Manipulowanie Leonem XIV. Kto robi z niego „przeciwnika” Franciszka?

Paweł Chmielewski https://pch24.pl/manipulowanie-leonem-xiv-kto-robi-z-niego-przeciwnika-franciszka/

(Fot. ABACA / Abaca Press / Forum)

Leon XIV jako kontrrewolucjonista, który w tradycyjnym duchu „sprząta” Kościół po pontyfikacie Franciszka. Taki obraz wyłania się z narracji wielu prawicowych publicystów, mediów, dziennikarzy. Problem w tym, że jest oparty na manipulacjach.

Nadzieje związane z pontyfikatem Leona XIV są zrozumiałe. Rządy papieża Franciszka – niezależnie od ich teologicznej oceny – przyniosły Kościołowi obiektywne wstrząsy. Wiele decyzji było pospiesznych, nieprzemyślanych, źle zaprezentowanych. Kardynałowie, biskupi, księża, wierni – dosłownie wszyscy byli głęboko skonfundowani. Franciszek sugerował zmiany w nauczaniu, wprowadzał ekstrawaganckie rozwiązania duszpasterskie, tworzył przedziwne struktury, wreszcie wypowiadał się nader lekko, niekiedy kontestując ugruntowaną wiarę Kościoła czy też po prostu obrażając ludzi, zwłaszcza tradycjonalistów. Stąd jest naturalne, że konserwatywna część Kościoła oczekuje po Leonie XIV czegoś zupełnie innego. Mówiąc krótko – liczy na normalność.

Niestety, wielu autorów tekstów czy nagrań próbuje na siłę tworzyć obraz kontrrewolucyjnego papieża, nie wahając się przed manipulacjami czy skrajnymi uproszczeniami. Nie ma dziś żadnych powodów, by uznać Leona XIV za „kontrrewolucjonistę”. Wręcz przeciwnie, większość jego działań i decyzji wskazuje na kontynuację kursu progresywnego, jakkolwiek w bardziej spokojnym stylu. Poniżej przedstawię kilka rozpowszechnionych manipulacji, wyjaśniając, gdzie leży prawda.

Manipulacja nr 1 – Leon XIV koryguje Franciszka w sprawie „Amoris laetitia” i małżeństwa

„Amoris laetitia” to adhortacja z 2016 roku, w której papież zaproponował w przypisach udzielanie Komunii świętej rozwodnikom w powtórnych związkach, niezależnie od tego, czy żyją w czystości. Podjął też próbę redefinicji nauczania na temat sumienia. Z „Amoris laetitia” wynikało, jakoby katolickie małżeństwo było w całej swojej doskonałości tylko ledwie osiągalnym ideałem. Dodatkowo Franciszek sugerował też w swoich wypowiedziach, jakoby konkubinat był niekiedy akceptowalny.

Leon XIV rzeczywiście wskazywał w jednym w homilii z 31 maja, że „małżeństwo nie jest ideałem, ale kanonem prawdziwej miłości między mężczyzną i kobietą: miłości całkowitej, wiernej, płodnej”, co mogłoby sugerować „odcięcie się” od „Amoris laetitia”. Jednak w przesłaniu z dni 2-3 czerwca na temat rodziny powołał się wprost właśnie na ten dokument papieża Franciszka, wskazując, że należy troszczyć się duszpastersko również o osoby „w trudnych sytuacjach”. Odniesienie do tak kontrowersyjnego dokumentu poprzednika trudno nazwać jakąkolwiek rzeczywistą korektą.

Manipulacja nr 2 – Leon XIV jest liturgicznym tradycjonalistą

Papież Franciszek w 2021 roku ogłosił motu proprio „Traditionis custodes”, w którym znacząco ograniczył możliwość sprawowania Mszy świętej w tradycyjnym rycie. Później kilkoma posunięciami wzmocnił jeszcze ten kierunek.

Leon XIV nie wypowiadał się nigdy krytycznie na temat liturgii tradycyjnej. Nie ma żadnego potwierdzenia, by kiedykolwiek ją sprawował. Jest faktem, że przyjął na audiencji prywatnej kardynała Raymonda Leo Burke’a, który jest gorliwym zwolennikiem dawnej liturgii. Nie wiadomo jednak, na jaki temat rozmawiano. W sumie nie ma jak dotąd ani jednej przesłanki, na której można byłoby opierać tezę o bliskości Leona XIV wobec tradycjonalistów liturgicznych, poza czystą nadzieją i oczekiwaniami.

Manipulacja nr 3 – Leon XIV koryguje Franciszka w sprawie Judasza

Twierdzi się, jakoby papież Leon XIV publicznie poprawił twierdzenia swojego poprzednika na temat pośmiertnego losu Judasza. Jak wiadomo, papież Jorge Mario Bergoglio wielokrotnie mówił, iż nie jest przekonany co do ostatecznego potępienia zdrajcy Chrystusa. Wyraźnie sugerował, że ma nadzieję, iż Zbawiciel objął Judasza swoim miłosierdziem i otworzył mu mimo wszystko drogę do Królestwa Bożego. Tradycja Kościoła nie wypowiedziała się nigdy autorytatywnie na temat potępienia Judasza, ale jest ustalonym przekonaniem, że ten zdrajca i samobójca utracił zbawienie. Franciszek w ten sposób przeciwstawiał się tej wierze.

Leon XIV miałby go skorygować 13 sierpnia podczas audiencji generalnej. Papież komentował wówczas czytanie z Ewangelii św. Marka 14, 17-21. Chrystus mówi tam o Judaszu: „Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził”. Ojciec Święty mówi, że słowa Jezusa „lepiej gdyby się nie narodził” „nie są wydanym a priori wyrokiem, lecz prawdą, którą każdy z nas może uznać: jeśli zaprzeczymy miłości, która nas stworzyła, jeśli zdradzając, staniemy się niewierni samym sobie, to naprawdę zatracimy sens naszego przyjścia na świat i sami wykluczymy się ze zbawienia”. Jak podkreśla dalej, nawet w najmroczniejszym miejscu „światło nie gaśnie”, a wiara oferuję nam drogę wyjścia, którą jest miłosierdzie. Papież pozostawia zatem kwestię potępienia Judasza otwartą. Ciężar jego narracji sugeruje, że Judasz zmierzał w kierunku potępienia, ale nie ma u Leona XIV jednoznacznego wyroku. Nie ma zatem mowy o jakiejkolwiek korekcie nauczania Franciszka – jest raczej inne rozłożenie akcentów i odejście od „tematyzowania” tej sprawy wprost. Stąd twierdzenia, jakoby Leon XIV skorygował Franciszka, to zwykła manipulacja.

Manipulacja nr 4 – Leon XIV jest krytykiem Synodu o Synodalności

Papież Jorge Mario Bergoglio w 2021 roku rozpoczął globalny Proces Synodalny, zwieńczony jak dotąd Synodem o Synodalności w Rzymie w październiku 2024 roku. W 2025 roku podjął decyzję o jego przedłużeniu aż do roku 2028. Synodalność ma głęboko przekształcić Kościół i zakończyć się bezprecedensowym Zgromadzeniem Synodalnym z udziałem biskupów i świeckich.

Twierdzi się, jakoby Leon XIV dystansował się od synodalności. Nowy papież już w pierwszym przemówieniu z balkonu Bazyliki św. Piotra powiedział, że Kościół będzie synodalny. 7 lipca 2025 roku podpisał dokument Sekretariatu Generalnego Synodu Biskupów, który przedstawił ramy dla organizacji konkretnych spotkań synodalnych w latach 2025 – 2028. Sam nowy papież jeszcze jako kardynał Robert Prevost brał udział w spotkaniach synodalnych, w tym w finalnym synodzie w Rzymie w październiku 2024. Wypowiadał się na ten temat wyłącznie pozytywnie. Dlatego przypisywanie mu krytycznego stosunku do synodalności jest całkowicie nieuzasadnione.

Manipulacja nr 5 – Leon XIV jest niechętny progresistom w Kościele

Franciszek powierzał przez cały swój pontyfikat kluczowe urzędy kościelne właśnie progresistom – zarówno doktrynalnym, jak i liturgicznym. Dowodów na to jest tak wiele, że nie ma sensu ich tu przytaczać.

Uważa się, że Leon XIV nie będzie tak postępować. Jednak kardynał Robert Prevost jako Prefekt Dykasterii ds. Biskupów współpracował z Franciszkiem w dziele obsadzania diecezji ludźmi bliskimi „wizji duszpasterskiej” tamtego papieża. To za jego rządów w Dykasterii usunięto z urzędu bp. Josepha Stricklanda z diecezji Tyler w Teksasie. To również w tym okresie arcybiskupem jednej z najważniejszych archidiecezji USA, Waszyngtonu, został skrajnie liberalny kardynał Theodore McCarrick, zwolennik diakonatu kobiet oraz dopuszczenia do Komunii św. aktywnych seksualnie rozwodników i homoseksualistów.

W maju z funkcji prezesa Papieskiej Akademii Życia z racji na wiek ustąpił bp Vincenzo Paglia, znany z akceptacji dopuszczalności aborcji we Włoszech jako „elementu życia społecznego” oraz promowania dopuszczalności stosowania antykoncepcji w małżeństwie. Nowym prezesem został jego dotychczasowy główny współpracownik, ks. Renzo Pegoraro.

28 sierpnia Leon XIV mianował z kolei nowych członków Dykasterii ds. Duchowieństwa. W składzie znaleźli się tacy duchowni znani z progresywnych zapatrywań jak kardynałowie Mario Grech, Arthur Roche, Luis Antonio Tagle, Stephen Brislin, Jose Tolentino de Mendonca, Jean-Marc Aveline czy też arcybiskup Salvatore Fisichella.

Manipulacja nr 6 – Leon XIV jest niechętny doktrynalnemu progresizmowi

Papież Franciszek wprowadzał liczne zmiany w nauczaniu korespondujące z wizją progresizmu, na przykład odnośnie Komunii św. dla rozwodników, roli ludzkiego sumienia, błogosławienia par tej samej płci. Wspierał też tych kardynałów i biskupów w USA, którzy popierali udzielanie Eucharystii politykom zaangażowanym w promocję aborcji. Uważa się, że nowy papież ma na ten temat inne zdanie.

Jednak w październiku 2024 roku papież Leon XIV zapytany o swoje rozumienie deklaracji „Fiducia supplicans”, która pozwoliła na udzielanie błogosławieństw parom tej samej płci, odwołał się do Franciszkowej koncepcji „decentralizacji” doktrynalnej Kościoła katolickiego. Powiedział, że biskupi w różnych miejscach świata muszą podejmować w tym zakresie własne decyzje, kierując się swoim kontekstem kulturowym.

W 2023 roku Robert Prevost odbierał z kolei doktorat honoris causa na Uniwersytecie w Chiclayo w Peru. Mówił tam na temat tzw. spójności eucharystycznej, wskazując, że jego zdaniem błędna jest koncepcja, która nadaje „priorytet” sprawie aborcji w duszpasterstwie w USA. Odwoływał się wprost do liberalnych hierarchów amerykańskich jak kardynał Blase Cupich z Chicago oraz nieżyjący już kardynał Joseph Bernardin, również z Chicago.

W sumie mamy zatem dwa przykłady wyraźnego wsparcia dla progresizmu w dziedzinie doktrynalnej (różnorodność doktrynalna) oraz społecznej (spójność eucharystyczna). Stąd twierdzenie, jakoby Leon XIV miał w tym obszarze kategorycznie inne spojrzenie niż Franciszek, jest nieuprawnione.

Kontynuacja, a nie zerwanie

Podsumowując, nie ma powodów, by uznawać papieża Leona XIV za „kontrrewolucjonistę”, który miałby „posprzątać” po papieżu Franciszku. Fakt, że nosi się jak papież, mieszka jak papież i wypowiada się w typowy dla Stolicy Apostolskiej, uporządkowany sposób, to zdecydowanie zbyt mało. Można stwierdzić obiektywne „zerwanie” z chaotycznym kierunkiem posługi papieża Franciszka, ale była to specyfika osobowościowa byłego papieża. Nie można na tę chwilę stwierdzić obiektywnego „zerwania” z wewnętrzną treścią pontyfikatu poprzednika. Do takiego zerwania może dojść i nic nie stoi na przeszkodzie, by rzeczywiście doszło. Obecnie jednak przedstawianie Leona w kontrze do Franciszka jest sensu stricto manipulacją; w dalece większej mierze nowy papież jawi się jako jego spokojny kontynuator.

Paweł Chmielewski

Leon XIV spotyka się z heretycką zakonnicą – “sierotą po Bergogliu”

2 settembre 2025Author: Uczta Baltazara babylonianempire/leon-xiv-spotyka-sie-z-heretycka-zakonnica-sierota-po-bergogliu

Wczoraj zajmowaliśmy się audiencją udzieloną przez Leona XIV ojcu jezuicie Jamesowi Martinowi, orędownikowi „praw” osób LGBTQ, w przeddzień jubileuszu osób homoseksualnych (6 września).

A dziś kolejna wiadomość z tego samego worka: 28 sierpnia, w dniu św. Augustyna, papież przyjął na audiencji argentyńską dominikankę Lucię Caram https://en.wikipedia.org/wiki/Luc%C3%ADa_Caram, która jest zwolenniczką par homoseksualnych – znaną między innymi z tego, że stwierdziła, iż Maryja nie mogła być dziewicą. („Maria była zakochana w Józefie. Byli normalną parą. I normalne jest uprawianie seksu”.) https://www.lanacion.com.ar/sociedad/escandalo-en-espana-una-monja-argentina-puso-en-duda-la-virginidad-de-maria-y-recibio-amenazas-de-muerte-nid1981836/

Siostra Caram, wielka przyjaciółka papieża Franciszka (w dniu śmierci Bergoglio powiedziała: „Czuję się osierocona” – https://www.religiondigital.org/vaticano/Lucia-Caram-muerte-Francisco-perdido_0_2773522659.html), dwa lata temu oświadczyła: „Popieram małżeństwa homoseksualne w Kościele, ponieważ Bóg zawsze błogosławi miłość. Jeśli się kochają… Co mam wam powiedzieć! Nie złożyli ślubów czystości, tak jak ja”.

W oficjalnym biuletynie Stolicy Apostolskiej nie ma wzmianki o spotkaniu z papieżem Leonem, ale opublikowane zostały zdjęcia (podobne do wczorajszych fotografii z ojcem Jamesem Martinem).

https://photo.vaticanmedia.va/it/12545-28-08-2025SuorMariaLuciaCaram.html

Siostra Lucía Caram Padilla urodziła się w Tucumán w rodzinie pochodzenia libańskiego, mieszka w Hiszpanii i jest bardzo aktywna w mediach. W wywiadzie, na pytanie, czy dwaj mężczyźni uprawiający seks popełniają grzech, odpowiedziała: „Nie mam prawa mówić, że ktoś popełnia grzech. Nie mam prawa nikogo potępiać. Jezus mówi, że nie powinniśmy nikogo potępiać. Dlatego nie potępiłabym ani nie powiedziałabym „to jest grzech, a to nie jest grzech”.

Podobnie jak w przypadku Jamesa Martina, nie wiemy, o czym rozmawiali Leone i argentyńska zakonnica, ale spotkanie samo w sobie jest przesłaniem.

……………..

Heretycka zakonnica działa mocno na rzecz Ukrainy Zelenskiego i jego mocodawców:

INFO: https://www.aldomariavalli.it/2025/09/02/leone-e-la-suora-orfana-di-bergoglio/

Leon XIV na rozdrożu:

prymat Chrystusa w głoszeniu,

czy Singapur i Abu Zabi?

Filip Adamus https://pch24.pl/leon-xiv-na-rozdrozu-prymat-chrystusa-w-gloszeniu-czy-dzakarta-i-abu-zabi/

Wiele pozytywnej uwagi zwróciła homilia, jaką tuż po swoim wyborze papież Leon XIV wygłosił do kardynałów. Źródłem entuzjastycznego odbioru słów papieża było wezwanie do przywrócenia prymatu Chrystusa w głoszeniu oraz wskazanie, że posługa następcy św. Piotra ma służyć niesieniu wiary po krańce ziemi.

Tymczasem tuż po inauguracji pontyfikatu Ojciec święty odniósł się do deklaracji z Abu Zabi – jako ważnej w kontekście dialogu międzyreligijnego. Ten dokument jego poprzednika to owoc tendencji, przed którą ostrzegało wielu papieży, widząc w niej zagrożenie dla misyjnej aktywności Kościoła. Między „przywróceniem prymatu Chrystusa” w głoszeniu, a akceptacją pluralizmu religijnego trzeba wybrać.

Do deklaracji o ludzkim braterstwie, podpisanej przez Franciszka w 2019 roku, Leon XIV nawiązał podczas spotkania z poniedziałku 19 maja. W jego trakcie papież widział się z przedstawicielami wspólnot niekatolickich i niechrześcijańskich. Mówił o dialogu i współpracy, jaka jego zdaniem powinna łączyć ludzi różnych religii.
Problem w tym, że Deklaracja z Abu Zabi „współistnienie” różnych religii postrzega nie tyle jako konieczność, wynikającą z nieprzyjęcia objawienia przez wielu – ale pożądany stan rzeczy.

Największy sprzeciw budzi zapis uznający różnorodność religii za wyraz mądrej woli Boga. W dokumencie podpisanym przez Franciszka i wielkiego imama Al- Tayyeba wskazano, że przypomina ona pod tym względem wielość ras i kultur. Miałaby zatem odpowiadać boskiej Woli i naturalnemu porządkowi świata.
Podobne treści Franciszek wygłaszał we wrześniu 2024 roku w Azji Południowo-Wschodniej, między innymi w Dżakarcie, gdzie sugerował, że islam jest „światłem” dla ludzkości na równi z chrześcijaństwem.

Tymczasem w rzeczywistości wolą Ojca jest, aby wszyscy uwierzyli w Jego Jednorodzonego Syna, którego posłał, by objawić prawdę o Sobie samym (por. J 6, 40). To właśnie głoszenie danej przez Wcielone Słowo doktryny jest sednem rozesłania apostołów przez Chrystusa Pana. Nakaz „idźcie i nauczajcie” oznacza, że nie możemy z zadowoleniem patrzeć na to, jak wielu wybiera błąd.

To, że Mistyczne Ciało Chrystusa nie może pochwalać religijnej inności nie wynika z uprzedzeń, czy „zamknięcia”. Jest konsekwencją nieomylnego nauczania o tym, czym jest katolicka religia. Jak zaznaczał m. in. bł. Pius IX i Sobór Watykański I, wiara jest przekazaną przez Boga prawdą o Nim samym. Dzięki niej ludzie mogą poznać Jego samego i Jego wolę.

Od tego poznania zależy cały stosunek człowieka do nadprzyrodzoności. To podstawa dwóch pozostałych cnót teologalnych. Dzięki wierze możemy kierować swoją miłość ku prawdziwemu Bogu i złożyć nadzieję w Jego obietnicach. Stąd Kościół określa przyjęcie prawdziwej religii jako „korzeń usprawiedliwienia” i początek życia nadprzyrodzonego dla człowieka. Fałszywa wizja Boga lub niewiara bardziej niż cokolwiek innego, oddalają od Stwórcy. Ich wybór zamiast katolickiego depozytu stanowi zatem największy grzech – uczył w „Summie Teologii” Św. Tomasz z Akwinu.

Niewiele poszukiwań trzeba, by dostrzec, że to objawienie jest najcenniejszym skarbem, jakie Kościół dać może ludziom innej religii. Głosząc Chrystusa spełniamy z jednej strony boski nakaz – z drugiej nic lepszego nie możemy uczynić wobec człowieka. Z tego powodu Urząd Nauczycielski zawsze sprzeciwiał się dialogowi międzyreligijnemu, który szukałby pozytywnej oceny różnorodności religijnej jako takiej.

Dobrym przykładem tego podejścia jest encyklika „Satis Cognitum” Leona XIII. Papież podkreślał w niej, że jedynie Kościół katolicki został przez Chrystusa obdarzony misyjnym posłaniem i prawdziwą doktryną. Wolą Boga jest, aby to Mistyczne Ciało Chrystusa objęło ludzi wszystkich narodów. Samo istnienie jakiejkolwiek innej wspólnoty wyznaniowej jest zatem w świetle wiary nie do usprawiedliwienia – zaznaczał poprzednik obecnego papieża o tym samym imieniu.
Zdecydowanie od dialogu międzyreligijnego odciął się Pius XI w encyklice „Mortalium Animos”. Ojciec święty zakazał katolikom uczestnictwa w zjazdach ekumenicznych i międzyreligijnych. Jak tłumaczył, żadna religia nie może być prawdziwa, prócz tej, która polega na Objawieniu.

„Rzeczą dla każdego jasną jest, że jest obowiązkiem człowieka bezwarunkowo wierzyć w objawienie Boga i słuchać Jego przykazań bez zastrzeżeń: byśmy jednak na chwałę Boga i dla naszego zbawienia mogli obie te rzeczy słusznie wypełnić, Jednorodzony Syn Boga ustanowił na ziemi swój Kościół. A więc sądzimy, że ci, którzy mienią się chrześcijanami, nie mogą nie wierzyć, że Chrystus ustanowił Kościół i to jedyny”, pisał papież Ratti.

„Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrócili na łono jedynego, prawdziwego Kościoła Chrystusowego, od którego kiedyś, niestety, odpadli. Powtarzamy, by powrócili do jednego Kościoła Chrystusa, który jest wszystkim widomy i po wsze czasy, z woli Swego Założyciela, pozostanie takim, jakim go On dla zbawienia wszystkich ludzi ustanowił”, dodawał Ojciec święty.

Papieskie ostrzeżenia przed pluralizmem

Jeśli osłabić te fundamenty – nie sposób ocalić misyjnego zadania Kościoła. Nawet papieże po Soborze Watykańskim II ostrzegali, że tendencje, których pełnym wyrazem jest Deklaracja z Abu Zabi, – są nie do pogodzenia z apostolskim mandatem danym apostołom i ich następcom.

Na ten palący problem zwracał uwagę Jan Paweł II. Polski Ojciec święty zauważył, że już za jego pontyfikatu nie dało się ukryć tendencji podważających sens głoszenia wiary. W encyklice „Redemptoris Missio” polski papież zaznaczył, że tym „postępowym” dążeniom trzeba się przeciwstawić.

„(…)Nie da się ukryć tendencji negatywnej, do przezwyciężenia której pragnie się przyczynić niniejszy dokument: te specyficzne misje wśród narodów wydają się być zahamowane, co z pewnością nie odpowiada wskazaniom Soboru i posoborowego Magisterium. Trudności wewnętrzne i zewnętrzne osłabiły gorliwość misyjną Kościoła względem niechrześcijan i fakt ten musi niepokoić wierzących w Chrystusa. W dziejach Kościoła bowiem rozmach misyjny był zawsze oznaką żywotności, tak jak jego osłabienie jest oznaką kryzysu wiary”, pisał Karol Wojtyła.

„Jednakże, również z powodu współczesnych przemian i rozprzestrzeniania się nowych idei teologicznych, niektórzy pytają: Czy misje wśród niechrześcijan są jeszcze aktualne? Czyż nie zastąpił ich może dialog między religijny? Czy ich wystarczającym celem nie jest ludzki postęp? Czy poszanowanie sumienia i wolności nie wyklucza jakiejkolwiek propozycji nawrócenia? Czy nie można osiągnąć zbawienia w jakiejkolwiek religii? Po cóż zatem misje?. Jeśli wrócimy do początków Kościoła, znajdziemy jasne stwierdzenie, że Chrystus jest jedynym Zbawicielem wszystkich, Tym, który sam jeden jest w stanie objawić Boga i do Niego doprowadzić.(…) W tym ostatecznym Słowie swego Objawienia Bóg dał się poznać w sposób najpełniejszy: powiedział ludzkości kim jest. To ostateczne samoobjawienie się Boga jest podstawowym motywem, dla którego Kościół jest misyjny ze swej natury. Nie może on nie głosić Ewangelii, czyli pełni prawdy, jakby Bóg dał nam poznać o samym sobie”, przypominał.

Jeszcze przed Janem Pawłem II z erozją misyjnego zapału Kościoła zmierzyć się musiał Paweł VI. W encyklice „Evangelii Nuntiandi” papież dał wyraz świadomości, że silne nurty po Soborze Watykańskim II sprzyjają zarzuceniu głoszenia wiary. Elementy takich dążeń widoczne były na przykład wśród orędowników „teologii wyzwolenia”.
„Nie możemy zaprzeczyć, że wielu wielkodusznych chrześcijan, oddanych sprawom największej wagi, jakie zawiera kwestia wyzwolenia, kiedy chcą wciągnąć Kościół w sam ruch wyzwolenia, często myślą i usiłują sprowadzić jego zadania do granic jakiegoś doczesnego tylko przedsięwzięcia; jego obowiązki do programu antropologicznego; zbawienie, jakiego jest głosicielem, do pomyślności materialnej; jego działalność do poczynań politycznych lub społecznych, lekceważąc jakąkolwiek opiekę duchowną i religijną. Jeśliby rzeczy tak się miały, to Kościół straciłby całe swoje główne znaczenie”, zaznaczał Paweł VI.

„Z tego powodu, na początku trzeciego zebrania Synodu, chcieliśmy w Naszym przemówieniu położyć nacisk na konieczność „ściśle religijnego celu ewangelizacji. Bo straciłaby ona wszelką rację bytu, jeśliby została oderwana od tej podpory religijnej, która ją podtrzymuje”, dodawał.

„Głoszenie ewangelicznego orędzia nie jest czymś takim, co Kościół mógłby dowolnie albo wykonywać, albo nie wykonywać, ale jest zadaniem i obowiązkiem, nałożonym mu przez Pana Jezusa, ażeby ludzie mogli wierzyć i dostąpić zbawienia. Głoszenie Ewangelii jest zgoła konieczne, jest jedyne w swoim rodzaju i nic go nie może zastąpić. Nie znosi ono niedbalstwa, ani mieszania zasad Ewangelii z zasadami innych religii, ani jakiegoś dostosowywania, ponieważ od niego zależy cała sprawa zbawienia ludzi i w nim zawierają się najpiękniejsze treści boskiego Objawienia. Ono nie wymaga mądrości ludzkiej, ale samo z siebie może wzbudzić wiarę: wiarę, mówimy, która opiera się na mocy Bożej. Ono jest Prawdą, i dlatego trzeba, żeby głosiciel prawdy poświęcił jej cały swój czas i wszystkie swe siły, a jeśli zajdzie konieczność, aby i życie samo złożył w ofierze”, zaznaczał Ojciec święty.

Świadomość kryzysu głoszenia i odpowiedź Stolicy Apostolskiej na jego przejawy, doszła do szczytu w wydanej w 2000 roku przez Kongregację Nauki Wiary deklaracji „Dominus Iesus”.

„Nieustanne przepowiadanie misyjne Kościoła jest dzisiaj zagrożone przez teorie relatywistyczne, które usiłują usprawiedliwić pluralizm religijny nie tylko de facto, lecz także de iure (czyli jako zasadę)”, ostrzegał kardynał Joseph Ratzinger w zaakceptowanym przez Jana Pawła II dokumencie.

„W konsekwencji uznaje się za przestarzałe takie na przykład prawdy, jak prawda o ostatecznym i całkowitym charakterze objawienia Jezusa Chrystusa, o naturze wiary chrześcijańskiej w odniesieniu do wierzeń innych religii, o natchnionym charakterze ksiąg Pisma Świętego, o osobowym zjednoczeniu między odwiecznym Słowem a Jezusem z Nazaretu, o jedności ekonomii Słowa wcielonego i Ducha Świętego, o jedyności i zbawczej powszechności tajemnicy Jezusa Chrystusa, o powszechnym pośrednictwie zbawczym Kościoła (…)”, dodawał.

„Aby przeciwstawić się tej relatywistycznej mentalności, która rozpowszechnia się coraz bardziej, należy przede wszystkim potwierdzić ostateczny i pełny charakter objawienia Jezusa Chrystusa.

Dlatego należy zawsze stanowczo zachowywać rozróżnienie pomiędzy wiarą teologalną a wierzeniem w innych religiach. „Podczas gdy wiara jest przyjęciem przez łaskę prawdy objawionej, która pozwala wniknąć do wnętrza tajemnicy i pomaga ją poprawnie zrozumieć, wierzenie w innych religiach to ów ogół doświadczeń i przemyśleń, stanowiących skarbnicę ludzkiej mądrości i religijności, które człowiek poszukujący prawdy wypracował i zastosował, aby wyrazić swoje odniesienie do rzeczywistości boskiej i do Absolut”, czytamy w deklaracji „Dominus Iesus”.

Tym ostrzeżeniom swoich poprzedników papież Franciszek pozostawał po prostu systematycznie niewierny. Najbardziej rażąco dowiódł tego całkiem niedawno w czasie wizyty w Singapurze w 2024 roku. Podczas spotkania z młodzieżą w tym azjatyckim mieście Jorge Mario Bergoglio mówił, że wszystkie religie prowadzą ku Bogu, a spory o prawdziwość doktryn należy odłożyć na bok.

Leon XIV jest zatem spadkobiercą wewnętrznie skłóconego dziedzictwa. W spadku otrzymał XX wieków misyjnego zapału i konfrontację papieży z błędnym pluralizmem, ale także i dokumenty oraz słowa Franciszka.

Nowy Ojciec święty musi wybrać: pomiędzy Abu Zabi i Singapurem, a przywróceniem prymatu Chrystusowi w głoszeniu. Tertium non datur.

Filip Adamus

Fałszywe kazania Leona XIV.

Te nagrania obejrzały miliony

6.06.2025 nczas/falszywe-kazania-leona-xiv-te-nagrania-obejrzaly-miliony

Setki wygenerowanych przez sztuczną inteligencję fałszywych kazań papieża Leona XIV trafiło do internetu; obejrzały je miliony osób – poinformowała agencja Ansa. Jak dodała, platformy, na których pojawiły się takie sfabrykowane nagrania, usunęły już wiele z nich.

Blisko miesiąc po wyborze papieża materiały stworzone przy użyciu AI zalewają, jak zaznaczono, YouTube i TikToka. Trafiły tam setki rzekomych kazań i przemówień Leona XIV po angielsku i hiszpańsku.

Emerytowany profesor Uniwersytetu Waszyngtońskiego Oren Etzioni, założyciel organizacji TrueMedia.org, walczącej ze zjawiskiem tzw. deepfake, wyjaśnił: „Panuje naturalne zainteresowanie tym, co nowy papież ma do powiedzenia, bo ludzie nie znają dotąd jego poglądów i jego stylu. To doskonała okazja do tego, by siać zamęt poprzez dezinformację wygenerowaną przez sztuczną inteligencję”.

Po tym, gdy platforma YouTube została zawiadomiona o 26 kanałach, na których publikowano fałszywe nagrania, zamknęła 16 z nich za naruszenie przepisów i wprowadzanie odbiorców w błąd.

Również TikTok, gdzie krążyły takie wideo, usunął te materiały.

Wcześniej jednak, jak podkreśliła Ansa, zobaczyły je miliony osób.

=======================

Szkoda, że nie podają jakie “poglądy” mu wciskają. Widzielibyśmy autorów M. Dakowski

Kiedy obecny papież Leon XIV był przeorem generalnym augustianów, przygotował tekst dla Synodu biskupów w sprawie nowej ewangelizacji, zwołanego przez Benedykta XVI w 2012 roku.

Ta wypowiedź Ojca Roberta Prevosta, O.S.A. jest nagrana jego własnym głosem w dwóch filmach, które Catholic News Service datuje na 8 listopada 2012 roku:

https://youtu.be/WttXvZt3m6k?si=lawFTuAqSA0Ihy8Z

Obecny Papież potępia rolę mediów w fabrykacji i manipulowaniu zbiorową wyobraźnią, w celu promowania antychrześcijańskich wyborów stylu życia i utożsamiania chrześcijańskiego przesłania z nieprzyjemnymi i nienawistnymi modelami i odniesieniami.

“Zachodnie media są niezwykle skuteczne w promowaniu powszechnej publicznej sympatii dla przekonań i praktyk sprzecznych z Ewangelią, takich jak aborcja, homoseksualizm i eutanazja.

W najlepszym razie media tolerują religię jako coś mdłego lub dziwacznego, o ile nie sprzeciwiają się aktywnie stanowiskom w kwestiach etycznych, które media zakładają, że są własne.

Jednakże, kiedy ludzie religijni wypowiadają się przeciwko tym stanowiskom, media stawiają religię w centrum uwagi, przedstawiając ją jako ideologiczną i niewrażliwą na rzekomo istotne potrzeby ludzi we współczesnym świecie.

Sympatia dla antychrześcijańskich wyborów stylu życia zachęcanych przez media jest tak genialnie i pomysłowo zakorzeniona w opinii publicznej, że kiedy ludzie słyszą chrześcijańskie przesłanie, nieuchronnie wydaje się ono ideologicznie i emocjonalnie okrutne, w przeciwieństwie do rzekomego humanitaryzmu antychrześcijańskiej perspektywy.

Duchowni katoliccy głoszący [prawdę] przeciwko legalizacji aborcji lub redefinicji małżeństwa, są przedstawiani jako ideologiczni, surowi i niewrażliwi.

Ale nie z powodu tego, co zrobili lub powiedzieli, ale dlatego, że opinia publiczna porównuje swoje przesłanie z łagodnym, współczującym tonem sfabrykowanego przez media wizerunku ludzi uwięzionych w moralnie złożonych sytuacjach życiowych, podejmujących decyzje przedstawiane jako zdrowe i dobre.

Dzieje się tak na przykład w sposobie, w jaki alternatywne rodziny, w tym te złożone z par tej samej płci, które adoptowały dzieci, są teraz reprezentowane w serialach telewizyjnych i filmach.

Jeśli nowa ewangelizacja ma skutecznie przeciwdziałać temu medialnemu zniekształceniu religii i etyki, duchowni, kaznodzieje, nauczyciele i katecheci będą musieli być znacznie lepiej poinformowani o kontekście ewangelizacji w świecie zdominowanym przez środki masowego przekazu.

Ojcowie Kościoła zaoferowali potężną odpowiedź na niechrześcijańskie i antychrześcijańskie nurty literackie i retoryczne aktywne w Cesarstwie Rzymskim, które definiowały religijne i etyczne obrazy tamtych czasów.

Wyznania Augustyna, z jego kluczowym obrazem cor inquietum [niespokojne serce]:

“Stworzyłeś nas dla Siebie, Panie, a nasze serca będą niespokojne, aż znajdą ukojenie w Tobie”.

Określił, w jaki sposób chrześcijanie i niechrześcijanie na Zachodzie na nowo pojęli przygodę z religijnym nawróceniem.

W Mieście Boga św. Augustyn wykorzystał historię spotkania Aleksandra Wielkiego ze schwytanym piratem, aby wyśmiewać rzekomą moralną legitymację Cesarstwa Rzymskiego.

Ojcowie święci, w tym Jan Chryzostom, Ambroży, Leon Wielki i Grzegorz z Nyssy, nie byli wielkimi retorykami, ponieważ byli wielkimi kaznodziejami; oni byli wielkimi kaznodziejami, ponieważ byli wielkimi retorykami.

Innymi słowy, ich ewangelizacja zakończyła się sukcesem w dużej mierze dlatego, że rozumieli podstawy komunikacji społecznej odpowiednie dla świata, w którym żyli.

W związku z tym szczegółowo rozumieli techniki, za pomocą których światowe centra władzy świeckiej manipulowały popularnymi religijnymi i etycznymi obrazami swoich czasów.

Ponadto Kościół powinien oprzeć się pokusie przekonania, że może konkurować z nowoczesnymi środkami masowego przekazu, zamieniając świętą liturgię w spektakl.

W tym względzie Ojcowie Kościoła, tacy jak Tertulian, przypominają nam dzisiaj, że wizualny spektakl jest domeną stulecia i że naszą misją jest wprowadzenie ludzi w naturę tajemnicy jako antidotum na spektakl.

W związku z tym ewangelizacja we współczesnym świecie musi znaleźć odpowiedni sposób na przeorientowanie uwagi opinii publicznej ze spektaklu na tajemnicę”.

( Ojciec Robert Prevost, obecnie Papież Leon XIV )