W oparach absurdu, czyli daleko zaszliśmy

8 listopada, wpis nr 1380 Jerzy Karwelis

I walnął piorun w rabarbar. Ruszyła nagonka na redaktora Rymanowskiego. Właściwie to nie wiadomo dlaczego teraz i za co, ale czujne moje oko widzi podczerwień na kilometr i mogę wywieźć co się stało, że postać redaktora striggerowała nagle media głównego ścieku do ataku nań. Zaraz powiem co uruchomiło lawinę i zbadam jej skład.

Otóż pan redaktor Rymanowski zaprosił na wywiad panią profesor Cichosz, którą pewnie zauważył po jej wystąpieniu na sejmowym zespole ds. Ochrony Życia i Zdrowia Polaków na sesji poświęconej bezpieczeństwu żywnościowemu. Pani profesor w swym wystąpieniu w sejmie zawarła tyle demitologizacji obecnych oficjalnie pewników dietetycznych, że wytrawny redaktor wyczuł w tym niezły materiał na wywiad o szerokich zasięgach. I nie pomylił się. Ponad 2 miliony wyświetleń jednego wywiadu to super wynik, szczególnie, że Rymanowski zaczął stosunkowo niedawno i wśród niezłej stawki blogerów. Start kanału lekko ponad rok temu i już takie wyniki…

Redaktor

Śledzę pana redaktora od dawna (okazało się, że też on mnie śledził w czasach kowidowej pogardy). Nasz bohater przecierał się po różnych kanałach telewizyjnych, ale wtedy to jeszcze nie było tak, że każdy dziennikarz musiał gdzieś partyjnie należeć. Ostateczny dowód swojej niezależności złożył jednak spektakularnie przesłuchując premiera Tuska na okoliczność znajomości przyszłego prezydenta, Karola Nawrockiego, z trójmiejskim półświatkiem. Donald tak się wkopał tym wywiadem (i pociągnął za sobą Trzaskowskiego kandydata), że trudno byłoby mówić o ustawce. Prędzej o refleksie, dobrym przygotowaniu dziennikarza w konfrontacji z rozleniwiającą, jak widać, pewnością siebie premiera, który poległ na żywo. Co się dziwić – jak się chodzi wciąż do mediów, które spijają z usteczek każdy przygotowany u PR-owców bon mocik, to można się nadziać, jeśli się tylko trafi na… normalne dociekliwe dziennikarstwo sprzed epoki postprawdy, czyli rzeczywistości jako sumy prawd tymczasowych. Rymanowski zrobił po prostu swoje, co zostało obwołane aktem i odwagi, i super przygotowania, ale powtarzam – to (kiedyś) było abecadło dziennikarstwa. Ale takie mamy czasy.

Rymanowski zapraszał do siebie różne persony – każde ciekawe, bo przecież taki kanał zajmuje się (również) monetyzowaniem zasięgów. A cóż bardziej niż kontrowersje przyciąga dziś widzów? Można by pomyśleć, że to cyniczna gonitwa za kasą, ale pan redaktor w trakcie tych rozmów wykazywał się obiektywną dociekliwością, tematy i rozmówca go prawdziwie interesowały. Był odwrotnością postawy prawnika, który zadaje przed sądem tylko takie pytania, na które zna już odpowiedź. A  pan redaktor odpowiedzi nie znał, dla widza więc było to wspólne z dziennikarzem odkrywanie prawdy. Ucieleśnienie misji mediów.

Rymanowski ma jeszcze jedną cechę – nie przerywa rozmówcy. Tak, to takie proste, aby w dzisiejszych czasach lśnić jak diament wśród popiołów „wolnych mediów”. Redaktorzy przerywają swojemu rozmówcy, szczególnie babeczki – trójca założycielska tego trendu to Olejnik, Biedrzycka i Sznepf, gdzie te dwie ostatnie uczyły się od mamusi, rodzicielki tego potwora dziennikarskiego stylu – Olejnik – pyskowania do zaproszonych, wykłócania się z gośćmi i przerywania im. W sumie sprowadzało się to do tego, że głównym tematem wywiadów stawały się poglądy prowadzącej wywiad, ale czemu to ludzie mieliby się ekscytować setnym odcinkiem pt. co tam myśli pani redaktor, skoro wszystko już zostało przez te indywidua powiedziane. A więc są to spotkania przewidywalne – jednych gnoić i im przerywać, drugim spijać z usteczek każdą bzdurę i dać perorować swoje kompletne durnoty, gorzej, że kłamstwa.

Dwa typy dziennikarstwa

I tu jest kolejna kwestia – postulowana w ramach tej afery weryfikacji na miejscu tego co mówi na żywo interlokutor. Tu mamy dwie szkoły: jedna mówi, żeby od razu, na bieżąco demaskować fejknjusy, gdyż trzeba izolować lud odbiorczy od szkodliwych miazmatów, bo się nawdycha i mu jakieś głupoty przyjdą do głowy. A tak nie może być – trzeba weryfikować na żywo i z tzw. „pozycji”. To znaczy dziennikarz już wie jak jest i jak coś lub ktoś nie pasuje do tego obrazu, to ma reagować natychmiast, obnażając niecne zamiary ściągniętego w pułapkę gościa. Do tego, by tak robić nie trzeba wcale refleksu, inteligencji czy dociekliwości – przeciwnie. Trzeba mieć tylko gotowych parę sztanc, w które ma się wpasować gość. Jak się nie wpasuje, to ma się od razu gotowy zestaw powtarzalnych korekcji do prawidłowego kursu, magazynek argumentów przećwiczonych na strzelnicy redakcyjnych zebrań.

Po drugiej stronie mamy nielicznych Rymanowskich. No, nielicznych jeśli patrzeć tylko na mainstream i to po obu stronach plemiennych mediów. Dziennikarska kindersztuba ocalała jeszcze w czeluściach internetu, gdzie można spokojnie posłuchać co goście mają do powiedzenia, da się zbudować zdania podrzędnie złożone, podczas gdy ich wysoce płatni mainstreamowi „koledzy” nie po fachu szczekają równoważnikami zdań długości esemesa. I redaktor Rymanowski należy do tej zanikającej grupy, ale kłopot (?) z nim polega na tym, że z takimi manierami pobywa jednak w mediach mainstreamowych, co stanowi dla niego wyróżniającą z tłumu rysę.

Domniemana reakcja

Tak, rysę. Bo co zrobi teraz mainstream z takim harcownikiem? Po pierwsze – Rymanowski po otwarciu swego kanału youtubowego we wrześniu zeszłego roku sam się realizował poza swoimi macierzystymi antenami, tam budował swoją rozpoznawalność, tam przekierowywał swoich widzów, monetyzował ich kosztem zapewne swoich redakcji. Ale z drugiej strony (tak liczono) przyprowadzał grono swoich akolitów z internetu przed ekrany TV, co było swoistym barterem popularki, zasięgów i przepływów.

Ale teraz sprawa się zaogniła i zobaczymy jak wydawcy telewizyjni wyjdą z tego zakrętu. Z jednej strony rozpoczęła się nagonka, że Rymanowski podstawia mikrofony do ust i kamery do twarzy kompletnej szurii antysytemowej i to na polach wszelakich. A więc dochodzi do zadarcia z największymi tego świata – reklamodawcami. A od tego już tylko kroczek do reklamowego bojkotu „stacji Rymanowskiego”. A widzieliśmy wiele takich prób – większość udanych, że wspomnę tylko deklaracje wprost takich Owsiaków, wprost do reklamodawców, że albo ja – Juras – albo reklamy w telewizji Republika.

Kasa to jedno, ale co z politycznym oddziaływaniem na media? Te działania przekładają się na różne wpływy. Raz, że na rynek reklamodawców, bo każdy chce mieć dobrze z rządami przeregulowania i zagląda codziennie w oczy rządzącym czy dość dobrze i w sposób widoczny – wspiera prorządowe media. Jak rząd daje koncesję, to i może zabrać, c’nie? A więc trzeba uważnie, powoli, niespiesznie, w dodatku tak by nie podpaść następnej ekipie, bo to na wyborczym koniu suwerena łaska jeździ. Ciężko mają ci tam w mediach, ścieżka nad przepaściami jest bardzo wąska i można podpaść, a właściwie – spaść w każdą ze stron.

Oczywiście jest sporo mediów, które się nie szczypią ze swoją jawną stronniczością. Ale te mocno pracowały na stworzenie sobie pola do kompletnej dezynwoltury. Rynek medialny – naganiający progresywny konsumpcjonizm jest tak odrealniony, że trzecia telewizja (Republika) nie ma praktycznie reklam, za to inne niszówki nadają tych reklam tyle, że możesz spokojnie wziąć kąpiel, a i tak wrócisz przed końcem bloku reklamowego. W związku z tym rynek reklamowy nie ma nic wspólnego z optymalizacją kosztową zasięgów, o czym… wiedzą reklamodawcy. Jest to świadczenie wymienne – my mediom kasę, one nam – spokój.

Trigger

Ale dość o tym. Przeanalizowaliśmy zawartość tej lawiny już nie raz, teraz zobaczmy co spowodowało ten obryw. Szykowało się od dawna. Rymanowski zapraszał różnych, ale jak już politycznie dosięgnął zenitu konfliktu z mainstreamem zapraszając Brauna, to wybaczono mu tylko (tymczasowo) i to raczej z powodu domknięcia formuły serialu przesłuchań kandydatów na prezydenta w kampanii wyborczej. Potem było już tylko ostrzej – demaskacja kowidowa w wykonaniu dra Martyki czy dra Witczaka jeszcze jakoś przeszła, zaś zaproszenie braci Rodzeń, co to wykazali chociażby szkodliwość picia przez dzieci „zdrowotnych” soków owocowo-witaminowych, to już był niezły zgrzyt. Proceder zwieńczył się wspomnianym wywiadem z profesor Cichosz i mainstreamowi pękły szwy. Osiągnięty został już taki poziom zaprzeczenia filarom „nowej normalności”, że poszła reakcja wprost.

Zanim pokażemy przekrój tego aktu trzeba wspomnieć o cichej bohaterce afery – pani profesor Cichosz. Wszyscy jak się zaczęła afera rzucili się na redaktora – z atakiem lub w obronie. Jednak odezwały się i autorytety medyczne wymierzone nie w dziennikarza co to dopuścił się publicznego zgorszenia, ale w zaproszoną „gościnię”.

A to, że panie, pani profesor bzdury gada, a to, że to figa z niej nie dietetyk i niech się nie mądrzy, że podważa ustalenia naukowej dietetyki mówiąc o tym, co nam wpychają codziennie do dzioba. Odezwał się nawet (uwaga!) „znany popularyzator wiedzy z TikToka”, który zarzucił pani profesor dezinformację. Wezwano również do wyciągnięcia nie tyle wniosków, ale i konsekwencji wobec pani profesor, co rokuje kolejnym aktem, po procederze tropienia kowidowych odszczepieńców, polowania na czarownice. Z braku laku, czyli dowodów, znowu wysunięto na front nieskazitelne autorytety, które zamiast faktami zaczęły operować skalą swego prestiżu. Mamy więc zamiast Evidence Based Medicine, Authority Based Medicine, co zwalnia wszystkich od używania tych nurzących dowodów. Myślę, że pani profesor sobie poradzi, ale zobaczmy co z panem redaktorem.

Sygnał do ataku nadał Newsweek, po nim zaczęła się skolejkowana, naturalna i spontaniczna rzecz jasna reakcja ludzi dobrej woli, a w sumie pewnie płatnych trolli, internetowych cyngli do wynajęcia. Podejście Newsweeka było fajne – w prawie całym tekście to sami dziennikarze zeznają, że ten Rymanowski to zawsze był taki „nie nasz”, patriota i wierzący. Mamy więc do czynienia z zakablowaniem redaktora ze strony kolegów po fachu, że nie pasował już od dawna do zgranej czeredki. Cały zaś artykuł, łącznie z okładką Newsweeka jest zatytułowany „Brednie Rymanowskiego”, jakby to redaktor, co wcale nie wynika nawet z samego tekstu, gadał te brednie, nie zaś – ewentualnie jego interlokutorzy. Bo to był atak na samego redaktora, nie na jego „szurów”. Zgłosiła się też Wyborcza, tu kuriozalnie ale przewidywalnie. Otóż chodzi o to, że suflowana przez Rymanowskiego dezinformacja (jak każda w religii onucyzmu) ma być na rękę… Putinowi. Tak, to stara śpiewka, przećwiczona za pandemii, kiedy każdy wątpiący w dogmaty sanitaryzmu był ostracyzmowany (również medialnie) jako mniej lub bardziej świadomy poplecznik Putina, który chce by zdezinformowani pandemicznie Polacy pozakażali się i wymarli. Oskarżanie o poplecznictwo autorów dezinformacji zakłada od razu, że istnieje jakiś (tu wybitne nieformalny i rzec można „labilny”) organ oceniający co jest faktem a co jest fejkiem, a już na pewno takim obiektem oceniającym nie może być broń Boże odbiorca. I tu – jak to bywa z rzeczywistością umaczaną w oparach prestiżu – elity same wyznaczą taki nieformalny, acz stugębny organ, nadając mu kompetencje eksperckie i przystawiając mikrofon do ust. Za tą narracją podążyła jak zwykle spora grupka akolitów, bo ci naiwniacy ciągle się wzbudzają jak na komendę, choć przesłuchiwani pod lampą prędzej daliby sobie uciąć to i owo, niż by się przyznali do zewnętrznej inspiracji swoich tekstów i wyznań. I pewnie – ci uczciwie wzmożeni – mieliby rację: oni tak naprawdę myślą i piszą. Zresztą ta kolejność przechodzi już w powtarzalny algorytm, z którego publiczność coraz bardziej skołowana wyciąga wnioski, że te rzeczy dzieją się spontanicznie i naprawdę.

O co chodzi naprawdę?

Żeby skrócić zarzuty wobec redaktora (w mniejszym stopniu wobec pani profesor, co ciekawe) posłużę się nie cytatami z Newsweeka, ale bardziej kompaktowym zestawem zarzutów z któregoś internetowego „wzmacniacza” tej narracji „na Rymanowskiego”.

Piotr Szymlewicz pisze: „… sprawa jest prosta: zadaniem dziennikarza jest weryfikować wypowiedzi gości, a Rymanowski zaprasza szarlatanów i daje im swobodę plecenia bzdur. To źle świadczy o jego warsztacie”. Zatrzymajmy się tu na chwilkę. A skąd taka teza, że dziennikarz jest od „weryfikowania wypowiedzi gości”? Jako żywo ciężko gdzieś znaleźć taki opis zawodu dziennikarza. Ale ja wiem skąd to się bierze – dziennikarz w mediach postępackich ma być właśnie od tego, by zwolnić odbiorcę od chęci weryfikacji, własnej oceny wypowiedzi innych. A na jakich to kryteriach ma być oparta ta „weryfikacja”? No, rzecz jasna obiektywnych kryteriach faktczekingu.

Tyle, że tych wszystkich „obiektywnych” a właściwe „naukawych” weryfikacji nasłuchaliśmy się po kokardę w czasach kowidu. I niestety większość z nich nie wytrzymała właśnie weryfikacji faktów opartych na nauce. Co więc pozostało? Ano – powtarzanie mantr, że przecież „wszyscy wiemy” jak to było/jest i podpieranie się autorytetami. Słabe to wszystko jako model „weryfikacji”. I tak jest i teraz z tą sprawą Rymanowskiego. Podejście redaktora jest proste – wolność słowa jest pełna, albo jej nie ma, co potwierdził w swym wpisie-odpowiedzi na zarzuty Newsweeka.

U Rymanowskiego mamy do czynienia w sumie z rewolucyjną próbą powrotu do zdrowego rozsądku, który w czasach „nowej normalności” ma pozory ekstremalnie zaskakującego odkrycia. Dlatego tak mainstream wyje i dlatego widać jak daleko zaszliśmy, skoro podstawy już nawet nie wartości wolności słowa, ale skala rzetelności na poziomie podstaw redagowania gazetki ściennej są dziś objawieniem. Świadczy to też o kompletnie przedmiotowym traktowaniu odbiorcy, gdyż bez asysty weryfikującego świat dziennikarza biedaczek sam by sobie nie poradził w procesie oddzielania ziaren prawdy od chwastów manipulacji.

W internecie pełno odwrócenia zarzutów o dopuszczanie szurów do mediów. Skoro nie wolno dopuszczać takowych do mediów, to co w TVN robią osobniki rybie na serio odpytywane jak się żyje facetowi w ciele syrena, te wszystkie Julki, pedofile, propagatorzy kazirodztwa, o dumie z aborcji kilkunastoletnich dziewuszek nie wspominając? Czyli tam wolno, a tu nie wolno. A więc mainstream dopuszcza dewiacje do promowania w mediach, byleby to były dewiacje „nasze”, służące codziennemu ciurkaniu w polskie dusze postępactwa w celu rozłożenia resztek podstaw naszej cywilizacji – prawa do życia, integralności rodziny, tożsamości czy wiary. Inne, budzące z tego letargu staczania się w postęp, wieści będą blokowane.

Dwie rzeczy na koniec

I jeszcze dwie rzeczy: przed redaktorem Rymanowskim ciężkie czasy, gdyż ujęła się za nim gremialnie prawica. I to będzie teraz przerabiane przez lewicę jako zarzut. Okaże się zaraz, że Rymanowski to od dawna był kryptofaszystą, teraz się tylko ujawnił i to głównie poprzez swoich obrońców: popatrzcie się – oto walnęliśmy w Rymanowskiego i kto wyszedł w jego obronie spod kamienia? Sama prawica, ergo – ich ci on jest.

Druga, ostatnia sprawa jest już chyba najważniejsza. Bo popatrzcie – jak Rymanowski zapraszał do siebie i dał się wygadać takiemu Braunowi – nic się nie działo. Ale jak zadarł swymi gośćmi jednocześnie z Big Farmą i GMO-sami, to dopiero wtedy ruszyła lawina. Co dowodzi mili Państwo, że o polityce to sobie nawet możecie z szurami poszurać, ale jak się zabierzecie za globalne korpo to spadnie na was cała armia płatnych trolli i naiwnych paputczyków. I to jest w sumie… dobra wiadomość, szczególnie dla tych, którzy wierzą w prymat polityki. Jak widać ustępuje ona przed pieniądzem, szczególnie dla tych, którzy się angażują politycznie, by dało się zarobić. Głównie swoim globalistycznym patronom, a przy okazji i sobie. Walutą polityki stają się powoli napiwki płacone działaczom za obsługę na balu wielkich tego świata.

A panu redaktorowi życzymy wszystkiego dobrego, innym adeptom dziennikarstwa zapatrzenia się w alternatywny wzór dziennikarstwa pana Rymanowskiego, zaś widzom – uważnego śledzenia losów tegoż. Ale i tu nie mam większych obaw – nawet jak Rymanowskiego otorbi i wydali z siebie mainstream, ten, jak Tucker Carlson wywalony z telewizji, zatrzyma się na swoim kanale i da wszystkim bobu jeszcze większymi zasięgami. Może atak Newsweeka to tylko taka zazdrość medialna, a jest czego tygodnikowi zazdrościć, bo Rymanowski solo robi cały wielki koncern na szaro?

Jak napisał sam p. redaktor – „ja się dopiero rozkręcam”. Czego i jemu, i nam, widzom należy szczerze życzyć.

Napisał i przeczytał Jerzy Karwelis

Wszystkie wpisy na moim blogu „Dziennik zarazy”.