Electronic Frontier Foundation (EFF) złożyła pozew przeciwko Sacramento Municipal Utility District (SMUD), oskarżając publiczne przedsiębiorstwo o prowadzenie niekonstytucyjnego programu masowej inwigilacji, który w ciągu ostatniej dekady był wymierzony w dziesiątki tysięcy gospodarstw domowych.
Pozew, który ma na celu zaniechanie tej inwazyjnej praktyki, podkreśla, jak „inteligentne liczniki” SMUD zostały potajemnie przekształcone w narzędzia nadzoru. Ta nielegalna inwigilacja nieproporcjonalnie dotknęła społeczności azjatycko-amerykańskie i naruszyła prawa do prywatności niezliczonej liczby mieszkańców.
Przez ponad 10 lat SMUD analizowało dane dotyczące zużycia energii elektrycznej przez swoich 650 000 klientów, oznaczając ponad 33 000 gospodarstw domowych jako „podejrzane” na podstawie ich zużycia prądu. Te informacje, często generowane bez indywidualnych podejrzeń czy nadzoru sądowego, były rutynowo przekazywane lokalnym organom ścigania.
Prawny wniosek EFF ujawnia, że analitycy SMUD wysyłali szczegółowe raporty – zawierające nazwiska, adresy i historie zużycia energii – do departamentów policji. To efektywnie przekształciło przedsiębiorstwo w ramię organów ścigania.
Kryteria podejrzeń były alarmująco arbitralne. Początkowo oznaczano gospodarstwa domowe zużywające ponad 7000 kilowatogodzin (kWh) miesięcznie. Jednak próg ten spadł od tego czasu do zaledwie 2800 kWh, poziomu, który przekraczają nawet sami pracownicy SMUD. Jeden z analityków przyznał, że w ciągu jednego miesiąca zużył 3500 kWh, znacznie powyżej obecnego progu.
Alfonso Nguyen, wietnamski imigrant i pacjent po urazie kręgosłupa, który używa elektrycznego sprzętu medycznego, został fałszywie oskarżony o uprawę konopi indyjskich z powodu wysokiego zużycia energii. Kiedy odmówił przeszukania, funkcjonariusze zagrozili, że wrócą z nakazem i aresztują go.
Inna ofiara, Brian Decker, został siłą usunięty ze swojego domu pod bronią. Stało się to po tym, jak został oznaczony z powodu nocnego zużycia energii elektrycznej, które faktycznie wynikało z wydobywania kryptowalut.
EFF twierdzi, że działania SMUD naruszają konstytucję Kalifornii, która zakazuje nieuzasadnionych przeszukań, oraz stanowy kodeks użyteczności publicznej, który ogranicza udostępnianie danych klientów bez zgody. „Polityka prywatności” przedsiębiorstwa, ukryta w stopce strony internetowej, nie oferuje klientom żadnej sensownej możliwości rezygnacji z nadzoru. „Nie ma mechanizmu, za pomocą którego klient mógłby wyrazić zgodę lub odmówić jej” stwierdza pismo.
Several months ago, the Trump Administration fulfilled one of its campaign pledges and declassified a large batch of JFK Assassination files, finally making them publicly available after sixty-odd years.
Few of these unredacted documents seemed to contain anything new or interesting, with the most dramatic memo being the report that longtime CIA Counter-Intelligence Chief James Jesus Angleton had a very close relationship with the Israeli Mossad, and was believed by some to have assisted Israel in developing its nuclear weapons program. That item quickly went viral on Twitter and was heavily emphasized by those bloggers discussing the document-dump.
While these facts were certainly interesting, I hardly regarded them as shocking discoveries. For example, renowned investigative journalist Seymour Hersh had revealed Angleton’s extremely close relationship with Israeli intelligence in his 1991 bestseller The Samson Option, while Michael Collins Piper’s seminal 1994 book Final Judgment had fingered Angleton as a likely Israeli asset who had greatly abetted that country’s nuclear weapons development effort. Indeed, shortly after Angleton’s death more than 37 years ago, an article in the Washington Post revealed that he had “reportedly aided Israel in obtaining nuclear data.” So if certain facts had already been widely known or suspected for more than 37 years, their apparent confirmation in a declassified government document could hardly be regarded as revolutionary.
But the huge wave of renewed public interest in the JFK Assassination prompted Mike Whitney to interview me about that subject. This provided me an opportunity to summarize my previous half-dozen years of investigation in a lengthy piece that soon received quite a lot of readership and attention.
Then earlier this month, Trump reversed himself on his pledge to declassify and release all the government files related to a different high-profile criminal case, and this surprising U-turn provoked an even larger storm of public controversy.
Back in 2019, a mysterious wealthy financier named Jeffrey Epstein had been arrested on charges of molesting minors and sex-trafficking them to many dozens of America’s richest and most powerful individuals, amid widespread suspicions that he had been running a sexual blackmail ring on behalf of a foreign intelligence agency. According to media reports, an enormous trove of sexually-incriminating photographs and videos had been found in the safe of his huge New York City mansion.
Six years ago this Tuesday, soon after Epstein’s arrest, I’d published a long article on the case, placing it in the broader context of the crucial role that blackmail seemed to play in secretly controlling many of America’s top political leaders.
In that piece, I’d explained that I’d never paid any attention to the wild Epstein stories circulating on the Internet, dismissing them as just too bizarre to possibly be true.
For many years, reports about Epstein and his illegal sex-ring had regularly circulated on the fringes of the Internet, with agitated commenters citing the case as proof of the dark and malevolent forces that secretly controlled our corrupted political system. But I almost entirely ignored these discussions, and I’m not sure that I ever once clicked on a single link.
Probably one reason I paid so little attention to the topic was the exceptionally lurid nature of the claims being made. Epstein was supposedly an enormously wealthy Wall Street financier of rather mysterious personal background and source of funds, who owned a private island and an immense New York City mansion, both regularly stocked with harems of underage girls provided for sexual purposes. He allegedly hobnobbed on a regular basis with Bill Clinton, Prince Andrew, Harvard’s Alan Dershowitz, and numerous other figures in the international elite, as well as a gaggle of ordinary billionaires, frequently transporting those individuals on his personal jet known as “the Lolita Express” for the role it played in facilitating illegal secret orgies with young girls. When right-wing bloggers on obscure websites claimed that former President Clinton and the British Royals were being sexually serviced by the underage girls of a James Bond super-villain brought to life, I just naturally assumed those accusations were the wildest sort of Internet exaggeration.
Moreover, these angry writers did occasionally let slip that the fiendish target of their wrath had already been charged in a Florida courtroom, eventually pleading guilty to a single sexual offense and receiving a thirteen month jail sentence, mitigated by very generous work-release provisions. This hardly seemed like the sort of judicial punishment that would lend credence to the fantastical accusations against him. If Epstein had already been investigated by law enforcement authorities and given the sentence one might expect for writing a bad check, I found it quite unlikely that he was actually the Goldfinger or Dr. No that deluded Internet activists made him out to be.
But once Epstein’s arrest and the resulting media coverage confirmed the reality of those astonishing stories, a huge blizzard of political agitation erupted. This became far greater when Epstein was suddenly found dead in his maximum security prison cell, having allegedly committed suicide while the guards tasked with checking his safety had happened to fall asleep and the video cameras monitoring his cell had strangely malfunctioned. Many very powerful people surely breathed a huge sign of relief at Epstein’s sudden demise, so all but the most credulous became extremely suspicious at this strange turn of events.
During the half-dozen years since then, the Epstein case and its many conspiratorial elements had become a huge issue in political activist circles, especially those on the far right. Perhaps partly as a consequence, bizarre theories involving networks of elite pedophiles later became the heart of the wildly popular QAnon movement.
Most of the groups and individuals holding those views regarded Donald Trump as their great hero and paladin, the leader who would defeat those diabolical villains and bring them to justice if he somehow managed to regain the White House, and his promise to release all the Epstein files energized many of his supporters. Leading right-wing influencers in the Trump camp such as Dan Bongino had made the Epstein files one of their signature issues, so Bongino’s appointment as Deputy Director of the FBI seemed proof that Trump would soon honor that pledge.
But then three weeks ago, the Trump Administration reversed its position and declared that no additional Epstein files would be released, even suggesting that much of the material didn’t actually exist. This naturally produced howls of outrage by Trump’s erstwhile supporters. Elon Musk ridiculed Trump in an insulting meme that was viewed more than 63 million times:
With no further Epstein files released, no new facts existed. So I fully stood by the analysis I’d originally presented in my 2019 article. But now that this enormous outpouring of public controversy has returned the issue to the center of national attention, I’ve decided to expand and extend what I had previously written.
Former FoxNews host Tucker Carlson is probably the biggest figure in today’s fragmented media landscape and a crucial supporter of Donald Trump. But he and many others like him have strongly denounced the administration’s reversal on the release of the Epstein files.
The largest youthful pro-Trump organization is called Turning Point USA, and Carlson happened to give a speech to the huge audience at their annual convention a few days after Trump’s decision. He dramatically declared that that not a single person he knew in DC doubted that Epstein had been running a blackmail operation on behalf of the Israeli Mossad, and despite that controversial statement his speech drew widespread cheers. This suggests that his remarks—and the positive reaction they attracted—may themselves mark “a turning point” in what had been decades of uniformly pro-Israel sentiments among American conservatives. So ideas once marginalized or considered entirely forbidden may now apparently be freely discussed, sometimes even attracting widespread support, and this may be the most important lasting legacy of the current political firestorm over the Epstein files.
Indeed, given Carlson’s words only the most willfully blind could fail to connect such Mossad operations with the unwavering levels of support that Israel has long enjoyed from our members of Congress. Over the last couple of years, nearly the entire rest of the world has come to regard Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu as one of modern history’s worst war-criminals, now under indictment by the International Court of Justice for his horrific ongoing massacre of Gaza’s helpless civilians. But when he has visited Congress, the trained barking seals of that political body have provided him endless standing ovations. Obviously the money and media deployed by the Israel Lobby explain most of this behavior, but the powerful role of blackmail has almost certainly supplemented those factors.
The notion that many of our own elected officials are being ruthlessly blackmailed by a foreign power must surely outrage most patriotic Americans, and the increasing circulation of these ideas may eventually have important consequences. Just a few days after Carlson’s remarkable speech, Republican Rep. Marjorie Taylor Greene, one of the fiercest MAGA partisans in Congress, surprisingly joined with Democrats Reps. Rashida Tlaib and Ilhan Omar, two of her most leftwing colleagues, in voting to cut U.S. funding for Israel. This resolution only attracted a handful of supporters, but small cracks in a dam sometimes presage much larger breaks.
Epstein’s operation has widely been described as a Mossad “honeytrap,” the term for intelligence projects that use women to ensnare prominent, unsuspecting men in sexual blackmail, but there seemed to be some puzzling aspects to this picture.
Given the enormous scale of Epstein’s operation and the decades that it had remained in place, it’s difficult to believe that so many wealthy, well-connected individuals could have naively fallen into his clutches. Surely the stories of all his underage girls and the rumors of his hidden cameras would have gotten around. And billionaires strongly interested in such illicit pleasures could easily have arranged these for themselves rather than risking Epstein’s blackmail demands.
The answer to this puzzle is an obvious one, though I’ve only seen it explained by Internet provocateur Andrew Anglin, whose key explanatory phrase was “voluntary blackmail.”
He pointed out that the dark, secret forces such as Mossad that control much of American politics would only lend their support to those persons whom they considered fully under their control, and powerful blackmail evidence was the surest means of establishing such control. In effect, those individuals who wanted to advance their careers or gain powerful hidden allies would knowingly use Epstein’s services to create a blackmail tape of their illegal sexual activity with underage girls, thereby marking themselves as “safe” recipients of support. He stated all of this in his usual crude, insulting style:
So, it’s definitely not a “conspiracy theory.” Let’s make sure we don’t get lost here. The government has a lot of information on what certainly and definitely appears to be a “Mossad blackmail ring,” which involved people, presumably voluntarily, allowing themselves to be recorded having sex with underage girls.
That’s another point to be clear on: you would have to be retarded to do it just because you were horny. Prince Andrew appears to have actually done that, but he also appears to clearly suffer from mental retardation. Normal people who we would be talking about here would knowingly have illicit sex on video for the Mossad to keep so that powerful Jews would know they were loyal and give them promotions…
However, whenever you’re talking about a “blackmail ring,” you’re talking pretty much exclusively about voluntary blackmail. Any kind of systematic blackmail is necessarily voluntary, as you are not going to set up a system of seducing people and tricking them into having sex on video. It has been a thing since forever that criminal gangs require someone to do some crime, such as murder, and then keep some evidence on them. It’s just common sense that if you have evidence of someone committing a serious crime, or something that would otherwise destroy their life, you’re going to trust them, because no such person is going to betray you.
Anglin may have regarded the point he was making as a totally obvious one, and perhaps that’s correct. But I hadn’t really considered it myself, nor had I seen anyone else make it in such explicit fashion.
Over the centuries, many secret societies have similarly inducted their members with extreme initiation rituals, and the traditional mafia supposedly required its candidates to commit a murder in order to become “a made man.” As Anglin later explained, the popular 1973 crime film Serpico was based upon real life events, and the corrupt NYC officers it portrayed required all of their colleagues to join them in taking bribes and payoffs, fearing that those who refused might eventually decide to report their illegal activities.
Ironically enough, a sentence I’d published a decade ago had made exactly that point, and I’d quoted it again in my 2019 Epstein article. But I’d never followed through on the idea nor considered its full implications:
I have sometimes joked with my friends that perhaps the best career move for an ambitious young politician would be to secretly commit some monstrous crime and then make sure that the hard evidence of his guilt ended up in the hands of certain powerful people, thereby assuring his rapid political rise.
Given that no additional Epstein documents had been released, my impression was that little if anything new had come to light in the half-dozen years since his highly suspicious death in prison, so I’d felt my 2019 analysis remained just as valid today and saw little reason to update it.
During those years, I’d paid relatively little attention to the smoldering Epstein case, and I noticed that some pundits recently claimed that researcher Ryan Dawson had uncovered some important new information, including a much more comprehensive list of the names of Epstein’s elite clients. So I watched his interview focusing on that subject:
Unfortunately, I was rather disappointed. He revealed nothing particularly new or interesting, and this included his supposedly comprehensive list of Epstein clients.
About half the names were of individuals obscure to me, and I thought I’d already seen almost all the others mentioned in the media around the time of Epstein’s arrest and death. Since Dawson claimed to have produced his list by carefully examining public documents and mainstream journalists had probably done the same at the time, this was hardly surprising.
Others suggested to me that a former mainstream media journalist named Nick Bryant had long been doing the best work on the Epstein case. Although his name was only vaguely familiar, I discovered that he’d been the one who obtained and released Epstein’s black book years before the financier’s arrest and death, so this seemed to confirm his important role.
I soon watched Bryant’s hour-long interview with Pulitzer Prize-winning former New York Times reporter Chris Hedges, and was very impressed by the information that Bryant provided as well as by his level-headedness on a topic so often filled with wild claims and exaggerations. Others apparently had a similar reaction, and that Bryant interview has now been viewed a million times on YouTube:
Prior to watching Bryant’s discussion, I’d had the mistaken impression that Epstein’s operation had often been mischaracterized as involving pedophilia and that instead virtually all of his young victims had been slightly under-age girls, generally 15, 16, or 17, recruited to voluntarily provide sexual favors in exchange for small cash payments. These girls generally came from broken homes or other vulnerable situations and Epstein was obviously cruelly exploiting them, but pedophilia seemed a wild exaggeration.
However, Bryant convincingly explained that although a large majority of those used by Epstein fell into that category, apparently a considerable number were in their early teens or even pre-teens, so claims of pedophilia seemed much more justified.
Although Bryant had done important work on the Epstein case, I think he was best known for his books on other scandals of a similar nature, notably the years of effort he had put into investigating a very similar story centered in Omaha, Nebraska of all places.
Omaha’s population is just under a half-million, and I’ve always vaguely assumed it was a rather dull and bland Midwestern city. As a child I had sometimes watched the nature show Wild Kingdom, sponsored by the Mutual of Omaha insurance company and I understood that the city was the home of Warren Buffett, with those two facts exhausting my knowledge. However, several years ago I ordered and read a book that presented Omaha in very different terms.
During the late 1980s, the national media had heavily covered accusations about the Franklin child prostitution ring centered in Omaha, but after two grand juries declared the case a hoax, the story had vanished from the headlines. John DeCamp was a conservative Republican who had served sixteen years in the Nebraska Legislature, and in 1992 he published The Franklin Cover-Up, arguing that all those claims had been entirely true.
According to his account, Larry King, the local black executive who ran the Franklin Credit Union and was later jailed for embezzling $40 million in a banking fraud, had spent years supplying young boys and girls to powerful individuals all across the country, including high-ranking political figures in DC. King had procured many of his victims from Boys Town, the world famous nearby orphanage, and over the years his sexual predation had led to an enormous number of complaints, but all of these had been completely ignored.
King had long been a rising black star in the Republican Party, notably singing the American national anthem at the 1984 Republican National Convention in Dallas. So when his bank collapsed in 1988 due to financial fraud, the story attracted a great deal of attention, after which some of his young alleged victims also came forward and accused him of molestation and sex-trafficking. Nebraska appointed a small legislative committee to look into those charges, with DeCamp and the other members ultimately concluding that the stories were true.
But according to DeCamp, the powerful individuals who had been part of King’s pedophilia network launched a massive cover-up operation. Their efforts successfully suppressed the facts, pressured most of the victims into recanting their public testimony, and ultimately managed to have two grand juries declare the pedophilia scandal to be a hoax. DeCamp was firmly convinced otherwise, and published his book to present the contrary case. The inflammatory nature of his accusations was indicated by his subtitle: “Child Abuse, Satanism, and Murder in Nebraska.”
Not only did DeCamp describe a bizarre national ring of elite pedophiles, but he claimed that its members included some of Omaha’s most prominent figures. The Omaha World-Herald was Nebraska’s dominant newspaper and its publisher and star society columnist were allegedly pedophiles, as was the chief of the Omaha police department, an important local district judge, and one of the city’s billionaire businessmen. According to DeCamp, these powerful individuals together with their national pedophile allies in DC and elsewhere had successfully covered up the Franklin Scandal, including pressuring most of the young victims into recanting their public testimony, while the main accuser who held fast was convicted of perjury in 1991 and given a long prison sentence.
If I had encountered DeCamp’s story a decade or two earlier, I would surely have dismissed it as ridiculous lunacy, a QAnon-type conspiracy before its time. But in the wake of the Jeffrey Epstein revelations and credible accounts of other sex-trafficking rings, my assumed framework of reality had significantly shifted, so I read his account with an open mind. And although I thought that the pedophile conspiracy he described seemed very bizarre, certain elements of it led me to conclude that it might actually be true.
DeCamp himself hardly seemed like a crank from the fringe. As a conservative Republican he had spent many years in elected office, and he opened the book by describing his decades of close friendship with former CIA Director William Colby, stretching back to their years together in Vietnam. According to his account, he convinced Colby that the pedophile stories were probably true, but the spymaster still urged him to abandon his effort, saying that he was up against forces too powerful and too dangerous for him to face. However, DeCamp also claimed that Colby urged him to write and publish his book as an insurance policy, saying that even if it never sold a single copy, its existence would greatly reduce the likelihood that the author would meet with some sort of fatal accident.
Attempts to document the existence of the pedophile ring were certainly complicated by a number of highly-suspicious deaths. For example, DeCamp’s Franklin Committee of the state legislature had retained Gary Caradori, an extremely experienced private investigator who ran a large Midwestern firm, and he succeeded in getting four of the alleged victims to testify on-camera, describing the molestations they had suffered across a dozen hours of such eye-witness video recording.
But massive pressure was brought to bear against those victims. A couple of their close family members soon died strange or violent deaths, so most of them recanted their testimony, claiming that they had been coached. With its own publisher and columnist standing accused, the World-Herald ran numerous front-page stories denouncing what it called a witch-hunt and claiming that the charges were part of Caradori’s organized conspiracy aimed at extracting millions in lawsuit damages and perhaps making him the hero of a lucrative Hollywood movie, so the investigator soon faced the prospect of legal charges and loss of his license.
To protect his reputation, Caradori urgently sought hard evidence that the pedophilia ring had actually existed, and in 1990 he managed to track down one of the photographers employed for blackmail purposes, claiming that he had obtained a trove of the photographic evidence documenting what had happened. But as he flew his small plane back from Chicago to Omaha with the photos he had supposedly obtained, it suddenly disintegrated or exploded in mid-air, killing him and his son who had accompanied him, and his briefcase supposedly containing the photos was never located.
While the NTSB never found any evidence of sabotage or other foul play and ruled the deaths accidental, any reasonable individual would certainly be very suspicious under the circumstances. And with Caradori no longer alive to defend his work and his investigation, the grand jury declared the pedophilia conspiracy a hoax and closed the matter. Caradori and his son are numbered among the fifteen suspicious deaths of individuals associated with the Franklin Scandal that DeCamp describes in Appendix A of his book.
A powerful DC Republican lobbyist named Craig Spence had allegedly been one of Larry King’s main collaborators in the national pedophile operation. In 1989 the Washington Times had broken the story of his homosexual prostitution and blackmail ring catering to top Republican officials in the Reagan and Bush Administrations, with Spence even sometimes demonstrating his power and influence by arranging private, midnight tours of the White House for the young call-boys whom he employed. Spence also soon departed this world, with his death ruled a suicide.
A few of those named in this supposed pedophile conspiracy hoax planned legal counter-attacks against their accusers, but their efforts sometimes proved unsuccessful. For example, the influential Omaha society columnist whom DeCamp named as an alleged pedophile began preparing a defamation lawsuit against the legislator. But he abandoned that effort after he was arrested and convicted for sex crimes involving male minors along with possession of a huge stash of child pornography.
Many of the supposed victims who provided the testimony regarding the activities of this alleged pedophile ring were hardly the best sort of witnesses, often being impoverished drug-abusers or suffering mental health problems, conditions that may or may not have been caused by years of sexual abuse. It’s easy to imagine that some of their stories were greatly exaggerated or fictional, with one of the leading accusers even diagnosed as suffering from multiple-personality disorder. But after carefully reading DeCamp’s text, I strongly believe that at least many of their stories were true.
In 1996 DeCamp published the second edition of his book, which added an entirely new Part II, which increased the length by more than one-third to total well over 400 pages.
At the beginning of this additional section the author mentioned that his book had already sold some 50,000 copies, a figure certainly comparable to a national bestseller. Furthermore, the year after it appeared, Britain’s Yorkshire Television decided to produce Conspiracy of Silence, an hour-long video documentary on the Franklin Scandal for broadcast by America’s Discovery Channel. The documentary team spent months on the project, interviewing many of the key participants, and according to DeCamp, they even verified those statements by extensive use of polygraph exams. Based upon the material they had put together, they believed that their project would win numerous awards.
The documentary was scheduled to air nationwide on May 4, 1994 and had been listed in TV Guide, when the Discovery Channel suddenly cancelled its broadcast without explanation. According to DeCamp, major legislation regarding the Cable TV industry was then being debated in Congress, and key politicians warned the executives that if the documentary were aired the consequences to the industry might be very negative, so it was never released but the cable channel instead paid a half-million dollar kill-fee to the British producers.
A nearly completed version of the documentary was eventually leaked and may now be conveniently watched on YouTube, though the copy I located has only accrued fewer than 500 views. Given the complexity of the story and the length of DeCamp’s book, this somewhat unpolished documentary version may be the most convenient means of gaining an easy introduction to the story. I certainly found the lengthy, on-camera interviews of many of the key participants quite convincing, and I think that others will have the same reaction.
The publication of the DeCamp book and the British documentary together stirred up a great deal of discussion on the Internet, and a few years later this came to the attention of Nick Bryant.
Prior to his freelance writing career, Bryant had spent many years publishing academic journal articles dealing with disadvantaged children and child abuse, and he became fascinated with this story that had provoked so much popular interest while being completely shunned by the media. After ordering and reading the DeCamp book and watching a DVD of the unpolished Yorkshire Television documentary, he decided to undertake a major investigation of the issue. Originally intending to write one or more lengthy articles for national magazines, he instead ultimately devoted seven years of research to producing The Franklin Scandal, first published in 2009 and running more than 600 pages, with over 100 of those containing copies of the documentation he uncovered during his research.
Having been quite impressed by Bryant’s demeanor in his long interview on the Epstein case with Hedges, I ordered and carefully read his book, and found the additional material it added to the story of the Franklin Scandal quite convincing. Bryant seemed an honest and careful journalist, with several books and many academic articles to his credit, and I very much doubted that any of his material consisted of flat-out lies or deliberate deceptions. And if his statements were accurate, there seemed a near-certain likelihood that the Franklin Scandal indeed consisted of the large-scale national pedophile ring as had been claimed, with the investigation ultimately suppressed by some of the very powerful people implicated, including those at the national political level in DC.
Much of his material was obviously parallel to that already provided in the earlier DeCamp book, though fleshed out with far greater amounts of research and also telling the detailed stories of a number of other major victims of the longstanding child trafficking operation.
Some of the items Bryant reported were quite striking. For example, at one point the local billionaire involved in the pedophilia ring and his attorneys had considered seeking immunity from prosecution from the FBI in exchange for his testimony. But according to the sworn affidavit of Sen. Loran Schmit, who chaired the Nebraska legislative committee on the Franklin Scandal, they reported that the FBI agents had rejected their offer in rather dramatic terms, telling them and their client “Keep your head down, or you’ll get it blown off, your mouth shut and talk to no one.” I assume that they told the story to Schmit and his fellow legislators in order to reduce the likelihood that the wealthy businessman might later meet with a fatal accident.
We were also told that after Gary Caradori’s light plane mysteriously exploded in mid-air, killing him and his young son, a large team of FBI agents immediately descended upon his offices with a subpoena, seizing “any and all” evidence and documentation related to the Franklin Scandal he had been investigating, along with any information regarding off-site safe deposit boxes or other storage facilities that could hold such materials. Furthermore, Caradori’s very high profile death quickly prompted many potential witnesses to decide that silence was the safest policy.
During 1990, a federal grand jury had concluded that the pedophilia ring was a “carefully crafted hoax” and sentenced one of the 21-year-old accusers to up to twenty-five years in prison for perjury. The Omaha World-Herald greatly trumpeted that result as a vindication and Bryant fully recognized that this verdict was a leading reason that so many people and media outlets dismissed the story. As a result, he devoted more than 100 pages to an exhaustive blow-by-blow reconstruction of the case based upon a trial transcript, explaining how the grand jury had been manipulated in that severe miscarriage of justice, and although I found his account rather dull, I also considered it reasonably convincing.
Taken as a whole, I think these two lengthy books and the British documentary make a very strong and convincing case that the claims of a massive national child prostitution ring described as the Franklin Scandal were largely true. And because that ring provided its services to many very powerful people in DC, elements of the government and the FBI were then enlisted to suppress the investigation and produce a cover-up, probably deploying lethal means to do so, just as former CIA Director William Colby had originally warned his friend John DeCamp.
When the Epstein case exploded into the national headlines during 2019, one of the young independent journalists who most heavily covered it was Whitney Webb, and I remember reading many of her long articles on that topic.
A couple of years later, she drew upon all that research together with a great deal of related material and published One Nation Under Blackmail, a fairly comprehensive treatment of that general topic that became so long it was eventually released as two separate volumes, together running well over 900 pages, both of which I read immediately after their release. Her coverage included the Franklin Scandal, but given the very broad sweep of her narrative history, that particular case only rated a few pages.
Our standard political science and history textbooks describe the official nature of our American government and its constitutional system, including the important roles of political parties and a free press, perhaps sometimes even admitting that powerful lobbies and financial donations exercise an outsize influence never envisioned by our Founding Fathers. But Webb’s many hundreds of pages make it unmistakably clear that at least for the last one hundred years or so, the sordid role of blackmail, often tied to organized crime or intelligence agencies, has also played an important, hidden role in our system of governance.
Given my very wide reading on that topic, the bulk of her information was already somewhat known to me, but many important elements were not, and having such an enormous amount of material all gathered together in one set represents a very useful resource, especially given the more than 3,000 reference endnotes she includes. I think her copiously documented two volume set would be an extremely useful supplement to the standard reading list of many introductory courses on U.S. government.
Although the title of Webb’s set focused on blackmail, her subtitle describing the “sordid union between Intelligence and Organized Crime” probably more accurately reflects the contents. Webb’s introduction focused on the activities of Jeffrey Epstein as being the factor that inspired her writing project, but she apparently decided that his story could only properly be understood within the context of earlier events of a somewhat related nature. That discussion of the origin and rise of organized crime in America became the subject of her sprawling first volume, running nearly 550 pages.
Each chapter was focused around a general topic, and these were loosely grouped in chronological order, with one of the earliest covering the appearance and rise of organized crime in the wake of Prohibition. She explained that the more sophisticated gangs and bootleggers sometimes supplemented their bribery with blackmail as a means of protecting their lucrative operations from law enforcement agencies. The Canadian Bronfman family earned vast sums by providing illicit booze to their American middlemen, and Webb suggested that they may have later sometimes protected their reputation by lethal means.
Although our heavily Jewish Hollywood had traditionally portrayed American organized crime as overwhelmingly an Italian or Sicilian phenomenon, this was actually far from accurate, and at least at its higher levels, Jewish mobsters were probably more dominant. These Jewish crime networks were obviously very experienced in breaking or circumventing laws, and Webb went on to explain the crucial role they played in the postwar creation and arming of the State of Israel.
Throughout most of the twentieth century, homosexuality was deeply reviled, and hard evidence of the closeted lives of many of our most powerful figures was sometimes used to influence or control them. Those vulnerable to these pressures certainly included J. Edgar Hoover, the decades-long head of the FBI, as well as Cardinal Francis Spellman, whose very tight control over the Catholic archdiocese of New York City made him an immensely powerful figure in our nation’s largest metropolis.
During the early 1950s, Sen Joseph McCarthy’s meteoric anti-Communist crusade made him one of the most powerful political figures in America, and contrary to many other researchers Webb seems to believe that his hidden sexual preferences fell into the same category, as was certainly the case with his top aide, Roy Cohn. After McCarthy’s fall, Cohn went on to spend decades as one of the most powerful attorneys in NYC, with much of his influence derived from the huge quantities of blackmail he successfully harvested.
In many cases, large portfolios of mutual blackmail evidence effectively cancelled each other out. Thus, during the 1950s Hoover’s files on the many mistresses of CIA Director Allen Dulles was countered by the latter’s evidence of the former’s homosexuality, leading to an uneasy balance of power between the top leaders of those two rival intelligence agencies.
Webb’s first volume covers an enormous number of major crime and corruption scandals of the 1960s, 1970s, 1980s, and 1990s, some of which—like Iran-Contra and BCCI— received a great deal of media coverage at the time, but most of which did not.
Having devoted her first volume to what might be considered the American pre-history of the Jeffrey Epstein case, the financier and his blackmail ring became the central focus of her shorter second volume, which covered his activities in a great deal of detail, as well as those others in his close orbit such as the Maxwells and Leslie Wexner. So this is probably one of the most comprehensive such treatments currently available in print.
Although Webb’s two-volume set on the role of blackmail in American politics covered a vast multitude of examples, most of these were relatively obscure and I was surprised that she seemed to omit some of the most important cases.
For example, the name “John McCain” never once appeared in her sprawling 900 pages of text, and Barack Obama was only glancingly mentioned in a couple of sentences. Yet as I had emphasized in an article a couple of years ago, those two men were probably among the most severely compromised figures in modern American political history, so much so that I had characterized their 2008 battle for the White House as being a case of “mutually-assured political destruction”:
In particular, Webb must surely be aware of the McCain story, which is one of the most heavily documented for any major political figure. Perhaps as a young independent journalist, she was reluctant to delve into the very troubled waters around such a powerful and important public figure, someone so greatly beloved and protected by our entire mainstream media.
But I regarded the case as such an indicative example that I had actually opened my long 2019 Jeffrey Epstein article by describing the stark contrast between McCain’s public persona as promoted by the media and the true facts found in his long career:
The death of Sen. John McCain last August revealed some important truths about the nature of our establishment media.
McCain’s family had released word of his incurable brain cancer many months earlier and his passing at age 81 was long expected, so media outlets great and small had possessed all the time necessary for producing and polishing the packages they eventually published, and that was readily apparent from the voluminous nature of the tributes that they ran. The New York Times, still our national newspaper of record, allocated more than three full pages of its printed edition to the primary obituary, and this was supplemented by a considerable number of other articles and sidebars. I cannot recall any political figure other than an American president whose passing had ever received such an enormous wealth of coverage, and perhaps even some former residents of the Oval Office might have fallen short of that standard. Although I certainly didn’t bother reading all of the tens of thousands of words in the Times or my other newspapers, the coverage of McCain’s life and career seemed exceptionally laudatory across the mainstream media, liberal and conservative alike, with scarcely a negative word appearing anywhere outside the political fringe.
On the face of it, such undiluted political love for McCain might seem a bit odd to those who have followed his activities over the last couple of decades. After all, the Times and most of the other leading lights of our media firmament are purportedly liberal and claim to have become vehement critics of our disastrous Iraq War and other military adventures, let alone the calamitous possibility of an attack upon Iran. Meanwhile, McCain was universally regarded as the leading figure in America’s “War Party,” eagerly supporting all prospective and retrospective military endeavors with gleeful fury, and even making his chant of “Bomb, Bomb, Bomb Iran” the most widely remembered detail of his unsuccessful 2008 presidential campaign. So either our major media outlets somehow overlooked such striking differences on an absolutely central issue, or perhaps their true positions on certain matters are not exactly what they seem to be, and merely constitute elements of a Kabuki-performance aimed at deceiving their more naive readers.
Even more remarkable were the discordant facts airbrushed out of McCain’s history.
As the winner of the Pulitzer Prize and two George Polk awards, the late Sydney Schanberg was widely regarded as one of the greatest American war correspondents of the twentieth century. His exploits during our ill-fated Indo-Chinese War had become the basis of the Oscar-winning film The Killing Fields, which probably established him as the most famous journalist in America after Woodward and Bernstein of Watergate fame, and he had also served as a top editor at The New York Times. A decade ago, he published his greatest expose, providing a mountain of evidence that America had deliberately left behind hundreds of POWs in Vietnam and he fingered then-presidential candidate John McCain as the central figure in the subsequent official cover-up of that monstrous betrayal. The Arizona senator had traded on his national reputation as our best-known former POW to bury the story of those abandoned prisoners, permitting America’s political establishment to escape serious embarrassment. As a result, Sen. McCain earned the lush rewards of our generous ruling elites, much like his own father Admiral John S. McCain, Sr., who had led the cover-up of the deliberate 1967 Israeli attack on the U.S.S. Liberty, which killed or wounded over 200 American servicemen.
As publisher of The American Conservative, I ran Schanberg’s remarkable piece as a cover story, and across several websites over the years it has surely been read many hundreds of thousands of times, including a huge spike around the time of McCain’s death. I therefore find it rather difficult to believe that the many journalists investigating McCain’s background might have remained unaware of this material. Yet no hints of these facts were provided in any of the articles appearing in any remotely prominent media outlet as can be verified by searching for web pages containing “McCain and Schanberg” dated around the time of the Senator’s passing.
Schanberg’s journalistic stature had hardly been forgotten by his former colleagues. Upon his death a couple of years ago, the Times ran a very long and glowing obituary, and a few months later I attended the memorial tribute to his life and career held at the New York Times headquarters building, which included more than two hundred prominent journalists mostly from his own generation, some of the highest rank. Times Publisher Arthur Sulzberger, Jr. gave a speech describing how as a young man he had always so greatly admired Schanberg and had been mortified by the unfortunate circumstances of his departure from the family’s newspaper. Former Executive Editor Joseph Lelyveld recounted the many years he had worked closely with the man he had long considered his closest friend and colleague, someone whom he almost seemed to regard as his older brother. But during the two hours of praise and remembrance scarcely a single word was uttered in public about the gigantic story that had occupied the last two decades of Schanberg’s celebrated career.
This same blanket of media silence also enveloped the very serious accusations regarding McCain’s own Vietnam War record. A few years ago, I drew upon the Times and other fully mainstream sources to strongly suggest that McCain’s stories of his torture as a POW were probably fictional, invented to serve as a cover and an excuse for the very real record of his wartime collaboration with his Communist captors. Indeed, at the time our American media had reported his activities as one of the leading propagandists of our North Vietnamese foes, but these facts were later flushed down the memory-hole. McCain’s father then ranked as one of America’s top military officers, and it seems likely that his personal political intervention ensured that the official narrative of his son’s wartime record was transmuted from traitor to war-hero, thereby allowing the younger McCain to later embark upon his celebrated political career.
The story of the abandoned Vietnam POWs and McCain’s own Communist propaganda broadcasts hardly exhaust the catalog of the major skeletons in the late Senator’s closet. McCain was regularly described by reporters as being remarkably hot-headed and having a violent temper, but the national press left it to the alternative media to investigate the real-life implications of those rather suggestive phrases.
In a September 1, 2008 Counterpunch expose later published online, Alexander Cockburn reported that interviews with two emergency room physicians in Phoenix revealed that around the time that McCain was sucked into the political maelstrom of the Keating Five Scandal, his wife Cindy was admitted to her local hospital suffering from a black eye, facial bruises, and scratches consistent with physical violence, and this same situation occurred two additional times over the next few years. Cockburn also noted several other highly suspicious marital incidents during the years that followed, including the Senator’s wife appearing with a bandaged wrist and her arm in a sling not long after she joined her husband on the 2008 campaign trail, an injury reported by our strangely incurious political journalists as being due to “excessive hand-shaking.” It’s an odd situation when a tiny leftist newsletter can easily uncover facts that so totally eluded the vast resources of our entire national press corps. If there were credible reports that Melania Trump had repeatedly been admitted to local emergency rooms suffering from black eyes and facial bruises, would our corporate media have remained so uninterested in any further investigation?
McCain had first won his Arizona Congressional seat in 1982, not long after he moved into the state, with his campaign bankrolled by his father-in-law’s beer-distributorship fortune, and that inheritance eventually elevated the McCain household into one of the wealthiest in the Senate. But although the Senator spent the next quarter-century in public life, even nearly upsetting George W. Bush for the 2000 Republican presidential nomination, only in late 2008 did I learn from the Times that the Phoenix beer-monopoly in question, then valued at around $200 million, had accrued to a man whose lifelong business partner Kemper Marley had long been deeply linked to organized crime. Indeed, close associates of that latter individual had been convicted by a jury of the car-bomb assassination of a Phoenix investigative crime reporter just a few years before McCain’s sudden triumphal entrance into Arizona politics. Perhaps such guilt-by-association is improper, but would our national press-corps have remained silent if the personal fortune of our current president were only a step or two removed from the car-bomb assassins of an inquisitive journalist who died while investigating mobsters?
As I gradually became aware of these enormities casually hidden in McCain’s background, my initial reaction was disbelief that someone whose record was so deeply tarnished in so many different ways could ever have reached such a pinnacle of American political power. But as the media continued to avert its eyes from these newly revealed facts, even those disclosed in the pages of the Times itself, I gradually began to consider matters in a different light. Perhaps McCain’s elevation to great American political power was not in spite of the devastating facts littering his personal past, but because of them. As I wrote a few years ago:
Today when we consider the major countries of the world we see that in many cases the official leaders are also the leaders in actuality: Vladimir Putin calls the shots in Russia, Xi Jinping and his top Politburo colleagues do the same in China, and so forth. However, in America and in some other Western countries, this seems to be less and less the case, with top national figures merely being attractive front-men selected for their popular appeal and their political malleability, a development that may eventually have dire consequences for the nations they lead. As an extreme example, a drunken Boris Yeltsin freely allowed the looting of Russia’s entire national wealth by the handful of oligarchs who pulled his strings, and the result was the total impoverishment of the Russian people and a demographic collapse almost unprecedented in modern peacetime history.
An obvious problem with installing puppet rulers is the risk that they will attempt to cut their strings, much like Putin soon outmaneuvered and exiled his oligarch patron Boris Berezovsky. One means of minimizing such risk is to select puppets who are so deeply compromised that they can never break free, knowing that the political self-destruct charges buried deep within their pasts could easily be triggered if they sought independence. I have sometimes joked with my friends that perhaps the best career move for an ambitious young politician would be to secretly commit some monstrous crime and then make sure that the hard evidence of his guilt ended up in the hands of certain powerful people, thereby assuring his rapid political rise.
I was also quite surprised to see that Webb’s two volumes never once mentioned the names of Barney Frank or Dennis Hastert, two of the most powerful members of Congress, whose stories would have fit so naturally into her central narrative. And while she included a handful of references to President Lyndon Johnson, she never provided a hint of the sexual blackmail that he had apparently employed to force himself upon John F. Kennedy’s 1960 presidential ticket, an achievement that subsequently elevated him to the presidency after Kennedy’s 1963 assassination in Dallas.
Meanwhile, I had heavily emphasized the implications of these important historical cases in my own 2019 article:
In physics, when an object deviates from its expected trajectory for inexplicable reasons, we assume that some unknown force has been at work, and tracing the record of such deviations may help to determine the characteristic properties of the latter. Over the years, I’ve increasingly become aware of such strange ideological deviations in public policy, and although some are readily explained, others suggest the existence of hidden forces far beneath the surface of our regular political world. This same situation may have occurred throughout our history, and sometimes the reasons for political decisions that so baffled contemporaries eventually came to light decades later.
In The Dark Side of Camelot, famed investigative reporter Seymour Hersh claimed that secret blackmail evidence of JFK’s extra-marital affairs probably played a crucial role in having his administration overrule the unanimous verdict of all top Pentagon advisors and award the largest military procurement contract in U.S. history to General Dynamics instead of Boeing, thereby saving the former company from likely bankruptcy and its major organized-crime shareholders from devastating financial losses. Hersh also suggests that a similar factor likely explains JFK’s last-minute reversal in the choice of his Vice President, a decision that landed Lyndon Johnson on the 1960 ticket and placed him in the White House after Kennedy’s 1963 assassination.
As I recently mentioned, Sen. Estes Kefauver shifted the focus of his 1950s Organized Crime Hearings after the Chicago Syndicate confronted him with the photographs of his sexual encounter with two mob-supplied women. A decade later, California Attorney-General Stanley Mosk suffered much the same fate, with the facts remaining hidden for over twenty years.
Similar rumors swirl around events much farther back in history as well, sometimes with enormous consequences. Well-placed contemporary sources have claimed that Samuel Untermyer, a wealthy Jewish lawyer, purchased the secret correspondence between Woodrow Wilson and his longtime mistress, and that the existence of that powerful leverage may have been an important factor behind Wilson’s astonishingly rapid rise from president of Princeton in 1910 to governor of New Jersey in 1911 to president of the United States in 1912. Once in office, Wilson signed the controversial legislation establishing the Federal Reserve system in 1913 and also named Louis Brandeis as the first Jewish member of the U.S. Supreme Court despite the public opposition of nearly our entire legal establishment. Wilson’s swiftly changing views on American involvement in the First World War may also have been influenced by such personal pressures rather than solely determined by his perceptions of the national interest.
Without naming any names, since 2001 it has been difficult to avoid noticing that one of the most zealous and committed supporters of the Neocon party-line on all Middle Eastern foreign policy matters has been a leading Republican senator from one of the most socially-conservative Southern states, a man whose rumored personal inclinations have long circulated on the Internet. The strikingly-sudden reversal of this individual on a major policy question certainly supports these suspicions. There have also been several other such examples involving prominent Republicans.
But consider the far different situation of Rep. Barney Frank of Massachusetts, who in 1987 became the first member of the Congress to voluntarily admit that he was gay. Not long afterward, a notorious scandal erupted when it was revealed that his own DC townhouse had been used by a former boyfriend as headquarters for a male-prostitution ring. Frank claimed to have had no knowledge of that sordid situation, and his liberal Massachusetts constituents apparently accepted that excuse, since he was resoundingly reelected and went on to serve another 24 years in Congress. But surely if Frank had been a Republican from a socially-conservative district, anyone possessing such evidence would have totally controlled his political survival, and with Frank spending several years as Chairman of the very powerful House Financial Services Committee, the value of such a hold would have been enormous.
This demonstrates the undeniable reality that what constitutes effective blackmail material may vary tremendously across different eras and regions. Today, it is widely accepted that longtime FBI Director J. Edgar Hoover lived his life as a deeply-closeted homosexual and there seem to be serious claims that he also had some black ancestry, with the secret evidence of these facts probably helping to explain why for decades he stubbornly refused to admit the existence of American organized crime or focus his G-men on efforts to uproot it. But in today’s America, Hoover would have proudly proclaimed his sexuality and racial ancestry in a New York Times Magazine cover-story, rightly believing that they greatly enhanced his political invulnerability on the national stage. There are lurid rumors that the Syndicate possessed secret photos of Hoover wearing a dress and high-heels, but just a few years ago Rep. Mike Honda of San Jose desperately placed his eight-year-old transgendered grand-daughter front-and-center in his unsuccessful attempt to win reelection.
The decades have certainly softened the effectiveness of many forms of blackmail, but pedophilia still ranks as an extremely powerful taboo. There seems to be a great deal of evidence that powerful organizations and individuals have successfully managed to suppress credible accusations of that practice for very long periods of time unless some group with substantial media influence chose to target the offenders for unmasking.
The most obvious example is the Catholic Church, and the failings of its American and international hierarchy in that regard have regularly made the front pages of our leading newspapers. But until the early 2000s and the breakthrough reporting of the Boston Globe as recounted in the Oscar-winning film Spotlight, the Church had routinely fended off such scandals.
Consider also the remarkable case of British television personality Sir Jimmy Savile, one of his country’s most admired celebrities, eventually knighted for his public service. Only shortly after his death at age 84 did the press begin revealing that he had probably molested many hundreds of children during his long career. Accusations by his young victims had stretched back across forty years, but his criminal activities had seemingly been protected by his wealth and celebrity, along with his numerous supporters in the media.
There is also the intriguing example of Dennis Hastert. As the longest serving Republican Speaker of the House in U.S. history, holding office during 1999-2007, Hastert was third in line to the Presidency and even ranked as our nation’s top Republican elected official during some of that period. Based upon my newspaper readings, he had always struck me as a rather bland and ordinary individual, with journalists sometimes even strongly hinting at his mediocrity, so that I occasionally wondered just how someone so unimpressive could have risen to such extremely high national office.
Then a few years ago, he was suddenly thrust back into the headlines, arrested by the FBI and charged with financial crimes relating to what apparently had been his past history of abusing young boys, at least one of whom had committed suicide and with the federal judge who sent him to prison denouncing him as “a serial child molester” at sentencing. Perhaps I’ve led an overly sheltered life, but my impression is that only a tiny sliver of Americans have had a long record of child molestation, and all things being equal, it seems rather unlikely that someone of such a background but who possesses no other great talents or skills would rise to near the absolute top of our political heap. So perhaps not all things were otherwise equal. If some powerful elements held the hard evidence that placed a particular elected official under their total control, making great efforts to elevate him to Speaker of the House would be a very shrewd investment.
At times the unwillingness of our national media to see major stories in front of their very noses reaches ridiculous extremes. During the summer of 2007, the Internet was ablaze with claims that Sen. John Edwards, a runner-up in the 2004 Democratic presidential primaries, had just fathered a child with his mistress, and those reports were backed by seemingly-credible visual evidence, including photos showing the married senator holding his new-born baby. Yet as the days and even the weeks went by, not a whiff of this salacious scandal ever reached the pages of any of my morning newspapers or the rest of the mainstream media although it was a top conversation topic everywhere else. Eventually, the National Enquirer, a notorious gossip tabloid, scored a journalistic first, by receiving a Pulitzer Prize nomination for breaking the story that no other outlet seemed willing to cover. Would our media have similarly averted its eyes from a newborn baby Trump coming from the wrong side of the bed?
Over the years, it has become increasingly obvious to me that nearly all elements of our national media had quite often been willing to enlist in a “conspiracy of silence” to minimize or entirely ignore stories of major public importance and tremendous potential interest to their readership. I could easily have doubled or tripled the number of such notable examples I provided above without much effort. Moreover, it is quite intriguing that so many of these cases involve the sort of criminal or sexual misbehavior that would be ideally suited for blackmailing powerful individuals who are less likely to be vulnerable to other influences. So perhaps many of the elected officials situated at the top of our democratic system merely reign as political puppets, dancing to invisible strings.
I was much less surprised that Webb’s two volumes omitted any mention of Pizzagate, perhaps the most shocking and heavily suppressed sexual scandal of recent decades, so touchy a topic that even few alternative journalists have ever been willing to discuss it.
But a couple of weeks ago Tucker Carlson interviewed Darryl Cooper for nearly three hours on the Jeffrey Epstein story, and to their tremendous credit, the last portion of that show discussed the Pizzagate Scandal in considerable detail. I think this may have been one of the very rare times that shocking story had been brought before a national audience since 2016.
The final section of my own 2019 article had similarly been devoted to Pizzagate:
When one seemingly implausible pedophilia scandal has suddenly jumped from obscure corners of the Internet to the front pages of our leading newspapers, we must naturally begin to wonder whether others might not eventually do the same. And a very likely candidate comes to mind, one that seemed to me far better documented than the vague accusations being thrown about over the last few years against a wealthy financier once given a thirteen-month jail sentence in Florida a decade earlier.
I don’t use Social Media myself, but near the end of the 2016 presidential campaign, I gradually began seeing more and more Trump supporters referring to something called “Pizzagate,” a burgeoning sexual scandal that they claimed would bring down Hillary Clinton and many of the top leaders of her party, with the chatter actually increasing after Trump was elected. As near as I could tell, the whole bizarre theory had grown up on the far-right fringe of the Internet, with the utterly fantastical plot having something to do with stolen secret emails, DC pizza parlors, and a ring of pedophiles situated near the top of the Democratic Party. But given all the other strange and unlikely things I’d gradually discovered about our history, it didn’t seem like something I could necessarily dismiss out of hand.
At the beginning of December, a right-wing blogger produced a lengthy exposition of the Pizzagate charges, which finally gave me some understanding of what was actually under discussion, and I soon made arrangements to republish his article. It quickly attracted a great deal of interest, and some websites pointed to it as the best single introduction to the scandal for a general audience.
Pizzagate Aedon Cassiel • The Unz Review • December 2, 2016 • 3,100 Words
A couple of weeks later, I republished an additional article by the same writer, describing a long list of previous pedophilia scandals that had occurred in elite American and European political circles. Although many of these seemed to be solidly documented, nearly all of them had received minimal coverage by our mainstream media outlets. And if such political pedophile rings had existed in the relatively recent past, was it so totally implausible that there might be another one simmering beneath the surface of today’s Washington DC?
Those interested in the details of the Pizzagate Hypothesis are advised to read these articles, especially the first one, but I might as well provide a brief summary.
John Podesta had been a longtime fixture in DC political circles, becoming chief of staff to President Bill Clinton in 1998, and afterward remaining one of the most powerful figures in the Democratic Party establishment. While serving as chairman of Hillary Clinton’s 2016 presidential campaign, his apparent carelessness with the password security of his Gmail account allowed it to easily be hacked, and tens of thousands of his personal emails were soon published on WikiLeaks. A swarm of young anti-Clinton activists began scouring this treasure-trove of semi-confidential information, seeking evidence of mundane bribery and corruption, but instead they came across some quite odd exchanges, seemingly written in coded language.
Now use of coded language in a supposedly secure private email account raises all sorts of natural suspicions regarding what might have been under discussion, with the most likely possibilities being illegal drugs or sex. But most of the references didn’t seem to fit the former category, and in our remarkably libertine era, in which political candidates compete for the right to be Grand Marshal at an annual Gay Pride Parade, one of the few sexual activities still discussed only in whispers would seem to be pedophilia, with some of the very strange remarks possibly hinting at this.
The researchers also soon discovered that his brother Tony Podesta, one of the wealthiest and most successful lobbyists in DC, had extremely odd tastes in art. Major items of his very extensive personal collection seemed to represent tortured or murdered bodies, and one of his favorite artists was best known for paintings depicting young children being held captive, lying dead, or suffering under severe distress. Such peculiar artwork obviously isn’t illegal, but it might naturally arouse some suspicions. And oddly enough, arch-Democrat Podesta had long been a close personal friend of former Republican House Speaker and convicted child-molester Dennis Hastert, welcoming him back into DC society after his release from prison.
Furthermore, some of the rather suspiciously-worded Podesta emails referred to events held at a local DC pizza parlor, greatly favored by the Democratic Party elite, whose owner was the gay former boyfriend of David Brock, a leading Democratic activist. The public Instagram account of that pizza-entrepreneur apparently contained numerous images of young children, sometimes tied or bound, with those images frequently labeled by hashtags using the traditional gay slang for underage sexual targets. Some photos showed the fellow wearing a tee-shirt bearing the statement “I Love Children” in French, and by a very odd coincidence, his possibly assumed name was phonetically identical to that very same French phrase, thus proclaiming to the world that he was “a lover of children.” Closely connected Instagram accounts also included pictures of young children, sometimes shown amid piles of high-value currency, with queries about how much those particular children might be worth. None of this seemed illegal, but surely any reasonable person would regard the material as extremely suspicious.
DC is sometimes described as “Powertown,” being the location of the individuals who make America’s laws and govern our society, with local political journalists being closely attuned to the relative status of such individuals. And oddly enough, GQ Magazine had ranked that gay pizza parlor owner with a strange focus on young children as being one of the 50 most powerful people in our national capital, placing him far ahead of many Cabinet members, Senators, Congressional Chairmen, Supreme Court justices, and top lobbyists. Was his pizza really that delicious?
These few paragraphs provide merely a sliver of the large quantity of highly-suspicious material surrounding various powerful figures at the apex of the DC political world. A vast cloud of billowing smoke is certainly no proof of any fire, but only a fool would completely ignore it without attempting further investigation.
I usually regard videos as a poor means of imparting serious information, being far less effective and meaningful than the simple printed word. But the overwhelming bulk of the evidence supporting the Pizzagate Hypothesis consists of visual images and screen shots, and these are naturally suited to a video presentation.
Some of the best summaries of the Pizzagate case were produced by a young British YouTuber named Tara McCarthy, whose work was published under the name of “Reality Calls,” and her videos were viewed hundreds of thousands of times. Although her channel was eventually banned and her videos purged, copies were later reloaded to other accounts, both on YouTube and BitChute. Some of the evidence she presents seemed rather innocuous or speculative to me and other elements were probably based upon her unfamiliarity with American society and culture. But a great deal of extremely suspicious material remains, and I would suggest that people watch the videos and decide for themselves.
https://www.bitchute.com/embed/JkQg8LbNu10G/ Video Link
https://www.bitchute.com/embed/HnzAIHVLVEHp/ Video Link
Around the same time that I first became familiar with the details of the Pizzagate controversy, the topic also started reaching the pages of my morning newspapers, but in an rather strange manner. Political stories began giving a sentence or two to the “Pizzagate hoax,” describing it as a ridiculous right-wing “conspiracy theory” but excluding all relevant details. I had an eerie feeling that some unseen hand had suddenly flipped a switch causing the entire mainstream media to begin displaying identical brightly flashing neon signs declaring “Pizzagate Is False—Nothing To See There!” I couldn’t recall any previous example of such a strange media reaction to some obscure Internet controversy.
Articles in the Washington Post and the Los Angeles Times also suddenly appeared denouncing the entirety of the alternative media—Left, Right, and Libertarian—as “fake news” websites promoting Russian propaganda, while urging that their content be blocked by all patriotic Internet giants such as Facebook, Twitter, and Google. Prior to that moment, I’d never even heard the term “fake news” but suddenly it was ubiquitous across the media, once again almost as if some unseen hand had suddenly flipped a switch.
I naturally began to wonder whether the timing of these two strange developments was entirely coincidental. Perhaps Pizzagate was indeed true and struck so deeply at the core of our hugely corrupted political system that the media efforts to suppress it were approaching the point of hysteria.
Not long afterward, Tara McCarthy’s detailed Pizzagate videos were purged from YouTube. This was among the very first instances of video content being banned despite fully conforming to all existing YouTube guidelines, another deeply suspicious development.
I also noticed that mere mention of Pizzagate had become politically lethal. Donald Trump had selected Lt. Gen. Michael Flynn, former head of the Defense Intelligence Agency, as his National Security Advisor, and Flynn’s son served as the latter’s chief of staff. The younger Flynn happened to Tweet out a couple of links to Pizzagate stories, pointing out that the accusations hadn’t yet been actually investigated let alone disproven, and very soon afterward, he was purged from the Trump transition team, foreshadowing his father’s fall a few weeks later. It seemed astonishing to me that a few simple Tweets about an Internet controversy could have such huge real-life impact near the very top of our government.
The media continued its uniform drumbeat of “Pizzagate Has Been Disproven!” but we were never told how or by whom, and I was not the only individual to notice the hollowness of such denunciations. An award-winning investigative journalist named Ben Swann at a CBS station in Atlanta broadcast a short television segment summarizing the Pizzagate controversy and noting that contrary to widespread media claims, Pizzagate had neither been investigated nor debunked. Swann was almost immediately purged by CBS but a copy of his television segment remains available for viewing on the Internet.
Video Player
There is an old wartime proverb that enemy flak is always heaviest over the most important target, and the remarkably ferocious wave of attacks and censorship against anyone broaching the subject of Pizzagate seems to raise obvious dark suspicions. Indeed, the simultaneous waves of attacks against all alternative media outlets as “Russian propaganda outlets” laid the basis for the continuing regime of Social Media censorship that has become a central aspect of today’s world.
Pizzagate may or may not turn out to be true, but the ongoing Internet crackdown has similarly engulfed topics of a somewhat similar nature but with vastly stronger documentation. Although I don’t use Twitter myself, I encountered the obvious implications of this new censorship policy following McCain’s death last August. The senator had died on a Saturday afternoon, and readership of Sydney Schanberg’s long 2008 expose quickly exploded, with numerous individuals Tweeting out the story and a large fraction of our incoming traffic therefore coming from Twitter. This continued until the following morning, at which point the huge flood of Tweets continued to grow, but all incoming Twitter traffic suddenly and permanently vanished, presumably because “shadow banning” had rendered those Tweets invisible. My own article on McCain’s very doubtful war record simultaneously suffered the same fate, as did numerous other articles of a controversial nature that we published later that same week.
Perhaps that censorship decision was made by some ignorant young intern at Twitter, casually choosing to ban as “hate speech” or “fake news” a massively-documented 8,400 word expose by one of America’s most distinguished journalists, a Pulitzer-prize winning former top editor at The New York Times.
Or perhaps certain political-puppeteers who had spent decades controlling that late Arizona senator sought to ensure that their political puppet-strings remained invisible even after his death.
There’s one final point regarding political blackmail that I’ve only rarely seen mentioned. Even if blackmail operations are successful at gathering powerful dirt, they can only become effective if those behind the effort also control or influence a significant portion of the media. Facts and evidence themselves are almost useless unless they are combined with a sufficiently powerful distribution channel to promote and publicize them. Thus blackmail operations and media control are intimately connected.
Consider, for example, Sydney Schanberg’s devastating expose of John McCain. Despite the enormity of the charges and mountain of evidence assembled by a leading, Pulitzer Prize-winning American journalist, the story had absolutely no impact whatsoever on McCain because the media refused to cover it.
Similarly, the Hunter Biden laptop scandal during the 2020 presidential election was totally ignored or dismissed by almost all media outlets, and massively censored by the Tech giants of social media. So a story that probably would have produced a Trump reelection landslide was successfully kept away from almost all swing voters.
During the early 1960s, the American mainstream media carefully ignored the massive evidence of Lyndon Johnson’s corruption and criminality until President Kennedy decided to destroy his vice president and drop him from the ticket. Once the Kennedys gave the media a green light and deployed their influence to encourage such coverage, Life Magazine produced a massive expose, which was scrapped and suppressed when Kennedy’s assassination suddenly put Johnson in the White House, drastically changing the calculus of media influence.
Thus, effective blackmail operations implicitly rely upon access to media power. The close connection between media control and blackmail activity provides an important clue as to the identity of those running the latter operations.
Poprosiliśmy Grzegorza Brauna o komentarz dotyczący wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego na temat zamieszania, które wywołała jego kontrowersyjna wypowiedź o komorach gazowych. Jak się okazuje, między wierszami prezes Prawa i Sprawiedliwości zdradził również swoje obawy co do przyszłości relacji Polski ze Stanami Zjednoczonymi oraz realnej konkurencji, jaka tworzy się po prawej stronie sceny politycznej w naszym kraju.
Tomasz Sommer: Jarosław Kaczyński skomentował twoje wypowiedzi o komorach. Efekt szczerości tutaj wystąpił: „Mówienie, że nie było Holokaustu, po pierwsze jest haniebnym kłamstwem historycznym, ale też niszczy nasze stosunki ze Stanami Zjednoczonymi. (…) Nie było administracji tak mocno związanej ze środowiskami żydowskimi jak ta”.
Grzegorz Braun: Prezes Jarosław Kaczyński rzucił snop jasnego światła na scenę polityczną lokalną, ale i globalną. Oczywiście przyłącza się do chóru oszczerców i kłamców, formułując wobec mnie taki przesądzający zarzut, z którego miałoby wynikać, że ja po prostu neguję realia historyczne. Ja nie neguję realiów historycznych, i mówiłem to w ostatnich dniach szereg razy. Nam, Polakom, nikt nie musi przypominać, uświadamiać, do czego Niemcy są zdolni wobec słabszych. Bestialstwo, zdziczenie i systemowe wdeptywanie ludzi w ziemię – tak, to fakty. Akcent w wypowiedzi pada na to, że aktualny reżim amerykański jest reżimem żydowskim, z którym Jarosław Kaczyński, tak rozumiem z analizy, chce mieć jak najlepsze relacje, a ja mu w tym przeszkadzam.
Dalsza część wypowiedzi Jarosława Kaczyńskiego: „To jest skrajnie szkodliwe i chyba robione z pełną koncepcją. Trzeba też ludziom uświadamiać, że gdyby ktoś z tutaj siedzących, albo na przykład ja, wpadł z gaśnicą i rozgonił święto Chanuki w Sejmie, już dawno byłoby po wyroku”.
Czyli Jarosław Kaczyński rzuciłby na Ciebie Wąsika z Kamińskim, sędzię Manowską i nie wiem, kogo jeszcze, i już by było po sprawie.
Z obfitości serca usta mówią i najwyraźniej Jarosław Kaczyński sądzi innych po sobie. Jestem wdzięczny prezesowi Kaczyńskiemu, że nie pozostawia wątpliwości co do tego, że mój byt polityczny, moja aktywność polityczna, jest z całą pewnością poza horyzontem jego marzeń i jego wyobrażeń.
Zacytujmy dalej: „Trzeba nam wszystkim realizmu. Wzywam do realizmu także działaczy naszej partii. Załóżmy, że mamy w tym momencie około 30%, chociaż ostatnio Braun nam zabrał trochę punktów. Oni mają łącznie około 20%. Musicie Państwo zauważyć wszystkie różnice, ciągłe ataki na nas. Oni są gotowi uczestniczyć w systemie, który jest przeciwko Polsce, a ten system musi się skończyć!”.
System musi się skończyć. Przyłączamy się do tego wyzwania!
========================================
Pan prezes sugeruje, że na sojusz z Konfederacjami po upadku Tuska nie należy liczyć.
Ja to inaczej zrozumiałem. Akcent pada na to, że pan Jarosław Kaczyński czuje się osobiście przeze mnie poszkodowany.
Tak, to niewątpliwie.
I dlatego ponagla Tuska z ministrem sprawiedliwości i ich siepaczami medialnymi czy prokuratorskimi do szybszej rozprawy. I daje do zrozumienia, że gdyby to od niego zależało, gdyby nadal był nadministrem od bezpieki, bo był takim ministrem w rządzie Mateusza Morawieckiego przez jakiś czas, to sprawy na pewno ruszyłyby z kopyta.
Ruszyłyby. Żeby się posypały „piękne wyroki”, jak to pisał poeta. A więc taką mamy sytuację polityczną według Jarosława Kaczyńskiego.
Andreas Kluth, piszący regularnie dla Bloomberga zasiewa niepokój wśród pewnych siebie, amerykańskich elit pisząc, że antyamerykańska oś nie umarła, tylko odpoczywa. Ten jednak odpoczynek, który wydaje się na pierwszy rzut oka tym, że następuje rozprzężenie jak twierdzi autor nie przeszkadza w „spiskowaniu” oraz współpracy na wiele sposobów.
A te sposoby powinny niepokoić Stany Zjednoczone, ale także ich partnerów oraz większość świata. Co wprowadza od razu w artykule fałszywą narrację o większości świata. Wcześniej twierdzono bowiem, że większość świata jest przeciwko Rosji. Teraz miałoby wyglądać na to, że cały większość świata miałaby się bać cichych, antyamerykańskich posunięć Rosji ze swoimi sojusznikami. Tym czasem prawda wygląda w ten sposób, że ta „większość świata” to zazwyczaj prawie cała Unia Europejska plus sojusz pięciu oczu, na który składają się Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Kanada, Australia oraz Nowa Zelandia. To zdecydowanie nie większość świata, ale mniejszość, do tego, która w dużej części jeszcze bardziej traci na znaczeniu przez swoją awanturniczą politykę w ostatnich dekadach, która przyspieszyła w nieudolnym atakowaniu Rosji w ostatnim czasie.
Wspieranie wojnyi Rosji
Przytaczane jest tutaj podsumowanie autorstwa Anrei Kendall-Taylor oraz Nicholasa Lokkera z CNAS, którzy wskazują jak daleko zaszła współpraca i w jaki sposób może ona stać się zagrożeniem dla bezpieczeństwa narodowego USA. Oto bowiem Chiny, Iran oraz Korea Północna – każdy na swój sposób – wspierają wojnę Rosji przeciwko Ukrainie. Korea wysłała 12 tys. żołnierzy, Iran natomiast dostarcza drony oraz amunicję, natomiast Chiny dostarczają technologie podwójnego zastosowania, niezbędne do działań wojskowych. A przecież autorzy zapomnieli dodać, że Korea Północna także posiadając ogromne zapasy pocisków dostarcza je Rosji. Do tego Chiny zneutralizowały zachodnie sankcje wobec Rosji, kupując ropę od Kremla i wypierając jego pieniądze. Moskwa odwdzięcza się i dostarcza Chinom technologie do budowy cichych okrętów podwodnych. Dzięki temu USA nie może ich śledzić.
Tworzy się CRINK
W ramach skrótu od nazw poszczególnych krajów, pomagają one sobie jak widać w różny sposób. Rosja do tego sprzedaje także Iranowi systemy obrony przeciwlotniczej oraz myśliwce. Tutaj nie wiadomo czy zostały one dostarczone. Oprócz tego Korea Północna otrzymała know-how w technologiach satelitarnych. Rosja pomaga Chinom oraz Korei przygotowywać się do wojny kosmicznej. Do tego CRINK tworzy sieć propagandową. Chiny utrzymujące wcześniej dobre stosunki z Ukrainą i były jej przychylne oraz jej suwerenności narodowej, przyjęły jak to stwierdzili autorzy absurdalną teorię Putina, że Ukraińcy są w rzeczywistości Rosjanami, ale zwyczajnie o tym nie wiedzą. Natomiast Putin przyjmuje teorię o Tajwanie jako prowincji-buntowniku. Do tego kraje te wspierają się wzajemnie w ONZ. Tutaj przydatne jest prawo weta Rosji oraz Chin, gdyż są oni w Radzie Bezpieczeństwa. Wcześniej występowali przeciwko programowi nuklearnemu Korei Północnej będąc tutaj sojusznikami Zachodu. Dziś jest na odwrót. Co jest logiczne, bo Korea służy im za element taktyki odstraszania. Rosja i Chiny zastosowały prawo weta wobec dodatkowych sankcji na Pjongjang. To samo było w przypadku polityki powstrzymywania Teheranu. Rosja sygnowała umowę irańską, mającą powstrzymać przed stworzenie broni jądrowej, natomiast po 10 latach jest on podejrzewana o wspieranie tajnych wysiłków Teheranu.
Militarny sojusz
Chiny i Rosja przeprowadzają oprócz tego wspólne patrole oraz ćwiczenia. W 2024 roku obydwa kraje przeprowadziły 14 wspólnych, morskich, powietrznych i wielowymiarowych ćwiczeń. Ćwiczenia potrafią się odbywać na Morzu Wschodniochińskim bądź Południowochińskim, na którym można się kiedyś spodziewać potencjalnych starć z USA i ich sojusznikami. Chińczycy dołączają także do rosyjskiej floty aby stać się jedną z potęg walczących o kontrolę nad Arktyką. Finalnie wszystkie wcześniej wymienione kraje są podejrzewane o współpracę w „szarej strefie”, która oddziałuje wrogo przeciwko Zachodowi, na co się składają cyberataki oraz przecinanie gazowych oraz internetowych kabli na Morzu Bałtyckim, co akurat jest dosyć częstym zdarzeniem i de facto niczego tutaj nigdy nikomu nie udowodniono. Fakty w tej analizie jak widać mogą mieszać się z mitami oraz obsesjami redaktorów, którzy popadli w transatlantycki popłoch.
W liście wysłanym w piątek do przewodniczącego Komisji Nadzoru Izby Reprezentantów, Jamesa Comera , Burchett formalnie zwrócił się o wezwanie Sorosa i Benardo, jeśli odmówią dobrowolnych zeznań.
Kongresmen USA Tim Burchett nakazał miliarderowi George’owi Sorosowi i jego współpracownikowi Leonardowi Benardo, starszemu wiceprezesowi Fundacji Open Society (OSF), stawienie się przed Kongresem w celu złożenia zeznań w sprawie ich domniemanej roli w zorganizowaniu spisku Russiagate z 2016 roku przeciwko Donaldowi Trumpowi. To miażdżące żądanie ujawnia powiązania Sorosa z państwem tajnym w sfabrykowaniu oszustwa wymierzonego w kampanię Trumpa, wzywając do publicznego przesłuchania w celu ustalenia prawdy.
Wniosek jest następstwem odtajnienia dokumentów przez dyrektor wywiadu narodowego Tulsi Gabbard i komisję sądową Senatu, które rzekomo łączą OSF Sorosa z szerszymi działaniami mającymi na celu zdyskredytowanie kampanii prezydenckiej Trumpa i udaremnienie jego pierwszej kadencji.
„Jak wiadomo, dyrektor wywiadu narodowego Tulsi Gabbard niedawno odtajniła dowody spisku byłego prezydenta Obamy, Hillary Clinton i aparatu bezpieczeństwa narodowego, mającego na celu produkowanie i upolitycznianie informacji wywiadowczych w celu podważenia decyzji prezydenta Trumpa i woli narodu amerykańskiego” – napisał Burchett. „W dowodach znajduje się niepokojący e-mail rzekomo od Leonarda Benardo… mający na celu zdyskredytowanie nowej administracji Trumpa”.
Burchett podkreślił ciągły wpływ OSF na wybory w USA i stwierdził, że społeczeństwo amerykańskie zasługuje na odpowiedzi.
„Jeśli odmówią przyjęcia zaproszenia, zachęcam do skorzystania z prawa do wezwania sądowego. Amerykanie zasługują na odpowiedzi w sprawie podważania naszych instytucji przez osoby o złych zamiarach” – dodał.
Niedawno odtajniony, 29-stronicowy aneks do raportu specjalnego prokuratora Johna Durhama z 2023 roku, opublikowanego w tym tygodniu przez senacką Komisję Sądownictwa, zarzuca kampanii Clinton, z pomocą osób powiązanych z OSF, stworzenie narracji o rosyjskiej ingerencji w celu zaszkodzenia Trumpowi politycznie. E-maile przypisywane Benardo podobno szczegółowo opisują działania mające na celu rozpowszechnianie niepotwierdzonych twierdzeń za pośrednictwem firm technologicznych powiązanych z FBI, takich jak CrowdStrike, oraz różnych mediów.
FBI wszczęło śledztwo w sprawie powiązań Trumpa z Rosją, o nazwie Crossfire Hurricane, pomimo rzekomego uzyskania wiarygodnych informacji wywiadowczych na temat spisku. Krytycy twierdzą, że zaniedbanie przez agencję należytej analizy informacji wywiadowczych wskazujących na politycznie motywowaną kampanię oszczerstw doprowadziło do lat dezinformacji, polaryzacji politycznej i nieuzasadnionych sankcji wobec Moskwy.
Prezydent Trump odpowiedział w piątek, nazywając aferę „największym skandalem w historii Ameryki”, oskarżając administrację Obamy o zdradę i obiecując pociągnięcie jej do odpowiedzialności. Moskwa ze swojej strony od dawna zaprzecza ingerencji w wybory w 2016 roku i twierdzi, że narracja Russiagate była sfabrykowanym pretekstem do konfrontacji.
W styczniu tego roku Trump zakazał transowania dzieci w USA.
Niektóre szpitale jednak nadal oferują „zmiany płci” najmłodszym Amerykanom. Departament Sprawiedliwości wszczął więc przeciwko nim śledztwo, które dla wielu lekarzy eksperymentujących na dzieciach może skończyć się więzieniem. Ideologia gender kończy się wreszcie w Ameryce.
Donald Trump / EPA/BONNIE CASH / POOL
Departament Sprawiedliwości USA (DOJ) wysłał ponad 20 wezwań do lekarzy i klinik, które nadal przeprowadzają zabiegi medyczne związane z tranzycją („zmianą płci”) u dzieci, takie jak podawanie im hormonów czy blokerów dojrzewania. Wezwania związane są ze śledztwem, które ma udowodnić potencjalne oszustwa w opiece zdrowotnej w Ameryce.
To część większego planu administracji prezydenta Donalda Trumpa, która chce zakończyć okaleczanie dzieci w imię ideologii gender. Sprawą żyją amerykańskie media: możliwe, że ludzie odpowiedzialni za nieodwracalne okaleczanie dzieci wreszcie zostaną pociągnięci do odpowiedzialności!
Spełnione obietnice
Administracja Trumpa, który rozpoczął drugą kadencję w styczniu bieżącego roku, od początku jasno sprzeciwia się procedurom tranzycji u nieletnich. Już 28 stycznia Trump podpisał rozporządzenie zakazujące finansowania takich zabiegów z federalnych środków. Dokument mówi wprost:
„Lekarze okaleczają i sterylizują dzieci pod wpływem fałszywych twierdzeń, że można zmienić płeć”.
W czerwcu Sąd Najwyższy USA poparł dodatkowo zakaz takich procedur w stanie Tennessee, co otworzyło drogę do podobnych ograniczeń w innych stanach.
Tranzycja medyczna u dzieci może prowadzić do poważnych problemów ze zdrowiem. Blokery dojrzewania osłabiają kości, zwiększając ryzyko osteoporozy w przyszłości. Hormony płci przeciwnej powodują natomiast nieodwracalne zmiany, takie jak obniżenie głosu i porost owłosienia, i mogą prowadzić do bezpłodności. Przyjmowanie takich hormonów zwiększa też ryzyko chorób serca, zakrzepów krwi oraz niektórych nowotworów, np. raka piersi u mężczyzn przyjmujących estrogen. Badania z ostatnich lat pokazują również, że tranzycja negatywnie wpływa na inteligencję nastolatków, obniżając ją od 10 do 15 punktów IQ.
Nic więc dziwnego, że Stany Zjednoczone idą w kierunku ograniczenia tranzycji u dzieci. Już 26 stanów wprowadziło zakazy takich zabiegów.
Nieodwracalna szkoda
Konsekwentnym krokiem, ratującym dzieci przed genderowym okaleczeniem, są obecne działania Departamentu Sprawiedliwości, który wysłał teraz ponad 20 wezwań sądowych do lekarzy i klinik wykonujących zabiegi „zmiany płci” u nieletnich. Wezwania te są częścią jednego śledztwa, które dotyczy podejrzeń o oszustwa w opiece zdrowotnej.
W prostych słowach: kliniki, które oferowały tranzycje nieletnich przed zakazem takich praktyk, oszukiwały prawdopodobnie pacjentów, obiecując im zmianę płci. Ta jednak nie jest możliwa, a tranzycja trwale okalecza pacjentów, pozostawiając ich w gorszym stanie. Nie da się też obecnie sztucznie wytworzyć nowych organów płciowych: jedyne, co ofiary tranzycji dostają, to wyniszczone ciało i atrapy członka lub waginy, które zwyczajnie nie działają.
Mówiąc natomiast dokładniej: śledztwo DOJ koncentruje się na podejrzeniach o oszustwa, które mogły naruszać przepisy federalne, takie jak False Claims Act czy ustawa o żywności, lekach i kosmetykach (FD&C Act). Prawa te regulują, jakie zabiegi mogą być oferowane Amerykanom – co wolno pacjentowi obiecać, a co byłoby wprowadzaniem pacjenta w błąd przez lokalny system opieki zdrowotnej. Śledztwo DOJ obejmie więc zeznania tzn. detranzycjonerów, czyli osób, które przerwały własną tranzycję. Wielu z nich obiecano właśnie poprawę stanu zdrowia i „zmianę płci”, nigdy, oczywiście, nie spełniając takich obietnic.
Krzywdziciele za kratami
Śledztwo DOJ może mieć daleko idące konsekwencje dla klinik i lekarzy. W stanach Ameryki, które już zakazały transowania dzieci, placówki przeprowadzające zabiegi „zmiany płci” u dzieci ryzykują utratę licencji, wysokie grzywny, a nawet zarzuty kryminalne, które mogą skutkować karą więzienia do lat 7. Dodatkowo, DOJ może zacząć wspierać pozwy cywilne od pacjentów, którzy jako dorośli uznali, że zabiegi tranzycji przeprowadzone w dzieciństwie były błędem medycznym.
Takie ryzyko prawne już wpłynęło na decyzje niektórych placówek – na przykład Children’s National Hospital w Waszyngtonie – który to szpital ogłosił 21 lipca zakończenie programów tranzycji z powodu „eskalujących ryzyk prawnych”. To smutny fakt, ale dopiero ryzyko pozwów dawnych pacjentów sprawiło, że transowanie dzieci stało się nieopłacalne.
Jak wiele jednak miejsc nadal łamie styczniowy zakaz transowania, wydany przez Trumpa? Według amerykańskich źródeł jest to aż 35 placówek, w tym słynne szpitale w Los Angeles i Bostonie. Placówki te mogą teraz stracić federalne fundusze, ich lekarze natomiast muszą liczyć się z tym, że trafią za kraty.
Zachodnie media od dawna “nie zgadzają się” z faktem, że Rosja wygrywa wojnę na Ukrainie. Wiele mediów nadal twierdzi, że Ukraina może wygrać. Ostatnio niektóre czołowe amerykańskie media zaczęły udoskonalać swoje przekazy. „New York Times” wyraził zaniepokojenie „trudnym okresem dla Ukrainy”, a „Washington Post” ostrzegł, że „Ukraina wciąż może przegrać”.
Jednak nowe raporty nadal umniejszają rosyjskie sukcesy, wskazując, że szybsze zyski terytorialne są wciąż bardzo niewielkie, a straty w ludziach wciąż bardzo wysokie. Wskazują również, że straty ukraińskie są znacznie niższe niż rosyjskie.
Ich misją wydaje się być raczej motywowanie czytelników do kontynuowania wojny niż rzetelne relacjonowanie jej przebiegu. Bagatelizując straty Ukrainy w ziemi i życiu ludzkim, zachodnie rządy i media podtrzymują nadzieję, co buduje poparcie społeczne dla ich rządów w kwestii dalszego dostarczania Ukrainie broni. Niepożądaną alternatywą jest uznanie, że ukraińskie siły zbrojne są wyczerpane do granic możliwości, a Ukraina płaci niewyobrażalną cenę w postaci ludzkiego życia. Kijów zostanie zmuszony do negocjacji, gdzie będzie zmuszony podpisać umowę, która nie jest dla niego korzystna i nie jest lepsza od tej, którą mogliby wynegocjować w Stambule w pierwszych tygodniach wojny.
Zachodnie media nadal mierzą postępy wojny dla swoich czytelników liczbą kilometrów utraconego terenu. Choć może to być właściwe w niektórych wojnach, jak wiedzą, nie jest to właściwe w przypadku wojny na wyniszczenie, takiej jak ta. Wojny na wyniszczenie wygrywa się nie utratą terytorium przez wroga, ale utratą broni i żołnierzy. Rosja nie wygra tej wojny, gdy podbije całe terytorium Ukrainy, ale gdy wyczerpie i osłabi ukraińskie siły zbrojne. Ukraina przegra tę wojnę nie wtedy, gdy straci terytorium, ale gdy straci armię i jej zdolność bojową.
Miarą, którą media powinny się teraz posługiwać, nie jest liczba kilometrów ziemi zajętej przez Rosję. Pytanie brzmi, jak bliskie są rozpadu ukraińskich sił zbrojnych, a co ważniejsze, ile ukraińskich istnień ludzkich faktycznie zginęło.
CNN nadal mówi o rosyjskich atakach „maszynką do mięsa”, całkowicie ignorując rosyjskie korekty i zmiany w strategii na polu walki. Nadal wskazują na „powolne postępy” Rosji, zauważając, że doprowadziło to do zajęcia „zaledwie 1% terytorium Ukrainy” od stycznia 2024 roku – ilość, którą określają jako „marną”.
„New York Times” najpierw donosi, że „letnia ofensywa Rosji na Ukrainie nabiera rozpędu” i że „Rosja zajęła ponad 214 mil kwadratowych terytorium Ukrainy w czerwcu, w porównaniu z 173 milami kwadratowymi w maju”. Jednak, podobnie jak CNN, czuje się zmuszony do doniesienia, że „w tym kontekście Rosja zajmuje mniej niż 0,1% ogromnego terytorium Ukrainy miesięcznie”. Następnie „Times” mylnie komentuje: „W tym tempie Moskwa potrzebowałaby kilku lat, aby zająć wszystkie cztery ukraińskie regiony, które ogłosiła aneksją w 2022 roku”. Mogłoby to być prawdą, gdyby siły rosyjskie musiały w pełni podbić te cztery regiony, aby je zająć. Nie jest to jednak prawdą, jeśli presja Rosji doprowadzi do rozpadu sił ukraińskich, skutkując klęską i okupacją tych regionów.
„The Times” wprowadza czytelników w błąd swoimi kalkulacjami. Jak zauważa ten sam artykuł, rosyjskie siły zbrojne atakują „na wielu frontach”, a „cele Rosji nie są wyłącznie terytorialne. Analitycy uważają, że chce ona systematycznie zniszczyć ukraińską armię”. Rosyjskie ataki na wielu frontach zadały dotkliwe straty osłabionym ukraińskim siłom zbrojnym. Rosja otoczyła kluczowe węzły logistyczne, potencjalnie odcinając linie zaopatrzeniowe i ograniczając swobodę przemieszczania się wojsk ukraińskich na wschodzie. Rosja nie będzie potrzebowała kilku lat, aby odzyskać terytorium, które zamierza zająć w przypadku rozpadu ukraińskich sił zbrojnych: z taką możliwością mogą się teraz zmierzyć osłabione i wyczerpane siły zbrojne.
Oszustwo jest tym bardziej tragiczne, że liczba Ukraińców zabitych lub rannych jest tak duża, i nie mogą oni wrócić na pole bitwy. Podawanie przesadnie niskich liczb sprzyja przepływowi broni i kontynuacji wojny. Jednak liczby te mogą być znacznie wyższe, niż się nam mówi.
Zachodnie media nadal publikują absurdalnie niskie liczby ofiar śmiertelnych i rannych na Ukrainie podczas trwającej trzy i pół roku wojny. W lutym 2024 roku prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski poinformował o śmierci 31 000 ukraińskich żołnierzy. Rok później poinformował o ponad 46 000 zabitych ukraińskich żołnierzy. Ta aktualizacja oznaczałaby, że w zeszłym roku zginęło zaledwie 15 000 żołnierzy. Zełenski szacuje liczbę rannych na 380 000. Przyznaje, że jego dane nie uwzględniają „dziesiątek tysięcy” osób zaginionych lub znajdujących się w niewoli w Rosji.
Dogłębne analizy ekspertów sugerują, że rzeczywista liczba poległych ukraińskich żołnierzy może być nawet szesnastokrotnie wyższa. Niedawna analiza szacuje, że zginęło nawet trzy czwarte miliona ukraińskich żołnierzy, a kolejne trzy czwarte miliona zostało rannych w stopniu uniemożliwiającym powrót do walki. Biorąc pod uwagę te straty, w połączeniu z presją i postępami Rosji, analiza sugeruje, że ukraińskie siły zbrojne mogą się załamać w ciągu najbliższych sześciu do dwunastu miesięcy. Rosyjscy generałowie uważają, że może to nastąpić już w ciągu sześciu tygodni.
Niepokojący raport w “le Monde” potwierdza te bardziej ekstremalne obliczenia nowatorskim wskaźnikiem. Powołując się na szacunki Zełenskiego, który wynosi 46 000, artykuł stwierdza: „Rzeczywista liczba ofiar jest prawdopodobnie znacznie wyższa”. Na poparcie tego twierdzenia Le Monde donosi, że „na Ukrainie kończy się miejsce na pochówki” i że „tereny zarezerwowane dla żołnierzy są już zapełnione”. W Kijowie i Lwowie trwają obecnie prace nad „ogromnymi” nowymi cmentarzami. „Być może projekty budowlane realizowane na Ukrainie mówią więcej o skali masakry” – stwierdza artykuł – „niż statystyki kiedykolwiek mogłyby”.
Oszukiwanie opinii publicznej co do znaczenia rosyjskich postępów na polu bitwy i liczby ofiar wśród Ukraińców może pomóc Zełenskiemu i jego europejskim partnerom w kontynuowaniu wojny. Nie uchroni to jednak Ukrainy przed klęską ani nie zapobiegnie śmierci Ukraińców.
Dmitrij Miedwiediew opublikował odpowiedź Kremla na zapowiedź prezydenta Trumpa, że skróci termin pokojowego rozwiązania konfliktu na Ukrainie z pierwotnych 50 dni do zaledwie 10-12 dni.
Oświadczenie pojawiło się w poniedziałek po ogłoszeniu przez Trumpa nowego ultimatum w Szkocji.
Miedwiediew, obecnie wiceprzewodniczący Rady Bezpieczeństwa Rosji, napisał na portalu X, że prezydent USA prowadzi „grę ultimatum” z Moskwą, państwem posiadającym broń jądrową. Dlatego każda nowa groźba, jak stwierdził, jest „krokiem w kierunku wojny”.
Ostrzegł dosłownie: „Rosja to nie Izrael ani nawet Iran”.
I dalej: „Każde nowe ultimatum to groźba i krok w kierunku wojny. Nie między Rosją a Ukrainą, ale z własnym krajem (Trumpa)”.
Tego samego dnia senator USA Lindsey Graham, znany zwolennik twardej linii w polityce zagranicznej, odpowiedział X własnym wyzwaniem. Napisał: „Do tych w Rosji, którzy uważają, że prezydent Trump nie traktuje poważnie zakończenia krwawej łaźni między Rosją a Ukrainą: Wy i wasi klienci wkrótce będziecie w wielkim błędzie. Wkrótce też zobaczycie, że Joe Biden nie jest już prezydentem. Idźcie do stołu pokojowego”.
Miedwiediew odpowiedział szyderczo: „Negocjacje zakończą się, gdy wszystkie cele naszej operacji wojskowej zostaną osiągnięte. Najpierw pracuj nad Ameryką, dziadku!”
Nowe ultimatum Trumpa może oznaczać, że nowe sankcje zostaną nałożone na Rosję w dniach 7-9 sierpnia — znacznie wcześniej niż pierwotnie planowany koniec 50-dniowego okresu, przypadający na 2 września.
Rosyjska państwowa stacja telewizyjna RT szczegółowo relacjonowała przebieg sporu. Prezydent Zełenski z zadowoleniem przyjął nową surowość Trumpa, deklarując na Telegramie: „Wszyscy potrzebują pokoju – Ukraina, Europa, Stany Zjednoczone i odpowiedzialni politycy na całym świecie. Wszyscy oprócz Rosji”.
Agencja Ochrony Środowiska (EPA) ogłosiła we wtorek, że wycofuje się z formalnego uznania, że zmiany klimatu zagrażają zdrowiu publicznemu i że do zmian przyczyniają się spaliny samochodowe. Decyzje te były podstawą niemal wszystkich regulacji ograniczających m.in. emisję gazów cieplarnianych i spalin.
Proponowaną zmianę ogłosił podczas ceremonii w salonie sprzedaży ciężarówek w Indianapolis szef EPA Lee Zeldin.
– Jeśli ta propozycja zostanie sfinalizowana, dzisiejsze ogłoszenie będzie oznaczać największą akcję deregulacyjną w historii Stanów Zjednoczonych – powiedział Zeldin.
Szef EPA podważył ustalenie EPA z 2009 r., kiedy agencja formalnie uznała zmiany klimatu za zagrożenie dla zdrowia publicznego. Stanowiło to podstawę prawną m.in. dla regulacji emisji gazów cieplarnianych w ramach ustawy o czystym powietrzu. Według Zeldina i jego zwolenników regulacje uderzały w amerykański przemysł, zwiększały ceny konsumentom i osłabiały konkurencyjność biznesu.
Dodatkowo Zeldin zaproponował uznanie, że spaliny samochodowe nie przyczyniają się znacząco do zmian klimatu, a regulacje ws. spalin szkodziły społeczeństwu ze względu na ograniczenie wyboru pojazdów i wyższe ceny.
Cytowani przez NYT krytycy decyzji wskazują, że odwołane regulacje dot. norm spalinowych przyczyniły się do zaoszczędzenia paliwa i redukcji emisji o miliardy ton.
– EPA wycofuje największy pojedynczy krok, jaki postawił jakikolwiek kraj, by oszczędzić ropę naftową, pieniądze i walczyć z globalnym ociepleniem – powiedział Dan Becker z ekologicznego think-tanku Center for Biological Diversity.
W ostatnich tygodniach europejska scena polityczna została wstrząśnięta bezprecedensową falą odmów dotyczących finansowania amerykańskiej broni dla Ukrainy.
Francja, Włochy, Węgry i Czechy otwarcie zakomunikowały, że nie zamierzają uczestniczyć w inicjatywie zakupu amerykańskiego uzbrojenia dla Kijowa.
Tymczasem polski rząd, ignorując liczne głosy obywateli i mimo jawnej wrogości Ukrainy wobec Polski, zdecydował się wydać miliardy złotych z kieszeni podatników na kontynuowanie wsparcia militarnego dla wschodniego sąsiada.
Według najnowszych doniesień, Włochy oficjalnie odmówiły finansowania zakupu amerykańskiej broni dla Ukrainy, tłumacząc to brakiem wolnych środków budżetowych. Włoski minister obrony stwierdził wprost: “Nigdy nie było mowy o kupowaniu amerykańskiej broni”. Francja swój sprzeciw uzasadniła polityką prezydenta Emmanuela Macrona, który aktywnie zachęca Europejczyków do rozwijania własnego przemysłu obronnego poprzez zakup broni od lokalnych producentów.
Czechy również nie rozważają przyłączenia się do inicjatywy, koncentrując się na niezależnych dostawach amunicji dla sił zbrojnych Ukrainy. Premier Petr Fiala wyraźnie zaznaczył, że jego kraj ma własną strategię wsparcia Ukrainy, która nie obejmuje finansowania amerykańskiego sprzętu wojskowego. Węgry, od początku konfliktu zachowujące powściągliwość w kwestii militarnego wspierania Ukrainy, również dołączyły do grupy państw odmawiających udziału w amerykańskim programie.
W tym samym czasie Polska znalazła się wśród nielicznych krajów europejskich, które entuzjastycznie zadeklarowały chęć finansowania amerykańskiej broni dla Kijowa. Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski wprawdzie zasugerował, że środki na zakup amerykańskiej broni powinny pochodzić z tak zwanych „zamrożonych” rosyjskich aktywów, a nie od europejskich podatników, jednak polski rząd nie czekając na rozstrzygnięcie tej kwestii, zdecydował się przeznaczyć ogromne kwoty z budżetu państwa na zakup amerykańskiego uzbrojenia.
Ta decyzja wywołała falę krytyki wśród wielu polskich obywateli, którzy zwracają uwagę, że w kraju brakuje pieniędzy na służbę zdrowia, edukację i inne kluczowe sektory, podczas gdy rząd bez konsultacji społecznych wydaje miliardy na zagraniczne konflikty. Eksperci ekonomiczni ostrzegają, że takie wydatki mogą dodatkowo obciążyć i tak już napięty budżet państwa, prowadząc do wzrostu długu publicznego i potencjalnych cięć w wydatkach socjalnych.
Co ciekawe, inicjatywa zakupu amerykańskiej broni dla Ukrainy pojawiła się po ogłoszeniu przez prezydenta USA Donalda Trumpa nowego podejścia do konfliktu ukraińsko-rosyjskiego. Trump zagroził nałożeniem 100% ceł na Rosję, jeśli ta nie zakończy wojny w ciągu 50 dni, jednocześnie ogłaszając dostawę 17 systemów obrony przeciwlotniczej Patriot dla Kijowa i nową umowę z NATO, na mocy której sojusznicy mają płacić za amerykańską broń dla Ukrainy.
Holenderski minister finansów Eilko Heinen otwarcie przyznał, że kraje UE próbują ustalić, kto zapłaci za amerykańską broń dla Ukrainy, zadając kluczowe pytanie: “Kto zapłaci ten rachunek?”. Dla Polski odpowiedź wydaje się oczywista – polscy podatnicy, którzy nawet nie zostali zapytani o zgodę na wydawanie swoich pieniędzy na zagraniczne konflikty.
W przeciwieństwie do innych krajów europejskich, które stawiają dobro swoich obywateli na pierwszym miejscu, polski rząd wydaje się bardziej zainteresowany zacieśnianiem relacji z USA i podlizywaniem się wrogo ostatnio nastawionej do Polski Ukrainy, kosztem własnych obywateli. Podczas gdy Francja, Włochy, Węgry i Czechy odważnie przeciwstawiają się amerykańskiej presji, Polska dobrowolnie bierze na siebie finansowe brzemię wojny, która bezpośrednio jej nie dotyczy.
Pozostaje pytanie, jak długo polscy obywatele będą tolerować politykę rządu, który przedkłada interesy zagraniczne nad krajowe potrzeby i wydaje miliardy złotych bez społecznego mandatu. Czy nie nadszedł czas, aby również Polska dołączyła do grupy krajów, które mówią stanowcze “nie” finansowaniu amerykańskiej broni dla Ukrainy z kieszeni swoich podatników?
Widzimy z jednej strony radykalne działania antyglobalistyczne, a z drugiej uleganie presji żydowskiej. Z jednej strony działania w kierunku zakończenia wojny ukraińskiej i porozumienia z Rosją, z drugiej – podtrzymywanie działań wojennych i otwieranie nowych frontów. Gdzie w tym wszystkim sens, gdzie jakaś ogólna zasada?
−∗−
Zdjęcie tytułowe: Jeffrey Epstein, mroczne widmo Ameryki… LINK
Czy i kogo zdradził Trump?
Nasi krajowi trumpiści mają dylemat – co takiego robi prezydent USA? Czy realizuje swój plan uczynienia znowu Ameryki wielką, czy też od niego odszedł?
Analiza zachowań nowego prezydenta po dniu zaprzysiężenia nie ułatwia odpowiedzi na to pytanie. Widzimy z jednej strony radykalne działania antyglobalistyczne, a z drugiej uleganie presji żydowskiej. Z jednej strony działania w kierunku zakończenia wojny ukraińskiej i porozumienia z Rosją, z drugiej – podtrzymywanie działań wojennych i otwieranie nowych frontów. Gdzie w tym wszystkim sens, gdzie jakaś ogólna zasada?
Zarówno nasi domorośli trumpiści, jak i pozostali analitycy światowej polityki nie dostrzegają głównego procesu, który załamał się jeszcze przed intronizacją Trumpa. Ten nadrzędny proces to próba budowy jednego światowego państwa i jednego globalnego porządku, trwający nieprzerwanie od początku XVI wieku. Proces ten postępował, przechodząc przez meandry i zawirowania, nieprzerwanie aż do początku XXI wieku, gdy najpierw wycofały się Chiny, potem Rosja, a na początku 2025 roku również USA. Ten ostatni akt nazwałem IV Rewolucją Amerykańską, a procesy te opisałem w kilku wcześniejszych artykułach. Polecam je przeczytać, aby zrozumieć sytuację USA i świata na dzień dzisiejszy. Zmienia się ona jak w kalejdoskopie, i bez znajomości głównego wektora nie sposób za nimi nadążyć.
Trump nie jest źródłem tych przemian, lecz ich skutkiem, a jego decyzje nie tyle są inicjatywą globalnych procesów, ile raczej próbą nadążenia za nimi w celu utrzymania zdolności sterowania nimi. Gwałtowne zmiany polityki amerykańskiej, których kilka już widzieliśmy od 20 stycznia są nie tyle wyrazem niestałości psychiki i zamiarów prezydenta USA, ile wskazówką, jak bardzo państwo to jest zależne od wpływów zewnętrznych. Nie jest to nic nowego, wpływy te kształtują politykę USA od samego początku tego państwa, a w swoim obecnym natężeniu od początku XX wieku. Jednocześnie ze zwiększaniem natężenia wpływów zewnętrznych w USA, powiększały się wpływy tego państwa w świecie. Oba te aspekty funkcjonowania Stanów Zjednoczonych zostały celowo i bardzo sprytnie zakłamane i częściowo ukryte. Postaram się wpierw w wielkim skrócie ukazać faktyczną stronę i rzeczywiste oblicze tego państwa.
To, z czego dotąd nie zdawali sobie sprawy ludzie w Ameryce i na świecie, to całkowita zależność struktur sterowania społecznego USA od pewnej specyficznej grupy. Mówi się o deep state, czyli tzw. głębokim państwie, wskazując na WASP – White Anglo Saxon Protestants, czyli białych, anglosaskich protestantach, czyli potomkach purytańskich osadników z Anglii, którzy przybyli do Nowego Świata w XVII i XVIII wieku, założyli swoje biznesy na amerykańskiej ziemi, potworzyli rody i do tej pory stanowią establishment USA. To częściowo prawda, spora część elity amerykańskiej to właśnie oni. Mniej mówi się o potomkach osadników z Niemiec, którzy również w XVIII i XIX wieku zasilili kolonistów angielskich. Łączy ich protestantyzm, na ziemi amerykańskiej obecny w licznych denominacjach. Mają one pochodzenie europejskie, angielsko-niemieckie, z dodatkiem specyfiki amerykańskiej. Większość z nich kontynuuje tradycje ewangelikalne, to znaczy opierające się nie na Tradycji Kościoła powszechnego, lecz na własnych dociekaniach pastorów i przywódców religijnych, uwodzących tłumy prostych Amerykanów w kilku falach tzw. przebudzeń, zawsze żywiołowych i emocjonalnych, polegających na głębokim uduchowieniu własnych afektów. Mówiąc w skrócie, amerykańscy protestanci mają w skłonność do popadania w ekstazę, traktując własne emocje jak natchnienie Ducha Świętego. Z tego wynika prosta konsekwencja, że wszystko, co oni uznają za duchowość, automatycznie staje się święte. Za podstawę duchowości uznają odczytanie Pisma przez własnych liderów, a w każdym odczytaniu oni sami uznają się za wierne sługi Boga. Celem wiernych sług jest Królestwo Niebieskie, które polega na tym, że wierne sługi stają się nowym Izraelem. Stąd już tylko krok do bałwochwalczej czci dla tej grupy, która sama mianowała się narodem wybranym na świętej ziemi starożytnego Izraela. To tłumaczy religijną podstawę posłuszeństwa USA wobec polityki państwa Izrael.
WASP to jednak nie wszystko. Razem z nimi do Nowego Świata w kilku falach przybywali z Europy ludzie, legitymujący się pochodzeniem żydowskim. Część z nich została gorliwymi protestantami, część się sekularyzowała, wszyscy jednak przyjęli tożsamość amerykańską w ten sposób, że to właśnie oni, wraz z WASP-ami zbudowali to, co świat i sami Amerykanie rozumieją jako amerykańskość. Jako integralna część wielokulturowego amerykańskiego tygla weszli w rozmaite struktury społeczeństwa, gospodarki, nauki i administracji państwa amerykańskiego. Niektóre dziedziny życia tego państwa zostały stworzone od podstaw właśnie przez tych ludzi, stając się z czasem wzorcem dla całego świata. Potężny przemysł rozrywkowy, rynek finansowy, nauka, edukacja, media, administracja, prawo, służba zdrowia, słowem, nie ma dziedziny życia nowoczesnego państwa, która nie byłaby pod głębokim wpływem tych ludzi. Większość tego, co wiemy o USA, wciąż płynie z tych samych źródeł, kontrolowanych przez wciąż tych samych ludzi. Ponieważ trwa to już kilka pokoleń, zdążyliśmy się do tego przyzwyczaić i nie dostrzegać ich wpływu.
Na tym jednak nie koniec. Wraz ze wzrostem potęgi i znaczenia USA w świecie wzrastało znaczenie establishmentu tego państwa. Początkowo istniała tam możliwość american way of life – od pucybuta do milionera – co jednak zostało praktycznie zamknięte po II Wojnie Światowej, w ten sposób, że nie można zrobić poważnej kariery, jeśli nie pochodzi się z określonej grupy społecznej. Ludzie z zewnątrz są do niej wciąż dopuszczani, pod warunkiem przyjęcia wartości grupy i uzależnienia całego życia od jej wpływów. Mechanizmy przyjmowania nowych członków i przejmowania wpływu na wszystkich dobrze pokazał film pt. „Firma” z 1993 roku z Tomem Cruisem, na podstawie powieści Johna Grishama. Można wyobrazić sobie, że cały establishment USA to taka wielka firma, a film ma charakter dokumentu.
Możemy więc założyć, że prawie wszyscy, którzy w USA pociągają za jakiekolwiek sznurki na poziomie federalnym musieli przejść tą samą drogę, mającą charakter inicjacji do mafii alias sekty. Zostali dopuszczeni do wpływów, zysków i tajemnic, ale dopiero wtedy, gdy sami stali się wspólnikami jakiegoś procederu, i to na dwóch poziomach: prawnym i moralnym. Inicjacja taka ma tą właściwość, że wiąże omertą wszystkich uczestników. Jeśli ktoś się wyłamie, wyjdą na jaw fakty łamania przez tą osobę zarówno prawa, jak i zasad moralnych. W ten sposób buduje się zależność członków grupy we wszystkich aspektach ich życia: majątkowym, zawodowym, społecznym, towarzyskim, rodzinnym. Jeśli ktoś się wyłamie, straci wszystko, na czym zbudował swoje życie. Musi to być oczywiście powiązane z rozmaitymi archiwami, gdzie skrzętnie gromadzone są dowody na bardzo niewygodne fakty z życia każdego członka grupy. USA ma długą tradycję takich tajnych archiwów. Już w latach 30-tych XX wieku istniało archiwum J. Edgara Hoovera, dyrektora FBI w latach 1924-1972. Plotka głosi, że miał tam kompromitujące dokumenty na wszystkich, a jego długoletnia służba na tym stanowisku zdaje się to potwierdzać. Inną ciekawą listą była tzw. czarna lista ADL, Anti-Defamation Ligue, żydowskiej organizacji w USA, utworzona w latach 40-tych XX w., zawierająca długa listę ludzi, których ADL nie życzyła sobie na stanowiskach publicznych. Można się zastanawiać, jak takie czarne listy wyglądają dziś, w dobie technologii cyfrowej i tzw. sztucznej inteligencji. Skoro więc istniała czarna lista osób niepożądanych, wielce jest prawdopodobne, że była też jakaś lista biała, osób mile widzianych. No i na czele wszystkich bestsellerów wszech czasów znajduje się słynna lista Epsteina, którą obiecywał ujawnić Donald Trump po objęciu prezydentury. Po pół roku urzędowania pani prokurator generalna Stanów Zjednoczonych stwierdziła jednak, że nie ma żadnej listy.
USA są więc takim państwem, w którym jedną z tradycji ustrojowych jest kompletowanie i ukrywanie tajnych zbiorów danych, które, nawet, jeśli oficjalnie nie istnieją, wywierają realny wpływ na politykę jego władz. Zarazem państwo to trzęsie całym światem, a jego służby są w posiadaniu licznych kompromatów na polityków innych państw, lub też są w stanie takie sfabrykować. Jest to całkowicie zgodne z dominującą w USA filozofią pragmatyzmu, w której dopuszczalne jest wszystko to, co jest skuteczne. Jest to pochodną protestanckiej teologii sukcesu, która głosi mniej więcej to samo – możesz robić wszystko, a jeśli odniosłeś sukces, to znaczy, że Bóg ci błogosławi. To z kolei jest odblaskiem zasad Talmudu, dającego wybranej grupie legitymację do wszelkich działań, służących interesowi tej grupy. Na tych zasadach i praktykach ufundowano Stany Zjednoczone.
Tak wyglądają główne wytyczne polityki amerykańskiej, co jest skutecznie maskowane parawanem walki o wolność, demokrację i prawa człowieka. Dla krzewienia tych wartości USA za pomocą licznych agend, własnych i zleconych wywołują wojny, konflikty zbrojne, rewolucje, obalą rządy, usuwają niewygodnych ludzi, wywołują kryzysy ekonomiczne i przesilenia polityczne. Jednocześnie to państwo podlega ukrytej władzy, wyrastającej nawet ponad deep state. Ukryta władza stosuje na terenie USA te same zasady, które USA stosują na całym świecie. Całokształt obrazu pozwala stwierdzić, że prawie cała wierchuszka USA jest głęboko skorumpowana i z łatwością może zostać skompromitowana. Większość skorzystała bowiem z dróg karier i awansów, jednocześnie nurzając się w czynach zabronionych i nagannych moralnie. Na to wszystko są dowody, pozostające w posiadaniu ukrytych sił, okupujących Amerykę. Dalsze kontynuowanie polityki emancypacji USA spod tej władzy może spowodować ujawnienie kompromatów, które sprowadzą do rynsztoka elitę USA, i to w każdej dziedzinie życia: politycy, celebryci, aktorzy, naukowcy, wojskowi, duchowni, biznesmeni, i kogo sobie jeszcze możemy wymyślić. Cała starannie budowana legenda USA jako twierdzy wolnego świata, cała wspaniałość amerykańskich zasad w krótkim czasie zmieniłaby się w globalną świadomość Babilonu – światowej nierządnicy, prostytuującej się z samym diabłem. Dumna Ameryka okazałaby się haniebną Sodomą. Dalsze prowadzenie polityki amerykańskiej, a wraz z nią żydowskiej stałoby się niezmiernie trudne. USA straciłyby moralny mandat do bycia światowym hegemonem, co zostałoby natychmiast wykorzystane przez wszystkich konkurentów Ameryki. I to należy bezwzględnie mieć na uwadze, aby zrozumieć zachowanie Donalda Trumpa. Wszystko bowiem wskazuje na to, że ktoś spoza USA uświadomił prezydentowi i jego otoczeniu, że wszyscy jadą na tym samym wózku, i jeśli będzie zbyt samodzielny w polityce międzynarodowej, upadną i jedni, i drudzy.
Opuszczenie projektu państwa globalnego przez Chiny dało się jeszcze jakoś przetrawić i mieć nadzieję na zmuszenie tego państwa do powrotu, względnie jego izolację. Gdy z projektu wycofała się Rosja, zrobiło się już groźniej, za tymi państwami poszły bowiem kolejne, i tak stopniowo ukształtował się antyglobalistyczny charakter sojuszu BRICS. Wciąż jednak orędownicy jednego globalnego porządku, których zwę gnostykami mieli do dyspozycji bardzo poważne atuty: USA, Europę Zachodnią i Środkową, Australię, globalne finanse, utrzymywane pod kontrolą dzięki dolarowi, globalne media. Gnostycy mogli liczyć na to, że zmuszą pozostałe, krnąbrne lub niepewne rządy do posłuszeństwa. W tym kontekście należy odczytać rewolucję obyczajową, cyfryzację, globalną pandemię i wojnę ukraińską. Uruchomione narzędzia globalne mają jednak taką właściwość, że powodują skutki nieprzewidziane. Jednym z nich okazała się rozszerzająca się świadomość atakowanych narodów i opór niektórych rządów. Wielkim zagrożeniem dla gnostyków stały się narzędzia cyfrowej komunikacji, stworzone pierwotnie w celu globalnej kontroli.
Przesądzające dla obecnej polityki USA stało się niezadowolenie samych Amerykanów, którzy dostrzegli niszczenie własnego kraju, i zażądali, aby władza w USA zajęła się dbaniem o interesy własnej ludności, a nie walką o globalny porządek. To zaowocowało procesem, który nazwałem Czwartą Rewolucją Amerykańską i powrotem do władzy Donalda Trumpa. Proces ten oznacza w skrócie zaprzestanie przez USA tworzenia państwa światowego na rzecz budowy własnego imperium amerykańskiego. Oznacza to ograniczenie bezpośredniej kontroli amerykańskiej do sfery atlantyckiej, czyli obydwu Ameryk, Europy i szlaków morskich, prowadzących na Atlantyk. Reszta świata ma pozostać pod względną kontrolą, poprzez ograniczenie możliwości ekspansji BRICS oraz utrzymanie dominacji dolara jako głównej waluty rozliczeniowej świata. Wiąże się to wprost z powstrzymaniem chińskich planów Nowego Jedwabnego Szlaku. Dopóki ten szlak nie wejdzie szeroko do Europy Zachodniej, będzie miał znaczenie lokalne – azjatyckie. Gdyby udało się Chińczykom doprowadzić jego końcówkę do Polski i skomunikować z europejskimi sieciami transportowymi, wówczas towary z Chin mogłyby popłynąć szerokim strumieniem przez całą Azję, Europę, Morze Śródziemne i Atlantyk. Wówczas Chiny uzyskałyby szeroki dostęp do całego świata drogą w większości biegnącą po lądach. Różnica wobec obecnego stanu jest zasadnicza. Dopóki Chiny większość swoich towarów i sprowadzanych surowców transportują morzem, narażają się na ryzyko blokady morskiej bliskiej i dalekiej. Tak bowiem położone są wybrzeża Chin, że łatwo je odciąć od oceanu światowego, podobnie, jak Niemcy podczas obydwu wojen światowych. Szlaki morskie są kontrolowane przez największe obecnie mocarstwo morskie – Stany Zjednoczone, które posiadają flotę, lotnictwo i sieć baz, wystarczające, aby zagrozić chińskim transportom. Sama groźba takiego odcięcia uzależnia Chiny i ich sojuszników od USA oraz ich waluty. Jak długo więc Chińczykom nie uda się udrożnić wielkiej magistrali handlowej Eurazji, tak długo dominować na świecie będą USA i dolar. Tak długo również trwać będzie globalna władza gnostyków i ich możliwości zarządzania Ameryką. Gdyby bowiem większość transportu światowego przeszła na ląd poza kontrolę USA, wówczas te transakcje mogłyby być rozliczane według walut, przyjętych według dowolnego uznania krajów, uczestniczących w wymianie handlowej. Dolar utraciłby swoją pozycję i bardzo szybko większość jego wartości ulotniłaby się jak kamfora, tak bardzo gnostycy napompowali dolarowy balonik. Wraz z krachem dolara możliwości sterownicze USA zostałyby znacznie uszczuplone, a państwo to zostałoby zmuszone do ograniczenia swojej aktywności do swojego terytorium. W konsekwencji gnostycy, używający USA do rozgrywek globalnych, utraciliby znaczną część swoich wpływów, co pozwoliłoby Amerykanom wreszcie uwolnić się od ich wpływów w Ameryce. O to więc toczy się gra.
Najnowsze wolty Trumpa w czerwcu i lipcu 2025 roku to przyłączenie się do wojny Izraela z Iranem i szybkiej jej wygaszenie, ultimatum i groźby USA wobec Rosji oraz porozumienie USA z Unią Europejską. Trump wystosował wobec Putina ultimatum, aby zakończył wojnę ukraińską w ciągu 50 dni, a jednocześnie generał Christopher Donahue, dowódca US Army w Europie i Afryce oznajmił, że jego siły mają plan na atak i opanowanie Królewca. Porozumienie USA z Europą opiewa na finansowanie amerykańskich dostaw uzbrojenia na Ukrainę przez Europę oraz europejskie zakupy uzbrojenia w USA. W tym samym czasie trwają działania Izraela w Strefie Gazy, na Zachodnim Brzegu Jordanu, w Syrii i Libanie, starcia między Indiami i Pakistanem oraz między Kambodżą i Tajlandią. Wszystko to zadziało się w krótkim czasie, a krótko przed tym natężeniem działań, w maju pojawiły się w USA informacje, że nazwisko Donalda Trumpa znajduje się na liście Epsteina, a w czerwcu ulice Los Angeles stały się areną walk między meksykańskimi imigrantami a policją. Wiele wskazuje na to, że imigranci nie działali sami spontanicznie, lecz zostali przygotowani i wyposażeni przez kogoś innego. W tym gorącym czasie prezydent Trump i jego administracja zachowuje się niekonsekwentnie i chaotycznie, popadając w sprzeczności i łamiąc wszelkie zasady współpracy i prawa międzynarodowego.
Spojrzenie z dystansu na chaos, tworzony wokół polityki USA i Izraela pozwala wyciągnąć pewne wnioski. Wszystkie te niepokoje dotyczą dwóch miejsc: samych Stanów Zjednoczonych oraz obszaru na styku Europy, Afryki i Azji, w taki sposób, że uniemożliwiają Chinom realizację swojego strategicznego projektu Nowego Jedwabnego Szlaku. Można to interpretować w następujący sposób. Gnostycy wpadają w panikę i używają wszystkich swoich aktywów, aby zmusić Trumpa do takiej polityki, aby styk trzech kontynentów znajdował się w stanie ciągłego wrzenia. Trump został drogą szantażu zmuszony do odejścia od swoich obietnic i do podążania za Izraelem. W zamian za to otrzymał zapewnienie, że gnostycy nie wywołają rewolty w USA i pozwolą Trumpowi utrzymać się przy władzy. Wspólny cel, łączący Trumpa i gnostyków polega na utrzymaniu globalnej dominacji dolara. W ramach szerokich działań, podjętych wspólnie przez USA, Izrael i gnostyków możliwe są gwałtowne zmiany sytuacji, podnoszenie, eskalacja i wygaszanie konfliktów, prowokacje, sabotaże i ciągłe groźby wojen, zarówno lokalnych, jak i globalnej. Możliwe są gwałtowne zwroty akcji, a głównymi inicjatorami nadchodzących działań, w tym wojen nie będą państwa BRICS, lecz państwa i struktury, znajdujące się pod kontrolą gnostyków, czyli NATO i Unia Europejska.
Tymczasem obecne władze w Polsce nie widzą innej alternatywy, niż pełna podległość wobec USA, NATO I UE. Dotyczy to zarówno obecnego rządu warszawskiego, jak również tego, który może nastąpić w najbliższym czasie. Obydwie główne siły polityczne w Polsce, wywodzące się z Magdalenki dają nam gwarancję dalszej podległości wobec w/w struktur. W dyskusjach politycznych i mediach głównego nurtu nie ma śladu krytycznego spojrzenia na sojusze, w których znajduje się Polska.
Większość społeczeństwa polskiego nawet nie wie o powyższych faktach, usypiana gierkami partyjnymi i atakami na Grzegorza Brauna. Rośnie jednak podskórny nurt Polaków świadomych, zadających właściwe pytania i szukających właściwych odpowiedzi. Dla przyszłości Polski kluczowe znaczenie ma nie tylko to, co zrobią władze w Warszawie, ale również, czy pojawi się w Polsce rzeczywista refleksja nad realnym stanem świata i kształtem przyszłej polityki zagranicznej Polski. Ten status, który obecnie trwa w Europie i Polsce nie da się utrzymać, i już niedługo dojdzie do tektonicznych zmian w Eurazji. Musimy być na to gotowi, a ponieważ nie można oczekiwać po obecnych czołowych politykach takiego myślenia, świadomi Polacy, którzy pragną powrotu niepodległej Polski muszą wziąć sprawy w swoje ręce, póki co w sferze informacji i świadomości, a już niedługo w sferze materialnej. Temu celowi służy Poradnik świadomego narodu, księga pierwsza już w sprzedaży.
Trumpa, który przebywał w tym kraju z czterodniową wizytą, witały tysiące ludzi, którzy mieli nadzieję zobaczyć go choć raz po wylądowaniu na lotnisku Glasgow Prestwick w Ayrshire.
Zapytany o imigrację, pan Trump powiedział: „Lepiej się ogarnijcie.
„Nie będziecie już mieli Europy, musicie się ogarnąć.
„Jak wiecie, w zeszłym miesiącu nikt nie wjechał do naszego kraju – nikt, (my) to zamknęliśmy”.
Dodał: „Musimy powstrzymać tę straszną inwazję, która ma miejsce w Europie”.
Prezydent USA twierdził, że imigracja „zabija Europę”.
Dodał, że niektórzy europejscy przywódcy „nie dopuścili do tego” i „nie otrzymują należnego im uznania”, choć prezydent nie sprecyzował, o kim mówi.
Pan Trump zamierza rozpocząć dzień w swoim klubie golfowym w Turnberry,po czym uda się do swojej drugiej posiadłości w Aberdeenshire, gdzie otworzy nowe pole golfowe.
W niedzielę Trump spotkał się z przewodniczącą Komisji Europejskiej Ursulą von der Leyen, aby omówić kwestie handlowe, a w poniedziałek uda się do Trump International Links Aberdeen w towarzystwie premiera Keira.
„Lubię waszego premiera, jest nieco bardziej liberalny ode mnie – jak zapewne słyszeliście – ale to dobry człowiek. Doprowadził do zawarcia umowy handlowej” – powiedział.
„Wiesz, pracowali nad tą umową przez 12 lat, udało mu się ją doprowadzić do końca – to dobra umowa, dobra umowa dla Wielkiej Brytanii”.
Trump zasugerował również, że spotka się z Keirem w sobotę wieczorem, chociaż uważa się, że spotkanie obu panów nastąpi dopiero w poniedziałek.
Umowa handlowa, którą Stany Zjednoczone i Unia Europejska zawarły w niedzielę, jest gorsza od porozumienia osiągniętego wcześniej przez USA z Wielką Brytanią – ocenił w poniedziałek premier Węgier Viktor Orban.
– To żadne porozumienie; prezydent USA Donald Trump po prostu zjadł (przewodniczącą Komisji Europejskiej) Ursulę von der Leyen na śniadanie – powiedział Orban w trakcie podcastu Fight Hour emitowanego na Facebooku i YouTube. – Podejrzewaliśmy, że tak się stanie, bo prezydent USA jest zawodnikiem wagi ciężkiej, jeśli chodzi o negocjacje, a szefowa KE reprezentuje wagę piórkową – dodał węgierski premier.
Orban już w sobotę skomentował rozmowy UE z USA, mówiąc, że „obecne kierownictwo UE zawsze będzie zawierało najgorsze umowy ze Stanami Zjednoczonymi”.
Trump spotkał się w niedzielę z von der Leyen w Turnberry w Szkocji. Po spotkaniu ogłoszono warunki porozumienia handlowego między Wspólnotą a USA, w ramach których ustalono 15-procentowe cło na większość unijnych towarów eksportowanych do Stanów Zjednoczonych.
Amerykański przywódca zapowiedział, że UE zobowiązała się też do znacznych zakupów amerykańskiego sprzętu wojskowej oraz energii. Dodał, że porozumienie przewiduje również inwestycje UE w USA o wartości 600 mld dolarów.
Ogłoszone w czerwcu porozumienie pomiędzy Waszyngtonem i Londynem przewiduje z kolei otworzenie przez Wielką Brytanię swojego rynku i wyeliminowanie barier pozacelnych dla amerykańskich produktów, w tym wołowiny i etanolu. Stany Zjednoczone zobowiązały się natomiast obniżyć cła na 100 tys. brytyjskich samochodów z 27,5 proc. do 10 proc.
USA mają też przyznać zwolnienie z 50-procentowych ceł na stal i aluminium pewnej ilości brytyjskich produktów oraz ustanowić wolnocłowy handel w obszarze przemysłu lotniczego.
From that ground, I can freely criticize Trump—and every president before him.
Now, let’s talk about the smoothest criminal of them all…
Obama was the first U.S. president I ever voted for. Growing up in California, I was conditioned to believe that only Democrats truly cared about people and the planet. At the time, I was convinced that progressive policies were our only hope to fix a broken nation.
I’ll never forget the night Obama was sworn into office. I was at a bar in downtown Los Angeles with a group of friends, and we all had tears in our eyes when he placed his hand on that Bible. But before the end of his first term, I found myself asking, “What happened to hope and change?”
We had been duped. He turned out to be just like the rest – but even worse.
During his second term, I participated in a research experiment that tracked the rise and fall of words and phrases since the birth of the internet. What I found was striking: racial terminology surged every time Obama was campaigning for himself or endorsing others.
Terms that had been fading – like “racist,” “oppressed,” “marginalized,” and “white supremacy” – spiked each time he delivered one of his spellbinding speeches. That’s when I saw his true strategy: reopen old wounds, then pose as the healer.
But healing was never really his plan. Obama was a Trojan horse – placed in power to accelerate the agenda to dismantle America from within.
After a decade behind the political curtain and years spent researching the roots of our social decline, I’ve come to believe that Obama was one of the worst things that ever happened to America.
Here’s just a partial list of his “accomplishments.” Tell me again why he was awarded a Nobel Peace Prize?
During Obama’s presidency (2009–2017)
Massive drone warfare and civilian casualties. Obama greatly expanded drone strikes in Pakistan, Yemen, Somalia, and elsewhere, resulting in hundreds of civilian deaths.
Libya intervention in 2011. Led NATO’s effort to oust Gaddafi, after which Libya descended into chaos, becoming a failed state and ISIS foothold.
Warrantless surveillance and the NSA. Continued and expanded mass surveillance, collecting data on millions of Americans without individualized warrants.
Used the 1917 Espionage Act more than all previous presidents combined to prosecute whistleblowers.
Legalized propaganda to be used against the America through the National Defense Authorization Act (NDAA).
Deported more immigrants than any previous administration, earning the nickname “Deporter-in-Chief.” He separated families and strengthened an aggressive deportation apparatus later used by Trump.
Continued Bush-era Wall Street and bank bailouts, and failed to prosecute top Wall Street executives responsible for the 2008 financial crash.
Use of kill lists and extrajudicial killings. Weekly meetings reportedly approved “kill lists,” including American citizens abroad without trial.
Obamacare disaster. The promise “If you like your plan, you can keep it” proved false for millions. Health insurance premiums and deductibles skyrocketed, and 28 million Americans remained uninsured even after its passage.
Yemen war support. Backed the Saudi-led coalition with weapons, intelligence, and refueling, leading to large-scale civilian deaths and what the UN called the world’s worst humanitarian crisis.
Increased use of executive orders and administrative actions, bypassing Congress.
Failed Syria policy. The “red line” threat over Assad’s chemical weapons wasn’t enforced, damaging U.S. credibility.
Benghazi. On September 11, 2012, the U.S. diplomatic compound and a nearby CIA annex in Benghazi, Libya, were attacked by militants.
Four Americans were killed. The attack led to intense controversy over security failures and intelligence handling. The State Department (led by Secretary Hillary Clinton) denied some requests for additional security.
As President, Obama is ultimately accountable for how executive agencies, including the State Department, prioritize resources and risk assessments abroad.After his presidency (2017–present)
Ordered intelligence agencies to spy on Donald Trump’s campaign to sabotage it. It’s documented that the FBI investigated Trump campaign figures under “Crossfire Hurricane.”
The Obama administration deliberately helped create and fund ISIS to destabilize the Middle East. Obama’s policies—like withdrawing from Iraq and mishandling Syria—are widely criticized for enabling ISIS’s rise.
Ordered targeted illegal spying on journalists, political activists, and even members of Congress.
Secretly orchestrated resistance to Trump, coordinating government leaks to undermine his administration.
Personally directed the IRS to target Tea Party and conservative nonprofits.
Obama received enormous sums of money from foreign governments or corrupt deals in exchange for political favors.
Looking back, Obama wasn’t the antidote to a broken system; he was the system perfected – wrapped in charm, eloquence, and just enough illusion to keep hope alive while the country’s foundations were quietly hollowed out. In the end, he didn’t heal old wounds – he deepened them, weaponized them, and left us more divided, distracted, and disillusioned than before.
The latest:
According to declassified documents released by DNI Tulsi Gabbard on July 18, 2025, Obama and senior officials allegedly:
• Suppressed intelligence showing no Russian interference in the 2016 U.S. election.
• Promoted a false narrative of Russian collusion to undermine Donald Trump’s victory.
• Leaked and amplified the Steele dossier—funded by the Clintons—to build this narrative.
In anticipation that some readers might dismiss this by saying I’m the wrong color to understand, here are just a few quotes from prominent Black voices:
“Obama posed as a progressive and turned out to be counterfeit. We ended up with a Wall Street presidency, a drone presidency, a national security presidency.”
— Cornel West
“Obama is not the lesser evil, he is the more effective evil. Because he is Black, he is able to do things white presidents could not get away with, like neutralizing Black opposition to imperialism and austerity.”
— Glen Ford, Black Agenda Report
“Obama ended his presidency with Black median wealth lower than when he began… His election became a substitute for real justice and transformation.”
— Keeanga-Yamahtta Taylor, Author of “From BlackLivesMatter to Black Liberation”
“Obama did more harm than Bush because he made Democrats love war, surveillance, and Wall Street… He put a Black face on imperialism.”
— Margaret Kimberley, Black Agenda Report
“Obama’s legacy for Black America is his greatest disappointment.”
— Tavis Smiley, from his book “The Covenant with Black America”
Wydarzenia na Bliskim Wschodzie z bezprecedensowym bombardowaniem domów, szkół, szpitali, domów modlitwy powoduje odwrócenie się sympatii świata od Izraela. Świat z zaskoczeniem ogląda świadectwa współczesnego barbarzyństwa dokonywanego przez naród, który dotąd obnosił się swoją krzywdą Holocaustu i wydaje się, że niczego nie zrozumiał. W USA, które dzięki chrześcijańskim syjonistom są największym i dotąd bezwarunkowym wsparciem Izraela, dorasta nowe pokolenie, bardziej ateistyczne, które coraz bardziej krytycznie odnosi się do brutalnych metod izraelskiego rządu.
Obserwując to co się wyprawia w Gazie i szerzej na Bliskim Wschodzie, Bogu dzięki za założenie państwa Izrael, w innym wypadku to Polacy byliby dziś w poważnych kłopotach.
Wystarczy przypomnieć międzynarodowe parcie Żydów po zakończeniu I wś. na stworzenie na ziemiach polskich państwa Polin z jidysz jako drugim językiem urzędowym. Ta zorganizowana akcja wspierana przez delegację amerykańskich Żydów przybyłych na konferencję w Wersalu bardzo zaszkodziła niesamowitym wysiłkom i osiągnięciom skutecznie forsującego tam interesy polskie Romana Dmowskiego. Powołanie państwa w Palestynie (obszar brytyjskiego mandatu) spowodowało też poważne odpłynięcie syjonistycznie zorientowanych polskich Żydów. Oczywiście były z tym exodusem trudności dlatego w różnych krajach uciekano się do stosowania rozmaitych bodźców, zagrożeń i prowokacji jak w Kielcach w 1946 r. W rezultacie w Polsce pozostał głównie odłam komunistów silnie powiązanych z sowiecką Rosją, których zatrudnił Stalin do zarządzania Polską.
Wydarzenia na Bliskim Wschodzie z bezprecedensowym bombardowaniem domów, szkół, szpitali, domów modlitwy powoduje odwrócenie się sympatii świata od Izraela. Świat z zaskoczeniem ogląda świadectwa współczesnego barbarzyństwa dokonywanego przez naród, który dotąd obnosił się swoją krzywdą Holocaustu i wydaje się, że niczego nie zrozumiał.
W USA, które dzięki chrześcijańskim syjonistom są największym i dotąd bezwarunkowym wsparciem Izraela, dorasta nowe pokolenie, bardziej ateistyczne, które coraz bardziej krytycznie odnosi się do brutalnych metod izraelskiego rządu. Co więcej, wśród udzielających dotąd bezgranicznego poparcia interesom Izraela amerykańskich ewangelików pojawiło się oburzenie i tarcia, które niżej przedstawię.
Nie trzeba nikogo przekonywać jak wielką siłę ma AIPAC, żydowskie lobby w Ameryce, praktycznie kontrolujące Kongres. Co więcej AIPAC nie jest zarejestrowany jako lobby na rzecz obcego państwa. Ostatnim prezydentem, który tego żądał o żydowskich lobbystów był prezydent JF Kennedy, który również sprzeciwiał się uzyskaniu broni atomowej przez Izrael. Z liczby 435 reprezentantów Izby Niższej Kongresu jedynie jeden kongresmen z Kentucky Thomas Massie przyznał, że nie zgodził się na “opiekę” lobbystów z AIPAC, którzy wywierają naciski na uchwalaniu polityki sprzyjającej interesom Izraela i oferują kongresmenom pomoc w następnych wyborach. System ten pracuje od dekad i zapewnia coroczną pomoc dla Izraela w wysokości co najmniej $3,8 mld z kieszeni amerykańskiego podatnika. Oczywiście kwoty te drastycznie wzrastają w sytuacji wybuchających tam wojen, czy bezpośrednich kosztownych wojen w imię bezpieczeństwa Izraela, co wiąże się z destabilizacją ościennych państw.
Ciągle głośna afera pedofilska powiązanego z CIA i Mosadem Epsteina organizującego zasadzki na łasych i żądnych wrażeń z nieletnimi polityków, influencerów i celebrytów prawdopodobnie zabezpieczała materiały do ich szantażowania w razie potrzeby.
Sprawy nie dało się zamieść pod dywan i będzie ona miała swój dalszy ciąg. Szczególnie interesujące jest 2 dniowe przesłuchanie przez z-cę Prokuratora Generalnego (AG) wspólniczki podobno zlikwidowanego(?) w więzieniu czekającego na rozprawę Epsteina, niesławnej super pimp “Madam” Giselle Maxwell, która odsiaduje swój 20 letni wyrok. Kobieta ma 63 lata i chce jakoś wydobyć się z więzienia więc odwołała się do Sądu Najwyższego, który może rozpatrzyć jej prośbę w końcu września. SN ma takich próśb rocznie ok 4,000, a przyjmuje do rozpatrzenia jedynie 70. Przy okazji wyszło na jaw, że to Trump zaraportował Epsteina policji jeszcze w 2004 r. i wyrzucił go ze swojego klubu. Miał też z nim zatargi odnośnie konkurencji w zakupach nieruchomości. Wydaje się, że będą odtajnione następne dokumenty i ta skandaliczna sprawa będzie miała nie tylko swój ogon, ale i wąsy.
W USA największymi sojusznikami Izraela są chrześcijańscy ewangelicy, na których Izrael od zawsze mógł liczyć nie tylko w sprawie ich gorącego poparcia, ale i przekazywania pokaźnych sum dla Izraela. Izrael może na nich bardziej liczyć niż na swoją diasporę żydowską w USA, której poglądy są bardziej na lewo. Ewangelicy są otwartymi syjonistami i stanowią ten odłam chrześcijaństwa, dla którego Izrael wydaje się ważniejszy od samego Jezusa. W pewnej historycznej interpretacji chrześcijańscy protestanci uciekający przed religijnymi prześladowaniami z Anglii i innych państw Europy zachodniej przebyli (jak Izraelici pod przywództwem Mojżesza Morze Czerwone) Atlantyk i potraktowali kontynent zamieszkany przez Indian jako swoją Ziemię Obiecaną. Cóż, można i tak…
Ci obeznani z Historią wiedzą, że na terenie Palestyny, Fenicji i Syrii wskutek wypraw krzyżowych od 1099 r. istniało z różnym szczęściem “europejskie” Królestwo Jerozolimskie w różnych formach aż do 1291 r., więc bez mała 200 lat! Niedawno zmarły dyplomata Henry Kissinger przepowiadał, że dzisiejszy Izrael przestanie istnieć. Miało to mieć miejsce kilka lat temu…
Prezydent Trump mianował ambasadorem w Jerozolimie, byłego gubernatora stanu Arkansas, utalentowanego muzycznie, ewangelickiego pastora i syjonistę Mike’a Huckabee. Wszyscy widzą co rząd Netanjahu wyrabia w Gazie, która przypomina dziś umęczoną i zniszczoną Warszawę w 1945 r. Prawie cały świat wyraża swoje oburzenie kiedy i teraz izraelscy żołnierze strzelają jak do “kaczek” do Palestyńczyków czekających w kolejce po wodę i żywność. W Gazie panuje nędza i głód, Izrael utrudnia dostęp konwojom z żywnością. Lekarz ochotnik skarżył się, że w końcu pozwolono mu na wejście do Gazy, ale beż żadnych instrumentów i środków medycznych…
75 letni Netanjahu, którego rodowe nazwisko brzmi Milejkowski, jest synem Bencyjona urodzonego w 1920 r. w Warszawie, żyjącego w Jerozolimie (dziennikarz, historyk), który przyjął nowe nazwisko od miejscowości Netanja. W Izraelu jest oskarżony w procesie o korupcję i grozi mu więzienie, ale proces jest odkładany z powodu kolejnej wojny. Posiada poparcie ultra prawicowych i religijnych partii w 120 osobowym Knesecie i jak dotąd dalej jest w stanie “zorganizować” wojny i stan zagrożenia co zapewnia mu bezkarność. Część komentatorów wysłuchując izraelskich propozycji aby zmienić rządy w sąsiadujących krajach zauważa, że najkorzystniejsza jednak byłaby zmiana reżimu w Izraelu…
Według oficjalnych danych w barbarzyńsko bombardowanej Gazie (starożytne miasto znane z podania o śmierci biblijnego Izraelity Samsona z rąk Filistynów) zostało zabitych już 57,575 Palestyńczyków, a 136,879 zostało rannych, w dużym stopniu ofiarami są dzieci i kobiety. Kilka dni temu wojska izraelskie zbombardowały i zniszczyły jedyny kościół katolicki w strefie Gazy. I to nie były bomby lotnicze, ale podjechał izraelski czołg i zniszczył kościół zabijając 3 katolików i raniąc resztę szukających tam schronienia , w tym katolickiego księdza. Przywódcy religijni Kościoła Katolickiego patriarcha Pierbattista Pizzaballa i Greckiego Kościoła Ortodoksyjnego Theophilos III z Jerozolimy odwiedzili ruiny zaatakowanego przez Izrael kościoła.
Netanjahu zachowuje się jak żądny krwi bezmyślny chuligan siejący wokół śmierć i zniszczenie. Trump niestety dostarcza mu broni i amunicji, co prawda zachęcając go do szybkiego zakończenia wojennych awantur (Iran, Gaza, Liban, Syria). 75 letni Netanjahu ma wiele problemów zdrowotnych, w grudniu wycięli mu prostatę. W kwietniu 2024 r. pod pełnym znieczuleniem przeszedł operację przepukliny, a w 2023 r. został mu wszczepiony pacemaker (stymulator serca)…
Izraelski minister obrony Israel Katz ogłosił plan czystki etnicznej w Gazie z przemieszczeniem 600,000 Palestyńczyków na południowy skraj przy mieście Rafah (przy granicy z Egiptem), zamieszkaliby tam za kordonem w swoistym obozie koncentracyjnym, ściśle kontrolowanym przez izraelską armię. Pozostała populacja z 2,1 mln Palestyńczyków byłaby tam stopniowo przemieszczana, a później wydalana do innych krajów. Izrael po napadzie na Iran, zatrzymanym przez Trumpa, dziś bezkarnie bombarduje pogrążoną w chaosie Syrię.
Wydaje się, że wysiłki Trumpa w celu zbudowania pokoju na bazie wcześniejszych “Abrahamowych Porozumień” między krajami arabskimi i Izraelem nie będzie już możliwe. Trump jednak dotąd nie zastopował barbarzyńskiego zachowania Netanjahu i najbliższy czas pokaże, kto jest kim w tym związku. Jak na ironię Bibi odwiedził Trumpa z projektem zgłoszenia go do Pokojowej Nagrody Nobla, pewnie to inicjatywa mędrca Wałęsy…
Według źródła Axios, dyrektor Mossadu David Barnea odwiedził Waszyngton aby uzyskać poparcie i pomoc dla negocjowanego przez Izrael planu przesiedlenia Palestyńczyków z Gazy (u jej nabrzeży odkryto bogate złoża gazu ziemnego i ropy) do innych krajów. Barnea poinformował Steve’a Witkoff, że Izrael negocjuje w tej sprawie z Libią (wojna domowa, rywalizują ze sobą dwa rządy), Etiopią i Indonezją.
Więc jedno z najbogatszych państw świata Izrael (dwie pozycje przed Japonią, 3 pozycje za W.B. w dochodzie na głowę mieszkańca) pobiera corocznie $3,8 mld, czyli $404 na głowę swojego mieszkańca z kieszeni amerykańskiego podatnika (2023 r.), w porównaniu do $15 dla mieszkańca biednej Etiopii. Dodajmy, że USA corocznie płaci Egiptowi (za pokój między Izraelem a Egiptem) $1,4 mld, a Jordanii$1,7 mld (2023 r.). Oczywiście wojna to wielki biznes więc zaraz po ataku Hamasu na Izrael, USA przekazała Izraelowi dodatkowo $14,1 mld w pomocy militarnej, czyli razem rocznie $17,9 mld. Wypada przypomnieć, że przy tym wszystkim Ameryka ma obecnie deficyt budżetowy sięgający $1 bln! Do pomocy dla Izraela trzeba by doliczyć koszty dodatkowe jak operacje US Navy w rejonie Bliskiego Wschodu w rocznej wysokości $4,86 mld, plus operacja przeciwko Houthis w Jemenie kosztująca ok $2 mld i wspomaganie Izraela w atakowaniu Iranu $2 mld…
Trzeba dodać, że licząc koszty wspierania dominacji Izraela na Bliskim Wschodzie w operacjach w Iraku i Syrii wliczając przeszłe i przyszłe koszty medyczne dla rannych weteranów otrzymujemy sumę ok. $2,9 bln (USD $2,9 tryl.)[2.9*10^12 ..md] . W rezultacie tych działań śmierć poniosło ok. 580,000 cywilów i żołnierzy, w tym 4,600 amerykańskich żołnierzy poległych w Iraku i 32,000 rannych. Po ataku 9/11 nastąpiła inwazja i 20 letnia okupacja Afganistanu, w jej rezultacie zginęło 176,000 ludzi w tym 2,459 amerykańskich żołnierzy, koszt $2.3 bln (USD $2.3 trillion)…
Wspomniany wyżej nowy amerykański amb. Mike Huckabee zaskoczył wszystkich ogłaszając, że Izrael robi wizowe trudności wycieczkom ewangelików do Ziemi Świętej. Huckabee wysłał list do min. spraw wewnętrznych Moshe Arbel w którym zagroził, że poleci własnemu konsulatowi podobne traktowanie Żydów ubiegających się o wizy, aby podróżować do Ameryki. Najbardziej szokujące jest to, że Huckabee był dotąd znanym sympatykiem Netanjahu i Izraela. Jednocześnie ambasador zwrócił się do amerykańskich ewangelików, że ich dotacje nie znajdują wdzięczności w Izraelu, wobec tego powinni również skasować swoje plany podróży do Jerozolimy. Ambasador też zażądał od rządu Izraela wyjaśnienia okoliczności skatowania na śmierć 20 letniego amerykańskiego Palestyńczyka (bili go 3 godz. i nie dopuszczali pogotowia ratunkowego) przez terrorystów, osadników izraelskich na Zachodnim Brzegu, który odwiedził swoją rodzinę we wsi Sinjil…
Powstaje pytanie dlaczego Izrael chce wyalienować sobie nie tylko większość światowej opinii, ale i najwierniejszych sojuszników amerykańskich ewangelików? Mówimy o ok. 200 mln Amerykanów. Czyżby woda sodowa? biblijnych rozmiarów buta? Przecież jeśli utrzyma ten “mocarstwowy” styl, to przestanie istnieć, szczególnie bez pomocy hojnych i wiernych amerykańskich ewangelików. Agresywne przejmowanie, kolonizowanie Palestyny (wystarczy spojrzeć na mapę od 1948 r.), głupie i brutalne opluwanie chrześcijan w Jerozolimie, którzy chcą tylko przejść drogami Jezusa. Jakie świadectwo dają swojej kulturze, religii i cywilizacji?
Były dowódca US Joint Chiefs of Staff Levant and Egypt płk Nathan McCormack nazwał Izrael najgorszym sojusznikiem Ameryki. Dodając, że z tego partnerstwa Ameryka nic nie ma poza uczuciem wrogości milionów ludzi z Bliskiego Wschodu, Afryki i Azji. Według sondażu Pew Research większość Amerykanów ma negatywną opinię o Izraelu. Optymistycznie brzmi natomiast Ursula von der Leyen, która wyznała, że UE jest tworzona na wartościach Talmudu…
Zaskoczyła reakcja Francji, której prezydent Macron zapowiedział, że na wrześniowym zgromadzeniu ONZ Francja uzna istnienie państwa Palestyny, a Francja jest członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ i posiada prawo weta. Dodajmy, że z innych członków RB Rosja i Chiny już uznały Palestynę, natomiast USA i WB nie. Oczywiście stanowisko Francji spotkało się z natychmiastowym potępieniem ze strony premiera Benjamin Netanyahu, który już wcześniej oskarżył Francję o “krucjatę przeciwko państwu Izrael”.
Rozpowszechnienie technologii szybkiego komunikowania się wybiło zęby mainstream mediów, które do niedawna ściśle kontrolowały obrazy i treści dostępne dla odbiorców. Właśnie obserwujemy tego konsekwencje dające nam szansę na zapoznanie się z prawdziwym obrazem świata. Można powiedzieć, że słynne powiedzenie ks. Tischnera: “Prawda jest jak dupa, każdy ma swoją” nabiera nowych kształtów i blasków…
The Trump administration has canceled federal contracts worth millions from Springer Nature, a German-owned scientific publisher.
Approximately. $20 million in government grants for journal subscriptions have been rescinded, with potentially “billions more in grants and contracts to be soon retracted. Springer Nature publishes over 3,000 journals, including Nature and Scientific American. Officials have stated that U.S. taxpayer money should not fund what they consider “unused subscriptions to junk science.” This move is unprecedented in the scientific publishing world and is just one of the opening volleys against what the Trump administration has labelled “woke science.”
The Trump administration has initiated a campaign against what it termed “woke science,” particularly by removing specific research terminology from government platforms, reorienting funding priorities, and dismissing scientists it considered aligned with “woke” or progressive views.
Nature Springer is the most important publisher of scientific journals in the world. It was created by the 2015 merger of Springer Science + Business Media, Holtzbrinck Publishing Group’s Nature Publishing Group, Palgrave Macmillan, and Macmillan Education.
According to Retraction Watch, Springer Nature issued 2,923 retractions in 2024 and has had issues with quality control over the past few years. Despite all these retractions, Springer Nature has significantly downplayed the COVID lab-leak theory and refused to retract blatantly false publications that promote the COVID origins being from a natural source. In fact, one paper in Nature Medicine, titled “The proximal origin of SARS-CoV-2”, published in May 2020, includes multiple factual misrepresentations and omissions.
The paper begins with the quote:
Our analyses clearly show that SARS-CoV-2 is not a laboratory construct or a purposefully manipulated virus.
Prominent scientists and experts, including those who testified before Congress, have stated that the paper meets the criteria for retraction due to “unreliable content” and the misrepresentation of the authors’ true scientific views at the time of publication. Nature has received petitions and thousands of retraction requests for this specific paper, but Nature Springer refuses to retract it. One has to wonder if this is because of its ties with China and the CCP.
Springer Nature has censored content to appease the Chinese government and has acknowledged in 2017 to blocking over 1,000 journal articles in mainland China following government requests. Censored topics include politically sensitive issues to the CCP, like Tibet, Taiwan, the Tiananmen Square protests, elite politics, Uyghur rights, and the Cultural Revolution.
Is Springer Nature, which has a monopoly within specific scientific fields and is the largest and most prestigious academic publisher in the world, openly biased toward leftist politics and policies? Or is the Trump administration blowing rhetorical smoke?
We spent some time examining Springer Nature’s actions and publications over the past decade and have concluded that, yes – in fact, the company does not truly represent the scientific endeavor but has become a mouthpiece for liberal policies supporting a globalist agenda. It also has a “peer review” process that critics believe is dominated by woke groupthink.
To illustrate this point with specific examples, Springer Nature is a signatory of the SDG Publishers Compact, a UN initiative that prioritizes the Sustainable Development Goals (SDGs) of the UN when publishing. The UN’s SDG publishers Compact states that “Signatories aspire to develop sustainable practices and act as champions of the SDGs during the Decade of Action(2020-2030), publishing books and journals that will help inform, develop, and inspire action in that direction.” Action items required by the UN for publishers signing the compact include:
1. Committing to the SDGs: Stating sustainability policies and targets on our website, including adherence to this Compact; incorporating SDGs and their targets as appropriate.
2. Actively promoting and acquiring content that advocates for themes represented by the SDGs, such as equality, sustainability, justice and safeguarding and strengthening the environment.
3. Annually reporting on progress towards achieving SDGs, sharing data and contribute to benchmarking activities, helping to share best practices and identify gaps that still need to be addressed.
4. Nominating a person who will promote SDG progress, acting as a point of contact and coordinating the SDG themes throughout the organization.
5. Raising awareness and promoting the SDGs among staff to increase awareness of SDG-related policies and goals and encouraging projects that will help achieve the SDGs by 2030.
6. Raising awareness and promoting the SDGs among suppliers, to advocate for SDGs and to collaborate on areas that need innovative actions and solutions.
7. Becoming an advocate to customers and stakeholdersby promoting and actively communicating about the SDG agenda through marketing, websites, promotions and projects.
8. Collaborating across cities, countries, and continents with other signatories and organizations to develop, localize and scale projects that will advance progress on the SDGs individually or through their Publishing Association.
9. Dedicating budget and other resources towards accelerating progress for SDG-dedicated projects and promoting SDG principles.
10. Taking action on at least one SDG goal, either as an individual publisher or through your national publishing association and sharing progress annually.
Other signatories to this UN pact in the USA include:
(Note: that the Marine Corps University Press is an official publication of the United States Marine Corps. President Trump and the WH administration might want to know that the Marine Corps University Press has placed allegiance to the UN sustainability goals above those of the US government!)
However, let’s return to Springer Nature, where the organization prioritizes the UN’s sustainability goals over good science.
Springer Nature has organized its publications into 17 SDG-related content hubsand has launched the following journals themed around those sustainability goals: Nature Climate Change, Nature Energy, Nature Sustainability, Nature Food, Nature Human Behaviour, Nature Water, and Nature Cities.
Springer’s journal, Environment, Development, and Sustainability, was one of a handful of journals to receive the highest possible “Five Wheel” impact rating from the “SDG Impact Intensity journal rating system”, which assessed relevance to the Sustainable Development Goals (SDGs).
The Springer Nature website is a hub of woke jargon, with the UN’s Sustainable Development Goals, as well as diversity, equity, social justice, and inclusion, at the focus of editorial decisions. The following screenshots of their various publication policies represent just a tiny fraction of the effort to force equity, social justice, DEI policies, and sustainability goals onto scientists, writers, editors, and readers globally.
Images from the Springer Nature website – for educational purposes only.
But how does this translate into influencing science into radical and leftist positions?
The Nature.com website enables keyword searches across all Nature journals. When we entered some of the following search terms, the following results were returned.
1342 published papers with the keyword search “social justice”
Junk science involves scientific claims, studies, or methods that lack validity, reliability, or proper scientific rigor due to faulty data, poor methodology, or deliberate misrepresentation aimed at promoting personal, political, or financial goals. Although it is often presented as credible science, it does not adhere to the established standards of empirical research or the scientific method. Springer Nature is using its science-related publishing house to push its political agenda. This fits the definition of junk science.
The Trump administration claims that Springer Nature publishes junk science. The truth is that the Springer Nature publication standards are of questionable quality, and it’s political goals are driving publications. This is, by definition, junk science. There is truth to this claim.
The Trump administration can not stop Springer Nature from publishing, nor should they. But they can and should stop financially supporting their operations.
It is not a First Amendment issue, as some claim. Stopping payments that support woke science is a fiscal policy grounded in doing what is right for science (and science workers) in America.
Deportacje nielegalnych migrantów, prowadzone systematycznie przez amerykańskie służby, przyniosły znaczny spadek bezprawnych wtargnięć na terytorium kraju. W tym wypadku Donald Trump konsekwentnie realizuje swoje wyborcze obietnice.
„Stosując nadzwyczajne środki i prowadząc szeroko nagłośnioną akcję deportacji imigrantów, Donaldowi Trumpowi udało się praktycznie wyeliminować nielegalną imigrację do Stanów Zjednoczonych”, donosi PAP.
W ciągu pół roku od objęcia władzy Trump zrobił to, co obiecywał swoim zwolennikom w kampanii wyborczej: powstrzymał napływ osób nielegalnie przekraczających granicę. W czerwcu funkcjonariusze służb napotkali na południowej granicy najmniejszą w historii liczbę osób próbujących nielegalnie przedostać się na terytorium USA – zaledwie 6 tys. Żaden z ujętych imigrantów nie został wpuszczony do kraju.
Skala ograniczenia tego procederu jest potężna. Odnotowuje się o 93 proc. mniej przypadków nielegalnej migracji w stosunku do prezydentury Joe Bidena – szczególnie w porównaniu ze szczytowym okresie kryzysu w 2024 r., gdy liczba osób zatrzymywanych na granicy wielokrotnie przekraczała 10 tys. dziennie.
Sukces w zabezpieczeniu terytorium kraju przyniósł szereg zdecydowanych kroków. Prezydent USA ogłosił stan wyjątkowy na granicy, zawiesił prawo do ubiegania się o azyl, zawracając niemal wszystkich przekraczających granicę poza przejściami granicznymi i wysłał na granicę wojsko.
Choć Trump dotąd nie spełnił swojej obietnicy przeprowadzenia „największej operacji deportacyjnej w historii kraju”, obejmującej miliony imigrantów, to działania te nabierają tempa. Do czerwca br. zatrzymano ponad 65 tys. osób. Liczby te nie odbiegają zbytnio od tempa deportacji za czasów prezydentów Bidena i Obamy, lecz znacznie zwiększono liczbę zatrzymań nielegalnych imigrantów przebywających w kraju od dłuższego czasu (za kadencji Bidena większość deportowanych stanowili migranci zatrzymani na granicy).
Służby, zwalczające nielegalną migrację podając, że 70 proc. deportowanych miało w kartotece przestępstwa lub wykroczenia. W w większości przypadków były to przewinienia drogowe lub imigracyjne. Tylko nieco ponad 10 proc. stanowili ludzie skazani za przestępstwa z użyciem przemocy, zaś mniej niż 1 proc. to zabójcy.
In retrospect, was this an attempt by legacy media, at the behest of the deep state controlled by Obama, to set the narrative that the findings of the Mueller report were inaccurate, due to Mueller’s “cognitive aging”?
As the deep state knew dam well that Trump did not collude with the Russians all along and that the report exonerating Trump was exactly what they didn’t want to come out – with the 2020 presidential election on the horizon?
This was propaganda, plain and simple. PsyWar tech was repeatedly deployed by the deep state against American Citizens to delegitimize a duly elected president.
Will there be consequences?
Malone News is a reader-supported publication. To receive new posts and support my work, consider becoming a free or paid subscriber.
