Podczas gdy światowe wskaźniki śmiertelności ogólnie spadają, pojawia się niepokojący trend, który eksperci zdrowia publicznego określają mianem “cichego kryzysu”. Najnowsze dane pokazują dramatyczny wzrost liczby zgonów wśród młodych dorosłych, szczególnie w krajach o wysokich dochodach. Zaskakujące jest to, że według ekspertów winowajcami nie są choroby czy wojny, lecz tak zwane “zgony z rozpaczy” – przedawkowania narkotyków, samobójstwa i zgony związane z alkoholem.
Badania przeprowadzone przez czołowe instytucje zdrowia na całym świecie ujawniają, że w krajach rozwiniętych, zwłaszcza w Ameryce Północnej, śmiertelność wśród osób w wieku 20-39 lat wzrosła o alarmujące 31,7% w ciągu ostatniej dekady. To jedyna grupa wiekowa, która doświadcza pogorszenia wskaźników przeżywalności w tych regionach. Trend ten jest tak silny, że zagraża odwróceniem wieloletnich postępów w zakresie oczekiwanej długości życia.
Narkomania stanowi główny czynnik tego niepokojącego zjawiska. Według najnowszych danych, śmiertelność związana z przedawkowaniem narkotyków wzrosła o ponad 380% w okresie od 1999 do 2023 roku. W samym tylko 2023 roku zgony z powodu używania substancji psychoaktywnych stanowiły ponad połowę wszystkich zgonów zewnętrznych wśród młodych mężczyzn w niektórych krajach rozwiniętych. Epidemia opioidowa, a szczególnie pojawienie się fentanylu na czarnym rynku, przekształciła eksperymentowanie z narkotykami w śmiertelną rosyjską ruletkę.
Równie niepokojący jest wzrost liczby samobójstw. W latach 2015-2023 wskaźnik samobójstw wśród młodych ludzi w wieku 15-29 lat wzrósł o 38% w wielu krajach o wysokich dochodach. Szczególnie dramatyczny wzrost – o ponad 50% – zaobserwowano w grupie wiekowej 15-19 lat w Europie Wschodniej. Badania wskazują na rosnący kryzys zdrowia psychicznego, napędzany złożoną mieszanką czynników społecznych i ekonomicznych.
Trzeci filar tej mrocznej triady stanowią zgony związane z alkoholem. Choroby wątroby spowodowane alkoholem i inne powiązane stany wzrosły o 41% w analizowanym okresie. W 2023 roku wskaźnik śmiertelności związanej z alkoholem osiągnął najwyższy poziom od czasu I wojny światowej – 11 zgonów na 100 000 osób.
Co najbardziej niepokojące, te “zgony z rozpaczy” dotykają nieproporcjonalnie osoby z niższym wykształceniem. Badania wykazują, że osoby bez wykształcenia wyższego mają nawet 77% wyższe ryzyko śmierci z tych przyczyn. To sugeruje, że u podstaw problemu leżą głębokie nierówności społeczne i ekonomiczne.
Eksperci wskazują na kilka kluczowych czynników napędzających ten kryzys. Pierwszym jest rosnąca niestabilność ekonomiczna. Młodzi ludzie doświadczają bezprecedensowego poziomu niepewności finansowej, z rosnącymi kosztami mieszkań, edukacji i opieki zdrowotnej przy jednoczesnej stagnacji płac i zwiększonej konkurencji na rynku pracy.
Drugim czynnikiem jest to, co socjolodzy nazywają “epidemią samotności”. Pomimo (lub może właśnie z powodu) wszechobecnej komunikacji cyfrowej, młodzi ludzie zgłaszają rekordowe poziomy izolacji społecznej i braku znaczących więzi międzyludzkich. Tradycyjne instytucje zapewniające wsparcie społeczne – takie jak wspólnoty religijne, organizacje obywatelskie i rozszerzone rodziny – straciły na znaczeniu, pozostawiając wielu młodych ludzi bez sieci wsparcia.
Trzecim elementem jest kultura mediów społecznościowych, która tworzy zniekształcone poczucie rzeczywistości. Ciągłe porównywanie swojego życia z wyidealizowanymi wersjami prezentowanymi online prowadzi do chronicznego niezadowolenia i poczucia niedostosowania. To z kolei napędza szukanie ucieczki w substancjach psychoaktywnych.
Rozwiązanie tego kryzysu wymaga kompleksowego podejścia. Eksperci podkreślają potrzebę integracji opieki w zakresie zdrowia psychicznego z podstawową opieką zdrowotną oraz zwalczania stygmatyzacji związanej z problemami zdrowia psychicznego. Programy redukcji szkód związanych z narkotykami, dostępna rehabilitacja i ograniczenia w reklamie alkoholu są kluczowe dla zatrzymania fali przedawkowań i zgonów związanych z alkoholem.
Równie ważne jest tworzenie możliwości dla młodych ludzi poprzez dostępną edukację, stabilne zatrudnienie i programy wsparcia, które budują poczucie przynależności i celu. Bez systemowego podejścia, które zajmie się podstawowymi przyczynami rozpaczy, ten cichy kryzys może przerodzić się w pełnowymiarową katastrofę demograficzną, która zagrozi przyszłości całego pokolenia.
W Bawarii spłonął pałac myśliwski należący do katolickiej rodziny szlacheckiej Thurn und Taxis. Do podpalenia przyznali się lewicowi ekstremiści.
Rodzina Thurn und Taxis jest znana przede wszystkim za sprawą działalności księżnej Glorii, zaangażowanej na rzecz wiary katolickiej, przyjaciółki wielu konserwatywnych kardynałów, biskupów i teologów.
W miejscowości Donaustauf w Bawarii niedaleko Ratyzbony spłonął teraz dawny pałac myśliwski należący do tej rodziny. Na stronie internetowej, którą prowadzą ekstremistyczni lewicowcy, pojawiło się oświadczenie o wzięciu odpowiedzialności za podpalenie pałacu. Policja bada sprawę.
Pałac mieliby podpalić aktywiści Antify. Służby sprawdzają wiarygodność tego oświadczenia, rozważając również inne możliwe przyczyny pożaru.
„W nocy z 5 na 6 października około godziny 23:30 uzyskaliśmy dostęp do pałacu myśliwskiego Thiergarten pod Ratyzboną. Kilka ładunków zapalających pozwoliło całkowicie spalić pałac” – podano w oświadczeniu Antify.
Lewicowi ekstremiści ogłosili, że pożar był „ostrzeżeniem” dla „wielkiej kapitalistki” Glorii von Thurn und Taxis, która miałaby popierać wyzysk. „Od stuleci [rodzina] Thurn und Taxis popiera monarchię, pogardę dla ludzi i społeczeństwo klasowe” – napisano.
Ekstremiści oskarżyli hrabinę o bliskość wobec środowiska wokół Donalda Trumpa oraz niektórych prawicowych polityków w Niemczech, jak byłego członka CDU i byłego szefa kontrwywiadu, Hansa-Georga Maaßena. Wściekłość Antify wzbudza też obrona życia dzieci poczętych przez hrabinę. „Co więcej, Gloria von Thurn und Taxis jest przeciwniczką aborcji. W jednym z talkshow powiedziała: «Aborcja to morderstwo, trzeba to nazywać po imieniu»” – napisali terroryści. Jak stwierdzili, „szlachta w Niemczech musi zostać wreszcie wywłaszczona”, a pałace należące do rodzin szlacheckich należy przeznaczyć na mieszkania.
Pałac był w ostatnim czasie używany przez klub golfowy. Straty sięgają milionów euro.
Polacy nie mają prawa poznać prawdy o syjonistycznych zbrodniach? Pod pretekstem wyimaginowanego antysemityzmu doszło do niebywałego skandalu. Wydawnictwo 3DOM z Częstochowy zostało wyrzucone z XXX Targów Wydawców Katolickich. Jak to możliwe, skoro mieliśmy tam legalne stoisko, które wcześniej zapewnili nam organizatorzy?
Targi odbywały się w dniach 9-12 października w Arkadach Kubickiego na Zamku Królewskim w Warszawie. Początkowo nic nie wskazywało na to, że zostaniemy pozbawieni prawa do prezentowania oferty wydawnictwa. W czwartkowy poranek prezes 3DOM, Konrad Rosicki, rozłożył książki na przydzielonym przez organizatorów stanowisku. Chwilę później do niego dołączyłam i ruszyliśmy ze sprzedażą.
W międzyczasie pozowaliśmy do wspólnego zdjęcia, na którym pokazaliśmy moją najnowszą książkę „Holokaust Palestyńczyków”. Fotografię opublikowałam w mediach społecznościowych, zapraszając czytelników po książkę wraz z dedykacją. Ktoś „wyżej” musiał to zauważyć, bo chwilę później rozpoczął się Armagedon.
ABSURDALNA AWANTURA
Do naszego stoiska podeszła kobieta, która nienawistnym spojrzeniem skanowała okładki książek. Fuknęła, że to treści antysemickie. Jako że książka „Holokaust Palestyńczyków” była dodatkowo eksponowana na stojaku, zaczęłam spokojnie wyjaśniać, że nie jesteśmy antysemitami, ponieważ ujmujemy się za Palestyńczykami, czyli prawdziwymi Semitami.
Kobieta – której nazwiska nie znam, gdyż nie raczyła się przedstawić – fuknęła jeszcze mocniej. Rozbieganym wzrokiem szukała, do czego by tu się przyczepić, po czym wskazała na „Protokoły Mędrców Syjonu” i kazała nam je schować oraz wyłączyć z oferty. Zagroziła, że jeśli tego nie zrobimy, zostaniemy usunięci z targów. Prezes Rosicki zdecydował, że nie będziemy niczego chować, skoro Wydawnictwo 3DOM ma legalne stoisko.
Nasza obecność na targach została wcześniej ustalona z organizatorami, czyli Stowarzyszeniem Wydawców Katolickich. Po chwili kobieta wróciła z księdzem Romanem Szpakowskim, prezesem stowarzyszenia. Oboje kazali nam spakować książki i opuścić Arkady Kubickiego. Kobieta odgrażała się przy tym wezwaniem policji.
Poprosiliśmy o wskazanie podstawy prawnej. Powoływali się na regulamin targów. Prosiliśmy o wskazanie konkretnego punktu regulaminu, ale nie byli w stanie tego uczynić – tylko jeszcze bardziej się unieśli. Zaczęłam to nagrywać telefonem. Kobieta zaczęła mnie pomawiać, nazywając prowokatorką. Niektóre fragmenty nagrań wstawiłam potem do mediów społecznościowych jako dowód nękania.
Kobieta z księdzem odeszli na jakiś czas, by wrócić z ochroniarzami. Ponownie kazali nam opuścić obiekt. Ponownie zapytaliśmy o podstawę prawną. Wówczas okazało się, że kobieta jest pracownicą Zamku Królewskiego. Wywalanie nas uzasadniała następująco:
„Zamek jako zarządca terenu ma prawo dopuścić te lub inne wydawnictwo i was nie dopuszczamy.”
Natychmiast jej udowodniłam, że zostaliśmy dopuszczeni, skoro organizatorzy zapewnili nam stoisko z napisem Wydawnictwo 3DOM (numer stoiska 26). Na to ksiądz Szpakowski dodał:
„Tak, proszę państwa, ale teraz nie spełniacie warunków.”
Zaczęłam dopytywać, jakie to są warunki. Po raz enty poprosiłam o wskazanie punktu regulaminu, na który się powołują. Oboje nie byli w stanie na to odpowiedzieć. Po raz enty kazali nam opuścić obiekt i odeszli (doczytać regulamin?), zostawiając przy nas ochroniarzy, którzy mieli dopilnować, byśmy natychmiast się spakowali i wynieśli.
Po kilku minutach kobieta skontaktowała się przez krótkofalówkę z ochroniarzami i kazała im powtórzyć, że chodzi o punkt 4. Regulaminu Targów Wydawców Katolickich. Zawiera on takie zdanie:
„Organizator zastrzega sobie prawo ograniczenia prezentacji publikacji i wydawnictw, które nie są zgodne z formułą targów.”
To dopiero daje do myślenia. Przecież mowa o targach katolickich. Przypominam, że w dwudziestoleciu międzywojennym katolicki duchowny Maksymilian Kolbe (uznany przez Kk za świętego) na łamach katolickiego czasopisma „Rycerz Niepokalanej” wielokrotnie cytował fragmenty „Protokołów Mędrców Syjonu” jako przestrogę dla polskich katolików. Dlaczego w XXI wieku nie wolno już tego robić?
WOLNOŚĆ NIE DLA GOJÓW
Co znamienne, wrogo nastawiona kobieta z Zamku Królewskiego powtarzała, że to są targi „dobrej książki”. W jej mniemaniu książki Wydawnictwa 3DOM nie pasują, bo są złe. Oznacza to, że jakaś bliżej nieokreślona osoba (kobieta nie przedstawiła się) decyduje sobie, co dopuścić do oferty czytelników, a co wywalić.
Tymczasem art. 54 Konstytucji RP, punkt 1, głosi: «Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.»
Problem w tym, że w rzeczywistości ta „wolność” wygląda zgoła inaczej. Żeby to wyjaśnić, sięgnijmy do „Protokołów Mędrców Syjonu”, które tak rozwścieczyły przedstawicielkę administracji Zamku Królewskiego w Warszawie, który jest państwową instytucją kultury.
Protokół VIII, paragraf 1. głosi:
«Musimy zapewnić sobie wszystkie środki, których przeciwnicy mogliby użyć przeciw nam. Będziemy musieli w subtelności i kruczkach słownika prawnego wyszukać usprawiedliwienia w tych wypadkach, kiedy będziemy uważali za odpowiednie powziąć decyzje mogące wydawać się zbyt śmiałymi lub niesprawiedliwymi, bowiem jest rzeczą ważną ujęcie decyzji tych w takie wyrażenia, które miałyby pozór wyższych przepisów moralnych.»
Oczywiście, propagandyści na usługach żydowskich kręgów od przeszło wieku usiłują przekonywać, że „Protokoły” to fałszywka carskiej Ochrany, której rzekomym celem było wzniecanie „antysemickich” nastrojów. Sęk w tym, że to, co jest w nich zawarte, zostało zrealizowane – i nadal się dokonuje.
Protokół VIII, paragraf 2. głosi:
«Rząd nasz winien otoczyć się wszelkimi siłami cywilizacji, wśród których będzie musiał działać, toteż otoczy się publicystami, prawnikami, praktycznymi administratorami, dyplomatami i wreszcie ludźmi, przygotowanymi przez specjalne wychowanie nadkształcące w naszych szkołach specjalnych.»
Obok wyżej wymienionych książek, na stoisku Wydawnictwa 3DOM, prezes Rosicki wystawił m.in. „Krwawe karty Talmudu” autorstwa księdza profesora Augusta Rohlinga, „Tematy niebezpieczne” dr. Dariusza Ratajczaka, oraz „Macie diabła za ojca” autorstwa Curzio Nitoglia, która ukazuje faktyczny stan, w jakim obecnie znajduje się judaizm, a także określa stanowisko, jakie przyjmuje Kościół katolicki wobec wiary żydowskiej.
Żydowscy mocodawcy powinni nalegać na zwolnienie pracownicy/administratorki Zamku Królewskiego w Warszawie, gdyż nie do końca się spisała. Jej chamskie traktowanie przedstawicieli Wydawnictwa 3DOM przynosiło efekt odwrotny od zamierzonego. Po tym, jak wywalono nas z Arkad Kubickiego, sprawa szeroko rozniosła się w mediach społecznościowych. Momentalnie ruszyła lawina internetowych zamówień zakazanych książek. W rezultacie więcej Polaków dowie się o żydowskich knowaniach.
Stanisław Michalkiewicz „Magna Polonia” 14 października 2025 michalkiewicz
Już tylko dni dzielą nas od momentu, w którym dowiemy się kto dostanie Pokojową Nagrodę Nobla. Jak wiadomo, premier rządu jedności narodowej Izraela, Beniamin Netanjahu, zgłosił kandydaturę amerykańskiego prezydenta Donalda Trumpa do tej Nagrody – ale konkurencja jest nie tyle może silna, co liczna – bo pretendentów jest ponad 300 – dokładnie – 338. Gdyby premier rządu izraelskiego zgłosił kandydaturę prezydenta Trumpa w innych okolicznościach, może nie byłoby z tym większego problemu, bo wiadomo powszechnie, że krajem najbardziej miłującym pokój jest właśnie Izrael, podobnie, jak i to, że największym peacemakerem w skali światowej jest prezydent Stanów Zjednoczonych – ale obecnie wystąpiły pewne komplikacje.
Wprawdzie zgodnie z odpowiedzią, której w swoim czasie, to znaczy – jeszcze za głębokiej komuny, udzieliło zaniepokojonemu słuchaczowi Radio Erewań, że żadnej wojny nie będzie, natomiast rozgorzeje taka walka o pokój, że nie zostanie nawet kamień na kamieniu – obecnie żadnych wojen już nie ma. Są tylko operacje pokojowe, misje stabilizacyjne, ewentualnie – specjalne operacje wojskowe. Czyż nie z tego właśnie względu amerykański prezydent Barack Obama dostał Pokojową Nagrodę Nobla w roku 2009, chociaż – o ile pamiętam – właśnie wtedy jeszcze Stany Zjednoczone prowadziły zarówno operację pokojową, jak i misję stabilizacyjną – ale najwyraźniej norweski komitet noblowski musiał uznać, że żadnych teologicznych przeszkód nie ma i Nagrodę prezydentowi Obamie przyznał. Jeszcze wcześniej, bo w roku 1973 dwaj politycy: amerykański sekretarz stanu Henry Kissinger i wietnamski generał Le Duc Tho otrzymali tę Nagrodę ex aequo – z tym że Le Duc Tho odmówił jej przyjęcia pod pretekstem, że USA naruszają warunki wynegocjowanego rozejmu, a w ogóle – to pokój jeszcze nie nastąpił. Ale nie tylko rezultaty się liczą; liczą się też i intencje – a jeśli nawet warunki rozejmu były naruszane, to nie ulega wątpliwości, że Amerykanie chcieli dobrze, to znaczy – chcieli zakończyć wojnę – bo to jeszcze była wojna – i dlatego właśnie wybory w roku 1968 wygrał Ryszard Nixon, bo obiecał, że tę wojnę zakończy.
Takie same obietnice składał również aktualny prezydent USA Donald Trump – że zakończy wojnę na Ukrainie. Nawet wykonał w tym celu rozmaite ruchy – ale co z tego, skoro zimny ruski czekista Putin nie chciał zgodzić się na bezwarunkowe zawieszenie broni – czego żądał ukraiński prezydent Zełeński? Toteż po tych doświadczeniach prezydent Donald Trump, po rozmowie z prezydentem Zełeńskim nieoczekiwanie oświadczył, że Ukraina może odzyskać wszystkie utracone terytoria – z Krymem włącznie. Skoro tak, to wygląda na to, że nie chce on już zakończenia wojny na Ukrainie, tylko jej kontynuowania, bo odzyskanie przez Ukrainę utraconych terenów – o ile w ogóle nastąpi – wymagałoby kontynuowania wojny i to nie przez rok, czy dwa, ale co najmniej przez następne 10 lat – chyba, że wcześniej zabrakłoby Ukraińców chętnych do wojowania. Wygląda na to, że wszyscy z taką ewentualnością się liczą, a w każdym razie – że liczą się z nią państwa poważne – bo widać gołym okiem, że aż przebierają nogami, żeby do tej wojny wepchnąć Polskę, a także – mocarstwa bałtyckie, które same już nie mogą się tego doczekać – podobnie jak karpie, co to nie mogą doczekać się Wigilii Bożego Narodzenia. No dobrze – ale czy w tej sytuacji uda się przeforsować kandydaturę prezydenta Donalda Trumpa do Pokojowej Nagrody Nobla?
Jakby tego było mało, to właśnie minęła druga rocznica rozpoczęcia przez bezcenny Izrael operacji ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej w Strefie Gazy. Przypominam, że pretekstem do rozpoczęcia tej operacji było zaskakujące uderzenie złowrogiego Hamasu na bezcenny Izrael. Zaskoczenia tego trudno zrozumieć, chyba, że przyjmiemy, iż premier Netanjahu wydał Mosadowi rozkaz, by na pewien czas ogłuchnął i oślepł. W przeciwnym razie trudno byłoby wyjaśnić, jak to się stało, że w Strefie Gazy, która musiała być nasycona konfidentami Mosadu, nic nie było wiadomo ani o masowej produkcji domowej roboty rakiet we wszystkich garażach, ani o decyzji o wzięciu zakładników i ataku. Starożytni Rzymianie, którzy na każdą sytuację mieli przygotowaną pełną mądrości sentencję mawiali że is fecit cui prodest – co się wykłada, że ten zrobił, kto skorzystał. A niewątpliwie skorzystał na tym premier Netanjahu. O ile przedtem nader liczni Żydowie domagali się wtrącenia go do więzienia, to po rozpoczęciu operacji ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej w Strefie Gazy, nikt już się na ten temat nie zająknął, a on zaś został powszechnie szanowanym premierem „rządu jedności narodowej”. Jakby tego było mało, to sam ówczesny prezydent USA Józio Biden, przygalopował do Izraela, by osobiście przekazać mu wyrazy solidarności i poparcia. Czegóż chcieć więcej?
Jak wiadomo, operacja ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej w Strefie Gazy rozwija się nader pomyślnie, to znaczy – Izraelowi udało się ją w znacznym stopniu zrównać z ziemią, a Palestyńczycy zostali poddani surowemu reżimowi, który ONZ nazwała nawet „ludobójstwem” – ale światowa opinia publiczna, najwyraźniej podatna na kremlowską dezinformację, zaczęła krytykować Izrael z pozycji, które rząd tego państwa nazwał „antysemickimi”. W tej sytuacji trzeba było znaleźć jakieś wyjście. Okazał się nim zbawienny plan pokojowy prezydenta Donalda Trumpa. Podejrzewam, że mógł on zostać zasuflowany prezydentowi Trumpowi przez stronę izraelską w nadziei, że złowrogi Hamas go odrzuci, a wtedy nie będzie innego wyjścia, jak dokończyć operację ostatecznego rozwiązania kwestii palestyńskiej – ale już z winy Hamasu i z błogosławieństwem USA. W razie takiego obrotu sprawy norweski komitet noblowski mógłby przyznać Donaldowi Trumpowi Pokojową Nagrodę Nobla, zwłaszcza gdyby w porę przypomniał sobie słowa Adama Mickiewicza z „Reduty Ordona”, że „dzieło zniszczenia w dobrej sprawie jest święte, jak dzieło tworzenia”. A jakaż sprawa może być lepsza od interesu bezcennego Izraela?
Niestety za sprawą złowrogiego Hamasu, który sypie piasek w szprychy rozpędzonego parowozu dziejów, sprawy się skomplikowały. Po pierwsze – oficjalnym celem operacji ostatecznego rozwiązania, było rozgromienie Hamasu. I widać, że cel ten nie został osiągnięty, bo Hamas nie tylko jest stroną rokowań pokojowych, wprawdzie przez pośredników, niemniej jednak, a poza tym – stawia warunki, które są właśnie dyskutowane. Te dyskusje prędko się chyba nie skończą, a czy w tej sytuacji norweski komitet noblowski zdąży przeforsować kandydaturę prezydenta Donalda Trumpa do Pokojowej Nagrody Nobla?
Premier Polski Donald Tusk odrzucił we wtorek niemiecki wniosek o ekstradycję Władimira Żurawlewa, obywatela Ukrainy mieszkającego w Polsce i poszukiwanego przez niemiecką Prokuraturę Federalną za rzekomy udział w operacji terrorystycznej mającej na celu wysadzenie gazociągu Nord Stream 2. Żurawlew został zatrzymany rano 30 września w Pruszkowie pod Warszawą na podstawie europejskiego nakazu aresztowania.
Zgodnie z prawem UE i umową, którą podpisała również Polska, Warszawa jest zobowiązana do ekstradycji oskarżonego Ukraińca, chyba że istnieją ku temu solidne podstawy prawne, takie jak wątpliwości co do legalności niemieckiego wniosku.
Tusk uzasadniał swoją odmowę ekstradycji sabotażysty nie argumentami prawnymi, lecz argumentem, że miał rację i słusznie, że ukraiński terrorysta wysadził w powietrze kluczowy element bezpieczeństwa energetycznego Niemiec. Z całą powagą oświadczył prasie w zeszły wtorek, że problemem Europy nie jest to, że rurociąg został wysadzony w powietrze, ale to, że w ogóle powstał. Powiedział:
„Z naszego punktu widzenia, jedynymi, którzy powinni się wstydzić i milczeć na temat Nord Stream 2, są ci, którzy zdecydowali się go zbudować. Problemem dla Europy, problemem dla Ukrainy, problemem dla Litwy i Polski, nie jest to, że Nord Stream 2 został wysadzony w powietrze, ale to, że został zbudowany” – powiedział Tusk. Przypomniał, że Polska od samego początku sprzeciwiała się budowie rurociągu.
Takie rzeczy niekoniecznie sprzyjają przyjaźni i międzynarodowemu porozumieniu w UE. Zwłaszcza że Polska domaga się teraz od Berlina miliardów euro odszkodowania za szkody wyrządzone podczas II wojny światowej. Można by wręcz wnioskować, że Polska najwyraźniej miała motyw zemsty za udział w amerykańskim ataku terrorystycznym na nasze energetyczne źródło energii i – skutecznie – ograniczenie niemieckiej potęgi gospodarczej i przemysłu.
Jeszcze bardziej zdumiewająca niż oświadczenie Tuska jest reakcja niemieckiego rządu federalnego i polityków z nim powiązanych: stanowisko Tuska zostało przyjęte bez komentarza. Nie słychać było nawet cienia protestu; z pewnością nie potępiono potworności, którą wypowiedział Tusk. Reakcja nadawców publicznych i prywatnych mediów głównego nurtu była podobna, wszystko przebiegło zgodnie z planem.
Z kolei reakcja ministra spraw zagranicznych Węgier Pétera Szijjártó była orzeźwiająca:
„To szokujące”: według Donalda Tuska wysadzenie gazociągu jest dopuszczalne. To szokujące, bo każe się zastanawiać, co jeszcze można wysadzić w powietrze i nadal uznać to za wybaczalne, a nawet godne pochwały. …Jedno jest jasne: nie chcemy Europy, w której premierzy bronią terrorystów.
Zaledwie pięć lat temu, w 2020 roku, Nord Stream 2 był omawiany przez polityków rządowych jako kluczowy element przyszłego bezpieczeństwa energetycznego Niemiec. Gazociąg, który miałby dostarczać gaz bezpośrednio z Rosji do Niemiec, był postrzegany przez zwolenników jako strategicznie ważny dla dywersyfikacji dostaw energii i zmniejszenia zależności od niebezpiecznych i skorumpowanych krajów tranzytowych, takich jak Ukraina. Krytycy, zwłaszcza z obozu Zielonych i transatlantyckiego, ostrzegali przed rzekomo nadmierną zależnością od Rosji i ryzykiem geopolitycznym, jakie stwarzają amerykańskie media, takie jak ambasada USA. Niektóre gazety, takie jak Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), w artykule z 15 września 2020 roku podkreślały, że Nord Stream 2 może zabezpieczyć dostawy energii, ponieważ Niemcy są uzależnione od gazu jako technologii pomostowej po transformacji energetycznej i wycofywaniu węgla i energii jądrowej. Gaz był przedstawiany jako stosunkowo przyjazne dla klimatu źródło energii w porównaniu z węglem, a Nord Stream 2 był postrzegany jako gwarancja stabilnych dostaw, zwłaszcza w obliczu spadającego krajowego wydobycia gazu w Europie Zachodniej.
Media biznesowe, takie jak gazeta „Handelsblatt” z 23 lipca 2020 r., podkreślały, że gazociąg Nord Stream 2 obniży koszty importu gazu, ponieważ dostawy bezpośrednie są bardziej wydajne, a zatem tańsze. Percepcja społeczna również zmieniła się w tym kierunku. Według sondażu przeprowadzonego przez Tagesschau (ARD) z 20 września 2020 r., 55% Niemców poparło ukończenie Nord Streamu, pomimo masowej, głównie zielonej kontrpropagandy. W tamtym czasie popierało to 35% Niemców. Większość z nich, zwłaszcza ci, którzy stracili pracę, prawdopodobnie zdała sobie już sprawę, jak bardzo zostali oszukani przez antyrosyjskich kaznodziejów moralnych i klimatycznych.
Ostra krytyka
Oświadczenie polskiego premiera znalazło odzwierciedlenie jedynie w niemieckim krajobrazie partyjnym Sojuszu Sahry Wagenknecht (BSW). Sama Wagenknecht powiedziała:
„Premier naszego sąsiedniego kraju aprobuje państwowo-terrorystyczne niszczenie naszej infrastruktury energetycznej – a Merz ani słowem się nie odzywa? Kto jeszcze może poważnie traktować takiego kanclerza?”.
Uważa to za poparcie Merza dla „terroryzmu” i domaga się reakcji niemieckiego rządu.
Sevim Dagdelen, również z BSW, nazwała wypowiedzi Tuska „skandalicznymi” i zażądała, aby Niemcy egzekwowały ekstradycję w celu zachowania „europejskiej solidarności”. Skrytykowała również brak reakcji ze strony „handlującej ludźmi” koalicji rządowej.
Rainer Rupp
Tłumaczył Paweł Jakubas, proszę o jedno Zdrowaś Maryjo za moją pracę.
Każdego, kto czuje się Polakiem, musiał zbulwersować czyn Witalija Mazurenko, który w poczuciu pełnej bezkarności znieważył więziennym, wulgarnym żargonem prezydenta Rzeczypospolitej. Podobne emocje wzbudziła Natalia Panczenko, która komentując nastroje antyukraińskie w Polsce pogroziła: „kiedy co 10 mieszkaniec Polski jest Ukraińcem to wzrastanie wrogości między Ukraińcami a Polakami jest bardzo niebezpieczne. Na terytorium Polski zaczną się walki, podpalenia sklepów, domów”. W sieci podniosły się głosy, że ukraińskie chamy powinni być surowo ukarani i wydaleni z Polski. Tymczasem okazało się, że mają już polskie obywatelstwo i są „Polakami” i że w dodatku Panczenko dostaje w polskiej telewizji honorarium za opluwanie Polaków.
Jeszcze bardziej oburzało, że w tejże telewizji nawoływała Ukraińców do nabywania polskiego obywatelstwa: „Społeczność ukraińska jest świetnie zorganizowana, ale dobrze by było, gdyby mieli swoją reprezentację w Sejmie. Ale do tej pory o tym nie myśleliśmy, pewnie dlatego, że większość z tych osób nie ma obywatelstwa polskiego”. Zdradziła przy tym, że jeszcze przed wybuchem wojny w Polsce mieszkało 2,5 mln Ukraińców, „i te osoby już obywatelstwo dostają”. A Panczenko to nie byle kto. To liderka społeczności ukraińskiej w stolicy, działaczka finansowanej przez Sorosa fundacji, szefowa organizacji o wszystko mówiącej nazwie Majdan-Warszawa. I co ważne – wyznaje pogląd, że gdy rzeźnicy z UPA nabijali polskie dzieci na sztachety płotów, to „walczyli razem z Polakami o niepodległą Ukrainę”.
Ukraińców zachęcać nie trzeba, bo okazuje się, że już dziesiątki jeśli nie setki tysięcy polskie obywatelstwo ma, a rządzący Polską nie potrafią doliczyć się, ile obywatelstw rozdali. 23 lipca w Sejmie, podczas posiedzenia Komisji Mniejszości Narodowych, rozpatrzono informację ministra spraw wewnętrznych na temat sytuacji mniejszości ukraińskiej w Polsce. Reprezentujący ministra Andrzej Rudlicki, wygadał się: „Obowiązująca ustawa o obywatelstwie daje niemalże automatyczne obywatelstwo osobom, które określony w ustawie czas przebywają w Polsce”. Za komentarz niech służą wpisy internautów: To nawet nie sabotaż, to zbrodnia.Ewenement na skalę światową. Obywatelstwo z automatu i bezwarunkowo; Przecież to było pewne, kwestią było tylko od kiedy dostaną obywatelstwo; Może od razu połączymy się z Ukrainą, po co kombinować.
Przypomnijmy, jak Ukrainiec może zostać „Polakiem”. Od uchwalenia w kwietniu 2009 r. Ustawy o obywatelstwie funkcjonują dwa główne sposoby uzyskania obywatelstwa. Pierwszy to „Nadanie obywatelstwa przez prezydenta”. Ta procedura nie jest ograniczona przepisami, nie stawia żadnych warunków, a decyzja zależy wyłącznie od prezydenta. Drugą ścieżką jest „Uznanie za obywatela polskiego przez wojewodę” i tak o obywatelstwo może starać się cudzoziemiec, który co najmniej 3 lata legalnie przebywa w Polsce na podstawie zezwolenia na pobyt stały. Tu przypomnienie: Wcześniej o obywatelstwie decydował wyłącznie prezydent, a myk z metodą „Na wojewodę” wymyśliła PO, i obywatelstwo można sobie wychodzić u każdego z 16 wojewodów. Zmiana jest rewolucyjna – obywatelstwo z aktu łaski i przywileju stało się prawem, które można dochodzić przed sądem. Bo jeśli wojewoda odmówi, delikwent odwołuje się do sądu administracyjnego i prawie zawsze wygrywa. Tak, więc każdy, komu przyznano prawo stałego pobytu ma do obywatelstwa ustawowo zagwarantowane prawo.
Że tak jest, potwierdza „Ukrainian in Poland”, portal wyspecjalizowany w udzielaniu porad Ukraińcom koczującym w Polsce, jak najłatwiej otrzymać polski paszport. Odradza metodę „Na prezydenta”, bo jej wadą jest, że prezydent podejmuje decyzję według własnego uznania i bez ścisłych terminów, że nie ma możliwości odwołania od odmowy i że trzeba przedstawić silne argumenty. Portal zaleca natomiast sposób „Na wojewodę”, bo trzeba spełnić tylko warunki związane z okresem legalnego przebywania w Polsce oraz znajomością j. polskiego.
Jednak na pierwszym miejscu zaleca metodę „Na Kartę Polaka”. Otóż w 2007 r. Sejm uchwalił Ustawę o Karcie Polaka z myślą o tych, którzy po wojnie zostali za wschodnią granicą. Ustawa stanowi jasno i wyraźnie: „Jest to dokument potwierdzający przynależność do Narodu Polskiego”. Z tym że przy jego wydawaniu dochodzi do wielu nadużyć, a skala przekrętów jest tak wielka, że w większości posiadaczami karty zostają… etniczni Ukraińcy. Dziś Kartą legitymuje się 200 tysięcy osób, służby konsularne pracują nad milionem nowych wniosków, a zalecania z Warszawy są jasne: żadnych utrudnień, żadnych sprawdzeń, brać wszystkich jak leci. Problem w tym, że Karta umożliwia jej posiadaczowi złożenie od razu wniosku o stały pobyt w Polsce, a rok pobytu wystarcza, by mieć polskie obywatelstwo.
W 2013 r. rządzące wówczas PiS (lub rządzące lobby żydowskie i ukraińskie?) przepchnęło w Sejmie ustawę o cudzoziemcach. Prace nad nią prowadzono w trybie pilnym, a jej projekt był ściśle tajny. Do czego się tak spieszyli i co chcieli ukryć? Z MSW docierały tylko głosy, że „zachodzi potrzeba poprawy rozwiązań prawnych dotyczących dostępu cudzoziemców do polskiego rynku pracy w interesie polskich pracodawców, jak również ułatwienie pozyskiwania przez inwestorów strategicznych pracowników zza granicy”. Rzeczywiste intencje zdradził Dziennik Gazeta Prawna: „Specjalne prawo dla imigrantów z Ukrainy. Rząd chce ułatwić osiedlanie się Ukraińców na stałe w Polsce. Chodzi o zachęcanie do uzyskiwania kart stałego pobytu oraz obywatelstwa. A Dziennik Gazeta Polska dorzucił: „Nowa polityka migracyjna ma być nastawiona głównie na Ukraińców. Ułatwi im osiedlania się w Polsce”.
Za ustawą krył się Michał Dworczyk, który wcześniej złowieszczo zapowiedział „uproszczenie procedur i możliwości związanych z osiedleniem się w Polsce wszystkich potomków mieszkańców I i II Rzeczypospolitej, którzy deklarują związek z Polską”. Wyraźnie mówił o „potomkach obywateli”, a nie potomkach obywateli narodowości polskiej, co jednoznacznie oznaczało, że chciał ułatwić masowe osiedlanie się Ukraińców w Polsce. Przepisy ustawy jasno stwierdzają, że nie dotyczy ona Polaków, którzy znaleźli się poza krajem po zmianie granic w 1945 roku, ale daje możliwość, a nawet zachęca do przeniesienia się do Polski tych, którzy mają przodka z polskim obywatelstwem, a więc potomkom Ukraińców służących w SS Galizien i wnukowi Romana Szuchewycza.
Dlaczego Polacy nie wiedzą, jaka jest skala rozdawania obywatelstwa? Wiemy tylko, że w 2024 r. otrzymała je rekordowa liczba cudzoziemców, że ponad połowa z nich to Ukraińcy oraz że w ciągu minionych 10 lat prawa obywatelskie uzyskało 40 tysięcy Ukraińców. Rzeczywista liczba nowych „Polaków” jest jednak wielokrotnie wyższa. Liczby nie obejmują bowiem tych, którzy uzyskali obywatelstwo drogą procedury określonej jako „Przywrócenie obywatelstwa polskiego”, czyli uzyskania obywatelstwa przez potwierdzenie, że osoba ma przodków, którzy posiadali polskie obywatelstwo i jest w rzeczywistości obywatelem polskim.
To ta procedura sprawia, że uzyskanie obywatelstwa jest bardzo proste, a przeszkody administracyjne łatwe do pokonania. Wystarczy złożyć do wojewody dokumenty potwierdzające, że pochodzi się w linii prostej od obywatela polskiego takie, jak polski dowód osobisty lub paszport, akty stanu cywilnego (w tym te wydane przez obce państwa, a więc także przez „urzędy” ukraińskie), wyciągi z ksiąg parafialnych i gminnych, książeczkę wojskową. No i wnieść kilkudziesięciozłotową opłatę skarbową.
Z taką procedurą dotychczas spotykaliśmy się w przypadku osób pochodzenia żydowskiego, a nie mówi się, że podobny modus operandi stosują Ukraińcy, bo bardzo wielu z nich ma przodków, którzy mieszkali na wschodnich terenach II RP i tym samym byli obywatelami polskimi. Ilu z nich zostało w ten sposób „Polakami”, nie wiemy. Ale musi być ich o wiele więcej niż beneficjentów tradycyjnych sposobów uzyskiwania obywatelstwa. W rezultacie polskim obywatelem łatwiej jest dziś zostać Ukraińcowi, niż etnicznemu Polakowi z kazachskich stepów, bo żeby zostać repatriantem trzeba spełnić wiele warunków, a potomek Bandery i wnuk Szuchewycza nie musi żadnego.
Do obywatelstwa polskiego zachęca Ukraińców to, że nie tracą ukraińskiego. Rzecz przy tym znamienna – do niedawna prawo ukraińskie zakazywało posiadania podwójnego obywatelstwa, ale zakaz nie było przestrzegany w odniesieniu do Ukraińców przesiedlonych do Polski. Przypomnijmy, że pierwszy pomajdanowy rząd w Kijowie był pełen zagranicznych najemników z nadanym pospiesznie obywatelstwem ukraińskim. Najemnikami z Polski byli: Sławomir Nowak, który został szefem ukraińskiej państwowej agencji drogowej; Wojciech Balczun (minister aktywów państwowych), który został prezesem ukraińskiego przedsiębiorstwa kolejowego oraz Krzysztof Bondaryk (b. szef ABW, dziś organizator Systemu Bezpiecznej Łączności Państwowej), którego ukraińska bezpieka zatrudniła jako doradcę. Inkryminowani ukraińskie obywatelstwo otrzymali bez zrzeczenia się polskiego.
Kilka tygodni temu prezydent Ukrainy podpisał ustawę o wielokrotnym obywatelstwie. Podczas Światowego Kongresu Ukraińców ogłosił jej ograniczenie do krajów wskazanych w wykazie, i że pierwszy kraj objęty nowymi przepisami to Polska. Nie mamy informacji, czy Zełenski porozumiał się w tej sprawie z Dudą, chociaż od dłuższego już czasu cyrkulowała informacja o istnieniu jakiejś tajnej umowy dopuszczającej podwójne obywatelstwo dla Ukraińców osiedlanych w Polsce. Czy ustawa ma związek z Niebiańską Jerozolimą nad Dnieprem i Ukropolin nad Wisłą? Tego nie wiemy, ale opozycja w Kijowie nazwała ją „projektem likwidacji narodu ukraińskiego”. Dodajmy, że do Polski, przez otwarte jak wrota stodoły granice, wjechało 35 tysięcy Ukraińców w pierwszym tygodniu obowiązywania edyktu Zełenskiego zezwalającego mężczyznom w wieku 18-22 lat na wyjazdy za granicę oraz że wg MON Ukrainy 1,5 miliona Ukraińców (w tym kilkaset tysięcy w Polsce) unika służby wojskowej przebywając za granicą.
„Oni liczą, że w ten sposób pozyskają nowych wyborców. No to za chwilę będą mieli swoją partię i przepchną Banderę” – tak bloger komentował incydent w Sejmie. I miał rację. Potwierdza to Natalia Panczenko, która zachęcając Ukraińców do nabywania polskiego obywatelstwa rzuciła apel: „Dobrze by było, gdyby Ukraińcy mieli swoją reprezentację w Sejmie. Powoli dojrzewamy do tego, żeby partia polityczna powstała”. Ukraiński politolog Witalij Kulik uważa, że „w ciągu kilku lat kilkaset tysięcy Ukraińców zyska polskie obywatelstwo, a jako wyborcy będą mogli realnie wpływać na sytuację w kraju, walczyć o ukraińskie interesy i wejść w politykę, w tym na listy konkretnej partii, walczącej o interesy Ukraińców”. Także portal „Ukraińska Prawda” zakłada, że 80 proc. Ukraińców z zezwoleniami na pobyt w Polsce będzie ubiegać się o paszport, „co może wpływać na wyniki w wybranych okręgach i stwarza możliwość pierwszej reprezentacji ukraińskiej w Sejmie w 2027 r.”. Wtóruje im Ołena Babakowa: „W najbliższych latach ukraińscy imigranci mogą odegrać znacząca rolę w kształtowaniu krajobrazu politycznego Polski”. I tu postawmy pytania: Czy będzie można wygrać wybory bez poparcia Ukraińców? Na kogo będą głosować, gdy wielu z nich miało dziadka w SS Galizien, a na czele rządu stoi folksdojcz, który miał dziadka w Wehrmachcie? Czy za dwa lata to nie PSL będzie w Sejmie języczkiem u wagi, ale mająca duże zdolności koalicyjne partia kierująca się interesem ukraińskim?
Co zatem robić? Rzeczą najpilniejsząjest wprowadzenie moratorium na przyznawanie obywatelstwa oraz zmiana konstytucji, bo pozbawienie obywatelstwa osobnika szkodzącego Polsce nie jest możliwe, choćby nawet taki targnął się na życie prezydenta, który mu obywatelstwo przyznał. Tu problemem jest, że włodarze Polski, co prawda, myślą o zmianie konstytucji, ale nie w kwestii obywatelstwa, lecz wpisania wiecznej przyjaźni polsko-ukraińskiej”, jako obowiązującej.
Pilnie dokonać nowelizacji ustawy o obywatelstwie, gdyż obecna nie przeciwdziała nadużyciom. Ale nie „poprzez przywrócenie wymogu znajomości języka polskiego i podwyższenie opłat administracyjnych”, jak zapowiada to (kpiąc z Polaków) rząd. I nie tak, jak Karol Nawrocki, bo podpisując nowelizację ustawy o pomocy Ukraińcom, którzy wtargnęli do Polski po 24 lutego 2022 r. (chodzi o jakieś milion osób), ograniczył nieco socjalne przywileje, ale przedłużył obowiązywanie ustawy. A to oznacza, że o polskie obywatelstwo będą mogły ubiegać się setki tysięcy Ukraińców, gdyż właśnie mijają trzy lata ich pobytu w Polsce.
Cofnąć decyzje administracyjne, jakimi są „uznanie za obywatela” przez wojewodę. Polskie prawo dopuszcza przypadki, w których wydaną przez organ administracji publicznej decyzję można uchylić lub zmienić (i to w każdym czasie), jeżeli przemawia za tym interes społeczny, a nawet wydać nową w trybie tzw. autokontroli czyli naprawienia swojego błędu. Jakim sposobem? Poprzez zweryfikowanie, czy wnioskodawca spełnił wszystkie warunki, czy wojewoda dopełnił zasady staranności. A także poprzez sprawdzenie, czy inkryminowany dostał się do Polski legalnie, czy nie miał zakaz wjazdu do Strefy Schengen, czy został przyłapany na nielegalnej pracy, czy został prześwietlony przez służby. W takich przypadkach „uznanie za obywatela” powinno być nie tylko anulowane, ale delikwent deportowany.
Dać prezydentowi prawo pozbawienia obywatelstwa cudzoziemca szkodzącemu naszemu państwu. Niech wzorem będzie uchwalona w II RP ustawa z zapisem: „Obywatel polski, może być pozbawiony obywatelstwa, „jeżeli […] utracił łączność z państwowością polską”, i z uzasadnieniem, że „celem ustawy jest podniesienie godności obywatelstwa polskiego, a przede wszystkim pozbycie się elementu niepewnego, destrukcyjnego, z obywatelstwem szemranym, których nosicieli z państwem łączy jedynie paszport”. Wydaje się przy tym, że odwołanie do sanacyjnego prawa powinno przyjść bez większego trudu prezydentowi i jego otoczeniu, bo – jak określił to Grzegorz Braun – PiS to grupa rekonstrukcyjna sanacji z dzielnicy Żoliborz.
Anulować przyznane Karty Polaka, bo wbrew postanowieniom ustawy, Karta nie „potwierdza przynależność do Narodu Polskiego”, bo przy jej wydawaniu dochodzi do wielkich nadużyć, bo drogą podrabiania dokumentów i ich „kupowania” oraz korupcji funkcjonariuszy polskich konsulatów w większości jej posiadaczami zostali etniczni Ukraińcy. A przede wszystkim dlatego, że polskie prawo pozwala jej posiadaczowi od razu złożyć wniosek o stały pobyt w Polsce i po roku mieć polskie obywatelstwo.
Co zrobić jeszcze? Symbolicznie pozbawić obywatelstwa wszystkich, którzy brali czynny udział w tym przestępczym procederze, poprzez sporządzenie listy hańby odpowiedzialnych za to funkcjonariuszy państwa wszystkich szczebli, listy, która objęłaby potomków tych, których w MSW ulokował Berman i Kiszczaka. Bo w gmachu przy ul. Rakowieckiej spraw „pilnuje” ciągle ta sama od dekad ekipa, których nikt nie kontroluje i nie rozlicza, którzy przepuścili przez granice z Ukrainą bez żadnej kontroli miliony Ukraińców, którzy napisali ustawę fundującą Ukraińcom pełny wikt i opierunek, i to bez żadnej kontroli. Bo żeby zostać jej beneficjentem wystarczyło przyjechać sobie do Polski z dowolnego zakątku świata (niekoniecznie z Ukrainy!) i posiadać ukraiński paszport lub dowód osobisty. Na czele takiej listy powinien znaleźć się Andrzej Duda, bo nie można zapomnieć, kiedy na przejściu granicznym wrzeszczał: „W ciągu ostatnich dni przyjęliśmy uchodźców z Ukrainy, którzy pochodzą ze 170 państw na całym świecie. Przyjmiemy wszystkich, którzy będą tego potrzebowali. Do Polski wpuszczani są wszyscy mieszkańcy Ukrainy, wszyscy uchodźcy, zarówno ci, którzy mają paszporty, jak i ci, którzy nie posiadają dokumentów. Wszyscy z przejścia granicznego mogą odjechać autobusami w głąb Polski”.
Skazać na symboliczną banicję wszystkich, którzy otwarli Polskę na przestrzał, którzy wygenerowali ruch na wschodniej granicy i stworzyli popyt na „uchodźców” oraz tych, którzy sterowali wielką akcją przesiedleńczą, nieodwracalnie zmieniającą strukturę etniczną Polski i którzy robią wszystko, żeby Ukraińcy zostali w Polsce na zawsze. Mateusza Morawieckiego, który przed wybuchem wojny zapowiedział: „Jesteśmy gotowi na przyjęcie 4-5 milionów uchodźców”. Mariusza Kamińskiego, który złożył zobowiązanie: „Przyjmujemy wszystkich, kto będzie chciał”. No i ministra, który ustami swego ryżego rzecznikazłożył haniebną deklarację: Jesteśmy sługami narodu ukraińskiego. No i coś więcej – bo nie może być tak, jak z byłym ministrem zdrowia, któremu za doprowadzenie do przedwczesnej śmierci 200 tysięcy Polaków, zamiast szubienicy, obili tylko gębę.
Jest źle, a nawet – jak głosi napis umieszczany na tarczach dawnych zegarów słonecznych – Jest już później, niż myślisz. Najwyższy czas na działania, bo jeśli istnieje powód do „wyjścia na ulice”, to jest nim zaistnienie z całą mocą kwestii ukraińskiej, osiedlanie milionów Ukraińców, panoszenie się obcego żywiołu i obce flagi wszędzie. Albo oni albo my. To bój o przetrwanie. To zderzenie dwóch żywiołów wzajemnie się wykluczających. Na obronę Polski z pozycji innej, niż „słudzy narodu ukraińskiego” liczyć nie możemy. Tylko pomarzyć można, aby Radek Applebaum powiedział: Jesteśmy sługami narodu polskiego”. Trudno też wyobrazić sobie w takiej roli autora słów „Polska to nienormalność”. Mówmy, zatem o narodowości renegatów. Pytajmy, kto ma w swym wyborczym programie przywrócenie granicy z Ukrainą. Nie pozwólmy oszukać się po raz kolejny. Niech, chociaż raz, Polak będzie mądry przed szkodą a nie po szkodzie.
z wielką radością i poczuciem odpowiedzialności oddajemy w Wasze ręce pierwszy numer „Kwartalnika PCh24” – nowego, lecz osadzonego w dobrze znanym Wam portalu PCh24.pl. To pismo powstało z potrzeby serca i rozumu. Chcemy dostarczać Naszym Czytelnikom pogłębionych analiz, uczciwej interpretacji rzeczywistości i odważnej publicystyki, która nie boi się tematów trudnych i niewygodnych – zarówno w sferze religijnej, jak i społeczno-politycznej. Naszą misją jest służba prawdzie, zgodna z nauką Kościoła i jego Tradycją, bez uciekania w poprawność polityczną czy medialne kalkulacje.
Na pierwszy ogień rzucamy temat niezwykle istotny, lecz przemilczany: syjonizm chrześcijański.
To zjawisko, które na Zachodzie – szczególnie w Stanach Zjednoczonych – dawno już przestało być marginesem. Jest potężnym ruchem religijno-politycznym, który wpływa na losy świata. W jego centrum znajduje się przekonanie, że państwo Izrael jest nie tylko ciałem politycznym, ale także „znakiem czasu” – koniecznym dla wypełnienia proroctw biblijnych, niemalże sakralnym bytem, którego nie wolno krytykować, a wręcz należy wspierać „za wszelką cenę”. Ten religijny entuzjazm wobec Izraela, niestety, zyskuje również wpływy w niektórych kręgach katolickich.
Dlaczego podejmujemy ten temat?
Po pierwsze – z powodów teologicznych. Przekonanie, że Żydzi nie potrzebują Chrystusa, że Stare Przymierze nie zostało wypełnione w Nowym, że Zbawiciel przyjdzie dopiero „w Izraelu” – to nie tylko błąd, to herezja. To zaprzeczenie centralnemu dogmatowi naszej wiary: że Jezus Chrystus, wcielony Syn Boży, umarł i zmartwychwstał dla zbawienia wszystkich ludzi, bez względu na narodowość.
Po drugie – z powodów duszpasterskich. Filo-judaizm staje się niebezpieczną pokusą dla części duchowieństwa. W imię źle rozumianego „dialogu międzyreligijnego” dochodzi do zacierania prawdy o Kościele, o sakramentach, o krzyżu. Zamiast katechezy i ewangelizacji – mamy milczenie. Zamiast miłości do “braci starszych” w wierze – pojawia się bierność wobec ich potrzeby zbawienia.
Po trzecie – z powodów politycznych. I tu dochodzimy do wątku, który dla nas – Polaków – ma szczególne znaczenie. Syjonizm chrześcijański stał się nie tylko ruchem teologicznym, ale także realną siłą geopolityczną, wpływającą na decyzje największego mocarstwa świata – USA. Prezydenci, kongresmeni, wpływowe środowiska protestanckie – wszyscy oni, często pod wpływem ideologii syjonistycznej, uznają Izrael za „sojusznika absolutnego”, któremu wolno więcej, którego polityki nie można kwestionować.
W tym kontekście Polska – choć lojalna wobec sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi – zbyt często staje się kozłem ofiarnym. Fałszywe narracje o „polskiej winie” w czasie II wojny światowej, nieuzasadnione żądania restytucyjne ze strony środowisk żydowskich w USA, presja dyplomatyczna w sprawach historycznych czy edukacyjnych – to tylko niektóre przykłady tego jak syjonizm chrześcijański, spleciony z polityką Izraela, wpływa na stosunki polsko-amerykańskie.
Polityka Waszyngtonu, prowadzona w duchu serwilizmu wobec Izraela, otwarcie lekceważy interes Polski – kraju, który nie był sprawcą Holocaustu, lecz jego ofiarą.
Tymczasem głos sprzeciwu wobec tej narracji bywa w USA traktowany jako „antysemityzm”. To szantaż moralny, z którym musimy się zmierzyć – mądrze, ale stanowczo.
Dlatego też zdecydowaliśmy się rozpocząć nasz kwartalnik właśnie od tego tematu. Wierzymy, że Polska potrzebuje dziś katolickiego głosu, który nie będzie milczał, gdy fałszuje się historię, deformuje teologię i uderza w suwerenność narodów.
W pierwszym numerze „Kwartalnika PCh24” nasi Czytelnicy odnajdą teksty m.in. prof. Jacka Bartyzela, prof. Marka Kornata, ks. prof. Roberta Skrzypczaka, dr Anny Mandreli, dr Marcina Jendrzejczaka, Pawła Lisickiego, Pawła Chmielewskiego oraz innych autorów, których wiedza, rzetelność i odwaga składają się na kompleksowy obraz tej duchowo-politycznej pułapki.
Nie milczmy. Nie bójmy się mówić prawdy. Takie było zawsze zadanie Kościoła. W świecie, który stawia fałszywe bożki i fałszuje historię – bądźmy wierni Chrystusowi i Jego Ewangelii.
W pobliżu Hiacynty, Franciszka i Łucji zgromadził się kilkudziesięciotysięczny tłum. Niektórzy szacują liczbę świadków cudu słońca w Fatimie około 70 tyś. ludzi.
Jak przy poprzednich objawieniach dzieci dostrzegły błysk światła, po którym Matka Boża pojawiła się nad krzewem.
ŁUCJA: „Czego Pani sobie życzy ode mnie?”
MATKA BOŻA: „Chcę ci powiedzieć, aby wybudowano tu kaplicę na moją część. Jestem Matką Boską Różańcową. Odmawiajcie w dalszym ciągu codziennie różaniec. Wojna się skończy, a żołnierze wkrótce wrócą do swoich domów”.
ŁUCJA: „Miałam prosić Panią o wiele rzeczy, o uzdrowienie kilku chorych, nawrócenie niektórych grzeszników, etc.”
MATKA BOŻA: „Jednych uzdrowię, innych nie. Trzeba, aby się poprawili i prosili o przebaczenie swoich grzechów”. I ze smutnym wyrazem twarzy dodała: „Niech nie obrażają więcej Boga naszego Pana, który już i tak jest bardzo obrażany”.
Następnie, rozchylając dłonie, Najświętsza Maryja Panna zaczęła odbijać się w słońcu, podczas gdy unosiła się, odbicie Jej światła cały czas padało na słońce. że płynący z nich blask odbił się od słońca.
Wtedy to Łucja wykrzyknęła: „Spójrzcie na słońce!”
Po tym jak Najświętsza Maryja Panna znikła w bezmiarze nieboskłonu, wizjonerzy byli świadkami trzech następujących scen sceny: pierwsza – symbolizowała tajemnice radosne różańca, druga – bolesne i trzecia – chwalebne (tylko Łucja widziała wszystkie trzy sceny; Franciszek i Hiacynta widzieli tylko pierwszą).
Obok słońca zobaczyli pojawiającego się św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus na ręku i Matką Boską Różańcową. Była to Święta Rodzina. Maryja była ubrana w białe szaty i w niebieski płaszcz, a Dzieciątko Jezus miało okrycie w jasnoczerwonym kolorze. Św. Józef pobłogosławił tłum, wykonując trzykrotnie znak krzyża. Dzieciątko Jezus uczyniło to samo.
Następna była wizja Matki Boskiej Bolesnej i Chrystusa Pana obarczonego cierpieniem w drodze na Kalwarię. Jezus pobłogosławił lud, czyniąc znak krzyża. świat. Matka Boża nie miała w piersi miecza. Łucja widziała jedynie górną część ciała Pana Jezusa.
Ostatnia była chwalebna wizja Matki Bożej Karmelitańskiej, ukoronowanej na Królową Nieba i Ziemi, z Dzieciątkiem Jezus na rękach.
Gdy te wizje rozwijały się przed oczami dzieci, wielki tłum, 50-70 tysięcy widzów, stał się świadkiem cudu słońca. Deszcz padał przez cały czas objawienia. W momencie, gdy Matka Boża zakończyła rozmowę z Łucją i zaczęła unosić się ku niebu, a Łucja krzyknęła: „Spójrzcie na słońce!”.
Chmury nagle rozstąpiły się i słońce ukazało się oczom zgromadzonych jak olbrzymi, srebrny dysk. Lśniło tak intensywnie, jak jeszcze nigdy z nigdy, lecz jego blask nie oślepiał. Trwało to tylko chwilę. Ta ogromna kula zaczęła jakby „tańczyć”. Słońce było jakby gigantycznym ognistym kołem, kręcącym się szybko. Zatrzymało się na jakiś czas, zanim znów zaczęło kręcić się wokół swojej osi z oszałamiającą prędkością. Następnie zaczęło się zaróżawiać na krawędziach i ślizgać się po niebie, wirując i rozsypując czerwone snopy płomieni. Światło to odbijało się na ziemi, na drzewach i krzewach, a także na twarzach ludzi i na ich ubraniach, przyjmując świetliste różnobarwne odcienie. Trzykrotnie ożywiona szaleńczym ruchem kula ognia zaczęła drżeć i trząść się. Wydawało się, że opadając ruchem zygzakowatym spadnie na przerażony tłum.
Wszystko to trwało około 10 minut. Na końcu słońce wspięło się znów wijącym się ruchem do punktu, z którego zaczęło opadać, na nowo przyjmując swój spokojny wygląd i odzyskując zwykłą jasność swego światła. Cykl objawień zakończył się. Wiele osób zauważyło, że ich ubrania, przemoknięte deszczem, od razu wyschły. Cud słońca obserwowali również liczni świadkowie znajdujący się poza miejscem objawień, nawet w odległości 40 kilometrów.
Źródło: Fragmenty z książki Antonio Borelli „Fatima: orędzie tragedii czy nadziei?”
Prefekt Dykasterii ds. Jedności Chrześcijan mówi szczerze o efektach deklaracji doktrynalnej Fiducia supplicans. Dla dialogu z prawosławnymi są po prostu negatywne.
Z kardynałem Kurtem Kochem, wieloletnim prefektem Dykasterii ds. Jedności Chrześcijan, rozmawiał niemiecki portal Katholisch.de. Dziennikarze zapytali o znaczenie deklaracji Fiducia supplicans dla dialogu ekumenicznego. Deklaracja z grudnia 2023 roku wprowadziła w Kościele katolickim „spontaniczne” błogosławienie par tej samej płci.
– W ubiegłym roku mieliśmy spotkanie dialogowe z orientalnymi Kościołami prawosławnymi, tutaj w Rzymie. Chcieliśmy świętować 20-lecie dialogu i rzeczowo porozmawiać o Maryi. Jednak orientalni prawosławni chcieli rozmawiać tylko o „Fiducia supplicans”. Byli przekonani, że nie mogą kontynuować dialogu, jeżeli Kościół katolicki naucza czegoś takiego– powiedział.
– W tym roku mamy oddzielne obrady, orientalni prawosławni zostają u siebie, a my jesteśmy u siebie, żeby zobaczyć, jak może to iść dalej. Jestem przekonany, że w przyszłym roku dialog zostanie znowu nawiązany – dodał.
Do grupy orientalnych Kościołów prawosławnych należą między innymi Koptowie, ale są to również Kościoły etiopski, erytrejski, jakobicki, malankarski oraz ormiański.
Wcześniej skrajnie negatywne stanowisko wobec Fiducia supplicans zajął też prawosławny Patriarchat Moskwy. Jego komisja doktrynalna uznała, że Fiducia supplicans stanowi odejście od tradycji biblijnej i postawiła pytanie, jak w tej sytuacji będzie wyglądać przyszłość Kościoła katolickiego. Dialog nie został jednak zerwany.
Były prezydent Francji Nicolas Sarkozy został skazany na 5 lat więzienia za „przestępczą zmowę”. Mimo iż obrona planuje złożyć apelację od wyroku z 29 września, to jak podała agencja AFP 13 października, już 21 października Sarkozy trafi za kratki paryskiego więzienia La Sante. To pierwszy przypadek kiedy były prezydent kraju Unii Europejskiej trafi do więzienia.
Mimo iż Sarkozy został oczyszczony z zarzutów o korupcję i ukrywanie sprzeniewierzenia pieniędzy publicznych, to uznano go za winnego „przestępczej zmowy”, co we Francji jest poważnym przestępstwem, za które grozi nawet 10 lat pozbawienia wolności.
Sąd nie nakazał natychmiastowego wykonania kary, ale zaznaczył iż będzie ona wykonana bez względu na to, czy apelacja zostanie złożona, czy nie. Zatem choć Sarkozy nie został przewieziony do zakładu karnego prosto z sali rozpraw, to wiadomo, że trafi tam już 21 października.
Jak każdy francuski więzień, były prezydent po rozpoczęciu odbywania kary będzie mógł prosić o zmianę sposobu jej wykonywania. Wtedy sąd będzie mógł zamienić karę więzienia na areszt domowy, noszenie bransoletki elektronicznej, a nawet warunkowe zwolnienie. A ponieważ Sarkozy ma już ukończone 70 lat, może się o to ubiegać już teraz.
Nie tylko obrona byłego prezydenta, ale również prokuratura złożyła odwołanie od wyroku, a to oznacza, że sąd apelacyjny może zarówno wydłużyć jak i skrócić wymiar kary.
Nicolas Sarkozy był prezydentem Francji w latach 2007-2012.
Nicolas Sarkozy był centroprawicowym prezydentem Francji w latach 2007–2012. Po jego kadencji zaczęły nad nim ciążyć podejrzenia o nielegalne finansowanie jego kampanii wyborczej w 2007 roku przez libijskiego dyktatora Muammara Kaddafiego, gdy Sarkozy był jeszcze francuskim ministrem spraw wewnętrznych. Sprawa szybko osiągnęła rangę politycznego tematu numer jeden we francuskich mediach: obóz lewicowy znalazł tutaj sposób na dyskredytowanie byłego prezydenta.
Proces rozpoczął się 6 stycznia 2025 roku w Sądzie Najwyższym w Paryżu. Nicolas Sarkozy był sądzony wraz z dwunastoma innymi oskarżonymi (byłymi ministrami, pośrednikami itp.). Był on ścigany między innymi za „bierną korupcję, nielegalne finansowanie kampanii, zmowę przestępczą i przyjmowanie skradzionych libijskich funduszy publicznych”. 27 marca 2025 roku Krajowa Prokuratura Finansowa (PNF) zawnioskowała o karę siedmiu lat więzienia i grzywnę w wysokości 300 000 euro dla Nicolasa Sarkozy’ego. Dla Claude’a Guéanta (dawnego szefa kampanii prezydenckiej Nicolasa Sarkozy’ego) PNF zawnioskował o sześć lat więzienia i grzywny.
25 września 2025 r. sąd wydał wreszcie wyrok. Były prezydent został uznany za winnego zmowy przestępczej w latach 2005–2007. Został jednak uniewinniony od zarzutów paserstwa, defraudacji środków publicznych i korupcji biernej. Sędzia Nathalie Gavarino wyjaśniła, że Nicolas Sarkozy jest winny zmowy przestępczej, ponieważ „pozwolił swoim bliskim współpracownikom (…) działać w celu uzyskania wsparcia finansowego” od reżimu libijskiego. Sąd jednak uznał, że „nie doszło do nielegalnego finansowania kampanii wyborczej w 2007 roku”.
Nicolas Sarkozy został skazany na 5 lat więzienia i 100 000 euro grzywny. Były prezydent złoży apelację.
Nie ma nic złego w tworzeniu narzędzi, które pomagają nam myśleć szybciej lub nieco jaśniej. Problemem jest udawanie, że te narzędzia potrafią myśleć, czuć lub tworzyć. Tragedią jest to, że przekształciliśmy jeden z najbardziej obiecujących pomysłów ludzkości w oszustwo zbudowane na szumie medialnym, skradzionej pracy i dezinformacji.
Sam Altman chce siedmiu bilionów dolarów na sztuczną „inteligencję”, która być może kiedyś będzie w stanie określić, ile nóg ma koń. A może miała leczyć raka? Nie pamiętam. Tak czy inaczej, pozostając wierne temu zadaniu, OpenAI wypuściło Sorę, generator wideo, który pochłania 700 000 dolarów dziennie, aby produkować klipy, w których palce ludzi od czasu do czasu przenikają przez obiekty stałe, gdzie grawitacja działa bokiem, gdzie koniom wyrastają dodatkowe nogi w trakcie galopu – i gdzie twój mózg gnije z każdym ruchem. Nazywają to inteligencją, „demokratyzacją” tworzenia filmów. To generator liczb losowych z działem marketingu, który zaspokaja potrzeby najgłupszych ludzi w społeczeństwie.
Cała branża sztucznej inteligencji opiera się na fundamentalnym kłamstwie: że dopasowywanie wzorców równa się myśleniu, że korelacja statystyczna równa się zrozumieniu, że przewidywanie kolejnego najbardziej prawdopodobnego tokena równa się inteligencji. Sora nie wie, czym jest filiżanka kawy – widziała miliony obrazów oznaczonych etykietą „filiżanka kawy” i nauczyła się tworzyć układy pikseli, które statystycznie przypominają te wzorce. Kiedy generuje film przedstawiający kogoś pijącego kawę, nie modeluje fizyki płynów ani anatomii połykania. Przeprowadza wielowymiarową regresję rozkładu pikseli. Filiżanka przechodzi przez dłoń, ponieważ maszyna nie rozumie pojęcia „ciała stałego”, „płynu” ani „dłoni” – jedynie korelacje statystyczne między wartościami RGB.
AGI – sztuczna inteligencja ogólna – miała oznaczać maszyny, które mogłyby myśleć, rozumować i rozumieć jak ludzie. Rozwiązywać nowe problemy w oparciu o własne, nowo powstałe myśli. Generować autentyczne spostrzeżenia. Wykazywać się kreatywnością, która nie polega jedynie na rekombinacji danych treningowych. Zamiast tego, OpenAI i jej konkurenci redefiniują AGI, oznaczając „spełnia wystarczającą liczbę kryteriów, abyśmy mogli ogłosić zwycięstwo”. Kiedy ogłoszą AGI w przyszłym roku lub w kolejnym, nie będzie to oznaczało, że stworzyli myślące maszyny. Stanie się tak dlatego, że z powodzeniem przesunęli poprzeczkę tam, gdzie tkwią ich mechanizmy dopasowujące [pattern matchers].
Wiecie, o co chodzi? To znowu autokorekta, tylko z lepszym interfejsem użytkownika. Autouzupełnianie dla pikseli. Ten sam fundamentalny proces, który podpowiada „czy wstałeś?” po „hej” o 2 w nocy, skalowany do absurdalnych wymagań obliczeniowych i opakowany w rewolucyjną retorykę.
Modele GPT OpenAI – rzekomy fundament sztucznej inteligencji – to wyidealizowane łańcuchy Markowa na sterydach. Nie rozumieją języka, przewidują prawdopodobieństwa tokenów. Kiedy ChatGPT pisze o demokracji, miłości czy fizyce kwantowej, nie ma pojęcia o rządach, emocjach ani cząsteczkach. Przeprowadza statystyczne dopasowywanie wzorców na podstawie tekstu skradzionego z internetu, przewidując, jakie słowo najprawdopodobniej następuje po poprzednim, na podstawie miliardów przykładów. Maszyna, która pisze wiersze o złamanym sercu, nigdy niczego nie doświadczyła, niczego nie rozumie, niczego nie wie. To Chiński Pokój, tylko z lepszym PR-em.
Ogłoszenie AGI, kiedy nadejdzie, będzie czystym teatrem. Pokażą demonstracje swojego modelu zdającego egzaminy medyczne (poprzez dopasowywanie wzorców do milionów tekstów medycznych), piszącego kod (poprzez rekombinację postów na Stack Overflow), prowadzącego „kreatywne” rozmowy (poprzez interpolację komentarzy na Reddit). Dziennikarze technologiczni, albo zbyt ignoranccy, albo zbyt zaangażowani, by piętnować to oszustwo, z zapartym tchem obwieszczą nadejście sztucznej inteligencji ogólnej. Ceny akcji poszybują w górę. Siedem bilionów dolarów finansowania zmaterializuje się.
I wszystko to będzie kłamstwem.
Sora to pomnik źle ukierunkowanego geniuszu, katedry wzniesione ku czci niewłaściwego boga. Każdy genialny umysł pracujący nad tym, by fałszywe filmy wyglądały choć trochę mniej sztucznie, mógłby prowadzić prawdziwe badania. Każdy dolar wydany na naukę maszyn by naśladowały ludzką kreatywność mógłby sfinansować prawdziwych, ludzkich twórców. Każda kilowatogodzina spalona na generowanie „kinowych” śmieci, które „demokratyzują produkcję filmową”, mogłaby posłużyć do stworzenia filmów, które naprawdę przyjemnie się ogląda.
Altman przyznał już to, co krytycy podejrzewali od dawna: człowiecza retoryka to tylko pozory, służące wyłudzaniu bogactwa. Kiedy zapytano go o rozdźwięk między ich utopijnym marketingiem a dystopijnymi produktami, jego odpowiedź była wymowna: muszą „zademonstrować możliwości”, jednocześnie „budując źródła dochodu”. Innymi słowy: sztuczna inteligencja, która leczy raka, eliminuje ubóstwo i przyspiesza postęp, zawsze była kłamstwem, mającym na celu usprawiedliwienie prawdziwego celu – monopolizacji infrastruktury cyfrowej ekspresji, przykuwania uwagi i torturowania mózgu.
Proces uczenia sztucznej inteligencji ujawnia skalę oszustwa. Sora wykorzystała miliony godzin nagrań wideo, miliardy obrazów, niepoznawalne ilości skradzionej ludzkiej twórczości – wszystko to zredukowane do wag liczbowych w sieci neuronowej. Maszyna nie nauczyła się, czym jest zachód słońca. Nauczyła się statystycznych korelacji między gradientami pikseli, zazwyczaj oznaczanymi jako „zachód słońca”. Potrafi generować nieskończone wariacje obiektów, które wyglądają jak zachody słońca, nie rozumiejąc, że Słońce jest gwiazdą, że Ziemia się obraca, że światło załamuje się w atmosferze. To dopasowywanie wzorców bez zrozumienia, korelacja bez związku przyczynowego, składnia bez semantyki.
Zastanów się, co tak naprawdę robi Sora. Przetwarza całe dekady ludzkiej kultury wizualnej – każdy film, każde nagranie wideo, każdy fragment zarejestrowanego człowieczeństwa, do którego ma dostęp – i redukuje je do statystycznych wzorców. Następnie odtwarza te wzorce w niesamowite symulakry, które wyglądają prawie, ale nie do końca tak, jak wspomnienia snów o filmach, które ledwo pamiętasz. Wyniki niezmiennie cechują się tym charakterystycznym migotaniem sztucznej inteligencji: powierzchnie, które zdają się oddychać, twarze, które rozpływają się, gdy wpatrujesz się zbyt długo, fizyka, która działa na podstawie logiki snów, a nie praw natury.
Byłoby to po prostu żenujące, gdyby nie było tak drogie. Wymagania obliczeniowe potrzebne do wygenerowania jednej minuty nagrania Sora mogłyby zasilić małe miasteczko przez jeden dzień. Proces szkolenia zużył tyle energii elektrycznej, że wystarczyłoby na zasilanie tysięcy domów przez rok. I po co? Aby influencerzy mogli tworzyć tła do TikToków? Aby marketerzy mogli tworzyć syntetyczne rekomendacje? Aby jeszcze bardziej zatrzeć i tak już niejasną granicę między autentyczną ekspresją ludzką a algorytmiczną aproksymacją?
Będą cię jednak zapewniać, że to niezbędny krok w kierunku ich świętego celu, jakim jest sztuczna inteligencja ogólna (AGI). To kolejne kłamstwo. Prawdziwa sztuczna inteligencja ogólna wymagałaby czegoś, czego tym systemom zasadniczo brakuje: modelu rzeczywistości. Zrozumienia przyczynowości, a nie tylko korelacji. Pojmowania pojęć, a nie tylko wzorców. Umiejętności rozumowania od podstaw, a nie interpolacji na przykładach. Żadne skalowanie obecnych podejść tego nie osiągnie, ponieważ architektura jest błędna u samych podstaw. Nie da się zbudować inteligencji na podstawie statystyk, tak jak nie da się zbudować świadomości na podstawie mechanizmu zegarowego.
Wymagania obliczeniowe obnażają nieefektywność brutalnej inteligencji opartej na statystyce. Ludzkie dzieci uczą się trwałości obiektów na dziesiątkach przykładów. Sora potrzebuje milionów filmów, a mimo to generuje filiżanki do kawy, które w połowie klatki spontanicznie zmieniają się w czajniki. Trzylatek rozumie, że ludzie mają dwie ręce. Sora, po przetworzeniu większej ilości danych wizualnych, niż jakikolwiek człowiek byłby w stanie przetworzyć przez całe życie, nadal generuje ludzi z trzema rękami wyrastającymi z torsów.
Altman wie, że AGI nie powstanie. W prywatnych rozmowach ujawnionych przez byłych pracowników przyznawał, że obecne podejście ma fundamentalne ograniczenia. Publicznie jednak podtrzymuje tę fikcję, ponieważ cały domek z kart – wyceny, akceptacja rządu, inwestycje, siedmiobilionowe zapotrzebowanie – zależy od tego, czy inwestorzy uwierzą, że AGI jest nieuchronne.
Chodzi o to, jak nieustannie redefiniują sukces. Najpierw AGI oznaczało inteligencję na poziomie ludzkim we wszystkich dziedzinach. Potem stało się „inteligencją na poziomie ludzkim w zadaniach o najwyższej wartości ekonomicznej”. Teraz „przechodzi pewne kryteria lepiej niż przeciętny człowiek”. Zanim ogłoszą zwycięstwo, AGI będzie oznaczać „generowanie wyników, które oszukują ludzi, a ci konsumują ścieki AI już tak długo, że nie potrafią rozpoznać prawdziwych myśli”.
Cała rewolucja w dużych modelach językowych opiera się na tym fundamencie z piasku. GPT-5, Claude, Grok, Gemini (pamiętacie jeszcze Gemini?) – wszystkie to wariacje na temat tego samego oszustwa: maszyny symulujące rozumienie poprzez korelację statystyczną, imitujące inteligencję poprzez dopasowywanie wzorców, udające świadomość poprzez obliczenia prawdopodobieństwa. Dlatego wszystkie brzmią tak samo. Generują tekst, który wydaje się sensowny, ponieważ nauczyły się, jak zazwyczaj wygląda sensowny tekst, a nie dlatego, że rozumieją znaczenie.
Obserwujemy systematyczną redefinicję inteligencji, która ma dorównywać temu, co maszyny potrafią udawać, zamiast tego, czym inteligencja naprawdę jest. To tak, jakby ogłosić, że pianole opanowały sztukę muzyczną – technicznie imponujące, całkowicie bezduszne i całkowicie mijające się z sednem muzyki.
Rozważmy to, co OpenAI nazywa „emergentnymi możliwościami” – rzekomo zaskakującymi zdolnościami, które pojawiają się wraz z rozwojem modeli. Ale to nie jest pojawienie się inteligencji, to po prostu statystyczna nieuchronność. Wprowadź wystarczającą ilość tekstu o szachach do programu dopasowującego wzorce, a w końcu odtworzy on ruchy przypominające te w szachach. Nie dlatego, że rozumie strategię czy planowanie (ani czym w ogóle są szachy), ale dlatego, że widział wystarczająco dużo przykładów, aby przewidzieć prawdopodobne kolejne ruchy. To nie gra w szachy. To po prostu analiza regresji notacji szachowej.
Branża o tym wie. Wewnętrzne dokumenty wielu firm zajmujących się sztuczną inteligencją ujawniają, że inżynierowie nazywają swoje modele „papugami stochastycznymi” – maszynami, które losowo rekombinują wyuczone wzorce bez zrozumienia. Jednak publicznie podtrzymują iluzję inteligencji, rozumowania i rozumienia. Muszą. Cała wycena w wysokości 150 miliardów dolarów zależy od tego, czy inwestorzy uwierzą, że te maszyny myślą, a nie tylko obliczają prawdopodobieństwo. Dlatego ci ludzie brzmią tak niewiarygodnie głupio na X.
Nie jestem przeciwna sztucznej inteligencji. Pomysł, że maszyny mogłyby kiedyś wzmocnić ludzką inteligencję, przyspieszyć odkrycia lub pomóc nam lepiej zrozumieć samych siebie, jest piękny. Odrzucam jednak oszustwo – teatr marketingowy, który sprzedaje regresję jako objawienie, dyrektorów, którzy maskują katalizatory w samochodach podczas zatrzymań przez policję jako symbole ludzkiego postępu, i kolegów od sztucznej inteligencji, którzy udają, że ten bałagan to sztuka.
Nie ma nic złego w tworzeniu narzędzi, które pomagają nam myśleć szybciej lub nieco jaśniej. Problemem jest udawanie, że te narzędzia potrafią myśleć, czuć lub tworzyć. Tragedią jest to, że przekształciliśmy jeden z najbardziej obiecujących pomysłów ludzkości w oszustwo zbudowane na szumie medialnym, skradzionej pracy i dezinformacji.
Ponownie, sztuczna inteligencja ogólna (AGI) będzie nazywana „AGI”, ponieważ udało im się przekonać wystarczającą liczbę osób, że wyrafinowane dopasowywanie wzorców równa się myśleniu. Będą wskazywać na osiągnięte wyniki, zaliczone testy, rozmowy, które brzmią po ludzku. Nie wspomną, że to wszystko to statystyczna mimikra, że ta machina nie rozumie matematyki lepiej niż kalkulator.
Marnotrawstwo energii staje się jeszcze bardziej obrzydliwe, gdy zrozumiemy, co się naprawdę dzieje. Spalamy gigawaty energii elektrycznej nie dla myślących maszyn, ale dla przemysłowych producentów śmieci. Ślad węglowy szkolenia GPT-4 – równoważny emisji 500 samochodów w ciągu całego cyklu życia – został pochłonięty przez nauczenie maszyny przewidywania, że „kot” często następuje przed „usiadł na”. Miliony galonów wody chłodzącej infrastrukturę szkoleniową Sory zostały wykorzystane do nauczenia jej, że plamy w kolorze skóry często pojawiają się nad plamami w kolorze koszuli.
To właśnie można kupić za siedem bilionów dolarów: bardziej zaawansowane dopasowywanie wzorców. Większe modele statystyczne. Obliczenia prawdopodobieństwa o wyższej dokładności. Nie inteligencję, nie zrozumienie, nie świadomość – tylko coraz droższe sposoby generowania statystycznie prawdopodobnych wyników, które wydają się sensowne dla ludzi, którzy zapomnieli, czym jest sens. I wtedy Sam jest szczęśliwy, Donald jest szczęśliwy, Jensen jest szczęśliwy. Po prostu dlatego, że udało im się lepiej wyskalować amerykańskie centra danych niż inne, dzięki czemu stały się największym producentem cyfrowych śmieci na świecie. Dziękuję za uwagę.
Problem „halucynacji”, który firmy zajmujące się sztuczną inteligencją traktują jako drobny błąd, jest w rzeczywistości błędem logicznym. Systemy te nie mają halucynacji (co, jak na ironię, wymagałoby zdolności do autentycznego myślenia) – działają dokładnie tak, jak zostały zaprojektowane, generując statystycznie prawdopodobne wyniki, niezależnie od ich prawdziwości czy dokładności. Kiedy ChatGPT tworzy nieistniejące artykuły naukowe, nie popełnia błędu – robi to, co zawsze: generuje tekst, który przypomina tekst, który już widział i brzmi wiarygodnie. Maszyna nie wie, co oznacza „prawda” lub „fałsz”. Zna jedynie prawdopodobne sekwencje tokenów.
Restrukturyzujemy całe branże wokół tych kalkulatorów prawdopodobieństwa. Zastępujemy ludzki osąd uśrednianiem statystycznym. Zastępujemy autentyczną kreatywność rekombinacją wzorców. Zamieniamy rzeczywistą inteligencję na jej symulację. Im więcej sztucznej inteligencji jest zapisane w papierach firmowych, tym wyższa jest wycena akcji. Cena akcji Apple gwałtownie spadła, ponieważ firma milczała, podczas gdy wszyscy inni byli pochłonięci szaleństwem na punkcie sztucznej inteligencji. Innowacyjny wizerunek Apple został nadszarpnięty. Kiedy wprowadzono Apple Intelligence, zbiór w dużej mierze bezużytecznych i praktycznie niefunkcjonalnych narzędzi, inwestorzy znów byli zadowoleni.
Firmy sprzedające te systemy zdają sobie sprawę, że brakuje im inteligencji — patrz ich dokumenty techniczne (Apple nawet otwarcie to przyznało i skrytykowało w dokumencie, który brzmi tak, jakby ostatni, dawno zapomniany powiew rozsądku Steve’a Jobsa przemknął przez Apple Park) — ale rozumieją też, że rynku to nie obchodzi, dopóki wyniki wydają się wystarczająco przekonujące.
Kapłaństwo inżynierii podpowiedzi [prompt engineering], które się wyłoniło, obnaża absurd. Gdyby te systemy były inteligentne, nie potrzebowalibyśmy skomplikowanych zaklęć, aby generowały użyteczne wyniki. Nie potrzebowalibyśmy „jailbreaków” [usunięcie zabezpieczeń producenta -tłum.], „monitów systemowych” i starannie opracowanych instrukcji. Po prostu komunikowalibyśmy się normalnie, tak jak ze wszystkim, co rozumie język. Zamiast tego mamy cały przemysł prompt inżynierów – ludzi, których zadaniem jest oszukiwanie kalkulatorów prawdopodobieństwa, aby generowały określone wzorce poprzez ostrożną manipulację tekstem wejściowym – a następnie sprzedawanie ich w arkuszach kalkulacyjnych za 60 dolarów.
Badacze z OpenAI, w artykułach, które rzadko trafiają na pierwsze strony gazet, przyznają się do tych ograniczeń. Piszą o „mirażu możliwości” – tendencji dużych modeli do wydawania się bardziej wydajnymi, niż są w rzeczywistości, ponieważ zapamiętały ogromne ilości danych treningowych. O „pozornej korelacji”, czyli tendencji maszyn do uczenia się przypadkowych wzorców zamiast sensownych zależności. O „przesunięciu rozkładu” – katastrofalnych błędach modeli w przypadku napotkania danych wejściowych różniących się od danych treningowych.
Ale te wyznania giną pod lawiną szumu wokół sztucznej inteligencji ogólnej (AGI), wokół świadomości i maszyn, które myślą. Rzeczywistość – że zbudowaliśmy bardzo drogie generatory liczb losowych – nie sprzedaje licencji firmowej ani nie uzasadnia wycen na miliardy dolarów.
Filmy Sora prezentowane przez OpenAI są starannie selekcjonowane z tysięcy generacji, wybierane pod kątem tych, w których konie mają odpowiednią liczbę nóg, filiżanki z kawą nie przechodzą przez ręce, a fizyka przypadkowo wygląda poprawnie. Na każdy film, który pokazują, setki zostały odrzucone, ponieważ ujawniały, czym tak naprawdę jest ten system: absolutną i bezużyteczną bzdurą.
To jest siedmiobilionowe oszustwo: sprzedawanie dopasowywania wzorców jako inteligencji, korelacji jako zrozumienia, prawdopodobieństwa jako zrozumienia. Maszyny nie myślą – wykonują operacje statystyczne. Nie tworzą – rekombinują. Nie rozumieją – obliczają korelacje.
Katastrofa ekologiczna, marnotrawstwo zasobów, niewłaściwe wykorzystanie ludzkich talentów – wszystko to ma służyć budowaniu bardziej zaawansowanych kalkulatorów prawdopodobieństwa. Maszyn, które potrafią generować tekst, który brzmi sensownie, ale nic nie znaczy. Filmów, które wyglądają realistycznie, ale nie odzwierciedlają rzeczywistości. Odpowiedzi, które wydają się poprawne, mimo że nie rozumieją pytań.
Tymczasem społeczeństwo staje się coraz głupsze od treści generowanych przez sztuczną inteligencję, tracąc zdolność odróżniania autentycznych myśli od statystycznych przybliżeń. Jesteśmy uczeni akceptowania wszystkiego, co jest gorszej jakości – tekstów o niższej jakości, obrazów o niższej jakości, myślenia o niższej jakości. Zanim OpenAI ogłosi osiągnięcie sztucznej inteligencji, będziemy tak przyzwyczajeni do syntetycznych przybliżeń, że nie będziemy pamiętać, jak wygląda prawdziwa inteligencja.
Tak właśnie wygląda końcowy etap zgnilizny mózgu, leżący u podstaw rewolucji sztucznej inteligencji: przekonaliśmy samych siebie, że wystarczająco zaawansowane dopasowywanie wzorców równa się inteligencji, że wystarczająco rozbudowane modele statystyczne równają się zrozumieniu, że prawdopodobne wyniki równają się myślom. Pomyliliśmy mapę z terytorium, symulację z rzeczywistością, a wzorzec ze znaczeniem.
I zamierzamy wydać na to siedem bilionów dolarów. Dzięki, Sam. Bardzo fajne.
Książka Rafała Ziemkiewicza „Jakie piękne samobójstwo” – choć ponownie wznowiona po ponad dziesięciu latach – dobrze wpisuje się w dzisiejszą debatę o kondycji polskiego państwa. Autor nie opisuje w niej bieżących sporów politycznych ani obecnej sytuacji geopolitycznej. To nie jest książka o współczesności, lecz o przeszłości, która jednak brzmi zaskakująco aktualnie.
Ziemkiewicz opowiada historię upadku II RP w sposób publicystyczny, ale spójny i logiczny. I właśnie to, że niemal nie odnosi się do współczesności, uderza czytelnika najmocniej. Trudno nie zauważyć, jak bardzo przypominają się tu dzisiejsze problemy.
Autor przedstawia obraz sceny politycznej II RP zdominowanej przez piłsudczyków: pełnej koterii, układów i lokalnych „księstewek”, które bardziej zajmowały się własnymi wpływami niż rozwojem państwa. W jego ocenie Polską rządziła elita pozbawiona cech prawdziwych mężów stanu.
Jak się zdaje, w podobnej sytuacji znajdujemy się dziś. Nasza pozycja międzynarodowa jest wprawdzie lepsza, nie leżymy już między dwoma totalitarnymi mocarstwami, które dążyły do rozbicia ładu światowego. Ale wciąż sąsiadujemy z jednym takim państwem, które nie ukrywa ambicji imperialnych. I to już samo w sobie wymaga od nas wyłonienia elit zdolnych do prowadzenia państwa w nieprzewidywalnych czasach.
Tego właśnie zabrakło elitom II RP – podobnie jak tym z I Rzeczypospolitej. Brakowało im dalekosiężnej wizji i zdolności do realistycznej oceny sytuacji. W obu przypadkach skończyło się to katastrofą.
Ziemkiewicz zwraca też uwagę na inny problem: oślepiający mit, który utrudnia nam zrozumienie przeszłości. W szkolnych podręcznikach uczymy się głównie o męczeństwie narodu, zdradzie sojuszników i ciosie w plecy zadanym przez ZSRR. Tymczasem taka narracja – choć emocjonalnie zrozumiała – zaciera odpowiedzialność własnych elit.
Nie potrafimy dostrzec, że w dużej mierze to my sami odpowiadaliśmy za błędy, które doprowadziły do klęski. Jeśli w takiej narracji wychowujemy kolejne pokolenia, jak mamy oczekiwać, że będą one w stanie realistycznie odczytywać zagrożenia i szanse? Wystarczy przypomnieć słowa ministra Becka, że „w dziejach narodu nie ma rzeczy cenniejszej od honoru”. To myśl jednoznacznie zgubna!
„Jakie piękne samobójstwo” to książka, którą warto przeczytać, nawet jeśli z autorem nie zawsze trzeba się zgadzać. Liczba faktów i interpretacji, które dla wielu czytelników będą odkryciem, robi wrażenie. Trzeba jednak zaznaczyć, że książka nie ma przypisów, więc warto samemu weryfikować niektóre informacje. To jednak cena, jaką płacimy za przystępniejszą formę publicystyczną.
Były brytyjski premier Boris Johnson otrzymał łapówkę w wysokości miliona funtów za lobbowanie na rzecz kontynuowania wojny na Ukrainie – ujawnia szokujące śledztwo dziennika The Guardian. Ta suma, przekazana przez potężnego udziałowca firmy zbrojeniowej, rzuca mroczny cień na prawdziwe motywy wsparcia Wielkiej Brytanii dla Kijowa.
Śledztwo przeprowadzone przez brytyjski The Guardian oparte na wyciekłych dokumentach pokazuje, że pod koniec 2022 roku, krótko po ustąpieniu ze stanowiska premiera, Johnson otrzymał milion funtów od Christophera Harborne’a – największego udziałowca brytyjskiej firmy zbrojeniowej QinetiQ. Pieniądze zostały przekazane na konto prywatnej spółki Johnsona, utworzonej specjalnie w tym celu, i nie zostały zarejestrowane jako darowizna polityczna.
Harborne kontroluje 13% udziałów w QinetiQ, przedsiębiorstwie, które dostarcza Ukrainie drony Banshee oraz roboty saperskie. Wyciekłe dokumenty pokazują, że w styczniu 2023 roku w kalendarzu Johnsona znalazło się 30-minutowe spotkanie z Harbornem, opisane jako “briefing na temat Ukrainy”. Wkrótce potem były premier spotkał się z biznesmenem i wspólnie odbyli podróż do Polski i na Ukrainę.
Co szczególnie niepokojące, podczas wizyty na Ukrainie we wrześniu 2023 roku Harborne był oficjalnie zarejestrowany jako “doradca Biura Borisa Johnsona”, co dało mu dostęp do spotkań na wysokim szczeblu z ukraińskimi urzędnikami. Agenda ujawniona przez amerykańską grupę do spraw transparentności Distributed Denial of Secrets zawierało punkt opisany jako “zamknięte spotkanie w centrum badawczo-rozwojowym technologii wojskowych” oraz sesję oznaczoną jako “tylko Boris i Chris”.
Eksperci sugerują, że Johnson mógł mieć osobisty interes finansowy w lobbowaniu za kontynuowaniem konfliktu.
To on miał przekonywać prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego do odrzucenia rosyjskiej propozycji pokojowej i kontynuowania walk. Dawid Arachamia, były główny negocjator ukraiński, twierdzi, że Johnson skutecznie storpedował pierwsze rozmowy pokojowe między Moskwą a Kijowem w Stambule w marcu 2022 roku, namawiając Ukrainę do porzucenia negocjacji – choć sam Johnson stanowczo temu zaprzecza.
Spytany o komentarz w sprawie ustaleń The Guardian, Johnson agresywnie zaatakował gazetę, twierdząc, że publikuje “żałosne nieprawdy” pochodzące z “nielegalnego rosyjskiego włamania”. Oskarżył nawet medium, że “wykonuje pracę Putina”. Przedstawiciel Harborne’a potwierdził jednak transfer pieniędzy, zaznaczając, że dobroczyńca Johnsona “nie ma nic do ukrycia”.
Ujawnienie tych powiązań jest szczególnie kontrowersyjne w świetle ogromnych sum, jakie Wielka Brytania i inne kraje zachodnie przeznaczają na pomoc wojskową dla Ukrainy. Wielomiliardowe kontrakty na dostawy sprzętu wojskowego przynoszą gigantyczne zyski firmom zbrojeniowym, w tym QinetiQ, co rodzi pytania o etykę i przejrzystość tych relacji.
Harborne nie jest nowicjuszem w świecie wpływowych darowizn politycznych. Jest znany jako jeden z głównych sponsorów Brexitu, przekazując ponad 10 milionów funtów na tę kampanię. Wspiera również finansowo partię Reform i Nigela Farage’a. Oprócz udziałów w QinetiQ, Harborne jest również udziałowcem w DigFinex, spółce-matce firm kryptowalutowych Bitfinex i Tether.
Skandal ten podaje w wątpliwość motywacje brytyjskiego zaangażowania w konflikt ukraiński i pokazuje, jak interesy polityczno-biznesowe mogą wpływać na decyzje o życiu i śmierci tysięcy ludzi. Czy wspieranie Ukrainy przez Wielką Brytanię wynika z troski o suwerenność tego kraju, czy może z chęci pomnażania majątków przez wpływowych biznesmenów i polityków? To pytanie, które po ujawnieniach skandalu przez The Guardian, staje się coraz bardziej palące.
Pomimo obowiązującego do 2018 roku chińsko-watykańskiego porozumienia na temat nominacji biskupich, władze Chińskiej Republiki Ludowej zapowiedziały na 15 października święcenia biskupie ks. Josepha Wu Jianlina. Choć nie ma nominacji papieskiej, ma on zostać biskupem pomocniczym w Szanghaju.
Od czasu zawarcia porozumienia przed siedmiu laty doszło do nominacji mniej niż 10 biskupów, w większości wskazanych przez komunistyczne władze. Po śmierci papieża Franciszka wykorzystały one okres sede vacante, by narzucić dwóch nowych biskupów. Jednym z nich jest właśnie ks. Janlin, formalnie wybrany przez zgromadzenie księży diecezji szanghajskiej.
Władze chcą podporządkować sobie Kościół i karzą tych, którzy nie chcą się na to zgodzić. Jednak sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej kard. Pietro Parolin, główny twórca porozumienia z 2018 roku, wzywa do cierpliwości. Z kolei emerytowany biskup Hongkongu kard. Joseph Zen Ze-kiun krytykuje „naiwność Watykanu”, gdyż „Pekin nigdy nie respektował podjętych zobowiązań”. Papież Leon XIV, pytany niedawno o Chiny, przyznał, że szuka właściwego podejścia, wskazując, że musi ono uwzględniać chińską kulturę.
Portal „Tribune chrétienne” przypomina, że biskupem Szanghaju był Ignatius Kung Pin-mei (1901-2000), aresztowany w 1955 roku za nieprzystąpienie do prorządowego Patriotycznego Stowarzyszenia Katolików Chińskich i trzymany w więzieniu przez 30 lat. W 1979 roku Jan Paweł II mianował go kardynałem in pectore (decyzję tę publicznie ogłosił dopiero w 1991 roku).
W 2023 roku władze jednostronnie mianowały biskupem Szanghaju bp. Josepha Shen Bina, który jednak po trzech miesiącach otrzymał nominację papieską. Obecne święcenia ks. Wu Jian-lina potwierdzają, że taka właśnie jest strategia Pekinu: narzucanie kandydata, którego z czasem Stolica Apostolska zatwierdza.
“Zmarginalizowane społeczności” rządzą w Kościele w Anglii.
Canterbury Cathedral to gotycka katedra wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest jedną z dwóch (obok Pałacu Lambeth) formalnych siedzib arcybiskupa Canterbury – duchowej głowy Kościoła Anglii i całej wspólnoty anglikańskiej.
Pierwszym biskupem katedry był św. Augustyn z Canterbury, zwany apostołem Anglii, który wcześniej był opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja na Monte Celio w Rzymie. Papież Grzegorz Wielki wybrał go w 595 r., by poprowadził misję, zwykle zwaną misją gregoriańską, do Anglo-Saksonii., by chrystianizować króla Ethelberta I. i jego królestwo Kentu z anglosaskiego pogaństwa. Katedra była ufundowana przez Augustyna w 602 roku. Pierwotnie miała formę budowli w stylu romańskim. W 1174 roku została zniszczona w pożarze. Odbudowa trwała następne 8 lat, w których forma budowli ulegała stopniowej zmianie w gotycką.
Katedra w Canterbury przeszła w ręce anglikanów w pierwszej połowie XVI wieku, kiedy król Henryk VIII ogłosił zerwanie z Kościołem rzymskokatolickim i ustanowił niezależny Kościół anglikański. W tym czasie zniszczono też słynne sanktuarium Tomasza Becketa w katedrze.
A dzisiaj? Instalacja graffiti na katedrze w Canterbury dzieli publiczność: „Wszystko, co piękne, zostało po prostu zburzone”.
Niedawno odsłonięta instalacja artystyczna z graffiti w katedrze Canterbury w hrabstwie Kent w Anglii wywołała skrajne reakcje opinii publicznej. Wielu twierdzi, że tego typu bluźniercze dzieła nie powinny znaleźć się w tak świętym i historycznym miejscu.
Instalację stworzyli poeta Alex Vellis i kuratorka Jacqueline Creswell , która wcześniej nadzorowała instalacje artystyczne w katedrze w Salisbury. Dzieła, które pojawiają się bezpośrednio na ścianach katedry w Canterbury, stawiają pytania związane z duchowością. „Jaka jest architektura nieba?” – brzmi jedno z tych pytań. „Czy wszystko ma duszę?” – brzmi inne.
Niektóre nawiązują również do szerszego kontekstu społecznego. „Czy nasza walka ma jakiekolwiek znaczenie?” – głosi jedno z dzieł odlanych na schodach. „Dlaczego jesteś obojętny na cierpienie?” – głosi inne, umieszczone pod witrażem.
Spektakl zatytułowany „USŁUCHAJ NAS” był efektem warsztatów społecznych, które skupiały się wokół pytania: „O co chciałbyś zapytać Boga?”
Creswell napisała w mediach społecznościowych: „Dzięki współpracy ze społecznościami marginalizowanymi – w tym Pendżabczykami, diasporą czarnoskórych i brązowych, osobami neuroatypowymi oraz populacją LGBTQIA+ – wystawa promuje inkluzywność i reprezentację. Przekształca katedrę w przestrzeń, w której można usłyszeć różnorodne głosy, potwierdzając ich doświadczenia i budując poczucie przynależności”.
Wystawa uzyskała aprobatę Canterbury i będzie można ją oglądać do 18 stycznia. David Monteith, dziekan Canterbury, powiedział w oświadczeniu: „Ta wystawa celowo buduje mosty między kulturami, stylami i gatunkami, a w szczególności pozwala nam otrzymać dary od młodych ludzi, którzy mają wiele do powiedzenia i od których powinniśmy wiele usłyszeć”.
Wystawa „HEAR US” będzie miała swoją premierę niedługo po tym, jak Sarah Mullally została mianowana arcybiskupem Canterbury. Jej nominacja wzbudziła kontrowersje wśrod konserwatywnych arcybiskupów anglikańskich, którzy potępili niektóre poglądy Mullally, w szczególności jej stanowisko, że pary jednopłciowe powinny nadal otrzymywać błogosławieństwa od Kościoła Anglii.
„HEAR US” nie został jeszcze w pełni zainstalowany – jego oficjalne otwarcie dla publiczności odbędzie się 17 października, choć jego zdjęcia już zaczęły krążyć po sieci. Już teraz jednak spotkał się z krytyką w mediach społecznościowych.
Keith Woods, skrajnie prawicowy komentator z Irlandii, zacytował komentarze Creswella na temat „zmarginalizowanych społeczności” i napisał na X: „Byłem przerażony, widząc to graffiti na katedrze w Canterbury, założonej przez samego św. Augustyna, a potem odkryłem, że była to inicjatywa przyjęta z zadowoleniem przez Kościół Anglii!”. Jego post zyskał już ponad 4000 polubień.
Drew Pavlou, konserwatywny aktywista z Australii, również zacytował komentarz o „zmarginalizowanych społecznościach”: „Dosłownie bazgrzą graffiti na ścianach starożytnych katedr. Wszystko, co piękne, jest po prostu burzone i niszczone”. Ten post X ma ponad 8000 polubień.
Inni wydawali się ogólnie zaniepokojeni estetyką hasła „USŁUCHAJ NAS”. „Kto jest chętny na zamalowanie graffiti w South Bank Skate Park razem z Fra Angelicos, aby zbudować ‘mosty między kulturami’, jak mawia dziekan Canterbury?” napisał historyk Bijan Omrani na łamach X.
Marcus Wakler, duchowny Kościoła Anglii, napisał na X: „Jest coś głęboko dziwacznego w sposobie, w jaki dziekan i kapituła Canterbury z lubością profanują swoją świętą przestrzeń. To brzmi niemal jak freudyzm”.
Niektórzy komentatorzy krytykowali nawet instalację za to, że nie poszła wystarczająco daleko. „W czasach, gdy krzyż wciąż zabija ludzi i wciąż potrafi szokować, gdy jego przesłanie jest bardziej wywrotowe i bardziej potrzebne niż kiedykolwiek: to właśnie mogłoby być centralnym punktem prawdziwie transgresywnej wystawy” – napisał Fergus Butler-Gallie, anglikański ksiądz, autor książki o architekturze sakralnej.
Założona w 597 roku, katedra w Canterbury pozostaje główną atrakcją turystyczną, przyciągając 9,8 miliona turystów w samym 2024 roku. Ceni się nie tylko ze względu na swoje znaczenie historyczne, ale także za architekturę: katedra była niegdyś doskonałym przykładem stylu romańskiego, choć wiele jej elementów romańskich uległo zniszczeniu w pożarze w 1067 roku. Po pożarze katedra została odbudowana w stylu gotyckim i obecnie uważana jest za jedną z najwspanialszych katedr gotyckich w Anglii.
Katedra ze swojej strony stanęła po stronie „WYSŁUCHAJ NAS”, dumnie podkreślając swoje podziały w komunikacie prasowym wydanym w czwartek.
W piątkowe popołudnie kontrowersje stały się nawet międzynarodowe. J.D. Vance, wiceprezydent USA, napisał na X: „Dziwne, że ci ludzie nie dostrzegają ironii w oddawaniu czci „zmarginalizowanym społecznościom” poprzez oszpecanie pięknego zabytkowego budynku”.
– Na świecie polityka Zielonego Ładu poniosła klęskę. Wycofały się z niej chociażby Stany Zjednoczone i kraje azjatyckie. Co ciekawsze, z tej polityki wycofują się Niemcy, którzy zamykają swoje elektrownie wiatrowe i wracają do węgla.
A Polska w tym samym czasie ma wprowadzać Odnawialne Źródła Energii. To absurd – stwierdził na antenie Radia Koszalin redaktor naczelny “Tygodnika Solidarność” Michał Ossowski.
Klęska polityki Zielonego Ładu
Michał Ossowski, redaktor naczelny “Tygodnika Solidarność” podkreślił w rozmowie z Anną Popławską na antenie Radia Koszalin, że polityka Zielonego Ładu poniosła na świecie klęskę.
Wycofały się z niej chociażby Stany Zjednoczone i kraje azjatyckie. Co ciekawsze, z tej polityki wycofują się Niemcy, którzy zamykają swoje elektrownie wiatrowe i wracają do węgla. Dzieje się tak dlatego, że zmierzyli się oni z blackoutami. Coś jednak trzeba zrobić ze sprzętem wykorzystywanym dotychczas do produkcji „zielonej energii”. I próbuje się przerzucić go do Polski. Projekt ustawy wiatrakowej, który został zawetowany przez prezydenta pokazuje, w jak różnych kierunkach zmierzają kraje UE. Niemcy wracają do węgla, a Polska w tym samym czasie ma rozwijać OZE. To jest absurd
Ossowski pytany o to, czy odrzucenie systemu ETS 2 oznaczałoby “Polexit”, wskazał, że do odrzucenia systemu ETS 2 przygotowuje się już Słowacja i mówią o tym Czechy.
To nie jest kwestia „Polexitu”, ale bezpieczeństwa naszego życia. Z naszego raportu wynika, że nie jesteśmy w stanie ponieść kosztów transformacji energetycznej. W naszym raporcie wyliczamy np., że koszty wprowadzenia tego systemu dla przeciętnej rodziny będą wynosić ok. 1400 – 2 tys. złotych. Jeśli natomiast mówimy o kosztach, jakie poniesie np. firma transportowa, która ma 10 samochodów, będą one wynosiły około pół miliona zł rocznie. I przedsiębiorca będzie musiał sobie gdzieś to odbić, czyli albo podniesie ceny, albo zwolni ludzi. Koszty transformacji będą przerzucone na obywateli, co oznacza drastyczne zwiększenie kosztów życia. Mówienie o tym, czy jest to „Polexit”, czy też nie, jest odwracaniem uwagi od meritum sprawy. Z roku na rok będziemy coraz biedniejsi i coraz mniej konkurencyjni – podkreślił redaktor naczelny “TS”. Ossowski wypunktował absurdy transformacji energetycznej na przykładzie Elektrowni Dolna Odra.
Koszt wygaszenia Elektrowni Dolna Odra będzie większy od kosztu przekształcenia jej na elektrownię spalającą biomasę, co pozwoliłoby na dalsze jej działanie i zachowanie miejsc pracy
Wskazał na koszty społeczne transformacji.
Mamy coraz więcej demonstracji, pracownicy są niezadowoleni, to się już dzieje. Demonstruje Dolna Odra, Enea, jutro będą demonstrować w Warszawie energetycy, a na tym przecież się nie skończy zaznaczył. Pytany o umowę UE – Mercosur, stwierdził, że jest ona skrajnie niekorzystna dla Polski i dość korzystna dla Niemiec.
Podpisanie tej umowy spowoduje katastrofalne skutki dla europejskiego rolnictwa, a szczególnie dotknięta zostanie tym Polska. Podpisanie przez Unię umowy z Mercosur to niszczenie europejskiego rynku wewnętrznego – powiedział Ossowski.
Rekordowy deficyt budżetowy
Odnosząc się do kwestii przyszłorocznego budżetu, redaktor naczelny “TS” uznał, że jest on skrajnie niebezpieczny dla pracowników.
Mamy budżet z rekordowym deficytem od 1989 roku. Trudno mówić tu o optymizmie i bezpieczeństwie. Z punktu widzenia pracowników, to sytuacja skrajnie niebezpieczna. Mamy rosnące bezrobocie, a przyszły rok będzie jeszcze gorszy, pojawią się nowe podatki, nowe obciążenia, życie stanie się jeszcze trudniejsze dla przedsiębiorców, którzy z całą pewnością będą dokonywać kolejnych redukcji jeśli chodzi o pracowników. W 2026 mają wejść pierwsze regulacje związane z ETS 2. One dotkną już bezpośrednio obywateli, inaczej niż miało to miejsce w przypadku systemu ETS 1, który dotknął głównie przedsiębiorców zajmujących się wytwarzaniem energii. Nowe obciążenia dotkną natomiast np. przedstawicieli branży handlowej, budowlanej, co w konsekwencji będzie się przekładało na koszty życia przeciętnego obywatela. Deficyt budżetowy już się przekłada na kwestie pracownicze, pracę na drodze zwolnień grupowych ma stracić ponad 100 tys. ludzi – zaznaczył Michał Ossowski.
W odpowiedzi na pytanie o stosunek związkowców z Solidarności do projektu nałożenia na banki podatku CIT, stwierdził:
Jeśli chodzi o projekt podatku CIT dla banków, jest on przez nas przyjmowany pozytywnie, ponieważ nakłada on obciążenia na przemysł, który generuje rekordowe zyski. Wiadomo, że sektor bankowy nie będzie miał takiego oddziaływania na rynek pracowniczy, jak np. regulacje podatkowe związane z systemem ETS 2 w branży energetycznej.
