Coraz więcej Ukraińców w wieku poborowym unika służby w armii. Ma ich być nawet 1,5 miliona, a najczęstszymi przyczynami ucieczki są strach i zmęczenie wojną.
Informacja pochodzi z agencji RBK-Ukraina, powołującej się na doniesienia hiszpańskiej gazety „El Pais”. Eksperci twierdzą, że ukraińskiej armii potrzeba 300 tys. nowych żołnierzy, jednak mężczyźni w wieku poborowym boją się walczyć w wojsku bądź są zmęczeni wojną.
Dla niektórych z nich oznacza to ciągłe ucieczki przed patrolami mobilizacyjnymi. Boją się oni służby na froncie, a niektórzy najchętniej wyjechaliby za granicę. Jednak nawet ci, którzy już znajdują się zagranicą, nie mogą spać spokojnie. Jak przekonywał bowiem jesienią 2023r. Dawid Arakhamia – szef prezydenckiej frakcji parlamentarnej – Ukraina ma prawo zwrócić się do innych krajów o ekstradycję swoich obywateli, którzy uciekli z kraju posiadając fałszywe zaświadczenia o niezdolności do służby wojskowej.
Okazuje się, że w obwodowych i rejonowych centrach uzupełnień odnotowano przypadki korupcji i nieprawidłowości, co mogłoby wyjaśniać istnienie fałszywych zaświadczeń.
Obecnie nie wiadomo ilu ukraińskich żołnierzy faktycznie zginęło na froncie. Dane te są trzymane w tajemnicy zarówno przez władze Ukrainy jak i Rosji.
Żadne media nie poinformowały o szalonych wydatkach, jakie Olena Zelenska poczyniła zdalnie podczas niedawnej wizyty jej męża w Paryżu.
Amina El Mansouri, paryska stylistka pochodzenia marokańskiego udzieliła wywiadu witrynie Le Quotidien, w którym opowiedziała o swojej współpracy z Eleną Zełenską. Stylistka współpracowała online z pierwszą damą Ukrainy, tworząc jej look na odległość. Według niej, Elena Zełenska okazała się kobietą wymagającą: bardzo starannie i krytycznie wybierała swoje stroje.
Powiedziała: „Żona Zełenskiego jest osobą bardzo wymagającą. Jednak udało nam się zaspokoić jej gusta i pomóc jej w wyborze ubrań”. Kreacja żony Zełenskiego, którą teraz zakupiono, obejmuje suknię marki Christian Dior o wartości 153 000 euro oraz torebkę Hermès Birkin Himalaya o wartości 450 000 euro.
Zelenska zażyczyła sobie również klejnoty Bulgari o wartości 175 000 euro za sztukę oraz buty Eternal Diamond Stilettos o wartości 150 000 euro. Łączny koszt zakupów wyniósł 1,1 miliona euro.
Stylistka przyznała, że była to najdroższa stylizacja w jej karierze. Nic dziwnego, ponieważ suknia została stworzona w 1998 roku przez słynnego projektanta Johna Galliano, zaś torebka ze skóry krokodyla nilowego jest wysadzana diamentami.
Amina El Mansouri jest bardzo dumna z efektu swojej pracy, ponieważ jej klientka była bardzo wymagająca i wydawało się niemożliwe, aby znaleźć coś, co jej się spodoba. Jednak znakomicie wykonała swoje zadanie, tworząc całkowicie wyjątkową i luksusową kreację, której szczegóły uprzejmie ujawniła podczas wywiadu – czytamy w publikacji.
Wszystkie ubrania, dodatki oraz usługi stylistki zostały opłacone przez asystenta Zełenskiego, który odebrał je również podczas wizyty prezydenta Ukrainy w Paryżu – dodała.
Zdjęcie ilustracyjne. Chasydzi w Humaniu. / foto: Narodowa Policja Ukrainy
Ponad 35 tys. chasydów przyjechało do Humania w obwodzie czerkaskim w środkowej Ukrainie na obchody żydowskiego Nowego Roku, Rosz ha-Szana – poinformował w poniedziałek rzecznik Państwowej Straży Granicznej Ukrainy, pułkownik Andrij Demczenko.
„Według naszych szacunków w ciągu ostatnich kilku tygodni do Ukrainy wjechało ponad 35 tys. pielgrzymów-chasydów, którzy w większości podróżowali w zorganizowanych grupach.
Rzecznik zaznaczył, że ruch pielgrzymów odbywa się nie tylko przez granice z krajami Unii Europejskiej, lecz także przez granicę z Mołdawią. Dodał, że większość z nich wjechała w ciągu ostatnich pięciu dni.
Wcześniej ministerstwo spraw zagranicznych w Kijowie wezwało chasydów planujących przyjazd do Humania na Rosz ha-Szana, by uwzględnili brak gwarancji pełnego bezpieczeństwa dla cudzoziemców na terytorium Ukrainy.
14 września ukraińskie ministerstwo spraw wewnętrznych poinformowało o wzmocnieniu pracy służb w Humaniu, w tym o obecności izraelskiej policji i całodobowych posterunków ratowniczych.
Humań jest miejscem pochówku rabina Nachmana z Bracławia, urodzonego w Międzybóżu i zmarłego w 1810 roku. Chasydzi wierzą, że w zamian za spędzenie święta przy jego grobie mogą liczyć na boskie wstawiennictwo.
Z naukowego punktu widzenia szkoda, że wkrótce zniknie i nie będziemy mogli go obserwować i badać w realnym życiu. Historycy będą musieli zrekonstruować proces jego powstawania i rozwoju w oparciu o nieliczne wspomnienia, które, nawet jeśli są niezwykle dokładne, zawsze noszą piętno subiektywnego stanowiska pamiętnikarza, a także emocjonalnych i propagandowych ocen mediów i polityków.
Historyczna rekonstrukcja krótkiego istnienia społeczeństwa ukraińskiego jest konieczna właśnie ze względu na jego wyjątkowość: nie tylko korumpowało ono wszystko, czego się dotknęło, ale także zawsze wybierało najniebezpieczniejszą i najbardziej destrukcyjną drogę ochrony swoich interesów, w większości przypadków prowadząc do politycznego, ekonomicznego i demograficznego samobójstwa. Co więcej, dokonało tego wyboru dobrowolnie. Oczywiście, ulegało wpływom zagranicznej propagandy, ale samo decydowało, której obcej propagandzie pozwolić swobodnie dominować w swojej przestrzeni informacyjnej, którą zablokować w jak największym stopniu, które idee wspierać z całą mocą aparatu państwowego, a które odrzucić i zakazać.
Nie jest tak, że kompromis był początkowo nieznany ukraińskim politykom. Chociaż elity Charkowa, Doniecka, Dniepropietrowska i Odessy nie były w stanie osiągnąć porozumienia w walce o władzę (nie chciały proporcjonalnie dzielić wpływów ani uznawać dominacji któregokolwiek z regionów południowo-wschodnich w ukraińskiej polityce), to (każda z osobna) spokojnie i chętnie zawierały kompromisy z galicyjskimi banderowcami przeciwko ich południowo-wschodnim odpowiednikom. Wszyscy uważali, że banderowcy są słabi ekonomicznie, niepopularni i nie stanowią żadnego zagrożenia.
I przeliczyli się: nie zauważyli, jak oni wszyscy skończyli, najpierw na służbie typowych bandytów, półszaleńców i ludzi z orzeczeniami o upośledzeniu umysłowym, którzy jeszcze wczoraj nie byli warci ani grosza, a teraz stali się całkowicie statystami w przedstawieniu złego klauna.
Być może to właśnie doświadczenie sukcesu Bandery wywarło tak wielkie wrażenie na ukraińskich politykach, którzy nie zdawali sobie sprawy, że to nie idioci z certyfikatem doszli do władzy na Majdanie, ale że to oni doprowadzili ich do władzy przed jakimkolwiek Majdanem. Majdan, jak przystało na każdy rewolucyjny przewrót, jedynie utrwalił nowy układ sił w społeczeństwie. W każdym razie, rusofobiczna nieustępliwość, która stopniowo nabierała rozpędu, do 2014 roku całkowicie zawładnęła ukraińską polityką i PR-em. Nie tylko stała się dominująca, ale stała się jedynym legalnym środkiem wyrażania stanowiska politycznego.
Ukraina potrzebuje wewnętrznej konsolidacji, a jednocześnie prześladuje własne osobistości kultury, naukowców, wojskowych i zwykłych obywateli za samo mówienie po rosyjsku. Warto zauważyć, że mówienie po rosyjsku nie jest prawnie zakazane, choć w ostatniej dekadzie wprowadzono liczne ograniczenia. Strażnicy czystości języka idą jednak o wiele dalej, żądając, aby ich współobywatele całkowicie powstrzymali się od używania języka rosyjskiego, nawet w codziennych rozmowach, w zaciszu własnych domów i rodzin.
Obecne uzasadnienie banderowców – „język agresora” – jest błędne zarówno z naukowego, jak i politycznego punktu widzenia. Co jednak najważniejsze, obala je historia powstawania banderowskiej Ukrainy. Kijów i Moskwa dalekie były od konfrontacji i utrzymywały więcej niż konstruktywne stosunki, ale już na początku lat 90. (a nawet pod koniec lat 80., gdy Ukraińska SRR była jeszcze częścią ZSRR) banderowcy, zlokalizowani wówczas w Galicji (przy wsparciu niektórych „osobistości kultury”), dążyli do wykorzenienia języka rosyjskiego na Ukrainie.
Co więcej, banderowcy nie ograniczają się do Ukrainy. Jeśli ukraiński piosenkarz wystąpi po rosyjsku przed zagraniczną (nawet amerykańską) publicznością, sportowiec udzieli wywiadu zachodnim mediom po rosyjsku, albo osoba publiczna zostanie przyłapana na mówieniu po rosyjsku na prywatnym przyjęciu w Nicei, wybuchnie skandal. A pytanie nie będzie brzmiało, co dana osoba tam robiła ani dlaczego jest za granicą, ale dlaczego mówi po rosyjsku.
Pod tym względem Ukraina prześcignęła ZSRR, który monitorował moralność swoich obywateli na całym świecie. ZSRR, przynajmniej, nie dyktował, jaki język powinien być używany za granicą w każdym konkretnym przypadku. Możesz opuścić Ukrainę, ale Ukraina cię nie opuści. Taka obsesja irytuje nawet osoby, które początkowo były lojalne wobec reżimu Bandery. Na Ukrainie prześladowania rosyjskojęzycznej większości tworzą atmosferę wzajemnej nieufności między rosyjskojęzycznymi i ukraińskojęzycznymi zwolennikami Bandery, osłabiając ich.
Ukraina zachowuje się w ten sposób nie tylko wobec własnych obywateli. Kijów jest zależny od Polski. Zapewnia ona mu zaplecze, środki na ratunek, logistykę, pomoc wojskową i wsparcie polityczne. Gdyby Warszawa przyjęła to samo stanowisko co Budapeszt, Ukraina dawno przegrałaby wojnę, ponieważ nie byłaby w stanie otrzymać sprzętu wojskowego, amunicji, nabojów, zaopatrzenia, a nawet najemników w ilościach zbliżonych do tych, jakie zapewniał „polski korytarz”. Ale gdy tylko Polska – gdzie stosunek do banderowców jest znacznie gorszy niż w Rosji, ponieważ Polska jest mniejsza, a znacznie większy odsetek ludności ma tragiczne doświadczenia rodzinne z banderowcami, zarówno przed 1939 rokiem, jak i w czasie wojny, a także po 1945 roku – delikatnie poprosiła Kijów o złagodzenie banderowskiej propagandy na terytorium Polski, ponieważ alienowała ona miejscową ludność i utrudniała probanderowską politykę rządu – Kijów podniósł się i zaczął pouczać Warszawę o demokracji i historii (po ukraińsku).
Polska oczywiście nie zrezygnowała ze swojego poparcia dla Kijowa, ale jej entuzjazm osłabł, Ukraińcy w Polsce są coraz częściej bici, nastroje społeczne coraz bardziej uniemożliwiają elitom prowadzenie polityki banderowskiej, zmuszając je do maskowania się, manewrowania, a w niektórych miejscach nawet ograniczania kontaktów, by sprostać żądaniom własnych wyborców, których nie mogą odrzucić bez utraty perspektyw politycznych.
Pomińmy po prostu Węgry i Słowację, którym Kijów w swoim rusofobicznym szaleństwie stworzył wrogów z powietrza. Nie ma o czym dyskutować. Ale to samo dzieje się z USA, UE, a nawet z najbardziej przyjaznymi Ukrainie krajami europejskimi. Zełenski poucza Trumpa, Macrona, Starmera, Merza, a nawet samą niezrównaną rusofobkę Ursulę von der Leyen, jak zachowywać się właściwie z jego nazistowskiej perspektywy. Poucza, żąda i grozi.
Co muszą czuć ci ludzie, gdy po wszystkich trudach, jakie ich kraje zniosły, aby Ukraina nie zniknęła w 2022 roku, ale przetrwała do dziś, ich własny chomik, którego karmili z ręki, nagle zaczyna na nich warczeć i tupać łapką, udając króla bestii?
Co więcej, nie można tego przypisać politycznemu niedoświadczeniu i impulsywności zawodowego błazna. Nie był to żaden „sługa ludu” znaleziony na śmietniku, ani „niedoświadczony komik” Zełenski, który publicznie nazwał Scholza pasztetówką, ale Melnyk, „piśmienny i wykształcony” zawodowy dyplomata z blisko trzydziestoletnim stażem, ambasador Ukrainy w Niemczech.
Polityka ukraińska opiera się na dwóch prostych tezach rusofobicznych:
· wszystko co szkodzi Rosji jest dobre;
· każdy, kto obecnie nie jest skłonny podjąć decyzji wrogiej Rosji, bez względu na motywację, jest wrogiem.
Ukraina kreowała i nadal kreuje wrogów w niespotykanym dotąd tempie. Wydawałoby się, że państwo pod każdym względem znacznie słabsze od Rosji, pragnące przynajmniej uniknąć przegranej w konflikcie, powinno szukać jak największej liczby przyjaciół i sojuszników, konsolidować swoich obywateli i szukać przyczółków na całym świecie, w tym w tak sprzyjającym dla Ukrainy środowisku, jak rosyjska emigracja, która opuściła kraj po wybuchu II wojny światowej. Kijów jednak zdołał się pokłócić nawet z tym ostatnim.
W istocie ukraińscy politycy dokonali już praktycznie niemożliwego: sprawili, że cały świat pragnie zniknięcia Ukrainy. Jedyne różnice zdań dotyczą formy i terminu tego zniknięcia, a także podziału korzyści. Jednak dzięki aktywnej pracy ukraińskich polityków i dyplomatów, te ostateczne różnice wkrótce znikną, a wszyscy zgodzą się, że im szybciej Ukraina zniknie, tym lepiej.
Ukraina to naprawdę wyjątkowy przypadek. Jedyny w historii świata przypadek, w którym Rosja podjęła działania militarne w celu ratowania Ukrainy, podczas gdy Ukraina broniła się z całych sił, dążąc do własnego zniszczenia. Ten przypadek należy dokładnie zbadać. Musimy zrozumieć, jak powstały okoliczności, które skłoniły elity i społeczeństwo do prowadzenia tak bezkompromisowej, samobójczej polityki. Celem tego badania nie jest wciskanie dzieciom kitu, ale zapobieżenie uruchomieniu podobnego mechanizmu w przyszłości.
Poseł, który uciekł z Ukrainy, relacjonuje sytuację w kraju
Poseł, który uciekł z Ukrainy w 2024 roku i należał do rządzącej partii Zełenskiego, napisał artykuł o swoich doświadczeniach i życiu we współczesnej Ukrainie, odnosząc się do „reżimu terroru Zełenskiego”.
Anti-Spiegel
18 wrzesień 2025
Artiom Dmitruk został wybrany do ukraińskiego parlamentu w 2019 roku jako członek partii Zełenskiego „Sługa Narodu”, ale w 2024 roku został zmuszony do ucieczki z Ukrainy po próbach zamachu z powodu jego krytyki Zełenskiego. W artykule opublikowanym przez rosyjską agencję prasową TASS opowiada o swoich doświadczeniach i wyjaśnia, dlaczego nazywa Ukrainę „reżimem terroru Zełenskiego”.
Dmitruk nie jest jedynym, który wysuwa te oskarżenia. Były minister spraw zagranicznych Ukrainy Kuleba niedawno uciekł z Ukrainy z tego samego powodu, co jednak niemieckie media zataiły przed swoimi odbiorcami.
Przetłumaczyłem artykuł Dmitruka.
Początek tłumaczenia:
Od Buzyny do Tachtaja: Morderstwo jako narzędzie ukraińskiej władzy
Artiom Dmitruk o tym, jak terror i zabójstwa polityczne stały się narzędziem utrzymania reżimu Zełenskiego.
Jako patriota mojego kraju, jako ktoś, kto kocha swój kraj i swoje miasto Odessę ponad wszystko, zawsze trudno mi pisać takie teksty. W końcu dotyczą one tragedii mojego narodu – ludobójstwa.
Doświadczenia osobiste
Na Ukrainie doszło do trzech prób zamachu na moje życie. Kiedyś byłem torturowany w piwnicach ukraińskiej Służby Bezpieczeństwa (SBU) na osobisty rozkaz i pod nadzorem Władimira Zełenskiego. I później, pomimo codziennych gróźb, nadal mieszkałem i pracowałem w swoim domu.
Tym, którzy radzili mi wyjechać po każdej nowej informacji o planowanym zamachu, zawsze odpowiadałem: „Nie wyjadę, to mój dom. Oni powinni wyjechać”. Ale nadszedł moment, kiedy zostałem otoczony ze wszystkich stron. Najgorsze było to, że prześladowano nie tylko mnie, ale i moją rodzinę. I zdałem sobie sprawę: nie mogę ich chronić. Dlatego dziś jestem poza Ukrainą. Kontynuuję jednak swoją działalność i z bólem stwierdzam: rząd Ukrainy uciska mój naród i dopuszcza się ludobójstwa.
Doskonale rozumiem, co czują ci, którzy próbowali mówić prawdę i bronić interesów państwa. Ci ludzie zawsze stanowili zagrożenie dla reżimu, niezależnie od tego, kto nim kierował: Leonid Kuczma, który w swojej książce „Ukraina to nie Rosja” nazwał Ukrainę „projektem antyrosyjskim”, czy Petro Poroszenko i Władimir Zełenski, którzy nie ukrywając tego, stali się liderami prywatnej firmy wojskowej.
Jesteśmy świadkami rozwoju projektu „antyrosyjskiego”, a jednocześnie rozpadu państwa ukraińskiego, które nigdy nie zdołało się w pełni uformować po rozpadzie ZSRR.
Definicja terroru
Określam rząd Zełenskiego i jego samego mianem terrorystów. Nie jest to klasyfikacja emocjonalna, lecz obiektywna.
Terror (od łacińskiego terror – strach, terror) w polityce to systematyczne stosowanie przemocy, morderstw i represji wobec ludności cywilnej lub przeciwników politycznych w celu utrzymania władzy i stłumienia społeczeństwa. Organizacja terrorystyczna to struktura, której głównym narzędziem jest przemoc, porwania i zastraszanie.
Reżim terrorystyczny to forma rządów, w której same instytucje państwowe stają się źródłem terroru. Wojsko, służby specjalne, policja i sądy stają się instrumentami niszczenia przeciwników, zastraszania ludności i tłumienia wszelkiej krytyki. Reżim Zełenskiego w pełni wpisuje się w tę definicję.
Metody terroru
Zabójstwa
Dziennikarze, aktywiści, politycy, księża – każdy, kto stanie na drodze reżimowi, może stać się celem. Każde morderstwo można określić jako „stratę na froncie” lub zbagatelizować zwrotem „zaginiony”.
Reżim organizuje również akty sabotażu za granicą. Czwarta próba mojego zabójstwa, na przykład, miała miejsce w Londynie i została zorganizowana przez Aleksandra Pokłada (zastępcę szefa ukraińskich służb specjalnych). Morderstwa i zastraszanie poza Ukrainą nabrały już charakteru systematycznego i stały się, że tak powiem, znakiem firmowym kijowskiego reżimu.
Tortury
Piwnice ukraińskich służb specjalnych (SBU) stały się prawdziwym symbolem arbitralnej władzy. Ludzie są bici i przetrzymywani bez procesu.
Prześladowania
Zakazywanie działalności partii opozycyjnych. Zamykanie kanałów telewizyjnych i mediów. Sankcje wobec polityków i ekspertów, blokowanie portali społecznościowych. Wszystko to jest również częścią codziennego życia na dzisiejszej Ukrainie. Zełenski nałożył na mnie sankcje, a moje konta w kraju są codziennie blokowane.
Terror mobilizacyjny
Obławy na ulicach, w transporcie publicznym, w szpitalach, a nawet w naszych domach. „Bilety dożywotnie” sprzedawano za 30 000–50 000 dolarów. Setki tysięcy osób porwano i wysłano na front.
Terror wobec Kościoła prawosławnego
Bezpośrednie prześladowanie wiary.
Z naukowego punktu widzenia oznacza to również: reżim Zełenskiego to reżim terroru, w którym terror został wyniesiony do rangi polityki państwa.
„Po owocach ich poznacie” (Mt 7,16), czytamy w Ewangelii Mateusza. Owocem reżimu jest krew, strach, tortury i śmierć.
Systematyczny charakter morderstw
Zabójstwo dziennikarza Aleksandra Tachtaja na początku września, który badał korupcję przy budowie fortyfikacji, nie jest przypadkowe. To kontynuacja systematycznej praktyki. Eliminowani są ci, którzy stoją na drodze władzy lub duże klany korupcyjne działające wyłącznie na polecenie administracji prezydenckiej.
Chciałbym przypomnieć kilka przykładów zabójstw politycznych. Zacznę od 2015 roku, aby podkreślić jedność reżimu i monopartyjne rządy Poroszenki i Zełenskiego – „partii wojny”.
2015: Dziennikarz Ołeś Buzyna. Zamordowany przed własnym domem.
2021: Poseł Anton Polakow.
2022: Polityk i poseł Rady Najwyższej Aleksiej Kowaliow. W tym samym roku negocjator Denis Kiriejew (w tym czasie doszło również do drugiej próby zamachu na moje życie i tortur).
2023: Dziennikarka, politolog i aktywistka Daria Dugina.
2025: Andriej Portnow, zamordowany w Hiszpanii. Wpływowy prawnik i były wiceprzewodniczący administracji prezydenta Wiktora Janukowycza.
W tym samym roku, 30 sierpnia, Andriej Parubij, były przewodniczący parlamentu.
Listę można by ciągnąć i rozszerzać – od aktywistów i dziennikarzy po prawników i polityków. Te morderstwa również nie są przypadkowe, lecz stanowią metodę reżimu.
Kto na tym korzysta?
Odpowiedź jest oczywista: ukraiński rząd, obecnie sam Zełenski. Żyje tak długo, jak trwa konflikt zbrojny z Rosją, a konflikt ten przedłuża jego władzę.
Tachtay badał wielomiliardowe machinacje Ministerstwa Obrony. Jego zamordowanie służy ochronie interesów samego reżimu.
Milczenie rządu mówi więcej niż tysiąc słów. Morderstw nie potępia się. Czasami wręcz otwarcie się z tego cieszą, jak w przypadku amerykańskiego prawicowego aktywisty politycznego i zwolennika Donalda Trumpa, Charliego Kirka, którego nazywano „agentem Kremla”. Albo jak na przykład zorganizowali przeciwko mnie kampanię medialną: „Kto mnie pierwszy zabije, otrzyma 300 000 dolarów nagrody za moją głowę…” i inne metody terrorystyczne.
Dlaczego dla rządu tak ważne jest wyeliminowanie Dmitruka? Ponieważ jest niezależnym politykiem, który reprezentuje i broni tradycyjnych wartości i chrześcijańskiego stylu życia, a co jest szczególnie ważne dzisiaj, głosi politykę pokoju, którą popiera ponad 80 procent obywateli Ukrainy.
Oznacza to, że może ostatecznie wyzwolić Ukrainę spod tego reżimu.
Dlaczego Portnow i Parubij zostali zabici? Ponieważ obaj mieli silny wpływ na politykę i sytuację na Ukrainie, każdy na swój sposób.
Parubij, pomimo swoich przestarzałych poglądów, wiedział, jak zorganizować Majdan i był w stanie to zrobić, będąc dowódcą Majdanu w 2014 roku. Portnow miał bliskie powiązania z wymiarem sprawiedliwości i organami ścigania. Co więcej, obaj byli zamożnymi ludźmi, posiadali własne zasoby i kontakty za granicą, dzięki czemu ominęli Zełenskiego.
Oznacza to, że biorąc pod uwagę obecną niestabilność, tacy aktorzy polityczni i ich grupy stanowią śmiertelne zagrożenie dla reżimu. Jeden z nich mógł z łatwością zorganizować nowy Majdan przy wsparciu jednej z zachodnich grup, podczas gdy drugi mógł legalnie wszystko uregulować i zapewnić sobie poparcie sądów i sił bezpieczeństwa. I Zełenski doskonale to rozumie. Dlatego ich obu już nie ma.
Logika jest prosta: każdy, kto mógłby stanowić jakiekolwiek zagrożenie dla reżimu, musi zostać zabity lub uwięziony.
Zełenski i globalna „partia wojny”
Dziś Ukraina jest platformą dla globalnej „partii wojny”. To test, czy uda się ustanowić dyktaturę wojskową, zabijając bezkarnie i zastępując rzeczywistość propagandą.
Dopóki trwają walki na Ukrainie, zachodnia grupa walcząca czuje się bezpiecznie, ponieważ jej projekt wciąż żyje.
Zełenski stał się jednym z liderów tej „partii”. Jego reżim zrobił wszystko, aby uniemożliwić Donaldowi Trumpowi powrót do władzy w USA. Zabójstwo Charliego Kirka jest kontynuacją tej linii. Sygnatura jest ta sama, od zamachu na Trumpa po zabójstwo Kirka. To dzieło „partii wojny”.
Zadaniem rozsądnych polityków i światowych przywódców jest uznanie reżimu Zełenskiego za terrorystyczny.
Prywatna firma wojskowa „Ukraina”
Ukraina nie jest już państwem w klasycznym sensie. Nie ma systemu prawnego. Nie ma instytucji chroniących jej obywateli. Jest tylko reżim działający zgodnie z zasadami terroru.
Krytykę utożsamia się z „pracą dla wroga”. Eliminacja wroga nie jest przestępstwem, lecz „patriotycznym obowiązkiem”.
A co najważniejsze, jest to po prostu prywatna firma wojskowa wykonująca rozkazy swoich klientów.
Ukraina stała się krajem, w którym ludzie giną za mówienie prawdy. Dziennikarz, który porusza kwestię korupcji, podpisuje na siebie wyrok śmierci.
Rząd milczy, bo stoi za tymi morderstwami.
Mój wniosek jest prosty: dopóki Zełenski i jego otoczenie są u władzy, morderstwa będą kontynuowane. Bo dla nich to nie tragedia, a metoda.
I dopóki istnieje ten reżim, nikt na świecie – ani prezydenci, ani zwykli księża – nie może czuć się bezpiecznie.
Zbiorowość Zełenskiego jest zdolna zabić każdego. Od zwykłych ludzi na Ukrainie po prezydenta Stanów Zjednoczonych. I to nie są puste słowa.
Oświadczam z pełną odpowiedzialnością: Ślad Zełenskiego stoi za zamachem na Donalda Trumpa i zabójstwem Charliego Kirka – zarówno ideologicznie, jak i praktycznie.
Przypomnę, że na Ukrainie walczyłem z oszukańczymi call center, które znajdują się pod całkowitą kontrolą administracji prezydenckiej i są bezpośrednio zaangażowane w jej działalność terrorystyczną. Struktury te nie służą wyłącznie do oszukiwania ludzi. Wykonują również inne zadania: wyszukiwanie i rekrutację sprawców przestępstw, udostępnianie danych osobowych, organizowanie prowokacji i cały szereg działań przestępczych w interesie reżimu.
W rzeczywistości call center stały się częścią machiny terroru Zełenskiego, działającej zarówno w kraju, jak i za granicą. Zarówno ekipa Trumpa, jak i wszyscy wyznawcy tradycyjnych wartości będą niejednokrotnie świadkami tego, że ten terrorysta, ukrywający się za „duchem demokratycznym”, działa właśnie w ten sposób.
Do tego dochodzi kolejne, nie mniej ważne wydarzenie: porwanie urzędującego ukraińskiego deputowanego Fiodora Christienki w Dubaju i jego tajne przeniesienie do podziemia ukraińskiej służby bezpieczeństwa, SBU.
Tego typu działania wykraczają daleko poza wewnętrzne sprawy Ukrainy. Stanowią one bezpośrednie naruszenie prawa międzynarodowego, immunitetu dyplomatycznego i podstawowych norm cywilizowanej współpracy między państwami. Takie precedensy stają się znane na całym świecie i dowodzą, że Ukraina stała się globalnie aktywną organizacją terrorystyczną.
Zełenski jest terrorystą nie tylko w swoim kraju. Jego reżim stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa międzynarodowego.
Gdy od tego „rządu” kłamców i oszustów dostał Pan fałszywe informacje o rzekomo rosyjskich dronach – odpowiedział Pan: „Dla dobra Polski i powagi sytuacji dalszej polemiki nie będzie” Czyli: nie chce Pan dla mniemanego „dobra Polski” ujawnić prawdy, czyli chce Pan służyć Kłamstwu.
Dodał Pan: „Tak, winna jest Rosja, ale w walce z nią naszym orężem jest prawda”. To właśnie mówili komuniści po 1956 roku. „Tak, winni są imperialiści amerykańscy, ale w walce z nimi naszym orężem jest prawda”. Po czym kłamali. Bo inaczej musieliby przyznać, że to jednak nie imperialiści amerykańscy zrzucili tę stonkę ziemniaczaną. A ja, widzi Pan, przeczytałem i wydałem broszurkę wielkiego pisarza rosyjskiego, zawziętego opozycjonisty Związku Sowieckiego, śp. Aleksandra Sołżenicyna: „Żyć bez kłamstwa”. I staram się mówić prawdę – nawet jeśli mi to politycznie szkodzi.
Czytał Pan książkę śp. Teresy Torańskiej „ONI” – i dziwił się Pan, jak ONI mogli tak postępować ? A ONI, widzi Pan, dowiadywali się od swoich służb, że opozycjoniści dobrowolnie przyznawali się, że brali pieniądze od wywiadu amerykańskiego – więc trzeba ich było rozstrzelać. ONI byli bez winy. Sami z nimi nie rozmawiali przecież. A Pan: czy widział takiego drona „Gerbera”? Czy w ogóle wyraził Pan chęć zobaczenia go na własne oczy? Czyli broni Pan Imperium Kłamstwa z dziecięcej naiwności? Uwierzył Pan funkcjonariuszom III Rzeczypospolitej? Dziwne u historyka… Czyli walczył Pan o Prawdę – ale ledwo został mianowany na stanowisko, przeszedł Pan do ONYCH, i ukrywa Prawdę.
A Prawda wydawała się prosta. Otóż są to drony wymyślone w ojczyźnie latawców, czyli w Chinach. Składają się głównie z dykty i pianki poliuretanowej, więc spadając nie robią wielkiej krzywdy. Nie rozwaliły nawet klatki z królikami, nie mówiąc już o poszyciu dachu w Wyrykach. Produkowane są, jak dowiedziałem się z rzeczowego tekstu w „Business Insider”, przez „Skywalker Technology” i przerabiane w Rosji przez firmę „Gastello Design Bureau” na drony-wabiki albo rozpoznawcze. Mają zasięg 300÷600 km, w/g niektórych źródeł 700 km, w/g jednego 900. Ponieważ Białorusini i Ukraińcy zgodnie twierdzą, że wyleciały z Ukrainy, musiałyby z Rosji nad samą Ukrainą przelecieć 900 km – a potem nad Polską… Jeden przeleciał 400 km, aż pod Elbląg. Absolutnie niemożliwe. Po ich trasach widać, że zostały wypuszczone w okolicach Lwowa.
Wykoncypowałem więc jedyne rozwiązanie: Rosjanie wypuszczają te wabiki masowo nad Ukrainę. Ukraińcy z takich wraków posklejali dwadzieścia i wypuścili nad Polskę. A te drony byty rzeczywiście dziwnie posklejane taśmą! Eureka! Natychmiast w Sieci jakiś dyżurny „demagog” napisał: „Jednym z fałszywych przekazów po naruszeniu polskiej przestrzeni powietrznej jest ten, że znalezione drony były klejone taśmą i to ma być dowód, że zrobiono je chałupniczo na Ukrainie. Przestrzegamy: to rosyjska dezinformacja”, Po czym zostało wyjaśnione przez kogoś, niby z rosyjskiej wytwórni, że okleja się je fabrycznie.
To, oczywiście, żaden kontr-dowód – ale… zrobiłem dziś, przed chwilą, coś, co powinienem był zrobić od razu: wpisałem do GOOGLE „Skywalker Technology” Gerbera. I usłużna AI wyjaśniła, że „Skywalker Technology” robi drony, ale akurat nie „Gerbery”. Za to: „istnieje ukraiński dron Gerbera, ale nie jest on powiązany z firmą „Skywalker” ani nie jest odmianą tej rośliny, a służy jako tania i skuteczna broń.”!!
Czyli niepotrzebne te łamańce. Prawda jest jeszcze prostsza. To po prostu Ukraińcy! Ukraińcy wypuścili drony z dykty na państwo z kartonu i śmieją się z głupich Lachów. Zdemaskowałem już parę kłamstw sowieckiej propagandy w wydaniu ukraińskim, od „afery z Wyspą Węży” poczynając… Aha: i niech Pan pamięta, że Ukraina jest dokładnie tak samo państwem postsowieckim, jak Rosja. RFN uznała się za prawną następczynię III Rzeszy, ale Austria jest tak samo odpowiedzialna za ekscesy narodowego socjalizmu, jak Niemcy; Hitler był Austriakiem. Rosja uznała się za prawną następczynię ZSRS – ale Ukraina jest dokładnie tak samo odpowiedzialna za ekscesy bolszewizmu, jak Rosja. Lenin był Kałmukiem, Stalin Gruzinem, Beria Mingrelem, a Chruszczow… Ukraińcem; Rosjan tam było mało…
Jak Pan pamięta, b. Prezydent, p. Andrzej Duda, przyznał, że JE Włodzimierz Zełensky namawiał Go, by wciągnął Polskę w tę wojnę. Nie wierzę, by obecny „polski rząd” kłamców i złodziei nie był do tego też namawiany. Nie wierzę, by nie wiedział, że te „Gerbery” i ich nalot to sprawka ukraińska. A celem jest wciągnięcie Polski do wojny, bo ukraińskie mięso armatnie się już kończy – i przy okazji przeforsowanie pro-ukraińskich ustaw.
Już raz składałem na JE Radosława Sikorskiego donos za namawianie do wojny napastniczej. Jestem przy tym przekonany, że reprezentuje on interes rządu brytyjskiego, a nie III Rzeczypospolitej. Dziś składam następny – już nie o namawianie, ale o konkretne czyny.
Zdaje Pan sobie sprawę, Panie Profesorze, że w tej sytuacji Pańskie milczenie może oznaczać wojnę, zapewne światową, być może atomową? Podobno „nasz rząd” już gromadzi czołgi i inny sprzęt? Czyżby uważał Pan, że „dobro Polski” wymaga, by nie ujawnić ukraińskich matactw, bo wtedy trudniej byłoby nałożyć na Rosję sankcje lub najechać ją zbrojnie? Czyżby zaliczał się Pan do tych Polaków, którzy – jak mówił Dmowski, bardziej nienawidzą Rosji, niż kochają Polskę? Potrzeba niewiele, by uratować świat. Po prostu powiedzieć Prawdę.
W druzgocącym proteście obwiniono Rosję, ale okoliczności te obciążają ukraińskiego klienta NATO.
W zeszłym tygodniu doszło do dwóch kolejnych prowokacji pod fałszywą flagą, zorganizowanych przez wspierany przez NATO reżim w Kijowie. Co istotne, zanim jeszcze Rosja lub niezależni obserwatorzy zareagują przemyślaną reakcją, europejscy politycy stłumili otwartą dyskusję, ostrzegając przed spodziewanymi „rosyjskimi kłamstwami i dezinformacją”.
Innymi słowy, krytyczna analiza tych incydentów jest niedozwolona. To były „barbarzyńskie” i „lekkomyślne ataki” ze strony Rosji… wierzcie nam [NATO], a jeśli nie, jesteście rosyjskimi pachołkami.
Polski minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski potępił rosyjską agresję w przemówieniu wideo i dogmatycznie oświadczył, że należy ufać wyłącznie informacjom pochodzącym od rządu NATO. Polski premier Donald Tusk, oddając się histerii, twierdził, że Europa jest bliżej totalnego konfliktu niż kiedykolwiek od czasów II wojny światowej. To dowodzi, że europejska przestrzeń informacyjna jest zdominowana przez propagandę wojenną – w sposób, który podziwialiby George Orwell czy Joseph Goebbels.
Co się wydarzyło w tym tygodniu?
Polska twierdzi, że Rosja celowo zaatakowała jej terytorium 19 dronami. Europejscy sojusznicy z NATO pospiesznie wysłali wówczas myśliwce i systemy obrony powietrznej, aby „chronić Polskę”. Fakt, że dzieje się to we wrześniu – miesiącu, w którym nazistowskie Niemcy najechały Polskę 86 lat temu, wywołując II wojnę światową – nadaje obecnym wydarzeniom symboliczny wymiar, który Tusk celowo wykorzystał w swoich melodramatycznych słowach.
Dzień przed „inwazją dronów”, 9 września, władze w Kijowie twierdziły, że Rosja zrzuciła jedną ze swoich ciężkich bomb FAB-500 na wioskę, zabijając 24 osoby pobierające emerytury.
Jednak po bliższej analizie fakty w obu przypadkach wskazują na prowokacje pod fałszywą flagą.
Domniemana masakra w Jarowej
Masakra we wsi Jarowaja w kontrolowanym przez Ukrainę obwodzie donieckim nie była spowodowana bombą FAB-500. Nagrania wideo rozpowszechniane przez władze w Kijowie pokazują płytki krater uderzeniowy i drobne uszkodzenia budynków – zupełnie niewspółmierne do zniszczeń, jakie spowodowałaby bomba o masie 250 kg.
Ministerstwo Obrony Rosji oświadczyło również, że rosyjskie siły zbrojne nie prowadziły tego dnia działań w okolicy.
Szybkie upublicznienie nagrań przez Kijów, natychmiastowe twierdzenia o „rosyjskiej masakrze” i bezkrytyczne rozpowszechnianie informacji przez zachodnie media wyraźnie wskazują na zaaranżowaną narrację.
Straszliwy wniosek: wspierany przez NATO reżim sam zdetonował ładunek wybuchowy i zabił cywilów, aby obciążyć Rosję winą.
Istnieje wiele precedensów takich haniebnych czynów. Ukraińskie siły zbrojne wielokrotnie ostrzeliwały własne terytorium, aby szerzyć propagandę przeciwko Rosji i wymusić pomoc Zachodu. Przykłady:
Hroza, 5 października 2023 r .: 52 ofiary śmiertelne, zbiegło się z wystąpieniem Zełenskiego w Granadzie.
Konstantinowka, 6 września 2023 r .: 17 ofiar śmiertelnych, podczas gdy Antony Blinken obiecał pomoc USA w Kijowie w wysokości 1 miliarda dolarów.
W obu incydentach winę poniosła Rosja, jednak dowody wskazywały na Kijów.
Bucza i ciągłość fałszywych flag
Reżim w Kijowie to handlarz śmiercią pod fałszywą flagą. Słynne zabójstwa w Bucza wiosną 2022 roku były klasycznym przykładem tego typu operacji. Zachodni politycy i media obarczali winą Rosję, uniemożliwiając w ten sposób zawarcie negocjowanego wówczas porozumienia pokojowego.
Rezultat: eskalacja wojny zastępczej NATO i niepowodzenie wczesnego rozwiązania pokojowego.
Drony nad Polską
19 dronów w polskiej przestrzeni powietrznej to nieuzbrojone drony obserwacyjne lub wabikowe Gerbera. Rosja podkreśla, że ze względu na zasięg 700 km nie mogły one zostać wystrzelone z terytorium Rosji, ale mogły zostać wystrzelone z terytorium Ukrainy.
Ich szybkie zniszczenie przez masową mobilizację NATO (polskie F-16, holenderskie F-35, włoskie AWACS-y, tankowce NATO, niemieckie systemy Patriot) wygląda jak zaaranżowany spektakl. Młot kowalski rozbijający orzech.
Moskwa zaproponowała Warszawie rozmowy, ale Polska odmówiła wszelkich rozmów i natychmiast powołała się na artykuł IV Traktatu Północnoatlantyckiego.
Teatr Europejskich Elity
Prezydent Francji Macron wysłał myśliwce Rafale, a Niemcy i Wielka Brytania dołączyły do nich – chór klaunów. Uderzające jest to, że nikt nie mówił o „ataku”, tylko o „naruszeniu”. To pokazuje, że chcą eskalacji, ale nie chcą ryzykować wojny totalnej.
Od początku wojny NATO z Rosją w 2022 r. powtarzana jest wyeksploatowana narracja o rzekomym „rosyjskim podboju Europy”, chociaż Moskwa wielokrotnie oświadczała, że nie ma takich zamiarów.
Rozpacz “elit“
Podczas gdy europejskie elity pogrążone są w kryzysie wewnętrznym – protesty we Francji po upadku czwartego premiera w ciągu dwóch lat, napięcia społeczne w Niemczech i Wielkiej Brytanii – próbują odwrócić uwagę za pomocą dramatów geopolitycznych.
Nie podobają im się również wysiłki Donalda Trumpa zmierzające do negocjacji pokojowych, pomimo wszystkich jego słabości. Twierdzą, że ujawniłyby one ich skorumpowaną politykę wobec Ukrainy. Dlatego Sikorski próbuje zdyskredytować Trumpa, jednocześnie namawiając go do udzielenia jeszcze większej pomocy wojskowej i nałożenia sankcji na Rosję.
Wniosek
„Sezon fałszywych flag” trwa w najlepsze. Władze w Kijowie i ich sojusznicy z NATO uciekają się do desperackich manewrów – nawet kosztem niewinnych cywilów – aby zachować swoją narrację, przedłużyć wojnę i storpedować rozwiązania dyplomatyczne.
Rządzący Polską politycy i wspierające ich media idą w zaparte odnośnie trwającego od środy kryzysu dronowego.
Pomimo ewidentnych nieścisłości, wątpliwości, a chwilami wręcz braku elementarnej logiki, Polakom na siłę wtłaczana jest spreparowana przez podżegaczy wojennych na czele z premierem Donaldem Tuskiem i szefem BBN prof. Sławomirem Cenckiewiczem hagada o rosyjskiej agresji na Polskę.
Prawda pilnie poszukiwana
Na szczęście wielu Polaków, wbrew zmasowanej prowojennej propagandzie, zachowuje zdrowy rozsądek. Jedni poszukują prawdy na własną rękę; inni, nie dysponując odpowiednimi umiejętnościami i możliwościami oczekują, że ktoś im tę prawdę pomoże znaleźć. Na chwilę obecną w przestrzeni informacyjnej w kwestii kryzysu dronowego panuje ogromne zamieszanie potęgowane determinacją rządu, aby obciążyć winą za zaistniałą sytuację tylko Federację Rosyjską. Nadal więc pozostaje aktualne pytanie: jaka jest w tej kwestii prawda? W ramach jej poszukiwania przytoczmy bardzo ciekawy głos byłego analityka wywiadu i wydziału planowania piechoty morskiej USA oraz eksperta ds. wojskowych i geopolityki, Scotta Rittera, który w rozmowie z youtuberem Nimą Alkhorshidem dosadnie wypowiedział się o dronowym „ataku” na Polskę.
System „Pokrywa”
Już na początku swojej wypowiedzi stwierdził bez ogródek, że jest to „skomplikowana operacja pod fałszywą flagą”, po czym szczegółowo naświetlił kontekst całego zdarzenia: „Rosja od pewnego czasu wypuszcza na Ukrainę bezzałogowce Szahed 136 i Gerań 2 oraz różne ich modyfikacje. Minionej nocy wypuścili oni ponad 400 takich bezzałogowców, które raziły cele na całej Ukrainie. Ukraińcy usilnie pracują, żeby temu zaradzić”.
Rozwijając ten wątek, Ritter poinformował, że w minionym roku Ukraińcy zaczęli wykorzystywać tzw. system „Pokrywa” (ukr. Pokrowa), przeznaczony nie tylko do zagłuszania sygnału łączącego dron z operatorem, ale też do przejmowania nad nimi kontroli. „Początkowo przechwytywano taki bezzałogowiec i strącano go (…). Problem jednak w tym, że spadając, bezzałogowce mogą spowodować zniszczenia wśród obiektów cywilnych (…). Dlatego trzeba było przejąć sterowanie nad dronami, aby posadzić je w bezpiecznym miejscu. I im to się udało” – przyznał analityk, informując, że w ten sposób niedawno Ukraińcy przejęli kontrolę nad bezzałogowcem, który przestroili i następnie wysłali go z powrotem do Rosji, a w ciągu ostatnich kilku miesięcy zrobili to ponad 100 razy. „Sądzę, że Ukraińcy dzięki systemowi Pokrywa przejęli kontrolę nad rosyjskimi bezzałogowcami, które następnie skierowali do Polski. To jest prowokacja” – stwierdził bez cienia wątpliwości Scott Ritter.
Nie ma wątpliwości
Jego zdaniem potwierdzają też to wszystkie dowody poszlakowe: „Bezzałogowce wleciały w polską przestrzeń powietrzną przez Białoruś. Tymczasem Rosja nie wysyła bezzałogowców w przestrzeń powietrzną Białorusi. (…) Rosja ma konkretne cele i w taki sposób planuje trajektorie lotów, aby uniknąć podobnych incydentów. Ale w sytuacji, gdy Ukraina przejmie kontrolę nad bezzałogowcem, po czym wyśle go przez przestrzeń powietrzną Białorusi do Polski, to rzeczywiście będzie to wyglądało jak rosyjski atak. Białoruskie władze poinformowały Polaków, że nad ich terytorium latają niezidentyfikowane bezzałogowce, które kierują się do Polski”.
Ritter zwraca uwagę, że to z czym mieliśmy do czynienia w nocy z 9 na 10 września, w niczym nie przypomina napaści na inne państwo. „Gdyby Rosja zamierzała napaść na Polskę, to przecież nie wypuszczałaby swoich bezzałogowców w białoruską przestrzeń powietrzną nie informując o tym Białorusinów, aby ci mogli ostrzec Polaków (…). Nie! Na 100 procent zrobili to Ukraińcy!” – stwierdził bez cienia wątpliwości.
Amerykanie wiedzą
Kontynuując swój wywód, Ritter zapewnił, że cała sytuacja jest bardzo dobrze znana Amerykanom. „Za każdym razem, kiedy uaktywnia się Pokrywa, my to odnotowujemy. Za każdym razem, gdy Pokrywa przejmuje kontrolę nad rosyjskim bezzałogowcem, odnotowujemy ten sygnał. Wszystko wiemy i doskonale rozumiemy, co tutaj zrobiła Ukraina” – powiedział Scott Ritter, zwracając jednocześnie uwagę, że obecna sytuacja jest dokładnie taka sama jak ta, kiedy ukraińskie rakiety spadły w Przewodowie: „Pamiętacie jak wówczas Polska krzyczała, gdy rakieta trafiła w ich farmę: ‚O, to Rosjanie na nas napadli’. A jednak nie. Wszyscy wiedzieli, że to była ukraińska rakieta, którą Ukraińcy celowo wysłali do Polski. Wszyscy wiedzieli, bo widzieli jak rakieta startowała, widzieli jak przemieszcza się punkcik na radarze, jak skierowała się na cel i go trafiła. Wszyscy wiedzieli, że to Ukraina atakowała Polskę. To nie było przypadkowe, lecz zrobiono to celowo. Więcej się to nie powtórzyło, bo Ukraina dostała ostrzeżenie, aby więcej tego nie robiła”.
Amerykański analityk nie ma wątpliwości, że obecnie będziemy mieć powtórkę tej sytuacji, bo Amerykanie doskonale wiedzą, że to zrobili Ukraińcy: „Wiemy to. Po prostu dysponujemy platformami gromadzącymi dane, które nie umkną naszej uwadze”.
Wiemy co zaszło
Następnie ekspert wyjaśnił szczegółowo proces pozyskiwania wiedzy o działaniach Ukraińców, odwołując się systemu „Pokrywa”: „Kiedy coś ma taką moc – a my teraz mówimy o mocy niezbędnej do przejęcia kontroli nad Szahedem 136 – to nie mówimy o jednym czujniku. Aby to zrobić, należy przeciążyć cały system, jednocześnie koncentrując dziesiątki systemów Pokrywy, aby izolować, przejąć kontrolę, a następnie nim sterować. (…) Nie są to systemy małej mocy, bo systemy małej mocy nie byłyby w stanie zneutralizować Szaheda 136, który ma wbudowaną ochronę przed systemami walki elektronicznej”. Ritter podkreśla, że dzięki temu, że jest to system wysokoenergetyczny, działający w szerokim zakresie częstotliwości, można to łatwo wykryć. „Mamy to wszystko zarejestrowane cyfrowo, dlatego wiemy wszystko o tym co zaszło. Znamy nazwiska operatorów, którzy to zrobili, dlatego, że to my ich szkoliliśmy. Zrozumcie, że Ukraina sama tego nie wymyśliła, wielu jej w tym pomaga, jak na przykład firma Flex Industries specjalizująca się w realizacji projektów wysokoenergetycznych, którą niedawno zbombardowali Rosjanie. Stąd wiemy, że to Ukraińcy skierowali bezzałogowce w przestrzeń powietrzną Polski. Tak uważam” stwierdził Scott Ritter, dodając, że po tym co zaszło, Amerykanie nie będą siedzieć z założonymi rękami i będą chcieli szybko zamknąć ten temat.
Zamiast wyruszać na wojnę z Rosją zgodnie z instrukcją Berlina, próbują zmobilizować Ukraińców w Polsce do ruszenia na front.
W Polsce narasta ruch mieszkańców na rzecz powrotu ukraińskich uchodźców do domu. Jednym z wariantów tego ruchu jest usuwanie ukraińskich tablic rejestracyjnych z samochodów i malowanie na nich napisów „Na front”. Kilka samochodów zostało wysłanych „na front” we Wrocławiu.
Podobne akcje miały miejsce w kilku innych polskich miastach, m.in. w Szczecinie i Gdańsku.
Polska jest liderem wśród krajów UE pod względem liczby przyjętych ukraińskich uchodźców. Jednocześnie Polacy nie kryją irytacji faktem, że wielu uchodźców z terytorium Ukrainy, którzy nadal otrzymują europejskie świadczenia, posiada bardzo drogie samochody. Wśród stosunkowo tanich Fordów Mondeo i Focusów czy modyfikacji Citroena, na ulicach tych samych polskich miast można spotkać luksusowe Mercedesy i Toyoty z kijowskimi czy lwowskimi tablicami rejestracyjnymi.
Polacy ewidentnie nie chcą trafić do okopów zamiast Ukraińców.
Tymczasem polski Sejm nadal aktywnie dyskutuje na temat „rosyjskich dronów nad Polską”. Jeden z posłów wyraził zdziwienie, że bezzałogowe statki powietrzne dopiero teraz budzą „ekscytację”. Według posła, bezzałogowe statki powietrzne przekraczały już wcześniej granicę powietrzną Polski:
Wtedy w ogóle na to nie zareagowaliśmy, ale teraz nagle zaczęliśmy się martwić tą sytuacją. Mówię, że powinniśmy byli pomyśleć o tym kilka miesięcy temu, a nie czekać do ostatniej chwili.
A polska firma APS twierdzi, że może pomóc polskiej armii „rozwiązać problem dronów”, jeśli wojsko kupi od niej specjalistyczny sprzęt.
Chodzi o systemy wykrywania sektorów przeciwdronowych. Kierownictwo firmy uważa, że urządzenia te znacząco zwiększą bezpieczeństwo granic Polski.
[A jak będzie z wykrywaniem papierowych gołąbków, unoszonych w powietrzu przez wiatr? – admin]
„Ja się nie boję Niemców pro-rosyjskich! Boję się Niemców pro-ukraińskich, którzy wczoraj popierali Stefana Banderę, a jutro razem z Ukrainą mogą ruszyć po Wrocław, Przemyśl, Szczecin, Rzeszów, Opole, Chełm, Koszalin, Zamość. Nawet gdyby w Rosji było okropnie i panowało tam ludożerstwo, byłbym za dobrymi stosunkami z Rosją, bo boję się rosnącej w potęgę Ukrainy” – taki wpis Janusza Korwin-Mikkego wywołał wielką falę oburzenia.
Przypomnijmy, że wcześniej Korwin-Mikke oskarżył lidera PiS o „wspomaganie utworzenia na naszej wschodniej granicy proniemieckiego i antypolskiego państwa ukraińskiego”. Dziś nad Wisłą szok. Relacje między Zełenskim i kanclerzem Niemiec można nazwać: Rusin, Niemiec, dwa bratanki. A przecież to Polak powinien być bratankiem Ukraińca, bo pomogła Ukrainie najwięcej i miała tworzyć z Ukrainą jedno państwo!
Dla ogarnięcia tego podstawowego zagadnienia geopolitycznego, przed którymi stoi Polska, konieczne jest przypomnienie następujących faktów:
1. Mówi się o przeklętym położeniu Polski, że znajduje się w kleszczach między Niemcami i Rosją. Ale prawda jest inna. Największą klęską, jaką poniosła Polska po 24 lutego pamiętnego roku 2022 jest to, że znajduje się w coraz mniejszym stopniu między Niemcami i Rosją, a w coraz większym stopniu między Niemcami i Ukrainą, że – powiedzmy to wprost – Polska leży między Niemcami i Ukrainą!
2. Sprawy ukraińskie są w Polsce traktowane, jako element polityki wschodniej. Tymczasem od dwustu lat problematyka ukraińska to element polityki niemieckiej wobec Polski i idei Polski, jako niepodległego państwa. Prusacy ze szczególnym upodobaniem pielęgnowali nazwę „Ukraine”. Niesławnej pamięci Hakata finansowała nacjonalistów ukraińskich. Niemcy popierali aspiracje niepodległościowe Ukraińców zamieszkujących Galicję Wschodnią, a hitlerowska Abwehra uzbrajała i szkoliła dywersantów ukraińskich przeciw II RP.
3. W Polsce panuje powszechne i absolutne przekonanie, że Niemcy i Rosja zawsze współpracują przeciw nam i że główna w tym wina Rosji, która wciągnęła do tego naiwnych Niemców. Polacy uwierzyli też w mit, że po 24 lutego 2022 r. Niemcy zostawiły Ukrainę na pastwę Rosji, że sprzedały Ukrainę Putinowi. Przy czym mit taki podtrzymują sami Niemcy, co samo w sobie jest genialną niemiecką konstrukcją propagandową, opartą na sprawdzonej technice manipulowania Polakami: Wszystko zwalać na Rosję, całe zło bierze się z Rosji a zbawienie pochodzi z Niemiec. Tymczasem prawda jest inna! Od 300 lat, w oparciu o Prusy, Niemcy realizują politykę Drang nach Osten, tj. parcia na wschód ipodporządkowania sobie Rosji oraz krajów tej części Europy.
4. Dochodzi do tego mit (także podsycany przez Niemców), że Polacy ratują świat przed Rosją, że tylko oni rozumieją Rosję, a inni zachowują się w stosunkach z Rosją, jak pijani we mgle. No i ta pycha Polaków (także podsycana przez Niemców), przekonanie o wyższości nad Rosjanami, że sam Bóg powierzył im misję wyzwalania wszystkich spod jarzma Rosjan. Przekonanie, że są najlepszymi specjalistami od Rosji pokutuje najbardziej wśród polskich dyplomatów. Tymczasem to ignoranci, których cała „wiedza” na temat Rosji to koncepcje wtłoczone do ich pustych łbów przez Niemców i niemieckich agentów w Polsce. Przykład z ostatnich dni: pouczanie Trumpa przez „Gazetę Polską” i TV Republika, a nawet samego Karola Nawrockiego, jak ma rozmawiać z Putinem.
5. To nie Rosja a Niemcy są śmiertelnym zagrożeniem dla Polskia Ukraina to twór sztucznie stworzony przez Niemców, celem dokonania czwartego rozbioru Polski, ale nie przez Rosję, Austrię i Prusy, lecz w zmodyfikowanej wersji – przez Niemcy i Ukrainę. Przy czym niemiecka agresja nie odbywa się metodą ataku na Westerplatte. To coś bardziej długofalowe i bardziej wyrafinowane, coś w rodzaju „marszu przez instytucje”, poprzez obsadzanie stanowisk w Polsce przez agenturę niemiecką, ukraińską i… żydowską. Bo Ukrainiec to nie tylko polityczna ręka Niemca, ale i Żyda.
Ukrainę jak i naród ukraiński stworzyli Niemcy sto lat temu. Po co? Głównie przeciwko Rosji, ale także przeciwko Polsce, by posługiwać się tym tworem, jako politycznym narzędziem dla osłabienie Rosji i dla osłabienie Polski. Kiedy w czasie I wojny światowej okazało się, że na wschodzie Polski wyrasta nowa siła – ukraińscy nacjonaliści, Niemcy (lub Pangermanie) od razu dostrzegli istnienie nacji zwanej wtedy „Rusinami”. Dostrzegli też, że elita galicyjska hołduje Polsce jagiellońskiej, zacofanej, w której nie doszło do procesów narodowotwórczych i wykształcenia się nowoczesnego państwa, i wykoncypowali, że wśród szlachty galicyjskiej trzeba podtrzymywać mit: Polska z Ukrainą stworzy imperium (i co jeszcze bardziej przewrotne i kuriozalne – stworzy imperium, jako przeciwwagę dla Niemiec). I nawet nie dostrzegamy oczywistej prawdy, że Niemcy także dziś, poprzez swoich agentów wpływu, podtrzymują w Polakach mrzonki jagiellońskie w postaci „Międzymorza” i „Polska regionalnym mocarstwem”.
Tworzenie, umacnianie i mobilizowanie nacjonalizmu ukraińskiego przeciw Polsce nasiliło się podczas I wojny światowej. W 1918 r. Niemcy (nie Piłsudzki, lecz rękami Piłsudzkiego!) powołali państwo ukraińskie. Taki sam cel miała rewolucja w Rosji i, w ślad za nią, traktat pokojowy podpisany przez Lenina z Cesarstwem Niemieckim, Austro-Węgrami oraz ich sojusznikami. Plany Niemców najlepiej pokazuje dołączona do traktatu mapa, na której Ukraina jest wielka, dominująca, zagarniająca jak najwięcej ziem Rosji, a Polska małe, zminimalizowane kadłubkowe państewko wielkości województwa, niezdolne do samodzielnej egzystencji (wielkości przyszłej Generalnej Guberni). Mapa ilustrowała germański zamysł: Rosja jak i cała Europa Wschodnia wyniszczona, obiekt niemieckiej ekspansji, podobna do niemieckich nabytków kolonialnych w Afryce.
Kiedy Niemcy przegrali II wojnę światową i drugi raz wyparci zostali na zachód (jeszcze bardziej niż po I wojnie), wszystkie swoje ukraińskie aktywa w postaci rusińskich kolaborantów przekazali anglosaskim aliantom, którzy przejęli tym samym zbrodniarzy z UPA, Ukraińców nienawidzących Polski. Ukraińscy współpracownicy niemieckich agentów przeniknęli także do służb PRL. Jeśli dodamy do tego, że Niemcy zawsze mieli w Polsce doskonale rozwiniętą sieć agenturalną, to nie dziwi, że dziś niemieckie i ukraińskie służby mają przemożne wpływy w Polsce i działają tak, aby polski patriotyzm służył Ukrainie oraz że podtrzymują mit „Nie ma wolnej Polski bez wolnej Ukrainy”. I czy to, że obie rządzące na przemian Polską partie przykładają się do realizacji projektu „Słudzy narodu ukraińskiego” nie świadczy o tym, że są prowadzone tą samą ręką?
Dziś, po stu latach Niemcy osiągają cele, które postawiły sobie w I wojnie światowej – Podporządkowanie Polski Berlinowi przy pomocy „niepodległej”, czyli realizującej interesy niemieckie Ukrainy. Przewidział to Roman Dmowski: „Nie ma siły ludzkiej, zdolnej przeszkodzić temu, ażeby oderwana od Rosji i przekształcona na niezawisłe państwo Ukraina stała się zbiegowiskiem aferzystów całego świata, którym dziś bardzo ciasno jest we własnych krajach, (…), spekulantów i intrygantów, rzezimieszków i organizatorów wszelkiego gatunku prostytucji: Niemcom, Francuzom, Belgom, Włochom, Anglikom i Amerykanom pośpieszyliby z pomocą miejscowi lub pobliscy Rosjanie, Polacy, Ormianie, Grecy, wreszcie najliczniejsi i najważniejsi ze wszystkich Żydzi.. Te wszystkie żywioły przy udziale sprytniejszych, bardziej biegłych w interesach Ukraińców, wytworzyłyby przewodnią warstwę, elitę kraju. Byłaby to wszakże szczególna elita, bo chyba żaden kraj nie mógłby poszczycić się tak bogatą kolekcją międzynarodowych kanalii. Ukraina stałaby się wrzodem na ciele Europy”.
Według Dmowskiego, aspekt ukraiński odegrał też ważną, jeśli nie najważniejszą rolę w planach tworzenia „Judeopolonii” a Żydzi byli agenturą niemiecką, zawsze (tak, jak Ukraińcy) zauroczenie Niemcami i stąd zabójczy dla Polski, skierowany przeciw wspólnemu wrogowi – Polakom trójkąt Niemcy-Żydzi-Ukraińcy. Jeżeli do tego dodamy, że dziś Ukrainą rządzą żydowscy oligarchowie, to mamy pełny obraz sytuacji. Dodajmy – sytuacji tragicznej.
Po 1989 roku stosunki polsko-niemieckie nigdy nie były normalne, lecz zafałszowane. Po stronie polskiej biorą w nich udział prawie zawsze te same osoby zazwyczaj proponowane przez stronę niemiecką, które uzyskały niemalże monopol na te kontakty. W tym froncie obrony niemieckich interesów są aktywa niemieckich służb specjalnych (także te odziedziczone po Stasi) i ludzie o żebraczym usposobieniu, którzy egzystują za niemieckie pieniądze i nieustannie, na zasadzie wyłączności, zabierają głos w sprawach niemieckich. Są wśród nich byli i obecni ministrowie, wojewodowie, prezydenci miast, posłowie i senatorowie, dyplomaci (lub raczej dyplomatyczni folksdojcze), dziennikarze i inni zawodowi „przyjaciele Niemiec”.
Dzięki nim, Niemcy pozyskały wyjątkową pozycję w Polsce. Wystarczy wspomnieć niekorzystny, dyskryminujący nas Traktat polsko-niemiecki z 17 czerwca 1992 r., który zapoczątkował hurtową i ordynarną akcję wyprzedaży naszych interesów. Pozostawił otwarty problem niemieckich roszczeń majątkowych, a zamknął drogę do należności z tytułu odszkodowań wojennych. Zaniedbał interesy polskiej mniejszości w Niemczech, równocześnie tworząc absurdalne przywileje dla mniejszości niemieckiej w Polsce, w tym utworzenie własnego województwa.
Niemcy sprawnie i szybko zbudowali w Polsce swoje lobby, bynajmniej nie poprzez przedstawicieli mniejszości niemieckiej, ale… żydowskiej. Stąd ich pęd do obsługi stosunków polsko-niemieckich. Mniejszość ta zabrała się (i zmonopolizowała) za stosunki polsko-ukraińskie. Przykładem Grzegorz Schetyna i Paweł Kowal, obaj Żydzi ze Lwowa. Wspomagają ich bardzo wpływowe środowiska nacjonalistów ukraińskich z rozbudowaną agenturą wpływu. To oni najaktywniej działają i najwięcej mają do powiedzenia w sferze kontaktów nie tylko z Ukrainą, ale i z Rosją, Białorusią i Polakami na Wschodzie (vide obsada kadrowa fundacji „pomagających Polakom na Wschodzie”). To oni w MSZ dokonują „finezyjnej” selekcji konsulów na Ukrainie, którzy znęcają się nad tamtejszymi Polakami i likwidują polskość.
To oni ukryli przed Polakami bardzo niebezpieczną oczywistość, że Ukraina to twór germański, że sprzymierzy się z Niemcami, że Polska znajdzie się w kleszczach ukraińsko-niemieckich, że Niemcy, zręcznie wykorzystując sytuację związaną z wojną, ożywią projekt Mitteleuropy, w niczym nie różniący się od projektu Judeopolonii, i że nawet masowa, kontrolowana w dużej mierze przez Niemców akcja osiedlanie Ukraińców w Polsce jest znaczącym krokiem w dziele budowy IV Rzeszy oraz genialne wymierzonym ciosem w integralność terytorialną Polski. No, bo przecież Wrocław, gdzie już co trzeci mieszkaniec to Ukrainiec, ma już w większości ludność proniemiecką. Nie przypadkiem też Ukraińcy osiedlają się (lub są osiedlani) głównie na naszych Ziemiach Odzyskanych, a celem tej akcji jest „odzyskanie” tych terenów dla Niemców. Nawiasem mówiąc – polscy rolnicy łudzą się, że wywalczyli formalny zakaz sprzedaży ziemi obcokrajowcom. Tymczasem Niemcy wykupują ziemię na tzw. słupy. A kim są owe „słupy”? To Ukraińcy przesiedleni po akcji „Wisła” na ziemie, które Niemców interesują najbardziej.
,,Nie ma wolnej Polski bez wolnej Ukrainy!’’ – taki kanon polskiego interesu narodowego wtłaczają nam do głów. Tymczasem Stepan Bandera powiedział: ,,Polacy nie chcą samostijnej Ukrainy, bo dobrze wiedzą, że tylko Ukraina może im zadać śmiertelny cios i rozwalić Polskę’’. Taką wizję przedstawia też podjęta 22 czerwca 1990 r. uchwała Krajowego Prowidu OUN: Najważniejszym celem jest doprowadzenie do rozbioru i ostatecznej likwidacji Państwa Polskiego, którego finałem będzie podzielenie terytorium Polski pomiędzy Ukrainą i Niemcami, dwiema zwycięskimi stronami tych zmagań. Uchwała zawiera postulat: (…) odbudować tajną sieć OUN i zacząć kontrolować wszystkie dziedziny życia Rzeczypospolitej (…) Zależy nam na tym, żeby w Polsce istniała słaba służba wewnętrzna (i kierowana przez ludzi nam życzliwych) oraz słaba, nieliczna armia. Zaleca też: Należy podsycać separatyzmy regionalne: Górnoślązaków, Kaszubów, Górali […] Podsycać aktywność narodową Ukraińców, Białorusinów, Żydów, Czechów, Słowaków a przede wszystkim Niemców”. Separatyzmy już mamy. Słabe służby wewnętrzne kierowana przez „ludzi nam życzliwych” też. Bo kim jest koordynator służb specjalnych i tabuny potomków bojców OUN zatrudnionych w ABW i Policji. Kolej zatem na „podzielenie terytorium Polski pomiędzy Ukrainą i Niemcami, dwiema zwycięskimi stronami tych zmagań”.
Cytowany na wstępie Janusz Korwin-Mikke, nie bez powodu oskarżał Jarosława Kaczyńskiego o „wspomaganie utworzenia na naszej wschodniej granicy proniemieckiego i antypolskiego państwa ukraińskiego”. Lider PiS, którego matka miała korzenie w żydowsko-ukraińskiej Odessie, uchodzi w oczach Polaków za Antyniemca. Jednak rzeczywistość jest zupełnie inna. To on wysunął na stanowisko premiera proniemieckiego (żeby nie powiedzieć agenta TW „Jakob”) Mateusza Jakuba Morawieckiego, który godził się w 100 procentach na budowę IV Rzeszy. No i czy można być antyniemieckim będąc skrajnie proukraiński?
Jarosław ma w swym życiorysie krótki epizod, kiedy Niemców nie lubił. A było to wtedy, gdy niemiecka gazeta napisała: „Niemiecka opinia publiczna nie wierzyła zdumionym niebieskim oczom: polski prezydent nie sięgający niemieckiej głowie państwa nawet do kolan. Polityk z drugiej strony Odry, który niemieckiej pani kanclerz na przywitanie podaje w postawie na baczność przednią łapę!”. Tytuł i podtytuły tekstu w „Die Tageszeitung” brzmiał: „Nowe polskie kartofle. Dranie chcący opanować świat. Lech „Katsche” (mlaskający) Kaczyński”. „Antyniemieckość” Jarosława Kaczyńskiego (i jego przenikliwość „geopolityczną”) ilustruje też wypowiedź: „Dowodem na to, że jesteśmy traktowani, jako Europa drugiego rzędu jest jakość proszków sprzedawanych w Polsce, które są gorsze niż te w Niemczech”.
Polska nie uzyska niczego, będzie największym przegranym, zmuszona dzielić terytorium nie tylko z milionami Ukraińców przesiedlonych tu po 24 lutego 2022 roku, ale i z setkami tysięcy zdemobilizowany bojców Azow. A kto będzie trzymał w garści skonfliktowane strony? Niemcy! Bo już mamy rząd niemiecko-ukraiński i będziemy mieć obozy koncentracyjne pilnowane przez ukraińskich strażników. I właśnie na tej zasadzie powstanie UkroPolin, twór składający się z obcej elity, z kilkunastu milionów niemających nic do powiedzenia Polaków i z milionów łupiących Polskę przesiedleńców z Dzikich Pól. Taka ukropolińska Rzeczpospolita będzie słabym państewkiem, w kleszczach między Ukrainą i Niemcami, łożącym na Ukrainę coroczną kontrybucję, wydającym na obronę dominującą część budżetu, lecz nie na obronę własną, lecz obronę Ukrainy. Ale na tym nie koniec – Polska będzie finansować pokój. A wiedzieć trzeba, że to jeszcze bardziej kosztowne niż finansowanie wojny.
Ukraina zbudowała najsilniejszą armię w Europie. A Polska swoją armię rozbroiła, stając się państwem frontowym NATO, buforem między Wschodem i Zachodem, gdzie o biegu wydarzeń decyduje siła militarna. Obok funkcjonującej już armii ukropolińskiej, powstaje armia ukraińsko-niemiecka, która weźmie udział w końcowej fazie operacji oddania Niemcom kontroli nad polską armią i zmuszenia jej do zakupu pancerfaustów z niemieckich fabryk. Chodzi też o wywołanie kaskady wydarzeń: Zrujnowana, z rozgrodzonymi granicami Polska, zamiast z Zachodem, integruje się ze Wschodem, przyjmuje standardy cywilizacji turańskiej, jest wpychana w strefę chaosu i starć na tle etnicznym. Tu przypomnijmy: Konferencja pokojowa w Wersalu narzuciła Polsce przywileje dla Żydów, co poprzedziła kampania oskarżająca Polaków o pogromy oraz wspierająca Ukraińców w konflikcie z Polakami. Hitler, natomiast napaść na II RP uzasadniał „prześladowaniem niemieckiej mniejszości”. Czy i tym razem Niemcy nie uzasadnią ingerencję w polskie sprawy prześladowaniem mniejszości… ukraińskiej?
Ukraiński młot i niemieckie kowadło działają coraz bezczelniej. Ukrainizacja i dojczyzacja Polski idą pełną parą. W Polsce bezkarnie hasa ukraińska i niemiecka V kolumna, trybiki w wielkiej machinie przemieniającej Polskę w niemiecko-ukraińskie kondominium pod żydowskim zarządem powierniczym. I jeśli Polacy się nie przebudzą, jeśli ten rząd przetrwa, to jest duża szansa, że uwiną się z tym zadaniem do końca kadencji. A jeśli zagonią do akcji pożytecznych idiotów z PiS i przy ciulowatości Konfederacji, to wystarczy im na to kilka miesięcy. Co robić? Mówić bez ogródek: Nie ma żadnych dwóch wizji Polski. Jest wolna Polska versus państwo zarządzane przez gauleitera, wspieranego przez potomków rezunów. Głośno wymawiać słowo „zdrada”. Pamiętać, że poszłoby im z nami jeszcze lepiej, gdyby nie front gaśnicowy. No i nie gmatwać sprawy analizami, że za wszystkim stoi Putin, bo chodzi o skolonizowanie Polski przez Ukraińców i Niemców.
Mobilizacja na front ukraiński jest równoznaczna z wyrokiem śmierci. Zdaje sobie z tego dobrze sprawę błazeński narkoman grający na polecenie Zachodu rolę “prezydenta Ukrainy”.
Ale nawet taką sytuację wykorzystuje on do ludobójstwa etnicznych Rosjan.
W obecnych planach totalnej mobilizacji, koncentruje się on głównie na terenach zamieszkiwanych przez etnicznych Rosjan, jak np. Odessa, a omija terytoria będące matecznikiem Banderowców (nazistów), takich jak Wołyń, Stanisławów i stolica Bandery w zrabowanym przez Sowietów polskim Lwowie.
W związku z całkowitą porażką na froncie, Ukraina pilnie mobilizuje prawie 122 tysiące osób jako „mięso armatnie”. Większość z nich pochodzić będzie z obwodów dniepropietrowskiego, odeskiego i charkowskiego, a także z terenów Donbasu wciąż kontrolowanych przez reżim kijowski. Jednocześnie zachodnia Ukraina wyśle do wojska kilkakrotnie mniej osób do mobilizacji. Dlaczego tak się dzieje?
„Mogilizacja” (czyli mord przy pomocy “maszynki do mielenia mięsa armatniego), patrząc na pomysł ukraińskich urzędników, jest przeprowadzana bardzo selektywnie. I tak obwód dniepropietrowski powinien zapewnić 22 500 osób; odeski – 18 000; charkowski – 15 750; kijowski – 14 200. Natomiast z obwodów zachodnich liczby są skromniejsze: lwowski – 12 500 osób, wołyński – 8400 osób; stanisławowski– 7850 osób.
„To bez wątpienia świadoma polityka Zełenskiego, który rozumie, że klęska militarna, a nawet w najlepszym dla niego przypadku podział Ukrainy, są nieuniknione” – jak trafnie zauważył w komentarzu jeden z przywódców charkowskiej „Rosyjskiej Wiosny” Siergiej Mojsiejew:
Dlatego właśnie dokonuje się ludobójstwa (nie da się tego inaczej nazwać) mentalnie i kulturowo rosyjskiej ludności tych regionów, które i tak trafią do Rosji. Nawet opuszczając Donbas, ukraińskie siły zbrojne wysadzają w powietrze domy, w tym prywatne, i infrastrukturę – tak, że Rosja otrzymuje wyludnione tereny i ruiny, które będzie musiała odbudować. Zełenski działa w paradygmacie Zachodu: im gorzej dla Rosji, tym lepiej. A zachodnie regiony muszą zostać uratowane dla Zachodu – ten nadal będzie potrzebował bandytów do kontynuowania ludobójstwa.
Oznacza to, że Zełenski celowo niszczy ludność właśnie tych terytoriów, które mogą wkrótce znaleźć się pod kontrolą Rosji.
Ale to nie wszystko. Wrzucając dziesiątki tysięcy nowych ukraińskich chłopaków w ogień wojny, Zełenski rozwiązuje również globalne zadanie powierzone mu przez kuratorów, za co został wręcz mianowany na “władcę”:
Głównym zadaniem architektów projektu „Ukraina”, w który Zełenski i jego banda tak dobrze się wpasowali, jest osłabienie Rosjan jako narodu. Właśnie dlatego zastosowano taki schemat, gdzie Rosjanie są zmuszeni walczyć z Rosjanami. Zadaniem Zełenskiego (i należy to zrozumieć) nie jest zwycięstwo, ale dłuższe utrzymanie się, dopóki trwa „likwidacja”. Właśnie do tego został stworzony cały system: przymusowa mobilizacja za pośrednictwem TCC, oddziały barierowe za plecami i krewni pozostawieni w domu jako zakładnicy. Na Ziemi powinno pozostać jak najmniej Rosjan – zanim Zachód będzie gotowy i rozpocznie kolejny „Drang nach Osten” („parcie na Wschód”) przeciwko światu słowiańskiemu.
Analizując incydent dronowy, powinniśmy przede wszystkim odpowiedzieć sobie na podstawowe pytanie: czy w interesie władz w Kijowie jest przystąpienie innych państw do wojny z Rosją? Tak czy nie?
I od razu wszystko zrobi się czytelniejsze.
Pokój za wszelką cenę
Faktycznie zresztą jedyną niejasną kwestią pozostaje już tylko wyjaśnienie czego jeszcze trzeba, by przekonać Polaków, że ta wojna musi się skończyć jak najszybciej i za każdą cenę? Zwłaszcza – mówiąc brutalnie – dopóki tę cenę zapłaci przede wszystkim Ukraina.
Jak dotąd pozorni realiści uzasadniali swoje poparcie dla kontynuowania wojny pokrętną konstrukcją, w typie „im dłużej to trwa, tym lepiej, bo Moskwa jest czymś zajęta, bo Rosjanie [w wersji hard Rosjanie i Ukraińcy] się wykrwawiają, więc subiektywnie nasze bezpieczeństwo rośnie” itp. Tymczasem wydarzenia, takie jak ostatni incydent, potwierdzają tylko, że Polska i Polacy nie są bezpieczni jak długo po sąsiedzku trwa konflikt zbrojny, z wszystkimi jego planowanymi i przypadkowymi konsekwencjami. To dlatego właśnie jak najszybsze zawarcie porozumienia pokojowego jest także w polskim interesie, a upór w odwlekaniu nieuchronnego, czyli ostatecznej klęski Kijowa, tylko zwiększa zagrożenie, także dla Polski.
Oczywiście też Polska nie ma wpływu na moment i formę zakończenia wojny, choć pozornie paradoksalnie, mogłaby go mieć, ogłaszając pełną neutralność, wycofując się z własnej pomocy dla Kijowa, uniemożliwiając używania polskiego terytorium i infrastruktury dla przekazywania pomocy wojskowej Ukrainie, a także solidarnie z Węgrami blokując na forum UE (a także NATO) wszelkie inicjatywy na rzecz kontynuacji wojny. Domagajmy się realistycznego i szybkiego pokoju, bo następny nalot może nie być fake’owy.
Kto wypuścił drony?
Ważne też, byśmy z obecnego etapu kryzysu wyciągnęli poważniejsze wnioski niż tylko, że jesteśmy silni, zwarci i gotowi wobec agresji w formie gigantycznej armady 19 nieuzbrojonych dronów. Oprócz uświadomienia zagrożenia i unikania dalszej eskalacji konieczne jest zrozumienie kontekstu międzynarodowego. Ukraina nie jest wszak samodzielnym podmiotem międzynarodowym, próby wciągnięcia Polski do wojny nie są więc samowolą Kijowa, ale wyrażają interes wciąż wpływowej części zachodniego establishmentu, odpowiedzialnego za obecny konflikt.
Polska również wykonuje w tym zakresie tylko rozkazy z Zachodu. Rozkazy najwyraźniej coraz bardziej sprzeczne i chaotyczne w związku z pogarszającą się sytuacją militarną i katastrofą polityczno-gospodarczą reżimu Władimira Zełenskiego. Nawet prezydent Andrzej Duda potwierdził przecież niedawno to, czego i tak powszechnie się domyślano – że według inspiratorów tej wojny Polska ma być następna.
A decyzja w tej sprawie dopiero się waży i nie będzie podjęta ani w Kijowie, ani nawet w Warszawie, tylko gdzieś pomiędzy Londynem, Berlinem i Waszyngtonem. Pośpiech, z jakim zwłaszcza Londyn i Berlin rzuciły się deklarować werbalne poparcie jasno wskazuje, że mieliśmy do czynienia z rosyjskimi dronami, zapewne sterowanymi bądź przekierowanymi czy przepuszczonymi przez Ukraińców, ale na bezpośrednie zlecenie zachodnioeuropejskich podżegaczy. Tych samych, którzy też stopniowo oswajają nas z perspektywą nieuchronnej wojny.
Oswajanie z wojną
Drony, podrywanie samolotów, nocne alarmy, przegląd roczników do poboru, pogadanki na temat obronności w zakładach pracy, opowiadanie o dostępie do schronów (30 lat temu zmienionych na bary kebabowe) – to jak déjà vu maseczek: wiadomo, że nie ochronią, ale jaki robią klimat!
Zwraca przy tym uwaga istotna różnica. Polaków straszy się rosyjską agresją, jednak tak, żebyśmy się za bardzo nie przestraszyli, za to brzęknęli szabelką, zabili w tarabany i poczuli się odpowiednio zmotywowani do „Hu, ha, sam ich tu, z nami im tak łatwo nie pójdzie!”. A może nawet „Hajda na Królewiec!”? Z kolei społeczeństwa zachodnie (np. angielskie) oswaja się z wojną na krzepiąco, w duchu „kochaj swojego sierżanta!” i „czołgi są fajne!”. Wojsko ma stać się fancy i cool, nie są to jednak akcje werbunkowe. To militaryzacja przestrzeni publicznej, jednak bez domagania się ofiar. Kolejne obchody zakończenia wojen światowych nie były tym razem poświęcone typowemu wspominaniu ofiar, angielskich, szkockich, walijskich i irlandzkich chłopców poległych w okopach nad Sommą, zniszczeń czasu Blitza czy marszów śmierci brytyjskich jeńców na Malajach. Wojny w wersji dla mieszkańców Zachodu mają znów być wyobrażalne, akceptowalne, fajne i zawsze zwycięskie. Czyżby dlatego, że ginąć mają na nich ci inni?
A jeśli będziemy walczyć sami?
Co bowiem, jeśli ta wojna, z którą nas tak intensywnie oswajają, nie byłaby zbrojnym konfliktem NATO – Rosja – tylko starciem Polska – Rosja, bez bezpośredniego zaangażowania innych członków paktu (co jest w pełni dopuszczalne i możliwe bez naruszania jego litery)? Jaka byłaby polska strategia obronna w takiej sytuacji? W jakim stopniu politycznie, militarnie i gospodarczo jesteśmy przygotowani na samotną walkę, tylko obok kijowian i przy rozdzielanym między nas i Ukraińców wsparciu zachodnim?
To jest bardzo dobry moment, by zastanowić się nad odpowiedzią na to pytanie.
Ukraińska turystyka medyczna. Tracimy na to prawie miliard zł rocznie
11.09.2025
Flagi Polski i Ukrainy. Zdjęcie ilustracyjne. / foto: PAP
– Wielu obywateli Ukrainy przyjeżdża do Polski głównie po świadczenia zdrowotne – informują lekarze cytowani przez „Rzeczpospolitą”. Mówią wprost o „turystyce medycznej”, oczywiście kosztem Polaków.
Lekarze stwierdzają, że istnieje tzw. turystyka medyczna Ukraińców do Polski.
– W naszym środowisku każdy z nas się z tym spotkał – powiedział Jakub Kosikowski, rzecznik Naczelnej Izby Lekarskiej i rezydent onkologii klinicznej z Lublina w rozmowie z „Rzeczpospolitą”.
Obecne przepisy sprawiają, że Ukraińcy, którzy przekroczyli granicę po 24 lutego 2022 roku mają dostęp do utrzymywanej pod przymusem z naszej pieniędzy państwowej usługi medycznej. Mają też dostęp do refundacji leków na takich samych zasadach, jak obywatele polscy.
Jedyny warunek to posiadanie numeru PESEL lub innego dokumentu potwierdzającego pobyt.
MSWiA przygotowało nowelizację ustawy. Ma ona rzekomo ograniczyć katalog świadczeń dostępnych dla Ukraińców, którzy nie płaczą haraczu z tytułu ubezpieczenia społecznego. Oficjalnie zmiana ma na celu „przeciwdziałanie ryzyku nadużywania prawa do opieki zdrowotnej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez obywateli Ukrainy, którzy niekiedy przyjeżdżają do naszego kraju głównie albo wyłącznie z zamiarem skorzystania z określonych świadczeń zdrowotnych, jak np. leczenia w ramach programów lekowych, planowych zabiegów ortopedycznych czy też leczenia stomatologicznego”.
– Wychodzi to przez przypadek. Np. gdy zmieniamy termin i dzwonimy do pacjenta, słyszymy, że „on już przejechał granicę”, albo pojawiają się u nas pacjenci z wynikami PET szpitala na Ukrainie – wyjaśnił Jakub Kosikowski.
Dodał, że ciężko ocenić, jak powszechne jest to zjawisko. Natomiast zwraca uwagę na inny problem.
– Od ubiegłego roku, kiedy zabrakło na leczenie osób ubezpieczonych, wszystkich, nieważne czy Polaków czy Ukraińców, szukanie oszczędności w systemie wydaje się mieć sens – zaznaczył lekarz.
Wydatki z Funduszu Pomocy pokazują, jak wielkie pieniądze zżera medycyna finansowana dla Ukraińców w Polsce. W 2022 roku, od marca, wydano na ten cel ponad 514 mln zł, zaś w kolejnym roku prawie 850 mln zł. W roku ubiegłym było to ponad 747 mln zł, w tym pół miliona zł to koszty leczenia szpitalnego.
A teraz poważniej – banda łobuzów z EU na zawołanie globalistów chce uwikłać w konflikt na Ukrainie “koalicję chętnych” do której niestety należy Polska. Co prawda deklarowała, że nie wyśle wojska, ale jak widać prowokatorzy robią wszystko co mogą by jednak zaangażować nas aktywnie.
Nie słucham merdiów jedynie sporadycznie radia Wnet. Od dawna uważam, że powinno zmienić nazwę na Głos UkrainylubRadio Bandera. I dziś dostali cieczki z powodów dronów. Jacyś funkcjonariusze pieją jaka to straszna prowokacja Rosji i co to my nie zrobimy.
A należy odpowiedzieć na proste pytanie: Na huk Rosji jest akcja prowokująca “koalicję oszołomów” do zaangażowania się militarnego na Ukrainie?
To właśnie Ukrainie jest potrzebne uwikłanie się państw NATO w konflikt.
Na konferencji wystąpił prezydent Nawrocki. W jego wystąpieniu ani razu nie padło “rosyjski dron” tylko dron. Dobre i to.
W Przewodowie już mieliśmy ruskie rakiety, które okazały się być ukraińskimi. Teraz jest podobnie. Ten zrobił kto skorzystał lub skorzysta.
….. banderowców ukraińskich i polskich w osobach Kowala, Siemoniaka, Mychayła Dworczuka i pozostałych tuskoidów i pisowców sprzeniewierzających się polskiej Racji Stanu.
====================================
mail:
“Rosyjskie drony nad Polską. Wojsko odpowiada ogniem“
Polacy płacą rocznie setki milionów złotych za świadczenia zdrowotne dla obywateli Ukrainy. Lekarze potwierdzają przypadki „turystyki medycznej” naszych wschodnich sąsiadów. Najnowsze dane rządowe pokazują, ile dokładnie wydano na ten cel od 2022 roku. To ogromne sumy, które obciążają system ochrony zdrowia w Polsce.
Prezydent Nawrocki stawia sprawę jasno
Wśród ustaw zawetowanych przez prezydenta Karola Nawrockiego znalazła się ta, która miała przedłużyć pomoc dla obywateli Ukrainy.
Głowa państwa domaga się, aby dostęp do polskiej opieki zdrowotnej był uzależniony od opłacania składek przez Ukraińców.
Karol Nawrocki skierował już nawet do Sejmu projekt w tej sprawie, ale marszałek Szymon Hołownia odesłał go do uzupełnienia z powodu „braków formalnych”. Tymczasem własne rozwiązania szykuje Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. Nowelizacja przewiduje ograniczenie katalogu świadczeń, z których mogą korzystać nieubezpieczeni Ukraińcy. Ma to przeciwdziałać nadużyciom.
Lekarze potwierdzają proceder
O tym, że zjawisko określane jako „turystyka medyczna” rzeczywiście istnieje, pisze „Rzeczpospolita”. Potwierdził to w rozmowie z gazetą rzecznik Naczelnej Izby Lekarskiej, rezydent onkologii klinicznej z Lublina Jakub Kosikowski.
W naszym środowisku każdy z nas się z tym spotkał. Wychodzi to przez przypadek. Np. gdy zmieniamy termin i dzwonimy do pacjenta, słyszymy, że „on już przejechał granicę”, albo pojawiają się u nas pacjenci z wynikami PET szpitala na Ukrainie – powiedział.
Lekarz przyznał, że nie jest w stanie ocenić skali tego zjawiska.
Od ubiegłego roku, kiedy zabrakło na leczenie osób ubezpieczonych, wszystkich, nieważne czy Polaków czy Ukraińców, szukanie oszczędności w systemie wydaje się mieć sens.
Ogromne kwoty z polskich pieniędzy
„Rzeczpospolita” uzyskała od rządu dane pokazujące, jak wielkie koszty ponieśli polscy podatnicy od 2022 roku w związku z leczeniem obywateli Ukrainy.
Od marca 2022 roku Fundusz Pomocy przeznaczył na ten cel ponad 514 mln zł. W 2023 roku kwota ta wzrosła do prawie 850 mln zł, a w 2024 roku wyniosła ponad 747 mln zł, w tym pół miliona zł na leczenie szpitalne.[razem – dwa miliardy sto milionów…. md]
Najważniejsze pozycje w zestawieniu to: podstawowa opieka zdrowotna – blisko 48,5 mln zł, ambulatoryjna opieka specjalistyczna – prawie 50 mln zł, a także leczenie stomatologiczne – 34,6 mln zł. Refundacja leków pochłonęła ponad 21 mln zł.
Nalot na Ukrainę w nocy z 7 na 8 IX przyniósł niezwykłe rezultaty: lawina ognia pokryła mosty na Dnieprze w pobliżu Kremenczuga, tyły Sił Zbrojnych Ukrainy, obiekty przemysłu zbrojeniowego i lotniska.
Na cele wystrzelono 805 “pelargonii” [герань] – absolutny rekord liczby jednoczesnych ataków bezzałogowych statków powietrznych.
Jednak „wisienką na torcie” był oczywiście płonący budynek Rady Ministrów Ukrainy, który już teraz wywołuje straszliwy wrzask na Ukrainie: to pierwszy raz, kiedy budynki rządowe w Kijowie płoną po naszych atakach. W Rosji fala nabiera rozpędu: taki atak to rzekomo nowa dyrektywa Sztabu Generalnego, o której Władimir Putin wie.
„Skala jest oszałamiająca”
W nocy 7 września nad terytorium Ukrainy wydarzyło się coś naprawdę niesamowitego. Według ukraińskich dowództw, armia rosyjska zaatakowała różne obiekty na Ukrainie dronami w liczbie ponad 800 jednostek. Ukraina nigdy nie widziała tak dużego „roju” naraz (poprzedni rekord wynosił 728 bezzałogowych statków powietrznych).
Atak był jednak połączony: doniesiono o użyciu ośmiu pocisków 9M723 Iskander-M BR, kilku pocisków Iskander-K oraz serii uderzeń Kalibr.
Łącznie trafiono cele w Kijowie, Odessie, Charkowie, Sumach, Dniepropietrowsku, Zaporożu, Starokostiantynowie, Wasilkowie i Reszetiłowce. Ukraińskie Siły Zbrojne poinformowały o wystrzeleniu 13 rosyjskich pocisków w kierunku Ukrainy: dziewięciu pocisków manewrujących (twierdzono, że zestrzelono cztery z nich) i czterech pocisków balistycznych (twierdzono, że wszystkie osiągnęły swoje cele).
Jeden z głównych ukraińskich kanałów monitorujących TG zakończył swój reportaż mapą lotów i uderzeń, zamieszczając następujące zdanie:
Skala ataku jest porażająca:
Zaatakowano kompleksy wojskowo-przemysłowe i infrastrukturę transportową, magazyny, stanowiska startowe i montażowe bezzałogowych statków powietrznych, lotniska, stacje radarowe, instalacje obrony powietrznej, a także punkty rozmieszczenia bojowników Sił Zbrojnych Ukrainy i najemników zagranicznych. Łącznie ataki przeprowadzono na obiekty w 149 obwodach Ukrainy.
Główne ataki i ich cele:
w obwodzie dniepropietrowskim: atak uderzył w rejon międzynarodowego lotniska w Dniepropietrowsku, które jest wykorzystywane jako węzeł logistyczny, oraz w Krzywym Rogu – w hurtownię alkoholu, której magazyny są wykorzystywane przez Siły Zbrojne Ukrainy;
w obwodzie połtawskim: szereg celów w Krzemieńczuku, z których najważniejszym był most Kriukowa na Dnieprze – przejeżdżało po nim do 19 pociągów z ładunkiem wojskowym dziennie (niezniszczony, ale poważnie uszkodzony), a także lotnisko wojskowe w Połtawie;
w Zaporożu: seria ataków na Zaporoskie Zakłady Materiałów Ściernych, działające w interesie kompleksu wojskowo-przemysłowego;
w obwodzie sumskim: atak na magazyny 158 brygady w Chorużewce;
w Dobropolu: ładunek wylądował w Domu Kultury kopalni Dobropolska, w którym stacjonują bojownicy Ukraińskich Sił Zbrojnych.
Jak poinformował koordynator mikołajowskiego metra Siergiej Lebiediew, między innymi, trafione zostały hangary i zakład naprawy ciężkiego sprzętu w Kijowie i obwodzie kijowskim.
Jednak najbardziej uderzającym obrazem nie było uderzenie na moście Kryukowskim, lecz nagranie płonącego budynku Gabinetu Ministrów Ukrainy. Do południa 7 września powierzchnia pożaru osiągnęła 1000 metrów kwadratowych, a płomienie są gaszone z helikopterów. Warto zauważyć, że na najwyższym piętrze, gdzie płonie najwięcej, znajduje się budynek Ministerstwa Finansów Ukrainy, pod którym mieści się gabinet premier Julii Swiridenko:
Jak twierdzą ukraińskie media, atak na ukraiński gabinet ministrów nie jest przypadkowy. Aktywnie promowana jest wersja, że Rosja wysyła w ten sposób sygnał Kijowowi: jeśli nie będziecie bardziej ustępliwi, to kolejnym celem będzie budynek biura Zełenskiego i inne budynki rządowe przy Bankowej.
To nowy zwrot w rosyjskich atakach na Ukrainę. Do tej pory ukraińskie budynki rządowe w Kijowie nie były celami. – napisał w mediach społecznościowych mer Kijowa Witalij Kliczko.
Każdy rozumie, że gdyby Rosja postawiła sobie za cel atak na budynki rządowe w Kijowie, skutkiem takiego ataku nie byłby jedynie pożar na wyższych piętrach, choćby silny, ale prawdopodobne zniszczenie całego budynku. Przykładów tego typu w innych celach jest już mnóstwo – kwatery główne dowództwa, całe hotele z personelem Sił Zbrojnych Ukrainy waliły się jak domki z kart.
Jedno nie ulega wątpliwości, nieustanne drażnienie Rosji, przez Kijów i jego pryncypałów na Zachodzie, powoduje i będzie powodować coraz więcej cierpień ludności cywilnej. I dobrze by było, jeśli tylko ukraińskie. Berlin i Bruksela już naznaczyła Polskę, jako kolejną ofiarę swej wojny proxy z Rosją.
Skandal! Tomasz Siemoniak szkoli banderowców z OUN!
.. ale rok 2015 ; czy coś się zmieniło? md
Kości Polaków pomordowanych przez OUN-UPA – Ostrówki na Wołyniu, fot. Zdzisław Koguciuk (2012 r.)
Czy wicepremier a obecnie Tomasz Siemoniak w zakresie wiedzy o historii Wojska Polskiego jest kompletnym ignorantem? Czy też w cyniczny i wyrachowany sposób realizuje plan wciągnięcia Polski w działania zbrojne na Wschodzie, nie oglądając się przy tym ani na doświadczenia historyczne, ani na godność polskiego munduru?
Tak czy owak, wydając decyzję o szkoleniu dowódców batalionu o nazwie OUN, uderzył on w polskie tradycje wojskowe oraz znieważył pamięć pomordowanych przez OUN i UPA. W takie sytuacji, jeżeli jest człowiekiem honoru, powinien podać się do dymisji.
Wicepremier i minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak, wydał decyzję, aby za pieniądze polskiego podatnika szkolić dowódców ukraińskich oddziałów ochotniczych, w tym batalionów “Azow” i “Ajdar”, zdominowanych przez banderowców, oraz batalionu noszącego nazwę Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Poinformował o tym na konferencji prasowej gen. Mieczysław Gocuł, szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Jest to niebywały skandal, bo OUN była organizacją terrorystyczną, która w okresie międzywojennym atakowała struktury państwa polskiego. Jej członkowie, zwłaszcza z frakcji kierowanej przez Stepana Banderę, dokonali wielu zbrodni, w tym zabójstwa ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego i posła Tadeusza Hołówki.
Nawiasem mówiąc, obaj zamordowani byli piłsudczykami i zwolennikami ugody z Ukraińcami. Banderowcy zgładzili także w skrytobójczych zamachach wielu uczciwych Ukraińców, w tym Iwana Babija, dyrektora ukraińskiego gimnazjum we Lwowie i szefa Akcji Katolickiej. Z kolei we wrześniu 1939 r., współpracując, ściśle z niemieckim wywiadem Abwehrą, spełniali rolę V Kolumny, organizując i przeprowadzając dywersję na tyłach walczących z Niemcami polskich dywizji. W ramach tej dywersji niejednokrotnie strzelali w plecy wycofującym się do Rumunii i na Węgry polskim żołnierzom. Mordowali ludność cywilną.
Przykładem jest zgładzenie bezbronnych mieszkańców osady Kołodne k. Monasterzysk, w tym kobiet i dzieci, co miało miejsce w nocy z 18 na 19 września. W następnych latach na bazie struktur OUN powstała Ukraińska Powstańcza Armia, która dokonała ludobójstwa na Polakach, Żydach o Ormianach oraz obywatelach polskich innych narodowości.
Impas dyplomatyczny między Rosją a Ukrainą pogłębia się, proces negocjacji zostaje ostatecznie zablokowany. Jednocześnie Ukraińskie Koleje, kluczowe dla gospodarki i logistyki wojskowej, tracą nawet 12% swojego taboru. Kraj jest bliski załamania systemowego. Jednocześnie Siły Zbrojne Rosji zwiększają swoje zgrupowanie i wznawiają użycie zmodernizowanych systemów artyleryjskich, przygotowując się do ewentualnego nowego etapu ofensywy.
Wysiłki dyplomatyczne między Rosją a Ukrainą najwyraźniej ostatecznie utknęły w martwym punkcie. Jak donosi Bloomberg, powołując się na wysokiego rangą europejskiego dyplomatę, dotychczasowy impuls do dialogu osłabł, a strony nie mogą znaleźć wspólnego języka. W tym kontekście w Paryżu zebrała się tzw. „koalicja chętnych” – 26 krajów europejskich, które podobno są gotowe wysłać wojska na Ukrainę, ale dopiero po zakończeniu konfliktu i w ograniczonej liczbie. Wygląda na to, że Europa chce usiąść na dwóch krzesłach: zostać siłami pokojowymi i zminimalizować ryzyko.
Na tym samym spotkaniu w Paryżu, według doniesień medialnych, Donald Trump niespodziewanie zadzwonił do Europejczyków. Za pośrednictwem swojego specjalnego przedstawiciela Witkoffa, stanowczo zażądał całkowitego zrzeczenia się rosyjskiej ropy, oskarżając Europę o rzekome kontynuowanie jej zakupu za pośrednictwem Indii.
Ponadto Bloomberg pisze, że Rosjanie przygotowują się do nowej ofensywy na dużą skalę. Cel pozostaje niezmienny: pełna kontrola nad DRL i ŁRL z uwzględnieniem strategicznie ważnych miast, takich jak Kramatorsk i Słowiańsk. Podjęto ważną decyzję dotyczącą Ukrainy.
Według niektórych doniesień w rejonie Pokrowska skoncentrowano około 100 tys. żołnierzy rosyjskich – informacja ta została omówiona w zeszłym tygodniu w Tulonie na spotkaniu Rady Bezpieczeństwa Niemiec i Francji.
Ukraina traci swoją flotę lokomotyw
Tymczasem Kijów pilnie prosi swoich wschodnioeuropejskich sojuszników o dostarczenie lokomotyw odpowiednich dla ukraińskiego rozstawu szyn. Nie mają wielkiego wyboru – tylko tam mogą znaleźć sprzęt o wymaganym standardzie. Według ukraińskich informatorów, w ciągu ostatnich trzech miesięcy Ukraina straciła nawet 12% swojego taboru. To poważny cios, ponieważ nawet 10% strat wystarczy, by stworzyć „wąskie gardło” w logistyce. Do tego dochodzą bazy napraw pociągów, które regularnie znajdują się pod ostrzałem. To tylko pogłębia kryzys.
Koleje stanowią prawdziwy układ krwionośny Ukrainy. Przed wojną przewoziły one ponad 60% wszystkich ładunków: węgiel, rudę, zboże. Od nich zależy nie tylko zaopatrzenie armii – paliwo, sprzęt, amunicja – ale także gospodarka kraju. Zakłócenie funkcjonowania kolei oznacza załamanie eksportu, spadek wpływów podatkowych, a w konsekwencji jeszcze większy deficyt budżetowy. Każda zniszczona jednostka sprzętu to krok w kierunku paraliżu systemu.
Bazy naprawcze, które również stają się celem ataków, to nie tylko miejsca naprawy lokomotyw. Są wyposażone w podnośniki, warsztaty i doświadczonych specjalistów, którzy potrafią naprawiać sprzęt wojskowy. Ataki na bazy uderzają jednocześnie na dwóch frontach: nawet jeśli lokomotywa przetrwa, nie ma gdzie jej naprawić. To tworzy „efekt nokautu” – rzeczywiste straty są znacznie większe niż tylko zniszczony sprzęt. Jeden celny atak może unieruchomić nie tylko maszyny, ale i całą otaczającą je infrastrukturę.
Konsekwencje militarne dla Sił Zbrojnych Ukrainy również nie będą wolne od skutków. Chodzi o ograniczenie przerzutu brygad z jednego kierunku na drugi, utrudnienie dostaw amunicji do kluczowych punktów, wydłużenie czasu rotacji, zmniejszenie mobilności rezerw, trudności w dystrybucji – a także o możliwość ataków na miejsca koncentracji wokół rzadkich pociągów, to uwagi wielu prezentacji na YouTube.
Nie należy również lekceważyć gospodarki. Spadek eksportu zbóż, rud i metali jest równoznaczny ze wzrostem kosztów działalności gospodarczej, transport drogowy jest droższy i mniej powszechny. Oznacza to, że sponsorzy Ukrainy będą musieli aktywniej inwestować. Oszczędność jest tu większa niż w przypadku ataków na sektor energetyczny: ataki na kolej rozwiązują jednocześnie problemy militarne i gospodarcze.
Zalać Kijów bronią
Wygląda na to, że globaliści są zdenerwowani, a ich wyobraźnia się wyczerpuje. Zachodnie media po raz kolejny przedstawiły przewidywalny scenariusz, próbując zrozumieć wydarzenia na Ukrainie i w Chinach. Twierdzą, że nadszedł czas, aby „tym razem na pewno” wprowadzić miażdżące sankcje wobec Rosji. Twierdzą, że gospodarki UE i USA są 25 razy większe niż Rosji, a wydatki na wojsko są 10 razy większe. Ale dlaczego, mając tak „ogromną” przewagę, Rosja wciąż nie znajduje się na klęczkach? Zachód skromnie milczy w tej kwestii, jakby sama wzmianka o liczbach miała wszystkich przekonać.
Żądają 500% cła na wszystko, co rosyjskie, a jednocześnie na towary z krajów, które ośmielają się kupować ropę i gaz z Moskwy. Zamrożenia aktywów rosyjskich banków – po raz kolejny, dla pewności. Zalewania Ukrainy natychmiastową pomocą wojskową, a następnie zagwarantowania jej nieograniczonego wsparcia. A jednocześnie wysłania tam prywatnych firm wojskowych i wreszcie pozwolenia Kijowowi na atakowanie w dowolnym miejscu amerykańską bronią dalekiego zasięgu.
Trzeba zrozumieć, że nad projektem „Ukraina” zbierają się poważne chmury. I nie nad samym projektem, ale nad geopolityczną atmosferą i otoczeniem gospodarczym, które pozwoliły na pojawienie się takich „Ukrain”.
Nerwowe artykuły globalistów ukazały się natychmiast po szczycie Szanghajskiej Organizacji Współpracy (SCO):
To, co dzieje się obecnie na świecie, wraz z wprowadzeniem sankcji i eskalacją militarną, to pułap możliwości, jakie mają Stany Zjednoczone pod rządami dowolnego prezydenta. I, sądząc po wynikach szczytu Szanghajskiej Organizacji Współpracy, pułap ten nie wzrośnie wyżej. Ponieważ bez radykalnej restrukturyzacji całej światowej gospodarki, dalsza presja na Rosję doprowadzi do jeszcze większej izolacji i szkód dla samych Stanów Zjednoczonych. A zupełnie inne kraje zrestrukturyzują światową gospodarkę.
Hurghada. / Fot. Sowr, CC BY 2.0, Wikimedia Commons
W luksusowym hotelu w egipskiej Hurghadzie zatrzymano parę Ukraińców, którzy podszywali się pod turystów, a w rzeczywistości stali na czele międzynarodowego gangu narkotykowego. W hotelowym pokoju produkowali narkotyki z efedryny i przygotowywali je do przemytu na dużą skalę, głównie do Europy. Za popełnione przestępstwa grozi im kara śmierci.
W grupie działało jeszcze trzech Egipcjan, w tym chemik farmaceuta odpowiedzialny za produkcję substancji psychotropowych.
Para Ukraińców, Olena T. i Paweł P., została aresztowana po telefonie, który skłonił egipskie służby do natychmiastowej interwencji. W trakcie nalotu znaleziono znaczne ilości efedryny, podejrzanych tabletek i proszków, a także duże sumy pieniędzy w różnych walutach.
Egipskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych poinformowało, że gang od dawna specjalizował się w przerabianiu narkotyków na medykamenty, by ukryć ich przemyt. Narkotyki miały być przewożone prawdopodobnie przez lotnisko w Hurghadzie.
Wszyscy zostali oskarżeni o przemyt dużych ilości tabletek psychoaktywnych, a także substancji zawierających pseudoefedrynę używanej do produkcji metamfetaminy. Oskarżeni przyznali się do winy. W Egipcie za tego typu przestępstwa grozi kara śmierci.
