For the third year, America Needs Fatima’s Sacred Heart of Jesus billboard campaign has swept across America, boldly reminding the nation that June is dedicated to the devotion of the Sacred Heart of Jesus. What began as a grassroots effort with just four billboards in Central Florida—launched as a response to the increasingly dominant LGBTQ messaging during June—has grown steadily, while LGBTQ visibility appears to be waning.
The billboards feature iconic images of the Sacred Heart of Jesus and carry simple yet powerful messages: “June is devoted to the Sacred Heart of Jesus” and “Christ is King.” Strategically placed along busy highways, near tourist destinations, and in commercial centers, the billboards serve as a visible reminder of God’s boundless love for mankind.
Ruby and Domenick Galatolo, active supporters of the American Society for the Defense of Tradition, Family and Property (TFP) and its America Needs Fatima campaign, launched the effort in 2023 in Ocala, Fla. They wanted it to be a counterbalance to the pride symbols that seemed to dominate public spaces. Ruby recalls that when she was growing up, every Catholic home displayed an image of the Sacred Heart, and June was widely recognized as the month to honor the Sacred Heart. She believed that by making this sacred image public again, people would remember its meaning and reunite with Christ’s love. She was right and her simple idea sparked a national movement.
June is devoted to the Sacred Heart of Jesus billboard in Ocala, Fla.
“I truly feel Our Blessed Mother put the idea for this campaign in my heart,” Ruby said. “When we started, there was a growing sense of disgust and fatigue at how LGBTQ activists were influencing our culture and our children. The time was right to rekindle the true meaning of June’s connection to the Sacred Heart.”
This early effort unexpectedly went viral on social media, even though both Ruby and Domenick had little online presence or experience. Their campaign drew widespread attention across the U.S. and even abroad, notably in countries such as Poland, Austria, Colombia, and Canada.
An anonymous priest from Rockford, Ill., was inspired to compose a prayer for the campaign’s benefactors: “During this month of Your Most Sacred Heart, I pray, O Lord, that all who look upon Your sacred image may be drawn into profound union with You.”
As the movement gained momentum, America Needs Fatima made it part of its call to action, by sending out emails with simple instructions encouraging individuals to raise funds and secure billboard space locally. These emails included contact information for billboard companies and direct links to approved artwork, streamlining the process.
June is devoted to the Sacred Heart of Jesus billboard in Worcester, Mass.
Mark Fisher, one of the many inspired supporters, received an email and joined forces with a longtime friend to sponsor four billboards around Worcester, Mass.—the second-largest city in the state. Like the Galatolos, he had grown frustrated with the overwhelming LGBTQ presence in his community and was eager for a tangible way to redirect attention to God.
“We put billboards up along Highway 290 and Route 9, two extremely busy roads in Worcester where we know they’ll be seen,” Mark said. “A friend told me they were a refreshing sight in the midst of all the pride messages—a sign of hope for a return to God. I pray many others feel the same way.”
Mark is already planning to fund billboards closer to the heavily congested city of Boston next year in hopes of reaching even more people.
Others have followed suit this year, raising funds for billboards that have appeared in Times Square, Hollywood, downtown Houston, Sacramento, San Jose, Cincinnati, and countless towns and cities across the nation.
In Bridgeport, Conn., Michael Miller and his community came together to purchase a billboard along busy Route 8 South, just before it merges with I-95.
“The campaign was a great way to honor Our Lord and fight back against an atheistic society trying to replace God with grave sins,” he said. “These billboards are a powerful way to take action and help place Our Lord before every person who drives by.”
June is devoted to the Sacred Heart of Jesus billboard in Bridgeport, Conn.
The Cincinnati Enquirer carried a feature article about the billboards and their impact on the metro area. Reporter Grace Tucker took note of the efforts of ANF supporters Patrick and Mary Ashcraft. She concluded that by the end of June, the couple’s billboards “will have attracted over 5.6 million potential views from the many drivers who use I-71 on a regular basis.”
As the number of Sacred Heart billboards grows, it’s noteworthy that LGBTQ messaging appears to be receding. Media outlets such as the Associated Press, USA Today, and Forbes have reported a notable drop in corporate sponsorships of pride events this year, which has led to scaled-back promotions. Forbes reported, “Gravity Research found a 60% decrease in pride engagement across major companies between 2023 and 2024—and that trend continues.”
That said, LGBTQ activism hasn’t disappeared. One group purchased a digital billboard in the same Ocala location as Ruby Galatolo’s Sacred Heart display. As the digital screen rotates, the LGBTQ message now appears immediately after Ruby’s billboard. While this placement is unfortunate, Ruby remains undeterred.
“This fight is not over,” she said. “But we know who wins.”
For those wanting more information about this campaign, please call 888-317-5571.
🚨 BREAKING: GLOBALIST ELITES NAMED IN DUTCH COURT 🚨 🧨 This is Jim Ferguson reporting from the Netherlands — the day after a historic court case in Leeuwarden that could ignite a global firestorm.
ELITY GLOBALISTÓW NAZWISKAMI PRZED SĄDEM W HOLANDII
Jim Ferguson relacjonuje z Holandii —
Dzień po historycznej rozprawie sądowej w Leeuwarden, która może wywołać globalną burzę. Słyszałem to na własne uszy, będąc w sali sądowej: Billa Gatesa. Urszuli von der Leyen. Alberta Burlę. Klausa Schwaba. Marek Rutte. Wszyscy zostali oskarżeni o spisek, bioterroryzm i zbrodnie przeciwko ludzkości.
Próbowali powstrzymać tę sprawę.
Aresztowali głównego prawnika, Arno van Kessela, zawiązali mu oczy, skuli kajdankami i zamknęli w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Jednak dowody — blisko 200 dokumentów — dotarły do sądu.
Uzyskałem specjalny dostęp do środka. Wraz z szanowaną holenderską dziennikarką Djamilą le Pair byłem świadkiem momentu, w którym kłamstwa zaczęły się rozpadać. To nie było zwykłe przesłuchanie. To był początek czegoś monumentalnego.
Wyrok ma zostać ogłoszony za sześć tygodni. Jeśli tak się stanie, może to skutkować wszczęciem postępowania karnego przeciwko światowym przywódcom.
Świat patrzy. A ludzie się buntują. Media o tym nie napiszą. Tak więc zrobimy: Udostępnij to. Oznacz wszystkich. Dajcie im znać – Norymberga 2.0 już się rozpoczęła.
Some basic facts about homelessness. The homeless population in the U.S. is growing. Recent data indicates a significant increase nationwide, with 2024 recording the highest number of homeless individuals since tracking began. Over 770,000 people were homeless in 2024, surpassing the previous year by more than 118,000. The homelessness rate increased from 1.75 per 1,000 in 2022 to 2.3 per 1,000 in 2024, representing a 30% rise over the two-year period. Overall, the homeless population increased by 18% from 2023 to 2024. Additionally, chronic homelessness, defined as individuals homeless for at least a year or experiencing repeated episodes, grew by nearly 30% between 2020 and 2023 1, 2, 3, 4, 5.
Under the Biden/Harris administration, the U.S experienced the largest increases in homelessness ever recorded, both in terms of the number of people and the percentage rise. Many experts believe that the federal spending and stimulus measures under the Biden administration contributed to inflation, which in turn drove up rents and home prices. Since 2019, rents have grown by more than 27% and home prices by nearly 50%. This forced many people to live on the streets.
Once people become homeless, it is very difficult to find employment and to lift themselves out of poverty. This leads to a spiral of dysfunctional behavior as people no longer have opportunities for a better future.
This is our future, unless we change American culture right now.
This is a children’s playground in Oakland, California. Kamala Harris’ hometown It is now completely overrun with a homeless encampment, trash and needles. This is what Gavin Newsom and Democrats have done to California you don’t see reported on the news.
Not all homeless individuals are without jobs. In the U.S., approximately 53% of those in homeless shelters and 40% of homeless people on the streets are employed in some capacity.
Many homeless individuals are functionally unemployed. About 66 million Americans, or nearly one in four working-age adults, are functionally unemployed—meaning they are either jobless, unable to find full-time work, or earning less than $25,000 annually. That accounts for 24.3 percent of the workforce 7.
Somehow, we have a situation whereby almost 25% of the workforce is functionally unemployed. Yet it is also argued by the experts and industry leaders that we have to import illegal aliens to do our “dirty” jobs. That Americans are incapable or unwilling to mow lawns, do landscaping, garden, do farm work, butcher, houseclean, and even complete basic construction tasks. The list of jobs we rely on illegal immigrants for goes on and on.
Of course, none of these are jobs that AI will replace anytime soon, which is why these “dirty jobs” are the jobs of the future.
But the situation gets worse. Dario Amodei, the CEO of Anthropic, one of the world’s leading creators of artificial intelligence, forecasts that over the next five years, AI could automate or eliminate between 10% and 25% of jobs in advanced economies, with certain sectors and entry-level roles facing even higher risks. The overall global job loss rate due to AI is projected to be between 9% and 14% by 2030, with the most rapid disruption expected between 2025 and 2028 7.
This is the future we all have to prepare for.
Work has become the enemy in the minds of many Americans. For many years now, the USA has been slowly drifting away from core elements of a functional industrialized society. There is a strong belief that a four-year college degree is the best route for most people to achieve success. Pop culture has celebrated the “corner office job,” overlooking the important roles played by the workers and jobs that helped create that office.
Moreover, the traditional and essential roles of maintaining a household and raising a family have been denigrated.
Because of this, many see other pathways to success, like trade schools, apprenticeships, and certification programs, as less valuable or just “alternatives.” Well-meaning parents and counselors often view apprenticeships and on-the-job training as suboptimal options, relegated only to individuals who aren’t suited for a college degree in some manner.
This focus on higher education is in part due to a decline in vocational programs and trades classes in high schools nationwide. Unfortunately, these trends have contributed to a growing skills gap. A gap for which the solution for many small and large businesses is to either hire illegal immigrants or export their labor needs overseas.
Last Monday, I was at an event in DC, speaking with a conservative who matter-of-factly told me that we have to import labor because Americans are not going to go out and cut their grass or clean their own houses anytime soon.
However, here’s the thing: when things get bad enough, or the stigma is removed from such jobs, they will. And that is the future we have to plan for and enable.
On Sunday, we had dinner with a German family visiting the States. I was speaking to Julian, who is a German housewife. She and I were discussing the dire economic situation in Germany, primarily caused by the large influx of immigrants. The proportion of people in Germany who are immigrants, as well as their children (where both parents are immigrants), is almost 25%.
Juxtapose this with Poland. Immigrants in Poland represent about 7% of the population, and the vast majority of immigrants in Poland are from Europe. Poland’s economy is expanding at one of the fastest rates in the European Union. There is almost no unemployment. Why is this? One of the main reasons is that Poland has not taken on vast numbers of immigrants, unlike Germany. Germany is awash in immigrants who can not find work and are now relying on government services to live. [Nie słyszał o Zełanskim i Ukraińcach? md]
According to Julian, the economy in Germany is so bad that now some Polish people are actually hiring German women to clean their houses. This is an exact reversal of the situation a few years back, when Germans hired Polish women to clean their houses.
Another reason the Polish economy is thriving is that it has a highly skilled labor force. Poland has made significant, ongoing investments in teaching people the trades. This has been achieved through a combination of government funding, employer incentives, and curriculum modernization. The result is that in Poland, a more flexible and industry-aligned vocational education system has been established, equipping both youth and adults with the skills necessary for the modern economy. [fantazjuje… md]
There is a lesson to be learned from all of this for America. We must prepare for a future where trades, including manufacturing, play a significantly larger role in the economy.
Work must become not an enemy of the middle class as it is now, but their savior. And this major shift in thinking must happen rapidly.
Unfortunately, our primary and secondary schools teach children that attending college is the path to success, implying that without a college education, one cannot achieve a successful career or true mental enlightenment. College has replaced religion as the citadel of knowledge. Teachers are teaching what they were taught in college, that the pathway to success and happiness lies in a “good education.” That the trades are something we hire “others” to do. That the domestic arts are not of value. This has to change.
The Department of Education should start by creating educational materials for elementary schools that highlight the advantages of entrepreneurship, the requirements of trades careers, and the positive impact on families of such employment. These materials should emphasize that working in an industrialized setting or as a tradesperson offers stability and job security, along with opportunities for family and leisure time. That a career in the trades requires as much or more skill than a college degree. That such a career is desirable and a goal worthy of a young person’s consideration. Additionally, a vocational education system aligned with industry needs must be implemented in high schools immediately. This system should equip students with essential skills for the modern economy, taking into account the impact of AI on various industries. High schools need to stop hiring teachers with four-year degrees and instead hire skilled tradespeople.
The USA has a huge unmet need for tradespeople, and lots of high paying jobs are going begging for applicants/
To Make America Great Again, Make the Trades Great Again!
Of course, this will be implemented on a state-by-state level, as it should be. But as long as we have a Department of Education, it can be used constructively to facilitate these changes.
We can not afford to be like Germany, whereby we have a vast immigrant population and not enough jobs. In the USA, we already have almost 25% of our workforce as functionally unemployed, capped off by a growing illegal immigrant population. This imbalance is unsustainable. Without a strong economy and good jobs, our birth rates will continue to decline, and our nation will stagnate economically. Overnight what constitutes a “good job” has changed, and Americans must adapt to this new reality.
The golden future for America is work. Real work. Not bullshit make-work jobs.
That means, good-paying jobs that have meaning, but that do not require a college degree. People have to be re-educated to view such jobs as worthy of their time and effort. This will require that our children learn to work again. This will require that many college-educated people be retrained for jobs in the trades.
For our families, they must reorient to this new reality. Saturday morning chores, which require our children to perform real work, must become the norm again. Families must relearn that the risk-benefit ratio of being outside and playing will cause more injuries, but that is offset by strong, healthy bodies. That children learn that physical work is not to be avoided, but rather to be embraced. That parents set an example and work with their children to clean the house, teach organizational skills – the domestic arts as well as how to use a screw driver, how to mow their lawns, plant vegetables and keep chickens. These basic homesteading skills teach children how to move their bodies and teach muscle memory. A child who has spent their life on their cell phone is not equipped for the world that awaits them.
I had a little chuckle yesterday when someone commented that my homesteading posts seemed elitist because they thought most people couldn’t homestead. But that really isn’t the case at all! Even folks living in apartments can enjoy a vegetable garden or try their hand at hydroponics. Learning a craft like knitting or how to cook to feed a family is all part of the self-sustainability movement. This isn’t elitist; it looks towards a different future. His inability to understand this reality and message reveals that a certain mindset is at play, one that makes it seem like tradecraft and a lifestyle focused on self-sustainability are out of reach for most Americans.
The cognitive dissonance that homesteading and prepping are elitist, while also viewing the domestic arts and trades as inferior uses of time, is a real phenomenon. This is a result of our educational system and media.
Teaching basic skills in our educational programs is critical to the well-being of society. Home economics must become a core curriculum, along with how to use tools. I took shop classes in high school – woodworking, metalworking, auto, drafting, at the same time I took advanced algebra, chemistry and biology and participated in the California gifted and talented high school training program. I would not have the skill sets I have needed throughout my life if I had not done this. That was California back in the 70s. All gone now, all gone woke.
Modernizing those old educational programs and making them the centerpiece of a model educational system is a critical step in shaping the American economy for the future. Those old-fashioned jobs in industry combined with modern training for skills involving robotics and artificial intelligence have to be elevated to the place in the hearts of Americans that they deserve.
Okazuje się, że coraz więcej Polaków rozumie niebezpieczeństwa, jakie do nas nadciągają, natomiast coraz więcej polityków nie tylko nie chce ich zrozumieć, ale wręcz przyspiesza katastrofę!!!
Z Panem akurat mogę być szczery, gdyż znamy się nie od dzisiaj. Należy Pan do grona naszych wspaniałych Darczyńców, wspiera Pan nasze akcje, o czym wiem i pamiętam. I raz jeszcze za to dziękuję.
I mówiąc szczerze, nie mogę ukryć własnego zdumienia, gdy czytam wiadomość sprzed dosłownie kilku dni: Komisja Europejska narzuca nam nowy cel redukcji gazów cieplarnianych – o 90% do 2040 roku!
To jeszcze większe zaostrzenie już drakońskich celów, jak np. zawarty w pakiecie Fit for 55 do Zielonego Ładu cel redukcji o 55% do 2030 roku. Kolejna dekada ma stanowić już totalne dokręcenie śruby nam wszystkim. Bo przecież to my za to zapłacimy cierpieniem, zubożeniem i być może nawet utratą własnego majątku…
Realizacja takiego scenariusza oznacza nie tylko likwidację polskiego górnictwa, ale właściwie dekarbonizację całej gospodarki – łącznie z transportem oraz z rolnictwem. Tego oczywiście nie wytrzyma nasz Krajowy System Elektroenergetyczny, bo jak miałby udźwignąć dostawy prądu do kolejnych milionów aut elektrycznych oraz mieszkań?!
Przecież to obłęd, prosta droga do regularnych blackoutów i cofnięcia nas w rozwoju o stulecia!!
I dlatego postanowiłem Panu o tym napisać, gdyż my w naszym gronie dobrze wiemy, w jak wielkie kłopoty wpakowały nas w minionych kilku latach polskie władze, z obecnym rządem na czele.
Wskutek fatalnych decyzji, takich jak zasypania i wręcz zniszczenia czynnych kopalń posiadających jeszcze ogromne złoża węgla, jak również wobec braku remontów istniejących i zaniechania budowy nowych elektrowni, w najbliższych latach w Polsce może zacząć brakować prądu.
Dlatego też od kilku tygodni prowadzimy kampanię protestacyjną, w ramach której zbieramy podpisy pod petycją do premiera Donalda Tuska oraz liderów rządowej większości w Sejmie:
Mamy też uruchomioną zrzutkę środków na promocję tej petycji i pomnożenie liczby sygnatariuszy. Serdecznie zachęcam Pana do włączenia się w tę zbiórkę:
Powiem Panu, że naciskamy na polityków coraz mocniej, co zdaje się… przynosić pierwsze efekty. Mianowicie:
Licznik naszej petycji przekroczył 10 000 sygnatariuszy! Z tej okazji postanowiliśmy złożyć dotychczas zebrane podpisy bezpośrednio w kancelarii premiera Donalda Tuska.Jak może Pan zobaczyć na powyższym zdjęciu, byłem w tym celu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i uzyskałem pisemne potwierdzenie przyjęcia petycji.
Polski rząd wychodzi poza dotychczasowe puste obietnice wyborcze. Jak wiemy, rządzący do tej pory obiecywali ochronę polskiej gospodarki i interesów obywateli, a jednocześnie podpisywali niemal wszystko, co przedstawiono im w Brukseli. Czy zatem wobec skrajnie radykalnej propozycji Komisji Europejskiej ten scenariusz się powtórzy?Ministerstwo Klimatu i Środowiska stwierdza jednak (rychło w czas!), iż „propozycja celu redukcji emisji na poziomie 90 proc. nie odpowiada w ogóle na pytanie, jak ten cel miałby być zrealizowany. Komisja Europejska nie pokazuje ani drogi dojścia do takich redukcji, ani kosztów, ani nawet narzędzi. W naszej ocenie przedstawiony cel jest nierealistyczny i będziemy sprzeciwiać się jego przyjęciu w takim kształcie”.
Czy widzi to Pan? Tak, wiem, że takie pojedyncze oświadczenie niewiele jeszcze znaczy i jesteśmy obecnie daleko od sukcesu w naszej wspólnej sprawie, ale sam język, którym zaczął posługiwać się rząd, to niewątpliwie efekt presji społecznej, w tym inicjatyw takich, jak nasza kampania petycyjna oraz akcja informacyjna na rzecz uświadomienia Polakom, czym w rzeczywistości jest „Europejski Zielony Ład” i co w praktyce będzie dla nas oznaczać jego realizacja…
Jestem przekonany, że gdy pomnożymy naszą obecną liczbę podpisów – np. do 50 000 lub nawet 100 000 – a następnie nagłośnimy sam fakt ich zebrania, Donald Tusk nie będzie mógł kolejny raz schować głowy w piasek.
Dlatego bardzo Pana proszę o włączenie się jeszcze dziś w tę akcję poprzez wsparcie dowolnym datkiem naszego obywatelskiego apelu o pilne ratowanie polskich elektrowni węglowych i kopalń, aby wkrótce nie zabrakło nam prądu:
A zabraknąć może, czego już nie ukrywa już nieliczne, ale wpływowe lobby klimatyczne, które forsuje wymuszenie ograniczeń w korzystaniu z prądu.
Nie możemy np. zakładać, że wszystkie jeżdżące obecnie po Polsce i po innych krajach samochody spalinowe zostaną jeden do jednego wymienione na elektryki. Byłoby to niezrównoważone ze względu na związane z tym ogromne potrzeby w zakresie pozyskiwania energii i surowców
– to są słowa przedstawicielki „Koalicji Klimatycznej”, które zacytował Business Insider, opisując nowe propozycje Komisji Europejskiej.
Czy widzi Pan ten obłęd?! Chcą nam zabrać to, co obecnie mamy i zamiast powrotu na ścieżkę rozwoju i bogacenia się, pogrążyć całe społeczeństwo – pozbawić własności, w tym osobistego transportu oraz limitować prąd przypadający na pojedynczą osobę.
NIGDY nie możemy się na to zgodzić!
Bardzo Pana proszę: uczyńmy tę inicjatywę kampanią ogólnonarodową – głosem społeczeństwa, które stanowczo sprzeciwia się nowej bolszewickiej nawałnicy, która coraz bardziej nieudolnie kryje się pod fasadą troski o planetę.
Poniższy link prowadzi do strony głównej naszej petycji – bardzo liczę na Pana udział w niej poprzez podpisanie, a jeśli to także możliwe – poprzez wpłatę choćby małego datku na jej rozpropagowanie(tutaj link do strony ze zrzutką).
Wiem, że nasz sukces w postaci zmobilizowania setek tysięcy Polaków i nagłośnienia sprawy na poziomie ogólnopolskim jest możliwy. Nie czekając na zebranie całej zakładanej kwoty, już uruchomiliśmy pewne działania płatne i widzimy pierwsze ich owoce, szczególnie w postaci dużej liczby osób dołączających do nas z Facebooka.
W praktyce oznacza to, że już za kwotę 40 zł możemy pozyskać od 50 do nawet 125 kolejnych osób, które podpiszą petycję. Jeśli wpłaci Pan np. 100 zł, przełoży się to odpowiednio na 125 -312 pozyskanych osób. To trudne do wyobrażenia, ale te mechanizmy naprawdę tak działają – Pana jeden datek naprawdę może sprawić, że kolejnych TRZYSTA osób zaprotestuje razem z nami. I oni zapewne też powiedzą o tej kampanii swoim znajomym…
Wybór kwoty pozostawiam Pana możliwościom i hojności.
Przy czym nie zapominam o jednym: o Pana dotychczasowym wsparciu, za które raz jeszcze dziękuję! Pragnę też podziękować za poświęcony czas i udział w naszych petycjach, które przecież w pełni realizujemy dzięki takim polskim patriotom jak Pan. Działamy bowiem bez pobierania jakichkolwiek środków publicznych, czy też grantów od dużych korporacji. Jesteśmy wyłącznie dla Was i stąd cieszy mnie każda kolejna możliwość kontaktu z Panem.
Proszę przyjąć moje pozdrowienia dla Pana oraz dla Pana bliskich.
Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC) nie akredytowała agencji Bloomberg News pomimo wielokrotnych próśb i nie wyjaśniła swojej decyzji. Wykluczone zostały również „New York Times”, „Financial Times”, „Wall Street Journal” i „Reuters”, rozszerzając zakaz nałożony przez grupę dwa lata temu. Inne agencje informacyjne uzyskały dostęp do konferencji, która odbędzie się w środę i czwartek.
Większość spotkań odbywa się obecnie online, pozbawiając dziennikarzy tradycyjnej możliwości zadawania pytań ministrom przed i po decyzjach dotyczących produkcji.
Tegoroczne seminarium odbywa się w czasie, gdy grupa walczy o utrzymanie kontroli nad rynkiem ropy naftowej w czasie, gdy Wall Street jest niemal jednomyślnie pesymistycznie nastawiony do perspektyw cen ropy w drugiej połowie roku.
Minister ropy Arabii Saudyjskiej, książę Abdulaziz bin Salman, faktyczny przywódca OPEC, publicznie skrytykował dziennikarzy za „błędne” relacjonowanie wydarzeń w grupie. Dziennikarze i szefowie agencji prasowych byli bardzo rozczarowani tym podejściem, ponieważ spotkania sojuszu dostarczają cennych informacji do analizy krótkoterminowych perspektyw najważniejszego rynku surowcowego.
Zakaz działalności głównych agencji prasowych był bezprecedensowym krokiem mającym na celu cenzurowanie informacji pochodzących z głębi kierownictwa kartelu naftowego. Od teraz oczekuje się, że takie środki będą stosowane na stałe.
Przedstawiamy trzecią część z minicyklu, wprowadzającego w obecną sytuację geopolityczną. Przyszłość każdego z nas zależy od zmian w geopolitycznej układance, a ta ostatnio układa się po nowemu. Nie można jednak dowiedzieć się z mediów głównego nurtu, jak przebiega przebudowa. Media niezależne też nie wszystkie stają na wysokości zadania. Staramy się te braki uzupełnić i dostarczyć kompleksową wiedzę.
Przedstawiamy trzecią część z minicyklu, wprowadzającego w obecną sytuację geopolityczną. Przyszłość każdego z nas zależy od zmian w geopolitycznej układance, a ta ostatnio układa się po nowemu. Nie można jednak dowiedzieć się z mediów głównego nurtu, jak przebiega przebudowa. Media niezależne też nie wszystkie stają na wysokości zadania. Staramy się te braki uzupełnić i dostarczyć kompleksową wiedzę.
Mówi się za Feliksem Konecznym, że bizantynizm zakorzenił się w niemieckich umysłach poprzez kontakty z Bizancjum, za pośrednictwem małżeństwa cesarza Ottona II z bizantyńską księżniczką Teophano, córką Konstantinosa Sklerosa. Nic dziwnego, że wraz z księżniczką przybyły do Cesarstwa wzorce kulturowe i ustrojowe. To jednak za mało, aby ukształtować charakter całego wielkiego państwa, jego władzy, elit i pojęć, motywujących uczucia ludu i decyzje możnych.
Musi tkwić coś głębiej, coś bardziej pierwotnego, uwodzącego umysły, przekazywanego w genach, w dziecięcych kołysankach, w bajkach i legendach, w pieśniach ludu, w historiach, opowiadanych przy ogniu, a nawet w krajobrazie. Drugie Cesarstwo, nazwane z czasem (nieoficjalnie) Sacrum Imperium Romanum – Święte Cesarstwo Rzymskie, było rzymskim tylko z nazwy. Faktyczną tożsamość tego tworu ujawnia inna jego nazwa – I Rzesza Niemiecka, Erstes Reich, którego trzonem było Królestwo Niemieckie – Reich der Deutschen. Było to więc państwo wielonarodowe, założone i zarządzane przez Teutonów, zwanych przez Rzymian Germanami, którymi przewodzili wówczas Sasi, bliscy sąsiedzi Jutów i Anglów.
Tytulatura Cesarstwa przywodziła wciąż żywą pamięć Cesarstwa Karola Wielkiego, które z kolei uznawało się za kontynuację Rzymu Cezarów, zarówno w swej warstwie politycznej, jak i kulturowej. Rzesza Niemiecka, zwana Cesarstwem z cesarskim Rzymem nie miała niczego wspólnego, poza tym, że przodkowie jej założycieli byli zwykle Rzymowi wrodzy. Cesarstwo Karolingów mogło rościć sobie pretensje do cesarskiej sukcesji, leżąc na terenach dawnego Imperium Romanum, a Frankowie Saliccy pod wodzą Meroweusza walczyli u boku Rzymian na Polach Katalaunijskich. 20 czerwca 451 r. w miejscu, zwanym Campi Catalaunici starły się dwie wielkie armie – rzymska pod dowództwem Flawiusza Aecjusza, zwanego ostatnim Rzymianinem, oraz huńska, pod wodzą Attyli, zwanego Biczem Bożym. Obydwie armie wsparte były przez sojusznicze plemiona, jednym z sojuszników rzymskich byli Frankowie Saliccy. Armia Hunów poniosła wtedy wielką klęskę, co złamało jej dotychczasową potęgę. Dwa lata później Bicz Boży zmarł podczas własnej nocy poślubnej, w łożu z germańską księżniczką Ildico. Historyk Jordanes podaje, że przyczyną bezpośrednią był krwotok z nosa, który zalał płuca, a pośrednią – pijaństwo i nadmierny wysiłek seksualny. Po śmierci Attyli jego imperium rozpadło się, a Hunowe zeszli z dziejowej sceny.
Bitwa na Polach Katalaunijskich była ostatnim przebłyskiem świetności Rzymu, a Frankowie wzięli w nim udział. Meroweusz założył dynastię Merowingów, która stanęła na czele państwa. Dynastia ta została zastąpiona przez Karolingów w wyniku zamachu stanu, uznanego jednak przez papieża Leona III. W Boże Narodzenie, 25 grudnia 800 roku w Bazylice św. Piotra w Rzymie papież Leon III nałożył Karolowi Wielkiemu na głowę cesarski diadem, a potem ukląkł przed władcą składając hołd. Znak był wiadomy – władza pochodzi od Boga, Cesarz jest pomazańcem Bożym, ale nie jest najwyższym kapłanem. Tym jest Papież, i bez jego aktu koronacji nikt nie może zostać Cesarzem. Obydwie władze zostały rozdzielone, a ich wzajemne relacje zdefiniowane jako współzależność.
Germańsko-saska Rzesza Niemiecka obejmowała część ziem dawnego Cesarstwa Karolingów. Sasi wykorzystali zarówno tytulaturę cesarską, jak i religię chrześcijańską do ugruntowania swej władzy. Na ile szczere były to intencje, Bóg to wie, z pewnością jednak było tam również instrumentalne wykorzystanie chrześcijańskich symboli i znaczeń, połączone ze skrytą wrogością wobec nich. Sasi, tak samo, jak znaczna część ziem Rzeszy Niemieckiej nie byli nigdy częścią Imperium Romanum. Żyjąc na ziemiach pradawnej Germanii, odziedziczyli wrogość Teutonów do Rzymu. W Cesarstwie Karola Wielkiego Sasi długo opierali się chrystianizacji, aż w końcu zostali w czasie wojen saskich w latach 799-800 brutalnie i krwawo zmuszeni do chrztu przez Karola. Mieli więc powody aby nienawidzić zarówno Rzymu, jak i chrześcijaństwa, tak samo, jak gnostycy. Połączyło ich coś jeszcze – zamiłowanie do mitu. Widać to w germańskich legendach, sagach, pieśniach, nordyckiej mitologii, choćby w Pieśni o Nibelungach, wspaniale sportretowanej przez Wagnera.
Istnieje źródło mocy i władzy – Złoto Renu, pozostające pod opieką Cór Renu. Wotan, wódz bogów zlecił dwóm braciom – olbrzymom Fafnerowi i Fasoltowi budowę nowej siedziby bogów – Walhalli. Jako honorarium zgodził się oddać im Freję, boginię miłości, radości i płodności. Olbrzymi zjawiają się po zapłatę, biorą Freję, pomimo protestów bogów i zgadzają się oddać ją za Złoto. Zostało ono jednak wcześniej wykradzione przez karła Mime, a później odebrane mu przez karła Alberyka, który, by skorzystać z jego mocy, wyrzekł się miłości. Jego karły wykuły hełm, pozwalający przybierać dowolną postać, oraz pierścień, dający władzę. Złoto zostało podstępem odebrane Alberykowi przez Wotana i Lokiego, nałogowego kłamcę i cynika, potrafiącego wykorzystać pychę Alberyka przeciwko niemu. Utraciwszy Złoto, Alberyk przeklął każdego posiadacza pierścienia, który odtąd musiał umrzeć. Bogowie oddali złoto olbrzymom, Freja została uwolniona, dwaj bracia pokłócili się o pierścień, Fafner zabił Fasolta, klątwa pokazała swoją moc. Bogowie triumfalnie wkroczyli do Walhalli po tęczowym moście Bifroście. Ta historia uruchomiła sekwencję zdarzeń, która prowadzi do Ragnarok – końca świata, w którym Walhalla wraz z bogami gorzeje w wielkim pożarze świata, który musi najpierw spłonąć, aby odrodzić się, świeży i zielony, bez wojen i cierpień. Współcześni Niemcy wciąż wierni są swoim mitom, do których powrócili po odrzuceniu chrześcijaństwa i powrocie do gnozy, co dokonało się dzięki Rewolucji Lutra. Od tamtej pory nienawidzą Rzymu jako tego, który próbował ich podbić, i tego, których ich ochrzcił. Mentalnie Niemcy od czasów Lutra są jednocześnie na tęczowym moście, wkraczając do Walhalli, oraz w mrocznym Lesie Teutoburskim, gdzie we wrześniu 9 roku plemienne hordy Arminiusza-Hermana wymordowały trzy rzymskie legiony, dowodzone przez Publiusza Kwinktyliusza Warusa. Tęczowa Walhalla, połączona z mordowaniem Rzymian – oto główny napęd okrętu o nazwie Niemcy.
Germanie, którzy pod wodzą Ottona I z saskiego rodu Ludolfingów w 962 r. uznali się za Cesarstwo, zarazem rzymskie, chrześcijańskie i niemieckie, połączyli w jedno żywioły, które mogły pozostać w pokoju tylko pod warunkiem zachowania wierności chrześcijaństwu. Było to możliwe, chrześcijaństwo udziela swojej siły każdemu, kto chce je przyjąć i w nim wytrwać. Neo-rzymscy Teutoni woleli jednak mit od wiary, władzę od dobra i gnozę od prawdy. Długo trwały wewnętrzne zmagania, w których Cesarz próbował, wzorem Bizancjum zostać zwierzchnikiem Papieża, kimś w rodzaju zastępczego Boga na ziemi, Papiestwo zaś stało na gruncie nadrzędności władzy duchowej nad świecką. Kulminacją rywalizacji był spór o inwestyturę i słynne upokorzenie cesarza Henryka IV, który w styczniu 1077 r. w Kanossie musiał ukorzyć się przed papieżem Grzegorzem VII. Co prawda później Cesarz wrócił do znaczenia, wygrywał bitwy, obalił nawet Papieża, a kolejni cesarze dalej potrafili odnosić świetne zwycięstwa i wznosić się na wyżyny potęgi, również wobec papiestwa. Jednak Kanossa zmieniła wszystko, cały świat ujrzał upokorzonego Cesarza, który dla odzyskania swej władzy zmuszony jest prosić Papieża o łaskę. Cesarz odtąd nie mógł już być bogiem. Papiestwo zadało potężny cios gnostyckiemu państwu, rosnącemu w sercu Europy. Ale nie tylko ono.
Ekspansja Imperium miała kilka wymiarów i kierunków. Najważniejszym był kierunek ideowy – przejście od katolicyzmu do gnozy, podporządkowanie i wchłonięcie papiestwa i Kościoła przez Imperium, po to, aby Imperium stało się kościołem, łączącym władzę świecką i religijną, a potem każdą inną. Były jeszcze dwa kierunku terytorialne – na zachód i na wschód. Ekspansja terytorialna na zachód została powstrzymana przez Franków, zwanych już wówczas Francuzami. Ich przywiązanie do narodowej monarchii i do wiary katolickiej zaowocowało stanowczą odmową uznania prerogatyw cesarskich względem królów Francji. Królowie mieli swoich legistów, badających prawo rzymskie i kanoniczne. Baldus de Ubaldis i Bartolous de Saxoferrato, ludzie dziś nieznani dali początek ideologii monarchii francuskiej, niezbędnej wówczas, tak samo przydatnej dzisiaj: rex est imperator in regno suo (król jest cesarzem w swoim królestwie), non ratione imperii, sed imperio rationis (nie z racji cesarza, lecz z nakazu rozumu). Drugi kierunek ekspansji terytorialnej prowadził na wschód – drang nach osten. To tam kolejne pokolenia kulturtregerów próbują zanieść wyższą cywilizację i wciąż okazują się cywilizacyjnie niżsi. Niemieckie parcie napotkało na krzepką przeszkodę – państwo polskie, rządzone przez Mieszka i Bolesława, rdzennych władców rodzimej dynastii. To państwo, jedno z najstarszych państw świata, które zatrzymało pochód gnozy ku ziemiom Chazarii, a stamtąd do panowania nad światową wyspą i nad światem. Niemcy nigdy nie zrozumieli, z czym się u nas spotykają, tak historycznie, jak i dzisiaj. Nie zdają sobie sprawy, że wyższa cywilizacja łacińska jest właśnie u nas, i zawsze była naszym naturalnym normotypem, a oni nieustannie szturmują nas gnozą, która zawsze musi użyć kłamstwa i przemocy. My też mieliśmy swoich legistów: Stanisława ze Skarbimierza i Pawła Włodkowica, a poza tym zastępy zbrojnych pod Cedynią, Głogowem, Wrocławiem, Płowcami, Grunwaldem, Koronowem, Świecinem, Byczyną, i na wielu innych polach bitew z niemieckim żywiołem, prącym na wschód.
Rzesza Niemiecka, zwana Świętym Cesarstwem Rzymskim okazała się niezdolna do wykonania zadania. Na zachodzie powstrzymana przez Francuzów, na wschodzie przez Polaków, ideowo przez katolicyzm i papiestwo. Spór papiestwa z cesarstwem nie był sporem o władzę, lecz o kształt władzy. Cesarstwo chciało jedności, prowadzącej w konsekwencji do totalitaryzmu, papiestwo chciało zachowania pluralizmu, umożliwiającego wolność polityczną, a z nią – każdą inną.
Z narzędzia, użytecznego do realizacji gnostyckich planów w Europie, Cesarstwo zmieniło się w przeszkodę, jako czynnik wzmacniający jedność polityczną, religijną i ideową Europy. Katolickie cesarstwo zostało przeznaczone do zniszczenia, tak samo, jak Kościół Katolicki i wszystkie inne państwa i narody, które ośmieliły się pozostać katolickie. Z jednością Kościoła i Europy postanowiono poradzić sobą za pomocą wypróbowanych metod fermentu religijnego. Tak zwana Reformacja, czyli bunt Lutra, oparta na starych gnostyckich wzorach, wzbogaconych o nową szatę pojęć powiódł się dlatego, że trafił na odpowiedni moment polityczny. Książęta Rzeszy chcieli zostać w swoich państwach i państewkach udzielnymi władcami równymi cesarzowi, a usłużny kapitał, już wówczas należący do gnostyków i penetrujący Europę tylko czekał, aby finansować rosnące potrzeby udzielnych władców. Potrzeby dworu władcy i jego możnych są znaczne, trzeba się przecież odpowiednio prezentować, każde państwo musi posiadać swoje atrybuty, a to kosztuje. Najlepszą inwestycją była i nadal jest wojna, można bowiem finansować obydwie strony konfliktu, albo ktoś wygra, albo wszyscy przegrają, i zawsze górą są bankierzy.
Reformacja przyniosła Europie kilka fal wojen politycznych, nazywanych dla niepoznaki religijnymi, rozbicie ideowe Europy na śmiertelnie skonfliktowane obozy, przebudowę zachodniej i środkowej części kontynentu. Największa transformacja o najdonioślejszych skutkach, trwających do dziś polega na zmianie treści pojęć. Świat protestancki inaczej niż katolicki postrzega tak fundamentalne kwestie, jak dobro i zło, prawda i fałsz, prawa i obowiązki, wolność i zniewolenie, zbawienie i potępienie. Gnostycy dokonali głębokiego podziału, działając pozornie sprzecznie ze swoimi ideami, dążącymi do jedności wszystkiego. Było to jednak podzielenie i skłócenie świata katolickiego, co jest jak najbardziej w interesie gnozy jako niezbędny warunek państwa światowego. Ordo ab chao, solve et coagula – tak brzmią zasady masońskie i alchemiczne.
Walka ideowa na polu religii i filozofii to najważniejszy front gnostyków, determinuje bowiem to, co ludzie myślą i co robią, a ludzie są najważniejszym zasobem planety. Pamiętajmy jednak, że treść potrzebuje formy, gnostycy potrzebują państw. Są to dla nich konieczne byty polityczne, zdatne do tego, aby przejąć nad nimi kontrolę z zewnątrz i realizować dalekosiężne cele. Można wówczas posługiwać się państwem, jego władzą, zasobami i mieszkańcami jakby zdalnie sterowanym pojazdem, mającym nawet załogę, która myśli, że wszystkim kieruje sama, a w rzeczywistości jest kierowana przez ukrytych nawigatorów. Pamiętano o przywiązaniu Teutonów do mitu, co jest warunkiem niezbędnym, aby wierzyć i słuchać gnozy. Posłużono się Rzeszą Niemiecką, w czasie, gdy wtajemniczeni mieli już świadomość, że nie spełni ona pierwotnego zadania, wciąż jednak nadawała się do realizacji celów pośrednich. Takim celem było wyemanowanie z Rzeszy nowej siły, która może stworzyć państwo i zarządzać nim. Użyto rycerskiego Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, zwanego u nas Krzyżakami, od czarnych emblematów w kształcie krzyża. Zakon nie miał wezwania Najświętszej Marii Panny, tylko szpitala pod tym wezwaniem. Oficjalnym celem Zakonu było krzewienie chrześcijaństwa i walka z pogaństwem.
To jedna z wielu mistyfikacji, w jakie obfituje historia, i to mistyfikacja tak gruba i bezczelna, że prawie nikt jej nie widzi. Zakon tworzyli w większości ministeriałowie z Rzeszy, podlegli większym feudałom, czyli średniozamożni rycerze, których status był niższy niż wolnych rycerzy Rzeszy, którzy podlegali samemu cesarzowi. W Polsce takie rozwiązania były prawie nieznane, u nas wszyscy byli formalnie równi, natomiast w Rzeszy ministeriał, który wywodził się z niewolników i jeńców wojennych, drogę do wyższych godności widział zwykle zamkniętą. Wykorzystano więc grupę ambitnych ludzi, ograniczanych przez porządek prawny, tworzących znaczną siłę społeczną. Krzyżaccy zakonnicy, będąc w Ziemi Świętej zetknęli się z ezoteryczną wiedzą, której wzbraniano wstępu do Europy. Swoje fascynacje przynieśli na kontynent, przedstawiając się jednocześnie jako bardzo prawowierni katolicy, mając stałe wsparcie cesarza, elit Rzeszy i Europy Zachodniej. Polaków bardzo dużo trudu kosztowało przekonanie Europy o niecnych celach Krzyżaków, lecz daliśmy radę i wygraliśmy europejską wojnę propagandową z Zakonem. Celem tej organizacji od początku jej bytności w Europie nie było to, co podawano do publicznej wiadomości, lecz coś innego. Krzyżacy po ich wyparciu z Ziemi Świętej dążyli konsekwentnie do budowy własnego państwa, zarządzanego według całkowicie nowych metod. Udało im się na ziemiach Polaków i Prusów, dzięki oszustwu i fałszerstwu. Cesarz Fryderyk II Hohenstauf, heretyk i świętokradca wydał w 1235 r. Złotą Bullę z Rimini, w której m.in. nadawał Krzyżakom na własność ziemie, należące do kogoś innego, również do Polski, uznawał się za lennego seniora Zakonu i całej Polski, a także za nadrzędnego władcę całej Europy. Stauf zachował się podobnie do Unii Europejskiej, podobnie uzurpatorsko i bezczelnie. Fryderyk był jeszcze lepszy, bo nie tylko, że fałszował nadanie Konrada Mazowieckiego, to jeszcze podrabiał sam siebie, cofając datę wydania dokumentu do 26 marca 1226 r. i rejestrując taką fałszywkę w kancelarii cesarskiej.
Państwo Zakonu Krzyżackiego było ewenementem, całkowicie sztucznie stworzonym bytem państwowym, zarządzanym technokratycznie. Początkowo Zakon stworzył bardzo atrakcyjne warunki dla osadników, ściągając ich z Rzeszy i zachodniej Francji. Potem jednak zaczęło się to, co zwykle – przykręcanie śruby, co też jako żywo przypomina UE. Państwo Zakonu było więc trzecią inwestycją państwową gnostyków, po Imperium Chazarów i Rzeszy Niemieckiej. Poza zdobywaniem doświadczeń twór ten miał trzy jeszcze cele. Celem pierwszym była kontynuacja parcia na wschód, czego Rzesza, mając na wschodzie państwo polskie nie mogła już prowadzić. Celem drugim była likwidacja tegoż niewygodnego polskiego państwa. Celem trzecim – uchwycenie przyczółka w okolicy głównej magistrali handlowej Eurazji, czyli światowej wyspy. Krzyże na płaszczach i tarczach były tylko przykrywką, tak samo, jak dziś przykrywką są wartości unijne, udające europejskie, oraz synodalny modernizm, udający Kościół Katolicki.
Państwo polskie stanęło w obliczu wielkiego zagrożenia swojego istnienia. Polska nie uległa Zakonowi, pokonała go w kilku wojnach, w czym dopomogła sama ludność państwa zakonnego, woląc władzę normalnych ludzi niż technokratów. Polacy nie wykorzystali jednak okazji do całkowitej likwidacji tego sztucznego tworu, a było ich kilka. To największa polska wina wobec świata – że w porę nie zdusiliśmy pruskiej hydry. Nie byłoby rozbiorów, wojen światowych, rewolucji w Rosji, komunizmu, Unii Europejskiej. Państwo krzyżackie bardzo długo służyło gnostykom za wygodne narzędzie do przebudowy Europy, i w pewnym sensie służy do dziś, duch pruski bowiem dokonał zjednoczenia Niemiec w 1871 roku, powołał II Rzeszę, potem III Rzeszę, a potem Unię Europejską. Po drodze państwo krzyżackie przeszło rebranding, bez wyrzutów sumienia zamieniając się w pierwsze luterańskie państwo świata w 1525 roku. Wielki Mistrz Zakonu Albrecht Hohenzollern pod namową Lutra zrzucił zakonny płaszcz, wyszedł z Kościoła, przyjął luteranizm i został świeckim władcą technokratycznego państwa, zwanego odtąd Prusami. Od tamtego momentu jego władcy mogli już knuć to, czego chcieli, i co szeptali im do ucha ich gnostyccy ukryci preceptorzy. W środku Europy powstało coś, co zaczęło pełnić tą samą rolę, którą odegrać miała Chazaria. Judaizm talmudyczny zastąpiony został przez luteranizm, co po odpowiedniej ewolucji daje ten sam efekt w postaci normatywizmu prawniczego, praworządności unijnej i tzw. wartości europejskich. Przewodnicząca Komisji Europejskiej oświadczyła, występując w 2022 roku na hebrajskim uniwersytecie Negev, że Europa to wartości Talmudu. Niczego więc nie trzeba się domyślać, wszystko wyraźnie zostało powiedziane. Prusy nie były jednak jedyną inwestycją państwową gnostyków. Najwyraźniej zdali sobie sprawę, że aby zapanować nad sercem Europy nie wystarczy być w tym sercu, bo są tu krzepkie państwa narodowe, trzymające się katolicyzmu – Francja, Austria i Polska. Aby pokonać ich siłę, trzeba było kompletnej przebudowy Europy, a do tego potrzebowano państwa morskiego, które może dopłynąć wszędzie, a którego jednocześnie nie można pokonać, bo jest za morzem. Wybór padł na Anglię, jako kolejny przyczółek gnostyckiej władzy w Europie i na świecie.
Ciąg dalszy nastąpi …
♦
Na tym kończę publikację serii o Chazarii na tym portalu. Został już napisany ciąg dalszy, prowadzący do naszych czasów. Wszystko, co dotąd napisałem i opublikowałem na ten temat, oraz to, co zostało napisane i nieopublikowane znajdzie się w nowej książce, wydanej już niebawem przez Instytut Wiedzy Społecznej im., Krzysztofa Karonia. Proszę wyglądać tej książki. Jej roboczy tytuł na dzień dzisiejszy to „Uścisk Chazarii”.
A tymczasem polecam „Poradnik Świadomego Narodu”, księga I już dostępna.
9 lip 2025 Rosja po raz kolejny zintensyfikowała swoją kampanię rakietową, uwalniając potężny system Iskander-M w fali śmiercionośnych precyzyjnych uderzeń na Ukrainie. Ukraińska fabryka bezzałogowych statków powietrznych w Charkowie, stanowisko dowodzenia w Odessie i fabryka silników rakietowych w Dnieprze zostały zniszczone — wysyłając wiadomość nie słowami, ale zniszczeniem.
Wspierana przez ogromny wzrost produkcji rakiet — do 700 Iskanderów w samym 2024 roku — rosyjska fabryka w Wotkińsku szybko się rozwija, produkując zarówno konwencjonalne, jak i zdolne do przenoszenia broni jądrowej rakiety balistyczne. Mając ponad 600 rakiet już w rezerwie i rosnący łańcuch dostaw obejmujący ponad 10 wykonawców zamówień obronnych, Rosja wyraźnie przygotowuje się do przedłużającego się konfliktu.
Tymczasem Stany Zjednoczone starają się wysłać dodatkowe systemy Patriot na Ukrainę. Ale czy nie jest już za późno?
Zapomnij o atomówkach. Oto nowa rosyjska broń odstraszająca.
===============================
Oreshnik to nie tylko pocisk. To prototyp przyszłej logiki wojennej: wystarczająco szybki, aby uderzyć przed wykryciem, wystarczająco wytrzymały, aby uniknąć przechwycenia i wystarczająco potężny, aby kształtować decyzje jeszcze przed rozpoczęciem wojny.
Dlaczego Rosja nie musi uciekać się do broni nuklearnej, aby osiągnąć swój cel – i jak Oresznik jasno to pokazuje.
Tuż przed świtem 21 listopada 2024 roku na niebie nad Dnieprem pojawiła się ognista kula. Nie był to meteor. To nie był dron.
Eksplozja, która nastąpiła później – precyzyjna, głęboka i niesamowicie cicha na powierzchni – rozerwała ogromny obiekt obronny Jużmasz w południowo-wschodniej Ukrainie. Materiał filmowy z tego ataku rozprzestrzenił się w ciągu kilku godzin, zebrany zarówno przez analityków open source, jak i służby wywiadowcze. Jednak dopiero po potwierdzeniu przez prezydenta Rosji Władimira Putina, świat otrzymał nazwę dla tego, czego był świadkiem:
Oresznik – nowy rodzaj rosyjskiego pocisku balistycznego.
Oreshnik, zdolny do osiągania prędkości powyżej 10 Mach, przetrwania temperatury do 4000C i dostarczania siły kinetycznej, która rywalizuje z taktyczną bronią jądrową, jest nie tylko szybki. Jest inny.
W ciągu niecałego roku przeszedł od tajnego prototypu do produkcji seryjnej, z potwierdzonymi planami rozmieszczenia na Białorusi do końca 2025 roku. Jego pojawienie się sugeruje, że Rosja zmienia zasady strategicznego odstraszania – nie poprzez eskalację łamiącą traktaty, ale poprzez coś cichszego, subtelniejszego i potencjalnie równie decydującego.
Czym więc dokładnie jest pocisk Oresznik? Skąd się wziął, jakie są jego możliwości i jak może zmienić pole bitwy?
RT wyjaśnia, co do tej pory wiadomo o najnowszym rosyjskim przełomie w dziedzinie niejądrowej broni strategicznej.
Jak działa Oresznik
Pocisk, który uderzył w zakład Jużmasz w Dniepropietrowsku (znanym na Ukrainie jako Dniepr), nie pozostawił po sobie spalonego krajobrazu ani spłaszczonego obwodu. Zamiast tego analitycy badający zdjęcia satelitarne zauważyli wąską strefę uderzenia, zawalenie się konstrukcji poniżej poziomu gruntu i niemal chirurgiczne uszkodzenie powierzchni. To nie skala zniszczeń się wyróżniała, ale ich kształt.
Ta sygnatura wskazywała na coś nowego. Zgodnie z dostępnymi danymi i obserwacjami ekspertów, Oreshnik przenosi głowicę penetrującą typu klastrowego, prawdopodobnie składającą się z wielu podpocisków o dużej gęstości. Detonacja następuje dopiero po tym, jak ładunek wbije się w cel – konstrukcja ta ma na celu maksymalizację wewnętrznych uszkodzeń utwardzonej infrastruktury wojskowej.
Putin stwierdził, że głowice Oresznika są w stanie wytrzymać temperatury do 4000C. Aby przetrwać takie ciepło i pozostać stabilnym przy prędkości końcowej, ładunek musiałby być zamknięty w zaawansowanych materiałach kompozytowych – prawdopodobnie w oparciu o ostatnie osiągnięcia w dziedzinie żaroodpornej ceramiki i struktur węglowo-węglowych stosowanych w hipersonicznych rakietach szybujących.
Jedną z charakterystycznych cech systemu jest jego zdolność do utrzymywania prędkości hipersonicznej podczas końcowej fazy lotu.
W przeciwieństwie do tradycyjnych głowic balistycznych, które zwalniają podczas opadania, Oreshnik podobno utrzymuje prędkość przekraczającą Mach 10, a być może Mach 11, nawet w gęstych warstwach atmosfery.
Umożliwia to uderzenie z ogromną energią kinetyczną, zwiększając penetrację i niszczycielską siłę bez konieczności stosowania dużego ładunku wybuchowego.
Przy takich prędkościach nawet nienuklearna głowica bojowa staje się bronią strategiczną. Skoncentrowane uderzenie o dużej prędkości wystarcza do zniszczenia bunkrów dowodzenia, stacji radarowych lub silosów rakietowych. Skuteczność tej broni nie zależy od promienia wybuchu, ale od precyzyjnego dostarczenia wysokiej energii. To sprawia, że jest ona zarówno trudniejsza do wykrycia, jak i do przechwycenia.
Pod względem doktrynalnym Oreshnik reprezentuje nową kategorię: Niejądrowy strategiczny pocisk balistyczny. Zajmuje on przestrzeń pomiędzy konwencjonalnymi systemami uderzeniowymi dalekiego zasięgu a nuklearnymi ICBM – z wystarczającym zasięgiem, prędkością i energią uderzenia, aby zmienić obliczenia pola bitwy, ale bez przekraczania progu nuklearnego.
Od topoli do leszczyny: początki systemu Oresznik
Chociaż system rakietowy Oresznik znalazł się w centrum uwagi opinii publicznej w 2024 roku, jego korzenie technologiczne sięgają dziesięcioleci wstecz. Architektura, filozofia projektowania, a nawet jego nazwa są zgodne z linią ukształtowaną przez jedną instytucję: Moskiewski Instytut Technologii Termicznej (MITT).
Założony podczas zimnej wojny w celu opracowania zaawansowanych systemów rakietowych na paliwo stałe, MITT od dawna odpowiada za niektóre z najbardziej wyrafinowanych rosyjskich mobilnych platform strategicznych. Należą do nich Temp-2S, Pionier, a później rodzina Topol – pierwsze rosyjskie mobilne międzykontynentalne pociski balistyczne.
Konwencja nazewnictwa pozostała zaskakująco spójna przez lata. Większość pocisków MITT nosi nazwy drzew: Topol (topola), Topol-M, Osina (osika), Yars (rodzaj jesionu), Kedr (cedr). Nowy system, Oreshnik (Leszczyna), wpisuje się w tę tradycję – zarówno symbolicznie, jak i organizacyjnie.
Analitycy uważają, że Oresznik może być częściowo oparty na RS-26 Rubież, mobilnym ICBM opracowanym przez MITT i testowanym w latach 2011-2015. RS-26 był zasadniczo skróconą wersją rakiety Yars ICBM, zaprojektowaną do przeprowadzania precyzyjnych uderzeń na średnich dystansach. Prace rozwojowe zostały po cichu wstrzymane w połowie 2010 roku – prawdopodobnie w odpowiedzi na ograniczenia traktatu INF, który zabraniał stosowania pocisków rakietowych o zasięgu 500 – 5 500 km.
Traktat ten już nie obowiązuje. Po formalnym wycofaniu się USA w 2019 roku Rosja mogła wznowić rozwój w dziedzinie, która była zamrożona przez dziesięciolecia. Pojawienie się Oresznika zaledwie pięć lat później sugeruje, że jego podstawowe komponenty – systemy napędowe, moduły celownicze i mobilne podwozie – były już bardzo zaawansowane.
[dla chętnych: w oryginale jest trochę czytelniejsza md]
Produkcja i wdrożenie: Od prototypu do Białorusi
To, co zaczęło się jako jednorazowe uderzenie operacyjne, przekształciło się w pełnowymiarowy program zbrojeniowy. W czerwcu 2025 roku, podczas spotkania z absolwentami najlepszych rosyjskich akademii wojskowych, Putin ogłosił, że system rakietowy Oresznik wszedł do produkcji seryjnej.
„Ta broń okazała się niezwykle skuteczna w warunkach bojowych i to w bardzo krótkim czasie” – stwierdził.
Szybkość tego przejścia – od debiutu na polu bitwy do masowej produkcji – jest godna uwagi. Sugeruje to, że zarówno system rakietowy, jak i wspierająca go infrastruktura dojrzewały po cichu w tle, prawdopodobnie w oparciu o wcześniejsze badania prowadzone w ramach programu RS-26.
Jeszcze bardziej znaczący niż sama produkcja jest plan rozmieszczenia pocisków. 2 lipca 2025 roku, podczas obchodów Dnia Niepodległości w Mińsku, białoruski prezydent Aleksander Łukaszenka publicznie potwierdził, że do końca roku pierwsze jednostki Oresznika będą stacjonować na Białorusi.
„Uzgodniliśmy to z Putinem w Wołgogradzie” – powiedział Łukaszenko. „Pierwsze pozycje Oresznika będą na Białorusi. Widzieliście, jak działa ten system. Będzie tutaj przed końcem roku”.
Posunięcie to ma zarówno logistyczne, jak i strategiczne znaczenie. Białoruś od dawna dostarcza wytrzymałe mobilne podwozia dla rosyjskich systemów rakietowych – w tym tych używanych przez Oresznika.
Ta synergia przemysłowa sprawia, że Mińsk jest naturalnym centrum rozmieszczenia, ale to coś więcej niż tylko wygoda techniczna.
Z minimalnym zasięgiem 800 km i maksymalnym podobno prawie 5500, Oresznik stacjonujący na Białorusi miałby w zasięgu praktycznie całą Europę Środkową i Zachodnią. Dla Rosji stanowi on nienuklearny wysunięty środek odstraszania. Dla NATO, wprowadza on nową klasę zagrożeń – szybkich, precyzyjnych i trudnych do przechwycenia, a jednocześnie pozostających poniżej progu odwetu nuklearnego.
W praktyce, otwiera to również drzwi do ewentualnej wspólnej rosyjsko-białoruskiej struktury dowodzenia operacjami rakietowymi poza terytorium Rosji – co jeszcze bardziej sformalizowałoby integrację wojskową między tymi dwoma państwami.
Oresznik znajduje się na przecięciu szybkości, precyzji i strategicznej dwuznaczności. Oto jak wypada w porównaniu z najpotężniejszymi systemami rakietowymi na świecie. [tabela powyżej]
Nowa doktryna bez broni jądrowej
Przez dziesięciolecia termin „broń strategiczna” był synonimem broni nuklearnej – narzędzia ostateczności, wykorzystywanego nie do użycia, ale do odstraszania. Oreshnik zmienia to równanie.
Łącząc zasięg międzykontynentalny, prędkość hipersoniczną i zdolność precyzyjnej penetracji, system ten wprowadza nowy poziom siły: Taki, który znajduje się poniżej progu nuklearnego, ale znacznie powyżej konwencjonalnej artylerii dalekiego zasięgu lub pocisków manewrujących.
W przeciwieństwie do głowic nuklearnych, ładunki Oreshnika mogą być używane bez wywoływania globalnego potępienia lub ryzyka eskalacji poza kontrolą. Jednak ich niszczycielski potencjał – zwłaszcza w stosunku do wzmocnionych celów wojskowych lub infrastruktury krytycznej – czyni z nich wiarygodne narzędzie strategicznego odstraszania.
Jest to sedno tego, co możemy nazwać „doktryną odstraszania nienuklearnego”: Zdolność do osiągania celów na polu bitwy lub celów politycznych za pomocą zaawansowanych systemów konwencjonalnych, które naśladują strategiczny wpływ broni jądrowej – bez przekraczania granicy.
W tych wyłaniających się ramach Oreshnik to nie tylko pocisk. To prototyp przyszłej logiki wojennej: wystarczająco szybki, aby uderzyć przed wykryciem, wystarczająco wytrzymały, aby uniknąć przechwycenia i wystarczająco potężny, aby kształtować decyzje jeszcze przed rozpoczęciem wojny.
Wprawdzie nie zanosi się na to, by wybory parlamentarne odbyły się wcześniej, niż w roku 2027, przede wszystkim z powodu nieśmiałości pana prezydenta Andrzeja Dudy. Jak wiadomo, jest on bardzo bliskim przyjacielem amerykańskiego prezydenta Donalda Trumpa, ale mimo tej zażyłości, nie potrafi przezwyciężyć onieśmielenia, które niekiedy wręcz go paraliżuje. Tak było w listopadzie 2018 roku, kiedy to odbył w Białym Domu 20-minutową rozmowę w cztery oczy – ale kiedy podczas urządzonego tego samego wieczoru w ambasadzie polskiej w Waszyngtonie przyjęcia z okazji 100-letniej rocznicy odzyskania niepodległości, zapytano pana prezydenta, czy poruszył w tej rozmowie sprawę ustawy nr 447, pan prezydent odparł, że nie – „bo strona amerykańska tego nie zaproponowała”.
Najwyraźniej i teraz prezydentowi Trumpowi nie przyszło do głowy, by zaproponować panu prezydentowi Dudzie przeprowadzenie w Polsce przesilenia rządowego, do którego niezawodnie by doszło, gdyby ktoś z Centralnej Agencji Wywiadowczej zadzwonił do wicepremiera Władysława Kosiniaka-Kamysza i powiedział jemu tak: wiecie, rozumiecie, Kosiniak, wy chyba jesteście przyjacielem Stanów Zjednoczonych, co? Na takie dictum wicepremier z pewnością odpowiedziałby po angielsku: tak toczno, Wasze Wieliczestwo! – No widzicie, Kosiniak – usłyszałby w odpowiedzi. – My tu do was z sercem na dłoni, a wy co? Pokażcie no jakiś dowód przyjaźni – ot na przykład – po co wam ten sojusz z folksdojczami? Pluńcie na nich, odwróćcie sojusze, a my pomyślimy, czy nie zrobić was premierem waszego bantustanu.
Niestety taki pomysł nie przyszedł do głowy prezydentu Donaldu Trumpu – ale być może by przyszedł, gdyby pan prezydent Andrzej Duda zręcznie mu go podsunął, nie czekając na przyzwolenie z jego strony. Jednak – jak mawiał pan Ignacy Rzecki z „Lalki” – „co tam marzyć o tem!” No to w jaki sposób pan prezydent Andrzej Duda zamierza zostać tubylczym premierem? Myśli, że kto mu to załatwi?
Mniejsza jednak o to, bo wszyscy rozumiemy, że z powodu nieśmiałości pana prezydenta Dudy o żadnym przesileniu rządowym w Polsce nie usłyszymy przynajmniej przed 6 sierpnia. Tymczasem sondażownie opublikowały sondaż, z którego wynika, że Volksdeutsche Partei została zdystansowana przez PiS, a w koalicji tworzącej vaginet obywatela Tuska Donalda wystąpiła masakra. Wprawdzie im dalej do wyborów, tym mniej trzeba przejmować się sondażami, bo sondażownie wykonują zamówienia na obstalunek – ale najwyraźniej obywatel Tusk Donald jeszcze nie ochłonął z wrażenia po wyborach prezydenckich przerżniętych przez obywatela Trzaskowskiego Rafała i na widok tego sondażu musiał się przelęknąć do tego stopnia, że zapowiedział nie tylko zamknięcie granicy z Niemcami i Litwą, ale nawet – wypowiedzenie konwencji ottawskiej o minach przeciwpiechotnych – bo zamierza zaminować granicę z Białorusią, żeby utrudnić migrantom przenikanie przez tę granicę, a poza tym – o czym nie trzeba głośno mówić – żeby zniechęcić miejscowych „aktywistów” do pełnienia roli przewodników i opiekunów. Muszę przypomnieć, że od razu to proponowałem, zamiast budować wielkim kosztem mur, przez który migranci podobno przechodzą, kiedy tylko chcą. Inna sprawa, że na zaminowaniu granicy nikt by się nie obłowił, natomiast przy budowie muru – aaa, to co innego! Teraz jednak mur stoi, forsa została rozdzielona, więc można śmiało granicę minować.
Zwraca jednak uwagę asymetria między planami uszczelnienia granicy wschodniej i uszczelnienia granicy zachodniej. O ile plan uszczelnienia granicy wschodniej nabiera charakteru radykalnego, o tyle plan uszczelnienia granicy zachodniej takim radykalizmem się nie charakteryzuje. Z deklaracji obywatela Tuska Donalda wynika bowiem, że w kwestii uszczelnienia granicy z Niemcami zamierza on stosować strategię deklarowaną przez generała Jaruzelskiego w latach 80-tych, to znaczy – „linię porozumienia i walki”. W tej strategii chodziło o to, by generał Jaruzelski porozumiał się ze swoimi konfidentami, albo z innego powodu zaufanymi przedstawicielami „lewicy laickiej”, a potem – żeby viribus unitis rozprawili się ze znienawidzoną „ekstremą”, co to próbowała sypać piasek w szprychy rozpędzonego parowozu dziejów.
Ta strategia udała się w stu procentach; widowisko telewizyjne: „Obrady Okrągłego Stołu”, zostało obsadzone prawidłowo zarówno po stronie rządowej, jak i tak zwanej „społecznej” – dzięki czemu znaczna część obywateli myślała, że to wszystko naprawdę. Tym razem chodzi o coś innego. Obywatele zaniepokojeni bezradnością vaginetu obywatela Tuska Donalda wobec niemieckiej policji, która kiedy tylko chciała wjeżdżała sobie na polskie terytorium z transportami migrantów i ich tu zostawiała, niczym starosta kaniowski Mikołaj Bazyli Potocki, co to za jednego Żyda, któremu kazał udawać kukułkę i pod tym pretekstem zastrzelił, odesłał do zaprzyjaźnionego pana brata całą furmankę Żydów – no a Straż Graniczna musiała potem rozwozić delikwentów po „centrach integracji”, kwaterować ich, karmić, poić i tak dalej. Toteż obywatele postanowili wziąć sprawy w swoje ręce i utworzyli „obywatelskie patrole”.
W tej sytuacji „linia porozumienia i walki” polega na tym, że obywatel Tusk Donald będzie się „porozumiewał” z Niemcami, a walkę prowadził z obywatelskimi patrolami. Niemcy to rozumieją i tak, jak wcześniej, to znaczy – podczas kampanii prezydenckiej – dali obywatelu Tusku Donaldu dyspensę na rozmaite myślozbrodnie w rodzaju „ siłowej linii piastowskiej”, czy „repolonizacji gospodarki” – byle tylko tubylcy wybrali obywatela Trzaskowskiego Rafała – tak i teraz pozwolili mu na przywrócenie kontroli – ale pod warunkiem, że te „obywatelskie patrole” wypali ogniem i żelazem. Do czego to bowiem podobne, że w bantustanie, właśnie przygotowywanym do przerobienia na Generalną Gubernię, jakieś Schweine tworzą samowolne patrole? Przecież już Adolf Hitler powiedział, że w zjednoczonej Europie tylko Niemcy będą mogli nosić broń, a nie jacyś tubylcy. Co prawda nie do końca się to udało i już w 1944 roku broń w Europie nosił, kto tylko chciał, aż dopiero Stalinowi udało się przywrócić prawo i porządek – ale skoro już samowolki się pojawiły, to trzeba dmuchać na zimne.
Dlatego też sięgnięto po strategiczną rezerwę w osobie pana red. Tomasza Terlikowskiego, który podzielił się projektem racjonalizatorskim, by policja „skuła” tych wszystkich „panów z Ruchu Obrony Granic”, a następnie „wywiozła ich po prostu”. Pan red. Terlikowski taktownie nie pisze, gdzie policja ma tych „skutych” wywieźć – ale i bez tego domyślamy się, że do chwilowo nieczynnych obozów koncentracyjnych, których uruchomienie staje się w tej sytuacji palącą koniecznością.
Sobór Watykański II jest być może soborem ważniejszym nawet od Nicejskiego. Nie ze względu na pożytki, które przyniósł, ale szkody, jakie wyrządził. Pisze o tym włoski historyk, profesor Roberto de Mattei.
Czy istnieje związek między Soborem Nicejskim, który odbył się w 325 roku, a Soborem Watykańskim II, ostatnim z dwudziestu jeden soborów uznanych za ekumeniczne, który zakończył się 8 grudnia 1965 roku?
W liście napisanym 29 czerwca 1975 r. do ks. Marcela Lefebvre’a, który krytykował Sobór Watykański II, papież Paweł VI stwierdził, że „Sobór Watykański II jest nie mniej autorytatywny, a nawet pod pewnymi względami ważniejszy niż Sobór Nicejski” (por. „La Documentation Catholique”, 58 (1976) s. 34). Stwierdzenie to wywołało wówczas zdumienie. Sobór Nicejski przekazał nam podstawowe prawdy wiary katolickiej, wyrażone później w tak zwanym Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskim, które jest odmawiane w każdą niedzielę podczas Mszy Świętej. Sobór Watykański II nie zdefiniował żadnych prawd ani nie potępił żadnych błędów, przedstawiając się jako sobór duszpasterski, a nie dogmatyczny.
Jak można przypisywać kontrowersyjnemu soborowi duszpasterskiemu większe znaczenie niż Kościół przypisuje swojemu pierwszemu soborowi ekumenicznemu?
A jednak, z punktu widzenia nie teologii, ale historii, stwierdzenie Pawła VI nie jest nieprawdziwe, nawet jeśli chodzi o coś innego, niż miał na myśli papież Montini. Aby spróbować to wyjaśnić, oprę się na interesującym artykule belgijskiego filozofa Marcela de Corte (1905-1994), który ukazał się w 1977 r. we francuskim czasopiśmie „Itineraires” pod tytułem Nicée et Vaticanum II (nr 215, s. 110-141).
W IV wieku naszej ery, na początku ery konstantyńskiej, modną filozofią wśród pogańskich elit był neoplatonizm Plotyna (203-270). Pomimo faktu, że rzymski uczeń Plotyna, Porfiriusz (234-305), ukazał silnie antychrześcijański charakter tego systemu religijnego, nie brakowało zwolenników spotkania wiary chrześcijańskiej z filozofią plotyńską. W szczególności aleksandryjski kapłan Ariusz próbował połączyć trynitarny system hipostaz Plotyna z chrześcijańskim dogmatem o Trójcy Świętej.
W chrześcijańskiej Trójcy Świętej istnieją trzy boskie Osoby: Ojciec, Syn i Duch Święty. Ta centralna tajemnica chrześcijaństwa została objawiona przez Boga i chociaż nie jest sprzeczna z rozumem, nie została rozumowo wytworzona.
Plotyn opracował tymczasem system filozoficzny, zgodnie z którym istnieją trzy hipostazy: Jednia (to Hen), która jest pierwszą, abstrakcyjną i nieokreśloną zasadą; Intelekt (nous), który jest poziomem bytu i myśli; oraz Dusza świata (psyche), która łączy świat rozumny ze światem zmysłowym. Te trzy hipostazy wywodzą się z siebie nawzajem poprzez konieczną emanację, nie mając tych samych stopni bytu. Nie mamy tu do czynienia z rzeczywistością nadprzyrodzoną, ale z umysłową i rozumową konstrukcją.
Ariusz, przesiąknięty neoplatonizmem, twierdził, że Osoba Syna emanowała z Osoby Ojca i umieścił Osobę Ducha Świętego na jeszcze niższym poziomie, odmawiając przypisania Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu tej samej boskiej substancji. Syn i Duch Święty nie byli współistotni Ojcu, a jedynie do Niego podobni. Sobór Nicejski potępił tę próbę „przekształcenia” dogmatu trynitarnego zgodnie z ówczesną filozofią i ogłosił, że Syn nie jest »podobny« do Boga, ale jest prawdziwie Bogiem, „współistotnym z Ojcem”. W języku greckim różnica wynosi zaledwie jotę; „współistotny” mówi się homoousios, podczas gdy „podobny” mówi się homoiousios. Symbol Nicejski używa słynnego przymiotnika homoousion, „współistotny” z Ojcem, aby przeciwstawić się Ariuszowi, który używa terminu homoiousion („podobny do Ojca”), inspirowanego bezpośrednio przez Plotyna.
Za tę tezę Atanazy był sześciokrotnie wygnany i ekskomunikowany przez papieża Liberiusza: współistotność trzech boskich Osób jest sercem Symbolu Nicejskiego i naszej chrześcijańskiej wiary.
Sobór Watykański II, w przeciwieństwie do Soborów Nicejskiego, Trydenckiego i Watykańskiego I, przedstawiał się jako sobór duszpasterski, ale nie może być soboru duszpasterskiego, który nie jest również dogmatyczny. Sobór Watykański II zrezygnował z definiowania nowych dogmatów, ale zdogmatyzował duszpasterstwo, przyjmując współczesną filozofię, zgodnie z którą prawda myśli jest weryfikowana w działaniu. Tradycyjna teologia dogmatyczna została odłożona na bok i zastąpiona „filozofią działania”, która z konieczności niesie ze sobą subiektywizm i relatywizm.
Teologia pastoralna Soboru Watykańskiego II stanowi zerwanie z teologią dogmatyczną Soboru Nicejskiego, właśnie ze względu na jej roszczenie do dostosowania się do immanentyzmu współczesnej filozofii. Aby wejść w zgodność ze światem, Kościół musi odłożyć na bok swoją doktrynę i powierzyć historii weryfikacji jej prawdy. Ale to właśnie wyniki nowej teologii pastoralnej dowiodły jej porażki. Wystarczy zapytać, ilu ludzi chodzi do kościoła w niedziele i w co wierzą, aby to zrozumieć.
Marcel De Corte uważał modernistycznego filozofa Maurice’a Blondela (1861-1949) za tego, który wprowadził immanentyzm i prymat działania do teologii pastoralnej Soboru Watykańskiego II. Jeśli, jak twierdzi Blondel, nie jest możliwe spekulatywne wykazanie istnienia Boga ani boskiego pochodzenia katolicyzmu, to ześlizgnięcie się w subiektywizm i filozofię praxis jest nieuniknione. 4 czerwca 2025 r. arcybiskup Aix i Arles, monsignore Christian Delarbre, oficjalnie otworzył proces beatyfikacyjny Maurice’a Blondela w kościele Saint Jean de Malte w Aix-en-Provence, który był kościołem parafialnym Blondela. To wyraz uznania jego teologicznego i filozoficznego dorobku w rozwoju posoborowego chrześcijaństwa.
Powróćmy do stwierdzenia Pawła VI, że „Sobór Watykański II jest nie mniej autorytatywny, a nawet pod pewnymi względami ważniejszy niż Sobór Nicejski”.
Sobór Watykański II był z pewnością ważnym i w tym sensie autorytatywnym soborem, ale jego historyczne znaczenie nie wynika z pożytków, jakie przyniósł Kościołowi, jak miało to miejsce w przypadku Soboru Nicejskiego, ale z bardzo poważnych problemów, które spowodował. Jeśli II Sobór Watykański ma odcisnąć większe piętno na historii niż Sobór Nicejski, to dlatego, że kryzys religijny naszych czasów jest poważniejszy i głębszy niż kryzys ariański.
Szkody, które przewidział abp Lefebvre, a którym zaprzeczał Paweł VI, są dziś obiektywną rzeczywistością. Teologia pastoralna Soboru Watykańskiego II uległa w ciągu sześćdziesięciu lat od jego zakończenia swoistemu samo-obaleniu, a historyk nie może tego nie zauważyć.
Czy Izrael to tylko kraj? A może kluczowy gracz w globalnej układance sił?
Zapraszamy na mocne, analityczne i otwarte spotkanie poświęcone tematowi geopolityki Żydów – w kontekście państwa Izrael, jego roli w światowej polityce, wpływów, zagrożeń i wewnętrznych napięć. Przyjrzymy się nie tylko bieżącym konfliktom zbrojnym i sojuszom, ale również historii, ideologii i strategii, które kształtują decyzje podejmowane w Jerozolimie, Tel Awiwie, Waszyngtonie i Teheranie.
Poruszymy m.in.: – jak Izrael zarządza konfliktem i narracją wokół siebie, – jakie znaczenie mają żydowskie elity w kluczowych państwach świata, – co wiemy, a czego nie mówi się głośno o polityce wewnętrznej Izraela, – jakie są scenariusze dalszego rozwoju sytuacji na Bliskim Wschodzie, – oraz jakie miejsce w tym wszystkim zajmuje Polska i Europa.
To spotkanie nie będzie poprawne politycznie. To będzie uczciwa, ostra i rzetelna rozmowa o tematach, które zbyt długo były pomijane. Dla ludzi myślących. Dla tych, którzy nie boją się prawdy.
Nareszcie ktoś! Vox otwarcie opowiada się za deportacją 8 milionów imigrantów i ich dzieci, w tym legalnych, którzy nie integrują się z hiszpańskim obyczajami.
Rocío de Meer, rzeczniczka partii, twierdzi, że proces będzie złożony, ale konieczny dla przetrwania narodu hiszpańskiego. Propozycja obejmuje audyt obywatelstwa i deportację m. in. przestępców, osób narzucających obce religie czy żyjących na koszt państwa.
PILNE: DZIEŃ SĄDU W HOLANDII – HISTORYCZNA SPRAWA SĄDOWA ROZPOCZYNA SIĘ W ŚRODĘ W LEEUWARDEN, GDY EM0477 STAWIA PFIZER, GATES, RUTTE I VON DER LEYEN PRZED SĄDEM ZA ZBRODNIE PRZECIWKO LUDZKOŚCI
PILNE: DZIEŃ SĄDU W HOLANDII – HISTORYCZNA SPRAWA SĄDOWA ROZPOCZYNA SIĘ W ŚRODĘ W LEEUWARDEN, GDY EM0477 STAWIA PFIZER, GATES, RUTTE I VON DER LEYEN PRZED SĄDEM ZA ZBRODNIE PRZECIWKO LUDZKOŚCI
============================
To pierwszy globalny sąd rozliczający się z wielowątkową machiną zmowy, w której Pfizer, współwinne rządy i niewybrane elity zorganizowały operację masowego ataku medycznego .
================================================
ZABÓJCZA PARTIA EM0477: BROŃ FARMACEUTYCZNA WYZWANA
W starożytnym mieście Leeuwarden, gdzie kamienne mury były świadkami stuleci sprawiedliwości, rozpoczyna się współczesne rozliczenie. Sercem tego historycznego procesu jest partia [szczepionek] EM0477 , wyprodukowana przez firmę Pfizer partia szczepionki, znana już na forach medycznych i w społecznościach ocalałych jako „partia zabójcza”.
To nie jest przesada, to nie jest teoria — to udokumentowany łańcuch śmierci, szkód i oszustw . Fakty już krzyczą, a w końcu sala sądowa słucha.
Szczepionka EM0477 wiązała się z ogromnie wysoką liczbą zgonów po szczepieniach, występujących w wąskim przedziale czasowym w wielu regionach.
Wewnętrzna komunikacja w firmie Pfizer już na początku wskazała, że ta partia może stwarzać problemy, jednakże dystrybucję przyspieszono , a nie wstrzymano.
Ocaleni i rodziny zmarłych byli uciszani, wyśmiewani lub poddawani psychologicznej manipulacji, a raporty z sekcji zwłok ukrywano, a akty zgonu fałszowano, podając jako przyczynę „naturalną” lub „istniejące wcześniej schorzenia”.
To, czego jesteśmy teraz świadkami, to nie tylko proces dotyczący jednego produktu farmaceutycznego. To pierwszy globalny sąd rozliczający się z wielowątkową machiną zmowy , w której Pfizer, współwinne rządy i niewybrane elity zorganizowały operację masowego ataku medycznego .
Z Maryją Królową Polski modlić się będziemy o Polskę wierną Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, o wypełnienie Jasnogórskich Ślubów Narodu
BIŁGORAJ – w każdą drugą niedzielę miesiąca w kościele pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny o godz. 18.00 Msza Święta za Ojczyznę i Pokutny Marsz Różańcowy!
WARSZAWA – zapraszamy na comiesięczny Pokutny Marsz Różańcowy, który już od 9 lat odbywa się w stolicy. Rozpoczynamy Mszą Świętą o godz. 8.00 w kościele św. Andrzeja Apostoła i św. Brata Alberta na pl. Teatralnym 20, po niej udajemy się ulicami Warszawy pod Sejm RP.
Zgodnie ze słowami Najświętszej Dziewicy Maryi (zawartych we wszystkich uznanych objawieniach) modlitwa na Różańcu Świętym jest ostatnim ratunkiem dla świata. To jest FAKT – władze tego świata, odrzucają Boga a na Jego miejsce intronizują zachcianki człowieka (lub w najlepszym wypadku sentymentalnie celebrują humanizm).
Trasa naszego comiesięcznego Pokutnego Marszu Różańcowego w Warszawie: Po drodze z placu Teatralnego idziemy ogarniając modlitwą Różańca Świętego ważne instytucje i ministerstwa położone przy Krakowskim Przedmieściu, modlimy się za Prezydenta RP pod jego siedzibą, skręcamy w ul. Świętokrzyską by modlić się pod Ministerstwem Finansów, później przy pl. Powstańców Warszawskich 7 dochodzimy do budynku TVP, gdzie mieszczą się główne studia informacyjne telewizji publicznej (przez dziesięciolecia komunizmu i liberalizmu siejących nienawiść oraz kłamstwa). Modlić się będziemy o konieczne zmiany w mediach i nawrócenie środowisk dziennikarskich. Kierujemy się później w stronę placu Trzech Krzyży i na ul. Wiejską aby ogarnąć modlitwą władze ustawodawcze naszego Kraju. Zakończenie Pokutnego Marszu Różańcowego będzie pod Sejmem i Senatem RP (wcześniej podejdziemy pod ambasadę Kanady, gdzie Panu Bogu i Jego Matce zawierzać będziemy Mary Wagner, która toczy samotny bój o przestrzeganie prawa Bożego w Kanadzie).
Będziemy się modlić o ustanie kłamliwych ataków na nasz Kościół i Ojczyznę, o nawrócenie nieprzyjaciół i pojednanie ludzi, narodów i państw na fundamencie prawdy, aby wobec ofiar zbrodni i ludobójstwa nastąpiło sprawiedliwe zadośćuczynienie za zło jakiego doświadczyli od prześladowców. Będziemy modlić się także o to by dla wszystkich narodów, dawniej i dziś zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej i Europę Środkowo Wschodnią, Jezus Chrystus był j e d y n ą Drogą, Prawdą i Życiem, o to też by na ziemiach nasączonych krwią ofiarną poprzednich pokoleń umocniona została święta wiara katolicka, poza którą nie ma zbawienia, by porzucone zostały błędne wyznania i religie wiodące na bezdroża nienawiści
Zapraszamy w piątek do różańcowego szturmu modlitewnego za Kościół, naszą Ojczyznę i nasze rodziny – Msza Święta za Ojczyznę godz.17.00 parafii p.w. św. Stanisława Biskupa i Męczennika (Głównego Patrona Polski). Po Mszy Świętej adoracja Najświętszego Sakramentu i Różaniec święty za Ojczyznę.
Tylko modląc się na Różańcu Świętym i poprzez POKUTĘ możemy wybłagać tryumf Niepokalanego Serca Maryi Panny w Kościele, w Polsce, w naszych rodzinach i na całym świecie.
Kanadyjski reżim eutanazji już zabija niepełnosprawnych.
Będzie jeszcze gorzej
Nawet ONZ określiła kanadyjski program wspomaganego samobójstwa jako „eugenikę sponsorowaną przez państwo” i wezwała rząd do ograniczenia planów rozszerzenia dostępu do eutanazji.
( LifeSiteNews ) — W Kanadzie zabijamy niepełnosprawnych. Ponad 90 procent dzieci, u których zdiagnozowano zespół Downa w łonie matki, jest abortowanych; nienarodzone dzieci, u których zdiagnozowano inne niepełnosprawności, zazwyczaj spotyka ten sam los. Ale przez dziesięciolecia nasz nazistowski, zabójczy ableizm ograniczał się do tych, którzy jeszcze się nie urodzili.
Wraz z rozszerzeniem uprawnień do eutanazji na osoby cierpiące wyłącznie na niepełnosprawność lub chorobę psychiczną, które ma wejść w życie w 2027 r., ma to ulec zmianie. Grupy osób niepełnosprawnych były niemal jednomyślne w potępieniu tego planu, który został dwukrotnie opóźniony przez rząd liberalny z powodu sprzeciwu ze strony całego kanadyjskiego społeczeństwa – ale nie został całkowicie anulowany.
Nawet Komitet Narodów Zjednoczonych ds. Praw Osób Niepełnosprawnych, badając przestrzeganie przez Kanadę Konwencji ONZ o Prawach Osób Niepełnosprawnych na początku tego roku, doszedł do wniosku, że Kanada rozpoczyna „eugenikę sponsorowaną przez państwo” i wezwał rząd Kanady do porzucenia tych planów i wycofania rozszerzającego się reżimu eutanazji. Grupa zajmująca się prawami osób niepełnosprawnych Inclusion Canada, a także kilka innych, napisało do organu, aby podnieść alarm w sprawie kanadyjskiej polityki eutanazji.
Kanadyjczycy z niepełnosprawnością fizyczną od lat próbują zwrócić uwagę rządu, a historie osób, które szukają eutanazji, ponieważ nie mogą uzyskać potrzebnego im wsparcia lub opieki, okresowo dominują w nagłówkach międzynarodowych gazet. (Tę paskudną rzeczywistość najlepiej oddaje słynny komiks przedstawiający schody prowadzące do placówki opieki zdrowotnej, z jedyną rampą dla wózków inwalidzkich prowadzącą do „eutanazji”). Rząd nie wziął jeszcze pod uwagę tych historii.
Członek mojej rodziny jest pielęgniarką w Kanadzie. Wykonali kilka procedur wspomaganego umierania w domu opieki, w którym pracowali, zanim odmówili kontynuacji. W jednym przypadku rodzina mężczyzny z niepełnosprawnością umysłową zdecydowała, że chce, aby został on poddany eutanazji. Nie chciał umierać. Ale członek mojej rodziny został prawnie zmuszony do zakończenia swojego życia. Trzymali go za rękę, gdy mówił im „Jestem głodny” i „Jestem spragniony”.
Ten biedny człowiek nie rozumiał, co się z nim dzieje, faszerowany lekami, które miały zakończyć jego życie, a członek mojej rodziny opłakiwał duszę, którą niepotrzebnie tracił. Nie był śmiertelnie chory. Nie był szczególnie stary. Nie umierał. Nie chciał umierać. Ale nie miał wyboru. Ponieważ jego życie zostało uznane za zbędne przez rodzinę, a rząd dał im prawo do odebrania mu życia, niezależnie od jego potrzeb i życzeń.
A kiedy członek mojej rodziny powiedział w miejscu pracy, że nie może kontynuować wykonywania tych procedur – że jego sumienie na to nie pozwala – powiedziano mu, że jest to jego „prawny obowiązek” jako pielęgniarki. Nadal odmawiał. Ale nie każdy będzie miał kręgosłup moralny i odwagę członka mojej rodziny.
Droga do piekła jest wybrukowana dobrymi intencjami, a właśnie przed tym otwiera drzwi ustawa o eutanazji wspomaganej. Zaczyna się od „wyboru” i „godności”. Ale samobójstwo nie jest popełniane tylko „kiedy pacjent tego chce”. A kraje, w których jest już zalegalizowane, pokazały nam ponurą rzeczywistość. W Holandii 40% zgonów w wyniku eutanazji następuje bez zgody pacjenta. W Kanadzie oferowano ją paraolimpijczykom, którzy prosili jedynie o pomoc w poruszaniu się. Skoro tam się to udaje, to i u nas się to zdarza. Ludzie będą zabijani wbrew swojej woli.
Poproszony o publiczne potwierdzenie, Smith stwierdził: „ Nie, mój członek rodziny nie ujawni tego publicznie. Tak, ufam jego zeznaniom. Nie, on nie jest okropną, okropną osobą. Tak, to się naprawdę dzieje. Prawo surowe a ponura rzeczywistość to dwie zupełnie różne rzeczy. To, że prawo miało chronić przed przymusem lub procedurami bez zgody… nie oznacza, że tak jest”.
Chciałbym jej nie wierzyć, ale wierzę. Wierzę jej, ponieważ osoby świadczące usługi eutanazji zakończyły życie osób takich jak Alan Nichols, który został zabrany do szpitala przez członków rodziny po epizodzie psychiatrycznym i poddany eutanazji kilka dni później. Wierzę jej, ponieważ ujawnione dokumenty pokazują, że osoby świadczące usługi eutanazji w Ontario odnotowały 428 przypadków potencjalnych naruszeń prawa karnego, bez ani jednego zgłoszenia do organów ścigania. Wierzę jej, ponieważ kanadyjskie środowisko medyczne już akceptuje śmiertelny ableizm [Dyskryminację osób z niepełnosprawnościami], podobnie jak nasz rząd.
Kanada już zabija osoby z niepełnosprawnością lub chorobami psychicznymi; jak dotąd osoby dokonujące eutanazji muszą szukać innych powodów (pisemnym powodem podania śmiercionośnego zastrzyku Alana Nicholsa była „utrata słuchu”). Jednak wraz z rozszerzeniem kryteriów kwalifikacyjnych w 2027 roku, wrota się otworzą.
Artykuł niniejszy stanowi piątą, ostatnią część z minicyklu o wojnie, sprowokowanej przez małe państwo Chazarów i wywołanej przez wielkie Anglosasów. Na końcu rozważymy obecne i przyszłe sojusze Polski.
Artykuł niniejszy stanowi piątą, ostatnią część z minicyklu o wojnie, sprowokowanej przez małe państwo Chazarów i wywołanej przez wielkie Anglosasów. Na końcu rozważymy obecne i przyszłe sojusze Polski.
Na koncepcję zredefiniowania sojuszu z USA większość dzisiejszych znawców zakrzyknie, że to niemożliwe, musimy się poddać polityce USA, bo jak nie, to… No właśnie, bo jak nie, to co? Odpowiedzą wnet, że zaraz napadnie nas Rosja, dlatego musimy się bardzo zbroić i być najsilniejszą rubieżą na wschodniej flance. Otóż to jest wada myślenia nad Wisłą, której powinniśmy się jak najszybciej pozbyć. Nie powinniśmy być żadną flanką żadnego bloku, tylko budować swój własny blok.
Nasza pozycja geopolityczna wynika z geografii Eurazji i naturalnych szlaków handlowych. Zostały one zaburzone przez rozwój transportu morskiego i mocarstw morskich. Dzięki temu najpierw Wielka Brytania, a potem Ameryka mogły dowolnie kształtować swoje strefy wpływów, łupiąc i eksploatując cały świat wedle własnych potrzeb, jedne rządy wynosząc, inne obalając. W systemie, urządzanym przez mocarstwo morskie ziemie Polski zawsze znajdą się w strefie zgniotu. Z jednej bowiem strony mamy Europę Zachodnią, mającą dogodne wyjścia na ocean światowy, z drugiej zaś – wielki masyw eurazjatycki, dla którego najdogodniejszy dostęp do oceanu wiedzie do portów Europy, wprost przez nasze ziemie. Dla nas położenie na takim szlaku byłoby bardzo korzystne, ale dla mocarstw morskich jest to wręcz niebezpieczne, dlatego, że umożliwia komunikację eurazjatycką po liniach wewnętrznych, bez pośrednictwa szlaków morskich i poza kontrolą morskich mocarstw. Oznacza to nie tylko utratę zysków przez mocarstwo morskie, ale utratę przez nie kontroli tego, co dzieje się w Eurazji.
Zyskałyby na tym państwa, położone na wewnętrznych szlakach handlowych, szczególnie Polska. Wówczas nie bylibyśmy na obrzeżu, ale w centrum. Polska nie powinna być niczyją flanką, ale MOSTEM I STRAŻNICĄ EURAZJI. Mostem, bo łączy Wschód z Zachodem. Strażnicą, bo kontroluje most i może go zamknąć. Nie zrobi tego jednak z byle powodu, gdyż żywotny interes Polski polega na tym, aby szły przepływy, a nie żeby trwały blokady. Główna rola Strażnicy nie polega na zamykaniu mostu, ale na pilnowaniu na nim porządku i pobieraniu myta. Oznacza to więc, że w żywotnym interesie Polski leży włączenie się w chińską inicjatywę Nowego Jedwabnego Szlaku.
Pojawia się jednak szereg pytań. Po pierwsze, co na to Ameryka. Na dziś wiadomo, że nie ma o tym mowy, nasi sojusznicy trzymają nas w garści i nie pozwolą na to. Jednak sprawy świata układają się po nowemu. Globalny hegemon już nie może i nie chce być globalny, więc stara się być lokalny z zachowaniem wpływu na resztę świata. Jest duża szansa przekonania Ameryki do tego projektu, jeśli Polska będzie w stanie utrzymywać porządek na Moście Eurazji, co będzie oznaczało stabilność w naszym regionie. A stabilność naszego regionu jest jednym z gwarantów stabilności na świecie. Polska będzie w stanie utrzymywać tą stabilność, jeśli będzie miała stabilną władzę polityczną, cieszącą się stałym poparciem minimum 1/3 społeczeństwa. Stabilność władzy oznacza brak ataków z zewnątrz i rozłamów wewnątrz. Rozłamy wewnątrz Polski zwykle były i są powodowane przez zagraniczne ośrodki władzy, m.in. przez USA, Niemcy i gnostyckich Chazarów, w mniejszym obecnie stopniu przez Rosję. Stabilność sytuacji w regionie zdjęłaby z Ameryki troskę o kontrolę tej części Europy, gdyż interes Polski byłby jasno zdefiniowany, a Ameryka byłaby zainteresowana wymianą handlową, która przez Polskę i Europę Zachodnią szłaby dalej na Atlantyk.
Pozycja Polski jako Mostu i Strażnicy Eurazji może więc mieć dla Ameryki dwojakie znaczenie, w zależności, jaką pozycję światową przyjmie sama Ameryka. Dla USA jako hegemona światowego ta koncepcja jest nie do przyjęcia, gdyż utrudnia kontrolę Azji przez mocarstwo morskie. W tym wariancie USA potrzebują żelaznej kurtyny w okolicy Polski, aby odciąć Rosji i Chinom dostęp do oceanu światowego przez Europę Zachodnią. W ten bowiem sposób dzięki swej potędze morskiej, lotniczej i bazom USA mogą zachować kontrolę nad wymianą handlową Chin i Rosji z resztą świata. Na dłuższą metę jest to jednak nie do utrzymania, bo z jednej strony Ameryka ponosi zbyt wielkie koszty i wikła się w konflikty, a z drugiej państwa Azji w końcu przerwą kordon mocarstwa morskiego. Tej polityki Ameryka już niedługo nie będzie w stanie prowadzić.
Dlatego należy zaproponować Ameryce takie rozwiązanie, które pozwoli jej utrzymać kontrolę nad strefą atlantycką, przy jednoczesnym wycofaniu się z roli światowego hegemona. Taką możliwość daje przerzucenie części strumienia towarów z portów chińskich na porty europejskie, dzięki Nowemu Jedwabnemu Szlakowi, który będzie kończył się Mostem i Strażnicą Eurazji w Polsce. Sceptycy zaraz postawią trzy kwestie: czy możliwa jest samodzielna geopolityka Polski, czy nie podbije nas Rosja, i czy nie zdominują Chiny.
Samodzielna geopolityka Polski
Zachód, zdominowany przez chazarskich gnostyków nigdy nie uzna nas za podmiot i partnera, niezależnie, jak będą przymilali się polskojęzyczni politycy szkoły pinokiańskiej. Uznają nas dopiero wtedy, gdy będziemy stanowić siłę, której nie można lekceważyć. By zaś tak się nie stało, elity Zachodu robią wszystko, abyśmy tylko nie mogli się wzmocnić. Polska, aby rozmawiać z zachodnimi politykami i uzyskiwać dobre warunki dla Polaków musi być silna pod każdym względem, ale taką nie będzie tak długo, dokąd będzie podlegać decyzjom z Zachodu. Siłę właściwą do uprawiania polityki zagranicznej Polska mogłaby zbudować na drodze wewnętrznych reform, co oznaczałoby odrzucenie znacznej części europejskiej polityki gospodarczej i amerykańskiej polityki strategicznej. Proces ten jest teoretycznie możliwy, ale w praktyce każdy rząd, który wszedłby na tą drogę zostałby obalony. Użyte do tego zostałyby potężne aktywa polityczne, ekonomiczne, finansowe, jakimi Zachód podbił nas z zewnątrz, oraz agenturalne, tkwiące wewnątrz naszego kraju.
Poza tym proces takich reform własnymi siłami trwałby długie lata, a w tym czasie wyprzedziłaby nas ta część świata, która rozwija się gospodarczo. Nie mam tu na myśli Europy, ta się zwija, ale kraje BRICS i USA. Dla własnego rozwoju i bezpieczeństwa potrzebny jest nam wielki strategiczny sojusz ze Wschodem i Południem. Rosja ma tanie surowce, głębię strategiczną, wielki terytorialnie rynek zbytu i potencjał militarny, którego boi się Zachód. Białoruś leży u naszych granic i ma potencjał gospodarczy. Chiny mają produkcję, wielki ludnościowo rynek zbytu, potrzeby inwestycyjne i rosnący potencjał militarny. Iran ma tanie surowce, znaczący rynek zbytu i potencjał militarny. Turcja ma potencjał ludnościowy, gospodarczy i militarny.
To kilka najważniejszych państw, chętnych do podjęcia współpracy z Polską, uwolnioną spod tyranii Zachodu. Wszystkie te państwa prowadzą politykę niezależną od Zachodu i wychodzą na tym dobrze. Między nimi są nie tylko sojusze, ale również rywalizacja, co mądra polska polityka mogłaby wykorzystywać do naszych celów.
Chiny
Jest oczywistym, że jeśli Chińczycy dostrzegą okazję, będą dążyli do przejęcia kontroli nad terytorium, które ich interesuje, a Polska do takich należy. Nie jest to jednak wyłączna chińska przypadłość, lecz stały element myślenia geopolitycznego wszystkich graczy światowej partii szachów. Nad Wisłą nie uprawia się takiego myślenia, bo nie uprawia się geopolityki, ani nawet nie dąży się do suwerenności od zagranicy. Jest to poniekąd współczesna cecha europejska, i po części spowodowane jest tym, że osoby, pełniące funkcję polityków są w istocie podstawionymi sługami chazarskich gnostyków, Obcymi Udającymi Swoich.
Dlatego polska polityka od czasów Sanacji w ogóle nie zakłada myślenia narodowego, suwerennego, niepodległego i geopolitycznego, ale patrzy, komu tu się sprzedać. Taka polityczna prostytucja. Nie należy więc obrażać się na Chińczyków i jakiekolwiek inne państwo z USA włącznie, że chce mieć nas pod kontrolą, ale działać tak, aby tej kontroli uniknąć. Obecna podległość władzy warszawskiej wobec Zachodu stanowi wprost zaproszenie dla pozostałych graczy, aby przejęli Polskę jako tanią zdobycz, przy bierności samych Polaków. Jeśli zaś Polacy będą prowadzić konsekwentnie własną politykę zagraniczną i gospodarczą, staną się atrakcyjnym partnerem dla Chin z uwagi na położenie, a Chińczycy uszanują silną władzę w Polsce i będą woleli raczej się z nami dogadywać, niż nas uzależniać. Próba uzależnienia innego państwa jest bowiem świetnym rozwiązaniem wtedy, gdy państwo to jest słabe i się nie opiera. Gdy jednak państwo ma silną władzę, popieraną przez ludność, bardzo jest trudne do przejęcia, co pokazał przykład Iranu, gdzie nie udało się Chazarom zmienić władzy mimo potężnego ataku.
Rosja, Polska, Zachód
Nasz stosunek do Rosji dyktowany jest dwoma czynnikami: resentymentami o podłożu historycznym i chazarsko-gnostycką propagandą, uprawianą przez polskojęzyczne media, Obcych Udających Swoich i ignorantów. Resentymenty każą nam wierzyć, że Rosja niczego innego nie planuje, jak tylko zaatakować Polskę, bo taki jest jej wieczny determinizm. Rosja po prostu musi to zrobić i na pewno to zrobi. Zwolennicy tej koncepcji nie szukają potwierdzenie swoich tez we współczesnych interesach Rosji, lecz w wydarzeniach z historii ostatnich 300 lat. Dalej zwolennicy nieuchronności inwazji rosyjskiej przypominają represje rosyjskie na Polakach, szczególnie po powstaniach, podczas rewolucji, wojny bolszewickiej i II Wojny Światowej. Miary dopełnia zamach smoleński.
Rzeczywiście, wiele faktów potwierdza rosyjską penetrację i agresję na ziemie polskie. Trzeba opowiedzieć współczesnym Polakom prawdziwy obraz historii, a nie jej sfałszowaną wersję, podawaną w szkołach i mediach. Nie jest tu miejsce na to, ale kilka słów powiedzieć trzeba. Nie ulegają wątpliwości konflikty Polski z Rosją, jednak aby je ocenić rzetelnie, trzeba też dostrzec wpływy zewnętrzne zarówno w Rosji, jak i w Polsce. Wpływy te można określić jako anglosasko–pruskie i chazarsko-gnostyckie. Ujawniły się w obydwu państwach w XVI wieku i prowadziły do zaognienia wzajemnych konfliktów. Polska już wtedy została przeznaczona do likwidacji, a Rosja do awansu, rozrostu i przejęcia, tak samo, jak USA. Z jednej więc strony mieliśmy oddziaływanie na władzę w Rosji w kierunku rozbiorów i represji, z drugiej działania na siły w Polsce, prowokujące nas do bezsensownych powstań i wystawiania się na represje autorytarnej władzy typu bizantyjskiego.
Tak więc trzeba będzie rzetelnie przeanalizować historię konfliktów Rosji z Polską, aby zobaczyć, ile tam było rzeczywistego parcia Moskwy na Zachód, a ile działania obcych sił, wrogich obydwu narodom i państwom. Co do zamachu smoleńskiego, sprawa jest wciąż niejasna i celowo zagmatwana. Żadna z komisji oficjalnie powołanych do wyjaśnienia sprawy nie spełniła oczekiwań Polaków. Raport Macierewicza sugerujący odpowiedzialność Rosji, choć sensacyjny, budzi poważne wątpliwości. Pytanie, dlaczego służby rosyjskie miałyby robić taką robotę u siebie i ściągnąć uwagę, a także, dlaczego po ogłoszeniu raportu ówczesny rząd PiS-u, mający parlament, rząd i prezydenta niczego nie uczynił z tą wiedzą, poza medialną pianą. Nie wiemy więc, kto wykonał ten zamach, i na liście podejrzanych są nie tylko służby rosyjskie, ale również niemieckie, brytyjskie, amerykańskie i chazarskie.
Co do represji, ich skala i okrucieństwo porażają, szczególnie w I połowie XX wieku, gdy Rosją rządzili komuniści. To jednak też trzeba poddać bliższej analizie. Okaże się wówczas, że rewolucję bolszewicką też wywołali chazarscy gnostycy, stanowiąc większość aparatu partyjnego oraz przymusu i terroru. Przerzut Lenina zorganizował niemiecki Sztab Generalny za pieniądze właściwych bankierów, późniejsze państwo bolszewickie także było finansowane z City of London i Wall Street, które w zamian korzystały z rosyjskich surowców. Cały rosyjski eksperyment z komunizmem był eksperymentem gnostyków, tak samo, jak całe państwo amerykańskie.
Jednak przez te zaszłości historyczne większość Polaków wyklucza samą myśl o podjęciu współpracy nawet gospodarczej, a co dopiero politycznej z Rosją. Nie zdają sobie oni sprawy z faktu, że polityka rosyjska ostatnich 300 lat była częściowo sterowana z zewnątrz, tak samo, jak polityka USA. Zwykle przeszkadzają Polakom zbrodnie, dokonane przez Rosjan, lub innych ludzi, za Rosjan uznawanych. Na jakikolwiek głos, wzywający do normalizacji stosunków wschodnich natychmiast reagują krzykiem o ruskich onucach. Jakoś jednak tym onucowcom nie przeszkadzają zbrodnie, dokonywane przez Niemców na Polakach. Niby werbalnie tak, ale faktycznie Niemcy robią w Polsce, co chcą.
Szwedzi też sobie u nas poczynali okrutnie w XVII i XVIII wieku, a nikt przecież nie myśli, by zrywać ze Szwecją stosunki handlowe. Czesi i Słowacy też nieraz pałali do nas wrogością. USA, Wielka Brytania i Francja również mają wobec Polski wiele na sumieniu. No i Ukraińscy. Teoretycznie pamiętamy powstanie Chmielnickiego, Koliszczyznę i Wołyń. Jednak onucowcom pamięć o tym nie przeszkadza, aby do Polski wpuszczać miliony Ukraińców bez kontroli, niszczyć polskie rolnictwo produktami z Ukrainy, oddawać państwu ukraińskiemu polskie uzbrojenie i majątek i pomagać mu w wojnie, narażając się na odwet Rosji. Tak więc z różnymi sąsiadami mamy poważne zadry, ale tylko z Rosją nie wolno nic razem robić. Wytłumaczyć to można bardzo prosto: taki jest interes gnostycko-chazarski, więc utrzymują Polaków w emocjonalnym wzmocnieniu, co bardzo utrudnia nam racjonalne myślenie. Pomagają w tym rzesze Obcych Udających Swoich, porozmieszczanych w różnych obszarach państwa.
Doświadczenia historyczne nie są żadną determinacją na przyszłość, a dzisiejsza Rosja nie jest Związkiem Radzieckim, tylko na powrót Rosją, głęboko wewnętrznie okaleczoną, najpierw przez bolszewicki komunizm, potem przez sowiecki socjalizm, a w końcu przez smutę chaosu oligarchów z czasów Jelcyna. Rosja dochodzi do siebie, powracając do własnej polityki imperialnej. Państwo tej wielkości jest imperium, bo musi nim być. Nie ma tam miejsca na chaos demokracji typu zachodniego. Obrażanie się na Rosję za to, że jest Rosją to jakby obrażać się na wilka, że jest drapieżnikiem. To nie znaczy jednak, że musi zagarnąć wszystko, co znajduje się w jego zasięgu. Każdy system, aby był funkcjonalny musi mieć wyznaczoną granicę wzrostu.
Każdy postęp terytorialny, polegający na podboju kolejnego państwa i narodu wiąże się z ogromnymi kosztami. Sama operacja wojskowa to wielki koszt logistyczny, związany z organizacją i przemieszczeniem armii i zapewnieniem jej zaopatrzenia. Koszty i straty, związane z walką z obrońcami to następna pozycja w buchalterii. To nie byłoby jednak najtrudniejsze, na obecną chwilę nie ma w Europie takich armii, które zdołałyby zatrzymać zwycięski pochód wojsk rosyjskich, gdyby to państwo zdecydowało się na prawdziwą pełnoskalową wojnę. Podbój Europy, a przynajmniej jej środkowej części nie byłby dla Rosji nadmiernym wysiłkiem. Prawdziwy wysiłek i koszty zaczęłyby się dopiero wtedy, gdyby Rosja zechciała okupować podbitą Polskę. To już było, i zawsze stanowiło problem dla tego państwa. W końcu Stalin zdecydował, że lepiej Polski nie okupować, lecz trzymać w wasalnej zależności. Tak przeżyliśmy PRL, a po 1989 r. zmieniło się tyle, że staliśmy się wasalem Zachodu, który dąży do naszej likwidacji.
Argumenty, że Rosja upada na skutek wojny ukraińskiej i sankcji Zachodu, używane przez zwolenników Ukrainy świadczą o ignorancji. Wyraźnie widać, że władze Rosji prowadzą wojnę na wyniszczenie, nie angażując swoich głównych zasobów. Zachód wysyła tam swoje zapasy i uzbrojenie, warte miliardy, pozbywając się rezerw i obciążając gospodarki długami. Rosja przede wszystkim pozbywa się starego sprzętu i rozwija swoją bazę produkcyjną.
Armia Federacji Rosyjskiej bez trudu mogłaby zahamować dostawy materiałów na Ukrainę, przerwać linie zaopatrzenia i porazić centra dowodzenia. Nie robi tego jednak, pozwalając na przepalenie sił Zachodu oraz zasobów materialnych i ludzkich Ukrainy. To generuje duże koszty dla Rosji, są one jednak wkalkulowane w odzyskanie przez Rosję pozycji niezależnego imperium. Ukraina jest dla Rosji perłą w imperialnej koronie, więc Moskwa nie zrezygnuje z Kijowa, tym bardziej, że Ukraina, należąca do wrogów Rosji zawsze jest strategicznym zagrożeniem dla tego państwa. Nie łudźmy się więc, wojna ukraińska nie jest wojną Ukrainy o swoją wolność, lecz walką Rosji o bezpieczeństwo strategiczne, a ostatecznym celem polityki Rosji wobec Ukrainy jest całkowite podporządkowanie Kijowa Moskwie. Polska nie ma żadnej mocy, aby powstrzymać ten proces, a nawet więcej, nie ma żadnego w tym interesu.
Problem ukraiński
Ukraina jako państwo niepodległe jest obecnie czymś niemożliwym. Albo będzie podlegać Rosji, albo Zachodowi, czyli w praktyce gnostyckim Chazarom, a oni będą używać tego państwa i jego zasobów do realizacji agresywnych celów, tak samo, jak używają małego państewka chazarskiego. Jednym ze stałych celów gnostyków jest eliminacja Polski i Polaków, do tego więc będzie używane państwo, rządzone przez reżim w Kijowie. Dla Chazarów nie jest ważne życie ich poddanych, tym bardziej więc nie będzie im żal naszego. Należy więc traktować państwo ukraińskie jakie poważne zagrożenie dla Polski, tym większe, im bardziej będzie formalnie niepodległe. Ukraińcy nie mają obecnie żadnej możliwości, aby skutecznie zarządzać swoim państwem, przede wszystkim z powodu braku silnej tożsamości narodowej i tradycji ustrojowych.
Jedyne silne uczucie, jaki jest w stanie połączyć część ludności tego państwa to banderyzm, uczucie nie tyle narodowe, ile antypolskie. Dotychczasowa historia kontaktów polsko-ukraińskich po 1991 r. wyraźnie pokazuje ich jednostronność. Z jednej strony wielka polska życzliwość i inwestycje w Ukrainę i Ukraińców, z drugiej wrogość, pogarda, arogancja i niekończące się roszczenia i groźby ze strony Ukrainy. Dla Polski Ukraina, zarządzana przez chazarskich gnostyków jest zarazem kufrem bez dna i bezdenną otchłanią. Państwo ukraińskie będzie wrogiem państwa polskiego, chyba, że Polska byłaby tak silna, że zdominowałaby Ukrainę politycznie i militarnie, co w tej chwili nie jest osiągalne.
Państwo ukraińskie po zakończonej wojnie nie zostanie pozostawione samo sobie, lecz znajdzie się pod protektoratem. Protektorat może być niemiecki, amerykański lub rosyjski. Wszystkie są dla nas ryzykowne, gdyż zawsze dają protektorom możliwość użycia Ukrainy przeciwko Polsce. Najgorszy byłby dla nas protektorat niemiecki (unijny znaczy to samo), wówczas to użycie byłoby pewne. Protektorat amerykański dałby takiego użycia prawdopodobieństwo, protektorat rosyjski również, ale jednocześnie byłby w stanie zlikwidować banderyzm. Każda więc ewentualność państwa ukraińskiego jest dla Polski albo bezpośrednim, albo potencjalnym zagrożeniem. Postępowanie roztropne polega na dobrych stosunkach ze wszystkimi sąsiadami. Dobre stosunki z Ukrainą oznaczają strzeżoną granicę, koniec darmowego wspierania tego państwa, powrót większości Ukraińców do ojczyzny, wyraźne i egzekwowane żądania Polaków opłacalności wzajemnych kontaktów, ciągły szantaż ze strony Polski zamknięcia granicy dla ludzi i towarów. Ukrainę trzeba bardzo rygorystycznie dyscyplinować, a fundamentalnym warunkiem jakichkolwiek dalszych kontaktów powinno być żądanie całkowitej debanderyzacji oraz pełna ekshumacja i pochówek pomordowanych Polaków. Dopiero po tym można z nimi rozmawiać o czymkolwiek na zasadzie partnerstwa.
Nowe sojusze
Dobre stosunki z Rosją są jak najbardziej możliwe, a ryzyko ataku ze strony tego państwa jest mniejsze, niż ryzyka ukraińskie. Rosja nie planuje inwazji na Europę Zachodnią, to propaganda gnostyków. Rosji się to nie opłaca, nie ma też pokrycia w żadnych strategicznych planach. Jednocześnie atak Rosji na Polskę jest dziś prawdopodobny, ale na skutek agresywnej polityki władzy w Warszawie, działającej na zlecenie Zachodu, będącego pod kontrolą gnostyków. Władze państwa polskiego zachowują się agresywnie i prowokacyjnie wobec mocarstwa nuklearnego i największego państwa świata, którego nie da się pokonać z zewnątrz. Zachowanie to jest skrajnie nieodpowiedzialne i naraża Polskę na rosyjski atak odwetowy. Jednocześnie propaganda chazarsko-gnostycka w Polsce twierdzi, że musimy zbroić się, aby obronić się przed agresywną Rosją. W tym celu narzuca się Polsce wielkie wydatki budżetowe, obciążenie gospodarki i żadnych realnych korzyści. Innymi słowy, prowokujemy Rosję, dozbrajamy Ukrainę, wydajemy mnóstwo pieniędzy i niczego za to nie mamy. Zakontraktowaną amerykańską i koreańską broń dostaniemy być może kiedyś, a i tak nie będziemy mogli jej użyć bez pozwolenia Amerykanów. Znajdujemy się więc obecnie w fikcyjnej rzeczywistości, żyjąc urojeniami, wmówionymi i narzuconymi nam przez naszych wrogów, postępujemy samobójczo, i nawet o tym nie wiemy. Oprócz tych, którzy czytają to opracowanie.
Stosunki dobrosąsiedzkie nie oznaczają podległości. W tym znaczeniu nasze obecne relacje z Niemcami nie są dobrosąsiedzkie, oparte są bowiem na podległości z naszej strony. Dobre stosunki z sąsiadem oznaczają również asertywność. Trzeba umieć odmówić, gdy sąsiad życzy sobie na noc naszą żonę lub córkę. Przez całą III RP państwo polskie nie mogło odmówić niczego niektórym sąsiadom, a przyczyną była antypolska polityka władz w Polsce. Zawieranie jakichkolwiek sojuszy przez państwo polskie będzie możliwe dopiero wtedy, gdy w Polsce będzie stała władza suwerenna, reprezentująca naród, a nie zewnętrznych organizatorów; władza, prowadząca politykę propolską, a nie antypolską; władza dążąca do wolnej Polski, a nie do zależnego Ukropolin. To warunek wstępny.
Gdy uda się spełnić ten warunek, wówczas, bazując na wiedzy, zawartej w niniejszym opracowaniu należy zawrzeć nowe sojusze, lub odnowić stare. Zasada ogólna jakichkolwiek sojuszy jest bardzo prosta: muszą się opłacać Polsce i Polakom. Każdy sojusz musi być realistyczny, a nie idealistyczny, dający wymierne korzyści nie tylko doraźne, ale też długofalowe. Nasz obecny sojusz z Zachodem zakłada, że musimy bronić się przed napadem Rosji, i NATO i UE nam gwarantuje bezpieczeństwo w tych warunkach. Założenie to opiera się na dwóch błędach. Po pierwsze, zagrożenie rosyjskie jest wyolbrzymione, po drugie, Zachód nas nie ochroni. Trzeba jednak dołożyć nowe założenia, które nie były znane jeszcze na początku XXI wieku. Sojusz z Zachodem jest drogi, ryzykowny i przynosi nam więcej przykrości, niż korzyści. Uczestnictwo w UE to pewność bankructwa i zniewolenia, a USA wycofują swoje gwarancje bezpieczeństwa dla Europy. Jednocześnie Chiny są zainteresowane Nowym Jedwabnym Szlakiem, co daje Polsce wymierne korzyści, a Rosja okazała się państwem odpornym na destabilizację i kryzysy. Wszystkie główne państwa Zachodu, gwarantujące Polsce bezpieczeństwo w ramach NATO nie są suwerenne, ich polityka zewnętrzna jest zdalnie sterowana, a wewnętrzna to samobójstwo. Zachód ekonomicznie się zwija, a grupa BRICS się rozwija. Zarazem nadal potrzebujemy państw Zachodu, a szczególnie Ameryki, ale nie po to, aby się powiesić na ich klamce. Potrzebujemy ich, aby mieć przeciwwagę dla sojuszu ze Wschodem, a także jako potęga, zdolna poskromić przyszłe roszczenia polityczne i militarne imperium pruskiego, którym dziś są Niemcy. Dziś wydaje się to abstrakcją, ale Niemcy mogą się na powrót uzbroić, a po rozpadzie UE mogą wrócić do militarnego parcia na Wschód, którym będzie Polska. USA są więc nadal nam potrzebne jako okupant naszego wroga oraz jako możliwość wyboru strategicznych sojuszy geopolitycznych. Dopóki będziemy uzależnieni od jednej ze stron, która jest naszym monopolistą bezpieczeństwa, nie będziemy szanowani. Monopolista nie szanuje klienta, którego uzależnił od siebie, ale tego, o którego względy musi zabiegać. Gwarancją szanowania polskich interesów zarówno przez Wschód, jak i przez Zachód będzie tylko balansowanie pomiędzy i wygrywanie wzajemnych sprzeczności. W żadnym razie Polska nie może stać się całkowicie podległa jednemu z bloków.
Polska ma komfort położenia na styku dwóch światów, i może pozwolić sobie na status specjalny: być jednocześnie elementem niezbędnym dla dwóch obszarów geopolitycznych. Może wykorzystywać walory jednego obszaru i drugiego, nie będąc jednocześnie w opozycji do żadnego. W razie zachwiań równowagi światowej nasze państwo może być czynnikiem, zapewniającym homeostazę. Na tym polega rola MOSTU I STRAŻNICY EURAZJI: zapewniać łączność, współpracę, niwelować napięcia, zarabiać na przepływie. Taka pozycja pozwoli na jednoczesny wielki sojusz ze Wschodem i serdeczne porozumienie z Zachodem. Sojusz ze Wschodem jest nam potrzebny, abyśmy mogli się wyzwolić z chazarsko-gnostyckiego więzienia Zachodu. Polska ma zadłużony skarb, rozbrojoną i zdezorganizowaną armię, nieczynne zasoby naturalne, zdemolowaną gospodarkę, zniszczone szkolnictwo, zdezorientowane społeczeństwo. Potrzebujemy stabilnych partnerów handlowych, dostaw tanich surowców i technologii, i spokoju na granicach, abyśmy mogli odbudować naszą gospodarkę, myśl techniczną, finanse i obronność. Dopóki będziemy nieodwołalnie zależeć od Zachodu, nigdy nam na to nie pozwolą, za to będą nas zadłużać jeszcze bardziej i niszczyć wszelkie przejawy polskości. My potrzebujemy Wschodu, aby się odbudować, Wschód potrzebuje nas, aby mieć pokój i wyjście na zachodnią półkulę. Ameryka potrzebuje stabilnej sytuacji w Europie i na styku ze Wschodem, a Europa Zachodnia potrzebuje wsparcia w wyzwoleniu się od skorumpowanych elit politycznych. W geograficznym środku tych wszystkich potrzeb leży zaś Polska, a to, czy Polacy zdobędą się na przejęcie swojego losu z rąk okupacyjnych pseudoelit, zależy tylko od nas. Czas pokaże, czy wojny, które teraz się toczą, są początkiem III Wojny Światowej, czy początkiem walki wyzwoleńczej narodu polskiego. Najpierw od własnych ograniczeń mentalnych, potem od zdrajców i Obcych Udających Swoich, a w końcu od opresji obcych potęg, zmuszających nas do narodowego samobójstwa.
Poradnik świadomego narodu, księga 1: Historia debilizacji
Pierwszym z rozmówców jest Dymitr (Dimitrije) Ljotić (1891-1945), chrześcijański nacjonalista, serbski działacz polityczny oraz przywódca ruchu o nazwie Jugosłowiański Ruch Narodowy „Zbor”. (Jugoslovenski narodni pokret Zbor; zbor – wspólnota, sobór), adwokat z profesji. https://www.nacjonalista.pl/2020/07/31/dimitrije-ljotic-polityczny-zolnierz-serbskiego-nacjonalizmu/ Drugim jest żydowski nacjonalista (syjonista), prezentujący ciekawe podejście do zagadnienia antysemityzmu, a który pozostaje postacią anonimową.
Dialog został opublikowany w numerze 36 tygodnika „Prosto z Mostu” z 1936 r. w przekładzie na polski dokonanym przez Dragutina (Drago) Jaksicia, innego z członków ruchu „Zbor”.
Zwracam uwagę na datę ww. publikacji, która przesądza o tym, iż dialog nie jest obciążony kontekstem dramatu Żydów czasu II wojny, jak i innych zdarzeń z lat powojennych (zaleta). Natomiast wadę tekstu o tak znacznej odległości w czasie stanowi pewna archaiczność składni, ortografii oraz określeń, co zapewne jest udziałem tłumacza, a które zdecydowałem się uwspółcześnić. Jeśli jednak ktoś preferuje lekturę bez tego rodzaju ingerencji, może bez większego trudu dotrzeć do treści wywiadu w jego wersji oryginalnej.
*******
Odpowiedź Dymitra Ljoticia na zapytanie rozmówcy, czy jest antysemitą.
– Nie jestem antysemitą. Uważam, że nie jest to właściwe określenie. Natomiast w stosunku do Żydów jestem ostrożny i myślę, że taki brak zaufania jest uzasadniony, a także potrzebny. Ponadto uważam, że Żydzi stanowią pewnego rodzaju fenomen rasowo-biologiczny i religijno-socjologiczny. Obserwując ten fenomen, nie mogę pozbyć się dla nich uczucia podziwu. Oto bowiem, z wszystkich ras i narodów, wy, Żydzi, zdołaliście zachować największą spójność. Ten fenomen staje się jeszcze bardziej wyrazisty, gdyż już od bardzo dawna zostaliście rozproszeni pomiędzy narodami, pomimo to nadal jesteście postrzegani bardziej jako jedna wielka rodzina, niż osobny naród. Wasza spójność podtrzymywana jest przez małżeństwa wyłącznie pośród swoich. Mimo zakazu mieszania krwi z innymi, nie sposób u was dostrzec śladów degeneracji rasowej, a nawet jakby przeciwnie. Inne rasy, gdyby przyszło im egzystować w podobnych warunkach, wykazywały by widoczne cechy dezintegracji. A wy nie okazujecie objawów zmęczenia, choć żyjecie w rozproszeniu po świecie. Zapomnieliście swego języka, mówicie wszystkimi językami poza własnym. Ale zachowaliście, na ile to możliwe, waszą wiarę i wasze zwyczaje. Moją opinię formułuję przez porównanie z innymi narodami, które w takiej sytuacji roztopiłyby się w obcym otoczeniu, wy jednak potrafiliście zachować nienaruszony fundament narodowej odrębności.
– Wasz praojciec Jakub walczył przez cała noc z Aniołem Pańskim, lecz nie został pokonany. Został natomiast kaleką. Przykład ten przybiera na ostrości przy retrospektywnym spojrzeniu na waszą historię. Dwudziestowiekowa tułaczka, która rozgrywała się jakby jednocześnie na niebie i na ziemi, wytworzyła wasze legendy pozwalające wam przetrwać, chociaż uczyniła was kalekami.
– Dla chrześcijan, wasza historia i wasza religia są częściami składowymi ich religii. Jeśliby uznać wasze księgi za fałszerstwo, jednocześnie utracą wiarygodność i święte księgi chrześcijan. Wasze księgi osądzają was. Wiele lat przed waszym wygnaniem napisano w nich, że przyjdzie Mesjasz i że go nie przyjmiecie. I dlatego zostaniecie odtrąceni i rozwiani jak proch po świecie, że stracicie swą ziemię i swych królów. To wszystko się ziściło. Ale wy nosicie ze sobą te księgi, które was oskarżają, uważacie je za największą świętość, przechowujecie je i zazdrośnie ich strzeżecie. Gdyby te księgi chwaliły was, a nie ganiły i osądzały, to gdybyście wówczas nosili je ze sobą i uznawali za świętość, nie byłoby w tym nic dziwnego, wszak dogadzałyby waszej próżności. Ale tak, jak jest, te księgi i wy sami zaświadczacie o Chrześcijaństwie. Pomimo tego zmuszony jestem uznać, że nieufność wobec Żydów musi pozostać do czasu, aż okaże się, że jest nieuzasadniona i dłużej niepotrzebna. I osądź sam, czy nie mam po temu ważnych powodów.
– Żydzi są narodem bardzo religijnym, co więcej uważają, iż są narodem wybranym i że ten wybór nie ma znaczenia przenośnego, ale dosłowne. Jest to głównym powodem tego, że trzymają się kurczowo swojej wiary, stosując się ściśle do jej reguł. Jednocześnie najwybitniejszymi przedstawicielami materialistycznej i ateistycznej ideologii są ludzie pochodzenia żydowskiego.
– Żydzi są narodem strzegącym swojej odrębności i zamkniętym na kontakty z innymi narodami, stąd bardzo trudno zostać członkiem ich społeczności. Ale tak się składa, że najgorętszymi głosicielami internacjonalizmu okazują się reprezentanci tej wspólnoty.
– Żydzi rygorystycznie kultywują własne zasady życia rodzinnego, a jednocześnie najostrzejsze ataki propagandowe na rodzinę są autorstwa osób pochodzenia żydowskiego.
– Żydzi przywiązują nadzwyczajną wagę do pieniędzy i wartości materialnych, największe znaczenie ma dla nich kumulowanie bogactwa. Ale jednocześnie ich intelektualiści zaciekle atakują tak kapitalizm jak i samą własność prywatną.
– Żydzi mają dla swoich potrzeb odrębny wzorzec moralny, natomiast wobec innych nacji (gojim; przypis S.O.) ich nie stosują, a co więcej, znajdują religijne uzasadnienie dla takiego postępowania.
-Zatem gdy weźmie się pod uwagę wskazane przykłady świadczące o tym, iż Żydzi z w stosunku do swojej rodziny, swojej nacji i swojej religii zachowują jeden sposób postępowania, a zupełnie przeciwny wobec obcych rodzin, nacji i religii, nasuwa się wniosek, że stanowią oni czynnik destrukcyjny w społeczeństwie, w którym się znajdują i żyją.
– Żydzi w historii swojego wygnania, gdziekolwiek przebywali, napotykali na niedowierzanie, nieufność, a także nienawiść. A ze względu na identyczność podobnych odczuć pośród rozmaitości narodów, nasuwa się wniosek, że obiektywnie powód tego musi tkwić w samych Żydach. A to generuje podejrzenie, że istnieje międzynarodowy, tajnie zorganizowany spisek żydowski, skierowany na destrukcję społeczeństw, wśród których oni żyją.
Odpowiedź syjonisty, który w żadnym momencie nie przerywał wypowiedzi D. Ljoticia
– W zasadzie pańskie wywody są trafne, a nie zdając sobie z tego sprawy jest pan syjonistą. Skoro znacie żydowska historie, nie mogła wam umknąć uwagi, że Żydzi, do chwili wygnania, byli rolnikami i rzemieślnikami. A wszyscy wiedzą, czym zajmują się dzisiaj. Oprócz tego, co Żydzi zachowali na wygnaniu ze swojej tradycji, jednocześnie coś zagubili. Zmienili bowiem swoją duszę. Zmiana egzystencji wywołana wygnaniem musiała nieuchronnie spowodować głębokie zmiany w ich duszy (bardziej precyzyjnie: duchowości; przypis S.O.). Tylko naszemu narodowi zasady religijne zabraniają kultu zmarłych. Wszystkie inne narody kult ten odgrywa wielka rolę, podczas gdy Żydom zabrania się upiększania i remontowania grobów, zabrania chodzenia na cmentarz za wyjątkiem jednego dnia w roku. A nawet od tego obowiązku można pod byle pretekstem zostać zwolnionym. Modlitwy za zmarłych możemy bowiem odmawiać w każdym miejscu. Oczywiście, inaczej było wówczas, gdy Żyd mieszkał na własnej ziemi (we własnym kraju; przypisS.O.). Było tak samo jak wszędzie dokoła. Ale co można zrobić na wygnaniu z kultem zmarłych? Ten, kto gdzieś ma swój cmentarz, przywiązany jest do tego kawałka świata. Każda inna nacja, oprócz Żydów, ma taki kawałek ziemi. Bo Żyd musi być ostrożny oraz przygotowany do szybkiej zmiany miejsca pobytu. Dlatego musi być także wolny od przywiązania do cmentarza.
– Wspomniałeś, że Żyd dąży do gromadzenia bogactwa. Ale można zauważyć, że nie koncentruje się na inwestowaniu w nieruchomości. Nieruchomość niezbyt nadaje się do spekulacyjnego szybkiego obrotu kapitałem. Ponadto istnieje podobna przyczyna jak omówiona w przypadku cmentarza. Co pocznie Żyd z nieruchomością w kraju, w którym jego pobyt jest obarczony niepewnością? Dlatego woli mienie ruchome typu złoto, papiery wartościowe, weksle dłużne lub temu podobne aktywa.
– Nie podejmę się rozstrzygania kwestii, czy Żydzi w każdym przypadku byli winni wywołaniu wrogiego stosunku do nich. Na pewno była w tym po części i ich wina. Ale nawet gdyby tak było w istocie, to naród tak ciężko doświadczany przez długie wieki, musiał w stosowny sposób zacząć siebie postrzegać w kontekście innych. U podstaw tego legły głębokie pokłady strachu, goryczy i poczucia niewoli. Ponadto z konieczności zmiana zajęcia zawodowego i form kultu religijnego. A odczuwając wrogość otoczenia i swoją słabość, czyli w poczuciu stałego zagrożenie egzystencji, niejako w ramach samoobrony doszli do wniosku, że jedynym dla nich ratunkiem będzie słabość wrogiego im otoczenia. Stali się zatem dla tego otoczenia czynnikiem dążącym do jego rozkładu i destrukcji.
– Ale ten kij ma też drugi koniec, bo w ten sposób Żydzi stawali się elementem niebezpiecznym nie tylko dla otoczenia, ale i dla samych siebie. Brnięcie w opisany mechanizm powoduje, że coraz bardziej oddalają się również od zasad własnej religii i tradycji. Z tego względu syjonizm dąży do radykalnej zmiany obecnych uwarunkowań żydowskiej egzystencji, czyli ponownego związania Żydów z ziemią ich pochodzenia. Jest to warunek odbudowy psychiki żydowskiej (duchowości; S.O.), zagubionej w trakcie wieków wygnania. Syjonizm zatem stanowi ratunek nie tylko dla Żydów, ale także innych społeczeństw, które w ten sposób może wyzwolić od obcego i niechcianego przez nich elementu, który na zasadzie akcji i reakcji musi na te społeczeństwa oddziaływać. Dlatego błędem jest potępianie syjonizmu bądź traktowanie go jako kwestii wyłącznie żydowskiej. Syjonizm bowiem oferuje jedyne całościowe, praktyczne i humanitarne rozwiązanie obecnej „kwestii żydowskiej”.
Tytuł wiadomości nie był „clickbaitem”, zanęcającym Państwa do dalszej lektury mojego listu.Otóż dokładnie ten zwrot – „zgnilizna mózgu” – zwyciężył w plebiscycie na Słowo Roku 2024, organizowanym przez największe wydawnictwo uniwersyteckie na świecie, Oxford University Press. Wyrażenie to oznacza pogorszenie stanu psychicznego lub intelektualnego danej osoby, szczególnie postrzegane jako rezultat nadmiernego pochłaniania treści (zwykle treści online) uznawanych za trywialne lub niewymagające. Poprzez brak zdrowego pobudzenia neuronów, mózg po prostu „gnije”. A takimi „pustymi” treściami – jako użytkownicy smartfonów – jesteśmy bombardowani codziennie.I proszę zwrócić uwagę, że zagrożenia te nie są wymysłem niechętnych wszelkiej technice „pięknoduchów”. Ostrzegają przed nimi najpoważniejsze ośrodki naukowe. Na Uniwersytecie Harvarda udowodniono, że powiadomienia w telefonie działają na mózg jak gry hazardowe. Ta nieustanna stymulacja poskutkowała nowym, nieznanym dotąd ludzkości zaburzeniem – fonoholizmem. Kiedyś ostrzegano przede wszystkim przed alkoholem, papierosami, narkotykami – używkami, które mogą zniszczyć nie tylko zdrowie, ale nawet życie człowieka. Dziś trzeba głośno mówić o zagrożeniach wirtualnych. My podjęliśmy się tej misji. Jutro i pojutrze podczas wakacyjnych festiwali będziemy mówić o tym do tych, którzy najbardziej są na nie narażeni – do młodzieży. I potrzebujemy w tym Państwa wsparcia!Wspieram walkę o młodych!Chyba wszyscy dostrzegamy, że fonoholizm to problem coraz częściej zniewalający młodych ludzi. Jako zaburzenie behawioralne, ma swoje fizyczne i psychiczne skutki. Człowiek uzależniony od telefonu jest oderwany od świata rzeczywistego, musi nieustannie zerkać na ekran, sprawdzać powiadomienia, a nawet boi się wyjść bez niego z domu.Kontakt młodego człowieka z technologią zazwyczaj rozpoczyna się niewinnie. Dorośli dają dziecku smartfona, bo chcą, by dzieci miały kontakt z rówieśnikami, a także dostęp do edukacji internetowej czy rozrywki. Wielu rodziców traktuje czas spędzony „w telefonie” przez dziecko jako inną formę odpoczynku.Ale „scrollowanie” to złudny odpoczynek. Bezrefleksyjne karmienie się treścią cyfrową dosłownie zabija mózg młodego człowieka, który zaczyna się rozleniwiać, a poprzez to działa coraz gorzej… Dr Don Grant – amerykański psycholog i specjalista uzależnień – wskazuje, że nadużywanie smartfonów pobudza nasz układ limbiczny, czyli taki obszar w mózgu, który odpowiada za emocje, motywacje, przyjemności. Jeśli ten obszar działa zbyt intensywnie, może poskutkować rozregulowaniem wydzielania hormonów, a tym samym prowadzić do depresji lub zwyczajnie upośledzać nasze zdolności poznawcze. Media dostarczają nam nieustannie potwierdzeń powyższych ustaleń. W ubiegłym miesiącu głośno było o nastolatku z Turynu, którego organizm doświadczył szoku po odebraniu mu telefonu przez rodziców. Odczuwał ból brzucha, rozdrażnienie i zaburzenia snu – tak, jakby był na głodzie narkotykowym. Ale przykładów nie trzeba szukać za granicą – dosłownie parę dni temu na drodze w Żorach 18-latek spowodował wypadek samochodowy, ponieważ podczas jazdy zapatrzył się w telefon. Podobne sytuacje potwierdzają konieczność spotkań z młodzieżą, podczas których możemy uzmysłowić im powagę wirtualnych zagrożeń i pokazać drogi uniknięcia bądź wyjścia z cyfrowego nałogu. Ale również – zapoznać ich z innymi poważnymi kwestiami. Dlatego właśnie ruszamy z dobrymi treściami na festiwale młodzieżowe!Popieram misję Centrum Życia i Rodziny!
Już jutro w Dębowcu koło Jasła, podczas Saletyńskiego Spotkania Młodych będę dawał wskazówki, jak kształtować charakter i silną wolę w wirtualnym świecie.Z kolei w piątek w Niepokalanowie dr Artur Górecki – dyrektor Centrum Edukacyjnego Ordo Iuris – opowie uczestnikom MaxFestiwalu, o tym jak ważne jest w życiu kierowanie się rozumem, a nie bazowanie wyłącznie na emocjach.
Na festiwalach dajemy młodym konkretne narzędzia do zapanowania nad własnym życiem i uczymy ich mechanizmów ochrony przed pstrokatym wachlarzem pokus i zagrożeń, które czyhają na nich w telefonach i powodują „gnicie mózgu”. Ale będziemy im też opowiadać o naszej misji pro-life i potrzebie ochrony praw i autonomii współczesnych rodzin. Podczas wieloletniej pracy z młodzieżą przekonałem się, że szybko chwytają wartość tego zaangażowania i – odpowiednio zachęceni – sami się chcą stawać w obronie cywilizacji życia! Żałuję, że w te wakacje spotkamy zaledwie kilkuset młodych. W tym czasie wielu ich rówieśników będzie bombardowanych przez celebrytów spod znaku czerwonego pioruna, powtarzających w kółko kłamstwa o „wolności wyboru” i „płodach”. Albo, przyklejeni do ekranu swojego smartfona, będą oglądać seriale przekonujące ich do tego „jak to fajnie uprawiać seks” i „by nie tłumić swojej seksualności”. Na to wszystko potrzeba intelektualnej odtrutki. A młodzież, z którą się spotkamy potrzebuje dobrych argumentów, którymi będzie mogła odeprzeć namowy rówieśników, a czasem nawet przekonać kolegów i koleżanki do zmiany zdania lub postawy. Potrzebuje również wiedzieć, że nie są sami, ale że są członkami większego ruchu społecznego, nowej generacji pro-life. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że możemy im to wszystko dać. Ale nie uda się to bez Państwa pomocy. Chcemy bowiem wyposażyć ich również w rozmaite materiały. Zarówno dostosowane do ich wieku opracowania tematyczne, jak również gadżety, które pomogą im dawać świadectwo wśród rówieśników: koszulki, opaski, przypinki itd. Niestety wiąże się to z realnymi kosztami produkcyjnymi.Aby uzmysłowić Państwu skalę wydatków: zgodnie z informacjami od organizatorów na obu tych festiwalach będzie zapewne ok. 600 młodych. Dlatego koszt samych tylko koszulek z hasłami por-life wyniesie nas ponad 7000 zł. Dodatkowo musieliśmy wypożyczyć busa, by obok materiałów zmieścić także stoły i namiot. W sumie udział w tych dwóch wydarzeniach oznacza dla nas wydatki na poziomie 20 000 złotych. Bardzo zatem proszę Państwa o hojne wsparcie działań na rzecz młodzieży datkiem w wysokości 100 zł, 200 zł, 500 zł lub nawet większym – wspólnie możemy ochronić ją przed uzależnieniem do telefonu i internetu i budować z nimi nową generację pro-life!Wspieram działania dla młodych! Od festiwali młodzieżowych w Dębowcu i Niepokalanowie dzielą nas już nie dni, lecz godziny. Prawdopodobnie, gdy otworzą Państwo tego maila, my będziemy już w drodze. Serdecznie pozdrawiam i liczę na Państwa pomoc!WSPIERAM DZIAŁANIA CENTRUM ŻYCIA I RODZINY! Dane do przelewu:Centrum Życia i Rodziny Skrytka pocztowa 99, 00-963 Warszawa 81 Nr konta: 32 1240 4432 1111 0011 0433 7056, Bank Pekao SA Z dopiskiem: „Darowizna na działalność statutową Centrum Życia i Rodziny”SWIFT: PKOPPLPW IBAN: PL32 1240 4432 1111 0011 0433 7056 Centrum Życia i Rodziny Skrytka Pocztowa 99, 00-963 Warszawa tel. +48 22 629 11 76
Jak może Pan zobaczyć na powyższym zdjęciu, byłem w tym celu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i uzyskałem pisemne potwierdzenie przyjęcia petycji.
