Archiwa tagu: Iran

Ambasadorowie Polski na motocyklach – reportaż z podróży do Iranu

Opublikowany przez

Ambasadorowie Polski na motocyklach – reportaż z podróży do Iranu

Agnieszka Piwar 2025-05-25

https://piwar.info/ambasadorowie-polski-na-motocyklach-reportaz-z-podrozy-do-iranu/

Przejechali na motocyklach przez 15 krajów, aby dotrzeć do Iranu. Po powrocie do domów średni przebieg – zależnie od miasta zamieszkania – wynosił od 12 do 13 tysięcy kilometrów. Mowa o uczestnikach III Rajdu Pamięci Armii gen. Andersa, cyklicznym wydarzeniu zainicjowanym przez Stowarzyszenie Kocham Polskę, które podąża śladami Polaków ewakuowanych z Syberii podczas II wojny światowej.

W 1942 roku, w ówczesnej Persji, blisko 120 tysięcy naszych rodaków znalazło bezpieczną przystań. Wśród nich było wiele dzieci, także sierot i półsierot. Miałam okazję poznać część z nich – już jako seniorów. Iran wspominali jako prawdziwy raj na ziemi, gdzie spotkali się z ogromną życzliwością miejscowej ludności.

Niestety nie wszyscy rodacy przeżyli tułaczkę po wydostaniu się z ZSRR. Wycieńczeni, zmarli w drodze do ojczyzny. Irańczycy do dziś dbają o ich groby i polskie cmentarze. Uczestnicy motocyklowej wyprawy odwiedzili te miejsca i podziękowali Irańczykom za okazaną dobroć. W ten sposób Rajd stał się przykładem wzorowej postawy i budowania oddolnej dyplomacji.

WYPRAWA Z MISJĄ

Motocyklistom towarzyszyłam z kamerą, aby uwiecznić to historyczne wydarzenie w filmie dokumentalnym. W trakcie wyprawy regularnie zamieszczałam relacje w mediach społecznościowych, co wywołało sporą sensację wśród polskich odbiorców – udostępnienia, lajki i komentarze szybko podbijały ich popularność.

Publikowałam relacje z polskich cmentarzy w Iranie oraz krótkie filmiki z pogodnym przesłaniem. Na przykład zamieściłam wideo, na którym irańscy oficjele wręczali czerwone róże przybyszom z Polski. Te urocze gesty z kwiatami towarzyszyły nam niemal na każdym kroku w Iranie. Innym razem pokazałam, jak irańskie kobiety z małymi dziećmi spontanicznie siadały na motocykle naszych chłopaków i radośnie pozowały do zdjęć.

W Iranie najczęściej nosiłam ciemne okulary. Po pierwsze – z powodu rażącego słońca, po drugie – by ukryć wzruszenie. Wciąż miałam w pamięci poruszające rozmowy z Polakami, którzy kilkadziesiąt lat temu znaleźli tam schronienie. Wśród nich była Maria Gordziejko, która zaszczyciła nas swoją obecnością podczas uroczystości inaugurującej Rajd przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie.

Pani Maria podzieliła się z nami przejmującym świadectwem niezwykłej dobroci narodu perskiego, której osobiście doświadczyła w dzieciństwie. Ci ludzie, sami dotknięci wojenną biedą, z naturalną empatią dzielili się z wycieńczonymi Polakami owocami i chlebem. Dlatego kiedy i ja doświadczyłam irańskiej życzliwości, wzruszenie ogarniało mnie podwójnie.

Do tej pory zwiedziłam już wiele krajów, spotkałam mnóstwo ciekawych ludzi i relacjonowałam wyjątkowe wydarzenia, ale to, co zobaczyłam w Iranie, poruszyło mnie najmocniej. W czasie, gdy ten kraj jest demonizowany na arenie międzynarodowej, Irańczycy – najbardziej życzliwy naród, jaki znam – za pośrednictwem polskich motocyklistów zaapelowali do świata: „Nie chcemy wojny!”

Wideo z tym pokojowym przesłaniem, zwieńczone sceną, w której irańska dziewczynka w stroju ludowym wręcza bukiet kwiatów Michałowi Szelidze, prezesowi Stowarzyszenia Kocham Polskę, zamieściłam na Facebooku, X (Twitterze), Telegramie, TikToku i innych platformach. Euforii w komentarzach nie było końca.

Media głównego nurtu w Polsce, które przemilczały nasz rajd do Iranu, zazwyczaj serwują odbiorcom złe wiadomości. Gdy natomiast opublikowałam coś tak pięknego, jak serdeczne przyjęcie Polaków i wyrażane przez Irańczyków pragnienie pokoju, reakcje moich obserwatorów pokazały mi, że wielu ludzi ma dość przygnębiających informacji i pragnie zobaczyć coś pozytywnego.

Co znamienne, irańskie media niemal na okrągło relacjonowały naszą motocyklową ekspedycję z Polski. Wzbudzaliśmy tam ogromną sensację i autentyczny podziw za włożony trud w tę niełatwą wyprawę.

ŚLADAMI PAMIĘCI

Wzruszającym momentem było wręczenie darów sierocińcowi w Isfahanie. W ten symboliczny sposób nasi rajdowcy chcieli wyrazić wdzięczność za opiekę nad polskimi sierotami podczas II wojny światowej. Isfahan zapisał się w historii jako „Miasto Polskich Dzieci”.

Patrząc na postawę motocyklistów, ogarniała mnie duma. Wypełnili bowiem polskie obowiązki, o których nie zawsze pamiętają przedstawiciele państwowi. Pamiętam, jak w 2014 roku odsłonięto Tablicę Wdzięczności Narodowi Irańskiemu za pomoc uchodźcom armii gen. Andersa. Umieszczono ją na skwerze przy Ogrodzie Krasińskich w Warszawie, niedaleko pomnika upamiętniającego Bohaterów Bitwy o Monte Cassino.

Uroczystość zgromadziła ocalonych Polaków, kombatantów, duchowieństwo oraz przedstawicieli polskich władz. Stronę irańską reprezentował personel misji dyplomatycznej. Na tę wyjątkową okazję prosto z Iranu przyjechał także burmistrz miasta Bandar-e Anzali, dawniej Pahlawi.

Sęk w tym, że tablicę ufundowała osoba prywatna – Władysław Czapski, założyciel Stowarzyszenia „Dzieci Isfahanu”. Z jego inicjatywy powstał Komitet Organizacyjny Środowiska Ocalonych przez Naród Irański.

Wyprawa do Iranu, zorganizowana przez Stowarzyszenie Kocham Polskę, to kolejny przykład oddolnej inicjatywy, w której Polacy biorą sprawy w swoje ręce. To swoista sztafeta pokoleń. Nasi dzielni motocykliści poświęcili swój czas – rajd trwał ponad trzy tygodnie, z czego tydzień to przejazd przez Iran; przeznaczyli na to także spore środki – wyprawa przez tyle krajów to niemały wydatek.

I wreszcie, choć rajd był bogaty w duchowe przeżycia, okazał się bardzo trudny fizycznie. Trafialiśmy na skrajnie ciężkie warunki: trudne do pokonania góry, ulewne deszcze, palące słońce, potężny wiatr wytrącający z równowagi, burze z piorunami, a nawet burzę piaskową. Bywały momenty, gdy śmierć zaglądała nam w oczy.

Z jedną z grup utknęłam w górach Iranu – z powodu potężnej ulewy i burzy nie mogliśmy jechać dalej, a była już noc. Opiekujący się nami Irańczyk, Reza, spontanicznie zorganizował nocleg w przydrożnym barze. Dopiero rano, gdy zrobiło się jasno, dotarło do nas, jak wielkie niebezpieczeństwo nam groziło – tuż obok drogi były głębokie skarpy i przepaście. Jazda w takich warunkach nocą mogła skończyć się tragicznie.

W drodze do Iranu często spaliśmy w warunkach polowych, więc gdy padał deszcz, nie było jak wysuszyć ubrań. Nazajutrz rajdowcy wsiadali na motocykl w mokrych kombinezonach – to ogromne poświęcenie i obciążenie dla organizmu. Pragnienie pokonywania trudności zrozumie tylko ten, kto ma w życiu pasję i odwagę, by ją realizować.

Domyślam się, ile stresu przeżywają bliscy motocyklistów w swoich domach. Każdy, kto ma choć odrobinę wyobraźni, wie, że takie wyprawy to ogromny wysiłek i niemałe ryzyko. Z drugiej strony mają powody do dumy – ich mężowie i ojcowie godnie reprezentują Polskę.

WIELKIE PRZEDSIĘWZIĘCIE

Na szczęście organizatorzy wykazali się rozsądkiem, bo zabrali ze sobą najbardziej doświadczonych motocyklistów, którzy wcześniej szlifowali swoje umiejętności na Międzynarodowych Motocyklowych Rajdach Katyńskich.

Przy okazji warto wspomnieć, że wyprawa do Iranu wpisuje się w kontynuację dzieła śp. Wiktora Węgrzyna, założyciela i komandora Rajdów Katyńskich. Poznałam obie inicjatywy od środka, więc mam pewien ogląd tej sprawy. Poza tym dostrzegłam w Michale Szelidze, liderze naszej grupy, cechy, które również wyróżniały Wiktora.

Michał, mimo młodego wieku (był najmłodszym uczestnikiem rajdu), nie tylko okazał się świetnym organizatorem, lecz także dysponuje silną i stabilną osobowością, dzięki czemu inni go słuchają. To kluczowe na tego typu wyprawach, gdzie trzeba zachować hierarchię, porządek i dyscyplinę.

Na takich rajdach nie ma miejsca dla słabeuszy i mięczaków. Trzeba mieć odporność fizyczną i psychiczną. I wreszcie, należy rozumieć po co się jedzie i dla jakiej sprawy jest ten cały trud.

Wojciech Borzym, komandor III Rajdu Pamięci Armii Gen. Andersa, spisał się na medal. Nie opuszczał go przy tym humor ani dobre samopoczucie, co podbudowywało pozostałych uczestników. Komandor wyprawy do Iranu – na co dzień burmistrz Drohiczyna – potwierdził swoją postawą, że wielkie idee dodają skrzydeł.

Benek i Ania z firmy Verifis zadbali o wszelkie rajdowe gadżety dla motocyklistów. Przygotowali również bus Stowarzyszenia – jego wnętrze przystosowano m.in. do funkcji kuchni polowej, a z zewnątrz pojazd został oklejony polskimi symbolami w biało-czerwonych barwach oraz mapą naszej długiej trasy. Dzięki takiemu przygotowaniu byliśmy jeszcze bardziej zauważalni we wszystkich krajach, przez które przejeżdżaliśmy.

Całe przedsięwzięcie nie doszłoby do skutku z takim rozmachem, gdyby nie życzliwość i pomoc irańskiego korpusu dyplomatycznego. Dr Hossein Gharibi, ambasador Iranu w Polsce, od samego początku był nam bardzo przychylny, co zaowocowało sprawną współpracą.

Z rekomendacji pana ambasadora naszą wyprawą zaopiekowała się agencja turystyczna „Fotros”. Jeszcze w Warszawie, w siedzibie ambasady, odbyło się spotkanie z przedstawicielami irańskiej organizacji oraz kierownictwem Stowarzyszenia Kocham Polskę.

Niezawodna ekipa, którą kierował Hossein wraz Mehdim, była do naszej dyspozycji przez cały pobyt w Iranie. Ich pomoc okazała się nieoceniona: zapewnili sprawne przejście przez granicę, załatwili formalności, organizowali tankowanie, noclegi oraz zwiedzanie historycznych miejsc, itd.

Co najważniejsze, Irańczycy dołożyli wszelkich starań, abyśmy mogli odwiedzić ważne dla nas miejsca pamięci – polskie cmentarze, dawny polski sierociniec oraz historyczny port w Pahlawi, gdzie przypływały statki z ewakuowanymi z Syberii Polakami. Towarzyszyła nam przy tym godna oprawa, w tym uroczyste powitania przez dostojnych przedstawicieli Iranu, na przykład gubernatorów.

Pracę agencji wspierał Klub Turystyczny i Samochodowy Islamskiej Republiki Iranu (Touring & Automobile Club of the Islamic Republic of Iran) – którego głównym zadaniem było wysyłanie motocyklistów, aby witali nas przed wjazdem do każdego miasta.

RÓŻNE ŚWIATY

Szczególnie pomocna była eskorta przez irańskie miasta, do której obok lokalnych motocyklistów przyłączała się policja. Nie wiem co byśmy zrobili bez ich zaangażowania, gdyż na irańskich ulicach (kto pierwszy ten lepszy) panują zupełnie inne zasady niż w Europie. Z jednej strony jest tam wielki chaos, z drugiej strony jednak nie widziałam ani jednego wypadku czy stłuczki, więc jakoś to działa.

Wydawało się, że każdy tam jeździ jak chce, a jednocześnie nie zauważyłam między kierowcami żadnych kłótni czy agresji. W niektórych miastach nie było nawet sygnalizacji świetlnej – zamiast tego niezliczona ilość progów zwalniających.

Na polską kieszeń szczególnie cieszą irańskie ceny paliw. Podczas naszego pierwszego tankowania odnotowałam następujące przeliczniki: olej napędowy (ON) za około 0,27 zł/l, benzyna subsydiowana (do 60 l miesięcznie) za około 1,34 zł/l oraz benzyna niesubsydiowana (powyżej 60 l miesięcznie) za około 2,69 zł/l. Nasza ekipa miała jeszcze taniej, bo w sumie za 50 euro zatankowaliśmy wtedy do pełna wszystkie motocykle (30 sztuk) oraz 2 auta.

Nietrudno się domyślić, że przy tak korzystnym przeliczniku cen paliw, Irańczycy mogą liczyć również na wyjątkowo tanie taksówki zamawiane przez aplikacje, takie jak Snapp. Dla zobrazowania: przejazd z lotniska Teheran-Mehrabad, obsługującego loty krajowe, do centrum miasta – na trasie liczącej około 10 kilometrów – kosztuje niespełna 2 euro. Tradycyjne taksówki są wprawdzie nieco droższe, ale wciąż pozostają bardzo przystępne cenowo. Za kurs z centrum stolicy na najbliższe lotnisko międzynarodowe, oddalone o około 50 kilometrów, pasażer zapłaci mniej więcej 10 euro.

Oczywiście średnie zarobki Irańczyków są znacznie niższe niż w Europie. Niemniej jednak ceny w tym kraju zdecydowanie powinny zachęcać turystów do odwiedzin. Dla przykładu: każdy uczestnik rajdu zapłacił zaledwie 50 euro za obiadokolacje na cały tydzień, co w przeliczeniu daje około 7 euro dziennie. A jedliśmy – smacznie i do syta – w wykwintnych restauracjach, na najwyższym poziomie. W żadnym z pozostałych 14 krajów, które mijaliśmy po drodze, nie dało się zjeść równie dobrze za taką cenę.

Orientacja w irańskich pieniądzach była dużym wyzwaniem, gdyż trwa tam proces reformy walutowej, mający na celu zastąpienie riala nową jednostką – tomanem. Widziałam, że na jednym banknocie widnieją dwa nominały – stary i nowy. Oficjalną walutą są riale, ale w praktyce posługują się tomanami, czyli np. 10 milionów riali to 1 milion tomanów. 1 000 000 tomanów to ok. 10 euro, 100 000 tomanów (czyli 1 milion riali na banknocie) to ok. 1 euro. Jednak głowy nie dam, że dobrze to zrozumiałam.

Po powrocie do Polski zapytałam sztuczną inteligencję o komentarz w tej zagmatwanej sprawie. «W maju 2025 roku Bank Centralny Iranu ogłosił, że planuje usunięcie czterech zer z riala, co oznacza, że 1 nowy toman będzie równy 10 000 riali. Ta zmiana ma na celu uproszczenie transakcji finansowych i dostosowanie oficjalnego systemu walutowego do powszechnie stosowanej praktyki wśród Irańczyków, którzy od dawna używają terminu „toman” w codziennych transakcjach, mimo że oficjalną walutą pozostaje rial.»

Kwestie materialne i logistyczne odłóżmy na bok. Najważniejsze były spotkania z ludźmi. Irańczycy – od oficjeli po zwykłych przechodniów – reagowali na przybyszów z Polski nadzwyczaj serdecznie. Zagadywali nas z ogromną kulturą osobistą. Miałam wrażenie, jakby niemal każdy chciał zrobić sobie z nami zdjęcie – przy czym zarówno mężczyźni, jak i kobiety byli w tym bardzo taktowni, dalecy od nachalności. Po prostu byli nas ciekawi i okazywali to w niezwykle uprzejmy sposób.

ODKŁAMAĆ PROPAGANDĘ

Przy okazji pragnę zdementować pewne mity, powielane przez zakłamane media na Zachodzie. W Iranie chrześcijanie nie są prześladowani, o czym zapewniali nas Ormianie z Isfahanu, gdzie przyjął nas na poczęstunek sam biskup. W Teheranie odwiedziliśmy nuncjusza apostolskiego, co potwierdza istnienie oficjalnych stosunków dyplomatycznych Iranu z Watykanem.

Każdego dnia rajdowi kapelani odprawiali w Iranie Eucharystię dla polskich motocyklistów. Irańczycy widzieli te celebracje, a niekiedy byli tuż obok – na przykład podczas uroczystości na polskim cmentarzu, gdzie wspólnie z nami oddawali hołd spoczywającym tam Polakom.

Irańskie kobiety nie są gnębione ani tłamszone. Wręcz przeciwnie – pełnią ważne funkcje i cieszą się dużym poważaniem. Podczas wizyt na uniwersytetach mogliśmy się przekonać, że uczelnie wyższe są zdominowane przez kobiety, które posyłały w naszą stronę promienne uśmiechy. Wśród licznych dziennikarzy towarzyszących naszej wyprawie większość stanowiły właśnie kobiety.

Podczas całego pobytu w Iranie nie doświadczyłam ani jednej nieprzyjemnej czy niebezpiecznej sytuacji ze strony drugiego człowieka. Na każdym kroku spotykała nas życzliwość, która w najmniejszym stopniu nie była udawana (po moich doświadczeniach z ludźmi jestem wyczulona na ewentualny fałsz).

Irańczycy to ludzie pokojowo nastawieni, dumni ze swojej długiej historii, przebogatej kultury i silnej tożsamości. Przy tym są ciekawi świata i otwarci na innych. Bolączką pozostają bezduszne sankcje, które trzymają ten kraj w izolacji. Ogromnym utrudnieniem jest blokada bankowości – turysta z Europy nie może tam płacić kartą ani nawet wyjąć gotówki z bankomatu.

Ostatniej nocy w Iranie zatrzymaliśmy się w hotelu, w którym akurat odbywało się wesele. Natychmiast zostaliśmy zaproszeni na przyjęcie, przy czym zgodnie z irańskim zwyczajem kobiety i mężczyźni bawią się osobno. Oddzieliłam się od naszych motocyklistów i poszłam na kobiecą część imprezy. Iranki przyjęły mnie bardzo ciepło. Bawiły się fantastycznie – z tańcami włącznie – i to wszystko bez kropli alkoholu.

Zabawa i tańce na trzeźwo były też u panów. Nazajutrz Zbigniew Jarząbek, który przez cały rajd bezpiecznie przewoził mnie swoim autem, opowiedział, jak wyglądało wesele w części przeznaczonej dla mężczyzn. Najbardziej poruszyła mnie scena, w której wspomniał o rozmowie z młodym Irańczykiem – jednym z gości.

Mężczyzna zaczął mówić o groźbie wojny przeciwko Iranowi. Był wyraźnie przerażony. Perspektywa napaści na jego kraj nie jawiła mu się jako abstrakcyjna możliwość, lecz jako realne zagrożenie – bezpośredni skutek polityki państw dążących do unicestwienia Iranu.

To nie była zwykła rozmowa, lecz świadectwo lęku, który przenika codzienność ludzi żyjących pod presją obcych interesów i w cieniu nieustannej groźby zbrojnej interwencji. Nie powinno to być losem tak otwartego, gościnnego i pokojowo nastawionego narodu. Irańczycy absolutnie na to nie zasłużyli.

Agnieszka Piwar

tutaj można postawić kawę autorce

Wkrótce dodam więcej zdjęć…

Kupuję olej napędowy po 27 groszy za litr

Opublikowany przez

Agnieszka

Umowa rakietowa między Iranem a Rosją: Zachód “oburzony”. Jak zwykle – podwójne standardy.

Opublikowany przez

Umowa rakietowa między Iranem a Rosją: Zachód oburzony, groźba eskalacji

Raketendeal zwischen Iran und Russland: Westen empört, Eskalation droht
DR IGNACY NOWOPOLSKI SEP 8
 
READ IN APP
 

Choć od czasu rosyjskiej inwazji Zachód dostarcza Ukrainie coraz więcej broni i amunicji, pojawiają się skargi na wsparcie militarne dla Rosji z zagranicy. Dotyczy to również niedawnych dostaw rakiet z Iranu.

Według raportu Wall Street Journal Iran dostarczył niedawno Rosji rakiety balistyczne krótkiego zasięgu, wywołując powszechne oburzenie w Stanach Zjednoczonych i Europie. Rakiety powinny móc zostać użyte przez wojska rosyjskie w wojnie z Ukrainą. Podobnie jak w przypadku tysięcy dronów kamikaze, które Republika Islamska dostarczyła do Rosji.

Urzędnicy amerykańscy potwierdzili dostawę i ogłosili „zdecydowaną reakcję” Iranowi. Państwa G7 chcą w skoordynowany sposób nałożyć środki karne na Teheran. Jednak zarówno Iran, jak i Rosja są już objęte rozległymi sankcjami, co prowadzi do zacieśnienia ich współpracy. Jak daleko więc posunie się Waszyngton, zwłaszcza że jest mało prawdopodobne, aby był naprawdę zainteresowany eskalacją na Bliskim Wschodzie na dużą skalę?

Krytycy zarzucają jednak także Zachodowi podwójne standardy, gdyż same USA i kraje europejskie dostarczają Ukrainie duże ilości broni i amunicji.

Iran odrzuca te zarzuty i podkreśla swoje neutralne stanowisko w konflikcie ukraińskim. Mówi się jednak, że na początku roku do Rosji dostarczono 400 takich rakiet krótkiego zasięgu.

Sytuacja na Bliskim Wschodzie ma znaczny potencjał eskalacji. “Ukaranie” Iranu za dostawy broni przez USA mogłoby jeszcze bardziej pogorszyć i tak już napięte stosunki. Teheran już grozi odwetem za poprzednie ataki i żąda, aby w zamian Rosja dostarczyła nowoczesne myśliwce.

Obsceniczne otwarcie Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. OSTRA reakcja z Iranu.

Opublikowany przez

Obsceniczne otwarcie Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. OSTRA reakcja nadeszła z niespodziewanej strony.

29.07.2024 obsceniczne-otwarcie-igrzysk-olimpijskich

Ceremonia otwarcia IO w Paryżu.
Ceremonia otwarcia IO w Paryżu. / foto: screen X

Ceremonia otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Paryżu odbiła się szerokim echem. Reakcja nadeszła z niespodziewanej strony. Głos zabrał Iran.

Przypomnijmy, że podczas ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Paryżu pojawiło się wiele obscenicznych wątków. Jednym z nich była parodia Ostatniej Wieczerzy. Zamiast biblijnych postaci, z Jezusem Chrystusem na czele, pojawili się tzw. drag queen i im podobni tęczowi przebierańcy.

Część komentatorów i polityków była tym faktem zbulwersowana. Zabrakło jednak stanowczej reakcji. Episkopat Francji wydał tylko zachowawcze oświadczenie, w którym „głęboko ubolewał”, że „ceremonia zawierała sceny szyderstwa i kpiny z chrześcijaństwa”.

Stanowczy głos nadszedł jednak ze strony Iranu, który wezwał na dywanik ambasadora Francji. Muzułmanie uważają bowiem Jezusa za proroka.

„Wczorajsze znieważające przedstawienie Jezusa Chrystusa w Paryżu było całkowicie obraźliwe i przekroczyło wszelkie czerwone linie. Francja, kraj o bogatej historii chrześcijaństwa, musi się wstydzić i błagam naszych chrześcijan na całym świecie, aby wypowiedzieli się przeciwko temu aktowi. Zdecydowanie potępiamy to” – oświadczyły władze Iranu.

https://twitter.com/BRICSinfo/status/1817606487507685770

Tłumaczenie dosłowne:

„Iran oznajmia, że Francja powinna się wstydzić za ceremonię otwarcia igrzysk olimpijskich. 

„Wczorajsze obraźliwe przedstawienie Jezusa Chrystusa w Paryżu było całkowicie obraźliwe i przekroczyło wszelkie czerwone linie. 

Francja, kraj o bogatej historii chrześcijaństwa, musi się wstydzić i błagamy narody chrześcijańskie na całym świecie, aby sprzeciwiły się temu aktowi. Zdecydowanie potępiamy go.”

Mgła irańska, mgła smoleńska… Zdjęcia satelitarne pogody … zniknęły. Nadajniki MAYDAY milczały. Gorące poszlaki.

Opublikowany przez

Pojawiają się dowody wskazujące, że katastrofa helikoptera prezydenckiego w Iranie była zamachem

Data: 22 Maggio 2024 Author: Uczta Baltazara 

katastrofa-helikoptera-prezydenckiego-w-iranie-byla-zamachem

Katastrofa prezydenckiego helikoptera w Iranie zaczyna wyglądać na dobrze zaplanowane i celowe zabójstwo. Spisek wydaje się tak dokładny, a teraz tuszowanie, że zdjęcia satelitarne pogody dla tego regionu w dniu katastrofy – zostały USUNIĘTE!

Zacznijmy od początku. Prezydent Iranu udał się helikopterem na granicę z Azerbejdżanem, aby odbyć krótkie spotkanie z prezydentem Azerbejdżanu.

Oto zdjęcie przedstawiające spotkanie dwóch prezydentów:

Po wyjściu z tego spotkania prezydent Iranu wraz ze swoim ministrem spraw zagranicznych i współpracownikami wsiedli do helikoptera i odlecieli w kierunku domu. Nigdy tam nie dotarli.

Dziwnym zbiegiem okoliczności premier Słowacji Robert Fico również spotkał się z prezydentem Azerbejdżanu na kilka dni przed tym, jak Fico został postrzelony w zamachu.

Naaaahhhhhh. To tylko zbieg okoliczności, prawda??? – Ale to była dygresja. Wracając do śmierci prezydenta Iranu.

Śmigłowiec spadł w górach północnego Iranu – bez wysłania sygnału MAYDAY lub aktywacji sygnału awaryjnego transpondera!

Co więcej, helikoptery przewożące ważne osoby są wyposażone w nadajniki naprowadzające właśnie w takich sytuacjach.  Nadajniki te aktywują się w przypadku zderzenia.  W tym przypadku tak się nie stało.

Cokolwiek więc stało się z tym śmigłowcem, stało się to albo tak szybko, albo z tak dużymi uszkodzeniami, że nie zadziałało żadne wezwanie MAYDAY, żaden SYGNAŁ NADAJNIKA AWARYJNEGO, a nadajnik naprowadzający został albo wyłączony, albo zniszczony.  Być może eksplozja?

Obszar, na którym spadł śmigłowiec, jest bardzo odległy, z niewielką liczbą dróg między zdradliwym górskim terenem.

Wśród wstępnych doniesień o utracie śmigłowca znalazła się informacja, że na całym obszarze występowała “gęsta mgła”.  To, wraz z ulewnym deszczem, utrudniało odnalezienie rozbitego śmigłowca.

Ponieważ pogoda była zamieszana w tę katastrofę, niektórzy dziennikarze zaczęli badać warunki pogodowe w tym obszarze w czasie poprzedzającym zniknięcie helikoptera.  Nagle natrafili na przeszkodę. 

Zdjęcia satelitarne pogody … zniknęły.

Przejdziemy teraz do obrazowania satelitarnego pogody.

CIRA to Cooperative Institute for Research in the Atmosphere, którego strona internetowa pochodzi z Colorado State University w Fort Collins, CO.

Z ich strony internetowej (TUTAJ) “wizją” tego przedsięwzięcia jest:

Prowadzenie interdyscyplinarnych badań w dziedzinie nauk atmosferycznych poprzez rozwijanie umiejętności wykraczających poza dyscypliny meteorologiczne, wykorzystywanie postępów w inżynierii i informatyce, ułatwianie działań pośredniczących między badaniami czystymi i stosowanymi, wykorzystywanie zarówno krajowych, jak i międzynarodowych zasobów i partnerstw oraz pomaganie NOAA, Uniwersytetowi Stanowemu Kolorado, Stanowi Kolorado i Narodowi poprzez zastosowanie naszych badań w obszarach korzyści społecznych.

Strona internetowa CIRA określa również ich Misję:

Służyć jako łącznik dla multidyscyplinarnej współpracy między naukowcami NOAA a pracownikami naukowymi, wykładowcami i studentami Colorado State University, dostosowując obszary tematyczne badań zidentyfikowane przez NOAA do istniejących od dawna mocnych stron akademickich Uniwersytetu…

Jak można sobie wyobrazić, uniwersytet współpracujący bezpośrednio z National Oceanographic and Atmospheric Administration (NOAA) ma do dyspozycji wszystkie zasoby związane z pogodą, jakie można znaleźć na świecie.

CIRA jest źródłem często wykorzystywanym przez dziennikarzy do “dogłębnego” badania zjawisk pogodowych. Ich strona oferuje szeroką gamę zdjęć satelitarnych dla wszystkich rodzajów warunków pogodowych, w tym… mgły.

Wyobraźmy sobie więc zaskoczenie wszystkich, gdy podczas próby przeglądania zdjęć satelitarnych i odczytów warunków pogodowych w Iranie w czasie katastrofy prezydenckiego helikoptera, dziennikarze odkryli, że WSZYSTKIE DANE Z 19 MAJA (dzień katastrofy) ZOSTAŁY USUNIĘTE.

Oto krótki film pokazujący, że zdjęcia pogodowe zostały USUNIĘTE:

Video Player

00:00 02:15

Dlaczego zdjęcia satelitarne z 19 maja zostały usunięte? – Kto je usunął? – Kto ZLECIŁ ich usunięcie? – Dlaczego?

Powszechnie wiadomo, że radary meteorologiczne często wychwytują “anomalie”, takie jak … roje szarańczy … szczątki tornad … i … silne wybuchy energii mikrofalowej z wież radarowych typu NEXRAD, a nawet to, co powszechnie określa się jako CHEM-TRAILS, czyli aerozole uwalniane przez samoloty.

Czy to możliwe, że “mgła” nie pojawiła się naturalnie? – Czy to możliwe, że zdjęcia CIRA mogły to wychwycić (lub to zrobiły)?

Samolot US Air Force C-17 (pokazany na poniższym zdjęciu) był w powietrzu w tym samym czasie, co irański helikopter prezydencki.

Wylądował w Baku w Azerbejdżanie chwilę po tym, jak spadł prezydencki helikopter. Żaden amerykański wojskowy samolot transportowy nie wylądował w Baku od ponad roku, a jednak jeden z nich był w powietrzu dokładnie w czasie, gdy spadł prezydencki helikopter w Iranie? – HMMMMMM.

Oto trasa lotu owego C-17:

[ominął Armenię.. md]

Czy C-17 mógł być wyposażony w broń mikrofalową? – Gdyby została odpalona z C-17 z dużej odległości w kierunku prezydenckiego helikoptera, czy mogło to zniszczyć wszystkie elektroniczne systemy kontrolne helikoptera, powodując jego upadek na ziemię?

Czy radar meteorologiczny był w stanie wychwycić coś takiego, co spowodowało konieczność USUNIĘCIA danych zdjęciowych?

———————-

Wreszcie, do gry wkraczają media społecznościowe.

Konto o nazwie “Israel War Room” na platformie mediów społecznościowych “X” (dawniej Twitter) opublikowało wiadomość, która była pusta, z wyjątkiem… zdjęcia małego helikoptera:

Spójrzcie na znacznik czasu na ich poście… skąd w ogóle wiedzieli, że helikopter spadł, aby się tym chwalić, skoro prawie nikt inny na całym świecie nie wiedział o tym o tej godzinie?

Czy to możliwe, że wiedzieli, ponieważ zrobili to Izraelczycy?

Nikt z nas tego teraz nie wie.  Poszukiwanie odpowiedzi odbywa się wewnątrz Iranu.  Mają wykwalifikowanych ekspertów, którzy mogą przeanalizować szczątki helikoptera pod kątem śladów materiałów wybuchowych, odłamków i odczytać rejestrator parametrów lotu.

Mogą przejrzeć nagrania radarowe i taśmy komunikacji radiowej.

Prędzej czy później dla wszystkich stanie się jasne, czy był to wypadek, czy jawne zabójstwo.

(Uwaga Hala Turnera: W tej chwili obstawiam: zamach.  Przez Izrael lub USA, albo przez obie strony – może również z pomocą Azerbejdżanu. Usunięte zdjęcia satelitarne wskazują mi na potencjalne maskowanie sprawy.  Czy nie byłoby czymś niezwykłym, gdyby tuszowanie zakończyło się ujawnieniem przestępstwa?)

INFO: https://halturnerradioshow.com/index.php/news-selections/world-news/evidence-is-now-appearing-indicating-the-iran-presidential-helicopter-crash-was-an-assassination

Walka o pokój dla świata

Opublikowany przez

Walka o pokój dla świata

Stanisław Michalkiewicz 5.05.2024 walka-o-pokoj

„Z wielkich idei rodzą się wielkie nieszczęścia” – twierdził Aldous Huxley. Trudno mi powiedzieć, co konkretnie miał na myśli, bo w świecie krążą rozmaite idee, które przez ich wyznawców uznawane są za wielkie, ale przez pozostałych – już niekoniecznie. Jednak zamiast gubić się w domysłach, spróbujmy sprawdzić trafność spostrzeżenia Huxleya na konkretnym przykładzie.

Oto w biblijnej Księdze Rodzaju czytamy, jak to Stwórca Wszechświata, który dlaczegoś upodobał sobie pewnego mezopotamskiego koczownika, pewnego dnia obiecał mu solennie, że „jego potomstwu” oddaje obszar „od Rzeki Egipskiej”, czyli Nilu, aż do „rzeki wielkiej, rzeki Eufrat”. Obecnie, słusznie czy niesłusznie, za potomków Abrahama uważają się Żydzi i z tego tytułu snują marzenia o „wielkim Izraelu”, który miałby rozciągać się właśnie na obszarze ujętym w ramy tych dwóch rzek. Snują marzenia – bo Stwórca Wszechświata przez kilka tysięcy ostatnich lat z zagadkowych przyczyn swojej obietnicy nie spełniał – ale ostatnio jakby coś w tej sprawie drgnęło.

Czy stało się to za sprawą wybitnego przywódcy socjalistycznego Adolfa Hitlera, który – podobnie jak rzymski cesarz Klaudiusz – uważał, że Żydzi są przyczyną „powszechnej choroby świata cywilizowanego”, czy też Marcina Lutra, który dał początek Reformacji, dzięki której w Ameryce pojawił się odłam wyznania protestanckiego, według którego nie będzie na świecie pokoju, dopóki nad światem nie zapanują Żydzi – tego pewnie się nie dowiemy, bo – w odróżnieniu od czasów dawniejszych, kiedy to Stwórca Wszechświata co i rusz rozmawiał z wieloma osobami – teraz jakby przestał się komukolwiek zwierzać, a jeśli w ogóle komunikuje się z ludzkością, to raczej przez czynności konkludentne – ale to nieistotne, bo zamiast dociekać przyczyn, skupmy się na skutkach, które są widoczne.

Oto po II wojnie światowej, której towarzyszyła masakra europejskich Żydów zainicjowana przez wspomnianego wybitnego przywódcę socjalistycznego, w 1948 roku proklamowana została niepodległość Izraela, który – jak to potwierdza niedawna uchwała tamtejszego parlamentu, czyli Knesetu – jest „państwem żydowskim”, czyli ex definitione przeznaczonym dla Żydów.

Warto zwrócić na to uwagę, bo ten pogląd uważany jest przez opinię światową za oczywistą oczywistość, podczas gdy opinie, że takie na przykład Niemcy powinny należeć do Niemców, czy taka na przykład Polska powinna należeć do Polaków, uchodzą nie tylko za „kontrowersyjne”, ale nawet za rodzaj orwellowskiej myślozbrodni, i bywają ścigane przez niezawisłe sądy.

Wynika z tego, że Żydzi, w odróżnieniu od innych mniej wartościowych narodów, cieszą się specjalnym statusem, na straży którego stoi jedno z najsilniejszych współczesnych państw, czyli Stany Zjednoczone. Składa się na to szereg zagadkowych przyczyn, wśród których jedna uważana jest przez nowojorską Ligę Antydefamacyjną za opinię „antysemicką” – że mianowicie Żydzi w Ameryce mają duże wpływy w sektorze finansowym, w mediach i przemyśle rozrywkowym, co sprawia, że tamtejsi twardziele, z obawy, by Żydzi nie zrobili z nich marmolady, skaczą przed nimi z gałęzi na gałąź. Wyraża się to m.in. w tym, że każdy twardziel, który zostaje prezydentem USA, składa bezcennemu Izraelowi coś w rodzaju hołdu lennego – że mianowicie będzie bronić jego interesów przy użyciu całej potęgi Stanów Zjednoczonych i to bez względu na to, co bezcenny Izrael zrobi.

Ponieważ po proklamowaniu niepodległości bezcennego Izraela na Bliskim Wschodzie w ciągu 76 lat wybuchły cztery duże wojny i co najmniej tyle samo mniejszych, wielu ludzi uważa bezcenny Izrael za coś w rodzaju krosty, która na ciele świata wywołuje nieustanne stany zapalne, i nawet twierdzi, że zgoda społeczności międzynarodowej na utworzenie tego państwa była błędem.

Ale takie opinie są energicznie zwalczane właśnie przez amerykańskich twardzieli, spośród których wielu naprawdę wierzy, że nie będzie na świecie pokoju, dopóki nad światem nie zapanuje bezcenny Izrael. Nie tylko wierzy – ale podejmuje w tym kierunku dość skuteczne starania, które dotychczas przyniosły rozmaite rezultaty. Rozmaite, bo wprawdzie dla bezcennego Izraela okazały się korzystne, ale dla sąsiadujących z nim narodów uważanych za mniej wartościowe – już niekoniecznie.

Na przykład w 1991 roku, w następstwie operacji „Pustynna Burza”, pod pretekstem skarcenia złowrogiego Saddama Husajna za samowolne zajęcie Kuwejtu nieżyczliwy bezcennemu Izraelowi Irak został skotłowany. Ale to był dopiero pierwszy krok, bo w 2003 roku, w ramach operacji pokojowej „Iracka Wolność”, iracki potencjał został zniszczony całkowicie, a złowrogi Saddam Husajn, po zawleczeniu go przed niezawisły sąd, został powieszony – i w ten sposób Irak przestał być dla bezcennego Izraela jakimkolwiek problemem. Ot i teraz słyszymy, że irańskie drony i rakiety były przez amerykańskie myśliwce strącane nad Irakiem, z czego wynika, że to państwo jest wasalem USA, podobnie jak Jordania, dzięki czemu zarówno tam, jak i w Arabii Saudyjskiej amerykańscy twardziele nie forsują demokracji, pozwalając tamtejszym królom na samowładne, żeby nie powiedzieć – tyrańskie panowanie. W zamian za to jordańska wielka księżniczka musiała wsiąść do myśliwca i strącać irańskie drony, żeby nie doleciały do bezcennego Izraela. Warto na koniec dodać, że „rzeka wielka, rzeka Eufrat”, która miała stanowić wschodnią granicę obszaru podarowanego przez Stwórcę Wszechświata potomstwu mezopotamskiego koczownika, przepływa akurat przez terytorium Iraku.

Wreszcie w październiku 2010 roku, na szczycie w Deauville, Nasza Złota Pani z Berlina pozwoliła Francji na budowanie sobie kieszonkowego imperium w basenie Morza Śródziemnego. W następstwie tych ustaleń w Tunezji, Egipcie i Libii wybuchły wkrótce „jaśminowe rewolucje”, które doprowadziły do obalenia tamtejszych tyranów, a nowi tyrani ani myślą podskakiwać bezcennemu Izraelowi. Prezydent Obama chciał, by demokracja zwyciężyła też w Syrii, ale tamtejszy tyran, dufny w protekcję Putina, nie chciał ustąpić, za co Syria została ukarana operacją pokojową, która trwa do dzisiaj i po której z Syrii wkrótce nie zostanie kamień na kamieniu, więc i ona przestanie być problemem dla bezcennego Izraela.

Pozostał jednak złowrogi Iran, na który, jak się wydaje, właśnie przyszła kryska. Jeśli „siły obronne” bezcennego Izraela zdecydują się skarcić go za zuchwalstwo, to może to rozpalić kolejną dużą wojnę w regionie, a może nawet w skali światowej, zwłaszcza gdyby się okazało, że złowrogi Iran, podobnie jak bezcenny Izrael, też ma broń jądrową. Wtedy na świecie może rzeczywiście zapanować pokój – jak to sobie wyobrażają niektórzy amerykańscy protestanci.

NA WSCHODZIE BEZ ZMIAN

Opublikowany przez

https://www.oficyna-aurora.pl/aktualnosci/na-wschodzie-bez-zmian,p1948868798

2023-10-20

Poruszani jesteśmy ciągle wydarzeniami kojarzonymi z proroctwami dni ostatecznych. Tak są  odbierane przez większość, bo przecież literatura apokaliptyczna wrosła w tradycje religijne zarówno chrześcijaństwa, judaizmu, jak i islamu. Przekłada się to w sposób oczywisty na niepokój o przyszłość  milionów ludzi wychowanych w tych religiach. Nie wiążmy jednak tych znaków z wolą Opatrzności. To tylko działania (nie) ludzkich degeneratów, którzy nie wahają się w drodze do swego celu przed truciem mieszkańców naszego globu, żerowaniem na dorobku innych, bombardowaniem szkół i szpitali.

Przekonany jestem, że podobnie, jak trzyletnia pandemia, ponad rok trwająca wojna na Ukrainie, poważny konflikt sprzed nieledwie miesiąca między Azerbejdżanem i Armenią, tak i niedawny rokosz palestyński, są precyzyjnie realizowanymi elementami Wielkiego Resetu. Największego w historii przekrętu finansowego, połączonego z likwidacją państw narodowych,   depopulacją i chęcią zniewolenia resztki ocalałych. Dziś krótko o temacie, który rozwinę w swoim najnowszym nagraniu z serii „Po Prostej”.

Na początku, niezbędny wstęp techniczny. Dzisiejsze samoloty wykorzystują w locie tzw. inercyjny system nawigacji (INS), opierający się na GPS. Nie będąc doskonałym, zwłaszcza, że obarczony naturalnymi błędami, jak m.in. znos, musi on korzystać z korekcji satelitarnej. Problem zaczyna się wówczas, gdy urządzenia bazujące na GPS otrzymują  błędne dane z tego właśnie systemu satelitarnego.

W ciągu ostatniego miesiąca przypadków tego typu pojawiło się nagle ponad 20 i to w rejonach szczególnie gorących politycznie. To drogi lotnicze wykorzystywane przez cywilne samoloty, przebiegające przy granicy Azerbejdżanu z Armenią oraz Iraku z Iranem. 

Jak podaje Washington Times, o ile dotychczas zdarzały się przypadki zakłócania sygnałów  GPS, o tyle obecnie mamy do czynienia z celowym ich fałszowaniem (tzw. spoofing). „Incydent ‘spoofingu’ to pierwszy przypadek wykrycia fałszywych sygnałów GPS przenikających do systemów samolotów. Wydarzenia w Iraku różnią się od wcześniejszych prób zagłuszania GPS. Zagłuszanie sygnałów GPS w samolotach cywilnych było wykrywane w przeszłości w innych miejscach, w tym w pobliżu Korei Południowej i na Bliskim Wschodzie. Według raportu, fałszywe sygnały GPS były odbierane przez najnowocześniejsze systemy nawigacyjne zwane inercyjnymi systemami odniesienia (IRS), które do tej pory uważano za odporne na fałszywe sygnały GPS. System ten zbiera sygnały z satelitów w regularnych odstępach czasu, aby zaktualizować czas i pozycję samolotu w locie. Fałszywe sygnały GPS najwyraźniej wskazywały, że samolot był poza kursem w stosunku do rzeczywistej pozycji o 69 do 92 mil – czytamy w raporcie”.

Jak informuje cytowany portal, „rodzaj elektronicznego spoofingu w ostatnich incydentach może wpływać tylko na systemy nawigacyjne samolotów cywilnych. Samoloty wojskowe wykorzystują specjalne odbiorniki GPS, które są zaprojektowane tak, aby były chronione przed zwodniczymi sygnałami. Jednak awionika cywilna jest podatna na spoofing i zagłuszanie”. 

Autor artykułu podkreśla, że „fałszowanie danych GPS jest uważane za szczególnie niebezpieczne w tym regionie, ponieważ samolot mógł zostać zestrzelony, gdyby wkroczył w przestrzeń powietrzną Iranu. Obszar, w którym doszło do incydentów, uważany jest za strefę konfliktu, a samoloty narażone są na ataki terrorystyczne. Mimo to kilka linii lotniczych, w tym przewoźnik europejski, kilku przewoźników z Bliskiego Wschodu i prywatne odrzutowce korzystają z tej przestrzeni powietrznej. Rzeczniczka Federalnej Administracji Lotnictwa i rzecznik Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego nie skomentowali incydentów. Rzecznik Centralnego Dowództwa USA nie udzielił komentarza.  Oprócz obszarów w pobliżu Erbil w Iraku, spoofing sygnału został wykryty przez samoloty w pobliżu północnego Iranu, wschodniej Turcji i w pobliżu Baku w Azerbejdżanie. Zgłoszone incydenty przebiegały według podobnego schematu. Podczas lotów fałszywy sygnał GPS był kierowany na samolot lub odbierany przez awionikę pokładową. Sygnały te powodowały, że sprzęt błędnie zgłaszał lokalizację samolotu. Fałszywe sygnały powodowały ‘awarie nawigacji’, myląc komputery sprzecznymi danymi”.

Przy tej okazji polecam przyjrzenie się, na bieżąco aktualizowanej mapie zewnętrznych ingerencji w system GPS, co jest niezwykle ciekawe i zapewne wiele osób zobaczy taką kompozycję po raz pierwszy. 

Nie wiemy, czy przypadki „spoofingu” były próbami uziemienia potencjalnych dronów przeciwnika w obliczu zbliżających się działań wojennych, czy sprowokowania wypadku samolotu pasażerskiego, jak miało to miejsce dziesiątki razy w historii, choćby w marcu 2014 r., kiedy przejęto samolot lecący z Kuala Lumpur do Pekinu (B-777, rejs MH370), na fali sporu między USA i Chinami o najbardziej wyrafinowaną na globie technologię póprzewodnikową, czy lipcu 2014, kiedy w najlepsze trwał już ukraiński majdan (B-777, rejs MH17), a wojna z Rosją czekała tylko na zapalną iskrę. Pisałem o tych zdarzeniach w książce „Operacja Terror”, a zamierzam rozwinąć ten wątek w kolejnej. 

Co ciekawe, wiele wskazuje na to, że obecnej administracji amerykańskiej nie zależy na eskalacji konfliktu na Bliskim Wschodzie. Poza wszystkim innym, dużymi krokami zbliża się rok wyborczy. Zarządcy Wielkiego Resetu są prawdopodobnie, również z tego powodu,  podzieleni w kwestii dalszych działań. Stąd też lotniskowce przesunięte bliżej Izraela, ale też zachowawcze w tonie wypowiedzi sekretarza Blinkena na temat Iranu. Przypomnieć warto, że to poprzednia ekipa Białego Domu dążyła do „ostatecznego rozwiązania” kwestii irańskiej. Naturalnie, w tej, która dziś zarządza państwem za Wielką Wodą, ogromne wpływy mają trockistowskie „jastrzębie” czerpiące garściami z dochodów przemysłu zbrojeniowego, ale pęknięcia w tej strukturze zaczynają być widoczne. Zwykli Amerykanie mają już dość pompowania pieniędzy w Ukrainę, a tym bardziej nie chcą się włączać w kolejne wojny. Oczywiście, gdyby wydarzyło się coś na miarę 9/11,  nastawienie to mogłoby się zmienić. Z tego też powodu, należy z uwagą śledzić wszelkie wydarzenia w drogach lotniczych ogólnie pojętego Wschodu, zarówno bliższego, jak i dalszego.

Sławomir M. Kozak

serdecznie dziękując dotychczasowym darczyńcom

zachęcam do symbolicznego wsparcia mojej pracy

https://buycoffee.to/s.m.kozak

Rosja i Iran podpisały umowę o połączeniu systemów bankowych. SWIFT-owi na pohybel.

Opublikowany przez
https://www.bibula.com/?p=138539

Celem uniezależnienia się od SWIFT, czyli globalnego systemu komunikacyjnego światowych banków, Rosja wraz z innymi krajami buduje równoległy i niezależny system rozliczania bankowych transakcji.

Banki centralne Rosji i Iranu podpisały 29 stycznia br. umowę o połączeniu krajowych systemów komunikacji międzybankowej i transferów – poinformowała irańska agencja medialna PressTv.

Aż 700 rosyjskich i 106 nierosyjskich banków z 13 krajów może już wymieniać komunikaty finansowe z bankami irańskimi, powiedział zastępca gubernatora Centralnego Banku Iranu (CBI).

W sobotę starszy irański urzędnik handlowy powiedział, że Rosja wyprzedziła Chiny jako największy inwestor w Iranie. Kolejnymi inwestorami są Zjednoczone Emiraty Arabskie, Afganistan, Turcja i Chiny.

Iran i Rosja znacznie wzmocniły więzi od zeszłego roku w wyniku nałożonych przez USA i zwasalizowane państwa sankcji przeciwko tym państwom.

SWIFT, czyli „Stowarzyszenie na rzecz Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej”, jest kooperatywą założoną w 1973 roku z siedzibą w Belgii i skupia obecnie ponad 11 tysięcy banków i instytucji finansowych z ponad 200 krajów. SWIFT jako globalistyczna instytucja jest de facto kontrolowana przez Stany Zjednoczone i podporządkowuje się politycznym dyrektywom Imperium Zła.

SWIFT odciął Iran od systemu bankowego w 2012 i po krótkim okresie przywrócenia, ponownie w 2018 roku. Rosja została wykluczona z systemu SWIFT w 2022 roku.

Oprac. www.bibula.com 2023-01-30

Historia Mahsy Amini – rzeczywistość kontra dezinformacja

Opublikowany przez

Historia Mahsy Amini – rzeczywistość kontra dezinformacja

Fatemeh Saberi, 19 października 2022

https://www.tehrantimes.com/news/477756/Mahsa-story-Reality-vs-disinformation

TEHERAN – “Mahsa Amini, 22-letnia młoda kobieta, doznała pęknięcia czaszki i śmierci mózgu dnia Shahrivar 25, 1401 (16 września 2022) po tym, jak została aresztowana przez policję moralną Islamskiej Republiki Iranu!”

To powtarzająca się, fałszywa, wprowadzająca w błąd i emocjonalna narracja o Mahsa Amini w społeczeństwie irańskim.

Powyższa narracja wygenerowała dziewięćdziesiąt trzy miliony wpisów w Google w ciągu jednego tygodnia, a hashtag Mahsa Amini był dziwnie promowany przez użytkowników Twittera! A wraz z napływem wprowadzających w błąd narracji licznych krajowych i zagranicznych mediów, „uczucia” irańskiego społeczeństwa zostały zaognione, a ludzie zostali sprowokowani do wychodzenia tłumnie na ulice. Według oficjalnych badań kryminalistycznych, śmierć Mahsy Amini nie była wynikiem uderzenia w głowę. Niestety, w wieku ośmiu lat Mahsa doznała niewydolności hormonalnej i mózgowej z powodu operacji guza mózgu, co spowodowało, że zemdlała na posterunku policji. A z powodu braku skutecznej resuscytacji we wczesnych chwilach doznała śmierci mózgu, a następnie zatrzymania akcji serca. Dlatego ważnym pytaniem, jakie można zadać w związku z wydarzeniami, które miały miejsce po śmierci Mahsy Amini, jest to, dlaczego – skoro wstępne śledztwa nie zostały jeszcze przeprowadzone i nic nie zostało ustalone – pojawiły się sensacyjne reakcje i protesty wewnątrz i na zewnątrz Iranu?! Dlaczego prezydent USA wyraził poparcie dla zamieszek, w których powiedział: „Chcę, abyście wiedzieli, że stoimy po stronie obywateli”. Jake Sullivan, doradca ds. bezpieczeństwa narodowego Bidena, powiedział również: „Nadal stoimy z nimi – nie tylko słowem, ale czynem”. Co więcej, dwuizbowa grupa kongresmenów amerykańskich uchwaliła rezolucję popierającą protestujących w Iranie. Te wyrazy poparcia są przykładami podwójnych standardów i hipokryzji Zachodu. Zbadanie różnych aspektów towarzyszących temu incydentowi, wraz z prawdziwą historią śmierci młodej dziewczyny, która złamała serca, pokazuje, że incydent z Amini i wydarzenia z nim związane nie były normalne.

Dowody medyczne: choroba, a nie bicie policji!

Dlaczego Mahsa Amini umarła? Czy jej śmierć naprawdę była spowodowana brutalnością policji? Tomografia komputerowa mózgu i płuc Mahsy Amini, fizyczne badanie i sekcja zwłok oraz testy patologiczne pokazują, że jej śmierć nie była spowodowana urazem głowy ani uderzeniem w ważne narządy. W raporcie Organizacji Medycyny Sądowej stwierdzono: Amini przeszła operację czaszkogardlaka w wieku ośmiu lat, co doprowadziło do powstania zaburzeń w podwzgórzu i przysadce mózgowej, a zmarła stosowała hydrokortyzon, lewotyroksynę i desmopresynę jako lek.

Incydent z Mahsa Amini i wydarzenia z nim związane nie były normalne. Według raportu opublikowanego 22 września, z powodu braku przystosowania się organizmu do nowych warunków – co było skutkiem choroby – Amini miała przerwę w akcji serca i spadek ciśnienia krwi. O śmierci Mahsy Amini mówi Ehsan Sekhavati Moghadam, członek wydziału Teheran University of Medical Sciences: dochodzenie w sprawie, które zostało przeprowadzone pod nadzorem dr (Hosseina) Qenaati i zbadane z punktu widzenia medycyny sądowej pokazuje, że w żaden sposób nie doznała urazu (poważnego ciosu), a najbardziej możliwą przyczyną śmierci – zgodnie z wideo oraz opinią ekspertów medycyny sądowej i studiów przypadku – było omdlenie sercowe. Kardiolog zauważył: jeśli dana osoba cierpi na nagły spadek ciśnienia krwi lub zatrzymanie akcji serca przez 2-5 minut i nie jest reanimowana w tym krótkim czasie lub nie otrzymuje wstrząsu, masażu serca i leków, zwykle doznaje poważnego uszkodzenia mózgu.

Bunt w cyberprzestrzeni: dowody pokonujące uczucia!

Według ankiety przeprowadzonej przez ekspertów ds. cyberprzestrzeni, do 9 września (9 października) opublikowano 62 miliony tweetów z udziałem 400 000 użytkowników. Na podstawie bardziej szczegółowej analizy 76% użytkowników, w tym zwykłych użytkowników i nie-botów, wyprodukowało tylko 4% treści tweetów, a pozostali użytkownicy wytworzyli 76% treści tweetów. Te statystyki pokazują, że ten dziwny tom powstał w robotach i quasi-robotach, organizacyjnych i strumieniowych sieciach społecznościowych! Według oświadczenia lekarza sądowego wydanego 15 października o przyczynie śmierci Mahsy Amini, największa liczba tweetów została wysłana od 22.06 do 31.06, a jej szczyt przypada na 1 października! A to oznacza, że ​​„rzeczywistość” nie jest ważna – ważne są „uczucia”! Być może jest to najważniejsze stwierdzenie w analizie historii Mahsy. Zdaniem ekspertów, w dzisiejszym nowym świecie medialnym, zwanym też postprawdą, zanikają „odniesienia do nauki”, „dowody naukowe” i tradycyjne media, które były środkiem przekazu. I to jest „superrzeczywistość”, „rzeczywistość rozszerzona” i „rzeczywistość fantazji”, które – za pomocą technologii cyfrowej – tworzą “świat postprawdy”. Oznacza to, że na tym świecie istnieją „fakty alternatywne”, które zastępują fakty rzeczywiste, a „uczucia” zyskują większą wartość niż „dowody”! W przypadku Mahsy Amini byliśmy również świadkami protestów niektórych osób, które nie zauważyły, czy prowadzone jest jakieś śledztwo, czy jest pewność co do jej śmierci.

Były pod wpływem wirtualnego świata i panującej atmosfery wschodzących mediów połączonej z kipiącymi emocjami. I wreszcie, przebieg protestów obywatelskich przerodził się w zamieszki w kraju i poza jego granicami. W kolejnych tygodniach ujawniono wyniki śledztwa medycznego. Rozważając wcześniejszą dokumentację medyczną, tomografię komputerową mózgu i płuc, badanie fizykalne ciała i sekcję zwłok, testy patologiczne – w końcu stało się jasne, że Mahsa Amini nie zmarła z powodu uderzenia w głowę lub ważne organy. Dlatego zwracanie uwagi na „świat postprawdy” nabrało dużego znaczenia w kontekście analizy wydarzeń politycznych i społecznych od 2016 roku, zwłaszcza po dwóch ważnych wydarzeniach: „Brexicie” i „Prezydencji Trumpa w Ameryce”.

Prawo hidżabu: od protestu do bojkotu?!

„Prawo hidżabu” w Iranie – oprócz tego, że jest boskim dekretem – jest zakorzenione w kulturze i zwyczajach irańskiego społeczeństwa. Jest również zawarte w Konstytucji Islamskiej Republiki Iranu. Co więcej, opiera się na „tradycji społeczno-etycznej”, która jest częścią życia narodu irańskiego od tysiąca lat. Ale prawo jest zawsze kwestionowane przez zwolenników „tradycji liberalnej” i tradycji „republikanizmu”. I wielokrotnie zamieniano kwestię hidżabu dla kobiet w Iranie – w ramach debaty o „wolności” i „prawach człowieka” – w środek nacisku politycznego i liczne sankcje przeciwko Republice Islamskiej. Ale od wielu lat obserwuje się, że te same kraje europejskie, w tym Francja, której konstytucja oparta jest na „liberalnej tradycji” zakazują noszenia hidżabu w miejscach publicznych – jak szkoły i zawody sportowe. Jednak policja we Francji otwarcie aresztuje, usiłuje i upokarza muzułmańskie kobiety za łamanie prawa! Albo liczne przypadki gwałtów na kobietach we Francji, które zawsze spotykały się z sprzeciwem obrońców praw kobiet! Wszystko to potwierdza, że ​​podwójne standardy stosowane przez kraje liberalne są nie do zaakceptowania i są sprzeczne z zalegalizowanymi tradycjami innych krajów i „prawem praw człowieka”.

Kwestia kobiet: potężne narzędzie sankcji!

Termin „prawa kobiet” jest szeroko stosowany w wielu dziedzinach. A w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat dyskusje o kobietach stały się jednym z ważnych obszarów globalnych ruchów społecznych. Działacze na rzecz praw kobiet twierdzą, że nadszedł czas, aby w pełni wykorzystać potencjał połowy populacji świata. Wierzą, że na całym świecie kobiety i dziewczęta są pozbawione praw społecznych, ekonomicznych, politycznych i obywatelskich. W książce „Globalna demokracja, ruchy społeczne i feminizm” Catherine Eschel przedstawia szereg podejść w myśli społecznej i politycznej – od tradycji liberalnych, republikańskich, marksistowskich i anarchistycznych – po postmarksistowskie i postmodernistyczne innowacje itp. teorie. Chociaż „tradycja islamska” nie jest omawiana w tej książce, wyraża ona wielość poglądów w ramach „teorii feministycznej”. Ale w Iranie widzimy, że aktywistki kobiece zazwyczaj podnoszą swoje żądania zgodnie z „liberalną tradycją” i pewnymi powszechnymi światowymi tradycjami, zwracając uwagę na społeczną i moralną tradycję islamskiego Iranu. A to powoduje, że żądania te stają się radykalne i fanatyczne, a tym samym wyprowadzają żądania i prawa kobiet w Iranie z ich pierwotnej ścieżki. I w większości przypadków stają się narzędziem maksymalnej presji medialnej i kampanii na rzecz praw człowieka przeciwko Republice Islamskiej. Na przykład Masih Alinejad, była irańska dziennikarka, która mieszka w Ameryce i korzysta z pomocy finansowej, politycznej, a nawet bezpieczeństwa tego kraju, stała się teraz rzecznikiem kobiet w celu urzeczywistnienia liberalnych wartości w irańskim społeczeństwie. Utworzyła liczne ruchy kobiece przeciwko hidżabowi, a nawet rozpoczęła kampanie na rzecz zmiany reżimu w Iranie z pomocą rządu USA i kapitalistycznych mediów. Sprowokowała naród i kobiety w Iranie do protestów. Jej oszukańcze ruchy wolnościowe, w tym „Białe Środy”, miały na celu wywołanie buntu przeciwko hidżabowi i prawu w Islamskiej Republice Iranu.

Azja Zachodnia: popularne ruchy od początku do końca

Historia narodu irańskiego w ciągu ostatnich stu lat dojrzała do poszukiwania wolności i niepodległości. A naród irański pokazał, że jest najbardziej postępowym narodem w regionie Azji Zachodniej w osiąganiu niepodległości i suwerenności ludu. Jednak zawsze stawał w obliczu nieuzasadnionej ingerencji zarówno ze strony wewnętrznej tyranii, jak i zewnętrznych inwazji, zwłaszcza ze strony państw hegemonicznych. Pierwszy szeroko rozpowszechniony ruch społeczny narodu irańskiego miał miejsce w latach 1284-1285 (1905-1906), który doprowadził do powstania Konstytucji Zgromadzenia Narodowego i Monarchii Konstytucyjnej. Ale ruch ostatecznie przerodził się w dyktaturę Reza Shah i nową monarchię Pahlavi, a rząd brytyjski mianował dyktatora o imieniu Sardar Sepeh. To samo wydarzyło się 28 sierpnia 1953 roku. Walka narodu irańskiego o nacjonalizację przemysłu naftowego rozpoczęła się w 1329 (1950), ale ruch ten został stłumiony przez zamach stanu w 1332 (1953). A legalny rząd Mohammeda Mossadegha został obalony tym razem nie przez Brytyjczyków, ale przez Amerykanów. W 2016 roku opublikowano zbiór dokumentów, z których wynikało, że Ameryka bezpośrednio odegrała rolę w obaleniu wybranego rządu Mohammada Mossadegha. Według tych dokumentów Waszyngton planował obalenie rządu Mosaddegha i bezpośrednio kierował zamachem stanu. Wraz ze zwycięstwem rewolucji islamskiej i utratą „wyspy stabilności” Ameryki w regionie Azji Zachodniej, ingerencja Ameryki nie zakończyła się. A w licznych krajowych i zagranicznych incydentach, ukryte i otwarte ręce destrukcyjnej polityki Ameryki zawsze były widoczne przeciwko „ narodowym interesom Irańczyków”.

Ameryka jest zainteresowana wybuchem wojny domowej w Iranie. Przypomnijmy samospalenie biednego tunezyjskiego młodego człowieka Mohammada Bouaziziego 17 grudnia 2010 roku, które niczym ogień zostało wrzucona do prochowni i natychmiast podpaliło kraje arabskie. Niczym domino najpierw pozbawiło mandatów niektórych władców arabskich, a następnie wywołało falę zamieszek. Jednak te ruchy nie zakończyły się na korzyść ludzi w tych krajach. Bezpieczeństwo i stabilność w niektórych krajach arabskich przekształciły się w niestabilność i wojnę. Wojna w dwóch krajach – Libii i Syrii – oraz pojawienie się ISIS na Bliskim Wschodzie po Arabskiej Wiośnie pokazały drugą przerażającą stronę protestów obywatelskich w tych krajach. Teraz, po ponad 10 latach, obce kraje i hegemonowie interweniują w ich wewnętrzne sprawy. Ponadto jest niezaprzeczalnym faktem, że polityka prowadzona przez amerykańskich przywódców doprowadziła do powstania ISIS. Michael T. Flynn, były szef Agencji Wywiadu Obronnego Pentagonu, ogłosił w telewizyjnym wywiadzie dla Al Jazeera, że ​​rozwój ISIS był bezpośrednim wynikiem poparcia Stanów Zjednoczonych dla syryjskich rebeliantów, których głównymi bojownikami była Al-Kaida w Iraku. W wywiadzie Rodanil McAdams, szef Ron Paul Peace Institute, również stwierdził: „Stany Zjednoczone pomogły w rozwoju ISIS z powodów taktycznych, a nie ideologicznych”.

Nic więc dziwnego, że przywódca rewolucji islamskiej, zwracając się 3 października do kadetów wojskowych w Teheranie, zwrócił uwagę na rolę obcych państw w ostatnich protestach w Iranie, zadając kilka ważnych pytań, m.in. czy Stany Zjednoczone i Kongres popierają buntowników? Dlaczego we Francji – gdzie raz na jakiś czas na ulicach Paryża wybuchają zamieszki – nie ma przypadku, by prezydent lub Kongres Stanów Zjednoczonych popierał buntowników? Czy istnieje historia wysyłania wiadomości, że „jesteśmy z tobą”? W tej medialnej wojnie pełnej fałszywych narracji umysły są zmuszane do refleksji i myślenia. Dlatego też doświadczenie powstań ludowych w regionie Azji Zachodniej pokazuje, że większość ruchów ludowych powstałych w celu reform i rewolucji, w końcu w większości przypadków są skierowane przeciwko materialnym i politycznym interesom aroganckich potęg światowych, nawet jeśli są w konflikcie z życzeniami ludzi. Można to zobaczyć i zbadać w historii powstania ISIS w regionie, które nastąpiło po islamskim przebudzeniu lub arabskiej wiośnie.

Wniosek:

W świetle licznych narracji dotyczących pierwotnych przyczyn niedawnych incydentów w Iranie, to bezpieczeństwo i władza Republiki Islamskiej zaniepokoiły wrogów. Głównymi składnikami tego bezpieczeństwa i władzy są irański przemysł nuklearny, regionalna energetyka, technologia rakietowa i dronowa. Kiedy światowe mocarstwa zauważają, że jakiś kraj nie postępuje zgodnie z ich życzeniami, próbują znaleźć wymówkę, by podważyć bezpieczeństwo tego kraju. A jeśli im się to uda, mogą łatwo podważyć Xen kraj również w innych obszarach. Aby to zrobić, jednym z powszechnych sposobów jest wywołanie niepewności i sprowokowanie wojny domowej, w której grupa ludzi chwyci za broń przeciwko innym i walczą przeciwko własnym rodakom. Stało się to w Libii w taki sposób, że jedna grupa na wschodzie i druga na zachodzie starły się ze sobą. Wywołali też wojnę domową w Syrii. Ameryka jest również zainteresowana wybuchem wojny domowej w Iranie. Jeśli w Iranie wybuchnie wojna domowa, to Iran nie będzie w stanie oprzeć się presji Stanów Zjednoczonych.

Jak Iran postrzega zmiany zachodzące na świecie? – wywiad z Ambasadorem Iranu w Polsce.

Opublikowany przez

„Hipokryzja Zachodu nie zna granic” – wywiad z dr. Hosseinem Gharibi, Ambasadorem Iranu w Polsce.

Jak Iran postrzega zmiany zachodzące na świecie?

Relacje Iranu i Polski sięgają ponad pięciuset lat

Rozmowa z Ambasadorem Islamskiej Republiki Iranu w Polsce dr. Hosseinem Gharibi

https://www.bibula.com/?p=136656

W tym roku obchodzimy jubileusz 80. rocznicy przyjęcia przez Iran ponad 120 tysięcy polskich uchodźców wojskowych i cywilnych, ewakuowanych z ZSRR. Przed laty miałam okazję poznać Polaków z tej grupy, którzy w czasie II wojny światowej byli jeszcze dziećmi. Moi rozmówcy opowiadali, że ze strony narodu irańskiego spotkało ich bardzo dużo dobra. Czy pamięć o tych wydarzeniach jest wciąż żywa wśród Irańczyków?

– Pamięć o przyjęciu 120 tysięcy Polaków w czasie II wojny światowej przez Iran nadal jest wśród Irańczyków żywa. Na tej kanwie napisano wiele książek i powieści, między innymi „Z Warszawy do Teheranu”, „Dom Polaków”, „Dobranoc Polsko”, powieść „Eliza” i wiele innych. W tej kwestii uwagę przykuwa fakt, że przyjęcie uchodźców polskich miało miejsce w okresie gdy Iran sam borykał się z brakami i niedoborami wynikającymi z wojny. Wedle przekazów wielu Polaków, uchodźcy polscy w okresie, w którym przebywali w Iranie, uzyskali wśród społeczności irańskiej poczucie spokoju i bezpieczeństwa, w ten sposób, że postrzegali swój pobyt w Iranie jako przejście z piekła Sybiru do raju. Istnienie polskich cmentarzy znajdujących się w różnych miastach irańskich, między innymi w Teheranie, Isfahanie, Hamadanie i Bandar Anzali, a także utrzymanie ich w należytym stanie dowodzi właśnie tego, że w Iranie nadal żywa jest pamięć tych ludzi i że obecność uchodźców w naszym kraju oraz gościnność okazana im przez Irańczyków winna być postrzegana jako punkt zwrotny w historycznych relacjach Iranu i Polski.

 Niedawno Irańczycy wspominali inną ważną rocznicę. 22 września 1980 roku Saddam Husajn, zachęcony przez światowe mocarstwa, rozpoczął inwazję na Iran. Wojna iracko-irańska, zwana w Iranie „Narzuconą wojną” i „Świętą Obroną” trwała 8 lat. Działania wojenne przyczyniły się do ogromnych strat, w tym śmierci ponad miliona ludzi. Wiele słyszymy o szahidach czyli męczennikach, jednak głównie kojarzymy ich z żołnierzami-mężczyznami. Tymczasem wielkie zasługi w wojnie iracko-irańskiej odegrały także kobiety. Czy może Pan Ambasador opowiedzieć o roli irańskich kobiet w tej wojnie?

– Jesteśmy w okresie obchodów rocznicy rozpoczęcia wojny narzuconej Iranowi przez Saddama. Co roku, 22 września obchodzone jest rocznica „osiem lat narodowej obrony w obliczu obcej agresji”, co w Iranie określane jest mianem tygodnia świętej obrony. W ciągu tego tygodnia organizowane są różne wydarzenia i obchody o charakterze społecznym i obronnym. W tamtym czasie irańskie siły zbrojne wraz z siłami pospolitego ruszenia składającego się między innymi z rozmaitych mniejszości religijnych i etnicznych stanęły w obliczu agresji reżimu wspieranego przez arogancki imperializm i system hegemonii światowej i w rezultacie nie pozwoliły na zajęcie choćby piędzi irańskiej ziemi przez reżim agresora. Jednym z ważnych i znaczących czynników w ciągu ośmiu lat obrony była rola skutecznie odgrywana przez kobiety stojące w tamtym okresie u boku mężczyzn. Kobiety irańskie, kierując się naukami religijnymi islamu, poza obecnością bojowo-obronną na polu walki, odegrały znaczną rolę w zaopatrzeniu przyfrontowym, w tym w zaspokajaniu potrzeb obrońców poprzez organizowanie punktów żywienia zbiorowego, zapewnienia odzieży, opiekę nad rannymi i udzielanie pierwszej pomocy, a nawet zachęcanie małżonków i synów do stanięcia w obronie kraju przed agresorem. Według statystyk, w ciągu ośmiu lat obrony poległy bohaterską śmiercią 6842 kobiety, 5735 odniosło rany, 171 dostało się do niewoli, 22.808 kobiet służyło w ratownictwie medycznym i pierwszej pomocy, 2274 służyły jako lekarki.

 Ponownie zapytam o wojnę, gdyż na Kaukazie rozpoczął się niedawno kolejny konflikt zbrojny między Azerbejdżanem i Armenią. Oba te państwa graniczą z Iranem. Jak wiemy, zaraz po Persach największy odsetek obywateli Iranu stanowią Azerowie. Z kolei irańscy Ormianie stanowią najliczniejszą społeczność chrześcijańską w Iranie. Czy to ma jakiś wpływ na stanowisko Iranu w tym konflikcie?

– W Iranie istnieją rozmaite grupy etniczne i wyznaniowe, które funkcjonują obok siebie w pokoju i bezpieczeństwie. Wspólnym mianownikiem ich wszystkich jest tożsamość polegająca na byciu Irańczykami, co jest ich powodem do dumy. Iran i Irańczycy, posiadając tę różnorodność etniczną, pragną pokoju, spokoju i bezpieczeństwa na całym świecie, zwłaszcza w sąsiedztwie na północ od swego kraju.

 Przenieśmy się na Bałkany. Na początku września Albania zerwała stosunki dyplomatyczne z Iranem pod zarzutem cyber–ataków. Jednak napięcia w relacjach Tirany z Teheranem rozpoczęły się wiele lat wcześniej, gdy Albania przyjęła na swoje terytorium tysiące członków Organizacji Bojowników Ludowych Iranu [Ludowi Mudżahedini]. Czy może Pan Ambasador wyjaśnić genezę tego konfliktu?

– Źródłem konfliktu i napięć w stosunkach Iranu i Albanii było przyjęcie przez rząd albański do swego kraju pewnego ugrupowania terrorystycznego mającego ręce splamione krwią 17 tysięcy zabitych obywateli Iranu, w tym kobiet i dzieci. Jest to ugrupowanie, które zostało uznane przez Unię Europejską i Stany Zjednoczone za terrorystów. Żadne suwerenne państwo na świecie nie uzna ugrupowania, którego ręce zbrukane są krwią jego obywateli. Dochodzimy swoich praw na drodze zwrócenia się do gremiów prawnych, aby ugrupowanie to uznane zostało za organizację terrorystyczną.

 Według doniesień medialnych Izrael przygotowuje się zbrojnie do ataku na Iran, pod pretekstem rozwijania irańskiego programu nuklearnego. Jaka będzie odpowiedź Iranu, jeśli Izrael spełni swoje groźby?

– Jesteśmy przekonani, że Islamska Republika Iranu jako ważne i potężne państwo w regionie i na świecie posiada taką siłę odstraszania, że nikt nie pozwoli sobie na zaatakowanie Iranu. Islamska Republika Iranu w ciągu ośmiu lat świętej obrony dobrze pokazała siłę stanowczego oporu w obliczu agresora popieranego przez zachodni i wschodni arogancki imperializm światowy. Nasz wniosek jest taki, że reżim syjonistyczny, który obecnie nie jest w stanie podołać ugrupowaniom oporu w swoim otoczeniu, nigdy nie podejmie takiego ryzyka.

 Jak Iran postrzega obecne zmiany zachodzące na świecie?

– Prezydent Islamskiej Republiki Iranu w swym wystąpieniu na forum Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych stwierdził: stoimy w obliczu ważnej rzeczywistości, to jest zwrotu i zmiany na świecie i wejścia w nowy okres i nowy porządek odpowiadający zasadzie wielobiegunowości. Świat jednobiegunowości, hegemonizmu i wzrostu dyskryminacji, biedy i nierówności, stosowania przemocy, sankcji i łamania praw narodów utracił w oczach światowej opinii publicznej swą legitymację, wykształciła się za to stanowcza wola jego zmiany. Wierzymy, że dla przeciwstawienia się starym zagrożeniom i nowym problemom globalnym nie istnieje inna opcja, jak solidarność i współdziałanie w ramach multilateralizmu opartego o sprawiedliwość ufundowaną na fundamencie wyższych zasad i wartości ludzkich wywodzonych z nauk bożych proroków.

W dniach 15-16 września w Samarkandzie odbył się 22. szczyt Rady Głów Państw Szanghajskiej Organizacji Współpracy, w którym uczestniczył prezydent Iranu Ebrahim Raisi. Jaki jest rezultat rozmów Iranu na szczycie w Samarkandzie?

– Szanghaj jest jedną z liczących się organizacji regionalnych, której najważniejszym celem i funkcją jest wzmocnienie zorganizowanej współpracy w zaprowadzeniu i umocnieniu pokoju, bezpieczeństwa i stabilizacji w regionie oraz wzrost znaczenia porządku międzynarodowego opartego na fundamencie multilateralizmu. Islamska Republika Iranu po przejściu procedur członkostwa w tej organizacji, początkowo jako obserwator, została przyjęta jako członek stały w trakcie szczytu w Samarkandzie. Uwzględniając populację i zasoby nośników energii Iranu, a także położenie geopolityczne w regionie jako kraju stanowiącego łącznik między Azją Środkową i Kaukazem a Azją Zachodnią i Europą, bez wątpienia potencjał i wpływ Organizacji Szanghajskiej poprzez członkostwo Iranu ulegnie wzrostowi. Inne kraje, w tym Turcja, również złożyły wniosek o członkostwo w tej organizacji, co w całości świadczy o wzroście znaczenia Organizacji Szanghajskiej w oparciu o porządek multilateralny.

 W ostatnich dniach głośno jest o protestach w Iranie, rozpoczętych po śmierci Mahsy Amini. Zachodnie media donoszą, że 22-letnia kobieta zmarła wskutek brutalnego potraktowania przez policję, po tym, jak została zatrzymana za niedostateczne zakrycie włosów. Tymczasem irańskie media opublikowały w internecie nagranie z komisariatu policji, na którym widać, że kobieta zasłabła i upadła na ziemię bez fizycznego udziału innych osób. I tego zachodnie media już nie pokazały. Proszę o wypowiedź na temat śmierci Mahsy Amini i trwających protestach.

– W kwestii przypadku, który przydarzył się pani Mahsie Amini, wszystkim nam bardzo przykro. Najwyżsi przedstawiciele władzy wykonawczej, sądowniczej i ustawodawczej w kraju wydali niezbędne polecenia zmierzające do podjęcia szczegółowego i transparentnego postępowania w sprawie tego smutnego wydarzenia, zatem musimy poczekać na ogłoszenie rezultatów dochodzenia i śledztwa. Takie przypadki zdarzają się w wielu miejscach na świecie, w tym dziesiątki spraw rocznie w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i pozostałych krajach. To co z pewnością jest ewidentne, to stosunek wrogów do Islamskiej Republiki Iranu i narodu irańskiego, czemu niezmiennie towarzyszy hipokryzja i stosowanie podwójnych standardów. Podczas ostatnich zamieszek amerykańscy i niekiedy europejscy przywódcy polityczni, ich media oraz perskojęzyczne media opozycyjne wspierane przez Zachód, wykorzystały smutne wydarzenie będące w trakcie dochodzenia, i pod hasłem poparcia dla praw człowieka dla narodu irańskiego całkowicie zaangażowały się we wspieranie sprawców zamieszek i burzycieli bezpieczeństwa obywateli. Natomiast ignorują lub lekceważą obecność milionów ludzi na ulicach i placach w kraju, którzy wyszli wyrazić poparcie dla władzy i swego państwa oraz zademonstrować stanowczy sprzeciw dla niepokojów i zamieszek. Podwójne standardy mediów zachodnich i przymykanie oczu na ciągłe zbrodnie ich sojuszników w różnych zakątkach globu, w tym te popełniane na gnębionym narodzie palestyńskim, przyniosą w rezultacie jedynie kolejną odsłonę hipokryzji Zachodu w odniesieniu do kwestii praw człowieka.

 Jaka jest Pana jako ambasadora wizja pobytu w Polsce i planowane działania?

– Tak jak powiedziano poprzednio, relacje Iranu i Polski sięgają ponad pięciuset lat wstecz, zaś gościnność okazana przez Irańczyków polskim uchodźcom jako historyczny punkt zwrotny w rozwoju stosunków obydwu krajów nadal jaśnieje mocnym światłem. Z uwagi na stojące przed nami globalne wyzwania, istnieją liczne kierunki i obszary rozwoju relacji obydwu państw w różnych dziedzinach, choćby w gospodarce, gdzie zarówno ja jak i moi polscy partnerzy pracujemy z pozytywną wizją nad intensyfikacją naszej współpracy. Pokładam ufność w Bogu Wszechmogącym, że będę w stanie w czasie trwania mojej misji w Rzeczypospolitej Polskiej stać się ambasadorem wzrostu współpracy dwustronnej we wszelkich obszarach.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała: Agnieszka Piwar Myśl Polska, nr 41-42 (9-16.10.2022)

Za: Mysl Polska – myslpolska.info (8-10-2022) | https://myslpolska.info/2022/10/08/hipokryzja-zachodu-nie-zna-granic / | – [Org. tytuł: «dr Hossein Gharibi: Hipokryzja Zachodu nie zna granic»]

Wesprzyj naszą działalność [BIBUŁY md]