Archiwum autora: Mirosław Dakowski

Katastrofa, której na co dzień nie widać

Opublikowany przez

Centrum Życia i Rodziny
 Szanowni Państwo,
Komentatorzy prześcigają się w alarmistycznych nagłówkach: „bezprecedensowa sytuacja”, „drastyczne załamanie”, „katastrofa”.
O czym mowa? Nie, nie o wojnie ani o żadnym kataklizmie.To katastrofa, której nie widać na ulicach. I to dosłownie: nie widać.
Coraz mniej na nich bowiem… dziecięcych wózków. Na osiedlach coraz bardziej opustoszałe place zabaw i boiska. Zamykane szkoły, do których nie ma już kto chodzić.251,8 tys. – tyle dzieci urodziło się w Polsce w ubiegłym roku.Demografowie określają te dane jako bezprecedensowe, bo tak znaczącego spadku jeszcze kilka lat temu nikt nie przewidywał.W 2022 roku eksperci z ONZ szacowali, że w Polsce współczynnik dzietności spadnie do poziomu 1,12 dopiero w 2055 roku. Tymczasem stało się to… 31 lat wcześniej. Taki właśnie poziom odnotowano w Polsce w ubiegłym roku.
Z jednej strony badacze usiłują teraz znaleźć odpowiedź na pytanie: skąd aż tak katastrofalne wyniki? Dlaczego Polacy nie chcą mieć dzieci? I co zrobić, żeby odwrócić ten destrukcyjny trend? Czy w ogóle jest to możliwe?Ale szczerze mówiąc, uważam, że nie powinno nas to dziwić.
Czy możemy spodziewać się czegoś innego w kraju, w którym media niemal codziennie zalewają swoich odbiorców tytułami takimi jak: „Marzyłam o dziecku, ale teraz nienawidzę być matką”, „Nie decyduj się na dziecko. Ja żałuję, że je mam” czy „Nikt nie powiedział mi, że macierzyństwo to taki koszmar”, z okładki topowego pisma dla kobiet uśmiechają się trzy znane aborcjonistki, ogłaszające, że „Aborcja jest ok”, a wielkie marki produkują całe kampanie reklamowe oparte na wychwalaniu bezdzietności z wyboru?grafikaI oczywiście przyczyn niskiej dzietności jest znacznie więcej, a wiele z nich ma nawet większe znaczenie.
Jednak sposób przedstawiania rodziny w kulturze i mediach ma kluczowy wpływ: to właśnie ten czynnik pozwala kształtować postawy społeczne – zarówno postawę prorodzinną czy sprzyjającą rodzicielstwu, jak i tę przeciwną, postawę dobrowolnej bezdzietności. To właśnie przekazy medialne mają więc możliwość zbudować niezbędną bazę do tego, by młodzi ludzie w ogóle chcieli zakładać rodziny.Mają jednak też władzę przeciwną: niszczyć wizerunek rodziny, wprowadzać negatywne wzorce i sączyć wprost do umysłów młodych ludzi jad egoizmu.
Dlatego prorodzinne i prorodzicielskie nastawienie mediów musi być kluczowym obszarem zmian, jeśli nie chcemy, by Polska, jaką znamy, zniknęła na zawsze.
Wspieram działania Centrum Życia i Rodziny!
Być może pomyślą Państwo teraz, że to bzdura. Przecież nikt, kto chce mieć dzieci, nie zrezygnuje z rodzicielstwa tylko przez to, że przeczytał nieprzychylny artykuł.Ale co, jeśli taki negatywny obraz macierzyństwa czy ojcostwa będzie otrzymywał konsekwentnie przez lata? Jeśli będzie on dobiegał właściwie ze wszystkich stron, nie dając większej szansy na poznanie innego obrazu świata?A przecież dokładnie to dzieje się obecnie!Media – i to zarówno tradycyjne, jak telewizja czy prasa, jak i internet – od lat w dość jednoznaczny sposób starają się wpływać na decyzje rodzicielskie młodych ludzi. Wystarczy wspomnieć wymienione już wyżej tytuły.I proszę mi wierzyć, takich i podobnych treści nie trzeba nawet szukać, a tytułów tego rodzaju mogłabym przytoczyć jeszcze dziesiątki.
Taki przekaz, czy tego chcemy, czy nie, trafia często na podatną glebę coraz bardziej rozbitego społeczeństwa, kultywującego kulturę indywidualizmu.Bycie mamą czy tatą jawi się dziś wielu młodym ludziom jako „koniec życia” czy „koniec wolności”. Dziecko widzą jako barierę dla swojego rozwoju: czy to drogi do wymarzonej kariery, czy też uniemożliwienie realizacji marzeń.
Próżno w mediach głównego nurtu szukać przedstawienia dziecka jako daru, a rodzicielstwa jako drogi niosącej spełnienie i radość.
Zmiana takiego stanu to oczywiście ogromne wyzwanie!Ale wierzę, że podejmując je, możemy zawalczyć o zmianę mentalności, niezbędną do tego, aby odwrócić katastrofalne trendy związane z dzietnością.Dlatego pod koniec września wzięłam udział w debacie na temat dzietności w telewizji PCH24. Wraz z pozostałymi gośćmi – redaktorem Pawłem Chmielewskim, doktorem Marcinem Kędzierskim i redaktorem Tomaszem Wróblewskim – miałam okazję porozmawiać o tym, dlaczego w Polsce rodzi się tak mało dzieci i jakie działania mogłyby przynieść poprawę tej sytuacji (link poniżej).
Mimo różnych podejść do wielu aspektów tego złożonego tematu, udało nam się naświetlić wiele obszarów, które często w podobnych dyskusjach są pomijane lub bagatelizowane.Czynniki wpływające na dzietność to przecież nie tylko świadczenia socjalne czy mieszkalnictwo (choć i tych tematów nie zabrakło w naszej rozmowie). To także problematyka rozpadu wspólnoty i zmiana struktury rodziny czy choćby kwestia podejścia Kościoła do problemu rodzicielstwa.Wspieram takie działania!Rozważania o przyczynach to jednak nie wszystko. Równie istotne jest promowanie naprawdę skutecznych i korzystnych dla rodzin rozwiązań.
Niestety obecny rząd często w kwestii polityki prorodzinnej strzela sobie w stopę. Ważniejsze są przecież ideologiczne postulaty. Zmiany w edukacji prowadzone pod wodzą lewicowej minister, które ukształtują dzieci i młodzież na „postępową” modłę, nie przekażą za to wartości rodziny i nierozerwalnego małżeństwa. Nie nauczą budowania trwałych, całożyciowych relacji.
Wprowadzenie związków partnerskich, które w dłuższej perspektywie przyczynią się do jeszcze większej dewastacji instytucji małżeństwa.
Promowanie aborcji na żądanie, zamiast odpowiedzialnego podejścia do rodzicielstwa i uznania podmiotowości i godności życia od poczęcia.To prosta droga do pogłębiania kryzysu dzietności! Niefrasobliwym i szalenie krótkowzrocznym podejściem rządzący tylko przyspieszają zupełne załamanie systemu społecznego.
Fundamentalne dla odbudowy wskaźników dzietności jest wytworzenie w młodych ludziach poczucia, że posiadanie rodziny to najlepsza droga do osobistego szczęścia, a dzieci to dar, a nie obciążenie ponad siły!
Tak długo, jak rodzicielstwo będzie im przedstawiane jako decyzja, której będą żałować, nie możemy marzyć o tym, że wskaźnik dzietności choćby drgnie w górę.Eksperci wskazują jasno: musimy odbudować społeczny prestiż rodziny! Sprawić, by wejście w trwały, całożyciowy związek i urodzenie kilkorga dzieci przestały być postrzegane jako życiowa porażka, nuda czy „zaściankowość”, a stały się celem i marzeniem kolejnych pokoleń.Medialna ofensywa prorodzinna będzie mieć tu niebagatelne znaczenie.
Dlatego w Centrum Życia i Rodziny od lat inicjujemy działania, które budują pozytywny obraz rodziny, małżeństwa i rodzicielstwa, starając się jednocześnie docierać z nim do szerokiego grona odbiorców.Te działania to z jednej strony Marsze dla Życia i Rodziny, które rokrocznie przechodzą ulicami kilkudziesięciu miast w Polsce, a także za granicą.Przypomnę – już dwa lata temu, w roku 2023 za hasło Marszu przyjęliśmy właśnie wezwanie do zadbania o dzietność: „Dzieci przyszłością Polski”. Choć wówczas daleko jeszcze było do poruszenia, które towarzyszy temu tematowi obecnie, alarmowaliśmy, że pikujące wskaźniki wymagają pilnej interwencji.
Z drugiej strony to także nasza bezpośrednia obecność w mediach, podczas debat, konferencji czy paneli dyskusyjnych. Niekiedy to trudne starcia jeden na jeden, rozmowy, które właściwie można by określić próbą zakrzyczenia przeciwnika. Co znamienne, w tym wypadku zazwyczaj temat jest ten sam – aborcja. Słowne ataki ze strony aborcjonistek powtarzają się właściwie przy każdym bezpośrednim spotkaniu.Na szczęście częściej to jednak merytoryczne rozmowy i starcia co najwyżej na argumenty. Niezależnie jednak od charakteru i przebiegu tych wystąpień, zawsze najważniejsze pozostaje dla nas to, aby w naszych wypowiedziach wybrzmiał jasny przekaz za życiem, małżeństwem i rodziną.
W naszych działaniach efektywnie wykorzystujemy też media społecznościowe. Jak istotna jest ta sfera, nie muszę zapewne wyjaśniać: badania wskazują, że dziś z mediów cyfrowych informacje czerpie ponad 40% Polaków, a prym wiodą tu młodzi ludzie.
Nasza aktywność w mediach społecznościowych daje więc ogromne możliwości dotarcia do tych, którzy najbardziej potrzebują przekazu o wartości życia i rodziny. To właśnie o nich najzacieklejszy bój toczą środowiska lewicowe, próbując wyrugować ze szkół religię, a na jej miejsce wprowadzając ukrytą pod płaszczykiem dbałości o zdrowie skrajnie zideologizowaną edukację seksualną. Media społecznościowe, z których najliczniej korzysta młodzież i młodzi dorośli, są więc często jedyną platformą przekazu treści podważających fałszywy i deprawujący obraz świata, który wpaja się im na co dzień.
I na tym polu Centrum Życia i Rodziny jest znaczącym graczem. Wystarczy wspomnieć, że na jednym z największych portali społecznościowych, Facebooku, profil CŻiR ma ponad 66 tys. obserwujących, czyli ponad sześciokrotnie więcej niż nasz brytyjski odpowiednik, March For Life UK.Zapotrzebowanie na treści związane z obroną godności życia od poczęcia, małżeństwa i rodziny jest więc duże. Działalność medialna pochłania też jednak znaczne środki. Dla przykładu – dotarcie w do 130 000 odbiorców poprzez media społecznościowe to dla nas koszt kilku tysięcy złotych.
Widzimy wciąż rosnącą potrzebę zwiększania naszego zaangażowania na tym polu. Konieczność zarówno świadczenia o nich, jak i informowania, dyskutowania, argumentowania w rozmowach z nieprzekonanymi staje się dziś jeszcze pilniejsza.Merytorycznych głosów stających w mediach po stronie wartości wciąż jest za mało. Za mało, by ten przekaz przebił się do szerszego grona odbiorców, by przekonał tych, którzy na co dzień są wręcz zalewani lewicową narracją.
Dlatego bardzo proszę Państwa o wsparcie w naszej misji odbudowy pozytywnego wizerunku rodziny w mediach datkiem w dowolnej wysokości, na przykład 50 zł, 100 zł, 200 zł, 500 zł lub innej. Każda Państwa wpłata przyczyni się do poszerzania naszej działalności w tym zakresie i dotarcia do kolejnych grup odbiorców z przekazem o wartości życia, małżeństwa i rodziny.Wspieram walkę o wizerunek rodziny w mediach
Proszę pozwolić, że na koniec podzielę się z Państwem osobistym wspomnieniem.Kilka lat temu, spacerując z moim mężem po jego rodzinnym mieście, zawędrowaliśmy w okolice szkoły, do której chodził jako dziecko. Wszystko wyglądało zwyczajnie: niezmieniona od lat spokojna okolica, ten sam budynek. Dopiero, gdy podeszliśmy bliżej zauważyliśmy, że coś jednak uległo zmianie. W tym miejscu nie było już szkoły, ale… dom spokojnej starości.Mamy już pewność, że rok 2024 zapisze się pod względem dzietności na czarnych kartach historii – odnotowana liczba urodzeń jest nie tylko najniższa po II wojnie światowej, ale i najniższa od 200 lat na całym obszarze obecnych ziem polskich.O ile więc jeszcze kilka lat temu alarmowaliśmy, że Polskę czeka demograficzna katastrofa, to dziś możemy powiedzieć po prostu: ta katastrofa już dzieje się na naszych oczach. A to prawdopodobnie dopiero początek – skutki tych destrukcyjnych procesów dopiero zaczynają być widoczne.Jeśli jednak chcemy mieć przynajmniej szansę na odwrócenie tego procesu, musimy zacząć działać już teraz. Tego bowiem, co czeka nas, jeśli nic się nie zmieni, nikt z nas nie chce oglądać.
Aleksandra Gajek PS. Debatę, o której wspomniałam wcześniej mogą Państwo do obejrzeć w tym miejscu, do czego bardzo serdecznie Państwa zachęcam! 
WSPIERAM DZIAŁANIA CENTRUM ŻYCIA I RODZINY!
 Dane do przelewu:Centrum Życia i Rodziny
Skrytka pocztowa 99, 00-963 Warszawa 81
Nr konta: 32 1240 4432 1111 0011 0433 7056, Bank Pekao SA
Z dopiskiem: „Darowizna na działalność statutową Centrum Życia i Rodziny”
SWIFT: PKOPPLPW
IBAN: PL32 1240 4432 1111 0011 0433 7056Centrum Życia i Rodziny
Skrytka Pocztowa 99, 00-963 Warszawa
tel. +48 22 629 11 76

Czy ktoś próbuje przejąć Konkurs Chopinowski? A może już przejął?

Opublikowany przez

Czy ktoś próbuje przejąć Konkurs Chopinowski?

Marzena Nykiel https://wpolityce.pl/kultura/742552-czy-ktos-probuje-przejac-konkurs-chopinowski

Są w kulturze wydarzenia dla Polaków święte. Z tego powodu trudno poddawać je krytyce, nawet gdy sprawa tego wymaga. Należy do nich Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. Do Warszawy przyjeżdżają zakochani w Chopinie pianiści i melomani z najdalszych zakątków świata, a Filharmonia Narodowa jest najbardziej oglądaną sceną na globie. To jedyna tak spektakularna okazja do promocji polskości.

Problem jednak w tym, że tej polskości coraz mniej.

Po raz pierwszy w historii przewodniczącym jury jest obcokrajowiec, a Polacy nie stanowią w składzie jurorskim narodowej przewagi. Jawi się irytujące pytanie, dlaczego – skoro jury składa się z laureatów dotychczasowych konkursów – nie ma w nim Krystiana Zimermana, który obchodzi w tym roku 50. rocznicę swego spektakularnego zwycięstwa.

W oprawie konkursowej nie ma ani śladu polskich symboli narodowych, okolice Filharmonii Narodowej są rozkopane i brudne, a pomnik Fryderyka Chopina w remoncie. Skoro jednak organizacja Konkursu Chopinowskiego kosztowała 19 milionów zł, należałoby zrobić wszystko, by wykorzystać to wydarzenie do promocji Polski na wszelkich możliwych polach.

Dlaczego więc prawa do wydań płytowych laureatów ma niemiecka wytwórnia Deutsche Grammophon? Od pytań aż się roi.

Chopin nie był kosmopolitą

Zacznijmy od tego, że Chopin nie był kosmopolitą. Przeciwnie. Podkreślał swoją polskość i stanowczo przypominał o niej innym. Usunięta z map świata Polska, pulsowała w jego sercu i muzyce, choć niektórzy próbowali brać go za Francuza. W liście do Józefa Elsnera z 29 stycznia 1931 roku, jednoznacznie odrzuca konformistycznego podszepty. Odwołując się do wieści o wybuchu Powstania Listopadowego, podkreśla jak bliskie są mu losy ojczyzny:

Od dnia (…), w którym się dowiedziałem o wypadkach 29 listop., aż do tej chwili nie doczekałem się niczego, prócz niepokojącej obawy i tęsknoty; i Malfatti na próżno się stara mnie przekonać, że każdy artysta jest kosmopolitą. Choćby i tak było, to jako artysta jestem jeszcze w kolebce, a jako Polak trzeci krzyżyk zacząłem; mam więc nadzieję, że znając mnie, za złe mi  Pan nie weźmiesz, iż dawniejsze uczucia biorą przewagę; żem dotychczas o układzie koncertu nie myślał.

Nie ma na świecie bardziej rozpoznawalnego polskiego artysty niż Fryderyk Chopin. Kochają go melomani na całym globie, a zachwyceni jego muzyką azjatyccy pianiści marzą o wzięciu udziału w Konkursie. Niektórzy odwiedzają nasz kraj, a nawet uczą się polskiego, by jeszcze lepiej zrozumieć duszę kompozytora. Chopin to nasza marka. Od blisko 100 lat co pół dekady odnawiana niezwykłą kulminacją w postaci Konkursu Chopinowskiego. To powinno być centralne wydarzenie kulturalne. Nie ma przecież równie prestiżowego momentu promocji. Dlaczego więc zostaje powoli oddawane w obce ręce?

Cudzoziemiec na czele jury i garstka Polaków

Idea powstania Konkursu zrodziła się w 1925 roku z inicjatywy prof. Jerzego Żurawlewa, ucznia pianisty Aleksandra Michałowskiego. Celem było odnowienie grona spadkobierców tradycji Fryderyka Chopina, odbudowa grupy znawców i wielbicieli jego muzyki. Wcielono ją w życie dwa lata później. Pierwszy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina odbył się w Filharmonii Narodowej w 1927 roku. 

Na 14 jurorów tylko jeden był cudzoziemcem. W późniejszych edycjach grono jurorskie rosło i składało się z większej liczby obcokrajowców, ale obowiązywała przewaga Polaków.

W 2021 na 17, Polaków było 7. W obecnej edycji mamy rewolucję. Polaków w składzie jury jest jedynie 4, tyle samo, co Amerykanów. Przy czym po raz pierwszy w historii przewodniczącym jury nie jest Polak. Funkcję tę pełni Garrick Ohlsson ze Stanów Zjednoczonych. Mamy więc 4 jurorów z Polski (Krzysztof Jabłoński, Piotr Paleczny, Ewa Pobłocka, Wojciech Świtała), 4 z USA (Garrick Ohlsson, Kevin Kenner, Robert McDonald, John Rink), 1 z Rosji (Julianna Awdiejewa), 1 z Chin (Chen Sa), 2 z Japonii (Akiko Ebi, Momo Kodama), 1 z Francji (Michel Béroff) 1 z Argentyny (Nelson Goerner), 1 z Południowej Afryki (John Allison) oraz 1 z Wietnamu/Kanady (Đặng Thái Sơn). Honorowym jurorem jest też Lidia Grychtołówna, ale funkcja ta nie ma waloru decyzyjnego.

Dlaczego nie Krystian Zimerman?

Sytuacja budzi wiele pytań. Po raz pierwszy w historii przewodniczącym jury nie jest Polak. Co więcej, w polskim konkursie monograficznym polskiego kompozytora Polacy nie stanowią większości! Podobno kluczem w komponowaniu takiego składu jurorskiego był ich zwycięski udział w poprzednich edycjach konkursu. 

Dlaczego więc przewodniczącym jury nie został najsławniejszy współczesny polski chopinista Krystian Zimerman? Tym bardziej, że wybiła właśnie 50. rocznica jego chopinowskiego triumfu. Był trzecim Polakiem w historii, który zdobył ten prestiżowy laur. Jest także jednym z najmłodszych zwycięzców – miał zaledwie 18 lat. W IX edycji poza nagrodą główną, otrzymał również wszystkie nagrody specjalne. Jak to możliwe, że tak zasłużona postać, ceniona dziś na całym świecie, została pominięta?

Uważam, że to koszmarny despekt wobec Krystiana Zimermana i niewykorzystanie szansy. To wielki pianista i ogromny autorytet, a także mistrz sztuki życia i sztuki pracy nad sobą. Obserwowałem jego pracę. Po wygranej powiedział, że Konkurs Chopinowski to dopiero początek, że on dopiero teraz musi się nauczyć pracować nad Chopinem – mówi portalowi wPolityce.pl prof. Marek Dyżewski, pianista, chopinista, komentator konkursów Chopinowskich i były rektor Akademii Muzycznej we Wrocławiu.

Marzę, by ten konkurs firmował ktoś tak wybitny jak Krystian Zimerman. Nie mam nic przeciwko Garrickowi Ohlssonowi. Tylko jest pewna hierarchia pianistów, których konkurs, mając niewiarygodną siłę promocyjną, wyniósł na estrady najwyższego prestiżu

— dodaje prof. Dyżewski. Dlaczego więc Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zdecydował się oddać przewodniczenie w ręce obcokrajowca? Pytań jest znacznie więcej.

Dlaczego Deutsche Grammophon?

Zaskakująca jest także inna aktywność. Konkurs Chopinowski to nie tylko prestiż. To także konkretna promocja, która przekłada się na określony zysk. Oczywiście sami pianiści walczą o wygraną, która otwiera im drogę do najbardziej prestiżowych scen świata, do współpracy z najlepszymi orkiestrami i najwybitniejszymi dyrygentami. Otrzymują także nagrody pieniężne. I miejsce – 60 tys. euro, II miejsce – 40 tys. euro, III– 35 tys. euro, IV– 30 tys. euro, V– 25 tys. euro, VI miejsce – 20 tys. euro. Są też wyróżnienia i nagrody specjalne. Prestiżowe jest także wydanie płyty. Przy takim zainteresowaniu konkursem, rozchodzi się błyskawicznie.

Dlaczego więc prawo do wydawania nagrań zwycięzców konkursu Chopinowskiego ma Deutsche Grammophon? Niemiecka wytwórnia od lat współpracuje z Instytutem Fryderyka Chopina, organizatorem Konkursu, i jest oficjalnym wydawcą, który wydaje albumy z nagraniami z różnych etapów konkursu, w tym płytę zwycięzców. Można by tu snuć rozważania o polskiej marce, o polskim interesie, o oddawaniu pola. Ale to wymusiłoby pytania kolejne, m.in. o skandaliczną sprzedaż Polskich Nagrań.

Brak polskich symboli

Od pewnego czasu widać konsekwentne odzieranie Konkursu Chopinowskiego z polskości. Próżno szukać polskiej symboliki w oprawie. Nie ma jej także w absolutnie żadnej formie na najbardziej oglądalnej dziś scenie świata! I choć codzienne występy artystów z 20 krajów, śledzą miliony widzów na całym świecie, nie dostrzegą ani polskiej flagi, ani też popiersia Fryderyka Chopina, które swego czasu na scenie obecne było. Co więcej, polska flaga nie jest w żaden sposób wyeksponowana nawet w gmachu filharmonii. Jeśli się dobrze przyjrzeć, można się jej dopatrzyć wśród innych, ale tylko pod warunkiem, że nie zwinie jej wiatr.

Zgrzytem jest także koncert inauguracyjny, na którym nie wybrzmiał polski hymn narodowy. Gdy kilka dni temu zwrócił na to słusznie uwagę Piotr Iwicki, muzyk i były szef Agencji Muzycznej Polskiego Radia, na Facebooku rozległ się niemiły pomruk. A to przecież spostrzeżenie wspólne ogromnej grupy ludzi.

Odbyłem dzisiaj długą rozmowę z kimś (nazwijmy go) Ważnym. I ten ktoś (nazwany na potrzeby tego pisania Ważnym) zauważył, że na tak zacnym konkursie, orkiestra winna rozpoczynać wszystko hymnem. Dla podkreślenia wagi wydarzenia (jak zauważył Ważny). Czy zatem wstydzimy się jednego z dwóch najpiękniejszych hymnów świata? Pytał o to również Ważny. Przytyk drugi: na scenie nie ma żadnego elementu w barwach narodowych (to akurat moje, ale Ważny przychyla się). A przecież może to być motyw graficzny, kwiaty, może być flaga. Nawet dyskretnie, ale przy tak masowej relacji w mediach i multimediach, brak tego elementu to faul. Żółta kartka. (choć Ważny chciał dać czerwoną, ubłagałem). No i wreszcie koncert inauguracyjny. Owszem, polonez na starcie – chopinowski, ale potem, kompletnie program „od czapy”. I znowu (jak zauważył Ważny), wydarzenie śledzą melomani na całym świecie, i z Warszawy pewnie w drodze promocji dostają kompozytorów niemieckich i francuskich.

Pozostaje ponowić pytanie: czy wstydzimy się polskiej flagi i polskiego hymnu? A przecież i on ma warte przypomnienia akcenty chopinowskie. 2 września 1835 r. Fryderyk Chopin zapisał zharmonizowany w tonacji B-dur refren „Mazurka Dąbrowskiego”. Rękopis opatrzył zabawną dedykacją „nieukowi nieuk”, skierowaną prawdopodobnie do Konstantego Młokosiewicza, porucznika huzarów.

autor: Instytut Chopinowski
autor: Instytut Chopinowski

Przypomnijmy muzyczną, brawurową obronę polskości na forum ONZ w 1945 roku, której dokonał jej wybitny polski pianista – Artur Rubinstein. Mimo, że Polska była największą ofiarą niemieckiego ludobójstwa i walczyła na wszystkich frontach, nie dopuszczono jej do udziału w obradach konferencji założycielskiej ONZ. Oburzony tym faktem Artur Rubinstein, przerwał swój koncert i odegrał hymn Polski, wzywając wszystkich do powstania:

Tutaj, w tej sali, chcecie urządzić szczęśliwą przyszłość świata. Brakuje mi chorągwi Polski, za którą walczyliście. Ja tego nie mogę tolerować. Ja wam zagram hymn polski. I proszę wstać!

Dumna historia Filharmonii Narodowej i bajzel Trzaskowskiego

Konkurs Chopinowski od blisko 100 lat odbywa się w Filharmonii Narodowej. To dla Polaków miejsce szczególne. Wybudowane w 14 miesięcy z woli narodu w Polsce wymazanej z map świata, w kraju okupowanym przez Rosję. Uroczysta inauguracja odbyła się 5 listopada 1901. Orkiestrą dyrygował Emil Młynarski, a jako solista wystąpił Ignacy Jan Paderewski, który zagrał własny Koncert fortepianowy z towarzyszeniem orkiestry oraz szereg utworów Fryderyka Chopina. Przyszły premier i ojciec polskiej niepodległości był także jednym z fundatorów gmachu. Nie było wtedy ani państwa polskiego, ani polskiego ministerstwa kultury. A jednak kultura kwitła, wielkie dzieła powstawały, a Polacy nie ustawali w przekazywaniu polskości.

Mając to wszystko w pamięci, aż wstyd patrzeć, jak dziś wyglądają okolice Filharmonii Narodowej. Trwające od lat remonty, których efektów nie widać od miesięcy, sprawiają że melomani z całego świata muszą przeprawiać się przez wielki plac budowy. Warszawa wygląda, jakby wciąż nie zdołała się odbudować po wojnie. Zerwany asfalt, dziurawe jezdnie, porozrzucane barierki, rozkopane ulice i jeden wielki bałagan. Dlaczego władze Warszawy nie przygotowały miasta na to prestiżowe wydarzenie międzynarodowe? Do tego wielki remont oczka wodnego w Łazienkach Królewskich i zasłonięcie Pomnika Chopina brezentem. (Po kilku dniach protestów monument odsłonięto, ale i tak otoczony jest ogrodzeniem placu budowy). A to przecież jedno z głównych miejsc, które chcą zobaczyć wielbiciele polskiego kompozytora, oprócz bazyliki św. Krzyża, gdzie złożone jest jego serce i Żelazowej Woli, w której przyszedł na świat. 

Tak ordynarne nieprzygotowanie miasta na chopinowskie święto muzyczne, to nie tylko blamaż. To niedopełnienie obowiązków, które powinno zakończyć się dymisją. Warszawski ratusz jest współorganizatorem Konkursu. Na posprzątanie tego bałaganu Rafał Trzaskowski miał 4 lata. Głosy rozczarowania płyną z różnych stron. Ktoś zaprosił zza granicy gości, ktoś ściągnął rodzinę, ktoś inny chciał zobaczyć tę piękną Warszawę, jaką zna ze zdjęć.

A może chodziło o to, by przerwać w świecie opinię Polski przyjaznej, zielonej, czystej, którą ludzie z różnych krajów zachwycają się od lat? Może ten cały rozgardiasz ma wywołać wrażenie, że jesteśmy nieudolni organizacyjnie i trzeba nas w tym bardziej aktywnie wesprzeć. Rafał Trzaskowski sprawę ignoruje i zdaje się nie rozumieć, że jeśli ktoś zderzy się z takim odrażającym bałaganem, nie będzie miał ochoty przyjechać ponownie. Skoro jednak organizacja Konkursu Chopinowskiego kosztowała 19 milionów zł, należałoby zrobić wszystko, by wykorzystać to wydarzenie do promocji Polski na wszelkich możliwych polach.

CZYTAJ WIĘCEJ: Kompromitacja! Warszawa powinna tętnić Chopinem. Jak Trzaskowski tłumaczy się z nieprzygotowania miasta? Żałosna odpowiedź

Zbierając to wszystko w całość, nasuwają się naprawdę niewesołe wnioski. Postępująca jawna eliminacja Polaków z grona jurorskiego, całkowite usunięcie polskich symboli narodowych z oprawy konkursowej, oddawanie pola niemieckiej wytwórni fonograficznej i nieprzygotowanie miasta to tylko wierzchołek góry lodowej. Pytań jest znacznie więcej. Niezwykle polskie wydarzenie zaczyna przeradzać się w kosmopolityczną imprezę świata zewnętrznego.

Czyżby ktoś próbował nam ukraść Konkurs Chopinowski?

Publikacja dostępna na stronie: https://wpolityce.pl/kultura/742552-czy-ktos-probuje-przejac-konkurs-chopinowski

Niedziela: Biłgoraj, Warszawa – comiesięczne Msze Święte za Ojczyznę i Pokutne Marsze Różańcowe

Opublikowany przez

12.10.25 Biłgoraj, Warszawa – comiesięczne Msze Święte za Ojczyznę i Pokutne Marsze Różańcowe

07/10/2025 przez antyk2013

Z Maryją Królową Polski modlić się będziemy o Polskę wierną Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, o wypełnienie Jasnogórskich Ślubów Narodu

BIŁGORAJ – w każdą drugą niedzielę miesiąca w kościele pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny o godz. 18.00 Msza Święta za Ojczyznę i Pokutny Marsz Różańcowy!

================================

WARSZAWA – zapraszamy na comiesięczny Pokutny Marsz Różańcowy, który już od 9 lat odbywa się w stolicy. Rozpoczynamy Mszą Świętą o godz. 8.00 w kościele św. Andrzeja Apostoła i św. Brata Alberta na pl. Teatralnym 20, po niej udajemy się ulicami Warszawy pod Sejm RP.

Zgodnie ze słowami Najświętszej Dziewicy Maryi (zawartych we wszystkich uznanych objawieniach) modlitwa na Różańcu Świętym jest ostatnim ratunkiem dla świata. To jest FAKT – władze tego świata, odrzucają Boga a na Jego miejsce intronizują zachcianki człowieka (lub w najlepszym wypadku sentymentalnie celebrują humanizm).

Trasa naszego comiesięcznego Pokutnego Marszu Różańcowego w Warszawie:  Po drodze z placu Teatralnego idziemy ogarniając modlitwą Różańca Świętego ważne instytucje i ministerstwa położone przy Krakowskim Przedmieściu, modlimy się za Prezydenta RP pod jego siedzibą, skręcamy w  ul. Świętokrzyską by modlić się pod Ministerstwem Finansów, później przy pl. Powstańców Warszawskich 7 dochodzimy do budynku TVP, gdzie mieszczą się główne studia informacyjne telewizji publicznej (przez dziesięciolecia komunizmu i liberalizmu siejących nienawiść oraz kłamstwa). Modlić się będziemy o konieczne zmiany w mediach i nawrócenie środowisk dziennikarskich. Kierujemy się później w stronę placu Trzech Krzyży i na ul. Wiejską aby ogarnąć modlitwą władze ustawodawcze naszego Kraju. Zakończenie Pokutnego Marszu Różańcowego będzie pod Sejmem i Senatem RP (wcześniej podejdziemy pod ambasadę Kanady, gdzie Panu Bogu i Jego Matce zawierzać będziemy Mary Wagner, która toczy samotny bój o przestrzeganie prawa Bożego w Kanadzie).

https://youtube.com/watch?v=zL3tg863fSE%3Fversion%3D3%26rel%3D1%26showsearch%3D0%26showinfo%3D1%26iv_load_policy%3D1%26fs%3D1%26hl%3Dpl-PL%26autohide%3D2%26wmode%3Dtransparent
https://youtube.com/watch?v=FA-B8j-Tgbk%3Fversion%3D3%26rel%3D1%26showsearch%3D0%26showinfo%3D1%26iv_load_policy%3D1%26fs%3D1%26hl%3Dpl-PL%26autohide%3D2%26wmode%3Dtransparent

Będziemy się modlić o ustanie kłamliwych ataków na nasz Kościół i Ojczyznę, o nawrócenie nieprzyjaciół i pojednanie ludzi, narodów i państw na fundamencie prawdy, aby wobec ofiar zbrodni i ludobójstwa nastąpiło sprawiedliwe zadośćuczynienie za zło jakiego doświadczyli od prześladowców. Będziemy modlić się także o to by dla wszystkich narodów, dawniej i dziś zamieszkujących ziemie Rzeczypospolitej i Europę Środkowo Wschodnią, Jezus Chrystus był  j e d y n ą  Drogą, Prawdą i Życiem, o to też by na ziemiach nasączonych krwią ofiarną poprzednich pokoleń umocniona została święta wiara katolicka, poza którą nie ma zbawienia, by porzucone zostały błędne wyznania i religie wiodące na bezdroża nienawiści

Spirytyści

Opublikowany przez

Zinkiewicz: Spirytyści*

Zinkiewicz: Spirytyści*

Do poważnych refleksji i zastanowienia skłania końcowa wypowiedź prezydenta Karola Nawrockiego, w której twierdzi, że rozmawia z duchem marszałka Józefa Piłsudskiego: „Wielokrotnie rozmawiamy ze sobą, właściwie każdego dnia. Wojna polsko-bolszewicka roku 1920 i obecna sytuacja międzynarodowa po ataku Federacji Rosyjskiej, o parlamencie rozmawiamy” – mówi prezydent Nawrocki w wywiadzie udzielonym Bogdanowi Rymanowskiemu dla Radia ZET.

Ponadto poraża treść wystąpienia premiera Donalda Tuska na Warsaw Security Forum w Warszawie, 29 września, w którym mówi o trwającej wojnie za naszą wschodnią granicą, że jest to „nasza wojna”. Dodatkowo opublikowano je na oficjalnym kanale Donalda Tuska. Porusza też treść filmu Na pierwszej linii: Co powinno znaleźć się w plecaku ewakuacyjnym? Opublikowanego na oficjalnym kanale Kancelarii Premiera.

Dachy Lubelszczyzny

Wraz z histerią dronową ostatnich tygodni nie tylko Polacy dowiadują się o rzekomym ataku rosyjskich dronów typu second hand ze sklejki i styropianu, naprawionych przy pomocy taśmy klejącej. Jeden z nich wylądował na klatce z królikami. Nieustraszona flota powietrzna przy pomocy lotnictwa wojskowego, w tym F-35, rozwaliła dach wiejskiej chałupy, niewypałem wystrzelonym z tegoż samolotu. Jednocześnie w powietrzu krążył wojskowy samolot-cysterna w celu zapewnienia paliwa walecznej flocie powietrznej. W ONZ grzmiał polski przedstawiciel, pokazując całemu światu fotografię chłopskiej chałupy z uszkodzonym dachem, twierdząc, że jest to zbrodniczy atak Federacji Rosyjskiej na Polskę: „Głos zabrał także Marcin Bosacki. – Niebo nad moim krajem zostało celowo naruszone. Wiemy, że to nie była pomyłka – podkreślił. Wiceszef MSZ pokazał dowody – zdjęcia dronów, które spadły w Polsce. Na niektórych widać rosyjskie napisy. Pokazał także zdjęcie zniszczonego domu w Wyrykach” – czytamy.

Ukraińsko-polska propaganda za publiczne pieniądze

Jeszcze dalej posunął Włodzimierz Iszczuk, dziennikarz, publicysta i redaktor naczelny portalu Jagiellonia.org oraz czasopisma „Głos Polonii”. Specjalizuje się on w geopolityce, stosunkach międzynarodowych, wojnie informacyjno-psychologicznej oraz przeciwdziałaniu rosyjskiej propagandzie, która ma na celu dezinformację i destabilizację. Twierdzi w artykule swojego autorstwa, że Kreml przyznał się do ataku na Polskę! Europa milczy, Putin eskaluje wojnę przeciw NATO. W stopce tego portalu między innymi znajduje się następująca informacja: „Rejestracja: Świadectwo Seria ЖТ Nr 171/548 Р wydane 09.10.2012 r. przez Główny Departament Sprawiedliwości w obwodzie żytomierskim”. Ponadto jesteśmy informowani, że projekt ten finansowany jest ze środków polskiego MSZ.

Göring wiedział

Opisany powyżej stan rzeczy wymaga wyjaśnienia. Z pomocą przychodzi Hermann Göring, który w trakcie pobytu w więzieniu podczas procesów norymberskich udzielił wywiadu: „Oczywiście, ludzie nie chcą wojny. Dlaczego jakiś rolnik miałby ryzykować życie, skoro najlepszym wyjściem z wojny jest powrót do swojej farmy, gdy jest się cały i zdrowy? Oczywiście, ludzie nie chcą wojny. Oczywiście, nikt nie chce wojny w Rosji, Anglii, Ameryce, ani nawet w Niemczech. To oczywiste. Ale ostatecznie politykę ustalają przywódcy kraju. A przekonanie ludzi do poparcia tej polityki to prosta sprawa. I nie ma znaczenia, czy jest to demokracja, komunizm, parlament, czy faszystowska dyktatura”. Dziennikarz ripostował: „Ale demokracja ma jedną różnicę: ludzie mają możliwość wypowiadania się za pośrednictwem wybranych przez siebie przedstawicieli”. Na co Göring spokojnie odpowiedział: „To oczywiście bardzo dobrze, ale niezależnie od tego, czy ludzie mają głos, czy nie, zawsze można ich zmusić do posłuszeństwa”. To łatwe: „po prostu powiedz im, że są atakowani. A potem oskarż tych, którzy chcą pokoju o brak patriotyzmu i narażanie kraju na niebezpieczeństwo. To działa” (fragment z książki G. M. Gilbert, Dziennik norymberski, Wydawnictwo Świat Książki, 2012).

Zestrzeliwać! 

Jak wynika z sondażu dla Onetu, aż 67% Polaków popiera zestrzeliwanie rosyjskich myśliwców naruszających przestrzeń powietrzną NATO. Inaczej uważa jedynie 8,7% badanych! Taki sondaż przeprowadzono nie bez powodu, ponieważ w Polsce zaproponowano zmianę prawa ograniczającego lokalną armię. Warszawa chce uzyskać prawo do zestrzeliwania obiektów w powietrzu bez porozumienia z NATO.

W praktyce oznacza to, że Polska straci podstawę do wsparcia ze strony NATO w przypadku rozpoczęcia bezpośredniego starcia militarnego z Rosją. Analityk Strategy&Future Albert Świdziński w filmie na YouTube NATO bezsilne wobec Rosji? wyjaśnia obecną rolę NATO i to czego możemy się spodziewać od Paktu Północnoatlantyckiego w przypadku konfliktu zbrojnego. Oceniając elity rządzące, Świdziński twierdzi, że w Polsce nie ma mężów stanu: „Polską rządzą ludzie o mentalności oszustów nabierających stare babcie na drogie garnki. (…) Tacy oszuści doprowadzili Polskę do katastrofy w roku 1939 i uciekli z kraju”.

Raport Najwyższej Izby Kontroli (NIK) z marca 2024 roku wskazuje, że w Polsce tylko niecałe 4% mieszkańców może liczyć na miejsce w schronach i ukryciach w przypadku zagrożenia, a stan techniczny większości obiektów jest zły lub bardzo zły (patrz raport NIK: W schronie się nie schronisz). Zaistniała sytuacja obliguje mnie do uzupełnienia treści mojego snu, który w małym tylko zarysie opisałem w felietonie Jeźdźcy Apokalipsy.

Już nie surrealizm

Pod koniec sennej wizji znalazłem się nad jeziorem Pusty Staw w Gdańsku, nieopodal mojego miejsca zamieszkania. W wodzie, przy brzegu, twarzami skierowanymi do dołu, w dużej ilości, leżały ludzkie zwłoki z plecakami na plecach. Po pewnym czasie ten sam sen z podobnym zakończeniem nad brzegiem jeziora powtórzył się. I o ile wydawał się on wówczas przy pisaniu felietonu Jeźdźcy Apokalipsy surrealistyczny i został przeze mnie z tego powodu pominięty, o tyle obecnie w zaistniałej sytuacji stanowi pewną klamrę spinającą mój sen w logiczną całość. Wyjaśnia, że ludzie, którym rządzący proponują ucieczkę z plecakiem, w przeciwieństwie do rządzących, nie mają gdzie się podziać! Gdzie mają uciekać? Do lasu, a może na drzewo?

Na wojnę bez emerytur?

W kontekście innych wydarzeń medialnych, pojawiły się rozważania na łamach Dziennika.pl autorstwa redaktor Agnieszki Maj (23 września) Emerytury w czasie wojny będą wypłacane? Przepisy nie dają 100 proc. pewności: „Co będzie z wypłatą emerytur w czasie wojny? Ponieważ sytuacja geopolityczna staje się coraz bardziej niestabilna, rząd rozważa różne scenariusze i wprowadza zabezpieczenia. Zapewnia także, że polski system emerytalny jest przygotowany na czas kryzysu. Ma zabezpieczenia cyfrowe i prawne, które umożliwią kontynuację wypłat”.

Rodzi się wysokiej rangi pytanie: czy to oznacza, że mamy się spodziewać, iż sam fakt ogłoszenia w przyszłości wypowiedzenia Rosji wojny lub aktywnego, kinetycznego przystąpienia Polski do wojny za naszą wschodnią granicą, grozi nam zawieszeniem wypłaty naszych emerytur? Tymczasem ludzie w podeszłym wieku, jak ja i moja małżonka, mamy opuścić nasze mieszkanie, wziąć plecaki ucieczkowe i udać się w siną dal, w nieznane? Do lasu? Na drzewo?

Jak we wrześniu 1939

W zaistniałej sytuacji, zachodzi pewna analogia, podobieństwo. We wrześniu w 1939 roku, po wejściu hitlerowskich wojsk do Gdyni, kazano Polakom opuścić zajmowane mieszkania, zostawić klucze w drzwiach, wziąć podręczny bagaż i udać się w nieznane. Jak mi wiadomo, zamieszkała na Pomorzu rodzina Tusków nie miała wówczas w 1939 roku tego typu problemów. Należy wziąć pod uwagę jeszcze jeden aspekt polityki prowadzonej przez nadwiślańskich politykierów, wynikający z polskiego i międzynarodowego prawa. Zmobilizowani zostaną na zaplanowaną przez nich wojnę wyłącznie obywatele polscy – Polacy. Natomiast przebywający w Polsce tak zwani ukraińscy uchodźcy, objęci sowitą opieką z naszych podatków, pozostaną poza zasięgiem mobilizacyjnym, jako cudzoziemcy – obywatele obcego państwa – Ukrainy. Nadwiślańscy spirytyści wywołujący ducha wojny chytrze to zaplanowali!!!

Eugeniusz Zinkiewicz

* Spirytyści – zwolennicy spirytyzmu, nawiązujący do ducha przeszłości. Sięgający w przeszłość w zaświaty. Do hadesu, królestwa cieni, piekła…

Dreszczyki oburzenia

Opublikowany przez

Stanisław Michalkiewicz „Najwyższy Czas!”  •  7 października 2025 michalkiewicz

Ach, jakież straszliwe rozterki towarzyszą mi przy podjęciu decyzji, co do wyboru tematu artykułu, który właśnie piszę dla „Najwyższego Czasu!” Czy podjąć temat ludobójstwa, jakiego dopuszcza się bezcenny Izrael na Palestyńczykach w Strefie Gazy, czy też na ten temat zamilczeć roztropnie i zająć się nieostrożnością pani Joanny Krupy, która dała się sfotografować z Wielce Czcigodnym oczywiście Dominikiem Tarczyńskim?

Jeśli zdecydowałbym się wybrać temat ludobójstwa w Strefie Gazy, to chyba nie powinienem cofać się przed żadnymi wnioskami, co naraziłoby i mnie, ale również – Redakcję „Najwyższego Czasu!” nie tylko na ostracyzm – co jest dolegliwością stosunkowo łagodną – ale również na odpowiedzialność sądową – a to już nie są żarty, o czym mogłem się wielokrotnie przekonać na podstawie konfrontacji z moją Prześladowczynią, której wpływy nie pozostają w żadnej proporcji do wpływów żydowskich nie tylko w naszym nieszczęśliwym kraju – ale przede wszystkim – w Stanach Zjednoczonych.

Jak wiadomo, żaden z tamtejszych twardzieli, nie ośmiela się podnieść ręki na bezcenny Izrael, bo wie, że ta ręka zostałaby mu natychmiast odrąbana w tak zwanym „majestacie prawa”. Prezydent Donald Trump nie bez powodu też uchodzi za twardziela – ale kiedy tylko spotka się z premierem rządu jedności narodowej bezcennego Izraela, to zaraz zrobi się cichy i pokornego serca, niczym resortowa „Stokrotka”, czyli pani red. Monika Olejnik, podczas rozmowy z panem generałem Markiem Dukaczewskim.

Każdy bowiem z tych twardzieli wie, że gdyby tak wyłamał się ze świadomej dyscypliny, to zaraz jakieś dziecko przypomniałoby sobie, że przed 40-ma laty włożył mu rękę w majteczki. Zaraz niezależne media głównego nurtu zrobiłyby z niego marmoladę, Hollywood nakręciłoby serię moralizanckich obrazów z których każdy zostałby obsypany „Oskarami” – i zanim by się wyjaśniło, że to wszystko nieprawda, to nie tylko szlag trafiłby znakomicie rozwijającą się karierę, ale w dodatku niezawisłe sądy wyszlamowałby takiego twardziela do gołej skóry – a – jak powiadają Rosjanie – „adin w polie nie woin” – bo oczywiście wszyscy przyjaciele przezornie zerwaliby z nim wszelkie kontakty, żeby i na nich nie padło żadne podejrzenie.

Dlatego premier rządu jedności narodowej jest w amerykańskim kongresie przyjmowany owacją na stojąco, niczym Józef Stalin na zebraniu wyborczym w I Stalinowskim Okręgu Wyborczym Miasta Moskwy. Niechby tylko któryś z twardzieli nie wstał i nie klaskał – ale taka zuchwała myśl żadnemu nawet nie przyjdzie do głowy – co oczywiście ma swoje konsekwencje międzynarodowe. W tej sytuacji rozsądek nakazywałby opisać w pogodny sposób przypadek pani Joanny Krupy i Wielce Czcigodnego Dominika Tarczyńskiego, chociaż i tutaj czają się zasadzki. Chodzi o to, że wprawdzie żyjemy w kraju wolnym, wolność ubezpieczającym i pani Joanna Krupa może widywać się, z kim tylko zapragnie, niechby nawet z Wielce Czcigodnym Dominikiem Tarczyńskim – ale z drugiej strony Wielce Czcigodny Dominik Tarczyński wypowiadał się za odebraniem koncesji żydowskiej stacji telewizyjnej TVN – więc czy w takiej sytuacji TVN nadal powinna lansować panią Joannę? Podobno w TVN prowadzone są w tej sprawie jakieś narady, nie wiadomo, czy nie z udziałem Sanhedrynu, a co najmniej – Judenratu „Gazety Wyborczej” – więc zajmowanie stanowiska w tej sprawie też nie jest, wbrew pozorom, całkowicie bezpieczne. Słowem – i tak źle i tak niedobrze – więc najlepiej byłoby nie pisać w ogóle nic – no ale w tej sytuacji co by się stało z owocną współpracą z prześwietną Redakcją? O tym nawet nie myślę, więc raz kozie śmierć – nie ma rady – trzeba chwycić byka za rogi i podjąć temat ludobójstwa, a potem nasłuchiwać, kiedy na schodach rozlegną się kroki. Literatura bowiem wyprzedza życie i Janusz Szpotański wszystko przewidział, pisząc: „Nie płoszmy ptaszka; niech mu się zdaje, że naszej partii siły nie staje – aż o poranku, za oknem dojrzy kontury tanku, potem na schodach usłyszy kroki. Wnet się posypią piękne wyroki!”

Wprawdzie na widok dokonującego się w Strefie Gazy ludobójstwa światem wstrząsa dreszcz oburzenia – ale przecież nie do tego stopnia, by ośmielił się zastosować wobec bezcennego Izraela jakieś sankcje. Nie mówię, żeby jakieś surowe, jak to było i jest w przypadku Rosji – ale jakiekolwiek – żeby wilk był syty i owca cała. Tej cienkiej czerwonej linii miłujący pokój i sprawiedliwość świat nie ośmiela się przekroczyć, co najmniej z trzech powodów. Po pierwsze – bezcenny Izrael zaatakowałby go swoim Jadem Waszem – czyli oskarżył o antisemitismus – które to oskarżenie współczesne biurokracje uważają za gorsze od śmierci. Jedynym racjonalnym wyjaśnieniem tego lęku może być odmowa finansowania deficytów budżetowych, w jakie współczesne biurokracje popadają, przez lichwiarską międzynarodówkę. Ale tylko jedna lichwiarska międzynarodówką zdominowana jest przez Żydów, podczas gdy dwie inne – już nie – więc w tej sytuacji obawa przed oskarżeniem o antisemitismus wydaje się przesadna. Inna rzecz, że skorzystanie z usług innej międzynarodówki łączyłoby się z odwróceniem sojuszów – a tego już biurokracje mogą się obawiać bardziej.

W przypadku gdyby jakiś biurokratyczny gang zaczął rozważać odwrócenie sojuszy, a wiadomość o tym doszłaby do Centralnej Agencji Wywiadowczej, to taki gang zaraz zostałby zastąpiony w tym bantustanie przez inny gang, który o niczym takim nie myślał – i dobrze, gdyby tylko na tym się skończyło. Toteż biurokratyczne gangi uważają, że nie mogą do takich oskarżeń podchodzić beztrosko, jak np. ś.p. mec. Ryszard Parulski, który z racji poglądów narodowych często był o antisemitismus oskarżany. Nie spierał się z oskarżycielami, tylko teatralnym gestem rozkładał ręce i mówił: „Antysemityzm? Piękna idea!” Taka zuchwałość zapierała oskarżycielom dech, bo nie wiedzieli, co właściwie na takie dictum odpowiedzieć – i na tym się kończyło.

Po drugie – że bezcenny Izrael dysponuje bronią jądrową, której oficjalnie „nie ma”. To działa mitygująco zwłaszcza na sąsiednie kraje i pamiętam, że jak po wojnie Jom Kipur na Oceanie Indyjskim, na południowy wschód od Przylądka Dobrej Nadziei, satelity zarejestrowały błysk wybuchu atomowego, do którego nikt nie chciał się przyznać, to zaraz kraje arabskie zaczęły z list swoich politycznych priorytetów wykreślać postulat „zniszczenia Izraela”.

Ale dopóty dzban wodę nosi, dopóki się ucho nie urwie. Po zaatakowaniu przez bezcenny Izrael stolicy Kataru Dohy, w której spotykali się hamasowcy, Egipt wystąpił z inicjatywą ustanowienia arabskiego, czy też szerzej – muzułmańskiego „NATO”, z udziałem Arabii Saudyjskiej. Jak dotąd pozostaje to w sferze projektów – ale w dniach ostatnich Arabia Saudyjska podpisała z Pakistanem traktat o wojskowym sojuszu. Pakistan, jak wiadomo, dysponuje bronią jądrową, w ilości stosunkowo niewielkiej – ale sojusz wojskowy z Arabią Saudyjską, która sama nie wie, co zrobić z pieniędzmi, może przyczynić się do przełamania finansowej bariery ograniczające rozmiary pakistańskiego arsenału nuklearnego, a w rezultacie saudyjski sojusznik może też położyć swój palec na pakistańskim atomowym cynglu. A przecież jest jeszcze BRICS, który do Arabii Saudyjskiej wystosował uprzejme zaproszenie. Jak przyjęcie tego zaproszenia przez Arabię Saudyjską wpłynęłoby na pozycję dolara jako waluty światowej – z czego USA ciągną grubą rentę? Czy taka możliwość skłoniłaby amerykańskich twardzieli do zastanowienia nad polityką bezwarunkowego popierania Izraela, czy też prędzej doprowadziliby do wojny, bo jużci – utrata grubej renty, to już byłby powód?

Wreszcie kolejny powód, to przekonanie rozpowszechnione wśród amerykańskich protestantów, o nieuchronnym przeznaczeniu Izraela, któremu Stwórca Wszechświata obiecał władzę nad wszystkimi narodami. Rzeczywiście, w tak zwanym „Starym Testamencie”, a więc żydowskiej historii plemiennej, okraszonej quasi-religijnym sosem, w Księdze Powtórzonego Prawa jest wskazówka udzielona rzekomo przez Stwórcę Wszechświata, a odnosząca się do tej obietnicy. „Będziesz pożyczał innym narodom, a sam od nikogo nie będziesz pożyczał. Będziesz panował nad innymi narodami, a one nad tobą nie zapanują.” Jest to wskazówka bardzo praktyczna – ale pod warunkiem utrzymania pewnej konwencji. Bo jeśli konwencja uległaby zmianie, to nie ma na świecie takiego bankiera, który potrafiłby schwytać w rękę kulę wystrzeloną w jego głowę. Pozabijać wierzycieli Niemiec – to było najtwardsze jądro programu NSDAP – bo reszta dotyczyła tego, jak przygotować społeczeństwo, by nikomu nie drgnęła ręka, kiedy przyjdzie co do czego. Jak pamiętamy, w tej części Europy, która znalazła się w zasięgu III Rzeszy, ta część programu została w znacznym stopniu zrealizowana. Czy wskutek tego narody europejskie zyskały większą swobodę manewru? Tego wykluczyć nie można.

O ile na początku sowieckiej okupacji polskich Kresów Wschodnich, jakiś anonimowy Białorus skomponował wierszyk: „Hop, naszi hreczanniki! Usie Żydy naczalniki. Usie Poliaki na wywoz, Biełarusy – w kołchoz!” – to po przejściu Hitlera już o żydowskich „naczalnikach” nie słychać. A wyobraźmy sobie tylko, co by było, jaki zakres swobody manewru miałyby europejskiej narody, gdyby tak Hitler podczas I wojny światowej się na śmierć przeziębił?

Nietrudno sobie wyobrazić, że nie zdobyłyby się nawet na taki pusty gest, jak uznanie państwa palestyńskiego. Jak powiedział premier rządu jedności narodowej bezcennego Izraela, nie pęknie mu z tego powodu serce, bo tak czy owak, żadnego „państwa palestyńskiego” nie będzie. Powód jest prosty; każde państwo musi mieć terytorium, ludność i władze. Palestyna ludność jeszcze ma, chociaż trudno powiedzieć, jak długo jeszcze. „Władze” mogą nawet to tu, to tam, zostać, ale terytorium, jak nie było, tak nie ma. Co więcej – izraelski premier deklaruje, że będzie stawiał żydowskie osiedla, gdzie się tylko da – jako, że czuje się „związany” ideą Wielkiego Izraela. Chodzi o obietnicę, którą Stwórca Wszechświata miał złożyć pewnemu mezopotamskiemu koczownikowi, że jak ów koczownik będzie Stwórcę Wszechświata wychwalał i będzie Go słuchał, to w rewanżu Stwórca Wszechświata uczyni go ojcem wielkiego narodu, któremu odda w arendę obszar „od wielkiej rzeki egipskiej, do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat”. W tej sytuacji nawet najwięksi moralizanci muszą się zreflektować, zwłaszcza gdy sami te obietnice traktują serio – a tu w dodatku jeszcze jest bomba atomowa, która wpłynęła na sposób pojmowania zasad moralnych. Toteż światem wstrząsa dreszcz oburzenia – i na dreszczach wszystko się kończy.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Najwyższy Czas!”.

Z szacunkiem, bo się może skończyć źle

Opublikowany przez

Z szacunkiem, bo się może skończyć źle

Stanisław Michalkiewicz, „Goniec” (Toronto)  •  5 października 2025

Strasznie rozczarował mnie Zbigniew Ziobro. Tyle razy przekonywał wszystkich, że sejmowa komisja Madame Sroki jest nielegalna – na co miał potwierdzenie od samego Trybunału Konstytucyjnego – tymczasem kiedy został przez ojczystych policjantów wyciągnięty z samolotu i doprowadzony przed srogie oblicze Madame Sroki i innych uczestników dintojry – jakby zapomniał o tej całej nielegalności i wdał się w jakieś rozhowory.

A przecież sam prezes Trybunału Konstytucyjnego, pan Bogdan Święczkowski, wysłał list do komendanta głównego ojczystej Policji, przestrzegając, że przymusowe doprowadzenie Zbigniewa Ziobry przed oblicze Madame Sroki et consortes, stanowić będzie przestępstwo, za które prędzej czy później ktoś zostanie pociągnięty za konsekwencje – a jakby tego było mało – nawet zawiadomił niezależną prokuraturę o możliwości popełnienia przestępstwa przez niezawisłą sędzię SO w Warszawie, obywatelkę Wójcik Magdalenę, która wydała postanowienie o przymusowym doprowadzeniu Zbigniewa Ziobry na dintojrę, przed srogie oblicze Madame Sroki – a tu tymczasem taki blamaż!

Zamiast potraktować to całe towarzystwo wzgardliwym milczeniem, Zbigniew Ziobro najpierw złożył wniosek o wyłączenie wszystkich uczestników dintojry. Nie było to zbyt mądre, bo swój wniosek Zbigniew Ziobro skierował do… komisji. Skoro uznawał ją za nielegalną, to nie powinien składać pod jej adresem żadnych wniosków, ani próśb, bo w przeciwnym razie, mimo twierdzeń o jej nielegalności – uznał jej kompetencję. Uzasadnił tę swoją postawę „szacunkiem dla państwa” – ale to nie ma nic do rzeczy, bo jeśli całe to grono jest nielegalne, to nie reprezentuje w tym momencie żadnego „państwa”, tylko siebie samych.

W dodatku wdał się w jakieś opowieści, że to on był inicjatorem zakupu „Pegasusa”, słowem – umożliwił Madame Sroce stworzenie wrażenia, że jest „przesłuchiwany”. Gdyby potraktował tę dintojrę wzgardliwym milczeniem, to Madame Sroka nie miałaby satysfakcji, że go „przesłuchała” – bo jakże mogła „przesłuchiwać”, skoro poza pytaniami, czy wypowiedziami uczestników dintojry niczego nie byłoby słychać? Skoro jednak wdał się w rozhowory, to nic dziwnego, że Wielce Czcigodny obywatel Giertych Roman, zaraz wykorzystał tę sytuację, by złożyć na niego donos do prokuratury, że składa „fałszywe zeznania”, „zniesławia” i „znieważa”. Obywatelu Żurku Waldemaru tylko tego trzeba, żeby wtrącić Zbigniewa Ziobrę do aresztu wydobywczego – a pozorów legalności może dostarczyć niezawisła sędzia SO w Warszawie, obywatelka Wojcik Magdalena, na której chyba można polegać? Ale – jak powiedzieliby wymowni Francuzi – „tu l’as voulu, Georges Dandin”.

Tymczasem wybory parlamentarne w Mołdawii zakończyły się – jak ponad podziałami utrzymują nasi Umiłowani Przywódcy i niezależne media głównego nurtu – „sukcesem”. Polega on na tym, że zaostrzony wariant rumuński, jaki został w Mołdawii zastosowany, co polegało na tym, że tuż przed wyborami tamtejsza Państwowa Komisja Wyborcza” nie dopuściła dwóch komitetów wyborczych do wyborów, umożliwił rządzącej partii przeturlanie się przez 50 procent. Gdyby PKW nie dopuściła żadnego – poza Partią Działania i Solidarności Madame Sandu – to pani Maja mogłaby uzyskać nie nędzne 50,2 procenta głosów, ale 100, a może nawet 120 – jak to było w przypadku kandydata nazwiskiem Józef Stalin w I Stalinowskim Okręgu Wyborczym Miasta Moskwy – ale rozumiem, że Reichsfuhrerin Urszula Wodęleje postanowiła zachować w Mołdawii pozory politycznego pluralismusa, dopuszczając do wyborów również niektóre ugrupowania opozycyjne.

W ten sposób Mołdawia pozostaje w niemieckiej strefie Europy, a dla pozostałych bantustanów jest to wskazówka, w jaki sposób kierować wyborami, żeby były one wygrane. Najwyraźniej w każdym bantustanie trzeba będzie wskazać zatwierdzoną partię, ewentualnie również – stronnictwa sojusznicze, w rodzaju Polskiego Stronnictwa Ludowego, znanego ze swojej stuprocentowej, a w patriotycznych porywach nawet większej – zdolności koalicyjnej. Dzięki temu demokracja zyska na przewidywalności – aż do momentu, gdy – zgodnie z dalekosiężną wizją wybitnego przywódcy socjalistycznego Adolfa Hitlera, zaprezentowaną jeszcze w roku 1943 na spotkaniu z gauleiterami – „małe państwa” w rodzaju Mołdawii, a nawet i Polski, przestaną mieć w Europie „rację bytu”.

Wygląda bowiem na to, że wszystko zaczyna zmierzać w tym kierunku. Po zagadkowej deklaracji amerykańskiego prezydenta Donalda Trumpa, wygłoszonej po rozmowie z ukraińskim prezydentem Zełeńskim – że Ukraina może odzyskać wszystkie swoje terytoria z Krymem włącznie – widać wyraźnie, że o zakończeniu wojny z Rosją już nie ma mowy – bo skoro tak, to wojna będzie się ciągnąć jeszcze przez najbliższych 10 lat, a może i dłużej – chyba, że na dłużej nie starczy już Ukraińców. Ale i na to jest rada, by zgodnie z pragnieniem ukraińskiego prezydenta Zełeńskiego, wepchnąć do wojny również Polskę oraz mocarstwa bałtyckie, które już nie mogą się tego doczekać, niczym karpie Wigilii Bożego Narodzenia.

Niezależnie od deklaracji Księcia-Małżonka, który najwyraźniej jest lansowany na premiera, a potem – również prezydenta naszego bantustanu, więc musi przekonać Niemców, by – kiedy Donald Tusk się zaśmierdzi – postawili akurat na niego – również obywatel Tusk Donald właśnie oznajmił, że wojna na Ukrainie, to „nasza wojna” i że on wbije tę zbawienną prawdę całemu narodowi do głowy. Z tym nie będzie problemu,, bo Naczelnik Państwa Kaczyński Jarosław przecież nie będzie protestował, a wszystkie Konfederacje jakoś się uciszy i spacyfikuje – być może zgodnie z metodą mołdawską, w ramach której Madame Maja Sandu, niczym kiedyś Napoleon Bonaparte pokazała nam, jak zwyciężać mamy.

Wychodząc naprzeciw tej linii politycznej, prezydent Donald Trump właśnie ogłosił, iż USA będą Ukrainie sprzedawały dalekosiężne (2,5 tys. km.) pociski Tomahawk, którymi Ukraińcy będą mogli ostrzeliwać Rosję. Można się spodziewać, że Rosja nie pozostawi tego bez odpowiedzi, a w tej sytuacji tylko patrzeć, jak do działań wojennych będą wpychane najpierw państwa Europy Środkowej, a potem jeszcze inne – aż zarówno Rosja, jak i Europa, zostaną do tego stopnia osłabione, że nie będą już stanowiły żadnego problemu dla Stanów Zjednoczonych, które będą mogły wtedy spokojnie przystąpić do ostatecznego rozwiązywania kwestii chińskiej. Co tu dużo gadać; prezydent Trump, o którym złośliwcy mówią, że ma gonitwę myśli i że powtarza, co usłyszał od swego ostatniego rozmówcy I tak dalej – całkiem nieźle to sobie wykombinował – no a teraz przekaże to zwoływanym właśnie z całego świata do Waszyngtonu amerykańskim generałom i admirałom – czego się mają trzymać i jak mają światu nawijać.

Stały komentarz Stanisława Michalkiewicza ukazuje się w każdym numerze tygodnika „Goniec” (Toronto, Kanada).

Zostałam skazana za ratowanie dzieci – list od Weroniki

Opublikowany przez
RatujŻycie.pl

Szanowny Panie, Drogi Obrońco Życia Dzieci!

To proces bez precedensu. I skandal bez precedensu. Weronika już prawomocnie skazana.

Sąd Okręgowy w Gdańsku podtrzymał wyrok Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim wobec Weroniki, matki trojga dzieci, która ostrzegła inne kobiety przed ginekologiem-aborterem Piotrem A. Weronika została skazana na 3 miesiące prac społecznych, zapłatę 1812 złotych kosztów procesu dla abortera oraz przeproszenie go za prawdę, którą napisała w komentarzu w Internecie.

W tej chwili nie ma najmniejszych szans na złożenie kasacji do Sądu Najwyższego – musiałby to zrobić Prokurator Generalny Waldemar Żurek lub Rzecznik Praw Obywatelskich Marcin Wiącek, który też jest za aborcją. Tak więc sytuacja młodej mamy jest dramatyczna.

Wspieram

Poniżej przekazuję Panu list od samej Weroniki.

***

Szanowny Panie,

Chciałabym podziękować za ostatnie 3 lata, w czasie których otrzymywałam od tak wielu osób wyrazy wsparcia w nierównej walce, jaką przyszło mi toczyć. Latem 2022 roku na forum w Internecie zagubiona kobieta zapytała, u kogo prowadzić trudną ciążę w Starogardzie Gdańskim.

Padło nazwisko Piotra A., znanego ginekologa, właściciela fundacji dla kobiet w ciąży. Znałam A. i szybko odradziłam prowadzenie ciąży u niego, wspominając historię swoją i swojego synka, któremu wmawiał zespół Downa i namawiał mnie na aborcję.

Nie wiem, co zrobiła tamta kobieta, ale wiem, że pisząc prawdę o tym, co spotkało mnie kilka lat wcześniej, mogłam ostrzec inne mamy, aby one i ich dzieci nie znalazły się w sytuacji podobnej do naszej… Wiem, że musiałam napisać ten komentarz, by ratować inne dzieci przed możliwą aborcją.

Dziś mam w ręku wyrok: mam zapłacić aborterowi 1812 złotych za koszty procesu, mam zasądzone 3 miesiące prac społecznych i nakazano mi przeprosić A. za mój wpis na forum.

Jestem wdzięczna za opiekę, jaką otoczyła mnie Fundacja Życie i Rodzina, szczególnie za pomoc prawną i wspaniałego obrońcę. Po tych 3 latach wiem, że to właśnie dzięki wyjątkowej sprawności mec. Mateusza Sarnata w tych trudnych warunkach procesowych – nie trafię jednak do więzienia. Bo groziły mi aż 2 lata pozbawienia wolności…

Chcę, aby wiedział Pan, że nie zamierzam przepraszać za prawdę. Choć ostatnie 3 lata były dla mnie ogromnie trudne, nie uważam, abym zrobiła cokolwiek złego. Wręcz przeciwnie – sądzę, że sytuacja, w jakiej się wtedy znalazłam, wymagała jasnego opowiedzenia się za życiem – i jasnej informacji, co wyprawia w gabinecie aborter.

Dziś jestem smutna, ale w głębi duszy spokojna, bo wiem, że postąpiłam słusznie. Wiem, że gdy robi się coś dobrego, zło mści się na wiele różnych sposobów. Dziś napisałabym na forum dokładnie to samo – bo wszystko było prawdą. Patrzę teraz na troje moich dzieci i myślę, jak powiedzieć im, że zostałam skazana. I jak im to wytłumaczyć, za co jest ten wyrok? To dlatego, że nie zabiłam jednego z Was, a do tego poradziłam innym mamom, aby też nie ryzykowały wizyty u abortera – chyba powiem to właśnie tak, najprościej…

Jak przyjmą to dzieci – nie wiem. Ale wiem, że to będzie bolesne zderzenie ze złem, jakie krąży po tym świecie.

W najbliższym czasie będę pisać do Prezydenta Karola Nawrockiego, aby mnie ułaskawił, bo wyczerpałam już wszelkie środki, a mój wyrok jest prawomocny. Także Pana bardzo proszę o złożenie podpisu pod petycją do Prezydenta: 

https://twojepetycje.pl/petycja/prezydencie-ulaskaw-weronike/.

Bardzo dziękuję za każdą reakcję na moją prośbę.

Weronika 

***

Szanowny Panie,

Piotr A., który sądził się z Weroniką to nie byle jaki ginekolog-aborter. W trakcie procesu działacze Fundacji Życie i Rodzina dotarli do informacji, że był już w przeszłości skazany za zabijanie nienarodzonych dzieci. W gabinecie w Gdańsku przy ul. Przemyskiej – bez specjalistycznego zabezpieczenia ani nawet bez pomocy anestezjologa, w warunkach zagrażających także życiu matek – miał zamordować blisko 100 dzieci, choć jednoznacznie udowodniono mu „tylko” 19 takich zabójstw.

Wspieram

Choć dostał wyrok więzienia w zawieszeniu, nie odebrano mu prawa wykonywania zawodu i mógł prowadzić praktykę dalej.

Wszystko ujawnialiśmy w nagraniu:

Tym bardziej sprawa skazania Weroniki jest wstrząsająca. Objawia się w niej działanie układu, który chroni swoich, a skazuje tych którzy ujawniają zło. W tej logice silni mogą nękać słabych i mogą czuć się bezkarni. A słabi mają być bezbronni…

Podobnie jak Weronika – ja także proszę Pana o podpisanie petycji do Prezydenta Karola Nawrockiego – aby wobec dzielnej mamy skorzystał z prawa łaski, bo to jest w tej chwili dobre i słuszne.

Prezydent powinien ratować dzielną mamę – jak najszybciej.

Petycja jest pod linkiem: https://twojepetycje.pl/petycja/prezydencie-ulaskaw-weronike/.

Gdy już podpisze Pan petycję, proszę przesłać ją dalej. Niech jak najwięcej ludzi ujmie się za Weroniką.

Ona zrobiła dobrą rzecz, a teraz cierpi niesprawiedliwie…

Z wyrazami szacunku,

Kaja GodekKaja Godek
Fundacja Życie i Rodzina
www.RatujZycie.pl

PS – Co robić, gdy ktoś pyta o usługi lekarza, o którym wiemy, że jest aborterem? Nie mam wątpliwości, że Weronika zachowała się wzorowo – każdy z nas powinien zrobić to samo. Ta młoda mama jest wzorem kobiety i matki, koniecznie musi zostać ułaskawiona.

WSPIERAM

NUMER RACHUNKU BANKOWEGO: 47 1160 2202 0000 0004 7838 2230
NAZWA ODBIORCY: FUNDACJA ŻYCIE I RODZINA
TYTUŁEM: DAROWIZNA NA CELE STATUTOWE
DLA PRZELEWÓW Z ZAGRANICY:
IBAN:PL 47 1160 2202 0000 0004 7838 2230
KOD SWIFT: BIGBPLPW

MOŻNA TEŻ SKORZYSTAĆ Z SYSTEMÓW DO SZYBKICH PRZELEWÓW, BLIKA LUB PŁATNOŚCI KARTAMI POD LINKIEM: https://ratujzycie.pl/wesprzyj/

RatujŻycie.pl

Dotacje naukowe UE finansują izraelską technologię wojskową

Opublikowany przez

Dotacje naukowe UE finansują izraelską technologię wojskową.

https://www.donotpanic.news/p/eu-science-grants-are-funding-israeli

UE przekazała izraelskim start-upom technologicznym – prowadzonym przez byłych żołnierzy IDF – prawie pół miliarda euro w postaci grantów badawczych od początku ludobójstwa w Gazie. Niektórzy założyciele tych startupów technologicznych służyli jako rezerwiści w Gazie, a przynajmniej w jednym przypadku technologia została wdrożona, aby wspomóc ludobójstwo.

Program Horizon Europe, opisany przez UE jako „inicjatywa badań naukowych mająca na celu rozwój zrównoważonego i nadającego się do życia społeczeństwa w Europie”, przyznał około 475 milionów euro 348 izraelskim start-upom i projektom badawczym od października 2023 roku, z których wiele jest prowadzonych przez byłych żołnierzy IDF i oficerów wywiadu.

W 2024 roku UE przyznała dotacje w wysokości 220 milionów euro 179 firmom i inicjatywom prowadzonym przez Izraelczyków. Skala tego finansowania, która pojawia się w roku, w którym wybitni na świecie eksperci od ludobójstwa ogłosili, że Izrael dopuszcza się ludobójstwa, w którym całe miasta zostały zniszczone, a dziesiątki tysięcy cywilów zamordowanych, jest oszałamiająca.

W tym samym roku Izrael był również trzecim co do wielkości odbiorcą, po Francji i Niemczech, grantów „akceleratorowych”, oddzielnego elementu programu Horyzont, który ma wspierać małe i średnie firmy pracujące nad poprawą życia w Europie.

W 2025 roku, roku, w którym Izrael ogłosił swoje plany czystek etnicznych na pełną skalę, a uczeni oszacowali, że 434,000 Palestyńczyków w Gazie zostało zamordowanych przez Izrael, finansowanie UE dla izraelskich inicjatyw technologicznych nadal przekroczyło 110 milionów euro.

A tego lata, gdy Gaza została oficjalnie zepchnięta w głód przez celową kampanię głodu Izraela, a Kneset głosował nad ostatecznym rozwiązaniem, UE nadal rozdawała dziesiątki milionów firmom prowadzonym przez były personel IDF.

Finansowanie Horizon ma kluczowe znaczenie dla izraelskiej nauki i izraelskiej gospodarki. Od początku programu w 1996 roku UE przekazała izraelskim firmom, z których niektóre zostały bezpośrednio wydzielone z izraelskiego wojska, 3,4 miliarda euro. Izrael jest zdecydowanie największym odbiorcą Horizon spoza UE, a jego badacze otrzymują niezwykle hojną, a nawet ciekawą kwotę pieniędzy na program mający na celu wsparcie europejskich naukowców i społeczeństwa europejskiego. Prezes Izraelskiej Akademii Nauk i Nauk Humanistycznych powiedział w maju, że odcięcie Izraela od funduszy UE na badania i innowacje byłoby „prawie wyrokiem śmierci dla izraelskiej nauki”.

Udział Izraela w programie Horyzont przyciągał w przeszłości uwagę. Działacze argumentowali, że program łamie swój czysto cywilny mandat, dając pieniądze izraelskim instytucjom powiązanym z państwem bezpieczeństwa, i zażądali, aby Izrael został odcięty od programu. Pod presją, że ludobójstwo Gazy wchodzi w końcowe etapy, Komisja Europejska zaproponowała niedawno ograniczony, częściowy zakaz izraelskiego dostępu do Horizon. Nie jest jednak jasne, czy ten pozorny ruch zdobędzie wystarczającą liczbę głosów od państw członkowskich, aby przejść. Podczas gdy udział Izraela w Horizon był przedmiotem kontrowersji, osoby stojące za tymi inicjatywami finansowanymi przez UE, z których wiele ma znaczące pochodzenie wojskowe, nie zostały wcześniej wymienione. Są również wyraźne dowody na to, że program, który ma wspierać wyłącznie aplikacje cywilne, sfinansował technologię wojskową wdrożoną podczas ludobójstwa w Gazie.

Największymi izraelskimi odbiorcami funduszy Horizon – jak wyszczególniła UE w bazie danych finansowanych inicjatyw – są izraelskie uniwersytety i instytuty badawcze. Numer jeden na liście wszech czasów, po zarobieniu ponad pół miliarda euro, jest Instytut Nauki Weizmanna, najważniejsze centrum naukowe w Izraelu. Informacje o projektach finansowanych przez Horizon w instytucie są trudne do znalezienia, a te publicznie udokumentowane są owinięte w język cywilny. Ale Weizmann od dawna współpracuje z izraelskimi producentami broni, w tym Rafael, Israel Aerospace Industries i Elbit Systems. Instytut organizuje również program magisterski dla żołnierzy IDF w czynnej służbie, obiecując, że pomoże im „zrównoważyć” zabijanie z nauką. W komunikacie prasowym z 2023 roku chwalono się sesją burzy mózgów między badaczami Elbit Systems a Weizmann w celu „zintegrowania innowacji naukowych Instytutu Weizmanna w celu przyspieszenia wspólnego rozwoju”. Od tego czasu Elbit i Weizmann ogłosili, że współpracują nad materiałami inspirowanymi biologią dla IDF i wojskowego teleskopu kosmicznego. Prezes Elbit Systems, miliarder Michael Federmann, zasiada w zarządzie Instytutu Weizmanna. Iran znacząco uszkodził instytut ukierunkowanym atakiem rakietowym w czerwcu, powołując się na jego związek z izraelskim wojskiem i programem broni jądrowej.

Drugie i trzecie miejsce na liście to Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie i Uniwersytet w Tel Awiwie, które łącznie otrzymały prawie 1 miliard euro za pośrednictwem Horizon. Uniwersytet Hebrajski ma bazę wojskową na terenie kampusu, która oferuje szkolenia akademickie dla izraelskich żołnierzy, podczas gdy Uniwersytet w Tel Awiwie prowadzi wspólne ośrodki z izraelskimi firmami wojskowymi i zbrojeniowymi. Technion, izraelski instytut badawczy, jest czwarty na liście wszech czasów, otrzymując 316 milionów euro w funduszach europejskich. Ma wiele partnerstw i stypendiów sponsorowanych przez największych izraelskich producentów broni i prowadzi kurs na temat tego, jak promować izraelski przemysł zbrojeniowy na międzynarodowych rynkach eksportowych. Technion odgrywa również kluczową rolę w rozwoju quadkopterów, które zamordowały wielką liczbę Palestyńczyków w Gazie.

Uniwersytet Bar Ilan jest piąty na liście grantobiorców UE: otrzymał 123 miliony euro. Posiada cały wydział zwany Sekcją Broni Bezpieczeństwa, który działa jako rurociąg do kariery w izraelskim aparacie apartheidu, zapewniając programy studiów licencjackich i magisterskich na temat wszystkich elementów izraelskiego państwa bezpieczeństwa. Bar Ilan prowadzi również coroczny „hackathon” we współpracy z izraelskim Ministerstwem Obrony. Uniwersytet jest również znany z ścisłej współpracy z Shin Bet, izraelskimi służbami bezpieczeństwa.

Uniwersytet Ben Gurion, szósty na liście wszech czasów, który otrzymał 121 milionów euro gotówki podatników UE, jest gospodarzem Instytutu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, którego partnerstwa obejmują izraelskie firmy zbrojeniowe i izraelskie ministerstwo obrony.

Widzimy w tych połączeniach, jak wygląda pełna militaryzacja państwa apartheidu. Niewiele krajów na świecie ma tak jawne, przypadkowo deklarowane powiązania między wojskiem, establishmentem bezpieczeństwa i instytucjami akademickimi.

A pośród ludobójstwa popełnionego przez ludzi i technologie płynące z tych instytucji, UE utrzymuje otwarty Kurek. W zeszłym roku Instytut Weizmanna otrzymał 52 mln euro, a w tym roku 15 mln euro. Uniwersytet w Tel Awiwie otrzymał 30 milionów euro od UE w zeszłym roku i 21 milionów euro w funduszach Horizon do sierpnia tego roku. Uniwersytet Hebrajski otrzymał 30 milionów euro w zeszłym roku i 10 milionów euro w 2025 roku.

Kolejny grantobiorca instytucjonalny, Israel Innovation Authority, otrzymał 4 mln euro od Horizon w 2024 roku. IIA jest kierowana przez Dror Bin, byłego oficera izraelskich sił powietrznych, a jej przewodniczącym jest Ami Applebaum, który służył w nienazwanych „tajnych jednostkach technologicznych” IDF. W 2023 roku IIA, siedząca obok fanatycznie ludobójczego ministra finansów Izraela Bezalela Smotricha, ogłosiła uruchomienie nowego funduszu dla izraelskich start-upów technologicznych, podkreślając IIA jako element ludobójstwa Izraela.

UE przekazała również miliony grantów Horizon na uruchomienie Europejskiego Centrum Innowacji i Technologii w Izraelu. Częścią zespołu w EIT Hub Israel jest Sahar Sazgar, który służył w jednostce Egoz IDF, specjalistycznym oddziale, którego zadaniem są tajne operacje komandosów, w tym zabójstwa.

IBM Israel, który wziął 7 milionów euro z programu Horizon od początku ludobójstwa, dostarcza i obsługuje oprogramowanie, które dokumentuje wszystkie przyloty, wyjazdy i przejścia Palestyńczyków w izraelskich punktach kontrolnych prowadzonych przez wojsko. IBM dostarcza również oprogramowanie, które umożliwia systemowe gromadzenie informacji, w tym informacji biometrycznych, na temat Palestyńczyków.

Dokładnie to, co pieniądze europejskich podatników finansują w IBM i innych instytucjach, jest niejednoznaczne. Jednak dane nie mogą ukryć nazw poszczególnych start-upów i inicjatyw wspieranych przez program Horizon. A te informacje mówią nam, że granty na badania UE – legalnie ograniczone tylko do użytku cywilnego – finansują ludzi i technologie kierowane bezpośrednio z izraelskiego wojska, z których niektórzy uczestniczyli w ludobójstwie Gazy.

SpacePharma, start-up rozwijający laboratoria do orbity w kosmosie, otrzymał w zeszłym roku 2,1 miliona euro w gotówce od Horizon. Dyrektor generalny SpacePharma, Yossi Yamin, jest byłym głównym dowódcą izraelskiej jednostki satelitarnej. Jednostka satelitarna jest skrzydłem izraelskiej agencji kosmicznej, która sama jest pododdziałem izraelskiego wojska, i jest odpowiedzialna za satelity, które nadzorują i szpiegują Palestyńczyków w Gazie i na Zachodnim Brzegu. Satelity te również wystrzeliwują pociski bezpośrednio i są fundamentalne dla krajowego systemu przechwytywania rakiet. SpacePharma jest skutecznie bezpośrednim ramieniem z izraelskich narzędzi apartheidu.

Zespół stojący za OncoHost, start-upem immunoterapeutycznym, który otrzymał grant Horizon w wysokości 2,5 miliona euro w maju tego roku, jest bezpośrednim uczestnikiem ludobójstwa. W 2023 roku wysłali pięciu swoich pracowników do służby w Gazie, na czele z dyrektorem generalnym, Oferem Sharonem.

Założyciel Codium, start-upu AI wspieranego przez fundusze Horizon w 2024 roku, również służył w Gazie na początku ludobójstwa. Itamar Friedman powiedział, że „chce być częścią ludzi, którzy chronią nasz kraj”.

Przejrzyście bezpośrednim elementem IDF wspieranym przez pieniądze Horizon jest Wi-Charge, bezprzewodowy system ładowania mobilnego, który UE wspierała w zeszłym roku 2,2 mln euro. Wi-Charge rozpoczął się jako projekt Jednostki 81, wyspecjalizowanej jednostki technologicznej w ramach IDF poświęconej rozwojowi technologii w celu utrzymania systemu apartheidu. Za swoją pracę zespół stojący za Wi-Charge, w tym dyrektor generalny Victor Vaisleib (który spędził 15 lat w IDF) i dyrektor ds. technologii Ori Mor otrzymał Nagrodę Obrony Izraela, najwyższą nagrodę za doskonałość technologiczną i wkład w państwo Izrael.

Sightec, producent technologii nawigacji AI dla dronów, otrzymał w zeszłym roku prawie 2,5 miliona euro od UE. Istnieją dowody, że technologia jest nie tylko przeznaczona do użytku wojskowego, ale została wdrożona na Palestyńczykach w Gazie. Wcześniej w sierpniu dyrektor generalny Sightec, Roy Shmuel, chwalił się na LinkedIn, że technologia Sightec została „sprawdzona pod względem bojowym i wdrożona na ponad 3000 dronów w krytycznych misjach”. To przyznanie się do wojskowego użycia Sightec jest wyraźnym naruszeniem rzekomo cywilnej misji Horizon i naruszeniem traktatów UE, które wyraźnie zabraniają programowi finansowania aplikacji wojskowych.

NeuReality to kolejny izraelski start-up AI wspierany przez gotówkę Horizon. NeuReality, która produkuje jednostki przetwórcze używane do szkolenia sztucznej inteligencji, jest kierowana przez Moshe Tanacha, zwykłego żydowskiego izraelskiego supremacjonistę. W zeszłym roku napisał na LinkedIn o potrzebie likwidacji UNRWA, agencji ONZ, która zapewniła Palestyńczykom w Gazie ogromną ilość usług cywilnych, w tym żywności. Demontaż UNRWA umożliwił Izraelowi prowadzenie kampanii głodującej Gazę.

Start-upem wspieranym znacznymi funduszami UE i przesiąkniętym żydowską supremacją jest Belkin Vision. Firma, która produkuje lasery do leczenia chorób oczu, otrzymała 17,5 mln euro z programu Horizon. Jej dyrektor generalny Michael Belkin, znany okulista z rodziny osadników, był szefem działu badawczego w IDF i walczył w wojnie z 1973 roku między Izraelem a państwami arabskimi.

NeuroKaire, firma zajmująca się spersonalizowaną opieką medyczną, to kolejna firma otrzymująca fundusze UE kierowane przez prawdopodobnego zbrodniarza wojennego. Jego dyrektor generalny Elad Bibi-Aviv, był podpułkownikiem podczas drugiej intifady, kiedy Izrael popełnił liczne okrucieństwa. Jego profil na LinkedIn mówi, że był szczególnie odpowiedzialny za koordynację „działania rządu na Terytoriach”, tj. Gaza i Zachodni Brzeg, w tym okresie.

Izrael jest zaawansowaną technologicznie komórką terrorystyczną udającą liberalną demokrację. Logika militaryzacji jest fundamentalnie wbita w tkankę kraju, a wojsko dotyka każdej warstwy społeczeństwa, w tym nauki i badań. Nie mogło być inaczej. Sam Izrael jest produktem wywłaszczenia i czystek etnicznych pod lufą pistoletu. Ewolucja państwa przebiegała logicznie z tej materialnej podstawy.

A dziś izraelski sektor technologiczny jest klejnotem w koronie izraelskiej gospodarki. Zapewnia miliardowe wpływy podatkowe i jest centralnym składnikiem apartheidu i ludobójstwa. Izraelska nauka i technologia są również kluczową bronią w arsenale miękkiej mocy Izraela, umożliwiając umycie jego brutalnej historii i krwiożerczej obecności w prospołecznej fasadzie naukowej. I to, podobnie jak samo finansowanie, jest powodem, dla którego Izrael praktycznie błaga UE, aby nie wycięła go z programu Horyzont. Poprzez integrację swoich obywateli z instytucjami europejskimi, Horizon jest integralnym elementem struktury legitymizacji, która otacza Izrael. Ta integracja z europejskimi instytucjami naukowymi zapewnia Izraelowi formę przymusowego wpływu poprzez moralne kompromitowanie europejskich badaczy pracujących z Izraelczykami.

Program Horyzont UE jest kolejnym węzłem w sieci wsparcia zachodnich podatników, który sztucznie utrzymuje Izrael na powierzchni. Izraelscy badacze korzystający z dotacji UE (naukowcy, którzy również otrzymali bezpłatne wykształcenie wyższe na izraelskich uniwersytetach w wyniku pomocy Zachodu) są strukturalnie integralną częścią ludobójstwa Izraela, a niektórzy prawdopodobnie bezpośrednio popełnili lub pomagali w zbrodniach wojennych.

To, czy UE może odseparować się od izraelskiej nauki i badań, pomoże ustalić, czy – wbrew wszelkim przeciwnościom losu – liberalizm może odnaleźć moralne centrum i odnowić się.


Lecą androny, lecą, lecą

Opublikowany przez

Izabela BRODACKA

Nasze społeczeństwo od lat przyzwyczajane jest do traktowania pewnych tez jak dogmatów nowej wiary. Sprzeciwianie się tym tezom jest traktowane jako klasyczna orwellowska „myślozbrodnia”. Jeżeli w dobrym, naukowym towarzystwie ktoś powie coś sprzecznego z tymi dogmatami wszyscy odsuwają się od niego jakby zachował się nieprzyzwoicie.

Od dawna takim niepisanym dogmatem był stan ekonomiczny, społeczny i cywilizacyjny Białorusi. W Sejmie i podczas naukowych konferencji gdy ktoś chce wyrazić skrajną dezaprobatę słyszymy nieodmiennie: „ to są standardy białoruskie” albo : „czy jesteśmy na Białorusi?”. Pewien kolega, któremu zawsze zazdrościłam wspaniałego intelektu i wiedzy w dziedzinie nauk przyrodniczych oświadczył kiedyś podczas koleżeńskiego spotkania w moim domu: „Balcerowicz uratował nas przed losem Białorusi”. Jak się okazało nigdy na Białorusi nie był, a stan cywilizacyjny Białorusi był dla niego czymś w rodzaju sądu syntetycznego a priori.

Tak się składa, że pochodzę z okolic Pińska, porozumiewam się po białorusku, byłam na Białorusi wiele razy zarówno po wycofaniu się sowietów jaki za czasów reżimu Łukaszenki i nie dam się wziąć na fundusz apriorycznych sądów. Dodam, że mój dziadek był przyjacielem biskupa Świątka i został rozstrzelany przez NKWD w więzieniu w Pińsku. Otóż o ile po wycofaniu się Rosjan Białoruś była faktycznie w stanie straszliwej ruiny, nędzy i zapaści społecznej i wydawało się że się z tej ruiny już nie podniesie Łukaszenko naprawdę odbudował ten kraj. Kiedy byłam pierwszy raz na Białorusi przeciętna emerytura wynosiła około 200 rubli czyli „zajczykow” bo tak swoją walutę nazywali Białorusini i tyle właśnie kosztował kilogram sera żółtego jeżeli w ogóle był w sklepie.

W 2015 roku wszystkie sklepy były w pełni zaopatrzone, można było kupić wszystko to co w Polsce, a nawet więcej, miasta zostały odbudowane z wielkim pietyzmem, pola obsiane i zaorane, odbudowany radziwiłłowski Nieśwież I Mir, odbudowane katolickie kościoły i klasztory, między innymi seminarium w Pińsku gdzie mieszkaliśmy jako goście. Oczywiście Łukaszenko grał zawsze na dwa fronty, na zasadzie „Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek” bo w twierdzy brzeskiej obok wyremontowanego kościoła straszą upiorni sowieccy бойцы z kamienia a na placu miejskim stoi figura Lenina w marszu. Łukaszenko bardzo zabiegał o dobre relacje z Polską, ale został wytypowany na czarny charakter i wręcz wepchnięty w sojusz z Putinem.

To Polska wtrącała się bezzasadnie w wewnętrzne sprawy Białorusi więc батюшка się odwinął i nasyłając nam imigrantów pokazał jak łatwo zdestabilizować życie obcego kraju. Nie mam zamiaru bronić Łukaszenki, nie obchodzi mnie czy jest kołchoźnikiem czy intelektualistą. Interesują mnie tylko fakty. Przede wszystkim ważne jest, że Białorusini są prawie bez wyjątku bardzo życzliwi wobec Polaków. Przeciwnie do Ukraińców wśród których można znaleźć wielu nieżyczliwych. Wyjaśnienie jest proste. Ukraińcy w przeciwieństwie do dobrodusznych białoruskich a właściwie poleskich „tutejszych” mieli swoją dość skomplikowaną hierarchię władzy. Władcą prawie absolutnym był ataman (отаман). Wprawdzie ataman był wybierany lecz mienie każdego kurzenia – budynki, konie, pasza, żywność, broń i pieniądze – było wspólną własnością zarządzaną przez atamana zwanego bat’ką (ojcem), który organizował nawet posiłki.  Dominacja i władza polskich panów miała prawo Ukraińcom nie odpowiadać.

Tak czy owak przyjaźń z Ukrainą stała się dogmatem wpajanym Polakom jak katechizm a jakiekolwiek wątpliwości czy zastrzeżenia traktowane są jako „myślozbrodnia” . Komentatorzy nowej świeckiej religii powiadomili na przykład nas wszystkich, że drony które nawiedziły ostatnio Polskę pochodziły z Rosji lub z Białorusi. Zakazane były wszelkie wątpliwości. Na przykład dotyczące zasięgu podobnych dronów. Poza tym батюшка czyli Łukaszenko zrobił dogmatykom dowcip informując polskie służby o możliwym ataku dronów. Ten kłopotliwy fakt starają się wszyscy dyskretnie przemilczać. Łukaszenko to dobry pan czy zły pan, przyjaciel czy wróg Polski? Dogmat przecież mówi, że to wróg, że przyjaźń z Ukrainą a właściwie nieograniczone jej futrowanie to nasza racja stanu i gwarancja bezpieczeństwa.

Zwolennicy podobnych tez zapomnieli chyba historię II Wojny Światowej gdy wszelkie posiadane przez Polskę gwarancje okazały się makulaturą i – jak mówi Krasicki – „wśród serdecznych przyjaciół psy zająca zjadły”. Nasi sojusznicy nie chcieli umierać za Gdańsk. Nie należy się temu dziwić. My też mamy prawo pytać „czyja to jest wojna”? Przecież to samo pytanie zadają sobie Ukraińcy, którzy masowo unikają poboru bo nie chcą umierać za niejasne interesy ukraińskich oligarchów. A my mamy prawo nie chcieć umierać za Kijów. Świat toczy obecnie bezwzględną wojnę o przeszłość, o historię. Bo jak powiada Orwell: „Kto rządzi przeszłością, w tego rękach jest przyszłość; kto rządzi teraźniejszością, w tego rękach jest przeszłość”.

Możni tego świata chcą stworzyć historię synkretyczną w której mamy już napisaną nie-najlepszą rolę. Rolę współodpowiedzialnych za holokaust , rolę ksenofobów i faszystów, a w najlepszym przypadku rolę mięsa armatniego. Trzeba jasno powiedzieć- nie istnieje historia synkretyczna, nie ma możliwości jej stworzenia tak jak nie istnieje synkretyczna religia. Interesy ludzkie są sprzeczne i to co dla jednych jest zwycięstwem dla innych jest klęską. Dobrze to rozumieli ludzie już w 1555 roku formułując na potrzeby pokoju augsburskiego zasadę „Cuius regio, eius religio” oznaczającą „czyj kraj, tego religia”.

W naszym XXI stuleciu ta zasada powinna być wzbogacona o stwierdzenia: „ czyj kraj tego historia” oraz: „ czyj kraj tego interesy”. Nie pozwólmy się wepchnąć w maszynkę do mięsa jaką jest przeciągająca się ukraińska wojna. Wbrew wizjom mesjanizmu narodowego Polska nie jest i nigdy nie była Chrystusem narodów. A przede wszystkim nie dopuśćmy aby zabroniono nam myślenia i formułowania naszych wniosków sprzecznych z atakującymi nas andronami.

Nawrocki w Belwederze, czyli żadnych zmian w polityce międzynarodowej?

Opublikowany przez

[Jednak usunąłem tego „Andrzeja” z tytułu – i dodałem pytajnik. To wyraz pewnej nadziei. md]

Andrzej Nawrocki w Belwederze, czyli żadnych zmian w polityce międzynarodowej

Waćkowski: Andrzej Nawrocki w Belwederze, czyli żadnych zmian w polityce międzynarodowej

Były prezydent Polski Andrzej Duda prowadził politykę skrajnego kundlizmu wobec kijowskiego reżimu i Anglosasów. Wielu spodziewało się, że co prawda Karol Nawrocki nie będzie prowadził polityki wielowektorowej, aczkolwiek będzie się hamował w wielu kwestiach, ażeby mieć szanse na reelekcję w 2030 roku. 

Ja miałem podejście realistyczno-pesymistyczne w odniesieniu do prognoz co do prezydentury Nawrockiego w kontekście międzynarodowym. Spodziewałem się, że będzie się on póki co hamował, jeśli chodzi o serwilizm wobec Anglosasów i kijowskiego reżimu.  Niestety nie minęły dwa miesiące, a Karol Nawrocki jest kopią Andrzeja Dudy, jeśli chodzi o politykę zagraniczną. 

Antybanderyzm nieskuteczny

Pisałem już na łamach „Myśli Polskiej” na temat polityki Nawrockiego wobec Litwy i kijowskiego reżimu. Tytułem uzupełnienia: prezydent złożył projekt ustawy o penalizacji banderyzmu. Politycy kijowskiego reżimu zapowiadają odwet za to, a jednocześnie polski prezydent planuje już wizytę w Kijowie. Jak już pisałem, antybanderyzm jest nieskuteczny, jeśli chociaż nie gra się możliwością wykonania telefonu do Moskwy. 

Na kierunku białoruskim bez zmian

USA w ostatnim czasie znormalizowały swoje stosunki z Białorusią. Do Mińska przybył gen. Keith Kellog, prezydent USA Donald Trump złożył życzenia urodzinowe prezydentowi Białorusi Aleksandrowi Łukaszence. Jak sami Jankesi przyznają, Białoruś ma pełnić rolę pośrednika w rozmowach między USA a Federacją Rosyjską.

Tymczasem Karol Nawrocki spotkał się ostatnio z była kandydatką na prezydenta Białorusi Swiatłaną Cichanouską. Mało kto już bierze udział na świecie w operetce w postaci uznawania tej pani za prezydenta Białorusi. Dodajmy, że Cichanouska, finansowana przez rząd PiS, w kampaniach wyborczych wspierała „konkurentów” z PO. Parę dni później z byłą kandydatką na prezydenta Białorusi spotkał się Rafał Trzaskowski, konkurent Karola Nawrockiego z wyborów prezydenckich. Trzaskowski spotkał się wtedy także z Georgette Mosbacher, byłą ambasador USA w Polsce, która za rządów PiS de facto przez Twittera rządziła naszą ojczyzną. Karol Nawrocki w żaden sposób nie sprzeciwił się obłąkanej polityce zamykania granicy z Białorusią przez rząd Donalda Tuska.

Zaskakująco podobni

Nawrocki w ONZ produkował się na temat ważności prawa międzynarodowego w stosunkach międzynarodowych. Podobnie jak wcześniej Duda, dużo mówił o integralności terytorialnej, oczywiście w kontekście Ukrainy. Skoro dla Karola Nawrockiego to takie ważne, to gdyby był konsekwentny, złożyłby deklarację o tym że Rzeczpospolita Polska powinna cofnąć uznanie dla częściowo uznawanego na arenie międzynarodowej Kosowa. Politycy PiS i prezydent Nawrocki dużo mówią o reparacjach od Republiki Federalnej Niemiec. Tymczasem PiS i on sam atakują podżegacza wojennego, niemieckiego kanclerza Friedricha Merza za to, że za mało służy Ukrainie. W mediach związanych z PiS półgębkiem wspomina się, że Niemcy mogliby przeznaczyć reparacje dla Polski w postaci sprzętu dla polskiej armii czy dozbrojenia kijowskiego reżimu. 

Nie minęły dwa miesiące, a Karol Nawrocki idzie w ślady Andrzeja Dudy. Jego prezydentura niczym nie różni się od prezydentury poprzednika. Nawet ja jestem lekko zaskoczony, ponieważ spodziewałem się lekkiej korekty i tego, że pewne rzeczy będą robione bardziej po cichu. 

Kamil Waćkowski

Rusofobia – bliźniacza siostra banderyzmu

Opublikowany przez

Rusofobia – bliźniacza siostra banderyzmu

[Umieszczam, mimo, że nie zgadzam się z duża częścią, wg. mnie płytkich, argumentów. Obecna Rosja nie odcięła się od sowietów ani od ich zbrodni. MD]

Warecki: Rusofobia – bliźniacza siostra banderyzmu

Od 10 września 2025 roku rządzący Polską establishment prowadzi zmasowany atak psychologiczny na naród polski, mający na celu przełamanie naszego oporu przed wepchnięciem Polski do wojny z Rosją po stronie Ukrainy. 

Mający wszelkie pozory irracjonalności ów atak ma swoje oparcie w pewnym istotnym, acz nie zawsze uświadamianym, jednakowoż bardzo realnym zjawisku, jakim jest podsycana od lat przez wielu polityków, media i organizacje pozarządowe rusofobia.

Korzenie i źródła

Słownikowo rzecz ujmując rusofobia to niechęć lub strach skierowany przeciwko Rosji, Rosjanom lub rosyjskiej kulturze opierający się na historycznych doświadczeniach związanych z rosyjską ekspansją w XVIII i XIX wieku w Azji i w Europie. Zrodziła się ona najpierw we Francji, która po klęsce Napoleona obawiała się podboju Europy przez Rosję (do tej anachronicznej matrycy odwołuje się obecnie prezydent Emmanuel Macron), a następnie wraz z wkroczeniem Cesarstwa Rosyjskiego do Azji Centralnej rusofobia rozkwitła w Wielkiej Brytanii, obawiającej się ataku Rosji na skolonizowane przez Brytyjczyków Indie.

Z kolei podłożem polskiej rusofobii były dokonane w końcu XVIII wieku rozbiory I Rzeczypospolitej bardzo umiejętnie wykorzystane później przez geopolitycznych rywali Rosji – najpierw Wielką Brytanię, a po II wojnie światowej przez Stany Zjednoczone.

Obecna postać polskiej rusofobii została w dużej mierze wygenerowana przez Anglosasów po dojściu do władzy w Rosji Władimira Putina, a proces ten nasilił się po pamiętnym przemówieniu Putina na 43. Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa 10 lutego 2007 roku, gdzie rosyjski przywódca ośmielił się potępić i zakwestionować amerykańskie dążenie do jednostronnego zarządzania światem, uznając je za nielegalne i niemoralne.

I chociaż zarzuty prezydenta Federacji Rosyjskiej były racjonalne i ze wszech miar uzasadnione, po tym wystąpieniu kolektywny Zachód uznał Rosję i jej przywódcę za swego głównego wroga. Można by powiedzieć, że ze względu na wasalne podporządkowanie Polski interesom Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, monachijskie przemówienie prezydenta Putina było jednocześnie aktem założycielskim najnowszej postaci polskiej rusofobii. Z analogicznym procesem mieliśmy do czynienia też na Ukrainie po sukcesie tzw. pomarańczowej rewolucji w 2004 roku, kiedy prezydentem kraju został prozachodni polityk Wiktor Juszczenko. Od tego momentu zaczęła się stymulowana przez Anglosasów forsowna banderyzacja Ukrainy, która w perspektywie miała przyczynić się do przywrócenia utraconego po odejściu Borysa Jelcyna władztwa Zachodu nad Federacją Rosyjską i jej ogromnymi zasobami.

Rusofobia w służbie Anglosasów

Można by zapytać co banderyzacja Ukrainy ma wspólnego z polską rusofobią? Otóż ma! Wbrew pozorom, oba zjawiska mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Zarówno obecna polska rusofobia, jak i rozprzestrzeniający się na Ukrainie banderyzm stały się jednymi z najważniejszych instrumentów w rękach Anglosasów w ich zmaganiach o podporządkowanie Federacji Rosyjskiej ich globalnym interesom politycznym i ekonomicznym. O ile banderyzm jest stosunkowo nowym zjawiskiem, o tyle polska rusofobia ma o wiele dłuższą historię. Nie miejsce tutaj na szczegółowe opisywanie źródeł i dziejów polskiej rusofobii, bo jest to temat na duże opracowanie, ale od panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego odgrywa ona istotna rolę w kształtowaniu geopolityki eurazjatyckiej.

Jako pierwsi obok Prusaków jej zalety i ogromny potencjał dostrzegli Brytyjczycy; aby się o tym przekonać, wystarczy spojrzeć na północną stronę wschodniej półkuli naszego globu z orbity geostacjonarnej. Brytyjczycy szybko dostrzegli, że mieszkający w sercu europejskiego kontynentu Polacy, będący jednocześnie przez cały XIX wiek poddanymi Imperium Rosyjskiego, mogą być doskonałym narzędziem do prowadzenia zbrojnej i politycznej dywersji na tyłach rywala, jakim było dla Brytyjczyków na terenie Azji Środkowej Imperium Rosyjskie. Z tego względu dużo zainwestowali w polski insurekcjonizm, który miał być narzędziem do osłabiania Rosji.

Jako Polacy po dziś dzień nie zorientowaliśmy się, że rusofobia, którą karmi się nas obecnie jest stworzonym przez Anglosasów na użytek Polaków wariantem ukraińskiego banderyzmu w celu zatrucia naszych serc i dusz trwałą nienawiścią do Rosji, abyśmy chętnie ginęli w wojnach z Rosją w interesie zachodnich banksterów i korporacji. Jako że Rosja jest obecnie nieobecna w polskiej rzeczywistości politycznej, gospodarczej i nie ma nawet wymiany kulturalnej, anglosaskim podżegaczom trudniej jest pójść tropem XIX-wiecznych powstań. Wówczas wystarczyło sypnąć groszem i wygłosić trochę równie płomiennych, co oderwanych od rzeczywistości manifestów, aby rozpalić młodzieńcze głowy insurekcyjnymi mrzonkami i tragedia była gotowa. Polacy wywoływali powstanie, Rosjanie je tłumili, a zatrutym owocem tych intryg była wzajemna wrogość. I o to właśnie Anglikom chodziło i o to właśnie chodzi obecnie Amerykanom.

Zarządzanie rusofobią

Jako że obecnie rzeczywistość geopolityczna w centrum Europy jest gruntownie inna niż w XIX wieku, Anglosasi szukają innych sposobów, aby skutecznie trafić z trucizną rusofobii do serc Polaków. Tutaj najważniejszym instrumentem manipulacji jest utożsamianie współczesnej Rosji z bolszewickim tworem wyrosłym na gruzach carskiej Rosji w okresie Bitwy Warszawskiej 1920 roku, czy też ze Związkiem Radzieckim z okresu tzw. operacji polskiej z 1937 roku i zbrodni katyńskiej z 1940 roku. I fakt, że od momentu pokonania przez bolszewików ostatnich białych armii zimą 1920 roku do rozwiązania ZSRR w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia 1991 roku Rosja nie istniała jako suwerenny byt polityczny, nie ma dla manipulatorów żadnego znaczenia. A wiadomo z czym kojarzy się w powszechnej świadomości Związek Radziecki – gułagi, represje, miliony ofiar, wasalizacja i eksploatacja sąsiednich państw, czyli z wszystkim co najgorsze. A skoro Związek Radziecki i Rosja to to samo, to niezwykle łatwo dokonać stosownej projekcji.

Owe stereotypy są z kolei idealnym podłożem do budowania poczucia zagrożenia, że oto rosnąca w siłę Rosja lada chwilę zaatakuje Polskę, a następnie – podobnie jak miało to być 1920 roku – opanuje całą Europę, aż po Lizbonę. Wyciąga się przy tym rosyjską interwencję w Gruzji w sierpniu 2008 roku czy trwającą od 24 lutego 2022 roku Specjalną Operację Wojskową, bez jakiegokolwiek zamiaru wnikania w przyczyny owych interwencji. Nieprzypadkowo jest to jeden z najważniejszych wysuwanych przez Rosję warunków zakończenia wojny na Ukrainie. Budowany na tych stereotypach strach, politycy i media głównego nurtu podsycają doniesieniami o rzekomych okrucieństwach żołnierzy rosyjskich popełnianych na Ukrainie, dokonując przy tym bardzo niebezpiecznego zabiegu, jakim jest dehumanizacja Rosjan.

Ma się więc polska rusofobia czym tuczyć, chociaż ze względu na rozwój internetu na szczęście nie ma tak łatwo. Okazuje się, że znaczna część narodu polskiego nie jest aż tak podatna na coraz bardziej siermiężną antyrosyjską propagandę. Dlatego rządzący Polską zbrodniarze (bo ze względu na zagrożenie, jakie sprowadzają na Polskę, tak trzeba tych polityków określać) robią wszystko, aby ten trend odwrócić, uciekając się nawet do operetkowych prowokacji. I chociaż Polacy się budzą, to musimy być cały czas świadomi, że poważne zainfekowanie części narodu polskiego rusofobią stanowi obecnie jedno z największych zagrożeń nie tylko dla naszej państwowości, ale wręcz dla naszego bytu biologicznego. Dlatego nadszedł czas, aby podjąć walkę z tym mocno ugruntowanym w polskiej mentalności, niezwykle niebezpiecznym zjawiskiem, które – jeśli nie zostanie głośno nazwane po imieniu – niczym rak będzie pustoszyć polskie życie polityczne, aż do unicestwienia państwa.

Zatrucie nienawiścią odbiera rozum

Czym grozi dalsze zatruwanie Polaków rusofobią, najlepiej pokazuje przykład zatrucia Ukrainy bliźniaczym wobec rusofobii banderyzmem, który napełniając Ukraińców nienawiścią do Rosjan, wyłączył u nich funkcjonowanie rozumu i jakichkolwiek przejawów zdrowego rozsądku. Gdyby nie wyciągnięty z lamusa historii przez Anglosasów i wtórnie przeszczepiony na Ukrainę banderyzm, nigdy by nie doszło do toczącego się obecnie na Ukrainie konfliktu zbrojnego. Bliźniacze wobec siebie banderyzm i rusofobia odbierają rozum tym, którzy się nimi zainfekują, i to dosłownie, a zmierzająca obecnie ku unicestwieniu Ukraina jest na to doskonałym przykładem.

Uwikłana przez Anglosasów w wojnę z Rosją Ukraina jeszcze dzisiaj mogłaby wyjść z tej wojny obronną ręką przyjmując dosyć umiarkowane warunki Rosjan. Niestety, zachodnim sponsorom obecnych władz Ukrainy zależy na kontynuowaniu wojny z Rosją, która w istocie jest wojną w obronie kopalń, hut, licznych zakładów przemysłowych, ziemi i złóż, w dużym stopniu należących do żydowskich funduszy inwestycyjnych i anglosaskich koncernów. A banderyzm jest jednym z najistotniejszych narzędzi do zapewnienia kontynuacji tej wojny, bo jak długo serca Ukraińców będą zatrute nienawiścią do Rosjan, tak długo Ukraińcy będą walczyć w obronie zachodnich aktywów na Ukrainie wierząc, że walczą w obronie wolności, demokracji i niepodległości swego kraju. Nie może to się skończyć inaczej jak unicestwieniem Ukrainy. Wydaje się, że najważniejsi gracze na Wschodzie i na Zachodzie zdają już sobie z tego sprawę i jest wiele symptomów wskazujących na to, że właśnie trwa kontrolowany proces likwidacji państwa ukraińskiego w takiej postaci, w jakiej istniało ono przez ostatnie trzydzieści kilka lat. I obyśmy nie zostali zaskoczeni pewnymi poczynionymi ponad naszymi głowami ustaleniami związanymi z bardzo prawdopodobną likwidacją ukraińskiego państwa.

Historia zatoczyła koło

Jako Polacy musimy zrobić wszystko, aby uniknąć podobnego losu, a może stać się on naszym udziałem, jeśli damy się zatruć rusofobią, którą powinniśmy zwalczać ze wszystkich sił. Trwająca od 10 września psychologiczna agresja na percepcję i świadomość Polaków ma nas tak zaprogramować, abyśmy powiedzieli „tak” włączeniu Polski do wojny, ewentualnie abyśmy wymęczeni tym atakiem, w kluczowym momencie przynajmniej zachowali się biernie.

I chociaż nie zdajemy sobie z tego sprawy, jest to jedna z najważniejszych bitew, jaką polski naród toczy po II wojnie światowej, a na pewno najważniejsza w XXI wieku. Jest bardziej niż prawdopodobne, że NATO jeszcze oficjalnie nie weszło do wojny z Rosją ze względu na duży opór w polskim społeczeństwie. Polska dla eskalacji wojny na wschodzie jest krajem kluczowym, dlatego główna bitwa toczy się obecnie o przełamanie naszego oporu, a potęgowanie rusofobii ma odegrać w tym kluczową rolę, bo tylko w ten sposób można odebrać Polakom rozum, aby chętnie ginęli w cudzej wojnie. Bez większej przesady można powiedzieć, że los Europy, a kto wie, może i świata – jest znowu w rękach Polaków. Możliwe, że w tym wypadku Friedrich Nietzsche i Martin Heidegger mieli rację, bo właśnie historia zatoczyła koło.

Musimy też być świadomi tego, że ze względu na to, iż Anglosasi uczynili banderyzm ważnym instrumentem do walki z Rosją, sprawa należytego upamiętnienia ofiar ukraińskiego ludobójstwa Polaków na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, tak długo nie ruszy z miejsca, jak długo będziemy pozostawać w wasalnej zależności od Stanów Zjednoczonych. Może się to zmienić tylko w sytuacji, gdy Anglosasi uznają swoją porażkę na Ukrainie i porozumiawszy się z Rosją wspólnie zlikwidują ukraińskie państwo, a wraz z nim zakończą neobanderowski eksperyment. Może na chwilę obecną wydaje się to nieprawdopodobne ale wbrew pozorom nie jest to takie niemożliwe.

Krzysztof Warecki

Ukraińska siatka przemytnicza rozbita. Straż Graniczna ujawnia szczegóły

Opublikowany przez

Ukraińska siatka przemytnicza rozbita. Straż Graniczna ujawnia szczegóły śledztwa

https://www.fronda.pl/a/Ukrainska-siatka-przemytnicza-rozbita-Straz-Graniczna-ujawnia-szczegoly-sledztwa,247857.html

Funkcjonariusze Straży Granicznej rozbili zorganizowaną grupę przestępczą, która zajmowała się nielegalnym sprowadzaniem cudzoziemców do Polski. Wśród zatrzymanych znalazło się troje obywateli Ukrainy – w tym małżeństwo z Gdyni oraz kobieta z Przemyśla. Według ustaleń śledczych, grupa mogła pomóc w nielegalnym przekroczeniu granicy nawet kilkuset osobom, w tym obywatelom Białorusi, Ukrainy i Gruzji.

Jak poinformowała Straż Graniczna, 1 października w Gdyni zatrzymano 44-letniego Ukraińca i jego 42-letnią żonę. Dzień później, w ramach działań koordynowanych z Bieszczadzkim Oddziałem Straży Granicznej, w Przemyślu wpadła trzecia podejrzana – 51-letnia obywatelka Ukrainy.

Zatrzymani są podejrzani o udział w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się nielegalnym przekraczaniem granicy. Śledztwo w tej sprawie nadzoruje Prokuratura Rejonowa Gdańsk-Śródmieście.

Z ustaleń śledczych wynika, że członkowie grupy tworzyli w Polsce fikcyjne spółki i składali w urzędach fałszywe oświadczenia o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcom. Dzięki temu legalizowali pobyt i ułatwiali wjazd obcokrajowcom, którzy nie mieli prawa przekraczać granicy.

Według Straży Granicznej, w ten sposób nielegalnie sprowadzono do Polski 134 obywateli Białorusi, 839 Ukraińców oraz 2 Gruzinów. Cudzoziemcy uzyskiwali pozory legalnego zatrudnienia, co umożliwiało im dłuższy pobyt na terytorium Unii Europejskiej.

Podczas przeszukań w mieszkaniach i biurach podejrzanych funkcjonariusze zabezpieczyli telefony, laptopy, nośniki pamięci oraz karty płatnicze. Na jednym z komputerów znaleziono konto kryptowalutowe, na którym zgromadzono środki o wartości ponad 6300 dolarów amerykańskich.

Oprócz tego zabezpieczono 22 630 złotych, 4 278 dolarów i 935 euro w gotówce, które – jak podejrzewają śledczy – mogły pochodzić z przestępczej działalności.

Wobec całej trójki sąd zastosował trzymiesięczny areszt tymczasowy. Straż Graniczna nie wyklucza kolejnych zatrzymań w ramach rozszerzonego śledztwa, które obejmuje również wątek prania pieniędzy oraz współpracy z innymi grupami zajmującymi się przemytem ludzi.

Rzecznik Straży Granicznej poinformował, że działania prowadzone są przy współpracy z Zarządem Operacyjno-Śledczym Komendy Głównej SG oraz Morskim Oddziałem SG.

– Sprawa ma charakter rozwojowy. Zgromadzone materiały dowodowe wskazują na istnienie rozbudowanej struktury zajmującej się procederem legalizacji pobytu cudzoziemców – przekazał rzecznik SG.

Według śledczych, zatrzymani mogli być jedynie częścią większej sieci powiązań obejmującej zarówno Polskę, jak i kraje Europy Wschodniej.

— Straż Graniczna (@Straz_Graniczna) October 6, 202

Orban oskarżył Zełenskiego o szantaż. „Tym razem też się to nie powiedzie”

Opublikowany przez

Orban oskarżył Zełenskiego. „Tym razem też się to nie powiedzie”

7.10.2025 https://nczas.info/2025/10/07/orban-oskarzyl-zelenskiego-tym-razem-tez-sie-to-nie-powiedzie/

Premier Węgier Viktor Orban. Foto: PAP/PA
Premier Węgier Viktor Orban. Foto: PAP/PA

Prezydent Ukrainy znów stosuje swoją tradycyjną taktykę szantażu moralnego, by zmusić kraje do poparcia jego wysiłków wojennych – ocenił w poniedziałek na X premier Węgier Viktor Orban, komentując wypowiedź Zełenskiego, który przyznał, ze niezależnie od stanowiska Budapesztu, Ukraina wejdzie do UE.

============================

„Węgry nie mają moralnego obowiązku popierania przystąpienia Ukrainy do UE. Żaden kraj nigdy nie szantażował (innych), żeby dostać się do Unii Europejskiej i tym razem też się to nie powiedzie. Traktat o UE nie pozostawia miejsca na niejasności: o członkostwie decydują państwa członkowskie, jednomyślnie” – podkreślił Orban.

Polityk skomentował słowa prezydenta Ukrainy Wołodymyra Zełenskiego, który zaznaczył, że Ukraina przystąpi do Unii Europejskiej niezależnie od stanowiska premiera Węgier.

„Naród węgierski podjął decyzję. W referendum zdecydowaną większością głosów opowiedział się przeciwko członkostwu Ukrainy w UE” – dodał węgierski premier. Orban powołał się na wyniki głosowania „Voks 2025”, w którym – jak w czerwcu ogłosił rzecznik węgierskiego rządu Zoltan Kovacs – 95 proc. głosujących sprzeciwiło się przyspieszonej ścieżce akcesji Ukrainy do Wspólnoty.

„Jeśli chcecie to zmienić, kampania medialna, którą prowadzicie przeciwko Węgrom, prawdopodobnie nie jest najlepszym sposobem na znalezienie przyjaciół” – stwierdził w poniedziałek Orban.

Słowa Zełenskiego skomentował też szef węgierskiej dyplomacji Peter Szijjarto, przypominając, że „decyzja, który kraj jest gotowy do przystąpienia do UE i faktycznie może się nim stać, nie należy do prezydenta Ukrainy”. „Należy do UE, gdzie takie decyzje wymagają jednomyślności. Naród węgierski już podjął decyzję, a my reprezentujemy jego wolę w Brukseli” – dodał dyplomata we wpisie na platformie X.

Rząd Węgier sprzeciwia się przystąpieniu Ukrainy do Unii i od lutego blokuje otwarcie tzw. pierwszego klastra w negocjacjach Kijowa z Brukselą. Spór dotyczy obowiązującej od ponad 10 lat ukraińskiej ustawy językowej, która, zdaniem Budapesztu, ogranicza prawo do używania języków mniejszości, w tym mniejszości węgierskiej na ukraińskim Zakarpaciu.

W 2023 roku parlament w Kijowie przyjął nową ustawę o mniejszościach narodowych, która uwzględniła wymogi Rady Europy. Ówczesny wiceminister spraw zagranicznych Węgier Tamas Menczer uznał jednak wprowadzone zmiany za niewystarczające.

Ponadto w ocenie władz węgierskich przystąpienie Ukrainy do UE miałoby negatywny wpływ na gospodarkę i bezpieczeństwo Węgier oraz całej Wspólnoty.

Karolina była ekstremalną weganką. Nie żyje. Dołączyła do grupy wegańskich influencerów.

Opublikowany przez

Karolina była ekstremalną weganką i dołączyła do grupy influencerów. Nie żyje

6.10.2025 https://nczas.info/2025/10/06/karolina-byla-ekstremalna-weganka-i-dolaczyla-do-grupy-influencerow-nie-zyje/

Weganizm.
NCZAS.INFO | Weganizm – zdj. ilustracyjne. / Fot. Samuel Regan-Asante/ Unsplash

27 kilogramów. Tyle ważyła 27-letnia Karolina Krzyżak, gdy zmarła na Bali. Zabiła ją wieloletnia obsesja na punkcie weganizmu. W ostatnim czasie dołączyła do grupy tzw. influencerów i odżywiała się wyłącznie surowymi owocami.

Z biegiem lat Karolina coraz bardziej ograniczała swój jadłospis, finalnie przechodząc na frutarianizm — dietę opartą niemal wyłącznie na owocach.

We wrześniu 2024 roku Karolina przeniosła się na Bali, gdzie dołączyła do społeczności surowych wegan w Ubud. Tam znalazła się w otoczeniu influencerów, których podziwiała w mediach społecznościowych, uczestnicząc w spotkaniach, wykładach i warsztatach.

8 grudnia zameldowała się w luksusowym ośrodku Sumberkima Hill Retreat. Rezerwacja została dokonana w ostatniej chwili, a posiłki, które zamawiała, składały się wyłącznie z owoców.

Personel ośrodka zauważył, że jej stan zdrowia budzi ogromne obawy. Właściciel Bernard Hudepohl przyznał, że choć prośba o wegańskie posiłki nie była niczym niezwykłym, to Karolina była tak słaba, że miała trudności z samodzielnym poruszaniem się. Pracownicy dwukrotnie sugerowali jej wizytę u lekarza, ale 27-latka konsekwentnie odmawiała.

Zaledwie trzy dni później, 11 grudnia, znajoma Karoliny, zaniepokojona brakiem kontaktu, poprosiła personel hotelu o sprawdzenie, co się dzieje z młodą Polką. Gdy obsługa weszła do pokoju, znalazła ją martwą, leżącą na podłodze. Według koleżanki zmarłej w chwili śmierci Karolina cierpiała na rozwiniętą osteoporozę i niedobór albumin, co spowodowało obrzęk kończyn dolnych.

Znajomi Karoliny wielokrotnie sugerowali jej leczenie w ośrodku dla osób z zaburzeniami odżywiania. Jeden z trenerów zdrowia, którego obserwowała na Instagramie, przygotował dla niej plan przybierania na wadze w ramach surowej diety wegańskiej. Nie zalecił jednak konsultacji medycznej ani zmiany diety na bardziej zbilansowaną. Jego plan opierał się na dalszym stosowaniu surowej diety.

Eksperci cytowani przez amerykański portal „The Cut”, który opisał dramatyczną historię Karoliny, ostrzegają, że dieta frutariańska nie jest zbilansowana i może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych — od anemii po uszkodzenia kości i organów wewnętrznych.

The Cut @TheCut

·

Karolina Krzyzak went to Bali to meet the raw-vegan influencers she’d followed for years. She never made it back home.

thecut.com

The Woman Who Ate Only Fruit

Karolina Krzyzak went to Bali to meet the raw-vegan influencers she’d followed for years. She never made it back home.