Czy Polska boi się pokoju?

Prof. Anna Raźny myslpolska/czy-polska-boi-sie-pokoju

Kto się boi? Elity polityczne, ich służby i media, środowiska opiniotwórcze, akademickie, artystyczne. Wszyscy, którzy zaangażowali się w jakimkolwiek stopniu na rzecz wojny na Ukrainie.

Nie boją się przeciętni, uczciwi Kowalscy – polscy podatnicy, których władze w Warszawie ograbiły, topiąc miliardy ich pieniędzy w nie naszej wojnie.  My, Polacy, nie boimy się pokoju, boimy się wojny. I tego samego oczekujemy od rządzących nami elit. Właśnie teraz, gdy Rosja zwycięża na froncie i rodzi się pilna konieczność zawarcia pokoju, elity powinny przedstawić nam plan B. Plan polityki polskiej na zawarcie pokoju i nową, powojenną rzeczywistość.

I oczywiście powinni przedstawić polskie rachunki za tę wojnę. Komu? Nie tylko Ukrainie, ale tym wszystkim, którzy zmusili nas do finansowania tej wojny, przekształcenia naszego terytorium w jej hub militarny, caritas i ziemię obiecaną dla jej banderowskich ideologów i terrorystów.

Rachunek – co jest oczywiste – nie powinien obejmować Bogu ducha winnych Ukraińców, autentycznych  ofiar wojny, pragnących pokoju i warunków do godziwego życia. Okazuje się jednak, że Polska  nie ma żadnego planu B. Jej strategia to dalszy udział w wojnie, horrendalne wydatki na zbrojenia i absurdalne zadłużenie w nie polskich bankach. Co więcej, nikt z polskich decydentów nie mówi o żadnych polskich rachunkach, o wielorakich naszych wojennych kosztach. Nikt też nie ma zamiaru rozliczać ani Kijowa, ani Warszawy. My zaś nie mamy nawet cienia pewności, że w tej jednokierunkowej transmisji naszej pomocy nie doszło do korupcji w szeregach polskich polityków.

Sabotaż pokoju

Co więcej, okazało się, że właśnie teraz, gdy pokojowy plan Donalda Trumpa dla Ukrainy stał się podstawą nowego etapu negocjacji ws. zakończenia wojny, tracimy owe 5 minut dane nam na oczyszczenie się ze złej sławy – sławy Herostratesa – którą zyskaliśmy od euromajdanu, najpierw podżegając do wojny Zachodu z Rosją, a następnie aktywnie w niej uczestnicząc. Korzystając z amerykańskiego parasola, jaki rozpiął prezydent Trump nad wszystkimi, którzy poprą jego plan, polskie władze i elity zaprzepaściły możliwość politycznej „konwersji” i włączyły się w sabotaż amerykańskich działań na rzecz pokoju. Warszawa stanęła po stronie przeciwników D. Trumpa – globalistów, którzy trwają w transatlantyckim transie i jego antyrosyjskim mechanizmie nawet teraz, kiedy Biały Dom ogłosił światu nową strategię bezpieczeństwa narodowego USA, w której Rosja przestaje być wrogiem; staje się partnerem politycznym i gospodarczym. Pytanie numer jeden: co Polska zyskała na sabotażu pokoju? A może zyski ciągną pojedynczy sabotażyści?

Wprawdzie tragikomiczna trójka europejskich globalistów, przywódców tego sabotażu – Macron, Starmer i Merz – nie dopuściła Warszawy do swego grona, jednak polskie władze i polskie elity robią wszystko, aby im przynajmniej wtórować. Premier Tusk i minister Sikorski na wyścigi improwizują jakieś „rozmowy”, jeżdżą na jakieś nic nie znaczące spotkania, aby tylko donieść światu, że Polska nadal popiera wojnę na Ukrainie, nadal  pragnie być dla niej hubem militarnym, deklaruje kolejne 100 milionów dolarów – tym razem na zakup broni w USA dla Kijowa – etc.

Przy okazji wszyscy polscy decydenci nadal dokopują Rosji, bo do tej pory tylko dlatego sprawowali nad nami swoją władzę w tym transatlantyckim matrixie,  że jej nienawidzą. Wszystko to dzieje się przy poklasku polskiego sejmu i mediów głównego nurtu zaabsorbowanych mini-problemami w rodzaju europejskiej turystyki byłego ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry czy psami na łańcuchu. W tym opłacanym z naszych podatków skupisku – przypadkowych w większości – ludzi nie znalazł się na razie nikt, kto zażądałby rozliczania na bieżąco antypokojowej działalności polskich władz. Nikt ich żadnym pytaniem nie niepokoi, dlatego spokojnie mogą,  z miedzianym czołem, wmawiać Polakom,  że na czas trwania negocjacji pokojowych ze strony Polski najważniejsza jest eskalacja wojny i zwiększanie naszych wydatków na jej prowadzenie. Skąd pewność polskich decydentów ws. naszego udziału w tej nie naszej wojnie – tych Kaczyńskich, Szydłów, Morawieckich, Tusków, Sikorskich, Kosiniaków Kamyszów – że nikt w Polsce nigdy nie rozliczy ich za to?

A mogliśmy być, jak Viktor Orban i wejść do historii jako obrońcy pokoju, stający po jasnej stronie mocy. Na własne życzenie znaleźliśmy się po przeciwnej stronie – po  ciemnej stronie mocy.

Korupcja

Ujawniona korupcja w Kijowie na pewno zaskoczyła nie tylko unijne, ale również polskie elity. Zaskoczyła, ale nie przemieniła. Utworzony pod naciskiem USA w 2014 r. urząd NABU do jej zwalczania ujawnił zakrojone na szeroką skalę wykorzystanie stanowisk kierowniczych dla prywatnych korzyści w strategicznym przedsiębiorstwie sektora państwowego – spółce Enerhoatom, której roczny dochód sięga 5 mld dolarów. Śledztwo wykazało, że ze spółki wyprowadzono 100 milionów dolarów. Za procederem stał przyjaciel prezydenta Zełenskiego – nazywany jego skarbnikiem,  Tymur Mindycz – który zdążył uciec taksówką – oczywiście – do Polski, a stąd do Izraela.

Na jego nagraniach szef kancelarii prezydenta Ukrainy Andrij Jermak figuruje jako Ali Baba. Ich ujawnienie spowodowało dymisję tej najważniejszej po Wołodymyrze Zełenskim osoby na Ukrainie, nazywanej wiceprezydentem. Urzędnicy administracji prezydenta Trumpa wiedzą już wszystko o „rozbójnikach” Jermaka. Stąd nagła uległość Kijowa wobec Waszyngtonu i rzekoma gotowość do rozmów pokojowych.

Wydawałoby się, że ten korupcyjny ich kontekst nie dotyczy Polski. Skąd jednak ta pewność?  Monitorujący przebieg wydarzeń na Ukrainie były premier Leszek Miller ostrzegł polskie władze, aby zajęły się tą sprawą. Jego słowa: „Ja w żadnym wypadku nie chcę jako Polak brać odpowiedzialności – nie czuję się współodpowiedzialny – za kolejne afery, które wybuchają w Kijowie” brzmią jak memento dla wszystkich, którzy chcą nadal podtrzymywać wojnę na Ukrainie i sabotują pokój. Wobec ujawnionych przez NABU przestępstw finansowych ludzi z najbliższego otoczenia prezydenta Zełenskiego  dalsze  wspieranie finansowe i militarne Ukrainy oznacza  wspieranie korupcyjnego reżimu. Wcześniej czy później trzeba będzie wziąć za to odpowiedzialność.

Strach

Poprzedzające dymisję Jermaka przeszukania w jego biurze „postawiły krzyżyk” na dalszej pomocy USA dla Wołodymyra  Zełenskiego oraz zmusiły go – a także wspierającą jego działania Unię Europejską – do rozpatrzenia pokojowego planu Donalda Trumpa. Początkowo unijne elity polityczne z polskimi włącznie oraz związane z nim media głównego nurtu zignorowały problem, a nawet usiłowały go przemilczeć. Gdy się jednak okazało, że administracja Białego Domu posiada niezbite dowody korupcji, a co więcej, stanowią one dopiero przysłowiowy wierzchołek góry lodowej – sabotażystom pokoju zrzedły miny. Nagle zobaczyli perspektywę zakończenia wojny bez ich udziału.  Dlatego E-3, czyli samozwańczy przywódcy europejscy – Macron, Starmer i Merz – zaczęli w popłochu podejmować działania quasi-pokojowe, pisać swój plan, a jednocześnie nadal wspierać militarnie i finansowo przegrywającą Ukrainę.

Polski nie zaproszono do tego „przywódczego” grona z wielu powodów. Najczęściej wymieniany to brak akcesji Warszawy do „koalicji chętnych”, zgłaszających gotowość wysłania na Ukrainę wojskowego kontyngentu pokojowego. Zwasalizowani zarówno wobec Waszyngtonu, jak i Brukseli polscy decydenci nie są jednak w stanie głośno zaprotestować i powiedzieć, że od początku wojny na Ukrainie Polska, niestety, robiła dla jej trwania i robi nadal o wiele więcej niż wymieniona trójka „przywódczych” państw. I wystarczyło tylko zagrozić likwidacją osławionego hubu militarnego w Polsce dla prowadzonej przez Zachód wojny z Rosją, aby transatlantyccy globaliści zaczęli nas inaczej traktować. Jednakże pośród polityków układu rządzącego Polską od okrągłego stołu nie ma nikogo, kto na arenie międzynarodowej wyartykułowałby to jasno. Tym bardziej nie znajdziemy w ich gronie nikogo, kto równie głośno domagałby się potępienia banderowskiego ludobójstwa i zakazu jego ideologii na terenie Ukrainy oraz Unii Europejskiej zarówno w planie Donalda Trumpa, jak i unijnym kontrplanie. Takie zgodne z polską racją stanu zachowanie wymagałoby od polskich polityków bezpośredniego zwrotu nie tylko do prezydenta Trumpa i europejskiej trójki, ale również do prezydenta Władimira Putina.

Do takich zwrotów politycznych jednak nikt z układu pacyfikującego polski naród od 1989 roku nie jest zdolny. Również prezydent Nawrocki, usiłujący niedawno – bezskutecznie – podjąć problem penalizacji banderyzmu. Musiałby bowiem wraz ze swoim pisowsko-ipeenowskim zapleczem przejść głęboką przemianę świadomości patriotycznej i odciąć się od szkodzącej Polsce prymitywnej rusofobii.

Na gruncie realizmu nie tylko politycznego, ale również cywilizacyjnego takiej przemiany  aksjologicznej nie należy oczekiwać od obecnych polskich decydentów, a gdyby się im „przydarzyła”, nie należy traktować jej poważnie. Możliwe spektakularne – w obliczu zapowiedzianego przez USA amerykańsko-rosyjskiego porozumienia strategicznego – odrzucenie rusofobii może być dokonane jedynie ze strachu przed utratą władzy. Ci, którzy od 1989 roku kreowali i kreują w obecnym kryzysowym dla nas momencie politykę zagraniczną Polski dawali jedynie i dają nadal świadectwo tego, że „znacznie bardziej nienawidzą Rosji niż kochają Polskę”. Nowego nastawienia do Rosji mamy prawo oczekiwać od tych, którzy dopiero powalczą o władzę w najbliższych wyborach parlamentarnych.

Brak kompetencji

Nieobecność Polski w gremiach prowadzących negocjacje pokojowe to największa klęska polskiej polityki zagranicznej od czasów Jałty. Pamiętne spotkanie „wielkiej trójki” – Józefa Stalina, Winstona Churchilla oraz Franklina Roosevelta – z 4 lutego 1945 roku w tym krymskim kurorcie zadecydowało nie tylko o losach II wojny światowej, ale również o losach Europy i świata w powojennym strategicznym ładzie. Wykrwawionej, wycieńczonej  i bezbronnej Polski nie reprezentował nikt z wymienionej trójki. Przeciwnie, każdy z nich kosztem Polski zabezpieczył w postanowieniach jałtańskich interesy swojego państwa. Czy teraz będzie inaczej? Kto z negocjatorów będzie mówił w imieniu Polski o kosztach, jakie ponieśliśmy poprzez udział militarny, finansowy, humanitarny, cywilizacyjno-kulturowy w wojnie Zachodu z Rosją na Ukrainie?

W układzie USA-Rosja mógłby o nas mówić Donald Trump. Nikt go jednak o to nie prosił. Co więcej, prezydent Nawrocki w czasie swojej pierwszej wizyty zagranicznej w USA przestrzegał amerykańskiego przywódcę – planującego reset w relacjach z Kremlem – nie tylko przed Putinem, ale również samą Rosją. Tak zaprezentowana polska rusofobia w obliczu zmieniającego się układu światowego mogła jedynie oziębić propolskie emocje amerykańskiego prezydenta. Z kolei w europejskim, proukraińskim – czyli oderwanym od realiów wojny – układzie negocjacyjnym – Macron, Starmer, Merz – Polska jest traktowana jak chłopiec na posyłki.

Za obecną klęskę polskiej polityki zagranicznej odpowiadają wszystkie rządy i wszyscy prezydenci III RP. Spektakularną odpowiedzialność za bieżącą antypokojową politykę ponosi jednak premier Tusk i występujący w jego imieniu na arenie międzynarodowej szef MSZ Radosław Sikorski, który w medialnej utarczce z pałacem prezydenckim przywłaszczył sobie niemal na wyłączność prawo formułowania polskiego stanowiska na arenie międzynarodowej.  Pomimo funkcjonowania w polskiej polityce od 1992 roku – kiedy przyjął go do swojego rządu Jan Olszewski w randze wiceministra spraw zagranicznych – nie wykazał się w krytycznym dla Polski obecnym momencie ani doświadczeniem politycznym, ani umiejętnościami, ani wiedzą.

Zamiast doprowadzić Polskę do stołu rozmów pokojowych dyplomatycznymi metodami, uprawia awanturnictwo polityczne. Najbardziej niechlubnym świadectwem tego awanturnictwa jest pochwała decyzji polskiego sądu o niewydaniu Niemcom ukraińskiego terrorysty Wołodymyra Żurawlowa,  odpowiedzialnego za dywersję na gazociągu Nord Stream – odebrana na Zachodzie jako pochwała terroryzmu przez Polskę. Opinię państwa popierającego terroryzm uzyskaliśmy ponownie po wypowiedzi R. Sikorskiego w październiku b.r., zachęcającej Ukraińców do wysadzenia rurociągu Przyjaźń, do którego doszło wkrótce potem. W to „wojowanie” szefa MSZ wpisują się również jego medialne przepychanki z Elonem Muskiem, które niedawno zakończyły się przykrym strzeżeniem amerykańskiego biznesmena: „ Jeżeli, nie daj Boże, zajdzie potrzeba dostarczenia Polsce 40 000 systemów Starlink, to winą za problemy Polski obarczony będzie ten szkodnik Sikorski”

Osobny rozdział w awanturnictwie politycznym tego ministra stanowią jego powtarzające się wezwania do przekazania na wsparcie Ukrainy zamrożonych rosyjskich aktywów, co grozi Polsce perspektywą oskarżenia o ich kradzież ze strony Rosji. Gdy dodamy do tego brak podstawowej wiedzy na temat totalitaryzmu, uzyskamy pełny obraz niekompetencji obecnego ministra polskiego MSZ.  Tym brakiem popisał się R. Sikorski na ostatnim posiedzeniu OBWE, zarzucając Rosji nie tylko brak demokracji, ale również dążenie do totalitaryzmu. Polski minister nie wie, że fundamentem totalitaryzmu nie jest ów brak demokracji, ale wszech-panująca w życiu zarówno społecznym, jak i indywidualnym ideologia realizująca utopijny plan społeczny i antropologiczny, jakim było kształtowanie „nowego człowieka”, tzw. homo sovieticusa. Z tego punktu widzenia bliższa totalitaryzmowi jest Unia Europejska, głosząca koncepcję człowieka bez właściwości na gruncie genderyzmu i skrajnego ekologizmu.

W dodatku totalitaryzm jest z założenia ateistyczny i antychrześcijański, czego akurat nie można zarzucić Rosji, która przeżywa triumfalne odrodzenie chrześcijaństwa. Wywołany z tupetem przez R. Sikorskiego problem totalitaryzm zmusza do dygresji związanej z jego biografią. Wtedy, kiedy polscy rówieśnicy obecnego pana ministra zakładali niezależne od komunistycznej władzy organizacje studenckie, a polscy robotnicy Solidarność; kiedy przeżywaliśmy nad Wisłą papieskie pielgrzymki i odrodzenie polskiego narodu, pacyfikowane najpierw w stanie wojennym, a następnie po okrągłym stole przez reformy Balcerowicza, pan Sikorski cieszył się spokojnym życiem na Zachodzie, na który – jak pisze wikipedia – przedostał się (chyba jakimś cudem) na kurs języka angielskiego. I wrócił do Polski – mówiąc kolokwialnie – „na gotowe”, nie biorąc do ręki ani jednej ulotki, nie uciekając przed internowaniem, zomowcami, a później przed bezrobociem na Zachód. Mając taką biografię, lepiej nie ruszać problemów totalitaryzmu.

Polskiemu ministrowi spraw zagranicznych przydałaby się również rzetelna wiedza o Polakach w Rosji, m. in o potomkach naszych powstańczych zesłańców żyjących na obszarach Syberii. O jej braku świadczyć bowiem  może likwidacja polskiego konsulatu w Irkucku – ostatniego w Rosji – jako retorsja  na wcześniejsze zamknięcie w Gdańsku ostatniego konsulatu rosyjskiego w Polsce. Opętańcza rusofobia pokonała w tej polityce polskie interesy i polskie sentymenty związane z Syberią. Nad tą przegraną płaczą teraz duchy syberyjskich zesłańców i bohaterowie Anhellego – syberyjskiego poematu Juliusza Słowackiego.

A wszystko dzieje się w momencie,  gdy nowa strategia obronna USA eliminuje z relacji amerykańsko –rosyjskich rusofobię. Jej kontynuacja jest szaleństwem, a jednocześnie nieudolną próbą imitowania polityki zgodnej z polskimi interesami.

Prof. Anna Raźny