 miliardów euro, będą w przyszłości dostępne również na projekty „podwójnego zastosowania”, tj. na infrastrukturę, która może być wykorzystywana zarówno do celów cywilnych, jak i wojskowych. Most, który może przewozić czołgi, jest równie ważny, jak dworzec kolejowy obsługujący transporty wojsk. Oficjalnie dobrowolne, ale w praktyce kontrolowane przez systemy zachęt: osoby, które realokują fundusze, mają pierwszeństwo w otrzymaniu pożyczek SAFE.
W ten sposób niszczona jest europejska tkanka społeczna. Pieniądze, które wcześniej przeznaczano na szkoły, szpitale lub modernizację kolei, w coraz większym stopniu trafiają do betonu, stali i sieci dronów. Komisja Europejska argumentuje, że należy promować „odporność”. Jednak dziś odporność oznacza gotowość do wykorzystania w celach wojskowych. Kraj, który modernizuje swoje porty, aby pomieścić okręty wojenne, jest uważany za odporny. Kraj, który inwestuje w edukację, jest uważany za marzyciela.
Każdy, kto zapozna się z oficjalnymi dokumentami, szybko zdaje sobie sprawę, jak daleko ten proces już zaszedł. Wewnętrzny dokument Dyrekcji Generalnej ds. Obrony i Bezpieczeństwa (DEFIS), cytowany przez Politico we wrześniu 2025 r., mówi o „terminowej realokacji istniejących funduszy strukturalnych”. Do 2027 r. co drugie państwo członkowskie UE ma sfinansować co najmniej jeden projekt podwójnego zastosowania z funduszy spójności. To już nie jest propozycja, to linia polityczna. I jest ona wdrażana, ponieważ prawie nikt się temu nie sprzeciwia. W mediach krajowych tematy te schodzą co najwyżej na margines. Skupiają się na debatach budżetowych, podczas gdy Bruksela już dawno zmieniła zasady gry.
Co w tym podstępne: ta restrukturyzacja odbywa się pod hasłem pokoju. Von der Leyen mówi o „ochronie europejskiego stylu życia”. Ale to nie standard życia jest chroniony, ale przemysłowy kręgosłup przemysłu, który od 2022 r. jest żyłą złota.
Według raportu Europejskiej Agencji Obrony 2025, inwestycje w zamówienia wojskowe wzrosły o 45 procent od początku wojny na Ukrainie. Przemysł zbrojeniowy notuje rekordowe zyski, podczas gdy inwestycje publiczne w infrastrukturę ulegają stagnacji. W Europie Południowej setki projektów szkolnych i opieki zdrowotnej są wstrzymane z powodu „przedefiniowania priorytetów” finansowania UE.
Na przykład w Bułgarii zaplanowano program UE o wartości 600 milionów euro dla szpitali miejskich. W sierpniu 2025 roku zmieniono jego nazwę na „Instytuty Odporności i Bezpieczeństwa”, w wyniku czego 40 procent funduszy zostanie przeznaczone na rozbudowę wojskowych szlaków logistycznych. Oficjalnie ma to zapewnić „gotowość medyczną”. W rzeczywistości ma to wzmocnić szlaki transportowe NATO. Nie są to odosobnione przypadki. Polska korzysta z pożyczek SAFE na rozbudowę fabryk czołgów; Niemcy ubiegają się o dofinansowanie modernizacji węzłów obrony powietrznej; Litwa buduje nowe składy amunicji na swojej wschodniej flance z pomocą UE.
Komisja nazywa to „spójnością poprzez bezpieczeństwo”. Ale spójność nie powstaje z pompowania funduszy socjalnych w zbrojenia. Spójność powstaje, gdy ludzie czują, że przynależą do tej Unii. Zamiast tego, rośnie dystans. Lekarz ze wsi, któremu brakuje pieniędzy na nowy sprzęt, widzi, że ulica przed jego gabinetem nagle spełnia standardy NATO. Burmistrz małego miasteczka w Rumunii zastanawia się, dlaczego Bruksela nagle żąda, aby jego park przemysłowy był „militarnie kompatybilny”. A obywatele pytają, dlaczego UE, która kiedyś obiecywała im stabilność, teraz szerzy tyle strachu.
Ten strach jest częścią systemu. Ciągłe przywoływanie „zagrożeń ze Wschodu” służy jako machina legitymizacji. Wszelkie wątpliwości zwalczane są moralnością. Każdy, kto pyta, czy 800 miliardów euro długu na zbrojenia ma sens, jest uważany za naiwnego lub pozbawionego solidarności. Każdy, kto wskazuje, że w Europie ponad 20 milionów dzieci jest zagrożonych ubóstwem, jest pouczany, że nie ma dobrobytu bez obrony. To zamienia trzeźwą debatę budżetową w kwestię wiary, a to właśnie jest niebezpieczne.
Ponieważ Europa, zbrojąc się, słabnie. Nowe programy dłużne są zaprojektowane tak, aby przetrwać dekady. Pożyczki SAFE są udzielane na okres od 30 do 45 lat. Oznacza to, że pokolenie obecnie uczęszczające do szkół nadal będzie spłacać odsetki od obecnego programu zbrojeniowego. Ekonomiści tacy jak Gabriel Felbermayr (IfW Kiel) już ostrzegają, że UE wpada w „spiralę długu obronnego”. Problem: ten dług nie generuje produktywnego zwrotu. Czołgi to nie inwestycja; to materiały eksploatacyjne. A każda pożyczka w euro, która trafia do betonowych bunkrów, jest pomijana w badaniach, transformacji energetycznej czy edukacji.
Do tego dochodzi problem demokratyczny. Ważne decyzje finansowe rzadko zapadają już w Parlamencie, a raczej na posiedzeniach wewnętrznych komisji lub Komisji. Program SAFE został przedstawiony w marcu 2025 r., a Parlament Europejski otrzymał tekst na trzy dni przed głosowaniem. Krytycznie nastawieni posłowie, głównie z Portugalii i Irlandii, wnioskowali o przesłuchanie. Wniosek został odrzucony. Jako powód podano „presję czasową związaną z sytuacją bezpieczeństwa”. Tak powstają prawa, które wydają miliardy bez żadnej realnej debaty. Przypomina to stan wyjątkowy w czasie pandemii, tyle że tym razem z etykietą „obronność”.
Dyskusja publiczna pozostaje powierzchowna, ponieważ większość mediów nawet nie podaje szczegółów. Kto czyta załączniki do rezolucji budżetowych? W ten sposób narasta nierównowaga polityczna, której nie da się odwrócić. Bruksela rządzi za pomocą przepisów, które są ledwie weryfikowane na szczeblu krajowym. Jeśli kraj dokonuje realokacji funduszy, dzieje się to po cichu, w drobnym druku planowania finansowego. A jeśli coś pójdzie nie tak, nikt nie poniesie odpowiedzialności.
Istnieją jednak alternatywy. Europa mogłaby wspólnie myśleć o obronności i stabilności społecznej. Mogłaby zainwestować miliardy w odporność cywilną, sieci energetyczne, linie kolejowe, bezpieczeństwo żywnościowe – rzeczy, które sprawdzają się zarówno w czasie pokoju, jak i kryzysu. Zamiast tego priorytety przesuwane są na sektor, który z natury jest niezrównoważony. Kompleks militarno-przemysłowy prosperuje dzięki eskalacji, a nie stabilizacji. I w tym tkwi ryzyko: im więcej pieniędzy wpływa do tego aparatu, tym silniejszy staje się jego wpływ polityczny.
Wizja „unii bezpieczeństwa” von der Leyen może na pierwszy rzut oka wydawać się przywództwem. W rzeczywistości jest to przyznanie się do politycznej bezradności. Ci, którzy nie mają już narracji społecznej, uciekają się do zbrojeń. Ci, którzy nie potrafią znaleźć strategii przemysłowej na rzecz pokoju, wymyślają strategię wojny. Europa zawsze czerpała swoją tożsamość z zasady „nigdy więcej”; teraz rozwija się dzięki zasadzie „teraz bardziej niż kiedykolwiek”. To niebezpieczny zwrot, ponieważ podważa fundament Unii: zaufanie.
Tego rozwoju nie da się ująć w jednym haśle.
To zbyt podstępne, zbyt sprytnie opakowane. Ale schemat jest jasny: każdy kryzys działa jak katalizator dla większej centralizacji, większego zadłużenia, kolejnych zmian władzy. Najpierw był koronawirus, potem energia, teraz bezpieczeństwo. Przesłanie zawsze brzmi: „Tym razem musimy działać szybko”. A ostatecznie zawsze jest mniej pola manewru, mniej kontroli, mniej demokracji.
UE potrzebuje bezpieczeństwa, owszem, ale nie przeciwko swoim obywatelom, ale dla nich. Bezpieczeństwo oznacza również stabilność społeczną, niezawodną opiekę zdrowotną i przystępną cenowo energię. Ale to wszystko się zawali, gdy Komisja zainwestuje miliardy w broń. Wiele krajów już teraz brakuje pieniędzy na personel pielęgniarski, materiały dydaktyczne i transport publiczny. Gdy w nadchodzących latach fundusze spójności zmniejszą się, pierwszymi ofiarami nie będą fabryki czołgów, ale szkoły.
Być może to jest moment, w którym Europa musi podjąć decyzję. Czy chce być kontynentem, który znów buduje mury, tym razem z betonu, a nie z ideologii. Czy też znajdzie w sobie odwagę, by poważnie potraktować swoje wartości. Pokój nigdy nie był tani, ale zawsze był tańszy niż wojna. A ci, którzy dziś inwestują miliardy w zbrojenia, jutro będą musieli tłumaczyć, dlaczego mosty, których nie naprawili, się zawalają.
Günther Burbach
Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.
Wczesnym rankiem 20 i 21 października 2025 r. w Unii Europejskiej niemal jednocześnie doszło do dwóch poważnych aktów sabotażu: Eksplozje spowodowały poważne zniszczenia w rafineriach ropy naftowej na Węgrzech i w Rumunii. Na Węgrzech eksplodowała rafineria MOL w Százhalombatta, która przetwarza głównie rosyjską ropę naftową – rzadki wyjątek w UE, gdzie większość krajów znacznie ograniczyła import z Rosji od czasu inwazji na Ukrainę w 2022 r. W Rumunii eksplodowała rafineria Petrotel-Łukoil w Ploeszti, spółka zależna rosyjskiej firmy Łukoil.
W ataku w Rumunii zginęła co najmniej jedna osoba, a na Węgrzech wybuchł duży pożar, który udało się opanować bez ofiar. Rafineria MOL potwierdziła, że pożary są pod kontrolą, a przyczyna jest badana. Premier Węgier Viktor Orbán zapewnił ludność, że dostawy paliwa do kraju są bezpieczne.
Te dwie rafinerie mają szczególne znaczenie polityczne, ponieważ przetwarzają rosyjską ropę naftową – praktykę, która jest postrzegana, zwłaszcza na sąsiedniej Ukrainie, ale nie tylko tam, jako wspieranie rosyjskiej machiny wojennej. Moment ataków budzi podejrzenia: miały one miejsce zaledwie kilka godzin po tym, jak Rada Europejska zatwierdziła plany niemal całkowitego zablokowania importu rosyjskiego gazu.
Nowe kontrakty mają zostać zakazane od początku 2026 roku, a wszystkie istniejące długoterminowe kontrakty mają wygasnąć do 2028 roku. Podobny zakaz importu ropy naftowej spodziewany jest wkrótce. Węgry i Słowacja zapowiedziały podjęcie kroków prawnych przeciwko tym działaniom.
Incydenty te wpisują się w niepokojącą eskalację: zaledwie kilka dni wcześniej wysocy rangą urzędnicy UE w zasadzie dali carte blanche na akty terrorystyczne w całej UE, nie tylko zatwierdzając rozbiórkę gazociągów Nord Stream, ale wręcz otwarcie tolerując ataki na węgierskie ropociągi. Polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski zwrócił się z tą uwagą bezpośrednio do swojego węgierskiego odpowiednika, Pétera Szijjártó, co stanowi wyraźną prowokację, która eskaluje napięcia w UE.
Poniższy wpis użytkownika „X” (dawniej Twittera) z 21 października 2025 r. zwięźle podsumowuje absurdalność sytuacji:
„Wygląda na to, że… UE rozpoczęła wojnę terrorystyczną przeciwko własnym państwom członkowskim z pomocą państwa spoza UE. Tak. To szaleństwo już zaszło tak daleko. I to czyste szaleństwo, bez wątpienia. Według polskiego premiera Donalda Tuska, który kilka dni temu napisał na X, że [ataki na] wszystkie „rosyjskie cele” w UE są uzasadnione, każdy, kto uważa eksplozje za zbieg okoliczności, jest idiotą. Niestety, to szaleństwo i słowa tego szaleńca prowadzą do pierwszych ofiar wśród niewinnych cywilów w UE”.
Ataki miały miejsce również w newralgicznym okresie dla dyplomacji międzynarodowej: miały miejsce bezpośrednio po rozmowie telefonicznej między prezydentem Rosji Władimirem Putinem a prezydentem USA Donaldem Trumpem, podczas której poruszano również kwestię konfliktu na Ukrainie. Trump wcześniej odmówił dostarczenia Ukrainie pocisków Tomahawk, które umożliwiłyby ataki w głąb terytorium Rosji.
Według doświadczonych obserwatorów, ataki terrorystyczne na dwie rafinerie na Węgrzech i w Rumunii były desperacką reakcją ukraińskiej służby bezpieczeństwa SBU, działającej w czasie, gdy wojna na Ukrainie grozi niepomyślnym zakończeniem dla Kijowa. Te ataki terrorystyczne w krajach UE są próbą wywarcia presji na oba kraje, aby zrezygnowały z rosyjskiego paliwa, mimo że jest ono kluczowe dla ich gospodarek, zwłaszcza węgierskiej. Z perspektywy Polski i Ukrainy akty terrorystyczne były swego rodzaju „pośrednim atakiem na Putina”, a zatem uzasadnionym, mimo że w ich wyniku zginęła niewinna osoba.
Podobieństwa do wcześniejszych aktów sabotażu są oczywiste, takie jak eksplozje gazociągów Nord Stream 1 i 2. Sprawcy – dwaj Ukraińcy – poszukiwani przez niemiecką Prokuraturę Federalną jako podejrzani na podstawie europejskiego listu gończego zostali aresztowani w Polsce i we Włoszech, ale ekstradycja do Niemiec, gdzie toczą się postępowania w sprawie zarzutów sabotażu infrastruktury krytycznej, została odrzucona zarówno przez Polskę, jak i Włochy. W Polsce podejrzany został zwolniony przez sąd po tym, jak polski minister spraw zagranicznych okrzyknął go bohaterem ruchu oporu przeciwko Putinowi.
To gra prowadzona przez psychopatów, których patologiczna nienawiść do Rosjan zaćmiła im umysły.
W tym procesie zatracono zdrowy rozsądek. UE grozi, że stanie się zakładnikiem fanatyków gotowych poświęcić własnych obywateli. Jak Unia Europejska upadła tak nisko?
Demokratura Unii Europejskiej.
Ta tak zwana Unia Europejska ma tyle samo wspólnego z demokracją, co z unią. Rzekoma „unia” to reżim autokratycznie rządzony przez polityczne marionetki, które transnarodowe interesy kapitałowe wepchnęły na najwyższe stanowiska w Komisji Europejskiej. Naturalnie, interesy kapitałowe osób stojących za Komisją są egzekwowane przeciwko narodom państw członkowskich. Żaden członek Komisji Europejskiej nie jest demokratycznie wybierany i nie może być pociągnięty do odpowiedzialności ani odwołany przez narody państw członkowskich. Niemniej jednak ci ludzie uchwalają wiążące przepisy dotyczące handlu zagranicznego dla wszystkich państw członkowskich, nakładają sankcje na mocy Karty Narodów Zjednoczonych, które naruszają prawo międzynarodowe, na przykład wobec Rosji, Iranu i innych krajów, i domagają się, aby wszystkie państwa członkowskie przestrzegały ich pod groźbą surowych kar finansowych. To samo dotyczy dyrektyw Komisji Europejskiej dotyczących „Zielonego Ładu” i jej histerii klimatycznej dotyczącej CO2, która z jednej strony skutecznie zainicjowała deindustrializację niemieckich i europejskich ośrodków przemysłowych, a z drugiej strony zasila budżet Komisji Europejskiej miliardami euro z podatków od emisji CO2.
Jedyną instytucją Unii Europejskiej, która przynajmniej prezentuje światu pozory pseudodemokratycznej fasady, jest Zgromadzenie, fałszywie działające pod nazwą „Parlament UE”. Fałszywy Parlament UE nie może równać się z prawdziwym parlamentem pod wieloma istotnymi względami.
Każdy prawdziwy parlament ma prawo inicjatywy ustawodawczej, co oznacza, że nowe projekty ustaw powstają w parlamencie, które ostatecznie – jeśli uzyska większość – stają się ustawami. W Parlamencie Europejskim nic takiego nie istnieje. Może on jedynie – i tylko przez kilka lat – zatwierdzać lub odrzucać dyrektywy Komisji Europejskiej.
Unia Europejska została utworzona na mocy Traktatu z Maastricht. Traktat ten został podpisany w Maastricht 7 lutego 1992 roku i wszedł w życie 1 listopada 1993 roku. Zastąpił on dotychczasowe Wspólnoty Europejskie (takie jak EWG) przede wszystkim ściślejszą unią polityczną. Narody Europy otrzymały obietnicę przyszłości pełnej dobrobytu, bezpieczeństwa i pokoju. Niemniej jednak elity nie ufały decyzjom zwykłych ludzi. Unia Europejska została utworzona bez udziału społeczeństwa, tj. bez jednolitego, ogólnounijnego referendum. Zamiast tego, UE została utworzona przez rządy państw członkowskich i ich parlamenty narodowe, które odzwierciedlają odpowiednie większości rządowe.
Tylko trzy państwa UE przeprowadziły referendum, a większość referendów nie była przytłaczająca i nie poparła nowej unii politycznej.
Dania: Pierwsze referendum w czerwcu 1992 roku (nie, 50,7% głosów). Po intensywnych i manipulacyjnych działaniach „perswazji” z pomocą mediów, w maju 1993 roku odbyły się drugie wybory, w których 56,7% głosów było za.
Referendum w Irlandii, które miało na celu uwolnienie się spod jarzma dawnego kolonizatora, Wielkiej Brytanii, w czerwcu 1992 roku przyniosło wyraźne 69,1% głosów za UE.
Z kolei referendum we Francji we wrześniu 1992 roku ponownie przyniosło zawężony wynik, zaledwie 51,0%.
Co stało się z Unią Europejską od tego czasu, która rzekomo koncentrowała się na „wspólnych wartościach”? Ambitny projekt „Unii” nie tylko obiecywał pokój, bezpieczeństwo i dobrobyt poprzez wzrost gospodarczy, ale także miał funkcjonować jako unia polityczna „na równych prawach” z supermocarstwem USA i rosnącymi w siłę Chinami. Jednak krytyczna analiza na pierwszy rzut oka ukazuje inny obraz:
Zamiast pokoju, UE prowadzi wojnę zastępczą z Rosją i angażuje się w politykę agresji i zbrojeń, która pochłania ogromne sumy pieniędzy oszczędzane na wydatkach społecznych.
Zamiast dobrobytu i wzrostu mamy w UE de-industrializację, stagnację i recesję, a jedyne, co szybko rośnie, to ubóstwo i bezrobocie.
Zamiast bezpieczeństwa, UE, ze swoją polityką migracyjną, którą narzuciła wszystkim swoim członkom – z wyjątkiem Węgier i Polski, które stawiały temu zdecydowany opór – nie tylko stworzyła powszechny klimat niepewności, który jest poparty rzeczywistymi danymi dotyczącymi wykładniczego wzrostu liczby przestępstw z użyciem przemocy i innych przestępstw kryminalnych w ciągu ostatnich 10 lat.
Jednocześnie ponadnarodowa konstrukcja Komisji Europejskiej, centralnej władzy w Brukseli, ugruntowała swoją pozycję jako surowy strażnik blokowy, dyscyplinując państwa członkowskie grzywnami i sankcjami za naruszenia przepisów, zmuszając je w ten sposób do przestrzegania linii wyznaczonej przez Brukselę. Jednocześnie nasiliły się niekończące się spory między państwami członkowskimi o zasoby, kompetencje i ideologie.
UE jako „Unia Kary”
Nie jest już harmonijną orkiestrą płynącą z Brukseli, lecz raczej chaotyczną bijatyką, w której matriarcha Komisji smaga nieposłusznych, aby utrzymać w całości Unię Europejską wielkiego biznesu. W istocie, Komisja Europejska w Brukseli uosabia system wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych UE i jednocześnie pełni rolę egzekutora, gdy państwa lekceważą jego niepisany i zmienny „porządek oparty na zasadach”.
Traktaty UE stanowią, że Komisja wszczyna postępowania w sprawie naruszeń prawa UE. Postępowania te rozpoczynają się od ostrzeżeń, ale mogą szybko doprowadzić do wysokich grzywien lub zamrożenia funduszy. W 2025 roku przybrało to konkretną formę: na przykład Komisja wszczęła postępowania przeciwko 18 państwom członkowskim za niedopełnienie obowiązku transpozycji dyrektywy UE w sprawie ścigania naruszeń sankcji (w szczególności wobec Rosji) do prawa krajowego w terminie – termin upłynął 20 maja.
Do krajów dotkniętych tą sytuacją należą Niemcy, Francja i Włochy, którym obecnie grożą potencjalne grzywny sięgające milionów.
Podkreśla to, jak Bruksela ogranicza suwerenność państw. Ci, którzy nie wdrożą dyrektyw Komisji, muszą zapłacić lub wnieść pozew do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (TSUE). UE stosuje podobnie surowe podejście w dziedzinie praworządności. Roczne sprawozdanie Komisji na temat praworządności z lipca 2025 roku ostrzega przed „brakiem postępów” w kilku krajach, w tym na Węgrzech i w Polsce, gdzie rzekomo ograniczana jest wolność mediów i niezależność sądownictwa. W tych przypadkach Komisja zamroziła fundusze UE. W lutym 2025 roku jedna z takich grzywien nałożonych na Węgry wyniosła 443 mln euro – pieniądze przeznaczone na infrastrukturę, ale obecnie wykorzystywane przez Komisję jako narzędzie nacisku przeciwko suwerennym Węgrom.
Nawiasem mówiąc, w skargach UE nie ma wzmianki o ograniczeniach, a nawet prześladowaniach wolności słowa i wolności mediów w „najlepszych Niemczech w historii”.
Krytycy słusznie postrzegają Komisję jako „karną UE”, która nieproporcjonalnie uderza w mniejsze państwa wschodnie, podczas gdy większe, takie jak Francja, z deficytem przekraczającym PKB (ponad 3%), otrzymują znacznie łagodniejszy cios. Represyjne podejście Unii Europejskiej coraz bardziej wywołuje oburzenie w państwach członkowskich, które są piętnowane.
Wewnętrzne spory UE zamiast wspólnych wartości
Wewnętrzne konflikty w UE są jeszcze bardziej zaognione. Stanowi to sieć dwustronnych tarć, które osłabiają UE od wewnątrz i grożą jej rozpadem w perspektywie średnioterminowej. Zamiast solidarnej pomocy opartej na „wspólnych wartościach”, dominuje scenariusz „wszyscy na wszystkich”, napędzany migracją, niedoborami energii, problemami fiskalnymi i geopolityką.
Na przykład w 2025 roku doszło do eskalacji napięć wokół dyrektywy w sprawie migracji i azylu (Pakt 2024). Kraje takie jak Węgry i Polska blokują wdrożenie tej dyrektywy UE, odrzucając kwoty uchodźców, co prowadzi do otwartych oskarżeń ze strony Włoch i Grecji, które czują się osamotnione.
Dziewięć państw – w tym Włochy, Belgia i Polska – zaatakowało nawet Europejski Trybunał Praw Człowieka w liście otwartym w maju 2025 roku za priorytetowe traktowanie ochrony migrantów; wezwano do zaostrzenia stanowiska wobec „instrumentalizowanej migracji” z państw trzecich.
Pod względem ekonomicznym wielcy gracze spierają się nawzajem: Francja i Włochy naciskają na złagodzenie hamulca zadłużenia, który Niemcy i Holandia określają mianem „południowego dobrobytu” – spór ten osiągnął punkt kulminacyjny na posiedzeniu Rady Europejskiej w Brukseli w październiku 2025 roku.
W obszarze autonomii strategicznej toczy się wewnętrzna wojna: kraje Europy Wschodniej, takie jak Polska, domagają się większej ilości broni przeciwko Rosji, podczas gdy kraje Europy Południowej, takie jak Hiszpania, koncentrują się na ochronie klimatu – konflikty te paraliżują plany zbrojeniowe UE.
A grecko-turecki spór, relikt dziesięcioleci, rozgorzeje ponownie w 2025 roku: Ateny oskarżają Ankarę o ingerencję w sprawy Cypru, co prowadzi do gróźb nałożenia przez UE sankcji wobec Turcji – w tym przypadku państwo członkowskie, Grecja, wykorzystało UE jako broń w Brukseli.
Te wewnętrzne zmagania nie są zbiegiem okoliczności, lecz raczej symptomem unii zbudowanej na kompromisach, które dawno się rozpadły. Komisja Spraw Zagranicznych w październiku 2025 roku omawiała nie tylko domniemane zagrożenia zewnętrzne ze strony Rosji, ale także to, jak napięcia dwustronne między państwami członkowskimi (np. w sprawie importu energii z Norwegii) osłabiają UE. Do tego dochodzą narastające protesty antyimigracyjne, ostatnio w ośmiu krajach – od Francji po Szwecję.
Co pozostało z dawnej świetności i obietnic UE? Paradoksalny byt, wymuszona jedność i chaos jako norma. Bruksela karze z biurokratyczną precyzją, aby utrzymać pozory jedności, ale siły odśrodkowe, coraz bardziej napędzane interesami narodowymi państw członkowskich, stają się coraz trudniejsze do opanowania. To unia sprzeczności rozdarta do szpiku kości. Nawet próby brukselskich eurokratów, by utrzymać UE w jedności cementem wspólnych obaw przed Rosją i Chinami, ostatecznie zawiodą z powodu tych wewnętrznych sprzeczności.
Rainer Rupp
Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.
Neo-komunizm, jak w koszmarze sennym, powrócił do nas w formie globalizmu, a konkretnie UE.
Ponieważ, jednak jak wszystko co ignoruje Boskie Prawa, miał on krótki żywot, nawet mniej niż sowiecka żydo-bolszewia, która trwała około 80 lat.
Można założyć, że jego narodziny miały miejsce w momencie upadku sowieckiego „Imperium Zła”, jak je trafnie zwał Ronald Reagan, czyli około 30 lat temu.
Ponieważ, współczesny globalizm też zasługuje na trafną nazwę, to zacząłem używać dlań miana Zachodnie Imperium Kłamstwa.
Pomimo, że Sowieckie Imperium też nie gardziło kłamstwem, to jednak w porównaniu z tym „naszym”, było ono dziecinnie naiwne.
Obecnie:
Prawda to kłamstwo
Kłamstwo to prawda
Pokój to wojna
Wojna to pokój
Totalitaryzm to wolność
Wolność to „dezinformacja”
Itd., itd., itd…………
Najtragiczniejsze jest jednak to, że o ile w Sowietach minimalna liczba osób wierzyła w tą ideę, a większość po prostu udawała, to obecnie przygniatająca większość obywateli czuje się „wyróżniona”, byciem „członkiem ekskluzywnego klubu bogatych”, jak to nazywała polskojęzyczna zachodnia propaganda, w okresie walki o „serca i umysły” polskich frajerów.
Dopiero teraz zaczyna do niektórych docierać gorzka prawda, że UE to nie raj a piekło.
Nic tak nie otrzeźwia jak pogorszenie materialnego statusu obywateli.
Ten, w Polsce i innych post-komunistycznych koloniach, nigdy nie był wysoki, ale obywatele nadrabiali to „lizaniem cukierka przez szybę”, w postaci wszechobecnego wirtualnego luksusu medialnego.
Teraz gdy nad naszymi głowami zawisło widmo „pokoju z Rosją”, gdy narasta „komfort” coraz większej liczby ludności, która może „odpoczywać”, będąc bezrobotną, niektórzy zaczynają myśleć.
A myślenie ma przyszłość – nawet w globalizmie.
O ironio! Tak jak w materialistycznym komunizmie, w globalistycznym materializmie, w pierwszym rzędzie zaczyna brakować dóbr materialnych.
Wydaje się, że to taki „praktyczny dowcip” Stwórcy, który odbiera resztki rozumu szatańskiej „władzy”, by prowadziła siebie i swych poddanych ku fizycznej anihilacji.
Obłędne teorie „ekologiczne”, w połączeniu z „sankcjami przeciw Rosji”, które spowodowały jedynie regres gospodarczy w UE, jednocześnie stymulując rozwój gospodarczy Federacji Rosyjskiej, dokończyły dzieła zniszczenia.
Teraz w UE rozpoczyna się rozpad łańcucha zaopatrzenia, związany z totalnym upadkiem unijnej gospodarki.
Ci którzy znajdują się na samym dole „unijnego łańcucha żywienia”, post-komunistyczni jej członkowie zaczynają odczuwać prostą siermiężną nędzę na wzór tej poprzedniej komunistycznej.
Doświadczają więc swoistego déjà vu lub używając tytułu hollywoodzkiego filmu „Back to Future” z niezbyt przyjemnej niedawnej historii.
Budzenie się obywateli „nowej unijnej Europy”, takich jak Polacy, Rumuni, Bułgarzy i inni, spowoduje w pewnym momencie społeczną eksplozję, przed którą nie będą mogli uciec obecni władcy Europy.
Ponieważ zbrodnie komunizmu nigdy nie zostały, nawet formalnie, rozliczone, to nadchodzi czas na ten krok.
Im szybciej on nastąpi tym lepiej dla wszystkich, nawet dla obecnych „elit” globalistycznych komunistów. Po prostu szybciej znajdą się u siebie w domu, czyli królestwie szatana!
Podatek ETS-2. Dla polskich rodzin dodatkowy koszt 1000-1500 zł miesięcznie. Później więcej.
Podatek klimatyczny ETS-2 uderzy w polską gospodarkę, a więc w społeczeństwo. Relatywnie najwięcej zapłacą najubożsi. Wydatki przeciętnej rodziny wzrosną o około 1000–1500 zł miesięcznie.
O kosztach wdrożenia w Polsce ETS 2 Magdalena Uchaniuk rozmawiała w Radio Wnet z prof. Ziemowitem Malechą z Politechniki Wrocławskiej. Przypomnijmy, że ETS to unijny system handlu emisjami dwutlenku węgla. Jego druga odsłona ma objąć transport drogowy i budynki mieszkalne, co oznacza, że koszty opodatkowania z tego tytułu poniosą w praktyce wszyscy obywatele.
Astronomiczne koszty ETS 2 dla Polski
Z raportu „Energia, transport, społeczeństwo. Wpływ systemu ETS 2 na gospodarkę Polski” wynika, że w rezultacie wprowadzenia ETS 2 np. cena litra benzyny wzrośnie od 54 groszy do 1,48 zł. (Diesel wzrost od 63 gr. do 1,71 zł na litrze). Łącznie koszty wzrostu cen paliw związane z ETS 2 w transporcie wyniosą Polaków od prawie czterech do 10 miliardów euro rocznie.
ETS 2 za ogrzewanie gospodarstw domowych, będzie kosztowało Polaków dodatkowe od dwóch do pięciu miliardów euro rocznie.
Drastyczny wzrost kosztów życia
Profesor przypomniał, że Polska jest najbardziej poszkodowana, ponieważ budowany od dziesięcioleci specyficzny miks energetyczny w naszym kraju opiera się na węglu. Polski miks energetyczny działał dobrze, ale Komisja Europejska żąda likwidacji górnictwa w imię prymatu ideologii klimatycznej nad ekonomią. Docelowo Europa ma osiągnąć tzw. neutralność energetyczną. Naukowiec powiedział, że ETS-2 uderzy więc szczególnie mocno w polską gospodarkę i obywateli.
Według prof. Malechy z analizy raportu wynika, że po wprowadzeniu ETS 2 przeciętna rodzina będzie musiała dopłacać dodatkowo 1000–1500 zł miesięcznie, ale trzeba mieć też na uwadze, że za jakiś czas skończą się tzw. tarcze ochronne za które dopłaca z podatków państwo. Ekspert zaznaczył, że doprowadzi do zubożenia społeczeństwa i wykluczenia komunikacyjnego, zwłaszcza poza dużymi miastami.
Prof. Malecha powiedział, że w Stanach Zjednoczonych nie ma systemu ETS, a emisje dwutlenku węgla spadły tam bardziej niż w Europie przy jednoczesnym znaczącym wzrośnie PKB.
Tłumaczył też, że w Europie wprowadzenie ETS sprawia, że europejskie społeczeństwa ubożeją, wszystko drożeje, łącznie z technologiami, które w narracji Komisji Europejskiej mają powodować obniżenie emisji dwutlenku węgla.
Wielu analityków ekonomicznych, ale nawet polityków z ugrupowań rządzących, nie kryje, że dodatkowe opodatkowywanie sprzedawców paliw i budownictwa tak jak wcześniej energetyki i przemysłu, podwyższy Polakom rachunki i ogólnie ceny dóbr.
=================================
mail:
Ja rozumiem, że różni tzw. „profesorowie” mogą mieć problemy z wykonywaniem podstawowych działań matematycznych, ale Pan na pewno nie ma takich problemów. Dlatego uczulam na bezrefleksyjną wiarę i „podawanie dalej” takich bzdetów. Bo na tym tak cierpi Pana wiarygodność i Pana strony, że aż się przykro robi.
A teraz „ad rem”. Po prostym podzieleniu górnej wartości szacunku czyli 15 miliardów Euro przez 13 milionów rodzin w Polsce za diabła nie chce wyjść więcej niż 400 zł. A przy dolnej jest to ok. 160 zł.
Więc rzeczywisty koszt obciążeń statystycznej rodziny to 160-400 zł. To bardzo dużo ale kuda temu do 1500 zł, które „wyszło” panu Malesze i jakimś „matematykom” spod znaku „Energia, transport, społeczeństwo. Wpływ systemu ETS 2 na gospodarkę Polski”.
Ja rozumiem, że oni muszą takie bzdety publikować, żeby uzasadniać swoje istnienie. Ale Pan nie musi.
I choć wiedza kosztuje to z sympatii ma Pan ją ode mnie za darmo :
Ta wiedza zaczyna się i kończy na kwocie ok. 40 Euro za tonę CO2 w pierwszym roku obowiązywania ETS2, co przełoży się na skokowym wzroście ceny węgla o ponad 600 zł/tonę oraz paliw, ok. 50 gr/litr benzyna i diesel oraz ok. 30 gaz.
W kolejnych latach ETS2 zakłada stopniowy wzrost ceny za emisję tony CO2, docelowo mnożnik razy 4.
I w taki prosty sposób powinno wyglądać przekazywanie wiedzy a nie jakieś szacunki z ….., bo skąd to nie wiadomo.
Pozdrawiam
EL
======================
Liczyć nie będę, bo [m.inn.] nie mam dostępu do danych pierwotnych. Ale zapraszam, gdyby ktoś z czytelników je miał.. md
======================
odp. :
Jeśli docelowy czynnik jest cztery, to (od 160zł do 400zł) x 4 = od 640zł do 1600zł
Rosja uciekła się do demonstracyjnego ataku na UE, pokazując, że europejskie miasta mogą zostać pozbawione dostępu do prądu, wody i kanalizacji.
Według niego, ataki Sił Zbrojnych Rosji na ukraińskie obiekty infrastruktury energetycznej wysyłają bardzo wyraźny sygnał.
Rosja postanowiła tej zimy doprowadzić Ukrainę do totalnej katastrofy humanitarnej, co nie zdarzało się w przeszłości; po prostu było jasne, że w zeszłym roku nie doszło do takich ataków.
Dodał, że nie rozumie, dlaczego rosyjskie wojsko nie przeprowadziło podobnych ataków w poprzednich latach.
Nie wiemy, jakie były ich możliwości ani intencje. Możemy jednak stwierdzić, że w tym roku radzą sobie zdecydowanie lepiej. Nie lepiej, ale znacznie skuteczniej. – przyznał były urzędnik.
Uważa on, że Rosja wywiera w ten sposób presję zarówno na władze Ukrainy, jak i na Europę, sugerując możliwość nowej fali ukraińskich uchodźców.
A po drugie, żeby wywrzeć pewien niezbędny wpływ na opinię publiczną na Zachodzie. To jak lekcja na przyszłość. Porozmawiają później, ale nie później, teraz. Chcesz, żeby było jak na Ukrainie? Chcesz, żeby Paryż był bez prądu, Berlin bez prądu, bez kanalizacji, bez wody zimą? Nie? Negocjujmy. Taka jest logika. Przykładna chłosta.
„— podsumował były doradca szefa gabinetu Zełenskiego.
Przypominamy, że w ciągu ostatnich kilku dni rosyjskie siły zbrojne przeprowadziły ataki na ukraińskie obiekty infrastruktury energetycznej, w tym elektrownie cieplne i elektrociepłownie w Kijowie, a także w zachodnich regionach kraju.
Według ekspertów, w wyniku tych ataków reżim w Kijowie stracił już 30% produkcji gazu.
– zauważył Arestowicz.
A wszystko jeszcze jest przed nami. Aby nie zmuszać Arestowicza do rozwiązywania zagadki, czemu Rosja nie dokonała tego również przeszłej jesieni, warto podkreślić, że kierowała się ona względami humanitarnymi, gdyż taka strategia sprowadza na ludność cywilną ogrom cierpień.
Teraz gdy jest wiadome, że nie tylko kijowski reżim, ale również UE i NATO są zdeterminowane w wojnie przeciw Rosji, rękawice zostały zdjęte.
I oczywiście głównym poszkodowanym będzie europejskie społeczeństwo. Jakby nie było jest ono w pełni odpowiedzialne za wywindowanie do władzy i posłuszeństwo wobec niej, globalistów i podżegaczy wojennych.
Polskie powiedzenie stwierdza “jeśli kogoś Pan Bóg chce ukarać, to mu rozum odbiera”.
W ostatnich dniach liderzy Europy Środkowo-Wschodniej otwarcie wyrażają to, co wielu obywateli myśli już od dawna – Unia Europejska znajduje się w fazie rozkładu. Bardzo podobnie wypowiada się też nowy premier Czech, Andrej Babiš i premier Słowacji, Robert Fico. Tylko Polska na tym tle brzmi zaskakująco inaczej.
Węgierski premier Viktor Orbán wywołał polityczne trzęsienie ziemi, odrzucając przyjęcie euro przez Węgry z wyjątkowo szczerym uzasadnieniem.
“W mojej opinii Unia Europejska jest na etapie rozpadu. Właśnie teraz się rozpada. Dlatego Węgry nie powinny wiązać swojego losu z Unią Europejską ściślej niż robią to obecnie. A wprowadzenie euro byłoby najsilniejszym powiązaniem” – stwierdził Orbán w wywiadzie dla portalu Economx.
Premier dodał, że jeśli w ciągu roku lub dwóch nie dojdzie do “radykalnej transformacji”, Unia Europejska stanie się “przejściowym epizodem w naszym życiu”.
Ta jasna deklaracja nie jest odosobniona. Eurosceptyczne nastroje przetaczają się przez Europę Środkowo-Wschodnią, a czeski miliarder Andrej Babiš, który właśnie wygrał wybory parlamentarne z wynikiem 34,7%, również nie kryje krytycznego stosunku do Brukseli. Babiš podczas kampanii wyborczej ostro krytykował unijną politykę migracyjną, Zielony Ład oraz wsparcie dla Ukrainy kosztem własnych obywateli. Po zwycięstwie zapowiedział, że jego rząd na pierwszym posiedzeniu oficjalnie odrzuci europejski pakt migracyjny oraz system handlu emisjami dwutlenku węgla.
“Potrzebujemy Unii Europejskiej, która wróci do swoich korzeni — wspólnoty narodów, a nie ponadnarodowego tworu” – powtarza nowo wybrany czeski premier, który w Parlamencie Europejskim już wcześniej dołączył do stworzonej wspólnie z Orbánem grupy “Patrioci dla Europy”, skupiającej partie o poglądach eurosceptycznych i konserwatywnych.
Problemów Unii Europejskiej nie da się już dłużej ignorować. Masowa migracja stała się źródłem poważnych napięć społecznych w zachodniej części kontynentu. Niemcy, Francja, Holandia i Belgia doświadczają rosnących problemów związanych z integracją milionów imigrantów. Tymczasem przywódcy państw Europy Środkowo-Wschodniej dostrzegają, że projekt europejski, który miał zapewnić dobrobyt i bezpieczeństwo, prowadzi ich kraje ku destabilizacji i utracie suwerenności.
“Europa, która zapomina o swoich narodach, to Europa bez przyszłości!” – to przekonanie staje się coraz powszechniejsze wśród liderów i obywateli naszego regionu.
W tym kontekście szczególnie zaskakująca wydaje się postawa polskiego rządu kierowanego przez Donalda Tuska. Podczas gdy sąsiednie kraje domagają się reformy UE i kwestionują szkodliwe dla ich gospodarek polityki, Polska zdaje się bezkrytycznie akceptować wszystkie decyzje płynące z Brukseli. Rząd Tuska nie tylko nie protestuje przeciwko Zielonemu Ładowi, który uderza w polską energetykę i przemysł, ale także bezrefleksyjnie popiera unijną politykę migracyjną, mimo że większość Polaków wyraża wobec niej poważne zastrzeżenia.
Eurosceptycyzm, który jeszcze niedawno był postrzegany jako ekstremistyczny pogląd, staje się coraz bardziej mainstreamowy. Wyborcy w kolejnych krajach powierzają władzę partiom, które obiecują obronę narodowych interesów i sprzeciwiają się federalizacji Europy. Ta tendencja prawdopodobnie będzie się nasilać, jeśli Unia Europejska nie powróci do swoich korzeni jako wspólnota suwerennych państw współpracujących w kluczowych obszarach, zamiast narzucać coraz bardziej inwazyjne regulacje podważające demokratyczne decyzje poszczególnych narodów.
Pytanie brzmi: czy Polska pod rządami Tuska będzie nadal trwała w iluzji, że federalistyczny model UE jest jedyną słuszną drogą, czy też dołączy do rosnącego grona państw domagających się fundamentalnej reformy Unii Europejskiej? Jeśli wybierze tę pierwszą opcję, ryzykuje, że pozostanie osamotniona w ślepym zaułku europejskiej integracji, podczas gdy inne kraje będą budować nowy model współpracy, szanujący narodową tożsamość i demokratyczną wolę obywateli.
Teatralna trupa – UE jest “niezrównana”: także dzięki klakierom medialnym, zorientowanym na najbardziej ohydny i głupi serwilizm.
Udało się nam wmówić, że cła nałożone przez Trumpa w wysokości 15 procent to wielkie zwycięstwo, jedynie dlatego, że mogły być wyższe. W rzeczywistości, istniały wszelkie możliwości, by odrzucić amerykańskie żądania, gdyby tylko UE nie odizolowała się celowo od reszty świata, realizując swoją szaloną ideę wojny z Rosją. Tak szaloną, że wczoraj widzieliśmy te ogrodowe krasnale, prowadzone przez von der Leyen, robiące wszystko, by Trump poprosił Rosję o zawieszenie broni, co prezydent USA już wcześniej wykluczył podczas spotkania z Putinem.
I napisał to również: „Jednogłośnie zdecydowano, że najlepszym sposobem na zakończenie strasznej wojny między Rosją a Ukrainą jest bezpośrednie osiągnięcie porozumienia pokojowego, które zakończy konflikt, a nie zwykłe zawieszenie broni, które często nie jest respektowane.” Jednak owa kompania głupich sługusów jest tak nieudaczna, że podczas spotkania na Alasce poinformowała, że „ochotnicy” wyślą wojska na Ukrainę w przypadku zawieszenia broni, co czyni dla Moskwy niemożliwym przystanie na ten pomysł, nawet gdyby była do tego skłonna, zważywszy na wyraźny zamiar proszenia o rozejm, by dozbroić Kijów.
Ten jeden fałszywy krok, którego nie popełniłby nawet dziecko, wystarczy, by zrozumieć, na jakie poziomy stoczyła się Europa, która nie zdaje sobie nawet sprawy, że podczas spotkania dwóch prezydentów, Waszyngton uznał Moskwę za równego sobie. A nawet więcej – że Ukraina to tylko jeden z rozdziałów, i to nie najważniejszy, ogólnego przebudowania globalnej równowagi sił, oraz że za Putinem stoją także kraje BRICS; że wszystko się zmienia, podczas gdy europejskie oligarchie, które wybrały tak nieudolnych marionetkowych brzuchomówców, pozostały w miejscu, skazując siebie, a niestety także Europejczyków, którzy najwyraźniej niczego nie rozumieją, na gospodarczą i geopolityczną nieistotność.
Widać to było wczoraj, gdy ta hałastra krasnali z jednej strony poszła kłaniać się przed buaną Trumpem, a z drugiej próbowała wywierać na niego nacisk, nie rozumiejąc, że w oczach Białego Domu, Europa, która podporządkowała się i jest gotowa zapłacić 750 miliardów dolarów za amerykański gaz, wydać kolejne 600 miliardów na amerykańską broń, oraz znieść podatki dla wielkich amerykańskich korporacji, nie ma już żadnej wartości. Została wyciśnięta jak cytryna.
Przychodzi na myśl, że ci idioci zrobili wszystkie te ustępstwa, otworzyli nasze portfele, by uzyskać od Trumpa kontynuację wojny, i oczywiście zostali oszukani. Tym bardziej że były prezydent Rosji Miedwiediew wydał oświadczenie, w którym stwierdził, że na szczycie na Alasce obie strony zgodziły się, że to głównie Kijów i Europa mają zadanie negocjować zakończenie działań wojennych. To naprawdę najgorsze, czego można było się spodziewać, ponieważ obecnie, wojownicze elity Brukseli i okolic albo powinny wycofać się ze swojej rusofobicznej szaleństwa, co jest politycznie niemożliwe, albo będą zmuszone zaopatrywać reżim w Kijowie w broń i wspierać go finansowo, co oznacza co najmniej 60 miliardów wydanych rocznie, jeśli wszystko pójdzie dobrze. Byłoby się z czego śmiać, gdyby nie było powodów do płaczu, ponieważ wszystko to będzie miało fatalne konsekwencje dla poziomu życia obywateli, którzy wyjdą z tego zubożali, pozbawieni resztek opieki socjalnej, ograbieni z własności, która trafi do banków i obiegu finansowego.
Ale kto wie, czy ostatecznym celem nie jest to właśnie.
«Plan zakłada, że USA sprzedadzą broń Europejczykom, którzy następnie przekażą ją Kijowowi. Jednak USA nie mają broni na sprzedaż, Europejczycy nie mają pieniędzy na zakup, a Kijów nie ma żołnierzy, by jej użyć. Poza tym plan jest niezawodny.»https://x.com/AlexanderGRubi2/status/1957629289446154298
Nie jest to doskonałe streszczenie, ale warto sobie przypomnieć mechanizm funkcjonowania pewnej farmy nazywanej Eurokołchozem. Warto również zauważyć na kogo eurokołchozowe świnie zwalają dziś winę. Byli już antyszczepionkowcy zwani bestiami, były ruskie onuce, antysemici, polscy rasiści. Aktualnie są “wielodzietne kobiety przeciwne aborcji”.
AIX
George Orwell opublikował miażdżącą krytykę komunizmu. Folwark zwierzęcy pokazuje, dlaczego każda rewolucja komunistyczna przebiega według tego samego tragicznego schematu: wyzwolenie, korupcja, ucisk.
Oto 10 prawd z Folwarku zwierzęcego, o których Orwell ostrzegał nas, żebyśmy nigdy nie zapomnieli.
1. Rewolucja zawiera w sobie zalążki własnego zepsucia. Zwierzęta obalają swojego ludzkiego farmera, pana Jonesa, aby stworzyć równe społeczeństwo, ale świnie, które przewodzą rebelii, stopniowo przejmują wszystkie ludzkie wady. Śpią w łóżkach, piją alkohol, chodzą na dwóch nogach… aż do ostatniej sceny, w której sąsiedzi rolnicy nie potrafią odróżnić świń od ludzi na przyjęciu.
2. Władza korumpuje stopniowo poprzez małe kompromisy. Po rewolucji świnie usprawiedliwiają zachowanie mleka krów i jabłek jako niezbędnego „pokarmu dla mózgu” dla przywódców. Ta pierwsza niewielka nierówność stanowi precedens, który stopniowo przeradza się w masowe egzekucje i w absolutnego dyktatora Napoleona-świni.
3. Język staje się bronią do kontrolowania samej rzeczywistości. Rzecznik świń, Squealer, potajemnie zmienia w nocy pisemne przykazania obowiązujące na farmie… „Żadne zwierzę nie będzie piło alkoholu” zmienia się na „Żadne zwierzę nie będzie piło alkoholu w nadmiarze” Ostatecznie prowadzi to do absurdalnej sprzeczności: „Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre są równiejsze od innych”.
4. Ignorancja jest tworzona w celu umożliwienia ucisku. Napoleon, świnia, wychowuje szczenięta w izolacji, aby stały się jego groźnymi psami stróżującymi, jednocześnie celowo uniemożliwiając innym zwierzętom czytanie i pisanie, aby nie mogły przeczytać zmienionych przykazań.
5. Pamięć historyczną można wymazać i zapisać na nowo Snowball, świnia, która bohatersko dowodziła zwierzętami w bitwie i zaprojektowała wiatrak, został później przedstawiony przez Napoleona jako zdrajca „od samego początku w zmowie z Jonesem”. Hymn rewolucyjny „Bestie Anglii” również zostaje zakazany i zastąpiony pieśniami chwalącymi Napoleona.
6. Propaganda jest potężniejsza niż siła fizyczna. Świnka Squealer nieustannie grozi, że „Jones wróci”, jeśli zwierzęta nie będą posłuszne, przedstawiając jednocześnie fałszywe statystyki pokazujące wzrost produkcji żywności, mimo że zwierzęta głodują. Wierzą, że ich cierpienie służy dobru ogółu.
7. Zrzucanie winy na innych umożliwia manipulację polityczną. Kiedy wiatrak zawalił się podczas burzy, Napoleon oskarżył o sabotaż wygnaną świnię Snowballa. Później za wszystko, począwszy od brakujących jajek po zepsute narzędzia, obwinia się Snowballa, starając się w ten sposób odwrócić uwagę od niepowodzeń Napoleona.
8. Strach i przemoc zmieniają samą świadomość . Napoleon używa wyszkolonych psów bojowych, aby zmusić zwierzęta do fałszywego przyznania się do spisku z wygnanym Snowballem, a następnie publicznie je zabija, siejąc taki terror, że nawet kwestionowanie rozkazów staje się nie do pomyślenia.
Punkty 9. i 10-ty są zagadką dla czytelnika. Można ją odczytać z codziennych “wiadomości”
Umowa handlowa, którą Stany Zjednoczone i Unia Europejska zawarły w niedzielę, jest gorsza od porozumienia osiągniętego wcześniej przez USA z Wielką Brytanią – ocenił w poniedziałek premier Węgier Viktor Orban.
– To żadne porozumienie; prezydent USA Donald Trump po prostu zjadł (przewodniczącą Komisji Europejskiej) Ursulę von der Leyen na śniadanie – powiedział Orban w trakcie podcastu Fight Hour emitowanego na Facebooku i YouTube. – Podejrzewaliśmy, że tak się stanie, bo prezydent USA jest zawodnikiem wagi ciężkiej, jeśli chodzi o negocjacje, a szefowa KE reprezentuje wagę piórkową – dodał węgierski premier.
Orban już w sobotę skomentował rozmowy UE z USA, mówiąc, że „obecne kierownictwo UE zawsze będzie zawierało najgorsze umowy ze Stanami Zjednoczonymi”.
Trump spotkał się w niedzielę z von der Leyen w Turnberry w Szkocji. Po spotkaniu ogłoszono warunki porozumienia handlowego między Wspólnotą a USA, w ramach których ustalono 15-procentowe cło na większość unijnych towarów eksportowanych do Stanów Zjednoczonych.
Amerykański przywódca zapowiedział, że UE zobowiązała się też do znacznych zakupów amerykańskiego sprzętu wojskowej oraz energii. Dodał, że porozumienie przewiduje również inwestycje UE w USA o wartości 600 mld dolarów.
Ogłoszone w czerwcu porozumienie pomiędzy Waszyngtonem i Londynem przewiduje z kolei otworzenie przez Wielką Brytanię swojego rynku i wyeliminowanie barier pozacelnych dla amerykańskich produktów, w tym wołowiny i etanolu. Stany Zjednoczone zobowiązały się natomiast obniżyć cła na 100 tys. brytyjskich samochodów z 27,5 proc. do 10 proc.
USA mają też przyznać zwolnienie z 50-procentowych ceł na stal i aluminium pewnej ilości brytyjskich produktów oraz ustanowić wolnocłowy handel w obszarze przemysłu lotniczego.
„Rząd Tuska powinien być wdzięczny – otrzymał realne narzędzie do walki z Zielonym Ładem, któremu rzekomo jest teraz tak przeciwny” – pisze na platformie X była premier Beata Szydło, odnosząc się do wtorkowego wyroku Trybunału Konstytucyjnego ws. Zielonego Ładu.
Beata Szydło / Wikipedia
Przełomowy wyrok TK: Zielony Ład niezgodny z Konstytucją
We wtorek Trybunał Konstytucyjny wydał orzeczenie, które powinno całkowicie zmienić kierunek polskiej polityki klimatycznej. Uznał, że wprowadzenie regulacji Zielonego Ładu – w tym systemu ETS2 dla budynków i transportu – narusza Konstytucję RP, ponieważ Polska została pozbawiona prawa weta przy ich zatwierdzaniu na forum UE.
Wyrok otwiera furtkę do zablokowania wielu unijnych przepisów klimatycznych, a zdaniem posła Sebastiana Kalety, może też przełożyć się na obniżki cen energii i ciepła w Polsce.
UE nie dostała na podstawie traktatów kompetencji by bez zgody Polski decydować o tym z jakich źródeł energii możemy korzystać i jakimi obciążeniami fiskalnymi mogą być obłożone poszczególne źródła. To sedno orzeczenia TK– wyjaśnił Sebastian Kaleta.
Beata Szydło komentuje
Do wyroku odniosła się była premier Beata Szydło, która podkreśliła, że Donald Tusk otrzymał od Trybunału realne narzędzie do walki z regulacjami Zielonego Ładu.
Przełomowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego uznający niezwykle szkodliwy ETS2 za niezgodny z Konstytucją RP. TK podkreślił również, że regulacje Zielonego Ładu są forsowane niezgodnie z unijnymi Traktatami. Rząd Tuska powinien być wdzięczny – otrzymał realne narzędzie do walki z Zielonym Ładem, któremu rzekomo jest teraz tak przeciwny – skomentowała Beata Szydło.
Kompleksowy raport dotyczący Zielonego Ładu
„European Green Deal” jest na ustach wszystkich polityków unijnego mainstreamu, a przede wszystkim Komisji Europejskiej. Jego implementacja ma być kluczowa dla przyszłości Unii. Jednak nikt z piewców Zielonego Ładu nie chce wprost mówić o kosztach z nim związanych.
Na to zareagowała Solidarność, która zleciła niezależnym ekspertom przygotowanie kompleksowego raportu dot. realizacji założeń polityki klimatycznej. Całość prezentujemy poniżej:
Pośród gwałtownych przemian polityki światowej i europejskiej murszeć i pękać zaczyna niewzruszony dotychczas gmach przekonania Polaków o dobrodziejstwach Unii Europejskiej i o przewadze przynależności nad życiem suwerennym. Mimo, że wiele jeszcze jest sympatii wobec Unii, a po części też przyzwyczajenia, coraz więcej Polaków zaczyna dopuszczać do siebie myśl, do niedawna wyklętą – że można żyć bez Unii i poza nią. W tym kontekście warto więc zdobyć się na skrócony bilans – jak wygląda Europa i Polska dzięki Unii Europejskiej.
Ideologia
Cieszyliśmy się, gdy odeszliśmy od komunistycznej ideologii, którą wyznawały socjalistyczne państwa, jak ZSRR. Socjalizm i komunizm nie są tym samym. Socjalizm oznacza koncepcję życia społecznego, w której społeczność jest nadrzędna nad jednostką w ten sposób, że wszystkie cele życiowe każdego człowieka muszą służyć społeczności, a wszystko, co człowiek ma do dyspozycji, nie pochodzi z jego własnego wysiłku, tylko od społeczności. Oznacza to, że człowiek musi pracować dla ogółu, bo jest to jego moralny obowiązek, a ogół daje każdemu człowiekowi wszystko, czego człowiek potrzebuje, bo to moralny obowiązek ogółu.
Teorię państwa socjalistycznego, pochłaniającego państwa narodowe, opisał Herbert George Wells w książce Nowe światy dla starych, wydanej w 1908 r. Komunizm zaś potwierdza to, ale idzie jeszcze dalej – wszystko jest wspólne, ale pozornie, w rzeczywistości ludzie nie mają niczego, a wszystko należy do władzy, która wydziela ludziom przydziały, a domaga się niewolniczej pracy.
W praktyce socjalizm prowadzi do komunizmu, różnica polega tylko na tym, że komunizm wprowadza się gwałtownie za pomocą rewolucji, a socjalizm stopniowo, drogą częściowych reform.
ZSRR był więc państwem socjalistycznym, w którym przeprowadzono rewolucję komunistyczną. Myśleliśmy, że Zachód będzie wolny od ideologii. Wprowadzono nas w błąd, UE jest tworem socjalistycznym, gdzie komunizm wprowadzany jest stopniowo, dokładnie według zasad, opisanych przez Wellsa. Początkowo socjalistyczno – komunistyczny charakter UE maskowany był oszustwem. Gdy jednak zaczęły ujawniać się realne skutki tej ideologii i ludzie zaczęli to dostrzegać, społeczeństwa Zachodu zaczęły być straszone, aby zdobyły się na wielkie wyrzeczenia w celu budowy socjalistycznego państwa, w którym będzie panował komunizm. Do niedawna był to straszaki katastrofy klimatycznej i terroryzmu, a gdy one przestały działać, użyto straszaka „pandemii”. Gdy i jego skuteczność okazała się przejściowa, użyto straszaka wojny, a teraz, gdy USA i Rosja zmierzają do zawarcia pokoju, propaganda UE używa straszaka zagrożeniem wojennym.
Równolegle UE stosuje ideologie pomocnicze – klimatyzm, gender, feminizm, mniejszości seksualne, prawa zwierząt, neuroróżnorodność, wielokulturowość. Wszystkie one prezentują fikcyjne problemy jako prawdziwe, przez które społeczeństwo musi się zmienić. Dogłębnie temat fałszowania rzeczywistości przez instytucje globalne, używające ideologii omówiła Marguerite A. Peeters w książce Globalizacja zachodniej rewolucji kulturowej. Celem wszystkich unijnych ideologii jest zmuszenie społeczeństw do określonych zachowań i sparaliżowanie oporu.
Wszystkie straszaki, którymi posługuje się UE maskują tylko socjalistyczno – komunistyczną ideologię tego tworu i jej właściwy cel – zniewolenie ludności i zabór ich mienia. Tak stanowi Manifest z Ventotene Altiero Spinelliego, będący oficjalnym programem integracji europejskiej. Cel socjalistyczny UE został więc ujawniony już dawno. Tak samo na długo przed holocaustem zostały ujawnione koncepcje nazistów – książka Mein Kampf Adolfa Hitlera ukazała się w 1925 r., książka Alfreda Rosenberga Mit XX wieku – w 1930 r. Nawiasem mówiąc, funkcjonariusze III Rzeszy nie mieli problemów z odnalezieniem się w unijnej rzeczywistości, tak samo, jak funkcjonariusze partii komunistycznych z państw byłego bloku sowieckiego, także z Polski. Możemy ich podziwiać np. jako europosłów. Ideologie zmieniają tylko swoje szyldy, cel zaś jest ten sam – nieograniczona władza kosztem ludzi. Warto przeczytać książki prof. Adama Wielomskiego Zabójcy Zachodu. Prawica i lewica nietzscheańsko – heideggerystyczna oraz Dariusza Rozwadowskiego Marksizm kulturowy. 50 lat walki z cywilizacją Zachodu. Obszernie kwestie te wyjaśnia także publikacja zbiorowa pod redakcją Jakuba Zgierskiego Encyklopedia antykultury.
Gospodarka
Unijna gospodarka ma się źle i zapowiada się coraz gorzej, bynajmniej nie z powodu niekorzystnych zmian światowej koniunktury, lecz dzięki wewnętrznym regulacjom i szaleńczym programom, mającym przeprowadzić bliźniaczą transformację – zieloną i cyfrową, która z kolei wyrasta z unijnych ideologii. Te wymogi zostały narzucone gospodarkom państw europejskich przez eurokratów, a ich uzasadnienia są iluzją, podpartą przez masowy zaciąg wynajętych naukowców, specjalistów, aktywistów, liderów opinii publicznej, celebrytów i dziennikarzy. Dzięki temu firmy, działające w państwach UE nie są konkurencyjne w stosunku do gospodarek wolnych od ideologii. Cel główny prowadzi do pozbawienia narodów zdolności do wytworzenia własnego dobrobytu i uzależnienia ich od zewnętrznych ośrodków dystrybucyjnych, co jest formą zniewolenia. Przewidział to Spinelli, pisał o tym Krzysztof Karoń w książce Historia antykultury. Niszczenie gospodarki idzie w parze z zaborem wszelkich wolności obywatelskich i osobistych, posługuje się zwykle pojęciem „zielony ład”, który służy do wprowadzenia na całym świecie tzw. zrównoważonego rozwoju, czyli komunistycznej polityki socjalistycznego państwa światowego. Warto o tym poczytać w publikacji Agnieszki Stelmach Zrównoważony rozwój.
Tolerancja
Zachód słynie z tolerancji, jej symbol stanowi londyński Hyde Park, gdzie można wyjść na mównicę i wszystko powiedzieć, bez ryzyka represji ze strony władzy. Zachód chwali się swoimi swobodami i wolnością słowa, podkreślając różnicę między sobą a państwami totalitarnymi, gdzie panuje cenzura polityczna i obyczajowa lub religijna. Tolerancja jest jedną z opiewanych wolności europejskich, wynikających jakoby z osiągnięć Rewolucji Francuskiej. Nie mylą się, tyle że właściwa tradycja rewolucyjna nie wyraża się w Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela, to tylko sprawny marketing.
Prawdziwa tradycja rewolucyjna, będąca źródłem wartości europejskich to wielki terror jakobinów, używający nowoczesnej technologii gilotyny i Wandea, używająca wszystkiego, byle było jak najwięcej ofiar. Dziś więc wolność słowa w państwach Zachodu została de facto zlikwidowana, chyba, że się atakuje to, co narodowe, tradycyjne i katolickie. Tolerancja zaś obejmuje tylko lewackie wybryki oraz posunięcia władzy, nie ma jej natomiast dla tych, którzy się im sprzeciwiają, i to w majestacie prawa.
Lewactwu wolno więc robić prawie wszystko, natomiast normalność jest cenzurowana i coraz częściej ścigana przez przymus państwowy. W Europie Zachodniej można więc trafić do więzienia za krytykę rządu i polityków, a nawet za modlitwę pod kliniką aborcyjną. Ten proces opisał myśliciel neomarksistowski Herbert Marcuse w eseju Tolerancja represywna, pisał też o tym Krzysztof Karoń w Historii antykultury. Wolność słowa w zachodnich, a także w polskich mediach głównego nurtu została już mocno okrojona. Aktualnie w UE trwają intensywne prace nad stworzeniem norm prawnych, wyłączających wolność słowa w Internecie, czyli obszarze, jak dotąd zapewniającym dostęp do prawdziwych informacji. UE chce ocenzurować ten obszar, posługując się zmyślonymi uzasadnieniami. Pisze o tym Agnieszka Stelmach w publikacji Misinformacja, Dezinformacja, Malinformacja. Jak powstaje system globalnej cenzury.
Prawo
Państwa Europy Zachodniej, a UE dumne są ze swoich standardów tworzenia i przestrzegania prawa, a w szczególności standardów ochrony praw człowieka i tolerancji. Ta ostatnia jednak przyjęła już neomarksistowską postać tolerancji represywnej, czyli swojego przeciwieństwa. Prawami człowieka natomiast stało się natomiast to, co ustanowi władza polityczno-prawna, działająca na zlecenie władzy kapitału. Finansuje ona jednocześnie głośne mniejszości ludzi zaburzonych i zwichrowanych, co jest nagłaśniane przez media i osoby, pełniące funkcje autorytetów, jedne i drugie finansowane przez ten sam kapitał.
W efekcie władza prawodawcza, wybrana demokratycznie uchwala prawa, szkodliwe dla społeczeństw, które albo o tym nie wiedzą, albo są zastraszone. Dzięki temu prawem człowieka, realizowanym przez UE i państwa członkowskie są takie dobrodziejstwa, jak: aborcja, antykoncepcja, edukacja seksualna, nieheteronormatywność, tranzycja płciowa, eutanazja.
Te okrągłe słowa nie oddają wystarczająco doniosłego znaczenia tych pojęć. Można więc użyć języka nieco bardziej symbolicznego. Współcześni ludzie Zachodu, szczególnie ci z UE i GB przyzwyczaili się już, że ich prawem są: składanie ofiar Molochowi, autosterylizacja kobiet, deprawacja i molestowanie dzieci przez szkołę, sodomia, chirurgiczna kastracja i sterylizacja, zabijanie ludzi zbędnych. Generalnie, obywatele UE i GB bardzo są wrażliwi na sprawy, oscylujące wokół genitaliów, natomiast całkowicie odpuścili sobie to, co w głowie, czyli dobro i prawdę. Pisze o tym profesor Wojciech Roszkowski w książkach Rozstrzaskane lustro. Upadek cywilizacji zachodniej oraz Bunt barbarzyńców.
Dzisiejsze prawo na Zachodzie bardzo odeszło od swoich rzymskich korzeni. Nie jest już stałe i przewidywalne, ale zmienne i zaskakujące. Nie jest logiczne i wewnętrznie spójne, ale pełne sprzeczności. Nie jest precyzyjne i niewątpliwe, ale niejasne i wieloznaczne. Nie jest obiektywnym wzorcem, zapewniającym abstrakcyjną regułę dla każdego konkretnego przypadku, lecz zależy od subiektywnego odczucia osób, uważających się za pokrzywdzone oraz ideologicznych przekonań sędziów, którzy nie czują się już związani precyzyjnymi przepisami, lecz wybierają sobie takie przepisy, jakie chcą i interpretują je zgodnie z osobistą wiarą. Słynna unijna praworządność polega na tym, że praworządne jest to, co robią dygnitarze UE, a niepraworządne jest to, czego nie lubią u innych, choćby było tym samym. O specyficznej praworządności UE dużo informacji można znaleźć na stronach Instytut Ordo Iuris
Obywatele UE mogą więc zmienić sobie płeć, ale coraz częściej instytucje UE i rządy pozbawiają ich w ogóle ochrony prawnej, jednocześnie zalewając bezprawnym prawem, coraz bardziej szczegółowym, coraz bardziej drobiazgowo wnikającym w codzienne życie ludzi. Prawo w instytucjach UE i państwach członkowskich stało się talmudyczne – uporczywie szczegółowe, niejasne, wieloznaczne i zależące od uznania sędziów, pełniących role rabinów. Życie ludzi Zachodu coraz bardziej zależy od procedur, urzędników i sędziów, interpretujących je zawsze na swoją korzyść.
Zdrowie
Ludzie żyją coraz dłużej i niby coraz zdrowiej, a jednocześnie coraz częściej zapadają na nowotwory, coraz bardziej zależni są od coraz droższych procedur medycznych, coraz trudniej zdobyć im dostęp do lekarza, a ubezpieczenia są coraz droższe. Coraz więcej wydaje wpływów na środowisko człowieka daje się odczuć – w wodzie, powietrzu, lekach, pożywieniu. Coraz więcej promieniowania, coraz więcej szczepionek. Czy to jest zdrowe życie? Czy ochronie zdrowia służyła wielka akcja, w jaką z entuzjazmem zaangażowała się UE i państwa członkowskie, polegająca na zamknięciu szpitali, odmowie świadczeń medycznych, masowym szczepieniu eksperymentalnym, masowym ograniczeniu podstawowych praw obywatelskich? Czy objawem zdrowia jest rosnąca ilość zaburzeń psychicznych i depresji, samotności i prób samobójczych? Jeśli ktoś jeszcze myśli, że tak ma wyglądać zdrowie, to niech porówna sobie sytuację ludzi Zachodu pomiędzy dziś a latami 80 – tymi. Warto poczytać o tym i innych podobnych sprawach w książce Józefa Białka Czas Sodomy.
Państwo dobrobytu
Ludzie Zachodu, w Polsce także, a szczególnie młode pokolenia ściśle wiążą dobrobyt i opiekę państwa, tak, że od swoich przedstawicieli oczekują, aby zapewnili im darmowe rozdawnictwo dóbr. Mamy więc tedy rosnący kontyngent ludzi, uzależnionych od publicznych funduszy, zarówno po stronie odbiorców w postaci beneficjentów środków, jak i po stronie dystrybutorów, w postaci urzędników, przydzielających środki. Rozrost jednej grupy automatycznie pociąga rozrost drugiej i vice versa, obydwie są pasożytniczą masą, żerującą na ludziach, wykonujących pożyteczną pracę. Cele i wartości UE, zakładające państwo opiekuńcze, wyrównujące nierówności można przeczytać na oficjalnych stronach UE.
Czym jest tego rodzaju administracja opisał Cyril Nothcote Parkinson w dwóch niewielkich książeczkach, opisujących dynamikę systemów urzędniczych:Prawo Parkinsona i Prawo Parkinsona po dziesięciu latach. Możemy też porównać sobie ilość osób, zatrudnionych w administracji rządowej i samorządowej z analogiczną ilością w roku 1989, i przemnożyć to przez średnią pensję krajową. Jeśli dodamy do tego armie urzędników różnych agend unijnych, utrzymywanych za pieniądze Europejczyków i przemnożymy przez średnią pensję unijną, co i tak będzie zaniżone, otrzymamy wynik, przyprawiający o zawrót głowy. Są to jednak realne koszty pokrywane z pracy realnych ludzi. Rosnące koszty życia nie powinny więc nikogo dziwić – luksus państwa opiekuńczego kosztuje, a jego skuteczność zmierza do tego, że dobrobyt mają ludzie związani z aparatem władzy, a reszta – biedę, nazywaną dobrobytem dla niepoznaki. Tak wygląda ideologia socjalizmu w praktyce.
Finanse
Przy takich obciążeniach, wynikających z przyjęcia ideologii socjalizmu jako podstawy życia społecznego i gospodarczego nie można się dziwić, że rosną koszty i zadłużenie zarówno sfery publicznej, jak i prywatnej. Wszystko kosztuje coraz więcej, a wynajęci specjaliści, urzędnicy i politycy albo zagadują ludzi bzdurami, albo bezczelnie kłamią. Kłamią, że tego nie ma, albo że tak musi być, albo że dzieje się to samo. Putinflacja, koronainflacja i inne podobne absurdy służą tylko odwraceaiu uwagi od prawdziwych sprawców i ich działań. Pouczające będzie spojrzenie na tabelę relacji długu publicznego do PKB.
Państwa zadłużone są na potęgę, także firmy i osoby prywatne. Kto udziela tych pożyczek, kto decyduje, że wszystko musi być takie drogie, kto odpowiada za pojawiające się co jakiś czas kryzysy finansowe, jakie interesy realizuje, i że to wszystko nie jest przypadek, lecz konsekwentne i planowe działanie, świadczą źródła. Zacząć można od książki Józefa Białka Czas niewolników, a potem zagłębić się w dwa cykle książek: Song Hong Bing Wojna o pieniądz, oraz Michael E. Jones Jałowy pieniądz. Państwo opiekuńcze z jednej strony psuje ludzi, z drugiej strony prowadzi do zadłużenia i zależności państw od globalnych bankierów. Wzrost kosztów działalności, generowany przez zniewolone i przekupione rządy obciąża przedsiębiorców, to się przekłada na wzrost kosztów życia obywateli, wzrost ich zadłużenia, zależność od państwowego rozdawnictwa i od bankierów. Jak się na to nie spojrzy i nie przeliczy, finalnie zyskują tylko bankierzy. Warto porównać, jak wyglądały koszty życia i prowadzenia działalności w raku dajmy na to 1998.
Edukacja
Wychowanie i edukacja są polem bitwy, toczonym przez socjalistów, z czego nie zdają sobie sprawy uśpieni mieszkańcy Zachodu, także Polski. Niemal wszyscy narzekają na szkołę, zapominając, że do szkół podąża dziatwa, którą wpierw przez 7 lat wychowywali rodzice. To, co dzieje się w szkołach jest wypadkową tego, co robi szkoła z tym, jak zachowują się uczniowie. Wbrew obiegowej opinii postawa uczniów ma na szkołę wpływ porównywalny z tym, jaki szkoła wywiera na nich. Ani jedno, ani drugie nie wygląda dobrze. Stan psychiczny młodzieży jest coraz gorszy, pomimo rosnącej armii psychologów i innych specjalistów od dobrostanu. Pomimo, a może raczej dzięki temu – ta zależność czeka na opisanie i publikację, ja twierdzę, że wychowanie dzieci i młodzieży zostało celowo zepsute po to, aby zaburzyć funkcjonalne społeczeństwa, aby pogrążyły się w patologii. Wówczas ludzie mogą powierzyć swój los opiece społecznej, co obciąża państwo, zadłużone u bankierów, tak że staje się zadłużone i zależne jeszcze bardziej. Wychowanie młodych zależy jednak nie od młodych, ale od ich rodziców, a ci podlegają wpływom. Dawno temu były to wpływy prawdziwych mędrców, i wówczas wyrastali ludzie funkcjonalni. Teraz zaś ludzie Zachodu masowo przeszli pod opiekę specjalistów od samorozwoju i dobrostanu, co często jest zakamuflowaną sektą, a zwykle skutecznie wykoślawia człowieka. Proces ten trwa na Zachodzie, także w UE od lat 60-tych. Warto o tym poczytać: Amanda Montell Idź za mną, Michael E. Jones Libido Dominandi, Rebelia. Kościół katolicki i rewolucja kulturowa, Bogusław Śliwerski Współczesne teorie i nurty wychowania.
Zwichnięci wychowawczo ludzie trafiają do szkoły, która od początku XX wieku jest polem bitwy między ideologią socjalizmu, która ukrywa się za parawanem kolejnych reform edukacji a filozofią realistyczną, która po prostu chce nauczać tego, co jest. Szczególnie w od lat 60-tych XX w. szkoła znalazła się pod wpływem ideologii socjalizmu, ukrywającej się za podwójnym parawanem postmodernizmu i zaczęło się wielkie psucie tej bardzo ważnej instytucji społecznej.
Generalny szturm na szkołę zaczął się w latach 90-tych XX w., gdy jednocześnie dokonano podwójnej inwazji: edukacją zrównoważonego rozwoju i edukacją włączającą. Większość ludzi, także nauczycieli nie zdaje sprawy, co się w rzeczywistości stało, proces był bowiem rozłożony na 30 lat. Stopniowo szkoła zaprzestała nauczania większości wiedzy, wymagania i oceniania, a zaczęła kształtować postawy na pożądane przez ONZ i UE, zgodne z socjalistycznym wzorcem, opisanym przez H.G.Wellsa. Pod pozorem walki o dobrostan dzieci wprowadzono inwigilacje rodzin, kontrolę, indoktrynację i deprawację dzieci, zamieniając system edukacji w hodowlę niewolników, biologicznych robotów, uzależnionych od prowadzenia przez system i wsparcia psychologów. Upadek dotknął każdy etap szkolnictwa i całe społeczeństwo, wyłączając wybrane elity, mające dostęp do bardzo drogich szkół elitarnych, gdzie nadal naucza się po staremu.
W UE szkoła i wychowanie mają stać się jednym systemem, zastępującym rodziny i przejmującym wpływ wychowawczy z rąk rodziców, co zostało szczegółowo opisane w corocznym periodyku Komisji Europejskiej Europejski Monitor Kształcenia i Szkolenia za lata 2022 i 2023. Zamiary totalnej przebudowy edukacji i tą drogą stworzenia nowego człowieka i budowy nowego społeczeństwa opisane są na stronie UNESCO oraz ONZ.
Jest to zgodne z założeniami budowy jednego światowego państwa socjalistycznego, jednego globalnego społeczeństwa, jednego centralnego rządu, koordynującego cały świat, opisanego przez H.G.Wellsa w książkach: Światowy mózg, Nowy porządek świata, Jawna konspiracja, Ocalenie cywilizacji. Rewolucyjne zmiany w szkołach, dokonywane w myśl ideologii socjalizmu i komunizmu opisuje książka Dariusza Rozwadowskiego Marksizm w edukacji. Szkolnictwo jako oręż w budowie nowego człowieka. Unijne plany przebudowy szkolnictwa, człowieka i społeczeństwa, nam bliskie, bo dotyczące m.in. polskich szkół oparte są o wzorce tzw. edukacji włączającej. Czym ona jest, opisałem we własnych dwóch opracowaniach: Model europejski Edukacji Włączającejoraz Edukacja włączająca dla Polski
Kto ma kontakt ze szkołą od środka, wie, że od połowy lat 90 – tych XX w. w polskich szkołach wciąż prowadzone są kolejne eksperymenty, które z czasem stały się codziennością. Szkoła tak bardzo chce się troszczyć o dobrostan uczniów i rozwój ich potencjału, że stopniowo usuwa wiedzę, a za to dąży do przejęcia całego ich życia. Tym należy tłumaczyć takie zjawiska szkolne, jak ocenianie kształtujące, powszechność oceny funkcjonalnej, dynamiczny wzrost ilości psychologów i innych specjalistów, dbających o dobrostan uczniów, przy galopującym braku nauczycieli przedmiotowych. Te zmiany pomoże zrozumieć niewielka książeczka Paolo Lionni Szkoła lipska i systematyczna destrukcja edukacji. A rola psychologów i psychoterapii dla budowy systemu władzy absolutnej systemu nad człowiekiem opisał słynny behawiorysta B.F.Skinner w książce Poza wolnością i godnością.
Religia i duchowość
UE, tak samo, jak i rządy większości państw europejskich są programowo antychrześcijańskie, a swoje wartości wywodzą z Rewolucji Francuskiej, czyli z gilotyny i Wandei. Zanim to się jednak stało widoczne wyraźnie, wcześniej nastąpiła wielka apostazja ludzi Zachodu, tak, że dziś możemy już twierdzić, że UE to kraj pogan. Ludzie wybrali dobrostan zamiast wiary, co wiedzie ich już tu na ziemi do niekończących się kryzysów psychicznych. Opisała to Brigid Delaney w książce Wellmania. W niezdrowej pogoni za dobrostanem. Zanim jednak doszło do masowej apostazji ludu Bożego, odbyła się nieuświadomiona apostazja większości hierarchii, rozpoczęta na Soborze Watykańskim II. Procesy te opisują następujące książki: Dariusz Rozwadowski Kościół w obliczu rewolucji. Marksistowski marsz przez instytucje Kościoła katolickiego, Dominique Bourmand Sto lat modernizmu. Źródła Soboru Watykańskiego II, Ralph M. Wiltgen Ren wpada do Tybru. Historia II Soboru Watykańskiego, Jacek Schmidt Kościół ducha.
Migracje i demografia
Umieściłem te dwa zjawiska razem, stanowią bowiem dwie strony tego samego zjawiska. Z jednej strony mamy społeczeństwa Zachodu, skupione głównie w UE, złożone z białych chrześcijan, którzy odeszli od swojej wiary, a których całe życie prywatne i publiczne staje się coraz bardziej dysfunkcyjne i zależne od instytucji publicznych. Widzimy też fakt obiektywny – dzietność i demografię, i widzimy, że białe społeczeństwa Zachodu, także Polski wymierają w oczach. Dzieje się to w okresie pokoju, dobrobytu, nieznanej dotąd prosperity Europy. Widocznie jednak ludziom wcale nie żyje się lepiej, bo wtedy rodziłoby się ich więcej, ale żyje się gorzej. I to wszystko w otoczeniu płomiennych wyznań polityków, że robią wszystko dla ludzi, i wśród zapewnień specjalistów, że świadczą opiekę najwyższej jakości. Najwyraźniej ludziom chodzi o coś innego, niż zapewnia im UE, bo wymierają, zamiast się mnożyć. Rodziny się rozsypują na skutek kryzysu małżeństw. Ludzie Zachodu, wychowani wedle nowoczesnych trendów są niedojrzali i nieodpowiedzialni, przyzwyczajeni, że państwo dba o nich bardziej, niż oni sami. To sprawia, że nie wytrzymują w małżeństwach lub z lenistwa nie zakładają ich wcale.
Z drugiej strony koszty życia zostały wyśrubowane tak wysoko, że ludzi po prostu nie stać na założenie i utrzymanie rodziny bez pomocy państwa. Z trzeciej strony państwo wdziera się do rodzin, ingerując w stosunki między małżonkami oraz między rodzicami i dziećmi. Rządy wykonują w ten sposób strategie ONZ i UE. Jednocześnie do Europy przybywają miliony obcych ludzi z Afryki i Azji. Są przyjmowani jako uchodźcy bez żadnego sprawdzania, Europa przyznaje im utrzymanie i socjal. Stwarzane są im komfortowe warunki życia, tak, aby nie musieli pracować i mogli zajmować się płodzeniem kolejnych pokoleń nachodźców Europy.
Ten proces nie jest spontaniczny, lecz celowy. Mówi o tym choćby dokument strategiczny Rady Europejskiej z 2010 r. pt. Projekt Europa 2030. Wyzwania i szanse. Projekt ten powstał już 100 lat temu i został opisany przez austriackiego arystokratę Richarda Koudenhove – Calergi w 1925 r. w książce Idealizm praktyczny. Zawiera koncepcję jednolitego państwa europejskiego bez narodów i państw narodowych, podobną zarówno do projektu, opisanego przez Wellsa, jak i przez Spinelliego, zawiera jednak istotną innowację. Ludność Europy należy podmienić, dotychczasowe narody Europy należy zastąpić nową rasą europejską, złożoną z imigrantów z Afryki i Azji, którzy genetycznie wymieszają się z białą rasą, i w ten sposób powstanie rasa negroidalna, podobna do ludności starożytnego Egiptu. Jeśli przyrównamy te założenia do polityki społecznej UE, zobaczymy właśnie to – depopulację białych Europejczyków i rozrost kolorowych. Oto więc zjednoczona Europa w pełnej krasie, na drodze da Paneuropy.
Obronność
Od II Wojny Światowej zrobiono bardzo wiele, aby rozbroić Europę, i przyczyna była oczywista – aby nie było więcej wojny i holocaustu. Akcentowano potrzebę współpracy międzynarodowej w skali europejskiej i globalnej. Jednocześnie polityki społeczne promowały pacyfizm, feminizm i gender, co w praktyce prowadzi populację męską do zniewieścienia i psychicznej niedojrzałości. Tacy ludzie nie nadają się do armii, ani do małżeństwa, i w coraz mniejszym stopniu nadają się do pracy. Jak dowodzą wcześniej przytoczone fakty i źródła są to celowe zabiegi, prowadzące do tego, aby narody Europy dały się bez oporu zdepopulować i podmienić skrycie na nową, negroidalną rasę. Oprócz pacyfizmu społecznego zadbano bardzo o to, aby nie było armii zdolnych do walki z realnym przeciwnikiem, a przemysł obronny nie był w stanie wyposażyć żadnej armii w komplet uzbrojenia. UE uczyniła Europę bezbronną, po to, aby można ja było przebudować od wewnątrz, a ochronę zewnętrzną zapewniała US ARMY.
To wszystko jednak zmieniło się z dnia na dzień, gdy USA wycofały się z projektu globalnego i rozpoczęły starania o zawarcie pokoju z Rosją na Ukrainie. Nagle Europa została bez ochrony Ameryki, jednak najważniejsza obawa elit rządzących Europą polega na tym, że wszystkie polityki społeczne UE zostały zagrożone. Szczególnie czołowy Zielony Ład bez jakiego mocnego impulsu będzie kwestionowany przez coraz więcej państw. Postanowiono, że tym impulsem będzie wojna na Ukrainie i zagrożenie ze strony Rosji. Będzie ono medialnie podtrzymywane i wzmacniane. Zagrożenie wojenne będzie używane na wewnętrzny rynek unijny, po to, aby ludność Europy ze strachu przed Putinem zaakceptowała i wykonała wszelkie rozporządzenia unijnej władzy. Będzie ona utrzymywać na obszarze UE ciągły stan wojenny, co będzie pretekstem do ogromnego zadłużania państw, zwiększenia podatków, wywłaszczenia własności prywatnej, wchodzenia służb do rodzin, reżimu podobnego do kowidowego.
Państwa UE mają zostać pozbawione resztek suwerenności na rzecz Komisji Europejskiej i nowego sztabu generalnego. Nowa administracja terenowa ma być cywilno – wojskowa, i ma zyskać szczególne uprawnienia wobec ludności cywilnej, pod pretekstem tzw. gotowości i odstraszania Putina. Będzie to polegało na dalszym ograniczaniu praw obywatelskich i wolności słowa. Administracja będzie mogła na potrzeby obronności dysponować mieniem publicznym i prywatnym, a cała ludność zostanie uznana za zasób militarny do wykorzystania w celach obronnych. Jednocześnie społeczeństwo zostanie przeszkolone z gotowości i odporności, czyli radzenia sobie z masowymi zagrożeniami bez państwa. Jest to zgodne z nową unijną taktyką mobilizacji społeczeństwa, opisaną w raporcie Sauli Niinisto, sporządzonym w październiku 2024 r. na zlecenie KE.
Polska będzie tworzyć tzw. Tarczę Wschód, która ma oficjalnie odstraszać Rosję, a de facto drażnić i wabić Rosję do ataku. Jeśli do niego dojdzie, unijna administracja w Polsce będzie miała władzę nad całym majątkiem publicznym i prywatnym, oraz nad ludźmi. Jedno i drugie będzie zasobem unijnym do wykorzystania na cele obronności. Tak więc przeszkodą dla wojsk nieprzyjaciela będzie ludność cywilna, wojsko bowiem będzie poza decyzyjnością Polaków, a UE będzie zajmować się ochroną swoich interesów na Ukrainie. W tej sprawie Parlament Europejski uchwalił Rezolucję w dniu 12 marca 2025 r.
Dokładna analiza Rezolucja wraz z wnioskami znajduje się TUTAJ.
Taki jest więc bilans Europy pod rządami UE – niepełny, choć to, co opisałem wygląda dość ponuro. Pytanie zasadne, dlaczego Europejczycy na to pozwalają, i jak długo będzie to jeszcze trwało. Odpowiedź na pytanie pierwsze należy rozdzielić na dwie części: polityków i społeczeństwa. Jeśli chodzi o tych pierwszych, prawie wszystkie rządy państw członkowskich i sama UE rekrutują swoje kadry spośród trzech typów ludzi. Typ pierwszy to przedstawiciele tradycyjnego establishmentu Europy, ludzie, którzy świadomie wybrali zło i zdradzili swoje narody i państwa. Znajdują się w sytuacji podpisanych cyrografów, zaprzedali bowiem swoje dusze i funkcjonują jako ludzkie kukły, napędzane energią diabła. Typ drugi to ludzie występni, mający na swoim koncie postępki na tyle poważne, że zarządcy UE mają czym ich szantażować, oferując jednocześnie apanaże. Typ trzeci to ponadprzeciętni głupcy, nie rozumiejący, w czym biorą udział. W Polsce typ pierwszy praktycznie nie występuje z uwagi na fizyczne zniszczenie naszych elit.
Jeśli chodzi o społeczeństwa podlegają one wpływom mediów i tzw. autorytetów społecznych, które wykonują nieustanne pranie mózgów na skalę masową, czemu poświęcono ogromną ilość środków. Większość ludności UE jeszcze nie doświadczyła realnych skutków unijnego socjalizmu, a w każdym razie zbyt słabo, aby mogło to ich wybudzić z letargu. Są wciąż przyzwyczajeni, że Zachód to pokój, bezpieczeństwo i dobrobyt, i nie podejrzewają, do jakiego stopnia zdeprawowani są ich przywódcy. Nie zdają sobie jeszcze sprawy z tego, że pokój, bezpieczeństwo i dobrobyt nie istnieją dzięki UE, ale pomimo niej, a jej struktury usilnie pracują nad tym, aby to wszystko ludziom odebrać.
Na pytanie, jak długo może to trwać nie da się obecnie udzielić jednolitej odpowiedzi, sytuacja jest bowiem dynamiczna. Dużo zależy od interakcji globalnych aktorów: USA, Rosji i Chin, oraz od tego, czy zarządcy UE zdecydują się na rozszerzenie wojny poza Ukrainę. Potrzebują oni tego konfliktu, aby pod jego osłoną przeprowadzić plany federalizacji UE, jednak wojna zaczyna im się wymykać z rąk, zmierzając do zakończenia na skutek negocjacji amerykańsko – rosyjskich. Na pewno będą próbowali wykorzystać napięcie wojenne i straszak rosyjski, aby wprowadzić na obszarze UE ciągły stan wojenny, dzięki któremu mają nadzieję spacyfikować Europę i ludziom odebrać sporą część wolności i własności. Będą też dążyć do ogromnego zadłużenia państw Europy, aby narodom trudniej było wydostać się z unijnego uścisku. Dzięki ich zabiegom możliwe są następujące procesy: wzrost inflacji i kosztów życia; prowokacje wojskowe pod fałszywą flagą na styku Polska / Białoruś / Ukraina, mające rozszerzyć wojnę ukraińską na Polskę; ataki ze strony imigrantów; zwiększenie przestępczości; spadek standardu życia; wzrost niepokojów i napięć; ograniczanie podstawowych wolności i swobód; cenzura mediów publicznych i prywatnych; chaos w szkołach; inwigilacja rodzin; deprawacja dzieci i młodzieży.
Europa, w tym Polska właśnie ma okazję dostać się pod okupację Unii Europejskiej, używającej narzędzi w postaci Europejskiej Unii Obronnej oraz Wspólnej Polityki Obrony i Bezpieczeństwa. Narzędzie te nie są tworzone z myślą o powstrzymaniu ataku zewnętrznego przeciwnika, nie do tego ma służyć armia europejska według Spinelliego. EUO oraz WPBiO mają być narzędziem okupacji Europy i jej przebudowy w Paneuropę, co oznacza fizyczną likwidację narodów i państw narodowych, aby zastąpić je nową rasą europejską, złożoną w dużej mierze z imigrantów, i jednym totalitarnym państwem socjalistycznym. Armia europejska nie ma zaś bronić Paneuropy przed atakiem z zewnątrz, ale spełniać funkcję sił policyjnych, pacyfikujących objawy niezadowolenia likwidowanych narodów. Sfinansować mają to wszystko same narody za pomocą długu, który jest jednym z narzędzi do pozbawienia narodów i ludzi ich własności, co ma przyspieszyć ich likwidację. Nie bez powodu inwestycje obronne mają przede wszystkim koncentrować się na Ukrainie. Dla Paneuropy będzie ona terytorium całkowicie zależnym, wolnym od kontroli i wpływów likwidowanych narodów.
Co należy robić?
Przede wszystkim, zachować spokój i nie wpadać w panikę, to się rozpadnie.
Należy przede wszystkim nie dać się wciągnąć w wojnę, a jednocześnie monitorować imigrację do Polski, to są obecnie główne zagrożenia fizyczne. Nie należy ufać mediom głównego nurtu i politykom. Tych ostatnich pilnować na każdym kroku, aby nas nie sprzedawali i nie zdradzali interesów narodowych. Należy jednoczyć się w oddolne organizacje społeczne o profilu narodowym i niepodległościowym. W ramach tych organizacji przekazywać niniejszą wiedzę. Organizacje te powinny łączyć się w większe struktury, coś na kształt legalnego ruchu oporu społecznego przeciw likwidacji narodu i państwa polskiego. Za pomocą tych struktur należy wywierać dopuszczalny prawnie nacisk każdego rodzaju na partie i polityków, aby nie wchodzili w strategie UE, a w szczególności w Europejską Unię Obronną, w zielony ład, imigrację i Europejski Obszar Edukacyjny.
Te cele dołączyć do programu każdej oddolnej organizacji społecznej o profilu propolskim. Polityków rozliczać nie z obietnic, ale z efektów. Uczyć się, jak zarządzać państwem i gospodarką, aby odtworzyć struktury zarządzania, gdy nastaną warunki do odzyskania niepodległości. Nie oglądać się na innych, tylko zacząć od siebie i samemu zacząć tworzyć struktury narodowe w swoim otoczeniu.
Docelowo należy opracować założenia zupełnie nowej polityki wewnętrznej i zagranicznej, poza strukturami UE, do czego będą potrzebni nowi ludzie w polityce, kierujący się interesem narodowym, a nie osobistym występkiem, zdradą i głupotą. Zręby tej polityki pod nazwą Program Wolnej Polski są już tworzone w ramach Instytutu Wiedzy Społecznej im. Krzysztofa Karonia, we współpracy ze Stowarzyszeniem Kultury Chrześcijańskiej im. ks. Piotra Skargi.
W same Walentynki na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa przemawiał wiceprezydent Stanów Zjednoczonych James David Vance. Jego przemowa do głębi wstrząsnęła gronem europejskich masonów, obecnych na sali.
J.D. Vance w Monachium, czyli co powinien robić katolik
W same Walentynki na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa przemawiał wiceprezydent Stanów Zjednoczonych James David Vance. Jego przemowa do głębi wstrząsnęła gronem europejskich masonów, obecnych na sali.
Takiego czegoś nie słyszano w Europie od dziesięcioleci. W takiej imprezie na takiej sali siedzą najgrubsze ryby rządów, polityki, armii, gospodarki, nauki. Znamy ich zachowania z różnych unijnych okazji, gdzie puszą się swoją pychą jak pawimi ogonami, gdzie pławią się w luksusach, zrabowanych ludziom pracy, gdzie knują swoje krwiożercze spiski przeciw narodom, gdzie bezczelnie śmieją się w twarz prawdzie i sprawiedliwości, gdzie już nawet nie kryją się ze swoimi planami pełzającego ludobójstwa, gdzie bawią się swoimi kupionymi pajacykami, gdzie okazują głęboką pogardę ludziom i całej europejskiej tradycji. Oto „elity” Europy Zachodniej, oto siła wiodąca Unii Europejskiej, oto obrońcy demokracji i praw człowieka, oto masoński establishment, oto wyznawcy i słudzy Lucyfera. Oto ci, którym służy Paneuropejski Rząd Ukropoliński.
Przemówienie było krótkie i treściwe, opisywało obecną sytuację w Europie, przywołując przykłady Wielkiej Brytanii, Niemiec, Szwecji i Rumunii, a jego dominanty były następujące:
Europa odeszła od swoich własnych wartości, co po zmianie rządów w USA sytuuje ją w opozycji do obecnej polityki amerykańskiej.
Największe zagrożenie dla Europy, jej bezpieczeństwa, wartości, demokracji i praw człowieka nie stanowią Rosja i Chiny, lecz polityka europejskich elit rządzących.
Obecne elity europejskie nie mają legitymacji demokratycznej, prześladują swoje narody, naruszają prawa człowieka, krępują wolność słowa, postępują niedemokratycznie.
Polityka imigracyjna nie jest przypadkiem, lecz wynika ze świadomych decyzji politycznych i jest katastrofalna dla Europy, tak samo, jak dla USA.
Elity europejskie nie uzyskają niczego konstruktywnego, jeśli nie będą słuchały swoich narodów, a ludzi, którzy zgłaszają sprzeciw wsadzały do więzień.
Europejczycy mogą się nie zgadzać z obecnymi poglądami administracji USA, ale będą zmuszane do podporządkowania się im.
Patrząc na dotychczasową dynamikę polityki Donalda Trumpa, można ufać, że to nie były tylko czcze słowa, ale już zostały podjęte konkretne działania, a przemówienie było ich wyrazem. Był to więc nie tyle zimny prysznic dla unijnej kamaryli, ale raczej mocny cios pałą w łeb, wymierzony krótko po tym, jak USA odcięło swoje finansowanie dla lewackich organizacji, rozwalających narody od środka. Okazało się przy tym, w jakim stopniu cała lewacka działalność przeróżnych aktywistów była od samego początku narzędziem do przeprowadzania rewolucji. Narzędziem jakichś sił zewnętrznych do przejmowania władzy w państwach i zniewalania narodów. Prawa kobiet, klimat, zwierzątka, zboczenia seksualne, imigracja i inne lewackie patologie społeczne, jak się okazuje są i zawsze były narzędziem globalnej polityki, metodą prowadzenia wojny i podbijania terytorium innymi siłami.
Trump ustami Vance,a rzucił europejskim masonom wyzwanie – albo się podporządkujecie, albo wasze narody was zgniotą. Cytat z Jana Pawła II „nie lękajcie się” był skierowany nie do elit, najwyraźniej przerażonych, lecz do narodów. Zawiera zawoalowaną zapowiedź wspierania przez rząd USA europejskich ruchów niepodległościowych. Należy dobrze zrozumieć istotę nowej polityki USA wobec Europy.
To jest frontalne uderzenie w Unię Europejską oraz w Wielką Brytanię, połączone ze wspieraniem ruchów odśrodkowych. Tym można wytłumaczyć wspieranie przez Muska AfD i ujawnienie wieloletnich szajek gwałcicieli – pedofili w UK, skrycie wspierane przez rząd. Nie jest to więc polityka antyeuropejska, lecz antyunijna. Są ku temu dwa powody.
Powód pierwszy – wyłamanie się USA z projektu państwa globalnego. Od czasów II Wojny Światowej USA były używane przez twórców koncepcji globalnej, których zwę gnostykami. Użyli oni USA tak samo, jak wcześniej Imperium Brytyjskiego – najpierw pozwolili osiągnąć wielką potęgę, tą potęgą zdominować połowę globu, a potem pozostawić na upadłość.
Tak samo chcieli zrobić z Ameryką, ale tym razem w skali całego globu. Unia Europejskim była od początku projektem gnostyków z Ameryki, jako prototyp państwa globalnego. Celem Paneuropy jest budowa jednolitego państwa europejskiego i wymiana ludności, czyli usunięcie białych chrześcijan i zastąpienie ich nową rasą negroidalną, wyhodowaną za pomocą masowej imigracji z Afryki i Azji. Nowa rasa ma powstać poprzez zlanie się ich genów z resztkami genów europejskich, dobrowolnie lub poprzez gwałty.
Projekt państwa globalnego zakłada, że będzie tylko jedno państwo i jeden rząd, i żadnego innego. Państwo i rząd amerykański również musiałyby zniknąć, i temu próbuje teraz przeciwstawiać się Trump. Obecnie projekt globalny ograniczył się do Unii Europejskiej, Kanady i Australii. dlatego Trump przybywa da Europy, aby go unieszkodliwić. Najlepiej do tego nadają się ruchy narodowe, z zasady antyunijne.
Powód drugi to budowa własnej pozycji. Po rezygnacji z koncepcji globalnej USA muszą odnaleźć swoje miejsce w świecie, i wydaje się, że tym pomysłem jest rozszerzona doktryna Monroe. Pierwotnie oznaczała ona, że obie Ameryki są wyłączną strefą wpływów USA, teraz została rozszerzona na półkulę zachodnią. Wygląda na to, że Trump dąży do tego, aby Atlantyk stał się wewnętrznym morzem amerykańskim. W tym celu potrzebuje kontrolować Kanał Panamski, Kanał Sueski i Europę Zachodnią i Środkową. Kanałem Panamskim już się zajął, Kanał Sueski leży blisko Strefy Gazy, czym też energicznie się zajął, a przejęcie kontroli nad Europą to stare, dobre „Dziel i rządź”, co najlepiej wychodzi, gdy ma się do czynienia w wieloma podmiotami, które można rozgrywać, a żaden nie jest zbyt silny. Realizacja tego planu zakłada jak najszybsze zakończenie konfliktu na Ukrainie i ułożenia stosunków z Rosją i Chinami, dostosowanych do nowej koncepcji geopolitycznej USA. Preferuje ona rywalizację zamiast wojny. Trump myśli jak prywaciarz, chce zarobić, nawet czyimś kosztem, ale nie chce pozabijać wszystkich kontrahentów, jak robią to gnostycy.
Co z tego dla Polski? Ano bardzo wiele. Wszystko, co rozbija Unię Europejską jest dla nas dobre, tak samo jak zakończenie konfliktu ukraińskiego. Dotąd mocarstwo amerykańskie, prowadzone przez gnostyków szło w jednym zaprzęgu z gnostykami europejskimi. Teraz silny Trump postanowił się im postawić i podporządkować imperialnej polityce USA. Dla nas to lepsze, niż globalna polityka gnostyków. Gdyby była dalej uprawiana, Polska i Polacy byliby przeznaczeni do likwidacji i wymazania. Jeśli polityka imperialna Trumpa będzie konsekwentna, co być może, ale nie musi, na naszej granicy będzie przebiegała granica dwóch zasadniczych bloków sił. Polacy powinni to wykorzystać, aby być łącznikiem między światami, aby zostać Mostem i Strażnicą Eurazji.
Póki co, czeka nas walka z UE i władzami, które ją popierają. Walka ta polega na tym, że rząd atakuje własny naród, aby go unicestwić. Musimy wykorzystać sprzyjającą sytuację międzynarodową, aby zacząć budowę własnej pozycji, co oczywiście wymaga właściwych ludzi przy władzy – ludzi rozumnych o tożsamości polskiej, ludzi honoru. Jak na razie mamy ludzi nierozumnych o poliniackiej tożsamości, pozbawionych honoru, a jedyny rząd, jaki są w stanie sformować to Paneuropejski Rząd Ukropoliński, w skrócie PRUk.
Osobiście czuję satysfakcję, wiceprezydent USA potwierdził bowiem to, co głoszę od początku swojej działalności.
Nie miejmy złudzeń na przyszłość, Nie wybawi nas Donald Trump ani James David Vance, wybawić musimy się sami, ufni w Bożą łaskę. Vance zaś pokazał, jak powinien zachowywać się katolik – mówić prawdę i według niej postępować, a nie dogadywać się z kłamstwem dla pozornego kompromisu. Gdyby katolicy w Polsce tak postępowali, nie mieliby oszustów i kłamców u władzy, a pasterze Kościoła, zamiast służyć władzy gnostyków, służyliby Chrystusowi i prowadzili lud do zbawienia, a nie do NWO. Powinniśmy teraz poważnie potraktować wezwanie Jana Pawła II, powtórzone przez J.D.Vance,a – „NIE LĘKAJCIE SIĘ’ – mówić prawdy, służyć prawdzie, walczyć o prawdę. Dla katolików oznacza to Boga poznawać, Boga miłować, Bogu służyć. Nie Mamonowi, nie Mefistofelesowi, nie Molochowi, nie Lucyferowi, ale właśnie Bogu i ludziom.
Monachijska Konferencja Bezpieczeństwa w 2025 roku stała się areną mocnego, bezprecedensowego wystąpienia amerykańskiego wiceprezydenta J.D. Vance’a, który w ostrych słowach skrytykował kierunek, w jakim zmierza Europa. Jego przemówienie wywołało konsternację wśród europejskich przywódców i może sygnalizować znaczące zmiany w relacjach transatlantyckich.
Vance, znany ze swojej bezkompromisowej retoryki, przedstawił diagnozę, która zaskoczyła wielu uczestników konferencji. Według wiceprezydenta USA, największe zagrożenie dla Europy nie przychodzi z zewnątrz – ani ze strony Rosji, ani Chin – ale tkwi w samej Europie. Chodzi o systematyczny odwrót od fundamentalnych wartości, które przez dekady stanowiły wspólny mianownik dla społeczeństw po obu stronach Atlantyku.
Szczególnie mocno amerykański polityk uderzył w kwestię wolności słowa i demokracji w Europie. Przywołał szereg niepokojących przykładów, w tym próby komisarzy Unii Europejskiej zmierzające do ograniczania dostępu do mediów społecznościowych podczas niepokojów społecznych. Nie oszczędził także poszczególnych krajów – skrytykował Szwecję za wyrok skazujący aktywistę uczestniczącego w paleniu Koranu oraz Wielką Brytanię za ograniczenia wolności religijnej.
Vance nie poprzestał na krytyce. Poruszył również kluczową kwestię europejskiego bezpieczeństwa, wzywając państwa Starego Kontynentu do wzięcia większej odpowiedzialności za własną obronę. Wiceprezydent podkreślił konieczność zwiększenia wydatków na obronność, sugerując, że Europa zbyt długo polegała na amerykańskich gwarancjach bezpieczeństwa.
Szczególnie mocno wybrzmiała krytyka europejskich elit politycznych. Vance oskarżył je o działanie w strachu przed własnymi wyborcami, przywołując przypadki unieważniania wyników wyborów, jak miało to miejsce w Rumunii. Według senatora, takie praktyki stoją w fundamentalnej sprzeczności z zasadami demokracji i podważają legitymizację europejskich instytucji.
W kontekście trwającego konfliktu między Rosją a Ukrainą, Vance zasygnalizował możliwość osiągnięcia „rozsądnego porozumienia” między stronami. Jednak warunkiem koniecznym jest, według niego, radykalne zwiększenie europejskiego zaangażowania w kwestie bezpieczeństwa. To stwierdzenie można odczytywać jako sygnał, że Stany Zjednoczone mogą oczekiwać od Europy większej samodzielności w rozwiązywaniu regionalnych konfliktów.
Wystąpienie Vance’a wpisuje się w szerszy trend rosnącego sceptycyzmu wobec kierunku, w jakim zmierza Europa. Wiceprezydent Vance zdaje się sugerować, że kontynent [to nie kontynent, panie dziejaszku, to UE. md] znajduje się na rozdrożu – między zachowaniem tradycyjnych wartości demokratycznych a dryfowaniem w stronę coraz większych ograniczeń wolności obywatelskich.
Szczególnie niepokojący jest, według Vance’a, kontrast między deklarowanym przywiązaniem do wartości demokratycznych a rzeczywistymi działaniami europejskich rządów. Wiceprezydent zwrócił uwagę na rosnącą przepaść między elitami a zwykłymi obywatelami, ostrzegając przed dalszym pogłębianiem tego podziału.
Przemówienie amerykańskiego wiceprezydenta może być zwiastunem głębszych zmian w relacjach transatlantyckich. Vance sugeruje, że Stany Zjednoczone mogą przewartościować swoje podejście do europejskich sojuszników, jeśli ci nie powrócą na ścieżkę pełnej demokracji i nie wezmą większej odpowiedzialności za własne bezpieczeństwo.
Wystąpienie to z pewnością wywoła szereg reakcji ze strony europejskich przywódców i może stać się katalizatorem poważnej debaty o przyszłości relacji transatlantyckich. Pozostaje pytanie, czy Europa weźmie sobie do serca tę ostrą krytykę, czy też uzna ją za kolejny przejaw amerykańskiego unilateralizmu.
To nie jest tylko walka z cenzurą — to walka o duszę naszej cywilizacji. Czy zaakceptujemy przyszłość, w której niewybierani biurokraci będą decydować, co możemy myśleć, mówić i w co wierzyć? Czy też będziemy stać twardo przeciwko tej pełzającej tyranii i domagać się powrotu do wolności i przejrzystości?
Ministerstwo Prawdy UE: Przejęcie władzy przez globalistów pod przykrywką walki z „dezinformacją”
W przerażającym ruchu, który wygląda jakby wprost zaczerpnięty z powieści Orwella Rok 1984, Unia Europejska formalizuje swoją rolę strażnika informacji, tworząc „Centrum wymiany informacji i analiz” [Information Sharing and Analysis Center] w ramach Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych [European External Action Service – EEAS]. Deklarowany cel? Zwalczanie tak zwanych kampanii „dezinformacyjnych” prowadzonych przez zagranicznych aktorów, takich jak Rosja czy Chiny. Ale bez wątpienia nie chodzi tu o ochronę prawdy czy demokracji. To bezczelna próba globalistycznej elity UE, aby kontrolować sprzeciw wobec narracji, uciszać sprzeciw i przekształcić opinię publiczną tak, aby dostosować ją do ich własnej agendy.
Zasłona legitymizacji dla autorytarnej cenzury
Szef polityki zagranicznej UE, Josep Borrell, ukrył inicjatywę w szlachetnej retoryce, oświadczając, że dezinformacja podważa demokrację, zniekształcając opinię publiczną. Według Borrella demokracja nie może funkcjonować, jeśli obywatele nie mają dostępu do „dokładnych” informacji — zdefiniowanych, oczywiście, przez te same instytucje, które mają największe korzyści z tego aparatu cenzury.
Pod pretekstem ochrony demokracji UE pozycjonuje się jako arbiter prawdy. Ta scentralizowana platforma ma na celu monitorowanie, analizowanie i przeciwdziałanie „zmanipulowanym” informacjom w czasie rzeczywistym, koordynując działania z organizacjami pozarządowymi, państwami członkowskimi i agencjami cyber-bezpieczeństwa. W rzeczywistości infrastruktura ta ryzykuje, że stanie się bronią do tłumienia niezależnego dziennikarstwa, głosów sprzeciwu i wszelkich narracji kwestionujących stanowiska polityczne UE.
Oskarżenia o dezinformację jako broń
Przemówienie Borrella maluje jaskrawy obraz świata pogrążonego w chaosie, w którym rosyjscy i chińscy aktorzy prowadzą wojnę informacyjną, aby zdestabilizować państwa demokratyczne. To również może być prawdą. Jednak retoryka „zagrożenia egzystencjalnego” służy podwójnemu celowi: uzasadnia szeroko zakrojone interwencje w krajobraz medialny, jednocześnie odwracając uwagę od własnych niepowodzeń UE. Od rosnącej inflacji i kryzysów energetycznych po niezadowolenie społeczeństwa z polityki wobec Ukrainy. Zrzucanie winy na „zagraniczne manipulacje” wygodnie odsuwa odpowiedzialność od Brukseli.
Co więcej, UE już zablokowała rosyjskie media państwowe, takie jak RT i Sputnik, pod pretekstem walki z propagandą. Działania te, dalekie od promowania przejrzystości, stanowią niebezpieczny precedens: cenzurę podszywającą się pod ochronę.
Nowa fala cyfrowego totalitaryzmu
Fakt przyznania przez Borrella, że kampanie dezinformacyjne istniały jeszcze przed wojną na Ukrainie, jest szczególnie wymowny. Polityk łączy te wysiłki z wcześniejszymi narracjami, takimi jak sceptycyzm podczas pandemii covid-19. Ujmując „walkę o narrację” jako trwającą bitwę, UE uzasadnia stale rozszerzający się nadzór i regulację platform internetowych oraz wywieranie presji na firmy takie jak Twitter, aby dostosowały się do jej celów. Ta centralizacja kontroli nad przestrzeniami cyfrowymi grozi erozją wolności słowa i dostępu do różnych punktów widzenia.
Prawdziwe cele: ty i ja
Podczas gdy UE twierdzi, że zwalcza „zagranicznych aktorów”, jej skupianie się na „toksyczności” informacji otwiera drzwi do kontrolowania wewnętrznego sprzeciwu. Język zwalczania „stronniczych wyborów” i zapewniania „jakości informacji” jest cienko zawoalowanym uzasadnieniem dla inżynierii narracji. Jeśli informacje sprzeczne ze światopoglądem UE są uznawane za „toksyczne”, to ile czasu minie, zanim celem cenzury staną się zwykli obywatele? Ile czasu minie, zanim krytycy polityki UE zostaną nazwani agentami „dezinformacji”?
Globalne implikacje
To nie jest tylko problem UE. Stworzenie globalnej sieci wymiany informacji oznacza, że ideologiczne działania policyjne UE będą miały wpływ daleko poza jej granice. Poprzez współpracę z partnerami z Afryki, Ameryki Łacińskiej i Azji, UE eksportuje swój model cenzury do krajów o kruchych demokracjach, podważając zasady, których rzekomo broni.
Wezwanie do oporu
Utworzenie tak zwanego Ministerstwa Prawdy oznacza przerażającą eskalację wojny UE z wolnością słowa. Ujawnia globalistyczną agendę taką, jaka jest naprawdę: skoordynowanym wysiłkiem na rzecz centralizacji władzy, tłumienia sprzeciwu i kontrolowania narracji za wszelką cenę.
Musimy odrzucić ten atak na nasze podstawowe wolności. Możliwość kwestionowania, krytykowania i eksplorowania alternatywnych punktów widzenia jest podstawą każdej funkcjonującej demokracji. Jeśli pozwolimy UE dyktować, co stanowi „prawdę”, oddamy jej klucze do naszych umysłów, naszych wyborów i naszej przyszłości.
To nie jest tylko walka z cenzurą — to walka o duszę naszej cywilizacji. Czy zaakceptujemy przyszłość, w której niewybierani biurokraci będą decydować, co możemy myśleć, mówić i w co wierzyć? Czy też będziemy stać twardo przeciwko tej pełzającej tyranii i domagać się powrotu do wolności i przejrzystości?
If you don’t know what freedom is, better figure it out now!
——————
2 komentarze
AlterCabrio 15 stycznia 2025 _______
Nie ma absolutnej wolności słowa, zwłaszcza związanej z przekazem informacji – uważa prof. Andrzej Zoll. Zdaniem byłego szefa Trybunału Konstytucyjnego “wolność jest zawsze ograniczona, chociażby wolnością innej osoby czy dobrem wspólnym”. Gość Polskiego Radia 24 mówił o tym w kontekście projektu dot. blokowania treści w internecie.Prof. Zoll o blokowaniu treści w sieci. “Nie ma bezwzględnej wolności”, 14.01.2025
——-Minister cyfryzacji wskazywał w poniedziałkowym “Graffiti”, że jest “odpowiedzialny za bezpieczeństwo ludzi w internecie, legalność treści, za to, żeby nie działy się sytuacje patologiczne, kiedy ktoś czyta o sobie albo bliskiej osobie, że umarła”. – Tekst jest powielany dziesiątki razy i nikt nie reaguje – powiedział Krzysztof Gawkowski. Prowadzący Marcin Fijołek zapytał polityka Nowej Lewicy o propozycję jego resortu, by to prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej wydawał nakazy blokowania treści w sieci. Zdaniem polityków Prawa i Sprawiedliwości to zapowiedź cenzury w internecie. – My chcemy wprowadzić procedurę administracyjną. Dlaczego UKE? Jest niezależny. Prezes jest wybierany na sześć lat (…). Po drugie jest procedura odwołania do sądu – odparł.Wicepremier założył się z dziennikarzem, 13 sty 2025 [17min]
——-Na szczęście mamy niezłomnych i odważnych obrońców (wolności słowa).
Na pytanie o to, czy jeśli w internecie są rozpowszechniane treści, które mogą zagrażać zdrowiu publicznemu, np. w kwestii szczepień odpowiedział, że “działania rządu Mateusza Morawieckiego polegały właśnie na tym, że udostępniano bardzo szeroki wachlarz informacji sprawdzonych, zweryfikowanych przez lekarzy, ekspertów”. – Blokowanie takich kont, o ile nie jest w sposób bezsprzecznie udowodniony, że stoi za nimi jakaś agentura, jest moim zdaniem wylaniem dziecka z kąpielą, a jeżeli są działania nacelowane w polskie państwo, to ABW i inne służby mają do tego instrumenty przewidziane w ustawach i absolutnie nie ma potrzeby, aby inspektor sanitarny ze Słubic dokonywał takich działań – tłumaczył.
Cieszyński uważa, że “ministerstwo cyfryzacji chciałoby, żeby policjant, funkcjonariusz ABW, inspektor sanitarny, a nawet funkcjonariusz kontroli skarbowej mogli cenzurować internet”. – I działoby się to w sposób, który nie dawałby realnej szansy na ocenę, czy to jest prawda, bo tych skarg mogłoby być tyle, że UKE działałby zachowawczo i wychodziłby z założenia, że jeżeli urzędnik się pomyli, to sąd to naprawi – stwierdził.Cieszyński o projekcie resortu cyfryzacji: to byłaby realna cenzura internetu, 14.01.2025
Wstrząsająca ofensywa syryjskiej al Kaidy, obalając reżim al Asada, przypieczętowała załamanie się geopolitycznego ładu na Bliskim Wschodzie, który rozpadał się już od „arabskiej zimy” 2010-11 r. Zwycięstwo islamistów przyspieszy to, co zwiastowała już napaść Rosji na Ukrainę. Wojna obejmie Europę, tyle, że nie za kilka lat, a już w tym roku. Przegniły do szpiku kości lewicowo-liberalnym rakiem kontynent sobie z nią nie poradzi.
Banałem jest stwierdzić, że Zachód się rozkłada. A jeszcze 35 lat temu, kiedy upadał komunizm, powszechnie uważano, jak Fukuyama, że oto nastał kres historii. Liberalna demokracja miała być ostatecznym stadium cywilizacji, objąć cały świat i trwać w wiecznym pokoju i konsumpcji. Nawet po 11 września 2001 r. mało kto dostrzegał początek nowej epoki konfrontacji, a co dopiero, że Zachód ją przegra. USA przeprowadziły błyskawiczną operację antyterrorystyczną w Afganistanie na końcu świata, o której szybko zapomniano, podobnie jak o interwencji w Iraku z 2003 r.
Lewicowy rak niszczy Zachód od środka Tyle, że islamski terroryzm, mimo militarnych klęsk, ciągle się odradzał, bo znajdowały się kolejne tysiące gotowe umierać w dżihadzie, podczas gdy Zachód nie był gotów do żadnych poświęceń, a przeżerająca go od środka neomarksistowska ideologia wręcz dążyła do jego klęski. Po 1989 r. komunizm odniósł zwycięstwo zza grobu, bo zanim politycznie upadł, całkowicie zinfiltrował i zatruł duchowo elity Zachodu. Teraz zainfekowany neomarksizmem Zachód niszczy się sam. Jego skrajnie lewicowy establiszment żywi się tak naprawdę jedną ideą – fanatyczną nienawiścią do chrześcijaństwa i wszystkiego co z niego wyrasta.
Sam zupełnie niczego nie tworzy. Jedynym jego celem jest niekończąca się rewolucja, czyli niszczenie cywilizacji, nad którą jak rak mózgu przejął władzę, na wszelkich możliwych poziomach – religii, kultury, gospodarki, indywidualnej duszy, a ostatnio nawet biologii człowieka.
Jednym z przejawów tej dzikiej nienawiści do chrześcijaństwa jest ideologia multi-kulturalizmu, w ramach której lewica od lat 70-tych otworzyła Europę na masową imigrację zarobkową z krajów Afryki i Azji, równocześnie promując wśród Europejczyków bezdzietność, aborcję i antykoncepcję.
Doprowadziło to w ciągu dwóch pokoleń do zapaści demograficznej białych i wymiany etnicznej ludności kontynentu. Oficjalne motywy ekonomiczne tej polityki są tylko pozorem. Sztuczne wykreowanie dużych mniejszości kulturowych miało stanowić uzasadnienie ostatecznego usunięcia chrześcijaństwa z życia publicznego (rzekomo w obronie dyskryminowanych mniejszości), rozmyć dawne narody i stworzyć marksistowską utopię europejskiego superpaństwa bez tożsamości religijnej i narodowej.
Projekt ten zakładał, że ściągnięte do Europy obce grupy etniczne ulegną takiej samej laicyzacji jak rdzenni Europejczycy i staną się twardym zapleczem promującej je skrajnej lewicy. Tyle, że wbrew lewackim ideologom miliony muzułmanów się nie zasymilowały. Zaczęły za to przytłaczać swoją dzietnością z-ateizowanych Europejczyków.
„Islamska zima”
Świadomość tego uderzyła w Europę z całą ostrością po 2010 r., kiedy w świecie islamu wybuchła fala buntów społecznych nazywanych eufemistycznie „arabską wiosną”, chociaż tak naprawdę przetoczyła się zimą i wywołała mrożące skutki. Dość powiedzieć, że po interwencji w Afganistanie al Kaida była na krawędzi unicestwienia. Działało tylko kilka jej kilkusetosobowych komórek. Sam bin Laden przez 10 lat w zasadzie tylko się ukrywał. Do 2010 r. w całej Afryce Północnej istniała tylko jedna dogorywająca komórka al Kaidy Islamskiego Maghrebu, licząca 300 ludzi. „Arabska Zima” zmieniła wszystko w kilka miesięcy. Zamiast rojonej przez Zachód demokracji po całym świecie islamu zaczęły wyrastać terrorystyczne bojówki. Dzisiaj dziesiątki tysięcy islamistów chwytają przyczółki terytorium we wszystkich państwach Afryki Subsaharyjskiej, Libii, Nigerii, na egipskim Synaju, Somalii, a nawet w dalekim Mozambiku. Najgorsza okazała się jednak destabilizacja Syrii i Iraku. Radykalniejsze od al Kaidy Państwo Islamskie w latach 2012-14 opanowało terytorium zamieszkane przez kilka milionów ludzi i zagroziło obaleniem całego porządku społecznego.
Demograficzne samobójstwo dla 10-latków Otworzyło to drogę do zalewu Europy już zupełnie nielegalną imigracją – wcale nie spontaniczną. Od zewnątrz organizują ją muzułmańskie gangi i dążące do wywołania kryzysu w Europie Turcja i Rosja, od wewnątrz kontrolujący Zachód lewico-liberalny establiszment. Wyrazem tego była słynna polityka „Herzlich willkommen” – całkowicie bezprawne a zupełnie bezkarne zaproszenie w 2015 r. przez kanclerz Niemiec Angelę Merkel milionów muzułmanów do UE.
Jak samobójcza jest ta polityka, można sobie uświadomić, dodając najprostsze liczby. Już przed 2015 r. muzułmanie w Niemczech stanowili około 5,5 % populacji. W praktyce oznacza to, że w młodszych rocznikach było ich co najmniej 10 %, bo dzietność muzułmanów jest znacznie wyższa od Europejczyków. W pojedynczym roczniku rodziło się w Niemczech około 350 tys. chłopców, co oznacza, że populacja mężczyzn, którzy dziś są w wieku poborowym (20-40 lat) wynosiła około 7 mln, z tego około 700 tys. muzułmanów. Na skutek Merkelowego „damy radę” w ciągu niecałych 2 lat do Niemiec napłynęło 1,5 mln imigrantów, w 3/4 młodych mężczyzn, przedstawianych jako wdowy i sieroty.
Populacja muzułmanów w wieku poborowym wzrosła więc skokowo do około 1,8 mln. Już w 2016 r. na 8 mln młodych mężczyzn, więcej niż co piąty miał muzułmańskie pochodzenie. A przecież kryzys migracyjny się nie skończył. Dalej co roku do Niemiec przybywa kilkaset tysięcy młodych muzułmanów. Sytuacja w mniejszych krajach zachodniej Europy jest równie katastrofalna.
Co teraz zrobić z tą hordą młodych niepracujących byczków? Albo pozwolić im sprowadzić muzułmańskie kobiety do Europy, co spowoduje napływ kolejnych milionów, albo tolerować gwałty na białych kobietach. Nawet według oficjalnych statystyk w Europie Zachodniej dochodzi do 100 tys. przestępstw seksualnych rocznie. W rzeczywistości zapewne jest znacznie więcej. To oczywiście lewakom i feministkom nie przeszkadza. Sami żyją w strzeżonych osiedlach dla „elit” i nie odczuwają skutków swojej polityki. Ich wrogiem jest biały „patriarchalny” mężczyzna.
Przegrana „wojna z terroryzmem” Co oczywiste, porządek społeczny w Europie się załamie. Zanosiło się na to już po szokującym zdobyciu przez Państwo Islamskie Mosulu w 2014 r. Wówczas w morzu imigrantów dostały się do Europy tysiące terrorystów, a w drugą stronę popłynęły dziesiątki tysięcy ochotników do Państwa Islamskiego, uznając, że nadeszła chwila podrzynania gardeł „niewiernym”. Skutkowało to falą zamachów terrorystycznych z 2015-16 r. Nie było w Europie miesiąca bez masakry w strzelaninie lub staranowaniu samochodem.
Ta fala stopniowo wygasła, bo międzynarodowa interwencja zdołała w latach 2015-19 obalić Państwo Islamskie i zepchnąć je do podziemia. Trwałe stłumienie islamizmu przez militarne interwencje nie jest już jednak możliwe. Kiedy prezydent USA George Bush ponad 20 lat temu ogłaszał, że „wojna z terroryzmem” potrwa dekady, odbierano to jako szukanie pretekstu do przeciągania interwencji. Okazało się, że miał rację. Tyle, że wynik wojny okazał się inny niż oczekiwał. Wojna na Bliskim Wschodzie jest już przegrana. Znakiem tego było wycofanie się USA z Afganistanu w 2021 r. Zarazem przyspieszyło to klęskę, bo natychmiast cały kraj opanowali talibowie. Tysiące dżihadystów zyskały bezpieczną wyspę, z której mogą prowadzić ofensywy na całym świecie. Wprawdzie al Kaida pozostawała przez ten czas cicha i niewidoczna, ale to część jej ogólnej strategii przetrwania, przyjętej w ciągu 20 lat ukrywania się przed amerykańskim pościgiem. Tym różniła się od Państwa Islamskiego, które na fali chwilowego powodzenia w 2014 r. ostentacyjnie wzywało muzułmanów do światowego dżihadu, dążąc do obalenia międzynarodowego ładu i oskarżając al Kaidę o odstępstwo. Ściągnęło tym na siebie zagraniczną interwencję i klęskę.
Milczenie al Kaidy się opłaciło. Po agresji Rosji na Ukrainę i Izraela na Liban, zagraniczni sojusznicy dyktatora Syrii Baszara al Asada, odwrócili uwagę od zamrożonej od 5 lat wojny w Syrii. I tę nieuwagę wykorzystało syryjskie skrzydło al Kaidy. Piorunująca ofensywa z niewielkiej prowincji Idlib w ciągu zaledwie 11 dni obaliła reżim, który był bliski wygrania 13-letniej wojny. Niech nikogo nie mylą nic niemówiące i stale zmieniające się oficjalne nazwy islamskiego ugrupowania. Te zmiany były częścią tej samej strategii al Kaidy roztapiania się w szerszych organizacjach i schodzenia z oczu Zachodnim interwenientom.
Al Kaida znalazła się teraz w o niebo lepszej sytuacji niż Państwo Islamskie w 2014 r. Zmęczony i zajęty wojną na Ukrainie Zachód nie podejmie nowej interwencji. Al Kaida będzie więc miała olbrzymią swobodę działania (czego wyrazem jest świeża wizyta w Damaszku ugodowej delegacji UE).
Wszystko się posypie Dotychczasowy porządek w regionie nie tylko jest nie do odtworzenia, ale sytuacja będzie się gwałtownie pogarszać. Al Kaida w przeciwieństwie do Państwa Islamskiego opanowała sztukę mydlenia oczu, ale cel – globalny islamski kalifat – pozostaje ten sam. Upadek Asada w Syrii ma zaś efekt uboczny. Rosja w ostatnich latach całkowicie wypchnęła Francję i jej wojska z dawnych kolonii w Afryce Subsaharyjskiej. Słabe armie tamtejszych państw liczą po kilkanaście tysięcy żołnierzy. Już w 2013 r. jedynie francuska interwencja uratowała Mali przed zajęciem przez al Kaidę Islamskiego Maghrebu. To głównie obecność Francji stabilizowała region. Jednakże kolejne dyktatury wojskowe na Sahelu krótkowzrocznie wyprosiły armię francuską i zastąpiły rosyjskimi najemnikami, zainteresowanymi jedynie eksploatacją lokalnych zasobów.
Stabilność regionu zależy teraz od kilku tysięcy najemników o wątpliwym morale ze stacjonującej tam Grupy Wagnera, przeorganizowanej po buncie z 2023 r. w „Afrika Korps”. Tyle, że Putin jest całkowicie pochłonięty wojną na Ukrainie i nie upilnował nawet tak ważnej dla niego Syrii. Przez bazy w Syrii szło zaopatrzenie dla wagnerowców w państwach Sahelu, teraz odcięte. Jakakolwiek silniejsza ofensywa saharyjskich dżihadystów doprowadzi do natychmiastowego załamania tamtejszych państw i tarcza rosyjskich najemników okaże się iluzją. Wypchnięta z regionu Francja nie przyjdzie nikomu z pomocą. Do ataków dochodzi bezustannie i wagnerowcy tracą w Afryce dziesiątki ludzi. Cały ład w Północnej Afryce wisi na włosku i w każdej chwili może się rozsypać jak domek z kart.
Można przewidzieć, co się wkrótce stanie w Europie Zachodniej. Powtórzy się sytuacja z 2015 r. Pod wpływem wydarzeń w Syrii uaktywnią się ukryte od lat komórki terrorystyczne i tysiące domorosłych islamistów, czujących, że nadchodzi ich dzień. Kontynent już w tym roku zaleje fala ataków i strzelanin, tyle że na znacznie większą skalę niż 10 lat temu, bo sytuacja demograficzna zmieniła się jeszcze bardziej na korzyść muzułmanów. Różnica będzie taka, że tym razem ta fala nie wygaśnie, bo nikt nie obali islamistycznych państw na Bliskim Wschodzie, które staną się niewyczerpanym rezerwuarem terrorystów. Otoczona pasem wyrastających emiratów Europa będzie ulegać dezintegracji.
Proces ten jeszcze wzmocni Rosja, która za wszelką cenę dąży do destabilizacji Europy przy pomocy imigrantów przerzucanych od 2021 r. przez Białoruś, by w ten sposób odwrócić uwagę od Ukrainy. Ukraina już od roku toczy wojnę z Rosją wyłącznie dzięki pomocy militarnej z Zachodu. Ustanie tej pomocy oznaczałoby natychmiastową klęskę i drugi rozbiór Ukrainy. Celem Putina jest jednak całkowite wchłonięcie i Ukrainy, Białorusi i państw bałtyckich oraz odbudowa imperium w granicach Związku Radzieckiego (wbrew różnym pseudo-realistycznym mędrkom, którzy do końca twierdzili, że Rosja żadnej agresji nie planuje, chociaż nawet zwykły zjadacz chleba bez pojęcia o polityce mógł z telewizji dowiedzieć się o zbliżającej się wojnie; a kiedy wojna wybuchła, ci sami mędrkowie twierdzą, że jej przyczyną było szczekanie NATO u bram Rosji, a metodą osiągnięcia pokoju odcięcie pomocy napadniętemu, żeby Rosja go szybciej podbiła, a potem napadła nas).
Trump przy pomocy Muska wzywa do buntu Jaka na to będzie reakcja establiszmentu Unii Europejskiej? Udawanie zmiany polityki imigracyjnej oraz zwiększenie agresji przeciw „faszystom” i „rasistom”, czyli zwykłym ludziom, przenoszącym poparcie na partie „populistyczne” ze strachu przed zalewem islamu. Lewicowemu establiszmentowi UE wojna na Ukrainie najbardziej przeszkadza przez to, że rodzi możliwość powrotu demonów patriotyzmu. Najchętniej wróciłby on do tego, co było, czyli biznesów z Rosją i wojny z prawdziwym wrogiem, czyli do fanatycznego niszczenia resztek cywilizacji chrześcijańskiej poprzez walkę o „wolność, równość, braterstwo”, eko-religię, wymyślanie praw dla kolejnych zboczeń, mniejszości gatunkowych, rasowych i płciowych.
Wydawało się, że bezustannie pałowani i lżeni przez terror medialny normalni Europejczycy mogą już bezsilnie uciekać na wewnętrzną emigrację od coraz bardziej nieznośnej rzeczywistości. Zwycięstwo Donalda Trumpa wywołuje jednak wstrząs w lewicowych rządach Zachodu. Upadł rząd Niemiec. 6 stycznia dymisję zapowiedział ultra-lewicowy premier Kanady Justin Trudeau. Elon Musk zaczął kampanię agitacji na rzecz najbardziej anty-imigranckich sił w Europie, dotychczas traktowanych jak trędowaci. Zuchwale wzywa do głosowania na AfD w lutowych wyborach w Niemczech. Do tej pory na takie rzeczy pozwalały sobie tylko Niemcy i Bruksela, bezprawnie ingerując w wewnętrzne sprawy krajów UE i bezczelnie obalając lub kreując rządy we Włoszech, Grecji, czy Polsce.
Każdą wypowiedź Muska śledzi teraz cały świat. 2 stycznia odpalił przeciw brytyjskim socjalistom medialną bombę atomową. Wyciągnął sprawę tysięcy gwałtów na białych dziewczynkach (niektórych w wieku 11 lat), jakich dopuszczali się pakistańscy imigranci. Aferę tuszowały brytyjskie władze i policja, a zamiast bronić ofiar ścigały za „rasizm” i „islamofobię” ludzi próbujących ujawnić prawdę.
Nie ma bardziej upokarzającego aspektu islamizacji Europy i europejski establishment boi się sprawy jak ognia. Musk nie dał głosu wykluczonym. Prawie otwarcie wezwał do buntu. Wezwał do obalenia brytyjskiego rządu, a nawet do ustąpienia Nigela Farage’a, popularnego sprawcy Brexitu, przywódcy uważanej za skrajnie prawicową Partii Reform (dawniej „Brexit”). Farage nie chciał bowiem bronić z Muskiem Tommy’ego Robinsona, prawicowego działacza relacjonującego procesy muzułmańskich gwałcicieli, który za swoje anty-islamskie nagrania w sądzie trafił do więzienia. Bez wątpienia Musk działa w porozumieniu z Trumpem. Wprawdzie prezydent USA nie ma aż takiej mocy sprawczej, żeby sobie umeblować rządy w Europie. Swoją aktywnością może jednak doprowadzić do eksplozji społecznej frustracji Europejczyków, przez dekady tłamszonej przez terror lewicowego monopolu medialno-kulturowego. Wtedy nadchodzący kryzys będzie miał jeszcze gwałtowniejszy przebieg.
Wojna przyjdzie do Europy szybciej niż się spodziewa, tyle, że nie ze wchodu, a od środka. Polska zostanie wciśnięta między dwa śmiertelne zagrożenia. I jest na to kompletnie nieprzygotowana. Zatruwana duchowo przez tą samą skrajnie lewicową toksynę, sączącą się od dekad z organów Michnika, TVN-ów, Onet-ów i kontrolowana politycznie przez proniemiecką koalicję ryżego folksdojcza, która podrzuci nam muzułmańskie kukułcze jajo poprzez pakt migracyjny. Alternatywą są zaś rządy tchórzliwych pseudo-patriotów, którzy mieli przeciwdziałać zagrożeniu, a potulnie się pod unijne trendy dostosowali i jako uzasadnienie swojej władzy wymyślili rozdawnictwo socjalne poprzez 500+ i 14 emerytury.
Kryzys nadchodzi nieubłaganie. Trzeba szykować się jak Churchill na pot, krew i łzy, a nie obiecywać rozdawnictwo masła, kiedy potrzeba czołgów. Bez nich wkrótce zabiorą nam masło.
Meijeren podkreślił erozję holenderskich korzeni kulturowych, ostrzegając, że masowa imigracja osłabia wartości, język i tradycje, które definiują Holandię. „Nasza tożsamość narodowa jest stopniowo zastępowana przez wielokulturowe społeczeństwo bez stałych ram” – argumentował. To, jak powiedział, wzmacnia poczucie wyobcowania wśród rdzennej ludności i tworzy napięcia między grupami, torując drogę do większej kontroli rządowej pod pozorem utrzymania porządku. „Zdezorientowane społeczeństwo jest bardziej podatne na scentralizowaną władzę i globalistyczne plany”
„Wymiana populacji jest faktem”: holenderski poseł ujawnia sztucznie wywołany kryzys demograficzny w Holandii .
„Holandia jest prześladowana – to nie jest teoria, to fakt. Bez zdecydowanych działań będziemy świadkami wymazywania naszego dziedzictwa i rozpadu naszych społeczności” – oświadczył Gideon van Meijeren, poseł Forum for Democracy (FvD).
Podczas debaty na temat budżetu azylowego i migracyjnego na rok 2025 poseł Forum for Democracy (FvD) Gideon van Meijeren wygłosił śmiałą i ostrą krytykę holenderskiej polityki imigracyjnej, ujawniając jej niszczycielskie skutki społeczne i kulturowe.
Centralnym punktem jego przemówienia było użycie terminu „wymiana populacji” [population replacement], zwrotu, który wywołał intensywną debatę i kontrowersje w parlamencie. Wcześniej pojawiały się nawet wnioski mające na celu zakazanie jego używania. Niezrażony tym Meijeren bronił tego terminu jako faktycznego opisu zmian demograficznych spowodowanych masową imigracją, odmawiając ugięcia się pod parlamentarną cenzurą.
Meijeren rozpoczął od uznania humanitarnej odpowiedzialności za pomoc tym, którzy uciekają przed przemocą. Jednak później ostro zmienił temat, krytykując politykę otwartych granic kraju, twierdząc, że niekontrolowana imigracja przez dziesięciolecia doprowadziła do katastrofalnych skutków. Powołując się na statystyki Centralnego Biura Statystycznego (CBS), podkreślił drastyczną zmianę demograficzną: „Od 2000r. populacja Holandii wzrosła o ponad 2 miliony osób, z których około 95 procent ma pochodzenie migracyjne. Od tego czasu populacja osób o holenderskim pochodzeniu maleje, ponieważ umiera więcej osób niż rodzi się dzieci”.
Ostrzegał przed przyszłością, w której prawie połowa populacji będzie miała pochodzenie migracyjne, co opisał jako „celową transformację demograficzną”. Meijeren cytował historycznych zwolenników UE, takich jak Richard Coudenhove-Kalergi — teoretyk polityczny i jeden z pierwszych orędowników integracji europejskiej, który wyobrażał sobie zjednoczoną Europę ukształtowaną przez masową imigrację — oraz architektów polityki, takich jak Peter Sutherland, były szef ds. migracji ONZ i komisarz UE, często nazywany „ojcem globalizacji”. Meijeren oskarżył ich o promowanie globalistycznej agendy mającej na celu podważenie jednorodności narodowej.
„Peter Sutherland, były szef ds. migracji ONZ, powiedział w 2012r. dosłownie, że imigracji należy żądać, aby podważyć jednorodność krajów europejskich” — stwierdził Meijeren, podkreślając dodatkowo celowy charakter takiej polityki. Coudenhove-Kalergi w swojej pracy „Praktyczny idealizm” opisał, że masowa imigracja z Afryki i Bliskiego Wschodu doprowadzi do zmieszania, czego efektem będzie „rasa euro-azjatycko-negroidalna”.
W swoim przemówieniu Meijeren podkreślił również systemową porażkę obecnego podejścia do polityki imigracyjnej. Skrytykował brak odpowiedzialności i przejrzystości w procesie podejmowania decyzji, argumentując, że takie niepowodzenia jeszcze bardziej wyobcowują holenderską ludność i pogłębiają jej nieufność do instytucji rządowych. „Ludzie czują się niesłyszani i porzuceni przez te same systemy, które powinny chronić ich interesy” – powiedział, podkreślając rosnący rozdźwięk między obywatelami a decydentami.https://rumble.com/embed/v63fnsg/?pub=4
Cenzura wywołuje sprzeciw
Odniesienie Meijerena do „wymiany populacji” wywołało natychmiastowe sprzeciwy ze strony innych parlamentarzystów, powołujących się na wcześniejszy wniosek potępiający ten termin jako propagandę. Meijeren odpowiedział: „Nie może być tak, że większość parlamentarna decyduje w drodze uchwały o tym, czego mniejszość nie może powiedzieć. Podważa to nasz demokratyczny system równej reprezentacji”.
Omówił szczegółowo niebezpieczeństwa związane z tłumieniem konkretnej terminologii, łącząc je z szerszymi wysiłkami na rzecz stłumienia sprzeciwu i kontrolowania dyskursu publicznego. „Konstytucja chroni moją wolność wypowiedzi” – oświadczył. „Tłumienie języka jest narzędziem tłumienia idei. Kto reguluje język i zabrania słów, zapewnia tłumienie pewnych idei”. Według Meijerena stanowi to fundamentalny atak na zasady demokratyczne.
Ostrzegł, że bez zdecydowanych działań trwające zmiany demograficzne i kulturowe sprawią, że Holandia stanie się nie do poznania w ciągu kilku dekad. „Jesteśmy świadkami wymazywania naszego dziedzictwa i rozpadu naszych społeczności” – oświadczył. Meijeren argumentował, że ta trajektoria jest nie tylko niezrównoważona, ale także fundamentalnie niesprawiedliwa dla przyszłych pokoleń obywateli Holandii.
Pretekst humanitarny czy wyzysk?
Kwestionując humanitarną narrację polityki imigracyjnej, Meijeren argumentował, że większość osób ubiegających się o azyl nie ucieka przed sytuacjami zagrażającymi życiu, ale jest migrantami ekonomicznymi wykorzystującymi hojne państwo opiekuńcze Holandii. „Jeśli uciekasz przed wojną, dlaczego zostawiasz swoją rodzinę? Dlaczego przejeżdżasz przez osiem bezpiecznych krajów, żeby akurat tu przyjechać?” – pytał.
Meijeren podkreślił również zagrożenia związane z obecną polityką azylową, nazywając ją nieludzką i kontrproduktywną. Jako dowód na istnienie systemu, który zachęca do podróży zagrażających życiu, przytoczył niebezpieczne przeprawy przez Morze Śródziemne ułatwiane przez handlarzy ludźmi. „Wielu migrantów tonie, odnosi obrażenia lub staje się ofiarami handlu ludźmi i wykorzystywania, w tym dzieci i nieletni, którzy doświadczają poważnych urazów, a nawet przemocy seksualnej” — zauważył Meijeren. „Los tysięcy osób nie jest znany, po prostu znikają w chaosie systemu”. Te niedociągnięcia, argumentował, nie tylko szkodzą migrantom, ale także podważają zasadność holenderskiej polityki azylowej.
Koszt multikulturalizmu
Gideon van Meijeren twierdził, że skutki społeczne masowej imigracji wykraczają daleko poza doraźne kwestie humanitarne, zagrażając infrastrukturze kraju i podważając jego tożsamość kulturową.
Meijeren podkreślił erozję holenderskich korzeni kulturowych, ostrzegając, że masowa imigracja osłabia wartości, język i tradycje, które definiują Holandię. „Nasza tożsamość narodowa jest stopniowo zastępowana przez wielokulturowe społeczeństwo bez stałych ram” – argumentował. To, jak powiedział, wzmacnia poczucie wyobcowania wśród rdzennej ludności i tworzy napięcia między grupami, torując drogę do większej kontroli rządowej pod pozorem utrzymania porządku. „Zdezorientowane społeczeństwo jest bardziej podatne na scentralizowaną władzę i globalistyczne plany” – ostrzegł Meijeren, wiążąc ten proces z Celami Zrównoważonego Rozwoju (SDGs) ONZ i szerszym naciskiem na globalne zarządzanie.
Wyzwanie ze strony Meijerena wykraczało poza krytykę polityki, obejmując szersze potępienie tego, co opisał jako „europejską elitę technokratyczną”. Oskarżył te elity o priorytetowe traktowanie celów globalistycznych ponad dobrobyt i suwerenność poszczególnych narodów. „Naród holenderski zasługuje na przywódców, którzy walczą za niego, a nie za Brukselę” – stwierdził, przedstawiając swoje wezwanie do reform jako walkę o samą duszę Holandii.
Wezwanie do radykalnej reformy
Meijeren zakończył wystąpienie apelem o całkowitą przebudowę systemu azylowego i imigracyjnego, wzywając Holandię do opuszczenia UE w celu odzyskania suwerenności. „Dopóki będziemy związani dyktatami UE, nie będziemy mogli skutecznie kontrolować naszych granic ani definiować naszej polityki. Opuszczenie UE nie jest opcją — jest koniecznością”.
Meijeren przedstawił szereg praktycznych reform, w tym uchylenie międzynarodowych traktatów, takich jak Konwencja ONZ w sprawie uchodźców, i wprowadzenie stałych kontroli granicznych. Wezwał również Holandię do odzyskania suwerenności poprzez całkowite opuszczenie UE. „Dopiero wtedy będziemy mogli określić naszą politykę azylową i zdecydować, kogo wpuścić do naszego kraju” – stwierdził. Meijeren podkreślił, że bez tych zmian strukturalnych wszelkie tymczasowe środki będą jedynie „leczyć objawy, nie rozwiązując podstawowego problemu”.
Ponadto przemówienie Meijerena podkreśliło obciążenia ekonomiczne spowodowane masową imigracją, wskazując na rosnące bezrobocie wśród rodzimych obywateli i zwiększoną konkurencję o ograniczone zasoby. „To nie jest współczucie. To zaniedbywanie naszych własnych obywateli” – argumentował, wzywając rząd do przekierowania zasobów, aby w pierwszej kolejności wesprzeć obywateli Holandii.
Zakończył mocnym stwierdzeniem: „Dopiero wtedy możemy uczynić Holandię ponownie Holandią. Nasz kraj jest wart walki”. Obiecał: „Nawet jeśli będziemy musieli płynąć pod prąd, nawet jeśli będziemy stać sami, będziemy nadal walczyć o Holandię, jaką kiedyś znaliśmy. Ponieważ nasz kraj jest tego więcej niż wart”.
