Pracownicy firmy Martin Container oferującej usługi magazynowania i wynajem kontenerów po przejęciu kontenera swojego klienta dokonali makabrycznego odkrycia.
Okazało się, że znajdowały się tam rozkładające się już części ciał ponad 16 tysięcy abortowanych dzieci.
Głusi na ostrzeżenia, przekonani o własnej wielkości ludzie z trudem akceptują prawdę o Bogu „Sędzim sprawiedliwym, który za dobro wynagradza a za złe karze”. Dlatego wielu z nas sugestia, że straszliwa hekatomba stolicy Polski, której 70. rocznicę właśnie obchodzimy, mogła być karą za grzechy przedwojennych mieszkańców Stolicy, może wydać się wręcz bluźnierstwem. Warto jednak pamiętać, że przedwojenna Warszawa była prawdziwą stolicą prostytucji i aborcji. I że kara za te grzechy była zapowiadana.
Rzadko pamięta się też, iż przedwojenna Warszawa była prawdziwym zagłębiem haniebnych praktyk aborcyjnych. Przepisy chroniące życie od poczęcia obowiązywały w odrodzonym państwie polskim do 1932 r, choć i wówczas istniało duże „podziemie aborcyjne”. W latach 20. ruszyła jednak szeroko zakrojona akcja na rzecz wprowadzenia zmian ułatwiających zabijanie dzieci nienarodzonych. Po stronie domagającej się legalizacji aborcji „z przyczyn społecznych” szczególną aktywnością wykazywali się m. in. mason Tadeusz Boy-Żeleński i jego partnerka, działaczka feministyczna Irena Krzywicka z domu Goldberg. Antynatalistyczne lobby odniosło wreszcie sukces i w 1932 r. rządząca Polską Sanacja zalegalizowała aborcję w Polsce artykułem 233 Kodeksu Karnego (wprowadzonego rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r.).
Milion zamordowanych nienarodzonych
Nowe przepisy tworzyły możliwość dokonania aborcji w dwóch przypadkach: z powodu ścisłych wskazań medycznych, oraz gdy ciąża zaistniała w wyniku gwałtu, kazirodztwa bądź współżycia z nieletnią poniżej lat 15. Kodeks wprowadzał wymóg, aby „zabieg” był dokonany przez lekarza. Co najbardziej przerażające, nie określono trybu stwierdzania przesłanek umożliwiających „legalną” aborcję. Nie określono także stadium zaawansowania ciąży, do jakiego wolno dokonać aborcji. Trzeba zauważyć, że wprowadzone przez władze II RP aborcyjne regulacje mogły śmiało stawać w śmiertelne szranki z przepisami obowiązującymi w latach 1920-1936 w ZSRR.
Tylko komunistyczne Sowiety mogły poszczycić się bardziej złowrogimi dla życia nienarodzonych przepisami.
Według różnych danych, w okresie międzywojennym przeciętna liczba zabójstw dokonywanych na dzieciach poczętych – zarówno w lekarskich gabinetach, jak i nielegalnie wynosiła od 100 do 130 tysięcy rocznie! Tylko w latach 1932-1939 mogło więc zostać zabitych nawet milion nienarodzonych Polaków! Zjawisko to nasiliło się jeszcze po 1939 roku: okupacyjne władze hitlerowskie śmiało wkroczyły w uchylone przez władze II RP bramy aborcyjnego koszmaru, wprowadzając w 1943 roku „aborcję na życzenie”. Znakomita część zbrodniczych „zabiegów” wykonywana była w Warszawie, możliwe więc, że do 1944 zabito w łonach warszawianek więcej dzieci, niż wyniosły straty w ludności cywilnej podczas samego Powstania Warszawskiego.
Znakomita część sanacyjnej elity II RP nie przykładała szczególnej wagi do nauczania Kościoła w zakresie nierozerwalności małżeństwa i etyki seksualnej. Przykłady można mnożyć: Józef Piłsudski, Rydz-Śmigły, Walery Sławek, Józef Beck. Obraz kondycji moralnej elit – choć z pewnością przerysowany – jaki odnajdujemy w „Karierze Nikodema Dyzmy” nie odbiegał zbytnio od rzeczywistości. Promowanie stylu życia pozbawionego moralności, nagłaśnianie skandali obyczajowych, lekceważący stosunek do dramatu, jakim jest rozwód, stały się chlebem powszednim obyczajowości międzywojennej Polski, a zwłaszcza stołecznej Warszawy.
Do największych problemów z jakim zmagali się stróże porządku przedwojennej Warszawy należała prostytucja. Pod tym względem Stolica była prawdziwym miastem grzechu. Korzystanie z „usług” panien lekkich obyczajów było zjawiskiem mocno egalitarnym. Gdzie znaleźć najbliższy lupanar wiedzieli zarówno biedni i bogaci, gimnazjaliści oraz panowie posunięci w latach.
To, co kiedyś szokowało, powoli stawało się „normalnością”; to, co wzbudzało odrazę okazywało się „dobrodziejstwem współczesności”. W taki sposób rewolucja wprowadzała w narodowy krwioobieg swój antyporzadek oparty na nihilizmie i skoncentrowany na człowieku.
Zapowiedź kary
Oddajmy głos ks. kard. Augustowi Hlondowi: „Fala wszelkiego rodzaju nowinkarstwa zabagnia dziedzinę obyczajów. Podkopuje nie tylko moralność chrześcijańską, ale godzi wprost w etykę naturalną, szerzy nieobyczajność wśród młodzieży i dorosłych. Celem tej propagandy jest zachwianie idei katolickiej, aby zastąpić naukę chrześcijańską masońskim naturalizmem”. Jakże zatem, w kontekście szerokiej fali demoralizacji płynącej zarówno w elitach społecznych jak i wśród warstw mniej wpływowych w przedwojennej Polsce, dramatycznie brzmią słowa skierowane przez Pana Jezusa do Sługi Bożej Rozalii Celakównej:
„Trzeba ofiary za Polskę, za grzeszny świat (…), straszne są grzechy Narodu Polskiego. Bóg chce go ukarać. Ratunek dla Polski jest tylko w moim Boskim Sercu”.
Ponieważ mimo wielu starań do intronizacji w Polsce nie dochodziło, na parę miesięcy przed wybuchem drugiej wojny światowej Rozalia otrzymuje następną wizję ukazującą ogrom nieszczęść, jakie spadną na Polskę, a zarazem zapewnienie, że jeśli Polska – z rządem na czele – dokona intronizacji, do zapowiadanej wojny nie dojdzie.
„Pod koniec lutego 1939 roku – pisze Rozalia – Pan Jezus przedstawił mej duszy następujący obraz w czasie, gdy Mu polecałam naszą Ojczyznę i wszystkie narody świata. Zobaczyłam w sposób duchowy granicę polsko-niemiecką, począwszy od Śląska, aż po Pomorze, całą w ogniu. Widok był to naprawdę przerażający, zdawało mi się, że ten ogień zniszczy całkowicie cały świat. Po pewnym czasie ogień ogarnął całe Niemcy niszcząc je tak, że ani śladu nie pozostało z dzisiejszej Trzeciej Rzeszy. Wtedy usłyszałam w głębi duszy głos i równocześnie odczułam pewność niezwykłą, że tak się stanie: Moje dziecko, będzie wojna straszna, która spowoduje takie zniszczenie (…). Wielkie i straszne grzechy i zbrodnie są Polski. Sprawiedliwość Boża chce ukarać ten Naród za grzechy, zwłaszcza za grzechy nieczyste, morderstwa i nienawiść. Jest jednak ratunek dla Polski, jeśli Mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności poprzez intronizację, nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym państwie z rządem na czele. To uznanie ma być potwierdzone porzuceniem grzechów, a całkowitym zwrotem do Boga (…). Tylko we Mnie jest ratunek dla Polski”. (op. cit. rozalia.krakow.pl).
Zapowiedź wielkiego nieszczęścia i grożącej Polakom kary padła także w trakcie objawień w Siekierkach w 1943 r. Choć nie zostały one oficjalnie uznane przez Kościół, warto jednak przyglądnąć się ich treści, zwłaszcza w kontekście następujących po nich wydarzeń z sierpnia 1944 r. Matka Boża miała zwrócić się do 12-letniej Władzi Fronczak tymi słowami: „Módlcie się, bo idzie na was wielka kara, ciężki krzyż. Nie mogę powstrzymać gniewu Syna mojego, bo się lud nie nawraca”. Wśród słów skierowanych do dziewczynki szczególnie dramatycznie brzmią z 27 października 1943r: „Śmierć będzie dla was straszna. Krew będzie płynęła rynsztokami”.
Szczególnie tragicznie w kontekście dramatu Powstania Warszawskiego brzmią słowa zapowiadające „straszliwą śmierć”. Choć Kościół do dziś nie ustosunkował się oficjalnie do siekierkowskich objawień, nie trudno dostrzec w nich pewnego podobieństwa do treści objawień z Fatimy. Stałym motywem objawień maryjnych pozostaje konieczność nawrócenia i pokuty oraz ostrzeżenie przed indywidualnymi i społecznymi konsekwencjami popełnianych grzechów. Nie oszukujmy się, te wezwania są ciągle aktualne. Słowa, jakie skierował Bóg do Kaina o „krwi brata wołającej z ziemi”, znakomicie pasują do współczesnego świata. Głos mordowanych nienarodzonych dzieci, szaleństwo homorewolucji, planowa destrukcja rodziny – to dramaty wołające współcześnie z ziemi do naszego Stwórcy. A jest On Sędzią sprawiedliwym…
Sz.P. [–] są Państwo osobami, którym jesteśmy winni wyrazy naszej najgłębszej wdzięczności. Pomimo wielu przeszkód i ograniczeń, członkowie CitizenGO, tacy jak Państwo, dali siłę wielu tegorocznym wspaniałym zwycięstwom w obronie życia, rodziny, wiary i wolności.
W 2021 roku zgromadziliśmy miliony ludzi z różnych środowisk na całym świecie, aby dokonywać ważnych zmian społecznych.
Przez ostatnie 12 miesięcy radykalna lewica i jej sojusznicy zrobili tak wiele, aby spróbować nas pokonać, podważyć nasze wartości, zdestabilizować nasze rodziny i odczłowieczyć najbardziej bezbronnych: dzieci nienarodzone, ludzi chorych i w podeszłym wieku.
Próbowali – rozpaczliwie – uciszyć nas, wyśmiać, zastraszyć nasze koleżanki i kolegów i sprawić, by nasze głosy zniknęły. Ale za każdym razem Państwo i ja walczyliśmy. Podnosiliśmy się po zadanych nam ciosach. Przygotowywaliśmy i podpisywaliśmy kolejne petycje. Organizowaliśmy protesty.. I (wiele razy) wygrywaliśmy. Jak mówi stare powiedzenie: ONI próbowali nas pogrzebać. Nie wiedzieli, że jesteśmy nasionami. Nasze wysiłki – Państwa wysiłki – zdecydowały o w wielu niezwykłych zwycięstwach. A teraz, gdy rok dobiega końca, myślę, że ważne jest, abyśmy również docenili zmiany, których wspólnie dokonaliśmy. Polska — 2021 rok to przełomowe zwycięstwie pro-life, na które CitizenGO czekało, ale też pracowało niemal od samego początku swojego istnienia: Tak zwane aborcje eugeniczne zostały w Polsce zakazane! Jak być może Państwo pamiętają zorganizowaliśmy w ubiegłych latach kilka zasięgowych kampanii społecznych, aby zmobilizować opinię publiczną do opowiedzenia się po stronie życia każdej istoty ludzkiej, niezależnie od tego, na jakim etapie rozwoju się znajduje i jakimi wadami genetycznymi lub chorobami wrodzonymi jest obciążona. Każde życie jest cenne! Afryka — Pomimo wielu nacisków ze strony dobrze zorganizowanych grup proaborcyjnych, które finansują kampanie aborcyjne i seksualizujące dziewczęta w całej Afryce, udało nam się oddalić projekty ustaw aborcyjnych w Kenii, Malawi i Namibii. Udaremniliśmy również plany ateistów w Kenii, którzy próbowali zlikwidować wolność religijną w tym kraju. Argentyna — Powstrzymaliśmy Senat przed nadaniem konstytucyjnego statusu międzynarodowej konwencji zwanej “Belém Do Pará”, której celem było wywarcie presji na rządy, by legalizowały aborcję i ideologię gender w Ameryce Łacińskiej. Powstrzymaliśmy również nadzwyczajne „uprawnienia”, które radykalnie lewicowy prezydent Fernández uzurpował sobie pod pretekstem zarządzania pandemią COVID-19. Republika Dominikany — Projekt ustawy aborcyjnej został odrzucony przez 115 z 190 posłów. CitizenGO prowadziło tam kampanię i uczestniczyło w wiecach by w końcu osiągnąć cel: utrzymanie dominikańskiego prawa chroniącego ludzkie życie. Salwador — Walczyliśmy przeciwko wprowadzeniu aborcji i ideologii LGTB do konstytucji kraju i ostatecznie prezydent Nayib Bukele ogłosił, że jakiekolwiek ideologiczne treści zostaną z niej usunięte. Unia Europejska — W maju nazwała aborcję “prawem człowieka” i zatwierdziła tak zwany Raport Matica, dokument, który stanowi jeden z najbardziej brutalnych ataków na życie nienarodzonych w historii Unii. Z Państwa pomocą udało nam się upowszechnić w całej Europie i zanieść nasze przesłanie aż do Brukseli, gdzie dostarczyliśmy ponad 415.000 podpisów przeciwko Raportowi Matica. Finlandia — Dostarczyliśmy ponad 200.000 podpisów fińskiej Prokurator Generalnej w celu poparcia posła Päivi Räsänena, której grozi oskarżenie za udostępnienie na Twitterze wersetu biblijnego broniącego chrześcijańskiego małżeństwa. Francja — Petycje, telefony do Pałacu Prezydenckiego i Senatu, kampanie w mediach społecznościowych – próbowaliśmy tego wszystkiego i w końcu pomogło to odnieść kilka znaczących zwycięstw: Senat odrzucił dopuszczalność aborcji aż do porodu z powodów psychospołecznych (takich jak stres), Zgromadzenie Narodowe odrzuciło radykalną ustawę o eutanazji, a miasto Strasburg cofnęło dotację w wysokości 2,5 miliona euro na budowę największego meczetu w Europie! Niemcy — Gdy zbliżała się Wielkanoc, rząd w Niemczech próbował narzucić głęboko inwazyjne i niesprawiedliwe ograniczenia w obchodach tego najważniejszego święta w kalendarzu liturgicznym chrześcijan. Dzięki naszej petycji, ograniczenia dotyczące obchodów Wielkanocy zostały zniesione! Udało nam się też powstrzymać niebezpieczną ustawę o przywilejach dla. „osób trans” i tzw”. specjalne prawa dla dzieci” w niemieckiej konstytucji, które de facto osłabiłyby wolność wychowywania dzieci przez rodziców według własnych przekonań i wartości. Honduras – W styczniu przyczyniliśmy się do nowelizacji konstytucji, która broni teraz życie nienarodzonych od poczęcia. Węgry — Pomogliśmy chronić dzieci przed ideologią gender, zbierając 90 000 podpisów przeciwko pierwszej edycji książki z tzw. bajkami LGBT dla dzieci, wywierając presję na rząd, by uwolnił dzieci od przymusu propagandy LGBT. Przyczyniliśmy się również do opracowania Ustawy o Ochronie Dzieci i uniemożliwiliśmy prezentacę filmu o tematyce LGBT na chrześcijańskim festiwalu Ars Sacra. Włochy — Dzięki presji wywieranej przez członków CitizenGO odnieśliśmy znaczące zwycięstwo we Włoszech: Włoski Senat uchylił ustawę, która wprowadziłaby kary za tzw. „przestępstwa z nienawiści” dla niezgadzających się z dogmatami LGBT oraz tzw. narodowy dzień LGBT, który miał być obchodzony co roku we wszystkich szkołach. Broniliśmy także symboli wiary, w szczególności figury Matki Bożej na Piazza Sempione w Rzymie, po bezwstydnych bluźnierczych atakach lewicowych organizacji wspieranych przez lokalną administrację. Interweniowaliśmy w tej sprawie razem z innymi stowarzyszeniami, zebraliśmy ponad 27.000 podpisów i zmobilizowaliśmy wielu obywateli do protestu na ulicach, co przyniosło w końcu zwycięstwo! Meksyk — Podczas gdy Meksykanie doświadczyli tragedii z powodu wielu śmiertelnych ofiar pandemii, Kongres stanu Quintana Roo zainicjował projekt ustawy, która miała zezwalać na aborcję, aż do chwili urodzenia dziecka. Byliśmy tam świadkami przemocy ze strony grup feministycznych, które przy tej okazji wtargnęły, a następnie okupowały budynek Parlamentu. Nie wahaliśmy się ani chwili, aby stanowczo wystąpić w bronie życia nienarodzonych dzieci… i wygraliśmy! Rozpoczęliśmy również udaną kampanię na meksykańskim Twitterze, aby powstrzymać projekt ustawy, która próbuje nałożyć cenzurę na księży i pastorów za głoszenie słowa Bożego jeśli dotyka ono spraw LGBT. Holandia — Dostarczyliśmy petycję członkom prawicowej partii FvD (“Forum dla Demokracji”), naciskając, by głosowali przeciwko zniesieniu obowiązkowego okresu oczekiwania na aborcję. Chociaż partia ta zazwyczaj nie głosowała dotychczas za rozwiązaniami pro-life, otrzymaliśmy stanowczą obietnicę, że tym razem zagłosuje właściwie. Irlandia Północna — Wywieraliśmy nacisk na Zgromadzenie Irlandii Północnej, aby poparło projekt ustawy mającej na celu ograniczenie skrajnie agresywnych regulacji aborcyjnych narzuconych tej prowincji przez Wielką Brytanię, które pozwalają na aborcję dzieci z niepełnosprawnościami, takimi jak zespół Downa, rozszczep wargi i deformacja stóp (stopa końsko-szpotawa), aż do momentu urodzenia. Projekt ustawy został przyjęty i przeszedł już przez etap prac w komisji parlamentarnej, więc niepełnosprawne dzieci w Irlandii Północnej są o krok bliżej bezpieczeństwa swego życia przed narodzeniem. Pakistan — W 2014 r. pakistańska para (Shagufta Kausar i Shafqat Emmanuel) skazano na śmierć przez powieszenie pod fałszywym zarzutem bluźnierstwa. Uruchomiliśmy międzynarodową petycję z prośbą o ich natychmiastowe uwolnienie i byliśmy szczęśliwi, że Sąd Najwyższy w Lahore uchylił wyrok śmierci w tym roku. Para przebywa teraz w Europie, gdzie udzielono im azylu. Rosja — Nasi działacze skutecznie opóźnili i miejmy nadzieję, że powstrzymali włączenie szczepionki na COVID-19 do rosyjskiego, obowiązkowego Narodowego Kalendarza Szczepień. Projekt ustawy przeszedł już pierwsze czytanie w parlamencie – co oznacza, że doprowadziłby do przymusu szczepień dużej części rosyjskiej populacji. Po nasze innej kampanii złożono z kolei w parlamencie ustawę zakazującą zagranicznego macierzyństwa zastępczego (surogacji), z której aktywnie korzystają homoseksualiści (np. z Chin), aby “zamawiać” dla siebie dzieci w Rosji. Słowacja — Udało nam się skutecznie przyczynić się do ochrony wolności religijnej, kiedy nasza długoletnia petycja z prośbą o przyznanie mandatu specjalnego wysłannika ds. wolności religijnej została w końcu rozpatrzona pozytywnie. Sukcesem zakończyła się również nasza petycja z prośbą o deklarację słowackiego parlamentu przeciwko proaborcyjnemu i jawnie agitującemu za wdrożeniem agendy LGBT raportowi Matića narzuconemu przez Unię Europejską. Miało to jednocześnie charakter potwierdzenia suwerenności Słowacji w sprawach, w których UE nie ma kompetencji. Hiszpania — W tym roku odegraliśmy istotną rolę w dwóch ważnych kampaniach wyborczych: w Madrycie i Katalonii. Pomogliśmy uzyskać wynik wyborczy sprawiający, że nasze wspólne wartości są dziś reprezentowane w obu regionach lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Niestety, socjalistyczno-komunistyczny rząd Hiszpanii zatwierdził w tym roku legalizację eutanazji, ale udało nam się nakłonić główną partię opozycyjną do zaskarżenia tej ustawy jako niekonstytucyjnej. Odnieśliśmy za to przełomowe dla Hiszpanii zwycięstwo w systemie edukacji: nauczyciel, który został zwolniony z pracy za stwierdzenie, że istnieją tylko dwie płcie: męska i żeńska, dzięki ogromnej presji tysięcy przyjaciół i sympatyków CitizenGO został w końcu przywrócony do pracy!
Wielka Brytania — Nasza petycja w celu powstrzymania skrajnie permisywnego projektu ustawy o tzw. samobójstwie wspomaganym wywarła skuteczny nacisk na Borisa Johnsona, który ostatecznie ogłosił swój sprzeciw wobec legalizacji eutanazji. Organizacja Narodów Zjednoczonych — Zmobilizowaliśmy poparcie dla Stolicy Apostolskiej, aby została włączona jako podmiot dyplomacji międzynarodowej do zarządu Światowej Organizacji Zdrowia jako stały przedstawiciel. Mimo wielkiego oporu ze strony radykalnej lewicy, która uważa Stolicę Apostolską za swojego wroga, doprowadziliśmy tę sprawę do zwycięstwa. Byliśmy aktywni także podczas obrad na temat statusu Kobiet, Ludności i Rozwoju w Nowym Jorku, gdzie lobbowaliśmy za stanowiskiem pro-life i na rzecz rodzin. Nasi działacze uczestniczyli również w obradach Komisji Praw Człowieka w Genewie, gdzie reprezentowaliśmy Państwa głos w wielu kwestiach związanych z tradycyjnie rozumianymi prawami człowieka. USA — Ponieśliśmy głos ponad 520.000 osób, które podpisały petycję do Netflixa o usunięcie obraźliwych przedstawień Jezusa Chrystusa z produkcji “Paradise PD.” Upewniliśmy się, że nie przeoczyli naszych głosów dostarczając podpisy do głównej siedziby koncernu. Prowadziliśmy również kampanię na rzecz Owena Stevensa, studenta nowojorskiego uniwersytetu, który został zawieszony na swojej uczelni za stwierdzenie oczywistości, że mężczyzna jest mężczyzną i nigdy nie stanie się kobietą! Wystosowaliśmy petycję z żądaniem przywrócenia go w prawach studenta i odnieśliśmy sukces! Wenezuela — W 2018 roku CitizenGO uruchomiło międzynarodową kampanię gromadząc ponad 130 000 podpisów i prosząc społeczność międzynarodową o nie odwracanie wzroku od walki o sprawiedliwość dla ofiar wenezuelskiej dyktatury komunistycznej i ich rodzin. Niedawno Międzynarodowy Trybunał Karny ogłosił, że będzie prowadził śledztwo w sprawie zbrodni reżimu Maduro. Wenezuela zasługuje na prawdę, sprawiedliwość i zadośćuczynienie. Wszystkie te udane kampanie i wiele innych – w tym roku odnieśliśmy na całym świecie ponad 50 zwycięstw w obronie życia, rodziny i wolności– były możliwe tylko dzięki silnemu wsparciu zaangażowanych osób, takich jak Państw – milionów naszych sympatyków z ponad 50 krajów. Wszyscy możemy być zasłużenie dumni z tego, co razem osiągnęliśmy.
Ale nasza praca jest jeszcze daleka od zwieńczenia. Dlatego mamy bardzo ambitny program na nadchodzący rok. Poniżej wymienię tylko kilka ważnych projektów, nad którymi obecnie pracujemy, albo które planujemy: Przeciwstawienia się niebezpiecznym programom proaborcyjnym oraz pomysłom globalnego rozpowszechniana radykalnej ideologii LGBT w Organizacji Narodów Zjednoczonych i Światowej Organizacji Zdrowia. Kontynuowania naszych nieustających zmagań, by zmusić koncerny Disneya i Lego do wycofania się z pomysłów indoktrynacji dzieci ideologią gender. Powstrzymania narastającej cenzury wypowiedzi chrześcijan, osób broniących życia oraz zwolenników wolności religijnej w mediach społecznościowych i innych platformach internetowych; Wzmocnienia oporu wobec odrażającej, bluźnierczej i mającej na celu ranienie uczuć chrześcijan transpłciowej propagandzie w popularnych serwisach streamingowych, takich jak Netflix Zwiększenia naszej efektywności podczas wyborów i w kontekście prac ustawodawczych, by wartość życia, rodziny i wolności były respektowane na każdym poziomie i w każdej aktywności władz publicznych. Zrobimy to bez względu na to, jak potężne są siły przeciwko nam
To jest ciężka praca. Ale to jest praca, którą wykonujemy – wszyscy i razem.
Lekarz czy rakarz – naciskał na mnie, bym zabiła dziecko. Nie zgodziłam się – urodziło się praktycznie zdrowe
Nazywam się Iwona Filipowicz. Jestem mamą szóstki dzieci. Najmłodszy synek Józef ma już roczek. I nie wyobrażam sobie, żeby go nie było. A tak mogło się stać, gdybym bezrefleksyjnie poddawała się sugestiom lekarzy.
Właśnie rok temu doświadczyłam nacisku ze strony lekarzy na przerwanie ciąży z powodu niepotwierdzonych badań wskazujących odchylenia od normy co do budowy układu moczowego oraz mojego wieku – 42 lata. Te dwa markery, według lekarzy, wskazywały, że z dużym prawdopodobieństwem urodzę dziecko z wadami genetycznymi.
Lekarz przy każdej możliwości informował mnie, że ustawa gwarantuje mi przerwanie ciąży, jeżeli nie chcę takiego dziecka. Byłam w 22 tygodniu ciąży. Odpowiedziałam z oburzeniem, że to w grę nie wchodzi i że przyjmuję każde dziecko, jakie się urodzi. Lekarz ciągle powtarzał, że ustawa go zobowiązuje do informowania pacjentek o takiej możliwości, że to może być dziecko upośledzone i może być ciężkie życie i mogę żałować.
Kiedy próbowałam odmawiać lekarzowi i mówiłam, że nie zgadzam się, lekarz próbował mnie kierować na badanie amniopunkcji. Na co też nie mogłam się zgodzić, gdyż te badania w jakimś procencie zagrażają życiu dziecka. Lekarz podniesionym głosem mi odpowiadał, że ja się mogę nie zgadzać, ale oni muszą wiedzieć jakie dziecko będą leczyć, czy syn będzie upośledzony, czy zdrowy, że powinnam się poddać tym badaniom. Wyszłam ze łzami w oczach i nie poddałam się im.
Doczekałam dnia narodzin synka, który urodził się zdrowy, z nietypową budową układu moczowego, co w ogóle nie wpływa na jego zdrowie i sposób funkcjonowania. Lekarz nefrolog stwierdził, że taka jego uroda. Dziś pięknie się rozwija i jest ogromną radością dla nas wszystkich. Przez cały czas przerażała mnie myśl, jak łatwo jest utracić życie pod wpływem strachu nacisków itp.
Kiedy znalazłam się w szpitalu w Warszawie w celu urodzenia swojego dziecka, okazało się, że jest wiele kobiet, które znalazły się w podobnej sytuacji,a nawet o wiele trudniejszej, gdyż z powodu znaczących wad genetycznych ich dziecko miało umrzeć w okresie płodowym najpóźniej zaraz po urodzeniu. Niejednokrotnie dzieliły się one doświadczeniem, że wiadomość o chorobie dziecka i zbliżającej się śmierci nie była tak straszna, jak brak lekarzy, którzy pozwoliliby w spokoju prowadzić ciążę chorego dziecka.
Te kobiety boleśnie wspominały, że często słyszały pogardę. Lekarze przy każdej wizycie namawiali do przerwania ciąży: “To jeszcze pani nie zrobiła z tym porządku”, “Chce Pani to donosić, naprawdę chce Pani się z tym męczyć? I tak umrze” i tym podobne. Nie szanowali woli matek, które chciały walczyć do końca. W konsekwencji okazywało się jednak, że te dzieci żyły dłużej niejednokrotnie, niż wyrokowali lekarze, a co najważniejsze, rodzice mogli ochrzcić swoje dziecko i się pożegnać. Część dzieci dało się wyleczyć czy, jak w moim przypadku, okazało się, że wskazana wada nie była znacząca dla zdrowia – taka nietypowa budowa układu moczowego.
Bardzo to wszystko przeżyłam. Długo to pracowało w moim sercu. Zrozumiałam wtedy, że duża część aborcji polega właśnie na takich doświadczeniach i kontaktach z takimi lekarzami. Młode kobiety czy dziewczęta, które z utęsknieniem czekają na swoje wymarzone dziecko, gdy dowiadują się, że jest prawdopodobieństwo wad, mogą czuć się przerażone, wtedy łatwo poddać się sugestiom lekarzy, dokonać tego najstraszniejszego czynu i przerwać życie, a potem oczywiście przez resztę życia żałować tego. To jest bardzo mocny nacisk na psychikę.
Lekarz przysięgał zawsze bronić życia i pomagać leczyć je. Niestety ustawa nie wspierała tej wartości, wręcz przeciwnie, w sytuacji, gdy wystąpiło prawdopodobieństwo wad, była możliwość przerwania ciąży. Dziś bardzo potrzebni są lekarze, którzy będą wspierać każde rozpoczęte życie — bo ono jest darem Bożym i nikt nie ma prawa go przerywać.
